Πίσω στην ύπαιθρο – πίσω στον Θεό

Α. Η προ-προηγούμενη γενιά, η γενιά των παππούδων μας, ζούσε στην ύπαιθρο. Ασχολούνταν με γεωργικές και κτηνοτροφικές δουλειές όπως ζούσε ο κόσμος για χιλιάδες χρόνια, σαν δωριείς. Η ζωή τους ήταν δίχως καβάντζες και προσανατολισμένη στην απλή επιβίωση. Ζούσαν με πολύ κόπο κι ιδρώτα αλλά χωρίς άγχος. Το τραγούδι και το χαμόγελο ήταν στα χείλη όλων. Την Κυριακή κανείς δεν δούλευε και πήγαιναν στην Εκκλησία.

Σε μια συζήτηση που βρέθηκα με ανθρώπους της γενιάς των γονέων μας, την γενιά της μεγάλης αλλαγής δηλ. ανθρώπους που εγκατέλειψαν την ύπαιθρο και την παραπάνω ζωή, για ένα καλύτερο αύριο, δηλαδή ανθρώπους που ήρθαν στις πόλεις και οι οποίοι ήταν σκληροί με την σημερινή γενιά, προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι αυτοί οι ίδιοι καταστρέψανε την Ελλάδα και καλό είναι να είναι πιο επιεικείς απέναντι στην γενιά των παιδιών τους στην οποία παρέδωσαν καμένη γη. Μάταια όμως…

Κι όμως! Ο παλιός τρόπος ζωής στην ύπαιθρο είχε μία σταθερά: απαιτούσε σε κάθε τι, να βάλει το χέρι του ο Θεός για να αποδώσει καρπούς κάθε ενέργειά σου. Έσπερνες τον σπόρο, όμως έπρεπε να κάνει καλό καιρό ο Θεός για να πάρεις καρπό. Είχες τα ζωντανά σου όμως έπρεπε να φυλάξει ο Θεός να μην κολλήσουν καμιά αρρώστια και αποδεκατιστούν. Έριχνες τα δίχτυα σου κι έπρεπε πάλι ο Θεός να βάλει το χέρι Του να έχεις καλή ψαριά. Σε κάθε τι η ανάγκη να βάλει ο Θεός το χέρι Του ήταν επιτακτική…

Ερχόμενοι όλοι αυτοί στις πόλεις και αλλάζοντας η οικονομία της χώρας μας, άρχισε ο καθένας να βγάζει χρήματα είτε από το εμπόριο, είτε από άλλες δουλειές που δεν είχαν καμία σχέση με την προηγούμενη ζωή τους. Το φαγητό υπήρχε στον μπακάλη κι αργότερα στα σούπερ-μάρκετς κι έτσι χάνοντας την άμεση ανάγκη για καλή σοδειά ή για προστασία των κοπαδιών τους, υπό την θεϊκή εύνοια, όλοι αυτοί Τον λησμόνησαν… Έφυγε η συστολή της γνώσης της αδυναμίας τους κι άρχισε να θεριεύει το εγώ.

Ο χωρικός με τον γάιδαρο πλέον κυκλοφορούσε με αυτοκίνητο και καθιστός ταξίδευε όπου ήθελε. Ήρθε το ρεύμα και η τεχνολογία και όλοι πίστεψαν ότι γίνανε μικροί θεοί. 

Φαντάζεστε την έκπληξη της παρέας όταν υποστήριξα ότι μία – έστω αναγκαστική – επιστροφή στην ύπαιθρο θα αναγεννήσει την Ελλάδα… «Μα πώς θα ζήσουμε χωρίς φάρμακα, υγεία, χωρίς παιδεία για τα παιδιά!», αντέτεινε κάποια ηλικιωμένη κυρία που – να είναι καλά! – χαίρει ακόμη άκρας υγείας. «Γιατί έχετε μήπως τώρα φάρμακα, υγεία και παιδεία;» την ρώτησα. Δεν απάντησε… «Ίσα – ίσα που θα έχετε λιγότερες αφορμές για να αρρωστήσετε, σε ένα φυσικό περιβάλλον…»συμπλήρωσα. 

Οπωσδήποτε η επιστροφή στην ύπαιθρο δεν είναι αυτοσκοπός για να επιστρέψουμε στην πίστη των παππούδων μας προς τον Θεό και της απόλυτης δυνατότητας που αυτή παρέχει στον άνθρωπο αλλά όταν ο περισσότερος πληθυσμός ζει πλέον σε ασυνείδητη κατάσταση διαστροφής κι αυτοκαταστροφής αυτό ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να επανέλθει εις εαυτόν,επανερχόμενος στην θεϊκή αγκαλιά και να σωθεί..

Β. Η κυρία γύρω στα 60, γνωστή μου.

Πιάσαμε κουβέντα και λόγο στο λόγο, φθάσαμε να συζητάμε για όσα έχουν πει οι γέροντες της Ορθοδοξίας. Της εξήγησα ότι αυτό που ζούμε το έχει αναφέρει με μεγάλη λεπτομέρεια ο γέροντας Παΐσιος και της εκτύπωσα το σχετικό απόσπασμα από το blog - «ανατρίχιασα!» μου είπε… Όντως, σοκαρίστηκε! Όταν δε, της έδειξα και τι λένε οι γέροντες και άγιοί μας, για την συνέχεια έμεινε εμβρόντητη και σιωπηλή για λίγη ώρα…

«Για τα παιδιά σας λυπάμαι…», ψέλισσε θλιμμμένη. «Τα παιδιά μας θα ζήσουν στον παράδεισο που θα γίνει η γη μετά από όλα αυτά που θα συμβούν, αρκεί να περάσουμε τώρα την μπόρα», της είπα αισιόδοξα και χαμογελώντας. Την είδα πάλι δεν βολευόταν… «Και τότε τι τα κάναμε όλα αυτά;» είπε δείχνοντας την επιχείρησή της, το πιο σπουδαίο κομμάτι της περιουσίας της. «Τι σημασία έχει αυτό; Το θέμα είναι ότι τα παιδιά μας και τα εγγόνια σου, θα ζήσουν τόσο άνετα όσο δεν μπορείς να φανταστείς!» της είπα ξανά. «Η ζωή θα γίνει πολύ εύκολη και ο κόσμος θα στραφεί κυρίως προς την ψυχοπνευματική του ανάπτυξη», συμπλήρωσα.

Ένα αίσθημα ματαιότητας την κατέκλεισε… Ήταν εμφανής η αδυναμία της να αποδεχθεί αυτό που της έλεγα. Μέλος μιας γενιάς που έχτισε κυριολεκτικά – ως προς την ύλη – την Ελλάδα αλλά την γκρέμισε σε όλα τα άλλα επίπεδα… Μέλος της γενιάς που πρόδωσε μια παράδοση αιώνων που ήταν βασισμένη στην Πίστη μας! 

Καμία αίσθηση, εσωτερικής ζωής – νεκρή από χρόνια…

«Και τι κάναμε τόσα χρόνια όλα αυτά;» αναρωτήθηκε πάλι απογοητευμένη…

«Έλα ντε;» της είπα.

«Αφού λεφτά υπάρχουν για όλους!» συμπλήρωσα και γελάσαμε και οι δύο.

Αυτή πικρά, εγώ με μια κρυφή αισιοδοξία… 

http://www.enromiosini.gr

Προτιμότερη η νυκτερινή προσευχή

Σας το είπα βέβαια νωρίτερα, αλλά θα σας το πω και τώρα∙ Ας σηκωνόμαστε τη νύκτα∙ και αν ακόμη δεν κάνης πολλές προσευχές, κάνε μία με πνευματική καθαρότητα και είναι αρκετό δε ζητώ τίποτε περισσότερο∙ και αν όχι μέσα στα μεσάνυχτα, τουλάχιστον την ώρα του όρθρου. Δείξε ότι η νύχτα δεν είναι μόνο για το σώμα, αλλά και για την ψυχή∙ μην ανεχθής να περάση με απραξία, αλλά άμοιψε τον Κύριο με την αμοιβή αυτή∙ ή καλλίτερα, και αυτή σε σένα επιστρέφει.

Πες μου λοιπόν, αν πραγματικά πέσουμε σε κάποια φοβερή δοκιμασία, ποιόν δεν παρακαλούμε να μας βοηθήση; Και αν πετύχουμε αμέσως εκείνο που ζητάμε, νοιώθουμε ανακούφισι. Ποιος θα σε βοηθήση ώστε να είναι πρόθυμος να σου κάνη τη χάρι εκείνος, προς τον οποίον απευθύνης το αίτημά σου; Ποιος θα σε βοηθήση για να μη γυρίζεις εδώ κι εκεί και να ζητάς σε ποιον να απευθύνης το αίτημά σου; να μην έχης την ανάγκη άλλων, ώστε να ζητήσης αυτό μέσω εκείνων; Τι υπάρχει μεγαλύτερο από αυτό; Διότι Αυτός τότε προ πάντων πραγματοποιεί το αίτημά μας, όταν δεν παρακαλέσουμε άλλους∙ τότε προ πάντων μας κατηγορεί, ως γνήσιος φίλος που είναι, διότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην φιλία Του, όταν παρακαλέσουμε άλλους για να ζητήσουμε από Αυτόν αυτό που θέλουμε. Έτσι ενεργούμε και εμείς προς εκείνους που μας ζητούν κάτι∙ τότε τους κάνουμε τη χάρι με μεγαλύτερη ευχαρίστηση, όταν έρχωνται και μας το ζητούν αυτοί οι ίδιοι και όχι μέσω άλλων.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων Ε΄

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Τα νεύρα της ψυχής»

Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

http://talantoblog.blogspot.gr/

Το ψάρι του καπετάνιου...

Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι . Έφτασε , λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία , έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε:

- Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται.

Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μούστειλε!”.

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τόνειρο έσβησε…

Ο ιερέας , όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση.

Το βράδυ διηγήθηκε τόνειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του:

- “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος.

Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή: “- Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος…

Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τόφερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο. Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα:

- Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου!

Ο άνθρωπος όταν τάκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα:

- Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τόπα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μούστειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε…

- “Δοξασμένο τόνομά Σου Πολυέλεε Κύριε”,

ψιθύρισε ο ιερέας και τον αγκάλιασε με το βλέμμα του…

Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό»

Έκδοσις Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας

http://talantoblog.blogspot.gr/

Χριστός είναι το παν...

Ο γέροντας Πορφύριος είπε:

«Λοιπόν, ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Πάει, τελείωσε.

Αν δε βλέπεις το Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό.

Πώς το κατάλαβες; Θυμάμαι κι ένα τραγούδι. «Σύν Χριστώ πανταχού, φόβος ουδαμού».

Το ’χετε ακούσει; Έ; Το λένε τα παιδιά, δε το θυμάμαι.

Λοιπόν, έτσι πράγματι πρέπει να βλέπομε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο.

Είναι το Παν. Αλλά είναι φίλος και το φωνάζει: «Σας έχω φίλους, βρέ, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια.

Βρε εγώ δεν είμαι... δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω.

Σας θέλω να χαίρεσθε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες;

Έτσι είναι ο Χριστός. Δεν έχει κατήφεια, ούτε μελαγχολία, ούτε ενδοστρέφεια, που ο άνθρωπος σκέπτεται ή βασανίζεται από διάφορους λογισμούς και διάφορες πιέσεις, που κατά καιρούς στη ζωή του τον τραυμάτισαν.

Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Πώς το λέω; Ο Χριστός είναι το Παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινόν, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό.

Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιον θησαυρό ή ό,τι άλλο, δεν θέλομε να το λέμε πουθενά.

Ο Χριστιανός όμως, όταν βρει το Χριστό, όταν γνωρίσει τον Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθεί, θέλει να φωνάζει και να το λέει παντού, θέλει να λέει για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός.

Αγαπήσατε το Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού.

Ο Χριστός είναι το πάν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το Πάν. Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία. Και μακράν του Χριστού η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στεναχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των πιέσεων, των αγωνιωδών, έτσι, ωρών. Όλα, ζούμε εκείνα εκεί της ζωής μας.

