.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Προτροπές πρός ὀρθόν βίον

Παιδιά μου, ὅλοι ξέρουμε, πῶς θά σωθοῦμε, ἀλλά χάνουμε τήν σωτηρία μας ἀπό τήν πνευματική μας ἀμέλεια. Πρέπει λοιπόν, ἀρχικά, νά τηροῦμε μέ ἀκρίβεια τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου» «καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 22, 37-39). Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ νόμου καί τό πλήρωμα τῆς χάριτος. 
Λίγα λόγια, ἀλλά μέ πολλή καί μεγάλη δύναμι. Ὅλες οἱ ἀρετές ἐξαρτῶνται ἀπ᾽ αὐτή, γι᾽ αὐτό καί ὁ Ἀπ. Παῦλος ὀνομάζει τήν ἀ γ ά π η τέλος τοῦ νόμου. Αὐτή εἶναι ἑπομένως ἡ σωτηρία μας, ἡ διπλῆ ἀγάπη, ἡ ἀρχή καί τό τέλος κάθε καλοῦ ἔργου τῶν ἀνθρώπων.
Ὑπάρχει λύπη ὠφέλιμη καί λύπη καταστρεπτική. Γνωρίσματα τῆς καλῆς λύπης εἶναι ἡ θλῖψι γιά τά δικά μας ἁμαρτήματα, ἡ λύπη γιά τήν ἄγνοια, πού ἔχουν οἱ ἀδελφοί μας καί ὁ φόβος μήπως χάσουμε τήν ἀγαθή προαίρεσι καί δέν φθάσουμε στόν σκοπό τῆς σωτηρίας.
Ἐνῶ τῆς ἄλλης, πού δημιουργεῖ ὁ ἐχθρός, εἶναι ἡ παράλογη καί ὑπερβολική θλῖψι, πού οἱ πατέρες τήν ὀνομάζουν ἀκηδία. Τό πνεῦμα αὐτό τῆς ἀκηδίας καί τῆς λύπης, πρέπει νά τό διώχνουμε μέ τήν προσευχή καί τήν ψαλμωδία.
Ἄς προσέχῃ, λοιπόν, ὅποιος νομίζει πώς στέκεται, γιά νά μή πέσῃ. Γιατί αὐτός πού ἔπεσε, ἔχει μία μόνο φροντίδα, νά σηκωθῆ, ἐκεῖνος ὅμως, πού στέκεται, ἄς προσέχῃ νά μή πέσῃ, γιατί οἱ πτώσεις εἶναι διάφορες. Αὐτοί πού ἔπεσαν ἔχουν στερηθῆ τή θεία χάρι κι ὅταν σηκώθηκαν, ἡ ζημιά τους δέν ἦταν μικρή. Αὐτός πού στέκεται, ἄς μήν ἐξευτελίζη τόν ἄλλον πού ἔπεσε, μήπως πάθῃ κιαὐτός τά ἴδια καί βρεθῆ σέ χειρότερο βάραθρο. Εἶναι πολύ φυσικό, ἡ φωνή πού ἔρχεται ἀπό βαθύ πηγάδι καί καλεῖ σέ βοήθεια, νά μήν ἀκουσθῆ, ὅπως λέει καί ὁ ψαλμωδός: «Μή καταπιέτω με βυθός, μηδέ συσχέτω ἐπ᾽ ἐμέ φρέαρ τό στόμα αὐτοῦ» (Ψαλμ. 68,16). Ὁ πρῶτος πού ἔπεσε, ἔμεινε (μέσα στό πηγάδι), σύ ὅμως πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, μήπως, ὅταν πέσῃς, δέν μπορέσης νά σηκωθῆς καί γίνης τροφή στά θηρία. 
Ἐκεῖνος, πού πέφτει δέν μπορεῖ νά κλείσῃ τήν πόρτα στόν πονηρό. Ἀλλά σύ μή νυστάξῃς καθόλου καί ψάλλε πάντοτε τό θεῖο ρητό: «Φώτισον τούς ὀφθαλμούς μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον» (Ψαλμ. 22,4). Τέλος νά ἀγρυπνῆς συνέχεια, γιατί ὁ διάβολος σάν λέοντας ὠρύεται κοντά σου.
Τό πόσο καλή καί σωστική εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, φαίνεται καί ἀπό τό ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τήν ἐνδύθηκε γιά νά οἰκονομήση τούς ἀνθρώπους, ἀφοῦ μάλιστα εἶπε: «Μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11,29). Πρόσεχε ποιός εἶναι αὐτός, πού μιλεῖ καί γίνε τέλειος μαθητής Του. Ἡ ἀρχή καί τό τέλος στά καλά ἔργα ἄς εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, ἐννοῶ τό ταπεινό φρόνημα καί ὄχι μόνο τά σχήματα λόγου. Ὅταν ἡ ψυχή σκέπτεται ταπεινά, ταπεινές θά εἶναι καί οἱ ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις. Ἔχεις ἐφαρμόσει ὅλες τίς ἀρετές; 
Ὁ Κύριος τό ξέρει, ἀλλά ὁ Ἴδιος μᾶς λέει, ν᾽ ἀρχίζουμε πάλι ἀπό τήν ταπείνωση, λέγοντας, «ὅταν πάντα ποήσητε, εἴπατε. Δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν» (Λουκ. 17,10).
Ἡ ταπεινοφροσύνη ἀποκτᾶται μέ ὀνειδισμούς, μέ ὕβρεις καί πόνους, σέ σημεῖο πού νά σέ ποῦν τρελλό καί ἀνόητο, πτωχό, ἀδύνατο καί τιποτένιο, ἀπρόκοπτο σέ καλά ἔργα, ἀνίκανο νά μιλᾶς, ἀνυπόληπτο, ἐξουθενωμένο. Αὐτά εἶναι τά νεῦρα τῆς ταπεινοφροσύνης. Κι ὁ Κύριος τά ἴδια ἄκουσε καί ἔπαθε. Καί Σαμαρείτη τόν εἶπαν καί δαιμονισμένο. Πῆρε τήν μορφή δούλου, μαστιγώθηκε καί γέμισε στό σῶμα Του πληγές.
Πρέπει λοιπόν κι ἐμεῖς νά μιμούμεθα τίς πράξεις τῆς ταπεινοφροσύνης. Εἶναι μερικοί, πού μέ ἐξωτερικά σχήματα ὑποκρίνονται τόν ταπεινό ἀπό φιλοδοξία, ἀλλά φανερώνονται ἀπό τά ἀποτελέσματα. Ὅταν τύχη νά ὑβριστοῦν ἐλαφρά, δέν ὑπομένουν, χύνοντας ἀμέσως τό δηλητήριό τους, σάν τά δηλητηριώδη φίδια.
Ἡ ὀργή λοιπόν εἶναι μικρό ἁμάρτημα. Τό πιό βαρύ ὅμως ἁμάρτημα ἀπ᾽ ὅλα εἶναι ἡ μνησικακία. Γιατί ὁ θυμός διαλύεται σάν τόν καπνό, πού θολώνει γιά λίγο τήν ψυχή, ἡ μνησικακία ὅμως σάν μόνιμη κατάσταση ἐξαγριώνει τήν ψυχή περισσότερο κι ἀπό θηρίο. Καί ὁ σκύλος, ὅταν χτυπήση κάποιο μέ μανία, μέ λίγη τροφή μαλακώνει, ὅπως καί τά ἄλλα θηρία, πού πραΰνονται μέ τήν ἀγάπη. Ἐκεῖνος ὅμως, πού κυριεύεται ἀπό μνησικακία, οὔτε μέ παρακλήσεις ἀλλάζει, οὔτε μέ τροφή μαλακώνει, οὔτε μέ τόν χρόνο, πού μεταβάλλει τά πάντα, μπορεῖ νά θεραπευθῆ. Οἱ μνησίκακοι εἶναι οἱ πιό ἀσεβεῖς καί παράνομοι ἀπ᾽ ὅλους, γιατί δέν ὑπακούουν στά λόγια τοῦ Χριστοῦ πού λέει, «Ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου καί οὔτω προσάγαγε τό δῶρον» (Ματθ. 5,24) καί «μή ἐπιδυέτω ὁ ἥλιος ἐπί τῷ παροργισμῷ ὑμῶν» (Ἐφεσ. 4,26).
