Ηδη βλέπουμε ότι σε πολλά ιστολόγια (ανάλογα με τον ποιόν υποψήφιο υποστηρίζει το κάθε ιστολόγιο) εμφανίζονται οι εκλεκτοί της κάθε πλευράς υποψήφιοι για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Εκκλησιας της Κύπρου, ως «πνευματικοί» καθοδηγητές, κάνοντας ομιλίες που αγγίζουν την καρδιά του ακροατή/αναγνώστη, ανεβάζοντας έτσι τη εκλογική τους δημοτικότητα. Για τα πραγματικά προσόντα που πρέπει να έχει ένας επίσκοπος και ιδίως για την απροθυμία του να γίνει επίσκοπος, επειδή γνωρίζει την τεράστια ευθύνη ου αξιώματος, ούτε κουβέντα δεν γίνεται. Αυτός δυστυχώς ο επιζήμιος για την πνευματική και όχι μόνο ζωή της Εκκλησίας τρόπος επισκοπικού εκλογικoύ αγώνα έχει πάρει πια τεράστιες διαστάσεις και αποτελεί μέγα σκάνδαλο για τους πιστούς. Ως εκ τούτου επαναλαμβάνουμε δύο σημαντικούς λόγους του μακαριστού π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου προς ωφέλεια των υποψηφίων και όσων τους υποστηρίζουν.
Α.Τ.
«Παρά τας ταλαιπωρίας της υγείας μου και το εν γένει εύθραυστον αυτής, παρά την συνεχή απασχόλησιν μου εις το πνευματικόν έργον, εις ποίον αγώνα της Εκκλησίας μου δεν έδωκα το "παρών"; Αν δεν "εκόσμησα" θρόνους, αν δεν "ελάμπρυνα" τελετάς (άμουσος δε και παράφωνος ων, ήμην λίαν ακατάλληλος προς τούτο…) αν δεν εισήλθον εν πομπή εις τους Ναούς, φέρων μανδύαν μετά μακράς "ουράς", προπορευομένων Ιερέων και Διακόνων και κρουομένων χαρμοσύνως των κωδώνων, αν δεν ήκουσα ψαλλομένας "φήμας" υπό καλλιφώνων χορωδιών, αν δεν ηυλόγησα δια δικηροτρικήρων τα πλήθη, αν δεν παρήλασα χρυσοστόλιστος ανά τας οδούς εν μέσω διπλών στίχων παρατεταγμένων στρατιωτών και υπό τους ήχους της "Μπάντας" του Δήμου αν…, αν…, αν…, δεν υπήρξα όμως και ρίψασπις ή λιποτάκτης. Ελεύθερος μεν σκοπευτής, αλλ' ουδέποτε απών εκ του αγωνιστικού στίβου. Ποίους εχθρούς της Εκκλησίας δεν επολέμησα δι' επιστολών, δι' άρθρων, δια βιβλίων, δι' ατερμόνων διαλογικών συζητήσεων κατ' ιδίων ή ενώπιον ακροατηρίων;
Ποία ζωτικά δια την Εκκλησίαν θέματα αντιπαρήλθον εν σιγή και αδιαφορία; ποία εκ των συμφερόντων της Εκκλησίας δεν υπερήσπισα, εκ της ασήμου και ταπεινής σκοπιάς μου, δι' όλων μου των δυνάμεων; Αλλ' ας θέσω <φυλακήν τω στόματι μου> διότι παρεσύρθην ανεπαισθήτως και <γέγονα άφρων καυχώμενος>…Ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ!
Ούτω λοιπόν εργαζόμενος και μηδέ λογισμόν Επισκοπής έχων, αντιθέτως δε συναισθανόμενος δέος και συγκλονισμόν ενώπιον του βάρους της διαποιμάνσεως δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων και βαθείαν έχων συναίσθησιν της ανεπαρκείας και αδυναμίας μου, άμα δε και ρέπων εκ χαρακτήρος προς την μόνωσιν και την αφάνειαν, δεν εφρόντισα ποτέ να αποκτήσω ουδέ ίχνος "τυπικού προσόντος" αναγκαίου δια την εγγραφήν εις τον Κατάλογον των προς αρχιερατείων εκλογίμων". (Γέρ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου "Εξομολόγησις και απολογία - Περί αποφυγής της Αρχιερωσύνης", Εκδ. "Τροχαλία", Αθήναι, 1999, σ. 39).