Και πάμε εδώ και πάμε εκεί, και τίποτα, και πουθενά δεν στεκόμαστε. Όπου βρούμε το Χριστό, ας είναι μια σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε, να μη χάσουμε το Χριστό. Διαβάστε να ιδείτε. Ασκηταί, που εγνώρισαν το Χριστό, δεν ήθελαν να φύγουν από τη σπηλιά, ούτε βγαίναν έξω να κάνουνε πιο πέρα« θέλαν να είναι εκεί που αισθανόντουσαν το Χριστό μαζί τους. Ο Χριστός είναι το Πάν.

Ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής, της χαράς. Το Πάν.

Γέρων Πορφύριος

http://exomologistetokirio.blogspot.gr

Ο φονιάς καλόγερος

Μιά δυνατή γυναικεία κραυγή, στριγγλιά καλύτερα, ἔσχισε τόν ἀέρα καί πάγωσε τό αἷμα ὅλων μέσα στήν τραπεζαρία τοῦ πανδοχείου.

῾Βοήθεια, βοήθεια, τό παιδί μου κινδυνεύει, πεθαίνει. ῎Ας σώσει κάποιος τό παιδί μου᾽!

Πετάχτηκαν ὅλοι ἀλαφιασμένοι. ῎Ετρεξαν ἔξω καί τό θέαμα πού ἀντίκρυσαν τούς ἄφησε ἄφωνους. ῞Ενα ἑξάχρονο περίπου παιδί βρισκόταν στήν ἀγκαλιά τῆς μάνας του, ἡ ὁποία κείτουνταν χάμω στό ἔδαφος, κοντά στήν φάτνη πού ἦταν ἡ τροφή τῶν ζώων, κλαίγοντας σπαρακτικά μέ ἀναφιλητά. ῾Τό παιδί μου, σῶστε τό παιδί μου᾽, ἔλεγε ξανά καί ξανά.Λίγο πιό πέρα, ἕνα μουλάρι δεμένο κοντά στήν φάτνη γυρόφερνε πανικόβλητο καί ἀνήσυχο.

῾Γιατί παιδάκι μου ἔφυγες ἀπό κοντά μου;᾽ ἔλεγε τώρα ἡ γυναίκα πού φαινόταν κυριολεκτικά χαμένη. ῾Γιατί πῆγες στά ζῶα; Γιατί;᾽

῞Ολοι κατάλαβαν περίπου τί εἶχε συμβεῖ. ῾Η γυναίκα μέ τό παιδάκι της ἔφτασε στό πανδοχεῖο μέ τήν ἅμαξα πού μόλις εἶχε καταφτάσει, καί τό παιδάκι ξέφυγε ἀπό τήν μάνα κι ἔτρεξε στό μέρος πού σιτίζονταν τά ζῶα. ῞Ενα μουλάρι ξαφνιάστηκε καί τρόμαξε, ἀνασηκώθηκε στά πόδια του καί πέφτοντας πάτησε τό παιδάκι πού εἶχε βρεθεῖ ἐκεῖ. Προφανῶς οἱ κραυγές τοῦ παιδιοῦ πανικόβαλαν περισσότερο τό ζῶο πού ἀνασηκωνόταν καί ἔπεφτε πρός τά κάτω διαρκῶς.

Τό παιδί, ὅσο ἐπέτρεπε τό φῶς τοῦ σούρουπου, φαινόταν καταπληγωμένο, μέ τσαλακωμένο τό προσωπάκι του, χωρίς νά κινεῖται, χωρίς νά δείχνει κανένα σημάδι ζωῆς.

῾Κάντε πέρα ὅλοι᾽, ἀκούστηκε ἡ φωνή ἑνός ἀπό τούς πελάτες τοῦ πανδοχείου. ῾Εἶμαι γιατρός. Νά δῶ τό παιδί. Μή μαζεύεστε ὅλοι ἀπό πάνω του᾽.

Παραμέρισαν. ῾Ο γιατρός ἐξέτασε τό παιδί, προσπάθησε νά βρεῖ σημάδι ζωῆς, ἀλλ᾽ εἰς μάτην. Τό παιδάκι δέν εἶχε ἀντέξει τά κτυπήματα τοῦ ζώου. Μπροστά τους εἶχαν μόνο τό ἄψυχο κορμάκι του.

῎Επεσε νεκρική σιγή. Τά πρόσωπα ὅλων ἦταν ἀλλοιωμένα ἀπό τό τραγικό συμβάν. Οἱ πιό ψύχραιμοι πῆραν τήν γυναίκα καί τό παιδί καί τούς ἔβαλαν στό πανδοχεῖο, προσπαθώντας ὅσο μποροῦσαν νά διευθετήσουν τά πράγματα. ῎Αλλοι ἔμειναν ἔξω χωρίς νά ἔχουν κατανοήσει ἀκόμη ἐπακριβῶς τό τί διαδραματίστηκε, ἄλλοι ἄρχισαν σιγά σιγά νά συζητοῦν χαμηλόφωνα καί νά σχολιάζουν τό γεγονός.

Κανείς μέσα στήν γενική ἀναταραχή δέν πρόσεξε ἕναν καλόγερο πού ἀπό τήν ὥρα πού πετάχτηκε κι αὐτός ἔξω ἀπό τίς κραυγές τῆς γυναίκας ἔπεσε παράμερα, χωρίς νά ἔχει τήν παραμικρή δύναμη νά σύρει πιά τά πόδια του. Κείτουνταν ἄναυδος κι ἄν μποροῦσε κανείς νά δεῖ μέσα στήν ψυχή του, θά ἔβλεπε ὅτι ἔσερνε πιά ἕνα βάρος, σάν νά τόν εἶχε πλακώσει ὁλάκερη ἡ γῆ.

Τό μουλάρι ἀνῆκε στόν καλόγερο. ᾽Εκεῖνος μετά ἀπό ὧρες πορεία ἀπό τό μοναστήρι του, σταλμένος γιά ἐξωτερικά διακονήματα, βρῆκε τό πανδοχεῖο, ἔδεσε τό μουλάρι στό σημεῖο πού σιτίζονταν τά ζῶα καί μπῆκε νά ξαποστάσει. Ποῦ νά φανταστεῖ τό τί θ᾽ ἀκολουθοῦσε μετά ἀπό λίγο!

῾Γιατί, Θεέ μου;᾽ ἔλεγε καί ξανάλεγε. ῾᾽Εγώ τό σκότωσα. ᾽Εγώ εἶμαι ὁ φονιάς τοῦ παιδιοῦ᾽. Οἱ λογισμοί κατέτρωγαν τόν ἀββᾶ Παῦλο. ῾῏Ηρθα ἀπό τήν Ρώμη στά ἅγια χώματα πού πάτησε ὁ Χριστός μας, ἀφιερώθηκα σ᾽ Αὐτόν, καί νά τώρα ἡ ἐξέλιξή μου. Εἶναι φανερό. ῾Ο Θεός δέν εὐλόγησε τόν ἐρχομό μου στά ῾Ιεροσόλυμα. Μόνο μέ τό αἷμα μου ἴσως ξεπλύνω τόν φόνο πού ἔκανα᾽.

῾Ο ἀββᾶς βρισκόταν σέ μεγάλη σύγχυση. ῾Η ταραχή δέν τόν ἄφηνε νά ἔχει νηφάλιο τόν νοῦ του. Οἱ ἐνοχές τόν εἶχαν καταβάλει. Εἶχε γύρει πιά ἐντελῶς πάνω στό χῶμα, τό πρόσωπό του ἀκουμποῦσε σ᾽ αὐτό. Ξέψυχα ἐπανελάμβανε διαρκῶς: ῾Εἶμαι φονιάς, εἶμαι φονιάς᾽.

Κάποτε, ἕνα χέρι φιλικό ἔνιωσε νά τόν ἀγγίζει στόν ὦμο. ῾Γέροντα, ἐδῶ εἶσαι; ᾽Ανησυχήσαμε. ῞Ολοι εἶναι πιά μέσα, ἐκτός ἀπό σένα. Τί ἔχεις; Τί ἔπαθες;᾽

῾Ο Παῦλος ἐξακολουθοῦσε νά λέει: ῾εἶμαι φονιάς, ἐγώ σκότωσα τό παιδί᾽.

῾Γέροντα, τρελλάθηκες; Μαζί μου μέσα στό πανδοχεῖο δέν ἤσουνα; Τί λές ὅτι ἐσύ τό σκότωσες;᾽

῾Τό ζῶο εἶναι δικό μου. ᾽Από τά κτυπήματά του πέθανε τό παιδί. ᾽Εγώ ἔχω τήν εὐθύνη᾽.

Κοντοστάθηκε ὁ πανδοχέας. ῾Γέροντα, δέν εἶναι ἔτσι᾽ εἶπε. ῾Τό ζῶο ἦταν στήν θέση πού τό βάλαμε. Δεμένο καί ἔτρωγε. Τό παιδάκι ξέφυγε ἀπό τήν μάνα του καί πῆγε πρός τά ἐκεῖ. ῎Αν κάποιος φέρει εὐθύνη, εἶναι ἡ ἴδια ἡ μάνα στό κάτω-κάτω πού δέν τό πρόσεξε ὅσο ἔπρεπε. ᾽Εσύ λοιπόν τί εὐθύνη ἔχεις;᾽

῾Ο ἀββᾶς Παῦλος δέν ἄκουγε. Μπορεῖ ἡ λογική νά συνηγοροῦσε μ᾽ αὐτό πού τοῦ ἔλεγε ὁ πανδοχέας, ἀλλά ἡ καρδιά του ἔλεγε ἄλλα. ᾽Ανασηκώθηκε μέ τήν βοήθεια τοῦ πανδοχέα καί χωρίς νά πεῖ τίποτε ἄλλο, τήν ἴδια νύκτα ἔφυγε γιά τόν ᾽Αρονά, μιά ἐρημική περιοχή, ἀρκετά μακριά ἀπό ἐκεῖ πού βρισκόταν, πού ἤξερε ὅτι τήν ἐπέλεγαν οἱ μοναχοί, ὅταν ἤθελαν νά ἀφιερωθοῦν περισσότερο στόν Θεό ὡς ἀναχωρητές.

῾Δέν μπορῶ νά μένω πιά στό μοναστήρι. Εἶμαι ἀνάξιος νά βρίσκομαι μαζί μέ τούς καλούς ἐκεῖ ἀδελφούς. ῾Η θέση μου εἶναι νά κλαίω γιά τό ἀνόμημά μου στήν ἔρημο καί νά ᾽μαι μαζί μέ τά θηρία᾽, μονολογοῦσε διαρκῶς.

῾Ο θρῆνος του ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός γινόταν πιό σπαρακτικός. ῾Η μόνιμη ἐπωδός τῶν ὅποιων προσευχῶν καί τῶν σκέψεών του ἦταν: ῾᾽Εγώ ἔκανα τόν φόνο τοῦ παιδιοῦ καί θά κριθῶ σάν φονιάς στήν μέλλουσα κρίση᾽.

῾Η ἀρχική σκέψη πού εἶχε κάνει ἔξω ἀπό τό πανδοχεῖο, ὅτι μέ τό αἷμα του πρέπει νά ξεπλύνει τόν ῾φόνο᾽, κέρδιζε διαρκῶς ἔδαφος στήν ψυχή του. ῾Τό λιοντάρι, τό λιοντάρι, αὐτό εἶναι ἡ λύση. ῾Ο ἴδιος ὁ Κύριος δέν εἶπε ὅτι ῾μάχαιραν ἔδωκες, μάχαιραν θά λάβεις;᾽ Λοιπόν κι ἐγώ ἀφοῦ σκότωσα τό παιδί, πρέπει νά σκοτωθῶ. Πρέπει νά λειτουργήσει ὁ πνευματικός νόμος᾽.

Ξεκίνησε τήν ἑπόμενη ἀξημέρωτα ἀκόμη. Τό λιοντάρι πού τό θεωροῦσε λύση βρισκόταν πολύ κοντά του. ῎Εμενε σέ μιά σπηλιά καί ἦταν τό φόβητρο ὅλης τῆς περιοχῆς καί ὅλων τῶν ἐρημιτῶν. Καί μοναχά ὁ βρυχηθμός του γέμιζε φόβο καί τρόμο τίς καρδιές.

