.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Η παναίρεση του Οικουμενισμού. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Η παναίρεση του Οικουμενισμού. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

«Η θελημένη Σοφιστική θέση των Οικουμενιστών»


«Κρείτον πλανώμενος μετά της εκκλησίας, παρά ορθοτομών εκτός Εκκλησίας», είναι τα λόγια που αντικαθρεφτίζουν τη σοφιστική λογική των οικουμενιστών επισκόπων, ηγουμένων, γεροντισσών και λαϊκών, που αφομοίωσαν την αίρεση του οικουμενισμού στη σημερινή ιστορική συγκυρία. Πρόσφατα ο π. Θεόδωρος Ζήσης, σε άριστη θεολογική ανάλυση της πλάνης αυτής, την ανέτρεψε θεολογικά – εκκλησιολογικά, θέτοντας φράγμα στις οικουμενιστικές διδασκαλίες περί «υπακοής» και περί «εκκλησίας».

Εμείς θα παρατηρήσουμε – αναλύσουμε το έδαφος της πλάνης αυτής με εργαλείο την Επιστήμη της λογικής, πάντοτε (όμως) στο χώρο της Ορθόδοξης Θεολογίας (της Πατερικής).

Πολλές φορές ο Κύριος, η Ύψιστη Λογική, χρησιμοποίησε Λογικά επιχειρήματα προς εννοιολογική και θεολογική κατανόηση (υπό των ανθρώπων - μαθητών) της διδασκαλίας Του. Να θυμηθούμε (παραδείγματα):

Α) Περί της ζύμης των Φαρισαίων (Ματθ. 16, 6-12)

«ούπω νοείτε… Πώς ου νοείτε ότι ου περί άρτου είπον υμίν… τότε συνήκαν, ότι ουκ είπε προσέχειν από της ζύμης του άρτου, αλλ’ από της διδαχής των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων».

Β) Περί της ζύμης των Φαρισαίων και της ζύμης Ηρώδου (Μαρκ. 8, 15-20)

«ούπω νοείτε, ουδέ συνίετε; Έτι πεπωρωμένην έχετε την καρδίαν υμών; οφθαλμούς έχοντες ου βλέπετε, και ώτα έχοντες ουκ ακούετε;» (ομοίως Λουκ. 12, 1). 

Γ) Περί της αγοράς μάχαιρας (Λουκ. 22, 36-38)

«οι δε είπον∙ Kύριε, ιδού μάχαιραι ώδε δύο∙ ο δε είπεν αυτοίς∙ ικανόν εστί».

Στον ισχυρισμό «Κρείτον πλανώμενος μετά της εκκλησίας, παρά ορθοτομών εκτός της Εκκλησίας» (Ηγούμενος Εφραίμ Ι.Μ. Βατοπαιδίου)∙ ισχυρισμός και γνωστών επισκόπων (Λεμεσού, Ναυπάκτου κ.λ.π.), παρατηρούμε ότι ομιλούν περί «εκκλησίας» και «πλάνης» γενικά∙ είναι φανερό, ότι ομιλούντες περί εκκλησίας, εννοούν το παρόν διοικητικό σχήμα (ιεραρχία), υψωμένο στο επίπεδο του καθολικού (Διαχρονική Μυστηριακή Εκκλησία). Χρησιμοποιούν (γενικά) τον όρο «Εκκλησία», διότι η λέξη αυτή σε ωθεί στο ύψος μιας ανώτατης ηθικής επιταγής∙ διότι επιδρά στην συνείδηση του πιστού μορφοπλαστικά, ως ενότητα εναργής. 

Ταυτίζουν δηλαδή την μυστηριακή διαχρονική Εκκλησία του Χριστού με το παρόν διοικητικό σύστημα (Ιεραρχία).

Παράλληλα χρησιμοποιούν και τον όρο – έννοια «πλάνη», μη αναφέροντες τον όρο «αίρεση», όπως είναι το ορθό περί οικουμενισμού. Ο ωκεανός Θείου πλάτους και Θείου βάθους της έννοιας «Εκκλησίας», και δια της επιστήμης της Λογικής νοούμενη, δεν περιλαμβάνει τα ψεύδη της έννοιας «πλάνη», το πλάτος και το βάθος της οποίας είναι (κατά περίπτωση) δημιούργημα συνεργασίας διαβολικής και ανθρώπινης λογικής∙ σε πολλές περιπτώσεις είναι μείξη αλήθειας και ψεύδους.

Η Γραφή είναι σαφής:

«τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς βελίαλ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναού Θεού μετά ειδώλων;» (Β Κορινθ. 6, 14-16).

Σε επιστολή του ο Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός προς Γεννάδιον, γράφει: «ουδέποτε δια μεσότητος, άνθρωπε, τα εκκλησιαστικά διωρθώθη. Μέσον αληθείας και ψεύδους ουδέν εστίν…».

1ο Σχόλιο: Η έννοια της μεσότητος» είναι στην πραγματικότητα θέση ελαστική, που επιδέχεται συμβιβασμούς, την δραστικότητα της οποίας (της μεσότητας) την βλέπουμε καθαρά μετά την «σύνοδο» στην Κρήτη, ως συντελεστή οικουμενιστικής αρτιώσεως! Ως έννοια η «πλάνη» έχει μεγάλο αμαρτητικό πλάτος και μέγιστο (εωσφορικό) βάθος.

Οι έννοιες «Εκκλησία» και «πλάνη», ως προς το πλάτος, είναι συνάλληλοι, παράλληλοι ή ομοταγείς, διότι περιέχονται εις το πλάτος ευρύτερης έννοιας – πραγματικότητας, που είναι η Δεσποτεία του Παντοκράτορος Θεού∙ μέχρι της συντελείας θα υπάρχουν παράλληλα η Εκκλησία και ο δαιμονικός κόσμος της πτώσεως.

Οι παράλληλες αυτές έννοιες, «Εκκλησία» και «πλάνη», κατά το βάθος είναι «αντίθετοι», διότι αποκλείουν η μία την άλλη, γι’ αυτό και λέγονται έννοιες εναντίαι ή διεζευγμέναι.

2ο Σχόλιο: Όταν λοιπόν οι οικουμενιστές ισχυρίζονται «καλύτερα να πλανιέσαι μετά της Εκκλησίας», διαπράττουν φοβερή βλασφημία∙ είναι ισχυρισμός που παρουσιάζει την Εκκλησία του Χριστού ως έχουσα σημεία τομής σωτηριώδη με την πλάνη. Παρουσιάζουν την πλάνη ως έννοια, αν όχι ταυτοπλατή με την Εκκλησία, πάντως την παρουσιάζουν ως έννοια υπάλληλη της Εκκλησίας.

Το δεύτερο τμήμα του εκκλησιολογικού σοφίσματος είναι: «παρά ορθοτομών εκτός της εκκλησίας»∙ και αυτή η έκφραση δημιουργεί βαθύ εννοιολογικό σχίσμα.

Το ρήμα «ορθοτομώ» σημαίνει την πραγματικότητα του στενού συνδέσμου της ζωής του πιστού με την ορθή πίστη∙ ζωή που εφαρμόζει (όχι μόνο πιστεύει) στη πράξη το θέλημα του Θεού. Περιέχει δε και την μελλοντική σωτηρία.

Με απλά λόγια «ορθοτομώ» στο χώρο της Εκκλησίας, σημαίνει ότι βρίσκομαι καθολικά εντός της Εκκλησίας, και ως ορθό δόγμα και ως ορθοπραξία και αντιστρόφως.

Λογικά – εκκλησιολογικά δεν είναι ορθό το δεύτερο (αυτό) τμήμα του σοφίσματος.

3ο Σχόλιο (των Πατέρων):

α) «Καθολικήν Εκκλησίαν, την ορθήν και σωτήριον της πίστεως ομολογίαν, ο Κύριος είναι ειπών» (P.G. 90, 93 D) – Αγ. Μάξιμος Ομολογητής.

β) Ο Απόστολος «ορθοτομίαν εκάλεσε την της αληθείας διδασκαλία» (P.G. 82, 841 C) – Θεοδώρητος.

γ) «Η γαρ αλήθεια εστί της Εκκλησίας και στύλος και εδραίωμα» (P.G. 62, 554) – Ι. Χρυσόστομος.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Αναρτήθηκε από ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ

Είναι δυνατόν; Καταλαβαίνουν ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ;

Η "νέα Εκκλησία" είναι εδώ! 
Γυναίκα τελούσα χρέη διακόνου στον Ι. Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της αγ. Φωτεινής Υμηττού...


Στην "νέα Εκκλησία" ανήκουν όλοι, όλα επιτρέπονται και ο κάθε κληρικός κάνει ό,τι θέλει. 

Οι δε Χριστιανοί... οικονομούν.

Ο Αμερικής Ελπιδοφόρος έχει «δική» του εκκλησία!



Ο ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΕΛΠΙΔΟΦΘΟΡΟΣ ΔΙΧΩΣ «ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ»

Γράφει ο Μέτοικος

Ο Ελπιδοφόρος που για αισχίστη ντροπή της ομογένειας και της Ελλάδος, είναι ακόμα αρχιεπίσκοπος στην Αμερική, μετά τη συνάντησή του με τον επίσκοπο του «Άστεως των Αθηνών» Ιερώνυμο και τη δήλωσή του ότι: «τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών [στην Ορθόδοξη Εκκλησία] θα βαφτίζονται εφόσον το αποφασίσουν τα ίδια», «άδειασε» κατά το κοινώς λεγόμενο τον τυμβογέροντα επίσκοπο δηλώνοντας θρασύτατα ότι: «Στη δική μας Εκκλησία δεν θεωρούμε ότι υπάρχει κάποιο κώλυμα για ένα παιδί οποιασδήποτε προέλευσης» προκειμένου να το βαφτίσουμε.

«Στη δική μας εκκλησία»; Και ποια είναι κακόδοξε, αυτή η «εκκλησία»;

Είναι η «εκκλησία» που, βαπτίζει λάθρα σε «ξένη» Εκκλησία παιδιά σοδομιτών;

Είναι η «εκκλησία» που, προκάλεσε τον εκκλησιαστικό εμφύλιο στην Ουκρανία;

Είναι η «εκκλησία» που, συν προσεύχεται με αλλόδοξους και αιρετικούς;

Είναι η «εκκλησία» που, αντικατέστησε τη λαβίδα της Θείας Κοινωνίας με πλαστικό κουτάλι;

Είναι η «εκκλησία» που, αντί του Ιερού Ευαγγελίου δωρίζει το Κοράνι;

Είναι η «εκκλησία» που, δέχεται ως ορθοδόξους τους αντιχαλκηδονίους ;

Είναι η «εκκλησία» που, διαίρεσε τη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία;

Είναι η «εκκλησία» του θράσους και του απολυταρχισμού με το: «Είτε αρέσει στους φίλους μας τους Ρώσους είτε δεν αρέσει, αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν την λύση που θα δώσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, διότι δεν έχουν άλλη επιλογή»;

Είναι η «εκκλησία» των ανύπαρκτων προνομίων με πλαστογράφηση της ερμηνείας του 28ου Ιερού Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου ;

Είναι η «εκκλησία» των βλάσφημων, που κοινωνούν αιρετικούς και αβάπτιστους Φράγκους;

Είναι η «εκκλησία» που αναίσχυντα δηλώνει ότι η «Ορθοδοξία δεν κατέχει όλην την Αλήθειαν»;

Είναι η «εκκλησία» που συλλειτουργεί και συμπροσεύχεται με Παπικούς και Ουνίτες ψευδοεπισκόπους;

Είναι η «εκκλησία» που θεωρεί ότι : «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού»;

Μόνο σε μια τέτοια «παραποιημένη εκκλησία» δεν «υπάρχει κάποιο κώλυμα για ένα παιδί οποιασδήποτε προέλευσης» και η πολιτογράφηση στη Βασιλεία του Θεού, γίνεται με ψεύτικα πιστοποιητικά.

