ΒΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΡΗΞΗ. MIA ΜΟΝΟ EΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ ΥΠΑΡΧΕΙ

H AΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ

«Καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία» (Σ. Σολ. 5,23)

Απόσπασμα του βιβλίου 

«ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ;», 

Τεύχος Α΄, σελ.10 

του Μητροπολίτου Φλωρίνης 

π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ὅπως τὸ Τρίβουνο (χωριό της Φλώρινας)ἐρημώθηκε καὶ ἐντὸς ὀλίγου θὰ σβήσῃ ἐξ ὁλοκλήρου, καὶ ὅπως τὸ Πισοδέρι κοντεύει νὰ ἐρημωθῇ, καὶ ὅπως ἄλλα χωριὰ γινήκανε γηροκομεῖα καὶ ἐρημώνονται – προφητεύω τὴν ὥρα αὐτή, χωρὶς νὰ εἶμαι προφήτης, ἀλλὰ βασίζομαι ἐπάνω εἰς τὰ ἱερὰ κείμενα, ἐπάνω εἰς τὸν Σολομῶντα καὶ λέγω· Θὰ ἐρημώσῃ ἡ γῆ καὶ Τρίβουνο θὰ γίνῃ ἡ Μόσχα. Τρίβουνο θὰ γίνῃ ἡ Νέα Ὑόρκη. Τρίβουνο θὰ γίνῃ τὸ Βερολῖνο. Τρίβουνο θὰ γίνῃ τὸ Σικάγο. Τρίβουνο θὰ γίνῃ ἡ Ἀθήνα. Τρίβουνο θὰ γίνουν τὰ ἰσχυρὰ ὑπερήφανα κράτη.

Θεέ μου Θεέ μου! ἀφάνταστα καὶ φοβερὰ πράγματα θὰ γίνουν. Οὔτε καταλαβαίνομεν, οὔτε ἔχομεν συναισθανθῆ τὸν κίνδυνον ὁ ὁποῖος κρέμεται ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς μας.

Ὄχι μὲ γέλια, ὄχι μὲ τραγούδια· δὲν ξέρουμε τί γίνεται στὰ Βαλκάνια, δὲν ξέρουμε τί γίνεται εἰς τὸν κόσμον.

Εἰρήνη, φωνάζουν. Λέγει ἡ Γραφή· Ὅταν ἀκοῦτε εἰρήνη, τότε νὰ περιμένετε πόλεμο (βλ. Α΄ Θεσ. 5,3· Ἰερ. 6,14). Ὅπως τὸ ᾿40. Τὶς παραμονὲς τοῦ πολέμου τὸ ῥαδιόφωνο τῆς Ῥώμης ἔλεγε «εἰρήνη», καὶ ἀγκάλιαζε ὁ πρεσβευτὴς τῆς Ἰταλίας τὸν δικό μας πρεσβευτὴ κάτω στὴν Ἀθήνα· καὶ τὰ μεσάνυχτα οἱ σειρῆνες ἐσάλπισαν εἰς ὅλη τὴν Ἑλλάδα καὶ χτύπησαν οἱ παιᾶνες τοῦ πολέμου καὶ ἠκούσθησαν εἰς ὁλόκληρον τὸ Πανελλήνιον. Πρέπει νὰ περιμένωμεν κάτι μεγάλο νὰ γίνῃ εἰς τὸν κόσμον.

Γίνονται προσπάθειαι ὑφέσεως, ἀλλὰ βαίνομεν μὲ γιγαντιαῖα βήματα εἰς παγκόσμιον ῥῆξιν, εἰς παγκόσμιον πόλεμον, ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται εἰς τὴν Ἀποκάλυψιν Ἁρμαγεδών (Ἀπ. 16,16). Πᾶμε στὸν Ἁρμαγεδῶνα. Ὁ δὲ Ἀρμαγεδών τί εἶνε; Διαβάστε Γραφή· πουλῆστε τὸ πουκάμισό σας καὶ ἀγοράστε Ἀποκάλυψι. Κ᾿ ἐκεῖ μέσα θὰ δῆτε τὰ φρικτὰ ἀποτελέσματα τὶς ἁμαρτίας, τὰ ὁποῖα συντόμως περιγράφει ὁ Σολομῶν μὲ τὴ φράσι «Καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία» (Σ. Σολ. 5,23). Ναί, θὰ γίνῃ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο εἶπε ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, πρὶν 200 χρόνια. Σύμφωνοι εἶνε οἱ προφῆται, σύμφωνοι εἶνε αἱ Γραφαί. Λέγει ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅτι· Θὰ βαδίζῃς ἑκατὸ χιλιόμετρα, ἀπὸ τὴ Φλώρινα μέχρι τὴ Κοζάνη, καὶ δὲν θὰ συναντᾷς ἄνθρωπο.

Θὰ ἐρημώσῃ ἡ γῆ· ναί. Τὰ νερὰ θὰ πικραθοῦν, τὰ δέντρα θὰ ξηρανθοῦν, τὰ πουλιὰ θὰ ψοφήσουν -τὰ ψάρια ἀπὸ τώρα ἀρχίζουν καὶ ψοφοῦν-, θὰ γίνῃ ἔρημος ἡ γῆ. Δὲν θὰ μπορῇ οὔτε πτηνὸν νὰ διασχίζῃ τὸν ἀέρα, οὔτε ἀρνίον νὰ βελάζῃ εἰς τοὺς λειμῶνας, οὔτε τι ἄλλο θὰ ὑπάρχῃ. Ἔρημος θὰ γίνῃ ἡ γῆ. Καὶ θὰ ἐρημωθῇ ἡ γῆ ἀπὸ τὴν ἀνομία.

Ἀπελπιστικὰ εἶνε αὐτά;

Αὐτὰ λέει ὁ προφήτης, καὶ αὐτὰ εἶνε τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας. Αὐτὰ εἶνε τὰ ἀποτελέσματα τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας, τῆς ψευδορκίας, τῆς ἀδικίας, τῆς ἁρπαγῆς, τοῦ μίσους καὶ ὅλων τῶν κακιῶν ποὺ ὑπάρχουν εἰς τὸν κόσμον.

Εὑρισκόμεθα ἐγγὺς τοῦ κρημνοῦ, ἐγγὺς τῆς κατάρας, ἐγγὺς τῆς καταστροφῆς, ἐγγὺς Ἁρμαγεδῶνος.

Μιὰ μόνον ἐλπὶς ὑπάρχει. Ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, ὅλων τῶν χρωμάτων καὶ ἀποχρώσεων, θὰ σωθοῦμε, μόνον ἂν κάνωμεν στροφὴ 180 μοιρῶν πρὸς τοὺς αἰωνίους δρόμους τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸ νόμο τῆς συνειδήσεως, πρὸς τὸ νόμο τοῦ Δεκαλόγου, πρὸς τὸ νόμο τοῦ Εὐαγγελίου.

