.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Η σωτηρία της ψυχής μας

-Γέροντα, άλλοι νιώθουν σιγουριά ότι θα σωθούν και άλλοι αμφιβάλουν. Ποια είναι η πιο σωστή τοποθέτηση;
-Ο σκοπός είναι ο άνθρωπος να τηρή τις εντολές του Θεού. Ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να φτάση σε τέτοια κατάσταση, που, κι αν ο Θεός δεν του δώση τον Παράδεισο, να μην τον πειράξη. Πρέπει να καταλάβουμε καλά ότι σήμερα ζούμε, αύριο μπορεί να φύγουμε, και πρέπει να κοιτάξουμε πώς θα πάμε κοντά στον Χριστό...
Όσοι κατόρθωσαν με την Χάρη του Θεού να γνωρίσουν την ματαιότητα αυτής της ζωής έλαβαν το μεγαλύτερο χάρισμα και δεν είναι ανάγκη να αποκτήσουν το διορατικό χάρισμα, για να προβλέπουν τα μέλλοντα, διότι αρκετό είναι κανείς να προβλέψη, να μεριμνήση για την σωτηρία της ψυχής του και να λάβη τα καλύτερα πνευματικά μέτρα, για να σωθή. Να, βλέπεις, ο Χριστός είπε: «Όσο αξίζει μια ψυχή, δεν αξίζει ο κόσμος όλος » . Πόση αξία δηλαδή έχει μια ψυχή! Για αυτό η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα!
-Δηλαδή, Γέροντα, δεν πρέπει να έχη κανείς την ελπίδα της σωτηρίας και τον φόβο της κολάσεως;
-Αν έχη την ελπίδα της σωτηρίας , δεν θα έχη τον φόβο της κολάσεως. Και για να έχη ο άνθρωπος την ελπίδα της σωτηρίας, θα πρέπει να είναι κάπως τακτοποιημένος. Τον άνθρωπο που αγωνίζεται με φιλότιμο, όσο μπορεί, και δεν έχει διάθεση να κάνη αταξίες, αλλά πάνω στον αγώνα του νικιέται- νικάει, νικιέται- νικάει, ο Θεός δεν θα τον αφήση. Αν έχη λίγη διάθεση να μη λυπήση τον Θεό, θα πάη στον Παράδεισο « με τα παπούτσια». Ο φύσει αγαθός Θεός θα τον σπρώξη στον Παράδεισο σκανδαλωδώς. Θα οικονομήση να τον πάρη την ώρα που βρίσκεται σε μετάνοια. Μπορεί σε όλη του την ζωή να παλεύη, αλλά ο Θεός δεν θα τον αφήση. Θα τον πάρη στην καλύτερη ώρα.
Ο Θεός είναι καλός. Θέλει όλοι να σωθούμε. Αν ήταν να σωθούνε μόνο λίγοι, τότε γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Δεν είναι στενή η πύλη του Παραδείσου. Χωράει όλους τους ανθρώπους που σκύβουν ταπεινά και δεν είναι φουσκωμένοι από υπερηφάνεια, αρκεί να μετανοήσουν, να δώσουν δηλαδή το φορτίο των αμαρτιών τους στον Χριστό, και τότε χωρούν να περάσουν εύκολα από την πύλη. Έπειτα έχουμε και το δικαιολογητικό ότι είμαστε χωματένιοι. Δεν είμαστε μόνον πνεύμα όπως οι Άγγελοι. Είμαστε όμως αδικαιολόγητοι, όταν δεν μετανοούμε και δεν πλησιάζουμε τον Σωτήρα μας ταπεινά. Ο ληστής στον σταυρό ένα «ευλόγησον» είπε και σώθηκε. Η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από το δευτερόλεπτο, όχι από το λεπτό. Ο άνθρωπος με έναν ταπεινό λογισμό σώζεται , ενώ αν φέρη έναν υπερήφανο λογισμό, τα χάνει όλα .
Από φιλότιμο και μόνον πρέπει να σωθούμε. Δεν υπάρχη μεγαλύτερος πόνος για τον Θεό από το να το να δη τον άνθρωπο στην κόλαση. Νομίζω ότι και μόνον η ευγνωμοσύνη στον Θεό για τις πολλές Του ευλογίες και η ταπεινή συμπεριφορά με αγάπη προς τις εικόνες Του, τους συνανθρώπους μας , με λίγο φιλότιμο αγώνα, είναι αρκετά, για να έχουμε αναπαυμένη την ψυχή μας και σε αυτήν την ζωή και στην άλλη.

Από το βιβλίο “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ” ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ “ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ” ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ο πλούσιος δίνει λόγο για την ελεημοσύνη και ο φτωχός για την υπομονή

Και όχι μόνο ο πλούσιος, αλλά και ο φτωχός δίνει λόγο για την φτώχεια του αν υπέμεινε την φτώχεια του γενναία και με ευχαρίστησι, αν δεν απελπίσθηκε, αν δε δυσανασχέτησε, αν δεν κατηγόρησε την πρόνοια του Θεού, βλέποντας άλλον να ζη τρυφηλή και σπάταλη ζωή, ενώ τον εαυτό του να είναι μέσα στην στέρησι.
Όπως δηλαδή ο πλούσιος δίνει λόγο για την ελεημοσύνη, έτσι και ο φτωχός δίνει λόγο για την υπομονή. Ή καλύτερα όχι μόνο για την υπομονή, αλλά και για την ελεημοσύνη την ίδια διότι η φτώχεια δεν είναι εμπόδιο για ελεημοσύνη. Και μάρτυρας είναι η χήρα, που έρριξε τα δύο λεπτά και με την μικρή εκείνη εισφορά ξεπέρασε εκείνους, που κατέθεσαν πολλά (Λουκ. 21, 1-4 )...
Και όχι μόνο οι πλούσιοι και οι φτωχοί, αλλά και οι άρχοντες και οι δικαστές εξετάζονται με πολλή ακρίβεια, αν τυχόν παραβίασαν τον δίκαιο, αν έβγαλαν αποφάσεις για τους δικαζομένους από εύνοια ή από απέχθεια, αν αποφάσισαν αντίθετα από ό,τι έπρεπε, διότι τους κολάκεψαν αν από μνησικακία έβλαψαν εκείνους που δεν είχαν δια πράξει καμιά αδικία.

Κρινόμαστε και για τα ακούσματα

Και όχι μόνο για τα λόγια μας κρινόμαστε, αλλά και για τα ακούσματα, όπως για παράδειγμα, αν παραδέχθηκες ψεύτικη κατηγορία εναντίον του πλησίον σου. «Να μην παραδεχθής», λέει η Γραφή, «επιπόλαιο άκουσμα» (Εξ. 23, 1). Αν όμως, όσοι δέχονται επιπόλαιο άκουσμα δεν θα επιτύχουν συγνώμη, όσοι δια βάλλουν και κατηγορούν, ποιά απολογία θα έχουν;

Είμαστε υπόλογοι και για τις σκέψεις μας

Και γιατί λέω για λόγια και για ακούσματα, την στιγμή που είμαστε υπόλογοι και για τις σκέψεις μας; Και αυτό ακριβώς για να δηλώση ο Παύλος έλεγε: «Γι’ αυτό να μην κρίνετε κάτι πριν από τον καιρό του, μέχρι που να έρθη ο Κύριος, που θα ρίξη φως σε όσα είναι κρυμμένα στο σκοτάδι και θα φανερώση τις προθέσεις των καρδιών» (Α΄ Κορ. 4,5 ) . Και ο ψαλμωδός λέει: «Έτσι και κάθε ανθρώπινη σκέψι θα εξομολογηθή σε εσένα» (Ψαλμ. 75,11 ). Τί σημαίνει «κάθε ανθρώπινη σκέψι θα εξομολογηθή σε εσένα»; Για παράδειγμα, αν με δόλο και πονηρή σκέψη μίλησες στον αδελφό σου, αν με το στόμα και την γλώσσα σου τον επαινούσες, μέσα σου όμως σκεπτόσουν το κακό του και τον φθονούσες.
Και πάλι ο Χριστός υπονοώντας τούτο ακριβώς , ότι δηλαδή θα τιμωρηθούμε όχι μόνο για τις πράξεις αλλά και για τις σκέψεις μας, έλεγε: «Όποιος βλέπει γυναίκα με πονηρή επιθυμία, έχει ήδη διαπράξει μέσα του μοιχεία με αυτήν» (Ματθ. 5,28 ). Αν και δεν διαπράχθηκε η αμαρτία, αλλά είναι ακόμα μέσα στην σκέψι, όμως ούτε έτσι μπορεί να μείνη ακατηγόρητος όποιος για το σκοπό αυτόν παρατηρεί με προσοχή τα κάλλη των γυναικών, με σκοπό να ανάψη την επιθυμία της πορνείας.


Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ΄
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»

EΡΧΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΠΑΝΤΩΣ ΕΙΔΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΟΥΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ!!!

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» 
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Aὐγουστος 1959, αριθμ. φυλ. 318
ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΟΔΟ;


Ζητήματα Πίστεως 
Εἰς τὴν πατρίδα μας, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, εἰς τὴν πατρίδα μας κατὰ τοὺς τελευταίους καιροὺς περίεργα φαινόμενα παρατηροῦνται, ἕν δὲ ἐκ τῶν περιέργων φαινομένων, τὸ περιεργότερον ἴσως ἐξ ὅλων, εἶνε ἡ ἀσυνήθης κίνησις… αἱρετικῶν παντὸς εἴδους καὶ πάσης προελεύσεως. Συμφώνως πρὸς μίαν πρόχειρον στατιστικήν, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη πρὸ τινων ἐτῶν, 29 αἱρέσεις ἔχουν ἐγκατασταθῆ καὶ ἐργάζονται πρὸς διάδοσιν τῆς πλάνης ἐν Ἑλλάδι. Εἰς αὐτὰς ἔχουν ἐσχάτως προστεθῆ καὶ νέαι, ὡς ἡ αἵρεσις τοῦ τετραγώνου Εὐαγγελίου, τοῦ Λευκοῦ ἀετοῦ, τοῦ φωτὸς τῆς Ζωῆς. Ἀκούων ὁ Ὀρθόδοξος τὰ ὀνόματα τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων νομίζει ὅτι βλέπει προφητικὰς εἰκόνας καὶ ὁράματα Ἀποκαλύψεως, ποὺ ὁμιλοῦν περὶ ἐπικειμένων συμφορῶν εἰς τὸν κόσμον. Ἐπιδρομὴ αἱρετικῶν εἶνε ὡς ἐπιδρομὴ βατράχων ποὺ κοάζουν εἰς τὰ ἐλεεινά των τέλματα, ὡς ἐπιδρομὴ ἀκρίδων ποὺ μὲ βουλιμίαν ἐπιπίπτουν κατὰ τῶν ἀνθοστολίστων κήπων καὶ τῶν ἐσπαρμένων ἀγρῶν διὰ νὰ μὴ ἀφήσουν ἐκεῖ πράσινον φύλλον. Πόθεν ἔρχονται τὰ παφλάζοντα κύματα τῶν αἱρετικῶν; Ἐξ ὅλων τοῦ ὀρίζοντος. Ἔρχονται ἐκ Ρώμης, ἐκ Παρισίων, ἐκ Λονδίνου, ἐκ Νέας Ὑόρκης, ἐκ Σικάγου, ἐκ Μπροῦκλιν…
Ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ διὰ νὰ διδάξουν ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα… τὸν Χριστιανισμόν! Κάποιος, φαίνεται, τοὺς ἐσφύριξε, ὅτι ἡ Ἑλλὰς εἶνε χώρα ὑποανάπτυκτος ὄχι μόνον οἰκονομικῶς ἀλλὰ καὶ πνευματικῶς, ὅτι κατοικεῖται ἀπὸ ὄντα καθυστερημένα, ἀμόρφωτα, ποὺ δὲν διαφέρουν πολὺ ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῶν ἀγρίων περιοχῶν τῆς Ἀφρικῆς. Ὡς Κάφρους καὶ Ὀττεντότους ἐκλαμβάνουν τοὺς Ἕλληνας καὶ πρὸς αὐτοὺς στέλνουν τοὺς ἱεραποστόλους των… Οἱ δὲ ἱεραπόστολοί των μόλις πατήσουν τὸν πόδα των εἰς τὴν Ἑλλάδα, θέτουν εἰς ἐνέργειαν ὅλον τὸν μηχανισμὸν τῆς σατανικῆς προπαγάνδας, ποὺ ἐδιδάχθησαν εἰς τὰς σχολάς των. Βιβλία, περιοδικά, φυλλάδια, εἰκόνες, ὁμιλίαι καὶ διαλέξεις εἰς αἰθούσας καὶ κινηματογράφους, ἐσχάτως δὲ καὶ ἄρθρα εἰς στήλας καθημερινῶν ἑλληνικῶν ἐφημερίδων, τῶν ὁποίων οἱ ὀρθόδοξοι ἕλληνες διευθυνταὶ δὲν αἰσχύνονται ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων νὰ δημοσιεύουν ἄρθρα ἐχθρῶν καὶ προδοτῶν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, δέματα μὲ τροφὰς καὶ ἐνδύματα, χρηματικὰ βοηθήματα, ὑποτροφίαι νέων διὰ σπουδᾶς εἰς Πανεπιστήμια Εὐρώπης καὶ Ἀμερικῆς, υἱοθεσίαι ὀρφανῶν καὶ ἀπόρων τεκνῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἰδοὺ τὰ ὅπλα, μὲ τὰ ὁποῖα βάλλουν καταιγιστικῶς κατὰ τοῦ προμαχῶνος αὐτοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ὀνομάζεται Ἑλλάς.
Ὁ προμαχὼν αὐτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας πρέπει νὰ πέση. Ἡ σημαία τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία κυματίζει ἐπὶ αἰῶνας ἐδῶ εἰς τοὺς ἱεροὺς βράχους, πρέπει νὰ ὑποσταλῆ καὶ ἀντʼ αὐτῆς νὰ ὑψωθῆ ἡ μαύρη σημαία τῶν 350 αἱρέσεων! Ἰδοὺ οἱ καταχθόνιοι σκοποὶ τῶν πάσης φύσεως προπαγανδιστῶν τοῦ αἰῶνος μας.