Μόνο σε μια τέτοια «νοθευμένη εκκλησία» κακόδοξε Ελπιδοφόρε, μπορεί να μεταλλαχτεί σε εμπορικά εκμεταλλεύσιμη εκδοχή, το Ιερό του Βαπτίσματος Μυστήριο.




Ἀποδομητές νεοταξίτες μέ…παραδοσιακές προβιές. + ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ bonus


Ἔγραφα σὲ παλαιότερο ἄρθρο μου μὲ τίτλο «Ἀρχαιοταξίτες» γιὰ τὴ χρήση τῆς περίφημης Θείας Λειτουργίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου Ἀδελφοθέου ὡς δούρειου ἵππου στὴν πραγματικότητα ἀπὸ κάποιους ἐπισκόπους ποὺ μόνο παραδοσιακοὶ δὲν μποροῦν νὰ χαρακτηριστοῦν, στὴν προσπάθεια νὰ ἐξοικειωθοῦμε μὲ λατρευτικὲς συνήθειες τῶν παπικῶν (ὅπως ἡ ἀπουσία τοῦ τέμπλου, ἡ στάση τοῦ λειτουργοῦ κληρικοῦ πρὸς δυσμὰς καὶ κατὰ μέτωπον πρὸς τὸ ἐκκλησίασμα, ἡ θεατράλε ἐκφώνηση τῶν εὐχῶν, ἡ κατάργηση τῆς ἱερῆς λαβίδας κλπ).


Στὴν πραγματικότητα δηλαδὴ οἱ ἐπίσκοποι αὐτοὶ εἶναι νεοταξίτες, ποὺ καινοτομοῦν ἐνεργώντας μὲ οἰκουμενιστικὴ ὑστεροβουλία (στὴν πλειονότητά τους τοὐλάχιστον, γιατί φυσικὰ ὑπάρχει πάντα καὶ ἡ γνωστὴ μερὶς τῶν «χρησίμων ἠλιθίων» ποὺ ἁπλῶς ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ τὴν κάθε ἰλουστρασιὸν καινοτομία καὶ τὴν κάθε φαντασμαγορικὴ ἀνοησία καὶ τὴν υἱοθετοῦν ἀκρίτως καὶ ἀσκέπτως) καὶ ἂς ἐπικαλοῦνται τὴν παράδοση καὶ τὴν ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ τάξη (πρόκειται λοιπὸν γιὰ φαινομενικὰ μόνο ὀξύμωρο, γιατί ἀκριβῶς ἡ ἐν λόγῳ ἐπίκληση εἶναι καθαρὰ προσχηματική). Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένας οὐσιαστικὸς λόγος νὰ ἀνασύρονται μουσειακὰ ἀρχαῖες ἀκολουθίες ποὺ οὔτε κἂν γνωρίζουμε πῶς ἀκριβῶς τελοῦνταν πρίν ἀπό 17 αἰῶνες καὶ ποὺ ἔχουν οὕτως ἢ ἄλλως περιπέσει ἔκτοτε σὲ πλήρη ἀχρηστία, καθὼς ἀπὸ τὸν 4ο καὶ 5ο αἰῶνα ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ ἄλλες πολὺ πιὸ ἐμπλουτισμένες καὶ ὁλοκληρωμένες.


Καὶ ἂν αὐτὸ ἰσχύει μία φορὰ γιὰ τὴν προαναφερθεῖσα «Θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου», φανταστεῖτε πόσες περισσότερες μπορεῖ νὰ ἰσχύει γιὰ κάποια Θεία Λειτουργία, λέει, τῶν «Ἀποστολικῶν Διαταγῶν», ἤτοι μία παλαιοχριστιανικὴ ἀκολουθία ποὺ βρέθηκε μέσα σὲ κείμενο τοῦ 4ου αἰῶνα μὲ αὐτὸν τὸν τίτλο, θεωρήθηκε ὅτι ἀποτυπώνει τὴ λειτουργικὴ πράξη τῆς περιοχῆς τῆς Ἀντιόχειας ἐκείνης τῆς ἐποχῆς καὶ ἐκδόθηκε πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν ἀπὸ γνωστὸ καθηγητὴ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς. Αὐτὴν ἀκριβῶς ἐπέλεξε λοιπὸν νὰ τελέσει προσφάτως (2 Ἰανουαρίου) γιὰ τοὺς νέους καὶ νέες τῆς μητρόπολης Κατερίνης, Κίτρους καὶ Πλαταμῶνος ὁ γνωστὸς γιὰ τὶς πλάνες του (καὶ πρόσφατα μάλιστα ἐνεργὰ παρὼν καὶ σὲ ψευτοχειροτονία κατεγνωσμένων αἱρετικῶν) τοπικὸς μητροπολίτης μὲ ἀρκετοὺς ἀκόμη κληρικοὺς καὶ μὲ ὅλη φυσικὰ τὴν ἤδη γνωστὴ ἀτζέντα (ἔλλειψη τέμπλου, πλάτη πρὸς τὴν Ἀνατολή), ἀλλὰ καὶ μὲ ἐπιπλέον «κατορθώματα» (ὅπως ἡ χρήση νεαρῶν ἀναγνωστριῶν γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἀναγνώσματα), ἐνῷ ἀκολούθησε μάλιστα καὶ δεῖπνο σὲ παρακείμενη αἴθουσα τὸ ὁποῖο παραλληλίστηκε ἐπισήμως μὲ τὶς περίφημες «Ἀγάπες» τῶν πρωτοχριστιανικῶν χρόνων!


Ἐξαιρετικὰ χαρακτηριστικὲς οἱ φωτογραφίες, ἀποτυπώνουν εὔγλωττα μία ἀκόμη ἀχαρακτήριστη παρεκτροπή, γιὰ τὴν ὁποία βεβαίως οἱ γνωστοὶ «θεολόγοι τῶν μαύρων σκοταδιῶν» καὶ λοιποὶ τσανακογλεῖφτες τῆς ἐπισκοπικῆς καμαρίλας μποροῦν νὰ λένε ὅποια ἀστεία σοφιστεία θέλουν, γιὰ νὰ πείσουν ἕνα ἀκατήχητο ποίμνιο ποὺ συνεχίζει νὰ μένει ἔκθαμβο, ὡς χάσκαξ, ἀπέναντι σὲ τέτοιες ἐφετζίδικες δῆθεν ἐπιστροφὲς στήν…ἐκκλησιαστική παράδοση. Δὲν μποροῦν ὅμως φυσικὰ νὰ πείσουν καὶ ὅσους γνωρίζουμε ὅτι παράδοση (ἀκριβῶς δηλαδὴ ὅπως τὸ λέει ἡ λέξη) ἀποτελεῖ αὐτὸ ποὺ μᾶς παρεδόθη διὰ ζώσης καὶ ὄχι κάτι ποὺ ἀνασύρθηκε βιαίως ἀπὸ τὶς μουσειακὲς ναφθαλίνες καὶ δὲν ξέρουμε ἀπολύτως τίποτε ἄλλο περὶ αὐτοῦ. Καὶ ποὺ γνωρίζουμε μάλιστα καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ τὸ ἀνασύρουν καὶ γιὰ ποιούς ἀκριβῶς στόχους. Νεοταξίτες λέγονται – καί ἂς φέρουν ἐνίοτε καί…ἀρχαιοταξικά προσωπεῖα. Τοὺς λὲς ἐπίσης καὶ μαύρους λύκους μὲ λευκὲς προβιές. Καὶ αὐτοὺς ἀρνούμαστε νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε στὰ δυσώδη καὶ ψυχολέθρια παιχνίδια τους, ἀκόμη καὶ ἂν κρατοῦν στὰ χέρια τους χάντρες καὶ φαινομενικὰ ἀθῶα μπιχλιμπίδια.


Εἶναι πολὺ ἁπλὰ θέμα ἐμπιστοσύνης…


τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας


ANOIKTH EΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ κ. ΦΙΛΟΘΕΟ


Σεβασμιωτατε κ.Φιλόθεε, χαίρετε.

Η Σύνοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας σας εξέλεξε ως νέο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Με αφορμή αυτό το γεγονός σας αποστέλλω το παρόν κείμενο.

Είμαι ένας Έλληνας Ορθόδοξος χριστιανός που διαμένω σε κωμόπολη του Νομού Θεσ/νίκης.

Δύο είναι οι αφορμές για τη συγγραφή αυτού του κειμένου:

1. Το κήρυγμα που κάνατε στη Λαμία στον Ιερό Ναό του Πολιούχου και Ελευθερωτού της πόλεως Αγίου Ευαγγελιστού Λουκά και ιατρού, ημέρα της μνήμης του.

2. Το συλλείτουργο στη Μητρόπολη της Νέας Ιωνίας στην εορτή των Αγίων Αναργύρων (01 Νοε 2023).

Α. Περί Εκκλησίας

Στο «εν Λαμία» κήρυγμά σας πολλές φορές επαναλάβατε τη λέξη «Εκκλησία» και δώσατε ως επεξήγηση ότι «η Εκκλησία είναι αυτό το ευλογημένο σώμα, το οποίο έχει ως κεφαλή του το Χριστό και μέλη του σώματος όλους εκείνους, οι οποίοι είναι βαπτισμένοι στο όνομα του Τριαδικού Θεού και ζουν το γεγονός της σχέσης τους με το Χριστό δια της Εκκλησίας, δια της μετοχής τους στην Εκκλησία…».

Είπατε χαρακτηριστικά.

«Η Εκκλησία δεν είναι ένας από τους υπολοίπους θεσμούς αυτού εδώ του κόσμου, αλλά είναι αυτή η χαρισματική κοινότητα, αυτό το ευλογημένο σώμα, πολύ ωραία εικόνα την οποία χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος για να μας περιγράψει το τι είναι η Εκκλησία, αυτό το ευλογημένο σώμα, το οποίο έχει ως κεφαλή του το Χριστό και μέλη του σώματος όλους εκείνους, οι οποίοι είναι βαπτισμένοι στο όνομα του Τριαδικού Θεού και ζουν το γεγονός της σχέσης τους με το Χριστό δια της Εκκλησίας, δια της μετοχής τους στην Εκκλησία και η μετοχή στην Εκκλησία προσφέρει και τον δεύτερο ευλογημένο δρόμο περί του οποίου ακούσαμε στο Ιερό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα και μάλιστα στις πρώτες αράδες του. Τι μας είπε ο Χριστός; 

«Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με».

ΣΧΟΛΙΑ-ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Μετά την Κολυμπάριο Σύνοδο του 2016 υπάρχει μεγάλη σύγχυση για τον όρο «Εκκλησία», που χρησιμοποιείτε επειδή εκεί αναγνωρίστηκαν ως Εκκλησίες και οι αιρετικές κοινότητες.

