«Είμαι Του Χριστού η Μητέρα, αλλά και δική σου»

Μέσα στο δωμάτιο επικρατεί σιωπή.

Μα, ξάφνου να!

Βλέπω την άνοιξη να μπαίνει!

Έχει την όψη λαμπερή και γελαστή, μ’ένα χαμόγελο που έχουν μόνο οι Άγγελοι…

Δεν είσαι άνοιξη;

Ούτε Άγγελος Θεού;

Μα ποιά να είσαι και σε βλέπω εδώ πέρα;

Μια γλυκιά φωνή μου λέει:

Είμαι Του Χριστού η Μητέρα, αλλά και δική σου!!!

www.agioritikovima.gr

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ομιλία του φλογερού ιεροκήρυκα αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη απευθυνόμενη προς πολλούς αποδέκτες, ιδιαιτερα στους γνωστους θορυβοποιους....

EMMANOUIL TSITNOGLOU

Είμαστε γένος επιλεγμένο από τον Τριαδικό Θεό και γι’ αυτό προορισμένο να Αναστηθεί!

Αδελφοί εν Χριστώ χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε.

Για να αναπτύξω και τεκμηριώσω το θέμα μου, θα προτάξω τον θαυματουργό, αλλά και σοφό Θεολόγο μαθητή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως και μετά το Θεάνθρωπο γλυκύ μας Ναζωραίο.

Ο Άγιος Νεκτάριος μετά από ενδελεχή θεολογική σκέψη και αποκάλυψη κατέληξε σε συμπέρασμα που επιδαψιλεύει μεγάλη τιμή, αλλά και μεγάλες ευθύνες για το γένος ημών των Ελλήνων. Είπε: «Ναι, ο Έλληνας εγεννήθηκε από θέληση της θείας πρόνοιας διδάσκαλος της ανθρωπότητος».

Προς επιβεβαίωση παραθέτω δυο αποσπάσματα από τη μελέτη του Αγ. Νεκταρίου «Περί αθανασίας της ψυχής» (σελ.80*): «Η εκπλήρωση του έργου του (του γένους των Ελλήνων) ήταν αναγκαία κι ο Θεός παίρνει ενεργό μέρος. Παρουσιάζει το Μέγα Αλέξανδρο τον Μακεδόνα ως άλλον Ιησού του Ναυή, ώστε να υποτάξει πνευματικά τα έθνη και να τα προετοιμάσει με τη σοφία και την επιστήμη μεταδίδοντας σε αυτά το ελληνικό πνεύμα». Στην ίδια σελίδα λίγο παρακάτω: «Το ελληνικό έθνος έγινε ο δάσκαλος του κόσμου, που επιδεχόταν τη σοφία. Αν κάποιος θελήσει να φιλοσοφήσει πάνω στην ιστορία του ελληνικού έθνους, θα ομολογήσει ότι το ελληνικό έθνος φάνηκε, ώστε με τη φιλοσοφία να βοηθήσει και συντελέσει στην εκπλήρωση της θείας βουλής για την αναμόρφωση και ανάπλαση του ανθρώπινου γένους. Γιατί όλη του η ζωή κατευθυνόταν προς αυτόν τον σκοπό».

Μετά το σοφό μαθητή ο Πάνσοφος Διδάσκαλος Ιησούς Χριστός μας, λέγει για το γένος των Ελλήνων από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, κεφάλαιο ΙΒ’, στίχοι 20-25:

Έλληνες ζητούν να δουν τον Ιησού

20. ῏Ησαν δέ τινες ῞Ελληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. 

21. οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· κύριε, θέλομεν τὸν ᾿Ιησοῦν ἰδεῖν. 

22. ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ ᾿Ανδρέᾳ, καὶ πάλιν ᾿Ανδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ ᾿Ιησοῦ· 

23. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. 

24. ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει. 

25. ὁ φιλῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ μισῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, εἰς ζωὴν αἰώνιον φυλάξει αὐτήν. 

20. Ήταν τότε μερικοί Έλληνες από εκείνους που ανέβαιναν για να προσκυνήσουν στην εορτή (Πάσχα). 

21. Αυτοί λοιπόν πλησίασαν το Φίλιππο, που ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού». 

22. Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα. Έρχονται ο Ανδρέας και ο Φίλιππος και το λένε στον Ιησού. 

23. Τότε ο Ιησούς τούς αποκρίνεται λέγοντας: «Έχει έρθει η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου. 

24. Αλήθεια, αλήθεια σας λέω, αν δεν πεθάνει ο κόκκος του σίτου όταν πέσει στη γη, αυτός μόνος μένει. Αν όμως πεθάνει, φέρει πολύ καρπό. 

25. Εκείνος που αγαπά τη ζωή του τη χάνει κι εκείνος που μισεί τη ζωή του στον κόσμο τούτο θα τη φυλάξει σε ζωή αιώνια. 

Σχολιασμός των παραπάνω στίχων:

Η Πάνσοφος Τριαδική Θεότις, από καταβολής κόσμου, εσχεδίασε αυτή την πάρα πολύ σημαντική για το γένος των Ελλήνων και της ανθρωπότητας συνάντηση της Ιερουσαλήμ.

Η ευλογημένη μικρή ομάδα των αρχαίων προγόνων ημών καθοδηγούμενη από το Πνεύμα το Άγιον, το οποίο έχει σχεδιάσει την χωρίς καμία δυσκολία ή φόβο συνάντηση των Ελλήνων μετά του Θεανθρώπου αφού το αίτημα για την ποθητή συνάντηση απευθύνεται σε δυο Αποστόλους (Φίλιππο και Ανδρέα) που έχουν ελληνικά ονόματα.

Η ροη των νοημάτων των στίχων 20-23 είναι βατή, επιδαψιλεύει μεγάλη τιμή για τους Έλληνες αλλά οι ευθύνες ακολουθούν στους στίχους 24 και 25.

Ευθύνες πολύ μεγάλες, που πρέπει να τις επωμιστούμε και για τις όποιες δε μας μίλησε ιδιαίτερα κανείς θεολογικός νους. Τώρα όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.

Θείο δώρο οι παρακάτω αποκαλύψεις

Πριν προχωρήσουμε στο σχολιασμό πρέπει να συμφωνήσουμε εδώ, ότι ο Θεάνθρωπος Ιησούς δεν αλλάζει θέμα από το στίχο 23 προς τον 24. Αλίμονο, θα ήταν μεγάλη δυσσέβεια ακόμη κι ο λογισμός αυτός. Ο Ιησούς είναι στο ίδιο θέμα και μας αποκαλύπτει στον στίχο 24, τον τρόπο της μετανοίας και την ποιότητα της αναστάσεως των Ελλήνων για να φέρει πολύ καρπό. Εννοεί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τον πολύ και ποιοτικά άριστο καρπό της Αναλαμπής της Ορθοδοξίας, στην οποία το γένος των Ελλήνων θα πρωταγωνιστήσει, ως διδάσκαλος της ανθρωπότητας στον επανευαγγελισμό της.

Η μία πνευματική έκπληξη διαδέχεται την άλλη και στον στίχο 25 ο Κύριος φωτογραφίζει το σαρκικό σύγχρονο Έλληνα της νεοεποχίτικης αποστασίας, ο οποίος «φιλά, αγαπά» τη ψυχή του προσδοκώντας νέα περίοδο (παχέων αγελάδων), από την όποια βεβαίως απουσιάζει και πάλι ο Χριστός.