Δέν ἄργησε νά φτάσει. Τό λιοντάρι ἦταν στήν σπηλιά. Μέ τό θάρρος τοῦ ἀνθρώπου πού ἔχει ἀποφασίσει ἤδη τόν θάνατό του προχώρησε θαρρετά στήν εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς. Τό θηρίο τοῦ ἔριξε μιά ματιά καί δέν κουνήθηκε καθόλου. ῾Ο Παῦλος μέ τό ραβδί του τσίγκλισε τό ἄγριο λιοντάρι. Κι αὐτό νά μήν ἤθελε, μέ τίς προκλήσεις του θά τό ἀγρίευε. Τοῦ ἦρθε στήν σκέψη ὁ ἅγιος ᾽Ιγνάτιος ὁ θεοφόρος. Κι ἐκεῖνος ἀπό λιοντάρια ἔφυγε ἀπό τήν ζωή αὐτή. ῾Κι ἄν αὐτά δέν θελήσουν νά μοῦ ἐπιτεθοῦν, ἐγώ θά τά προκαλέσω᾽ εἶχε γράψει στίς ἐπιστολές του στούς χριστιανούς πηγαίνοντας πρός τήν Ρώμη. ῾Τά δόντια τους θά μέ ἀλέσουν, ὥστε σάν καθαρό ψωμί νά βρεθῶ μπροστά στόν Κύριό μου᾽.

῾Μέ τήν διαφορά᾽, σκοτείνιασε πιό πολύ τό βλέμμα τοῦ Παύλου, ῾ἐκεῖνος ἦταν μάρτυρας, ἦταν ἅγιος. Γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ κατασπαράχτηκε. ᾽Εγώ ὅμως…!᾽

Τό λιοντάρι καί πάλι δέν τοῦ ἔδωσε σημασία. Τό ἀντίθετο. Μαζεύτηκε σάν ἥσυχο σκυλάκι καί πῆγε παραμέσα στήν σπηλιά.

῾Μά, τί κάνει;᾽ ψιθύρισε ὁ ἀββᾶς. Προχώρησε κι αὐτός πιό μέσα. Καί πάλι μέ τό ραβδί του τό τσίγκλισε. Πῆρε καί μιά πέτρα πού βρῆκε καί τοῦ τό πέταξε.

Καμμιά ἀντίδραση. Τό λιοντάρι σάν νά βαριόταν δέν ἔδειχνε νά ἐνοχλεῖται.

῾Θά ξανάρθω αὔριο᾽, σκέφτησε ὁ ἀναχωρητής. ῎Ισως σήμερα δέν ἔχει ὄρεξη. Μπορεῖ νά εἶναι καί ἄρρωστο.

Τό ἴδιο σκηνικό ἐπαναλήφθηκε πολλές φορές, ἀλλά μέ τό ἴδιο ἀποτέλεσμα. Τό λιοντάρι ὅ,τι καί νά ἔκανε ὁ ἀπελπισμένος καλόγερος δέν ἀντιδροῦσε. Σάν νά τό συγκρατοῦσε μιά δύναμη πολύ μεγαλύτερη ἀπό αὐτό, κάτι πού δέν μποροῦσε νά σκεφτεῖ μέ τόν θολωμένο νοῦ του ὁ ἀββᾶς.

Τό μυαλό του δούλευε πάνω στήν ἀπόφασή του. Νόμισε ὅτι βρῆκε τελικά τήν λύση. ῾Τό λιοντάρι κάθε μέρα κατεβαίνει στό ποτάμι νά πιεῖ νερό. ᾽Εκεῖ λοιπόν στόν δρόμο του ἐπάνω θά ξαπλώσω καί θά κοιμηθῶ, ὁπότε, δέν μπορεῖ, θά μοῦ ἐπιτεθεῖ᾽.

῾Η λύση πού βρῆκε τόν ἀνέπαυσε. ῎Εβαλε ἀμέσως σέ ἐνέργεια τό σχέδιό του. Πῆγε καί ξάπλωσε στό μονοπάτι γιά τό ποτάμι. Δέν χρειάστηκε νά περιμένει γιά πολύ. ῎Ακουσε τά μεγαλόπρεπα βήματα τοῦ βασιλιά τῶν ζώων. ῾Ο βρυχηθμός του χωρίς νά τό θέλει ἔσφιξε τήν καρδιά του.

῾Κύριε, δῶσε μου θάρρος. ῎Ας γίνει ἡ θυσία μου αὐτή τό ξέπλυμα τῆς ἀνομίας μου. Κύριε, σβῆσε τήν ἁμαρτία τοῦ φόνου καί μήν μοῦ τήν καταλογίσεις στήν κρίση Σου᾽. ῎Ακουσε τήν καρδιά του νά χτυπάει δυνατά. ῎Εσφιξε τά δόντια καί περίμενε. ῾Λίγο ἀκόμη καί τό αἷμα μου θά ξεπλύνει τό αἷμα τοῦ ἀδικοχαμένου παιδιοῦ᾽.

῎Ακουσε τώρα τήν ἀνάσα τοῦ λιονταριοῦ πάνω ἀπό τό κεφάλι του. ῾Κύριε, δέξου τό πνεῦμα μου᾽. Καί τότε, ὤ τοῦ θαύματος! Τό λιοντάρι, σάν νά ἦταν ἄνθρωπος ὑπερπήδησε τόν γέροντα ἥσυχα-ἥσυχα καί προχώρησε στήν πορεία του. Καί πάλι τό θηρίο δέν ἀσχολήθηκε καθόλου μέ αὐτόν.

Δάκρυα πλημμύρισαν τά μάτια τοῦ ἀββᾶ Παύλου τοῦ Ρωμαίου. Δάκρυα αὐτήν τήν φορά εὐγνωμοσύνης καί ἀγαλλίασης. Σάν νά ἄστραψε φῶς μέσα στόν νοῦ του καί κατάλαβε ὅτι ὁ Θεός δέν τοῦ κρατάει τίποτε γιά τό συμβάν μέ τό παιδάκι. ῾Ο Θεός τόν εἶχε συγχωρήσει. Τό σημάδι μέ τό λιοντάρι ἦταν παραπάνω ἀπό φανερό. ῎Αρχισε νά καταλαβαίνει αὐτό πού λέει ἡ Γραφή καί ἡ ᾽Εκκλησία ὅτι δέν εἶναι τό αἷμα τό δικό μας πού ξεπλένει τίς ἁμαρτίες, ἀλλά τό χυμένο ἤδη ῾μιά φορά καί γιά πάντα᾽ αἷμα τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου. ῾Ναί, Κύριε, ᾽Εσύ εἶσαι ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Κύριε, Σέ εὐχαριστῶ. Κύριε, ἐλέησόν με᾽.

῾Ο ἀναχωρητής πῆρε τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς γιά τό μοναστήρι του. ῾Η πληροφορία στήν καρδιά του ὅτι ὁ Θεός τόν εἶχε συγχωρήσει ἔδινε φτερά στά πόδιά του. ᾽Εξομολογήθηκε στόν ἡγούμενο, ὁ ὁποῖος καί αὐτός ἔκπληκτος ἄκουσε τήν διήγηση τοῦ καλοῦ καί εὐαίσθητου μοναχοῦ του. Τόν συμβούλευσε, τόν κανόνισε, τόν ξανάβαλε στόν εὐλογημένο ρυθμό τοῦ μοναστηριοῦ.

῾Ο ἀββᾶς Παῦλος ὁ Ρωμαῖος πέρασε ἔκτοτε ἐκεῖ τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του, μέχρι τήν πρός Θεόν ἀνάπαυσή του, ὠφελώντας καί οἰκοδομώντας τούς πάντες, διηγούμενος συχνά αὐτό πού τοῦ συνέβη καί τό πόσο ὁ Κύριος εἶναι ἵλεως πρός ὅλους, ἀρκεῖ νά δείχνουμε τήν πρέπουσα μετάνοια.

http://fdathanasiou.wordpress.com

Το πεζοδρόμιο του γείτονα

Ἔρριξα ἕνα περιφρονητικό βλέμμα στό πεζοδρόμιο τοῦ γείτονα. Γεμάτο χῶμα, ξερά φύλλα, πεταμένα χαρτάκια, σβησμένες γόπες. Κι ὕστερα μέ κρυφό καμάρι γύρισα στό δικό μου, καθαρό, φρεσκοσκουπισμένο, νοικοκυρεμένο. Πόση διαφορά!

«Καθένας κάνει τίς ἐπιλογές του», σκέφτηκα. «Δέν μπορῶ νά τόν κάνω μέ τό ζόρι νοικοκύρη». Μάζεψα τήν σκούπα καί τό φαράσι μέ ἱδρωμένο τό μέτωπο ἀλλά μέ τήν συνείδησι ἥσυχη.

Λίγη ὥρα ἀργότερα ἕνα ἐλαφρύ καλοκαιρινό βοριαδάκι ἔφερε τά πάνω κάτω! Ὅλα τά σκουπίδια ἀπό τό διπλανό πεζοδρόμιο, λές καί ὑπάκουσαν σέ ἕνα μυστικό πρόσταγμα, στροβιλίστηκαν λίγο κι ὕστερα στρογγυλοκάθισαν ἀναπαυτικά στό δικό μου πεζοδρόμιο!

Ἄδικα τό καμάρι, ἄδικος ὁ κόπος καί ὁ χρόνος πού ἔχασα. Τί κρίμα!

Προβληματίστηκα. Γιά νά εἶναι καθαρό τό πεζοδρόμιο μπροστά στό σπίτι μου, δέν ἀρκεῖ λοιπόν νά τό σκουπίσω. Δέν εἶναι περιφραγμένο, γιά νά ἐξαρτᾶται ἡ καθαριότητά του ἀποκλειστικά ἀπό μένα.

Ὑπάρχουν κι ἄλλοι παράγοντες πού μπορεῖ νά ἀνατρέψουν ὅ,τι ἐγώ μέ τόση ἐπιμέλεια φρόντισα. Κι αὐτούς εἶναι καλό νά τούς ἔχουμε πάντα ὑπόψιν μας. Νά τούς ἐρευνοῦμε. Νά ἐπιδιώκουμε, κατά τό δυνατόν, νά τούς ἀντιμετωπίζουμε. Διαφορετικά θά βρισκόμαστε συχνά μπροστά σέ δυσάρεστες ἐκπλήξεις.

Κι ἄς ἔχουμε στόν νοῦ μας ὅτι, ὅπως τά πεζοδρόμια δέν εἶναι ἀπομονωμένα, ἀλλά ἡ καθαριότητα τοῦ ἑνός ἐπηρεάζει τήν καθαριότητα τοῦ ἄλλου, ἔτσι συμβαίνει καί στήν ζωή. Ἡ καθαρότητα τοῦ ἑνός ἐπηρεάζει τήν καθαρότητα τοῦ ἄλλου. Κι ἀρκεῖ ἕνα ἐλαφρύ καλοκαιρινό βοριαδάκι γιά νά μεταφέρη τά ξένα σκουπίδια στήν δική μας καρδιά. Καί τότε... ἄδικα τό καμάρι! Κρίμα στόν κόπο μας!

Ἄς διευρύνουμε τούς ὁρίζοντές μας. Κι ἄς συνειδητοποιήσουμε ὅτι δουλεύοντας γιά τήν ἀναβάθμισι τοῦ συνόλου, δουλεύουμε συγχρόνως γιά τήν οἰκογένειά μας. Προσφέροντας στήν κοινωνία, εὐεργετοῦμε συγχρόνως τό σπίτι μας.

Σκορπώντας φῶς κι ἀγάπη στόν κόσμο, ὠφελούμαστε πρῶτοι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Ἀνεβάζοντας τό ἐπίπεδο τῆς τοπικῆς ἤ εὐρύτερης κοινωνίας, διασφαλίζουμε τά δικά μας παιδιά.

Ἡ κοινωνία κι ἐγώ εἴμαστε συγκοινωνοῦντα δοχεῖα. Δίνουμε καί ταυτόχρονα παίρνουμε. Προσφέρουμε καί ταυτόχρονα εἰσπράττουμε.

Ἄν ὑπό τό πρίσμα αὐτῶν τῶν σκέψεων νοιαστοῦμε τό σπίτι μας, σίγουρα θά ἔχουμε ἀποτελέσματα, καί ἐντυπωσιακότερα, καί μονιμότερα.

Περιοδικό «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεῦχος 483, Ἰούνιος 2013

http://proskynitis.blogspot.gr

Δέησις ἁμαρτωλοῦ

Ἰησοῦ Χριστέ, τὸ καλὸ ὄνομα, ὁ γλυκασμός μου, ἡ ἐπιθυμία μου καὶ ἡ ἐλπίδα μου, σὺ ποὺ ἔγινες ἄνθρωπος γιὰ μᾶς καὶ τακτοποίησες τὰ πάντα μὲ σοφία γιὰ τὴ σωτηρία μας! 

Σὲ δοξάζω, Κύριε Θεέ μου, μὲ ὅλη τὴν καρδιά μου. Γονατίζω μπροστά Σου μὲ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή μου καὶ ἐξομολογοῦμαι τὶς ἁμαρτίες μου. Σκῦψε καὶ σὺ καὶ ἄκουσε τὴ δέησή μου καὶ συγχώρησε τὴν ἀσέβειά μου.

Ἁμάρτησα, ἀνόμησα, ἐπλημμέλησα, παρώξυνα καὶ παραπίκρανα Ἐσένα τὸν ἀγαθό μου Κύριο καὶ τροφέα καὶ προστάτη. Δὲν ὑπάρχει εἶδος κακίας ποὺ δὲν ἔκανα μὲ ἔργο καὶ μὲ λόγο, ἐν γνώσει καὶ ἐν ἀγνοίᾳ καὶ μὲ ἐνθυμήσεις καὶ σκέψεις πονηρὲς πολὺ ἁμάρτησα. Καὶ ὅσες φορὲς ὑποσχέθηκα νὰ μετανοήσω ἄλλες τόσες ξανάκανα τὰ ἴδια. Εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ μετρηθοῦν οἱ σταγόνες τῆς βροχῆς παρὰ οἱ ἁμαρτίες μου. Ἔφτασαν καὶ πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι μου ἀκόμα! Γιατὶ ἀπὸ τὰ νιάτα μου καὶ μέχρι σήμερα ἄνοιξα τὶς πόρτες τῆς ψυχῆς μου στὶς ἄτοπες ἐπιθυμίες, δούλεψα στὶς ἄτακτες καὶ ἀχαλίνωτες ὁρμές, λέρωσα τὸν λευκὸ χιτῶνα τοῦ βαπτίσματος, μόλυνα τὸν ναὸ τοῦ σώματός μου, καὶ βρώμισα τὴν ψυχή μου μὲ τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας ποὺ διέπραξα.

Σὺ τὰ ξέρεις ὅλα – τί νὰ τὰ λέω;

Ἡ καρδιά μου συντρίβεται καὶ ἡ ψυχή μου βουλιάζει μέσα στὴν ἀπορία, γιατὶ ἂν καὶ τόσα ἁμαρτήματα ἔκανα, οὔτε ἕνα μικρὸ ἔργο μετάνοιας δὲν παρουσίασα… Γιὰ αὐτὸ εἶναι ταραγμένη ἡ ψυχή μου, γεμάτη ὀδύνη καὶ κατήφεια...

Παρὰ ταῦτα δὲν μπορῶ παρὰ νὰ ἐλπίζω στὴ σωτηρία μου… ἐλπίζοντας στὴν ἀγάπη σου.

Ἐλέησέ με, Θεέ μου, μὲ τὸ μέγα ἔλεός σου, γιατὶ σὲ Σένα πιστεύω… Συγχώρησέ με τὸν ἀχρεῖο καὶ ταπεινό. Ἄκουσε τὴν προσευχὴ τοῦ ταπεινοῦ δούλου σου … Σὰν ἄνθρωπος ἁμάρτησα. Ὡς Θεὸς συγχώρεσέ με… γιὰ τὴν πολλή σου ἀγαθότητα καὶ τὴν ἀνέκφραστη εὐσπλαχνία καὶ φιλανθρωπία, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς πανενδόξου, πανυμνήτου, ὑπερευλογημένης καὶ κεχαριτωμένης, ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας… Ἀμήν.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://odevontas.blogspot.gr

Ο ΠΕΡΙΠΤΕΡΑΣ!

Από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του '90,είχε γίνει πολύ... της μόδας το κομποσκοίνι σε πολλούς ανθρώπους,πολλοί μάλιστα καν, δεν γνώριζαν την σημασία του. 
Είχε γίνει ένα είδος φετίχ, πολλοί το έβλεπαν σαν...κάτι,για το κακό...το μάτι και άλλα τινά.
Οι περιπτερούχοι,τα πουλούσαν καθημερινά σε πολύ κόσμο και σε...διάφορα χρώματα...Μαζί με τα τσιγάρα τους,έπαιρναν...και ένα κομποσκοίνι...

Ένας περιπτεράς, ευσεβής άνθρωπος καθ'όλα, παρ'όλο που κι αυτός τα πουλούσε,ωστόσο δεν θεωρούσε σωστό να πωλούνται αυτά, από...τα περίπτερα. Στην γυναίκα του, το έλεγε συχνά, πως πρέπει να το σταματήσουν αυτό, πως ο κόσμος έπρεπε να επισκέπτεται τις Μονές, για να αγοράσει ένα μικρό κομποσκοίνι. Εκείνη πάλι διαφωνούσε κάθετα, γιατί έβγαζαν παραπάνω χρήματα,όπως έλεγε.Έτσι μια μέρα ο καλός αυτός περιπτεράς έκανε κάτι που εξέπληξε όλους τους πελάτες του...Σε περίοπτη θέση, ανέβασε ένα χαρτόνι που έγραφε...

ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΚΟΙΝΙ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.ΜΗΝ ΤΟ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΤΕ ΓΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΝ.

Ο ΠΕΡΙΠΤΕΡΑΣ!

http://proskynitis.blogspot.gr

«Ο δικέφαλος αετός θα σηκωθεί στον βορρά»!

Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφεί πάρα πολλά για τις προφητικές ρήσεις του Αγιορείτη γέροντα Παϊσίου. Είναι αλήθεια ότι ο άγιος αυτός γέροντας είχε έναν πρωτότυπο και μοναδικό τρόπο να μεταφέρει τα όσα του αποκάλυπτε ο ουρανός στις προσευχές του προκειμένου να γαλουχεί και να οικοδομεί τους πιστούς στο εξαίσιο έργο της εν Χριστώ σωτηρίας.Στα λεγόμενά του εύκολα διακρίνει κανείς την αισιοδοξία και την ελπίδα για μία λαμπρή πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Είναι άλλωστε πολύ φυσικό για τους ανθρώπους που ενώ ζουν στην εφήμερη ζωή αφιερώνονται νυχθημερόν στο πως θα αποκτήσουν την αιώνια ζωή, να είναι φύσει αισιόδοξοι και χαριτωμένοι. Γίνονται έτσι με συνεχή επίπονη άσκηση καρδιάς ουράνιοι αγωγοί από όπου μεταδίδεται φως Χριστού, το οποίο φέγγει και διαλύει τα σκοτάδια της αγνωσίας...

Αφουγκραζόταν λοιπόν ο ταπεινός αυτός γέροντας από πολύ νωρίς τους ψιθύρους των αγγέλων που δοξολογούσαν το Θεό για τα θεμέλια με τα οποία έκτιζε την Ορθοδοξία στα Βαλκάνια και προπαντός στη Ρωσία. Και τα θεμέλια αυτά ήταν γερά γιατί εμπεριείχαν μαρτυρικό αίμα χιλιάδων χριστιανών που διώχθηκαν, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν από τα ολοκληρωτικά σιωνοκρατούμενα κατευθυνόμενα κομουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης! Και από τα θεμέλια τούτα διέκρινε ότι το οικοδόμημα που θα ανεγερθεί σ’ αυτά τα θεμέλια θα ήταν ισχυρό σαν αυτό που ανορθώθηκε κατά την περίοδο του χριστιανικού Βυζαντίου... Είδε μάλιστα πολλές ομοιότητες των δύο οικοδομημάτων. Διέκρινε να υψώνεται η ίδια ακριβώς σημαία, η οποία απεικόνιζε τον δικέφαλο αετό! Κατανοούσε ότι αυτή τη φορά, ο δικέφαλος αετός θα απλώσει τα φτερά της Ορθοδοξίας ταυτόχρονα σε Δύση και Ανατολή. 

Και αυτά που είδε τα μετέφερε με την απλότητα που τον διέκρινε σε έναν νεαρό καθηγητή μαθηματικών που τον επισκέφθηκε τότε στο κελί του το καλοκαίρι του 1979. Σήμερα ο καθηγητής εκείνος είναι μοναχός και δοκιμάζεται και αγωνίζεται στο στίβο της Ορθοδοξίας σε γνωστή αδελφότητα του Αγίου Όρους προκειμένου να λάβει το πολυπόθητο στεφάνι της δόξης στο τέλος της εν Χριστώ εφήμερης διαδρομής του. Παραθέτουμε τη σημαντική μαρτυρία του, όπως μας την μετέφερε σε πρόσφατη επιστολή του. 

«Τον Ιούνιο του 1979, τότε που ο γέροντας Παϊσιος ήταν άγνωστος στους πολλούς τον επισκέφθηκα στο κελί του για να πάρω την ευχή του! Τότε ήμουν λαϊκός. Τον βρήκα πάρα πολύ χαρούμενο και ευδιάθετο. Κάτσαμε σε δύο κούτσουρα αρκετή ώρα και συζητούσαμε. Τότε δεν τον επισκέπτονταν πολλοί προσκυνητές. Μεταξύ άλλων προσωπικών θεμάτων που συζητήσαμε μου είπε και το εξής: «Έπειτα από πολυήμερη νηστεία και προσευχή μου αποκαλύφθηκε ότι «ο δικέφαλος αετός θα σηκωθεί από το βορρά! Πω-πω τι ωραίες ημέρες έρχονται για την Αγία Ορθοδοξία μας. Θα πλημμυρίσει ολάκερη η γη από το φως του Χριστού»! Έπειτα από δέκα χρόνια το 1989 διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και ανασυγκροτήθηκε εκ βάθρων η Ρωσία, έτσι ώστε σήμερα να έχουμε μία πρωτοφανή πνευματική πρόοδο και η Ορθοδοξία να ανακτά το χαμένο -θα έλεγα- έδαφος. Διαβάζοντας λοιπόν σήμερα ως μοναχός πλέον στο Άγιο Όρος τις σοφές ρήσεις του γέροντα ασκητή του Παγγαίου όρους περί ανασύστασης μίας Ορθόδοξης Κοινοπολιτείας, κάτι που αποτελεί τον μύχιο πόθο όλων μας ανεξαιρέτως ενθυμήθηκα τα όσα μου είχε πει ο γέροντας Παϊσιος. Αξίζει να σημειώσω ότι μέχρι σήμερα πίστευα ακράδαντα ότι τα λόγια του γέροντα είχαν επαληθευτεί και αφορούσαν την εκ βάθρων ανασυγκρότηση της Ορθόδοξης ρωσικής Εκκλησίας μετά την πτώση του κομμουνισμού. Κι γι’ αυτό δεν μ’ απασχολούσαν... Τώρα όμως συνειδητοποιώ ότι μάλλον μιλούσε για την Ορθόδοξη Κοινοπολιτεία... Συμπίπτει άλλωστε με τα όσα υποστήριζε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός περί του ξανθού γένους αλλά κι μ’ αυτά που καταγράφει στην εφημερίδα σας ο σύγχρονος γέροντας ασκητής του Παγγαίου όρους». Αυτά έγραψε μεταξύ πολλών άλλων σε επιστολή που μας απέστειλε στις 24 Ιουνίου ο ταπεινός Αγιορείτης μοναχός, π. Θεολόγος! 

Εκείνο πάντως που δεν δύναται από κανέναν να αμβισθητηθεί καλοί μου χριστιανοί είναι ότι τα τελευταία δέκα χρόνια ακόμη και επί εποχής που η Ρωσία είχε βυθιστεί σε οικονομική κρίση και σε ύφεση κατά έναν πολύ παράξενο τρόπο ψιθυρίζονταν ευρέως τα σενάρια τούτα μεταξύ των πιστών χριστιανών κυρίως στην Ελλάδα. Κι αυτά ακριβώς τα ακούσματα θορύβησαν τις γνωστές Κασσάνδρες της ανομίας στις ΗΠΑ και στην ΕΕ. Τους θορύβησαν δε τόσο πολύ που έσπευσαν να αναπτύξουν πολιτικές πρωτοβουλίες έτσι ώστε να τα αποτρέψουν και να μην εκπληρωθούν... Λησμόνησαν πως αν ο Θεός θέλει τότε νικάται φύσεως τάξις.

Οι Βρυξέλλες λοιπόν άμεσα προώθησαν την ένταξη της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Σλοβακίας και άλλων Ορθοδόξων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στην Ε.Ε. Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ ακολούθησαν μία πρωτοφανή επιθετική διπλωματία σε Ουκρανία και Γεωργία! Μάλιστα ήταν σε τέτοιο βαθμό που τις έστρεψαν με έντεχνο τρόπο κατά της Ρωσίας, έτσι ώστε να προκαλέσουν μίση και εχθρότητα και ρήγμα μεταξύ αδελφών!

Ωστόσο, το κοινό ποτήριο φαίνεται να υπερισχύει και οι ορθόδοξοι λαοί να έρχονται με θαυμαστό τρόπο ολοένα και πιο κοντά! Και να που τώρα βρισκόμαστε πολύ κοντά στη διάλυση της Ευρώπης, αφού οι λαοί του νότου και όχι μόνο επ’ ουδενί θέλουν μία ιδιότυπη αιχμαλωσία από την Γερμανία με πρόσχημα δήθεν την οικονομία...

Σήμερα λοιπόν διαπιστώνουμε ότι οι κινήσεις συνεργασίας και ενότητας των ορθοδόξων έχουν αρχίσει και αποκτούν μία δυναμική, η οποία δεν οφείλεται τόσο στην οικονομική κρίση όσο στην προετοιμασία εδώ και δύο αιώνες σχεδόν, των Ορθοδόξων χριστιανών όλης της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Να γιατί οι Ρώσοι Ορθόδοξοι ρουφούν στην κυριολεξία κάθε τι που αφορά τον γέροντα Παϊσιο, τον Άγιο Κοσμά και ότι αφορά εν γένει την πνευματική ζωή του Αγίου Όρους. Να γιατί οι Έλληνες Ορθόδοξοι παρά τη συνεχή, μεθοδευμένη και συστηματική πλύση εγκεφάλου που δέχονται για το δυτικό πολιτισμό αντιστέκονται και βλέπουν τους Ορθοδόξους αδελφούς μας στα Βαλκάνια και τη Ρωσία πολύ πιο κοντά. Διαβάζουν τους αγώνες γνωστών στάρετς, κτίζουν μοναστήρια και εκκλησιές προς τιμήν τους κ.ο.κ. Όλοι άλλωστε ενθυμούμαστε τα καραβάνια ανθρωπιστικής βοήθειας που πήγαιναν στη Σερβία, στο Κόσοβο, στη Βοσνία, στη Ρωσία.

Και εκείνοι έτσι ως αδέλφια μας αντιμετωπίζουν παρά την φανερή προδοσία εγκάθετων δοσίλογων πολιτικών, τυφλών εκτελεστικών οργάνων μασωνικών στοών. Μία προδοσία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα αδιάκοπα...

«Στήνονται συνεχώς εμπόδια από τους εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας - λέει ο γέροντας ασκητής του Παγγαίου Όρους, συνηγορώντας στα όσα γράφει ο π. Θεολόγος- στην εκ του τριαδικού Θεού σχεδιασμένη συνάντηση, συνεργασία και θαυμαστή κοινή πορεία των ορθοδόξων λαών με βάση το Κοινό Ποτήριο και τη διδασκαλία της Ορθοδοξίας μας. Αλλά ότι ο Θεός αποφασίζει γίνεται. Τα εμπόδια θα εξαλειφθούν γρήγορα τόσο ξαφνικά που κανένας δεν θα το πιστεύει. Θα τρίβουν όλοι τα μάτια τους! Το χωράφι της Ορθόδοξης Εκκλησίας θα αρχίσει και πάλι να αποδίδει προς τον ουρανό τους γλυκούς καρπούς της αγιότητας. Το όργωμα ήδη έχει γίνει και οι πρώτοι σπόροι έπεσαν και έχουν αρχίσει να φυτρώνουν. Έτσι είναι λογικό πως δεν θα αργήσει ο θερισμός και η καρποφορία.

Σύντομα θα γίνουν όλα και θα δοθεί τέλος στο έντονο συναίσθημα της αναμονής πως κάτι σπουδαίο και σημαντικό έρχεται! Κάτι που θα δώσει διέξοδο όπως ο από μηχανής Θεός στο αρχαίο δράμα, στην τραγική πνευματική κατάσταση που βιώνει σήμερα ο ευλογημένος τόπος μας, η οποία ευθύνεται και για την οικονομική κρίση. Και το ωραίο αυτό συναίσθημα το συλλαμβάνουν και το νιώθουν στην καρδιά τους σαν να τους το ψιθυρίζουν και να το σιγοτραγουδούν οι άγγελοι όλοι σχεδόν οι συνειδητοποιημένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αδυνατούν όμως ακόμη να το ερμηνεύσουν και γι’ αυτό αναζητούν μία λύση σε λεγόμενα σοφών αγίων γερόντων, που με το βίο τους δόξασαν και δοξάζουν τον Χριστό μας. Αγίων γερόντων που κατέστησαν δοχεία της Χάριτος του Παρακλήτου. Χρειάζεται όμως υπομονή και προσοχή γιατί ο Αντίδικος διαισθάνεται τι έρχεται και έχει βάλει δικούς του ψευτο-προφήτες να λένε διάφορα ψέματα για να αφαιρούν την ελπίδα των Ορθοδόξων και να τους απογοητεύουν και να τους απελπίζουν. Πολλοί λοιπόν εξ αυτών που νομίζετε ότι είναι πνευματικά ψηλά θα ξαφνιαστείτε όταν τους δείτε να σέρνονται στην κυριολεξία από τα χαλινάρια που τους έβαλε ο Αντίδικος, προκειμένου να πλανέψουν τον οιστό λαό. Και πολλοί που νομίζετε ότι είναι χαμηλά και ασήμαντοι θα τους δείτε σαν τον φτωχό Λάζαρο να ενδύονται βασιλικό ένδυμα! Βρισκόμαστε λοιπόν στο κατώφλι σημαντικών εξελίξεων. Τα γεγονότα που όλοι μας προσμέναμε έχουν αρχίσει.

Εκείνο όμως που με δυσαρεστεί είναι πως βλέπω τον Ορθόδοξο ελληνικό λαό μας να εισέρχεται σ’ αυτά χωρίς να φοράει το απαραίτητο κράνος! Το κράνος που θα τον θωρακίσει για να αντιμετωπίσει τις ίδιες αντιξοότητες και τις ίδιες δυσκολίες σαν αυτές που αντιμετώπισε ο εβραϊκός λαός στην πολύχρονη περιπλάνησή του στην έρημο. Και φοβούμαι πως χωρίς αυτό το κράνος, δηλαδή την ειλικρινή μετάνοια δεν θα αξιωθούμε να φθάσουμε και να δούμε το ποθούμενο! Δεν θα καταφέρουμε να αντικρύσουμε τον ελεήμονα αναστημένο βασιλιά μας..., τον αναστημένο Άγιο Ιωάννη Βατάτζη! Χωρίς την αρετή της ταπείνωσης, που αποτελεί τη βενζίνη κάθε ανθρώπου και προπαντός του ορθοδόξου χριστιανού για να συναντήσει τον Θεό δεν βλέπω καμιά προκοπή.

Γι’ αυτό όποιος λοιπόν Χριστιανός σήμερα επιθυμεί εκ του ασφαλούς να ζήσει τα όσα έλεγαν ο Πατροκοσμάς, ο γέροντας Παϊσιος, ο γέροντας Ιάκωβος, ο γέροντας Πορφύριος, ο γέροντας Αμβρόσιος και άλλοι πολλοί ας φροντίσει να χτίσει εδώ και τώρα την σχέση του με το Θεό με ειλικρινή μετάνοια και ταπείνωση. Και τότε το έλεος που προπορεύεται του Θεού θα τον σκεπάσει ενώ το πυρ της θεότητος θα τον δροσίσει όπως δρόσισε τους τρεις παίδες εν τη καμίνω. Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου μας συμβουλεύει αδιαλείπτως ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Ε! τι λέτε; Δεν έφθασε ο καιρός να τον αφουγκραστούμε;»

 www.orthodoxia.gr

ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2013

Κύριε της καρδιάς μου Ελέησόν με

http://agioritis.pblogs.gr

Ο Θεός ακούει πάντοτε την προσευχή του ανθρώπου που είναι πνευματικά ανεβασμένος.

Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σας στην προσευχή, γιατί αυτή μας κρατεί σε επαφή με το Θεό. Και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής.

Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής, είναι ανάγκη της ψυχής και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία. Η προσευχή για ν' ακουστεί από το Θεό πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, με συναίσθηση βαθιά της αμαρτωλότητας μας, και να είναι καρδιακή. Εάν δεν είναι καρδιακή, δεν ωφελεί.

Ο Θεός ακούει πάντοτε την προσευχή του ανθρώπου που είναι πνευματικά ανεβασμένος. Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ την προσευχή, θερμαίνει την ψυχή και μεταφέρει τον προσευχόμενο σ' ένα πνευματικό χώρο.

Η προσευχή είναι ξεκούραση.

Γέροντας Παΐσιος

http://agiosharalabos.blogspot.gr

Ευλόγησε, ω Κύριε, και τους φίλους μου και τους εχθρούς μου

Οι εχθροί με έχουν οδηγήσει μέσα στην αγκάλη Σου περισσότερο, από ό,τι οι φίλοι μου. 

Οι φίλοι με έχουν προσδέσει στην γη, ενώ οι εχθροί με έχουν λύσει από την γη και έχουν συντρίψει όλες τις φιλοδοξίες μου στον κόσμο.

Οι εχθροί με αποξένωσαν από τις εγκόσμιες πραγματικότητες και με έκαναν έναν ξένο και άσχετο κάτοικο του κόσμου. Όπως ακριβώς ένα κυνηγημένο ζώο βρίσκει ασφαλέστερο καταφύγιο από ένα μη κυνηγημένο, έτσι και εγώ, καταδιωγμένος από τους εχθρούς, έχω εύρει το ασφαλέστερο καταφύγιο, προφυλασσόμενος υπό το σκήνωμά Σου, όπου ούτε φίλοι ούτε εχθροί μπορούν να απωλέσουν την ψυχή μου.

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Ακόμη και εγώ τους ευλογώ και δεν τους καταριέμαι.

Αυτοί μάλλον, παρά εγώ, έχουν ομολογήσει τις αμαρτίες μου ενώπιον του κόσμου.

Αυτοί με έχουν μαστιγώσει, κάθε φορά που εγώ είχα διστάσει να μαστιγωθώ.

Με έχουν βασανίσει, κάθε φορά που εγώ είχα προσπαθήσει να αποφύγω τα βάσανα.

Αυτοί με έχουν επιπλήξει, κάθε φορά που εγώ είχα κολακεύσει τον εαυτό μου.

Αυτοί με έχουν κτυπήσει, κάθε φορά που εγώ είχα παραφουσκώσει με αλαζονεία.

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Ακόμη και εγώ τους ευλογώ και δεν τους καταριέμαι.

Κάθε φορά που είχα κάνει τον εαυτό μου σοφό, αυτοί με αποκάλεσαν ανόητο.

Κάθε φορά που είχα κάνει τον εαυτό μου δυνατό, αυτοί με περιγέλασαν σαν να ήμουν νάνος.

Κάθε φορά που θέλησα να καθοδηγήσω άλλους, αυτοί με έσπρωξαν στο περιθώριο.

Κάθε φορά που έσπευδα να πλουτίσω, αυτοί με εμπόδισαν με σιδηρά χείρα.

Κάθε φορά που είχα σκεφθεί ότι θα κοιμόμουν ειρηνικά, αυτοί με ξύπνησαν από τον ύπνο.

Κάθε φορά που προσπάθησα να κτίσω σπίτι για μία μακρά και ήρεμη ζωή, αυτοί το κατεδάφισαν και με έβγαλαν έξω.

Στ’ αλήθεια, οι εχθροί με έχουν αποσυνδέσει από τον κόσμο και άπλωσαν τα χέρια μου στο κράσπεδο του ιματίου Σου.

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Ακόμη και εγώ τους ευλογώ και δεν τους καταριέμαι.

Ευλόγησέ τους και πλήθυνέ τους! Πλήθυνέ τους και κάνε τους ακόμη πιο σκληρούς εναντίον μου!

Ώστε η καταφυγή μου σε Σένα να μην έχει επιστροφή.

ώστε κάθε ελπίδα μου στους ανθρώπους να διαλυθεί ως ιστός αράχνης.

ώστε απόλυτη γαλήνη να αρχίσει να βασιλεύει στην ψυχή μου.

ώστε η καρδιά μου να γίνει ο τάφος των δύο κακών διδύμων μου αδελφών: της αλαζονείας και του θυμού.

ώστε να μπορέσω να αποθηκεύσω όλους τους θησαυρούς μου εν ουρανοίς.

α! ώστε να μπορέσω για πάντα να ελευθερωθώ από την αυταπάτη, η οποία με περιέπλεξε στο θανατηφόρο δίχτυ της απατηλής ζωής.

Οι εχθροί με δίδαξαν να μάθω -αυτό που δύσκολα μαθαίνει κανείς- ότι ο άνθρωπος δεν έχει εχθρούς στον κόσμο, εκτός από τον εαυτό του!…

Μισεί κάποιος τους εχθρούς του μόνον όταν αποτυγχάνει να αναγνωρίσει ότι δεν είναι εχθροί, αλλά σκληροί και άσπλαχνοι φίλοι!…

Είναι πράγματι δύσκολο για μένα να πω ποιος μου έκανε περισσότερο καλό και ποιος μου έκανε περισσότερο κακό στον κόσμο: οι εχθροί ή οι φίλοι.

Γι’ αυτό, ευλόγησε, ω Κύριε, και τους φίλους μου και τους εχθρούς μου…

Προσευχή Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

http://stomenkalosstomenmetafovoutheou.blogspot.gr

Προϋποθέσεις πνευματικῆς ὠφέλειας

ΠΟΛΛΟΙ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ καυχῶνται, γιατὶ γνωρίζουν κάποιον ἐνάρετο κληρικὸ ἢ μοναχὸ καὶ ἐπικοινωνοῦν πνευματικὰ μαζί του. Ἐκ πρώτης ὄψεως αὐτὸ θεωρεῖται θετικὸ καὶ μακάρι ὅλοι οἱ πιστοὶ νὰ ἐπικοινωνοῦσαν μὲ ἐνάρετους ἀνθρώπους καὶ νὰ παραδειγματίζονταν ἀνάλογα. Στὴν πραγματικότητα ὡστόσο τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά, γιατὶ ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία αὐτὴ δὲν ἔχουμε τὰ ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα. Καὶ διερωτᾶται κανείς, γιατὶ συμβαίνει αὐτό, γιατὶ οἱ ἄνθρωποι μένουν ἀνεπηρέαστοι καὶ ἄρα ἀδιόρθωτοι; Ποῦ βρίσκεται τὸ ἀδύνατο σημεῖο; Τί πρέπει νὰ προσέξουν; Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ παρομοιάσει τοὺς χριστιανοὺς αὐτοὺς μὲ χέρσο ἀγρό, ποὺ δὲν ἀποδίδει τίποτα, ὅσους σπόρους καὶ ἂν ρίξεις. Χρειάζεται προηγουμένως νὰ καθαριστεῖ, νὰ σκαφτεῖ βαθιά, νὰ κοποῦν οἱ ἄγριες ρίζες, νὰ λιπανθεῖ καὶ μετὰ νὰ σπείρει ὁ γεωργός, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια πρέπει νὰ ποτίζει καὶ νὰ βοτανίζει, γιὰ νὰ περιμένει τὴ σοδειά.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ στὰ πνευματικά. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ἀλλοιώσει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, χρειάζεται νὰ ὑπάρχει πνευματικὸς ἀγώνας καὶ ἱερὸς ζῆλος. Ὁ ράθυμος καὶ κοσμικὸς ἄνθρωπος δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὠφεληθεῖ, ὅσες νουθεσίες καὶ νὰ τοῦ δώσει ἕνας πολύπειρος κληρικὸς ἢ μοναχός. Εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπάρχει ἡ καλὴ προαίρεση, ἡ σταθερὴ...

ἀπόφαση γιὰ ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ ὁ διαρκὴς ἀγώνας κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν. Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης ἔλεγε γιὰ τὸ θέμα αὐτό: «Ὅσο ἔχεις, τόσο θὰ πάρεις». Δηλαδή, προϋπόθεση τῆς πνευματικῆς ὠφέλειας εἶναι νὰ ὑπάρχει ἀγώνας κατὰ τῆς ἁμαρτίας, μετάνοια, ἐγρήγορση καὶ ταπείνωση.

Μερικοὶ χριστιανοὶ νομίζουν ὅτι πνευματικὴ ζωὴ σημαίνει παθητικὴ ἀκρόαση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀκοῦν, εὐχαριστιοῦνται, χειροκροτοῦν τὸν ὁμιλητὴ καὶ μετὰ τίποτα ἄλλο. Καμία μεταβολή, καμία ἀναθεώρηση, καμία διόρθωση καὶ στὰ μικρὰ θέματα τῆς ζωῆς. Δὲν θέλουν νὰ διαταράξουν τὴν κοσμική τους μακαριότητα καὶ νὰ κόψουν «ἀθῶες συνήθειες», ποὺ μὲ βεβαιότητα τοὺς κρατοῦν μακριὰ ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Μὲ τὴν ἴδια ραθυμία μελετοῦν καὶ τὰ διάφορα πνευματικὰ βιβλία. Συνήθως γιὰ τὸν ἑαυτό τους δὲν παίρνουν τίποτα, γιὰ τοὺς ἄλλους ὅμως βάζουν ἀρκετὰ βέλη στὴ φαρέτρα τους. Χρησιμοποιοῦν τοὺς λόγους τῶν Ἁγίων ὡς ὅπλα κατὰ τῶν ἀδελφῶν τους, ἐνῶ δὲν θέλουν νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν αὐτογνωσία. Αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους πολλοὶ κληρικοὶ τοὺς χαρακτηρίζουν ρηχοὺς καὶ ἀδιάβροχους, ποὺ πρέπει νὰ δουλέψουν πολύ, γιὰ νὰ προκόψουν κατὰ Θεόν. Ὅμως ὑπάρχουν δίπλα τους καὶ κάποτε εἶναι ἀπαιτητικοὶ καὶ ἐπίμονοι, γεγονός, ποὺ δημιουργεῖ διάφορα προβλήματα στὴν ἐνορία. Γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή τους χρειάζεται ἀνοχή, ὑπομονὴ καὶ εἰλικρινὴς ἀγάπη, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι αὔριο ἴσως κάνουν τὴ μεγάλη στροφή.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Βομβαρδίζεται το κάστρο της οικογένειας

Ένας θεσμός που χτυπήθηκε ανελέητα τα τελευταία χρόνια είναι η Οικογένεια. 

Παλιά λέγαμε : Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια. Ήταν (και είναι) τα ιδανικά μας. Αυτό όμως το τρίπτυχο που κράταγε σα κάστρο τη φυλή μας σήμερα βάλλεται!

Α] Από ποιους χτυπήθηκε και από ποιους βάλλεται; Από την πλουτοκρατία και την εξουσία με το κακό δικό τους παράδειγμα. Δηλαδή οι πλούσιοι και οι εξουσιαστές έκαναν ό,τι ήθελαν, ζούσαν όπως ήθελαν… Παραβίασαν θεσμούς και ιερούς κανόνες. Δημιούργησαν τηλεοπτικούς σταθμούς που ήταν «κατ΄εικόνα και ομοίωσίν» τους. Προέβαλαν με ταινίες, εκπομπές, θέατρο, τραγούδια και τέχνη το μοντέλο μιας «άλλης» οικογένειας, αμερικανικού – δυτικού τύπου, υποταγμένης στη σαρκολατρεία και όχι στο θείο θέλημα.

Τραγουδιστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, βουλευτές, ηθοποιοί, ντόπιοι και ξένοι, προβάλλουν ανερυθρίαστα την προσωπική τους δραματική οικογενειακή κατάσταση και από κάτω έχασκε ο επιπόλαιος νεανικός κόσμος και δυστυχώς συνεχίζει να τους μιμείται.
Μετά ήρθαν οι σύγχρονες ιδέες της χειραφέτησης και του φεμινισμού κατέστρεψαν κυριολεκτικά το πρόσωπο εκείνο που λέγεται και είναι «βασίλισσα του σπιτιού», δηλ. τη γυναίκα, η οποία είναι και ο συνεκτικός δεσμός της οικογένειας ως της συζύγου και της μάνας μέσα στο σπίτι. Η μικτοποίηση των σχολείων δημιούργησε τις συνθήκες της καταστροφής. Η τηλεόραση αποτέλειωσε τη δουλειά. Το διαδίκτυο και το κινητό έβαλαν την ταφόπλακα. Τον τελευταίο καιρό όμως νόμοι και νομοσχέδια (αυτόματο διαζύγιο, ελεύθερες συμβιώσεις, ίσως και γάμοι των διεστραμμένων στο κοντινό μέλλον…) προχώρησαν λίγο πιο κάτω στον κατήφορο της ντροπής και τίναξαν στον αέρα την οικογένεια.
«Επ΄ εσχάτων των ημερών» της Τρόϊκα έρχεται το επίσημο ελληνορθόδοξο κράτος και απαξιώνει τελείως το ελληνικό σπίτι με: τη φτώχεια, τη φορολογία, τη φορολόγηση των πολυτέκνων, την κατάργηση της αργίας της Κυριακής…
Τώρα δυστυχώς οδεύουμε σε μια μουσουλμανοποίηση της κοινωνίας. Οι λαθροέποικοι θα επιβάλλουν νέους κορανικούς νόμους και θα ζητούν φορτικά την γενική αποδοχή τους, όπως ακριβώς γίνεται σήμερα στην Ευρώπη.

Β] Υπάρχει όμως και μια ελπιδοφόρα άνοιξη: στην τελευταία δημοσκόπηση ο ελληνικός λαός παρά τον όποιο βομβαρδισμό που υφίσταται, εμπιστεύεται με ποσοστό 98% την ελληνική οικογένεια και την βάζει στην πρώτη θέση της κλίμακας των αξιών. Αυτό είναι μια νίκη του Θεού και του ευσεβούς λαού. Το Μυστήριο της Οικογένειας είναι θεοϊδρυτο και ακατάλυτο. Αλλοίμονο σε κείνον που θα βάλει δυναμίτη στα θεμέλια του ελληνορθόδοξου σπιτικού. Θάχει να κάνει με το Θεό. Και τούτο διότι η οικογένεια είναι «κατ΄ οίκον Εκκλησία», κατά τον απόστολο Παύλο, και «εκκλησία μικρά», κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον θεολόγο!

Γ] Οπωσδήποτε πρέπει να κρατήσουμε άμυνες και να συγκρατήσουμε τους Έλληνες στον κατήφορο της απαξίωσης της οικογένειας και της μνημονιακής επίθεσης σε βάρος της.
Οι εχθροί της Πίστεως και της Πατρίδας δεν θέλουν να υπάρχει Παραδοσιακή Ελληνική Οικογένεια, γιατί γνωρίζουν ότι αυτό το κύτταρο της κοινωνίας, και μάλιστα της ελληνορθόδοξης, είναι πριν από το Σχολείο, σχολείο, πριν από την Εκκλησία, εκκλησία, και πριν από την Πατρίδα, πατρίδα μικρή. Μέσα σ΄ αυτή την οικογένεια ομιλούν πρώτα – πρώτα τα παιδιά την μητρική τους αθάνατη ελληνική γλώσσα, διδάσκονται από γονείς και παππούδες για τον αληθινό Θεό και μαθαίνουν για την ένδοξη ελληνική Πατρίδα, την Ελλάδα. Βιώνουν μάλιστα την οικογενειακή ατμόσφαιρα με όλες ασφαλώς τις ανθρώπινες δυσκολίες και αδυναμίες της. Οι εχθροί θέλουν να σπάσουν τις ρίζες. Θέλουν να γκρεμίσουν τα θεμέλια της ψυχής των Ελλήνων. Να μας κάνουν ξένους και απόμακρους, κοσμοπολίτες και ερημοσπίτες, ανέστιους, άθεους και άστοργους. Φύλλα στον άνεμο της παγκοσμιοποίησης. Προχωρούν με σχέδιο: εισάγοντας ιδέες ανατρεπτικές, φυγόκεντρες για την οικογένεια και μπήγοντας το στιλέτο του απρόσωπου μαρξισμού, της φτώχειας του μνημονίου και της διάλυσης του ευρωπαϊσμού στην ελληνική οικογένεια.

Δ] Απάντησή μας σε όλους αυτούς και σε όλα αυτά τα σχέδια είναι η Οδύσσεια και ο Οδυσσέας. Είναι η επιστροφή στην Ιθάκη. Η επιστροφή αυτή δεν είναι μόνο η επιστροφή στην χαμένη πατρίδα, αλλά είναι και ο γυρισμός στη γλυκιά οικογένεια και στο ζεστό πατρικό σπίτι. Όχι λοιπόν άλλες υποχωρήσεις! Όσοι αγαπάμε Χριστό και Ελλάδα, θα γυρίσουμε πίσω στις ρίζες μας. Μπορεί οι παγκοσμιοποιητές και οι εγχώριοι εκπρόσωποί τους να θέλουν να γονατίσουν την ελληνική οικογένεια με τα ολέθρια νομοσχέδια και την καταραμένη φτωχοποίηση. Μπορεί τα υπουργεία να ετοιμάζουν τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων και να κόβουν τα επιδόματα της πονεμένης και πολύτεκνης οικογένειας. Μπορεί ο διάβολος και τα θλιβερά όργανά του να θέλουν να διαλύσουν την ελληνορθόδοξη Εστία της παραδοσιακής οικογένειας και να βγάλουν τα μέλη της στο δρόμο και στο πεζοδρόμιο. Μπορεί οι καναλάρχες να θέλουν να μπολιάσουν την ευλογημένη ελληνική οικογένεια με δυτικά πρότυπα ελευθεριάζουσας νοοτροπίας ή να προβάλουν νωχελικά παραδείγματα πολυγαμίας με τα χαρέμια της ανατολίας. Μπορεί οι δήμοι να θέλουν να οργανώνουν εν μέσω κρίσης καρναβάλια και να επιδοτούν φιέστες, αντί να προσπαθούν να εξοικονομήσουν βοηθήματα για τις πολύτεκνες φαμελιές. Μπορεί οι «κολοβές αλεπούδες» του καλλιτεχνικού ή δημοσιογραφικού κόσμου να θέλουν να επιβάλουν σαν μόδα τη ντροπή τους.

Ε] Εμείς όμως «εις πείσμα όλων των δαιμόνων» θα μείνουμε πιστοί σ΄ αυτά που παραλάβαμε, δίπλα στο Χριστό, στο Γάμο της Κανά, μαζί με την Παναγία Μητέρα Του και τους Αγίους Αποστόλους Του και βεβαίως μαζί με τους Μάρτυρες και τους Ήρωες της φυλής μας, γύρω από το οικογενειακό τραπέζι και το τζάκι του σπιτιού μας, στην αγκαλιά των γονέων μας, των παππούδων και γιαγιάδων μας, που υπήρξαν τα αγκωνάρια και οι κολόνες του ελληνικού σπιτιού.Η δόξα και η τιμή του Γένους μας!

Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης Α.Φ.191

http://agonasax.blogspot.com

«Μετανοειτε»

Ο τελευταῖος λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ εἶνε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30). Ἀλλὰ ὅση ἀξία ἔχει τὸ «Τετέλεσται», ὡς σφραγίδα μιᾶς ἁγίας ζωῆς, τόσην ἀξίαν ἔχει καὶ ὁ πρῶτος λόγος ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὰ πανάχραντα χείλη τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ πρῶτος λόγος εἶνε τὸ «Μετανοεῖτε» (Ματθ. 4,17). Εἶνε λόγος πολυσήμαντος. Καὶ ἀναλύοντας τὴν ἔννοιαν τῆς μετανοίας, ποὺ συνιστͺᾶ ὡς κορυφαῖο κήρυγμα ὁ Θεάνθρωπος, λέγομεν τὰ ἑξῆς.

Ἡ ἀνθρωπότης νοσεῖ· ποιά ἡ αἰτία;

Ἡ ἀνθρωπότης, ἀγαπητοί, ―καὶ ὅταν λέγωμεν ἀνθρωπότης, δὲν ἐννοοῦμε μόνον τὴν γωνίαν αὐτὴν τῶν Βαλκανίων, εἰς τὴν ὁποίαν κατοικοῦμε καὶ μαρτυροῦμε, ἀλλ᾿ ἐννοοῦμεν ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα― ἡ ἀνθρωπότης, λέγω, εἶνε ἀσθενής. Διὰ νὰ μεταχειρισθῶ τὴν γλῶσσαν τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ἀνθρωπότης εὑρίσκεται «ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾶ θανάτου» (Ψαλμ. 87,7). Ἡ ἀνθρωπότης νοσεῖ ἠθικῶς, νοσεῖ κοινωνικῶς, νοσεῖ οἰκονομικῶς, νοσεῖ ποικιλοτρόπως.

Ποία ἡ αἰτία τῆς νόσου; Ἡ αἰτία τῆς νόσου εἶνε μία. Ἐπῆλθε διαταραχὴ εἰς τὸ σύμπαν, εἰς τὸ ἠθικὸν σύμπαν, λόγῳ παραβάσεως νόμου.

Δὲν ὑπάρχουν μόνο οἱ φυσικοὶ νόμοι. Τὸ φυσικὸ σύμπαν, ποὺ βλέπετε, κυβερνᾶται ἀπὸ φυσικοὺς νόμους. Ἂν οἱ φυσικοὶ νόμοι διασαλευθοῦν, τὸ σύμπαν γίνεται σκόνη εἰς τὸ ἄπειρον. Ἀλλ᾿ ὅπως πρέπει νὰ τηροῦνται οἱ φυσικοὶ νόμοι, κατὰ παρόμοιον τρόπον πρέπει νὰ τηροῦνται καὶ οἱ ἠθικοὶ νόμοι. Ὁ ἠθικὸς δὲ νόμος συνοψίζεται εἰς τὸν Δεκάλογον, τὸν ὁποῖον ἔλαβεν ὁ Μωϋσῆς εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Σινᾶ, ἐν μέσῳ ἀστραπῶν καὶ βροντῶν. Ὁ Δεκάλογος εἶνε ὁ ἠθικὸς νόμος, τὸν ὁποῖον ἐξύψωσε εἰς ἀπροσπέλαστα ὕψη ἠθικῆς ὁ Κύριος εἰς τὴν Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν του, ἡ ὁποία εἶνε ὁ πραγματικὸς συνταγματικὸς χάρτης ὅλων τῶν ἐλευθέρων λαῶν.

Δυστυχῶς τόσον τὸν Δεκάλογον ὅσον καὶ τὴν Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν, ἡ ὁποία ἐπαναλαμβάνω ὅτι εἶνε ὁ ἀληθινὸς συνταγματικὸς χάρτης ὅλων τῶν ἐλευθέρων λαῶν καὶ ὅλων τῶν δικαιωμάτων καὶ καθηκόντων τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, δυστυχῶς τὸν νόμον αὐτὸν καταπατοῦμε. 

Ἡ καταπάτησις τοῦ θείου νόμου

Οὐδέποτε ἄλλοτε ἡ ἀνθρωπότης, ὡς σύνολον καὶ ὡς ἄτομα, ὡς οἰκογένεια καὶ ὡς κοινωνία καὶ συγκροτημένα κράτη, κατεπάτησε τὸν ἠθικὸν νόμον τοῦ Εὐαγγελίου τόσον ὅσον ἡ σύγχρονος γενεά. Εὐκολώτερον εἶνε νὰ μετρήσωμε τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης, εὐκολώτερον εἶνε νὰ μετρήσωμε τὰ φύλλα τῶν δένδρων, εὐκολώτερον εἶνε νὰ μετρήσωμε τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, παρὰ νὰ μετρήσωμε τὰ ἁμαρτήματά μας.

Ὤ τὰ ἁμαρτήματά μας, ὤ τὰ ἐγκλήματά μας! Ὁ αἰὼν αὐτὸς τῶν πυραύλων θὰ ὀνομασθῇ αἰὼν τοῦ ἐγκλήματος. Ἐγκλήματος ποὺ οὐδέποτε ἄλλοτε ἐπαρουσιάσθη στὸν πλανήτη αὐτόν.

Ἔχουμε παραβάσεις τοῦ Δεκαλόγου· παραβάσεις μικρὲς καὶ μεγάλες. Ἐὰν ὑπῆρχε ἐπάνω στὴν κορυφὴ τοῦ Προφήτου Ἠλία ἕνα ῥαντάρ ―ὄχι ῥαντὰρ τέτοιο, τὸ ὁποῖο συλλαμβάνει τὸν ἦχο τῶν ἀεροπλάνων ποὺ διέρχονται, ἀλλ᾿ ἐὰν ὑπῆρχε ἕνα ῥαντὰρ πνευματικό―, τὸ ὁποῖο θὰ συνελάμβανε τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἀνθρώπων, τὶς παραβάσεις τοῦ ἠθικοῦ νόμου, καὶ θὰ τὰ ἐσημείωνε ἐπάνω στὸν πίνακα, θὰ βλέπατε, ὄχι κάθε ἡμέρα ἀλλὰ κάθε λεπτὸ τῆς ὥρας, νὰ καταγράφῃ πολυψήφιο ἀριθμό, χιλιάδες ἑκατομμύρια ἁμαρτημάτων.

Στὴν ἀνθρωπότητα σήμερα ἁρμόζει αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Δαυῒδ ὁ προφήτης, ὅτι «Αἱ ἀνομίαι μου ὑπερῇραν τὴν κεφαλήν μου, ὡσεὶ φορτίον βαρὺ ἐβαρύνθησαν ἐπ᾿ ἐμέ» (Ψαλμ. 37,5).

Στὴν ἀνθρωπότητα ἁρμόζει ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο εἶπε ὁ προφήτης Ὠσηέ· ὅτι «Ἀρὰ καὶ ψεῦδος καὶ φόνος καὶ κλοπὴ καὶ μοιχεία κέχυται ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ αἵματα ἐφ᾿ αἵμασι μίσγουσι» (Ὠσ. 4,2).

Στὴν ἀνθρωπότητα ἁρμόζει ἡ θαυμασία εἰκόνα, τὴν ὁποίαν διεζωγράφισε ὁ πέμπτος εὐαγγελιστής, ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὁ ὁποῖος ἔλεγε, ὅτι ὅλη ἡ ἀνθρωπότης, ἀπὸ τὴν κορυφὴ μέχρι τὰ νύχια, εἶνε γεμάτη ἀπὸ ἕλκη, εἶνε γεμάτη ἀπὸ ἁμαρτήματα, «οὐκ ἔστι μάλαγμα ἐπιθῆναι» (Ἠσ. 1,6).

Ποιός θὰ σώσῃ τὴν ἀνθρωπότητα;

Νοσεῖ, λοιπόν, ἡ ἀνθρωπότης· τὸ φωνάζουν καὶ οἱ πέτρες ἀκόμη.

