«ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ»

Σε λίγες μέρες, αγαπητοί μου, θα γιορτάσομε το πιο μεγάλο ιστορικό γεγονός. Είναι εκείνο που στάθηκε το κέντρον της Ιστορίας. Και που μέχρι τώρα αυλακώνει την Ιστορία και επηρεάζει την Ιστορία. Είναι η είσοδος του Υιού του Θεού μέσα εις αυτήν την Ιστορίαν. Και που δεν είναι τι άλλο παρά αυτό που λέμε: η Γέννησις του Ιησού Χριστού.

Με πολλή σαφήνεια ο ευαγγελιστής Ιωάννης μάς παρουσιάζει ακριβώς αυτό το γεγονός: «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». «Ο Λόγος σαρκώθηκε και ήλθε και σκηνώθηκε, σκήνωσε ανάμεσά μας». Από τότε ο Υιός του Θεού, που εμφανίζεται μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία, αναταράσσει τις ανθρώπινες καρδιές και θέτει ένα βαθύ, όσο κανένα άλλο, ερώτημα, στην κάθε ψυχή της κάθε εποχής: «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;». «Οι άνθρωποι τι λένε για μένα; Ποιος είμαι;».

Πράγματι, στέκεται το πιο μυστηριώδες πρόσωπο της Ιστορίας ο Ιησούς Χριστός. Είναι τόσο μυστηριώδες το πρόσωπό Του, αλλά και τόσο μεγάλο και φοβερό, που εξαρτάται η ευτυχία ή η δυστυχία των ανθρώπων και των λαών, από την στάση που θα πάρουν απέναντί Του. Αν θα πάρω μία στάση Α ή Β απέναντι στον Πλάτωνα ή στον Αριστοτέλη, αν θα πάρω μία στάση Α ή Β απέναντι στους σύγχρονους φιλοσόφους ή κοινωνιολόγους, δεν έχει και πολλή σημασία. Μόδες είναι όλα και παρέρχονται. Αν όμως πάρω μια θετική ή αρνητική στάση απέναντι στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, έχει επιπτώσεις ή θετικές ή αρνητικές. Εδώ είναι το καταπληκτικό. Έτσι το ερώτημα του Κυρίου: «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;», στέκεται όχι επίκαιρο, αλλά τρομακτικά επίκαιρο σε κάθε στιγμή. Θα το δείτε -πολύ απλό- πώς ακριβώς οι άνθρωποι ή θα Τον αγαπούν ή θα στρέφονται εναντίον Του. Και σήμερα· και αύριο· μέχρι που να τελειώσει ο κόσμος.

Αν ο Ιησούς Χριστός δεν είναι σημαντικό, δεν είναι κεντρικόν πρόσωπον της Ιστορίας, τότε για ποιο λόγο να μιλάνε γι’ Αυτόν και να λέγουν αν είναι ή δεν είναι Θεός; Γιατί να στρέφονται εναντίον του Ιησού Χριστού, αν υποτεθεί ότι δεν είναι –επαναλαμβάνω- κεντρικόν πρόσωπον; Είναι λοιπόν κεντρικόν πρόσωπον. Σήμερα τι αντιθρησκευτικός αγών γίνεται; Αναμφισβήτητα όχι εναντίον του Βουδισμού. Ούτε εναντίον του Ισλαμισμού. Αλλά εναντίον του Χριστιανισμού. Γιατί; Γιατί άραγε; Μάλιστα, ο Ισλαμισμός; Εν ονόματί του; Ωωωω… Σωβινισμός και εθνικισμός ορθώνεται τόσο που να απειλείται η Δύσις. Αλλά, γιατί στρέφεται ο κόσμος εναντίον του Χριστού; Τι συμβαίνει; Τι είναι το πρόσωπο αυτό; Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός; Είναι εκείνο το οποίον είπε ο Απόστολος Πέτρος στο ερώτημα του Κυρίου «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;». Και εξ ονόματος των λοιπών μαθητών λέγει: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». «Συ είσαι ο Χριστός –δηλαδή ο αναμενόμενος Μεσσίας-, ο Οποίος έχεις την ανθρωπίνη διάσταση. Αλλά ταυτοχρόνως είσαι και ο Υιός του Θεού. Δηλαδή ο αιώνιος Θεός. Δηλαδή ο αληθινός Θεός, ο ζωντανός Θεός, ο πραγματικός Θεός. Ο αεί υπάρχων. Συ που πάντα υπάρχεις. Συ που είπες ‘’πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι, ἐγώ’’, όχι ‘’ήμουν’’, αλλά: ‘’εἰμί’’. Εγώ είμαι. Είμαι πάντοτε. Ο αεί υπάρχων, ο πάντοτε υπάρχων. Αυτός είσαι».

Αυτό λοιπόν αποτελεί, αγαπητοί μου, και την «λυδίαν λίθον», το κριτήριο του Χριστιανισμού. Δεν μπορείς να πεις ότι είσαι Χριστιανός, αδελφέ μου, αν δεν πιστεύεις στο θεανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Είναι τόσο θεμελιώδες. Ξαναλέγω, το πρόσωπο το Θεανθρώπινο του Χριστού είναι το κριτήριον του Χριστιανισμού και του κάθε Χριστιανού. Από εκεί ακριβώς θα φανεί τι πιστεύει.

Αλλά πλάι, θα λέγαμε, στα θαύματα του Κυρίου, την σοφή Του διδασκαλία και την αγιότητά Του, στέκεται ως πίστις αδιάσειστος, ο προφητικός λόγος, η προφητεία. Διότι πού μπορώ να ξέρω ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός; Η διδασκαλία Του; Σοφή. Τα θαύματά Του; Καταπληκτικά. Ο βίος Του; Άγιος. Ποιος έχει να επιδείξει, ό,τι επιδεικνύει ο Κύριος; Ο ίδιος είπε «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;». «Τι λέγουν οι άνθρωποι για μένα; Ποιος είμαι; Τίς ἐλέγχει με περί ἁμαρτίας;», λέγει ο Κύριος. «Ποιος με ελέγχει για αμαρτία; Ποιος μπορεί να βρει ένα ψεγάδι τόσο δα; Τι λέτε για μένα;».

Αγαπητοί, παρά ταύτα, ενώ όλα μαζί μπορούν να αποδείξουν το θεανθρώπινο πρόσωπό Του, όμως εκείνο που στέκεται αδιάσειστο πραγματικά, είναι, επαναλαμβάνω, ο προφητικός λόγος. Είναι η προφητεία. Δηλαδή είναι το πρόσωπο που προεφητεύθη. Ο Ιησούς Χριστός. Σημειώσατε ότι ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη, είτε σαν προφητεία, με την έννοια την γνωστή, δηλαδή με την έννοια της προρρήσεως, είτε ως τυπολογία, όπως θα λέγαμε αυτός ούτος ο λαός του Ισραήλ, μέσα στα γεγονότα του τα ιστορικά, αποτελεί στους σταθμούς του τους ιστορικούς, αποτελεί τύπον του Μεσσίου, είναι ο πρωτότοκος υιός, ο οποίος έρχεται από την Αίγυπτο στη γη της Επαγγελίας. Είναι ο πρωτότοκος υιός. Είναι λοιπόν τύπος του πρωτότοκου υιού του Θεού. Όλα αυτά συγκλίνουν σε ένα πρόσωπο. Αν κανείς έχει λίγο γνώση της Παλαιάς Διαθήκης και έχει κάποιες προϋποθέσεις μελέτης, τότε θα αντιληφθεί πολύ καθαρά ότι όλες οι προφητείες μιλάνε για κάποιο πρόσωπο. Όλες συγκλίνουν σε κάποιο πρόσωπο, σε μία εστία. Και αυτό το πρόσωπον είναι ο Ιησούς Χριστός.

Γι’ αυτό λέγει ο Απόστολος Πέτρος: «Καὶ ἔχομεν βεβαιότερον τὸν προφητικὸν λόγον – γράφει στην επιστολή του την δευτέρα-, ᾧ(:τῷ ὁποίῳ προφητικῷ λόγῳ) καλῶς ποιεῖτε προσέχοντες ὡς λύχνῳ φαίνοντι ἐν αὐχμηρῷτόπῳ(:καλά κάνετε και προσέχετε. Καλά κάνετε και μελετάτε)». Διότι πραγματικά όταν άκουγαν το κήρυγμα περί του Χριστού, οι Εβραίοι κυρίως, γιατί σ’ αυτούς ανήκει ο προφητικός λόγος, άνοιγαν την Γραφή. Να δουν τι λέει η Γραφή γι’αυτό το πρόσωπο. «Καλά κάνετε», λέγει, «και προσέχετε, διότι η προφητεία μιλάει για τον Χριστόν, οι προφητείες ‘’ἕως οὗ ἡμέρα διαυγάσῃ καὶ φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν’’, έως ότου φωτιστεί η καρδιά σας και αντιληφθείτε Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός».

Ο απόστολος Παύλος στις Συναγωγές χρησιμοποιούσε τον προφητικό λόγο, για να καταδείξει Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός. Ιδίως και κυρίως, κυριότατα, θα λέγαμε, όταν φυσικά ομιλούσε σε ακροατήριο εβραϊκό, δηλαδή στις Συναγωγές, όχι στους Έλληνας, όχι δηλαδή στους εθνικούς.

Έτσι, βλέπει κανένας πραγματικά τον προφητικόν λόγον να έρχεται να δώσει την μαρτυρίαν του περί του προσώπου του Ιησού Χριστού. Μάλιστα μια μαρτυρία μέχρι λεπτομερειών καταπληκτικών. Γι’αυτό, στην αγάπη σας, για λίγα λεπτά, ας αναφερθούμε, έτσι, σε πολύ αδρές γραμμές, πώς ακριβώς οι προφήται μίλησαν για το πρόσωπον του Ιησού Χριστού.

Είναι γνωστό ότι όταν οι πρωτόπλαστοι αμάρτησαν και ο Θεός τους κρίνει και τους διώχνει απ’ τον Παράδεισον, έστησε δικαστήριο ο Θεός μέσα εις τον Παράδεισον, για να κρίνει τρεις ενόχους. Τον Αδάμ, την Εύα και τον διάβολον. Για κάποια στιγμή παραμερίζεται ο Αδάμ, ενώ είναι το κύριον πρόσωπον. Δεν είναι η Εύα το κύριον πρόσωπον. Είναι ο Αδάμ το κύριον πρόσωπον. Και στρέφεται στον διάβολο και στην Εύα και λέγει: «Ἒχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ – του όφεως· «Θα βάλω», λέγει, «έχθρα, θα στήσω έχθρα, ανάμεσα σε σένα, τον διάβολο»– καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς(:και ανάμεσα στην γυναίκα. Ανάμεσα σε σας τους δυο) καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου(: ανάμεσα στο σπέρμα σου- Και ποιο είναι το σπέρμα του διαβόλου; Οι κακοί άνθρωποι. Σπέρμα του διαβόλου. Ο διάβολος δεν έχει σώμα. Το σπέρμα λοιπόν του διαβόλου είναι νοητόν, είναι ἐν ἐννοίᾳ πνευματικῇ, ἐν ἐννοίᾳ ἠθικῇ. Είναι οι κακοί άνθρωποι-) καὶ ἀνὰ μέσον τοῦσπέρματος αὐτῆς». Αλλά η γυναίκα είναι άνθρωπος. Είναι άνθρωπος και συνεπώς έχει απογόνους. Απογόνους σωματικούς, οντολογικούς απογόνους. Όχι ηθικούς, όχι πνευματικούς απογόνους. Αλλά η γυναίκα δεν έχει σπέρμα, ο άνδρας έχει σπέρμα. Γιατί λοιπόν βλέπομε να ομιλεί έτσι; Ακούσατε προηγουμένως στην ευαγγελική περικοπή: «Ἀβραὰμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ» κ.ο.κ. Ώστε ο Αβραάμ γεννά. Δεν γεννά η Σάρα. Πώς λοιπόν εδώ λέγει «ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς» και δεν λέγει «ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτοῦ»; Δηλαδή του Αδάμ. Τον Αδάμ τον παραμερίζει, το ξαναλέγω αυτό. Για να καταδείξει, αλλά σε υπαινιγμό σαφέστατο, ότι θα γεννηθεί κάποιος άνευ σπέρματος ανδρός. Και Αυτός που θα γεννηθεί, θα είναι εκ παρθένου. Γιατί την στιγμή που μιλάει για την Εύα, η Εύα εκείνη την ώρα είναι παρθένος η Εύα. Γάμος ακόμη δεν έχει επιτελεστεί μέσα εις τον Παράδεισον. Ο γάμος θα επιτελεστεί μετά ταύτα, έξω από τον Παράδεισον.

Και ποια αυτή, θα λέγαμε, η συνάφεια, ανάμεσα στους απογόνους σου τους πνευματικούς, διάβολε, και εις Αυτόν τον κάποιον που θα γεννηθεί από αυτήν την γυναίκα, την Εύα; Να ποια θα είναι η σχέσις: «Αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν καὶσὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν». «Αυτός θα σου συντρίψει το κεφάλι, συ, δε, θα του δαγκώσεις την φτέρνα». Η φτέρνα δε μια ακρούλα του σώματος· που σημαίνει ότι η ζημιά δεν είναι πολλή. «Θα τον ανεβάσεις στον Σταυρό, αλλά Εκείνος θα αναστηθεί. Αλλά με τον Σταυρό Του και την Ανάστασή Του, θα συντρίψει το δικό σου το κεφάλι». «Πρωτευαγγέλιον» ονομάστηκε. Μέσα σε εκείνο το ζοφερό δειλινό, έρχεται μία ακτίνα ελπίδος: Θα ‘ρθει Εκείνος που θα σώσει τον Αδάμ και την Εύα και τους απογόνους του. Είναι καταπληκτικό… Είναι η πρώτη προφητεία, αγαπητοί μου, μέσα στην Αγία Γραφή. Αλλά έκτοτε, αυτή η προφητεία θα μείνει σαν πόθος, σαν προσδοκία στους λαούς. Και όλοι οι λαοί θα τον αναμένουν. Γιατί όλοι καταγόμεθα από τον Αδάμ και την Εύα. Και αυτό το Πρωτευαγγέλιον πέρασε μέσα στους λαούς, έστω κι αν περιεβλήθη με πολλά περιβλήματα μύθου. Ο πυρήνας όμως είναι αληθινός: «Περιμένομε κάποιον». Και όπως θα πει ο Ιακώβ αργότερα ευλογώντας το παιδί του τον Ιούδα: « Και Αυτός που θα ΄ρθει, από σένα, Ιούδα, απόγονος σου, προσδοκία ἐθνῶν». Αυτός είναι η προσδοκία των Εθνών. Να μια δεύτερη προφητεία. Γένεση 49,10.

Αλλά προφητεύεται, αγαπητοί μου, ακόμη και ο τόπος που θα γεννηθεί ο Μεσσίας. Λέγει ο Μιχαίας και επαναλαμβάνει ο Ματθαίος: «Καί σύ, Βηθλεέμ – στρέφεται προς την Βηθλεέμ. Ω, προς την Βηθλεέμ! Εκεί που γεννήθηκε ο Δαβίδ, που είναι η περιοχή του Ιούδα και που ο Ιησούς Χριστός, ο Μεσσίας, θα κατάγεται από τον Δαβίδ. Αγαπητοί μου, γι’αυτό ακούστηκε αυτό το γενεαλογικό δένδρο σήμερα στην ευαγγελική περικοπή. Για να καταδειχθεί ποια είναι η καταγωγή Του κατ΄άνθρωπον, του Ιησού Χριστού. Δηλαδή βασιλική καταγωγή. Ότι κατάγεται από τον Δαβίδ. Αλλ΄ ο Δαβίδ είναι απόγονος του Αβραάμ. Καλύτερα, είναι απόγονος του Ιούδα, ο οποίος είναι απόγονος του Αβραάμ. Είναι καταπληκτικό, καταπληκτικό! «Καί σύ, Βηθλεέμ, γῆ Ἰούδα (: Και συ, Βηθλεέμ, που είσαι από την περιοχή του κλήρου του Ιούδα, της επαρχίας του Ιούδα) οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα(: καθόλου δεν είσαι μικρή ανάμεσα στις πόλεις και πρωτεύουσες της επαρχίας του Ιούδα)· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν Ἰσραήλ(:γιατί από σένα θα βγει αρχηγός που θα ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ)». Και αυτά προφητεύει ο Μιχαίας. Αλλά ο Μιχαίας είναι μετά τον Δαβίδ, τον μεγάλο βασιλέα, που εποίμανε τον λαόν. Τον εποίμανε όμως ως βασιλιάς. Δεν τον εποίμανε ως μέγας αρχιερεύς και βασιλιάς. Και Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός, ο αιώνιος βασιλεύς.