Διαρκής η αμετανοησία των Ελλήνων

Δεν βλέπουμε να υπάρχει καμία κίνηση μετανοίας των Ελλήνων. Αυτή είναι θράσος, εμμονή στην πολυποίκιλη αμαρτία, προκαλεί τον Πνευματικό Νόμο, ο οποίος θα ενεργήσει επ ευδοκία για να σωθεί και λάμψει το γένος των Ελλήνων και έτσι θα πραγματοποιηθεί το σχέδιο από καταβολής κόσμου.

Πρέπει να κατανοήσουμε αδελφοί μου, ότι «η επ ευδοκία ενέργεια του Πνευματικού Νόμου», σημαίνει πολυποίκιλα βαριά επιτίμια, με τα οποία θα βοηθηθεί ο Έλληνας Χριστιανός να θάψει τον παλαιό εαυτό του, για να φέρει πολύ και νέο καρπό ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ!!

Ας ευχηθούμε εις αλλήλους ειλικρινή και αναστάσιμη μετάνοια ΤΩΡΑ. Δεν έμεινε χρόνος για νέες αναβολές μετανοίας. Μη γογγύσουμε κατά του Αγίου Θεού μας, ό,τι πάθουμε το προκαλέσαμε. 

Η Ανάσταση του Κυρίου να γίνει η αρχή του τέλους του εθνικού μας Γολγοθά. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός

και η Υπεραγία Μητέρα Του

η επονομαζομένη

Παναγία Αρβανίτισσα

να σας ευλογούν.

Γέρων Νεκτάριος ο Αγιορείτης

* Η πρώτη έκδοση έγινε από τον Αγ.Νεκτάριο Πενταπόλεως το 1901. Η δεύτερη έκδοση, μεταγλωττισμένη, έγινε το 1979 από την κα Δήμητρα Κακίση-Γεωργατζή στην Αθήνα.

http://geron-nektarios-o-agioritis.blogspot.gr

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΛΑΡΙΩΝΑ ΑΡΓΚΑΤΟΥ : "ΘΑ ΕΞΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΨΥΧΕΣ ΜΕ ΤΟ ΧΡΗΜΑ"

Έρχονται δύσκολοι καιροί επειδή λιγόστεψε η Πίστη.

Εξαιτίας της φτώχειας, οι άνθρωποι θα πουλήσουν την ψυχή τους για τροφή και ρούχα. 

Ο κόσμος θα γίνει κακός, θα εξαφανιστεί η αγάπη και το έλεος μεταξύ των ανθρώπων.

Ιερείς και λαϊκοί θα γίνουν ένα και δεν θα υπάρχει κάποιος να καθοδηγήσει τους πιστούς. 

Οι πιστοί δεν θα μπορούν να βρουν τον ποιμένα, ούτε και τον σωστό δρόμο. Θα κυβερνάει το χρήμα και η επιθυμία να κάνουν περιουσίες. Κανείς δεν θα φροντίζει για τις ψυχές των ανθρώπων, όλα θα περιοριστούν σε μια απλή συναλλαγή. Όλοι θα αδιαφορούν για τη σωτηρία τους, για την πίστη, δεν θα έχουν φόβο Θεού, το καθήκον, η υποχρέωση, η ευθύνη, θα είναι άγνωστες έννοιες.

Όλα θα περιστρέφονται γύρω από το χρήμα. 

Ο ένας θα πουλάει τον άλλον, η κακία στον κόσμο θα είναι ανυπόφορη. Θα ζήσουμε τους έσχατους καιρούς. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο δύσκολα θα είναι. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τι περιμένει εμάς και τα παιδιά μας.

Τα παιδιά μας σ” αυτούς τους δύσκολους καιρούς θα είναι ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις, επειδή οι γονείς σήμερα δεν διδάσκουν στα παιδιά τον φόβο του Θεού και την ντροπή προς τους ανθρώπους. Γι” αυτό το λόγο θα πέσουν θύματα πολλών κακών.

Μητέρες, μην αφήσετε τα παιδιά σας να τα παρασύρει το κύμα αυτού του διεφθαρμένου αιώνα. Θα κλαίτε Αιώνια, που δεν σώσατε τα παιδιά σας και θα τα κάνετε υιούς της γέεννας του πυρός. Εάν σταματούσε η αμαρτία στον κόσμο και οι άνθρωποι μετανοούσαν, δεν θα ζούσαμε εμείς τους Έσχατους Καιρούς…

http://nefthalim.blogspot.gr

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΦΑΚΕΛΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΥ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑΤΟΣ

Όπως έλεγε προφητικά και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στην Καρυά Ολύμπου...

«Θαρθεί καιρός, που θα σας πουν να βουλωθείτε με τη βούλα του Σατανά. Να μη βουλωθείτε. Αν βουλωθείτε και στου βοδιού το κέρατο να κρυφθείτε θα σας βρουν .»

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ζούμε πλέον σήμερα στην πιο αποτελεσματική, ηλεκτρονικώ τω τρόπω ,πνευματική σκλαβιά και μανία, μέσα σε διάφορα φακελώματα (κάρτες-τσιπάκια...) και αυτοφακελώματα (κινητά, facebook…) σας παραθέτουμε μία ακολουθία προσευχών ,με βάση τον προσευχητικό τρόπο του Αγίου Παίσίου (βλ. ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ Γέρο Παϊσίου Ι.Μ. Σουρωτής σελ 271) για να διαφυλάττει ο Ι.Χριστός μας ακαίρεο το Θεόσδοτο χάρισμα της ελευθερίας μας, αφού μόνο άνθρωποι ελεύθεροι απο κάθε είδος πνευματική τυραννία, μπορούν να αγγίξουν και να αγαπήσουν Τον Θεό, όπως μας βεβαίωσε και ο Κύριος: «ἐὰν οὖν ὁ Υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε» (Ιωάνν.Η΄,36)

* * *

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αμήν

Ψαλμὸς Ν΄

Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου

ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με

ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντὸς

σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε

ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου

ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι

ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι

ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα

ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον

καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεὸς καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου

μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιόν σου μὴ ἀντανέλῃς ἀπ' ἐμοῦ

ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με

διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσιν

ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεὸς, ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου.

Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου

ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν ἔδωκα ἂν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις

θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουθενώσει

ἀγάθυνον Κύριε ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιὼν καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ

τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους .

Θεοτοκίον.

Ὑπὸ τὴν σὴν εὐσπλαχνίαν, καταφεύγομεν, Θεοτόκε· τὰς ἡμῶν ἱκεσίας, μὴ παρίδῃς ἐν περιστάσει, ἀλλ᾿ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, μόνη ἁγνή, μόνη εὐλογημένη.

Ἀπολυτίκιον Οσίου Αρσενίου

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν Ὁσίων τὸν βίον ἐκμιμησάμενος, ἐν ἐσχάτοις τοὶς χρόνοις, Πάτερ Ἀρσένιε, ἐπληρώθης δωρεῶν τοῦ θείου Πνεύματος, καὶ θαυμάτων γεγονός, θεοφόρε αὐτουργός, παρέχεις ἐνὶ ἐκάστω, τᾶς ἐκ Θεοῦ χορηγίας, ταὶς ἰκεσίαις σου πρὸς Κύριον.

Ἀπολυτίκιον Αγίου Παϊσίου

Ἦχος πλ. α ́. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Τὸν πανεύφημον ἄνδρα, τοῦ ὄρους Ἄθωνος, τὸν ἐπ' ἐσχάτων τῶν χρόνων, καθάπερ φάος λαμπρόν, τὴν σκοτίαν τῶν πιστῶν διασκεδάσαντα, καὶ νοσήματα ψυχῶν, καὶ σαρκὸς ἐπιφοράς, ἰώμενον ὑπὲρ φύσιν, τῆς προοράσεως λύχνον, νέον Παΐσιον τιμήσωμεν.