Πρέπει λοιπόν νά προσέχουμε τήν μνησικακία. Ἀπ᾽ αὐτή γεννῶνται πολλά κακά, ὅπως ὁ φθόνος, ἡ λύπη καί ἡ καταλαλιά. Ἡ ζημιά πού κάνουν, ἄν καί φαίνεται μικρή, ὅπως τά λεπτά βέλη τοῦ ἐχθροῦ, εἶναι θανατηφόρα. Πολλές φορές τά τραύματα, πού προξενεῖ ἕνα δίκοπο μαχαίρι, ἤ ἕνα μεγάλο ξίφος, πού εἶναι ἡ πορνεία, ἡ πλεονεξία καί ὁ φθόνος, μποροῦν νά θεραπευθοῦν μέ τό σωτήριο φάρμακο τῆς μετανοίας. 
Ἡ ὑπερηφάνεια ὅμως, ἡ μνησικακία καί ἡ κατάκρισι, ἐπειδή θεωροῦνται μικρά βέλη, ξεφεύγουν ἀπό τήν προσοχή καί πληγώνουν τήν ψυχή θανατηφόρα, στά πιό σπουδαῖα μέρη. Κι αὐτά τήν φονεύουν, ὄχι τόσο μέ τίς μεγάλες πληγές, πού ἄνοιξαν, ὅσο μέ τήν ἀμέλεια, στήν ὁποία ρίχνουν τούς πληγωμένους. Γιατί, ἐπειδή περιφρόνησαν τήν καταλαλιά καί τά ἄλλα, σάν ἀσήμαντα, σιγά σιγά ἀπό τά ἴδια νικήθηκαν.
Στ᾽ ἀλήθεια ἡ κατάκρισι εἶναι βαρύ καί φοβερό ἁμάρτημα. Κι ὅμως εἶναι τροφή καί ἀνάπαυσι γιά πολλούς ἀνθρώπους. Σύ μή δεχθῆς ποτέ ν᾽ ἀκούσης κάτι σέ βάρος ἄλλου. 
Μή κάνεις τήν ψυχή σου δοχεῖο ἀπό ξένες κακίες. Κράτησε τήν ψυχή σου ἁπλῆ, γιατί ἄν δεχθῆς τήν ἀκαθαρσία τῶν κακῶν λόγων, μέ τίς σκέψεις θά φέρης ἐμπόδια στήν προσευχητική σου διάθεσι καί θά μισήσης χωρίς αἰτία, ὅσους συναντᾶς. Ἀφοῦ πρῶτα ἡ ἀκοή σου θά ἔχη μολυνθῆ μέ τίς κακολογίες, ὅλους θά τούς κοιτᾶς μέ ἀγένεια, ὅπως παθαίνει ὁ ὀφθαλμός, ὅταν κοιτάξη στό ἔγχρωμο δυνατό φῶς καί δέν μπορεῖ νά δῆ καθαρά τό σχῆμα αὐτῶν, πού βλέπει.
Γι αὐτό πρέπει νά προσέχουμε πολύ τήν γλῶσσα καί τήν ἀκοή μας. Νά μή λέμε τίποτα ἀλλά καί νά μήν ἀκοῦμε, μέ ἐμπάθεια· γιατί ἔχει γραφῆ, «Μή ἀκοήν ματαίαν παραδέξασθαι» (Ἐξ. 23,1) καί «τόν καταλαλοῦντα λάθρα τῷ πλησίον αὐτοῦ, τοῦτον ἐξεδίωκον» (Ψαλμ. 100,5). Καί στό ψαλτήρι, «ὅπως λαλήσῃ τό στόμα μου τά ἔργα τῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ 16,4). 
Ἐμεῖς συνήθως μιλᾶμε, χωρίς νά ξέρουμε. Πρέπει λοιπόν νά μήν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη σέ ὅσα λέγονται, οὔτε νά κατακρίνουμε ὅσους κατακρίνουν, ἀλλά σύμφωνα μέ τήν Γραφή νά ἐφαρμόζουμε τό «Ἐγώ δέ ὡσεί κωφός οὐκ ἤκουον καί ὡσεί ἄλαλος οὐκ ἀνοίγων τό στόμα μου» (Ψαλμ. 37,14).
Σέ καμμιά περίπτωσι δέν κάνει νά χαιρώμαστε στήν δυστυχία κάποιου ἀνθρώπου, ὅσο ἁμαρτωλός κι ἄν εἶναι. Μερικοί μάλιστα, ὅταν βλέπουν κάποιο νά μαστιγώνεται ἤ νά φυλακίζεται ἀπό ἄγνοια, λένε «Ὁ στρώσας κακῶς ταλαιπωρήσει ἐν τῷ δεινῶ», δηλ. ὅποιος δέν στρώσει καλά, θά κοιμηθῆ καί ἄσχημα. Σύ λοιπόν, πού ἔχεις τακτοποιήσει καλά τά θέματά σου, νομίζεις πώς θά ἀναπαυθῆς στήν ζωή σου; Καί τί θά ποῦμε γι᾽ αὐτό, πού λέει ἡ Γραφή, «ἕν συνάντημα τῷ δικαίῳ καί τῷ ἁμαρτωλῷ»; Ἡ ζωή μας πάνω στή γῆ εἶναι ἴδια, ἄσχετα ἄν ἡ πολιτεία μας εἶναι διαφορετική.
Ὅπως δέν κάνει νά μισοῦμε τούς ἐχθρούς μας, τό ἴδιο δέν κάνει νά περιφρονοῦμε καί νά ἐξευτελίζουμε τούς ραθύμους στήν ἀρετή. Μερικοί γιά (νά δικαιολογήσουν) τούς ἑαυτούς τους χρησιμοποιοῦν τό Γραφικό,«Μετά ὁσίου ὅσιος ἔσῃ» καί «μετά στρεβλοῦ συνδιαστρέψεις» (Ψαλμ. 17, 26-27) καί λένε ὅτι πρέπει ν᾽ ἀποφεύγουμε τούς ἁμαρτωλούς γιά νά μή διαστραφοῦμε. Ἀλλά ἐξ ἀγνοίας πράττουν τά ἀντίθετα. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἐδῶ δέν παραγγέλλει τήν ἀποφυγή, γιά νά μή γίνουμε στρεβλοί, ἀλλά τήν προσπάθεια (πού πρέπει νά δείξουμε) γιά τήν διόρθωσί τους. Τό «συνδιαστρέψεις» θά πῆ νά στρέψης τόν κακό (ἄνθρωπο) στόν ἑαυτό σου, στήν ἀρετή, ἀπό ἀριστερά στά δεξιά.
Εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο νά προσπαθῆ νά διδάσκη, ὅποιος δέν μπόρεσε νά ζήση ἔμπρακτα τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ὅπως αὐτός πού ἔχει παλαιό σπίτι καί ἑτοιμόρροπο, ὅταν φιλοξενήση ξένους, κινδυνεύει νά τούς βλάψη μέ τήν πτώση τοῦ οἰκήματος, τό ἴδιο κι αὐτοί, ἐπειδή δέν ἔκτισαν σταθερά τό πνευματικό τους οἰκοδόμημα, θά ὁδηγήσουν στήν καταστροφή ὅσους τούς πλησιάζουν νά ὠφεληθοῦν μαζί μέ τούς ἑαυτούς τους. 
Γιατί, ἐνῶ μέ τά λόγια τους τούς κάλεσαν στήν σωτηρία, μέ τό κακό τους παράδειγμα τούς σκανδάλισαν πολύ. Τά καλά καί θεωρητικά λόγια μοιάζουν μέ εἰκόνα ζωγραφικῆς, πού ἔχει γίνει ἀπό χρώματα, ἕτοιμα νά διαλυθοῦν σέ λίγο χρόνο ἀπό τούς ἀνέμους καί τίς σταγόνες τῆς βροχῆς. Τήν πρακτική ὅμως διδασκαλία οὕτε ὁλόκληρος αἰώνας δέν θά μπορέση νά διαλύση. Γιατί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, λαξεύοντας τά πιό σκληρά μέρη τῆς ψυχῆς, χαρίζει στούς πιστούς τήν αἰώνια μορφή τοῦ Χριστοῦ.

Μ Ἀθανασίου: Βίος τῆς Ὁσίας Συγκλητικῆς

Ο πόλεμος των λογισμών

Εκείνοι που προσπαθούν να ζήσουν πνευματικά, έχουν να διεξαγάγουν ένα δύσκολο και ανηλεή πόλεμο με τους λογισμούς σε κάθε στιγμή της ζωής τους• έναν πνευματικό, αόρατο πόλεμο. Η ψυχή τους πρέπει να λειτουργεί ακατάπαυστα ως ένα μάτι καθαρό, ικανό να παρατηρεί και να παρακολουθεί τους λογισμούς που ο πονηρός ενσπείρει στην καρδιά τους και να τους εξοβελίζει. 

Η καρδιά των ανθρώπων αυτών πρέπει να φλέγεται πάντα από πίστη, ταπείνωση κι αγάπη. Διαφορετικά ο πονηρός διάβολος βρίσκει εύκολα είσοδο και προσπαθεί να μειώσει την πίστη ή και να την εξαλείψει τελείως και να ενσπείρει κάθε κακή επιθυμία, που μετά ο άνθρωπος δε θα μπορέσει να την απομακρύνει ούτε με δάκρυα. Γι’ αυτό μην αφήνεις την καρδιά σου να ’ναι ψυχρή, ιδιαίτερα την ώρα της προσευχής. 

Ν’ αποφεύγεις με κάθε τρόπο την αδιαφορία. Πολλές φορές στα χείλη βρίσκεται η προσευχή και στην καρδιά η πονηρία, η δυσπιστία ή και η απιστία ακόμα. Έτσι ο άνθρωπος φαίνεται να είναι με τα χείλη του κοντά στο Θεό και με την καρδιά του μακριά απ’ Αυτόν. Την ώρα που προσευχόμαστε, ο πονηρός μετέρχεται τα πάντα για να ψυχράνει την καρδιά μας, να την εξαπατήσει με κάθε μέσο που εμείς δεν μπορούμε να διακρίνουμε. Να προσεύχεσαι και να προσέχεις ταυτόχρονα, να θωρακίζεις την καρδιά σου.

Αν προσεύχεσαι για να ζητήσεις κάτι από το Θεό, τότε πριν από την προσευχή σου φρόντισε να οπλιστείς με θερμή και ακλόνητη πίστη. Μην αφήσεις να μπουν στην ψυχή σου σπέρματα αμφιβολίας ή απιστίας. Θα είναι άσχημο για σένα την ώρα που προσεύχεσαι η καρδιά σου να ταλαντεύεται ανάμεσα στην πίστη και την απιστία, η πίστη σου να μην είναι σταθερή. Μην περιμένεις να σου δώσει ο Κύριος αυτό που ζήτησες με αδύναμη πίστη. Τέτοια προσευχή προσβάλλει τον Κύριο, κι ο Θεός δε δίνει τις δωρεές Του στους βλάσφημους. 