Μόνον ἐὰν ἐγκαταλείψουμε τὴν ἁμαρτία καὶ ἐπιστρέψωμεν πρὸς τὸν Θεό, θὰ σωθῇ ὁ κόσμος. Μόνον ἐὰν πραγματικῶς μετανοήσωμεν, θὰ ἔρθῃ ἡ σωτηρία.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

…Ἡ ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Δημιουργό του εἶχε δυσάρεστες συνέπειες στὴ ζωή του. Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἐγκατέλειψε τὸ πλάσμα του. Στὸν κατάλληλο χρόνο στέλνει στὴ γῆ τὸν μονογενῆ του Υἱὸ, γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο. «Ὁ Θεὸς ἐπὶ γῆς ὤφθη καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ, γ´ 38). Ὁ ἀόρατος γίνεται ὁρατός, ὁ ἀπρόσιτος προσιτός, ὁ Θεὸς μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Μέγα καὶ παράδοξον τὸ μυστήριον. Ἦλθε στὴ γῆ ὄχι ὅπως αὐτὸς μποροῦσε, ἀλλὰ ὅπως ἐμεῖς μπορούσαμε νὰ τὸν δοῦμε καὶ νὰ τὸν καταλάβουμε. Γι᾿ αὐτὸ ἔγινε ἄνθρωπος μὲ σάρκα γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσει καλύτερα μὲ μᾶς. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει χαρακτηριστικὰ : «Πῶς ἔγινε τοῦτο τὸ ἐκπληκτικὸ καὶ ἀξιοθαύμαστο; Ἕνεκα τῆς δικῆς Του ἀγαθότητος καὶ ὅπως ἕνας βασιλέας βγάζει τὴν βασιλικὴ στολὴ καὶ σὰν ἁπλὸς στρατιώτης ρίχνεται στὴ μάχη, γιὰ νὰ μὴ ἀναγνωρισθεῖ ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ καὶ ἔτσι πετύχει τὴ νίκη, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς ἦρθε μὲ ἀνθρώπινη μορφή, γιὰ νὰ μὴν ἀναγνωρισθεῖ καὶ ἀποφύγει ὁ ἐχθρός τη σύγκρουση μαζί του, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴ φοβίσει τοὺς ἀνθρώπους, γιατὶ ἦρθε γιὰ νὰ τοὺς σώσει καὶ λυτρώσει»...

Τελικὰ μία εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ ἐξήγηση τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διατυπώνει πολὺ καθαρὰ αὐτὴ τὴν ἐξήγηση. «Διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην, ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς», «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη». Μαζὶ μὲ τὸν μεγάλο Ἀπόστολο κάθε πιστὸς βλέπει πίσω ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ καὶ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς γεννήσεως τοῦ Κυρίου τὴν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο. Ἀγάπη ποὺ ἔφθασε μέχρι τὸ Σταυρό.

Περιμένουμε τὴ μεγάλη γιορτὴ τῆς γεννήσεως. Καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἀναμένει τὴν ἀνταπόκριση τῆς δικῆς μας ἀγάπης. Μᾶς ἀγάπησε, νὰ τὸν ἀγαπήσουμε καὶ μεῖς. Νὰ τοῦ ἀνοίξουμε τὴν καρδιὰ καὶ τὴ ζωή μας. Νὰ συνδεθοῦμε μαζί του. Εἶναι ἀσφαλῶς ἡ μεγαλύτερη δωρεὰ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Τὰ φετεινὰ Χριστούγεννα ἂς εἶναι ἡ ἀπαρχὴ μιᾶς νέας ζωῆς γεμάτη ἀπὸ τὴ Χάρη καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ…

Γέροντος Γεωργίου Καψάνη

theomitoros.blogspot.com

'Έτι προσφέρομεν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ...

 

Λίγο μετά το Μυστήριο των Μυστηρίων,την επίκληση του Αγίου Πνεύματος και τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, ακολουθούν οι Ικετευτικές Δεήσεις.

''Έτι προσφέρομεν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ των εν πίστει αναπαυσαμένων Προπατόρων, Πατέρων, Πατριαρχών,

Προφητών, Αποστόλων, Κηρύκων, Ευαγγελιστών, Μαρτύρων,

Ομολογητών, Εγκρατευτών και παντός πνεύματος δικαίου εν πίστει τετελειωμένου''

Ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας τονίζει πως οι Άγιοι είναι οι κατεξοχήν αφορμές ευχαριστίας προς τον Θεό. Είναι οι λόγοι που ευχαριστούμε τον Θεό και γι'αυτό ο ιερέας με την εν λόγω ευχή δεν προσεύχεται για εκείνους αλλά ζητάει τις δικές τους προσευχές μέσω αυτής της δέησης που είναι κατά βάση ευχαριστιακή.

Αν λοιπόν, ευχαριστούμε τον Θεό για τους αγίους του, πόσο μάλλον θα πρέπει να τον ευχαριστούμε για εκείνη που ξεπέρασε κάθε όριο αγιοσύνης; 

Για εκείνη που έγινε όχι απλώς Μητέρα του Θεού αλλά κραταιά σκέπη ολόκληρης της Οικουμένης. Για εκείνη, που στα χέρια της βάσταξε την Αρχή και το Τέλος του Κόσμου. 

Για Εκείνη…

http://proskynitis.blogspot.gr

Η ομολογία ενός μουσουλμάνου μουφτή· μια αληθινή ιστορία

Πολλές φορές στα χρόνια που εργαζόμαστε εδώ, αντιμετωπίσαμε μεγάλες δυσκολίες, ώστε να βρούμε τα κατάλληλα οικόπεδα μέσα σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, για να χτίσουμε βάσεις και Ιερούς Ναούς, όπου οι νεοφώτιστοι ιθαγενείς θα κατηχούνται, θα λειτουργούνται, θα συγκεντρώνονται, θα γνωρίζουν και θα ζουν τη ζωντανή Ορθόδοξη πίστη.

Όλα τα κεντρικά σημεία των πολυσύχναστων συνοικιών είναι ήδη κατειλημμένα από διάφορα αιρετικά δόγματα που έχουν και περίβλεπτα κτήρια. Αυτό πολύ μας πονά· η Ορθόδοξη Εκκλησία νοιώθουμε ότι αξίζει να έχει τα καλύτερα, όχι για την ανθρώπινη δόξα αλλά για τη δόξα του Αληθινού Θεού. Με τον καιρό όμως είχαμε πολλές φορές την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι ο ίδιος ο Θεός προνοεί και βρίσκει διάφορες λύσεις με τον τρόπο Του.

Έτσι, πριν από μερικά χρόνια, θεωρήθηκε μεγάλη ευλογία για μας να μπορούμε να αγοράσουμε σε πολύ λογική τιμή – πράγμα που έκανε όλους να απορούν – ένα κεντρικότατο οικόπεδο σε περιοχή, όπου από πολλά χρόνια είχε σχηματιστεί ένας Ορθόδοξος πυρήνας ένθερμων ιθαγενών.

Η πρώτη χαρά της ανεύρεσης του ωραίου οικοπέδου δεν κράτησε πολύ, διότι αμέσως άρχισαν τα προβλήματα και οι πειρασμοί από παντού. Χριστιανικές και μουσουλμανικές ομάδες άρχισαν να δυσανασχετούν για το απροσδόκητο γεγονός να «φυτρώσει» μια Ορθόδοξη εκκλησία ανάμεσά τους!

Από εδώ ξεκίνησε ένας μεγάλος πνευματικός αγώνας. Ο ζήλος των πιστών ιθαγενών τους οδήγησε να πηγαίνουν καθημερινά στο μέρος εκείνο και να προσεύχονται με πόνο και πίστη. «Πώς να μην έχουμε πειρασμούς και πώς να μην έχουμε και άνωθεν βοήθεια;», έλεγαν.

Απειλητικά, ανώνυμα τηλεφωνήματα μάς γίνονταν συχνά και συκοφαντικά σχόλια διαδίδονταν για τους Ορθοδόξους συνεργάτες που εργάζονταν στην περιοχή. Η μεγαλύτερη δυσκολία όμως δεν είχε φανεί ακόμη.

Ξαφνικά, οι μουσουλμάνοι ήγειραν εδαφικές διεκδικήσεις και αξίωναν να μείνει το οικόπεδο ως έχει και να μην ανεγερθεί εκεί Ορθόδοξος ναός, ενώ εμείς ξεκινήσαμε μια νόμιμη αλλά χρονοβόρα και κουραστική διαδικασία συζητήσεων με τις τοπικές και τις μουσουλμανικές αρχές, ώστε να βρεθεί λύση.

Η πολιτεία δε θα έδινε άδεια να χτίσουμε οτιδήποτε, εάν δεν είχαμε την επίσημη σύμφωνη γνώμη των μουσουλμάνων και έτσι άρχισαν οι συναντήσεις με ηγετικά μουσουλμανικά στελέχη, ώστε να βρεθεί λύση στο πρόβλημα.

Η προσπάθεια ήταν σκληρή και η διαπραγμάτευση, λεπτή και δύσκολη, έδινε μια κατεύθυνση, ώστε το οικόπεδο να μπορεί να τακτοποιηθεί με έξοδα και φροντίδα της Εκκλησίας μας…

Συχνά μάς έμπαινε ο λογισμός να παραιτηθούμε από το όλο εγχείρημα, αλλά πιο δυνατά νικούσε ο πόθος μας να παλέψουμε όσο μπορούμε για το καλό της Εκκλησίας και ο Θεός όλο μας στήριζε. Ουδέν κακό αμιγές καλού!

Οι συναντήσεις λοιπόν με τους μουσουλμάνους ξεκίνησαν και -παρά τα διάφορα εμπόδια- συνεχίστηκαν. Στη μουσουλμανική ομάδα διαπραγμάτευσης εκπρόσωπος της μουσουλμανικής κοινότητας ήταν και ο μουφτής. Η θέση του μουφτή είναι σημαντική και υπολογίσιμη. Είναι ώριμος, βαθύς γνώστης του Κορανίου, μα συγχρόνως ένας καλοπροαίρετος και συνετός άνθρωπος.

Στις πολυάριθμες συναντήσεις μας, εκτός από το πρόβλημα που μας απασχολούσε, η συζήτηση επεκτεινόταν και σε θέματα πίστεως. Εμείς από τη μία σεβόμαστε ειλικρινά το δικαίωμα του καθενός να έχει το δικό του πιστεύω, από την άλλη όμως, όπου οι περιστάσεις το επιτρέπουν, με παρρησία ομολογούμε και το δικό μας πιστεύω, που είναι η δυνατή εμπιστοσύνη μας στον Αληθινό Θεό, που μας φανέρωσε την Τριαδική Του φύση, κατέβηκε από τον Ουρανό, σαρκώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού, έπαθε και αναστήθηκε, για να σωθεί η ανθρωπότητα.

Αυτές τις ημέρες, μετά από τον πολύχρονο αγώνα, αρχίσαμε να βλέπουμε τους πρώτους καρπούς. Βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο των υποχρεώσεών μας και το όλο θέμα φαίνεται να ολοκληρώνεται και να κλείνει. Σίγουρα οι θερμές προσευχές των ιθαγενών Ορθοδόξων αλλά και των Ελλήνων αδελφών εισακούστηκαν.

Ενώ λοιπόν το θέμα του οικοπέδου έχει δρομολογηθεί και βρίσκεται στην τελική φάση και ενώ δε συνέτρεχε κάποιος τυπικός λόγος για συνάντηση με το μουφτή, ο μουσουλμάνος ηγέτης ήρθε στο γραφείο της Ιεραποστολής μας να μας συναντήσει.

Μόνος, χωρίς τη συνοδεία των ομοθρήσκων του, διστακτικός και συνεσταλμένος αυτή τη φορά, και χωρίς το γνώριμο αέρα του ηγέτη που μας είχε συνηθίσει…

Ήρθε μόνος και ταπεινά μας άνοιξε την καρδιά του και μας εμπιστεύτηκε το εξής θαυμαστό:

Εγώ σιγά-σιγά έχω καταλάβει ότι η αλήθεια είναι ο Χριστός! Και ότι εσείς, η Ορθόδοξη Εκκλησία, κρατάτε την αληθινή πίστη 100%. Σας παρακαλώ, λοιπόν, να πάτε στο χωριό μου και να διδάξετε τους συγχωριανούς μου για την πίστη σας και να τους βαπτίσετε! Υποφέρουν από άγνοια. Θα κάνετε μεγάλο καλό, μάλιστα, αν τους χτίσετε μια εκκλησία!Το ακούσαμε έκπληκτοι. Του μιλήσαμε, τον ενθαρρύναμε και του είπαμε να βαπτιστεί και ο ίδιος. Εκεί δε μας είπε πολλά. Σιώπησε… Καταλαβαίνουμε ότι, εάν ένας μουσουλμάνος, που κατέχει τη θέση του, τολμήσει να αλλαξοπιστήσει, δε θα αφήσει αδιάφορους του φανατικούς οπαδούς της πίστης του που αδίστακτα κόβουν ζωές χωρίς το φόβο του Θεού της αγάπης…

Εμείς, όπως καταλαβαίνετε, μείναμε εμβρόντητοι! Έφυγε από το γραφείο της Ιεραποστολής, υποσχόμενος για μια ακόμη φορά να κάνει το παν για να ξεπεραστεί και το τελευταίο εμπόδιο και να μπορέσουμε να χτίσουμε την εκκλησία μας.

