.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σταμάτης Σπανουδάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σταμάτης Σπανουδάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ο …“ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ” ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΘΑΒΕΙ Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ! ! !

«Μιὰ προσευχὴ γιὰ τὴν Ἑλλάδα»

Ἀπὸ εἰδησεογραφικὴ ἱστοσελίδα εἴ­χαμε πληροφορηθεῖ ὅτι ἦταν προγραμματισμένο τὴν 1η Ὀκτωβρίου νὰ γίνει στὸ Ὠδεῖο Ἡρώδου τοῦ Ἀττικοῦ «μία μο­­ναδικὴ μεγάλη συναυλία» τοῦ διεθνοῦς φήμης συνθέτη Σταμάτη Σπανουδάκη μὲ τὸν πιὸ πάνω τίτλο. Καὶ ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς μετὰ τὴ συναυλία νὰ ἀκολουθήσουν σχετικὲς ἀνταπο­κρίσεις καὶ ἀνάλογοι σχολιασμοὶ ἀπὸ τὰ ΜΜΕ, ἡ συνέχεια ἦταν «ἄκρα τοῦ τά­φου σιωπή». Τί ἄραγε συνέβη; Ἡ ἀ­­πάντηση στὴν εὔλογη ἀπορία κάθε ἀνυποψίαστου πολίτη μᾶλλον συνάγεται ἀπὸ τὶς προηγηθεῖσες δηλώσεις τοῦ καλλιτέχνη:
«Αὐτὴ θά ʼναι μία συναυλία ποὺ ἀπὸ καιρὸ ἤθελα νὰ κάνω. (…) Ὁ τίτλος ‟Μιὰ προσευχὴ γιὰ τὴν Ἑλλάδα”, ἀλλὰ καὶ ἡ διάθεσή μου νὰ εἶναι ἡ μέρα αὐτὴ ἕνα κάλεσμα ἢ μιὰ ἐπίκληση σ̕ Αὐτὸν ποὺ ὅλα τὰ ἐλέγχει, μὲ πάει μουσικὰ ἀλλοῦ. Πιὸ μυστικά, πιὸ ‟βυζαντινά”, πιὸ τρυφερὰ καὶ μὲ πυξίδα ποὺ δείχνει στὴ γλυκιὰ προσευχὴ ὅλων μας. Ὁ Θεὸς δὲν κοιτάζει τίποτα ἄλλο παρὰ μονάχα τὶς καρδιές μας. Ἂς εἶναι λοιπὸν ἡ δική μου καὶ ἡ δική σας κοντά Του ἐκείνη τὴ μέρα, μὲ τὴ βοήθεια τῆς μουσικῆς καὶ τῶν ἀγγέλων» («Βῆμα Ὀρθοδοξίας» 20-9-2016).
Ἔπειτα ἀπὸ τὴ θαρραλέα ὁμολογία πίστεως τοῦ διάσημου μουσικοσυνθέ­τη στὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας φαίνεται ὅτι δυσαρεστήθηκαν τὰ ὄργανα τῆς ἀνθελληνικῆς «Νέας Ἐποχῆς» καὶ ἀποφάσισαν νὰ ἀγνοήσουν σχεδὸν ὁλοκληρωτικὰ τὴ σημαντικὴ αὐτὴ συν­αυλία, ὅπως ἔκαναν συστηματικὰ καὶ στὶς προηγούμενες, μὲ κορυφαία μεταξύ τους ἐκείνη ποὺ εἶχε τίτλο «Θάρθεις σὰν ἀστραπή» (ἀφιέρωμα στὴν Ἁγια-Σοφιὰ καὶ τὸν «μαρμαρωμένο βασιλιά»)!


Αυτοί κρατάνε την Ελλάδα, αυτοί θα την σηκώσουν πάλι ψηλά, στην θέση που της αξίζει



Ναί λοιπόν, ζώ σ’ αυτήν την χώρα.

Μ’ αυτούς τούς τόσο διαφορετικούς, απο εμένα τουλάχιστον, ανθρώπους, πολιτικούς, παράγοντες και τηλεπερσόνες.

Ποτέ στην ζωή μου, δέν είχα σε υπόληψη, τούς έξυπνους, τούς σπουδασμένους, τούς λαοφιλείς, η τού επώνυμους.

Άλλωστε αυτοί είναι που καθημερινά, καταστρέφουν ότι αγγίζω κι’ ότι αγαπώ.

Την ιστορία μας, την γλυκειά Πόλη, την αγαπημένη Σμύρνη, το χιλιόχρονο Βυζάντιο, την πίστη, την ψυχή την παλληκαριά τελικά, του να είσαι Έλληνας.

Σέβομαι και αποζητώ, τούς απλούς, τούς αμόρφωτους, τους ταπεινούς και τίς καθαρές καρδιές.

Αυτοί μας λείπουν, αυτοί μας βαστάνε.

Λόγω αυτών, υπάρχουμε ακόμα.

Είναι τόσο εύκολο να καταλάβετε τούς σκάρτους, τούς δήθεν.

Θα τούς βλέπετε παντού, θα έχουν γνώμη γι όλα, θα έχουν εξουσία, θα παίζεται παντού η μουσική τους, ή η όποια τέχνη τους, αλλά αυτά που θα λένε η θα κάνουν, δεν θα σας χαρίζουν ούτε μια στιγμή χαράς, κατάνυξης η ευλογίας.

Δεν θα σας ξεκολήσουν στιγμή, απο το χώμα.

Εκεί σας θέλουν, για να άρχουν στον «λαό», στο «κοινό» τους.

«Δείχνουν νικητές κι’ είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι’ είναι πεθαμένοι».

Οί άλλοι τώρα, αυτοί που απέχουν η τούς απέχουν σκοπίμως, είναι αυτοί που πρέπει να ψάξετε, για να αναπαυθείτε κοντά τους.

Για να τούς μιμηθείτε, να τούς καταλάβετε και να τους αγαπήσετε.

Αυτοί κρατάνε την Ελλάδα, αυτοί θα την σηκώσουν πάλι ψηλά, στην θέση που της αξίζει.

Να δώσει ο Θεός να το ζήσω κι’ εγώ κοντά τους.

Κοντά στήν κρυφή τους μεγαλοσύνη, την υγειή αβεβαιότητα τους και την ύστατη ταπείνωση μπροστά, στην μητέρα πατρίδα.

Ζεί η Ελλάδα και θα ζεί, κόντρα στούς άφρονες ηγέτες και εφιάλτες, γιατί έχει απο γεννησημιού της, αγκαλιάσει το αληθινό όνειρο.

Έχει ανδρωθεί, με το Θείο γάλα.

Έχει προδοθει, έχει πονέσει και πονάει ακόμη. «Δέν υπάρχει αγάπη, δίχως πόνο»

Ο Θεός μαζί μας λοιπόν, κι’ εμείς μικρά παιδιά, στήν απλωμένη ζεστή αγκαλιά Του.

Και οι στρατιές τών αγγέλων Του, ας δείξουν για λίγο και σ’ εμάς τούς ολιγόπιστους, τα γλυκά, νικητήρια και αποφασισμένα, πρόσωπά τους.

Αμήν, Αμήν, Αμήν!

Σταμάτης Σπανουδάκης

"...Το χέρι του Θεού είναι από πάνω μας και μοιράζει..."




"Όλα όσα ζείτε και βλέπετε γύρω σας,

ή από τηλεοράσεων, μην σας τρομάζουν. 

Το χέρι του Θεού είναι από πάνω μας 

και μοιράζει. 

Το δάκρυ της Μαρίας που τον παρακαλάει 

για μας, είναι αυτές οι βροχούλες 

που έρχονται μες το καλοκαίρι...

Μόνο να πιστεύετε, να συγχωρείτε,

και να μην απελπίζεστε. 

Οι Άγγελοί Του, είναι γύρω μας. 

Είμαστε προστατευμένοι. 

Είμαστε τα παιδιά Του..."


Σταμάτης Σπανουδάκης

Σπανουδάκης: “Να βρούμε αυτούς που θα σηκώσουν την Ελλάδα και πάλι ψηλά…”

*Η μαγιά που κρατάει την Ελλάδα υπάρχει. Ο Θεός θα τους εμφανίσει την στιγμή που πρέπει…αφού φανούν πρώτα οι διαθέσεις ολονών.

Ναι λοιπόν, ζω σ’ αυτήν την χώρα.
Μ’ αυτούς τούς τόσο διαφορετικούς, από εμένα τουλάχιστον, ανθρώπους, πολιτικούς, παράγοντες και τηλεπερσόνες.

Ποτέ στην ζωή μου, δεν είχα σε υπόληψη, τούς έξυπνους, τούς σπουδασμένους, τούς λαοφιλείς, η τούς επώνυμους.

Άλλωστε αυτοί είναι που καθημερινά, καταστρέφουν ό,τι αγγίζω κι ό,τι αγαπώ.
Την ιστορία μας, την γλυκειά Πόλη, την αγαπημένη Σμύρνη, το χιλιόχρονο Βυζάντιο, την πίστη, την ψυχή την παλληκαριά, τελικά, του να είσαι Έλληνας.

Σέβομαι και αποζητώ, τούς απλούς, τούς αμόρφωτους, τους ταπεινούς και τίς καθαρές καρδιές. Αυτοί μας λείπουν, αυτοί μας βαστάνε.
Λόγω αυτών, υπάρχουμε ακόμα.

Είναι τόσο εύκολο να καταλάβετε τούς σκάρτους, τούς δήθεν.
Θα τούς βλέπετε παντού, θα έχουν γνώμη γι όλα, θα έχουν εξουσία…
Θα παίζεται παντού η μουσική τους, ή η όποια τέχνη τους…
Αλλά αυτά που θα λένε ή που θα κάνουν, δεν θα σας χαρίζουν ούτε μια στιγμή χαράς, κατάνυξης ή ευλογίας.
Δεν θα σας ξεκολλήσουν στιγμή, από το χώμα.
Εκεί σας θέλουν, για να άρχουν στον “λαό”, στο “κοινό” τους.

“Δείχνουν νικητές κι’ είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι είναι πεθαμένοι”.

Οί άλλοι τώρα, αυτοί που απέχουν η τούς απέχουν σκοπίμως, είναι αυτοί που πρέπει να ψάξετε, για να αναπαυθείτε κοντά τους.
Για να τούς μιμηθείτε, να τούς καταλάβετε και να τους αγαπήσετε.
Αυτοί κρατάνε την Ελλάδα, αυτοί θα την σηκώσουν πάλι ψηλά, στην θέση που της αξίζει.

Να δώσει ο Θεός να το ζήσω κι εγώ κοντά τους.
Κοντά στήν κρυφή τους μεγαλοσύνη, την υγειή αβεβαιότητα τους και την ύστατη ταπείνωση μπροστά, στην μητέρα πατρίδα.

Ζεί η Ελλάδα και θα ζεί, κόντρα στούς άφρονες ηγέτες και εφιάλτες, γιατί έχει από γεννησημιού της, αγκαλιάσει το αληθινό όνειρο.
Έχει ανδρωθεί, με το Θείο γάλα.
Έχει προδοθει, έχει πονέσει και πονάει ακόμη.
“Δέν υπάρχει αγάπη, δίχως πόνο”.

Ο Θεός μαζί μας λοιπόν κι εμείς μικρά παιδιά, στην απλωμένη ζεστή αγκαλιά Του.

Και οι στρατιές τών αγγέλων Του, ας δείξουν για λίγο και σ’ εμάς τούς ολιγόπιστους, τα γλυκά, νικητήρια και αποφασισμένα,πρόσωπά τους.

Αμήν, Αμήν, Αμήν!

Πιστέψτε καὶ μὴν φοβάστε



Ἔρχονται δύσκολοι καιροί, ἀπ' ὅλες τὶς μεριὲς θὰ μᾶς χτυπᾶνε. Καὶ θὰ ἀντέξουν μόνο αὐτοί, ποὺ μάθανε νωρὶς νὰ ἀγαπᾶνε…
 Θέτω, ἕνα δικό μου προσωπικὸ δίλημμα: Ἡ στάση μου στὴν σημερινὴ πραγματικότητα, ὡς Ἕλληνα καὶ Χριστιανοῦ ὀρθόδοξου, ποιὰ πρέπει νάναι; 
Ἡ προσευχὴ ἢ τὸ μαχαίρι; 
Μέσα μου, δυὸ πρόσωπα παλεύουν. Τὸ ἕνα, μοῦ ζητάει νὰ πολεμήσω, ὅλους αὐτοὺς ποὺ χρόνια τώρα καταστρέφουν, ὅ,τι καὶ ὅσους ἀγαπάω. Τὸ ἄλλο μοῦ ζητάει νὰ τοὺς ἀγαπήσω, ἀκόμα κι ἂν μὲ σταυρώνουν.Ἡ εὐτυχὴς “δυστυχία” τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι ὅτι πρέπει πάντα καὶ σὲ κάθε του δίλημμα, νὰ σκέφτεται:  
Τί θά ᾽κανε ὁ Χριστὸς στὴ θέση μου;
Λίγο ἂν Τὸν πιστεύεις καὶ ξέρεις τὰ ὅσα εἶπε καὶ κυρίως ὅσα εἶναι, τὸ δίλημμα ἀπαντιέται. Θέλει πολὺ περισσότερη δύναμη, τὸ νὰ ἀγαπᾶς, ἀπὸ τὸ νὰ μισεῖς. Τὸ νὰ ὑπομένεις τὴν ἀδικία, ἀπὸ τὸ νὰ ἐκδικεῖσαι. Τὸ νὰ συγχωρεῖς καὶ νὰ συμπονᾶς τὸν ἐκτελεστή σου. Ἀλλὰ κυρίως θέλει ἀκλόνητη πίστη στὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἀρχαγγέλους Του, ποὺ εἶναι καθημερινὰ δίπλα μας καὶ δίνουν τὶς δικές μας μάχες…
Πιστέψτε με καὶ μὴν φοβάστε… 
Εἶναι πολὺ περισσότεροι καὶ δυνατώτεροι οἱ φωτεινοὶ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τοὺς ἤδη ἡττημένους καὶ πανικόβλητους ἀγγέλους τοῦ σκότους καὶ τοὺς γήινους ἐκπροσώπους τους.. Τελικὰ ἀπαντάω ὡς ἑξῆς στὸ δίλημμα:

Μαζί σου Χριστέ μου. Μόνο δυνάμωσε τὴν φτωχή μου πίστη καὶ δεῖξε μου γιὰ λίγο τὶς οὐράνιες δυνάμεις Σου, νὰ παρηγορηθῶ καὶ νὰ πάρω τὸ κουράγιο καὶ τὴν δύναμη ποὺ χρειάζομαι γιὰ νὰ συνεχίσω.
Ἀμήν!

Σταμάτης Σπανουδάκης

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr