.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Η επανάσταση άρχισε από μέσα



*Καταπληκτικό κείμενο. Αξίζει να το διαβάσετε!

ΚΑΝΕΝΑΣ νέος δεν κοιμάται τις μέρες που διανύουμε, όσο και αν κάποιοι το νομίζουν. Κάθε νέος –μα κάθε νέος- παρατηρεί και προβληματίζεται με όσα βλέπει γύρω του.

Βλέπει την πατρίδα μας σε τραγική κατάσταση:
Εξάρτηση οικονομική, πολιτική και κοινωνική από δυνάμεις εκτός των συνόρων μας.
Δουλειές δεν υπάρχουν, κάποιοι φίλοι μας ήδη μετανάστευσαν.
Οι παροχές Υγείας και Παιδείας μειώνονται ανησυχητικά.
Ο θεσμός της οικογένειας και ειδικά της πολύτεκνης βάλλεται πανταχόθεν.
Και το πρωταρχικό αγαθό της ασφάλειας έγινε πλέον ζητούμενο.
Τα Μ.Μ.Ε αχαλίνωτα τελευταία προσφέρουν «θεάματα» στο λαό, αντίθετα με τις διαχρονικές αξίες και τα ήθη του ελληνισμού.
Όραμα για το λαό και τη νεολαία δεν υπάρχει.
Η απελπισία και τα ολέθρια συχνά συνεπακόλουθά της κυριαρχούν.
Ο κοινωνικός ιστός τείνει να διαρραγεί.

Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε τώρα ξεχωριστό υπουργείο Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, δείγμα της προτεραιότητας που τίθεται. Η “φοροκάρτα” που επίσης αποτελεί ευρωπαϊκή πρωτοτυπία και η “κάρτα του πολίτη” με τη χρήση RFID τσιπ, αποφασίστηκε, χωρίς να το θελήσουμε, να έρθουν στη ζωή μας τώρα, σε αυτή τη συγκυρία.

Νέοι και νέες, είμαστε παιδιά ένδοξων προγόνων. Αυτοί μας έχουν εμφυτεύσει στο DNA μας την αγωνιστική διάθεση. Πρώτα όμως ο λόγος του Θεού μάς καλεί να δούμε τον εαυτό μας, ώστε να θέσουμε τον αγώνα στη σωστή βάση.
Όχι άλλη αμετανοησία

“Ἐι ὁ λαός ἤκουσέ μου, Ἰσραὴλ ταῖς ὁδοῖς μου εἰ ἐπορεύθη, ἐν τῷ μηδενὶ ἂν τοὺς ἐχθροὺς αὐτῶν ἐταπείνωσα καὶ ἐπὶ τοὺς θλίβοντας αὐτοὺς ἐπέβαλον ἂν τὴν χεῖρά μου” (Ψαλμ. 81, 14-15, «Αν ο λαός μου με άκουγε, αν ο Ισραήλ πορευόταν στις οδούς μου, αμέσως θα ταπείνωνα τους εχθρούς τους και θα έστρεφα το χέρι μου ενάντια σε όσους τον στεναχωρούν»), λέει ο Κύριος μέσω του προφητάνακτος Δαυίδ. Από το μηδέν, αδέρφια, από το τίποτα, από τις στάχτες θα ταπείνωνα τους εχθρούς τους, εγγυάται ο Θεός.

Ευθυνόμαστε λοιπόν εμείς όλοι, ο λαός και οι κυβερνήτες μας. Ποιες είναι οι ευθύνες μας; Η πρώτη μεγάλη, βασική και ουσιαστική είναι η απομάκρυνσή μας από το θέλημά του Θεού. Αυτό είναι η αληθινή αιτία του κακού και η πραγματική πηγή όλων των δεινών μας. Όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Απομακρυνθήκαμε όλοι! Λαός και ηγέτες. Ζούμε με τρόπο μη χριστιανικό. Ας το πούμε πιο καθαρά: Αντιχριστιανικό! Καλοπέραση, αμαρτωλή διασκέδαση, ανηθικότητα, προδοσία της συζυγικής πίστεως… και πάνω απ’ όλα αυτουργοί του φρικτού εγκλήματος των εκτρώσεων εξ αιτίας του οποίου τρέχει σαν ποτάμι το αίμα στους υπονόμους των ελληνικών πόλεων. «Οὐκ εἰσακούομαι ὑμῶν, αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις» (Ησαΐας α’ 15, “Δε σας ακούω, γιατί τα χέρια σας είναι γεμάτα με αίμα”).


Γιατί μάς ανέχεται ο Θεός;

Στα χρόνια που ζούσε ο άγιος Βαρσανούφιος, είχε γίνει οργή μεγάλη σε όλον τον κόσμο και οι ησυχάζοντες Πατέρες τον παρεκάλεσαν να κάνει δέηση προς τον Θεόν να καταπαύσει την οργή Του. Ο άγιος τούς αποκρίθηκε τότε:

“Είναι πολλοί οι παρακαλούντες τη φιλανθρωπία του Θεού να παύσει την οργή Του από τον κόσμο. Αλλά δε θέλει να ελεήσει. Στέκεται εμπόδιο το πλήθος των αμαρτιών του κόσμου”.

Η συνέχεια εκπλήσσει. Λέει ο άγιος:

“Υπάρχουν στον κόσμο τρεις άνδρες τέλειοι ως προς τον Θεό, που υπερβήκανε το μέτρο της ανθρωπότητας. Στέκονται ανάχωμα στην εξολοθρευτική θραύση του Θεού και εξ αιτίας των ψυχών αυτών με έλεος παιδεύει ο Θεός. Και ειπώθηκε σε αυτούς ότι για λίγο χρόνο θα μείνει η οργή. Προσευχηθείτε λοιπόν μαζί τους. Οι ψυχές αυτών των τριών συναντιούνται στην είσοδο του ανωτέρου θυσιαστηρίου του Πατρός των φώτων και συγχαίρονται και αγάλλονται όλοι μαζί. Όταν επιστρέφουν στη γη πενθούν, κλαίνε και οδύρονται μαζί για τα κακά που κινούν την οργή του Θεού. Οι 3 είναι ο Ιωάννης στη Ρώμη, ο Ηλίας στην Κόρινθο και ο άλλος στην επαρχία των Ιεροσολύμων”

Ήταν ο ίδιος ο άγιος Βαρσανούφιος!

Αντίστοιχα μαρτυρεί και ο θεόπνευστος Δαυίδ για το Μωυσή. Όταν κατέβηκε από το Όρος Σινά, βρήκε ο Μωυσής τους Ισραηλίτες να προσκυνούν ένα φτιαχτό χρυσό μοσχάρι, λησμονώντας έτσι τις πάμπολλες ευεργεσίες του Θεού. Λέγει λοιπόν ο Δαυίδ «και θα τους εξολόθρευε –ο Θεός-, εάν ο εκλεκτός του Μωυσής δεν στέκονταν ενώπιον του Θεού εν μέσω της εξολοθρευτικής θραύσης και πληγής, για να αναχαιτίσει δια των μεσιτειών του, τον θυμό Αυτού και μη εξολοθρεύσει αυτούς». Για έναν άνθρωπο δίκαιο, σώθηκε ένας ολόκληρος λαός!!!
Οφείλουμε να ελέγχουμε το κακό

Και δεν είναι μόνο η προσωπική συμμετοχή μας στο γενικό κακό με τις αμαρτίες μας, αλλά και η αδράνειά μας, ο μη έλεγχος των στραβών που λαμβάνουν χώρα δίπλα μας. Έλεγε ο πατήρ Παϊσιος:

“Σήμερα προσπαθούν να γκρεμίσουν την πίστη, γι’ αυτό αφαιρούν σιγά-σιγά από καμιά πέτρα, για να σωριασθεί το οικοδόμημα της πίστεως. Όλοι όμως ευθυνόμαστε για το γκρέμισμα αυτό. Όχι μόνο αυτοί που το γκρεμίζουν αλλά και όσοι βλέπουμε να γκρεμίζεται και δεν προσπαθούμε να το υποστυλώσουμε. Όποιος σπρώχνει στο κακό τον άλλο, θα δώσει λόγο στο Θεό. Και ο διπλανός όμως θα δώσει λόγο, γιατί έβλεπε τον άλλο να κάνει κακό και δεν αντιδρούσε”.

