Ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό ἀντικείμενο καθολικῆς πίστεως καί ὁ μοναδικός αἴτιος τῆς δικαιώσεως κάθε ἀνθρώπου.
Τό κυριότερο μέλημα τοῦ πιστοῦ πρέπει νά εἶναι τό πῶς νά ἀρέσει στόν Θεό του.
Πίστη γιά τόν προφήτη Ἠσαΐα σημαίνει κάνω τόπο γιά τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ· παραιτοῦμαι ἀπό τό νά σωθῶ μόνος μου.
Μήν ἀντικαθιστᾶτε τόν Θεό μέ ἀνθρώπινα μέτρα.
Ὁ πιστεύων στόν Θεό, ὀμολογεῖ τόν Θεό Δημιουργό τοῦ σύμπαντος. Δοξάζει καί εὐχαριστεῖ συνεχῶς τόν Θεό, πού τόν ἐδημιούργησε ἀπό τό μηδέν καί τοῦ προσφέρει κάθε ἡμέρα μύρια ἀγαθά.
Τό ὄνομα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι μέγα καί ἄπειρο καί τόν κόσμο ὅλον βαστάζει.
Νά σέβεσαι τόν Θεό καί νά δυναμώνεσαι ἀπό Αὐτόν. Πλήν τοῦ Θεοῦ κανέναν νά μήν φοβᾶσαι.
Ἡ πεποίθηση στήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὁλοσχερής ἐγκατάλειψη στό θεῖο ἔλεος ἀναγεννᾶ τήν ψυχή καί τήν γεμίζει μέ ἐλπίδα.
Ὁ πιστός καί στίς πλέον ὀδυνηρές καί δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του, διατηρεῖ τήν εἰρήνη καί ψυχραιμία του, διότι στηρίζεται στόν Θεό καί βλέπει σέ ὅλα τόν εὐεργετικό δάκτυλο τῆς Θείας Πρόνοιας.
Ἡ πίστη εἶναι διπλῆ, ἐξ ἀκοῆς τῶν Θείων Γραφῶν καί διά τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.
Πίστη εἶναι, τό νά ἐξαρτᾶσαι ἀπό τόν Θεό, τό νά παρδέχεσαι ὅτι μόνος σου εἶσαι ἀνεπαρκής γιά νά σωθεῖς, ἀλλά ἔχεις ἀπόλυτη ἀνάγκη νά συνδέεσαι ἄμεσα μέ τόν Κύριο.
Ὁ Θεός σώζει ἐκείνους πού πιστεύουν. Ἐκείνους πού ὁμολογοῦν τίς ἁμαρτίες τους καί μετανοοῦν γι' αὐτές. Αὐτούς δικαιοῦται νά τούς σώσει ὁ Κύριος.
Ἡ σιωπή στά θέματα τῆς πίστεως καί ἠθικῆς εἶναι μεγάλη προδοσία καί συνάντηση μέ τό κακό. Ἡ ὁμολογία εἶναι ἐντολή Θεοῦ καί κοινή ὑποχρέωση ὅλων τῶν χριστιανῶν.
Ὅταν ἡ πίστη διαστρεβλώνεται, ὀφείλουμε ὅλοι νά ἀγωνιστοῦμε.
Κάθε ἕνας πού θά ὁμολογήσει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἡ πράξη τῆς ὁμολογίας αὐτῆς κάθε πιστοῦ συνιστᾶ καί τόν ἰδιαίτερο προσωπικό του δεσμό μέ τό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ δεσμός αὐτός παρέχει τό δικαίμωα σέ κάθε πιστό νά θεωρεῖ τόν μόνο ἀληθινό Θεό ὡς ἰδικόν του Θεό.
"Οὐκ ἔστιν ἔν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾦ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς" (Πράξ. 4, 12).
Αὐτοδικαίωση καί αὐτοσωτηρία δέν ὑπάρχει, ἀλλά Χριστό-σωτηρία. Ὁ ἄνθρωπος σώζεται διά Χριστοῦ, διά πίστεως καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεός θέλει νά στηριζόμαστε σ' Αὐτόν καί ὄχι σέ ἀνθρώπινες δυνάμεις.
Μήν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας· ἡ αὐτοπεποίθηση εἶναι ἐμπόδιο στή Θεία Χάρη. Ὅταν ἀναθέτουμε τά πάντα στόν Θεό, Αὐτός ὑποχρεώνεται νά μᾶς βοηθήσει.
Ἡ ἀπαισιοδοξία ὑπερνικᾶται διά τῆς πίστεως στόν Θεό Προνοητή, Κυβερνήτη καί Ρυθμιστή τῶν πάντων, καί διά τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Γνωρίζει ὁ πονηρός ὅτι ἡ πίστη εἶναι ἡ μεγαλύτερη παρηγοριά γιά τή στενοχωρημένη καί ἄρρωστη ψυχή μας, πού ἔχει πληγωθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία. Γι' αὐτό προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά διαβάλει τήν Ἀλήθεια, σπέρνοντας μέσα μας ἀμφιβολίες, διαστρεβλώνοντας τήν πίστη, σκοτίζοντας τό νοῦ καί ψυχραίνοντας τήν καρδιά ὅταν διαβάζουμε ἤ ἀκοῦμε τούς θείους λόγους.
Φαίνεται πώς μόνο ἡ ζωντανή πίστη καί ἡ ἐλπίδα στόν Θεό μᾶς κάνουν νά εἴμαστε σταθεροί καί γενναῖοι, ὅπως τό βλέπουμε στούς ἁγίους Ἱεράρχες, τούς Μάρτυρες, τούς ὁσίους καί τούς Δικαίους τοῦ Θεοῦ.
ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΜΟΝΑΧΟΥ
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"