ΨΑΛΜΟΣ 34

(Τον διάβαζε ο Άγιος Αρσένιος : γιὰ νὰ ἐλευθερώσει ὁ Θεὸς τοὺς καλοκάγαθους ἀνθρώπους ἀπὸ τὶς παγίδες τῶν πονηρῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐκμεταλλεύονται τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ.)

ΔΙΚΑΣΟΝ Κύριε, τοὺς ἀδικοῦντάς με, πολέμησον τοὺς πολεμοῦντάς με. ἐπιλαβοῦ ὅπλου καὶ θυρεοῦ καὶ ἀνάστηθι εἰς τὴν βοήθειάν μου, ἔκχεον ῥομφαίαν καὶ σύγκλεισον ἐξ ἐναντίας τῶν καταδιωκόντων με· εἶπον τῇ ψυχῇ μου· Σωτηρία σού εἰμι ἐγώ. αἰσχυνθήτωσαν καὶ ἐντραπήτωσαν οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν μου, ἀποστραφήτωσαν εἰς τὰ ὀπίσω καὶ καταισχυνθήτωσαν οἱ λογιζόμενοί μοι κακά. γενηθήτωσαν ὡσεὶ χνοῦς κατὰ πρόσωπον ἀνέμου, καὶ ἄγγελος Κυρίου ἐκθλίβων αὐτούς· γενηθήτω ἡ ὁδὸς αὐτῶν σκότος καὶ ὀλίσθημα, καὶ ἄγγελος Κυρίου καταδιώκων αὐτούς· ὅτι δωρεὰν ἔκρυψάν μοι διαφθορὰν παγίδος αὐτῶν, μάτην ὠνείδισαν τὴν ψυχήν μου. ἐλθέτω αὐτῷ παγίς, ἣν οὐ γινώσκει, καὶ ἡ θήρα, ἣν ἔκρυψε, συλλαβέτω αὐτόν, καὶ ἐν τῇ παγίδι πεσεῖται ἐν αὐτῇ. ἡ δὲ ψυχή μου ἀγαλλιάσεται ἐπὶ τῷ Κυρίῳ, τερφθήσεται ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ αὐτοῦ. πάντα τὰ ὀστᾶ μου ἐροῦσι· Κύριε, τίς ὅμοιός σοι; ρυόμενος πτωχὸν ἐκ χειρὸς στερεωτέρων αὐτοῦ καὶ πτωχὸν καὶ πένητα ἀπὸ τῶν διαρπαζόντων αὐτόν. ἀναστάντες μοι μάρτυρες ἄδικοι, ἃ οὐκ ἐγίνωσκον, ἐπηρώτων με. ἀνταπεδίδοσάν μοι πονηρὰ ἀντὶ ἀγαθῶν καὶ ἀτεκνίαν τῇ ψυχῇ μου. ἐγὼ δὲ ἐν τῷ αὐτοὺς παρενοχλεῖν μοι ἐνεδυόμην σάκκον καὶ ἐταπείνουν ἐν νηστείᾳ τὴν ψυχήν μου, καὶ ἡ προσευχή μου εἰς κόλπον μου ἀποστραφήσεται. ὡς πλησίον, ὡς ἀδελφῷ ἡμετέρῳ οὕτως εὐηρέστουν· ὡς πενθῶν καὶ σκυθρωπάζων, οὕτως ἐταπεινούμην. καὶ κατ᾿ ἐμοῦ εὐφράνθησαν καὶ συνήχθησαν, συνήχθησαν ἐπ᾿ ἐμὲ μάστιγες, καὶ οὐκ ἔγνων, διεσχίσθησαν καὶ οὐ κατενύγησαν. ἐπείρασάν με, ἐξεμυκτήρισάν με μυκτηρισμῷ, ἔβρυξαν ἐπ’ ἐμὲ τοὺς ὀδόντας αὐτῶν. Κύριε, πότε ἐπόψῃ; ἀποκατάστησον τὴν ψυχήν μου ἀπὸ τῆς κακουργίας αὐτῶν, ἀπὸ λεόντων τὴν μονογενῆ μου. ἐξομολογήσομαί σοι ἐν ἐκκλησίᾳ πολλῇ, ἐν λαῷ βαρεῖ αἰνέσω σε. μὴ ἐπιχαρείησάν μοι οἱ ἐχθραίνοντές μοι ἀδίκως, οἱ μισοῦντες με δωρεὰν καὶ διανεύοντες ὀφθαλμοῖς. ὅτι ἐμοὶ μὲν εἰρηνικὰ ἐλάλουν καὶ ἐπ᾿ ὀργὴν δόλους διελογίζοντο. καὶ ἐπλάτυναν ἐπ᾿ ἐμὲ τὸ στόμα αὐτῶν, εἶπαν· εὖγε, εὖγε, εἶδον οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν. εἶδες, Κύριε, μὴ παρασιωπήσῃς, Κύριε, μὴ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ· ἐξεγέρθητι, Κύριε, καὶ πρόσχες τῇ κρίσει μου, ὁ Θεός μου καὶ ὁ Κύριός μου, εἰς τὴν δίκην μου. κρῖνόν με, Κύριε, κατὰ τὴν δικαιοσύνην σου, Κύριε ὁ Θεός μου, καὶ μὴ ἐπιχαρείησάν μοι. μὴ εἴποισαν ἐν καρδίαις αὐτῶν· εὖγε, εὖγε τῇ ψυχῇ ἡμῶν· μηδὲ εἴποιεν· Κατεπίομεν αὐτόν. αἰσχυνθείησαν καὶ ἐντραπείησαν ἅμα οἱ ἐπιχαίροντες τοῖς κακοῖς μου, ἐνδυσάσθωσαν αἰσχύνην καὶ ἐντροπὴν οἱ μεγαλοῤῥημονοῦντες ἐπ᾿ ἐμέ. ἀγαλλιάσθωσαν καὶ εὐφρανθήτωσαν οἱ θέλοντες τὴν δικαιοσύνην μου καὶ εἰπάτωσαν διαπαντός· μεγαλυνθήτω ὁ Κύριος, οἱ θέλοντες τὴν εἰρήνην τοῦ δούλου αὐτοῦ. καὶ ἡ γλῶσσά μου μελετήσει τὴν δικαιοσύνην σου, ὅλην τὴν ἡμέραν τὸν ἔπαινόν σου.

Δοξολογία

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.

Ὑμνοῦμέν σε, εὐλογοῦμέν σε, προσκυνοῦμέν σε, δοξολογοῦμέν σε, εὐχαριστοῦμέν σοι διὰ τὴν μεγάλην σου δόξαν.

Κύριε βασιλεῦ, ἐπουράνιε Θεέ, Πάτερ παντοκράτορ, Κύριε Υἱὲ μονογενές, Ἰησοῦ Χριστέ, καὶ ἅγιον Πνεῦμα.

Κύριε ὁ Θεός, ὁ ἀμνός του Θεοῦ, ὁ Υἱός του Πατρός, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν του κόσμου, ἐλέησον ἡμᾶς ὁ αἴρων τὰς ἁμαρτίας του κόσμου.

Πρόσδεξαι τὴν δέησιν ἡμῶν, ὁ καθήμενος ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.

Ὅτι σὺ εἶ μόνος ἅγιος, σὺ εἶ μόνος Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν.

Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω σε, καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά σου εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα του αἰῶνος.

Κύριε, καταφυγὴ ἐγενήθης ἡμῖν ἐν γενεᾷ καὶ γενεᾷ. Ἐγὼ εἶπα, Κύριε, ἐλέησόν με, ἴασαι τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἥμαρτόν σοι.