Στο ίδιο πνεύμα ο Απόστολος Παύλος: “καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἒργοις τοῖς ἀκὰρποις τοῦ σκὸτους, μὰλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε”. Κάθε χρόνο γίνονται πάνω από 300.000 εκτρώσεις. Τώρα με την κρίση, ο αριθμός αυξάνει περαιτέρω. Μάλιστα τα έξοδα καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία, από εμάς δηλαδή. Αντιδρούμε; Πονάμε; Προσευχόμαστε;

Ο Χριστός μας αποκάλεσε τους αληθινούς μαθητές Του «άλας της γης» και «φως του κόσμου».Αναρωτηθήκαμε πραγματικά γιατί τότε σάπισε η κοινωνία;

Ο ιερός Χρυσόστομος είχε τονίσει: ”Ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει έναν ολόκληρο δήμο”. Γιατί τότε δεν αλλάζει η κοινωνία, ο συνάδελφός μας, ο γείτονάς μας, η οικογένειά μας;;;


Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, διαχρονικός κήρυκας μετανοίας 
(Φωτογραφία: Art History Images (Holly Hayes))

Το παράδειγμα των Τριών Παίδων

Ας θαυμάσουμε αδέρφια τώρα, την απαράμιλλη προσευχή 3 νέων παιδιών που συνοψίζει το φρόνημα που έχουν οι άγιοι ανά τους αιώνες. Αιχμάλωτος ο λαός του Ισραήλ στους φοβερούς Βαβυλωνίους. Οι Τρεις Παίδες,παραδείγματα σωστής ανυπακοής, αρνήθηκαν να προσκυνήσουν το τεράστιο άγαλμα του βασιλιά (πλανητάρχη της τότε εποχής) Ναβουχοδονόσορος. Μέσα από την κάμινο αναπέμπουν προσευχή, τι προσευχή! Σε πρώτο πληθυντικό μιλούν για το έθνος τους:

«Είσαι δίκαιος, Κύριε. Και ό,τι επέτρεψες τώρα το έθνος μας να πάθει, την αιχμαλωσία μας δη­λαδή σε ανθρώπους άνομους, σκλη­ρούς, βάναυσους, το επέτρεψες πολύ σωστά και δίκαια. Διότι αμαρτήσαμε, Κύ­ριε. Σε εγκαταλείψαμε και απομακρυν­θήκαμε από το Νόμο σου, δεν υπακού­σαμε στις σωτήριες εντολές σου, ούτε φυλάξαμε με προσοχή όσα μας παρήγ­γειλες για να ευτυχήσουμε».

Και τώρα… Ακολουθεί έκθεση της κα­ταστάσεως του έθνους τους.

«Τώρα δεν μπορούμε ούτε το στόμα μας ν’ ανοίξου­με, να πούμε μια δικαιολογία, ένα πα­ράπονο. Καταντήσαμε ντροπή και εξευ­τελισμός, αντικείμενο χλευασμού και κα­ταφρόνιας όλων. “Έσμικρύνθημεν παρά πάντα τα έθνη”, είμαστε οι πιο περιφρο­νημένοι και εξευτελισμένοι σ’ όλη τη γη. Κι αυτά όλα για τις αμαρτίες μας».

Κι έπειτα η ταπεινή ικεσία:

«Μη μάς παραδώσεις σε τέλεια και ολοκληρωτική καταστροφή και μην απομακρύνεις το έλεος και την ευσπλαχνία σου. Δέξου την ικεσία μας, η οποία βγαίνει μέσα από καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμέ­νη μπροστά Σου, ειλικρινά μετανιωμένη. Μη μας αποδοκιμάσεις- “μη καταισχύνης ημάς, άλλα ποίησον μεθ’ ημών κατά την επιείκειαν σου και κατά το πλήθος του ελέους σου και έξελού ημάς”, βγάλε μας μέσα από αυτήν την οικτρή κατάσταση πού βρισκόμαστε τώρα. Κι ας αποβούν όλα αυτά προς δόξαν του ονόματος σου»

Η προσευχή αυτή συνοψίζει τη συναίσθηση προσωπικής ευθύνης που χρειάζεται να έχουμε και την εν Χριστώ μετάνοια. Ταπεινά να καταφύγουμε τότε στα Χέρια του Θεού του Ζώντος που δε θα μας αφήσει, γιατί πρώτος Αυτός θέλει τη χαρά και την ευτυχία μας.
Για το Χριστιανό οι δυσκολίες είναι πανηγύρι

Κλείνουμε με λόγο-βάλσαμο του πατρός Παϊσίου.


«Μη φοβάστε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάσει; Ούτε και τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μάς αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. 
Μια μπόρα θα είναι.

Δεν σας τα λέω αυτά για να φοβηθείτε, αλλά για να ξέρετε πού βρισκόμαστε. Για μας είναι μια μεγάλη ευκαιρία, είναι πανηγύρι οι δυσκολίες, το μαρτύριο. Να είστε με τον Χριστό, να ζείτε σύμφωνα με τις Εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθει η Θεία Χάρη. Αυτό που θα βοηθήσει πολύ είναι να μπει μέσα μας η καλή ανησυχία: πού βρισκόμαστε, τί θα συναντήσουμε, για να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμασθούμε. Η ζωή μας να είναι πιο μετρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να είμαστε πιο αγαπημένοι. Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο, με καλοσύνη. Να προσευχόμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι.»

Το έργο της εκκλησίας ήταν ανέκαθεν επαναστατικό και ρηξικέλευθο ακόμα και σε περιόδους ειρήνης, πολύ περισσότερο και εξωτερικής ανελευθερίας. Η πάλη κατά του εσωτερικού μας δυνάστη, της αμαρτίας, είναι η βάση της εσωτερικής και πραγματικής ελευθερίας του ανθρώπου, που φέρει όπως είδαμε και την εξωτερική ελευθερία.

Η επανάσταση άρχισε ήδη από μέσα μας!

ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ: Κατά λάθος οι Τούρκοι επαλήθευσαν τον χρησμό του Λέοντος Σοφού για την πτώση της ΠΟΛΕΩΣ

Η ΕΠΙΚΑΙΡΌΤΗΤΑ των αναρτήσεων στο https://hellasforce.com/ και η παρατηρητικότητα του φίλου μου καθηγητή Ηλία με ξύπνησαν μέσα στην νύκτα.
-συμβαίνει τίποτε;
-να με συγχωρείς για το ακατάλληλο, πριν ώρες έψαχνα να βρω ένα συγκεκριμένο ΧΡΗΣΜΟ του Λέοντος του Σοφού που αναφέρεται στην ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ και τον είδα μπροστά μου σε μια ανάρτηση που έτρεχε εκείνη την στιγμή στο συγκεκριμένο ιστολόγιο του https://hellasforce.com/ με τον τίτλο¨ ΟΥΑΙ, ΠΟΛΙΣ ΕΠΤΑΛΟΦΕ, ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΙΚΟΣΤΟΝ ΣΤΟΙΧΕΙΟΝ ΕΥΦΗΜΙΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΣΟΥ¨
-άνοιξε το βίντεο -και φτάσε στο χρονικό σημείο από το 0 : 45 έως το 0: 47 -τι γράφει επάνω στα χάρτινα λευκά τείχη του σουλτάνου Ερντογάν; YENiDEN –DiRiLiS – YENiDEN- YuKSELiS -Στις τρεις από τις τέσσερεις αυτές λέξεις δεσπόζει το γράμμα Y. -να τι λέει ο ΧΡΗΣΜΟΣ του Λέοντος του Σοφού από την πηγή που τον βρήκα:
3β’ Εξουσία
Ουαί σου πόλις επτάλοφε, όταν το εικοστόν
Στοιχείον ευφημίζεται εις τα τείχη σου.
Τότε ήγγικεν η πτώσις και η απώλεια
των δυναστών σου, και των εν αδικία κρινόντων
ος έχει τους δακτύλους αυτού δρεπανωτούς, ο έστι δρέπανον της ερημώσεως
και εν τω υψίστω βλασφημία.
Ευψημίζεται (ευφημίζω= μεταχειρίζομαι εύφημον, καλήν λέξιν επί κακού πράγματος)

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Υπό το φως των προφητειών της Ορθοδοξίας, Κωνστ. Τσατάλου, Δευτέρα έκδοσις, Θες/νικη 1972, Γ’ Προφητείαι, III ΧΡΗΣΜΟΙ ΛΕΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ, σ. 49-56.http://afypnisiellinwn.blogspot.gr/

-αγαπητέ φίλε μου στην Ελληνική Αλφάβητο , ποιο είναι το εικοστόν στοιχείον –γράμμα της αλφαβήτου ;
-δεν είναι το Y;
– τι κάνει λοιπόν κατά λάθος ο Ερντογάν διαφημίζει –ευφημίζει κατά τον ΧΡΗΣΜΟ του ΛΕΟΝΤΑ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ το εικοστό γράμμα της Ελληνικής Αλφαβήτου που είναι το Y.
Άκουγα τον φίλο μου με το στόμα ανοικτό.
Και τον παρακάλεσα καθότι δεν γνωρίζουμε τουρκικά να πάμε στον αυτόματο μεταφραστή και να δούμε τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις που έγραψαν οι Τούρκοι στα χάρτινα τείχη της ΠΟΛΕΩΣ.
Σε αυτήν την πρόχειρη μετάφραση είδαμε ότι το YENiDEN –DiRiLiS – YENiDEN- YuKSELiS

Σημαίνει εκ νέου ανάσταση ( ανόρθωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας) – εκ νέου ανάβαση ( κατάληψη της Πόλεως )
-Άξιζε φίλε μου που με ξύπνησες, είναι και αυτή η προσέγγιση σου ένα σημείο ότι πάμε ολοταχώς σε εκπλήξεις-γεωπολιτικές ανατροπές.
Τελικά ο Ερντογάν εκτός από την ΠΤΩΣΗ της ΠΟΛΕΩΣ που διαφημίζει –ευφημίζει κατά το Λέοντα τον Σοφό

¨Ουαί σου πόλις επτάλοφε, όταν το εικοστόν
Στοιχείον ευφημίζεται εις τα τείχη σου.
Τότε ήγγικεν η πτώσις και η απώλεια των δυναστών σου..¨

Διαφημίζει την ΑΝΑΣΤΑΣΗ και την ΑΝΑΒΑΣΗ του φυσικού και νόμιμου ιδιοκτήτη προς το ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ της ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ.

Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση 
ΔΡ.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

Η ρίζα του μίσους εναντίον μας είναι τάξεως θεολογικής! Όνειρό τους να μας υποτάξουν, να μας αλλάξουν την Πίστη!

Πίσω από τα μνημόνια
κρύβεται η αναπηρία
της Φράγκικης θεολογίας.

Για το μίσος των Φράγκων εναντίον των Ρωμηών, θα μπορούσε να πει κανείς πολλά. Θαρρώ, όμως, ότι εκείνο που έχει για εμάς ιδιαίτερο ενδιαφέρον να τονισθεί, είναι η προέλευσή αυτού του μίσους.(1)
Δεν πρόκειται για μίσος συναισθηματικής τάξεως. Δηλαδή ρηχό, επιπόλαιο και ευκόλως αναστρέψιμο. Είναι μίσος τάξεως οντολογικής. Ξεκινάει από τα κατάβαθα της θρησκευτικής τους συνείδησης, η οποία είναι εντελώς διαφορετική από την δική μας.
Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος Βλάχος, διακεκριμένος μελετητής των σχέσεων Ανατολής-Δύσης, γράφει σχετικά: ’’Τό μίσος αυτό εκδηλώθηκε ακόμη από την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία θέσπισε την προσκύνηση των ιερών εικόνων και συνεχίσθηκε αργότερα. Η πολιτική των Φράγκων συνδέθηκε με μια θεολογία, που ήταν αντίθετη με την θεολογία της Ορθοδόξου Ανατολής’’.(2)
Πράγματι, πίσω από κάθε απανθρωπία και σκληρότητα των Δυτικών εναντίον μας, κρύβεται η αναπηρία της θεολογίας τους.
Θέλετε να θυμηθούμε την πολιτική του Όθωνα και της τρόϊκας των ευρωπαίων επιτρόπων του;
1. Τετρακόσια Ορθόδοξα μοναστήρια κλείνουν διά της βίας, καταληστεύονται, και το προϊόν της λεηλασίας φυγαδεύεται στα φράγκικα αρχοντικά.
2. Ο θρυλικός Παπουλάκος διώκεται και φυλακίζεται, με την συγκατάθεση δικών μας ενδοτικών.
3. Προωθείται το αυτοκέφαλον της Εκκλησίας της Ελλάδος, που ταλανίζει μέχρι και αυτή την ώρα τα εκκλησιαστικά πράγματα της Πατρίδας μας, όχι μονάχα σε επίπεδο διοικητικό, αλλά προπαντός σε θέματα Πίστεως και Ορθοπραξίας.
Θέλετε να θυμηθούμε την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και τα γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής;
Δεν ήσαν οι Δυτικοί, εκείνοι που οργάνωσαν στρατιωτικά, που ενίσχυσαν οικονομικά και που κάλυψαν πολιτικά την θηριωδία του Κεμάλ;
Θέλετε να μιλήσουμε για την Κατοχή;
Για τα 2.000 χωριά μας που παραδόθηκαν στην φωτιά; Για τα δωδεκάχρονα παιδιά που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ στα Καλάβρυτα; Για τον εξανδραποδισμό αθώων γυναικόπαιδων και υπερηλίκων ανδρών απ’ άκρου εις άκρον της Ελλάδος; Για τις ξεκοιλιασμένες εγκύους, τις καρφωμένες με ξιφολόγχες στα δένδρα του Διστόμου; Για την πείνα και το θανατικό;
Δεν ήταν το μίσος των Γερμανικών φύλων εναντίον των Ελλήνων Ρωμηών, που τα προκάλεσε όλα αυτά;
Θέλετε να μιλήσουμε για τα μνημόνια τα σημερινά;
Για το ξεπούλημα της πατρίδας μας; Για την ανεργία και την φτώχεια που μαστίζουν την Ελλάδα μας τα τελευταία χρόνια; Για τα νιάτα μας που φεύγουν για τα ξένα; Για την υπογεννητικότητα και τον εποικισμό της πατρίδας μας από τα στίφη του Ισλάμ;
Δεν είναι, όλα αυτά τα δεινά, δαιμονικές μεθοδεύσεις της γερμανικής Ευρώπης, εναντίον της εν Ελλάδι Ρωμηοσύνης;
Πάντως, αυτό που ματιάζει πρώτο-πρώτο το φράγκικο μίσος, δεν είναι τα υλικά μας πλούτη. Επειδή η ρίζα του μίσους εναντίον της Ρωμηοσύνης είναι τάξεως θεολογικής, το πρώτο και κύριο όνειρό τους είναι να μας υποτάξουν εκκλησιαστικώς και να μας αλλάξουν την Πίστη.
Να μας αναγκάσουν με κάθε τρόπο να αναγνωρίσουμε εκκλησιαστικότητα στην ’’κουρελού’’, όπως έλεγε και ο άγιος γέροντάς μας Παΐσιος. Δηλαδή, στον κάθε αιρετικό του λεγόμενου παγκοσμίου συμβουλίου των εκκλησιών, στους οποίους η ξεθωριασμένη εκκλησιολογική μας συνείδηση έχει ήδη , δυστυχώς, αναγνωρίσει μυστήρια, συνεπώς και ιεροσύνη.
Το μήνυμα είναι σαφές: Απέναντι στο άσβεστο μίσος των Δυτικών, οφείλουμε από την πλευρά μας να είμαστε διαρκώς εξαιρετικά προσεκτικοί καινα φυλαγόμαστε δεόντως.
Και όπως έχουν αποδείξει τα γεγονότα, αυτό δεν μπορεί να γίνει με τακτικές δικές τους. Δηλαδή, με αγαπολογίες και δημόσιες σχέσεις. Μπορεί να επιτευχθεί μονάχα με τον τρόπο τον δικό μας.
Δηλαδή, με ειλικρινή μετάνοια, με φιλότιμο, με αγωνιστικότητα, με προσήλωση στην Πατερική μας παράδοση, και πάνω απ’ όλα με αναφορά στο θέλημα και στην Πρόνοια του Τριαδικού μας Θεού.
Με δυο λέξεις: Με επιστροφή στις ρίζες μας.

Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

(1). Η Πτώση της Πόλης οφείλετο σε δυο κυρίως λόγους: Πρώτον, στην προηγηθείσα καταστροφή και καταλήστευση της Πόλης από τους Φράγκους το 1204 και δεύτερον, στο μίσος των Δυτικών εναντίον της Ρωμηοσύνης. (Συμπέρασμα του Στήβεν Ράνσιμαν).
(2). Από το άρθρο του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ’’Η Πόλις εάλω, αλλά ζη’’.

π. Νικόλαος Μανώλης, Ο μακαρ. Αυγουστίνος Καντιώτης & το αποστομωτικό του υπόμνημα

Προδικάζουν τον διωγμό όσων δεν αποδεχθούν τις αποφάσεις της Πανορθοδόξης (=ληστρικής) συνόδου. Οφειλόμενη απάντηση στις απειλές του -τίτλω μεν διδάκτορος τρόπω δε δικτάτορος- Νίκου Κουρεμένου

Ου πολλού δέω χάριν έχειν τω οικουμενιστή θεολόγω, ότι μοι παρεσκεύασε τον αγώνα τουτονί. 

«...Μ’ αυτό το πρίσμα μπορούν να ερμηνευτούν οι έντονες και ακραίες αντιδράσεις μιας φωνασκούσας θεολογικής και εκκλησιαστικής μειοψηφίας, η οποία μετά το πέρας της Συνόδου δε θα έχει λόγο ύπαρξης, τουλάχιστον εντός των ορίωντης Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας». 


από το "ενδιαφέρον" βιογραφικό του κ.Νίκου Κουρεμένου, το είδαμε εδώ

Ο με υποτροφία της Παπικής ''Εκκλησίας'', συστάσει της Εκκλησίας της Ελλάδος μετεκπαιδευμένος στη Ρώμη, και λαβών Διδακτορικό Δίπλωμα στις Ανατολικές Εκκλησιαστικές Επιστήμες από το Ποντιφικό Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών, „ορθόδοξος θεολόγος“ γεμάτος παπική, οικουμενιστική „αγάπη“ προδικάζει και προαναγγέλει χαιρέκακα τον διωγμό των μη με τα προς συμφωνία συμμορφωθέντων ορθοδόξων πιστών μετά την σύνοδο της Κρήτης από τα όρια της Εκκλησίας.