1.Για ποια Εκκλησία μιλάτε;;Γιατί αποφεύγετε να την προσδιορίσετε;;;

2.Μόνο το βάπτισμα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να είναι ένας άνθρωπος μέλος Εκκλησίας και ποιας; Η πίστη δεν παίζει βασικό ρόλο;

Αποδέχεστε εμμέσως πλην σαφώς την αιρετική οικουμενιστική βαπτισματική θεολογία;;;

3.Εφόσον η Εκκλησία για σας δεν είναι ένας θεσμός, αλλά χαρισματική κοινότητα σε τι διαφέρει από τις άλλες τις χριστιανικές ομολογίες που συμμετέχουν στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και θεωρούνται από τα μέλη της χαρισματικές κοινότητες;;;;Στο ΠΣΕ η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι απλά ένα μέλος των χριστιανικών ομολογιών και ΟΧΙ Ο ΣΤΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΕΡΕΩΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ;;;;

4. Πώς οριοθετούνται τα όρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας;; Γιατί αποφύγατε να το αναφέρετε αυτό στην ομιλία σας και αρκείστε στη χρήση απλά του όρου «Εκκλησία»; Αποδέχεστε τα παρακάτω κείμενα που αφορούν τον όρο «Εκκλησία»;;; (Δήλωση Τορόντο-κείμενα Πόρτο Αλέγκρε, του Πουσάν, του Μπαλαμάντ κ.α.) για τα οποία σας γράφω τα εξής ενημερωτικά.

Η «Δήλωση του Τορόντο»

Η «Δήλωση του Τορόντο», ένα κείμενο που συμφωνήθηκε το 1950 από τους Ορθοδόξους και τα υπόλοιπα μέλη του λεγομένου«Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών» (του ΠΣΕ, που ιδρύθηκε το 1948, όπου συμμετέχουν Ορθόδοξοι, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες). Λέγεται στο κείμενο του Κολυμπαρίου (παρ. §19) ότι: «Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες-μέλη […] έχουν βαθειά την πεποίθηση ότι οι εκκλησιολογικές προϋποθέσεις της Δηλώσεως του Toronto […] είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την Ορθόδοξη συμμετοχή στο Συμβούλιο», δηλ. στο ΠΣΕ.

Στη «Δήλωση του Τορόντο», μολονότι γίνονται και κάποιες ορθές εκκλησιολογικές διευκρινίσεις, ωστόσο λέγεται, μεταξύ άλλων πλανών, ότι: «Οι Εκκλησίες-μέλη αναγνωρίζουν ότι το να αποτελεί κάποιος μέλος της Εκκλησίας του Χριστού είναι πιο περιεκτικό από το να αποτελεί μέλος της δικής του Εκκλησίας» (κεφ. 4, §3). Συνεπώς, η «Εκκλησία του Χριστού» δήθεν δεν περιορίζεται εντός της Ορθοδοξίας, αλλά υπάρχει Εκκλησία (δηλ. σωτηρία) και εκτός Ορθοδοξίας, στο χώρο της αιρέσεως, σύμφωνα με τη «Δήλωση του Τορόντο».

Κειμενα του Πόρτο Αλέγκρε, του Πουσάν, 

του Μπαλαμάντ κ.α.

Το κείμενο του Πόρτο Αλέγκρε (ΠΣΕ, Βραζιλία, 2006) λέγει (παρ. §§6-7) ότι «Κάθε Εκκλησία [είτε η Ορθόδοξη είτε οι προτεσταντικές κ.λπ. του ΠΣΕ] είναι η Καθολική Εκκλησία, αλλά όχι ολόκληρη. Κάθε Εκκλησία εκπληρώνει την Καθολικότητά της, όταν ευρίσκεται σε κοινωνία με τις άλλες Εκκλησίες […] Ο ένας χωρίς τον άλλον είμαστε πτωχευμένοι» και ότι (§5) «ενδέχεται να υπάρχουν νόμιμα διαφορετικές διατυπώσεις της πίστεως της Εκκλησίας», δηλαδή δεν βλάπτει η διαφοροποίηση των δογμάτων !

Το κείμενο του Πουσάν (ΠΣΕ, Νότιος Κορέα, 2013) λέγει, μεταξύ πολλών άλλων πλανών, ότι «μετανοούμε για τις διαιρέσεις μεταξύ των εκκλησιών μας και εντός αυτών», οι οποίες υπονομεύουν «τη μαρτυρία μας για το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού» (παρ. §14). 

Με άλλα λόγια, μετανοούμε που οι άγιοι Πατέρες μας έσωσαν από 

τις αιρέσεις, αποκόπτοντάς τις από την Εκκλησία !

Η Συμφωνία του Balamand (Λίβανος, 1993) μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών Παπικών, λέει (παρ. §§13-14) ότι: «Και από τις δύο πλευρές αναγνωρίζεται ότι αυτό που ο Χριστός εμπιστεύθηκε στην Εκκλησία Του […] δεν μπορεί να θεωρείται σαν ιδιοκτησία της μιας μόνον από τις Εκκλησίες μας. Στα πλαίσια αυτά είναι προφανές ότι κάθε είδους αναβαπτισμός αποκλείεται». Επίσης, ότι «η Ορθόδοξη και η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζονται αμοιβαία ως “αδελφές Εκκλησίες”, υπεύθυνες από κοινού για τη διατήρηση της Εκκλησίας του Θεού στην πιστότητα προς το Θείο Σχέδιο, πολύ ιδιαίτερα δε σε ό,τι αφορά στην ενότητα»· αλλού, διακηρύσσεται (παρ. §30) ότι «οι ευθύνες για τον χωρισμό είναι μοιρασμένες» μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών!

Β.Η εκλογή σας ως βοηθός Επίσκοπος.

Στον 6ο κανόνα της Δ Οικουμενικής Συνόδου γράφονται τα εξής:

« Μηδέν απολελυμένως (= χωρίς ποίμνιο )

Χειροτονείσθαι… Τους δε απολύτως χειροτονουμένους, ώρισεν

η αγία Σύνοδος, άκυρον έχειν την τοιαύτην

Χειροθεσίαν, και μηδαμού δύνασθαι ενεργείν, εφ’ ύβρει

του χειροτονήσαντος», ( Καν. 6ος Δ΄ Οικ. Συν.)

Δηλαδή οι φερόμενοι σήμερα με το ψευδεπίγραφο « βοηθοί επίσκοποι» δεν έχουν καμίαν απολύτως Κανονική και εκκλησιαστική κατοχύρωση. Είναι ανύπαρκτοι, ούτε και καμίαν απολύτως σχέση έχουν με τον πάλαι ποτέ θεσμό του χωρεπισκόπου της αρχαίας Εκκλησίας. Φέρονται ως επίσκοποι χωρίς ποίμνιο, κάτι που απαγορεύουν ρητά και κατηγορηματικά οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες, διότι τέτοια φάρα επισκόπων δεν υπάρχει, γιατί:

α) Έχουν « Απολελυμένη χειροτονία και ανενεργό Ιερωσύνη εφ’ όρου ζωής εφ’ υβρει του χειροτονήσαντος »

(Καν. 6ος Δ’ Οικ. Συν. ),

και β) Υπάρχουν πολλοί επίσκοποι στην ίδια Επισκοπή, όπερ λίαν απαράδεκτο από Κανονικής επόψεως, « ίνα μη εν τη πόλει δύο επίσκοποι ώσιν » 

(Καν. 8ος Α’ Οικ. Συν. – Επιστολή Γ’ Οικ. Συνόδου)

Οι ψευδοβοηθοί επίσκοποι δεν έχουν ποσώς Κανονική στήριξη και συνεπώς είναι εντελώς ανύπαρκτοι από άποψη Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας. Τα αξιώματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι τρία ( 3 ) και όχι τέσσερα ( 4 ), όπως τούτο συμβαίνει στην παναίρεση του Ρωμαιο/Καθολικισμού, του Πάπα.

Επομένως, οι εκλεγόμενοι και, ως μη όφειλε, λαμπρώς χειροτονούμενοι ως βοηθοί επίσκοποι έχουν « απολελυμένη χειροτονία (=χωρίς ποίμνιο), και ως εκ τούτου δεν έχουν ενεργό Ιερωσύνη. Ευρίσκονται σε εφ’ όρου ζωής ΑΡΓΙΑ, μη δυνάμενοι να τελέσουν τα μυστήρια της Εκκλησίας και οποιαδήποτε άλλη Ιερατική πράξη, και οτιδήποτε θα αποτολμήσουν να πράξουν, είναι ΑΚΥΡΟ, κατά τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, γιατί τα τρία αυτά αξιώματα της Εκκλησίας εκλέγονται και χειροτονούνται ΩΡΙΣΜΕΝΩΣ – ΕΙΔΙΚΩΣ: « Μηδένα απολελυμένως χειροτονήσθαι, μήτε πρεσβύτερον, μήτε διάκονον, μήτε όλως τινά των εν τω εκκλησιαστικώ τάγματι, ει μη ειδικώς εν εκκλησία πόλεως, ή κώμης, ή μαρτυρίω, ή μοναστηρίω, ο χειροτονούμενος επικηρύττοιτο. Τους δε απολύτως χειροτονουμένους, ώρισεν η αγία σύνοδος, άκυρον έχειν την τοιαύτην χειροθεσίαν, και μηδαμού δύνασθαι ενεργείν, εφ’ ύβρει του χειροτονήσαντος » ( Καν. 6ος Δ’ Οικ. Συν. ).

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα στην Κανονικότητα της Αρχιερωσύνης σας. Με ποιο τρόπο ακολουθήσατε στην πράξη τα ορισθέντα από τον 6Οκανόνα της Δ Οικουμενικής Συνόδου;;

Πώς θα είστε ο πνευματικός ηγέτης και καθοδηγητής ενός λαού, όταν ο ίδιος με τις επιλογές σας καταπατείτε ωμα και απροκάλυπτα τους Ιερούς Κανόνες;;; Αυτό σας προβληματίζει ή όχι;

Δυστυχώς «…η διοίκηση της Εκκλησίας ξεχνώντας ότι ακριβώς η διοίκηση πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν τους διοικούμενους, εισήγαγε ένα εντελώς άγνωστο και ξένο στη θεολογία θεσμό, αυτόν του βοηθού επισκόπου»!

Τώρα τελευταία λοιπόν άρχισε παραγωγή τέτοιων...βοηθητικών προσώπων(!) κατά συρροήν. Έγινε η αρχιερατική χειροτονία... απολελυμένη! Δηλαδή χωρίς... "σπίτι"! Επίσκοπος χωρίς μητρόπολη... Tιτουλάριος!! Γυμνό όνομα που δείχνει την εκκλησιαστική μας γύμνια. «Ψιλῷ ὀνόματι» λες και η αρχιερωσύνη είναι διευθυντική θέση, που αφού δεν κατάφεραν να την επιτύχουν (...άλλη θλιβερή ιστορία), τώρα τους δίδεται «τιμῆςἕνεκεν». Μόνον κατ’ όνομα! Και να έχεις και τον Χριστό να σου λέει το «ναι, ναι και το όχι, όχι». Και συ να είσαι και ναι και όχι!! "Ντυμένος" δεσπότης χωρίς καμμιά αρμοδιότητα! Χωρίς επισκοπική ευθύνη. Ανεύθυνος μανδαρίνος κάποιας αυλής.

