.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πατήρ Δημήτριος Staniloae. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πατήρ Δημήτριος Staniloae. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Γνωρίζω τρεῖς σταυρούς!

Ἕνας πατέρας τῆς Δύσεως τῆς πατερικῆς ἐποχῆς, ὁ ἅγιος Αὐγουστίνος εἶπε:


Γνωρίζω τρεῖς σταυρούς:

Ἕνα σταυρὸ ποὺ σώζει. 

Εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ.

Ἕνα σταυρὸ διὰ τοῦ ὁποίου σώζεται ὁ ἄνθρωπος. 

Εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ καλοῦ ληστῆ, τοῦ ἐκ δεξιῶν του Χριστοῦ σταυρωθέντος.

Γνωρίζω κι ἕνα τρίτο σταυρό, ποὺ σὲ κάνει νὰ χάνεσαι γιὰ τὴν αἰωνιότητα. 

Εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Χριστοῦ σταυρωθέντος ληστῆ.
Οἱ τύποι αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, τῶν δύο ληστῶν, ἀντιπροσωπεύουν ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. 

Ὁ σταυρὸς τοῦ ληστῆ τοῦ ἐκ δεξιῶν παίρνει μέσα του, παίρνει ἐπάνω του τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ σώζεται. 

Ὁ σταυρὸς τοῦ ἀριστεροῦ ληστῆ ἀντιπροσωπεύει τὴ μερίδα ἐκείνη τῶν ἀνθρώπων, ποὺ δὲν δέχονται τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ χάνονται.

Γενικὰ ὅμως τὸ σταυρὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸν ἀποφύγομε κατ’ οὐδένα τρόπο.

π. Δημήτριος Στανιλοάε (†)
(1903 - 1993) 

«Πίσω από τους ανθρώπους που έχουμε βλάψει συναντάμε πάντοτε τον Θεό»

Ο Κύριος μας συνέδεσε άρρηκτα τη συγχώρηση που παρέχει Θεός με αυτή που οφείλουμε να παρέχουμε σ’ όσους μας έχουν προκαλέσει κακό. 

Στην πραγματικότητα, τα αμαρτήματα για τα οποία ζητάμε συγχώρηση από τον Θεό αφορούν, τις περισσότερες φορές, κακά που έχουμε προξενήσει στους ανθρώπους. 

Συνεπώς, οφείλουμε να ζητάμε συγχώρηση γι’ αυτά όχι μόνο από τον Θεό αλλά και από όσους έχουμε βλάψει με τις αμαρτίες μας. 

Σε διαφορετική περίπτωση ο Θεός δεν μας συγχωρεί. 

Πίσω από τους ανθρώπους που έχουμε βλάψει συναντάμε πάντοτε τον Θεό, και πίσω από τις αμαρτίες που διαπράττουμε έναντι του Θεού βρίσκουμε πάντοτε τους ανθρώπους. 

Παραβαίνοντας το θέλημα του Θεού, κάμπτουμε τις ηθικές αντιστάσεις των ανθρώπων δίνοντάς τους ένα κακό παράδειγμα.

Ο άνθρωπος που συμπεριφέρεται ανάρμοστα στον Θεό, κάνει το ίδιο και στις σχέσεις του με τους ανθρώπους, ενώ συμβάλλει στην αύξηση της αδιαφορίας τους προς τον Θεό.

Έτσι, προκειμένου να μας συγχωρήσει για τα αμαρτήματα που έχουμε διαπράξει ενώπιόν του, ο Θεός μάς ζητά να αιτούμαστε πρώτα τη συγχώρηση από τους συνανθρώπους μας. 

Αν όμως προκειμένου να λάβουμε τη Θεία συγχώρηση έχουμε ανάγκη την ανθρώπινη, τότε και οι άλλοι άνθρωποι έχουν ανάγκη τη δική μας προκειμένου να λάβουν τη συγχώρηση από τον Θεό. 

Για να λάβουμε τη συγχώρηση από τον Θεό πρέπει συγχρόνως να συγχωρέσουμε τις αμαρτίες των συνανθρώπων μας και να ζητήσουμε συγγνώμη από αυτούς που έχουμε βλάψει. 

Δεν αρκεί να συγχωρούμε, χρειάζεται επιπλέον να ζητάμε τη συγχώρηση από τους άλλους. 

Τόσο η μία όσο και η άλλη πράξη μας είναι πολύ δύσκολες. 

Είναι πολύ πιο εύκολο να ζητάμε συγχώρηση από τον Θεό, διότι Εκείνος μας «επιβάλλεται», κατά κάποιον τρόπο, λόγω της μεγαλοπρέπειάς Του και επειδή εύκολα αναγνωρίζουμε την εξάρτησή μας από Εκείνον, σε θεωρητικό επίπεδο – δεν μιλώ για όσους δεν πιστεύουν αλλά για τους πιστούς. 

Αντιθέτως είναι πολύ δύσκολο ακόμα και για εμάς τους πιστούς να αποφύγουμε την περιφρόνηση προς τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν μας επιβάλλονται προβάλλοντας το μεγαλείο τους με τρόπο εμφανή.