Αλλά και ο τρόπος, αγαπητοί μου, προφητεύεται. Λέγει ο προφήτης Ησαΐας εκείνο το καταπληκτικό, στο 7ο κεφάλαιο, στίχος 14: «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει(: Ιδού. –Αυτό το ἰδού που δείχνει ότι προκαλεί την προσοχήν του αναγνώστου- Να. Να η παρθένος –πρόκλησις– Να, η παρθένος θα εγκυμονήσει) ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν». «Και θα γεννήσει υιόν». Και το όνομά του; Εμμανουήλ. Δηλαδή, «μαζί μας ο Θεός». Το Εμμανουήλ είναι περιφραστικόν όνομα· που δείχνει ιδιότητα· που δείχνει Ποιο θα είναι το πρόσωπο αυτό, τι θα κάνει το πρόσωπον αυτό. Και το όνομά Του; Δηλαδή του Ποιος θα είναι; Γιατί έτσι συνήθιζαν στους Εβραίους, το όνομα να εκφράζει το πρόσωπο. Και το όνομά Του; «Μαζί μας ο Θεός». Δηλαδή θα είναι ο Θεός. Αλλά ο Θεός δεν είναι μαζί μας; Γιατί τονίζει ότι ο Θεός θα είναι μαζί μας; Πάντα ο Θεός δεν ήταν μαζί με τον Ισραήλ; Ναι, αλλά ήταν όμως και ταυτόχρονα μακριά. Είναι ο κοντινός και ταυτόχρονα ο απρόσιτος Θεός. Τώρα όμως γιατί Εμμανουήλ; Γιατί ‘’μαζί μας ο Θεός’’; Που δείχνει ότι θα είναι πολύ κοντά μας, πάρα πολύ κοντά μας. Πόσο κοντά μας; Όσο μπορεί να είναι δύο άνθρωποι μεταξύ τους. Δηλαδή θα γίνει άνθρωπος.

Αλλά ακόμη και ο χρόνος που προφητεύεται, αγαπητοί μου· που είναι οι περίφημες εβδομήκοντα εβδομάδες του Δανιήλ. Αν διαβάσετε τον προφήτη Δανιήλ, θα ιδείτε ότι αναφέρεται από κάποιο ιστορικό σημείο που θα συνέβαινε μελλοντικά, δηλαδή από το διάταγμα του Πέρσου βασιλέως δια την ανοικοδόμηση του ναού, από εκεί μετράται ο χρόνος, έως τον χρόνον της Σταυρώσεως. Και μάλιστα η τελευταία εβδομάς χωρίζεται στην μέση -που είναι η εβδομάς επτά χρόνια- χωρίζεται στη μέση,3 ½ χρόνια, ακριβώς δημιουργεί μία δαιδαλότητα στην προφητεία του, για να βγάλει κάθε υποψία ότι μπορούσε ποτέ ανθρώπινη πρόβλεψη να μιλήσει.

Αλλά και τα πάθη Του ακόμη προφητεύονται. Λέγει ο Ησαΐας στο 53ο κεφάλαιο, ολόκληρο το κεφάλαιο: «Καὶεἴδομεν αὐτόν(: Τον είδαμε. -Τον βλέπει στον Σταυρό ο Ησαΐας, 800 χρόνια προ Χριστού…), καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲκάλλος(:Δεν είχε ομορφιά. Το ανθρώπινο είδος Του έφυγε· δηλαδή κακοποιήθηκε)· ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶἐκλεῖπον(: αλλά η μορφή Του, το εἶδος Του, ήταν χωρίς τιμή· είχε εξαφανιστεί. – Όπως ένας άνθρωπος που κακοποιείται και φονεύεται, χάνει το πρόσωπό του τρόπον τινά, όχι μόνον την ομορφιά του. Εννοείται το ανθρώπινο, το εξωτερικό πρόσωπον). Οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει –Ποιος είναι όμως αυτός που είναι «τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶἐκλεῖπον;»: Αυτός είναι Εκείνος που φέρει τις αμαρτίες μας) καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται(:και για μας πονά) · ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ(:Σαν πρόβατο οδηγήθηκε στη σφαγή. Και όπως ακριβώς το αρνί μπροστά σε εκείνον που το κουρεύει, τον ποιμένα, έτσι και Εκείνος ο αμνός, το στόμα του δεν το ανοίγει να διαμαρτυρηθεί και να φωνάξει εναντίον εκείνων που Τον κακοποιούν)». 

Αλλά, μεγαλειώδης, αγαπητοί μου, είναι και η προφητεία εκείνη του Δανιήλ, ή καλύτερα του Ναβουχοδονόσορος το όραμα, το οποίον ερμηνεύει ο Δανιήλ. Και είναι περίεργο πώς ο Θεός τα οικονομεί. Το όραμα, το όνειρο εκείνο, το βάζει στον Ναβουχοδονόσορα ο Θεός. Δηλαδή σε έναν άνθρωπο… θέλετε; Είναι εκείνος ο οποίος κατέστρεψε, κατακατέστρεψε, θα λέγαμε, τους Εβραίους. Ο Ναβουχοδονόσορ. Άρπαξε τα σκεύη του ναού, ήταν ο βέβηλος για τον ναό. Και του βάζει ο Θεός, αγαπητοί μου, όνειρο, που το προφητεύει ο Δανιήλ και είναι καταπληκτικό. Γιατί άραγε έβαλε σε έναν εχθρό του λαού του Θεού, ένα τέτοιο όνειρο; Για να δημιουργήσει το ανύποπτον της προφητείας. Το ανύποπτον! Να μην πει κανείς ότι… να, ότι τα πράγματα παρασκευάστηκαν. Αλλά, το σπουδαιότερον· ότι τις προφητείες, μέχρι σήμερα κατέχουν και κρατούν οι άπιστοι Εβραίοι. Αυτοί είναι οι θεματοφύλακες της γνησιότητος των προφητειών. Οι άπιστοι Εβραίοι. Όπως ακριβώς άπιστος άνθρωπος ο Ναβουχοδονόσορ, ομιλεί γι’αυτό. 

Τι λέγει; «Είδα», λέγει, «ένα βουνό αλατόμητον -Δεν είχε γίνει λατομείο, δεν υπήρχε κάτι που να είναι σκαμμένο·αλατόμητον -. «Και από εκεί φεύγει», λέγει, «μία πέτρα, αποσπάται, άνευ χειρός ανθρώπου και πηγαίνει και πέφτει επάνω σε ένα άγαλμα, που είναι τετραμερές στη σύνθεση της ύλης του και το λιάνισε». Είναι οι τέσσερις μεγάλες δυναστείες: η Βαβυλωνιακή, η Περσική, η Ελληνική ή Μακεδονική, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η Ρωμαϊκή. «Και στον τόπο», λέει, «εκείνον, εκείνη η πέτρα η αποσπαθείσα από το αλατόμητον όρος, έγινε μέγα όρος και κάλυψε την γην». Και λέγει ο Δανιήλ: «Βασιλιά μου, Αυτός είναι ο Μεσσίας. Αυτός είναι Εκείνος που θα ‘ρθει από Παρθένον». «Ἀλατόμητον ὄρος». Γι΄αυτό και η Θεοτόκος λέγεται «ἀλατόμητον ὄρος». Επειδή είναι Παρθένος. Από εκείνην απεσπάσθη άνευ χειρός ανδρός, δηλαδή χωρίς την επέμβασιν ανδρός. «Καί ἡ βασιλεία Αὐτοῦ», λέγει, ο Δανιήλ, «οὐκ ἒσται τέλος». «Δεν έχει τέλος η βασιλεία Του, που θα εγκαθιδρυθεί πάνω στα ερείπια των ανθρωπίνων βασιλειών και δυναστειών». Είναι καταπληκτικό. Αγαπητοί, είναι καταπληκτικό. Είναι στο 2ο κεφάλαιο, αν έχετε Παλαιά Διαθήκη –πρέπει να έχετε- διαβάσατέ το στο σπίτι σας).

Αγαπητοί μου, θα έλεγα ακόμα, ότι ο Κύριός μας δεν είναι απλώς ένας μεγάλος αναμορφωτής ή ένας αρχηγός ή φιλόσοφος. Είναι Αυτός ο Υιός του Θεού. Είναι Αυτός ο Ενανθρωπήσας Υιός. Είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Όλα μαρτυρούν γι’ Αυτόν. Προπαντός όμως η προφητική απόδειξις. Προπαντός δηλαδή η προφητεία. Γι’αυτό ας μελετάμε την Αγία Γραφή, όπως μας συνιστά και ο Απόστολος Πέτρος. Εκεί θα δούμε τον Χριστό. Την Γραφή μελετούσαν κι εκείνοι οι δύο οι μαθηταί Του -όλοι οι μαθηταί Του, αλλά τουλάχιστον κατεγράφη αυτό- ο Φίλιππος και ο Ναθαναήλ. Και όταν ο Φίλιππος βρήκε τον Χριστόν… δυνάμει τίνων χαρακτηριστικών; Δυνάμει των χαρακτηριστικών της μελέτης που έκανε στην Αγία Γραφή. Δυνάμει των χαρακτηριστικών των προφητών για το πρόσωπο του Μεσσίου. Βρίσκει τον Ναθαναήλ και του λέγει: «Ευρήκαμε τον Μεσσία». «Τον Μεσσία;». «Τον από Ναζαρέτ», λέγει. «Από Ναζαρέτ; Όχι», του λέγει. «Εμείς διαβάσαμε ότι δεν κατάγεται από την Ναζαρέτ ο Μεσσίας». Εμείς διαβάσαμε. Εμείς ξέρομε.

Πράγματι ο Ιησούς δεν κατήγετο από την Ναζαρέτ. Κατήγετο από την Βηθλεέμ. Γνωρίζετε το περιστατικό, το γιατί έφυγε ο Ιωσήφ από την Βηθλεέμ. Επήγε στην Αίγυπτο. Όταν δε επέστρεψε, και αντί του Ηρώδου, εβασίλευε ο Αρχέλαος, φοβηθείς δε, γιατί κι αυτός ήταν ωμός άνθρωπος, μήπως είχε καμία περιπέτεια, κατέφυγε εις το Βόρειον Βασίλειον, στην Ναζαρέτ και επειδή εκεί πέρασε τα παιδικά του χρόνια ο Κύριος και τα μετέπειτα χρόνια Του, ονομάστηκε Ναζωραίος· ενώ δεν ήτο Ναζωραίος. Δηλαδή δεν είναι Ναζαρηνός ο Μεσσίας. Και του λέγει ο Φίλιππος: «Ἔρχου καί ἴδε». Βέβαια τα πράγματα μπερδεύτηκαν εκεί. Πού μπερδεύτηκαν; Όχι στην Γραφή, αλλά στον Ναθαναήλ. «Έλα και θα δεις».

Και πράγματι, αγαπητοί μου, θα μπορούσαμε κι εμείς, αν ψάχναμε την Αγία Γραφή, αυτό το ζωντανό βιβλίο του Θεού, τότε εκεί, αν διαθέτομε και μία ευσεβή ψυχή, μια καθαρή ψυχή, και χωρίς προκατάληψη μελετούμε τον λόγο του Θεού, εκεί θα βρούμε τον Μεσσίαν. Οπωσδήποτε θα βρούμε τον Μεσσίαν. Εκεί οπωσδήποτε θα αναγνωρίσουμε Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτός που γεννήθηκε ταπεινά και απλά σε ένα σπήλαιο της Βηθλεέμ, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Και τότε θα αναφωνήσομε μαζί με τον Απόστολο Πέτρο: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς, ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». 

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 22-12-1984](Β128) Έκδοσις Β΄]

και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή

μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

ψηφιοποίηση της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας και επιμέλεια:

Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

https://www.augoustinos-kantiotis.gr

Η Σφραγίδα της Πρόγνωσης: Όταν ο Θεός Υπέγραψε με Χρόνο και Αίμα. Αμήν

Αγαπητέ αδελφέ, ας καθίσουμε μαζί μπροστά σ’ αυτό το κείμενο, σαν να καθόμαστε μπροστά σε ένα παλιό, θρυμματισμένο χειρόγραφο. Μόνο που εδώ, τα γράμματα δεν έχουν ξεθωριάσει. Έχουν ανθίσει. Και μες στην πάχνη των αιώνων, ένα σημάδι λάμπει πιο δυνατά απ’ όλα: Η Σφραγίδα.

Δεν είναι απλή προφητεία. 

Είναι Προφητεία Σφραγισμένη. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στο Δανιήλ 9:24 το λέει ξεκάθαρα: μέσα σε αυτές τις εβδομήντα εβδομάδες, «να σφραγιστεί η όρασις και η προφητεία». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι όλες οι προφητείες, όλες οι υποσχέσεις για τον Μεσσία, όλα τα μαντάτα της ελπίδας, θα πάρουν την επίσημη, θεϊκή τους σφραγίδα. Θα βρουν το «ΝΑΙ» και το «ΑΜΗΝ» τους. Και ποιος είναι αυτός που σφραγίζει; Μόνο ένας. Ο Χριστός, ο Άγιος των Αγίων.

«Όταν άρχισες να προσεύχεσαι, βγήκε από το στόμα σου παράκλησις. Κι ιδού, εγώ ήλθα να απαντήσω. Διότι είσαι άνδρας ευγενών επιθυμιών. Πρόσεξε, λοιπόν, στους λόγους μου, για να εννοήσεις με σύνεσιν αυτά που είδες» (Δανιήλ 9:23).

Με αυτά τα λόγια ο Αρχάγγελος Γαβριήλ απευθύνθηκε στον προφήτη Δανιήλ. Και η απάντηση που του έδωσε δεν ήταν αόριστη υπόσχεση. Ήταν ένα θεϊκό ημερολόγιο, ένα χρονοδιάγραμμα λύτρωσης τόσο ακριβές που μοιάζει με ιστορικό βιβλίο, γραμμένο όμως 600 χρόνια πριν από τα γεγονότα που περιγράφει.

Η Πρώτη Σφραγίδα: Το Χέρι του Βασιλιά και το Χρονοδιάγραμμα που Ξεκινάει

Φθινόπωρο 457 π.Χ.

Η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε το 586 π.Χ. και ο λαός Ισραήλ πήγε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα. Οι βασιλιάδες της Περσίας εξέδωσαν τρία διατάγματα σχετικά με την επιστροφή του λαού Ισραήλ, αλλά μόνο ένα επέτρεπε την ανοικοδόμηση της ίδιας της πόλης της Ιερουσαλήμ. Αυτό το διάταγμα δόθηκε το φθινόπωρο του 457 π.Χ. από τον βασιλιά Αρταξέρξη, που έβαλε τη σφραγίδα του σε αυτό το ιστορικό έγγραφο (Έσδρας 7:11-26).

