Α. Η προ-προηγούμενη γενιά, η γενιά των παππούδων μας, ζούσε στην ύπαιθρο. Ασχολούνταν με γεωργικές και κτηνοτροφικές δουλειές όπως ζούσε ο κόσμος για χιλιάδες χρόνια, σαν δωριείς. Η ζωή τους ήταν δίχως καβάντζες και προσανατολισμένη στην απλή επιβίωση. Ζούσαν με πολύ κόπο κι ιδρώτα αλλά χωρίς άγχος. Το τραγούδι και το χαμόγελο ήταν στα χείλη όλων. Την Κυριακή κανείς δεν δούλευε και πήγαιναν στην Εκκλησία.
Σε μια συζήτηση που βρέθηκα με ανθρώπους της γενιάς των γονέων μας, την γενιά της μεγάλης αλλαγής δηλ. ανθρώπους που εγκατέλειψαν την ύπαιθρο και την παραπάνω ζωή, για ένα καλύτερο αύριο, δηλαδή ανθρώπους που ήρθαν στις πόλεις και οι οποίοι ήταν σκληροί με την σημερινή γενιά, προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι αυτοί οι ίδιοι καταστρέψανε την Ελλάδα και καλό είναι να είναι πιο επιεικείς απέναντι στην γενιά των παιδιών τους στην οποία παρέδωσαν καμένη γη. Μάταια όμως…
Κι όμως! Ο παλιός τρόπος ζωής στην ύπαιθρο είχε μία σταθερά: απαιτούσε σε κάθε τι, να βάλει το χέρι του ο Θεός για να αποδώσει καρπούς κάθε ενέργειά σου. Έσπερνες τον σπόρο, όμως έπρεπε να κάνει καλό καιρό ο Θεός για να πάρεις καρπό. Είχες τα ζωντανά σου όμως έπρεπε να φυλάξει ο Θεός να μην κολλήσουν καμιά αρρώστια και αποδεκατιστούν. Έριχνες τα δίχτυα σου κι έπρεπε πάλι ο Θεός να βάλει το χέρι Του να έχεις καλή ψαριά. Σε κάθε τι η ανάγκη να βάλει ο Θεός το χέρι Του ήταν επιτακτική…
Ερχόμενοι όλοι αυτοί στις πόλεις και αλλάζοντας η οικονομία της χώρας μας, άρχισε ο καθένας να βγάζει χρήματα είτε από το εμπόριο, είτε από άλλες δουλειές που δεν είχαν καμία σχέση με την προηγούμενη ζωή τους. Το φαγητό υπήρχε στον μπακάλη κι αργότερα στα σούπερ-μάρκετς κι έτσι χάνοντας την άμεση ανάγκη για καλή σοδειά ή για προστασία των κοπαδιών τους, υπό την θεϊκή εύνοια, όλοι αυτοί Τον λησμόνησαν… Έφυγε η συστολή της γνώσης της αδυναμίας τους κι άρχισε να θεριεύει το εγώ.
Ο χωρικός με τον γάιδαρο πλέον κυκλοφορούσε με αυτοκίνητο και καθιστός ταξίδευε όπου ήθελε. Ήρθε το ρεύμα και η τεχνολογία και όλοι πίστεψαν ότι γίνανε μικροί θεοί.
Φαντάζεστε την έκπληξη της παρέας όταν υποστήριξα ότι μία – έστω αναγκαστική – επιστροφή στην ύπαιθρο θα αναγεννήσει την Ελλάδα… «Μα πώς θα ζήσουμε χωρίς φάρμακα, υγεία, χωρίς παιδεία για τα παιδιά!», αντέτεινε κάποια ηλικιωμένη κυρία που – να είναι καλά! – χαίρει ακόμη άκρας υγείας. «Γιατί έχετε μήπως τώρα φάρμακα, υγεία και παιδεία;» την ρώτησα. Δεν απάντησε… «Ίσα – ίσα που θα έχετε λιγότερες αφορμές για να αρρωστήσετε, σε ένα φυσικό περιβάλλον…»συμπλήρωσα.
Οπωσδήποτε η επιστροφή στην ύπαιθρο δεν είναι αυτοσκοπός για να επιστρέψουμε στην πίστη των παππούδων μας προς τον Θεό και της απόλυτης δυνατότητας που αυτή παρέχει στον άνθρωπο αλλά όταν ο περισσότερος πληθυσμός ζει πλέον σε ασυνείδητη κατάσταση διαστροφής κι αυτοκαταστροφής αυτό ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να επανέλθει εις εαυτόν,επανερχόμενος στην θεϊκή αγκαλιά και να σωθεί..
Β. Η κυρία γύρω στα 60, γνωστή μου.
Πιάσαμε κουβέντα και λόγο στο λόγο, φθάσαμε να συζητάμε για όσα έχουν πει οι γέροντες της Ορθοδοξίας. Της εξήγησα ότι αυτό που ζούμε το έχει αναφέρει με μεγάλη λεπτομέρεια ο γέροντας Παΐσιος και της εκτύπωσα το σχετικό απόσπασμα από το blog - «ανατρίχιασα!» μου είπε… Όντως, σοκαρίστηκε! Όταν δε, της έδειξα και τι λένε οι γέροντες και άγιοί μας, για την συνέχεια έμεινε εμβρόντητη και σιωπηλή για λίγη ώρα…
«Για τα παιδιά σας λυπάμαι…», ψέλισσε θλιμμμένη. «Τα παιδιά μας θα ζήσουν στον παράδεισο που θα γίνει η γη μετά από όλα αυτά που θα συμβούν, αρκεί να περάσουμε τώρα την μπόρα», της είπα αισιόδοξα και χαμογελώντας. Την είδα πάλι δεν βολευόταν… «Και τότε τι τα κάναμε όλα αυτά;» είπε δείχνοντας την επιχείρησή της, το πιο σπουδαίο κομμάτι της περιουσίας της. «Τι σημασία έχει αυτό; Το θέμα είναι ότι τα παιδιά μας και τα εγγόνια σου, θα ζήσουν τόσο άνετα όσο δεν μπορείς να φανταστείς!» της είπα ξανά. «Η ζωή θα γίνει πολύ εύκολη και ο κόσμος θα στραφεί κυρίως προς την ψυχοπνευματική του ανάπτυξη», συμπλήρωσα.
Ένα αίσθημα ματαιότητας την κατέκλεισε… Ήταν εμφανής η αδυναμία της να αποδεχθεί αυτό που της έλεγα. Μέλος μιας γενιάς που έχτισε κυριολεκτικά – ως προς την ύλη – την Ελλάδα αλλά την γκρέμισε σε όλα τα άλλα επίπεδα… Μέλος της γενιάς που πρόδωσε μια παράδοση αιώνων που ήταν βασισμένη στην Πίστη μας!
Καμία αίσθηση, εσωτερικής ζωής – νεκρή από χρόνια…
«Και τι κάναμε τόσα χρόνια όλα αυτά;» αναρωτήθηκε πάλι απογοητευμένη…
«Έλα ντε;» της είπα.
«Αφού λεφτά υπάρχουν για όλους!» συμπλήρωσα και γελάσαμε και οι δύο.
Αυτή πικρά, εγώ με μια κρυφή αισιοδοξία…