Σε όλο το κειμενό του δε δεν υπάρχει ούτε μία πατερική αναφορά που να θεμελιώνει τις απειλές του παρά μόνο μία βησσαριωνική θεολογία. Επειδή λοιπόν είναι Θεολόγος ας αφήσουμε τους Αγίους Πατέρες, τους οποίους συνειδητώς αγνοεί, μάλλον επειδή δεν σπούδασαν στο Βατικανό, να του απαντήσουν. 

Του απαντούν λοιπόν ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και ο μαθητής του Ιωσήφ ο Καλοθετός σε ελεύθερη μετάφραση:

«Μας λένε όσοι αποκαλούν τους εαυτούς τους και καλούνται από τους άλλους ειδήμονες και ιερούς ότι θα μας κάνουν απόβλητους της Εκκλησίας. 
Από ποιά Εκκλησία θα μας κάνουν απόβλητους; 
Από Αυτήν των Αποστόλων; 
Από αυτήν των Ομολογητών; 
Αφού με αυτούς είμαστε σύμφωνοι. 

Άρα λοιπόν θα μας εκδιώξουν από την νέα εκκλησία με τα νεοφανή δόγματα. Γιατί που φαίνεται η ευσέβεια σε αυτήν την νεοφανή εκκλησία; 
Στις απειλές, στους λοιδωρισμούς, στο εναντίον των αγίων στασιακό φρόνημα, στο ψεύδος και στην παραποίηση των Ιερών Κανόνων, στον ισοσκελισμό Αγίων και βεβήλων; 

Η δική μας Εκκλησία, είναι αγνή, καθαρά, ειρηνική, απέχει του οποιοδήποτε φαύλου καί πονηρού καί κάθε κακίας, είναι ἐλευθέρα καί δεν αναμιγνύεται με ρύπους καί σπίλους, πρεσβεύει τά υγιά καί καθαρά καί απειλικρινημένα δόγματα των θεοφόρων ἀνδρῶν. 
Μόνη κεφαλή δέ της Εκκλησίας είναι ὁ Kύριος ημών Ιησούς Χριστός, μέλη δέ καί μέρη τῆς τοιαύτης Εκκλησίας είναι τό σύστημα καί η σύνοδος των ευσεβών και όχι των αυτοανακηρυχθέντων δεδικαιωμένων

(Από την Ἀναίρεσιν γράμματος Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, ΕΠΕ 3, 606 και από Ἰωσήφ Καλοθέτου Συγγράμματα, παρά Δημητρίου Τσάμη, τόμος 1, σελ. 294-296)

Ας μήν πτοούμεθα, αδελφοί Χριστιανοί. 

Όπως έλεγε ο μακαριστός και αληθινός Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης παρά τις τόσες αμαρτίες μας «ας γίνετε μικροί Αθανάσιοι, μικροί Φώτιοι, μικροί Μάρκοι Ευγενικοί. Αν δεν είστε αγωνισταί είστε άχρηστοι». 

Πυξίδα μας είναι – πάντα εντός της Εκκλησίας, η οποία ανήκει μόνο στον Χριστό και σε κανέναν άνθρωπο – οι Άγιες Γραφές, οι Άγιοι Απόστολοι, οι Άγιοι Πατέρες, οι Άγιοι μάρτυρες και Ομολογητές και όχι οι εκάστοτε βατικάνιοι λόγιοι.

Aς μην ξενίζουν όμως και τέτοιες δηλώσεις διότι πας «ο θέλων ευσεβώς ζειν διωχθήσεται.»

Αδαμάντιος Τσακίρογλου, Κλασσικός φιλόλογος, Ιστορικός.

Ἄραγε στὴν Κρήτη θὰ ἔχουμε Σύνοδο ἢ τὸ πρῶτο ἐκκλησιαστικὸ Μνημόνιο;


Φωτογραφία "Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ"

Κάποιοι πρέπει ἐδῶ καὶ τώρα νὰ καταλάβουν ὅτι τὸ ψευτορωμαίικο μπορεῖ νὰ διαλυθεῖ ἀλλὰ γιὰ τὴν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ἰσχύει «Καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

Διερωτόμαστε ἂν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες ζήλεψαν τὴν δόξα τῶν πολιτικῶν; Καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ὁμίλησαν. Τὸ μετὰ καὶ τὸ διὰ ταῦτα εἶναι τὸ μεῖζον. Πρὸς τί ὁ κατασκανδαλισμὸς τοῦ χριστεπώνυμου πληρώματος; Καί ἐνῶ στὴν Σύνοδο αὐτὴ θέλουν νὰ τῆς προσδώσουν στοιχεῖα ἱστορικῆς οἰκουμενικότητας μέσα στὸ κλίμα τῶν ἡμερῶν τῆς παγκοσμιοποιήσεως ποὺ βιώνουμε.

Τὸ ἐρώτημα ποὺ πλανᾶται στὰ χείλη τῶν πιστῶν εἶναι: Περίμεναν ἄραγε τὴν κατάλληλη χρονικὴ συγκυρία ἡ καρδιὰ τῆς Παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας ποὺ εἶναι ἡ ΕΛΛΑΔΑ νὰ ὑποστεῖ τρία-τέσσερα ἐμφράγματα – μνημόνια (μεσοπρόθεσμα) ἕτοιμη νὰ ραγίσει μάλιστα ὑπὸ τὴν πίεση καὶ ἄλλων γεωπολιτικῶν δαιμόνων ποὺ καραδοκοῦν μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο τῆς… οἰκονομικῆς ἐξαθλίωσης γιὰ νὰ χαροῦν τὸ ἱστορικὸ τέλος της;

¨Συγκλονιστική ἡ φωτογραφία... Πεντάλφες καὶ ἰσλαμικὲς ἡμισέληνοι στὴν αἴθουσα ποὺ θὰ διεξαχθεῖ ἡ σύνοδος. Κεραυνοὶ τοῦ π.Γεωργίου τοῦ Μεταλληνοῦ κατὰ τῶν οἰκουμενιστικῶν ἐπιδιώξεων… (βίντεο 23-3-16).¨ ΔΕΙΤΕ: youtu.be

¨Ὁ «ἔσχατος κριτὴς» γιὰ θέματα πίστεως εἶναι ἡ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐκφράζουν ἀκόμα καὶ μεμονωμένα πρόσωπα.

Εἶναι ἀναγκαία ἡ ἀναγνώριση ὡς Οἰκουμενικῶν τῶν Συνόδων ἐπὶ Μεγ. Φωτίου καὶ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ποὺ ἔδωσαν ἀπάντηση σὲ ὅλες τὶς κακοδοξίες τοῦ Παπισμοῦ (φιλιόκβε, παπικὸ πρωτεῖο κλπ.),

«…ἡ ἔννοια τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας χρήζει ὠσαύτως διασαφήσεως…. εἰς τὴν ἑνότητα Αὐτῆς ἀνήκουν μόνον τὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς Σῶμα Χριστοῦ… Περὶ τούτων μόνον λέγεται τὸ «ἴνα ὦσιν ἐν, καθὼς ἠμεῖς ἐν ἐσμέν», κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τῶν θεοφόρων Πατέρων».

«…Ὁ τρόπος διεξαγωγῆς καὶ ἡ πορεία τῶν θεολογικῶν διαλόγων δὲν ἀναπαύει τὸ σύνολον τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ δὲ καθ’ ἠμᾶς Ἱερὰ Κοινότης κατὰ καιροὺς καὶ εἰς διαφόρους περιστάσεις ἔχει ἐκφρασθῆ δι΄ ἐπισήμων κειμένων κατὰ θεολογικῶν συμφωνιῶν μετὰ τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἔχει διαμαρτυρηθῆ διὰ συμπροσευχᾶς καὶ ἄλλας λατρευτικᾶς πράξεις (λειτουργικοὺς ἀσπασμοὺς κ.λπ.), δι’ ὧν δίδεται ἡ εἰκὼν ψευδοῦς ἑνώσεως μετ’ αὐτῶν… δέον νὰ ἀποσαφηνισθῆ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία οὐδόλως δύναται νὰ δεχθῆ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ὡς τινὰ διομολογιακὴν προσαρμογὴν ἡ ὡς συμμετοχὴν εἰς συμπροσευχᾶς καὶ ἑτέρας λατρευτικᾶς πράξεις».

«…δὲν δυνάμεθα νὰ μὴ ἐκφράσωμεν τὸν ἔντονον προβληματισμὸν καὶ τὰς εὐλόγους ἀντιρρήσεις ἠμῶν διὰ τὴν περαιτέρω συμμετοχὴν τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τὸ «Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε)».

