.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

«ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!...»

…Γράφετε πως οι άθεοι έφτιαξαν σύλλογο και πως δημόσια επιτίθενται στην πίστη του Θεού και χλευάζουν τα χριστιανικά ιερά. Και ότι αυτό σας φέρνει μέχρι την απελπισία.


Κατεβάστε άλλη μια φορά το βλέμμα βαθιά μέσα στην καρδιά σας και δείτε αν η δική σας προσωπική πίστη είναι δυνατή. Αφού η απελπισία είναι καρπός ολιγοπιστίας και όχι προσωπικής ευσέβειας. Ο ευσεβής άνθρωπος μάχεται πετυχημένα εναντίον της απελπισίας με τη βοήθεια της πίστης σαν ακαταμάχητο όπλο.

Η μοναξιά είναι η δοκιμαστική πέτρα: ερευνείστε τον εαυτό σας και την πίστη σας όταν είστε μόνος. Όσο κι αν ο άθεος σηκώνεται και καμαρώνει μπροστά στους ανθρώπους, στη μοναξιά αισθάνεται απελπισμένος. Αλλά ο άνθρωπος με πίστη, ακόμα και στις στιγμές της μοναξιάς του, αισθάνεται τον ερχομό της δύναμης και της χαράς.

Μη φοβάσαι ποτέ εκείνους, οι οποίοι βγήκαν από το φρούριο του Χριστού και Του επιτίθενται απ’ έξω. Κάθε χτύπημά τους ισχυροποιεί τους βράχους της Εκκλησίας και εκείνους τους αποδυναμώνει. Θυμήσου τον Παύλο στα Βαλκάνια, μόνο του, στη μέση του σκοταδιού των παγανιστών και της λύσσας των Εβραίων. Χτυπημένος και διωγμένος, δεν απελπιζόταν. Όσο συνεισέφερε ο λόγος του για να εξαπλωθεί ο Χριστιανισμός, τόσο σχεδόν συνεισέφεραν και τα χτυπήματα των εχθρών. Εκείνοι οι οποίοι τάχα γκρέμιζαν, ασυνείδητα ισχυροποιούσαν· και όποιοι δήθεν έσβησαν τη θεϊκή φλόγα, περισσότερο τη φούντωναν.

Τούτο το μυστικό οι άθεοι δεν το ξέρουν και δε θα το μάθουν ποτέ. Πλανώνται νομίζοντας ότι το έργο του Θεού μπορεί να γκρεμιστεί με τα ίδια μέσα όπως και το ανθρώπινο έργο. Η θεϊκή φλόγα της αγάπης, κατεβασμένη από τον Χριστό, από τον ουρανό στη γη, θα μπορούσε να συσκοτισθεί μόνο από κάποια πιο δυνατή φλόγα αγάπης. Και πού βρίσκεται τούτη η πιο δυνατή φλόγα; Πού υπάρχει η αγάπη στους άθεους; Όλη η ορμή τους είναι από το ζωικό βασίλειο και όχι από το ουράνιο. Αλλά με τη ζωολογία ο Χριστός δεν νικιέται!

Θυμηθείτε τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, πώς από το βασιλικό θρόνο, οπλισμένος μ’ όλα τα γήινα όπλα, ξεκίνησε πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Φοβήθηκαν ο Βασίλειος και Αθανάσιος; Όχι, αλλά προφήτευσαν στον παραβάτη βασιλιά τη σύντομα επερχόμενη και ντροπιαστική του κατάρρευση.

«Συννεφάκι είναι, θα περάσει!», έλεγε ο Αθανάσιος στο ποίμνιό του. Και πέρασε γρήγορα, όπως περνούν όλα τα σύννεφα της αθεΐας· «σύννεφα που τα παρασέρνει η ανεμοθύελλα» (Β΄ Πέτρ. 2, 17) κατά τον λόγο του Αποστόλου Πέτρου…

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΗΡΟΒΙΤΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ
(1880–1956)

[Περιοδικό «Η Δράση μας»,
Τεύχ. 538, σελ. 182–183,
Απρίλιος 2016, Έτος ΝΕ΄.]