Κύριε, πρὸς σε κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου.

Ὅτι παρὰ σοὶ πηγὴ ζωῆς, ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς.

Παράτεινον τὸ ἔλεος σου τοῖς γινώσκουσί σε.

Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ νυκτὶ ταύτη ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν, καὶ αἰνετὸν καὶ δεδοξασμένον τὸ ὄνομά σου εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

Γένοιτο, Κύριε, τὸ ἔλεος σου ἐφ' ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπὶ σέ.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.

Εὐλογητὸς εἶ, Δέσποτα, συνέτισόν με τὰ δικαιώματα σου.

Εὐλογητὸς εἶ, Ἅγιε, φώτισόν με τοῖς δικαιώμασί σου.

Κύριε, τὸ ἔλεός σου εἰς τὸν αἰῶνα, τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ παρίδῃς.

Σοὶ πρέπει αἶνος, σοὶ πρέπει ὕμνος, σοὶ δόξα πρέπει, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, σὲ μεγαλύνομεν. Ἤ ἀπὸ τῆς θ' Ὠδὴς Εἱρμοῦ κατὰ τὸ Τυπικόν.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμάς. Ἀμὴν

* * *

Επιμέλεια π. Διονύσιος Ταμπάκης

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Πρός τσιπάρισμα 666!!! Δέν θέλουμε τίς κάρτες σας καί τά RFID τσιπάκια σας ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑ!

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Σέ ἄφησα νά ζήσεις περισσότερο καί ἀπό τούς καλούς

Σήμερα ο Θεός ανέχεται την κατάσταση. Ανέχεται, ανέχεται, για να είναι αναπολόγητος ο κακός.

Είναι περιπτώσεις που ο Θεός επεμβαίνει άμεσα και αμέσως, ενώ σε άλλες περιπτώσεις περιμένει. Δεν δίνει αμέσως την λύση και περιμένει την υπομονή των ανθρώπων , την προσευχή, τον αγώνα. Τι αρχοντιά έχει ο Θεός!

Ένας πόσους είχε σφάξει τότε με τον πόλεμο και ακόμη ζη. Θα του πη στην άλλη ζωή ο Θεός: « Σε άφησα να ζήσης περισσότερο και από τους καλούς » . Δεν θα έχη ελαφρυντικά...

– Γέροντα, μερικοί τέτοιοι άνθρωποι , ενώ είναι βαριά άρρωστοι, πώς δεν πεθαίνουν;

– Φαίνεται έχουν βαριές αμαρτίες, για αυτό δεν πεθαίνουν. Περιμένει ο Θεός μήπως μετανοήσουν.

– Και τον κόσμο που παιδεύουν;

– Αυτοί που παιδεύονται και δεν φταίνε, αποταμιεύουν. Αυτοί που φταίνε, εξοφλούν.

– Γέροντα, τι θα πη « Πονηροί άνθρωποι και γόητες προκόψουν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι» ;

– Κοίταξε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάποιον εγωισμό και ο Θεός τους δίνει ένα σκαμπίλι να πάνε παρακάτω. Άλλοι έχουν λίγο παραπάνω εγωισμό και ο Θεός στους δίνει ένα σκαμπίλι και πάνε ακόμη παρακάτω.

Αυτούς όμως που έχουν εωσφορική υπερηφάνεια, ο Θεός τους αφήνει. Μπορεί να φαίνεται ότι κάνουν προκοπή, αλλά τι προκοπή είναι αυτή; Μαύρη προκοπή.

Και μετά δεν πέφτουν απλώς κάτω, αλλά πέφτουν κατ’ ευθείαν στο βάραθρο. Ο Θεός να φυλάη!

Άγιος Παΐσιος

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Η προσευχή νικάει το θάνατο

«Κάθε πραγματική προσευχή είναι μάχη με τον θάνατο και άρνηση του θανάτου.

Και κάθε πραγματική προσευχή είναι μάχη για τη ζωή και κατοχύρωση της ζωής.

Ποια είναι η πραγματική προσευχή;

Εκείνη που σε κάνει πιο δυνατό από τον θάνατο, με την οποία φέρνεις τη νίκη επάνω στον φόβο και την ανατριχίλα του θανάτου.

Όταν σηκώνεσαι από την προσευχή και κοιτάζοντας τον εαυτό σου βλέπεις τον ίδιο φόβο από τον θάνατο όπως και πριν, τότε να ξέρεις, ότι η προσευχή σου δεν ήταν πραγματική.

Ενώ όταν σηκώνεσαι από την προσευχή και κοιτάζοντας τον εαυτό σου αισθανθείς την αδιαφορία για τον θάνατο, τότε να ξέρεις ότι η προσευχή σου ήταν πραγματική.

Πριν από τη σταύρωσή του, ο Χριστός είχε ήδη μια φορά νικήσει τον θάνατο.

Τούτο έγινε στην προσευχή στον κήπο της Γεθσημανή.

Η προσευχή της Γεθσημανή είναι το μοναδικό δείγμα τέλειας μαχητικής και νικηφόρας προσευχής, που Εκείνος το έχει δείξει στην ανθρωπότητα και μας το άφησε ενέχυρο».

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Στοχασμοί περί καλού και κακού,

Μετάφραση από τα Σερβικά: Σβετλάνα Πέτσιν, Ηλίας Σαραγούδας, 

Νεφέλη Σαραγούδα Πέτσιν,

Εκδόσεις Εν πλω, Αθήνα 2007, Β΄έκδοση, σ. 192-193.

http://nefthalim.blogspot.gr

Ποιά εἶναι ἡ ἐν γένει πρός τόν πλησίον συμπεριφορά;

Τάς πρός τόν πλησίον ἡμῶν σχέσεις καί τήν ὅλην συμπεριφοράν δέον ἐστί νά κανονίζῃ ὁ ἠθικός νόμος ὁ ἐπι τῆς ἀγάπης καί δικαιοσύνης τεθεμελιωμένος· νά ἐξετάζωμεν δέ πάντοτε τί τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. ιβ΄ 2), μηδέ μίαν ἐν μηδενί δικόντες προσκοπήν (Β΄ Κορινθ. στ' 3), νά συντελῶμεν εἰς τήν ἀνάπτυξιν τοῦ πνεύματος καί εἰς τήν διάπλασιν τῆς καρδίας αὐτῶν, καί νά ἐνισχύωμεν τήν σπουδήν αὐτῶν πρός τήν ἀλήθειαν·  ἅπασα ἡ πρός τούς ἄλλους συμπεριφορά ἡμῶν νά ᾖ ἄπλαστος, εἰλικρινής, ἔκφρασις και ἀπαύγασμα τῆς ἐνδομύχου ἡμῶν διαθέσεως. Τό ψεῦδος, πλήν τῆς ἐν αὐτῷ κακίας, εἶναι ἠθική προσβολή κατά τοῦ κατ' εἰκόνα Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου, διότι προσβάλλει τήν προσωπικότητα αὐτοῦ, ἥν διά τοῦ ψεύδους ζητεῖ νά ταπεινώσῃ καί ἐξευτελίσῃ ὁ ψευδόμενος.

Ἅγιος Νεκτάριος

(ἐκ τοῦ βιβλίου ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ)

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Κύριε ελέησον!

Ο πανταχού παρών, δεν είσαι εντός μου διά την αμαρτίαν μου, διά τούτο δεν Σε ακούω, δεν Σε βλέπω, δεν Σε κατανοώ.

Ω Παντελεήμων Κύριε, κατέβα, ταπεινώσου εντός της καρδίας μου, της ψυχής μου, του σώματός μου, που είναι άδης.