Καὶ ἡ Ἑλλὰς, ἡ ὁποία καυχᾶται ὅτι εἶνε τὸ μόνον ὑπὸ τὸν ἥλιον Ὀρθόδοξον βασίλειον, ἀπέναντι τῆς νέας αὐτῆς ἐπιδρομῆς τί ποιεῖ; Ἐὰν ἡ Ἑλλάς, ἐὰν οἱ διοικοῦντες τὸν τόπον τοῦτον εἶχον αἴσθησιν τοῦ κινδύνου ποὺ ἀπειλεῖ τὴν ἠθικὴν καὶ θρησκευτικὴν ὑπόστασιν τοῦ Ἔθνους, θὰ ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ νὰ εἶχον λάβει τὰ πλέον αὐστηρὰ μέτρα. Ποῖα μέτρα; Ἀνάλογα πρὸς τὰ μέτρα ἐκεῖνα ποὺ λαμβάνουν ἐσπευσμένως διὰ νὰ ἀσφαλίσουν τὴν ἐδαφικὴν ἀκεραιότητα τῆς Ἑλληνικῆς πατρίδος. Καὶ σᾶς ἐρωτώμεν, ὦ πολιτικοὶ ἄρχοντες τῆς Ἑλλάδος; Ἀφήνετε τὰ σύνορα αὐτῆς ἀφρούρητα; Ἐπιτρέπετε κατάσκοποι νὰ περιοδεύουν ἀνενοχλήτως πόλεις καὶ χωρία τῆς χώρας καὶ μὲ τὸν προφορικὸν καὶ γραπτὸν λόγον νὰ ὑπονομεύουν τὸ ἐθνικὸν φρόνημα τῶν πολιτῶν; Ἐκ τῶν τελωνείων ἀφήνετε νὰ διέλθουν ἀπαρατήρητα φυλλάδια καὶ βιβλία ἐκ τοῦ Ἐξωτερικοῦ, ποὺ νὰ ὑβρίζουν τὴν Ἑλλάδα, τὴν Βασιλικὴν Οἰκογένειαν, τὰς κορυφὰς τῆς πολιτικῆς καὶ στρατιωτικῆς ἐξουσίας; Ἀσφαλῶς ὄχι. Διότι δὲν θέλετε τὴν διάλυσιν τοῦ Κράτους. Διὰ τοῦτο δὲ καὶ εἰς τὰ σύνορα σκοποὶ ἐν καιρῶ θέρους καὶ χειμῶνος, καὶ εἰς τὸ ἐσωτερικὸν τῆς χώρας αὐστηρὸς ἔλεγχος παντὸς ὑπόπτου, καὶ δικαστήρια ἕτοιμα νὰ καταδικάσουν εἰς τὰς ἐσχάτας τῶν ποινῶν τοὺς κατασκόπους, καὶ τελωνεία νὰ ἐλέγξουν καὶ παραδώσουν εἰς τὸ πῦρ πᾶν φυλλάδιον ποὺ ἐξυβρίζει τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς ἄρχοντες αὐτῆς. Ἀγρυπνεῖτε λοιπὸν διὰ την ἀσφάλειαν τῆς χώρας, καὶ καλῶς ποιεῖτε. Ἀλλὰ ἡ Ἑλλάς, κύριοι, δὲν εἶνε μόνον ἕνας ΥΛΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ἀπὸ χώματα καὶ πέτρας ποὺ πρέπει νὰ μένουν ἀπάτητα ἀπὸ τὰ πόδια τῶν ἐχθρῶν τῆς πατρίδος˙ ἡ Ἑλλὰς εἶνε πρὸ παντὸς ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ, ποὺ περιλαμβάνει φρονήματα, ἰδέας, παραδόσεις, ἰδανικά. Εἰς τὴν κορυφὴν δὲ ὅλων τῶν ἰδανικῶν εἶνε ἡ πίστις εἰς τὴν Ἁγία Τριάδα, εἰς τὸ Ὄνομα τῆς Ὁποίας ἄρχεται τὸ Ἑλληνικὸν Σύνταγμα, εἶνε ἡ πίστις εὶς τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν. Ἡ Ἑλλὰς δὲν εἶνε μόνον σῶμα˙ εἶνε καὶ ψυχή, καὶ πρὸ παντὸς ψυχή. Ψυχὴ δὲ τῆς Ἑλλάδος εἶνε ἡ Ὀρθόδοξος πίστις. Συνεπῶς ἡ Ἑλλάς, πλὴν τῶν ὑλικῶν συνόρων ἔχει καὶ τὰ ἀσυγκρίτως σπουδαιότερα σύνορα, τὰ πνευματικὰ σύνορα, τὰ ὁποῖα ὡς στρατιῶται τῆς Ὀρθοδοξίας πρέπει πιστῶς νὰ φυλάττουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες, πρὸ παντὸς δὲ οἱ ἐπὶ τοῦ Εὐαγγελίου ἐνώπιον Ὀρθοδόξων ἀρχιερέων ὁρκισθέντες ἀνώτατοι τῆς Ἑλληνικῆς πολιτείας ἄρχοντες! Πᾶν ὅ,τι ὑπονομεύει τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ εὑρίσκη ἔδαφος παραμονῆς ἐν Ἑλλάδι, ἐκτὸς καὶ μόνον ἐὰν ἡ Ἑλλὰς θελήση νὰ κόψη πάντα δεσμὸν μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ νὰ γίνη, ὅπως καὶ ἄλλα κράτη, ἕνα κράτος ουδέτερον, ἄχρουν καὶ ἄοσμον θρησκευτικῶς, κράτος ὅπερ ἀδιαφόρως θὰ βλέπειι ἐπὶ τοῦ ἐδάφους της νὰ κινῶνται καὶ νὰ ἐργάζωνται ὅλαι αἱ αἱρέσεις τοῦ κόσμου. Θέλει νὰ γίνη τοιοῦτον κράτος ἡ Ἑλλάς; Ἄς τὸ εἴπουν καθαρὰ οἱ ὑπεύθυνοι ἄρχοντες, καὶ ὁ εύσεβὴς λαὸς θὰ κανονίση τὴν θέσιν του, διότι θὰ γνωρίζη πλέον σαφῶς καὶ κατηγορηματικῶς ὅτι ἀπὂ τοιοῦτον Κράτος οὐδεμίαν ὑποστήριξιν ἡ Ὀρθόδοξος πίστις πρέπει νὰ περιμένη. Μόνος του πλέον ὁ εὐσεβὴς λαὸς θʼ ἀναλάβη τὴν ὑπεράσπισιν τῆς πίστεώς του. Ἐνῶ τώρα μένει μὲ τὴν ἐντύπωσιν, ὅτι τὸ Κράτος ἐνδιαφέρεται διὰ τὴν προστασίαν τῆς Ορθοδοξίας.

Δυστυxῶς

οἱ πολιτικοί μας ἄρχοντες μολονότι κατὰ τὰς ὁρκωμοσίας, τὰς δημοσίας τελετάς, τὰς ἐθνικὰς ἑορτὰς καὶ πανηγύρεις παρουσιάζονται ὡς συνεχισταὶ τῆς παραδόσεως τοῦ Βυζαντίου, ἀκοιμήτου φρουροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐν τούτοις δὲν δίδουν τὴν πρέπουσαν σημασίαν διὰ τὴν περιφρούρησιν τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκ τῶν ἐπιβούλων ἐχθρῶν αὐτῆς καὶ ἀφήνουν ἀνοικτὰς τὰς θύρας τῆς Ἑλλάδος διὰ νὰ εἰσέρχωνται καὶ ἐξέρχωνται οἱ προβατόσχημοι λύκοι, οἱ πράκτορες τῶν διαφόρων αἱρέσεων, οἱ ὁποῖοι ἀποδεκατίζουν τὸ ποίμνιον. Ποῦ εἶνε ἡ πίστις τῶν Βυζαντινῶν ἐκείνων ἡγετῶν τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, οἱ ὁποῖοι ἔντρομοι καὶ ἐναγώνιοι ἐγίνοντο ἐπὶ τῶ ἀκούσματι ὅτις εἰς κάποιαν γωνίαν τῆς αὐτοκρατορίας παρουσιάσθη κροῦσμα αἱρετικῆς διδασκαλίας; Ἐκεῖνοι τοὺς αἱρετικοὺς ἐφοβοῦντο περισσότερον ἀπὸ τοὺς φονεῖς καὶ τοὺς ληστὰς καὶ τοὺς βαρβάρους ἐπιδρομεῖς καὶ παντὶ σθένει προσεπάθουν νὰ εξαλείψουν τὰς αἱρέσεις ὡς διασπώσας τὴν πνευματικὴν ἐνότητα τοῦ λαοῦ. Ἐνῶ οἱ σημερινοὶ ὑποδέχονται τοὺς αἱρετικοὺς μετὰ μειδιαμάτων, συντρώγουν καὶ συνδιασκεδάζουν μετʼ αὐτῶν ὡς νὰ πρόκειται περὶ τῶν εἰλικρινεστέρων φίλων τῆς Ὀρθοδόξου πατρίδος. Ἀλλʼ ἄν ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου μας διὰ διαφόρους λόγους δὲν εἶνε εἰς θέσιν νὰ ἀντιληφθῆ καὶ συναισθανθῆ τὸ καθῆκόν της ἀπέναντι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή, ἡ κατʼ ἐξοχὴν ὑπεύθυνος διὰ τὴν περιφρούρησιν τῆς Ὀρθοδοξίας τὶ πράττει;
Εἶνε ἀληθὲς ὅτι κάτω ἀπὸ τὰ σκληρὰ πλήγματα τῶν αἱρετικῶν ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἤρχισε ἐσχάτως νὰ ἔρχεται εἰς συναίσθησίν τινα τοῦ κινδύνου. Ἀπόδειξις εἶνε ὅτι εἰς τὴν Συνέλευσιν τῆς Ἱεραρχίας κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος, ὡς καὶ εἰς τὸ Β΄ Συνέδριον τῶν ἱεροκηρύκων κατὰ τὸ παρὸν ἔτος, τὸ θέμα τῶν ξένων προπαγανδῶν ἐξητάσθη εὐρέως καὶ πολλαὶ γνῶμαι ἠκούσθησαν καὶ πορίσματα διετυπώθησαν καὶ τὸ παρὸν ἔτος ὡς ἀντιαιρετικὸν ἐχαρακτηρίσθη καὶ ὁ ἡμεροδείκτης τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας μὲ ρητὰ καὶ ἀποφθεύγματα Πατέρων κατὰ τῶν αἱρετικῶν ἐκυλοφόρησεν. Ἀλλʼ ἐρωτῶμεν˙ αἱ ἀκαδημαϊκαὶ περὶ αἱρετικῶν συζητήσεις, τὰ πορίσματα καὶ τὰ ψηφίσματα, οἱ ἡμεροδεῖκται καὶ τα φυλλάδια ἀντιαιρετικοῦ περιεχομένου ἀρκοῦν νὰ σταματήσουν τὸν χείμαρρον τῶν αἱρέσεων; Πρέπει νὰ εἶνε τις πολὺ ἀφελής, πρέπει νὰ πάσχη ἀπὸ ἀνίατον στρουθοκαμηλισμόν, νὰ σκεπάζη τὰ μάτια του ἐπιτηδείως διὰ νὰ μὴ βλέπη τὸν ἐπερχόμενον κίνδυνον, διὰ νὰ πιστεύση ὅτι μὲ τὰ ἀνωτέρω ὁ κίνδυνος ἐξέλιπε καὶ ὅτι ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία ἐξεπλήρωσε τὸ καθῆκόν της.