Για να υπάρχει σφραγίδα, πρέπει να υπάρχει έγγραφο. Και τότε, η αιώνια ροή του Θεού διοχετεύεται στον αγωγό του χρόνου. Σαν νερό που πέφτει με σταγονόμετρο. Ο Αρχάγγελος είχε ήδη αποκαλύψει: «Εβδομήντα εβδομάδες διορίστηκαν για τον λαό σου και για την άγια πόλη σου» (Δαν. 9:24).

Στην προφητική γλώσσα, μια ημέρα ισούται με ένα έτος (Ιεζ. 4:6). Οπότε:

· 1 εβδομάδα = 7 ημέρες = 7 χρόνια

· 70 εβδομάδες = 490 χρόνια

Κι εδώ βλέπουμε τη συνοχή της Ορθοδοξίας μας: Ο Θεός δεν είναι ένα απρόσωπο κύμα. Είναι Πρόσωπο. Και σαν Πρόσωπο, σέβεται την ελευθερία μας αλλά και την ιστορία Του. Δίνει προθεσμία. «Εβδομήντα εβδομάδες διορίστηκαν». Είναι ο ίδιος αριθμός που θα πει ο Χριστός: «Εβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. 18:22). Η προφητεία και η χάρη τραγουδάνε τον ίδιο ρυθμό: ο ρυθμός της αμέτρητης δεύτερης ευκαιρίας.

Η Δεύτερη Σφραγίδα: Το Φιλί του Πνεύματος στον Υιό

Η προφητεία των 490 ετών χωρίζεται σε τρία ξεκάθαρα κομμάτια. Το πρώτο κομμάτι είναι 7 εβδομάδες (49 χρόνια). Αυτό μας πηγαίνει από το 457 π.Χ. μέχρι το 408 π.Χ.(459-49=408). Σε αυτό το διάστημα, όπως προείπε ο Θεός, «θα οικοδομηθεί ξανά η πλατεία και το τείχος, μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας». Η Ιερουσαλήμ ανοικοδομήθηκε υπό διωγμό και δυσκολίες, ακριβώς όπως περιγράφεται στα βιβλία του Εσδρα.

Το δεύτερο κομμάτι είναι 62 εβδομάδες (62 Χ 7=434 χρόνια). Ξεκινά από το 408 π.Χ. και, σύμφωνα με τη προφητεία, οδηγεί «ἕως χριστοῦ ἡγουμένου». 408 π.Χ. – 434 χρόνια = 27 μ.Χ. Τα χρονόμετρα του Θεού χτυπούν στο φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς.

Τι συνέβη το 27 μ.Χ.; Ο Ευαγγελιστής Λουκάς καταγράφει ότι ο Ιησούς βαπτίστηκε το 15ο έτος της ηγεμονίας του Τιβέριου Καίσαρα (Λουκ. 3:1, 23). Ήταν περίπου 30 ετών, και ο Τιβέριος έγινε συν-ηγεμόνας το 12 μ.Χ. Αριθμώντας 15 χρόνια από τότε, φτάνουμε στο 27 μ.Χ.

Και τότε, στον Ιορδάνη, συμβαίνει κάτι που σφραγίζει όλα τα προφητικά λόγια. Βουίζει ο ουρανός. Κατεβαίνει το Άγιον Πνεύμα σωματικῶς, ὡσεὶ περιστερὰν (Λουκ. 3:22). Σαν περιστέρι, το σύμβολο της αθωότητας και της ειρήνης. Και μια φωνή: «Σὺ εἶ ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ εὐδόκησα».

Αυτή η σκηνή ΕΙΝΑΙ η σφραγίδα. Εδώ, ο Υιός σφραγίζεται από τον Πατέρα. Εδώ, ο Ιησούς της Ναζαρέτ σφραγίζεται ως ο Χριστός, ο ΜΕΣΣΙΑΣ, «χριστοῦ ἡγουμένου» του Δανιήλ. Κάθε λέξη των Προφητών – για το «θα βγάλει νερά από την πέτρα», για το «θα είναι βλαστός της ρίζας του Ιεσσαί» – όλα κυλούν σαν χειρόγραφα και πατάει πάνω τους η σφραγίδα του Πνεύματος: ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ.

Και ο Ίδιος ο Χριστός το ξέρει. Φωνάζει: «Πεπλήρωται ὁ καιρὸς καὶ ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. 1:15). Ποιος καιρός; Ο χρόνος της προφητικής αναμονής. Εκπληρώθηκε. Σφραγίστηκε.

Η Τρίτη και Τελική Σφραγίδα: Το Αίμα της Νέας Διαθήκης

Αλλά η προφητεία έχει ακόμη μία εβδομάδα. Η Τελευταία Εβδομάδα των 7 χρόνων (27+7= 34 μ.Χ.). Σύμφωνα με το κείμενο, «Και θα κάνει στερεή διαθήκη με πολλούς για μια εβδομάδα». Και «ἐν τῷ ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος» – στη μέση της, δηλαδή Άνοιξη 31 μ.Χ. (27 μ.Χ. + 3.5 χρόνια) – συμβαίνει το ασύλληπτο.

Ο Χριστός«ἐκκοπήσεται». Θα τον κόψουν. Θα σταυρώσουν τη Σφραγίδα.

Και εκεί, στο Σταυρό, συμβαίνει η μεγαλύτερη σφραγίδα στην ιστορία της δημιουργίας.

«Καὶ ἰδοὺ,τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω εἰς δύο» (Ματθ. 27:51). Δεν το έσχισε άνθρωπος από κάτω προς τα πάνω. Το ἔσχισε ὁ Θεὸς ἀπὸ ἄνωθεν. Ήταν η θεϊκή σφραγίδα της Παλαιάς Διαθήκης. Η σφραγίδα του «ΤΕΛΕΙΩΘΗΚΕ». Ο τύπος τελείωσε. Οι θυσίες σταμάτησαν. Γιατί ο Αληθινός Αμνός σφάγη.

Και με το Αίμα Του, σφραγίζει τη Νέα και Αιώνια Διαθήκη. «Τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐστὶν ἐν τῷ αἵματί μου» (Λουκ. 22:20). Αυτή η Διαθήκη δεν είναι γραμμένη με μελάνι σε πάπυρο. Είναι χαραγμένη με Αίμα στην Καρδιά της Ανθρωπότητας. Και μόνο Αυτός μπορούσε να τη σφραγίσει.

Η Σφραγίδα της Μεταφοράς: Από τον πρωτομάρτυρα Στέφανο στην Εκκλησία

Η προφητεία τελειώνει το 34 μ.Χ. (27 μ.Χ. + 7 χρόνια). Γιατί; Γιατί η προθεσμία των 490 ετών έληξε. Και πώς το ξέρουμε; Με μια τραγική και θαυμάσια σφραγίδα.

Ο λιθοβολισμός του Στεφάνου. Κοίταξέ τον (Πράξεις 7:55-56). Βλέπει τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ. Είναι η ίδια εικόνα που είχε και ο Χριστός πριν το θάνατό Του. Ο Στέφανος είναι η πρώτη σφραγίδα της Εκκλησίας. Ο πρώτος που πέθανε με το όνομα «Χριστιανός». Και όταν τον λιθοβολούν, σφραγίζουν την απόρριψή τους. Σαν να λένε: «ΟΧΙ. Δεν το θέλουμε τον Χριστό σου».

Και ο Θεός, με ηρεμία που σπάζει την καρδιά, αποδέχεται τη σφραγίδα τους. Η προθεσμία των 490 ετών για τον Ισραήλ έχει εκπνεύσει. Παίρνει τη σφραγίδα της υπόσχεσης – που δεν ήταν ποτέ δέσμιος ενός μόνο λαού – και τη μεταφέρει εκεί που πάντα προοριζόταν: Στο αληθινό λαό Του, στην Εκκλησία Του, που από δω και πέρα δεν ορίζεται από έθνος ή φυλή.

Πού βρίσκεται αυτή η Εκκλησία; Στους Σαμαρείτες που δέχονται το Λόγο. Στους Εθνικούς που ανοίγουν την καρδιά τους. Στον Σαύλο, ο διώκτης, που θα μεταμορφωθεί στον απόστολο Παύλο. Η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος πηγαίνει παντού. Δεν περιορίζεται πλέον σε ένα έθνος. Βρίσκει την οριστική της κατοικία στην καρδιά κάθε πιστού που πιστεύει στον Χριστό. «Ἐν ᾧ καὶ πιστεύσαντες ἐσφραγίσθητε τῷ Πνεύματι τῆς ἐπαγγελίας τῷ Ἁγίῳ» (Εφεσ. 1:13).

Το Σημείο της Ορθοδοξίας μας: Η Ζωντανή Σφραγίδα

Και εδώ, αδελφέ, φτάνουμε στη καρδιά της ορθόδοξης μας ερμηνείας. Εμείς δεν κοιτάμε αυτή την προφητεία ως ένα μαθηματικό παζλ για το μέλλον. Την βλέπουμε ως ένα ιερό δόγμα της Πίστεως, που ΕΚΠΛΗΡΩΘΗΚΕ.

· Εκπληρώθηκε στον Χριστό. Όχι στον Αντίχριστο. Στον ΑΝΤΙ-ΧΡΙΣΤΟ, δηλαδή στον ΑΥΤΟΝ που ήρθε ΑΝΤΙ’ (αντί, στη θέση) των τυπικών θυσιών. Ο Αντί-τυπος.

·Εκπληρώθηκε ιστορικά και πνευματικά. Τα νούμερα δείχνουν την ακρίβεια της αγάπης του Θεού, όχι απλώς χρονολόγηση.

·Η σφραγίδα βρίσκεται τώρα στο Μυστήριο. Στο Βάπτισμα, στο Χρίσμα με το Άγιο Μύρο, στη Θεία Ευχαριστία – εκεί λαμβάνουμε τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος. Είμαστε ο λαός της σφραγίδας.

Επίλογος: Το Κόσμημα της Βεβαιότητας

Αυτή η προφητεία, λοιπόν, δεν είναι ένα «μαγικό» τρικ. Είναι το Κόσμημα της Βεβαιότητας. Μας δείχνει έναν Θεό που τόσο σέβεται τον κόσμο Του, ώστε μπαίνει μέσα στον χρόνο και αφήνει ίχνη. Σαν Πατέρας που αφήνει σημειώματα στο δρόμο για το σπίτι για το χαμένο του παιδί.

Όταν κάποιος ρωτά: «Πώς ξέρετε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός;», αυτή η προφητεία είναι η απάντηση. Γιατί ο Θεός, 600 χρόνια νωρίτερα, είχε βάλει ημερομηνία στη συνάντηση. Και ο Ιησούς ήρθε εκείνη ακριβώς την ημέρα. Και πέθανε ακριβώς στο προβλεπόμενο σημείο. Και η Εκκλησία γεννήθηκε ακριβώς όταν έληξε η προθεσμία.

Δεν είναι ψυχρή απόδειξη. Είναι η θερμή, αιματηρή, συναισθηματική απόδειξη ότι ο Θεός μας δεν είναι φαντασία. Είναι Πρόσωπο. Και έβαλε την υπογραφή Του, τη Σφραγίδα Του, πάνω στον χρόνο – με έναν τρόπο που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να το φανταστεί, για να μην πω να το πλαστογραφήσει.

Αυτή είναι η πίστη μας. Σφραγισμένη από τους Προφήτες, Σφραγισμένη από τον Υιό, Σφραγισμένη από το Πνεύμα. Και μέχρι σήμερα, μέσα στην Αγία Του Εκκλησία, μας ψιθυρίζει: «Μη φοβάσαι. Εγώ έκλεισα το παρελθόν. Εγώ σφράγισα το μέλλον. Εσύ, ζήσε το παρόν Μου».

Δόξα τω Θεώ για το αξεπέραστο δώρο Του της βεβαιότητας!

Αμήν.

Κωφίδης Ευάγγελος

https://www.augoustinos-kantiotis.gr

"την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά" σήμερα καιροφυλακτούν με τον Ηρώδη;

"Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε; – Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». 

Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό. – Πώς ήταν Γέροντα, το σπήλαιο; – Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη, τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας; -Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ομού και δακρύουσα» αναρωτιόταν:… «Επιδώσω σοι μαζόν, τω τα σύμπαντα τρέφοντι, ή υμνήσω σε, βς Υιόν και Θεόν μου; 

Ποίαν εύρω επὶ σοί προσηγορίαν;» – Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε! – Γέροντα, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»; – Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ο άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού. Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του."

ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ... ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΓΡΥΠΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΟΣΚΟΥΣ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/

Ο μόνος τρόπος για να γλιτώσει σήμερα ο άνθρωπος από την επερχόμενη ολική καταστροφή

Μια ενδιαφέρουσα ευχετήρια κάρτα για τα φετινά Χριστούγεννα, φιλοτεχνημένη από καλό φίλο, πρωτοψάλτη και φιλόλογο, προβάλλει ένα κείμενο με απύθμενο θεολογικό βάθος, επιλεγμένο μέσα από τα έργα του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.

Η συνειδητοποίηση και κατάκτηση του κειμένου αυτού, αν διαβαστεί προσεκτικά, οδηγεί σε αποκαλυπτική γνώση. Εξάλλου, ο ίδιος ο Άγιος Συμεών μαρτυρεί στα έργα του ότι και μόνο η ανάγνωση των λόγων του αποτυπώνει στην ψυχή, μυστικώ τω τρόπω, τα ένθεα νοήματά τους και μεταγγίζει την ιερή χάρη τους.

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα αποτυπώνεται με ενάργεια μια συντριπτική λυτρωτική διάσταση και αλήθεια που αφορά στην κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ο άνθρωπος από την πτώση της παρακοής μέχρι σήμερα παραμένει τραγικά δυστυχισμένος, λόγω της απομάκρυνσής του από τον Θεό και μάλιστα διάκειται εχθρικά προς τον Θεό. Όσο μεγαλύτερη η απομάκρυνση, όπως συμβαίνει τώρα στην εποχή μας, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος και το χάος. Αυτή είναι όλη η αιτία της δυστυχίας του που επιφέρει την έλλειψη της ειρήνης. Ο μόνος τρόπος της ειρήνευσης είναι η συμφιλίωσή του με τον Θεό. Το πώς θα γίνει αυτό, μας το εξηγεί ο Άγιος Συμεών.

Πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση είναι η διάθεση μετανοίας, η ειλικρινής και μετά συντριβής συναίσθηση των αμαρτιών του, δηλαδή το πένθος της ψυχής του για τα κρίματά της, η δίψα για τον Θεό. Τότε σιγά-σιγά καθαρίζεται η ψυχή και γίνεται σαν καθρέφτης καθαρός.

Η ψυχή που έγινε τέτοια, θα δει εξάπαντος τον Θεό μέσα της, συμφιλιώνεται μαζί Του και επέρχεται ειρήνη ανάμεσα στον Θεό και σ’ εκείνη που μέχρι πριν ήταν εχθρική απέναντί Του. Τότε αυτή η ψυχή μακαρίζεται ως ειρηνοποιός και ο άνθρωπος γίνεται υιός Θεού κατά τον μακαρισμό: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται». Αυτή είναι η αληθής έννοια του ειρηνοποιού ανθρώπου και όχι όπως απλά την αντιλαμβανόμαστε. Κατά τον Άγιο Συμεών ειρηνοποιός είναι ο άνθρωπος που συμφιλιώθηκε με τον Ιησού Χριστό, ο οποίος τον συμφιλιώνει έτσι με τον Πατέρα Του, με τον οποίο ήταν πριν εχθρός Του.

Για τον λόγο αυτό ήρθε στον κόσμο ο Ιησούς και έγινε άνθρωπος, για να ενώσει τα διεστώτα, τον αποξενωμένο άνθρωπο με τον Θεό. Ο Ιησούς λαμβάνει σάρκα από τη σάρκα μας και σε μας μεταδίδει το Άγιο Πνεύμα.