«Πάντα όσα αν αιτήσησθε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα’ 22), είπε ο Κύριος. Αυτό σημαίνει πως αν αμφιβάλεις, αν η πίστη σου δεν είναι σταθερή, δε θα λάβεις.

Είπε ακόμα πως «εάν εχητε πίστιν και μη διακριθήτε… καν τω όρει τούτω είπητε, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται» (Ματθ. κα’ 21). Επομένως, αν αμφιβάλετε κι είστε ολιγόπιστοι, δε θα έχετε τη δύναμη να κάνετε τα έργα αυτά. «Αιτείτω δε εν πίστει, μηδέν διακρινόμενος· ο γαρ διακρινόμενος έοικε κλύδωνι θαλάσσης ανεμιζομένω και ριπιζομένω», λέει ο απόστολος Ιάκωβος. 

«Μη γαρ οιέσθω ο άνθρωπος εκείνος ότι λήψεταί τι παρά Κυρίου, ανήρ δίφυχος ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού» (Ιακ. α’ 6-8). Η ψυχή που αμφιβάλλει ότι ο Θεός μπορεί να της δώσει εκείνο που ζητά, θα τιμωρηθεί από το Θεό για την απιστία της. Θα θλίβεται, θα την κατατρώγει η αμφιβολία.

Μην παροργίζεις τον Παντοδύναμο Κύριο ούτε με την παραμικρή σκιά αμφιβολίας -ιδιαίτερα εσύ, που έχεις γνωρίσει από πρώτο χέρι και μάλιστα επανειλημμένα την παντοδυναμία Του. Η αμφιβολία είναι βλασφημία εναντίον του Θεού. Είναι αναίδεια, είναι ψέμα του πονηρού πνεύματος που φωλιάζει στην καρδιά σου εναντίον του πνεύματος της αλήθειας. 

Να τη φοβάσαι την αμφιβολία, όπως φοβάσαι το φαρμακερό φίδι, ή θα έλεγα καλύτερα, να μη της δίνεις καμιά σημασία.Να θυμάσαι πως όταν προσεύχεσαι, ο Θεός περιμένει από σένα μια σταθερή απάντηση στην ερώτηση που σου κάνει εσωτερικά, μυστικά: «Πιστεύεις πώς μπορώ να το κάνω αυτό;» Στην ερώτηση αυτή η απάντηση που πρέπει να δώσεις από τα βάθη της ψυχής σου είναι: «Ναι, Κύριε!» (Ματθ. θ’ 28).

Όταν νιώθεις πως σε κυριεύει η αμφιβολία ή η δυσπιστία, να κάνεις τον εξής συλλογισμό: Πρώτα-πρώτα ζητώ από το Θεό κάτι που υπάρχει, πραγματικό, δεν ζητώ κάτι το φανταστικό, το ανύπαρκτο. Μα ό,τι υπάρχει, την ύπαρξή του την έχει από το Θεό. «Πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν» (Ιωάν. α’ 3). Επομένως τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν δε γίνεται χωρίς τη θέλησή Του.

Όλα έλκουν τήν ύπαρξή τους από Εκείνον, ή γίνονται επειδή Εκείνος το θέλει ή το επιτρέπει, με τα μέσα και τις δυνάμεις με τις οποίες Εκείνος έχει προικίσει τα πλάσματά Του. Σε όλα όσα υπάρχουν ή γίνονται, ο Θεός είναι ο Παντοδύναμος Κύριος, ο οποίος καλεί «τα μη όντα ως όντα» (Ρωμ. δ’ 17). Αλλά κι αν ακόμα είχα ζητήσει κάτι το οποίο δεν υπάρχει, Εκείνος θα μπορούσε να το δημιουργήσει και να μου το δώσει.

Δεύτερο, αυτό πού ζητώ με την προσευχή μου μπορεί να μου δοθεί, αφού ό,τι είναι αδύνατο στους ανθρώπους είναι δυνατό στο Θεό. Κι απ’ αυτή την άποψη δεν μπορεί να υπάρχει οποιαδήποτε δυσκολία, αφού ο Θεός μπορεί να κάνει για μένα αυτό που κατά τη γνώμη μου φαίνεται αδύνατο. Είναι μεγάλη δυστυχία που η πίστη μας εμποδίζεται από την κοντόφθαλμη λογική μας — την αράχνη αυτή που μπλέκει την αλήθεια στον ιστό της κριτικής, της επιχειρηματολογίας και του ορθού λόγου. 

Η πίστη αγκαλιάζει και δέχεται την αλήθεια άμεσα, ενώ ο ορθός λόγος φτάνει σ’ αυτήν μέσα από δολιχοδρομίες. Η πίστη είναι το μέσο επικοινωνίας ανάμεσα στα πνεύματα, ενώ η λογική είναι το μέσο επικοινωνίας ανάμεσα στα αισθητά. Η πρώτη αναφέρεται στο πνεύμα, η δεύτερη στην ύλη.

Η κυριαρχία της σκέψης και της σοφίας

Έχουμε όλοι τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε, επειδή υπάρχει μια απεριόριστη κι αιώνια Σοφία (Σκέψη), όπως ακριβώς μπορούμε ν’ αναπνέουμε, επειδή υπάρχει ένα διάστημα με ανεξάντλητο αέρα. Αυτός είναι κι ο λόγος που κάποιες φωτεινές ιδέες, πάνω σε οποιοδήποτε θέμα, ονομάζονται εμπνεύσεις. Οι σκέψεις μας ρέουν ακατάπαυστα, αφού η ύπαρξη του Πνεύματος της Σοφίας είναι απεριόριστη. Γι’ αυτό λέει κι ο απόστολος: «Οχ ότι ικανοί έσμεν αφ’ εαυτών λογίσασθαί τι ως εξ εαυτών, αλλ’ η Ικανότης ημών εκ του Θεού» (Β’ Κορ. γ’ 5). 

Γι’ αυτό επίσης είπε κι ο ίδιος ο Σωτήρας μας: «Όταν δε παραδώσωσιν υμάς, μη μεριμνήσητε πως ή τι λαλήσετε· δοθήσεται γαρ υμίν εκείνη τη ώρα τι λαλήσετε» (Ματθ. ι’ 9).
Βλέπεις πως τόσο η σκέψη (έμπνευση) όσο κι ο ίδιος ο λόγος μας έρχονται απ’ έξω. Αυτή βέβαια είναι μια κατάσταση χάριτος και μας δίνεται μόνο σε περίπτωση που έχουμε ανάγκη.

