Ὅλοι μας ἁμαρτάνουμε κατ' ἐξακολούθηση. Γλιστρᾶμε καί πέφτουμε. Στήν πραγματικότητα πέφτουμε σέ παγίδες πού μᾶς στήνουν οἱ δαίμονες. Οἱ Πατέρες καί οἱ Ἅγιοι μᾶς λένε συνήθως: "Εἶναι σημαντικό νά σηκωνόμαστε ἀμέσως μετά ἀπό μία πτώση καί νά συνεχίζουμε νά βαδίζουμε πρός τόν Κύριον". Ἀκόμα κι ἄν πέφτουμε 100 φορές τή μέρα, δέν πειράζει· πρέπει νά σηκωνόμαστε καί νά συνεχίζουμε νά βαδίζουμε πρός τόν Θεό, δίχως νά κοιτάζουμε πίσω μας. Ὅ,τι ἔγινε ἔγινε-ἀνήκει στό παρελθόν. Προχωρᾶμε μόνο μπροστά καί ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό τή βοήθειά Του.
Ἡ ἐνθύμηση μιᾶς ἀμαρτίας πού διαπράξαμε δέν σημαίνει ὅτι ἡ ἁμαρτία δέν ἔχει συγχωρηθεῖ. Αὐτή ἡ ἐνθύμηση τῶν ἁμαρτιῶν μας ἀποτελεῖ μόνο μιά προειδοποίηση πρός τόν ἑαυτό μας, ἔτσι ὥστε νά μή μᾶς συνεπάρει ἡ ὑπερηφάνεια καί ἁμαρτήσουμε ξανά. Στήν οὐσία, εἴμαστε ἐμεῖς πού δέν συγχωροῦμε τόν ἑαυτο μας, ὄχι ὁ Θεός.
Δέν μποροῦμε νά συγχωρήσουμε τόν ἑαυτό μας. λόγῳ τῆς ὐπερηφάνειας μας. Ἕνα αὐθεντικό δεῖγμα ὅτι μιά ἁμαρτία συγχωρήθηκε εἶναι τό γεγονός ὅτι δέν ἐπαναλαμβάνεται, καί ὅτι εἴμαστε ἐν εἰρήνῃ. Εἶναι ἐπίσης σημαντικό τό πῶς διάγουμε τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς μας. Μιά θεάρεστη ζωή στά γεράματά μας σβήνει τίς κηλίδες τῶν νεανικῶν μας ἁμαρτημάτων.
Ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ βιβλίου
ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Γέρων Θαδδαῖος τῆς Βιτόβνιτσα
Ἐν πλῷ