Εσείς ως επίσκοπος Ωρεών ποιο ήταν το ποίμνιο της πνευματικής σας ευθύνης;;

Δυστυχώς η διακονία της Εκκλησίας του Χριστού γίνεται στάδιο κοινωνικής καταξίωσης κάποιων κληρικών, επειδή έχουν Γέροντες-Μητροπολίτες που λόγω γνωριμιών τους προωθούν στα ανώτερα εκκλησιαστικά αξιώματα.

Γ.Η εκλογή σας ως Μητροπολίτης 

Θεσσαλονίκης.

Γνωρίζετε ότι η λέξη επίσκοπος σημαίνει «ο επιβλέπων» και προκύπτει απ’ το ρήμα επισκοπώ, που σημαίνει «εξετάζω κάτι καλά, το σκέπτομαι, επιθεωρώ».
Στη γλώσσα και την παράδοση της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, αποτελεί την ανώτερη (3η) βαθμίδα του κλήρου.

Ο επίσκοπος στην Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία αποτελεί σκεύος εκλογής του Αγίου Πνεύματος με σκοπό την κατά Θεό ποίμανση του λαού, που ως συνεχιστής των Αγίων Αποστόλων και των διαδόχων τους, φροντίζει για την προκοπή και την πνευματική πρόοδο του ποιμνίου.

Άξιος συνεχιστής είναι, όταν σεβόμενος την παράδοση της εκκλησίας και τους κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, εφαρμόζει τη διδασκαλία του Ευαγγελίου όπως την παρέλαβε απ’ τους Πατέρες της Ορθοδοξίας.

Εσείς κ.Φιλόθεε αυτή την εκκλησιαστική παράδοση περί της

«εκλογής εν Αγίω Πνεύματι» πως την εφαρμόσατε;

Από την πρώτη ημέρα της παραίτησης του πρώην Θεσσαλονίκης

οριστήκατε από το εκκλησιαστικό παρασκήνιο ως ο νέος

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, γεγονός που εφαρμόστηκε.

Από το πλήθος των σχετικών δημοσιευμάτων στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο σας παρουσιάζω τα παρακάτω..

1. «Θεωρείται ότι προβάδισμα για την πλήρωση της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης έχει ο αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου, επίσκοπος Ωρεών Φιλόθεος»(https://www.kathimerini.gr/society/562559587/i-epomeni-mera-meta-tin-paraitisi-anthimoy/)

2. Σίγουρος διάδοχος του Άνθιμου ο επίσκοπος Ωρεών Φιλόθεος - Τρεις ακόμα παραιτήσεις Μητροπολιτών;(10-8-2023)

https://www.ieidiseis.gr/paixnidia-eksousias/209977/sigouros-diadoxos-tou-anthimou-o-episkopos-oreon-filotheos-treis-akoma-paraitiseis-mitropoliton)

3. Επικρατέστερος επικεφαλής της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης εκτιμάται ότι θα είναι ο επίσκοπος Ωρεών, Φιλόθεος – αν και οι τελικές ζυμώσεις θα λάβουν χώρα τα τέλη Σεπτεμβρίου (10-8-2023) (https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/7185612_paraitisi-mitropoliti-anthimoy-kai-allon-trion-logo-ilikias

Είναι κοινό μυστικό, ότι στις εκλογές Μητροπολιτών τα ονόματα των υποψηφίων καθορίζονται με βάση εσωτερικές διαπλοκές και ισορροπίες, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη του χριστεπωνύμου πληρώματος το οποίο θα ποιμάνει, ούτε προφανώς και των ιερέων της Μητροπόλεως την οποία θα διοικήσει. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή που κανένα μυστικό δεν είναι δυνατόν να αποκρυφτεί λόγω της εξέλιξης των τηλεπικοινωνιών, του διαδικτύου και των ΜΜΕ, θα πρέπει οι επιλογές επισκόπων να γίνονται με πραγματική και όχι τυπική επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος επί των κεφαλών των εκλεκτόρων. Κάποτε, σε μια θυελλώδη εκλογή επισκόπου από την Ιερά Σύνοδο, ο αείμνηστος Αυγουστίνος Καντιώτης , απευθυνόμενος στους εκλέκτορες είχε πει: Αδελφοί, το μόνο που λείπει από αυτήν την αίθουσα είναι το Άγιο Πνεύμα!

Επομένως κ.Φιλόθεε διοριστήκατε στη Μητρόπολη

Θεσσαλονίκης και η φερόμενη εκλογή σας είναι αποτέλεσμα διαβουλεύσεων και συμφωνιών.

Και είναι υποχρεωμένο το ποίμνιο να θεωρεί την μεν εκλογή “εν Αγίω Πνεύματι” και εσείς ότι είστε «εις τόπον και τύπον Χριστού»;;;;

Δυστυχώς η κατάσταση της Ιεραρχίας έχει παραμορφώσει το Συνοδικό σύστημα, που έχει διολισθήσει σε Πατριαρχικό. Απ΄αυτό το σύστημα βγήκατε και εσείς. Κάποτε Μητροπολίτης υπερηφανευόταν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος είναι εκκλησιαστικά η πιο δημοκρατική στη διοίκηση Της σε όλη την Ορθοδοξία. Ως επιχείρημα έλεγε ότι οι Μητροπολίτες έχουν άποψη και ψήφο και εφαρμόζεται σωστά ο 34ος Κανόνας των Αγίων Αποστόλων, που επισημαίνει το ρόλο του Πρώτου στην Εκκλησία, αλλά και των Επισκόπων Της. Τώρα στην Εκκλησία της Ελλάδος ισχύουν, όπως στα Πατριαρχεία, από τον συγκεκριμένο Κανόνα μόνο τα αναφερόμενα στον Πρώτο, και οι Επίσκοποι έχουν αυτοπαραιτηθεί των ποιμαντικών ευθυνών τους και έχουν καταστεί ένα είδος βοηθών Επισκόπων του. 

Είναι λυπηρό ότι στην Ιεραρχία υπάρχει έλλειμμα επισκοπικής ευθύνης και κυρίως προσωπικοτήτων, που να μπορούν να επαναφέρουν την πνευματικότητα στην Εκκλησία. Ορισμένοι Μητροπολίτες είχαν εκφράσει την ελπίδα ότι, όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος των Βοιωτών κληρικών και των άλλων συνδαιτυμόνων της …Ζάλτσας, θα μπορούσε να προωθηθεί ένα σύστημα δικαιότερο και πιο αξιοκρατικό στην εκλογή των Αρχιερέων. Όμως ο κύκλος δεν κλείνει αλλά διευρύνεται... 

Απαιτούνται ποιμενάρχες που να εμπνέουν, να συμπαρίστανται και να καθοδηγούν με την πραότητα και την αγάπη. Διότι, αν μη τι άλλο, ο λαός θα κληθεί κατά τη χειροτονία του νέου Μητροπολίτη να κράξει «Άξιος». Με ποια κριτήρια θα πει αυτή τη λέξη, όταν θα έχει μπροστά του έναν επιλεγέντα, όπως εσείς παντελώς άγνωστο;

Γ.Απαραίτητη προϋπόθεση για την μνημόνευση του ονόματος του επισκόπου είναι να ορθοδοξεί, να ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας.

Ασφαλώς είναι σημαντική και επιφανής η θέση του επισκόπου στην Εκκλησία, και όλοι τη σεβόμεθα και την αναγνωρίζουμε, και δεν χρειάζεται να μας αραδιάζουν οι οικουμενιστές γνωστά κείμενα από τους Αγίους Πατέρες και τους Ιερούς Κανόνες.

Όλα αυτά ισχύουν υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ο επίσκοπος ορθοδοξεί, ότι ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας, ότι δεν κηρύσσει αίρεση. 

Όταν κηρύσσει αίρεση, διακόπτουμε κάθε σχέση μαζί του και κοινωνία και δεν τον μνημονεύουμε στις ιερές ακολουθίες. Τα μυστήρια τελούνται στο όνομα του Χριστού και της Αγίας Τριάδος, και όχι στο όνομα του επισκόπου, κατά την αμάρτυρη και βλάσφημη Ζηζιούλια εκκλησιολογία.

Ο εκάστοτε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, επειδή η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ανήκει στις «Νέες χώρες», μνημονεύει στη Θεία Λειτουργία τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Ο συγκεκριμένος προ της «Συνόδου» της Κρήτης με βάση τα «γυμνή τη κεφαλη» λεγόμενα και πραττόμενά του ήταν ανάξιος μνημόνευσης και μάλιστα οι ιερείς ψεύδονταν ενώπιον της Αγίας Τραπέζης ισχυριζόμενοι ότι ο πατριάρχης ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας λέγοντας στην εκφώνηση: «Εν πρώτοιςμνήσθητι Κύριε του πατριάρχου ημών Βαρθολομαίου και της Ιεράς ημών Συνόδου των ορθοτομούντων τον λόγον της σης αληθείας».

Στην κατηγορία των οικουμενιστών επισκόπων ανήκετε ολοφάνερα και σεις, Παναγιώτατε μητροπολίτα Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεε, αφού εκλεχτήκατε από τη Σύνοδο της Κρατικής Εκκλησίας που Συνοδικά αποδέχτηκε την Κολυμπάριο Σύνοδο και μνημονεύετε πλέον τον αιρετικό Πατριάρχη.

Και θα ψεύδεσθε ενώπιον της Αγίας Τραπέζης, όταν θα ισχυρίζεσθε εκφώνως, ότι ο πατριάρχης Βαρθολομαίος και η Ιερά Σύνοδος ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας.

Θα ήταν ευχάριστο γεγονός και θα ανέπαυε πολλές συνειδήσεις ορθοδόξων χριστιανών,όταν δημοσίως και «επ᾽εκκλησίαις» καταδικάσετε τις αιρέσεις του Μονοφυσιτισμού, του Παπισμού, του Προτεσταντισμού, την παναίρεση του Οικουμενισμού και απορρίψετε τη σύνοδο της Κρήτης. Αν παραμείνετε στα φιλοπαπικά και οικουμενιστικά σας φρονήματα, θα ακολουθήσω τον άτλαντα της Ορθοδοξίας, τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, ο οποίος συνοψίζοντας τη συνοδική και πατερική παράδοση της Εκκλησίας έλεγε ότι «όλοι οι διδάσκαλοι της εκκλησίας, όλες οι σύνοδοι και όλη η Αγία Γραφή μας παρακινούν να αποφεύγουμε τους ετεροδόξους και να μην έχουμε κοινωνία μαζί τους». Συνιστούσε να αποφεύγουμε τους λατινόφρονες, αντίστοιχους των σημερινών Oικουμενιστών, όπως φεύγει κανείς από τα φίδια. Είχε την πεποίθηση ότι όσο απομακρύνεται από τον λατινόφρονα πατριάρχη και τους ομοίους του τόσο προσεγγίζει προς τον Θεό και τους Αγίους, και όταν χωρίζεται από αυτούς, ενώνεται με την αλήθεια και τους Αγίους Πατέρες και Θεολόγους της Εκκλησίας.

Δ.Συλλείτουργο με καθαιρετέο επίσκοπο

Την Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2023 συλλειτουργήσατε με τον Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας .

Γνωρίζετε ότι η Ι.Μ.Νέας Ιωνίας διατηρεί επίσημο κανάλι της στο youtube. Στις δημοφιλείς εκπομπές της με τον τίτλο “Τί είναι Εκκλησία” στο επεισόδιο 115 το θέμα ήταν “πίστη και ομοφυλοφιλία”.Το θέμα τέθηκε από τον ένα συζητητή και ο Σεβασμιώτατος Ν. Ιωνίας Γαβριήλ απάντησε ως εξής: 

«Eκ των πραγμάτων ο Θεός έχει δώσει σε μερικούς ανθρώπους να αισθάνονται την έλξη προς το ίδιο φύλο, δεν μπορώ να ξέρω γιατί, δεν θα κατηγορήσω εγώ τον Θεό. Δεν είμαι άξιος καν εγώ να το σκεφτώ αυτό το πράγμα. Ο Θεός κάτι ξέρει περισσότερο από όλους εμάς τους ανθρώπους. 

Δεν μπορώ να δεχθώ ότι είναι οικογένεια η σχέση ενός ομοφυλόφιλου. Είναι μία σχέση.Το σέβομαι. Είναι μία σχέση, η οποία, εάν υπάρχει μέσα ο Χριστός, να λειτουργεί λίγο πιο πνευματικά. Να υπάρχει αξιοπρέπεια. Να υπάρχει η δυνατότητα όχι πολλών συντρόφων, αλλά όσο το δυνατόν να έχει ένα σύντροφο, με τον οποίο να περνάει μαζί του τη ζωή του και να αισθάνεται ότι μαζί του μπορεί να έχει και μία πνευματική πορεία. 

Δεν μπορώ να πω σε έναν ομοφυλόφιλο ότι δεν έχει θέση και χώρο μέσα στην Εκκλησία. Δεν μπορώ να πω σε έναν ομοφυλόφιλο ότι δεν μπορεί να μπει στην αγκαλιά του Θεού. Και θα το κάνει, γιατί ο Θεός μας δέχεται όλους ό,τι και να έχουμε πράξει, όποια αμαρτία… Ένα παιδί έχει δικαίωμα να έχει πατέρα ή μητέρα και να επιλέξει στη ζωή του, αν θέλει να γίνει ομοφυλόφιλος ή αν θέλει οτιδήποτε άλλο. Και ο γονέας να το αγκαλιάσει το παιδί αυτό και να σεβασθεί την επιλογή του αυτή και να μη το διώξει από το σπίτι. Και η Εκκλησία να πράξει το ίδιο…

Να ακούσω και εγώ την άλλη άποψη, την οποία δεν την μέμφομαι ούτε την αποστρέφομαι, αλλά θέλω να καταλάβει και εκείνος το πώς η κοινωνία αυτή τη στιγμή έχει διαμορφωθεί…. Δεν μπορώ να του δώσω την αίσθηση ότι είναι αποκομμένος από την Εκκλησία και δεν μπορώ επίσης να τον κρίνω, γιατί ποιος είμαι εγώ, για να κρίνω; 

Όταν αυτό το οποίο κάνω είναι να μεταφέρω στους ανθρώπους αυτό το οποίο ο Θεός είπε, ότι “εγώ ήλθα να σώσω όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως τι είναι ο καθένας…” Το να ακούμε μερικές μεμονωμένες φωνές που υπάρχουν στο χώρο της Εκκλησίας βοηθούν. Η Εκκλησία επίσημα δεν έχει τοποθετηθεί για το θέμα αυτό. Και είναι καλό, γιατί η Εκκλησία περιμένει…, αλλά πρέπει να προκληθεί για το κομμάτι αυτό… 

Δεν είμαι εγώ σε θέση να ξέρω, γιατί ο Θεός το επιτρέπει. Η ορμή του ανθρώπου για το ίδιο φύλο υπάρχει. Δεν ξέρω γιατί υπάρχει. Όταν την δίνει ο Θεός, θα πολεμήσω αυτήν;… Έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που έχουν αυτή τη ροπή από την αρχή της ζωής τους. Εγώ λοιπόν τι θα τους πω; Ότι ο Θεός δε σε θέλει έτσι. Και θα μου απαντήσει: γιατί, στο είπε; Και τι θα του απαντήσω εγώ; Ότι μου το πε;»

ΣΧΟΛΙΑ-ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ. Μία βασική και απαραίτητη προϋπόθεση του συλλείτουργου είναι οι συμμετέχοντες κληρικοί να έχουν την ίδια πίστη και να ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αφού διαβάσετε τα παραπάνω, σας παρακαλώ να μας απαντήσετε στις εξής ερωτήσεις:

1.Ο Χριστός της Εκκλησίας που αναφέρατε στο κήρυγμά σας στη Λαμία διδάσκει αυτά που υποστήριξε δημόσια ο Μητροπολίτης Ν.Ιωνίας;

2. Εφόσον κάθε Επίσκοπος και κατ’ επέκτασιν κάθε Κληρικός (ή και Λαϊκός) έχει καθήκον να αναμεταδίδει την αλήθεια αυτή ανόθευτη, να «ευαγγελίζεται» χωρίς να αλλάζει ούτε κεραία, «επόμενος τοις ΑγίοιςΠατράσι», δεδομένου ότι «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», πώς συμβιβάζεται η συμμετοχή σας σε συλλείτουργο με επίσκοπο που διδάσκει αλλότρια και είναι καθαιρετέος ;

3.Στο εν Λαμία κήρυγμά σας είπατε για τις βασικές προϋποθέσεις της μετοχής στη ζωή του Χριστού.Μεταξύ των άλλων είπατε και τα εξής:

««Η πρώτη είναι η μετοχή μας στη ζωή του Χριστού εξαιτίας της μετοχής μας στη ζωή του σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί με το Θεό, αν δεν ανήκουμε στο Πανάγιο Σώμα Του, αν δεν ανήκουμε στην Εκκλησία, γιατί η Εκκλησία είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο μπορούμε κι εμείς όλοι να έχουμε το Θεό στη ζωή μας».

Και σας ρωτάμε.Η μετοχή στη ζωή του Χριστού και της Εκκλησίας περνάει μέσα από την αμνήστευση των παθών του συλλειτουργού σας επισκόπου;;

Και αν εσείς διαφωνείτε, τότε γιατί συμμετείχατε σε αυτό το συλλείτουργο; .

4. Όταν ένας Επίσκοπος διδάσκει διαφορετικά, όταν «ευαγγελίζεται παρ’ ο παρελάβομεν», όταν νομιμοποιεί την αμετανοησία ως προς τα ανθρώπινα πάθη (εν προκειμένω την ομοφυλοφιλία, παρουσιάζοντάς τη, μάλιστα, σαν… εκ Θεού προερχομένη και όχι ως συνέπεια αμαρτιών προσωπικών ή ακόμη και των προγόνων μας), τότε δεν κοροϊδεύει τους ομοφυλοφίλους, απομακρύνοντάς τους έτσι από την οδό της σωτηρίας τους;;;; Τότε δεν βλασφημεί κατά του Θεού, όταν εμμέσως πλην σαφώς διδάσκει πως ο Θεός, εκτός από πηγή αρετών, αποτελεί και πηγή ή έστω έμπνευση παθών;;;

Δηλ. κ.Φιλόθεε, με την παρουσία σας στο συλλείτουργο

αμνηστεύσατε τις απόψεις του Μητροπολίτου Νέας Ιωνίας και

εμμέσως πλην σαφώς γίνατε ένας ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ συν-

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ (;;;) όπου

αποκαλέσατε μαζί με το χριστεπώνυμο πλήρωμα τον

συγκεκριμένο επίσκοπο «ως ορθοτομούντα τον λόγον» της

αλήθειας του Χριστού.

Ο Χριστός της Εκκλησίας λέει για τέτοιες περιπτώσεις:

«Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι περιάγετε την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ένα προσήλυτον, και όταν γένηται, ποιείτε αυτόν υιόν γεέννης διπλότερον υμών»!

Σεβασμιωτατε κ.Φιλόθεε,

Γνωρίζετε ότι στη χορεία των Αγίων και φωτισμένων Πατέρων της Ορθοδοξίας ήταν και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, προκάτοχός σας στον Μητροπολιτικό θρόνο της Θεσσαλονίκης. Είναι το πρόσωπο που έλαβε μέρος στην Θ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία ύστερα από σοβαρή, προσεκτική, ψύχραιμη και σε βάθος μελέτη, καταδίκασε και αναθεμάτισε τους αιρετικούς Βαρλαάμ Καλαβρό και Γρηγόριο Ακίνδυνο, αναγνώρισε τη διδασκαλία του και αυτόν ως διδασκαλία της Εκκλησίας.Είναι ο Άγιος εκείνος που διέκοψε το μνημόσυνο του Λατινόφρονα Πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα για λόγους πίστεως.Είναι αυτός που δεν δίστασε,δεν δειλίασε,δεν προφασίστηκε διάφορες δικαιολογίες και «λόγους διακρίσεως» προς αποφυγή αντιμετωπίσεως της αίρεσης και αναδείχτηκε Μαχητής, Πατέρας και Ομολογητής.

Είναι αυτός που είπε τα εξής σημαντικά για την Ορθοδοξία και τους ποιμένες:

«Ποίος όμως κλήρος ποία μερίς, τις γνησιότης προς την του Χριστού Εκκλησίαν τω συνηγόρω του ψεύδους; Εκκλησία "στύλος και εδραίωμα της αληθείας" κατά Παύλον εστιν... Και γαρ οι της Χριστού Εκκλησίας της αληθείας εισί· και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί, και τοσούτο μάλλον, όσον αν και σφων αυτών καταψεύδοιντο, ποιμένας και αρχιποιμένας ιερούς εαυτούς καλούντες και υπ’ αλλήλων καλούμενοι· μηδέ γαρ προσώποις τον Χριστιανισμόν, αλλ’ αληθεία και ακριβεία πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα».[1] (Αγίου Γρηγορίου Παλαμά)

Δηλαδή με απλά λόγια:

«Όμως ποια μερίδα και ποιο κλήρο, ποια γνησιότητα και ποια σχέση μπορεί να έχετε ΟΛΟΙ εσείς, που είστε ΣΥΝΗΓΟΡΟΙ του ΨΕΥΔΟΥΣ με την Εκκλησία του Χριστού;

Η Εκκλησία του Χριστού μας είναι στύλος και εδραίωμα της Αλήθειας, σύμφωνα και με τον Απόστολον Παύλον...

Οπότε, όσοι βρίσκονται μέσα στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού, έχουν απαραίτητα και την Αλήθεια. Ενώ αυτοί οι οποίοι δεν έχουν την Αλήθεια, δεν είναι, ούτε μπορεί να βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία του Χριστού.

Είναι δηλαδή ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, άσχετα εάν αυτοί νομίζουν ότι είναι μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Και παρόλο που αυτοί λέγουν ψέματα μεταξύ τους, και κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους, καλώντας ο ένας τον άλλο -αλλά και από άλλους καλούμενοι- ως "άγιοι"... ("αγιώτατοι"... "σεβασμιώτατοι"... "πανιερώτατοι"... "παναγιώτατοι"...) ποιμένες και αρχιποιμένες, δηλαδή επίσκοποι, αρχιεπίσκοποι και πατριάρχες. Μην τους πιστεύετε! Λένε ψέματα δεν είναι τίποτε από όλα αυτά, αλλά είναι ΨΕΥΔΟΠΟΙΜΕΝΕΣ και ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΙ!

Έγραψε τα εξής ένας σύγχρονος προβληματισμένος ορθόδοξος χριστιανός:

«Το στυγερότερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ορισμένους να λειτουργεί το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις έχει επικινδύνως αμβλυνθεί, ώστε να μη διακρίνονται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες! «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3). 

Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μην ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης».

Επίσης στον ΚΕ ψαλμό και στον στίχο 5 διαβάζουμε τα εξής: «Εμίσησα εκκλησίαν πονηρευομένων και μετά ασεβών ου μη καθίσω».

Δηλαδή, εμίσησα με όλη μου την καρδία κάθε σύναξη και συναγωγή ανθρώπων, οι οποίοι σχεδιάζουν και μηχανεύονται έργα πονηρά. Και δεν θα καθίσω ποτέ με ασεβείς ανθρώπους. Δεν θα συναναστραφώ και δεν θα συνεργασθώ με ανθρώπους αυτού του συναφιού. Δεν θα γίνω μέλος της «κλίκας» εις την οποίαν επιπολάζει η αμαρτία.

Αυτά λοιπόν λέγει εις την καρδιακή του προσευχή και αυτήν την αγία αγανάκτηση εκφράζει με την κινύρα του ο «κατ᾽ άνθρωπον πρόγονος του Χριστού μας»! Ο Δαυίδ λοιπόν μίσησε την «πονηρευομένην εκκλησίαν», δηλαδή τη σύναξη και συναγωγή των ανθρώπων που σχεδιάζουν, δρομολογούν και ενεργούν άκρως αντίθετα από το θέλημα του Θεού.

Την εκκλησία των πονηρευομένων,την Παπίζουσα και Προτεσταντίζουσα, εμίσησε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Επομένως και εσείς πρέπει να σταθείτε στο ύψος αυτού του Γίγαντα της Ορθοδοξίας και οφείλετε να διαφυλάξετε την Εκκλησία, ως Νύμφη του Εσταυρωμένου, μακριά από κακοδοξίες και αιρέσεις.

Οφείλετε να μισήσετε την εκκλησία που συνδειπνεί με τον Καίσαρα και παρουσιάζεται στον κόσμο αφωνότερη των ιχθύων.

Οφείλετε να μισήσετε την εκκλησία που έχει θεολογία Λατινίζουσα και ποιμαντική Βατικανίζουσα.

Οφείλετε να μισήσετε την εκκλησία που δεν αποκηρύσσει «πατερικώ τω τρόπω» τον Επάρατο Οικουμενισμό και την «Οικολογική Θεολογία».

Οφείλετε να μισήσετε την εκκλησία που βλέπει τους λύκους,αλλά δεν προφυλάσσει το ποίμνιό της από την εθνοκτονία,τον αφελληνισμό,την αποδόμηση της παιδείας, των παραδόσεων,της ιστορίας, της γλώσσας, την κοινωνική εξαθλίωση,την οικογενειοκτονία.

Οφείλετε να μισήσετε την Εκκλησία που δεν διακηρύσσει ξεκάθαρα πως τα «πάθη της ατιμίας «(Ρωμ.Α,26) και τα πονηρά έργα της σαρκός, η ομοφυλοφιλία, η συμβίωση των ομοφυλοφίλων, οι προγαμιαίες σχέσεις και τα επακόλουθα αυτών είναι οι πλέον αηδιαστικές διαστροφές και οι επαχθέστερες των αμαρτιών που επιφέρουν την «οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας»(Κολασς.Γ,6).

Οφείλετε όμως να αγαπήσετε την Εκκλησία της Αλήθειας,τουτέστι την «Μίαν Αγίαν Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» και να εφαρμόσετε ό,τι υποσχεθήκατε στην εις επίσκοπο χειροτονίας σας.

«Προς δε τούτοις στέργω και αποδέχομαι τας αγίας επτά οικουμενικάς Συνόδους, και των τοπικών ας εκείναι αποδεξάμεναι εκύρωσαν, επί φυλακή των ορθοδόξων της Εκκλησίας δογμάτων αθροισθείσαι. Ομολογώ πάντας τους υπ’ αυτών, ως υπό φωτιστικής χάριτος του παναγίου Πνεύματος οδηγουμένων, εκτεθέντας Όρους της ορθής Πίστεως, και τους ιερούς κανόνας, ούς οι μακάριοι εκείνοι προς την της αγίας του Χριστού Εκκλησίας διακόσμησιν και των ηθών ευταξίαν κατά τας αποστολικάς παραδόσεις και την διάνοιαν της ευαγγελικής θείας διδασκαλίας συντάξαντες, παρέδωκαν τη Εκκλησία. Ενστερνίζομαι, και κατ’ αυτούς ιθύνειν επιμελήσομαι την θείω βουλήματι κληρωθείσάν μοι Εκκλησίαν και κατ’ αυτούς διατελέσω διδάσκων πάντα τον τη πνευματική μοι ποιμαντορία πεπιστευμένον ιερόν κλήρον και τον περιούσιον λαόν του Κυρίου.

Τότε θα γίνετε και «θρόνου διάδοχος» της Αποστολικής Μητρόπολης Θεσσαλονίκης.

Η επιστολη εσταλη συστημενη στον νεο μητροπολιτη Θεσσαλονικης στην Αρχιεπισκοπη Αθηνων, αλλα δεν λαβαμε απαντησι. Την κοινοποιουμε στον λαο του Θεου για την ενημερωσι του και την τοποθετησι του.

6.11.2023
Oδυσσεας Τσολογιαννης



Οικουμενιστική (Ουνίτικη) Λειτουργία

Απ’ τις πολύ σοβαρές αναρτήσεις η σημερινή, 
Για όσους μπορούν ακόμα να εννοήσουν !!

H ένωση με τις αιρέσεις έχει γίνει από το 2016 με την σύνοδο του Κολυμπαρίου. Προσωπικά ενώπιον του Θεού θα το πώ, αισθάνομαι ότι έχω κάνει το καθήκον μου στο θέμα της ενημέρωσης των αδερφών μου. Πολλοί δειλοί ψευτοχριστιανοί, έλεγαν ότι θα κάνουν αποτείχιση μόλις δουν κοινό ποτήριο με τους παπικούς. Αν και το κοινό ποτήριο γίνεται ήδη από το 2016, συνεχίστηκε δε με την αναγνώριση της ουκρανικής ουνίτικης σέκτας, να τώρα και το ορατό σημείο του κοινού ποτηρίου που θέλουν να δουν για να πεισθούν οι ευσεβούληδες. Παραχώρηση της αγάπης του Χριστού μας, έτσι ώστε να μην έχει κανείς δικαιολογία ενώπιον του Θεού ότι δεν γνώρζε η ότι δεν είδε. 
Δές τε το κοινό ποτήριο που έγινε και φανερά προχθές :



Ύστερα κι απ’ αυτό , όσοι πάτε στους Ναούς της αποστασίας, είστε υπεύθυνοι για την απώλειά σας. Με αυτούς που βλέπετε στο βίντεο κοινωνείτε και εκ του ποτηρίου των βδελυγμάτων της πόρνης βαβυλώνας μεταλαμβάνετε, εις «κράτημα αμαρτιών και εις κόλασην αιώνιο». 
Ουδείς εκ των προβάτων που δεν αναγνώρησε την φωνήν του ίδίου ποιμένος θα σωθεί, διότι ποτέ δεν ήταν δικό του πρόβατο. Οσοι πάτε ακόμα στους ναούς του Βαάλ, είστε πρόβατα του χριστούλι που αναγγέλλει ο πατριάρχης σας πάπας Φραγκίσκος: 

Διαβάστε και την μετάφραση απ’ τα ρωσικά των όσων είπε ο πάπας προχθές, και αν έχετε νουν Χριστού, εννοείστε την θέση σας ενώπιον Θεού ζώντος !!!


ΤΑΔΕ ΕΦΗ Ο ΤΡΙΣΚΑΤΑΡΑΤΟΣ ΠΑΠΑΣ. Ο ΝΟΩΝ ΝΟΕΙΤΩ : 

Ο Πάπας της Ρώμης στη συνέντευξη Τύπου έκανε σοβαρή δήλωση, είπε: 

«Άνθρωποι, πολύ σύντομα θα έρθει ο «Υιός του Θεού», που θα μας φέρει την ειρήνη. Εμείς τόσους αιώνες περιμέναμε αυτό το γεγονός και επιτέλους αυτό θα εκπληρωθεί. Αυτός θα φέρει την ειρήνη, την οποία εμείς τόσο περιμέναμε και περιμένουμε αλλά το τίμημα της ειρήνης είναι ότι οι άνθρωποι δε θα έχουν ελεύθερη βούληση.

Αλλά για χάρη της ειρήνης στη Γη, εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε την ελευθερία μας και να υποταχθούμε σε εκείνον που θα μας φέρει την ειρήνη.

Εμείς τα έχουμε κάνει όλα και τα κάνουμε για να πραγματοποιηθεί η έλευση του «ειρηνοποιού» μας, και να αυτός ήδη έρχεται! Αυτός θα μας φέρει νέα πολιτική πραγματικότητα στην οποία όλοι εμείς πρέπει να υποταχθούμε. Δε θα υπάρχουν πια διαιρέσεις των ανθρώπων σε θρησκείες, αλλά όλοι θα προσκυνούν έναν «θεό», γιατί οι θρησκευτικές διαιρέσεις έφερναν μόνο συγκρούσεις, αλλά τώρα όλοι θα είναι ενωμένοι και υποταγμένοι σε αυτόν. Εκείνοι, που δε θα δεχτούν την ενότητα και τη συμφωνία με τη νέα τάξη πραγμάτων, θα θεωρούνται τρομοκράτες, που καταστρέφουν την ειρήνη.

Εμείς δοκιμάσαμε διάφορους δρόμους, αλλά να επιτέλους εμφανίστηκε εκείνος, που θα εκπληρώσει την αιώνια επιθυμία μας, εκείνος που θα φέρει την ειρήνη όλου του πλανήτη».

