Το γαλλικό υπουργείο παιδείας καλεί τους μαθητές Λυκείου να πάνε με φούστα και κραγιόν στο σχολείο!

Ημέρα "Ce que soulève la jupe" στα γαλλικά σχολεία !

(όπως σωστά μαντέψατε, υπέρ της ισότητας και ενάντια στις "διακρίσεις" είναι για άλλη μια φορά η δικαιολογία)

Διαμάχη έχει ξεσπάσει και πάλι στους κόλπους της εκπαιδευτικής κοινότητας στη Γαλλία με αφορμή μια ακόμη αμφιλεγόμενη πρωτοβουλία των αρχών: Παρασκευή 16 Μαίου μια ημέρα φούστας για κορίτσια και … αγόρια σε 27 Λύκεια της Nantes με την υποστήριξη του Γαλλικού Υπ. Παιδείας.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες οφείλουν να έρθουν ντυμένοι με φούστες ή με κόκκινο κραγιόν στα χείλη αυτήν την Παρασκευή 16 Μαίου. Αυτή η δράση ονομάζεται: «Γυναίκες, Άντρες φοράμε φούστα». Το όλο project υποστηρίζεται από το γαλλικό Υπουργείο Παιδείας και την Ακαδημία της Nantes. Πολλές μητέρες από την Nantes έχουν ήδη διαμηνύσει ότι δεν πρόκειται να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο εκείνη την ημέρα, σύμφωνα και με τν απόφαση της γαλλικής νεοσυσταθείας οργάνωσης “Μια Ημέρα Αποχής από το Σχολείο”.

Οι υπεύθυνοι δικαιολογούνται ότι ήταν πρόταση μαθητικού συμβουλίου. Αντίστοιχη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε και το 2013. Η εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας Γονέων Elisabeth Costagliola δηλώνει ότι « σύμφωνα με τους μαθητές ακόμη και κάποιοι καθηγητές ήταν έτοιμοι να έρθουν με φούστα την προηγούμενη φορά.»

“ Λύκειο Georges Clémenceau Nantes 2013-2014 /Να σηκώσω τη φούστα… Το Λύκειο αναρωτιέται αναφορικά με την ισότητα αγοριών –κοριτσιών”.

Η μάχη εναντίον του σεξισμού είναι μια μάχη καθημερινή. Η “Επιτροπή κατά των Διακρίσεων και της Ισοπολιτείας” του Ακαδημαικού Συμβουλίου στη σχολική ζωή του Λυκείου επεξεργάστηκε το πρόγραμμα για μια ακαδημαική ημέρα ευαισθητοποίησης κατά του σεξισμού. Το Λύκειο Georges Clémenceau συμμετέχει σ΄αυτήν την Ημέρα, Παρασκευή 16 Μαίου . Μια ημέρα περίσκεψης σχετικά με τις διαφορές μεταξύ αγοριών και κοριτσιών αλλά και όλες τις μορφές διακρίσεων.

Την Παρασκευή 16 Μαίου οι μαθητές όσο και οι ενήλικοι, κορίτσια κι αγόρια προσκαλούνται να φορούν μια φούστα,κόκκινο κραγιόν στα χείλη ή ένα αυτοκόλητο « Μάχομαι κατά του σεξισμού ,εσείς ; » προκειμένου να επιβεβαιώσουν τις συμμετοχές τους σ΄αυτήνν την Ημέρα.

Κατά την διάρκεια της ημερίδας ένας τοίχος έκφρασης όσο κι ένα βιβλίο καλεσμένων θα είναι στη διάθεση των μαθητών για να συλλεχθούν οι εντυπώσεις τους…

Φιλμ μικρού μήκους θα προβάλλονται στο εσωτερικό του Λυκείου ενώ ένα εργαστήρι φωτογραφίας θα στηθεί για να απαθανατίσει την ημερίδα.

Σας προσκαλούμε ένθερμα να συμμετέχετε ενεργά σ΄αυτήν τη δράση την Παρασκευή 16 Μαίου ντυμένοι με φούστα ή /και με μακιγιαρισμένα χείλη.

Η Επιτροπή της μίνι φούστας.”

Αντίθετα ο Olivier Vial Πρόεδρος της Ένωσης Εθνικών Συνδικάτων και συγγραφέας του βιβλίου «Το σχολείο άρρωστο από εξισωτισμό» διαπιστώνει ότι: «Kάνουμε ο,τιδήποτε στο όνομα της ισότητας. Yπήρχε κάποτε στα σχολεία μια ημέρα αφιερωμένη στη φούστα, με σκοπό να επιτραπεί σε μαθήτριες που ζούσαν σε αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον, να μπορέσουν να αναδείξουν τη θηλυκότητά τους. Τώρα πρόκειται για το τελείως αντίθετο. Στην ουσία αρνούνται και τη θηλυκή ταυτότητα και την ανδρική»

(le figaro 14/05/14)

Δ. Πορφύρης, Π. Σταφυλά

http://proskynitis.blogspot.gr

Η διεθνής των ασεβών προωθεί την ομοφυλοφιλία

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός της Γιουροβίζιον 2014.

Η συγκεκριμένη παρουσία που κέρδισε την πρώτη θέση είναι ακριβώς το σήμα κατατεθέν της Νέας Ευρώπης. Της Ευρώπης όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια με την αίρεση, την αποστασία και την ακολασία. Όπως έλεγε και ο άγιος Νικόλαος ο Βελιμίροβιτς, «η Ευρώπη μισεί την παρθενίαν». «Έχει χάσει τον Χριστό της» (άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς).

Έρχεται λοιπόν σήμερα στο συγκεκριμένο εκείνο χρονικό σημείο της φανερώσεως της αναισχυντίας ενώπιον εκατομμυρίων ανθρώπων, στους οποίους τεχνηέντως προβάλλεται ο νέος ευρωπαϊκός άνθρωπος: ο ερμαφρόδιτος. Μία «μίξις άμεικτος» και ένα «τέρας αλλόκοτον». Κάτι άγνωστο στην αγία Γραφή και την Εκκλησία. Ένα λάθος μίγμα. Ένα τρίτο είδος, το οποίο δεν συναντιέται πουθενά μέσα στη φύση. Ούτε σε ανθρώπους ούτε σε ζώα. Πιθανόν σε τερατογενέσεις επιστημονικής ερεύνης και καταγραφής.

Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο το γεγονός, πρώτον μεν, του ονόματος που επέλεξε το συγκεκριμένο πρόσωπο για τον εαυτό του, το οποίο όνομα κατά τις πληροφορίες συναποτελείται από την ονομασία των γενετησίων μελών και του άνδρα και της γυναίκας και δεύτερον, διότι και στο παρελθόν φάνηκε ότι με τη Γιουροβίζιον δοκιμάζονται οι αντοχές της δήθεν χριστιανικής Ευρώπης και προωθούνται τα νέα σατανικά σχέδια και οι νέοι τρόποι υπάρξεως, παρουσίας, συμπεριφοράς και ζωής μέσω της μουσικής.

Αυτά είναι τα νέα υλικά που χτίζεται ο νέος κόσμος. Κυρίαρχο η ομοφυλοφιλία. Η κατάργηση πάνω στην πράξη των εντολών του Χριστού. Μάλιστα δε σε συνδυασμό με υπονοούμενα και επικλήσεις ευθείες ή πλάγιες προς τον εωσφόρο.

Στην Ευρώπη σήμερα επικρατούν τυπικά μεν οι λαοθάλασσες του Βατικανού, ουσιαστικά δε η πλημμυρίδα του μουσουλμανισμού, τα υπόγεια και ο σκοτεινός κόσμος των στοών και των λεσχών, ο σατανισμός και η ομοφυλοφιλία. Ιδού η Ευρώπη «ως λευκή δαιμονία» πλέον (άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς).

Αυτό δε το πνεύμα του αντιχρίστου που τείνει συνεχώς υποστηριζόμενο και αυξανόμενο από τη βοήθεια και προβολή της διεθνούς των ασεβών, προωθείται και σε κάθε χώρα της ΕΕ. Μέσα από συγκεκριμένους ανθρώπους και συγκεκριμένα κανάλια. Ο παραδοσιακός χριστιανός της γηραιάς ηπείρου αισθάνεται τελείως αδύναμος να προστατέψει πλέον την οικογένειά του και τα παιδιά του μπροστά σ΄ αυτό τον κατακλυσμό της διαστροφής μέσα από την παντοδυναμία της εικόνας και της τηλεόρασης.

Ασφαλώς τα πρόσωπα είναι ιερά και απαραβίαστα και όλοι στεκόμαστε μπροστά στον Δημιουργό μας, τον Νομοθέτη και τον Κριτή μας. Οι ενέργειες όμως και οι πράξεις, και όχι κάποιες ιδέες – και μάλιστα οι δημόσια γινόμενες – κρίνονται, όχι από εμπάθεια, αλλά με βάση την αγία Γραφή και την Ιερή Παράδοση, προκειμένου να διασφαλισθεί το λογικό ποίμνιο και η νέα γενιά από αλλότριες του θελήματος του Θεού νοοτροπίες και μόδες.

Όταν λοιπόν την συγκεκριμένη συμπεριφορά που εκατομμύρια τηλεθεατών παρακολούθησε από τους τηλεοπτικούς δέκτες και την οποία ένας ολόκληρος λαός, ο αυστριακός, την πανηγύρισε, ο Θεός τη θεωρεί «βδέλυγμα», δηλ. σίχαμα και ο απόστολος Παύλος, ο ιδρυτής του ευρωπαϊκού πολιτισμού, διαβεβαιώνει ότι μεταξύ αυτών που δεν θα κληρονομήσουν την Βασιλεία των Ουρανών είναι και οι «αρσενοκοίτες», πως λοιπόν θα σιωπήσει η Εκκλησία και η Ορθοδοξία μπροστά σ΄ αυτόν τον εξευτελισμού του ανθρωπίνου προσώπου; Όπως μιλάει για την αίρεση, για να προφυλάξει τον κόσμο από την πλάνη, έτσι ομιλεί και για την ανωμαλία, για να προφυλάξει τους ανθρώπους, τα μέλη της, από τη διαστροφή.

Η αίρεση, ως πλάνη του λογικού και δαιμονική εισήγηση ενός άλλου Ευαγγελίου, και η αμαρτία, ως παρά φύση κατάσταση στη ζωή του ανθρωπίνου γένους, μαζί βεβαίως με την ασυγχώρητη αμαρτία της αμετανοησίας, οδηγούν κατευθείαν στην Κόλαση. Σαφέστατα όλοι έχουν δικαίωμα στη μετάνοια, για την οποία οφείλουμε να ελπίζουμε για όλους τους κατοίκους του πλανήτη μας. Εδώ όμως έχουμε μια προπαγάνδα ενός άλλου τρόπου ζωής, αγνώστου στο Ευαγγέλιο. Δεν μπορούμε αυτό να το αφήσουμε έτσι.

Το κακό όμως είναι ότι και εδώ εν Ελλάδι, με τέτοια παράδοση, συγκεκριμένα κανάλια περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους ανθρώπους, συγκεκριμένους τηλεπαρουσιαστές, εκκρεμούς φυλικής ταυτότητας και έτσι είτε το θέλουν είτε όχι προωθούν, όπως και με συγκεκριμένα προγράμματα και εκπομπές, εμμέσως την ομοφυλοφιλία.

Είναι δυνατόν, ούτε για αστείο να το διανοηθεί κάποιος, να μιμούνται ενδυματολογικά και φωνητικά, με παρουσία, έκφραση και στάση, άνδρες, νεαρά άτομα, τραγουδίστριες, ή κοπέλες κάποιους τραγουδιστές, και αυτό να θεωρείται τέχνη και πολιτισμός; Αυτό είναι ενσυνείδητη ενέργεια και επιλογή, προκειμένου να περάσει το μήνυμα της αποδοχής της λεγομένης διαφορετικότητας. Κάτι παρόμοιο με αυτό που γίνεται με τις τούρκικες σειρές, για να προετοιμαστεί το έδαφος της νέας συμβίωσης, ίσως και αναβίωσης μιας νέας οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Ακριβώς γι αυτό το λόγο, για τη ξεκάθαρη και διαχρονική διάκριση των φύλων και των ρόλων των φύλων, η Αγία Γραφή δεν επιτρέπει την παρένδυση, δηλ. την εναλλαγή γυναικείων και ανδρικών ενδυμάτων. Για να κρατήσει διακριτούς τους ρόλους των δύο φύλων και δεδομένη τη σύνθεση της οικογένειας. Γι αυτό το λόγο ο Θεός έκαψε «εν πυρί και θείω», με φωτιά και θειάφι, τα Σόδομα και τα Γόμορρα, μη ανεχόμενος τέτοια διαστροφή μέσα στη Δημιουργία Του και για αιώνιο παράδειγμα καταδίκης της.

Διότι με αυτά και αυτά ιδού που φτάσαμε: και στην ομόφυλη οικογένεια, και στην υιοθεσία των παιδιών από μια τέτοια οικογένεια, και στις εγχειρήσεις αλλαγής φύλου και στην επαίσχυντη πράξη της ομοφυλοφιλίας και στις αρρώστιες και τελικά στη νεκρή θάλασσα. Διότι κάθε αμαρτία, ιδιαίτερα όμως η διαστροφή και η ανωμαλία, οδηγούν στη νέκρωση της ψυχής και στον αιώνιο χωρισμό από τον Θεό, αν δεν υπάρξει έγκαιρη και έμπρακτη μετάνοια. Είναι αρρώστια και πάθος ψυχής η ομοφυλοφιλία, όχι λάθος της φύσης ή οργανικό πρόβλημα, γι αυτό και η Αγία Γραφή την καταδικάζει, αλλά και κάθε σοβαρό κράτος πρέπει να προστατέψει το θεσμό της οικογένειας, το κύτταρο της κοινωνίας, από αυτόν τον όλεθρο.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

http://aktines.blogspot.gr

ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ

Αναζητούμε αυτούς που αγαπούν τον διπλανό τους μέχρι θανάτου.
Το λέω χωρίς διάθεση να κινδυνολογήσω. Το βλέπω, το ζω. Πολλοί στις μέρες μας ζουν σαν να μην ανήκουν σε κανένα έθνος. Κι αν ακούσουν την ανήσυχη κραυγή μας “το έθνος κινδυνεύει”, θα σου απαντήσουν: Ε, και τι με νοιάζει εμένα; Τι χάνω δηλαδή;

Είναι οι Έλληνες, που θα μπορούσαν να μεταναστεύουν σ’ ένα κράτος με καλούς μισθούς και να ζήσουν σαν πολίτες και ομοεθνείς σ’ αυτό το κράτος ξεχνώντας κάθε ανάμνηση, ακόμα και τη γλώσσα της τέως πατρίδας τους.

Έθνος είναι ένα σύνολο ανθρώπων, που τους συνδέει ένα κοινό αίσθημα σαν μία πλατιά οικογένεια, με κοινές ιστορικές αναμνήσεις, συχνά και κοινή θρησκεία και γλώσσα. Η κοινή γλώσσα κάποτε εκβιάζεται από ιστορικές περιστάσεις, όπως έγινε με περιοχές των Ελλήνων της Καππαδοκίας. Η κοινή θρησκεία είναι πολύ δυνατό στοιχείο εθνικής ενότητας, αλλά κι αυτό το στοιχείο κάποτε σκοντάφτει σε περιστάσεις ή υπερβαίνεται, όταν ζήσει κανείς πολλά χρόνια σε κάποιον τόπο. Τώρα καταλαβαίνουμε πώς χάνεται ένα έθνος· χάνεται, όταν ατονήσουν και τελικά σβήσουν οι κοινές εμπειρίες, οι κοινές περιστάσεις, που ενώνουν τους ομοεθνείς. Μαζί με αυτά χάνεται και η κοινή γλώσσα και η κοινή θρησκεία. Τότε οι άνθρωποι καταπίνονται εθνικά και αφομοιώνονται από άλλο έθνος (ή άλλα έθνη), που ακόμα ζει και συντηρείται. Έτσι οι πολίτες των ΗΠΑ στην αρχή της μετανάστευσης των Ευρωπαίων αφομοιώθηκαν από τις συμπαγείς και πιο οργανωμένες πρώτες αποικίες των Ανατολικών πολιτειών, όπου κυριαρχούσαν οι Ιρλανδοί, κι έτσι έγιναν ένα Αγγλόφωνο κράτος, που με την κοινή Ιστορία από κει και ύστερα άρχισαν να νιώθουν σαν έθνος κι έγιναν έθνος.

Ένας σημερινός κάτοικος της Ελλάδας με ταυτότητα ελληνική, που έχει ως κύριο μέλημά του το εισόδημά του, την ψυχαγωγία, κατά προτίμηση “ξένη”-ώστε να νιώθει παγκόσμιος άνθρωπος, την απόκτηση όλων των ανέσεων και απολαύσεων, και είναι αδιάφορος θρησκευτικά και χρησιμοποιεί περισσότερο μία διεθνή γλώσσα όπως λ.χ. τα Αγγλικά, αυτός ο άνθρωπος δεν είναι πια Έλληνας, έχει πεθάνει εθνικά. Γι’ αυτόν η γλώσσα είναι μόνο μέσο επικοινωνίας και αυτός ο άνθρωπος προτιμάει την ευκολότερη γραφή και γι’ αυτό βολεύεται με τις ευκολότερες γλώσσες, όπως είναι η Αγγλική.

Αυτός ο άνθρωπος θα σας κοιτάξει κάποτε στα μάτια και θα σας ρωτήσει: “Ε, και τι έπαθα εγώ, που είμαι τέτοιος; Δεν είμαι okay;”. Τι θα απαντήσετε αλήθεια; Αυτός ο ίδιος, αν εγκαταλείψει σύζυγο και παιδιά και κάνει άλλη σχέση, που να τον ευχαριστεί περισσότερο, θα μπορεί να σας κάνει την ίδια ερώτηση σηκώνοντας τους ώμους: “Ε, τι έπαθα δηλαδή; Δεν είμαι και σ’ αυτό okay;”. Δεν θα σας είναι εύκολο να του πείτε πως είναι δυστυχής, όπως δεν μπορείς να μιλήσεις με έναν πεθαμένο και να του πείσεις ότι ήταν καλύτερα ζωντανός.