Ακόμα, ανάμεσα στις δύο πράξεις, τη συγχώρηση που οφείλουμε να δίνουμε στους άλλους ανθρώπους και την ανάγκη να ζητάμε τη δική τους συγχώρηση, η δεύτερη είναι η δυσκολότερη. 

Όταν οι άλλοι μας ζητούν τη συγχώρηση, μοιάζουν να βρίσκονται σε μειονεκτική θέση και αυτό αγγίζει την καρδιά μας καθώς τονώνει την έπαρσή μας. 

Όμως το να ζητάμε οι ίδιοι συγχώρηση μας υποχρεώνει να κατέλθουμε από το βάθρο της φαινομενικής ανωτερότητάς μας και να αναγνωρίσουμε την εξάρτησή μας από τους άλλους. 

Η ίδια έπαρση κρύβεται τόσο πίσω από την άρνησή μας να συγχωρήσουμε όσο και από τη δυσκολία να ζητήσουμε συγχώρηση. 

Όμως δίνοντας άφεση δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι παραιτούμαστε από την έπαρσή μας ενώ αν κάνουμε ένα βήμα παραπάνω φτάνοντας να ζητήσουμε εμείς συγχώρηση τότε έχουμε εξαλείψει κάθε ίχνος της έπαρσής μας. 

Σε αυτή μονάχα την περίπτωση η καρδιά μας συγκινείται ειλικρινά και ολοκληρωτικά χωρίς κανένα αμφιταλαντευόμενο κίνητρο. Αρνούμενοι να δώσουμε ή να ζητήσουμε άφεση αμαρτιών κάνουμε την ψυχή ολοένα και πιο σκληρή.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο η “Ανάγκη της συγχώρησης και η ανανέωση της Εκκλησίας”, του βιβλίου του π. Δημητρίου Στανιλοάε, “Προσευχή και Ελευθερία” των εκδόσεων Εν Πλω. Μετάφραση Βασίλης Αργυριάδης

Ο οικουμενισμός είναι προϊόν της μασονίας



Παραθέτομεν αποσπάσματα από μίαν συνομιλίαν του πατρός Δημητρίου Staniloae με κάποια μέλη της Ενώσεως Ορθοδόξου Νεολαίας της πόλεως Brasov ολίγους μήνας προ της κοιμήσεώς του:

«Εγώ δεν είμαι υπέρ του οικουμενισμού, είχε δίκαιο ένας Σέρβος, ο Ιουστίνος ο Πόποβιτς, ο οποίος τον ονόμασε παναίρεση της εποχής μας. Τον θεωρώ προϊόν της μασονίας, το οποίο σχετικοποιεί την αληθινή πίστη. Γιατί να κάνω τότε παρέα μαζί τους, μ’ αυτούς που έκαναν τις γυναί­κες ιερείς, που δεν παντρεύονται [δηλαδή ζουν σε πορνείες, παλλακείες κλπ.], και στην Αμερική, στην Αγγλία και σε άλλες χώρες νομιμοποίησαν την ομοφυλοφιλία… Η Ρωμαιο-Καθολική Εκκλησία και η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι Αδελφές Εκκλησίες. Δεν υπάρχει παρά μόνο μία Κεφαλή της Εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός. Δεν δύναται να υπάρχει παρά μόνο ένα Σώμα, δηλαδή μία Εκκλησία. Επομένως, η έννοια των Αδελφών Εκκλησιών είναι ακατάλληλη».
(Συνέντευξη του π. Δημητρίου στο: Ortodoxia si internationalismul religios [Ορθοδοξία και θρησκευτικός διεθνισμός], Εκδόσεις Scara, Βουκουρέστι 1999. Πηγή: cuvantul-ortoxo.ro).

«Το βασικό χαρακτηριστικό του χριστιανισμού, το οποίο συνίσταται στο να διαλύσει το μεσότοιχο μεταξύ Θεού και ανθρώπου (…), καταργείται στον καθολικισμό και αποκτά μία νέα μορφή. Η Χριστιανική συνοδικότητα, η ίδια η Εκκλησία, το μυστικό Σώμα του Χριστού, αποσχίζεται από την αγκαλιά της πανταχού παρούσας αγάπης του Ιησού Χριστού και μετατρέπεται σε μία καθαρά ενδοκοσμική κοινωνία. (…) Ο Ιησούς [στο παπισμό] έχει επικοινωνία μόνο με ένα σημείο του διαστήματος και μόνο με ένα πρόσωπο, με τον Πάπα στο Βατικανό. (…) Το μόνο που έχει σημασία [για τους παπικούς] είναι η νομική εξάρτηση από ένα άνθρωπο. Η μυστική διάσταση μετατρέπεται σε νομική, η ζωή στην Εκκλησία μετατρέπεται σε μέριμνα για την καλή και ομοιόμορφη νομική τάξη. Οι θεολογικοί όροι δεν εκφράζουν πλέον το μυστήριο των άμεσων θεολογικών εμπειριών, αλλά μετατρέπονται σε νομικούς και ορθολογικούς όρους με θετικιστικές και επίγειες διευκρινήσεις».

Του μακαριστού π. Δημητρίου Staniloae
(Πηγή: π. Δημητρίου Staniloae, Ortodoxie si romanism [Ορθοδοξία και Ρουμανισμός], Σιμπίου 1939, σσ. 100-101).
Μετάφραση: Tatiana Petrache