Αλλά Συ και εις τον άδην κατήλθες και πάλιν έμεινες Θεός, έλα εις την κόλασιν, διά να την μεταβάλης εις παράδεισον.

Διότι, όπου είσαι Συ, ήδη εκεί είναι ο παράδεισος, και ο άνθρωπος διά Σού ήδη είναι άγγελος.

Όλη η πεπτωκυία φύσις προσπίπτει ενώπιόν Σου με μίαν σπαρακτικήν κραυγήν: Κύριε ελέησον!

Ο πόνος μας μαζεύει όλον τον ανθρώπινον λόγον εις μίαν προσευχητικήν βοήν: Κύριε ελέησον!

Εστραμμένοι προς Σε, ευρίσκομεν όλην μας την ύπαρξιν να πλημμυρίζει απ᾿ αυτόν τον αναστεναγμόν: Κύριε ελέησον!

Τα δάκρυα ρέουν και Σού καταθέτουν όλην μας την ψυχήν μέσα εις αυτάς τας δύο λέξεις: Κύριε ελέησον!

Αγίου Αυγουστίνου Πόποβιτς

www.agioritikovima.gr

«Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου»

«Και πώς», κάποιος διερωτάται, «θα υποβάλλω τα αιτήματά μου, όντας εγώ αγροίκος, χωρικός κι απαίδευτος;»

-Γι’ αυτού του είδους τα αιτήματα δεν σου χρειάζονται λογοτεχνικές ικανότητες, παρά μονάχα απλότητα. Ας επιστρέψουμε, όπως έκαμε ο άσωτος υιός. Ας στενάξουμε, όπως στέναξε ο τελώνης Άς χύσουμε δάκρυα μετανοίας όπως η πόρνη και, όπως ο ληστής, ας φωνάξουμε: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Πού βλέπεις το δύσκολο και το πολύπλοκο σ’ αυτά τα τόσο άπλα λόγια;

-«Ναι», αποκρίνεται, «αλλ’ εγώ δεν βλέπω τον εαυτό μου να ‘ναι συσταυρωμένος με τον Κύριο. Πώς, λοιπόν, να επαναλάβω του ληστή τα λόγια;»

-Τί λέγεις, άνθρωπε; Θέλεις κάθε μέρα να βλέπεις σταυρωμένο τον Χριστό; Τίποτε δεν σ’ εμποδίζει κάθε μέρα να στρέφεις το βλέμμα της διάνοιας και ν’ αντικρίζεις την σωτήρια σταύρωση και στη συνέχεια να λέγεις; «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου».

-Αυτός, όμως, ξαναρωτά και λέγει: «Πώς κάθε μέρα σταυρώνεται ο Χριστός, για να τον βλέπω με τρόπο νοερό»;

-Δεν λέγω, να τον βλέπεις κάθε μέρα σταυρωμένο, αλλά κάθε μέρα νοερά να βλέπεις την σωτήρια σταύρωση, που τότε, μια και για πάντα, έγινε, και να λέγεις συχνά και ολόκαρδα: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Αλλά και όταν σταυρώσουμε τον αμαρτωλό εαυτό μας «μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες μας», όπως λέγει ο θείος και μακάριος Παύλος, τότε κι εμείς συσταυρωνόμαστε μαζί του και μπορούμε να λέμε: «θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Βλέπεις αυτό το σύντομο και εύκολο αγιογραφικό κείμενο πόσην ωφέλεια προξενεί;

-Δεν είπε: Συγχώρησέ μου, Κύριε, τις ληστρικές αισχρουργίες, τους φόνους, τους δόλους, τις αρπαγές, τις ωμότητες, και τις μύριες εκείνες μιαρότητες, αλλά «θυμήσου με, Κύριε». Κι ούτε τη θύμηση αυτή την ζητώ αμέσως, αλλά τότε. Όταν οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλευθούν. Όταν θα έλθεις με τρόπο εμφανή. Όταν ,το ανέκφραστο φως της δικής σου παρουσίας σαν αστραπή θα φανεί ταυτόχρονα από την ανατολή μέχρι και τη δύση. Όταν θα ηχήσει μεγαλόφωνα η σάλπιγγα και οι νεκροί θ’ αναστηθούν. Όταν θα εξαποστείλεις τους αγίους σου αγγέλους να συναθροίσουν τους διαλεχτούς σου κι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τότε, αφού παρουσιασθεί πια η βασιλεία σου, θυμήσου με, Κύριε. Μη με λησμονήσεις γιατί είμαι ληστής, αλλά «θυμήσου με, Κύριε, όταν έλθεις στη βασιλεία σου».

Όταν οι στρατιές των αγγέλων θα διασχίζουν όλη την υφήλιο και θα συνάγουν τους διαλεκτούς σου από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, μη με λησμονήσεις, εξαιτίας των ληστρικών μου έργων, αλλά, «θυμήσου με, Κύριε, όταν έλθεις στη βασιλεία σου». Δεν ζητώ περισσότερα απ’ αυτό, αφού δεν πρόλαβα καν να μετανοήσω, για τα φοβερά εκείνα ατοπήματα μου– γι’ αυτό συνελήφθηκα και, σαν ληστής, σταυρώθηκα, ώστε και σύ, Κύριε, που είσαι ανώτερος από κάθε δικαιοσύνη, να συγκαταλεχθείς μαζί με τους ανόμους. Έτσι και μ’ αυτή σου τη συγκατάβαση, με τρόπο υπεράξιο, παραβλέπεις την αισχρότητα των έργων μου, και με καθιστάς άξιο, να με θυμηθείς στη βασιλεία σου. Όταν χίλιες χιλιάδες και μύριες μυριάδες των ουρανίων δυνάμεων, μ’ αισθήματα τρόμου, σε κυκλώνουν. Όταν θα καθίσεις στον περίδοξο θρόνο, σαν βασιλιάς των ουρανίων δυνάμεων κι όλης της οικουμένης, τότε θα συναχθούν μπροστά σου όλα τα έθνη. Τότε θα τους χωρίσεις, όπως ο βοσκός χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια. Τότε θα στήσεις τα πρόβατα στα δεξιά σου και τα ερίφια στ’ αριστερά σου. Πώς, επομένως, να μην είναι παμμέγιστο γεγονός, να θυμηθείς τότε, βασιλιά των όλων, έμενα, ένα αχρείο και άχρηστο ληστή;

Κι Αυτός του αποκρίνεται! Από που έμαθες, ληστή, ότι εγώ είμαι βασιλιάς; Τί βλέπεις σ’ έμενα αντάξιο της βασιλικής μου εξουσίας; Πού βλέπεις βασιλικό μανδύα να με περιβάλλει; Πού τα στρατεύματα και τα χρυσοκόλλητα άρματα; Πού οι δορυφορούντες συνοδοί, οι επιβολείς της βασιλικής ευταξίας; Πού τα παλάτια και τα περίλαμπρα σπίτια κι όλα τα γνωρίσματα της βασιλείας; Πώς ονομάζεις, κάποιο, βασιλιά, που δεν έχει πού να κλίνει το κεφάλικαι που σταυρωμένος βρίσκεται σαν κακούργος μεταξύ δύο ληστών; Αλλά και ποιούς νόμους μελέτησες ή ποιές προφητείες, ευνοϊκές για μένα, διάβασες, ώστε να μάθεις να με καλείς βασιλιά; Όταν στάθηκα μπροστά στον Πιλάτο και λίγο νωρίτερα μπροστά στον Καϊάφα, με δική μου θέληση φανέρωσα, τότε, το αποκρυμμένο τούτο μυστήριο. Στον ένα είπα: «…σύντομα θα δείτε τον Υιό του Ανθρώπου να κάθεται στα δεξιά του Θεού και να έρχεται πάνω στα σύννεφα του ουρανού». Και στον άλλο: «Αν η βασιλεία μου προερχόταν απ’ αυτόν τον κόσμο, οι στρατιώτες μου θα αγωνίζονταν να μην πέσω στα χέρια των Ιουδαίων. Η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται από εδώ». Εκείνοι τ’ άκουσαν, έμειναν όμως άπιστοι. Συ, φυσικά, δεν τ’ άκουσες αυτά, γιατί, ληστής όντας και κακούργος, βρισκόσουνα φυλακισμένος. Από πού, λοιπόν, με ξέρεις και αναγνωρίζεις, σαν βασιλιά, και ζητάς να σε θυμηθώ και να σε κάμω άξιο της βασιλείας μου;