Όλος ο παγκόσμιος πολιτισμός έχει ως αυτονόητο σκοπό την ευημερία του ανθρώπου, βασικά την οικονομική ευημερία και ως συνέπεια κάθε άλλη ανάπτυξη. Σ’ αυτό το σημείο συμπίπτουν όλα τα συστήματα, από καπιταλισμό μέχρι κομμουνισμό. Η ικανοποίηση των επιθυμιών, των υλικών κυρίως ή έστω και των ψυχολογικών επιθυμιών είναι ο κύριος σκοπός του πολιτισμού σε όλους τους αιώνες. Το έθνος αν και χρήσιμο σ’ αυτόν τον σκοπό, το συντηρούμε. Αλλιώς το ξεχνούμε. Όταν λ.χ. ξεκίνησε ο Χίτλερ να κατακτήσει τον κόσμο, χρειάστηκε τη Γερμανική εθνότητα, για να συσπειρώσει τους πολίτες και τον στρατό, και για να ξέρουν ποιοι θα καρπωθούν τα κέρδη των κατακτήσεων. Και γι’ αυτό ετόνισε τα εθνικά-φυλετικά στοιχεία.

Βέβαια, θα πει και αυτός ο αστός, ότι και κάποιες εθνικές φιέστες, κανένας χορός, κάποιοι φουστανελάδες, λίγες σημαίες και τέτοια “φολκλορικά” δεν ενοχλούν, ίσα-ίσα αποτελούν μία ποικιλία ψυχαγωγίας. Έτσι υποβιβάζεται το έθνος σε τύπο κι από τύπο σε καραγκιόζη και γελοιοποιείται. Παραμένει σαν γραφικότητα διακοσμητικής της αστικής μηδενιστικής κοινωνίας.

Βέβαια κάποιες αναμνήσεις μένουν, κι από τα βάθη της ψυχής σε ώρες έντονου συναισθηματισμού, όπως σε γάμους ή σε θρησκευτικές εορτές, βγαίνουν στην επιφάνεια για λίγο κι ύστερα απωθούνται πάλι. Πολύ συχνά σε ομαδικές διασκεδάσεις αρχίζουν με τα ροκ και άλλα ξένα και τελειώνουν με τσάμικα και τσιφτετέλια. Άλλοτε πάλι γίνεται το αντίστροφο. Αυτό είναι σύμπτωμα της πολιτιστικής μας σχιζοφρένειας.

Αυτή η σχιζοφρένεια είχε αρχίσει προ πολλού, ίσως προ αιώνων. Οι ιστορικοί της λογοτεχνίας την ανιχνεύουν από την εποχή των Σταυροφοριών. Όταν πρωτογνώρισαν οι πρόγονοι το γλυκανάλατο ύφος των Ευρωπαϊκών μυθιστοριών, άρχισαν να δελεάζονται από το κοσμικό πνεύμα, που τους έβγαζε από το σοβαρό εκκλησιαστικό ύφος. Ιδιαίτερα οι βασιλείς και οι άρχοντες έφεραν μέσα στην Ρωμανία έθιμα αλλά και ήθη των δυτικών κι έτσι άρχισε η διάβρωση της παράδοσής μας.

Οι άνθρωποι επεθύμησαν και ονειρεύτηκαν την εποχή της “ευημερίας και της προόδου” και αυτή η νέα διάθεση έγινε σιγά-σιγά μεσσιανισμός. Μετά τις μυθιστορίες και τους τροβαδούρους η νεωτεριστική ψυχολογία προχώρησε σε όλες τις μορφές της ζωής και εξελίχθηκε και σε φιλοσοφία. Δυσκολεύτηκε λίγο να γίνει και δογματική θεολογία, με τις διστακτικές ερωτοτροπίες με τον παπισμό, αλλά κατάφερε να υπογράψουν οι Πατέρες το πρακτικό της Φλωρεντίας-Φερράρας και να δημιουργήσουν την Ουνία. Μας έσωσε “παρά τρίχα” η αυθεντία του Μάρκου του Ευγενικού και η αθωότητα του Ευρωπαϊκού κόσμου, εποχή που εμείς εδώ ζούσαμε την Τουρκοκρατία μας, ο κόσμος ονειρεύτηκε την απόλυτη κατάκτηση του ιδανικού της ευημερίας. Μετά από μία απεγνωσμένη προβολή των εθνικών συμφερόντων, που οδήγησαν στους τελευταίους μεγάλους πολέμους, οι λαοί προσκύνησαν το είδωλο του πλουτισμού παραμερίζοντας τα εθνικά συναισθήματα. Έτσι ένας πλούσιος Γερμανός μπορούσε να ζει άνετα στην Αγγλία, ένας πρίγκιπας Ρώσος να περνάει τον καιρό του στο Παρίσι κ.ο.κ Ήταν ιστορική η προσχώρηση της αριστοκρατίας των Ευρωπαϊκών λαών στην Γαλλική κουλτούρα μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνος. Ο ζωγράφος Τσαρούχης εξομολογείται ότι στην οικογένειά του ακόμα και τα εσώρουχά τους έρχονταν από την Γαλλία· και οι πρώτες ζωγραφιές του ήταν αντιγραφές από γαλλικά περιοδικά. Χρειάστηκε υψηλός ηρωισμός, για να συντηρήσουν όσοι τον συντήρησαν τον εθνικό χαρακτήρα τους. Εμάς μας έσωσαν τα άλυτα εθνικά μας προβλήματα, που χρειάστηκαν οι πόλεμοι, για να τα λύσουν, κι έτσι καλλιεργήθηκε για ακόμα έναν αιώνα η εθνική μας συνείδηση. Προς το τέλος όμως του 20ου αιώνα το έθνος μας ατόνησε και άρχισε να πεθαίνει. 

Στις αρχές του 20ου αιώνα καλλιεργήθηκε η φανατική πίστη στις τεράστιες δυνάμεις της επιστήμης και επειδή το Γερμανικό έθνος είχε και έχει μεγάλες ικανότητες στην θεότητα Επιστήμη, επεκράτησε η πεποίθηση ότι οι Γερμανοί είναι αήττητοι. Σ’ αυτή την προπαγάνδα οφείλεται η γερμανοφοβία των άλλων Ευρωπαίων, που φαίνονταν αδύναμοι μπροστά στα γερμανικά όπλα.

Μετά την αναμέτρηση των παγκόσμιων πολέμων οι Ευρωπαίοι κατάλαβαν ότι δεν τους συμφέρει να σκοτώνονται μεταξύ τους και μετέθεσαν τους αιματηρούς πολέμους στις “αναπτυσσόμενες” χώρες, για να μην αναπτυχθούν ασφαλώς. Ύστερα χρησιμοποίησαν τον αφορισμό του Μαρξ “το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα” κι έτσι δημιουργήθηκαν δύο έθνη σ’ όλη την Ευρώπη, το έθνος των προνομιούχων πλουσίων και το έθνος των εργαζομένων. Τα παλιά εθνικά χαρακτηριστικά ατόνησαν και πηγαίνουν να σβήσουν. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα βέβαια.

Από την κατανοητή ψυχολογικά πτώση του εθνικού φρονήματος στους ευημερούντες λαούς, περνάμε στην ηθική πτώση, που την ταλάνισε και ο Χριστός μας μ’ εκείνο το “πως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες…”. Μία σκέψη όμως πρέπει να μας προβληματίζει. Στους δυο τελευταίους αιώνες (19ο και 20ο) είχαμε πολλούς πλουσίους Έλληνες που είχαν πολύ υψηλό εθνικό φρόνημα γι’ αυτό κι έγιναν εθνικοί ευεργέτες με πολύ, πάρα πολύ μεγάλες δωρεές. Πώς αυτοί δεν παρασύρθηκαν από τον πλούτο τους στον ηθικό και θρησκευτικό μηδενισμό, αλλά πλούτισαν την πατρίδα τους και τις γύρω χώρες των Βαλκανίων και της Μ. Ασίας με πλούσια κληροδοτήματα; Επιχειρώ μία εξήγηση και λέω πως αυτοί οι ευεργέτες ήταν πρώην φτωχοί, αλλά χαρισματικοί άνθρωποι, που στο σκληρό αγώνα να φτιάξουν περιουσίες δεν είχαν τις συνθήκες να ψευτομορφωθούν και να εισπνεύσουν τα ρεύματα του μηδενισμού. Άλλωστε το γένος μας ήταν ακόμα σκλαβωμένο και τραβούσε τη συμπάθεια. Ίσως οι απόγονοί τους, όσοι βρήκαν υπόλοιπα των μεγάλων περιουσιών, να έγιναν “προοδευτικοί” και ευδαιμονιστές. Γι’ αυτό δεν ακούγονται ως ευεργέτες κι αυτοί.

