"Οὐ δύναμαι διαψεῦσαι Ἑαυτόν. Ἐγώ εἰμί ὁ Νομοθέτης τοῦ οὐ φονεύσεις."

Φαινόταν ὅτι ἦταν ζωντανό μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Συμμετεῖχε στίς φιλανθρωπικές δραστηριότητες τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἐνορίας της, ἐξωμολογεῖτο καί κοινωνοῦσε. Ὅλοι ἔλεγαν ὅτι ἡ κυρία Φρόσω ἦταν μιά πολύ καλη Χριστιανή. 

Ἡ κωμόπολή ὅπου ζοῦσε, δέν ἀπέχει πολύ ἀπ᾿ τή Θεσσαλονίκη. Συχνά κατέβαιναν Ἁγιορεῖτες Πνευματικοί κι ἐξομολογοῦσαν ὅσους ἀπ᾿ τούς ἐκεῖ κατοίκους ἤθελαν. Ἡ κυρά- Φρόσω ἦταν μία ἀπ᾿ αὐτούς. Εἶχε μάλιστα καί μιά ἰδιαίτερη ἀγάπη στήν Παναγία. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τήν ἐπεκαλεῖτο πολύ. Εἴτε μαγείρευε, εἴτε σκούπιζε, ψιθύριζε:"Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς". Καί πράγματι, Ἐκείνη ἦταν τελικά πού τήν ἔσωσε μέ τίς πρεσβεῖες Της, γιατί, δυστυχῶς, ἡ καλή- κατά τά ἄλλα- κυρά Φρόσω, δέν ἐξομολογεῖτο εἰλικρινά τίς ἁμαρτίες της. Ἀπέκρυπτε ἀπ᾿ τόν Πνευματικό τήν πιό μεγάλη. Ὅταν ἦταν νεώτερη, εἶχε διαπράξει φόνο! Εἶχε σκοτώσει τό παιδάκι της μέσα στά σπλάγχνα της! Εἶχε κάνει ἔκτρωση...

Ὁ Θεός περίμενε τή μετάνοιά της, περίμενε, ἀλλά ἐκείνη τίποτε... Ὁπότε μιά μέρα, ἔφυγε αἰφνίδια! Ὅλη ἡ ἐνορία στενοχωρήθηκε καί τήν ἄλλη μέρα τό πρωί μαζεύτηκαν γιά τήν κηδεία της. Κατά τή διάρκεια ὅμως τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας, ἡ κεκοιμημένη ἀναστήθηκε! Στήν ἀρχή ὁ κόσμος πανικοβλήθηκε, μετά ὅμως ἐπεκράτησαν οἱ πιό ψύχραιμοι καί μαζί μέ τόν ἱερέα προσπάθησαν νά τή βοηθήσουν. Ὅταν ἐκείνη συνῆλθε τελείως, τούς παρακάλεσε κλαίγοντας νά τήν ἀκούσουν. 

"Συντετριμένη καί τεταπεινωμένη " τούς εἶπε ὅτι, ὅταν πέθανε, ὁ Ἄγγελος της τήν ὁδήγησε ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Βήματος τοῦ Κυρίου. Ὁ καρδιογνώστης Κύριος εἶπε πώς ὑπῆρχε ἁμαρτία φόνου ἀνεξομολόγητη καί, ὡς ἐκ τούτου, δέν ἦταν δυνατό νά εἰσέλθει στή Βασιλεία Του. Τότε ἐπενέβη ἡ εὔσπλαγχνη Δέσποινα τοῦ κόσμου κι ἄρχισε νά Τόν παρακαλεῖ γιά τή σωτηρία αὐτῆς τῆς ψυχῆς. Ὁ Κύριος τότε ἀπάντησε: "Μητέρα, ὑπάρχει φόνος. Ἐγώ εἶμαι ὁ Νομοθέτης τοῦ οὐ φονεύσεις. Δέ δύναμαι νά διαψεύσω Ἑαυτόν!" 

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὅμως συνέχισε τίς παρακλήσεις Της ἐνώπιόν τοῦ Υἱοῦ Της, ὁπότε ὁ Πανάγαθος Κύριος κάμφθηκε καί εἶπε: "Τό μόνο πού μπορεῖ νά γίνει εἶναι νά ἐπιστρέψει στήν ἐπίγεια ζωή, καί, ἄν θελήσει νά ἐξομολογηθεῖ τό μεγάλο αὐτό ἁμάρτημα, θά σωθεῖ." 

"Κι ἔδωσε ἐντολή ὁ Κύριος κι ἐπέστρεψα στό σῶμα μου, ὅπως βλέπετε," εἶπε. "Τώρα ὅμως θέλω νά ἐξομολογηθῶ μπροστά σέ ὅλους σας τήν ἁμαρτία πού μέχρι τώρα ἔκρυβα..." 

Μετά δακρύων ἐξομολογήθηκε ἡ γυναῖκα καί μαζί της ἔκλαψαν ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι. Ὅταν τελείωσε, ὁ Πνευματικός τῆς διάβασε τή συγχωρητική εὐχή καί τότε ἐκείνη ἀναπαυμένη ξανακοιμήθηκε τόν ὕπνο τῶν Δικαίων...

Τό γεγονός αὐτό ἔγινε γνωστό σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα καί τό εἶχε γράψει καί ὁ ἐκεῖ τοπικός τύπος, πρίν μερικές δεκαετίες. Τέτοιες ὅμως νεκραναστάσεις εἶναι σπανιότατες. 

Ἡ δυνατότητα τῆς μετανοίας ὑπάρχει μόνο σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο. Στήν αἰωνιότητα ὑπάρχει ἡ ἀνταπόδωση καί τά ἀποτελέσματα τῶν ἐπιλογῶν μας...

Ἀπό τό βιβλίο: "Μηνύματα ἀπό τόν Οὐρανό"

Ἔκδοσις: " Ἱ. Μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2005

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Το βαθύ μυστήριο της Ορθοδοξίας. Ας το διαφυλάξουμε!

Μεγάλο, πολύ μεγάλο και σπουδαίο είναι ένα ζήτημα που δεν του δώσανε σχεδόν καθόλου προσοχή οι περισσότεροι Έλληνες. Κι αυτό είναι το ότι από καιρό αρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοί να θέλουν και να επιδιώκουν να δέσουν στενές σχέσεις με τους παπικούς, που επί τόσους αιώνες μας ρημάξανε. Γιατί, στα αληθινά, δεν υπάρχει πιο μεγάλος αντίμαχος της φυλής μας, κι επίμονος αντίμαχος, που, σώνει και καλά, θέλει να σβήσει την Ορθοδοξία.

Οι δεσποτάδες που είπα πως τους έπιασε, άξαφνα κι αναπάντεχα, ο έρωτας με τους Λατίνους, λένε πως το κάνουνε από «αγάπη». Μα αυτό είναι χονδροειδέστατη δικαιολογία και καλά θα κάνουνε να παρατήσουνε αυτά τα ροσόλια της «αγάπης», που την κάνανε ρεζίλι. Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιγνίδι του, μιλά, ο αλιτήριος για αγάπη. Ο,τι είπε ο Χριστός, το λέγει κι αυτός κάλπικα, για να ξεγελάσει. Τώρα, στα καλά καθούμενα, τους ρασοφόρους μας στην Πόλη, τους έπιασε παροξυσμός της αγάπης για τους Ιταλιάνους, που στέκουνται, όπως πάντα, κρύοι και περήφανοι και δεν γυρίζουνε να τους δούνε αυτούς τους «εν Χριστώ αδελφούς», που όσα τους κάνανε από τον καιρό των Σταυροφόρων ίσαμε τώρα, δεν τους τάκανε μήτε Τούρκος, μήτε Τάταρος, μήτε Μωχαμετάνος. Ίσως και οι δικοί μας να κάνουν από παρεξηγημένη καλωσύνη.