Καὶ τώρα ποῖος θὰ θεραπεύσῃ αὐτὴν τὴν πάσχουσαν ἀνθρωπότητα;

Ἰδού, στὸ κρεβάτι τοῦ ἀσθενοῦς βλέπω ἰατρικὸ συμβούλιο. Ὅπως ὅταν εἶνε πολὺ βαρειὰ ὁ ἀσθενὴς στὰ μεγάλα νοσοκομεῖα συσκέπτονται οἱ ἰατροὶ καὶ ἔχουν ἰατρικὸ συμβούλιο, γιὰ νὰ δοῦν ἂν ὑπάρχῃ τρόπος θεραπείας, κάπως ἔτσι καὶ στὸ κρεβάτι τῆς ἀνθρωπότητος βρίσκονται ἰατροὶ καὶ γίνεται ἰατρικὸ συμβούλιο. Ἰατρικὸ συμβούλιο δὲ ἐννοῶ τοὺς κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, φιλοσόφους, κυβερνήτας κρατῶν, οἱ ὁποῖοι συσκέπτονται ἐὰν ὑπάρχῃ θεραπεία στὸν κόσμον καὶ διχάζονται οἱ γνῶμες.

Οἱ ἀπαισιόδοξοι· Δὲν ὑπάρχει θεραπεία…

Ἄλλοι μέν, ἀπαισιόδοξοι, λένε·

―Ὄχι, δὲν ὑπάρχει πλέον θεραπεία στὸν κόσμο. Ἐκεῖ ποὺ ἔφτασε ἡ ἀνθρωπότης, παρ᾿ ὅλα τὰ ἐπιτεύγματα ποὺ ἐσημείωσε στὸν φυσικὸ τομέα, ὁδηγεῖται πρὸς αὐτοκτονίαν. Καὶ ὅπως ἕνας ἀπελπισμένος παίρνει τὸ πιστόλι καὶ τινάζει στὸν ἀέρα τὰ μυαλά του, ἔτσι καὶ ἡ ἀνθρωπότης βρῆκε τεράστιο πιστόλι, βρῆκε τὴν πυρηνικὴ ἐνέργεια, καὶ ὁδηγεῖται πρὸς αὐτοκτονίαν. Ἑκατὸ βόμβες νὰ πέσουν στὸν πλανήτη μας, ὁ πλανήτης καταστρέφεται. Οὔτε ἔντομο, οὔτε πνοὴ ζωῆς θὰ ὑπάρχῃ ἐπὶ τῆς γῆς…

Αὐτοὶ εἶνε οἱ ἰατροὶ ποὺ καταθέτουν τὰ ὅπλα, αὐτοὶ εἶνε οἱ φιλόσοφοι τῆς ἀπαισιοδοξίας.

Οἱ ὑπεραισιόδοξοι· Βαδίζουμε πρὸς πρόοδον!

Ἀλλ᾿ ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη μερίδα, ἡ ὁποία εἶνε ὑπεραισιόδοξη. Αὐτοὶ λένε·

―Δὲν πάσχει ἡ ἀνθρωπότης· μὴν ἀκοῦτε τοὺς ἱεροκήρυκες καὶ τοὺς ἀπαισιοδόξους. Ἡ ἀνθρωπότης προχωρεῖ μὲ γοργὸ βῆμα πρὸς μεγάλες ἐξελίξεις. Ἐντὸς ὀλίγου θὰ πλησιάσουμε τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ θὰ κατοικήσουμε στοὺς ἄλλους πλανῆτες. Μὴν ἀπελπίζεσθε, λένε αὐτοί· ἐμεῖς εμεθα αἰσιόδοξοι, ἐμεῖς ἐλπίζουμε…

Καὶ ὅταν τοὺς ἐρωτήσουμε τοὺς ἀξιοτίμους αὐτοὺς ἰατρούς, τοὺς θεραπευτὰς αὐτοὺς τῶν νοσημάτων τῆς ἀνθρωπότητος, Ποιά εἶνε τὰ φάρμακά σας; αὐτοὶ ἔχουν συνταγὰς προχείρους· εἶνε ἐκεῖνα τὰ νεώτερα ποὺ λήγουν εἰς ―ισμός (λ.χ. καπιταλισμός, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, κ.τ.λ.). Ἔχουν διαφόρους συνταγάς, ἔχουν διάφορα χάπια. Καὶ νομίζουν οἱ ταλαίπωροι, ὅτι μὲ χάπια θὰ θεραπευθῇ ἡ πάσχουσα ἀνθρωπότης.

Οἱ ἐπαναστάται· τὸ αἱματοκύλισμα

Ἔχουμε λοιπὸν τοὺς ἀπαισιοδόξους, ποὺ λέγουν ὅτι εἶνε ἐγγὺς θανάτου ἡ ἀνθρωπότης. Ἔχουμε τοὺς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι βαδίζομε πρὸς πρόοδον. Ἔχουμε καὶ μιὰ ἄλλη τρίτη κατηγορία ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν, ὅτι ὑπάρχει τρόπος θεραπείας.

―Ἀντὶ νὰ κάθεστε σὰν τὶς γριὲς στὰ παραγώνια ἐν καιρῷ χειμῶνος καὶ νὰ ἐλεεινολογῆτε τὸν ἑαυτό σας καὶ νὰ κλαῖτε, κάνετε κάτι ἄλλο. Δὲν χρειάζονται οὔτε δάκρυα οὔτε μοιρολόγια· χρειάζονται γρόνθοι. Χρειάζεται ἐπανάστασι! λέγουν αὐτοί. Ὅλοι ὁμολογοῦν, ὅτι ἡ ἀνθρωπότης νοσεῖ καὶ ὅτι εἶνε ἐγγὺς θανάτου· καὶ δὲν θεραπεύεται οὔτε μὲ χάπια οὔτε μὲ συνταγὲς οὔτε μὲ σκέψεις ἀπαισιόδοξες. Ἡ ἀνθρωπότης εἶνε ἕνας βαρέως ἀσθενής, ποὺ θέλει χειρουργεῖο. Δὲν θεραπεύεται παθολογικῶς· θεραπεύεται χειρουργικῶς. Πρέπει νὰ μπῇ στὸ χειρουργεῖο…

―Γιὰ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἀπαντοῦν οἱ ἄλλοι. Ἡ ἀνθρωπότης ὑπέστη χειρουργικὴ ἐπέμβασι μία καὶ δύο φορές (=δύο παγκόσμιοι πόλεμοι). Δὲν ἀντέχει πλέον σὲ τρίτη χειρουργικὴ ἐπέμβασι.

Αὐτοὶ ὅμως ἐπιμένουν καὶ φρονοῦν, ὅτι μὲ τὸ αἷμα, μὲ τὴν ἐπανάστασι, μὲ τὸ αἱματοκύλισμα, θὰ ἔλθῃ ἡ …θεραπεία τῆς ἀνθρωπότητος.

Μοναδικὸς ἰατρὸς ὁ Χριστὸς

Τί ἔχομε νὰ ποῦμε ἐμεῖς; Ἐμεῖς, στὸ συνέδριο αὐτὸ τῶν φιλοσόφων καὶ κοινωνιολόγων, λέγομεν· Δὲν συμφωνοῦμε οὔτε μὲ τοὺς ἀπαισιοδόξους, οὔτε μὲ τοὺς ὑπεραισιοδόξους, οὔτε μὲ τοὺς ἐπαναστάτας ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν μὲ αἱματηρὰς ἐπαναστάσεις καὶ ἐμφυλίους σπαραγμοὺς νὰ θεραπεύσουν τὴν ἀνθρωπότητα. Ἐμεῖς δὲν προσκυνοῦμε ἰατροὺς ἐπιγείους.

Ἀποκαλυφθῆτε, κύριοι, ἐνώπιον τοῦ μόνου Ἰατροῦ!

Ἀδελφοί μου καὶ πατέρες, ἂν δὲν πίστευα στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, θὰ ἔσπαζα αὐτὴ τὴν ῥάβδο(*) καὶ θὰ γινόμουν λοῦστρος καὶ ταπεινὸς ὁδοκαθαριστὴς στὴν πλατεῖα τῆς πόλεώς σας(**). Πιστεύω στὸ Εὐαγγέλιο, πιστεύω στὸν Κύριο, πιστεύω σὲ ὅλη τὴν παράδοσι τοῦ γένους μας, καὶ λέγω·

Ὑπάρχει Ἰατρός! Ἰατρὸς μοναδικός. Ἂν προσέξατε, πρὸ ὀλίγου στὴν θεία λειτουργία ἀκούσαμε ἕνα χρυσὸ λόγο, ἕνα μαργαριτάρι. Λέει στὸν Κύριο· «…Τοὺς νοσοῦντας ᾳσαι, ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν». Ὀνομάζει τὸν Χριστὸ «ἰατρὸν τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν». Ἰατρὸν ἐν ἀπολύτῳ ἐννοίᾳ. Ὄχι ὅτι οἱ ἄλλοι γιατροὶ δὲν θεραπεύουν· ἀλλὰ ἐν ἀπολύτῳ ἐννοίᾳ ἰατρὸς εἶνε μόνον ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Αὐτός μόνο εἶνε Ἰατρός. Ναί, εἶνε ὁ Ἰατρός.

Ποιό τὸ ἰατρεῖο καὶ ποιά τὰ φάρμακά του;

Προσέξτε τὴ σκέψι μου.Ἂν μποροῦσε ἡ ἀνθρωπότης νὰ θεραπευθῇ ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους, ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονας, ἀπὸ τὸν τεχνικὸ πολιτισμό, ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, δὲν θὰ ἐρχόταν ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Ἦρθε στὸν κόσμο ὁ Χριστός, γιατὶ ὁ κόσμος εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν παρουσία του. Ἦρθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ δώσῃ φάρμακο ἰσχυρὸ καὶ ῥωμαλέο.

Καὶ ποιό εἶνε τὸ ἰατρεῖο τοῦ Χριστοῦ;

Ἡ Ἐκκλησία! Ἐδῶ εὑρισκόμεθα. Ὅλοι ἐμεῖς εμεθα ἀσθενεῖς. Ἂν ὑπάρχῃ κάποιος ὑγιής, κάποιος ἀναμάρτητος, ἂν ὑπάρχῃ κάποιος «ἄγγελος», ἂς βγῇ ἀπὸ τὸ ναό. Εμεθα ὅλοι ἁμαρτωλοί, ὅλοι ἀσθενεῖς, τῷ σώματι καὶ τῷ πνεύματι. «…Τίς ὀδυνώμενος καὶ προσπίπτων τῷ ἰατρείῳ τούτῳ οὐ θεραπεύεται;» (Παρακλητική, ἦχος δ΄, Κυριακὴ ἑσπέρας, ἀπόστιχα κατανυκτικά).

Καὶ ποιά εἶνε τὰ φάρμακα τοῦ Χριστοῦ;

Ὤ τὰ φαρμακά του! Ἔχει φάρμακα ὑπέροχα. Ἔχει φάρμακα δοκιμασμένα γιὰ κάθε ἀσθένεια. Δὲν ἔχω καιρὸ νὰ σᾶς ἀνοίξω ὅλα τὰ φάρμακα τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ φάρμακα αὐτὰ εἶνε τὸ γενικώτερο, τὸ δραστικώτερο, τὸ ῥωμαλεώτερο. Αὐτὸ δημιουργεῖ ἀνακαίνισιν μέσα στὸν ἄνθρωπο, τὸν ἐξυγιαίνει μέχρι τῶν τελευταίων ἰνῶν τῆς ὑπάρξεώς του.

Τὸ φάρμακο αὐτό, κύριοι, μπορεῖ νὰ φαίνεται δυσάρεστο (καὶ γνωρίζετε πολὺ καλά, ὅτι ἀρκετὰ φάρμακα εἶνε πικρὰ καὶ δυσάρεστα). Ὁσονδήποτε ὅμως δυσάρεστο καὶ νὰ εἶνε, εἶνε σωτήριο. Τὸ φάρμακο αὐτό, ποὺ προσφέρει ὁ Κύριος, εἶνε μία λέξις· μετάνοια. «Μετανοεῖτε» (Ματθ. 4,17). Μόνο διὰ μετανοίας θὰ σωθῇ ὁ κόσμος.

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Από βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγοστίνου Καντιώτου

 «TI ΘA MAΣ ΣΩΣH;» σελ. 49-54

http://www.augoustinos-kantiotis.gr