Όταν είπε ο Κύριος “πως οι δυσκόλως τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν των ουρανών”, οι μαθητές αμέσως ρώτησαν: “Και τις δύναται σωθήναι;”. Η εύκολη απάντηση ήταν: Οι μη έχοντες τα χρήματα, αλλά οι μαθητές κάτι άλλο είχαν στο νου τους και γι’ αυτό είχαν την απορία. Και μ’ αυτούς που δεν έχουν τα χρήματα, αλλά μοναδικός τους πόθος και όνειρο είναι να τ’ αποκτήσουν, τι γίνεται;

Πράγματι το ιδανικό της ευημερίας, ο πόθος της εύκολης υλιστικής ζωής είναι απλωμένος στον κόσμο και γίνεται βιοθεωρία, φιλοσοφία ζωής και σπρώχνει τον κόσμο στον ηδονισμό με όσες δυνατότητες έχει ο καθένας. Οι πιο φτωχοί τρώνε το μεροκάματο στο κρασί ή στα χαρτιά. Ολόκληροι λαοί παραδομένοι στο παραλήρημα της υλιστικής ευημερίας κάνουν αυτονόητο τον μηδενισμό και βγάζουν (όσο μπορούν) στο περιθώριο τους πατριώτες και τους ευσυνείδητους.

Και μέχρι εδώ κατανοούμε την κατάσταση ως κατά κάποιο τρόπο φυσική εξέλιξη της πτώσης των ανθρώπων, που δεν φωτίστηκαν να ασκήσουν μία αντίσταση. Πώς συμβαίνει όμως να σχεδιάζεται, να χρηματοδοτείται και να εφαρμόζεται μία τέτοια παιδεία, που διαφθείρει μικρούς και μεγάλους; Αυτός ο εκμαυλισμός του λαού μας είναι το μεγάλο και σκοτεινό πρόβλημα της εποχής μας. Είναι δυνατόν κάποιοι να επενδύσουν στη διαφθορά του λαού μας;! Αυτό είναι μία ύπουλη και εξοντωτική επίθεση στην εθνική μας ύπαρξη.

Θα μπορούσε κανείς να αναθεματίσει τους ενόχους αυτής της δόλιας επίθεσης, αν δεν έβλεπε την τόσο εκούσια συγκατάθεση των πολλών Ελλήνων. Όσοι δεν τρέχουν πρόθυμα να πέσουν στον εθνικό μηδενισμό, είναι σε μεγάλο βαθμό απαθείς, σαν να μη τρέχει τίποτα και ουσιαστικά κάνουν και αυτοί το ίδιο.

Ξέρουμε βέβαια ότι διάφορα συμφέροντα ξένων και ντόπιων παραγόντων εξυπηρετούνται από την εθνική εξαχρείωσή μας. Οικονομικά συμφέροντα, στρατηγικά συμφέροντα… Δεν αρκούν όμως αυτά. Εμείς, οι Ορθόδοξοι, που υπολογίζουμε τον Θεό, υπολογίζουμε και τον διάβολο. Τόσο μεγάλο κακό στον άνθρωπο δεν μπορεί να κάνει κανείς άλλος άνθρωπος· μόνον ο διάβολος, που είναι ανθρωποκτόνος απ’ αρχής, μπορεί να σχεδιάζει και να εκτελεί τόσο καταχθόνια σχέδια και βέβαια με τη δική μας θέληση και συνεργασία.

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προφήτεψε: “Το κακό θα σας έρθει από τους σπουδαγμένους”. Και το βλέπουμε τόσο καθαρά στις μέρες μας. Εγκάθετοι των μηδενιστικών και ανήθικων κινήσεων κρύβονται στα υπουργεία, στα παιδαγωγικά ινστιτούτα, στις διευθυντικές θέσεις και αφανίζουν κάθε υγιές εθνικό ίχνος στις καρδιές των παιδιών και των μεγάλων.

Έτσι καταλήγουμε στην ανακάλυψη του διαβόλου, που και ανθρωποκτόνος είναι και εθνοκτόνος. Χωρίς όμως την ανοχή μας δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Η μόνη ελπίδα λοιπόν μετά τη βοήθεια του Θεού, οι συμφορές και οι θλίψεις, τραντάζουν τις ψυχές και σπρώχνουν τους ανθρώπους στη μετάνοια. Η μεγάλη ανασφάλεια, που συγκλονίζει τις αστικές κοινωνίες, ο πανικός σε κάθε απότομη αλλαγή συνθηκών της ζωής, η αφάνταστη εξάπλωση των ναρκωτικών κα αυτοκτονιών, των ψυχικών νοσημάτων, του έιτζ κα άλλων τέτοιων εφιαλτικών συνεπειών του εθνικού και θρησκευτικού μηδενισμού, που έγινε δυνατός και καλλιεργήθηκε στις κοινωνίες των “ανεπτυγμένων χωρών”, αυτά όλα τα οδυνηρά συμπτώματα μπορούν με λίγη καλή θέληση και κατήχηση να φέρουν τη μετάνοια.

Πολλοί ρίχνουν τα βάρη της διόρθωσής μας στους ώμους της παιδείας. Κάποτε είχε πράγματι επωμιστεί μεγάλες ευθύνες η παιδεία για τη χειραγώγηση της κοινωνίας και έχει μείνει στη μνήμη μας η δόξα της. Τώρα όμως που έχασε τον ιεραποστολικό της χαρακτήρα μέσα στον έντονο επαγγελματισμό των εκπαιδευτικών, οι ελπίδες μας μεταναστεύουν στους ώμους της οικογένειας. Η οικογένεια ακόμα στις μέρες μας αντέχει τρεμουλιαστά στα χτυπήματα του μηδενισμού. Ο ασυνείδητος και συνειδητός πόνος για τα σκοτωμένα έμβρυα των εκτρώσεων αντιμάχεται την ξεγνοιασιά και γεννάει μέσα στις ψυχές τον πόνο της ερήμωσης. Ποιος θα αξιοποιήσει αυτό τον πόνο ώστε να τον οδηγήσει στην μετάνοια; Ποιος θα μας θυμίσει το φόβο του Θεού, που είναι τόσο γλυκός σαν τη στοργή του πατέρα στα παιδικά μας χρόνια; Ποιος θα μας θυμίσει τους ήρωες των απελευθερωτικών μας πολέμων, τις γυναίκες του Ζαλόγγου, τις δραματικές θυσίες στο Κούγκι, στο Αρκάδι, τις εκατόμβες των ηρώων του Μπιζανίου του Λαχανά, του Σκρά, των Αλβανικών βουνών; Τα θύματα του ΄41, της κατοχής στην Ελλάδα, τους νεαρούς ήρωες της Κύπρου; Πότε θα συγκλονιζόμαστε γι’ αυτά περισσότερο από τα γκολ του ποδοσφαίρου; Η προσεκτική μελέτη της Ιστορίας μας δείχνει ότι μόνο τα παραδείγματα επηρεάζουν και πείθουν τους ανθρώπους είτε στο κακό, είτε στο καλό. Ύστερα οι άνθρωποι κατέφυγαν στη μελέτη των θεωριών και των μανιφέστων, για να δώσουν μία ευπρεπή εικόνα των αποκρυσταλλωμένων συναισθημάτων τους.

Στο καλό μπορεί να προκόψει μία κοινωνία περισσότεροι από τους δασκάλους και τους γονείς με το παράδειγμα των μαρτύρων. Όποιος δείξει ότι θυσιάζει και τη ζωή του γι’ αυτό που πιστεύει, αυτός πείθει και πείθοντας χειραγωγεί την κοινωνία. Γι’ αυτό ύστερα από τη διαπίστωση ότι το έθνος μας πεθαίνει, αναζητούμε μάρτυρες. Αναζητούμε αυτούς που αγαπούν τον διπλανό τους μέχρι θανάτου. Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο βρίσκεται σήμερα η εθνική μας ιστορία, η ελευθερία του έθνους μας, που είναι απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά!

Κωνσταντίνου Γανωτή

http://www.enromiosini.gr/arthrografia

ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΟΡΘΩΘΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙ ΗΘΙΚΑ

Ενόμισαν οι μάταιοι σαρκικοί άνθρωποι, ότι μακριά από τον Θεό, από τα καλά ήθη και τις αρετές, μόνο με τις εξωτερικές επιδείξεις, με τις ανωφελείς τελετές στις οποίες γίνεται κακή σπατάλη εκατομμυρίων, και με κούφια λόγια, πως θα ανόρθωναν το έθνος, αλλά πλανήθηκαν. Δεν μελέτησαν, δεν άκουσαν ότι οι μακρύνοντες εαυτούς από τον Θεό απολούνται. Ξεριζώθηκαν διότι δεν ήταν φυτεία του Θεού. Το Έθνος για να ανορθωθεί πρέπει να αναγεννηθεί ηθικά, να παύσει η διαφθορά και η παραλυσία των ηθών, να παύσει η κακοήθεια και η αμαρτία, να παύσει η αδικία, η πλεονεξία, η ασέβεια και η βλασφημία.

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

ΠΗΓΗ : ΨΥΧΟΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ, 

εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σελ. 56.

http://tribonio.blogspot.gr

ΘΑ ΣΩΘΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΟΣΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΙΒΩΤΟ, ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

H Εκκλησία, ψηφιδωτό από τη Βασιλική της Αγίας Σαβίνης, 5ος αιών. 