Όπως είπα, οι περισσότεροι δικοί μας δεν δώσανε καμμιά σημασία σ αυτές τις φιλοπαπικές κινήσεις, που είναι θάνατος για το γένος μας και που τις κινήσανε οι καταχθόνιες δυνάμεις που πολεμάνε τον Χριστό και που με τα λεπτά τους αγοράζουνε όλους, δεν δώσανε λοιπόν καμμιά σημασία, γιατί τα θεωρούνε τιποτένια πράγματα, αν δεν είναι κι οι ίδιοι αγορασμένοι, άξια μοναχά για κάποιους στενοκέφαλους παλιοημερολογίτες και φανατικούς αποπετρωμένους χριστιανούς. Τώρα τα μυαλά γινήκανε φαρδειά, και καταγίνονται με άλλα κοσμοϊστορικά προβλήματα! «Θα καθόμαστε να κυττάζουμε τώρα παπάδες κι Ορθοδοξίες»; Μα αυτούς δεν τους μέλει κι αν εξαφανισθεί από τον κόσμο κάθε ελληνικό πράγμα. Και θα εξαφανισθεί όχι τόσο εύκολα με τον αμερικανισμό που πάθαμε, όσο αν γίνουμε στη θρησκεία παπικοί. Γιατί γι αυτού πάμε. Παπική Ελλάδα θα πει εξαφάνιση της Ελλάδας. Να γιατί είπα πως είναι πολύ σπουδαίο ζήτημα αυτές οι ερωτοτροπίες που αρχίσανε κάποιοι κληρικοί δικοί μας με τους παπικούς, κι η αιτία είναι το ότι δεν νοιώσανε τι είναι Ορθοδοξία ολότελα, μ όλο που είναι δεσποτάδες.

Το κακό είναι πως ο λαός δεν πήρε, καλά-καλά, είδηση για τη συνωμοσία. Ποιός να τον πληροφορήσει, αφού οι γραμματισμένοι τα θεωρούνε αυτά τα πράγματα ανάξια για τη μοντέρνα σοφία τους, και τρέχουν σημαιοφόροι σε κάθε νεωτερισμό;

Από τότε που αρχίσανε οι λυκοφιλίες ανάμεσα στους δικούς μας και στους παπικούς (και σημείωσε πως οι δικοί μας φαγωθήκανε πρώτοι να πιάσουνε σχέση με τους Λατίνους σαν να πήρανε από κάπου διαταγή, κι ολοένα μιλάνε για «τον διάλογον» μαζί τους, δίχως να ξέρουνε καλά-καλά τι λένε), από τότε λοιπόν, ακούμε, κάθε τόσο, κάτι πράγματα θεατρικά, άνοστα, ανόητα, δίχως καμμιά σοβαρότητα, όπως είναι η λεγόμενη «Διάσκεψις της Ρόδου», τα νέα παρεκκλήσια του Βατικανού, κ.τ.λ. Στη Ρόδο πήγανε οι δικοί μας με σκοπό να πουλήσουν την Ορθοδοξία, γιατί γι αυτούς είναι καθυστερημένη μορφή του Χριστιανισμού, δηλαδή ένας βλάχικος χριστιανισμός, και ν αρχίσουν τον «διάλογον», που να τον πάρει η ευχή αυτόν τον «διάλογον». Και τι κάνανε; Τίποτα! Λόγια πολλά και χαμένα, που να ντρέπεται κι ο τελευταίος Έλληνας Ορθόδοξος.

Προχθές πάλι μάθαμε πως ο Πάπας εγκαινίασε ένα νέο περεκκλήσιο στο Βατικανό και έβαλε για εικόνες (μη χειρότερα!) τις φωτογραφίες του Πάπα και του Αθηναγόρα, «ο οποίος ίσταται όπισθεν του Ποντίφηκος»! Φαντασθείτε παρεκκλήσιο με φωτογραφίες (τι ακαλαίσθητα πράγματα!). Ο Πάπας λοιπόν θα προσεύχεται μπροστά στις δικές του φωτογραφίες! Δηλαδή τρελλάθηκαν οι άνθρωποι! Αυτά δεν τα κάνανε μήτε οι αραπάδες της Αφρικής. Συλλογίζομαι πόση σοβαρότητα έχουν οι Μουσουλμάνοι στη θρησκεία τους, και που καταντήσανε τη θρησκεία του Χριστού αυτοί οι αθεόφοβοι Ιταλιάνοι, που προσκυνάνε αγάλματα της Παναγιάς με κοκκινάδια, με σκουλαρίκια και με δαχτυλίδια. Κι εμείς οι Ορθόδοξοι, που φυλάξαμε το βαθύ μυστήριο της ευσέβειας, τώρα, στα καλά καθούμενα, πάμε να γίνουμε ένα μ αυτούς που γελοιοποιήσανε τον Χριστό όσο κανένας άθεος.

Αλλά, από που να πιάσει κανένας και που να τελειώσει; Όσοι ήτανε έως τώρα αδιάφοροι για τη θρησκεία και για την Εκκλησία, και που πολλοί απ αυτούς τις περιπαίζανε μάλιστα, όλοι αυτοί γινήκανε έξαφνα παπόφιλοι, και μασάνε σαν μαστίχι την ψεύτικη λέξη «αγάπη». Μεγαλύτερο ρεζιλίκι δεν έγινε. Εμείς οι άλλοι που είμαστε κολλημένοι από νεότητος στην Εκκλησία μας, είμαστε στενοκέφαλοι, μοχθηροί, γυμνοί από αγάπη κι από αληθινή ευσέβεια. Η μόδα είναι τώρα να φαίνεσαι άνθρωπος της εποχής μας, που ένοιωσε τα «αιτήματά» της. [Στο σημείο αυτό μπορεί να παρεμβάλλεται το παρακάτω κείμενο «Κατά Ενωτικών»].

Πίστη ασάλευτη στην Ορθοδοξία, που εμείς οι προκομμένοι την πήραμε κληρονομιά και την πουλάμε «αντί πινακίου φακής» και ασπασμού της παντόφλας του Πάπα! Μα σε τέτοιο σημείο εκφυλισθήκαμε; Αιτία είναι η έμφυτη ματαιοδοξία μας, που μας κάνει να θέλουμε να φαινόμαστε έξυπνοι, συγχρονισμένοι, προοδευτικοί, κι όχι καθυστερημένοι. Με τη συναίσθηση της κατωτερότητας που αποχτήσαμε, φοβόμαστε σαν τον διάβολο μήπως μας πούνε «παλιά μυαλά, παλιοημερολογίτες, καθυστερημένους». Και τρέχουμε να πάμε πρώτοι σε κάθε κίνηση που περνά για «μοντέρνα», θέλεις μίμηση της «αφηρημένης ζωγραφικής», θέλεις ακαταλαβίστικες «λογοτεχνίες» (καημένη λογοτεχνία, που κατάντησες!), θες φιλοπαπισμός, θες αμερικανισμός, στα πάντα, στα ντυσίματά μας (προ πάντων της νεολαίας), στον τρόπο που μιλάμε και σκεπτόμαστε, ακόμα και στις χειρονομίες. Δηλαδή, καταντήσαμε μαϊμούδες του ανθρωπίνου γένους «εν ονόματι της προόδου και της θαυμάσιας εποχής μας».

Φώτης Κόντογλου
Συλλογή: Μυστικά Άνθη

http://1myblog.pblogs.gr

"Καὶ μιὰ ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐντολὲς εἶναι νὰ γίνεται στὴ ζωή μας τὸ θέλημα ὄχι τὸ δικό μας, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ."

Τὸ κύριο ἔργο τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ προσευχή. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ νὰ ὑμνεῖ τὸ Θεό. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο ποὺ τοῦ ἁρμόζει. Αὐτὸ μόνο ἐξηγεῖ τὴν πνευματικὴ του ὑπόσταση. Αὐτὸ μόνο δικαιώνει τὴν ἐξέχουσα θέση του μέσα στὴ δημιουργία. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ νὰ λατρεύει τὸ Θεὸ καὶ νὰ μετέχει στὴ θεία Του ἀγαθότητα καὶ μακαριότητα.

Ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι, λαχταράει γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τρέχει μὲ πόθο νὰ ἀνυψωθεῖ πρὸς Αὐτόν. Μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ὑμνωδία εὐφραίνεται. Τὸ πνεῦμα του ἀγάλλεται καὶ ἡ καρδιὰ του σκιρτάει. Ὅσο περισσότερο προσεύχεται, τόσο ἡ ψυχὴ του ἀπογυμνώνεται ἀπὸ τὶς κοσμικὲς ἐπιθυμίες καὶ γεμίζει ἀπὸ τὰ οὐράνια ἀγαθά. Καὶ ὅσο ἀποχωρίζεται τὰ γήινα καὶ τὶς ἡδονὲς τοῦ βίου, τόσο περισσότερο ἀπολαμβάνει τὴν οὐράνια εὐφροσύνη. Ἡ δοκιμὴ καὶ ἡ πείρα μας ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀλήθεια αὐτή.

Ὁ Θεὸς εὐαρεστεῖται στὶς προσευχὲς ἐκεῖνες ποὺ προσφέρονται μὲ τὸν πρέποντα τρόπο- δηλαδὴ μὲ συναίσθηση τῆς ἀτέλειας καὶ τῆς ἀναξιότητάς μας. Γιὰ νὰ ὑπάρξει ὅμως τέτοια συναίσθηση, ἀπαιτεῖται τέλεια ἀπάρνηση τοῦ κακοῦ μας ἑαυτοῦ καὶ ὑποταγὴ στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ- ἀπαιτεῖται ταπείνωση καὶ ἀδιάλειπτη πνευματικὴ ἐργασία.

Ἀναθέστε ὅλες τὶς φροντίδες σας στὸ Θεό. Ἐκεῖνος προνοεῖ γιὰ σᾶς. Μὴ γίνεστε ὀλιγόψυχοι καὶ μὴν ταράζεστε. Αὐτὸς ποὺ ἐξετάζει τὰ ἀπόκρυφα βάθη τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων, γνωρίζει καὶ τὶς δικές σας ἐπιθυμίες καὶ ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὶς ἐκπληρώσει ὅπως Αὐτὸς γνωρίζει. Ἐσεῖς νὰ ζητᾶτε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ νὰ μὴ χάνετε τὸ θάρρος σας. Μὴ νομίζετε ὅτι, ἐπειδὴ ὁ πόθος σας εἶναι ἅγιος, ἔχετε δικαίωμα νὰ παραπονεῖστε ὅταν οἱ προσευχές σας δὲν εἰσακούονται. Ὁ Θεὸς ἐκπληρώνει τοὺς πόθους σας μὲ τρόπο ποὺ ἐσεῖς δὲν γνωρίζετε. Νὰ εἰρηνεύετε λοιπὸν καὶ νὰ ἐπικαλεῖσθε τὸ Θεό.

Οἱ προσευχὲς καὶ οἱ δεήσεις ἀπὸ μόνες τους δὲν μᾶς ὁδηγοῦν στὴν τελειότητα. Στὴν τελείωση ὁδηγεῖ ὁ Κύριος ποὺ ἔρχεται καὶ κατοικεῖ μέσα μας, ὅταν ἐμεῖς ἐκτελοῦμε τὶς ἐντολές Του. Καὶ μιὰ ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐντολὲς εἶναι νὰ γίνεται στὴ ζωή μας τὸ θέλημα ὄχι τὸ δικό μας, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ νὰ γίνεται μὲ τὴν ἀκρίβεια ποὺ γίνεται στὸν οὐρανὸ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους. Γιὰ νὰ μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ λέμε: «Κύριε, ὄχι ὅπως ἐγὼ θέλω, ἀλλ’ ὅπως Ἐσύ· “γενηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς”». Χωρὶς λοιπὸν τὸ Χριστὸ μέσα μας, οἱ προσευχὲς καὶ οἱ δεήσεις ὁδηγοῦν στὴν πλάνη.

Διδαχές τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου

http://theomitoros.blogspot.gr

Η θεάρεστη προσευχή.

Ένα θέμα πάντα επίκαιρο και πάντα φλέγον για κάθε συνειδητό χριστιανό. Η σημασία του και η αξία του είναι πράγματι ανυπολόγιστη για καθένα, που έστω και στοιχειωδώς αγωνίζεται να ζει κατά το θέλημα του Θεού.

Και όμως εμείς οι άνθρωποι οι αδύνατοι τι παθαίνουμε; Ένα τέτοιο καταπληκτικής δραστικότητος όπλο το αφήνουμε συχνά αναξιοποίητο ή το χρησιμοποιούμε λανθασμένα σε ώρες πολλές φορές κρίσιμες, που διακυβεύονται ύψιστα πνευματικά μας συμφέροντα. 

Πόσο αλήθεια, αδικούμε τον εαυτό μας, όταν ένα τέτοιο μοναδικό για τον άνθρωπο προνόμιο, το υποβιβάζουμε σε ένα ψυχρό, τυπικό καθήκον χωρίς εκείνον τον συγκλονισμό της ψυχής, που δίνει η αίσθηση του μεγαλείου του! Και ύστερα απορούμε, γιατί η πνευματική μας ζωή παρουσιάζεται τόσο χλωμή, τόσο ωχρή χωρίς παλμό και σφρίγος, αποτελματωμένη μέσα στα θολά νερά της πνευματικής νωθρότητος και ραθυμίας. 

Όχι. 

Δεν είναι υπερβολή, εάν πούμε, πως η προσευχή αποτελεί στοιχείο ζωής για τον άνθρωπο. Όσο μπορούμε να ζήσουμε βιολογικά χωρίς νερό και αέρα, άλλο τόσο μπορούμε πνευματικά χωρίς θεάρεστη προσευχή.

Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης: «Η προσευχή, ως προς την ποιότητά της, είναι συνουσία και ένωσις του ανθρώπου με τον Θεόν, και ως προς την ενέργειά της, σύστασις και διατήρησις του κόσμου, συμφιλίωσις με τον Θεόν, μητέρα των δακρύων, καθώς επίσης και θυγατέρα, συγχώρησις των αμαρτημάτων, γέφυρα που σώζει από τους πειρασμούς, τοίχος πού μας προστατεύει από τις θλίψεις, συντριβή των πολέμων, έργο των Αγγέλων, τροφή όλων των ασωμάτων, η μελλοντική ευφροσύνη, εργασία που δεν τελειώνει, πηγή των αρετών, πρόξενος των χαρισμάτων, αφανής πρόοδος, τροφή της ψυχής, φωτισμός του νου, πέλεκυς πού κτυπά την απόγνωσι, απόδειξις της ελπίδος, διάλυσις της λύπης, πλούτος των μοναχών, θησαυρός των ησυχαστών, μείωσις του θυμού, καθρέπτης της πνευματικής προόδου, φανέρωσις των μέτρων, δήλωσις της πνευματικής καταστάσεως, αποκάλυψις των μελλοντικών πραγμάτων, σημάδι της πνευματικής δόξης που έχει κανείς…

Μην επιτηδεύεσαι τα λόγια της προσευχής σου. Διότι πολλές φορές τα απλά και ανεπιτήδευτα ψελλίσματα των μικρών παιδιών ευχαρίστησαν και ικανοποίησαν τον ουράνιο Πατέρα τους.

Μη ζητής να λέγης πολλά στην προσευχή σου, για να μη διασκορπισθή ο νους σου, αναζητώντας λόγια. Ένας λόγος πίστεως έσωσε τον ληστή. Η πολυλογία στην προσευχή πολλές φορές εδημιούργησε στο νου φαντασίες και διάχυσι, ενώ αντιθέτως η μονολογία συγκεντρώνει τον νου».

Και κάπου αλλού λέγει: «Δείξε όλη την ανδρεία σου και την προθυμία σου (όταν προσεύχεσαι), και θα έχης τον ίδιον τον Θεόν διδάσκαλο στην προσευχή σου.

Δεν μπορούμε να διδαχθούμε το πώς να βλέπωμε, διότι έκ φύσεως το γνωρίζομε μόνοι μας. Παρόμοια δεν μπορούμε να γνωρίσωμε με την διδασκαλία του άλλου το κάλλος της προσευχής. Διότι η προσευχή έχει ως διδάσκαλό της τον Θεόν, «τον διδάσκοντα άνθρωπον γνώσιν, και διδόντα ευχήν τώ ευχομένω και ευλογούντα έτη δικαίων».

Ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής λέγει περί του θέματος: 

«Η νοερά προσευχή είναι η βάση της τελειότητος.

Η πρώτη βαθμίδα της πνευματικής ανυψώσεως είναι η νοερά προσευχή.

Στην αρχή της ευχής αισθάνεσαι χαρά, έπειτα γλυκύτητα και στο τέλος σαν καρπός έρχονται τα δάκρυα. Διότι αισθάνεσαι πλέον την παρουσία του Ιησού.

Όταν θα καλλιεργήσετε την ευχή δε θα κουράζεστε, δε θα ταράζεστε, δε θα νυστάζετε στις ακολουθίες, διότι το σώμα σας θα είναι πλέον ένδυμα. Το φόρεμα ούτε λυπάται, ούτε κρυώνει, ούτε κουράζεται...

Η προσευχή όλα τα τακτοποιεί. Τη θάλασσα μπορεί να την περπατάς. Εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Τις βουλήσεις των ανθρώπων μεταβάλλει. Δίνει θάρρος, πίστη και υπομονή στη ζωή μας πάντοτε.

Την ένωση της ψυχής σας μετά του Θεού να φροντίσετε.

Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης, θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός στην καρδιά σας

Χωρίς την προσευχή δεν είναι εύκολο να υπομένεις, ούτε να σιωπάς.

Όταν καλλιεργήσετε την ευχή, δέν σας πειράζουν οι άνεμοι του πειρασμού. Εξασθενεί η δύναμή του, δε μπορεί να σας κάνει τίποτε.

Η προσευχή ας σου είναι τείχος, ασπίδα και θώρακας.

Εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή…».

Θα καταλήξουμε με τον Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη ο οποίος τονίζει: «Ο Θεός μας θέλει καρδίαν καθαράν. Να προσέχουμε μόνο στο Θεό. Ο Θεός δεν θέλει μέσα στην καρδιά μας συντροφιές, θέλει μόνον Αυτός να βασιλεύει. Αν μπορούμε να το πετύχουμε, τότες πετυχαίνουμε και εύκολα την καρδιακή προσευχή… Η νοερά προσευχή ολίγον κατ' ολίγον φέρνει τον άνθρωπο εις την πρώτη χάρη του βαπτίσματος».

http://imverias.blogspot.gr

Τί ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γιὰ τὴν κρίση τῆς ἐποχῆς του

«Ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ τραντάζεται ἡ γῆ, ἀλλὰ δὲν τὴν καταστρέφει, σείει δυνατά τα πάντα μὲ τὸ σεισμό, ἀλλὰ δὲν τὰ κατεδαφίζει, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν μετάνοια. Τόσο μεγάλο εἶναι τὸ πέλαγος τῆς εὐσπλαχνίας Του. Γιατί εἶδε νὰ παραβαίνουμε τὶς ἐντολές Του καὶ νὰ Τὸν πικραίνουμε ὑπερβολικά. Εἶδε τὴν ἐπιθυμία μας νὰ ἁρπάζουμε τὴν ξένη περιουσία, εἶδε ὅτι χτίζαμε τὸ ἕνα σπίτι κοντὰ στὸ ἄλλο καὶ ὅτι ἐπλησιάζαμε τὸ ἕνα χωράφι κοντὰ στὸ ἄλλο, μὲ σκοπὸ νὰ κλέψουμε τὸ διπλανό μας. Εἶδε ὅτι δὲν ἐλεούσαμε τὰ ὀρφανὰ καὶ ἀδιαφορούσαμε γιὰ τὶς χῆρες. Εἶδε τοὺς δασκάλους νὰ κάνουν τὰ ἀντίθετα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἐδίδασκαν. Εἶδε μαθητὲς νὰ προσβάλουν τὶς σεμνὲς τελετὲς τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἀταξίες ποὺ ἁρμόζουν σὲ θέατρα. Εἶδε νὰ ζοῦμε μέσα στὴν κακία καὶ νὰ κινούμαστε ἀπὸ φθόνο. Εἶδε νὰ προσθέτουμε στὸ φθόνο καὶ τὴν πονηρία. Εἶδε τὶς καταιγίδες τῆς ὑποκρισίας νὰ βυθίζουν σὰν βάρκες τοὺς ἀπονήρευτους. Εἶδε νὰ φονεύουμε σκόπιμα. Εἶδε ὅτι ἀδικούσαμε ὅσο μπορούσαμε περισσότερο. Εἶδε νὰ ναυαγεῖ ἡ ἀγάπη καὶ νὰ προκόβει ἡ ἀπάτη στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς. Εἶδε νὰ ἀποσκιρτοῦμε ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ καταφεύγουμε πρόθυμα στὸ ψέμα. Καὶ γιὰ συνοψίσουμε, εἶδε νὰ ὑπηρετοῦμε τὸν πλοῦτο καὶ ὄχι τὸν Κύριο» (Εἰς ἅγιον Βάσσον, 1, MG 50, 721).

Εἶναι περιγραφὴ καὶ τῆς ἐποχῆς μας ἢ ὄχι;

«Ἀλίμονο σὲ κείνους ποὺ λένε τὸ κακὸ καλὸ καὶ τὸ καλὸ κακό. Σὲ κείνου ποὺ παρουσιάζουν τὸ φῶς ὡς σκοτάδι καὶ τὸ σκοτάδι ὡς φῶς. Σὲ κείνους ποὺ προβάλλουν τὸ γλυκὸ ὡς πικρὸ καὶ τὸ πικρὸ ὡς γλυκό. Θὰ ἀφαιρέσω λοιπόν, λέει ὁ Θεός, γιὰ τὴν ἀνομία σας ἀπὸ ἀνάμεσά σας κάθε ἰσχυρὸ ἄνδρα καὶ δυνατὴ γυναίκα καὶ κάθε ἄνθρωπο πολεμιστὴ καὶ δικαστῆ καὶ κάθε προφήτη καὶ ἄνθρωπο συνετό. Δὲν εἶναι δὲ μικρὸ εἶδος ὀργῆς νὰ στερηθοῦν καὶ τὶς προφητεῖες. Μαζὶ δὲ μὲ τὸν προφήτη, λέγει, θὰ ἀφαιρέσει καὶ κάθε στοχαστῆ. Ἐδῶ μου φαίνεται στοχαστῆ ὀνομάζει ἐκεῖνον ποὺ ἀπὸ τὴ μεγάλη του σύνεση καὶ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν πείρα τῶν πραγμάτων, δίνει σοφὲς συμβουλὲς γιὰ τὰ μέλλοντα. Καὶ θὰ ἀφαιρέσω ἀκόμη καὶ κάθε ἔμπειρο πρεσβύτερο καὶ πεντηκόνταρχο. Πρεσβύτερο δὲν ὀνομάζει ἁπλὰ αὐτὸν ποὺ ἔχει γεράσει, ἀλλὰ αὐτὸν ποὺ μαζὶ μὲ τὰ ἄσπρα μαλλιὰ τοῦ διατηρεῖ καὶ τὴν πρέπουσα σύνεση. Καὶ ὅταν λέει πεντηκόνταρχο ἐννοεῖ ὅλους τους ἄρχοντες. Καὶ ἄρχοντας εἶναι αὐτὸς ποὺ εἶναι ἐμπειρογνώμων καὶ γνώστης πολλῶν καὶ ποὺ γνωρίζει νὰ διευθετεῖ μὲ σύνεση ὅλες τὶς ὑποθέσεις τῆς πόλεως. Καὶ μαζὶ μ’ αὐτοὺς θὰ ἀφαιρέσει καὶ κάθε συνετὸ ἀκροατή. Γιατί ἂν αὐτὸ ἀπουσιάζει, ἀκόμη κι ἂν ὑπάρχουν ὅλα τα ἄλλα , τίποτε πλέον δὲν ὑπάρχει στὶς πόλεις, κι ἂν κόμη ὑπάρχουν προφῆτες, σύμβουλοι, ἄρχοντες, ἂν δὲν ὑπάρχει κανένας ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ ἀκούσει, ὅλα εἶναι ἄσκοπα καὶ μάταια. Ἐγὼ νομίζω ὅτι ἐδῶ το ‘θὰ ἀφαιρέσω’ ποὺ λέει ὁ Θεὸς , τὸ λέγει μὲ τὴ σημασία του θὰ ἐγκαταλείψω καὶ θὰ ἀφήσω , ὅπως ἀκριβῶς λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: ‘τοὺς ἐγκατέλειψε ὁ Θεός, ὥστε νὰ παραδοθοῦν σὲ νοῦ ἀνίκανο νὰ διακρίνει τὸ ὀρθό’, ὄχι γιὰ νὰ δείξει αὐτό, ὅτι δηλαδὴ τοὺς ἔριξε σὲ παράνοια, ἀλλὰ τοὺς ἐγκατέλειψε καὶ τοὺς ἄφησε νὰ εἶναι ἀνόητοι. Καὶ θὰ τοποθετήσω σ’ αὐτοὺς νεαροὺς ἄρχοντες, λέει ὁ Θεός. Αὐτὸ εἶναι χειρότερο καὶ φοβερότερο ἀπὸ τὴν ἀναρχία. Γιατί ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει ἄρχοντα, ἔχει στερηθεῖ ἐκεῖνον ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει, ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει κακὸ ἄρχοντα, ἔχει ἐκεῖνον ποὺ τὸν σπρώχνει στοὺς γκρεμούς. Καὶ θὰ ἐπιτρέψω σὲ ἀπατεῶνες νὰ τοὺς ἐξουσιάσουν, λέει ὁ Θεός. Ἀπατεῶνες ὀνομάζει τοὺς εἴρωνες, τοὺς κόλακες, ἐκείνους ποὺ μὲ τὰ γλυκὰ τοὺς λόγια παραδίδουν τοὺς ἀνθρώπους στὸ κακὸ καὶ τὸν διάβολο. Καὶ θὰ συμπλακεῖ ὁ λαὸς καὶ ὁ ἕνας ἄνθρωπος θὰ ὁρμήσει ἐναντίον τοῦ ἄλλου καὶ ὁ ἄλλος θὰ ὁρμήσει ἐναντίον τοῦ πλησίον του, λέει ὁ Θεός. Ὅπως ἀκριβῶς δηλαδὴ ἂν τὰ ξύλα ποὺ συγκρατοῦν τὶς οἰκοδομὲς σαπίσουν ἢ ἀφαιρεθοῦν, κατ’ ἀνάγκην οἱ τοῖχοι γκρεμίζονται, ἀφοῦ τίποτε δὲν ὑπάρχει ποὺ νὰ τοὺς συγκρατεῖ, ἔτσι καὶ αὐτοὶ γιὰ τοὺς ὁποίους προηγουμένως μιλήσαμε, ἀφοῦ ἀφαιρέθηκαν ἄρχοντες, σύμβουλοι, δικαστὲς καὶ προφῆτες, δὲν ὑπῆρχε τίποτε ποὺ νὰ ἐμπόδιζε τὸ λαὸ νὰ διασπασθεῖ καὶ νὰ δημιουργηθεῖ μεγάλη σύγχυση. Θὰ αὐθαδιάσει τὸ παιδὶ πρὸς τὸ γέροντα καὶ ὁ ἀνέντιμος πρὸς τὸν ἔντιμο, λέει καὶ πάλι ὁ Θεός. Γιατί ὅταν περιφρονοῦνται τὰ γηρατειὰ ἀπὸ τοὺς νέους, οἱ δὲ ἀνάξιοι καὶ ἀποδοκιμασμένοι περιφρονοῦν ἐκείνους, ποὺ προηγουμένως ἦταν ἀξιοσέβαστοι, ἡ πόλη αὐτὴ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ βρίσκεται σὲ καθόλου καλύτερη κατάσταση ἀπὸ ἐκείνη ποὺ καταφεύγει σὲ μάντεις» (Εἰς Ἠσαΐαν, κέφ. Γ’, 1,2,3,4, ΕΠΕ 8, 304-306-308-310-314-316-MG 56, 40-44).

Ἴσως τελικὰ δὲν εἶναι τυχαῖο το ὅτι ἔχουμε στερηθεῖ ἡγέτες σὲ ὅλους τους χώρους καὶ πρέπει νὰ ξαναδοῦμε τὶς πνευματικὲς ρίζες τῆς κρίσης. Ὁ ἅγιος πάντως μᾶς προτρέπει σὲ μετάνοια καὶ ὑπέρβαση τῆς ἀνομίας μας. Ἃς τὸν ἀκούσουμε.

π. Θ. Μ.

alopsis.gr

"Πάντα να λες, καλώς ήλθες αρρώστια, καλώς ήλθες αποτυχία, καλώς ήλθες μαρτύριο."

Τα απρόοπτα είναι αντίθετα προς το θέλημα και την επιθυμία μας, γι' αυτό και μας φαίνονται απρόοπτα, στην ουσία όμως δεν είναι.

Διότι άνθρωπος που αγαπά τον Θεόν προσδοκά τα πάντα και λέγει πάντοτε «γενηθήτω το θέλημά σου». Θα έρθη βροχή, λαίλαπα, χαλάζι, κεραυνός;

«Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον».

Επειδή αυτά κοστίζουν στην σαρκικότητά μας, γι' αυτό εμείς τα βλέπομε ως απρόοπτα. Για να μην ταράσσεσαι λοιπόν κάθε φορά και στεναχωριέσαι, για να μην αγωνιάς και προβληματίζεσαι, να τα περιμένης όλα, να μπορής να υπομένης ότι έρχεται

Πάντα να λες, καλώς ήλθες αρρώστια, καλώς ήλθες αποτυχία, καλώς ήλθες μαρτύριο. Αυτό φέρνει την πραότητα, άνευ της οποίας δεν μπορεί να υπάρχη καμία πνευματική ζωή.

Π. ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ

http://4synodoiporoi.blogspot.gr

Τό καντήλι

Δύο μέρες τώρα χαίρομαι πολὺ ὅταν ἀνάβω τὸ καντήλι στὸ δωμάτιό μου καὶ κρατᾶ πολὺ ἡ φλόγα! Καὶ δὲν σβήνει γρήγορα. Καὶ μένει ἀναμμένο μέρες. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ τώρα. Τὸ ἄναψα προχτές, κι ἀκόμα λάμπει. Μ' ἀρέσει ἡ θέα του. Μοῦ δίνει μία τόνωση ψυχῆς κι ἀνεβάζει τὴ σκέψη μου. Μ' ἀρέσει τὸ καντήλι ποὺ κρατᾶ πολύ.

Ὄχι γιατί βαριέμαι νὰ τὸ ξανανάψω. Μὰ γιατί μου δείχνει τὴν ὀμορφιὰ τῆς διάρκειας. Τὴν ἀσφάλεια τῆς σταθερότητας. Τὴ λάμψη ποὺ μπορεῖ νὰ βγεῖ μέσα στὴ νύχτα. Τὸ φωτεινὸ σημάδι ποὺ ξεχωρίζει κι ἀπὸ μακριά. Τὴ φλόγα ποὺ εἶναι ἀκόμα ἐκεῖ ὅταν γυρνᾶς ἀπ' τὴ δουλειά. Καὶ σὲ περιμένει. Ἐγὼ νὰ λείπω ὧρες κι αὐτό, ἐκεῖ. Στὴ θέση του. Ἀκίνητο. Φῶς καθαρὸ κι ἀνέσπερο. Αὐτὸ μὲ ὑποδέχεται ὅταν γυρνῶ ἀπ' τὸν πολύβουο κόσμο. Ἡ σύνθετη σκέψη μου στὴ θέα του, ἁπλοποιεῖται. Οἱ φόβοι μου...ὑποχωροῦν. Ἡ ἐλπίδα μου ἀνασταίνεται. 

Κι ὅταν τὸ λάδι τοῦ τελειώνει καὶ ἡ στάθμη χαμηλώνει ἀρκετά, ρίχνω καὶ πάλι τῆς ἐλιᾶς τὸ χρυσαφὶ ἀπόσταγμα. Γιὰ νὰ θυμᾶμαι πὼς κι ἐγὼ κάτι χρειάζεται νὰ δώσω. Ἂν θέλω τὴν ἐλπίδα νὰ φουντώσω κι ἀπὸ τὸ ψύχος τῆς ζωῆς αὐτῆς τὸ μέσα μου νὰ σώσω.

Γράφει ὁ π. Ἀνδρέας Κονάνος

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ἀνθολόγιο λογίων τοῦ Γέροντα Θαδδαῖου: περί προσευχῆς

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἐμφανίστηκε καί μίλησε σέ πολλούς ἀνθρώπους σέ πρόσφατες ἐποχές. Εἶπε ὅτι μεσιτεύει στόν Υἱό της γιά μᾶς, ἀλλά ἐμεῖς δέν μετανοοῦμε. Μᾶς συμβούλευσε σέ πολλές περιπτώσεις νά μετανοήσουμε, διότι ὁ καιρός περνάει κι ἔρχονται δύσκολες μέρες γιά τούς χριστιανούς. Μᾶς λέει ὅτι πρέπει νά μετανοήσουμε, ἔτσι ὥστε νά μήν ἔχουμε τήν ἴδια τύχη μέ ἐκείνους πού ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τόν Θεό. 

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες λένε ὅτι ἡ γῆ προσέφερε τό σπήλαιο γιά τή γέννηση τοῦ Σωτῆρα, καί ἡ ἀνθρωπότητα προσέφερε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Καί αὐτό ἔγινε προκειμένου ὁ Κύριος νά κατέλθει ἀνάμεσά μας καί νά γίνει ἄνθρωπος γιά νά μᾶς σῶσει. Πῆρε πάνω Τοῦ τή φύση μας γιά νά μπορέσει νά τή μεταμορφώσει καί νά τήν ἀνανεώσει. Καί ὅλοι ὅσοι εἶναι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἶναι καινή κτίση, νέοι ἄνθρωποι.

Ἡ ζωή στή γῆ εἶναι πολύ μικρή, ἀφάνταστα μικρή. Ἀλλά μᾶς ἔχουν δοθεῖ πολλά σ᾿ αὐτή τή μικρή χρονική περίοδο τῆς ζωῆς μας. Μᾶς ἔχουν δοθεῖ προκειμένου νά μπορέσουμε νά στραφοῦμε πρός τόν Θεό ἐκ βάθους καρδίας. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Ἕνας πού μπορεῖ νά μεταμορφώσει καί νά ἀναστήσει τίς ψυχές μᾶς. Οἱ χριστιανοί εἴμαστε πράγματι πολύ τυχεροί πού ἔχουμε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο νά πρεσβεύει γιά μᾶς ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. 

Μπορεῖτε ἐπίσης νά δεῖτε ὅτι ἐδῶ, σ᾿ αὐτή τή ζωή, ὅταν ζητάμε κάτι ἀπό τούς γονεῖς μας, μᾶς τό δίνουν - ἄν φυσικά τούς εἴμαστε ὑπάκουοι. 

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος προσεύχεται ἀδιάκοπα στόν Υἱό της γιά μᾶς. 

Ἀπό τό βιβλίο: «Οἱ λογισμοί καθορίζουν τή ζωή μᾶς».

Ἐκδόσεις " Ἐν πλῷ "

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Μια νύχτα παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο Ιησούς, περιτριγυρισμένος από φως ουράνιο. Πήγε κοντά του με καλοσύνη:

Κάποιος νέος παραστράτησε, μα τόσο μετανόησε, όταν η Θεία Χάρη τον επισκέφτηκε από ένα κήρυγμα που άκουσε, που άφησε τον κόσμο κι έγινε καλόγερος. Έφτιαξε μια καλύβα στην έρημο κι έκλαιγε κάθε μέρα με πολύ πόνο τις αμαρτίες του. Με τίποτα δεν μπορούσε να παρηγορηθεί.

Μια νύχτα παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο Ιησούς, περιτριγυρισμένος από φως ουράνιο. Πήγε κοντά του με καλοσύνη:

- Τι έχεις, άνθρωπε και κλαις, με τόσο πόνο; τον ρώτησε με τη γλυκιά φωνή Του.

- Κλαίω, Κύριε, γιατί έπεσα, είπε με απελπισία ο αμαρτωλός.

- Ω, τότε σήκω.

- Δεν μπορώ μόνος, Κύριε.

Άπλωσε τότε το Θεϊκό Του χέρι ο Κύριος της αγάπης και τον βοήθησε να σηκωθεί. Εκείνος όμως δε σταμάτησε να κλαίει.

- Τώρα γιατί κλαις;

- Πονώ, Χριστέ μου, γιατί σε λύπησα. Ξόδεψα τον πλούτο των χαρισμάτων Σου σε ασωτίες.

Έβαλε τότε με στοργή το χέρι Του ο Φιλάνθρωπος Δεσπότης στο κεφάλι του πονεμένου αμαρτωλού και του είπε με ιλαρότητα:

- Αφού για μένα πονάς τόσο πολύ, εγώ έπαυσα πια να λυπάμαι για τα περασμένα.

Ο νέος σήκωσε το βλέμμα του να ευχαριστήσει το Σωτήρα του, μα Εκείνος δεν ήταν πια εκεί. Στη θέση που πατούσε είχε σχηματισθεί ένας πελώριος ολόφωτος σταυρός. Λυτρωμένος πια από το βάρος της αμαρτίας, έπεσε και τον προσκύνησε.

Μ’ ευγνωμοσύνη στην ψυχή, ύστερα από το όραμα εκείνο, κατέβηκε πάλι στην πολιτεία ο νέος για να γίνει πια θερμός κήρυκας της μετανοίας και να οδηγήσει στο Χριστό πολλούς άλλους παραστρατημένους.

Από το Γεροντικό

http://www.xfd.gr

Νιώθεις μέσα σου ξηρότητα πνευματική;

Μην φοβάσαι αν παρατηρείς μέσα σου ξηρότητα πνευματική. Η ζωωγόνα βροχή έρχεται "άνωθεν", όχι από κάτω, δηλαδή απ'τη σκληρή γη της καρδιάς σου που "ανατέλλει ακάνθας και τριβόλους". Μην περιμένεις γι'αυτό μερικές εξαιρετικές ευκαιρίες, όπως είναι η έκσταση και ο ενθουσιασμός ή άλλα ευάρεστα συναισθήματα. 

Η προσευχή δεν είναι μέσο ικανοποίησής μας. Γνώρισε την αθλιότητά σου, "πένθησε και κλαύσε". Θυμήσου ότι είσαι θνητός και ζήτησε το έλεος του Κυρίου. Τα υπόλοιπα εξαρτιώνται από αυτόν...

Απόσπασμα απ'το βιβλίο του Τίτο Κολλιάντερ

"Ο δρόμος των ασκητών"

http://aoratigonia.blogspot.gr

"Μάννα, αν ήξερες πόσο μας αγαπά ο Θεός εμάς τους ανθρώπους!"

...Κάθε μέρα ο ήλιος ανατέλλει για όλο τον κόσμο! Ο ήλιος είναι μια αγάπη,ε; Κάθε μέρα που ανατέλλει ο ήλιος είναι σα να σου λέει πάλι ο Θεός: "και σήμερα πάλι σ'αγαπώ. Σου δίνω άλλη μια μέρα. Όχι απλά για να φας το πρωινό σου και να ξεκινήσεις τη μέρα σου χαρούμενος κλπ, αλλά για να πάρεις κι αυτό το μήνυμα και για να σκεφτείς: για να ζω άλλη μια μέρα σημαίνει ότι ο Θεός μ'αγαπά. Εμένα. Εμένα, που χτες είχα και εγωισμό, είχα και κακία, είχα και ζήλια και εκδικητικότητα, είχα και περιέργεια και κατάκριση". (...) Κι όμως ο Χριστός έλαμψε πάλι τον ήλιο του και είδα το φως, άλλη μια μέρα!

Και τι λέει ο Χριστός μ'όλα αυτά; "Και σήμερα πάλι σ'αγαπώ και ας ήσουν χτες ό,τι ήσουν. Και σήμερα σου δίνω ευκαιρία να κάνεις πάλι τις επιλογές σου. Κι όταν πέφτει η βροχή δεν ξεχωρίζει -λέει ο Χριστός- τους καλούς και τους κακούς. Όλους τους δροσίζει. Όλα τα σπίτια τα ποτίζει" (...).

Τι ωραία πράγματα αυτά!

(απόσπασμα απ'το βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Αγάπη για πάντα")

...Να γονατίσεις μπροστά στον Χριστό και να πεις:

''Κύριέ μου, εγώ κρύβομαι από τους ανθρώπους. Αλλά θέλω εσύ να με δεις όπως είμαι! Αυτός που είμαι! Να μ' αγαπάς όπως είμαι. Να μη με μαλώσεις, γιατί δεν αντέχω να με μαλώνεις, γιατί απογοητεύομαι εύκολα αν με τσακίζεις...''. Και θα πει ο Χριστός:

''Πού είσαι παιδί μου; Σε περίμενα! Όχι! Εγώ καλάμι συντετριμμένο δεν θα το τσακίσω! Ούτε φλόγα που τρεμοσβήνει θα τη σβήσω,όχι!''

Όταν δει ο Χριστός ότι το κεράκι της ψυχής σου είναι σα να το φυσάνε οι άνεμοι, θα βάλει το χέρι Του μπροστά και τη φλόγα αυτή θα τη μεγαλώσει! Δεν θα σε τρομάξει! Δεν θα σε μαλώσει! Αλλά να γονατίσεις! Να ταπεινωθείς!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου)

Ένα καλόψυχο παλληκάρι που είχε αλιευτικό καΐκι και ψάρευε στον Πατραϊκό κόλπο και στο Ιόνιο πέλαγος, έφυγε αιφνίδια για την άλλη ζωή πριν λίγα χρόνια. Ήταν πολύ ελεήμων. Όταν το πρωί γύριζα από το ψάρεμα, πριν πάει στο μαγαζί , πήγαινε σε φτωχογειτονιές και έδινε σε φτωχές οικογένειες ψάρια!

Καταλαβαίνει κανείς πόσο πόνεσαν όλοι στον αποχωρισμό του και ιδιαίτερα οι γονείς και τ’ αδέλφια του.

Όμως πιστοί άνθρωποι καθώς είναι, δεν κλονίστηκε η Πίστη τους στην αγάπη του Θεού. Μάλλον ενισχύθηκε όταν αξιώθηκε η καλή του μητέρα να δει σε ενύπνιο τον νέο, μέσα στο φως και την χαρά του Θεού να την διαβεβαιώνει για την αγάπη του Χριστού. Τέσσερις φορές της επανέλαβε την φράση:

Μάννα, αν ήξερες πόσο μας αγαπά ο Θεός εμάς τους ανθρώπους!

Ποιος ξέρει τι βλέπει και τι θαυμάζει η ωραία αυτή ψυχή επάνω στους Ουρανούς…

Θα έπρεπε να μας πείθει για αυτήν την Αγάπη η Δημιουργία μέσα στην οποία εκτυλίσσεται η ζωή μας, η Πρόνοια και η Προστασία του Θεού σε εμάς, και το αποκορύφωμα της Σταυρικής Του Θυσίας… Στην εποχή μας δε, και …η υπομονή που κάνει μαζί μας!

Παρ’ όλα αυτά, για να μας βοηθήσει ακόμη περισσότερο, παραχωρεί και μηνύματα απ’ τον Ουράνιο κόσμο. Και “οι κεκοιμημένοι μαρτυρούν και επιβεβαιώνουν την ασύνορη αυτή αγάπη”!

Είθε να την νοιώσουμε όλοι μας και ν’ ανταποκριθούμε. Αμήν.

(Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα Θαυμαστά γεγονότα»)

http://theomitoros.blogspot.gr

Χάνουμε πολλά, όταν καθυστερούμε στον εκκλησιασμό!

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι κάθε πρωί τελείται στην Εκκλησία ο Όρθρος και στη συνέχεια η Θεία Λειτουργία, αν είναι Κυριακή ή γιορτή, αλλά και κάθε απόγευμα τελείται ο εσπερινός, ενώ σε κάποιους ναούς τελείται και παράκληση. Χτυπάει η καμπάνα κάθε πρωί, χτυπάει η καμπάνα κάθε απόγευμα, για να μας υπενθυμίσει ότι αρχίζει μία ευκαιρία δημόσιας προσευχής και να μας προσκαλέσει σ΄ αυτήν. Πολλοί νομίζουν ότι οι ακολουθίες αυτές αφορούν τους ιερείς ή τους μοναχούς και γίνονται γι΄ αυτούς. Όχι, αδελφοί μου, δεν αφορούν μόνο τους ιερείς και τους μοναχούς οι ακολουθίες, αλλά μας αφορούν όλους, και όλοι, κατά το δυνατόν, οφείλουμε να παριστάμεθα στους ναούς αυτές τις ώρες.

Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να κάνω μία παρατήρηση και να διατυπώσω ταυτόχρονα και μία παράκληση. Κάθε Κυριακή και κάθε γιορτή οι περισσότεροι προσέρχεστε στην εκκλησία το τελευταίο ημίωρο ή και τέταρτο, λίγο δηλαδή πριν να τελειώσει η Θεία Λειτουργία και νιώθετε ικανοποιημένοι ότι επιτελέσατε το "καθήκον" του εκκλησιασμού. Κάποιοι μάλιστα περνάτε από τον ναό και μετά τη Θεία Λειτουργία, ανάβετε ένα κερί και αισθάνεστε ευχαριστημένοι. Χτυπά η καμπάνα την πρώτη φορά και μας λέγει: «ελάτε, ξεκινούμε την Ακολουθία». Χτυπά δεύτερη φορά, όταν ψάλλεται ο προσφιλής στην Παναγία μας ύμνος, «την τιμιωτέρα των Χερουβείμ», και μας βιάζει να σπεύσουμε. Χτυπά και την τρίτη φορά, στη δοξολογία, για να μας πει «μπαίνουμε στη Θεία Λειτουργία, αργήσατε».

Και όμως εμείς καθυστερούμε. Στο θέατρο μετά την έναρξη κλείνουν οι πόρτες, ένα λεπτό αν αργήσουμε, μένουμε έξω. Στα προγράμματα της τηλεοράσεως δεν χάνουμε ούτε λεπτό, στην εργασία μας χτυπάμε κάρτα ακριβώς στην καθορισμένη ώρα, στα ραντεβού μας, στα ψώνια μας, παντού φροντίζουμε να είμαστε συνεπείς στην ώρα μας και φυσικά αλλοίμονο, αν ο καθένας δεν τηρούσε με ακρίβεια το ωράριό του. Μόνο σε ένα πράγμα δεν τηρεί κανείς ωράριο, στον εκκλησιασμό. 

Ο Θεός περιμένει, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο Θεός δεν έχει ώρα. Αναλογισθήκατε όμως ποτέ πόσα χάνουμε εμείς, όταν δεν προσερχόμαστε έγκαιρα στην εκκλησία;

Αναφέρομαι κυρίως στον εκκλησιασμό της Κυριακής, κατά τον οποίο προηγείται ο Όρθρος και ακολουθεί η Θεία Λειτουργία . O Όρθρος είναι προετοιμασία του ιερέως και των πιστών για τη Θεία Λειτουργία. Δυστυχώς, λίγοι χριστιανοί παρακολουθούν τον Όρθρο και αυτοί κερδίζουν πολλά. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν τι είναι ο Όρθρος αλλά ούτε και τι είναι η Θεία Λειτουργία, αφού προσέρχονται την τελευταία στιγμή, ακόμη και όταν θέλουν να κοινωνήσουν. Να μάθουμε τη θεία λατρεία, αδελφοί μου, να γνωρίσουμε τη σημασία της για τη ζωή μας, για να συμμετέχουμε με λαχτάρα σε αυτήν, για να απολαμβάνουμε τα οφέλη της με επιθυμία και να θεωρούμε απώλεια όταν χάνουμε έστω και λίγα λεπτά και όχι ώρα από τη θεία λατρεία.

http://xristianos.gr

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με...

Νουθεσία περί νοερᾶς προσευχῆς Γέροντος Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

...Χαίρετε καί προσεύχεσθε.

Ναί, παιδιά μου, ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ μας, μᾶς διαφυλάττει ἀπό τίς παγῖδες τοῦ μαύρου διαβόλου. Μᾶς θωπεύει καί γλυκαίνει τήν καρδιά μας, καί διώχνει τήν ἀπαίσια αἴσθηση τῶν δαιμονικῶν λογισμῶν. Χωρίς τήν εὐχή εἴμεθα νεκροί ( καί πρῶτος, ἐγώ ὁ ἄχρηστος ). 

Ἄν μᾶς ἐπισκεφθῆ ὁ Ἰησοῦς μας, τότε ὅλα ρυθμίζονται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ζοῦμε τήν ἀνέκφραστη εἰρήνη τοῦ Οὐρανοῦ, τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν...

Ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ μας νά' ναι ἡ τροφή, τό ποτό, τό ὀξυγόνο καί ἡ ἀναπνοή μας.

Αὐτή ἡ προσευχή εἶναι ἀτομική βόμβα κατά τοῦ διαβόλου, γι' αὐτό καί ἔχει τόση δύσκολία στήν προσπάθεια νά τήν κρατήσουμε στήν ἀναπνοή μας, στήν καρδιά μας. 

Προσπαθεῖστε νά κρατᾶτε τό νοῦ σας ἀπό τόν μετεωρισμό καί διασκορπισμό. 

Ὁ διασκορπισμός τοῦ νοῦ φέρνει ὅλη τήν σαβοῦρα τῆς κοσμικῆς βρωμιᾶς στήν ψυχή μας, μέ ἀποτέλεσμα νά λερώνεται ὅλος ὁ ψυχοσωματικός ἑαυτός μας καί ἔτσι, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, νά φεύγει ἀπό τήν ψυχή μας καί νά νοιώθουμε ἔλεγχο στή συνείδηση.

Σᾶς εὔχομαι ἀνύστακτα νά ἀγωνίζεσθε πρός μεγάλη τιμή καί δόξα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μας.

http://talantoblog.blogspot.gr