Άγνωστες οι βουλές του Κυρίου! Δύσκολες οι σωστές επιλογές του καθενός μας. Το κακό έργο γίνεται συνήθως εύκολα, αλλά φέρνει γρήγορα περισσότερα κακά, ενώ η κάθε τίμια στροφή προς το καλό θέλει κόπο και θυσίες, μικρές και μεγάλες.

Δεν απελπιζόμαστε ποτέ και για κανένα λόγο! Έχουμε Θεό ζωντανό και έχουμε όπλο πανίσχυρο την προσευχή. Έχουμε σφαίρες αόρατες που μπορούν να ανατρέψουν πολύπλοκες και φαινομενικά αδιέξοδες καταστάσεις. Ας ορμήσουμε, λοιπόν, όλοι στο καλό, στον πνευματικό αγώνα, για να βρούμε πρόοδο!

Ας προσευχηθούμε θερμά για κάθε δυσκολία. Και με την ψυχή μας, ας προσευχηθούμε με πόνο για το μουφτή και για τον κάθε εγκλωβισμένο μουφτή. Ας προσευχηθούμε για την πατρίδα μας και για το κάθε έθνος να βρει τον αληθινό Θεό. Ας προσευχηθούμε και για όλους τους Ορθοδόξους που αξιωθήκαμε την ορθή πίστη να την κρατήσουμε, γιατί είναι ο μόνος πολύτιμος θησαυρός στη ζωή μας. Αμήν!

Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής

http://o-nekros.blogspot.gr

Στὸν κάθε πλησίον ὑπάρχει ὁ Χριστός

Ὅλοι οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ σκεπτόμαστε ὅτι στὸν κάθε ἄλλο πιστὸ ὑπάρχει ὁ Χριστὸς καὶ πρέπει νὰ ἔχουμε τόσην ἀγάπη πρὸς αὐτόν, ὥστε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιάσουμε πρὸς χάρη του τὴν ψυχή μας. Δὲν ἔχουμε δὲ δικαίωμα νὰ ὀνομάζουμε ἢ νὰ θεωροῦμε κάποιον κακό, ἀλλὰ πρέπει νὰ τοὺς βλέπουμε ὅλους σὰν καλούς. Ἂν δεῖς κάποιον νὰ ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὰ πάθη, μὴ μισήσεις τὸν ἀδελφό, μὰ τὰ πάθη ποὺ τὸν πολεμοῦν, κι ἂν τὸν δεῖς νὰ τυραννιέται ἀπὸ κακὲς ἐπιθυμίες, πιὸ πολὺ νὰ τὸν σπαχνισθεῖς, μὴ τυχὸν καὶ σὺ πειρασθεῖς, ἀφοῦ εἶσαι τρεπτὸς καὶ εὐάλωτος στὴν εὐπερίστατη ἁμαρτία.

Ὅσιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

Προέλευση κειμένου: Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὄρους

http://users.uoa.gr/

Αγιότητα είναι...

Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία. Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής. Ο άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος. «Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει.» Αγ. Πορφύριος.

Αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνο που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα το μαζεύει, το αγκαλιάζει, το φιλά με πάθος μέχρι να το θεραπεύσει.

Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα. Ενώνει τα διαιρεμένα. Μπορεί και αντέχει πάνω και περά από τις πληγές και τις καταστροφές. Κοιτάει εκεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος. Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά. Δεν τους βάζει ταμπέλες. Δεν κατηγοριοποιεί την ζωή σε ανώτερη και κατώτερη. Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματωθεί...

Η αγιότητα είναι μια βαθιά ποίηση που συντονίζει το σύμπαν στους στίχους του δημιουργού Του. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που μέσα από τον άγιο μιλάει ξανά για την αγάπη. Που μέσα από την ματιά του αγίου στέλνει το τρυφερό βλέμμα του σε όλους τους κουρασμένους. Στους αποτυχημένους και τους κουρελιασμένους στις μάχες της ζωής. Μια τεράστια αγκαλιά να ξαποστάσουν πάντες.

Η αγιότητα είναι μεταξένια αίσθηση της ζωής. Ευαισθησία που αναγεννά την πρωπτωτική ματιά. Τότε που τα πάντα ήταν έκπληξη και θαυμασμός. Τότε που τίποτε δεν ήταν βαρετά το ίδιο ή επαναλήψιμο. Η αγιότητα αναδεικνύει ξανά την ξεχασμένη μας παιδικότητα. Εκείνο το ξάφνιασμα μπροστά στο μυστήριο της ζωής.

Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα μα αποδοχή της ασημαντότητας. Δεν είναι επιτυχία μα δώρο. Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα. Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα. Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.

Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους. Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μην λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. Είναι ανώτερος λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος εκείνος που είδε τις αμαρτίες του, από εκείνο που ανέστησε νεκρούς.

Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε απλά δεν θα ήταν. Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητα του. Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει. Αθωότητα που προασπίζεται είναι "ευγενής "ναρκισσισμός. Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του.

Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. Μια αγκαλιά που δεν το κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος του κόσμου τούτου.

Ο άγιος μονάχα αγαπά. Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού. Ξέρει από πάθη και οδύνη. Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή, λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος. Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε. Έτσι μας καταλαβαίνει μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει. Μονάχα μας αγαπά. Παντού και πάντοτε.

Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. Όχι ηθικά. Μα οντολογικά. Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός. Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο. Όπως το έκανε ο Χριστός. Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση.

Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκεί που θέλουν και επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.

του π. Λιβύου

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Η ένωση με τον Θεό

Κάθε άνθρωπος είναι οίκος του Θεού, προορισμένος να κατοικήσει εντός του το Άγιο Πνεύμα, εντός του αδιαλείπτως να αναπέμπονται εγκώμια προς τον Θεό. Ο Θεός όμως μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα σε μια αγνή καρδιά, πρέπει να προετοιμάσει ένα μέρος για Αυτόν. Πως γίνεται αυτό;

Πρέπει να εξαγνισθούμε από τα πάθη και να προσευχόμαστε. Τότε η καρδιά μας θα γίνει ναός και οίκος του Θεού, τότε θα δούμε τη μέριμνα του Θεού για εμάς και θα Τον υμνούμε αδιαλείπτως. 

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ

www.exomologistetokirio.gr

Μᾶς λείπουν τὰ λεφτά;

Τὸ νὰ εἶ­σαι φτω­χός, δὲν ἐμ­πο­δί­ζει νὰ εἶ­σαι ἐ­λε­ή­μων καὶ φι­λάνθρωπος. Σή­με­ρα νο­μί­ζου­με, ὅ­τι γιὰ νὰ βο­η­θᾶς τὸν συ­νάν­θρω­πό σου, πρέ­πει νὰ ἔ­χεις. Τό­σα πολ­λά, ποὺ νὰ σοῦ πε­ρισ­σεύ­ουν. Ἀλ­λι­ῶς τί νὰ δώ­σεις; 

Πα­λι­ό­τε­ρα ὅ­μως οἱ Χρι­στια­νοὶ ἦ­ταν δι­α­φο­ρε­τι­κοί. Δὲν κοί­τα­ζαν ἂν πε­ρισ­σεύ­ει κά­τι γιὰ νὰ δώ­σουν. Ἀλ­λ’ ἀ­π’ αὐ­τὸ ποὺ εἶ­χαν, λί­γο ἢ πο­λύ, βο­η­θοῦ­σαν καὶ τὸν φτω­χό. Ἡ ἀ­γά­πη, ἡ φι­λαν­θρω­πί­α, ἦ­ταν πάν­τα ὑ­πό­θε­ση καρ­διᾶς, ὄ­χι χρη­μά­των. 

Ὁ με­γά­λος Ρῶ­σος συγ­γρα­φέ­ας Μα­ξὶμ Γκόρ­κη, ποὺ ξε­κί­νη­σε τὴ ζω­ή του πάμ­φτω­χος καὶ ὀρ­φα­νός, ἀ­να­φέ­ρει συ­χνὰ στὰ γρα­πτά του τὴ για­γιά του. Μιὰ φτω­χειὰ θε­ο­φο­βού­με­νη γυ­ναί­κα, ποὺ τὸν μά­θαι­νε ἔμ­πρα­κτα τὴ μυ­στι­κὴ φι­λαν­θρω­πί­α. Γρά­φει λοι­πὸν ὁ Γκόρ­κη στὸ ἔρ­γο του «Στὰ ξέ­να χέ­ρια»:

«Κα­τὰ τὰ με­σά­νυ­χτα ἡ για­γιὰ μὲ ξύ­πνη­σε χα­ϊ­δευ­τι­κά.

- Πᾶ­με; Ἅ­μα μο­χθή­σεις γιὰ τὸν κο­σμά­κη, τὰ χέ­ρια σου θὰ γι­ά­νου­νε πιὸ γρή­γο­ρα (ὁ Γκόρ­κη εἶ­χε ζε­μα­τί­σει τὰ χέ­ρια του μὲ βρα­στὸ νε­ρό).

Μὲ πῆ­ρε ἀ­π’ τὸ χέ­ρι καὶ μὲ ὁ­δή­γη­σε μὲς στὸ σκο­τά­δι σὰν τυ­φλό. Ἡ νύ­χτα ἦ­ταν μαύ­ρη, ὑ­γρή, φύ­σα­γε ἀ­στα­μά­τη­τα… Ἡ για­γιὰ κον­το­ζύ­γω­νε προ­σε­χτι­κὰ στὰ σκο­τει­νὰ πα­ρά­θυ­ρα, στὰ φτω­χό­σπι­τα, σταυ­ρο­κο­πι­ό­ταν τρεῖς φο­ρές, ἄ­φη­νε στὸ περ­βά­ζι πέν­τε κα­πί­κια (λε­πτὰ) καὶ τρί­α κου­λου­ρά­κια, ξα­να­σταυ­ρο­κο­πι­ό­ταν κοι­τά­ζον­τας τὸν δί­χως ἄ­στρα οὐ­ρα­νὸ καὶ ψι­θύ­ρι­ζε:

- Πα­να­γί­α, Δέ­σποι­να τῶν Οὐ­ρα­νῶν, βο­ή­θη­σε τὸν κο­σμά­κη! Ὅ­λοι μας, …ὂ­λοι μας εἴ­μα­στε ἁ­μαρ­τω­λοὶ μπρο­στά σου, μη­τε­ρού­λα! 

Ὅ­σο ξε­μα­κραί­να­με ἀ­π’ τὸ σπί­τι, τό­σο πιὸ ἔ­ρη­μα καὶ νε­κρω­μέ­να γί­νον­ταν ἕ­να γύ­ρω… Δώ­δε­κα φο­ρὲς σί­μω­σε ἡ για­γιὰ στὰ πα­ρά­θυ­ρα, ἀ­φή­νον­τας στὰ περ­βά­ζια τὴν «κρυ­φὴ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη». Ἄρ­χι­σε νὰ χα­ρά­ζει, μὲς ἀ­π’ τὸ σκο­τά­δι φυ­τρώ­να­νε γκρί­ζα σπί­τια… 

- Κου­ρά­στη­κε ἡ γριά, ἔ­λε­γε ἡ για­γιά, και­ρὸς νὰ γυ­ρί­σου­με σπί­τι. Θὰ ξυ­πνή­σουν αὔ­ριο οἱ νοι­κο­κυ­ρά­δες καὶ θὰ δοῦν πὼς ἡ Με­γα­λό­χα­ρη κά­τι ἔ­χει φέ­ρει γιὰ τὰ παι­δά­κια τους. Ὅ­ταν σοῦ λεί­πουν ὅ­λα, καὶ τὸ λί­γο πιά­νει τό­πο! Ὤχ, μι­κρέ μου Ἀ­λι­ό­σα (αὐ­τὸ ἦ­ταν τὸ πραγ­μα­τι­κὸ ὄ­νο­μα τοῦ Γκόρ­κη), με­γά­λη φτώ­χεια στὸν κο­σμά­κη καὶ δὲν τὸν γνοι­ά­ζε­ται κα­νέ­νας. 

Ὁ πλού­σιος τὸν Κύ­ριο δὲν σκέ­φτε­ται

τὴν τρο­με­ρή του κρί­ση δὲν φαν­τά­ζε­ται

τὸν φτω­χὸ δὲν τὸν ἔ­χει δι­κὸ μη­δὲ ἀ­δερ­φὸ

γι­ο­μί­ζει μο­νά­χα σα­κοῦ­λες χρυ­σὸ

τὸ χρυ­σί­ον θὰ γί­νει στὴν κό­λα­ση κάρ­βου­νο!

- Ἔ­τσι εἶ­ναι! Πρέ­πει νὰ ζεῖ ὁ φί­λος γιὰ τὸν φί­λο κι ὁ Θε­ὸς γιὰ ὅ­λους!... 