-«Δεν έμαθα», άπαντα ο ληστής, «το παραμικρό από ανθρώπους, ώστε να σε ξέρω σαν βασιλιά, σαν Θεό, υιό ομοούσιο με τον αθάνατο βασιλέα Θεό Πατέρα. Όμως και μόνο η συγκλονιστική αλλοίωση των στοιχείων της φύσης, την ώρα αυτή, διδάσκει πασιφανέστατα, ότι συ είσαι ο βασιλιάς και κτίστης και συνοχέας όλης της δημιουργίας. Γι’ αυτό και συμπάσχουν τα κτίσματα με τον Κτίστη. Σαν αντίκρισε το φως της μέρας, σταυρωμένο Σε, το φως το αληθινό, που ήρθε στον κόσμο και φώτισε τον καθένα, μένοντας πιστό και υπάκουο σ’ Εσένα, απέκρυψε τις φωτεινές ακτίνες του κι η πλάση βυθίστηκε μέσα στο σκοτάδι. Τότε και η γη τρόμαξε, παρόμοια, βλέποντας κρεμασμένο στο σταυρό Αυτόν, που την θεμελίωσε στα νερά των θαλασσών απάνω. Αλλά κι οι πέτρες σχίσθηκαν, βλέποντας Σε, την «πέτρα» της ζωής, να πάσχεις. Και οι τάφοι διανοίγονται, για χάρη Σου, που σε λίγο πρόκειται εκουσίως να τοποθετηθείς στον τάφο και νεκροί, για Σε, θ’ αναστηθούν, σαν προάγγελοι της ανάστασης. Το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε στα δύο, από πάνω μέχρι κάτω, μη υποφέροντας να βλέπει σταυρωμένο τον ναό του πανάσπιλου παναγίου σου σώματος. Αντικρίζοντας όλα αυτά, ολόψυχα, σου φωνάζω: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία Σου».

Και ο Κύριος του λέγει: «Σε βεβαιώνω πως σήμερα, κιόλας, θα είσαι μαζί μου στο παράδεισο». Σαν άνθρωπος, εκουσίως, στον σταυρό κρεμάσθηκα και σαν Θεός απερίγραπτος βρίσκομαι στον παράδεισο και παντού. Σαν άνθρωπος πεθαίνω και θάπτομαι και στον άδη κατέρχομαι, «και συ θα ‘σαι σήμερα μαζί μου στον παράδεισο». Το σώμα μου θα καθαγιάσει τους τάφους, η ψυχή μου θα ελευθερώσει τις ψυχές των πιστών από τον άδη, «και συ θα ‘σαι σήμερα μαζί μου στον παράδεισο». Εγώ θεληματικά πηγαίνω στον άδη, για να λυτρώσω τους εκεί δέσμιους και ν’ αναστήσω, «και συ θα ‘σαι σήμερα μαζί μου στον παράδεισο». Εκεί, στον άδη, βρίσκεται δέσμιος, όχι μόνο ο πρωτόπλαστος Αδάμ, αλλά και όλο το πλήθος των δικαίων, ακόμη κι ο πιο μεγάλος από όλους και ανώτερος από τους προφήτες.

Κι αν ο μέγας Ιωάννης, ο Βαπτιστής και Πρόδρομος και προφήτης, δεν διέφυγε του άδη την τυραννία, ποιός άλλος απ’ τους δικαίους μπορούσε να την αποφύγει; Γι’ αυτό σπεύδω να τους απολύσω, «και συ θα ‘σαι σήμερα μαζί μου στον παράδεισο». Μέχρι τώρα ο τύραννος, δικαίους και ανεύθυνους, κατείχε σαν υπεύθυνους, αλλ’ από τώρα πια, μήτε τον μετανοημένο ληστή θα μπορεί να κρατεί στην τυραννία του. Ο άδης θα ‘ναι στο έξης κάτω από το βάρος της ευθύνης του «και συ μαζί μου θα ‘σαι σήμερα στον παράδεισο». Απ’ εκεί ο Αδάμ, ο θεόπλαστος και πρωτόπλαστος, εξορίσθηκε, αλλά συ ο ληστής, πριν απ’ όλους, εισάγεσαι· απ’ αυτό όλοι θα καταλάβουν, ότι, όχι ο τόπος αλλ’ ο τρόπος σώζει τον άνθρωπο. Ο αμαρτωλός δεν πρέπει ν’ απελπίζεται, έστω κι αν κατάντησε ληστής, αρκεί να μετανοήσει θερμά. Μήτε, όμως, ο δίκαιος να υπερφρονεί, έστω κι αν πέτυχε τα θεοκατόρθωτα και κατέχει τον παράδεισο σαν τόπο διαμονής του.

Μάθαμε πόσο μεγάλο αγαθό συνιστά ετούτη η ευχή; Προσέξαμε τί θησαυρό περιλαμβάνει μέσα στη λακωνικότητά της.

Επομένως και ‘μείς ας διδαχθούμε, ολόκαρδα καθ’ εαυτούς να λέμε, «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έλθεις στη βασιλεία σου». Κι αν ένας είναι καλλιεργητής, ενώ αροτριά, κι αν είναι βοσκός, την ώρα που βόσκει το κοπάδι του, κι αν άλλος περιποιείται τ’ αμπέλια ή τα περιβόλια του, ή άλλος είναι χειροτέχνης, κι αν επιβαίνει πάνω σ’ άλογο, κι αν πεζοπορεί, μπορεί να λέγει: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Τούτο, νομίζω, σημαίνει και το «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού» και το «ζητάτε και θα σας δοθεί· ψάχνετε και θα βρείτε, κι όποιος κτυπά του ανοίγουν. Γιατί όποιος ζητά λαβαίνει κι όποιος ψάχνει βρίσκει κι όποιος κτυπά του ανοίγουν».

Μακάρι κι εμείς, αντάξια να ζητούμε και να λαμβάνουμε, να ψάχνουμε και να βρίσκουμε την οδό της ζωής. Αυτή, ταχύτατα να τη διαβούμε για να φθάσουμε γρήγορα να κτυπήσουμε για να μας ανοιγεί η πόρτα της αιωνιότητας με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Σ’ Αυτόν μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα ανήκει η δόξα τώρα και πάντοτε και σ’ όλη την αιωνιότητα. Αμήν.

(Αγ. Νεοφύτου του Έγκλειστου, 

Λόγος Δ΄-Απολογητικός και περί του ληστού)

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ

Γιά τήν πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό

Ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό ἀντικείμενο καθολικῆς πίστεως καί ὁ μοναδικός αἴτιος τῆς δικαιώσεως κάθε ἀνθρώπου.

Τό κυριότερο μέλημα τοῦ πιστοῦ πρέπει νά εἶναι τό πῶς νά ἀρέσει στόν Θεό του.

Πίστη γιά τόν προφήτη Ἠσαΐα σημαίνει κάνω τόπο γιά τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ· παραιτοῦμαι ἀπό τό νά σωθῶ μόνος μου.