Ὁ κίνδυνος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶνε μέγας, καὶ μέτρα ἀνάλογα πρὸς τὸ μέγεθος τοῦ κακοῦ πρέπει νὰ ηφθοῦν έπειγόντως. Ἐπίσκοπος Μακεδονικῆς ἐπαρχίας, κινδυνεούσης ἐκ τῆς δράσεως αἱρετικῶν, ὁμιλῶν εἰς τὴν Συνέλευσιν τῆς Ἱεραρχίας ἐνεθυμήθη Ἰεζεκιὴλ τὸν προφήτην καὶ ἐτόνισεν ὅτι πρέπει ἐπειγόντως νὰ κατασκευασθοῦν «περιφράγματα» ἱκανὰ νὰ ἐμποδίσουν τὴν εἴσοδον τῶν αἱρετικῶν εἰς τὰς ἐνορίας τῶν ἐπισκοπῶν τῆς Ἑλλάδος. Καὶ ὀρθῶς ὡμίλησεν. Διότι ποῖος στρατός, ὅστις δέχεται σφοδρὰς ἐπιθέσεις δὲν φράσσει τὰ στρατόπεδά του μὲ συρματοπλέγματα καὶ δὲν λαμβάνει ὅλα τὰ μέτρα ἵνα μηδεὶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν εἰσχωρήση εἰς αὐτά; Ἐν καιρῶ δὲ νυκτὸς οἱ σκοποὶ δὲν πυκνώνονται καὶ ὁ ἐλάχιστος θόρυβος δὲν κάμνει τὸν σκοπὸν νὰ ἐνετίνη τὴν προσοχήν του καὶ θὰ φωνάξη ἄλτ; Ἔτσι καὶ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν θὰ ἔπρεπεν οἱ ποιμένες νὰ πυκνώνουν τὰ φυλάκια, νʼ ἀγρυπνοῦν καὶ νὰ σαλπίζουν τὸ ἐγερτήριον, τὸ πολεμικὸν σάλπισμα. Διὰ νὰ μὴ εἴμεθα κοιμωμένη ἀλλὰ στρατευομένη καὶ ἀγωνιζομένη Ἐκκλησία!
Νὰ κατασκευασθοῦν «περιφράγματα» ὑπὲρ τοῦ οἴκου ἰσραήλ (Ἰεζ. 15-5). Καὶ ἰδοὺ τὸ πρῶτον… περίφραγμα κατασκευάζεται ἐν Ρόδω! Ὁποία τραγικὴ εἰρωνεία! Ἀντὶ περιφραγμάτων ἡ Ἑλλὰς ἀνοίγει τὰς θύρας της διὰ νὰ ὑποδεχθῆ ποίους; Τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μᾶς στέλλουν ἐδῶ τοὺς πράκτοράς των διὰ νὰ προσηλυτίσουν Ἕλληνας εἰς τὰς αἱρέσεις των.
«Παγκόσμιον Συνέδριον Ἐκκλησιῶν» σοῦ λέγουν. Παγκόσμιον Συνέδριον Ἐκκλησιῶν, καὶ ἄς ἀπουσιάζουν ἀπʼ αὐτὸ ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία καὶ αἱ περισσότεραι αὐτοκέφαλαι Ἐκκλησίαι τῆς Ἀνατολῆς. Ὁποία ἀπάτη! Ὁποία παγίς! Παγκόσμιον Συνέδριον Ἐκκλησιῶν. Τὸ ὀρθόν: θὰ ἔπρεπε νὰ λέγεται καὶ νὰ γράφεται Παγκόσμιον Συνέδριον αἱρετικῶν. Μὲ τὴν σύνθεσίν του τὸ συνέδριον τοῦτο ὑπενθυμίζει εἰς ἡμᾶς τοὺς Ἕλληνας τὸ κατὰ τὴν περίοδον τῆς Κατοχῆς ἀπατηλὸν ἐκεῖνο πολιτικὸν σχῆμα, τὸ λεγόμενον ΕΑΜ, τοῦ ὁποίου οἱ μὲν κομμουνισταὶ ἧσαν ἡ κυριαρχοῦσα δύναμις, οἱ δὲ ὀλίγοι ἐθνικόφρονες ἀπετέλουν τὸ θλιβερὸν συμπλήρωμα πρὸς ἐξαπάτησιν τοῦ ἀπλοϊκοῦ λαοῦ. Καὶ εἰς τὴν παγίδα αὐτὴν τοῦ Π.Σ.Ε. ὡς ἀνόητα πτηνά, εἰς τὰ ὁποῖα θὰ ὑπάρχει σύνεσις, ἐμπίπτουν θεολόγοι, καὶ τὸ ἀκόμη χειρότερον, ἐπίσκοποι καὶ μητροπολῖται ὡρισμένον Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Σεβασμ. Μητροπολίτην Ρόδου κ. Σπυρίδωνα, ὅστις λέγεται ὅτι ἔλαβεν ἐντολὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἵνα λάβη μέρος εἰς τὰς συνεδριάσεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν!
Ἀλλὰ πρίν, Ἅγιε Ρόδου καὶ λοιποὶ μητροπολῖται τῆς Ὀρθοδοξίας, πρὶν φορέσητε τὰ διάσημα τοῦ ἀρχιερατικοῦ σας ἀξιώματος καὶ ἐμφανισθῆτε ἐνώπιον τοῦ Παγκοσμίου Συνεδρίου τῶν Ἐκκλησιῶν, διὰ νὰ τὸ χαιρετίσητε εὐλαβῶς καὶ νὰ συμπροσευχηθῆτε μετὰ τῶν συνέδρων, μὲ ὅλον τὸν σεβασμὸν εἰς τὸ ἀξίωμά σας τολμῶμεν ἡμεῖς οἱ μικροὶ νὰ σᾶς ἀπευθύνωμεν ἐνώπιον τοῦ Πανελληνίου ποὺ μᾶς βλέπει καὶ ἀκούει, τὴν ἐξῆς ἐρώτησιν: «Οἱ ὑψηλοί σας ξένοι μὲ τὰ μεγάλα ὀνόματα, ποὺ κάθηνται εἰς τὸ Συνέδριον, τὶ εἶνε; Δὲν σᾶς ἐρωτῶμεν τὶ εἶνε ἐξ ἐπόψεως Πατρίδος, πλούτου, κοσμικῆς σοφίας. Αὐτὰ διὰ τὸν εὐσεβὴ ἑλληνικὸν λαὸν τίθενται εἰς δευτέραν μοῖραν. Σᾶς ἐρωτῶμεν, τὶ εἶνε ἐξ ἐπόψεως πίστεως. Εἶνε Ὀρθόδοξοι; Ὄχι. Ἀλλὰ τὶ εἶνε; Εἶνε ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ. Αὐτὸ δὲν δύνασθε νὰ τὸ ἀμφισβητήσητε. Διότι ὅλοι ἀνήκουν εἰς παλαιάς, ἀνανεωθείσας ὑπʼ αὐτῶν εἰς νέα σχήματα αἱρέσεις, τὰς ὁποίας τὸ πάλαι κατεδίκασαν αἱ Τοπικαὶ καὶ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι. Καὶ ἐφʼ ὅσον εἶνε αἱρετικοί, σᾶς ὑποβάλλομεν εὐλαβῶς δευτέραν ἐρώτησιν: Ὁποία ἡ θέσις ὑμῶν
ὡς ἐπισκόπων τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπέναντι αὐτῶν; Ἐὰν ἔζων σήμερον οἱ μεγάλοι τῆς Ἐκκλησίας Πατέρες θὰ ἐλάμβανον μέρος εἰς τοιαῦτα συνέδρια, εἰς τὰ ὁποῖα παρίστανται ὄχι ἀντιπρόσωποι μιᾶς αἱρέσεως, ἀλλὰ ὅλων τῶν αἱρέσεων, τοὺς ὁποίους κατεδίκασαν ἐκεῖνοι μὲ ἀφορισμούς; Νὰ εἶσθε βέβαιοι ὅτι οὐδεὶς ἐκ τῶν ἀοιδίμων ἐκείνων ἀνδρῶν καὶ προμάχων τῆς πίστεως θὰ ἐλάμβανε μέρος. Καὶ σεῖς, οἱ ὁποῖοι σήμερον εἰς τὰς θέσεις αὐτῶν εὑρίσκεσθε καὶ βαρύνεσθε μὲ φρικτοὺς ὄρκους ἔναντι τοῦ θυσιαστηρίου διὰ τὴν φύλαξιν τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης τὸ αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ πράξητε. Ἐκ τῆς ἀπέναντι ἀκτῆς, ἐν τῆ ὁποία «μεγάλα κεκοίμηνται στοιχεῖα», ἔρχονται ἰσχυραὶ φωναὶ καὶ ἀποροῦμεν πῶς δὲν τὰς ἀκούετε. Ἔρχεται ἐν πρώτοις ἡ φωνὴ τοῦ ἁγίου, τοῦ θεοφόρου Ἰγνατίου, ὅστις κηρύττει μεγαλοφώνως ὅτι «πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα κἄν ἀξιόπιστος ἦ, κἄν νηστευτής, κἄν παρθενεύη, κἄν σημεῖα ποιῆ, κἄν προφητεύη, λύκος σοι φαινέσθω, ἐν προβάτου δορᾶ προβάτων φθορὰν κατεργάζεται. Εἴμεθα μαθηταὶ Παύλου καὶ Πέτρου; Γινώμεθα γνήσιοι παῖδες, ἀλλὰ μὴ νόθοι. Προσέχετε ἀπὸ τῶν αἱρετικῶν. Αὐτοὶ εἶνε κύνες, λαθροδάκναι (δαγκάνουν χωρὶς νὰ φωνάζουν), ὄφεις συρόμενοι, δράκοντες, βασιλίσκοι, σκορπιοί, ἀνθρωπόμιμοι πίθηκοι». Ἔρχεται ἡ φωνὴ τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου, ἐπισκόπου Σμύρνης, ὅστις μετὰ δακρύων ὁμιλῶν πρὸς τοὺς μαθητάς του διηγεῖτο ἐπεισόδιον τοῦ διδασκάλου του Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, κατὰ τὸ ὁποῖον ὁ Εὐαγγελιστὴς πορευθεὶς εἰς λουτρὸν ἐν Ἐφέσω καὶ πληροφορηθεὶς ὅτι ἐν αὐτῶ εὑρίσκετο Κήρινθος ὁ αἱρετικὸς ἀνέκραξε˙ «Τέκνα μου, φύγωμεν μὴ καὶ τὸ βαλανεῖον συμπέση ἡμῖν, ἔνδον ὄντος Κηρίνθου τοῦ τῆς ἀληθείας ἐχθροῦ». Ἔρχεται ἡ φωνὴ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ὅστις ἀποκαλεῖ τοὺς αἱρετικοὺς ἀντιχρίστους καὶ προτρέπει τοὺς πιστοὺς νὰ μὴ χαιρετοῦν αὐτούς, μηδὲ νὰ δέχωνται εἰς τὰς οἰκίας των (Α΄ Ἰωάν. 4, 3, Β΄ 7, 10-11). Ἔρχεται ἡ φωνὴ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὅστις δριμύτατα ἐλέγχει τοὺς ψευδοδιδασκάλους, οἱ ὁποῖοι παρεισάγουν αἱρέσεις ἀπωλείας (Β΄ 2, 1). Ἔρχεται ἡ φωνὴ τοῦ ἑτέρου κορυφαῖου, τοῦ Παῦλου, ὅστις ἀναθεματίζει τοὺς διαστρέφοντας τὸ Εὐαγγέλιον, ἀπειλεῖ τιμωρίας τῶν μὴ συμμορφουμένων πρὸς αὐτὸ καὶ ἐν ταῖς ποιμαντορικαῖς ἐπιστολαῖς δίδει ὁδηγίας εἰς τοὺς προϊσταμένους τῶν Ἐκκλησιῶν διὰ νὰ λαμβάνουν αὐστηρὰ μέτρα κατὰ τῶν αἱρετικῶν (Ρωμ. 16, 17, Β΄ Κορινθ. 6, 11, 15, Α΄ Τιμόθ. 1, 19-20, Β΄ 1, 13-14). Εἰς μίαν δὲ στιγμὴν ὁ Ἀπόστολος ἀκούεται νὰ λέγη μετʼ ἀσυνήθους πάθους˙ «Καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρʼ ὅ εὐαγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. Ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι λέγω˙ οἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρʼ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1, 8-9). Ἔρχεται κατόπιν ἡ φωνὴ τοῦ μεγάλου προμάχου τῆς πίστεως, τοῦ Μ. Ἀθανασίου, ὅστις μετὰ παρρησίας κηρύττει ὅτι πᾶς αἱρετικὸς πατέρα ἔχει τὸν διάβολον, ὅστις ἐξ ἀρχῆς μετεστράφη καὶ ἔγινεν ἀνθρωποκτόνος καὶ ψεύστης καὶ διὰ μέσου τῶν αἱρετικῶν διαστρέφει τὰ γνήσια νοήματα τῆς Εὐαγγελικῆς διδασκαλίας. Ἔρχονται τέλος αἱ φωναὶ ὅλων τῶν Πατέρων τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦν μὲ καθαίρεσιν τοὺς κληρικοὺς καὶ ἀφορισμὸν τοὺς λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται εἰς πνευματικὰς ἐπικοινωνίας μετὰ τῶν αἱρετικῶν. (Ἴδε ΜΕ, ΞΔ Ἀποστόλων, ΣΤ΄ Β΄ Οἰκουμ. Συνόδου, ΑΒ-ΑΓ τῆς ἐν Λαοδικεία Συνόδου)».
Ἀναμφιβόλως δὲ οἱ ἐν τοῖς Συνεδρίοις τῶν αἱρετικῶν Ὀρθόδοξοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἔρχονται εἰς ποικίλας πνευματικὰς σχέσεις μετὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ ὑπόκεινται εἰς τὰς ποινὰς τῶν Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, αἱ ὁποῖαι σαλπίζουν εἰς τὰ ὦτά των τὸ τοῦ Παῦλου: Τὶς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Τὶς δὲ συμφώνησις Χριστῶ πρὸς Βελίαρ; (Β΄ Κορινθ. 14-15). Διὰ τοῦτο ὁ γηραιὸς καὶ σεβάσμιος Ἱεράρχης Σάμου κ. Εἰρηναῖος, ἀπηχῶν τὴν φωνὴν τῆς Ὀρθοδόξου συνειδήσεως, ἔγραφεν εἰς καθημερινὴν ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δὲν δύνανται νὰ συμμετέχουν εἰς Συμβούλια καὶ Συνελεύσεις τῶν αἱρετικῶν ὡς ὀργανικὰ μέλη, νὰ ψηφίζουν καὶ νὰ ψηφίζωνται καὶ νὰ λαμβάνουν μονίμους θέσεις εἰς Ἐπιτροπὰς τεταγμένας νὰ ἐκτελοῦν τὰς ἀποφάσεις τῶν Γ. Συνελεύσεών των.