Μόνο με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος ειρηνεύει βρίσκοντας τη χαμένη ευδαιμονία και τον παράδεισο μέσα του. Αλλιώς, δεν βλέπει Θεού πρόσωπο κατά κυριολεξία.

Όμως ο άνθρωπος δεν θέλει να ζει με τον Θεό, γιατί προτιμά να ζει με τα πάθη του που μόνο τον καταστρέφουν. Στη δαιμονική λαίλαπα της εποχής μας όμως, που οδηγεί μα μαθηματική ακρίβεια σε ολική καταστροφή, δεν υπάρχει κάτι άλλο πλέον που μπορεί να τον σώσει. Γι’ αυτό, όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσει, τόσο το καλύτερο.

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/

Φωτεινά Χριστούγεννα μέσα στα σκοτεινά ερέβη

Νεκτάριος Δαπέργολας

Χριστούγεννα του 2025. Άλλοι καιροί πια. Καιροί χαλεποί και δύσβατοι. Και καθώς τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν όλο και περισσότερο πάνω από την καταρρέουσα πατρίδα, μόνο τους αφελείς μπορεί ακόμη να ξεγελάσει το εορταστικό κλίμα των ημερών. Μπορεί και πάλι να φωταγωγήθηκαν οι πόλεις, να στολίστηκαν τα σπίτια και τα μαγαζιά στὴν αγορά, να ετοιμαζόμαστε και εμείς να «εορτάσουμε», δίνοντας και παίρνοντας δώρα και ευχές. Στην πραγματικότητα όμως, εδώ και μερικά χρόνια τίποτε δεν είναι ίδιο σε σύγκριση με παλαιότερες εποχές. Άλλοι καιροί μάς κύκλωσαν πια – και άλλα ήθη. 

Θέλεις να γράψεις κάτι για τα Χριστούγεννα, μα μόνο πικρές σκέψεις σού έρχονται πλέον. Πικρές σκέψεις για το πραγματικό (και τόσο τραγικά ξεχασμένο) νόημα της μεγάλης εορτής μας. Πικρές σκέψεις για μια εορτή που εδώ και πολλά χρόνια κατάντησε πλέον ανέορτη. Νεκρή και άλογη, χωρίς τον Λόγο. Απάνθρωπη, χωρίς τον Ενανθρωπήσαντα. Κενή, δίχως τον Κενωθέντα. Βουλιάζουμε συνεχώς στον ζόφο της εξωστρέφειας και τὴς διασκόρπισης, περιφέροντας τις ζωές μας απρόσωποι και διασπασμένοι, δεσμώτες σ’ έναν ατελεύτητο φαύλο κύκλο, που ανακυκλώνουν τα αδιέξοδα της ύπαρξής τους και αναζητούν εις μάτην αντίδοτα και υποκατάστατα. Διαλυμένοι και ανίδεοι, σωρηδόν σκύβαλα καταπίοντες και ειδωλόθυτα κατεσθίοντες. Λαός εδώ και πολύ καιρό τὴς παραφροσύνης και τὴς αποστασίας. Και πάνω απ’ όλα βέβαια, λαός τὴς αμετανοησίας.

Χριστούγεννα του 2025. Η Παρθένος σήμερον εν σπηλαίω έρχεται αποτεκείν απορρήτως τον προαιώνιον Λόγον. Και τὴν ίδια ώρα, ενώ το σκοτάδι πλανάται βαρύ πάνω από την ξεπουλημένη και καμμένη γη της ματωμένὴς πατρίδας, κάποιοι υιοί της Απωλείας εν αδύτοις συνευρίσκονται αποτεκείν (απορρήτως και αυτοί) τα δαιμονικά τους σχέδια για τὴν πνευματική και υλική εξόντωση των λαών, για την ποδηγέτηση του πλανήτη, για την ολοκλήρωση της νεοταξικής ισοπέδωσης του παντός, για τὴν επιβολή της Πανθρησκείας και της παγκόσμιας πολιτικής κυριαρχίας. Και τα όργανά τους είναι εδώ, ανάμεσά μας. Δουλικοί υπηρέτες, τυφλά υποχείρια, που φορούν ράσα, τηβέννους, κοστούμια και κάθε λογής ακόμη συστημικούς μανδύες εικονικής νομιμότητας και στα χέρια τους κραδαίνουν πρωτόφαντα όπλα καταστροφής: εξοντωτικά οικονομικά μέτρα, που καταλύουν το παρόν και το μέλλον ολόκληρων λαών, νεοταξίτικα νομοσχέδια που κυοφορούν πνευματικό θάνατο, δημογραφική εξόντωσὴ, εθνική διάλυση, κοινωνική κατάρρευση. Σχέδια που γεννούν πολέμους και ωθούν με λυσσασμένη απόνοια στον τρόμο ενός παγκόσμιου ολοκαυτώματος. Και ταυτόχρονα βεβαίως, σχέδια «ενωτικά», εκστρατείες αγαπολογίας, κείμενα και δράσεις που ετοιμάζουν την Νέα Εποχή. Όλα τους είναι όπλα εξουθένωσης, μέσα καταρράκωσης, όργανα καταισχύνης. Κι όλοι τους είναι εδώ ολόγυρα κι ακόμη μας παραπλανούν, ακόμη τους αποδεχόμαστε και τους ανεχόμαστε, ακόμη συνεχίζουμε να βουλιάζουμε στὴν απάθεια και τὴν ατονία. Κι ούτε μπορεί κανείς να πει πότε θα ξημερώσει επιτέλους η πολυπόθητη εκείνη μέρα τὴς ανάνηψης…

Χριστούγεννα του 2025. Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει. Κι εσύ ν’ ακροβατείς ανάμεσα στην άρρητη ωραιότητα του Γλυκασμού των Αγγέλων και στον αποτροπιασμό για τις καταιγιστικές εξελίξεις ολόγυρα. Ν’ ακροβατείς ανάμεσα στὴ ζείδωρη γαλήνη του σπηλαίου, εν ω ανεκλίθη ο Αχώρητος, και στὴν οργή για τους πνευματικούς και πολιτικούς Εφιάλτες που κατάστρεψαν μεθοδικά εδώ και δεκαετίες τον τόπο σου και που τώρα πλέον τον αποτελειώνουν, έχοντας αποβάλει ξεδιάντροπα όλα τα προσχήματα κι έχοντας πετάξει όλα τα προσωπεία. Με όλη φυσικά τὴν δική μας συνέργεια, ανοχή και συνενοχή. Όποια κι αν ήταν άλλωστε τα ζοφερά σχέδια, όσο μεθοδικά και οργανωμένα βυσσοδομήθὴκαν κι εφαρμόστηκαν, πάνω απ’ όλα δική μας δεν είναι τελικά η ευθύνη, που τα αφήσαμε (και τα αφήνουμε) να συμβούν;

Δική μας πράγματι η ευθύνη. Δικό μας το ότι επιλέξαμε να ζούμε μέσα στο βούρκο, να έχουμε ξεχάσει πλέον κάθε άλλο τρόπο ζωής, να αγνοούμε προκλητικά όλα τα σημεία των Oυρανών, να πετούμε στα σκουπίδια όλες τις ευκαιρίες (και ήταν πολλές) που μας έστειλε μέχρι τώρα ο Θεός για να συνέλθουμε. Δική μας ὴ προδοσία της πίστης των πατέρων μας και η άνευ όρων παράδοση σε κάθε είδους διαστροφή, κενότητα και ανοησία. Δική μας η πτώση, δική μας και η επίμονη άρνηση να ξανασηκωθούμε, δική μας η νευρωσική εμμονή στον ζόφο και την απόγνωση. Δικά μας θα είναι μοιραία και τα επίχειρα. Από τους πνευματικούς νόμους που πάντα λειτουργούν – κι ας αγνοούμε μυωπικά την ύπαρξή τους.

Χριστούγεννα του 2025. Τα πράγματα δείχνουν εφιαλτικά, καθώς η πατρίδα βουλιάζει στην λαίλαπα του ανεξέλεγκτου λαθροεποικισμού, της κατάφωρης προδοσίας από τις πολιτικές και πνευματικές «ελίτ» του τόπου, της βιοτρομοκρατικής απάτης των ψευτοπανδημιών, του ψηφιακού ολοκληρωτισμού. Να ’ναι ωστόσο άραγε, λες, απ’ τὴν άλλη, η ευκαιρία γι’ αυτόν τον λαό τον αμνησιακό και εκμαυλισμένο; Η ευκαιρία για να ξανάβρει μέσα απ’ την βαθιά κατάπτωση και παρακμή το ίσο του, εκείνο το συνάμφω υψιπετές και χοϊκό ισοκράτημα του προαιώνιού του Τρόπου, εκείνη την επί πτερύγων ανέμων άναρχη περπατηξιά του, που του τὴν κολόβωσαν και τὴν ευνούχισαν μερικές δεκαετίες εκσυγχρονιστικής χυδαιότητας και υλόφρονης εξΗλιθίωσης; Να ’ναι θεόθεν δοκιμασία για τα χάλια μας, επιτίμιο άξιο και δίκαιο για τον εθελούσιο εκτροχιασμό μας προς τρόπους αλλότριους κι απατηλούς, κανόνας πνευματικός για τον εθελότρεπτο καλπασμό μας σε οδούς ειδωλολατρείας, σαρκολατρείας και πλάνης;

Χαραυγή του 2026. Μακάρι να είναι πράγματι τέτοια δοκιμασία. Γιατί αυτό βέβαια από μόνο του κρύβει μέσα του ελπίδα καταφανή, ελπίδα απτή και βάσιμη ότι θα έρθουμε πάλι κάποια στιγμή εις εαυτόν και θα ανανήψουμε. Ως λαός ανθρωπίνως δείχνουμε φυσικά να βαδίζουμε ολοταχώς προς το ιστορικό μας Τέλος. Ας μην τρέφουμε άλλες αυταπάτες: είναι τέτοιος πλέον ο κατήφορος που καμιά υλική, εγκόσμια δύναμη δεν μπορεί να τον αποτρέψει. Ανθρωπίνως όμως πάντα. Η ελπίδα μας ωστόσο είναι αλλού.

Χαραυγή του 2026. Νέοι καιροί έχουν φτάσει, άγριοι και δύσβατοι. Καιροί θλίψης και οδύνης. Αυτούς δεν πρόκειται να τους γλιτώσουμε. Μα υπάρχει και κάτι που φεγγίζει μες στο σκότος, κάτι παυσίλυπον. Δεν είναι άλλο από το φως του εκ Παρθένου τεχθέντος. Και δεν θα λάμψει μέσα μας καταναγκαστικά, αλλά μόνο αν το θελήσουμε ειλικρινά και το ζητήσουμε εμπράκτως. Είναι πάντως το μοναδικό που μπορεί να διασπάσει τα ερέβη και να καταυγάσει το ζοφερό τοπίο.

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν! Χριστούγεννα πνευματικά, με ανάνηψη και μετάνοια! Και με αφετηρία την Γέννησή Του, ας κρατήσουμε μόνιμα πια τα κουρασμένα και σκονισμένα μας βήματα σ’ αυτόν τον δρόμο της μετάνοιας. Αυτός είναι και ο μοναδικός δρόμος που μια μέρα θα μας ξαναβγάλει στο φως…

Ἡ ἀνίερος Σύνοδος ἐτάχθη ὑπὲρ τοῦ Π.Α., μετὰ τὰ ἐκτρωκτῶνα ἐμβόλια

Τοῦ κ. Περικλέους Ἠλ. Νταλιάνη, Θεολόγου

Ὡς γνωστὸν συνῆλθε τὴν Πέμπτη 12 καὶ τὴν Παρασκευὴ 13 Ἰουνίου 2025, ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς 168ης Συνοδικῆς Περιόδου, ὑπὸ τὴν Προεδρία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ “πάσης Ἑλλάδος” Ἱερωνύμου.

Δυστυχῶς ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς 168ης περιόδου, ἀνάξια τῶν περιστάσεων γιὰ ἄλλη μία φορά, μετὰ τὰ ἐκτρωκτῶνα ἐμβόλια, προπαγανδίζει ξανὰ ὑπὲρ τῆς κυβέρνησης καὶ ὑπὲρ τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ, λέγοντας ὅτι:

“ὁ προσωπικὸς ἀριθμὸς ὑποκαθιστᾶ ὑφισταμένους ἀριθμοὺς (ΑΔΤ, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ) ποὺ ἤδη κατέχουν τὰ φυσικὰ πρόσωπα. Ἑπομένως ὡς πρὸς τὸν «προσωπικὸ ἀριθμὸ» δὲν μπορεῖ νὰ ἐγερθεῖ οὔτε ἐπιφύλαξη θεολογικῆς φύσεως οὔτε ἰσχυρισμὸς περὶ ἀντισυνταγματικοῦ περιορισμοῦ τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν (π.χ. προσωπικῶν δεδομένων) λόγω τῆς ἀντικαταστάσεως τριῶν ὑφισταμένων ἀριθμῶν μητρώου ἀπὸ ἕνα ἑνιαῖο ἀριθμό”.

Δηλαδὴ ἡ Σύνοδος ἀγνοεῖ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν καὶ τὴν ἀναφορὰ τῆς Ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννου στὸν ἀριθμὸ τοῦ ἀντιχρίστου, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀριθμοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁποία ἐπισημαίνουν καὶ οἱ εἰδικοὶ τῆς ψηφιακῆς τεχνολογίας. Ἆραγε ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα τῆς ἐμφύτευσης μικροτσὶπ στοὺς ἀνθρώπους ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος “θὰ προπαγανδίζει καὶ τότε ὑπὲρ τῶν μικροτσίπ”, κατὰ παρόμοιο τρόπο ποὺ ὁ Αἱρεσιάρχης Πάπας Φραγκίσκος ἔλεγε τὰ μικροτσὶπ “ὡς θεῖο δῶρο”;

Ἡ δῆθεν “πάταξις τῆς φοροδιαφυγῆς”, ὡς ἐπιχείρημα

Ὅταν ἡ κυβέρνηση προχώρησε σὲ ὑποχρεωτικὸ ψηφιακὸ ἀφορολόγητο 30% γιὰ τοὺς πολίτες καὶ συναλλαγὲς μὲ πόστ – post, τελικὰ εἴδαμε ὅτι ἡ φοροδιαφυγὴ δὲν σταμάτησε, ἀφοῦ τὰ πόστ εἴτε δὲν ἦταν συνδεδεμένα μὲ τὴν ΑΑΔΕ, ἢ ἦταν συνδεδεμένα μὲ χῶρες ὅπως ἡ Βουλγαρία κ.λπ. Ὁπότε πάντα οἱ κλέφτες καὶ μάλιστα αὐτοὶ ποὺ εἶναι στὴν ἐξουσία, πάντα θὰ κλέβουν εἴτε ἠλεκτρονικὰ – εἴτε ὄχι, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ πτωχὸ λαὸ ποὺ “πληρώνει πάντα τὴν νύφη”, ἢ τὸ “μάρμαρο”! Ὑπάρχουν λοιπὸν κάποια “κομματόσκυλα” ἱερεῖς καὶ ὄχι μόνο, οἱ ὁποῖοι κάνουν προπαγάνδα ὑπὲρ τῆς κυβέρνησης καὶ ὑπὲρ τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ (ἀκόμα καὶ στὴν ἐξομολόγηση), οἱ ὁποῖοι λένε τὴν ἀφέλεια ὅτι, “τὸν προσωπικὸ ἀριθμὸ δὲν τὸν θέλουν δῆθεν οἱ κλέφτες, γιατί θὰ τοὺς πιάνουν εὔκολα”.