Μήν ἀντικαθιστᾶτε τόν Θεό μέ ἀνθρώπινα μέτρα.

Ὁ πιστεύων στόν Θεό, ὀμολογεῖ τόν Θεό Δημιουργό τοῦ σύμπαντος. Δοξάζει καί εὐχαριστεῖ συνεχῶς τόν Θεό, πού τόν ἐδημιούργησε ἀπό τό μηδέν καί τοῦ προσφέρει κάθε ἡμέρα μύρια ἀγαθά.

Τό ὄνομα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι μέγα καί ἄπειρο καί τόν κόσμο ὅλον βαστάζει.

Νά σέβεσαι τόν Θεό καί νά δυναμώνεσαι ἀπό Αὐτόν. Πλήν τοῦ Θεοῦ κανέναν νά μήν φοβᾶσαι.

Ἡ πεποίθηση στήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὁλοσχερής ἐγκατάλειψη στό θεῖο ἔλεος ἀναγεννᾶ τήν ψυχή καί τήν γεμίζει μέ ἐλπίδα.

Ὁ πιστός καί στίς πλέον ὀδυνηρές καί δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του, διατηρεῖ τήν εἰρήνη καί ψυχραιμία του, διότι στηρίζεται στόν Θεό καί βλέπει σέ ὅλα τόν εὐεργετικό δάκτυλο τῆς Θείας Πρόνοιας.

Ἡ πίστη εἶναι διπλῆ, ἐξ ἀκοῆς τῶν Θείων Γραφῶν καί διά τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.

Πίστη εἶναι, τό νά ἐξαρτᾶσαι ἀπό τόν Θεό, τό νά παρδέχεσαι ὅτι μόνος σου εἶσαι ἀνεπαρκής γιά νά σωθεῖς, ἀλλά ἔχεις ἀπόλυτη ἀνάγκη νά συνδέεσαι ἄμεσα μέ τόν Κύριο.

Ὁ Θεός σώζει ἐκείνους πού πιστεύουν. Ἐκείνους πού ὁμολογοῦν τίς ἁμαρτίες τους καί μετανοοῦν γι' αὐτές. Αὐτούς δικαιοῦται νά τούς σώσει ὁ Κύριος.

Ἡ σιωπή στά θέματα τῆς πίστεως καί ἠθικῆς εἶναι μεγάλη προδοσία καί συνάντηση μέ τό κακό. Ἡ ὁμολογία εἶναι ἐντολή Θεοῦ καί κοινή ὑποχρέωση ὅλων τῶν χριστιανῶν.

Ὅταν ἡ πίστη διαστρεβλώνεται, ὀφείλουμε ὅλοι νά ἀγωνιστοῦμε. 

Κάθε ἕνας πού θά ὁμολογήσει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἡ πράξη τῆς ὁμολογίας αὐτῆς κάθε πιστοῦ συνιστᾶ καί τόν ἰδιαίτερο προσωπικό του δεσμό μέ τό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ δεσμός αὐτός παρέχει τό δικαίμωα σέ κάθε πιστό νά θεωρεῖ τόν μόνο ἀληθινό Θεό ὡς ἰδικόν του Θεό.

"Οὐκ ἔστιν ἔν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾦ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς" (Πράξ. 4, 12).

Αὐτοδικαίωση καί αὐτοσωτηρία δέν ὑπάρχει, ἀλλά Χριστό-σωτηρία. Ὁ ἄνθρωπος σώζεται διά Χριστοῦ, διά πίστεως καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός θέλει νά στηριζόμαστε σ' Αὐτόν καί ὄχι σέ ἀνθρώπινες δυνάμεις.

Μήν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας· ἡ αὐτοπεποίθηση εἶναι ἐμπόδιο στή Θεία Χάρη. Ὅταν ἀναθέτουμε τά πάντα στόν Θεό, Αὐτός ὑποχρεώνεται νά μᾶς βοηθήσει.

Ἡ ἀπαισιοδοξία ὑπερνικᾶται διά τῆς πίστεως στόν Θεό Προνοητή, Κυβερνήτη καί Ρυθμιστή τῶν πάντων, καί διά τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Γνωρίζει ὁ πονηρός ὅτι ἡ πίστη εἶναι ἡ μεγαλύτερη παρηγοριά γιά τή στενοχωρημένη καί ἄρρωστη ψυχή μας, πού ἔχει πληγωθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία. Γι' αὐτό προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά διαβάλει τήν Ἀλήθεια, σπέρνοντας μέσα μας ἀμφιβολίες, διαστρεβλώνοντας τήν πίστη, σκοτίζοντας τό νοῦ καί ψυχραίνοντας τήν καρδιά ὅταν διαβάζουμε ἤ ἀκοῦμε τούς θείους λόγους.

Φαίνεται πώς μόνο ἡ ζωντανή πίστη καί ἡ ἐλπίδα στόν Θεό μᾶς κάνουν νά εἴμαστε σταθεροί καί γενναῖοι, ὅπως τό βλέπουμε στούς ἁγίους Ἱεράρχες, τούς Μάρτυρες, τούς ὁσίους καί τούς Δικαίους τοῦ Θεοῦ. 

ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΜΟΝΑΧΟΥ

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

«Ο Καλός Πατέρας τρέφει τα παιδιά Του, από την γη ακόμη που βρίσκονται, με παραδεισένιες τροφές, και σκιρτάνε αγαλλόμενα - αναστάσεως ημέρα…»

Αδύνατο είναι, να νιώσουμε την θεία παρηγοριά (την παραδεισένια γλυκύτητα), εάν δεν αποφύγουμε την κοσμική και εάν δεν πεθάνει τελείως το κοσμικό μας φρόνημα. Θα πρέπει το κοσμικό φρόνημα, αφού πεθάνει, να γίνει φυτόχωμα, για να αναπτυχθεί μέσα μας το θείο φρόνημα, διότι οι θείες ηδονές δεν γεννιούνται από τις σωματικές ηδονές αλλά από τις σωματικές ωδίνες, που γίνονται στους αγώνες με επίγνωση και διάκριση για την αγάπη του Χριστού από τα φιλότιμα παιδιά Του, για να απεκδυθούν τον παλαιό τους άνθρωπο (τον κοσμικό).

Ο Καλός Πατέρας τρέφει μετά τα παιδιά Του, από την γη ακόμη που βρίσκονται, με παραδεισένιες τροφές, και σκιρτάνε αγαλλόμενα -αναστάσεως ημέρα…, αφού φυσικά περάσανε την Μεγάλη Τεσσαρακοστή με αγώνες, την Μεγάλη Παρασκευή στον Σταυρό και, αναστηθήκανε πνευματικά και ζουν πια την Διακαινήσιμο συνέχεια. Δηλαδή δεν εορτάζουν μια φορά τον χρόνο Ανάσταση, αλλά συνέχεια Πάσχα, Κυρίου Πάσχα...

Ο Καλός μας ο Θεός την ζωή του ανθρώπου την έκανε πολύ γλυκιά, με την καλή της έννοια, την πνευματική, αλλά μερικοί από μας την κάνουμε κόλαση με τις κακομοιριές μας, που δεν πετάμε από πάνω μας το κοσμικό φρόνημα, για να τα αντιμετωπίσουμε τα πράγματα πνευματικά. Και τότε την κάνουμε την ζωή μας γλυκιά, με την κακή της έννοια, και δεν θέλουμε να πεθάνουμε ποτέ και όσο περνάνε τα χρόνια μας αυξάνει και το «αχ» της αγωνίας, και γεμίζει η ψυχή μας από άγχος.