Ἡ άποφυγὴ εὐθυνῶν ἔχει κι ένα ὅριο

Στὸ ἀκόλουθο ἄρθρο ὁ π. Διονύσιος Τάτσης καὶ μ' αὐτὸν ὁ Ο.Τ. καλοῦν τὸ ποίμνιο σὲ ἐγρήγορση ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἂν αὐτὸ τὸ ἄρθρο γραφόταν πρὶν ἀπὸ 50, 70 χρόνια θὰ λέγαμε εὐχαριστῶ. Ἀλλὰ σήμερα, μετὰ ἀπὸ τόσες προδοσίες καὶ ξεκάθαρες ἀποκλίσεις ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη νὰ καλεῖς σὲ ἐγρήγορση ἀποτελεῖ ξεκάθαρη προσπάθεια ἀποφυγῆς εὐθυνῶν καὶ ὑποκρισία! Ὁ π. Διονύσιος μιλάει γιὰ συμπροσευχὲς τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅπως τότε τὴν δεκαετία τοῦ 80. Δὲν γνωρίζει ὁ π. Διονύσιος τί ψηφίσθηκε στὸ Κολυμπάρι κι ὅτι ἀπὸ τότε ὅλα ἔχουν πάρει τὴν κατιοῦσα; Δὲν γνωρίζει ὅτι ἀναγνωρίστηκαν ὡς "ἐκκλησία" οἱ αἱρέσεις; Δὲν γνωρίζει ὅτι ἀναγνωρίστηκαν τὰ μυστήριά τους ἰδιαίτερα τὸ βάπτισμα ὡς ἔγκυρα; Δὲν γνωρίζει ὅτι μὲ τὶς ὑπογραφές τους οἱ Ὀρθόδοξοι ποιμένες ἀναγνώρησαν τὶς αἱρέσεις ἰσάξιες μὲ τὴν Ὀρθοδοξία; Δὲν γνωρίζει τὶς καταγγελίες τοῦ Ναυπάκτου (ποὺ τώρα ποιεῖ τὴν νήσσαν) ὅτι ἐδῶ καὶ 40 χρόνια Ὀρθόδοξοι κοινωνοῦν παπικοὺς καὶ τὸ ἀντίθετο; Δὲν γνωρίζει ὅτι κάθε Πάπας μνημονεύεται ὡς κανονικὸς Ἐπίσκοπος Ρώμης; Δὲν γνωρίζει τὶς βλάσφημες διδασκαλίες τῶν Οἰκουμενιστῶν περὶ λανθασμένων δογμάτων, τεῖχη αἴσχους, λάθη τῶν Ἁγίων, ἔλλειψη μοναδικότητας τῆς Ἀλήθειας, ἱερὰ Κοράνια κλπ.; Ὅλα αὐτὰ τὰ γνωρίζει, ἀλλὰ ἂν τὰ ἀναφέρει, δὲν θὰ μπορεῖ νὰ μείνει στὴν ἐπιχειρηματολογία τῆς "ἐγρήγορσης", διότι ἡ Ἐκκλησία μας ἄλλα διδάσκει: Τὴν διακοπὴ μνημόνευσης καὶ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ποτὰ ἡ Ἐκκλησίας μας δὲν καλοῦσε τοὺς πιστοὺς νὰ γρηγοροῦν, ἀλλὰ νὰ μὴν κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς!!! Ἂν ἦταν ἔτσι δὲν θὰ εἵχαμε οὔτε Μάρτυρες οὔτε Ὁμολογητές. Πουθενὰ δὲν ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία ἡ διδασκαλία τοῦ π. Διονυσίου καὶ τοῦ Ο.Τ., ὅτι δηλαδὴ θὰ περιμένουμε τὸν θάνατο τῶν αἱρετικῶν καὶ ἔτσι θὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὴν αἵρεση. 
Αἰδώς, Ἀργεῖοι! 
Ἀναλάβετε ἐπιτέλους τὶς εὐθῦνες σας.

Ἐγρήγορσις ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν


Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ ἀδιάκοπες συναντήσεις τῶν ὑψηλόβαθμων κληρικῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς αἱρετικούς, παπικοὺς καὶ προτεστάντες, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀλλόθρησκους, πάντα στὰ πλαίσια τοῦ οἰκουμενισμοῦ, εἶναι προκλητικὲς καὶ ἀποκαλυπτικές. Ἰδιαίτερες ἐπιδόσεις στὸ ὀλέθριο αὐτὸ ἔργο ἔχει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχει ποίμνιο στὴν Πόλη καὶ βρίσκει διέξοδο στὸν οἰκουμενισμὸ καὶ ἐλπίζει ὅτι θὰ εὐοδωθοῦν οἱ προσπάθειές του γιὰ τὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν».

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος πιστεύει ὅτι ἡ ἕνωση θὰ γίνει πραγματικότητα ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του! Δυστυχῶς, ὁ Παναγιώτατος ζεῖ μέσα στὶς ψευδαισθήσεις, ποὺ τοῦ δημιουργοῦν οἱ ἀδιάκοπες κοινωνικές του σχέσεις μὲ τοὺς αἱρετικούς. Νομίζει ὅτι ὁ ἴδιος καὶ οἱ αἱρετικοὶ θὰ φθάσουν στὴν κορυφὴ τῆς ἕνωσης μὲ τρόπο μαγικό, παράλογο καὶ μὴ θεολογικό. Ἀφοῦ ἀνταλλάσσει ἐγκάρδιες εὐχὲς μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ προτεστάντες καὶ ἔχει διαπιστώσει τὴν εἰλικρίνειά τους(!), πιστεύει ὅτι πλησιάζει ἡ μεγάλη ὥρα. Ὅμως ἡ ἕνωση δὲν πρέπει νὰ στηρίζεται στὴν ὑποκρισία, τὴν κοσμικὴ ἐθιμοτυπία, τοὺς ξύλινους καὶ κατὰ συνθήκην λόγους, τὰ δῶρα καὶ τὰ πλούσια δεῖπνα. Λησμονοῦν οἱ οἰκουμενιστὲς τὶς δογματικὲς διαφορὲς ποὺ μᾶς χωρίζουν καὶ τὶς παραδόσεις, τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ τὰ κείμενα τῶν ἁγίων Πατέρων. Τὸ πατριαρχικὸ ραβδάκι δὲν εἶναι παντοδύναμο, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ μεταβάλλει τοὺς αἱρετικοὺς σὲ Ὀρθοδόξους!

Ἀλλὰ καὶ ἂν μᾶς ἐμφανίσουν κάποια ἰδιόρρυθμη ἕνωση, δὲν πρόκειται νὰ γίνει δεκτή. Καὶ ἂς ἐμφανιστεῖ ὡς θεοφιλὴς καὶ ἐπωφελὴς γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου. Καὶ νὰ μᾶς ἀπειλήσουν καὶ νὰ μᾶς διώξουν, δὲν θὰ γίνει δεκτή. Θὰ περιοριστεῖ στοὺς κύκλους τῶν οἰκουμενιστῶν. Καὶ ὅταν ὁ διάβολος χάσει τὰ πρωτοπαλλήκαρά του, μὲ τὴν ἀναχώρησή τους ἀπὸ τὸν παρόντα μάταιο κόσμο, τὰ πράγματα θὰ ἐξομαλυνθοῦν καὶ ἡ Ὀρθοδοξία θὰ λάμψει ξανὰ ὡς μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Καὶ οὐδὲν ἕτερον.

Οἱ οἰκουμενιστὲς ἀρνοῦνται νὰ δεχθοῦν τὰ ὅσα ἀπερίφραστα λένε γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς οἱ ἅγιοι Πατέρες, γιατί τοὺς θεωροῦν ξεπερασμένους, ἐνῷ αὐτοὶ ἔχουν φωτεινὰ μυαλὰ καὶ βλέπουν τὰ πράγματα διαφορετικά. Εἶναι ὀπαδοὶ τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας καὶ παράγουν μὲ τὸ «λαμπρὸ» στοχασμὸ τους σκοτεινὲς ἰδέες καὶ κάποτε πρέπει νὰ ὑπάρξει ἐπίσημη καὶ δυναμικὴ ἀντίδραση, μήπως καὶ καταλάβουν ὅτι ὁ δρόμος τους δὲν ἔχει τέρμα τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ἐκεῖνο ποὺ ἰδιαίτερα ἐντυπωσιάζει στοὺς οἰκουμενιστὲς εἶναι ὅτι δὲν χρησιμοποιοῦν τὴ λέξη αἵρεση, γιατί πουθενὰ δὲν βλέπουν αἱρετικοὺς καὶ δὲν βλέπουν αἱρετικούς, γιατί ὅλοι ἀνήκουν σὲ κάποια ἀπὸ τὶς πολλὲς «ἐκκλησίες», ποὺ ἡ καθεμιὰ ἔχει κι ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς πίστης! Ὁ ἰσχυρισμὸς αὐτὸς ξεπερνάει καὶ τὴ σκέψη τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος πολεμάει συνεχῶς τὴν ἀπόρθητη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιὰ τὶς ἄλλες δὲν γίνεται λόγος, γιατί ἀπὸ αἰῶνες τὶς ἔχει αἰχμαλωτίσει καὶ ἀκολουθοῦν τὶς δικές του ἐπιθυμίες!

Ἡ προσπάθεια νὰ πείσει κανεὶς τοὺς οἰκουμενιστὲς ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι εἶναι αἱρετικοὶ μοιάζει μὲ ἐκείνη τοῦ δασκάλου ποὺ μαθαίνει στοὺς μαθητὲς τῆς Α΄ τάξης τοῦ Δημοτικοῦ τὴν ἀλφαβήτα! Αὐτοὶ τοὺς θεωροῦν πεφιλημένους ἐν Χριστῷ ἀδελφοὺς καὶ συμπροσεύχονται, χωρὶς ὅμως νὰ εἶναι εὐπρόσδεκτες οἱ συμπροσευχές τους ἐνώπιον τοῦ σταυρωθέντος γιὰ τὴ σωτηρία μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι «εἶναι βαρὺ καὶ φοβερὸ νὰ διαστρέψει κανεὶς τὸ λόγο τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ». Οἱ αἱρετικοὶ εἶναι ἀσθενεῖς πνευματικὰ καὶ πρέπει αὐτὸ νὰ τὸ συναισθανθοῦν οἱ ἴδιοι, ἐνῷ οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ διαφωτίζουν τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ τοὺς προτρέπουν νὰ μὴ ἔχουν ἐπικοινωνία μαζί τους, γιατί ἡ ἀσθένειά τους μεταδίδεται εὔκολα καὶ στοὺς ἄλλους, ἰδίως τοὺς ἀνυποψίαστους.

Ὁ Χριστὸς «δὲν ἐμποδίζει νὰ ἀναχαιτίζουμε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ τοὺς ἀποστομώνουμε καὶ νὰ ἀνακόπτουμε τὴ θρασύτητά τους καὶ νὰ διαλύουμε τὰ συνέδριά τους καὶ τὶς συνάξεις τους, ἀλλὰ ἐμποδίζει νὰ τοὺς φονεύουμε καὶ νὰ τοὺς κατασφάζουμε», διευκρινίζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης.

Ἐπίσης ὁ Μέγας Βασίλειος λέει ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ὑποκρίνονται ὅτι εἶναι Χριστιανοί, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα εἶναι ὄργανα τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτος ὁ λόγος του: «Σκεφθήκαμε τὴν πονηρὴ τεχνική τοῦ διαβολικοῦ πολέμου, πώς δηλαδή, ἐπειδὴ ὁ διάβολος εἶδε ὅτι μὲ τοὺς διωγμοὺς ἐκ μέρους τῶν εἰδωλολατρῶν ἡ Ἐκκλησία πληθύνεται καὶ ἀκμάζει περισσότερο, ἄλλαξε τὴ γνώμη του καὶ δὲν πολεμάει πλέον φανερά, ἀλλὰ τοποθετεῖ γιὰ μᾶς κρυφὰ καρτέρια, σκεπάζοντας τὴ δολιότητα τῶν αἱρετικῶν μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ ποὺ περιφέρουν, ἔτσι ἔστω καὶ τὰ ἴδια μὲ τοὺς Πατέρες μας νὰ πάθουμε καὶ νὰ μὴ φανοῦμε ὅτι πάσχουμε γιὰ τὸ Χριστό, ἐφόσον καὶ οἱ διῶκτες μας ἔχουν τὸ ὄνομα τῶν χριστιανῶν».

Ὅλα αὐτὰ δὲν τὰ δέχονται οἱ οἰκουμενιστές, γιατί ἔχουν πνευματικὴ συγγένεια μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὄχι βέβαια μὲ τοὺς ἁγίους Πατέρες. Ἔχουν ἀκόμα καὶ ἐπιμονὴ στὶς ἐσφαλμένες ἀπόψεις τους, ἴδια μὲ ἐκείνη τῶν αἱρετικῶν, γι’ αὐτὸ μόνο ἡ παρέμβαση τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ ματαιώσει τὸ καταστροφικό τους ἔργο καὶ νὰ ὑπερ­ασπιστοῦν τὴν Ὀρθοδοξία ὄχι κομμένη στὰ μέτρα τους, ἀλλὰ ἀνόθευτη καὶ λαμπερὴ ὅπως τὴν διεφύλαξε ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ πατερικὴ θεολογία καὶ ὄχι ὅπως τὴν παραμορφώνουν οἱ ὀπαδοὶ τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, οἱ ὁποῖοι εἶναι κοσμικοὶ καὶ ἄσχετοι μὲ τὴν εὐσέβεια. 