Ἀλλʼ εἰς ταῦτα ἀκούονται ἀντιρρήσεις. Πρώτη ἀντίρρησις: Θὰ μᾶς εἴπουν οἱ θιασῶται τοῦ Συνεδρίου: «Διατὶ ἡμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι νὰ μὴ εἴμεθα ἔξυπνοι, ὥστε νὰ ἐκμεταλλευόμεθα τὰς παρουσιαζομένας περιστάσεις; Τὸ Παγκόσμιον Συνέδριον τῶν Ἐκκλησιῶν μᾶς παρέχει ἐξαιρετικὴν εὐκαιρίαν διὰ νὰ μεταβῶμεν εἰς αὐτὸ καὶ διαφωτίσωμεν τοὺς πεπλανημένους ἀδελφούς! Δὲν βλέπετε πόσον ἐπαινοῦν καὶ θαυμάζουν τὴν Ἐκκλησίαν μας καὶ νοσταλγοῦν τὴν Ὀρθοδοξίαν;» Ἀπαντῶμεν: Ὥστε διὰ διαφώτισιν τῶν αἱρετικῶν μεταβαίνουν εἰς τὸ Συνέδριον οἱ Ὀρθόδοξοι καθηγηταὶ καὶ ἐπίσκοποι; Ἀλλʼ ἐὰν αὐτὸς εἶνε ὁ βαθύτερος σκοπὸς τῆς συμμετοχῆς των, δύνανται οὗτοι νὰ μᾶς εἴπουν ποῖον ἐκ τῶν αἱρετικῶν τούτων διαφώτισαν καὶ ἔκαμαν Ὀρθόδοξον; Δυστυχῶς οὔτε ἕνα δὲν ἔχουν νὰ μᾶς ἐπιδείξουν. Ἐὰν δὲ ἔτυχε κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη νὰ σημειωθοῦν μεταστροφαὶ τινες αἱρετικῶν πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν, τοῦτο ὀφείλεται ὄχι εἰς τὰς διδασκαλίας τῶν Ὀρθοδόξων θεολόγων ἐν τοῖς Παγκοσμίοις Συνεδρίοις τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλʼ εἰς ἄλλα περιστατικά, εἰς τὰ ὁποῖα φαίνονται σαφῶς ὁ δάκτυλος τῆς θείας Προνοίας, ἡ ὁποία διὰ μυστηριωδῶν τρόπων ὁδηγεῖ τοὺς ἔχοντας καλὴν πρόθεσιν εἰς τὴν ἀσφαλῆ ὁδὸν τῆς ἀληθείας, τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλὰ ἐπαινοῦν, καὶ θαυμάζουν – λέγετε – καὶ νοσταλγοῦν οἱ Προτεστάνται τὴν Ὀρθοδοξίαν; Ἐὰν ὄντως νοσταλγοῦν τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἡ Ὀρθοδοξία, ἀγαπητοί μας, δὲν εἶνε μακράν.
Ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε πλησίον. Ὀλίγον ἐὰν σκύψουν, ὀλίγον ἐὰν ταπεινωθοῦν, θὰ εὕρουν τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν, τὸ ἀλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον, θὰ εὕρουν τὰς πηγὰς τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ῥέουν λατρευτικῶς μέσα εἰς εὐτελέστερον ναὸν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλʼ οἱ ἁιρετικοὶ οἱ ὁποῖοι λέγουν ὅτι νοσταλγοῦν τὴν Ὀρθοδοξίαν, εὐφυῶς παίζουν τὸ παιχνίδι των. Προσποιοῦνται οἱ κύριοι αὐτοὶ ὅτι θαυμάζουν καὶ νοσταγοῦν, διὰ νὰ ἐλκύσουν τὴν συμπάθειαν ἡμῶν τῶν ἀνοήτων, οἱ ὁποῖοι ἐν τούτω ὁμοιάζομεν μὲ τὸν κόρακα τοῦ Αἰσωπείου μύθου, ὅστις κολακευθεὶς ἀπὸ τοὺς ἐπαίνους τῆς πονηρᾶς ἀλώπεκος, ἄφησε νὰ πέση ἀπὸ τὸ ῥάμφος του τὸ ἐκλεκτὸν τεμάχιον τοῦ κρέατος. Ὕστερον ἀπὸ τὰς συνομιλίας καὶ διαχύσεις μετὰ τῶν αἱρετικῶν, ἐρωτῶμεν, ποῖος ἐκ τῶν δύο κερδίζει καὶ ποῖος χάνει ἀπὸ τὰ συνέδρια αὐτά; Ὁ αἱρετικὸς χάνει καὶ κερδίζει ὁ Ὀρθόδοξος; Πολὺ ἀμφιβάλλομεν. Θεολογικῶς καὶ ἐκκλησιαστικῶς ἀκατάρτιστοι ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον οἱ ἡμέτεροι μαγνητίζονται ἀπὸ τὴν ἐξαιρετικὴν συμπεριφοράν, ἀπὸ τὴν γλυκολογίαν, ἀπὸ τὴν ἔξωθεν σοφίαν τῶν ξένων καὶ ἀναλύονται εἰς ἐγκώμια αὐτῶν λέγοντες˙ «πόσον καλοὶ ἄνθρωποι εἶνε αὐτοί! Τὶ κρῖμα νὰ μᾶς κρατῆ ἡ Εκκλησία μακρὰν αὐτῶν!». Καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον οἱ εἰς ξένα πανεπιστήμια τὴν Θεολογίαν, σπουδάζοντες ἡμέτεροι νέοι ἐπιστρέφουν εἰς τὴν Πατρίδα μὲ χλιαρὰν τὴν συνείδησιν, ἀνίκανοι πλέον νʼ ἀγωνισθοῦν μὲ φλόγα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν.
Δευτέρα ἀντίρρησις! Θὰ μᾶς εἴπουν οἱ φίλοι τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν: «Ἐὰν δὲν λάβωμεν μέρος εἰς τὰ τοιαῦτα συνέδρια, πῶς θὰ ἐπέλθη ἡ ποθητὴ ἔνωσις;». Καὶ νομίζετε, ἀγαπητοί μας φίλοι, ὅτι διὰ τοιούτων ψευδοσυνεδρίων θὰ προαχθῆ ἡ ἰδέα τῆς ἑνώσεως; Πολὺ ἀπατᾶσθε! Ρίψατε τὰ βλέμματά σας εἰς τὸ πλῆθος τῶν ἀντιπροσώπων τῶν λεγομένων Ἐκκλησιῶν, ἐρευνήσατε ἐπιμελῶς ὄχι τὰ πρόσωπα καὶ τὰς ἀμφιέσεις, ἀλλὰ τὰς ἰδέας των, καὶ ἔπειτα εἴπατέ μας ἐὰν ὅλοι αὐτοὶ συμφωνοῦν ἀναμεταξύ των. Δυστυχῶς δὲν συμφωνοῦν. Διαφωνοῦν ἐπὶ διαφόρων ἀπόψεων τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ἄλλοι ἐξ αὐτῶν δὲν κάμνουν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ἄλλοι δὲν παραδέχονται τὰς ἱερὰς εἰκόνας, ἄλλοι δὲν πιστεύουν εἰς ἱερὰ μυστήρια, καὶ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τέλος ἄλλοι ἀπορρίπτουν καὶ αὐτὸ τὸ θεμελιωδέστατον δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἶνε ἀντιτριαδῖται. Ὅσοι κεφαλαί, τόσαι καὶ γνῶμαι. Καταδικάζουν τὸ ἀλάθητον τοῦ Πάπα, ἀλλʼ ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἔχει γίνει Πάπας, ὑποστηρίζων μὲ τὰς πολυαρίθμους κεφαλὰς τῶν ἀλαθήτων τῆς Λερναίας ταύτης ὕδρας. Ἀληθινὴ Χάβρα τῶν Ἰουδαίων, πύργος Βαβέλ. Ἰδοὺ τὸ Συνέδριον τῆς Ρόδου.
Ἐὰν δἐ τινες ἐξ αὐτῶν ἐκδηλώσουν ποτὲ ἐπιθυμίαν συννενοήσεως μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ πρέπη νὰ εἴπωμεν πρὸς αὐτούς: Ὑπάγετε πρῶτον νὰ συζητήσητε μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀδελφούς σας καί, ἀφοὺ λύσητε τὰς μεταξύ σας διαφορὰς καὶ διατυπώσητε ἕνα κοινὸν πιστεύω ποὺ θὰ ὑπογράφουν ὅλαι αἱ παρατάξεις σας καὶ ἐκλέξητε ἀντιπροσωπείαν, τότε ἔλθετε νὰ συζητήσητε μὲ ἀντιπροσωπείαν ἰδικήν μας, τὴν ὁποίαν θὰ ὁρίση ὄχι μία τις Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀλλὰ Σύνοδος τῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Τότε θὰ φανῆ ἐὰν τὸ ἰδικόν σας πιστεύω συμπίπτει μὲ τὸ πιστεύω τῆς Ὀρθοδοξίας. Μόνον οὔτω θὰ προαχθῆ ἡ ἰδέα τῆς Ἑνώσεως καὶ ὅτι διὰ ψευδοσυνεδρἰων τύπου Ρόδου, εἰς τὰ ὁποῖα ὅλοι παρουσιάζονται μὲ τὰ προσωπεῖα τοῦ χριστιανοῦ, ἀλλʼ ἀφαιρουμένων τῶν προσωπείων των, ἰδοὺ ἔντρομοι βλέπομεν τὰς δυσειδεῖς μορφὰς τῶν ἀρχαίων αἱρετικῶν Κηρίνθου, Μαρκίωνος, Ἀρείου, Μακεδονίου, Εὐτυχοῦς καὶ τόσων ἄλλων.

Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται! Μὲ παραβολικὸν λόγον θέλω νὰ κλεισω τὸ παρὸν ἄρθρον, ὅπερ εἶνε μία ἀσθενὴς ἔκφρασις λύπης καὶ ἀγανατκτήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ. Ὑποθέσατε ὅτι ὑπάρχει μία περικαλλὴς γυνή, ἥτις διὰ τὸ ὑπέροχον αὐτῆς κάλλος ἐποφθαλμιᾶται ὑπὸ τῶν γειτόνων αυτῆς, οἱ ὁποῖοι ποικίλας μηχανεύονται μηχανὰς διὰ νὰ συνάψουν σχέσεις μετʼ αὐτῆς. Ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, ὅστις λαμβάνει γνῶσιν τῶν προθέσεών των, τὶ θὰ κάμη; Θʼ ἀνοίξη τὴν θύραν τῆς οἰκίας του καὶ θὰ καλέση τοὺς ἐπιβούλους αὐτοὺς τῆς οἰκογενειακῆς του τιμῆς καὶ ὑπολήψεως εἰς συνεστίασιν καὶ στενοτέραν γνωριμίαν μετὰ τῆς συζύγου του; Ἀνὴρ ἀγαπῶν εἰλικρινῶς τὴν σύζυγόν του καὶ τρέμων μήπως τρίτος τις παρεισδύση εἰς τὰς σχέσεις των οὐδέποτε τοιαύτην πρᾶξιν ἀνοησίας θὰ διαπράξη. Διὰ τοὺς τοιούτους ἡ θύρα τῆς οἰκίας διὰ παντὸς θὰ εἶνε κλειστή. Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐπιστήση εἰς τὴν γυναῖκά του νὰ ἀποφεύγη οἱανδήποτε μετʼ αὐτῶν σχέσιν. Ἀλλʼ ἐὰν ὑποθέσωμεν ὅτι ἐν γνώσει τῶν προθέσεων καὶ ἐκδηλώσεων τῶν ἐπιβούλων τούτων ἀνοίξη τὴν θύραν τῆς οἰκίας καὶ φέρη τὴν γυναῖκά του εἰς σχέσεις μετʼ αὐτῶν, τότε ὁ ἄφρων σύζυγος ἄς μὴ ἐκπλαγῆ ἐὰν αὔριον ἡ γυνὴ τὸν ἐγκαταλείψη καὶ ἀκολουθήση ἕνα ἐκ τῶν δῆθεν οἰκογενειακῶν φίλων, μετὰ τῶν ὁποίων χθὲς συνέτρωγον καὶ συνδιασκέδαζον.
Ἐννοήσατε τὸν παραβολικὸν λόγον; Ὁλόκληρος ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ μία ἑκάστη ψυχὴ ὀρθοδόξου, εἶνε γυνὴ περικαλλής, «γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον». Ἐπίβουλοι αὐτῆς, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ τὴν ἀποσπάσουν ἀπ[ο τὴν ἀνάγκην τοῦ Νυμφίου καὶ νὰ μεταστρέψουν τὴν ἀγάπην της εἰς μῖσος κατʼ αὐτοῦ, εἶνε οἱ αἱρετικοί. Ὤ! καὶ τὶ δὲν μηχανεύονται διὰ νὰ τὴν ἀποσπάσουν. Ἔ! λοιπόν. Ὁ ἐπίσκοπος, ὅστις διʼ ἑκάστην ψυχὴν ὀρθόδοξον ἐπέχει τὴν θέσιν στοργικοῦ ἀνδρὸς μεριμνῶντος διὰ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, ὁ ἐπίσκοπος θὰ ἔλθη τώρα νʼ ἀνοίξη τὰς θύρας καὶ νὰ εἴπη εἰς ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἐχθροὺς καὶ ἐπιβούλους τῆς Ὀρθοδοξίας˙ Ὁρίστε! Περάσατε εἰς τὸν οἴκόν μου. Αὐτὸ θὰ κάμη; Θὰ γίνη λοιπόν, ἄς μᾶς ἐπιτραποῦν αἱ φράσεις, θὰ γίνη προαγωγὸς καὶ μαστρωπὸς τῶν ψυχῶν, τὰς ὁποίας ἐνεπιστεύθη εἰς αὐτὸν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, εἰς πνευματικὴν πορνείαν καὶ μοιχείαν; Καὶ ἡ Ἐκκλησία μας θὰ καταντήση πνευματικὸν πορνεῖον, εἰς τὸ ὁποῖον τὴ ἀνοχῆ τῶν ποιμένων θὰ εἰσέρχεται πᾶς τις διὰ νὰ ἀσελγῆ ἐπὶ τῶν ἀθανάτων ψυχῶν;
Ὦ ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ἐὰν δὲν θέλετε εἰς τὰ μέτωπά σας νὰ ἐγκολαφθῆ τὸ στίγμα τῆς ἀτιμίας, ἀναλογισθῆτε τίνων εἶσθε διάδοχοι, τίνας φρικτοὺς ὅρκους ἐδώκατε ἐνώπιον ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, λάβετε τὰς ποιμαντορικάς σας ράβδους καὶ ὡς ἄλλοι Ἅγιοι Γεώργιοι καὶ Δημήτριοι θραύσατε τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων τῶν ποικιλονύμων αἱρέσεων καὶ γνωρίσατε εἰς τὰ τέκνα σας ὅτι αὐτὸ ἐν τῆ Ρόδω συνέδριον εἶνε συνέδριον προβατοσχήμων λύκων τῶν ὁποίων οἱ ὁπαδοὶ εἶνε ἕτοιμοι νὰ ἐφορμήσουν εἰς τὰς μάνδρας τῶν Ὀρθοδόξων. Φύλακες ναί, προδόται οὐδέποτε. Ἡ εὐθήνη σας εἶνε τεραστία. Ἀφήσατέ τους νὰ συνεδριάζουν μόνοι τους ἵνα διὰ τῆς ἀποχῆς σας γίνη αἰσθητὴ εἰς τὸν ἑλληνικὸν λαὸν ἡ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεων. Ὑπάρχουν ἀρκετοὶ κοσμικοὶ κύριοι, οἱ ὁποῖοι δύνανται νὰ τοὺς φιλοξενήσουν καὶ συντροφεύσουν κατὰ τὴν τουριστικὴν ἐκδρομὴν εἰς τὴν ὡραίαν αὐτὴν νῆσον τῆς Ἑλλάδος.

Γιατί γέμισαν τά κανάλια μέ ἐκπομπές μαγειρικῆς;

Περί γεύσεως παραινέσεις
ἀπό τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη




-Γιατί γέμισαν τά κανάλια μέ ἐκπομπές μαγειρικῆς;
-Διότι ὁ διάβολος μέ αὐτές εὔκολα προκαλεῖ:
α) Mαζική διαφθορά μέ τήν ὑπερβολή τῆς γεύσης πού γεννᾶ πάθη!
β) Πλύση ἐγκεφάλου μέ τά τατουάζ πού ἔχουν γεμίσει τά χέρια τους καί τό σῶμα τους
οἱ τηλεοπτικοί σέφ
(τέτοια σύμπτωση σχεδόν ὅλοι...)
καί πού ἐξοικειώνουν τούς ἀνθρώπους πού τούς βλέπουν καθημερινά,
μέ τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου πού ἡ Νέα Ἐποχή ἐπιθυμεῖ νά ἐπιβάλλει!
Μ' ἕνα σμπάρο, δυό τρυγώνια!

"Ἡ γεῦσις, καί γενικῶς τά περί τοῦ στόματος εἶναι ἡ μήτηρ καί τό κέντρον ὄλων τῶν σαρκικῶν κάι ἀλόγων παθῶν τά ὑπό τήν γαστέρα ἐνεργούμενα. Αὐτά εἶναι τά πονηρά γεώργια τῆς τροφῆς".

"Τό αἰσθητήριον αὐτό τῆς γεύσεως εἶναι πίθος τετρυπημένος ὁ ὁποῖος πάντοτε πληροῦται καί πάντοτε μένει κενός, εἶναι ἅδης ἀκόρεστος". 

"Τό αἰσθητήριον αὐτό εἶναι τό ἰσχυρότερον πάντων". 

"Ὅθεν ἀπόκλισον τά πολυπίκοιλα βρώματα, τάς πλουσίας τραπέζας. Τά μαγγανεύματα τῶν μαγείρων. Καί πᾶσαν ἄλογον τρυφή". 

"Τί δέ καί γεννῶσι τά πολυποίκιλα τοιαῦτα βρώματα; Βέβαια οὐδέν ἀγαθόν, εἰμή πάθη καί κακίας τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Φέρουν τήν μέθην καί τήν ἀσθένειαν τοῦ σώματος, φέρουν καί ὅλα τά σαρκικά ἁμαρτήματα". 

"Διατί ὅλα ταῦτα τά βρώματα ἐπινοήθησαν; Βέβαια, δέν ἠμπορεῖς νά εἰπῆς ὅτι διά καμίαν ἀναγκαίαν χρείαν καί συντήρησιν τοῦ σώματος, ἀλλά διά μόνην τήν ἐπικατάρατον ἡδονήν τοῦ λαιμοῦ".




Ποτέ μην χάσουμε την ελπίδα!

Το μυστήριο της μετανοίας είναι το μεγαλύτερο και το πιο ευλογημένο μυστήριο που μας προετοιμάζει άριστα για τον ουρανό…

Κανένα αμάρτημα πάνω στη γη δεν είναι ασυγχώρητο για τον άνθρωπο που θα μετανοήση και για τον Θεό της αγάπης που τον δέχεται.
Ο Θεός ευχαριστιέται και αναπαύεται στον άνθρωπο που μετανοεί, όσο αμαρτωλός κι αν είναι. Η μετάνοια είναι πάντα ανοιχτή για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο. Ο Θεός θέλει μόνο την ομολογία του σφάλματος. Από κει και πέρα τα πάντα τελειώνουν. Δια της ταπεινώσεως έρχεται η εξομολόγησις και η εξομολόγησις φέρνει την κάθαρση και η κάθαρση φέρνει την όραση του Θεού...

Τα δάκρυα της μετανοημένης ψυχής αγνίζουν την καρδιά, τον νου, το ψυχή, το σώμα, την ζωή, τον λόγο, αγνίζουν ακόμη και την κάθε έκφραση του ανθρώπου.