Νοι­ώ­θω ἀ­ό­ρι­στα πὼς πῆ­ρα μέ­ρος σὲ κά­τι ποὺ δὲν θὰ τὸ ξε­χά­σω πο­τέ… Κά­τσα­με δί­πλα στὴν ἐ­ξώ­πορ­τα, σ’ ἕ­να παγ­κά­κι… κι ἡ για­γιὰ μοῦ ’­λε­γε: 

- Εἶ­ναι ’­δῶ μιὰ Ὁ­βριὰ κι ἔ­χει ἐν­νιὰ ψυ­χὲς παι­διά, τό ’­να μι­κρό­τε­ρο ἀ­π’ τ’ ἄλ­λο. Τὴ ρω­τά­ω: Πῶς τὰ φέρ­νεις βόλ­τα, Μο­σέβ­να; Κι αὐ­τὴ μοῦ λέ­ει: Μὲ τὸν Θε­ό μου ζῶ, μὲ ποι­ὸν ἄλ­λο νὰ ζή­σω; 

Ἔ­γει­ρα στὸ ζε­στὸ πλευ­ρὸ τῆς για­γιᾶς καὶ μὲ πῆ­ρε ὁ ὕ­πνος… 

…Στὸ δά­σος ὅ­λο τὸ κα­λο­καί­ρι ὣς ἀρ­γὰ τὸ φθι­νό­πω­ρο μά­ζευ­ε χόρ­τα, βα­τό­μου­ρα, μα­νι­τά­ρια καὶ φουν­τού­κια… Ἡ για­γιὰ τὰ πού­λα­γε καὶ βγά­ζα­με τὸ ψω­μί μας… Ἀ­πὸ κά­τι γρα­τζου­νι­ὲς στὴ φλού­δα τοῦ δέν­τρου ποὺ μό­λις τὶς ξε­χώ­ρι­ζες, μοῦ ’­δει­χνε τὶς κου­φά­λες τοῦ σκί­ου­ρου καὶ ’­γὼ σκαρ­φά­λω­να στὸ δέν­τρο κι ἄ­δεια­ζα τὴ φω­λιά του, παίρ­νον­τάς του τὶς προ­μή­θει­ες γιὰ τὸν χει­μώ­να σὲ φουν­τού­κια… 

Κά­θε φο­ρὰ ποὺ μά­ζευ­ε λί­γα χρή­μα­τα ἀ­π’ τὰ μα­νι­τά­ρια καὶ τὰ φουν­τού­κια ποὺ πού­λα­γε, τ’ ἄ­φη­νε στὰ περ­βά­ζια κά­νον­τας τὶς «κρυ­φὲς ἐ­λε­η­μο­σύ­νες» της. Κι αὐ­τή, ἀ­κό­μα καὶ τὶς γι­ορ­τά­δες, φό­ρα­γε κου­ρέ­λια καὶ μπα­λω­μέ­να.

- Χει­ρό­τε­ρη κι ἀ­πὸ ζη­τιά­να γυ­ρί­ζεις, μὲ ντρο­πιά­ζεις! γκρί­νια­ζε ὁ παπ­πούς.

- Δὲν πει­ρά­ζει, δὲν εἶ­μαι κό­ρη σου κι οὔ­τε πά­ω γιὰ νύ­φη».

Ἡ καρ­διὰ τῆς για­γιᾶς αὐ­τῆς ἦ­ταν γε­μά­τη ἀ­γά­πη. Γι’ αὐ­τὸ δὲν ἔ­βλε­πε τὴ φτώ­χεια τὴ δι­κή της, ἀλ­λὰ σκε­φτό­ταν πρῶ­τα τὴ φτώ­χεια τοῦ ἄλ­λου, ὅ­πως πα­ραγ­γέλ­λει τὸ ἅ­γιο Εὐ­αγ­γέ­λιο (Α΄ Κορ. 10, 24). Ἡ ἀ­γά­πη της τὴν ἔ­σπρω­χνε νὰ βρί­σκει τοὺς πιὸ πε­ρί­ερ­γους τρό­πους γιὰ νὰ βο­η­θή­σει. Ἂν κοί­τα­ζε τὸν ἑ­αυ­τό της, δὲν θὰ τῆς πε­ρίσ­σευ­ε πο­τὲ καὶ γιὰ κα­νέ­ναν τί­πο­τε. Εἶ­χε ὅ­μως καρ­διὰ καὶ οὔ­τε ποὺ ἔ­νοι­ω­θε νὰ τῆς λεί­πουν τὰ λε­φτά.

Ὑ­πέ­ρο­χες ψυ­χές! 

Σί­γου­ρα σή­με­ρα ἐ­μεῖς ἔ­χου­με πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­π’ τὴ για­γιά, ποὺ πρό­σμε­νε νὰ τὴν τα­ΐ­σουν οἱ σκί­ου­ροι. Σὰν τί ἀ­πο­λο­γί­α θά ’­χου­με λοιπὸν γι’ αὐτὸν τὸν μί­ζε­ρο ἐγ­κλει­σμό μας στὸ κα­βού­κι τοῦ ἑ­αυ­τού­λη μας; Τί χει­ρό­τε­ρο κα­κὸ ἄλ­λω­στε ἔ­κα­νε καὶ ὁ ἄ­φρων πλού­σιος τῆς πα­ρα­βο­λῆς; (Λουκ. 12, 13-21). 

Καιρὸς ν’ ἀ­φή­σου­με τὴ φί­λαυ­τη καὶ στεί­ρα λο­γι­κή μας. Ἂς δώ­σου­με πι­ό­τε­ρη ἐμ­πι­στο­σύ­νη στὸν Θε­ό, ποὺ λέ­ει πὼς πλου­τί­ζει καὶ δὲν φτω­χαί­νει ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη(Τωβ. 4, 9-10· 12, 8-10). 

Ὄ­χι Χρι­στού­γεν­να λοιπὸν καὶ Πά­σχα μόνο, ἀλ­λὰ πάν­το­τε ἂς δί­νου­με δυ­να­μι­κὰ τὸ «πα­ρών», ἁ­μιλ­λώ­με­νοι σὲ προ­σφο­ρὰ ἀ­γά­πης. Δὲν τρῶνε μό­νο στῶν γι­ορ­τῶν τὶς μέρες οἱ φτωχοί, μὰ ὁ­λό­κλη­ρο τὸν χρό­νο, ὅ­πως ὅ­λοι μας. Καὶ στοὺς καιροὺς τῆς κρί­σης δὲν λι­γο­στεύ­ουν, μὰ πληθαίνουν πάντα οἱ φτω­χοί. Τότε χρειάζεται ν’ αὐξάνουμε τὶς καλωσύνες μας κι ἐμεῖς, ἀν­τὶ νὰ τὶς στε­ρεύ­ου­με. 

Τὸ χέ­ρι τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ν’ ἁ­πλω­μέ­νο ἀ­δι­ά­κο­πα, ζη­τι­α­νεύ­ον­τας τὴν ὅ­ποι­α προ­σφο­ρά μας.

Λεφτὰ ὑπάρχουν! Ὅπου ὑπάρχει καὶ καρδιά!

Μόνο νὰ θέ­λου­με! Καὶ ἡ ἀ­γά­πη πάν­το­τε θὰ βρί­σκει τρό­πο!