Ὅπως εἶπα οἱ κλέφτες πάντα θὰ κλέβουν, ὅταν μάλιστα οἱ ἠλεκτρονικὲς κλοπὲς καὶ ἀπάτες μέσῳ ἠλεκτρονικῶν συναλλαγῶν, ἔχουν φθάσει στὸ ἔπακρο σημεῖο καὶ ὅταν οἱ χάκερ μποροῦν νὰ σπᾶνε εὔκολα κωδικοὺς ἀκόμη καὶ κυβερνήσεων, ὑπουργείων, μεγάλων ὀργανισμῶν. Ὅποτε οἱ ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες ποὺ θὰ εἶναι ταυτόχρονα καὶ ἠλεκτρονικὸ πορτοφόλι, εὔκολα θὰ χακάρονται μαζὶ μὲ ὅλα τὰ προσωπικὰ δεδομένα ποὺ θὰ ἔχουν μέσα. Ἄρα εἶναι ἀφελεῖς ὅσοι ἐπικαλοῦνται τὴν δῆθεν “νομιμότητα”, ὅταν παραβιάζονται τὰ ἀτομικὰ δικαιώματα βάσει τοῦ ἑλληνικοῦ Συντά­γματος καὶ ὅταν μάλιστα ὁ προσωπικὸς ἀριθμὸς καὶ οἱ ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες θὰ εἶναι ἀφορμή, ὥστε οἱ τρίτοι νὰ μποροῦν καὶ νὰ κλέβουν ἠλεκτρονικὰ τοὺς κατόχους αὐτῶν. Ἄρα τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι “ὅτι θὰ κλέβουμε δῆθεν ἐμεῖς”, ἀλλὰ ἀντιθέτως ὅτι “θὰ μᾶς κλέβουν ἠλεκτρονικὰ οἱ ἄλλοι, ἀκόμη καὶ ὅσοι θὰ ἔχουν τὴν νόμιμη πρόσβαση στοὺς ἠλεκτρονικοὺς λογαριασμούς μας καὶ τὰ δεδομένα μας, διὰ μέσου τῆς ψηφιακῆς διακυβέρνησης καὶ τεχνολογίας.

Ἡ παρακολούθησις τῶν κινητῶν ὡς ἐπιχείρημα

Ἐπίσης τὸ ἀστεῖο ἐπιχείρημα τῆς κυβέρνησης καὶ τῶν δημοσιογράφων, εἶναι ὅτι “μᾶς παρακολουθοῦν τὸ κινητό”, ὁπότε μᾶς λένε ὅτι “θὰ πρέπει νὰ πᾶμε στὴν πλήρη ψηφιακὴ ὑποδούλωση”. Καταρχὴν ὑπάρχουν ἐφαρμογὲς στὰ κινητά, τὶς ὁποῖες ἂν τὶς ἀπενεργοποιήσεις δὲν μποροῦν νὰ σὲ παρακολουθοῦν. Ἔπειτα ἂν θέλεις πετᾶς καὶ τὸ κινητό σου ἢ βγάζεις τὴν κάρτα καὶ δὲν σὲ παρακολουθοῦν καθόλου, ἡ παίρνεις ἕνα ἁπλὸ κινητὸ χωρὶς διαδίκτυο κ.λπ. Ἡ παρακολούθηση μπορεῖ νὰ γίνει νόμιμα μόνο στὶς περιπτώσεις ποὺ ἔχεις δώσει τὴν συγκατάθεσή σου, ἢ ὁ εἰσαγγελέας ἔχει δώσει ἐντολὴ γιὰ παρακολούθηση. Ἄρα ἀφοῦ δὲν ὑπάρχουν αὐτοὶ οἱ δύο λόγοι τότε ἡ παρακολούθηση εἶναι παράνομη. Πῶς λοιπὸν μᾶς λένε ἀπὸ τὴν μία ὅτι μᾶς παρακολουθοῦν παράνομα καὶ ταυτόχρονα μᾶς ζητᾶνε νὰ τοὺς ἐμπιστευτοῦμε πλήρως τὰ προσωπικά μας δεδομένα, ὅταν ἤδη παραδέχονται δημόσια ὅτι παρανομοῦν; Καὶ μάλιστα μᾶς λένε ὅτι πλέον βαδίζουμε σὲ μία ψηφιακὴ φυλακή, στὴν ὁποία θὰ χάσουμε τὴν ἐλευθερία μας, ἔναντι μίας ἀσφάλειας ποὺ δὲν θὰ ὑπάρχει γιὰ τοὺς πολίτες.

Ἀντὶ δηλαδὴ νὰ προστατεύουν τὰ προσωπικὰ δεδομένα καὶ νὰ πατάξουν τὴν παράνομη παρακολούθηση, θέλουν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸν πλήρη ψηφιακὸ ἔλεγχο κάνοντας τὰ πράγματα ἀκόμη χειρότερα. Καὶ ὑπάρχουν οἱ καλοθελητές, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποδουλωθοῦν γιὰ ἕνα κομμάτι ψωμὶ καὶ νὰ χάσουν τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ψυχή τους. Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ἐμπιστευτοῦμε δικτατορικὲς ἀποφάσεις τῶν κυβερνήσεων, οἱ ὁποῖες θέλουν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸν πλήρη ψηφιακὸ ἔλεγχο, στὸν ὁποῖο ἡ ἁπλὴ σημερινὴ καὶ παράνομη παρακολούθηση, μοιάζει μὲ ἀναψυχὴ ἔναντι τῆς κολάσεως, ἀφοῦ ὁ ἀντίχριστος καὶ τὰ ὄργανά του θέλουν νὰ στερήσουν τὴν θεόσδοτη ἐλευθερία ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους (βλέπε καὶ τὸ πείραμα μὲ τὸν Κορωνοϊὸ καὶ τὰ λοκντάουν). Ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ πλήρη ψηφιακὸ ἔλεγχο τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι ἁπλὰ γιὰ μία ἁπλὴ παρακολούθηση.

Τὸ ἐπιχείρημα τοῦ δῆθεν “ἠθικοῦ βίου” ἔναντι τῆς ψηφιακῆς παρακολουθήσεως

Μία ἄλλη πλάνη, τὴν ὁποία λέγουν κάποιοι κυρίως συστημικοὶ καὶ φιλο-κυβερνητικοὶ Μητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἔχουν ἀποδεχτεῖ ὅλα τὰ ἀθεϊστικὰ νομοσχέδια τῶν κυβερνήσεων, ἔχουν ἐπίσης παραβιάσει καὶ τὸ μισὸ κανονικὸ ἐκκλησιαστικὸ δίκαιο τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ ψευδαίσθηση ὅτι “αὐτοὶ ἔχουν ἠθικὸ βίο, ὁπότε δὲν τοὺς ἐπηρεάζει μία ψηφιακὴ παρακολούθηση”, ὅπως λέγουν. Πρόκειται γιὰ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι “κοιμοῦνται τὸν ὕπνο τοῦ δικαίου”, νομίζοντας ὅτι εἶναι δίκαιοι ἢ προσποιοῦνται τοὺς δικαίους, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν συμβιβαστεῖ μὲ τὸ πολιτικὸ σύστημα ποὺ ἐργάζεται τὴν ἀνομία καὶ προωθεῖ ἐν τέλει μέσῳ τῆς ψηφιακῆς τεχνολογίας, τὸ χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου, ἀφοῦ πλέον οἱ συναλλαγὲς περνοῦν ἐπάνω στὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται! Ἄρα γιὰ ποιὰ ἠθικὴ μᾶς ὁμιλοῦν;

Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχουν καταλάβει εἶναι ὅτι τὸ πρόβλημα θὰ τὸ ἔχουν οἱ χριστιανοὶ καὶ ἐν γένει οἱ ἠθικοὶ πολίτες, ὅταν θὰ τοὺς παρακολουθεῖ ἕνα διεφθαρμένο σύστημα, τὸ ὁποῖο θέλει τοὺς χριστιανοὺς ἐν διωγμῷ ἀνὰ τὴν ὑφήλιο. Ἕνα σύστημα, τὸ ὁποῖο προσκυνάει τὸν μαμωνὰ καὶ δὲν θέλει τοὺς ἠθικοὺς ἀνθρώπους. Γιὰ παράδειγμα οἱ διεφθαρμένοι πολιτικοὶ θὰ παρακολουθοῦν μὲ δόλο τὶς κινήσεις ἑνὸς πατριώτη πολιτικοῦ, ἢ ἐπίσης οἱ ληστὲς θὰ γνωρίζουν πότε λείπει κάποιος ἀπὸ τὸ σπίτι του ἢ τί τραπεζικὲς καταθέσεις ἔχεις, γιὰ νὰ σὲ ληστέψουν κ.λπ.

Ὁ Διοκλητιανὸς ὡς διώκτης τῶν χριστιανῶν ἢ ὁ Χίτλερ, θὰ ἤθελαν ἕνα σύστημα ψηφιακοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Ἀλλὰ ἐν τέλει τὸ ἐπιχείρημα τοῦ ἠθικοῦ βίου εἶναι μία ἀπάτη, διότι αὐτοὶ ποὺ θὰ σὲ ἐλέγχουν καὶ κατευθύνουν πλέον δὲν θὰ σοῦ δίνουν τὴν ἐλεύθερη ἐπιλογὴ νὰ ἀκολουθεῖς τὸν χριστιανικὸ ἠθικὸ βίο, ἀφοῦ θὰ σὲ ἐντάξουν σὲ ἕνα διεφθαρμένο σύστημα, στὸ ὁποῖο δὲν θὰ ἀντιδρᾶς (ὅπως π.χ. τὸ ἐκτρωματικὸ νομοσχέδιο γιὰ τὴν τεκνοθεσία ἀπὸ ὁμοφυλόφιλους, τὴν ὑπακοὴ σὲ ἕνα πανθρησκειακὸ σύστημα κ.ο.κ.ε.). Τέλος ὅποιοι κάνουν πλάτες στὰ ἀντιχριστιανικὰ μέτρα καὶ νομοθετήματα ἔχουν χάσει κάθε ἔρεισμα ἠθικῆς καὶ βοηθοῦν τὸ σύστημα νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους ἐν τέλει στὴν ἄρνηση τοῦ Βαπτίσματος, διὰ τῆς ὑποταγῆς στὸ χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου. Θέλουν νὰ μᾶς φέρουν τεχνολογία Κίνας, ὅπου οἱ πολίτες δουλεύουν γιὰ λίγο ρύζι καὶ θὰ ζοῦν σὲ δωμάτια ἑνὸς μέτρου. Θέλουν νὰ ἐλέγχουν μέσῳ ἰριδοσκόπησης καὶ μέσῳ 5G τεχνολογίας, ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ποὺ εἶσαι, τί ψωνίζεις, τί τρῶς, γιὰ νὰ σοῦ βάλουν περιορισμὸ ἀκόμα καὶ μετακινήσεων, ὅπως ἐπὶ Κορωνοϊοῦ καὶ ἀκόμα χειρότερα. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι στὴν Κίνα γίνονται λοκντάουν καὶ μετὰ Κορωνοϊοῦ, διότι, χρησιμοποιοῦν τὸν ψηφιακὸ ἔλεγχο, τὴν ἀναγνώριση προσώπου, τὸν ψηφιακὸ ἀριθμὸ κ.λπ. Τὸ ΝΑΤΟ καὶ ὁ Ἀμερικανικὸς στρατὸς χρησιμοποιοῦν τὴν ἀναγνώριση μέσῳ ἴριδας καὶ μέσῳ ψηφιακῶν δακτυλικῶν ἀποτυπωμάτων γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῶν φυλακισμένων στὸ Ἀφγανιστὰν κ.ἄ. Οὐσιαστικὰ θέλουν νὰ μετατρέψουν τὶς κοινωνίες σὲ ἀνοικτὲς φυλακές.

Ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου ἐπιβεβαιώνεται

Ἀποκ. 13,16 καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν.

Ἀποκ. 13,16 Παρασύρει δὲ καὶ πείθει ὅλους, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, νὰ προσκυνήσουν τὸ εἴδωλον καὶ νὰ ὑποταχθοῦν στὸ θηρίον καὶ νὰ τοὺς δώσουν ἀνεξάλειπτον χαραγμένην σφραγῖδα στὸ δεξί των χέρι καὶ εἰς τὰ μέτωπά των, ὅπως γίνεται μὲ τοὺς δούλους.

Ἀποκ. 13,17 καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.

Ἀποκ. 13,17 Καὶ διὰ νὰ θλίψη καὶ ταλαιπωρήση τοὺς Χριστιανούς, πειθαναγκάζει, κανεὶς νὰ μὴ ἠμπορῆ νὰ ἀγοράση ἤ νὰ πωλήση, ἐκτὸς ἐκείνων ποὺ ἔχουν τὸ χάραγμα καὶ τὴν σφραγῖδα τοῦ θηρίου, ἡ ὁποία σφραγὶς εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἤ ὁ ἀριθμός, ποὺ συμβολίζουν τὰ γράμματα τοῦ ὀνόματός του.

Ἀποκ. 13,18 Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς.

Ἀποκ. 13,18 Ἐδῶ εἶναι ἡ θεία σοφία· ἐκεῖνος ποὺ ἔχει φωτισμένον καὶ καθαρὸν νοῦν ἂς ὑπολογίση τὸ σύνολον τῶν ἀριθμῶν, ποὺ συμβολίζουν τὰ γράμματα τοῦ ὀνόματός του. Διότι εἶναι ἀριθμὸς ὀνόματος ἀνθρώπου. Καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτός, ποὺ βγαίνει, ἀπὸ τὴν ἄθροισιν τῶν γραμμάτων λαμβανομένων ὡς ἀριθμῶν, κατὰ τὸ ἑλληνικὸν σύστημα, εἶναι ἑξακόσια ἑξήκοντα ἕξ ἤ χξστ΄. Εἶναι δὲ τὸ ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου.

orthodoxostypos

Ό,Τι Είναι Μεσα Στό Νού, Είναι Καί Στήν Καρδιά

Νά προσεύχεσθε στόν Θεό μέ ανοιχτά τά χέρια. 

Αυτό είναι τό μυστικό τών αγίων.

Μόλις άνοιγαν τά χέρια τους, τούς επεσκέπτετο ή θεία χάρις.

Οί Πατέρες τής Εκκλησίας χρησιμοποιούν ώς πιό αποτελεσματική τή μονολόγιστη ευχή:

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».Τό κλειδί γιά τήν πνευματική ζωή είναι ή ευχή.

Τήν ευχή δέν μπορεί κανείς νά τή διδάξει, ούτε τά βιβλία, ούτε ό γέροντας, ούτε κανείς.

Ό μόνος διδάσκαλος είναι ή θεία χάρις.

Άν σάς πώ ότι τό μέλι είναι γλυκό, είναι ρευστό, είναι έτσι κι έτσι, δέν θά καταλάβετε, άν δέν τό γευθείτε.

Τό ίδιο καί στήν προσευχή,άν σάς πώ, «είναι έτσι, νιώθεις έτσι» κ.λπ., δέν θά καταλάβετε, ούτε θά προσευχηθείτε, «εἰ μὴ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι».

Μόνο τό Πνεύμα τό Άγιον, μόνο ή χάρις τού Θεού μπορεί νά εμπνεύσει τήν ευχή.

Δέν είναι δύσκολο νά πείτε τήν ευχή,αλλά δέν μπορείτε νά τήν πείτε σωστά, γιατί κλωτσάει ό παλαιός εαυτός σας.

Άν δέν μπείτε στήν ατμόσφαιρα τής χάριτος, δέν θά μπορέσετε νά κάνετε τήν ευχή.

Μόλις ακούσετε προσβλητικό λόγο, λυπάστε καί μόλις σάς πουν καλό λόγο, χαίρεστε καί λάμπετε;

Μ’ αυτό δείχνετε ότι δέν είστε έτοιμοι, δέν έχετε τίς προϋποθέσεις.

Γιά νά έλθει ή θεία χάρις,πρέπει ν’ αποκτήσετε τίς προϋποθέσεις, τήν αγάπη καί τήν ταπείνωση, διαφορετικά δημιουργείται αντίδραση.