Ποτέ μην χάσουμε την ελπίδα. Όσο και αν πέφτουμε και τραυματιζόμαστε να μην απελπιζόμαστε. Εφ’ όσον ο Θεός μας χαρίζει ζωή, αυτό αποτελεί μία εγγύηση του Θεού, ότι μας περιμένει. Εάν ο Θεός δεν ήτο απείρως εύσπλαχνος, κανείς δεν θα σωζόταν. Ο Χριστός μας περιμένει, δεν πρέπει να αργοπορούμε και αναβάλλουμε.


Από το βιβλίο: "Δοκιμασμένες πνευματικές νουθεσίες" Γέροντος Εφραίμ, προηγουμένου Ι.Μ. Φιλοθέου - εκδ. Ορθόδοξη κυψέλη.

Το πρώτο βήμα του χριστιανού είναι να μάθει να πολεμά

Η χριστιανική ζωή είναι ένας αγώνας.
Το πρώτο βήμα του χριστιανού είναι να μάθει να πολεμά. Από την ώρα που ο χριστιανός θα θελήσει να ακολουθήσει τον Χριστό, αρχίζει ένας άγωνας, ένας πόλεμος.

Ο Απ. Παύλος γράφει: «ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (Έφες. 6, 12).

Και ο Κύριος είπε: «Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην• ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν». (Ματθ. 10, 34) και «εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ. 10, 36).
Είναι άναγκη ο χριστιανός να μάθει να πολεμά, να αγωνίζεται εναντίον των έχθρών του. Εχθροί του χριστιανού δεν είναι οι άνθρωποι που είναι γύρω του. Εχθροί του χριστιανού είναι ο διάβολος, είναι ο κόσμος με το αμαρτωλό φρόνημά του. Εχθρός του χριστιανού είναι ο εαυτός του με τις αδυναμίες και τα πάθη του.
Δεν έχουμε καταλάβει πως μοναδικός έχθρος και πολέμιος είναι ο διάβολος. Ο Κύριος τον ονόμασε «ανθρωποκτόνο», διότι φθονεί και μισεί τον άνθρωπο και θέλει την απώλειά του. Εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες και τα πάθη που έχουμε και μας πολεμά νύκτα και μέρα. Είναι έχθρος ύπουλος και πλάνος. Παρουσιάζεται ακόμη ως «άγγελος φωτός», κατορθώνει να κρύβεται, να καμουφλάρεται από τα μάτια των άνθρωπων για να τους πολεμά ευκολότερα.
Χρησιμοποιεί μεθόδους και τρόπους για να μας εξαπατήσει. Είναι πνεύμα πονηρό και μας πολεμά με σκέψεις πονηρές και απατηλές. Υπόσχεται ηδονές, απολαύσεις, γλέντια, διασκεδάσεις, πλούτο και δόξα πολλή. Αυτό έκανε και με τον Κύριό μας στο όρος των πειρασμών.
Αυτό τον έχθρο καλούμαστε να πολεμήσουμε με τη χάρη και τη δύναμη του Χριστού. Ο Κύριος είπε: «ιδού δίδωμι υμίν την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν υμάς ου μη αδικήση»(Λουκ. 10,19).
Δεύτερος εχθρός εξίσου επικίνδυνος είναι ο κόσμος που μας περιβάλλει, όχι βέβαια οι άνθρωποι, αλλά το κοσμικό φρόνημα που επικράτει μέσα στον κόσμο. Ο κόσμος θέλει να επιβάλει τη σφραγίδα του επάνω μας. Ο κόσμος είναι εχθρός του Θεού• «ος αν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ίακ. 4,4). Ο χριστιανός ζει μέσα στον κόσμο, αλλά δεν είναι εκ του κόσμου.
Αλλά εχθρός του χριστιανού είναι και ο ίδιος ο εαυτός του. Είναι πιο επικίνδυνος από τους άλλους δύο. Τον εαυτό μας τον φέρουμε παντού, στο σπίτι, στο δρόμο, στην εργασία μας και στην Εκκλησία ακόμα. Είναι ένας αχώριστος σύντροφος της ζωής μας. Ο εαυτός μας με τις αδυναμίες του, και τα πάθη του, είναι ένας αντίπαλος στην πνευματική μας ζωή. Καλούμαστε αυτόν τον εαυτό μας να τον απαρνηθούμε για να απαλλαγούμε απ’ αυτόν. Ο Κύριος είπε:«Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Ματθ. 16,24).
Ο εαυτός μας έχει ρίζες βαθιές και θέλει καλό άγωνα για να απαλλαγούμε απ’ αυτόν. Αυτούς τους τρεις εχθρούς καλείται ο πιστός να πολεμήσει χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα και τα μέσα της χάριτος που του δίνει ο Θεός, για να μείνει πιστός στο θέλημά του.



Περί μετανοίας



Ὅλοι μας ἁμαρτάνουμε κατ' ἐξακολούθηση. Γλιστρᾶμε καί πέφτουμε. Στήν πραγματικότητα πέφτουμε σέ παγίδες πού μᾶς στήνουν οἱ δαίμονες. Οἱ Πατέρες καί οἱ Ἅγιοι μᾶς λένε συνήθως: "Εἶναι σημαντικό νά σηκωνόμαστε ἀμέσως μετά ἀπό μία πτώση καί νά συνεχίζουμε νά βαδίζουμε πρός τόν Κύριον". Ἀκόμα κι ἄν πέφτουμε 100 φορές τή μέρα, δέν πειράζει· πρέπει νά σηκωνόμαστε καί νά συνεχίζουμε νά βαδίζουμε πρός τόν Θεό, δίχως νά κοιτάζουμε πίσω μας. Ὅ,τι ἔγινε ἔγινε-ἀνήκει στό παρελθόν. Προχωρᾶμε μόνο μπροστά καί ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό τή βοήθειά Του.

Ἡ ἐνθύμηση μιᾶς ἀμαρτίας πού διαπράξαμε δέν σημαίνει ὅτι ἡ ἁμαρτία δέν ἔχει συγχωρηθεῖ. Αὐτή ἡ ἐνθύμηση τῶν ἁμαρτιῶν μας ἀποτελεῖ μόνο μιά προειδοποίηση πρός τόν ἑαυτό μας, ἔτσι ὥστε νά μή μᾶς συνεπάρει ἡ ὑπερηφάνεια καί ἁμαρτήσουμε ξανά. Στήν οὐσία, εἴμαστε ἐμεῖς πού δέν συγχωροῦμε τόν ἑαυτο μας, ὄχι ὁ Θεός. 

Δέν μποροῦμε νά συγχωρήσουμε τόν ἑαυτό μας. λόγῳ τῆς ὐπερηφάνειας μας. Ἕνα αὐθεντικό δεῖγμα ὅτι μιά ἁμαρτία συγχωρήθηκε εἶναι τό γεγονός ὅτι δέν ἐπαναλαμβάνεται, καί ὅτι εἴμαστε ἐν εἰρήνῃ. Εἶναι ἐπίσης σημαντικό τό πῶς διάγουμε τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς μας. Μιά θεάρεστη ζωή στά γεράματά μας σβήνει τίς κηλίδες τῶν νεανικῶν μας ἁμαρτημάτων.

Ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ βιβλίου
ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Γέρων Θαδδαῖος τῆς Βιτόβνιτσα
Ἐν πλῷ

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΑΓΩΓΟΣ ΚΑΙ ΜΑΣΤΡΟΠΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

«ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ» 
= ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΡΟΒΑΤΟΣΧΗΜΩΝ ΛΥΚΩΝ
Ὦ ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ἐὰν δὲν θέλετε στὰ μέτωπά σας νὰ χαραχθῇ τὸ στίγμα τῆς ἀτιμίας, ἀναλογισθῆτε τίνων εἶσθε διάδοχοι, καὶ ποιους φρικτοὺς ὅρκους δώσατε ἐνώπιον ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων

Δικαιολογία την οἰκουμενιστῶν

Θὰ μᾶς ποῦν οἱ φίλοι τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν: «Ἐὰν δὲν λάβωμεν μέρος εἰς αὐτὰ τὰ συνέδρια, πῶς θὰ ἐπέλθη ἡ ποθητὴ ἔνωσις;». Καὶ νομίζετε, ἀγαπητοί μας φίλοι, ὅτι διὰ τοιούτων ψευδοσυνεδρίων θὰ προαχθῆ ἡ ἰδέα τῆς ἑνώσεως; Πολὺ ἀπατᾶσθε! Ρίψατε τὰ βλέμματά σας εἰς τὸ πλῆθος τῶν ἀντιπροσώπων τῶν λεγομένων ἐκκλησιῶν, ἐρευνήσατε ἐπιμελῶς ὄχι τὰ πρόσωπα καὶ τὰς ἀμφιέσεις, ἀλλὰ τὰς ἰδέας των, καὶ ἔπειτα εἴπατέ μας ἐὰν ὅλοι αὐτοὶ συμφωνοῦν ἀναμεταξύ των. Δυστυχῶς δὲν συμφωνοῦν. Διαφωνοῦν ἐπὶ διαφόρων ἀπόψεων τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ἄλλοι ἐξ αὐτῶν δὲν κάμνουν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ἄλλοι δὲν παραδέχονται τὰς ἱερὰς εἰκόνας, ἄλλοι δὲν πιστεύουν εἰς ἱερὰ μυστήρια, καὶ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τέλος ἄλλοι ἀπορρίπτουν καὶ αὐτὸ τὸ θεμελιωδέστατον δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἶνε ἀντιτριαδῖται. Ὅσοι κεφαλαί, τόσαι καὶ γνῶμαι. Καταδικάζουν τὸ ἀλάθητον τοῦ Πάπα, ἀλλʼ ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἔχει γίνει Πάπας, ὑποστηρίζων μὲ τὰς πολυαρίθμους κεφαλὰς τῶν ἀλαθήτων τῆς Λερναίας ταύτης ὕδρας. Ἀληθινὴ Χάβρα τῶν Ἰουδαίων, πύργος Βαβέλ. Ἰδοὺ τὸ Συνέδριον τῆς Ρόδου. 
Ἐὰν δἐ κάποιοι ἐξ αὐτῶν ἐκδηλώσουν ποτὲ ἐπιθυμίαν συννενοήσεως μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ πρέπη νὰ εἴπωμεν πρὸς αὐτούς: Ὑπάγετε πρῶτον νὰ συζητήσητε μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀδελφούς σας καί, ἀφοὺ λύσητε τὰς μεταξύ σας διαφορὰς καὶ διατυπώσητε ἕνα κοινὸν πιστεύω ποὺ θὰ ὑπογράφουν ὅλαι αἱ παρατάξεις σας καὶ ἐκλέξητε ἀντιπροσωπείαν, τότε ἔλθετε νὰ συζητήσητε μὲ ἀντιπροσωπείαν ἰδικήν μας, τὴν ὁποίαν θὰ ὁρίση ὄχι μία τις Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀλλὰ Σύνοδος τῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Τότε θὰ φανῆ ἐὰν τὸ ἰδικόν σας πιστεύω συμπίπτει μὲ τὸ πιστεύω τῆς Ὀρθοδοξίας. Μόνον οὔτω θὰ προαχθῆ ἡ ἰδέα τῆς Ἑνώσεως καὶ ὅτι διὰ ψευδοσυνεδρἰων τύπου Ρόδου, εἰς τὰ ὁποῖα ὅλοι παρουσιάζονται μὲ τὰ προσωπεῖα τοῦ χριστιανοῦ, ἀλλʼ ἀφαιρουμένων τῶν προσωπείων των, ἰδοὺ ἔντρομοι βλέπομεν τὰς δυσειδεῖς μορφὰς τῶν ἀρχαίων αἱρετικῶν Κηρίνθου, Μαρκίωνος, Ἀρείου, Μακεδονίου, Εὐτυχοῦς καὶ τόσων ἄλλων.

Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται!

Μὲ παραβολικὸν λόγον θέλω νὰ κλείσω τὸ παρὸν ἄρθρον, ὅπερ εἶνε μία ἀσθενὴς ἔκφρασις λύπης καὶ ἀγανατκτήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ. Ὑποθέσατε ὅτι ὑπάρχει μία περικαλλὴς γυνή, ἥτις διὰ τὸ ὑπέροχον αὐτῆς κάλλος ἐποφθαλμιᾶται ὑπὸ τῶν γειτόνων αυτῆς, οἱ ὁποῖοι ποικίλας μηχανεύονται μηχανὰς διὰ νὰ συνάψουν σχέσεις μετʼ αὐτῆς. Ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, ὅστις λαμβάνει γνῶσιν τῶν προθέσεών των, τὶ θὰ κάμη; Θʼ ἀνοίξη τὴν θύραν τῆς οἰκίας του καὶ θὰ καλέση τοὺς ἐπιβούλους αὐτοὺς τῆς οἰκογενειακῆς του τιμῆς καὶ ὑπολήψεως εἰς συνεστίασιν καὶ στενοτέραν γνωριμίαν μετὰ τῆς συζύγου του; Ἀνὴρ ἀγαπῶν εἰλικρινῶς τὴν σύζυγόν του καὶ τρέμων μήπως τρίτος τις παρεισδύση εἰς τὰς σχέσεις των οὐδέποτε τοιαύτην πρᾶξιν ἀνοησίας θὰ διαπράξη. Διὰ τοὺς τοιούτους ἡ θύρα τῆς οἰκίας διὰ παντὸς θὰ εἶνε κλειστή. Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐπιστήση εἰς τὴν γυναῖκά του νὰ ἀποφεύγη οἱανδήποτε μετʼ αὐτῶν σχέσιν. Ἀλλʼ ἐὰν ὑποθέσωμεν ὅτι ἐν γνώσει τῶν προθέσεων καὶ ἐκδηλώσεων τῶν ἐπιβούλων τούτων ἀνοίξη τὴν θύραν τῆς οἰκίας καὶ φέρη τὴν γυναῖκά του εἰς σχέσεις μετʼ αὐτῶν, τότε ὁ ἄφρων σύζυγος ἄς μὴ ἐκπλαγῆ ἐὰν αὔριον ἡ γυνὴ τὸν ἐγκαταλείψη καὶ ἀκολουθήση ἕνα ἐκ τῶν δῆθεν οἰκογενειακῶν φίλων, μετὰ τῶν ὁποίων χθὲς συνέτρωγον καὶ συνδιασκέδαζον.
Ἐννοήσατε τὸν παραβολικὸν λόγον; Ὁλόκληρος ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ μία ἑκάστη ψυχὴ ὀρθοδόξου, εἶνε γυνὴ περικαλλής, «γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον». Ἐπίβουλοι αὐτῆς, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ τὴν ἀποσπάσουν ἀπὸ τὴν ἀγκάλη τοῦ Νυμφίου καὶ νὰ μεταστρέψουν τὴν ἀγάπην της εἰς μῖσος κατʼ αὐτοῦ, εἶνε οἱ αἱρετικοί. Ὤ! καὶ τὶ δὲν μηχανεύονται διὰ νὰ τὴν ἀποσπάσουν. Ἔ! λοιπόν. Ὁ ἐπίσκοπος, ὅστις διʼ ἑκάστην ψυχὴν ὀρθόδοξον ἐπέχει τὴν θέσιν στοργικοῦ ἀνδρὸς μεριμνῶντος διὰ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, ὁ ἐπίσκοπος θὰ ἔλθη τώρα νʼ ἀνοίξη τὰς θύρας καὶ νὰ εἴπη εἰς ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἐχθροὺς καὶ ἐπιβούλους τῆς Ὀρθοδοξίας˙ Ὁρίστε! Περάσατε εἰς τὸν οἴκόν μου. Αὐτὸ θὰ κάμη; Θὰ γίνη λοιπόν, ἄς μᾶς ἐπιτραποῦν αἱ φράσεις, θὰ γίνη προαγωγὸς καὶ μαστρωπὸς τῶν ψυχῶν, τὰς ὁποίας ἐνεπιστεύθη εἰς αὐτὸν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, εἰς πνευματικὴν πορνείαν καὶ μοιχείαν; Καὶ ἡ Ἐκκλησία μας θὰ καταντήση πνευματικὸν πορνεῖον, εἰς τὸ ὁποῖον τὴ ἀνοχῆ τῶν ποιμένων θὰ εἰσέρχεται πᾶς τις διὰ νὰ ἀσελγῆ ἐπὶ τῶν ἀθανάτων ψυχῶν;
Ὦ ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ἐὰν δὲν θέλετε εἰς τὰ μέτωπά σας νὰ ἐγκολαφθῆ τὸ στίγμα τῆς ἀτιμίας, ἀναλογισθῆτε τίνων εἶσθε διάδοχοι, τίνας φρικτοὺς ὅρκους ἐδώκατε ἐνώπιον ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, λάβετε τὰς ποιμαντορικάς σας ράβδους καὶ ὡς ἄλλοι Ἅγιοι Γεώργιοι καὶ Δημήτριοι θραύσατε τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων τῶν ποικιλονύμων αἱρέσεων καὶ γνωρίσατε εἰς τὰ τέκνα σας ὅτι αὐτὸ ἐν τῆ Ρόδω συνέδριον εἶνε συνέδριον προβατοσχήμων λύκων τῶν ὁποίων οἱ ὁπαδοὶ εἶνε ἕτοιμοι νὰ ἐφορμήσουν εἰς τὰς μάνδρας τῶν Ὀρθοδόξων. Φύλακες ναί, προδόται οὐδέποτε. Ἡ εὐθύνη σας εἶνε τεραστία. Ἀφήσατέ τους νὰ συνεδριάζουν μόνοι τους ἵνα διὰ τῆς ἀποχῆς σας γίνη αἰσθητὴ εἰς τὸν ἑλληνικὸν λαὸν ἡ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεων. Ὑπάρχουν ἀρκετοὶ κοσμικοὶ κύριοι, οἱ ὁποῖοι δύνανται νὰ τοὺς φιλοξενήσουν καὶ συντροφεύσουν κατὰ τὴν τουριστικὴν ἐκδρομὴν εἰς τὴν ὡραίαν αὐτὴν νῆσον τῆς Ἑλλάδος.

ΜΗΤΡΟΠ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

Γιατί οι ευσεβείς και οι φτωχοί αδικούνται;



Κάποτε ένας άγιος γέροντας προσευχόταν στο Θεό να του αποκαλύψει το μυστήριο, γιατί άνθρωποι δίκαιοι και ευσεβείς είναι φτωχοί και δυστυχούν και αδικούνται, ενώ πολλοί άδικοι και αμαρτωλοί είναι πλούσιοι και αναπαύονται, και πως ερμηνεύονται οι κρίσεις του Θεού. Ο Θεός θέλοντας να τον πληροφορήσει, του έβαλε στην καρδιά λογισμό να κατεβεί στον κόσμο. Περπατώντας λοιπόν ο Γέροντας, βρέθηκε σ’ ένα δρόμο πλατύ, όπου περνούσαν πολλοί... Εκεί υπήρχε ένα λιβάδι και μια βρύση με καθαρό νερό. Ο αββάς, κρύφτηκε στην κουφάλα ενός δένδρου και σε λίγο, να που περνά ένας άνθρωπος πλούσιος, που ξεπέζεψε και κάθισε να φάει. Εκεί που αναπαυόταν, βγάζει ένα πουγκί με εκατό φλουριά, για να τα μετρήσει.. Αφού τα μέτρησε, νόμισε πως τα έβαλε πάλι μέσα στο ρούχο του, εκείνα όμως έπεσαν κάτω στη γη. Σηκώθηκε λοιπόν και καβαλίκεψε το άλογο του, αφήνοντας εκεί τα φλουριά. Έπειτα πέρασε από εκεί άλλος οδοιπόρος, για να πιεί νερό. Βρίσκει τα φλουριά, τα παίρνει και φεύγει γρήγορα. Κατόπιν ήλθε άλλος φτωχός πεζοδρόμος, φορτωμένος και κουρασμένος, και κάθισε κι αυτός να αναπαυτεί. Ενώ έβγαζε ένα παξιμάδι για να φάει, έρχεται και ο πλούσιος και πέφτει πάνω στο φτωχό κα του λέει με θυμό: « Γρήγορα, δος μου τα φλουριά που βρήκες». Ο φτωχός με όρκους μεγάλους έλεγε πως δεν είδε τέτοιο πράγμα. Τότε ο πλούσιος άρχισε να τον δέρνειμε τη βίτσα του λουριού του αλόγου του και με ένα χτύπημα τον σκότωσε. Και άρχισε να ψάχνει όλα τα ρούχα και τα πράγματα του φτωχού, και επειδή δε βρήκε τίποτε έφυγε πολύ λυπημένος. Ο αββάς βλέποντας όλα αυτά έκλαιγε και σπαρασσόταν η καρδιά του για τον άδικο φόνο και παρακαλώντας τον Κύριο έλεγε: «Κύριε, ποια είναι η βουλή Σου και πως υπομένει αυτά η αγαθότητα Σου; Τότε παρουσιάσθηκε Άγγελος και του είπε: μη λυπάσαι, Γέροντα, διότι όλα με το θολή του Θεού γίνονται, αλλά κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση και άλλα για οικονομία. Μάθε, λοιπόν, ότι αυτός που έχασε τα φλουριά είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε. Ο δεύτερος είχε περιβόλι αξίας εκατό φλουριών, αυτό δε ο πλούσιος ως πλεονέκτης που ήταν, το πήρε δικαστικώς μόνο για πενήντα φλουριά. Κι επειδή παρακαλούσε ο φτωχός περιβολάρης το Θεό να κάνει εκδίκηση, οικονόμησε ο Θεός έτσι και τα έδωσε διπλά αντί πενήντα φλουριά, εκατό. Εκείνος δε ο άνθρωπος που φονεύτηκε άδικα, είχε κάνει φόνο, επειδή, όμως, είχε έργα χριστιανικά και θεάρεστα, θέλοντας ο Θεός να τον σώσει και να τον καθαρίσει από την αμαρτία του φόνου, οικονόμησε να σκοτωθεί άδικα, για να σωθεί η ψυχή του. Αυτός δε, ο πλεονέκτης, που έκανε το φόνο, έμελλε να κολασθεί από την πλεονεξία του, γι αυτό τον άφησε ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου, για να πονέσει η ψυχή του και να ζητήσει μετάνοια. Και να τώρα, αφήνει τον κόσμο και πάει να γίνει μοναχός. Λοιπόν πήγαινε τώρα στο κελί σου και μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, διότι είναι ανεξερεύνητες, και ανεξιχνίαστη η προνοητική των πάντων του Θεού διακυβέρνηση, και δεν φθάνει ο νους και η δύναμη της γνώσεως του ανθρώπου να κατανοήσει τα θεία μυστήρια. Γι αυτό κάθε άνθρωπος πρέπει να λέει: «δίκαιος ει, Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις Σου» και από την απόλυτη πίστη του θα σωθεί, καθώς λέγει η Γραφή: «ο δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται». Αφού άκουσε αυτά από τον άγγελο ο Αββάς, δόξαζε το Θεό. 

Από το Γεροντικό 

Ἡ θύμηση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ

"Ἡ θύμηση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ διεγείρει τόν ἐχθρό γιά μάχη. Γιατί μιά ψυχή, πού πιέζει τόν ἑαυτό της νά κάνει τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ, μπορεῖ, μ' αὐτή τήν προσευχή, νά βρεῖ ὁ,τιδήποτε, καί ἀγαθό καί πονηρό.
Πρῶτα ἡ ψυχή μπορεῖ νά δεῖ τό πονηρό στά μύχια τῆς καρδιᾶς της κι ὕστερα μπορεῖ νά δεῖ τό ἀγαθό. Ἡ προσευχή αὐτή μπορεῖ νά ὐποκινήσει τόν ὄφη σέ δράση καί ἡ ἴδια αὐτήν προσευχή μπορεῖ νά τόν συντρίψει. 
Ἡ προσευχή αὐτή μπορεῖ νά ξεχώσει τήν ἁμαρτία πού ζεῖ μέσα μας κι ἡ ἴδια αὐτή προσευχή μπορεῖ νά τήν ξεριζώσει. Ἡ προσευχή αὐτή μπορεῖ νά ὑποδαυλίσει μέσα στήν καρδιά ὅλη τή δύναμη τοῦ ἐχθροῦ, καί ἡ ἴδια αὐτή προσευχή μπορεῖ νά τόν ὑποτάξει καί λίγο-λίγο νά τόν βγάλει ὁλότελα ἀπό μέσα μας.
Τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατεβαίνοντας στά βάθη τῆς καρδιᾶς, θά καθυποτάξει τόν ὄφη πού διαφεντεύει τά λειβαδοτόπια της καί θά σώσει καί θά ζωοποιήσει τήν ψυχή. Συνεχίστε σταθερά τήν προσευχή στό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἔτσι πού ἡ καρδιά νά ἀφομοιώσει μέσα της τόν Κύριο καί ὁ Κύριος νά ἀφοιμοιώσει μέσα Του τήν καρδιά, ἔτσι πού οἱ δυό τους, ἐκείνη κι Ἐκεῖνος, νά γίνουν ἕνα. Αὐτό, ὅμως, δέν πραγματοποιεῖται μέσα σέ μιά μέρα, ἤ σέ δυό μέρες, ἀλλ' ἀπαιτεῖ χρόνια πολλά καί χρόνο πολύ. Χρειάζονται πολύς χρόνος καί μόχθος γιά νά διωχτεῖ ὁ ἐχρθός καί νά ἐγκατασταθεῖ ὁ Χριστός".


Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος


Η δύναμη του καλού λογισμού



- Γέροντα, στην Παλαιά Διαθήκη, στο Δ’ βιβλίο των Μακκαβαίων, αναφέρεται: Ο ευσεβής λογισμός δεν είναι έκριζωτής των παθών, άλλα ανταγωνιστής. Τί σημαίνει;

- Κοίταξε νά δής: Τά πάθη είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, αλλά ό ευσεβής, ό καλός, λογισμός μας βοηθάει νά μην υποδουλωνώμαστε σ’ αυτά.
Οταν ο άνθρωπος φέρνη όλο καλούς λογισμούς και σταθεροποίηση μιά καλή κατάσταση, τά πάθη παύουν νά ενεργούν, οπότε είναι σάν νά μήν υπάρχουν. Δηλαδή ό ευσεβής λογισμός δεν ξερριζώνει τά πάθη, αλλά τά πολεμάει και μπορεί νά τά καταβάλη. Νομίζω, ό συγγραφεύς περιγράφει τί μπόρεσαν νά υποφέρουν οί Άγιοι Επτά Παίδες, ή μητέρα τους Άγια Σολομονή και ό διδάσκαλος τους Άγιος Έλεάζαρος, έχοντας ευσεβείς λογισμούς, γιά νά δείξη ακριβώς τήν δύναμη τοϋ καλού λογισμού.

Ένας καλός λογισμός ισοδυναμεί με μια πολύωρη αγρυπνία! Έχει μεγάλη δύναμη. Όπως τώρα κάποια νέα όπλα σταματούν μέ ακτίνες λέιζερ τον πύραυλο στην βάση του και τον εμποδίζουν νά έκτοξευθη, έτσι και οι καλοί λογισμοί προλαβαίνουν και καθηλώνουν τους κακούς λογισμούς στά αεροδρόμια του διαβόλου, άπό τά όποια ξεκινούν. Γι’ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πρίν προλάβη ό πειρασμός νά σας φυτέψη κακούς λογισμούς, νά φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, γιά νά γίνη ή καρδιά σας ανθόκηπος καί νά συνοδεύεται ή προσευχή σας άπό τήν θεία εύωδία της καρδίας σας.


Όταν κανείς κρατά έστω καί λίγο αριστερό, δηλαδή κακό, λογισμό γιά κάποιον, οποιαδήποτε άσκηση καί άν κάνη, νηστεία, αγρυπνία κ.λπ., πάει χαμένη. Σέ τί θά τον βοηθήση ή άσκηση, άν δεν αγωνίζεται παράλληλα νά μή δέχεται τους κακούς λογισμούς; Γιατί νά μήν άδειάση άπό το πιθάρι πρώτα όλο το κατακάθι τού λαδιού, πού είναι μόνο γιά σαπούνι, καί ύστερα νά βάλη το καλό λάδι, άλλα βάζει το καλό μέ το άχρηστο καί το μουρνταρεύει;

Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη άπό κάθε άσκηση.Κάποιος νέος λ.χ. πολεμείται άπό τον διάβολο καί έχει ακάθαρτους λογισμούς καί κάνει αγρυπνίες, νηστείες, τριήμερα, γιά νά απαλλαγή άπό αυτούς. Ένας αγνός λογισμός όμως πού θά φέρη έχει μεγαλύτερη δύναμη καί άπό τις αγρυπνίες καί άπό τις νηστείες πού κάνει καί τον βοηθάει πιο θετικά.

- Γέροντα, όταν λέτε αγνός λογισμός, αναφέρεσθε μόνο σέ ειδικά θέματα ή καί σέ γενικώτερα;
- Καί σέ γενικώτερα. Γιατί ό άνθρωπος, όταν τά βλέπη όλα μέ καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται καί χαριτώνεται άπό τον Θεό. Μέ τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να ερθη, και έρχεται έπειτα ό διάβολος καί τον αλωνίζει.

- Δηλαδή, Γέροντα, επειδή κατακρίνει, δίνει δικαίωμα στον διάβολο να τον άλωνίση;
- Ναί. Όλη ή βάση είναι ό καλός λογισμός. Αυτό είναι πού ανεβάζει τον άνθρωπο, τον αλλοιώνει προς το καλό. Πρέπει να φθάση κανείς στο σημείο να τά βλέπη όλα καθαρά. Είναι αυτό πού είπε ό Χριστός: ­Μή κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε. Μετά φθάνει ό άνθρωπος σε μία κατάσταση πού βλέπει τά πάντα μέ τά πνευματικά μάτια όχι μέ τά ανθρώπινα. Όλα τά δικαιολογεί, μέ την καλή έννοια.

Πρέπει νά προσέχουμε νά μή δεχώμαστε τά πονηρά τηλεγραφήματα του διαβόλου, γιά νά μή μολύνουμε ­τον Ναόν τον Αγίου Πνεύματος καί άπομακρυνθή ή Χάρις του Θεού, μέ αποτέλεσμα νά σκοτισθούμε. Το Άγιο Πνεύμα, όταν δη τήν καρδιά μας αγνή, έρχεται καί κατοικεί μέσα μας, γιατί αγαπάει τήν αγνότητα – γι’ αυτό καί παρουσιάσθηκε σάν περιστέρι.

Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Γ', Πνευματικός αγώνας


“Είμαστε στα χέρια του Θεού!”

Ερώτηση: 
Μπορούμε να γνωρίζουμε το μέλλον μας; 
Τι να σκεφτόμαστε όσον άφορα το μέλλον μας;

Πάτερ Θαδδαίος: 
Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε τι θα μας συμβεί ούτε το επόμενο λεπτό. Δεν γνωρίζουμε τι θα μας συμβεί γενικώς. Το μέλλον μας, δεν εξαρτάται από εμάς.

Εμείς προγραμματίζουμε τη ζωή μας, ή ζωή όμως δεν εξαρτάται από εμάς. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τέτοιες σκέψεις.
Παρόλο πού κάνουμε σχέδια διάφορα γιά τη ζωή μας, το καλύτερο γιά μας είναι να παραδώσουμε τη ζωή μας, το μέλλον μας στα χέρια του Κυρίου. Αυτός εΐναι πού προγραμματίζει καί γνωρίζει τι θά γίνει μέ έμας.
Έμείς πρέπει νά ελευθερωθούμε άπό τέτοιου είδους σκέψεις καί άπό τέτοιου είδους ερωτήσεις όπως: Τί θά γίνει; Πώς θα γίνει;
Πρέπει να είμαστε ελεύθεροι, εντελώς αφημένοι στα χέρια του Κυρίου.
Σήμερα οι άνθρωποι ψάχνουν την ηρεμία, την ησυχία, την ελευθερία. Αναζητούν τήν ελευθερία μέσω των απολαύσεων καί πιστεύουν πως μέσα σ’ αυτή τήν ελευθερία υπάρχουν όλες οί απαντήσεις, όλα τά μυστικά, όλη η αλήθεια.
Δυστυχώς πολύ συχνά αυτή ακριβώς ή ελευθερία είναι σκλαβιά. Καί έτσι οί άνθρωποι, ενώ αναζητούν τήν ελευθερία καταλήγουν νά είναι σκλάβοι.

Ακόμη και όταν έχουν τα πάντα: χρήματα, πλούτη και πάλι δεν είναι ελεύθεροι. Εΐναι υπηρέτες τών υλικών αγαθών, σκλάβοι χωρίς ησυχία καί γαλήνη.
Ακόμη και όταν νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, να πάνε όπου θέλουν ακόμη και τότε δεν είναι ελεύθεροι.

Η ελευθερία του Κυρίου, είναι εκείνη η ελευθερία που απελευθερώνει τον άνθρωπο από την τυραννία των σκέψεων.

Ό άνθρωπος έχει ησυχία μόνον όταν δέν τόν τυραννούν κακές σκέψεις. Ο τέτοιου είδους άνθρωπος συνεχώς προσεύχεται. Περιμένει τό καλό καί όλες τίς ελπίδες του τίς αφήνει στον Κύριο. Ενεργεί σύμφωνα μέ τή συνείδηση του, αγωνίζεται καί προσπαθεί γιά τό καλύτερο.
Ό καλός άνθρωπος κάθε δουλειά τήν κάνει μέ όλη τήν καρδιά του. Κάθε κίνηση του, κάθε λέξη πού λέει, κάθε σκέψη πού κάνει, κάθε έργο, όλα, πηγάζουν μέσα άπό τήν καρδιά του.
Είναι καλό ή ύπαρξη μας να συμμετέχει ολόκληρη και στην προσευχή και στην δουλειά και σ’ όλα…
Και φυσικά να μήν είμαστε από την πλευρά των αδίκων. Ούτε να πολεμάμε κανένα με τις σκέψεις μας. Ειδικά με τις σκέψεις μας να μην πολεμάμε κανένα. Νά βρίσκουμε λύσεις μέ όλους. Να λύνουμε ήρεμα τα προβλήματα μας με όλους. Όταν κάποιος μας προσβάλλει νά μήν τό παίρνουμε κατάκαρδα. Τώρα μας προσβάλλει ο ένας, άλλη φορά θα μας προσβάλλει άλλος. Αύριο ποιος ξέρει ποιος θα μας στενοχωρήσει… Δεν πρέπει συνέχεια εμείς να δίνουμε προσοχή σ’ αυτές τις προσβολές…

Αυτές τις προσβολές πρέπει να τις νικήσουμε με την ησυχία μας, δεν πρέπει να τις παίρνουμε κατάκαρδα. Να μην βάζουμε αυτά τα λόγια στην καρδιά μας.

Και όταν δεν θα βάζουμε αυτά τα λόγια στην καρδιά μας, δεν θα τα παίρνουμε κατάκαρδα. Θα αποκρούουμε τον εχθρό, πού θέλει να μας προσβάλλει, με ηρεμία και έτσι αυτός δεν θα καταφέρει να μας χαλάσει την εσωτερική μας γαλήνη.
Υπάρχει περίπτωση πως και αργότερα θα προσπαθήσει να μας προσβάλλει. Όταν όμως μας δει να παραμένουμε ήσυχοι θα σηκώσει τα χέρια του από εμάς.
Όλοι θαυμάζουν τον άνθρωπο πού διατηρεί την εσωτερική του γαλήνη και τον ρωτούν: «Πώς καταφέρνεις να είσαι τόσο ήρεμος; Πώς απέκτησες αυτή τήν ηρεμία; Σάν νά μήν σέ ενδιαφέρει αυτή ή ζωή. Όλοι μας έχουμε νεύρα. Νευριάζουμε εύκολα μέ τίς προσβολές, ενώ εσύ τίποτα. Δεν θυμώνεις με τίποτε… Πώς το καταφέρνεις; Πώς είναι δυνατό;”

Στην ουσία βέβαια ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να κατακτήσει κάτι τέτοιο. Ο Κύριος είναι που ενεργεί και φροντίζει. Ο Κύριος προστατεύει την ησυχία μας όταν Του προσευχόμαστε συνέχεια…

από το βιβλίο: Πνευματικές συζητήσεις, γέροντος Θαδδαίου, εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη