Ναί λοιπόν, ζώ σ’ αυτήν την χώρα.
Μ’ αυτούς τούς τόσο διαφορετικούς, απο εμένα τουλάχιστον, ανθρώπους, πολιτικούς, παράγοντες και τηλεπερσόνες.
Ποτέ στην ζωή μου, δέν είχα σε υπόληψη, τούς έξυπνους, τούς σπουδασμένους, τούς λαοφιλείς, η τού επώνυμους.
Άλλωστε αυτοί είναι που καθημερινά, καταστρέφουν ότι αγγίζω κι’ ότι αγαπώ.
Την ιστορία μας, την γλυκειά Πόλη, την αγαπημένη Σμύρνη, το χιλιόχρονο Βυζάντιο, την πίστη, την ψυχή την παλληκαριά τελικά, του να είσαι Έλληνας.
Σέβομαι και αποζητώ, τούς απλούς, τούς αμόρφωτους, τους ταπεινούς και τίς καθαρές καρδιές.
Αυτοί μας λείπουν, αυτοί μας βαστάνε.
Λόγω αυτών, υπάρχουμε ακόμα.
Είναι τόσο εύκολο να καταλάβετε τούς σκάρτους, τούς δήθεν.
Θα τούς βλέπετε παντού, θα έχουν γνώμη γι όλα, θα έχουν εξουσία, θα παίζεται παντού η μουσική τους, ή η όποια τέχνη τους, αλλά αυτά που θα λένε η θα κάνουν, δεν θα σας χαρίζουν ούτε μια στιγμή χαράς, κατάνυξης η ευλογίας.
Δεν θα σας ξεκολήσουν στιγμή, απο το χώμα.
Εκεί σας θέλουν, για να άρχουν στον «λαό», στο «κοινό» τους.
«Δείχνουν νικητές κι’ είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι’ είναι πεθαμένοι».
Οί άλλοι τώρα, αυτοί που απέχουν η τούς απέχουν σκοπίμως, είναι αυτοί που πρέπει να ψάξετε, για να αναπαυθείτε κοντά τους.
Για να τούς μιμηθείτε, να τούς καταλάβετε και να τους αγαπήσετε.
Αυτοί κρατάνε την Ελλάδα, αυτοί θα την σηκώσουν πάλι ψηλά, στην θέση που της αξίζει.
Να δώσει ο Θεός να το ζήσω κι’ εγώ κοντά τους.
Κοντά στήν κρυφή τους μεγαλοσύνη, την υγειή αβεβαιότητα τους και την ύστατη ταπείνωση μπροστά, στην μητέρα πατρίδα.
Ζεί η Ελλάδα και θα ζεί, κόντρα στούς άφρονες ηγέτες και εφιάλτες, γιατί έχει απο γεννησημιού της, αγκαλιάσει το αληθινό όνειρο.
Έχει ανδρωθεί, με το Θείο γάλα.
Έχει προδοθει, έχει πονέσει και πονάει ακόμη. «Δέν υπάρχει αγάπη, δίχως πόνο»
Ο Θεός μαζί μας λοιπόν, κι’ εμείς μικρά παιδιά, στήν απλωμένη ζεστή αγκαλιά Του.
Και οι στρατιές τών αγγέλων Του, ας δείξουν για λίγο και σ’ εμάς τούς ολιγόπιστους, τα γλυκά, νικητήρια και αποφασισμένα, πρόσωπά τους.
Αμήν, Αμήν, Αμήν!
Σταμάτης Σπανουδάκης