Δύο μέρες τώρα χαίρομαι πολὺ ὅταν ἀνάβω τὸ καντήλι στὸ δωμάτιό μου καὶ κρατᾶ πολὺ ἡ φλόγα! Καὶ δὲν σβήνει γρήγορα. Καὶ μένει ἀναμμένο μέρες. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ τώρα. Τὸ ἄναψα προχτές, κι ἀκόμα λάμπει. Μ' ἀρέσει ἡ θέα του. Μοῦ δίνει μία τόνωση ψυχῆς κι ἀνεβάζει τὴ σκέψη μου. Μ' ἀρέσει τὸ καντήλι ποὺ κρατᾶ πολύ.
Ὄχι γιατί βαριέμαι νὰ τὸ ξανανάψω. Μὰ γιατί μου δείχνει τὴν ὀμορφιὰ τῆς διάρκειας. Τὴν ἀσφάλεια τῆς σταθερότητας. Τὴ λάμψη ποὺ μπορεῖ νὰ βγεῖ μέσα στὴ νύχτα. Τὸ φωτεινὸ σημάδι ποὺ ξεχωρίζει κι ἀπὸ μακριά. Τὴ φλόγα ποὺ εἶναι ἀκόμα ἐκεῖ ὅταν γυρνᾶς ἀπ' τὴ δουλειά. Καὶ σὲ περιμένει. Ἐγὼ νὰ λείπω ὧρες κι αὐτό, ἐκεῖ. Στὴ θέση του. Ἀκίνητο. Φῶς καθαρὸ κι ἀνέσπερο. Αὐτὸ μὲ ὑποδέχεται ὅταν γυρνῶ ἀπ' τὸν πολύβουο κόσμο. Ἡ σύνθετη σκέψη μου στὴ θέα του, ἁπλοποιεῖται. Οἱ φόβοι μου...ὑποχωροῦν. Ἡ ἐλπίδα μου ἀνασταίνεται.
Κι ὅταν τὸ λάδι τοῦ τελειώνει καὶ ἡ στάθμη χαμηλώνει ἀρκετά, ρίχνω καὶ πάλι τῆς ἐλιᾶς τὸ χρυσαφὶ ἀπόσταγμα. Γιὰ νὰ θυμᾶμαι πὼς κι ἐγὼ κάτι χρειάζεται νὰ δώσω. Ἂν θέλω τὴν ἐλπίδα νὰ φουντώσω κι ἀπὸ τὸ ψύχος τῆς ζωῆς αὐτῆς τὸ μέσα μου νὰ σώσω.
Γράφει ὁ π. Ἀνδρέας Κονάνος