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ Παρέμβαση τοῦ Ἁγίου Ὅρους γιὰ τὴν Πανορθόδοξη Σύνοδο

Τὸ ποὺ ζοῦμε ἀδελφοί μας τὰ εἶπε ὁ ΑΓΙΟΣ ΠΑΣΙΟΣ

¨Γέροντας (χαμογελώντας ): Ὁ προφήτης Ἠλίας τροχάει καὶ ἑτοιμάζει τὴν μαχαίρα του! Καὶ μάλιστα πρῶτα θὰ ἀρχίσει ἀπὸ τοὺς Πατριάρχες, δεσποτάδες , παπάδες καὶ μοναχοὺς !

Νικόλαος: Καὶ λαϊκοὺς.

Γέροντας: Τὰ δικά σας εἶναι ἁγνοήματα , ἐνῶ τὰ δικά μας εἶναι ἁμαρτήματα. Ἔτσι δὲν λέει ἡ εὐχὴ τῆς θείας λειτουργίας; «Ὑπὲρ τῶν ἐμῶν ἁμαρτημάτων καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἁγνοημάτων». Ὁ προφήτης Ἠλίας τροχάει τὸ μαχαίρι τοῦ, ὅμως θέλει πολὺ προσοχὴ, γιατί μερικὰ πράγματα ἀλλιῶς τὰ λένε οἱ Πατέρες καὶ ἀλλιῶς τὰ ἑρμηνεύει ὁ κόσμος,

Σημεῖα, σημεῖα τῶν καιρῶν, δὲν βλέπετε …Πρέπει νὰ ΄ναι βόιδι – νὰ μὲ συγχωρεῖτε – κανεὶς, γιὰ νὰ μην καταλαβαίνει μὲ ὅλα αὐτά πού γίνονται …Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἅγιους πατέρες θα εὐχόντουσαν νὰ ζήσουν στὴν ἐποχή μας, γιατί εἶναι ἐποχὴ ὁμολογίας. Οἱ καιροὶ εἶναι δύσκολοι, ἀλλὰ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε. Κοιμόμαστε μὲ τὰ τσαρούχια. 

Σελ: 219 ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ, Ἱερομονάχου Χριστοδούλου Ἀγγελόγλου paterpaisios.blogspot.gr

ΚΑΠΟΙΟΙ πρέπει ἐδῶ καὶ τώρα νὰ καταλάβουν ὅτι τὸ ψευτορωμαίικο μπορεῖ νὰ διαλυθεῖ ἀλλὰ γιὰ τὴν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ἰσχύει «Καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

Τοῦ λοιποῦ …μὴ λυποῦ!!! ἔλεγε ΑΓΙΟΣ

¨Ὁ Θεὸς μᾶς ανέχεται σὰν ἔθνος, ὄχι λόγω τῆς καλοσύνης μας, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔχουμε τὴν ὀρθὴ πίστη (Ὀρθοδοξία). Ἔτσι, ἂν καὶ ὅλοι μᾶς μισοῦν, ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἀφήνει νά πάθουμε κάτι κακὸ. Σελ: 253 Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ, Ἱερομονάχου Χριστοδούλου Ἀγγελόγλου


Μὲ πνευματικὴ εὐθύνη καὶ συνείδηση
Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

Ειλικρινής φιλος είναι εκείνος που, στην ώρα του πειρασμού, συμμερίζεται τις θλίψεις



Ειλικρινής φιλος είναι εκείνος που, στην ώρα του πειρασμού, συμμερίζεται τις θλίψεις, τις ανάγκες και τις συμφορές που φέρνει η κάθε περίσταση στον πλησίον, σαν να είναι δικές του, με τρόπο αθόρυβο καί ειρηνικό.

«Φίλος πιστός, σκέψη κραταιά» (Σοφ. Σειρ. 6.14), επειδή και στην ευημερία του φίλου είναι σύμβουλος αγαθός και συμπαραστάτης ολόψυχος, και στή δυστυχία του πραγματικός βοηθός και υπερασπιστής πού συμπάσχει απόλυτα.

Μόνο όσοι τηρούν πιστά τις εντολές του Θεού και είναι γνήσιοι μύστες των Θείων κρίσεων, δεν εγκαταλείπουν τους φίλους που πειράζονται με παραχώρηση του Θεού. 
Οι καταφρονητές όμως των εντολών και αμύητοι στα Θεία κρίματα, όταν ο φίλος ευημερεί, απολαμβάνουν μαζί του, ενώ, όταν ταλαιπωρείται απο τους πειρασμούς, τον εγκαταλείπουν. Κάποτε μάλιστα συμμαχούν και με τους εχθρούς του.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Δόξα τω μόνω σοφώ Θεώ, όπου γνωρίζει από το πικρόν να εξάγη γλυκύ και ούτω να πλουτίζη τας γνώσεις μας εκ της περί ημάς απεράντου αγάπης Του.

Δόξα τω μόνω σοφώ Θεώ, όπου γνωρίζει από το πικρόν να εξάγη γλυκύ και ούτω να πλουτίζη τας γνώσεις μας εκ της περί ημάς απεράντου αγάπης Του. Μας μαστίζει δια των θλίψεων και των πειρασμών, ίνα δυνηθή να μας ελκύση κοντά Του, διότι γνωρίζει ότι δια των θλιβερών της παρούσης ζωής ο άνθρωπος παραμένει κοντά Του και σώζεται.
Η άνετος ζωή λίαν επικίνδυνος δια την αιώνιον σωτηρίαν και εις τους εν ανέσει ζώντας ου το του Θεού Πνεύμα κατοικεί, αλλά το του διαβόλου, κατά την έκφρασιν των πατέρων.
Δια τούτο εις τα θλιβερά της ζωής αυτής χρειαζόμεθα να έχωμεν υπομονήν και ευχαριστίαν, διότι λίαν ευχαριστείται ο Θεός εις αμφοτέρας τας αρετάς ταύτας. Είθε ο Κύριος να μας δώση πολλήν υπομονήν εις τα θλιβερά της ζωής μας, δια να ευχαριστώμεν εις όλα τον αγαθοδότην Προνοητήν μας.

Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης

Ο Παράδεισος

Τι είναι ο Παράδεισος; «Ο Χριστός», έλεγε ο Γέροντας. «Όταν αγαπάς τον Χριστό, τότε παρ’ όλη την αίσθηση της αμαρτωλότητος και των αδυναμιών σου έχεις τη βεβαιότητα ότι ξεπέρασες το θάνατο, γιατί βρίσκεσαι στην κοινωνία της αγάπης του Χριστού. Και να μας αξιώσει ο Θεός να δούμε το Πρόσωπο του Κυρίου και απ’ εδώ στη γη και απ’ εκεί, όπου θα πάμε».






Άγιος Πορφύριος

Αυτή η μέρα είναι ευλογημένη από το Θεό, ανήκει στο Θεό, ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να μπούμε μέσα σ΄αυτή.....



Αυτή η μέρα είναι ευλογημένη από το Θεό, ανήκει στο Θεό, ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να μπούμε μέσα σ΄αυτή. Προχωρείς αυτή τη μέρα σαν αγγελιοφόρος του Θεού. Όποιον συναντάς, τον συναντάς με τον τρόπο του Θεού. Βρίσκεσαι εκεί για να είσαι η παρουσία του Κυρίου και Θεού, η παρουσία του Χριστού, η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, η παρουσία του Ευαγγελίου. Αυτό είναι το καθήκον σου αυτή τη συγκεκριμένη μέρα.»
1. Τό πρῶτο πού θά σκεφθεῖς, ὅταν ξυπνᾶς εἶναι ἡ σκέψη τοῦ Χριστοῦ. Νά στρέψουμε τόν νοῦ μας στόν Χριστό. Ὁ Γέρων Πορφύριος ἔλεγε: «Μήν ἀσχολεῖσαι μέ τό σκοτάδι, ἄνοιξε τό παράθυρο στό φῶς».
2. Προσευχή. Μπορεῖς νά προσεύχεσαι ἀκόμη κι ὅταν κάνεις ἁπλά καθημερινά πράγματα. Γιά παράδειγμα, ὅπως ἔλεγε ἕνας μοναχός ὅταν κατέβαινε τά σκαλιά τοῦ μετρό, πού τοῦ θύμιζαν κατάβαση στά ἔγκατα τῆς γῆς, μπορεῖς νά λές τό «Κύριε Ἐλέησον» κατεβαίνοντας κάθε σκαλί. Τόσα πολλά σκαλιά πού εἶναι, σκέψου πόσες φορές θά τό ἔχεις πεῖ!
3. Κάθε μέρα νά μήν τήν βλέπουμε σάν ρουτίνα. Ἡ κάθε μέρα ἔχει μία ἔκπληξη γιά τούς Χριστιανούς. Ὡς τό βράδυ κάτι θά γίνει καί ὁ Θεός κάποιο μήνυμα θά σοῦ στείλει. Ἡ ζωή δέν κυλάει ἐπίπεδα καί μονότονα σάν καρδιογράφημα…
4. Νά πλησιάσουμε λίγο περισσότερο τήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων. Ὅποιος ἀγαπάει, γιά νά τοῦ ποῦν εὐχαριστῶ, θά ἔχει πάντα ἄγχος.
5. Κάθε μέρα νά βρίσκεις λίγο χρόνο νά ἡρεμεῖς. Ἔστω καί δέκα λεπτά. Νά δεῖς λίγο τή ζωή χωρίς τήν βιασύνη της. Καί τότε θά ἀκούσεις τή φωνή τοῦ ἐσωτερικού σου κόσμου. Γιατί «ὅταν ὑπάρχει τρικυμία, δέν μπορεῖς νά δεῖς τό βυθό τῆς θάλασσας».
6. Τό ἄγχος φεύγει μέ τήν μνήμη θανάτου. Ἅμα σκεφθεῖς τό τέλος, ἀποφορτίζεις τήν ζωή σου ἀπό τά ἀσήμαντα. Αὐτή ἡ σκέψη μᾶς προσγειώνει καί μᾶς ἀπογειώνει ταυτόχρονα. Προσγειώνεσαι καί ταπεινώνεσαι καί τό ἄγχος φεύγει.
7. Νά σκεφτόμαστε ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι. Ἔχουμε τούς Ἁγίους. Μποροῦμε νά προσευχόμαστε καί νά τούς ἐπικαλούμαστε. «Ἅγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε ὑπέρ ἡμῶν». Κάποιος προσευχόταν στούς Ἀγίους Σαράντα Μάρτυρες. Καί τότε ἕνα δαιμόνιο ἀκούστηκε νά λέει, «ἄ, ὄχι σ’ αὐτούς, αὐτοί μᾶς μαστιγώνουν περισσότερο ἀπ’ ὅλους».
8. Νά σκεφτόμαστε πῶς κυλάει ἡ ζωή μας κάθε μέρα, γιά νά κάνουμε ἕναν ἀπολογισμό τῆς ἡμέρας. Ὅπως ὁ Ἅγιος Δωρόθεος, πού κατέγραφε κάθε μέρα ποιόν πλήγωσε, και προσπαθούσε να επανορθώσει.
9. Κάθε μέρα βλέπε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ καί λέγε «Εὐχαριστῶ» στόν Θεό.Ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος, «Εὐχαριστεῖς τόν Θεό πού μπορεῖς νά περπατᾶς;». Ακόμα και αυτό το απλό, υπάρχουν άλλοι που δεν το έχουν.
10. Κάθε μέρα νά σκεφτόμαστε ὅτι Κάποιος πρίν ἀπό 2000 χρόνια σταυρώθηκε γιά μᾶς. Σοῦ δίνει τήν αἴσθηση ὅτι κάποιος σέ ἀγαπᾶ πάρα πολύ. Ἄν ἡρεμήσει ἡ ψυχή σου καί ταπεινωθεῖ, ἔστω καί στό παρά πέντε, θά φανερωθεῖ καί θά σε βοηθήσει ὁ Χριστός.
«Όσο για τη μέρα που αρχίζει, αν αποδεχτείς ότι είναι ευλογημένη από το Θεό, διαλεγμένη από το ίδιο Του το χέρι, τότε κάθε πρόσωπο που συναντάς είναι δώρο του Θεού, κάθε περίσταση που θα συναντήσεις είναι δώρο του Θεού, έστω και αν είναι πικρή ή γλυκιά, αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει. Είναι δώρο του Θεού σε σένα και αν το πάρεις μ΄αυτό τον τρόπο, τότε μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση. Να την δεχτείς με την ετοιμότητα ότι μπορεί να σου συμβεί οτιδήποτε ευχάριστο ή δυσάρεστο.»

Αρχιεπίσκοπος Anthony Bloom

ΓΙΑ ΤΟ «ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟ»



Με το «Θεοτοκάριο» νιώθεις να γίνεσαι τελείως καλά. 
Κάτι μεγάλο και πάντερπνο διανοίγεται μπροστά σου κι ένα φορτικό και άσχημο πεπερασμένο σπάει. Κάτι μεγαλόδωρο προσφέρεται και αφήνεται απαλά εκεί στο δώμα της καρδιάς κι αυτό λέγεται ανακούφιση και λυτρωμός. Πού να το πούμε και ποιος να μας πιστέψει! Απ’ τις λιβανομύριστες σελίδες του στάζει βάλσαμο και μάλαμα η υγεία, η ισορροπία, η χριστοκεντρική κραταίωση και καμία απολύτως πνευματιστική φαντασία. 
Στο αστερισμό του εύκολου, του αυτόματου και του άκοπου όλοι, ψάχνουμε απεγνωσμένα γιατρούς, συνεδρίες και χαπάκια, παρέες, γνωριμίες και πρόσωπα – σωσίβια ή δεκανίκια. Το παίζουμε ισχυροί, άτρωτοι και ανενδεείς. Ενώ είμαστε όλοι δεμένοι με τα λουριά των λογισμών και απολαμβάνουμε το κενό μας. Η Μάνα μας όμως παραστέκει δίπλα μας να δει τι θα κάνουμε στο τέλος. Θα την θυμηθούμε, άραγε; Ή θα την προσπεράσουμε με τις χίλιες–δυο προφάσεις της απιστίας μας; Αν όμως είσαι και νιώθεις ορφανός δεν μπορείς και δεν γίνεται να έχεις πνευματική ζωή. Πας στον Χριστό κι Αυτός πανδικαίως σε στέλνει κατευθείαν στη Μάνα Του. Και η Μάνα ικετευτικά προς Αυτόν. Σάββατο του Α΄ Ήχου, Κανών του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού· για όποιον θέλει να θεωρήσει ευκρινώς πώς διαμεσολαβεί ανάμεσα σε Θεό και ανθρώπους και πώς προφθάνει η Παναγία μας. Προτεσταντισμοί και καθολικισμοί δεν χωρούν στα ορθόδοξα πράγματα. Μετά, πάμε στις εξετάσεις που έχει να δώσει και να δίνει η καρδιά: ή θα είναι γιος της ο βαπτισμένος χριστιανός ή δεν θα είναι. Γι’ αυτό και θέλει νά ’χεις κι ένα αδιάπτωτο καμάρι, ένα ειδικό πείσμα αφοσίωσης προς αυτήν, έναν πόθο χαλυβδωμένο να μένεις εκεί και να μη θες να φύγεις από την αγκαλιά αυτής της Μάνας, της μόνης Μάνας. Όλα τα θεολογικά νοήματα, αυτήν ζωγραφίζουν μέσα στην καρδιά. Αλλά νά ’ναι η καρδιά κι ο νους καμβάς. 
Από εκεί και πέρα θ’ αρχίσουν να καταλαβαίνουν κι αυτό πάλι μέχρι σ’ ένα σημείο. 
Τα πολλά μπορεί και πρέπει να είναι ακατάληπτα, αλλά κι αυτό Χάρη είναι. Γιατί δεν είναι μειωτικά και τραυματικά ακατάληπτα, αλλά χαρούμενα ακατάληπτα. Όταν είναι κανείς στο Δημοτικό δεν αισθάνεται άσχημα που δεν είναι στο Γυμνάσιο. Κι όταν είναι στο Πανεπιστήμιο δεν βλέπει άχρηστο το πέρασμά του απ’ το Λύκειο. Αισθάνεται το τώρα του σαν ευκαιρία στη βιωματική γνώση που του δωρίζεται δίχως πίεση και απαίτηση, δυσχέρεια και χολοσκασμό. Όσο χαίρεσαι που δεν καταλαβαίνεις, τόσο σου δίνονται ολοένα και πιο πολλές χαραμάδες φωτός για να καταλάβεις. Κι όσο καταλαβαίνεις, δεν αισθάνεσαι έπαρση, απληστία και αρπαγή· πέφτεις κάτω στα πόδια της, ακουμπάς το μαφόρι της και συντρίβεσαι και θες να μην καταλαβαίνεις τίποτα για να καταλαβαίνεις καλύτερα τα πάντα. Το «Θεοτοκάριο» είναι η λαχτάρα της ορθόδοξης καρδιάς· είναι η σβηστήρα των παθών, των πληγών, των τραυμάτων και της μιζέριας μας. Να το πούμε και να το λέμε, αλλά ποιος θα το δοκιμάσει; ποιος θα μεταλάβει την πείρα; Κάθε μέρα, ένας θεσπέσιος ορίζοντας από γαληνότατες έννοιες που χαιρετίζουν και ασπάζονται το πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου, που είναι η Μάνα μας και επομένως η πηγή κάθε καρδιακής έμπνευσης. 
Τα δικά μας γίνονται δικά της. Και τα δικά της, του Γιου της. Και ο Γιος της της τά ’χει δώσει όλα για εμάς. Κάθε κανόνας και κάθε τροπάρι ένας συμπυκνωμένος ορός αλήθειας και χάριτος σχετικά με το πρόσωπο της Παναγίας και με το θεομητερικό αξίωμα. 
Κατά το ανθρώπινο, η πηγή της Πηγής και η ζωή της Ζωής. Μετά όλα υπάρχουν στην Εκκλησία και μεταβαίνουν και στην καρδιά. Διαβάζεις, προσέχεις, ψελλίζεις, ψέλνεις και σβήνονται όλες οι μουντζούρες, όλα τα λάθη, τα άγχη, οι φόβοι, οι απαξιώσεις, οι άγνοιες, οι αδιαφορίες, τα σκαμπανεβάσματα, οι παλινωδίες, οι επιθετικότητες, οι παραιτήσεις, τα μη, τα αν, τα πρέπει και τα μήπως. Μια ευτυχία, μια δύναμη και μια μακαριότητα έρχονται και γίνονται δική σου συντροφιά. Δική σου και των αδελφών σου και του κόσμου που βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν. Η Παναγία πάει παντού. Από τα υψώματα του ουρανού στο ταμείο της καρδιάς και από εκεί ξεχύνεται έξω στον κόσμο. 
Κυρία του παντός και Δέσποινα του κόσμου. Αυτή τον κρατάει. Αυτή μας κρατάει. Νόμος της φύσης· δεν υπάρχει μάνα καλή που να μην κρατάει καλά τα παιδιά της. Μα, είναι και καύχημα και κλέος της καλλίστης φύσης· δεν υπάρχει Μάνα σαν την Παναγία που να κρατάει τόσο καλά τα παιδιά της όπως Αυτή. Χριστέ μου ελέησέ μας και σώσε μας, μόνο και μόνο που έχεις μια τέτοια Μάνα σαν κι Αυτή, σαν τη Μάνα την Παναγία!

π. Δαμιανός

Η εμπιστοσύνη στον Θεό έχει μητέρα την πίστη

- Γέροντα, νιώθω μιά ανασφάλεια, έχω άγχος.

- Ασφαλίσου, βρέ παιδάκι μου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια του αυτοκινήτου ξέρεις; 

Την ασφάλεια του Θεού δεν την ξέρεις;

Κάνε τον σταυρό σου και, πριν κάνης οτιδήποτε, πες: «Χριστέ μου, Παναγία μου, βοήθησε με».

Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από την εμπιστοσύνη στον Θεό; 

Όταν ο άνθρωπος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια από τον Θεό βενζίνη «σούπερ»

και το πνευματικό του όχημα δεν σταματάει ποτέ - τρέχει συνέχεια. 

Όσο μπορείς, να προσέχης, να προσεύχεσαι και να εμπιστεύεσαι στον Θεό, και Εκείνος θα σε βοηθήση σε

κάθε σου δυσκολία. 

Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθής από το άγχος και την αγωνία...

...Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού!

Οι άνθρωποι βάζουν στόχους και προσπαθούν να τους επιτύχουν, χωρίς να αφουγκράζωνται ποιο είναι το θέλημα του Θεού και χωρίς να συμμορφώνωνται προς αυτό. 

Πρέπει να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στον Θεό να κατευθύνη τα πράγματα και εμείς να κάνουμε το χρέος  μας με φιλότιμο.

Αν ο άνθρωπος δεν εμπιστευθή στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψη τελείως τον εαυτό του στα χέρια Του, θα βασανίζεται.

Οι άνθρωποι συνήθως καταφεύγουν πρώτα στην ανθρώπινη παρηγοριά και, όταν απογοητευθούν από τους  ανθρώπους, τότε καταφεύγουν στον Θεό.

Αν όμως θέλουμε να μη βασανιζώμαστε, να ζητούμε την θεία παρηγοριά, γιατί αυτή είναι και η μόνη αληθινή παρηγοριά.

Δεν φθάνει η πίστη (1) στον Θεό• χρειάζεται και η εμπιστοσύνη στον Θεό. 

Η εμπιστοσύνη στον Θεό ελκύει την βοήθεια Του. Ο Χριστιανός πιστεύει και εμπιστεύεται τον εαυτό του  στον Θεό μέχρι θανάτου, και τότε βλέπει καθαρά το χέρι του Θεού που τον σώζει.

Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι πίστη είναι να πιστεύουμε στα μη βλεπόμενα, όχι απλώς στα βλεπόμενα (2).

Όταν αναθέτουμε το μέλλον μας στον Θεό, Τον υποχρεώνουμε να μας βοηθήση. 

Η απόλυτη εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού έχει μητέρα την πίστη, με την οποία προσεύχεται κανείς μυστικά καί απολαμβάνει τους καρπούς της ελπίδος. Είναι μία συνεχής προσευχή και φέρνει θεία αποτελέσματα την ώρα πού πρέπει.

Τότε φυσικά ο άνθρωπος ζη αγγελική ζωή και ξεσπάει σε δοξολογία: «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ»(3).

Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, Τον δοξάζη για όλα και δέχεται να τον κυβερνάη σαν καλός Πατέρας.

Διαφορετικά, κάνει την ζωή του κόλαση. Είναι μεγάλο πράγμα να νιώθη ο άνθρωπος από τούτη την ζωή ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

(1) Στο σημείο αυτό η πίστη έχει την έννοια της αποδοχής απλώς της υπάρξεως του Θεού, η οποία δεν αρκεί για την έν Χριστώ ζωή.
(2) Βλ. Έβρ. 11, 1.
(3) Ήσ. 6, 3.

Ευχαριστούμε την ΧΑΡΑ από την Κύπρο για το κείμενο.

ΘΕΟΣΚΕΠΑΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ



Εκτός από τη βασανιστική μοναξιά του κόσμου, υπάρχει μια άλλη θεοσκέπαστη μοναξιά που είναι γεμάτη θαυμαστή ειρήνη. Όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου και αφήσεις την Προσευχή να διώξει όλες τις σκιές που ταλάνιζαν τα σωθικά σου, τότε καταλαβαίνεις πραγματικά τη ζωή μέσα από τον παλμό της αποκαταστημένης καρδιάς και όχι μέσα από τον καθρέπτη που σου έδιναν στανικά οι μέντορες των ιδεών, των λογισμών και των αυταπατών σου…

π. Δαμιανός

Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο τοῦ διαβόλου

Ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ πολλοὺς τρόπους, πολλὰ μέσα, πολλὰ ὅπλα γιὰ νὰ ἐξουσιάζει τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ ἰσχυρότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ὅπλα του εἶναι ἡ ἀπελπισία. Ἀπελπισία εἶναι ἡ ὑπερβολικὴ λύπη, ἡ ἀπογοήτευση, ἡ ἀπόγνωση.

Ἴσως νὰ ρωτήσει κανείς: Καλὸ πρά­γμα δὲν εἶναι τὸ νὰ λυπούμαστε γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάνουμε; Καλὸ πράγμα εἶναι, διότι ἡ ἁμαρτία γεννᾶ λύπη καὶ ἡ λύπη μετάνοια. «Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β´ Κορ. ζ´ 10). Ἡ λύπη ποὺ εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴ μετάνοια, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία.

Ἀλλὰ στὴ μετάνοια ὁδηγεῖ μόνο ἡ κατὰ Θεὸν λύπη. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δὲν εἶναι λύπη κατὰ Θεόν, ἀλλὰ ἀκραία ἐκδήλωση τοῦ πληγωμένου ἐγωισμοῦ μας. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δίνει πλεονεκτήματα στὸ σατανᾶ. Γίνεται στὰ χέρια του ἰσχυρότατο ὅπλο γιὰ νὰ μᾶς ἐμποδίζει νὰ μετανοήσουμε. Ἡ «ὑπερβολὴ λύπης» δὲν ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια, ἀλλὰ στὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπόγνωση.

Ὁ Θεὸς θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ μᾶς σώσει. Ὁ διάβολος δὲν θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ κάνει τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα γιὰ νὰ μᾶς κολάσει. Ὅταν πρόκειται νὰ διαπράξουμε τὴν ἁ­μαρτία, μᾶς ψιθυρίζει: Δὲν εἶναι τίποτε αὐτό. Κάνετε ἐλεύθερα ὅ,τι θέλετε. Ὅλα ἐπιτρέπονται. Ὅταν ὅμως διαπράξουμε τὴν ἁμαρτία, ἀλλάζει τακτικὴ καὶ μᾶς ψιθυρίζει: Εἶναι πάρα πολὺ βαρὺ τὸ ἁμάρτημα ποὺ ἔκανες. Δὲν ὑπάρχει γιὰ σένα ἐλπίδα σωτηρίας.

Οἱ πιὸ πολλοὶ Χριστιανοὶ γνωρίζουν τὴν πανουργία τοῦ σατανᾶ καὶ προφυλάσσονται. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ κυριεύονται ἀπὸ λύπη μεγάλη, ἡ ὁποία τοὺς ρίχνει στὴν ἄβυσσο τῆς ἀ­πογνώσεως. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη, ὅταν μᾶς πλήξει σφοδρῶς, κατορθώνει νὰ ἐξ­­αφανίζει ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς, σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. «Εἴωθε γὰρ ἡ τῆς λύπης ὑπερβολή, ὅταν ἡμῖν ἐπισκήψῃ σφοδρότερον, ἅπασαν περιτρώγειν τῆς ψυχῆς τὴν ἰσχύν» («Περὶ κατανύξεως Λόγος Β΄», PG 47, 417). Συνηθίζει ἡ ὑπερβολικὴ λύπη νὰ ἀδυνατίζει πολὺ τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς.