Γιά νά μπείτε σ’ αυτή τή «φόρμα», θά ξεκινήσετε απ’ τήν υπακοή.

Πρέπει πρώτα νά δοθείτε στήν υπακοή, γιά νά έλθει ή ταπείνωση.

Βλέποντας τήν ταπείνωση, ό Κύριος στέλνει τή θεία χάρη κι έπειτα έρχεται μόνη, αβίαστα, ή προσευχή.

Άν δέν κάνετε υπακοή καί δέν έχετε ταπείνωση, ή ευχή δέν έρχεται καί υπάρχει καί φόβος πλάνης.

Νά ετοιμάζεστε σιγά – σιγά, απαλά – απαλά καί νά κάνετε τήν ευχή μέσα στό νού.

Ό,τι είναι μεσα στό νού, είναι καί στήν καρδιά.

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ένα από τα συγκλονιστικότερα αποσπάσματα του Αγίου Ισαάκ του Σύρου

 

The Uncut Mountain Όρος Αλατόμητον

" μια κίτρινη φυλή θα κυριεύσει στον κόσμο" έλεγε ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΚΕΙΜ το 1860 από την Ιθάκη και σήμερα η σύγκρουση ΗΠΑ - ΚΙΝΑΣ πλησιάζει ενώ η πρώτη "ζει" πάλι τον εμφύλιο της

Μεταξύ των άλλων ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΚΕΙΜ ο Παπουλάκος ο Ιθακήσιος είπε πρίν παρά πολλά χρόνια , όπως επισημάναμε στο άρθρο μας βλ .στον σύνδεσμο

" θα κλωτσάς τα χρήματα στον δρόμο και δεν θα σκύβεις να τα πάρεις" 

" θα πηγαίνεις από εδώ στην Λεύκη για να δεις άνθρωπο" 

" το Θιάκι θα γίνει μοναστήρι και η μισή Κεφαλονιά"

" μια κίτρινη φυλή θα κυριέψει τον κόσμο" 

ΣΤΩΜΕΝ καλώς

Ιθάκη 2000 Κωνσταντίνου Π Κανέλλου 

(σελ. 107) Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΚΕΙΜ Ο ΙΘΑΚΗΣΙΟΣ 1786 -1868) 

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com

Στο μέλλον θα γίνουν ακόμη ολιγότεροι! - Νικόλαος Σωτηρόπουλος

 

A JOURNEY OF FAITH

Καθηγητής Δρ Νεκτάριος Δαπέργολας, «Οἱ Ἱεροί Κανόνες, οἱ συμπροσευχές καί ἡ βδελυρή πορεία πρός τήν Πανθρησκεία» …

Νεκτάριος Δαπέργολας

Οἱ συμπροσευχές, οἱ διαχριστιανικοί «διάλογοι», ἡ προδοσία τῶν ποιμένων, τί προβλέπουν ρητά οἱ Ἱεροί Κανόνες καί πῶς παραβιάζονται σήμερα ἐν πλήρει συνειδήσει, ὁ Οἰκουμενισμός καί ἡ πορεία πρός τήν Παγκόσμια Πανθρησκεία ἦταν κάποια ἀπό τά ἐπί μέρους θέματα τῆς πρόσφατης συνέντευξης τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα στήν Βίκυ Μπαϊρακτάρη («Θέμα τῆς Χαλκιδικῆς», 10-12-2025). Παραθέτουμε πιό κάτω ὁλόκληρη τήν συζήτηση, πού εἶχε καί καίριες ἐρωτήσεις, ἀλλά καί πλήρως κατατοπιστικές ἀπαντήσεις…

1. Κύριε Δαπέργολα ποιό εἶναι τό βασικό ἐπιχείρημα κατά τῶν συμπροσευχῶν μέ τούς Παπικούς;

Τό βασικό ἐπιχείρημα εἶναι πολύ ἁπλᾶ ὅτι ἡ καταδίκη τῶν συμπροσευχῶν μέ Παπικούς καί γενικότερα μέ αἱρετικούς, ὅπως βεβαίως καί μέ ἀλλοπίστους, εἶναι πολλαπλῶς ἐπιβεβαιωμένο γεγονός ἀπό τούς ἐκκλησιαστικούς Κανόνες καί τήν εὐρύτερη ἐκκλησιαστική μας Ἱερά Παράδοση. Δογματικά ἡ συμπροσευχή μέ μή Ὀρθόδοξο εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτη, ὡς καθιστοῦσα τόν Ὀρθόδοξο κοινωνό τῆς πλάνης καί τῆς αἵρεσης, πρᾶγμα πού δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς θεωρητική παρεκτροπή, ἀλλά βλαπτική ἐνέργεια ἀπό σωτηριολογικῆς ἄποψης. Γιά τόν λόγο αὐτό καταδικάζεται ρητά καί κατηγορηματικά. Ὅσοι ἑπομένως ἐπικρίνουμε τίς συμπροσευχές, δέν κάνουμε τίποτε περισσότερο ἀπό τό νά βασιζόμαστε ἁπλῶς στούς Ἱερούς Κανόνες πού θέσπισε θεοπνεύστως καί ἀκολουθεῖ ἐδῶ καί πολλούς αἰῶνες ἡ Ἐκκλησία μας, χωρίς νά λέμε ἀπολύτως τίποτε δικό μας. Ἀντίθετα, ὅσοι τίς ἀποδέχονται εἶναι πού αὐθαιρετοῦν σέ βάρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας καί παραβιάζουν κατάφωρα τούς Ἱερούς Κανόνες.

2. Ποιοί Ἱεροί Κανόνες ἤ Πατερικές θέσεις ἀπαγορεύουν τέτοιες πρακτικές;

Ὑπάρχουν ἀρκετοί. Κατ’ ἀρχάς θυμίζω τούς λεγόμενους «Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων» (πού ἐπικυρώθηκαν ἀπό τήν Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδο), ἐκ τῶν ὁποίων ὁ 10ος ὀρίζει ὅτι «εἴ τις ἀκοινωνήτῳ, κἂν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω», ὁ 45ος ὁρίζει πώς «ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ διάκονος, ὁ μόνον συνευξάμενος αἱρετικοῖς, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τί, καθαιρείσθω», ἐνῷ καί ὁ 65ος ὁρίζει ἐπίσης τόν ἀφορισμό ὅποιου εἰσέρχεται σέ λατρευτικό χῶρο Ἰουδαίων καί αἱρετικῶν, ἐπιπλέον δέ καί τήν καθαίρεση ἄν πρόκειται γιά κληρικό («εἰ τις κληρικός, ἡ λαϊκὸς εἰσέλθοι εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἡ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καὶ καθαιρείσθω, καὶ ἀφοριζέσθω»). Θυμίζω ἐπίσης τόν 33ο Κανόνα τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου (μέσα 4ου αἰώνα)., σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο «οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι», ἀλλά καί τόν 37ο Κανόνα τῆς ἴδιας Συνόδου, πού ἀπαγορεύει κάθε κοινό ἑορτασμό («οὐ δεῖ παρὰ τῶν Ἰουδαίων ἢ αἱρετικῶν τὰ πεμπόμενα ἑορταστικὰ λαμβάνειν, μηδὲ συνεορτάζειν αὐτοῖς»). Ἐξαιρετικά σαφής εἶναι ἀκόμη ὁ 2ος Κανόνας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου (341 μ.Χ.), πού ὁρίζει γιά τούς Ὀρθοδόξους τό «μὴ ἐξεῖναι κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδὲ κατ’ οἴκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοῖς μὴ τῇ ἐκκλησίᾳ συνευχομένοις». Ἔχει ἰδιαίτερη σημασία μάλιστα ὀτι οἱ Κανόνες, ὅπως παρατηροῦμε, ἀπαγορεύουν τήν ὁποιαδήποτε συμπροσευχή, ἀκόμη καί σέ σπίτι. Πρᾶγμα πού ἀπαντᾶ σέ ἕνα ἀκόμη στρεβλωτικό σόφισμα τῶν Οἰκουμενιστῶν ὅτι οἱ Ἱεροί Κανόνες ἀπαγορεύουν μόνο τήν κοινή τέλεση Θείας Λειτουργίας καί τό Κοινό Ποτήριο, πρᾶγμα πού δέν ἰσχύει. Ἀπό ἐκεῖ καί μετά ὑπάρχει ἀκόμη πλῆθος πατερικῶν χωρίων (ἀπό τούς Πατέρες τῶν πρώτων Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἕως τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη) ἀλλά γνωστές καταγεγραμμένες διδαχές καί ἀπό τούς σύγχρονους Ἁγίους μας, ὅπως οἱ Ἅγιοι Παΐσιος, Πορφύριος, Ἰάκωβος καί ἄλλοι, πού θέτουν πέραν κάθε συζητήσεως τό ἀπαράδεκτο καί ἀνεπίτρεπτο τῶν συμπροσευχῶν.

3. Πιστεύετε ὅτι οἱ πρόσφατες συμπροσευχές πού εἴδαμε στήν Κωνσταντινούπολη εἶναι μεμονωμένες ἤ ἀποτελοῦν σταδιακή «νέα γραμμή» στήν Ἐκκλησία;

Eίναι ἁπλῶς ἕνα μόνο ἐπεισόδιο μίας πολύ εὐρύτερης πρακτικῆς πού κυριαρχεῖ ἐδῶ καί πολλά χρόνια. Δέν μπορῶ νά τό χαρακτηρίσω οὔτε κἄν ὡς νέα γραμμή, δεδομένου ὅτι αὐτή ἡ ἱστορία χρονολογεῖται τοὐλάχιστον ἑπτά δεκαετίες πίσω, μέ τήν ἵδρυση τοῦ λεγόμενου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» καί τήν ἔναρξη τῶν λεγόμενων διαχριστιανικῶν διαλόγων. Ἔκτοτε τό φαινόμενο τῶν συμπροσευχῶν ἀρχίζει σταδιακά νά πυκνώνει, ἐντείνεται ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1990 καί ἑξῆς καί οὐσιαστικά κλιμακώνεται μετά τήν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τό 2016. Εἰδικά δέ τήν τελευταία δεκαετία ἀποτελεῖ συνεχές φαινόμενο.

4. Ποιός εἶναι ὅμως ὁ ρόλος τῶν ἐκκλησιαστικῶν ποιμένων πού ἐμπλέκονται σέ ὅλα αὐτά;, Δέν γνωρίζουν ὅτι παραβιάζουν τούς Ἱερούς Κανόνες;

Εἶναι δυνατόν νά μήν τό γνωρίζουν; Τό γνωρίζουν πολύ καλά καί φυσικά τό πράττουν ἐν πλήρει συνειδήσει. Τίς τελευταῖες δεκαετίες, ξέρετε, ἔχει ἀναπτυχθεῖ στά μέρη μας ἡ περιβόητη μεταπατερική θεολογία, τήν ὁποία ἀσπάζεται καί προωθεῖ ἀνοιχτά καί τό Φανάρι καί ἐπίσης μέγα μέρος καί τῆς δικῆς μας Ἱεραρχίας. Μία ψευδοθεολογία, πού προσπαθεῖ δῆθεν νά ἑρμηνεύσει νεωτερικά, ἀλλά στήν οὐσία νά ἀκυρώσει τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀνατρέποντας καί δόγματα καί μέρος τῆς Ἱερᾶς μας Παράδοσης, καί νά δικαιώσει την παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή τήν ὀργανωμένη ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες ἀπόπειρα συγχώνευσης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί ὅλων τῶν αἱρέσεων (πού στρεβλωτικά ἀποκαλοῦνται ἐπίσης «Ἐκκλησίες») σέ ἕνα καινούργιο κατασκεύασμα. Εἶναι ἕνα ἔργο στό ὁποῖο εἶναι ξεκάθαρα ταγμένοι δυστυχῶς πλεῖστοι τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν μας, λειτουργῶντας ὡς δούρειοι ἵπποι καί ὡς ἐντολοδόχοι ἄλλων κέντρων. Εἶναι τραγικό, γιατί αὐτοί οἱ ἄνθρωποι τύποις λατρεύουν καί ὑπηρετοῦν τόν Χριστό, οἱ πράξεις τους ὅμως δείχνουν ἐντελῶς ἄλλα πράγματα.

5. Τά τελευταῖα χρόνια ἀκοῦμε συχνά γιά τούς θεολογικούς διαλόγους. Ποῦ ἀκριβῶς, κατά τή γνώμη σας, ξεπερνιέται τό ὅριο ἀνάμεσα στόν διάλογο καί τή λειτουργική συμπόρευση;

Κατά τήν στιγμή πού παύει νά εἶναι διάλογος, δηλαδή εἰλικρινής προσέγγιση τῆς ἀλήθειας μέσῳ δεδομένων καί ἐπιχειρημάτων, καί μετατρέπεται σέ συμπροσευχή ἀκόμη καί ἐκτός ναοῦ, πόσο δέ μᾶλλον ὅταν μεταφέρεται καί ἐντός τοῦ ναοῦ, ἐντασσόμενη σέ λατρευτικές ἀκολουθίες. Ἐκεῖ ξεπερνιέται ἐντελῶς τό ὅριο, ἐκεῖ εἶναι πού παραβιάζονται οἱ Ἱεροί Κανόνες. Θά πρέπει ὅμως στό σημεῖο αὐτό, γιά νά μήν γενικολογοῦμε, νά εἰπωθεῖ καί ἕνα γεγονός πού δέν ἐπιδέχεται ἀμφισβητήσεων: ὅτι στήν πραγματικότητα πλέον δέν ὑφίσταται διάλογος, ἀλλά μόνο λειτουργική συμπόρευση. Οἱ λεγόμενοι διαχριστιανικοί διάλογοι ἀπέτυχαν παταγωδῶς καί αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τό ὅτι ἐδῶ καί 70 περίπου χρόνια, ἀφ’ ὅτου ξεκίνησαν ἐπίσημα (κατά τή δεκαετία τοῦ ’50) οἱ Παπικοί, ὅπως καί οἱ ἄλλοι αἱρετικοί, δέν ἔχουν κάνει πίσω οὔτε μισό ἑκατοστό σέ κανένα ἀπολύτως θεολογικό ζήτημα, οὔτε ἔχουν ὑποχωρήσει σέ καμία ἀπό τίς πλάνες τους. Ἐδῶ καί πολλά χρόνια λοιπόν κανένας ἀπολύτως διάλογος δέν διεξάγεται πιά, οὔτε κἄν προσχηματικός, πρός τήν ὑποτιθέμενη κατεύθυνση τῆς ἐπίλυσης τῶν θεολογικῶν διαφορῶν. Γι’ αὐτό τό μόνο πού βλέπουμε πλέον εἶναι συμπροσευχές καί τό μόνο πού ἀκοῦμε εἶναι οἱ γνωστές συμπεριληπτικές ἀγαπολογίες. Ὁ στόχος καί τῶν δύο πλευρῶν πού μετέχουν στούς δῆθεν διαλόγους, ὅπως πλέον ρητά διακηρύσσεται, δέν εἶναι νά λυθοῦν τά θεολογικά ζητήματα, ἀλλά εἶναι ἡ ἕνωση με…σεβασμό στήν ποικιλομορφία καί τήν διαφορετικότητα, δηλαδή «ὅλοι μαζί ἑνωμένοι, κρατῶντας ὁ καθένας τα δικά του, παρά τίς δογματικές διαφορές μας, ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης». Εἶναι τερατῶδες ὅμως αὐτό. Δέν ὑπάρχει ἀληθινή ἀγάπη μακριά ἀπό τήν ἀλήθεια, οὔτε ἀγάπη πού νά δικαιώνει ὅλες τίς πλάνες, τίς στρεβλώσεις καί τίς διαστροφές. Ἔχουν ἀγάπη δηλαδή μέσα τους ὅλοι αὐτοί οἱ δύσμοιροι στρεβλωτές καί ἄρα τόσοι μεγάλοι Ἅγιοι πού ἔλεγαν «μακριά ἀπό τούς αἱρετικούς», τί ἦταν; Φανατισμένοι κήρυκες τοῦ μίσους; Τέτοιο σαθρό καί ἀστεῖο συμπέρασμα προκύπτει ἀπό τίς πλανεμένες θέσεις τῶν σημερινῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἐδῶ ὅμως δέν μιλᾶμε ἁπλῶς γιά μία κοινωνική ὁμάδα πού καλεῖται νά συνυπάρξει, παρά τίς διαφορές τῶν μελῶν της, ἀλλά γιά νόθευση τῆς πίστης μας καί καταστροφή τοῦ ἴδιου του δρόμου τῆς σωτηρίας μας.