Ακόμα και στην καθημερινή μας ζωή όμως οι φωτεινές ιδέες προέρχονται είτε από το φύλακα άγγελό μας είτε από το Πνεύμα του Θεού. Κάθε σκοτεινή κι ακάθαρτη σκέψη αντίθετα προέρχεται από τη διεφθαρμένη μας φύση κι από το διάβολο, που είναι πάντα έτοιμος να μας παγιδέψει. Πώς λοιπόν πρέπει να συμπεριφέρονται οι χριστιανοί; Ο ίδιος ο «Θεός εστίν ο ενεργών εν ημίν» (Φιληπ. β’ 13). 

Γενικά μπορούμε να πούμε πως σ’ όλον τον κόσμο βλέπουμε την κυριαρχία της σκέψης στη δομή του ορατού κόσμου, και ιδιαίτερα της γης, στην περιστροφή και τη ζωή της γήινης σφαίρας, στη διασπορά των στοιχείων (φως, νερό, αέρας, πηλός, φωτιά), ενώ άλλα στοιχεία είναι διασκορπισμένα στα ζωντανά όντα (πουλιά, ψάρια, ερπετά, θηρία κι ανθρώπους). Βλέπουμε την κυριαρχία της σκέψης στη σοφή δομή τους, στις δυνάμεις τους, στη φύση και στις συνήθειες τους. Την παρατηρούμε στη δομή των φυτών, στην ανάπτυξή τους. Με λίγα λόγια, την κυριαρχία της σκέψης και της σοφίας τη βλέπουμε.

(Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης, Η εν Χριστώ ζωή μου, τ. Α΄)

Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος, «Λένε ψέματα όσοι μιλούν για συμπροσευχές»

’ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟΙ’’*



Στις μέρες γίνεται επίκαιρος ο προβληματισμός και η λύπη αρκετών Χριστιανών, που δοκίμασαν πριν μερικά χρόνια από αναφορές στην ομιλία του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιου στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας.

«Αν κάποιοι επίσκοποι συλλειτουργήσουν με αιρετικούς ή κοινωνήσουν αιρετικούς, δεν βλάπτουν την Εκκλησία αλλά μόνον τον εαυτό τους» ανέφερε στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας, ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος. 

Αντί άλλης απάντησης θα παραθέσω αυτό που άκουσα παλαιότερα σε ομιλία του, περί οικουμενικότητας του ατομικού κακού. Τώρα ομιλεί τα άκρως αντίθετα, δηλαδή περί ατομικότητας του οικουμενικού (οικουμενιστικού) κακού. Τον σκανδαλισμό των πιστών γιατί τον αγνοεί ο Μητροπολίτης Λεμεσού; 
Συμπροσευχή για την καθ΄ημάς Ανατολήν, το «συνεύχεσθαι εν αληθεία εστί». 

Ακολούθως ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος ανέφερε ότι, «αν κάποιοι επίσκοποι συλλειτουργήσουν με αιρετικούς ή κοινωνήσουν αιρετικούς, δεν βλάπτουν την Εκκλησία αλλά μόνον τον εαυτό τους». 
Μία φορά μόνο να παρευρεθεί κάποιος Ορθοδόξως στην Θεία Λειτουργία, αρκεί για να καταλάβει το «αλήθεια εν αγάπη» και το «αγάπη εν αληθεία». Καταπατούν τους Ιερούς κανόνες οι συμπροσευχόμενοι και δη οι συλλετουργούντες μετά των ετεροδόξων; 
Ο Κανών ΛΓ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου λέγει «Ου δει αιρετικούς ή σχισματικούς συνεύχεσθαι», πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται περί συλλειτουργίας μετά αιρετικών. 

«Όσοι κατακρίνουν τις πράξεις των Πατριαρχών και Επισκόπων, όσοι στηλιτεύουν και καταδικάζουν τις πράξεις τους, αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία» ανέφερε κατόπιν ο Μητροπολίτης Λεμεσού. 

Αν διαβάσει κανείς την επιστολή του Οσίου Παϊσίου προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, η οποία δημοσιεύτηκε τότε στον «Ορθόδοξο Τύπο», θα αντιληφθεί ότι ο Επίσκοπος αυτός δεν έχει δίκαιο. Εκτός φυσικά και αν συμφωνεί με τη θέση αυτή του Μητροπολίτη Λεμεσού και τότε ξεκάθαρα θα θεωρήσει ότι ο Όσιος Παΐσιος δεν αγαπούσε την Εκκλησία, στέλνοντας την ελεγκτική επιστολή για τον Πατριάρχη στον «Ορθόδοξο Τύπο». 

«Επόνεσα κι εγώ» έγραφε ο Όσιος Παΐσιος «σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός μοναχός), δια να χρησιμοποιηθή κι αυτό…». 

Ο Ομολογητής Όσιος Γέροντας της Παναγούδας δεν παρέλειψε να ελέγξει τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, καταλογίζοντας μάλιστα ως αίτιο του οικουμενίστικου ολισθήματός του, την κοσμική αγάπη. 
Δεν αγαπούσε την Εκκλησία ο Όσιος Παΐσιος και τα έγραψε αυτά;

Ακολούθησε η υπόδειξη του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου η οποία ήταν η εξής: 
«Το ζητούμενο είναι να στηρίζεις τους επισκόπους, ασχέτως με το τι θα κάνουν αυτοί». 

Αλίμονο αν στην Ορθόδοξη Εκκλησία ακολουθούσαν οι πιστοί τους Επισκόπους στις εκπτώσεις της Αληθείας και προτιμούσαν την συνένοχη σιωπή. Οι βίοι και λόγοι των Ομολογητών Αγίων μας, διαψεύδουν τον Επίσκοπο αυτόν.
Παραθέτομε τα λόγια του Οσίου Παϊσίου προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, για να καταδειχθεί η μεγάλη έγνοια του Οσίου για την Αλήθεια και την Εκκλησία μας «Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμίαν έλλειψιν. 
Η μόνη έλλειψις που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί», για να καταλήξει, «Ο Κύριος όταν θα πρέπει, θα παρουσιάσει τους Μάρκους, τους Ευγενικούς και τους Γρηγόριους Παλαμάδες, δια να συγκεντρώσουν τα σκανδαλισμένα αδέλφια μας, δια να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας». 

Έπρεπε να σιωπήσει ο Όσιος Παΐσιος; Ήταν απαράδεκτες οι αναφορές αυτές του Οσίου Παϊσίου; Υπάρχει η οδός της ορθής ομολογίας της Πίστεως, χωρίς να περιπέσει κανείς σε σχίσμα. Αλίμονο αν εκείνοι που ομολόγησαν την Πίστη τους, ακολουθούσαν την υπόδειξη του Επισκόπου αυτού που ανέφερε ότι, «το ζητούμενο είναι να στηρίζεις τους Επισκόπους, ασχέτως με το τι θα κάνουν αυτοί». 

*Αναφορά από ομιλία του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιου στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

http://apologitikaa.blogspot.gr

« Πιστεύω στό Θεό, ἐλπίζω στό Θεό, ἀγαπῶ τό Θεό, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀγάπης»

Ὁ πιστός ἄνθρωπος ἔχει πολλά βιώματα, τά ὁποῖα ὅμως δέν μπορεῖ νά ἐκφράσει, ἄλλοτε γιατί δέν βρίσκει τίς κατάλληλες λέξεις καί ἄλλοτε γιατί θεωρεῖ ἐπικίνδυνο νά τά ἀποκαλύψει στούς ἄλλους. Πάντως μακάριος ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά ἐπαναλάβει, ὡς ἐξομολόγηση, τά ἀκόλουθα λόγια τοῦ Ἅγίου Νεκταρίου.

Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος:

«Ὁ Θεός γιά μένα εἶναι δόξα, πλοῦτος καί καύχημα. Εἶναι τό γλυκύτατο καί πιό εὐχάριστο πράγμα. Εἶναι ἡ φροντίδα καί τό ἐντρύφημά μου. Ἡ ψυχή μου εἶναι δημιούργημα τῆς πνοῆς τοῦ Θεοῦ. Τό σῶμα μου εἶναι πλάσμα τοῦ Θεοῦ. Θεία χάριτι εἶμαι γένος τοῦ Θεοῦ. Ἀπ᾿ τό Θεό ἔλαβα τήν ὕπαρξη ἀλλά καί τή δυνατότητα νά κινοῦμαι, ν᾿ ἀναπνέω καί νά μιλάω.
Στό Θεό καθημερινά ἐμπιστεύομαι τό πνεῦμα μου. 
Στό Θεό προσεύχομαι. Ζῶ μέ τό Θεό, δουλεύω καί βρίσκομαι μέ τό Θεό»…
Εἶμαι εὐτυχισμένος μέ τό μεγάλο, ἰσχυρό καί ζῶντα Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι πάροχος βοηθός καί τελειωτής τῶν καλῶν. Εἶναι ἐπόπτης τῶν ὅσων σκέφτομαι, λέω καί κάνω. Δέχομαι τό Θεό ὡς φοβερό κριτή τῶν ὅσων ἔχω κάνει. Ἔχω Θεό ἤπιο καί συγχωρητικό, μακρόθυμο καί πολυέλεο, σωτήρα καί λυτρωτή. 
Γνωρίζω Θεό πού εἶναι ἡ ἀρχή τῶν πάντων, πού δίνει τά ἀγαθά, πού εἶναι προνοητής, ἐπόπτης, πάνσοφος, παντογνώστης, πού γνωρίζει καί τά μέλλοντα καί τά παρόντα καί τά παρελθόντα. Ὑμνῶ, δοξάζω, εὐλογῶ καί ὑπερυψώνω τόν ἀγαθό, ἅγιο, δίκαιο καί ἀληθινό Θεό».
Προσκυνῶ καί λατρεύω τό φιλάνθρωπο Θεό. Πιστεύω στό Θεό, ἐλπίζω στό Θεό, ἀγαπῶ τό Θεό, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀγάπης. Ἡ ψυχή μου καί ἡ διάνοιά μου ἀνυψώνονται στό Θεό καί βρίσκουν ἀνάπαυση. Ἡ καρδιά μου ποθεῖ πολύ τό Θεό.
Ὁμολογῶ ἕνα Τρισήλιο καί Τρισυπόστατο Θεό. Κηρύττω ἕνα Θεό ἄναρχο, ἀΐδιο, ἁπλό, ὑπερούσιο καί ἀμέριστο. Τήν αὐτήν Μονάδα καί Τριάδα. Αὐτά ὁμολογῶ, πιστεύω καί κηρύττω».

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι
κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Ο ΙΟΥΔΑΣ ΞΑΝΑΖΗ

Εἰς τὰς ἡμέρας μας… 

Ἐάν ὑπάρχει καί ἐπιζεῖ μιά ἀπαίσια καί τραγική μορφή στήν ἱστορία τοῦ κόσμου, αὐτή ἡ τρομακτική μορφή εἶναι σίγουρα, ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης. (Τό ὄνομά του δείχνει τήν καταγωγή του, καί σημαίνει: ἀπό τήν Καριώθ).

Ἰούδας! Ὄνομα συνώνυμο τῆς προδοσίας. Τό ἀρχέτυπο τῆς πιό ἐπαίσχυντης πράξης στίς ἀνθρώπινες κοινωνίες. Ἡ πιό προσβλητική λέξη στά στόματα τῶν ἀνθρώπων–κι αὐτῶν ἀκόμα τῶν παιδιῶν–ὅταν προφέρεται σάν ὕβρις: «Ἰούδα»! Ὄνομα καί πρόσωπο, πού προκαλεῖ ἀποστροφή καί ἀπέχθεια. Κι αὐτοί ἀκόμα οἱ ἱεροί εὐαγγελιστές, δέν ἀσχολοῦνται καθόλου μέ τό πρόσωπό του. Ἀκόμα καί γιά τήν προδοσία του, σημειώνουν πολύ λίγες λέξεις. Ὁ μέν Ματθαῖος γράφει:

«Τότε πορευθείς εἷς τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Ἰούδας Ἰσκαριώτης, πρός τούς ἀρχιερεῖς εἶπε· τί θέλετέ μοι δοῦναι, καί ἐγώ ὑμᾶς παραδώσω αὐτόν; Οἱ δέ ἔστησαν αὐτῷ τριάκοντα ἀργύρια. Καί ἀπό τότε ἐζήτει εὐκαιρίαν ἵνα αὐτόν παραδῶ» (ΙΣΤ΄ 14 – 16). 
Ὁ δέ Ἰωάννης, τόν ἀναφέρει μόνο σ’ ἕνα στίχο:«Καί δείπνου γενομένου, τοῦ διαβόλου ἤδη βεβληκότος εἰς τήν καρδίαν Ἰούδα Σίμωνος Ἰσκαριώτου ἵνα αὐτόν παραδῶ…» (ΙΓ΄ 2). Τίς μεγάλες καί ἄξιες μορφές τῆς ἱστορίας καί τῆς ἁγιότητας, ὅσο περισσότερα λές, τόσο καί σέ διδάσκουν. Ἀλλά μορφές σκοτεινές καί ὄργανα τοῦ διαβόλου, πού πρόδωσαν πρῶτα, τόσο βέβηλα, τόν ἑαυτό τους, δέν ἔχεις δύναμη καί κουράγιο ν’ ἀσχολεῖσαι ἀλλάκαί τί νά πεῖς; «Ὅταν ὁ ἄνθρωπος στρέψει τό πρόσωπό του στό Θεό, ὅλοι οἱ δρόμοι ὁδηγοῦν σ’ Αὐτόν. 
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποστρέψει τό πρόσωπό του ἀπό τόν Θεό, ὅλοι οἱ δρόμοι ὁδηγοῦν στήν καταστροφή», στοχάζεται ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Ὅσο ὁ Ἰούδας ἤτανε κοντά στόν Ἰησοῦ –ἀπόστολος καί μαθητής του– σίγουρα καί θαύματα ἔκανε, καί βίωνε μιά καινούργια ζωή. Προδίδοντας ὅμως, καί ἐγκαταλείποντας τόν Ἰησοῦ, ὁδηγήθηκε στό θάνατο καί τήν καταστροφή. Ἕνα θάνατο ἀπαίσιο καί μιά ἀπώλεια ἀτέρμονη. Γιαυτό καί ἔλαβε τήν ἐπωνυμία «υἱός τῆςἀπωλείας». Ἕνα μοναδικό χαρακτηρισμό αἰσχύνης καί καταισχύνης, γιά τήν πράξη του, πού μόνο ὁ Ἀντίχριστος θά τόν ἔχει. Κατά τό λόγο τοῦ ἀπ. Παύλου, προτοῦ ἔλθει ὁ Ἀντίχριστος, «ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καί ὑπεραιρόμενος ἐπί πάντα λεγόμενον θεόν ἤσέβασμα», θά προηγηθεῖ ἡ ἀποστασία (Β΄Θεσ. Β΄ 3 – 4). Ὁ προδότης—εἴτε εἶναι Ἰούδας, εἴτε Ἀντίχριστος— ἦταν παιδιά τοῦ Θεοῦ, πού ἔγιναν μέ τή θέλησή τους, τέκνα καί ὄργανα τοῦ Διαβόλου. Γιατί, καί ὁ Ἀντίχριστος δέν εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Διάβολος, ἀλλ’ ὁ κατεξοχήν φορέας τοῦ Διαβόλου.

Πόσο φοβερό πρᾶγμα εἶναι ἡ ἁμαρτία! Τόν ἄνθρωπο τόν κάμνει διάβολο. Τό παιδί τοῦ Θεοῦ τόν μεταβάλλει σέ «υἱό τῆς ἀπωλείας». Τόν ἥρωα τόν κάμνει λιποτάκτη. Τόν ἅγιο τόν ἀπεργάζεται σέ διαφθορέα. Τόν πιστό τόν ὁδηγεῖ στήν ἀπιστία. Τόν εὐσεβῆ τόν διαστρέφει καί τόν μετατρέπει σέ βλάσφημο καί ὑβριστή… «Ὁ Θεός καί ἡ ἁμαρτία κείτονται σέ δύο ἀντίθετες πλευρές. Κανείς δέν μπορεῖ νά γυρίσει τό πρόσωπο πρός τόν Θεό, ἐάν πρῶτα δέν γυρίσει τήν πλάτη στήν ἁμαρτία. Κανείς δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει τόν Θεό, ἐάν πρῶτα δέν μισήσει τήν ἁμαρτία», παρατηρεῖ ὁ ἅγιοςΝικόλαος Βελιμίροβιτς. Βέβαια, λέγοντας πώς, ἡ ἁμαρτία τόν ἄνθρωπο τόν κάμνει διάβολο, ἐννοοῦμε τή συνειδητή καί δίχως μετάνοια, ἁμαρτία. Διότι, κατά τόν ἅγ. Ἰωάννη τόν Θεολόγο, ὑπάρχουν «ἁμαρτίαι μή πρός θάνατον», σ’ ἀντίθεση μέ αὐτές, πού δέν ὑπάρχει περιθώριο μετάνοιας. Στίς μέρες μας ξαναζεῖ ἡ προδοσία. Ξαναζεῖ ἡ ἀποστασία καί ἡ διαφθορά τῆς Ρώμης, τῆς Νινευΐ, τῆς Βαβυλώνας… Ξαναζεῖ τοῦ Χριστοῦ ἡ προδοσία στά πρόσωπα «ἐχθίστων ἀποστατῶν» κι ἄς μή ἔχουν τό ὄνομα τοῦ Ἰούδα. Ἔχουν, ὡστόσο, τή γνώμη καί τήν πρόθεση τοῦ Ἰούδα. Ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα ξαναζεῖ στά πρόσωπα τῶν αἱρετικῶν, τῶν ὑβριστῶν τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἀρνητῶν τῆς θεότητός Του, τῶν ἀπίστων καί ἀθέων, τῶν ἀποκρυφιστῶν, τῶν ψευδοδιδασκάλων, τῶν πονηρῶν καί ἀσεβῶν, τῶν θεομάχων καί ἐκκλησιομάχων, τῶν πονηρῶν καί ὑποκριτῶν, τῶν βλάσφημων καί εἰκονοκλαστῶν, τῶν μάγων καί σατανιστῶν, τῶν ἀκόλαστων καί ἀμετανόητων σοδομιτῶν, τῶν περιφρονητῶν τοῦ Σταυροῦ καί ἐκείνων, πού ξανασταυρώνουν τόν Κύριο, τῶν νεοειδωλολατρῶν καί παγανιστῶν, τῶν ἱερόσυλων καί ἐμπρηστῶν ἱερῶν ναῶν, τῶν κλεπτῶνἱερῶν εἰκόνων καί κειμηλίων, τῶν ἀρνητῶν καί πολεμίων τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καί κάθε ἐκκλησιαστικῆς παρουσίας καί τελετῆς… Οὔτε ἀριθμοῦνται, οὔτε ταξινομοῦνται οἱ προδότες τοῦ Χριστοῦ καί τῆς πίστης. Εἶναι τόσοι, ὅσοι εἶναι καί οἱ χλιαροί, τούς ὁποίους «ἐμέσει» κάποτε, ὁ Θεός. Εἶναι οἱ ἀνεπιθύμητοι. Οἱ δικοί Του θά εἶναι, γιά πάντα λίγοι. Ἀλλά, «μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον». Οἱ ἐκλεκτοί γράφουν τήν ὡραιότερη ἱστορία τοῦ κόσμου.

