«Πολλοί λέμε περί αγάπης (όπως και εγώ), αλλά δεν γνωρίζουμε πόσων καρατιών είναι η αγάπη μας. Εάν ο Χριστός ήθελε να μας δοκιμάσει, για να γνωρίσουμε ο καθένας την αξία της αγάπης μας, και μας έλεγε: “Παιδιά μου, ο Παράδεισος γέμισε πια, και δεν έχω πού να σας βάλω…”, μερικοί από εμάς θα λέγαμε στον Χριστό με αναίδεια: “Και γιατί δεν μας το έλεγες αυτό νωρίτερα;”. Άλλοι θα έτρεχαν, για να μη χασομερήσουν καθόλου, να προλάβουν και το ένα λεπτό, για να το διασκεδάσουν, και δεν θα ήθελαν ούτε να ακούσουν για τον Χριστό. Τα φιλότιμα όμως παιδιά του Θεού θα έλεγαν στον Χριστό με ευλάβεια: “Μη στενοχωρείσαι καθόλου για μας! Αρκεί που γέμισε ο Παράδεισος· αυτό μας δίνει τόσο μεγάλη χαρά, σαν να βρισκόμαστε κι εμείς στον Παράδεισο!” και θα συνεχίσουν, όπως και πριν, τους φιλότιμους πνευματικούς αγώνες τους με χαρά γι’ Αυτόν που αγάπησαν με ακριβή αγάπη.
»Η φτηνή αγάπη πάντα αποβλέπει σε συμφέρον, και όποιος Χριστιανός την ζει, επειδή είναι λίγη αυτή η αγάπη, έχει όριο το “μέχρι εκεί που δεν κολάζει”, για να απολαμβάνει και τα του κόσμου.
»Η ακριβή αγάπη προς τον Θεό, με τις θυσίες της, γλυκοβράζει την καρδιά και σαν τον ατμό πετιέται ο θείος έρως, ο οποίος δεν μπορεί να συγκρατηθεί, και ενώνεται με τον Θεό. Η έξαλλη αυτή κατάσταση βγάζει τον άνθρωπο όχι μόνον έξω του εαυτού του, αλλά και αυτήν την καρδιά ακόμη την βγάζει έξω από την σάρκα (τις σαρκικές επιθυμίες), και δίνεται πια ολοκληρωμένη και λαμπικαρισμένη στον Θεό.
»Η καρδιά, όταν είναι ολόκληρη στον Θεό δοσμένη, τότε, φυσικά, είναι και σ’ ολόκληρο τον κόσμο μοιρασμένη, και η αγάπη τότε είναι θεοποιημένη. Η μεγάλη αυτή αγάπη του Χριστού δεν κλείνεται ούτε μέσα στην καρδιά ούτε σε σπίτι ούτε σε κτίρια συλλόγων ούτε σε αγκαθωτά σύρματα συνόρων, διότι ο Χριστός δεν κλείνεται…».
ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
(1924–1994)