π. Δ η μ η τ ρ ί ο υ  Μ π ό κ ο υ

(Σαρανταήμερο 2013)

http://aktines.blogspot.gr

Χωρίς λόγια...

http://proskynitis.blogspot.gr

Ο Θεός θα κρίνει τη μετάνοια

Ο Θεός θα κρίνει τη μετάνοια όχι κατά τον βαθμό των προσπαθειών αλλά κατά τον βαθμό της ταπεινοφροσύνης. Την ημέρα εκείνη Θεός θα μας κρίνει όχι για τους ψαλμούς, όχι για τις προσευχές που δεν κάναμε (καθώς και για τους κανόνες που αγνοήσαμε), αλλά επειδή δεν μετανοήσαμε! Μεγάλη η χαρά των Αγγέλων στους ουρανούς για τον ένα και μοναδικό μετανοούντα αμαρτωλό. 

Ας προσευχηθούμε: "Κύριε ελέησον, Κύριε δώρισέ μου την ταπεινότητα και την πραότητα", ή "Κατά το θέλημά Σου, σώσον με, Κύριε!"

Και ο Θεός, κατά το έλεός Του θα μας ελεήσει και θα μας σώσει όλους δια της ευλογίας Του.

Κάθε μέρα και κάθε ώρα να κάνετε την αρχή για τη διόρθωσή σας και ο θεός του ελέους, της φιλανθρωπίας και της γενναιοδωρίας θα τείνει και σ΄εμάς χείρα βοηθείας, όπως στον Πέτρο, τον άγιο απόστολο, που πνιγόταν στα κύματα της θαλάσσης.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ

exomologistetokirio

«Ἐν κρυπτῷ»

Ο ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ χριστιανός ἐργάζεται πάντα «ἐν κρυπτῷ» καί ἀποφεύγει τήν προβολή καί τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων. Ἐνοχλεῖται ἀπό τά εὐμενῆ σχόλια καί ἀποστρέφει τό πρόσωπό του ἀπό τούς ἰδιοτελεῖς ἐγκωμιαστές του. Τήν τακτική αὐτή δέν ἐπιλέγουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Θά ἔλεγα ὅτι οἱ περισσότεροι ζοῦν καί δραστηριοποιοῦνται, γιά νά προβάλλονται. Δυστυχῶς καί στούς κληρικούς ὑπάρχει αὐτή ἡ τάση. Στήν ἐποχή μας μάλιστα ἔχει κορυφωθεῖ, γιατί τήν ἐνισχύουν καί τά μέσα τῆς ἐπικοινωνίας, ὅπως ἡ τηλεόραση, τό διαδίκτυο, ὁ τύπος, τό ραδιόφωνο κ.λπ. Ὅμως ὅλες οἱ ἐκδηλώσεις τῶν φιλόδοξων ἀνθρώπων ἔρχονται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τά ὅσα τονίζει ὁ Χριστός στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία του: «Νά προσέχετε τήν ἐλεημοσύνη σας, νά μή γίνεται μπροστά στούς ἀνθρώπους, γιά νά σᾶς ἐπιδοκιμάσουν.

Ἀλλιῶς, μή περιμένετε ἀνταμοιβή ἀπό τόν οὐράνιο Πατέρα σας. Ἔτσι, ὅταν κάνεις ἐλεημοσύνη μή τό διατυμπανίσεις, ὅπως κάνουν οἱ ὑποκριτές στίς συναγωγές καί στούς δρόμους, γιά νά τούς τιμήσουν οἱ ἄνθρωποι· σᾶς βεβαιώνω πώς αὐτή ἡ τιμή εἶναι ὅλη καί ὅλη ἡ ἀνταμοιβή τους. Ἐσύ,ἀντίθετα, ὅταν δίνεις ἐλεημοσύνη, ἄς μή ξέρει οὔτε τό ἀριστερό σου χέρι τί κάνει τό δεξί σου, γιά νά᾿ ναιἀληθινά κρυφή ἡ ἐλεημοσύνη σου. Κι ὁ Πατέρας σου, πού βλέπει τίς κρυφές πράξεις, θά σέ ἀνταμείψει φανερά. Καί ὅταν προσεύχεστε, νά μή εἶστε σάν τούς ὑποκριτές, πού τούς ἀρέσει νά στέκονται καί νάπροσεύχονται στίς συναγωγές καί στά σταυροδρόμια, γιά νά κάνουν καλή ἐντύπωση στούς ἀνθρώπους· σᾶς βεβαιώνω πώς αὐτή εἶναι ὅλη κι ὅλη ἡ ἀνταμοιβή τους. Ἐσύ, ἀντίθετα, ὅταν προσεύχεσαι, πήγαινε στό πιό ἀπόμερο δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ σου, κλεῖσε τήν πόρτα σου καί προσευχήσου ἐκεῖ κρυφά στόν Πατέρα σου· κι ὁ Πατέρας σου, πού βλέπει τίς κρυφές πράξεις, θά σέ ἀνταμείψει φανερά» (Ματθ. στ΄ 1-6).

Ἐκεῖνος πού ἀγωνίζεται πνευματικά καί ἐργάζεται κατά Θεόν, γνωρίζει ὅτι ἐάν θελήσει νά προβάλει τόν ἀγώνα του καί τά ἔργα του, μοιάζει μέ τόν ἀνόητο οἰνοποιό, ὁ ὁποῖος ἐνῶ κοπιάζει γιά τό ἀμπέλι του καί τήν καλή ποιότητα τοῦ παραγόμενου οἴνου, ἀφήνει ἀνοιχτή τήν κάνουλα τοῦ βαρελιοῦ καί χάνεται ὅλος του ὁ κόπος. Ἡ ἐν κρυπτῷ πνευματική καί φιλανθρωπική ἐργασία εἶναι ἡ μόνη ἐργασία πού ἀναγνωρίζει ὁ Θεός καί δίνει τήν ἀνταμοιβή φανερά.

Πολλοί ἰσχυρίζονται ὅτι πρέπει νά γνωστοποιοῦνται οἱ καλές πράξεις, γιά νά παρακινοῦνται καί ἄλλοι σέπαρόμοιες. Ἀγνοοῦν ὅμως τό μεγάλο κίνδυνο νά ὁδηγηθοῦν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί στήν ὑπερηφάνεια καί νάχάσουν τήν ἀνταμοιβή ἀπό τό Θεό, νά συμβεῖ δηλαδή ἐκεῖνο πού πάθαιναν καί οἱ γραμματεῖς καί φαρισαῖοι, οἱὁποῖοι μέ τήν ὑποκρισία καί προβολή γίνονταν ἀντιπαθητικοί ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τό Θεό.