6. Ποιός εἶναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιά τήν ὀρθόδοξη ὁμολογία ὅταν πραγματοποιοῦνται τέτοιες συμπροσευχές;

Τό πρόβλημα δέν εἶναι μόνο οἱ συμπροσευχές. Οἱ συμπροσευχές εἶναι ἕνα μέρος μόνο τοῦ ὅλου νεοταξικοῦ πλαισίου, ἕνα μέσο σέ μία πολύπλευρη διαδικασία ὑποταγῆς τῆς Ὀρθοδοξίας καί συγχώνευσης, ὅπως ἤδη προανέφερα, μέσα σέ ἕνα νέο τύπο Χριστιανισμοῦ πού θά ἐνσωματώνει ὄχι μόνο ὅλες τίς αἱρέσεις, ἀλλά καί ὅλα τά πνευματικά ἀπόνερα τῆς μετανεωτερικότητας – καί βασικά ἐννοῶ τήν woke ἀτζέντα, ἡ ὁποία (ὅπως βλέπουμε ἄλλωστε) εἶναι ἤδη μία ἀναγνωρισμένη καί θεσμοθετημένη πραγματικότητα γιά τίς «χριστιανικές ἐκκλησίες» τῆς Δύσης. Τό ἀκόμη εὐρύτερο σχέδιο ἀσφαλῶς εἶναι ἡ περαιτέρω συγκρητιστική ἕνωση μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες καί ἡ προώθηση μίας Παγκόσμιας Πανθρησκείας (ἄλλωστε ἤδη βλέπουμε ὅτι καί οἱ συμπροσευχές δέν διεξάγονται πλέον μόνο σέ ἐπίπεδο διαχριστιανικό, ἀλλά ὁλοένα καί περισσότερο καί σέ ἐπίπεδο διαθρησκειακό). Ὁ ἀπώτερος στόχος εἶναι λοιπόν ἡ Πανθρησκεία, κατά τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο πού ἐδῶ καί δεκαετίες ὁδεύουμε πρός μία παγκόσμια Οἰκονομία, μία παγκοσμιοποιημένη πολιτισμική ἑνοποίηση (ἤ μᾶλλον ἰσοπέδωση) καί πασιφανῶς πρός ἕνα παγκόσμιο πολιτικό ὁλοκληρωτισμό. Ὅλα αὐτά ἐξάλλου ἀπό τά ἴδια ἀκριβῶς ζοφερά, παγκοσμιοποιητικά κέντρα ἐκπορεύονται.

7. Πῶς πιστεύετε ὅτι ἐπηρεάζεται ὁ ἁπλός πιστός ὅταν βλέπει Ὀρθοδόξους καί Παπικούς νά προσεύχονται μαζί;

Ὅπως ὁποιοδήποτε ἐπίμονα καί μεθοδικά ἐπαναλαμβανόμενο φαινόμενο, ἔτσι καί αὐτό προκαλεῖ ἐξοικείωση καί σταδιακή ἀποδοχή δογμάτων καί ἀπόψεων πού κάποτε ὅ ἴδιος πιστός θεωροῦσε ἀπαράδεκτα. Μιλᾶμε δηλαδή γιά κανονικό θεολογικό καί πνευματικό μιθριδατισμό. Καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι αὐτός ὁ μιθριδατισμός ἦταν ἐξ ἀρχῆς καί συνεχίζει νά εἶναι ὁ πραγματικός στόχος ὅσων ἀπεργάζονται τήν ἕνωση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τίς αἱρέσεις. Διάλογοι ἄλλωστε, ὅπως ἤδη ἀνέφερα, δέν γίνονται πιά, ἀλλά καί ὅταν γίνονταν, σύντομα ἀποδείχθηκε ὅτι ἦταν ἐντελῶς προσχηματικοί. Πρόκειται γιά τήν ἴδια ἀκριβῶς μεθοδική διαδικασία ἐξοικείωσης πού συντελεῖται παγκοσμίως πάνω στά μυαλά των ἀμθρώπων γιά τήν ἀποδοχή ὅλου τοῦ πακέτου τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας, εἴτε μιλᾶμε γιά τόν ἐθνομηδενισμό καί τήν δῆθεν ἀναγκαιότητα γιά μία παγκόσμια κυβέρνηση, εἴτε γιά τήν βιοτρομοκρατία τῶν τελευταίων χρόνων, εἴτε γιά τήν woke διαστροφή. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι προφανές, εἰδικά ἄν σκεφτεῖτε πόσο «φυσιολογικά» ἤ «ὑγιῆ» ἤ «προοδευτικά» θεωροῦνται σήμερα πλέον πράγματα πού μόλις 20 ἤ 30 χρόνια πρίν οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι θά τά θεωροῦσαν διεστραμμένα καί ἐντελῶς ἐξωφρενικά. Πρόκειται ἀκριβῶς γιά τό γνωστό παράδειγμα μέ τό σταδιακό βράσιμο τῶν βατράχων μέσα στήν κατσαρόλα. Ἔτσι εἶναι πού καί ἐδῶ στήν πατρίδα μας φτάνουμε σταδιακά σέ ἕνα συνεχές «δέν πειράζει» ἤ στό ἀνεκδιήγητα αἴολο καί φρικωδῶς συγκρητιστικό «ὅλοι στόν ἴδιο Θεό πιστεύουμε». Δέν πιστεύουμε ὅμως στόν ἴδιο Θεό.

8. Μπορεῖ νά ὑπάρξει θεολογικός διάλογος χωρίς κοινές προσευχές; Πῶς;

Μά διάλογος σημαίνει ὅτι καθόμαστε σέ ἕνα τραπέζι καί συζητᾶμε. Βάζουμε κάτω τά δεδομένα καί προσπαθοῦμε νά φτάσουμε σέ κάποιο ἀποτέλεσμα. Τί σχέση ἔχουν μέ αὐτό οἱ κοινές προσευχές; Τό νά ἐμπλεκόμαστε σέ τέτοιες σημαίνει πολύ ἁπλᾶ ὅτι ὁλοκληρώθηκε ὁ διάλογος, ἐπιλύσαμε τίς διαφορές, ἐξομαλύναμε τίς ἀντιθέσεις καί πλέον τελοῦμε σέ κατάσταση ἕνωσης. Γιατί ἄν συμπροσευχόμαστε χωρίς νά ἔχουμε ἑνωθεῖ (καί, ἐννοεῖται, νά ἔχουμε ἑνωθεῖ ἐπί τῇ βάσει τῆς ἀληθείας καί ὄχι κωμικῶν ἀγαπολογικῶν σοφισμάτων), τότε πολύ ἁπλᾶ παραβιάζουμε τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως προαναφέρθηκε. Ἡ συμπροσευχή λοιπόν θά ἔπρεπε νά εἶναι ἡ ἀπόληξη μίας πορείας, εἰδάλλως ἀποτελεῖ αὐθαιρεσία καί ἐκτροπή. Τώρα ὅμως, ὅπως ἐπίσης προανέφερα, δέν ὑφίσταται πλέον καμία διαδικασία πραγματικοῦ διαλόγου, ἀλλά ὑπάρχουν μόνο συμπροσευχές καί κοινές λατρευτικές ἐκδηλώσεις, ἐντελῶς ἀντικανονικές ἐκκλησιαστικά, πού προλειαίνουν συνεχῶς τό ἔδαφος γιά μία προωθούμενη ψευτοένωση, χωρίς τήν παραμικρή ἐπίλυση τῶν θεολογικῶν διαφορῶν. Τέτοια ἕνωση ὅμως εἶναι δαιμονισμός στήν πραγματικότητα, ἕνα ἀντίχριστο κατασκεύασμα πού καταστρέφει κάθε δυνατότητα σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία μόνο μέσῳ τῆς Μίας καί Ἁγίας Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νά πραγματωθεῖ. Ὁ Οἰκουμενισμός ὅμως αὐτό ἀκριβῶς εἶναι: μία ὀργανωμένη σκοτεινή ἀπόπειρα ἀφανισμοῦ τῆς ἀλήθειας, ὄχι γιά νά τήν βροῦν αὐτοί πού τήν στεροῦνται, ἀλλά γιά νά τήν χάσουν καί ἐκεῖνοι πού τήν διαθέτουν. Ὅταν λές ὅτι ἀπό πολλά μονοπάτια μπορεῖς νά φτάσεις στόν Θεό καί τήν θέωση καί ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἁπλῶς ἕνα μόνο ἀπό αὐτά, τήν κατακρεουργεῖς κυριολεκτικά τήν ἀλήθεια.

9. Τί θά λέγατε σέ ὅσους θεωροῦν ὅτι ἡ ἀντίθεσή σας εἶναι «ἀκραία» ἤ «συντηρητική»;

Ὅπως προανέφερα, δέν εἶναι δική μου ἡ ἀντίθεση, ἀλλά τῶν ἴδιων τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ὅλης τῆς πατερικῆς μας παρακαταθήκης. Ἐγώ σέ αὐτήν βασίζομαι καί δέν ἐκφράζω προσωπικές ἀπόψεις. Προσωπικές καί βεβαίως στρεβλωτικές τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας εἶναι οἱ θέσεις τῶν ὑποστηρικτῶν ὅλης αὐτῆς τῆς σημερινῆς κατάστασης, πού διαμορφώνουν μία νεοφανῆ καί ἐκτός ὀρθόδοξης δογματικῆς ψευδοθεολογία. Ὅποιος θεωρεῖ ἀκραία ἤ συντηρητική αὐτή τήν στάση, φανταστεῖτε τί θά ἔλεγε γιά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς καί μία τεράστια ἀκόμη πληθύ μεγάλων Ἁγίων μας, πού ἐκφράστηκαν ἀκόμη πιό «ἀκραῖα» ἀπό ἐμένα γιά τόν Παπισμό καί τίς ὑπόλοιπες αἱρέσεις, καθώς καί γιά τόν θανάσιμο κίνδυνο πού προέρχεται ἀπό αὐτές. Ὑπῆρξαν μεγάλοι ἐκκλησιαστικοί Πατέρες πού ἀπέτρεπαν τούς πιστούς ἀπό κάθε εἴδους σχέση μέ τούς αἱρετικούς, ἀκόμη καί σέ ἐπίπεδο κοινωνικῆς συναναστροφῆς, θεωρῶντας ὅτι ἀκόμη καί αὐτή μπορεῖ νά βλάψει πνευματικά. Φανταστεῖτε πῶς θά τούς χαρακτήριζαν αὐτούς τούς Πατέρες οἱ σημερινοί ψευτοπροοδευτικοί της ἀγαπολογίας. Δέν ἔχει σημασία ὅμως ὅ,τι καί ἄν ποῦν, ἡ οὐσία εἶναι ἡ ἀλήθεια καί αὐτήν ὀφείλουμε νά τήν ὑπερασπιστοῦμε. Σέ τελική δέ ἀνάλυση, τό νά χαρακτηριστεῖ κάποιος ἀκραῖος καί σκοταδιστής, ἐπειδή ἁπλῶς λέει τήν ἀλήθεια καί ὑπερασπίζεται τήν ὀρθόδοξη πίστη ἀπό τά μαγαριστικά σχέδια τῶν δούρειων ἵππων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν ἀποτελεῖ ὄνειδος ἀλλά παράσημο.

10. Ποιόν δρόμο προτείνετε γιά μιά ὑγιῆ προσέγγιση μέ τούς Παπικούς χωρίς δογματική σύγχυση;

Ἡ ὑγιής προσέγγιση εἶναι ὅτι δέν ἀποστρεφόμαστε τούς ἀνθρώπους, ἀλλά τήν αἵρεση. Σέ κοσμικό ἐπίπεδο μποροῦμε καί πρέπει νά εἴμαστε εὐγενεῖς ἀπέναντί τους, ἀκριβῶς ὅπως τό δίδαξαν μέ τό παράδειγμά τους ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἤ ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, πού ὑποδέχθηκαν μέν μέ εὐγένεια ἐπισκέπτες αἱρετικούς, ἀλλά ἀρνήθηκαν νά συμπροσευχηθοῦν μαζί τους. Περνώντας ὡστόσο σέ πνευματικά καί θεολογικά ζητήματα, δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει καμία ὤσμωση. Ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἄποψης, τό μόνο πρᾶγμα πού μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτό ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἡ πλήρης καί ἄνευ ὅρων ἐπιστροφή τῶν Παπικῶν (πού δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ἀλλά αἵρεση καί ἐκκλησιαστική ἐκτροπή) στήν μία καί μόνη Ἁγία καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη. Σέ ὁποιαδήποτε λοιπόν ἐπαφή πού ἐκτείνεται πέρα ἀπό τήν ἁπλῆ κοινωνική ἐπαφή καί ἐπιδιώκει νά ἐμβαθύνει σέ πνευματικά θέματα, αὐτό ὄχι μόνο δέν μπορεῖ νά ἀποσιωπᾶται, ἀλλά ὀφείλει καί νά προβάλλεται ὡς κυρίαρχη προϋπόθεση. Ὡς Ὀρθόδοξοι ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε ὅλους τούς ἀνθρώπους. Δέν θά θυσιάσουμε ὅμως τήν ἀλήθεια, οὔτε θά δεχτοῦμε τήν διαστρέβλωση καί τήν διάλυση τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας. Τέτοια αὐτοκαταστροφική παράνοια δέν μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτή…

Αναρτήθηκε από ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ

Επιστολή στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο

Ἀνδρέας Μπουλάκης

Στρατιωτικός ἐ. ἀ

Θεσσαλονίκη, 15 Δεκεμβρίου 2025

Πατριάρχα Κωνσταντινουπόλεως κύριε Βαρθολομαῖε, σήμερα στήν Ἑλλάδα ὑπάρχουν δύο κατηγορίες Χριστιανῶν.

Στήν πρώτη κατηγορία, πού ἀποτελεῖ καί τήν ἰσχυρή πλειοψηφία, ἀνήκουν ὅσοι ἐκδηλώνουν πρός τό πρόσωπό σας συμπάθεια καί σᾶς «ραίνουν μέ λουλούδια» ὅταν ἔρχεστε ἐδῶ. Δηλαδή ὅσοι προωθοῦν τήν ἰδέα τοῦ συγκρητιστικοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί τό ἀδιάφορο περί τά ἐκκλησιαστικά ζητήματα, ἀκατήχητο εἰς τά τῆς πίστεώς του, ἀπληροφόρητο καί περιφρονημένο ποίμνιο. 