Φθάνουμε δηλαδή πολλές φορές, μερικοί ταλαίπωροι άνθρωποι, σε τέτοιο σημείο που θέλουμε να κρατήσουμε την ψυχή μας μέσα στην εκατόχρονη εξαντλημένη μας σάρκα με ορό και να λέμε «είναι γλυκιά η ζωή» και να τρέμουμε μην πεθάνουμε ενώ για έναν πεθαμένο κοσμικά και αναστημένο πνευματικά δεν υπάρχει, καθόλου αγωνία, φόβος και άγχος ποτέ, διότι και τον θάνατο τον περιμένει με χαρά, επειδή θα πάει κοντά στον Χριστό και θα αγάλλεται, και για το ότι ζει πάλι χαίρεται, διότι ζη πάλι κοντά στον Χριστό και νιώθει ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου επί της γης και διερωτάται εάν υπάρχει ανώτερη στον Παράδεισο από αυτήν που νιώθει στην γη.

Γέροντος Παϊσίου, Επιστολές, εκδ. «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 45

http://thriskeftika.blogspot.gr

Η πηγή με τα δύο νερά είναι ο άνθρωπος

Με το ένα νερό ζωντανεύει, με το άλλο νεκρώνει. Μ’ ένα πλένει, με το άλλο λερώνει. Και τα δύο νερά ρέουν ἀπό το ίδιο στόμα. Ο ἂνθρωπος μπορεῖ με το στόμα να παινεύη την αρετή, αλλά μπορεί και να τη μαλώνη, μπορεί να δοξάζη τον Θεό, αλλά μπορεί και να Τον υβρἰζη, μπορεί να σηκώση τον πεσμένο, αλλά μπορεί και να ρίξη τον όρθιο, μπορεί να ενθαρρύνη, αλλά μπορεί και να αποδυναμώση, μπορεί να οδηγήση, αλλά μπορεί και να αποπλανήση.

Στο βιβλίο του σοφού γιού του Σειράχ είναι γραμμένο: «Εὰν φυσήσης εις σπινθήρα, εκκαήσεται και εάν πτύσης επ’ αυτόν, σβεσθήσεται͘ και αμφότερα εκ του στόματος σου εκπορεύεται» (Σοφ. Σειρ.28,12).

Η Μαρία, αδελφή του Μωυσή, έψελνε δοξολογία στον Θεό όταν έσωσε τον λαό Του και βύθισε τον Φαραώ λέγοντας: «Άσωμεν τω Κυρίω, ενδόξως γαρ δεδόξασται» (Εξ. 15, 21). Η ίδια Μαρία αργότερα αυθαδίαζε εναντίον του αδελφού της Μωυσή από. Και γι’ αυτό τιμωρήθηκε από τον Θεό, και έγινε λεπρή. Βλέπετε, πως από ένα στόμα βγαίνει και το καλό και το κακό;

Γι’ αυτό, χριστιανέ, να είσαι συνεπής στο καλό. Και όταν βλέπεις τον δίκαιο, μην σβήνεις με το φτύσιμο τη δικαιοσύνη του, αλλά φύσα και αναζωπύρωσε τη θεϊκή σπίθα μέσα του, ώστε να είναι όσο περισσότερο γίνεται φωτεινότερη.

Και όταν βλέπεις ότι ο αμαρτωλός μετανοεί, μην αναφέρεις τις αμαρτίες για τις οποίες μετανόησε εκείνο πού αυτός πετά από πάνω του, τα κουρέλια της αμαρτίας, μην τα πετάς πάλι επάνω του διότι ἡ αμαρτία του θα πέση πάνω σου και θα δικαστής σαν να την έκανες εσύ και όχι αυτός. Μην λερώνεις εκείνον πού άρχισε να πλένεται, αλλά βοήθησέ τον να πλυθή. Μην φοβερίζεις εκείνον πού κατευθύνθηκε στον δρόμο της αρετής, αλλά ενθάρρυνέ τον. Αφού σύμφωνα με αυτά πού βγαίνουν από το στόμα σου σ’ αυτόν τον κόσμο, θα δικαστείς στη φοβερή δίκη του Θεού.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς,

Από το βιβλίο: Δεν φτάνει μόνο η πίστη… Ιεραποστολικές επιστολές Β΄

http://proskynitis.blogspot.gr

Ὁ πειρασμός τῆς μικροψυχίας

Όταν ο Θεός θελήσει να φέρει τον άνθρωπο σε μεγάλη στενοχώρια, ώστε να μετανοήσει και να εκζητήσει το έλεός του, παραχωρεί να εμπέσει στη μικροψυχία. Και αυτή γεννά την ισχυρή δύναμη της αμέλειας, η οποία τον κάνει και γεύεται τον ψυχικό πνιγμό, που είναι μια γεύση της κόλασης. Απ΄αυτό, χτυπά τον άνθρωπο, μετά, το πνεύμα της φρενοβλαβείας, από το οποίο πηγάζουν ατέλειωτοι πειρασμοί, όπως η σύγχυση, ο θυμός, η βλασφημία, η γκρίνια και η μεμψιμοιρία, οι χαλασμένοι λογισμοί, η μετάβαση από τόπο σε τόπο, γιατί πουθενά δε βρίσκει ανάπαυση, και τα όμοια.

Αν με ρωτήσεις ποια είναι η αιτία για όλα αυτά, σου απαντώ: Η αμέλειά σου, γιατί δε φρόντισες να βρεις τη γιατρειά τους. Η γιατρειά όλων αυτών είναι μία, και μ’ αυτή ο άνθρωπος βρίσκει αμέσως στην ψυχή του την παρηγοριά που ποθεί. Και ποια λοιπόν είναι η αυτή γιατρειά; 

Είναι η ταπεινοφροσύνη της καρδιάς. Χωρίς αυτήν είναι αδύνατο να χαλάσεις το φράχτη των πειρασμών, απεναντίας μάλιστα βρίσκεις ότι οι πειρασμοί είναι ισχυρότεροι και σε εξουθενώνουν.

Μη θυμώσεις μαζί μου, που σου λέω την αλήθεια. Ποτέ δε ζήτησες με όλη σου την ψυχή την ταπείνωση. Αν θέλεις, έλα στον τόπο της και θα δεις πως θα σε λυτρώσει από την κακία των πειρασμών σου, διότι κατά το μέτρο της ταπεινοφροσύνης, σου δίνει ο Θεός και τη δύναμη να υπομένεις τις συμφορές σου. Και κατά το μέτρο της υπομονής σου, το βάρος των θλίψεών σου γίνεται ελαφρό και, έτσι, παρηγοριέσαι. Και όσο παρηγοριέσαι, τόσο η αγάπη σου προς το Θεό αυξάνει. Και όσο αγαπάς το Θεό, τόσο μεγαλώνει η χαρά που σου χαρίζει το άγιο Πνεύμα.

Ο εύσπλαχνος Πατέρας μας, θέλοντας να βγάλει σε καλό τους πειρασμούς των πραγματικών του παιδιών, δεν τους παίρνει, παρά τους δίνει τη δύναμη να τους υπομείνουν. Όλα αυτά τα αγαθά (την παρηγοριά, την αγάπη, τη χαρά) τη δέχονται οι αγωνιστές ως καρπό της υπομονής, για να φτάσουν οι ψυχές τους στην τελειότητα.

Εύχομαι ο Χριστός και Θεός μας να μας αξιώσει με τη χάρη του να υπομένουμε την πίκρα των πειρασμών για την αγάπη του και με ευχαριστίες της καρδιάς μας. Αμήν. (195)

«ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ από την ασκητική εμπειρία του Αγίου ΙΣΑΑΚ του Σύρου»

http://makkavaios.blogspot.gr