Ὥστε λοιπὸν ἡ ἀπελπισία εἶναι κατʼ ἐξοχὴν ἔργο δαιμονικό. Εἶναι τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο τοῦ διαβόλου. «Οὐδὲν οὕτως ἰσχυρὸν ὅπλον τῷ διαβόλῳ, ὡς ἀπόγνωσις· διὰ τοῦτο οὐχ οὕτως αὐτὸν εὐ­φραίνομεν ἁμαρτάνοντες, ὡς ἀπογινώσκοντες». Δὲν ἔχει κανένα δυνατότερο ὅπλο ὁ διάβολος ἀπὸ τὴν ἀπελπισία. Γιʼ αὐτὸ δὲν χαίρεται τόσο πολὺ ὅταν ἁμαρτάνουμε, ὅσο ὅταν ἀπελπιζόμαστε, σημειώνει πάλι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὸν πρῶτο λόγο του «Περὶ μετανοίας» (PG 49, 280).

Πόσο πλάνος εἶναι ὁ διάβολος, ποὺ πλανᾶ τὴν οἰκουμένη! Τί ἀσύστολο ψέ­μα χρησιμοποιεῖ, ὅταν μᾶς ψιθυρίζει ὅτι «δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς ἐλπίδα σωτηρίας». Ἐλπίδα σωτηρίας ὑπάρχει γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. Διότι γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Ἔχυσε τὸ τίμιο Αἷμα Του «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». «Οὐ τοσοῦτον ἡμεῖς ἐξημάρτομεν, ὅσον ἐκεῖνος δικαίως ἐπράξατο», λέει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων στὴν τρίτη Κατήχησή του. Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ Σταυρὸ ὑπέμεινε πολὺ περισσότερα παθήματα ἀπʼ ὅσα ἔπρεπε, γιὰ νὰ σώσει ἐμᾶς ποὺ ἁμαρτήσαμε. «Πλείω ὧν ὀφείλομεν ὁ Χριστὸς ἀπέτισε· τοσούτῳ δὲ πλείω ὅσῳ ἄμετρον πέλαγος πρὸς μικρὰν ὕδατος σταγόνα παραβαλλόμενον», γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὴ 10η ὁμιλία του στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή. Περισσότερα ἀπʼ ὅσα χρωστούσαμε πλήρωσε ὁ Χριστός. Καὶ τόσο περισσότερα, ὅσο εἶναι ἂν συγκριθεῖ μιὰ σταγόνα νεροῦ μὲ τὸ ἀπέραντο πέλαγος. Τί εἶναι μία σταγόνα νεροῦ μπροστὰ στὰ ὕδατα τοῦ ὠκεανοῦ; 
Τὸ παράδειγμα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ χρυσορρήμων Πατὴρ εἶναι ὡ­ραιότατο, ἀλλὰ καὶ πάλι ὑπολείπεται τῆς πραγματικότητας. Διότι ὁ ὠκεανὸς ἔχει ὅρια, ἐνῶ ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει ὅρια. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία Του γίνεται «ἱλασμὸς περὶ τῶν ἁ­μαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου» (Α ´ Ἰω. β´ 2). Θυσιάστηκε, ὥστε μὲ τὸ Αἷμα Του νὰ συγχωρηθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ οἱ ἁμαρτίες μας· καὶ ὄχι μόνο οἱ δικές μας ἁμαρτίες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ὑπάρχει λοιπὸν ἐλπίδα σωτηρίας γιὰ ὅλους τοὺς ἁμαρτωλούς.

Ἡ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου αὐτὴν ἀ­κριβῶς τὴν ἀλήθεια τονίζει: Ἁρπάζει τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπὸ τὸ χεῖλος τῆς ἀ­πογνώσεως καὶ τοὺς ρίχνει στὴν ἀνοικτὴ ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Μᾶς θυμίζει ὅτι ὑπάρχει «φιλάνθρωπος Πατέρας καὶ Θεός», ὁ Ὁποῖος περιμένει τὴν «καλλίστην ἐπιστροφήν» μας. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μὴν ἀπελπιζόμαστε γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἀλλὰ νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινῶς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι ὁ Οὐράνιος Πατέρας θὰ διανοίγει «ἀγκάλας πατρικάς», θὰ μᾶς ἀ­ποκαθιστᾶ πλήρως στὴ θέση τοῦ υἱοῦ καὶ θὰ μᾶς χαρίζει πάλιν «τῆς οἰκείας δόξης τὰ γνωρίσματα». Γιὰ νὰ ζοῦμε στὸν κόσμο τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀποστασίας ὡς πριγκιπόπουλα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡς πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀπολαμβάνοντας τοὺς ἀγλαοὺς καρποὺς τῆς μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

«ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!...»

…Γράφετε πως οι άθεοι έφτιαξαν σύλλογο και πως δημόσια επιτίθενται στην πίστη του Θεού και χλευάζουν τα χριστιανικά ιερά. Και ότι αυτό σας φέρνει μέχρι την απελπισία.


Κατεβάστε άλλη μια φορά το βλέμμα βαθιά μέσα στην καρδιά σας και δείτε αν η δική σας προσωπική πίστη είναι δυνατή. Αφού η απελπισία είναι καρπός ολιγοπιστίας και όχι προσωπικής ευσέβειας. Ο ευσεβής άνθρωπος μάχεται πετυχημένα εναντίον της απελπισίας με τη βοήθεια της πίστης σαν ακαταμάχητο όπλο.

Η μοναξιά είναι η δοκιμαστική πέτρα: ερευνείστε τον εαυτό σας και την πίστη σας όταν είστε μόνος. Όσο κι αν ο άθεος σηκώνεται και καμαρώνει μπροστά στους ανθρώπους, στη μοναξιά αισθάνεται απελπισμένος. Αλλά ο άνθρωπος με πίστη, ακόμα και στις στιγμές της μοναξιάς του, αισθάνεται τον ερχομό της δύναμης και της χαράς.

Μη φοβάσαι ποτέ εκείνους, οι οποίοι βγήκαν από το φρούριο του Χριστού και Του επιτίθενται απ’ έξω. Κάθε χτύπημά τους ισχυροποιεί τους βράχους της Εκκλησίας και εκείνους τους αποδυναμώνει. Θυμήσου τον Παύλο στα Βαλκάνια, μόνο του, στη μέση του σκοταδιού των παγανιστών και της λύσσας των Εβραίων. Χτυπημένος και διωγμένος, δεν απελπιζόταν. Όσο συνεισέφερε ο λόγος του για να εξαπλωθεί ο Χριστιανισμός, τόσο σχεδόν συνεισέφεραν και τα χτυπήματα των εχθρών. Εκείνοι οι οποίοι τάχα γκρέμιζαν, ασυνείδητα ισχυροποιούσαν· και όποιοι δήθεν έσβησαν τη θεϊκή φλόγα, περισσότερο τη φούντωναν.

Τούτο το μυστικό οι άθεοι δεν το ξέρουν και δε θα το μάθουν ποτέ. Πλανώνται νομίζοντας ότι το έργο του Θεού μπορεί να γκρεμιστεί με τα ίδια μέσα όπως και το ανθρώπινο έργο. Η θεϊκή φλόγα της αγάπης, κατεβασμένη από τον Χριστό, από τον ουρανό στη γη, θα μπορούσε να συσκοτισθεί μόνο από κάποια πιο δυνατή φλόγα αγάπης. Και πού βρίσκεται τούτη η πιο δυνατή φλόγα; Πού υπάρχει η αγάπη στους άθεους; Όλη η ορμή τους είναι από το ζωικό βασίλειο και όχι από το ουράνιο. Αλλά με τη ζωολογία ο Χριστός δεν νικιέται!

Θυμηθείτε τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, πώς από το βασιλικό θρόνο, οπλισμένος μ’ όλα τα γήινα όπλα, ξεκίνησε πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Φοβήθηκαν ο Βασίλειος και Αθανάσιος; Όχι, αλλά προφήτευσαν στον παραβάτη βασιλιά τη σύντομα επερχόμενη και ντροπιαστική του κατάρρευση.

«Συννεφάκι είναι, θα περάσει!», έλεγε ο Αθανάσιος στο ποίμνιό του. Και πέρασε γρήγορα, όπως περνούν όλα τα σύννεφα της αθεΐας· «σύννεφα που τα παρασέρνει η ανεμοθύελλα» (Β΄ Πέτρ. 2, 17) κατά τον λόγο του Αποστόλου Πέτρου…

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΗΡΟΒΙΤΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ
(1880–1956)

[Περιοδικό «Η Δράση μας»,
Τεύχ. 538, σελ. 182–183,
Απρίλιος 2016, Έτος ΝΕ΄.]