Ο ίδιος Γέροντας Επιφάνιος είχε σημειώσει στη νεκρολογία του για τον αείμνηστο Αρχιμανδρίτη Σπυρίδωνα Σγουρόπουλο, έναν αφανή στον κόσμο αλλά επιφανή στον Θεό κληρικό:
" …Συ επίστευες εις τον Ιησούν! Σπανίως καρδία, και μάλιστα "σε τούτα τ' άπιστα καταραμένα χρόνια, που δεν πιστεύουν τίποτε, ούτ' αγαπούν κανένα" επίστευσε και ηγάπησε τον Ιησούν τόσον βαθέως, τόσον φλογερώς και τόσον στερρώς, όσον η Ση ιερωτάτη καρδία.
Αυτόν εκήρυττες, Αυτόν εμελέτας, Αυτόν εστοχάζεσο, Αυτόν ανέπνεες, Αυτόν έζης. Ακριβώς δε δια τούτο, ήσο πλήρης και αυτάρκης και δεν εθήρευες υλικόν πλούτον ή γηίνας τιμάς και μεγαλεία φθαρτά και επίκηρα ( σ.σ. που υπόκεινται στον θάνατο). Και αυτά τα του οφφικίου Σου διακριτικά ουδέποτε σχεδόν περιεβλήθης. Της φιλοδοξίας και αρχομανίας ο σάραξ δεν κατώρθωσε να προσβάλη την μεγάλην ψυχήν Σου. Ο λιτός τίτλος "Πρεσβύτερος", όστις εις άλλους θα έφερεν ασφυξίαν, Σε εχώρει ανετώτατα, όπως ανετώτατα Σε εχώρει και το "ασπαλακείον Σου", ως απεκάλεις το στενόν μικρόν και υπόγειον δωμάτιον Σου…Τοις ίχνεσι των αθανάτων Πατέρων στοιχών, ηγάπησας την πτωχείαν και την αφάνειαν. Εφήρμοσας, όσον ελάχιστοι, το "μη ζήτει παρά Κυρίου ηγεμονίαν, μηδέ παρά βασιλέως καθέδραν δόξης (Σοφ.Σειρ. ζ' 4). Δεν ανήλθες εις υψηλά εκκλησιαστικά ή πανεπιστημιακά αξιώματα, καίτοι το ολόφωτον άστρον της αξίας Σου θα ηδύνατο, εάν απλώς ήθελες, να επιβληθή οπουδήποτε. Εάν όμως επεδίωκες τιμάς και αξιώματα θα ήσο μεν τύποις Ποιμήν ή Διδάσκαλος, αλλά ουχί Ε μ π ν ε υ σ τ ή ς! Ωραίον όντως το διδάσκειν, ωραιότερον όμως και μεγαλειωδέστερον το εμπνέειν. Δια το πρώτον αρκούσιν ολίγαι ξηραί γνώσεις, δια το δεύτερον απαιτείται παράδειγμα ακτινοβόλου αυταπαρνήσεως και γενικώς βίος ολόλαμπρος και πλήρης θυσιών. Και Συ είχες αυτήν την ειδικήν εύνοιαν και ευλογίαν του Κυρίου: δεν εδίδασκες απλώς, αλλά ενέπνεες! Ανήκες ουχί εις τον μέγαν αριθμόν των διδασκόντων, αλλ' εις τον απελπιστικώς μικρόν αριθμόν των εμπνεόντων…".
( Επιφανίου Θεοδωροπούλου, Αρχιμανδρίτου "Άρθρα-Μελέται-Επιστολαί" Τόμος Α', Εν Αθήναις, 1986, σ.σ.512-513).