Στήν δεύτερη κατηγορία (τό λεῖμμα πού ἀπέμεινε στήν Ἐλλάδα) ἀνήκουν ὅλοι αὐτοί πού στή συνείδησή τους, ὁμοιάζετε μέ τόν Λατινόφρονα Πατριάρχη Ἰωάννη ΙΑ΄ Βέκκο, εἴτε μέ τόν ἐπίσης Λατινόφρονα Πατριάρχη Ἰωάννη ΙΔ΄ Καλέκα. Πρόκειται γιά τούς ἐλαχίστους πού κατανοοῦν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία σταυρώνεται, ἐφόσον ἀμφισβητεῖται πλέον ὅτι εἶναι ἡ ἀποκλειστική ὁδός σωτηρίας, καί γι’ αὐτό στάζει αἷμα ἡ καρδιά τους. Σταυρώνεται μέ τίς ἀποφάσεις τῆς δῆθεν Ἁγίας Συνόδου στό Κολυμπάρι (2016) πού τόλμησε νά ὀνομάσει τά αἱρετικά βδελύγματα ὡς ἐκκλησίες, μέ τό Οὐκρανικό αὐτοκέφαλο (2019) πού ἀποτελεῖ εἰσπήδηση σέ ξένη δικαιοδοσία, ἕνεκα τοῦ ὁποίου χύνεται στήν Οὐκρανία τόσο πολύ αἷμα Ὀρθοδόξων καί μέ πλεῖστα ἄλλα δεινά. Δεινά πού πηγάζουν ἀπό τόν μασονικῆς (ἐωσφορικῆς) προελεύσεως παναιρετικό Οἰκουμενισμό, ὅπως τρανῶς ἀπέδειξε ὁ Μοναχός Ἀβέρκιος στό προσφάτως ἐκδοθέν βιβλίο του, «Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΑΠΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ».

Κύριε Βαρθολομαῖε, τούς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους θέλετε νά τούς μεταλλάξετε σέ Οὐνίτες. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ Ο ΘΕΟΣ. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν θά ἡττηθεῖ, ἔστω καί ἄν μείνουν ἐλάχιστοι πιστοί, ἔστω καί ἄν μείνει ἕνας μόνο! Μπορεῖτε, ἐάν τό θελήσετε, ἐκ τῆς θέσεώς σας νά στρίψετε τό καράβι τῆς ἐκκλησίας ἀπό τήν αἵρεση ὅπου κατευθύνεται σήμερα, σέ ἀσφαλή λιμένα ἀκολουθώντας τόν προκάτοχό σας Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο καί τούς λοιπούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Στό χέρι σας εἶναι τό ἄν θά μείνετε στή μνήμη τῶν μελλοντικών γενεῶν σάν τόν Ἱερό Χρυσόστομο ἤ σάν τόν Βέκκο καί τόν Καλέκα.

https://tasthyras.wordpress.com/

Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί

Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί,

Αδέλφια πήραν οι οχτροί,

Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί,

μοιράσαν δώρα οι οχτροί,

κι εμείς γελούσαμε|

σαν τα παιδιά την πέμπτη μέρα.

Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί,

Κρατούσαν δίκιο οι οχτροί….

Ελευθερία Βρεττάκη

Το τραγούδι είναι δυστυχώς περισσότερο επίκαιρο από ποτέ…

Το θλιβερό θέαμα του Πατριάρχη να εναγκαλίζεται τον εχθρό της Ορθοδοξίας έχει μείνει ανεξίτηλο στην μνήμη μας. Στην Πόλη που διεξήχθη το τραγικό συλλείτουργο στις 12 Δεκεμβρίου του 1452 και ακούστηκε μέσα στην Αγία Σοφία η μνημόνευση του Πάπα, επαναλήφθηκε η μιαρή προσπάθεια της ενώσεως του Φωτός με το σκοτάδι, της Αλήθειας με το ψέμα, της αμολύντου Ορθοδόξου Πίστεως με το συνονθύλευμα των πάσης φύσεως αιρέσεων με αρχηγό τον παπισμό, με γνώμονα την γεωπολιτική, τα κελεύσματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων και οποιαδήποτε άλλη αιτιολογία εκτός από την πραγματική ανάγκη για την ένωση ἐν τῇ Ἀληθείᾳ. Μία ένωση που φυσικά προϋποθέτει την έμπρακτη μετάνοια και την αποκήρυξη όλων των κακοδοξιών που έχει γεμίσει ο ρωμαιοκαθολικός κόσμος στον διάβα των αιώνων. 

Η ευθύνη που έχουμε πλέον όλοι μας, από τους υπόλοιπους Πατριάρχες μέχρι τον τελευταίο πιστό είναι τεράστιες και ειδικά για τους λαϊκούς που έχουμε μείνει ακατήχητοι, ανιστόρητοι, χωρίς ουσιαστικό ορθόδοξο βίωμα, βυθισμένοι στην εκκοσμίκευση της εποχής και χωρίς τα εφόδια που χρειάζονται για να σηκώσουμε το βάρος της υγειούς αντίδρασης απέναντι στην παναίρεση του οικουμενισμού. Ο κατώτερος κλήρος πάλι έχει διπλή ευθύνη, τόσο απέναντι στους ανωτέρους του οι οποίοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους ολισθαίνουν είτε συνειδητά είτε από δειλία και φόβο στα θολά και βουρκώδη νερά του οικουμενισμού, όσο και απέναντι στο ποίμνιο που βλέποντας τον Πάπα να απαγγέλει το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς το filioque χάρηκε νομίζοντας ότι μετανόησε και γύρισε στην Ορθοδοξία (!)

Όσοι αντιδρούν διώκονται και συκοφαντούνται ως φανατικοί, ζηλωτές χωρίς επίγνωση και άνθρωποι του μίσους και του σκοταδισμού. Στο άμεσο και κοντινό μέλλον θα αρχίσουν να εμφανίζονται «κληρικοί» και καρδινάλιοι στις εκκλησίες μας και θα περιμένουν να συλλειτουργήσουν με τους Ορθόδοξους Επισκόπους και ιερείς. Πώς θα αντιδράσουν όσοι ακόμη από τους παραπάνω ακολουθούν την πατερική παράδοση; Πώς θα αντιδράσουν σε ενδεχόμενες πιέσεις ή και εκβιασμούς από την ανώτερη εκκλησιαστική διοίκηση σε περίπτωση μη συμμορφώσεως με τις άνωθεν εντολές για αποδοχή των αιρετικών και τέλεση συλλείτουργου;

Πώς θα αντιδράσουμε εμείς οι πιστοί αν δούμε έναν αιρετικό καθολικό, μονοφυσίτη, προτεστάντη να βγαίνει από το Άγιο Βήμα;

Δυστυχώς η θλιβερή φιέστα της Νικαίας άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου και θα μας κοστίσει πολύ ακριβά… Στην Κωνσταντινούπολη η μνημόνευση του ονόματος του Πάπα στην Αγία Σοφία οδήγησε στην Άλωση…. Τώρα πού θα οδηγήσει;

https://tasthyras.wordpress.com/

Ὃσον ἀφορᾶ τήν διοίκησιν καί τήν διδασκαλίαν, ἡ συμμετοχή τοῦ λαοῦ εἶναι θεμελιώδης ~ Άρχιμ. Γεωργίου Καψάνη

Ὃσον ἀφορᾶ δέ εἰς τήν διοίκησιν καί τήν διδασκαλίαν, ἡ συμμετοχή τοῦ λαοῦ εἶναι θεμελιώδης, ἐφ ̓ ὅσον οὗτος, χαρισματούχος ὤν καί διδακτός Θεοῦ, ἀποτελεῖ μετά τοῦ κλήρου τήν ἀγρυπνοῦσαν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας,

...ἥτις μαρτυρεῖ, κρίνει, διακρίνει, ἐγκρίνει καί ἀποδέχεται, ἤ κατακρίνει καί ἀπορρίπτει τήν διδασκαλίαν καί τάς πράξεις τῆς ἱεραρχίας, ὡς ἀπεφάνθησαν καί οἱ Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς ἐν τῇ Ἐγκυκλίῳ αὐτῶν τῆς 6ης Μαΐου 1848».

Άρχιμ. Γεωργίου Καψάνη

''Η ποιμαντική διακονία κατά τούς ἱερούς Κανόνας''

(Πειραιεύς 1976, σ. 110-112.)

https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Καθηγητού Δρ. Νεκτάριου Δαπέργολα: Μελαγχολικές συγκρίσεις, ἀκριβῶς 1000 χρόνια ἀργότερα…

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας

15 Δεκεμβρίου τοῦ 2025 καί σάν σήμερα, πρίν ἀπό ἀκριβῶς 1000 χρόνια, κλείνει τά μάτια του ὁ Βασίλειος Β΄, ὁ σπουδαιότερος καί ἐνδοξότερος βυζαντινός αὐτοκράτορας, μετά ἀπό μία λαμπρή 50ετῆ βασιλεία, ἀφήνοντας τήν Αὐτοκρατορία στό ἀπόγειο τῆς ἀκμῆς της ἀπό κάθε ἄποψη. Κλείνει τά μάτια του, ἔχοντας ἐξουδετερώσει τίς θανάσιμες ἀπειλές ἀπό ἐξωτερικούς ἐχθρούς (Ἄραβες καί κυρίως Βουλγάρους, τούς ὁποίους συνέτριψε μετά ἀπό ἕναν ἐπίμονο πόλεμο πού διήρκεσε πάνω ἀπό 30 χρόνια), ἀλλά καί ἐσωτερικούς, καί ἔχοντας ἐφαρμόσει μία ἐκπληκτική κοινωνική πολιτική ὑπέρ τῶν μεσαίων καί κατώτερων κοινωνικῶν στρωμάτων.

Ἰδιαίτερη ἀναφορά πρέπει νά γίνει στόν ἀνένδοτο ἀγώνα του ἀπέναντι στούς Δυνατούς, δηλαδή τούς ἐπαρχιακούς μεγαλογαιοκτήμονες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀποκτήσει τέτοια ἰσχύ πού νά ἀπειλοῦν καί τήν ἴδια τήν κεντρική ἐξουσία, ἐνῷ αὔξαναν συνεχῶς τόν πλοῦτο τους, ἐκμεταλλευόμενοι τά χρέη καί δημεύοντας ἤ ἀγοράζοντας σέ ἐξευτελιστικές τιμές τά χωράφια τῶν μικρῶν ἐλεύθερων ἀγροτῶν. Γνωρίζοντας ὁ Βασίλειος ὅτι ἡ πολυπληθής ἀγροτική τάξη ἀποτελοῦσε τή ραχοκοκαλιά ὄχι μόνο τῆς οἰκονομίας, ἀλλά καί τοῦ ἀμυντικοῦ στρατιωτικοῦ συστήματος τοῦ κράτους (ἀπό ἐλεύθερους γεωργούς ἀπαρτίζονταν τά ἐπαρχιακά στρατεύματα τῶν Θεμάτων), πῆρε κατά τό ἔτος 996 μιά σειρά ἐντυπωσιακῶν μέτρων, προβαίνοντας σέ κατασχέσεις περιουσιῶν καί ἐπιστροφή τῶν γαιῶν στούς προκατόχους τους, ἐνῷ περαιτέρω ἐπιβλήθηκαν καί πρόστιμα γιά τίς παρανομίες.

Ἰδιαίτερα ἐντυπωσιακό εἶναι μάλιστα ὅτι τά μέτρα αὐτά εἶχαν ἀναδρομική ἰσχύ 75 ὁλόκληρων χρόνων (ὁρίστηκε δηλαδή ὅτι θά ἀφοροῦσαν ὅλες τίς ὑφαρπαγές γαιῶν ἀπό τό ἔτος 922 καί ἑξῆς)! Καί σάν νά μήν ἔφτανε αὐτό, τό ἔτος 1002 ὁ Βασίλειος ἐξέδωσε καί ἕναν ἀκόμη ἐκπληκτικό νόμο, τό περίφημο Ἀλληλέγγυον, ὁ ὁποῖος ἐπέβαλε...αλληλεγγύη (ἐξ οὗ καί ἡ ὀνομασία) τῶν πλουσίων πρός τούς φτωχούς, ὁρίζοντας - μέ ἁπλᾶ λόγια - ὅτι ἄν κάποιος φτωχός ἀγρότης ἀδυνατοῦσε νά πληρώσει τούς φόρους του στό κράτος, θά τούς πλήρωνε ὁ γεωγραφικά πλησιέστερος γαιοκτήμονας!

Τό ἀκόμη ἐντυπωσιακότερο δέ εἶναι ὅτι αὐτά τά μέτρα δέν ἀνακοινώθηκαν μόνο, ἀλλά καί ἐφαρμόστηκαν πλήρως: οἱ ἀντιδράσεις πατάχθηκαν, οἱ γαῖες ἐπιστράφηκαν, οἱ Δυνατοί ἐπέδειξαν καί τήν...ἀλληλεγγύη τους (θέλανε-δέν θέλανε) καί ἡ μικρομεσαία ἀγροτική τάξη ἀνακουφίστηκε. Καί ἔτσι ὁ Βασίλειος Β΄, ἕνας ἄνθρωπος πού πέρασε τήν ζωή του μέσα σέ ἀπόλυτη λιτότητα καί φορώντας ἕνα ἁπλό στρατιωτικό χιτώνα, πεθαίνοντας τό 1025, ἄφησε καί τά μικρομεσαῖα κοινωνικά στρώματα νά εὐημεροῦν καί τά ταμεῖα τοῦ κράτους νά ξεχειλίζουν ἀπό τό χρυσάφι καί τά σύνορα ἀσφαλῆ καί γενικότερα τήν Αὐτοκρατορία στήν θέση τοῦ πιό ἰσχυροῦ στρατιωτικά καί οἰκονομικά καί πιό λαμπροῦ πολιτισμικά κράτους τοῦ πλανήτη κατ’ ἐκείνη τήν χρονική περίοδο.

Ἀκριβῶς 1000 χρόνια ἀργότερα ἀξίζει, γιά προφανεῖς λόγους, μία μνεία σέ αὐτόν τόν σπουδαῖο ἡγέτη. Ὄχι μόνο γιά λόγους μουσειακά ἱστορικούς, ἀλλά καί ἐπειδή ὅλα τά παραπάνω μποροῦν νά ὁδηγήσουν (μεταξύ πολλῶν ἄλλων) καί σέ κάποια πολύ εὔγλωττα συμπεράσματα σχετικά μέ τό τί σημαίνει συνετή καί ἀδιάφθορη διακυβέρνηση, ὀξεῖα πολιτική σκέψη, ἀποφασιστική πολιτική βούληση, εὔστοχη ἐκτίμηση τῶν πραγματικῶν ἀναγκῶν τοῦ κράτους καί εἰλικρινές ἐνδιαφέρον γιά τήν εὐημερία τοῦ λαοῦ. Καί μποροῦν νά ὁδηγήσουν καί σέ πασιφανεῖς μελαγχολικούς προβληματισμούς, ὅταν αὐτά τά συναντοῦμε σέ τόσο μακρινές ἐποχές, πού στιγματίστηκαν μάλιστα ὡς δῆθεν πολιτικά αὐταρχικές, πολιτισμικά πρωτόγονες καί πνευματικά σκοταδιστικές, μέσα ἀπό τά γελοῖα ἀντι-ιστορικά ἀφηγήματα κάτι άστείων «προοδευτικῶν» ἀπολογητῶν τοῦ ἄθεου σύγχρονου ψευτοανθρωπισμοῦ καί τῆς κάθε διεφθαρμένης κλεπτοκρατικής «δημοκρατικῆς» ψευδαίσθησης.

Μία χιλιετία ἀκριβῶς μετά τό ἀπόλυτο ζενίθ τῆς ἑλληνορθόδοξης συλλογικῆς μας ἰδιοσυστασίας, κι ἐνῷ ἔχουμε κουτρουβαλήσει ὡς τό ἀπόλυτο ναδίρ τοῦ μακράν χειρότερου καί τραγικότερου σημείου τῆς Ἱστορίας μας, στόν πάτο πραγματικά ἑνός πνευματικοῦ, πολιτιστικοῦ, οἰκονομικοῦ καί πολιτικοῦ βούρκου καί μέ ἡγεσίες σιχαμερῶν ἀντίχριστων ὀλετήρων προδοτῶν, ὅλες οἱ συγκρίσεις εἶναι πραγματικά θλιβερές...

Αναρτήθηκε από ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