Μακάρι κάποτε νά πετύχουμε τήν ἐν κρυπτῷ ἐργασία, ἀδιαφορώντας γιά τίς κρίσεις καί τούς ἐπαίνους τῶν κοσμικῶν καί ἀδιάφορων ἀνθρώπων. Ἔγνοιά μας πρέπει νά εἶναι ἡ ἀναγνώριση τοῦ ὅποιου ἔργου μας ἀπό τό Θεό καί ὄχι ἀπό τούς ἀνθρώπους.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης

Ορθόδοξος Τύπος, 12/12/2014

http://aktines.blogspot.gr

Πῶς μᾶς πολεμοῦν τά πονηρά πνεύματα;

ΑΠ.: Πρώτα-πρώτα πρέπει να ξέρετε ότι, στον δαιμονικό πόλεμο εναντίον των ανθρώπων, κάθε πονηρό πνεύμα έχει τον δικό του ρόλο. Κάθε αμαρτία γίνεται με την παρακίνηση ή και τη συνεργεία ορισμένου δαιμονίου και κάθε πάθος υποστηρίζεται από ορισμένο δαιμόνιο.

Έτσι, τα ηγετικά δαιμόνια είναι οχτώ, όσα και τα θανάσιμα πάθη: της γαστριμαργίας, της πορνείας, της φιλαργυρίας, της λύπης, της οργής, της ακηδίας, της κενοδοξίας, της υπερηφάνειας. Κάθε πονηρό πνεύμα, πολεμώντας μας, ενεργεί με τους δικούς του τρόπους, ανάλογα με το πάθος που υποστηρίζει. Όλα, πάντως, τα δαιμόνια συνεργάζονται μεταξύ τους, για να μας βυθίσουν σε όσο το δυνατό περισσότερα πάθη και να μας κάνουν δούλους της αμαρτίας, ώστε να μας χωρίσουν από το Θεό και να μας οδηγήσουν στον αιώνιο θάνατο.

Βέβαια, η δύναμη των δαιμόνων δεν είναι ανεξέλεγκτη και η δραστηριότητα τους δεν είναι απεριόριστη. Μας πολεμούν μόνο αν τους το επιτρέψει ο Θεός -και όσο τους το επιτρέψει, ποτέ πάντως πέρα από τα όρια της αντοχής μας (Α’ Κορ. 10:13)- ,για να δοκιμαστούν η προαίρεσή μας, η πίστη μας και η αγάπη μας σ’ Εκείνον, ή αν τους δώσουμε εμείς οι ίδιοι το δικαίωμα με την αμέλειά μας, τη ραθυμία μας, την απροσεξία μας και, προπάντων, την υπερηφάνειά μας.

Τα πονηρά πνεύματα μας πολεμούν με πολλούς τρόπους. Με ποιούς;

Πρώτον, με τους εμπαθείς λογισμούς, με τους οποίους αιχμαλωτίζουν το νου, τον σκοτίζουν και τον πειθαναγκάζουν να συναινέσει στην αμαρτία.

Δεύτερον, με τα πάθη, που υπάρχουν μέσα μας, από τα οποία παίρνουν τις αφορμές για να υποκινήσουν τους εμπαθείς λογισμούς.

Τρίτον, με τις σωματικές αισθήσεις -την ακοή, την αφή, τη γεύση, την όσφρηση και, προπάντων, την όραση- μέσ’ από τις οποίες, σαν από πόρτες, περνούν στη ψυχή ποικίλα εξωτερικά ερεθίσματα, που ξεσηκώνουν τα πάθη μας και μας σπρώχνουν στην αμαρτία.

Τέταρτον, με άλλους ανθρώπους, τους οποίους βάζουν είτε να μας κατατρέχουν και να μας αδικούν είτε να μας παρασύρουν στην αμαρτία.

Πέμπτον, με θλίψεις, βάσανα και αρρώστιες.

Μας πολεμούν και με άλλους τρόπους τα πονηρά πνεύματα, αλλά οι κυριότεροι είναι αυτοί οι πέντε. Όπως κι αν μας πολεμούν, πάντως,καθόλου δεν μπορούν να μας βλάψουν, εφόσον με τα θεία Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος έχουμε λάβει τη χάρη και τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, εφόσον έχουμε βαθιά πίστη στο Θεό και εφόσον αγωνιζόμαστε για την τήρηση των εντολών Του με σταθερότητα και ανδρεία, με ταπεινοφροσύνη και υπομονή, με προσευχή και νηστεία, με τακτική Εξομολόγησηκαι συχνή θεία Κοινωνία.

Γέροντος Ευστρατίου Γκολοβάνσκι, 

"Απαντήσεις σε ερωτήματα Χριστιανών"

(Ι. Μ. Παράκλητου)

http://proskynitis.blogspot.gr

Πάτερ ημών, γενηθήτω το θέλημά Σου

Αδυνατούμε κατανοήσουμε γιατί ένας νέος άνθρωπος πεθαίνει πρόωρα, ενώ ένας γέρος μοναχός έχει πια βαρεθεί τη ζωή του και από την ανημποριά του συνεχώς γογγύζει, αλλά δεν πεθαίνει.

Ο Κύριος όμως ρυθμίζει τα πάντα κατά τρόπο πάνσοφο, φιλάνθρωπο και ανεξήγητο για όλους και για τον καθένα μας κάτι χρήσιμο δημιουργεί και του το δωρίζει.

Από τα βάθη της σοφίας Του, ο Κύριος τα πάντα οικοδομεί με φιλανθρωπία και σε όλους προσφέρει κάτι χρήσιμο, ευεργετεί δηλαδή αυτόν του οποίου η ζωή συνεχίζεται.

Και αν συντομεύει τις μέρες κάποιου, αυτό το κάνει ώστε η κακία να μην εξαπατήσει το μυαλό του ή να μη δελεάσει η κολακεία την ψυχή του. Έτσι ο θεός με πραγματική φιλανθρωπία οικοδομεί τα πάντα και δωρίζει κάτι χρήσιμο σε όλους. Και το δικό μας χρέος, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, είναι να πούμε με παιδιάστικη υπακοή στον Ουράνιο Πατέρα: "Πάτερ ημών, γενηθήτω το θέλημά Σου!"

ΟΣΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

www.exomologistetokirio.gr

Η απομάκρυνση της μελαγχολίας

Στην εποχή της ανυδρίας και της εξάντλησης, θα πρέπει να μην πέσουμε στο όρυγμα της μελαγχολίας και της απόγνωσης, να μην αναζητούμε μέσα μας αυτό που δεν μας αξίζει, δηλαδή τις μεγάλες δωρεές από τον Θεό, αλλά να ηρεμούμε δια της ταπεινοφροσύνης, θεωρώντας εαυτούς ανάξιους των δωρεών αυτών.

Αιτία της αποθάρρυνσής μας και του φόβου μας αποτελούν, φυσικά, οι αμαρτίες μας.

Σας προτείνω μια συμβουλή κατά της μελαγχολίας: υπομονή, ψαλμωδίες και προσευχή.

ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

exomologistetokirio