Καθώς την εποχή του Νώε ο κατακλυσμός εσάρωσε και καταπόντισε όλο το ανθρώπινο γένος, εκτός του δικαίου Νώε, της οικογένειάς του και των ζώων που ήσαν στην κιβωτόν, έτσι και τώρα ο κατακλυσμός της αμαρτίας, της διαφθοράς, της ακολασίας, της απιστίας, της ασέβειας, απειλεί όλους να συμπαρασύρει και καταποντίσει. Θα σωθούν μόνον όσοι θα καταφεύγουν στην πνευματική κιβωτό, την Εκκλησία. Ο άγιος Κύριλλος μας λέγει.όσοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και τα Θεία Μυστήρια, εχθροί του Θεού και φίλοι του διαβόλου γίνονται. Όποιος βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία, δεν χάνεται.

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

ΠΗΓΗ : ΨΥΧΟΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ, 

εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σελ. 65.

http://tribonio.blogspot.gr

Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΠΙ ΘΥΡΑΙΣ

"Και ελύθησαν οι τέσσερις Άγγελοι...",Αποκάλυψη του Ιωάννη 9,15 - 

τοιχογραφία στον νάρθηκα της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας. 

… Σε ασέβεια και σκότος ευρίσκονται οι άνθρωποι……. Όπου πηγαίνει κανείς, βλέπει σατανάδες και λιγότερο ανθρώπους. Η οργή του Θεού θα έλθει παντού, διότι οι άνθρωποι εσκληρύνθησαν, έπαθαν αναισθησία. Ό,τι τους πει ο σατανάς όλα τα κάνουν. Ακούν το σατανάν και δεν ακούν τον Ευεργέτη και Σωτήρας του, τον Ποιητήν και Θεόν τους Ιησούν Χριστόν. Άνθρωποι φοβούμενοι τον Θεόν είναι ολίγοι……..

… Πολλοί των ανθρώπων «καυχώνται εν ταις αμαρτίαις αυτών» ενώ θα έπρεπε να αισχύνωνται. Επλεόνασε η ασέβεια και η ακολασία και υπάρχει έλλειψις καθαράς πίστεως και αγάπης. Η οργή του Θεού, η μεγάλη και φοβερά, ευρίσκεται επί θύραις δια την ψύξιν της αγάπης των πολλών, του πλήθους των ανομιών μας και την πολλήν καταφρόνησιν μας εις τον Νόμον και τας εντολάς του Θεού.

Ο Θεός παιδεύει εξ αγάπης δια να μας εμποδίσει από την αμαρτία και οδηγήσει σε μετάνοια. Συγχρόνως δε δια να συγκρατήσει και τους καλούς να μη συμπαρασυρθούν εις την κακίαν με την ατιμωρησία των φαύλων και ασεβών. Κρούει δε τον κώδωνα του κινδύνου δια να εξυπνήσει και τους άλλους τους μακράν ευρισκομένους, δια να μετανοήσουν και να μη πάθουν τα όμοια. Δια δε της αγάπης, της προσευχής και των δακρύων της μετανοίας, θα αποσοβήσουμε τον κίνδυνον που διατρέχουμε.

… Η σημερινή γενεά, ως επί το πλείστον, συνήθισε μόνον να αναγινώσκει, ουχί και να ποιεί. Δια το πληθυνθήναι την ανομίαν, είπεν ο Κύριος, προφητεύων την κατάστασιν της σημερινής πονηράς γενεάς, ψυχήσεται η αγάπη των πολλών.

Οι της σημερινής πονηράς γενεάς άνθρωποι επωρώθησαν, εσκοτίσθησαν, ετυφλώθησαν, εκωφώθησαν, παρεφρόνησαν, εγένοντο ως τα είδωλα των εθνών… Όμοιοι, λοιπόν, τοις αψύχοις ειδώλοις καταντήσαμεν πάντες εκτός σπανίων εξαιρέσεων. Ύλη, αργύριον και χρυσίον, φιλαργυρία, φιλοπλουτία, σαρκολατρεία, φιληδονία, ασωτία, ακαθαρσία, υπερβαίνουσα την των χοίρων τοιαύτην. Προσπαθεί ο Πανάγαθος και Πολυεύσπλαχνος Θεός με διαφόρους παιδείας να μας ανοίξει τα μάτια, τα αυτιά, να μας διορθώσει. Ημείς ουδόλως βλέπομεν, ουδόλως ακούομεν, χείρονες του Φαραώ εγενόμεθα, διότι εις κάθε πληγήν όχι μόνον δεν μετανοούμεν, αλλά με περισσοτέραν προθυμίαν, αλματωδώς προς την αμαρτίαν τρέχομεν. Μεγάλη οργή παρά Κυρίου έρχεται, η οποία μεγάλον αφανισμόν θα προξενήσει εις όλην την οικουμένην…

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

ΠΗΓΗ : ΨΥΧΟΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ, 

εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σσ. 71-73.

http://tribonio.blogspot.gr

ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΛΘΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

"Ουαί, ουαί, ουαί, τους κατοικούντας επί της γης..." (Αποκάλυψη

8,13) - οι 4 πρώτες σάλπιγγες της Αποκάλυψης - τοιχογραφία

στον νάρθηκα της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας. 

Ο Θείος Χρυσόστομος ερωτηθείς, πότε θα είναι το τέλος, απάντησε. όταν θα εκλείψει η ντροπή από τις γυναίκες. Και μία άγραφος προφητεία λέγει. ό,τι το τέλος των αιώνων θα γίνει όταν οι άνδρες γίνουν γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες. Στις ημέρες μας βλέπουμε την εκπλήρωσή τους.

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

ΠΗΓΗ : ΨΥΧΟΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ, 

εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σελ. 52.

http://tribonio.blogspot.gr

Μετάνοια...

http://proskynitis.blogspot.gr

Βλέπω τον Θεό και μιλάω μαζί Του

Βλέποντας πρόσωπο με πρόσωπο τον Προσωπικό Θεό κάθομαι στην κλίνη μου, όλη την ώρα βρισκόμενος πέραν του κόσμου τούτου. Μέσα στο κελί μου, Τον βλέπω να είναι παρών, Εκείνον που είναι πέραν του κόσμου. Τον βλέπω και μιλάω μαζί Του. Τολμώ να πω ότι Τον αγαπώ και Εκείνος, με τη σειρά του, με αγαπά. Τρέφομαι μόνο και μόνο από αυτήν την ενατένιση. Νιώθοντας ένα μαζί Του, βρίσκομαι στα ουράνια. Αυτό είναι αλήθεια, το ξέρω. Όμως το που βρίσκεται το σώμα μου δεν το γνωρίζω. Ξέρω ότι ο Ένας που παραμένει αμετακίνητος, κατεβαίνει. Ξέρω ότι ο Ένας που είναι ξεχωριστός από όλα τα άλλα πλάσματα με κρατάει μέσα Του και με κρύβει στην αγκαλιά Του και τότε είναι που βρίσκω τον εαυτό μου έξω από ολόκληρο τον κόσμο. Ωστόσο με τη σειρά μου, παρόλο που δεν μπορώ να προσδιορίσω τον εαυτό μου μέσα στον κόσμο, βλέπω μέσα μου τόσο απόλυτα τον Δημιουργό του κόσμου. Ξέρω ότι δεν θα πεθάνω όσο βρίσκομαι μέσα στην ζωή: ολόκληρη η ζωή ξεχειλίζει από μέσα μου. Εκείνος υπάρχει μέσα στην καρδιά μου, όμως Εκείνος παραμένει ταυτόχρονα στα ουράνια. Εδώ και εκεί, εξίσου εκτυφλωτικά, Εκείνος αποκαλύπτει τον Εαυτό Του σε έμενα, Πώς μπορεί να γίνονται όλα αυτά; Πώς είναι δυνατόν ακριβώς να το καταλάβω; Πώς θα ήταν δυνατόν να εκφράσω όλα αυτά που αντιλαμβάνομαι και βλέπω; Στ’ αλήθεια, αυτά είναι εμπειρίες που δεν περιγράφονται, εμπειρίες που με τίποτα δεν μπορείς να εκφράσεις.

Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

xristianos.gr

Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, που την θέλουν για τζαμί, έχει Πραγματική Ορθόδοξη Γιορτή… την Μεσοπεντηκοστή

"ὁ καιρὸς γὰρ ἐγγύς ἐστιν..."

Χρόνια πολλά σε αυτούς, που προτίθενται να εορτάσουν πραγματικά.

Για ποιους άραγε ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση;

Πρόβες πολέμου στην γειτονιά μας. Άμεση ήταν η απάντηση της Ρωσίας στις τουρκοαμερικανικές προκλήσεις στην Μαύρη Θάλασσα. Από εχθές το βράδυ με ξαφνική εντολή, ο ισχυρότατος Ρωσικός στόλος στην Μαύρη Θάλασσα έχει τεθεί σε πολεμική ετοιμότητα, ακόμα και οι πλωτοί εκτοξευτές τηλεκατευθυνόμενων πυραύλων μεγάλης εμβέλειας. 

Στέλνουν και οι γείτονες στην "πασαρέλα της Μαύρης Θάλασσας" πολεμικό πλοίο;

Μετά τα δύσκολα που θα βρούνε εκεί το επόμενο σχέδιο θα είναι το παράνομο κλείσιμο των ΣΤΕΝΩΝ με τα αντίστοιχα παζάρια και ανταλλάγματα; 

Ποιος έχει τα κόλλυβα έτοιμα στο ζωνάρι του ; 

Αιωνία σου η μνήμη, ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΕ, που μας τα είπες όλα!!!

Και τότε με τι όρεξη θα "γιορτάσουν το φεστιβάλ" της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί;

Το γνωρίζουν οι Τούρκοι, το ξέρει και η "αντιπνευματική ελίτ" της Παγκοσμιοποίησης ότι η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ έχει δικιά της ταυτότητα - Eορτή.

Ας όμως φρεσκάρουμε τα κουρασμένα μυαλά μας για να δούμε τι θέλουν ιστορικά να μας αρπάξουνε ο "βιαστές του πολιτισμού και της ανθρωπότητας". 

Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. 

Τα βυζαντινά χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού, "δηλ στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ".

Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 μ.Χ. στον ναό του Αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903 μ.Χ.).

Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία.

Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως στον ναό.

Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο έπαιρνε μέρος και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλεύς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εἰς πολλούς καί ἀγαθούς χρόνους ὁ Θεός ἀγάγει τήν βασιλείαν ὑμῶν» και με πολλούς ενδιαμέσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι. 

Χωρίς δηλαδή να έχη δικό της θέμα η ημέρα (εορτή) αυτή, συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ' ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξαν της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθή μετά από 15 ημέρες. 

Ακριβώς δε αυτό το ΜΕΣΟΝ των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το ΜΕΣΟΝ.

Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάριο της ημέρας, η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθή ο Χριστός σαν Μεσσίας – μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης και διαλλάκτης ημών και του αιωνίου αυτού Πατρός». «Δια ταύτην την αιτίαν την παρούσαν εορτήν εορτάζοντες και Μεσοπεντηκοστήν ονομάζοντες, τον Μεσσίαν τε ανυμνούμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάριο. Σ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που εξελέγη για την ημέρα αυτή (Ιω. 7, 14-30). Μεσούσης της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα, ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρά αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων.

Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. 

Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του, είναι Η ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑ. ορθόδοξος συναξαριστής

Να γιατί γιορτάζει η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, γιατί ανοικοδομήθηκε για να τιμήσει ΤΗΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑ, δηλ. τον Χριστό, τον Λόγο του Θεού στους αιώνες των αιώνων. Όπως λέει το ευαγγελικό "Ιησούς Χριστός εχθές και σήμερον, Αυτός και εις τους αιώνες".

Ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής.

Εορτάζομε Μεσο-Πεντηκοστή και ο ΧΡΙΣΤΟΣ βρίσκεται σήμερα εν τω ΜΕΣΩ των "διδασκάλων της Παγκοσμιοποίησης".

Επικαλούμαστε τον ίδιο τον ΚΥΡΙΟ εν τω ΜΕΣΩ συνταρακτικών αποκαλύψεων και γεγονότων, που συμβαίνουν στις μέρες μας και στον πλανήτη.

Και Η ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑ, δηλ. ο Εορτάζων Ιερός Ναός της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, βρίσκεται σήμερα στο ΜΕΣΟ του παγκόσμιου ενδιαφέροντος λόγω της βεβήλωσης που προτίθενται να πραγματώσουν οι φανατικοί μουσουλμάνοι και μάλιστα εν τω ΜΕΣΩ γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην ευρύτερη περιοχή ΤΗΣ και αυτής της γειτονικής του Βοσπόρου.

Τα συμπεράσματα δικά σας…

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Ο Καλός Θεός ας μας δώσει καλή μετάνοια, για να μας βρει ο θάνατος σε καλή πνευματική κατάσταση

- Γέροντα, έφερα γλυκά να κεράσετε.

- Δες πως χαίρονται! Στην άλλη ζωή θα λέμε:

«Με τι χαζά χαιρόμασταν: Τι μας συγκινούσαν τότε!». Ενώ τώρα σκιρτάει η καρδιά γι’ αυτά.

- Γέροντα, πως θα το καταλάβουμε αυτό από τώρα;

- Άμα το καταλάβετε αυτό από τώρα, δεν θα το πείτε μεθαύριο στην άλλη ζωή. Πάντως, όσοι βρίσκονται εκεί επάνω, καλά περνούν. Ξέρεις τι εργόχειρο κάνουν εκεί στον Ουρανό;

Συνέχεια δοξολογούν τον Θεό,

- Γέροντα, γιατί το σώμα του νεκρού λέγεται «λείψανο»;

- Γιατί είναι ότι μένει εδώ στην γη από τον άνθρωπο μετά τον θάνατο.

Ο κυρίως άνθρωπος, που είναι η ψυχή, φεύγει στον Ουρανό.

Στην μέλλουσα Κρίση θα αναστήσει ο Θεός και το σώμα, για να κριθή με αυτό ο άνθρωπος, γιατί με αυτό έζησε και αμάρτησε.

Στην άλλη ζωή όλοι θα έχουν το ίδιο σώμα – πνευματικό σώμα -, το ίδιο ανάστημα, και οι κοντοί και οι ψηλοί, την ίδια ηλικία, και οι νέοι και οι γέροι και τα μωρά, αφού η ψυχή είναι ίδια.

Θα υπάρχει δηλαδή μια αγγελική ηλικία.

- Γέροντα, στην άλλη ζωή όσοι θα είναι στην Κόλαση θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στον Παράδεισο;

- Κοίταξε, όπως αυτοί που είναι την νύχτα έξω στο σκοτάδι βλέπουν όσους είναι μέσα σε ένα δωμάτιο φωτισμένο, έτσι και όσοι θα βρίσκονται στην κόλαση θα βλέπουν όσους θα είναι στον Παράδεισο.

Και αυτό θα είναι μεγαλύτερη κόλαση.

Όπως πάλι όσοι την νύχτα είναι στο φως, δεν βλέπουν αυτούς που είναι έξω στο σκοτάδι, έτσι και αυτοί που θα βρίσκονται στον Παράδεισο δεν θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στην κόλαση.

Γιατί, αν έβλεπαν τους κολασμένους, θα πονούσαν, θα θλίβονταν για την ταλαιπωρία τους, και δεν θα απολάμβαναν τον Παράδεισο, αλλά εκεί «ουκ έστι πόνος...».

Και όχι μόνο δεν θα τους βλέπουν, αλλά ούτε θα θυμούνται αν είχαν αδελφό ή πατέρα ή μητέρα, αν δεν είναι κι εκείνοι στον Παράδεισο.

«Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού» λέει ο Ψαλμωδός. Γιατί, άμα, τους θυμούνται, πως θα είναι Παράδεισος; Αυτοί μάλιστα που θα είναι στον Παράδεισο, θα νομίζουν ότι δεν θα υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ούτε θα θυμούνται τις αμαρτίες που είχαν κάνει.

Γιατί, αν θυμούνται τις αμαρτίες τους, δεν θα αντέχουν από φιλότιμο στην σκέψη ότι λύπησαν τον Θεό.

Η ποσότητα πάλι της χαράς του καθενός στον Παράδεισο θα είναι διαφορετική. Άλλος θα έχει μια δαχτυλήθρα χαρά, άλλος ένα ποτήρι, άλλος μια ολόκληρη δεξαμενή.

Όλοι όμως θα αισθάνονται πλήρεις και κανένας δεν θα ξέρη το μέγεθος της χαράς, της αγαλλιάσεως, του άλλου.

Τα κανόνισε έτσι ο Καλός Θεός, γιατί, αν γνώριζε ο ένας ότι ο άλλος έχει περισσότερη χαρά, δεν θα ήταν τότε Παράδεισος, επειδή θα υπήρχε το «γιατί εκείνος να έχει περισσότερη χαρά και εγώ λιγότερη;».

Δηλαδή καθένας θα βλέπει στον Παράδεισο την δόξα του Θεού ανάλογα με την καθαρότητα των οφθαλμών της ψυχής του.

Η ορατότητα όμως δεν θα καθορισθεί από τον Θεό, αλλά θα εξαρτηθεί από την δική του καθαρότητα.

- Γέροντα, μερικοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος.

- Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος; Πως είναι δυνατόν οι νεκροί να μείνουν στην ανυπαρξία, αφού είναι ψυχές;

Ο Θεός είναι αθάνατος και ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος.

Επομένως αθάνατος θα είναι και στην κόλαση.

Ύστερα τον Παράδεισο και την κόλαση τα ζει η ψυχή μας σε έναν βαθμό και από αυτήν την ζωή, ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Όταν κάποιος έχει τύψεις συνειδήσεως και νιώθει φόβο, ταραχή, άγχος, απελπισία, ή είναι κυριευμένος από μίσος, από φθόνο κ.λπ., τότε ζει την κόλαση. Ενώ, όταν μέσα του υπάρχει αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, καλωσύνη κ.λπ., τότε ζει τον Παράδεισο.

Όλη η βάση είναι η ψυχή, γιατί αυτή είναι που αισθάνεται και την χαρά και τον πόνο.

Να, πήγαινε σε έναν πεθαμένο και πες του τα πιο ευχάριστα πράγματα λ.χ. «ήρθε ο αδελφός σου από την Αμερική» κ.λ.π., δεν θα καταλάβει τίποτε.

Αν του σπάσεις τα χέρια, τα πόδια, πάλι δεν θα καταλάβει.

Επομένως η ψυχή είναι που αισθάνεται. Αυτά όλα δεν τους προβληματίζουν; 

Ή, ας υποθέσουμε, βλέπεις ένα ωραίο, ένα ευχάριστο όνειρο, χαίρεσαι, χτυπάει γλυκά η καρδιά σου και δεν θέλεις να τελειώσει.

Ξυπνάς και στενοχωριέσαι, γιατί ξύπνησες.

Ή βλέπεις ένα άσχημο όνειρο, ότι έπεσες λ.χ. και έσπασες τα πόδια σου, και υποφέρεις, κλαις.

Από την αγωνία σου ξυπνάς με δάκρυα στα μάτια, βλέπεις ότι δεν έπαθες τίποτε, και λες: «Ευτυχώς όνειρο ήταν!».

Δηλαδή συμμετέχει η ψυχή. Από ένα άσχημο όνειρο υποφέρει κανείς περισσότερο από ότι στην πραγματικότητα, όπως και ο άρρωστος υποφέρει πιο πολύ την νύχτα απ’ ότι την ημέρα.

Έτσι και όταν πεθάνει ο άνθρωπος, αν πάει στην κόλαση, θα είναι πιο οδυνηρό. Σκεφθείτε να ζει κανείς

ένα αιώνιο εφιαλτικό όνειρο και να βασανίζεται αιώνια! Εδώ δεν μπορείς να αντέξεις για λίγα λεπτά ένα άσχημο όνειρο, άντε τώρα αιώνια – Θεός φυλάξει – να είσαι μέσα στην θλίψη.

Γι’ αυτό καλύτερα να μην πάμε στην κόλαση. Εσείς τι λέτε;

- Τόσον καιρό, Γέροντα, κάνουμε αγώνα να μην πάμε στην κόλαση· λέτε, εκεί να καταλήξουμε;

- Αν δεν έχουμε μυαλό, εκεί θα πάμε. Εγώ εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση... Καλά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξει, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί να μην πάει στην κόλαση.

Ο Καλός Θεός ας μας δώσει καλή μετάνοια, για να μας βρει ο θάνατος σε καλή πνευματική κατάσταση και να αποκατασταθούμε στην Ουράνια Βασιλεία Του.

Αμήν.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

http://proskynitis.blogspot.gr

Όλα είναι δρόμος - ευκαιρίες συμφιλίωσης με το χαμένο μας εαυτό

Έρχονται στιγμές στην ζωή, που ο άνθρωπος αισθάνεται ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια συνθηκολόγησης με το ψέμα. Εκείνο που κουβαλάει μέσα του, στις σχέσεις του, στον μικρό και μεγάλο κόσμο του. Μια καθημερινή προσπάθεια να πείσει τον ίδιο του τον εαυτό για κάτι που δεν είναι. Είναι το ψέμα που ίσως κάποτε τον βοήθησε να χτίσει μια πραγματικότητα, μην ξέροντας ότι ταυτόχρονα εξυπηρετεί τις πιο βαθιές σκοτεινές του ανάγκες. Δεν είναι απαγορευτικό. Πρέπει όμως να είναι αφυπνιστικό και να οδηγεί στην μετάνοια. Και μετάνοια σημαίνει να φέρνει κανείς τη ζωή του τούμπα, να λέει «θέλω να ζήσω», γιατί πολύ απλά αυτό που βιώνει δεν είναι η αλήθεια του. Άλλωστε εκείνο που εκλείπει με την αμαρτία είναι η αλήθεια της ζωής. 

Αμαρτάνοντας αστοχούμε να υπάρξουμε ως πρόσωπα. Σήμερα η έννοια της αμαρτίας έχει χάσει την ουσία της και τον πρώτο υπαρξιακό της χαρακτήρα και αποτελεί πλέον μια ενοχική παράβαση. Εάν προχωρήσουμε σε μια πιο υπαρξιακή κατανόηση της, πέρα από ενοχικούς ψυχολογισμούς, τότε αυτή αποτελεί την ίδια την αδυναμία της ύπαρξης του ατόμου ως αληθινό και μοναδικό πρόσωπο, τόσο σε σχέση τον ίδιο του τον εαυτό, τον συνάνθρωπο αλλά και τον θεό. ‘Αμαρτία λοιπόν είναι να είσαι ψεύτικος απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Να ακυρώνεις το ανεπανάληπτο ταξίδι της ψυχής σου.’ Έρχεται η στιγμή λοιπόν που ότι υπάρχει βαθιά εκρήγνυται σαν λάβα και η συνείδηση φωνάζει να την ακούσουμε και να σταματήσουμε να την καταπιέζουμε. Μια διαδικασία που δεν είναι ανώδυνη ούτε ανέξοδη. Είναι επίμονη και μαρτυρική αλλά ταυτόχρονα όμορφη, ουσιαστικά λυτρωτική και βαθιά θεραπευτική.

Ήρθαν στιγμές που δεν αντέξαμε και πέσαμε. Αμαρτήσαμε. Αστοχήσαμε. Και αυτό μας πλήγωσε. Χάλασε την αυτοεικόνα μας. Γέμισε ενοχές το προσωπικό μας τοπίο. Αλλά με τον καιρό κατανοήσαμε ότι πολλές φορές μια πτώση, μια αμαρτία μας ανοίγει στην χάρη και το έλεος πολύ περισσότερο από την αλαζονεία της αρετής. Ότι αρκετές φορές οι αρετές μας, είναι μεταμφιεσμένες κακίες. Άλλωστε ο Χριστός προτιμά έναν αμαρτωλό πάρα έναν ενάρετο αλαζόνα. Υποδυθήκαμε ρόλους που δεν μας ανήκαν, αλλά μονάχα όταν επιτρέψαμε να είμαστε ο πραγματικός εαυτός μας, νιώσαμε την χαρά. Ψάξαμε την χαρά στα μεγάλα, στα σχεδιασμένα και άριστα προγραμματισμένα. Αλλά μέσα από την ματαίωση μάθαμε ότι η χαρά βρίσκεται στα απλά και καθημερινά. Δίπλα μας, μέσα μας. Απλά πρέπει να τις επιτρέψουμε να υπάρξει στην ζωή μας.

Η ζωή έχει μια γλυκόπικρη γεύση. Μια σύνθεση αντιφατικών βιωμάτων. Μια συνεχής εναλλαγή εσωτερικών τοπίων. Δεν είναι μαύρη μα ούτε άσπρη. Ούτε καλή ούτε κακή. Μια βαθιά σύνθεση χρωμάτων είναι, που πότε σκοτεινιάζουν και πότε φωτίζουν τον ορίζοντα μας.

Εμείς εδώ στην πολιτιστική μας μήτρα μαθαίναμε αιώνες τώρα πως η ζωή είναι ιλαροτραγική. Ότι έχει πόνο και οδύνη, αλλά συγχρόνως χαρά και έκσταση. Ότι μόνο μέσα από την συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας μπορεί ο άνθρωπος να βρει την αλήθεια της ύπαρξης, της ζωής, του Θεού. Γι αυτό και όλη η παράδοση μας έχει μια γλυκόπικρη γεύση, μια χαρμολύπη.

Σταυρός και ανάσταση είναι όλη η αποκάλυψη για την ζωή που μας έδωσε ο Χριστός. Και συγχρόνως μας είπε ότι στην ζωή αυτή θα έχετε θλίψεις, και μονάχα τότε, όταν ο ένας θα έχει τον άλλο, να κουρνιάζει, να ξεκουράζεται στον ίσκιο της αγάπης, όταν θα σηκώνει ο ένας τα βάρη του άλλου, τότε θα θεραπεύεται ο πόνος σας, θα θωπεύεται η αγωνία, θα γλυκαίνει η οδύνη της ζωής.

Aπό το νέο βιβλίο του π. Λίβυου

«Όλα είναι δρόμος-ευκαιρίες συμφιλίωσης με το χαμένο μας εαυτό»

(εκδόσεις Αρμός)

http://plibyos.blogspot.gr

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΑΣ

...Θυμίζει πολύ την αφασία των παραμονών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όποιο κανάλι σχεδόν κι αν ανοίξεις της τηλεόρασης εδώ και καιρό, θα ιδείς κάποιους ευφραδείς αναλυτές, πολιτικούς ή δημοσιογράφους να μας εξηγούν πώς φτάσαμε στην κρίση, ποιοι φταίνε και πώς θα βγούμε απ’ αυτή. Και η κρίση είναι πάντα αποκλειστικά οικονομική, κρίση εισοδήματος.

Εγώ πάντως όποιον κι αν ακούσω, εκείνη την ώρα μου φαίνεται πως έχει πολύ δίκιο. Επειδή ο καθένας κατηγορεί κάποιον ή κάποιους άλλους, στο τέλος βρίσκονται όλοι οι πολιτικοί ένοχοι. Και η δικαιοσύνη μαζί με τη λογική μας πείθουν ότι βρισκόμαστε στα χέρια διαφόρων συμμοριών, που μας κοροϊδεύουν και μας ζημιώνουν όλες, η μία από δω και η άλλη από εκεί.

Εγώ βλέπω τον διάβολο να χορεύει ευχαριστημένος που οι άνθρωποι φαίνονται να έχουν πρόβλημα το οικονομικό. Τα άλλα τους προβλήματα ανύπαρκτα ή ασήμαντα. Έτσι εξασφαλίζουν αθωότητα με τη λήθη.

Η κακία και η αλαζονεία με την οποία βλέπουν ο ένας ομιλητής – πολιτικός τον άλλον, το αγεφύρωτο χάσμα σκέψης και πράξης ανάμεσά τους ταιριάζει τόσο πολύ με το χάσμα που χωρίζει τα αντρόγυνα, τους γονείς με τα παιδιά, τις αθλητικές ομάδες, τις επαγγελματικές τάξεις κ.ο.κ.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο διχασμένον, πολυδιχασμένον σε βαθμό αλληλοφαγώματος. Άρα πόσο θα μας ωφελήσει να ξεπεράσουμε την κρίση; Μήπως όλ’ αυτά τα κουσούρια μας δεν θα μεγαλώσουν, αν αποκτήσουμε μεγαλύτερα εισοδήματα; Αν ένα ζευγάρι λ.χ. ζει με τον μοντέρνο τρόπο συζυγίας σαν μία σύμβαση περιορισμένης σχέσης, σε τίποτα δεν θα τους ωφελήσει, αλλά θα οπλίσει την αλαζονεία τους και τα μέσα για να γίνει μεγαλύτερη.

Η ευημερία μας μάς ελευθερώνει την ορμή να παραδοθούμε στα πάθη μας. Λογαριάζω πόσο μέρος του εισοδήματος κατευθύνεται στην άσκοπη πολυτέλεια, στον τζόγο, στην πορνεία (600 πορνεία μόνο μέσα στην Αττική), στις εκτρώσεις, στα στοιχήματα, στα ναρκωτικά και πολλά άλλα.

Να λοιπόν που δεν θα ευτυχήσουμε, αν ξεπεράσουμε την κρίση. Τι προκοπή θα φέρουν στον κόσμο οι βουλευτές, που πολλοί απ’ αυτούς δεν σήκωσαν το χέρι τους στην ορκωμοσία, κάποιος δεν ασπάστηκε το χέρι του Αρχιεπισκόπου, ούτε κανείς σταυροκοπήθηκε; Είδαμε και στην ορκωμοσία των υπουργών μόνο δύο-τρεις να βάζουν το χέρι στο Ευαγγέλιο. Οι ίδιοι θα είναι και σ’ ένα μήνα και πάλι θα κάνουν τα ίδια.

Μία άθεη στην πλειοψηφία της πολιτική ηγεσία πού θα οδηγήσει τη χώρα; Μη δύνανται τυφλοί οδηγείν τυφλούς;

Η αφασία που κυριαρχεί στον κόσμο θυμίζει πολύ την αφασία των παραμονών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η αστική ευημερία ήταν το ζητούμενο. Ένας πολιτικός Μεσσιανισμός κυριαρχούσε στις καρδιές των ανθρώπων μόλις πήγαιναν να ξεπεράσουν την προηγούμενη παγκόσμια κρίση του ‘30. Ο Μεσσίας ήταν και τότε η Γερμανία. Ο ναζισμός προβλήθηκε ως έντονος πατριωτισμός. Οι άνθρωποι αρέσκονται να μισούνε και για να ικανοποιήσουν τη δίψα του μίσους εξόντωναν ο ένας τον άλλον.

Οι πολιτικές θεωρίες εφευρέθηκαν, για να δικαιολογήσουν το μίσος. Το μίσος φυτρώνει μόνο του απ’ τον δαιμονισμό των ανθρώπων που έπαψαν να φοβούνται τον Θεό.

Τώρα οι οικογένειες και τα σχολεία σκοτώνουν τον Θεό στις ψυχές των παιδιών. Τα παιδιά μεγαλώνοντας δαιμονίζονται. Καμία ευχαρίστηση δεν τ’ αναπαύει και είναι τα περισσότερα άρρωστα. Και κάποια ώρα, επειδή δεν ξέρουν και να κλάψουν, γίνονται τιμωροί των γονιών τους και της κοινωνίας ολόκληρης.

Ο Χριστός μας προειδοποιούσε ότι “δια την αμαρτία των πολλών ερημώσει πάσαν την γην η ανομία”. Η ανασφάλεια που μας έχει κυριεύσει όλους στα τελευταία χρόνια είναι η ανομία, στην ανομία καταλήγει η αμετανόητη αμαρτία.

Λοιπόν όποια πολιτική η οικονομική κατάσταση κι αν προκύψει απ’ αυτή την αγωνία του κόσμου, δεν πρόκειται ν’ αγγίξει τα πραγματικά στοιχεία της ευτυχίας μας.

Μόνο η μετάνοια διορθώνει και σώζει τα ανθρώπινα.

Κωνσταντίνος Γανωτής

http://www.enromiosini.gr/arthrografia

«Μή ἀνάσχη ἀριστεύειν ἐν κολοιοῖς, ἀετός εἶναι δυνάμενος»‏

Μετά θλίψεως και οδύνης παρετήρησα ολίγα τινά εκ του χθεσινού φεστιβάλ ευρωπαϊκού τραγουδιού. Η σαθρότης και δυσωδία που εκπέμπει έτη τώρα το καθιστά παράδειγμα θεάματος προς αποφυγήν.

Πριν κάποια έτη διωργανώθη υπό της χώρας μας ετούτο το φεστιβάλ. Και ενθάδε εις τα άγια χώματα ελλήνων ηρώων και πνευματικών ανθρώπων ανεδείχθησαν νικηταί «τέρατα», απαίσια εις την όψιν, εκπέμποντα δυσωδίαν και φρίκην μέσω της μουσικής που αν δεν απατώμαι εκαλλιεργήθη ίνα εξημερώνη τα ήθη και να προκαλή ευφράδια εις την ψυχήν. Και εις την ανάδειξιν τότε εκείνων των αποκρουστικών και φρικαλέων είχε πρωτοστατήσει η πατρίς μας.

Εχθές πάλι η δύσμοιρη πατρίς πρωτοπόρησε και πάλι δίδοντας ους βαθμούς του νικητή εις τι και πάλι το αποκρουστικόν, εις έν πλάσμα με ηλλοιωμένην την φύσιν. Δεν χρήζει ετέρας αποδείξεως ότι κάτι πλέον δεν πάει καλά εις τον τόπον μας. Έχει αλλοιωθεί τόσον το ήθος των Ελλήνων ώστε μόλις και μετά δυσκολίας θα ευρεθή τις όστις αγανακτήσας θα αναφωνήση μετά σθένους… «αληθώς ώ Έλληνες, εκεί καταντήσαμε ώστε να θεωρούμε ιδανικόν άσμα δια τα παιδιά μας και δια εμάς τι το οποίον προέρχεται εκ της δυσώδους παρακρούσεως της Αρετής;» Αυτά επιθυμούμε πλέον; Επιθυμούμε ινδάλματα των θυγατέρων μας και των αγοριών μας πλάσματα και όντα που ενώ είναι άρρενα εμφανίζονται ως θήλεα;

Η ανάδειξις τοιούτων ανηθίκων όντων ως νικητάς υφ’ απάσης της Ευρώπης δεικνύει την κατάντια μας. Η δύση έχει διαβρωθεί εις το έπακρον. Δεν υπάρχουν υγιείς δυνάμεις να μας ανορθώσουν από την σαπίλα και τον βόρβορον της ηθικής κατρακύλας και καθίζησης. Όλα πλέον είναι εις μάτην. Ή μάλλον θα ήτο εις μάτην. Διότι ως είπεν και ο Ίων Δραγούμης αρκεί και είς Έλλην να μείνη ζωντανός, είς ενάρετος Έλλην δια να κάμνη Έλληνας κι άλλους χιλιάδας. Διότι ο Έλλην είναι ο φέρων το φώς. Ο πιστεύων εις τον θεόν των προγόνων του, εις Εκείνον που δίδαξε το αγαθόν και εθυσιάσθη δια την θανάτωσιν της αμαρτίας. Και δεν είναι δυνατόν εφ’ όσον έστω κι είς εξ ημών να πιστεύη εις Εκείνον και την αγιότητά του να μην υπάρχη ελπίς ότι αυτά τα Σόδομα άτινα αντικρύζουν οι οφθαλμοί μας δεν θα ριφθούν κάποτε εις το θειάφι και δεν θα αναγεννηθή η αρετή και το φώς, το δίκαιον και το αγαθόν.

Προτιμούμε ημείς οι ελάχιστοι όσοι μείναμε αληθώς να μην υπάρχουμε μεταξύ των κοράκων, οίτινες κατατρώγουν τα ψοφίμια και ζούν με τον θάνατον. Αληθώς επιθυμούμε με όσην δύναμην διαθέτομεν ακόμα να υψιπετούμε εις τον ουρανόν, πλησίον εις το φώς και εις τον ουράνιον πατέρα μας, όστις τα πάντα ορά και παρορά και μακροθυμεί.

τοῦ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

http://opougis.blogspot.gr