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος



ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ: Ὑπάρχουν δύο εἴδη πορνείας

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ: Ὑπάρχουν δύο εἴδη πορνείας.
«Δύο τοίνυν εἰσί πορνεῖαι· μία μέν ἡ ἐπί τῇ πίστει, ἑτέρα δέ ἡ ἐπί τῷ σώματι»


Ὑπάρχουν δύο εἴδη πορνείας. Ἡ μία εἶναι στήν πίστη καί ἡ ἄλλη στό σῶμα. 
Αὐτός, λοιπόν, πού ὑποδουλώθηκε διά τῆς ἐπικοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς, εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος ἐπόρνευσε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ διά τῆς πίστεως, καί ὡς ἐκ τούτου μέ εὐκολία δύναται νά πορνεύσει καί μέ τό σῶμα. 
Εἶναι, λοιπόν, πλανεμένοι καί ἀπατεῶνες ὅσοι ἰσχυρίζονται, ὅτι εἶναι καλύτερα νά ἐπικοινωνήσεις μέ τήν αἵρεση παρά νά ὑποφέρεις τόν διωγμό χάριν τοῦ Χριστοῦ. (Μικρά κατήχησις 3η)

«μοιχεία γάρ ἐστίν, ὦ πανσύνετοι, καί τό τῆς αἱρετικῆς κοινωνίας μετέχειν». 
 (Ἐπιστολή 292. Μοναζούσαις)

Επιμέλεια: Φ Μ.


Ας μου επιτρέψει ο κ. Φ Μ. να συμπληρώσω. 

...Εμείς λοιπόν οι Ορθόδοξοι της σύγχρονης εποχής.. αναδείξαμε σε δογματικό θέμα την πανδημία.. και ξεχάσαμε... ή και δεν θέλουμε να ασχοληθούμε με την ουσία του προβλήματος που είναι η αίρεση του Οικουμενισμού και της εκκοσμίκευσης στην Εκκλησία. Αυτή η αίρεση απαξιώνει την παρουσία της Θείας Χάριτος γι' αυτό και στραφήκαμε σε λύσεις ανθρώπινες..... Μάλιστα δε μέσα από την θεσμοθέτηση, τούτου του αιρετικού περιβάλλοντος, από την Σύνοδο της Κρήτης. Δυστυχώς δε και οι διωκόμενοι "ένεκεν δικαιοσύνης "... από την εν "δογματική αποστασία" διοικούσα Εκκλησία... δεν το αντιλαμβάνονται.
Θίγουν το πρόβλημα ... με ιδιαίτερη προσοχή μην τυχόν και τους κακοχαρακτηρίσουν!!!!
Μην τυχόν και τους κατατάξουν μαζί με τους εν "διακοπή μνημόνευσης"..
Κύριε ελέησον..
Κρίμα...
Φ Β.















Μια απαράδεκτη θεολογικά εικόνα εκ Γεωργίας

σσ. Αυτά είναι τα προϊόντα του Οικουμενισμού που οι Άγιοι ονόμασαν παναίρεση, διότι μέσα του κρύβονται όλες οι τέτοιου είδους πλάνες. Και όμως και ο Γεωργίας και ο Λεμεσσού θα συνεχίσουν να θεωρούνται ευσεβείς από πολλούς πιστούς. 


Του Κωνσταντίνου Νούση

Η ως άνω εικόνα φέρεται αγιογραφημένη στο εξωτερικό, αποδεκτή από τον Πατριάρχη Γεωργίας, τον Μητροπολίτη Λεμεσού, καθώς και τον Ηγούμενο της Ι. Μ. Βατοπαιδίου. Δεν γνωρίζω αν ο μητροπολίτης και ο ηγούμενος δέχτηκαν την εικόνα απλά ως δώρο και για λόγους ευγενείας δεν εξέφρασαν τις όποιες αντιρρήσεις τους, ωστόσο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η συγκεκριμένη αγιογραφία έχει πολλά θεολογικά προβλήματα.

Είναι βέβαια θετικό το γεγονός ότι βλέπουμε μια προσπάθεια δημιουργική και όχι τις συνηθισμένες στην αγιογραφία στείρες απομιμήσεις παλαιότερων εικονογραφικών παραστάσεων. Εντούτοις, δεν μπορούμε να μην εκφράσουμε τις ενστάσεις μας, όταν βλέπουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, όταν κάτι δεν συνάδει προς τη σύνολη Ορθόδοξη Παράδοση, η οποία εξάπαντος φέρει πάντοτε μαζί της και τον δογματικό χαρακτήρα της.

Οι ορθόδοξες αγιογραφίες είναι πάντοτε εκφραστικές του ορθοδόξου δόγματος, της πίστης μας δηλαδή, χωρίς αυτό να αναιρεί την πρωτοτυπία και την προσωπική πινελιά του εκάστοτε αγιογραφούντος. Υπάρχουν, ωστόσο, και κόκκινες γραμμές. Μια από αυτές είναι η πρόταξη της οντολογίας σε σχέση με τον συναισθηματισμό. Τον οποίο βλέπουμε στην ως άνω παράσταση υπερτερούντα σε βάρος της οντολογικής – δογματικής διάστασης της πίστεώς μας. Και εξηγούμαι αναλυτικότερα: ο Κύριος στην εικόνα, σε ώριμη ηλικία, φαίνεται παρηγορούμενος (;) στην αγκαλιά της Θεοτόκου, στα πόδια μάλλον, όπως θα έκανε μάλλον ένα μικρότερο παιδί. Παρουσιάζεται ένας ασθενών Κύριος συναισθηματικά και ψυχολογικά, κρατούμενος – ποιος; Ο Κύριος! – υπό της Κυρίας (με πλεονάζουσα σημασία εδώ πλέον) Θεοτόκου. Θα μου πείτε: και στις εικόνες που ο Χριστός είναι βρέφος δεν βλέπουμε το ίδιο; Όχι! Αν παρατηρήσουμε καλά, σε αυτές η Παναγία δείχνει απλά το ευλογούν Βρέφος-Θεό.
Σε όλη την Καινή Διαθήκη ο Χριστός φέρεται με κάποια «αυστηρότητα» και κάπως αποστασιοποιημένα προς τη Μητέρα Του. Τούτο φυσικά δεν υπονοεί καμιά υποτίμηση της γυναίκας, αλλά έχει άλλη δογματική εξήγηση, την οποία δεν χρειάζεται να αναλύσουμε στο παρόν. Ο Κύριος, αφ’ ης στιγμής κινείται ώριμος (ως ενήλικος μετά τη Βάπτιση η έννοια εν προκειμένω) πλέον στο έργο του της θείας Οικονομίας μέχρι τη Σταύρωση και την Ανάσταση, και ειδικά μετά από την τελευταία, όπως βλέπουμε χαρακτηριστικά στο «μη μου άπτου» προς τη Μαγδαληνή, θέλει να μας ανεβάσει πνευματικά σε άλλη διάσταση και να κατανοήσουμε πως πρωτίστως πρέπει να τον βλέπουμε ως τον απόλυτο Θεό και την πηγή της σωτηρίας και της θέωσής μας, αφήνοντας κατά μέρος την ψιλή ανθρώπινη προσέγγισή του, η οποία μπορεί κάλλιστα να μας παρασύρει σε συναισθηματισμούς αχρείαστους για την υψηλή κλήση μας. Την όποια αδυναμία μπορεί να προσδεθεί στις ανθρώπινες διαστάσεις εκ μέρους μας, πρέπει να την υπερβούμε χάριν της αγιοπνευματικής – οντολογικής διαστάσεως της θεραπείας και ανάστασης της φύσης μας.
Η συγκεκριμένη εικόνα, επομένως, πέρα από τον αντιπαραδοσιακό, αντιβιβλικό και αντιδογματικό χαρακτήρα της, δείχνει προς μάλλον έναν «ψυχικό» άνθρωπο Ιησού, παρά προς τον Ενανθρωπήσαντα Γιαχβέ. Κεντρικό πρόσωπο έτσι τονίζεται εμμέσως, πλην σαφώς, η Θεοτόκος, και τούτο πουθενά δεν φαίνεται να έχει ερείσματα ούτε στην πίστη μας ούτε και στην παράδοση της ορθόδοξης αγιογραφίας.
Για να συνοψίσουμε: Ένας Χριστός απελπισμένος; Απογοητευμένος; Κουρασμένος; Και γιατί να προσφύγει (ως άνθρωπος εννοείται) στη αγκαλιά της Παναγίας και όχι του ουρανίου Πατρός Του εν προσευχή, όπως εξάπαντος φαίνεται μέσα από τα Ευαγγέλια; Έχουμε εν προκειμένω ελλιπή γνώση ή και άγνοια της αντίδοσης των ιδιωμάτων: σύμφωνα με την πίστη μας την Ορθόδοξη, ο Χριστός εξ άκρας συλλήψεως είναι ο σαρκωμένος Θεός. Η ανθρώπινη φύση του είναι αναμάρτητη, επομένως δεν ήταν ένας κοινός άνθρωπος, όπως όλοι μας. Δέχτηκε, βέβαια, πάνω του τα αδιάβλητα (δηλαδή ακατηγόρητα) πάθη που εισχώρησαν ως ασθένειες στη φύση μας μετά την πτώση των Προπατόρων (πείνα, δίψα, κούραση, φυσική δειλία κλπ.), ωστόσο τα δέχτηκε εκουσίως και κατά παραχώρηση επέτρεπε, χωρίς δηλαδή καμιά φυσική επ’ Αυτόν αναγκαιότητα, να τα υφίσταται, προκειμένου να βιώσει εξ άκρας αγάπης τους πόνους μας και να θεραπεύσει τις αμαρτίες και ασθένειές μας.

Ο τρόπος που ο Κύριος αγαπούσε τη Μητέρα Του ήταν θεοπρεπής και όχι ψιλώς ανθρώπινος, όπως συμβαίνει με μας τους λοιπούς ανθρώπους. Ο τρόπος ενέργειας του Ιησού ήταν και είναι σε όλα θεανθρώπινος, δηλαδή ενεργούσε (και ενεργεί) ταυτόχρονα ως Θεός και Άνθρωπος: τα θεία ως Θεός και άνθρωπος και τα ανθρώπινα ως άνθρωπος και Θεός. Η στάση που εικονίζεται εδώ δεν φαίνεται να αρμόζει στο σχέδιο της θείας Οικονομίας, όπως είπαμε κιόλας ότι δεν μαρτυρείται από την Παράδοση, γραπτή και προφορική. Το αντίθετο, μάλιστα, συμβαίνει, ως προειπώθηκε, μια «αποτομία» δηλαδή προς την Παναγία, όπως είναι πολλαπλώς καταγεγραμμένο. Με λίγα και σταράτα λόγια, η συγκεκριμένη αγιογραφία όζει νεστοριανισμού και ευλόγως προκαλεί το ορθόδοξο αισθητήριο και κριτήριο.