Ὅσοι Τόν ὁμολογοῦν, θά τούς ὁμολογήσει καί θά τούς δώσει τήν αἰώνια δόξα. 
«Ὁ τό πρέπον μή προδιδούς, οὐδεπώποτε ὑπό τῆς θείας συμμαχίας προδοθήσεται», λέγει ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης. Οὐδέποτε θά προδοθεῖ ἀπό τή θεία δικαιοσύνη, ἐκεῖνος πού δέν πρόδωσε ἐκεῖνα πού πιστεύει. Ἀσφαλῶς. Γιατί τά βραβεῖα ἀνήκουν στούς νικητές. Στούς «πιστούς ἄχρι θανάτου». Ποτέ στούς λιποτάκτες καί ἀρνητές.

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

ορθόδοξη φωνη

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ· «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΘΑ ΔΙΕΛΘΗ ΔΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΘΛΙΨΕΩΣ, ΘΑ ΥΠΟΣΤΗ ΜΕΓΑΛΟ ΚΙΝΔΥΝΟ…! ΘΑ ΑΡΑΙΩΣΟΥΝ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ.., ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ! Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΟΡΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΔΙΔΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ…»

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

Ἠχητικὰ ὁλόκληρο τὸ ἀπόσπασμα ἐδῶ:

Ἀπό τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«Κόρακες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐξέλθετε τῆς Κιβωτοῦ», ἐκδοση 2017, σελ. 68

Σας προειδοοποιῶ καὶ σᾶς λέγω:
«…Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ διέλθῃ διὰ μεγάλης θλίψεως. Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ ὑποστῇ μεγάλο κίνδυνο! Τὸ ἱερὸ αὐτὸ μαντρὶ τῆς Ἐκκλησίας θὰ ἀραιώσῃ! Θὰ ἀραιώσουν οἱ Ὀρθόδοξοι…! Θὰ ἔρθῃ μέρα καὶ ἔρχεται μέρα, ποὺ δὲν θὰ ὑπάρχῃ οὔτε ψάλτης νὰ ψάλλῃ, οὔτε παπᾶς νὰ λειτουργῇ, οὔτε διάκονος νὰ ἐκφωνῇ. Θὰ ἔρθῃ μέρα κατὰ τὴν ὁποία θὰ ἀραιώσουν τὰ θυσιαστήρια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μὴ φοβηθῆτε. Ὁ ἀγώνας δὲν μετριέται μὲ τὰ κορμιά, δὲν μετριέται μὲ τὰ νούμερα, ὁ ἀγώνας δίδεται μὲ τὰ στήθη τῶν ἡρώων, ὁ ἀγώνας δίδεται μὲ τὴν πίστι!
Ἦταν ἐποχὴ, ποὺ ὀχτὼ (8) ἄνθρωποι ὑπῆρχαν ἐπάνω στὴ γῆ, ὁ Νῶε μὲ τὴν γυναίκα του καὶ τὰ παιδιά του. Καὶ ὁ Νῶε ἔγινε ἑκατομμύρια ὁλόκληρα.
Ἕνας ἤτανε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Ἔμεινε μόνος… καὶ ἔζη 3 ὁλόκληρα χρόνια μέσα σ᾽ἕνα τάφο, μέσα σ᾽ἕνα σπήλαιο μὲ τὰ ἄγρια θηρία. Ἕνας ἔμεινε, μόνος ἐναντίον κόσμου ὁλοκλήρου· καὶ αὐτὸς ὁ ἕνας ἐνίκησε, διότι εἶχε τὴν ἀλήθεια μαζί του διότι εἶχε τὸν Θεὸ μαζί του…
Ἄς μὴ φοβηθῶμεν λοιπόν. Οὐκ ἐκλείψουσι τῇ Ὀρθοδοξία στρατιῶται! Ἂν ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ καὶ ἂν οἱ θεολόγοι προδώσουμε τὴν πίστι μας καὶ οἱ πέτρες θὰ φωνάξουν ὅτι ἡ πίστι τῶν Ὀρθοδόξων εἶνε ἀληθινή…
Ἔχω ὅμως ὑποχρέωσι νὰ σᾶς εἰδοποιήσω τὴν ἱερὰν αὐτὴν στιγμήν, καὶ ἂς ἀκούσουν οἱ πάντες·
Πρέπει ὑμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἄντρες καὶ γυναῖκες καὶ μικροί…, νὰ εὐρισκώμεθα εἰς ἐπιφυλακήν…
Ἔχουμε ὑποχωρήσει σὲ πολλὰ σημεῖα καὶ σᾶς προειδοποιῶ… Ἐὰν ἀντιληφθοῦμε ἀδελφοί μου, ὅτι γίνεται προδοσία θὰ κηρύξουμε ἐπανάστασι… Δὲν θὰ προσκυνήσουμε Πάπα, δὲν θὰ ὑποταχθοῦμε ποτέ, ἀλλὰ πιστοὶ εἰς τὸν ὅρκό μας μέχρι τελευταίας μας πνοῆς θὰ ἀποθάνωμεν, γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας, ποὺ εἶνε τὸ καύχημά μας, εἶνε ὁ θρίαμβός μας, εἶνε ἡ χαρά μας εἶνε ἡ ἀγαλλίασις μας, εἶνε ἡ ζωή μας.


Η κιβωτός της Ορθοδοξίας

Η Κιβωτός της Ορθοδοξίας
του Φώτη Κόντογλου

Η Κωνσταντινούπολη ήτανε η κιβωτός της Ορθοδο­ξίας, δηλαδή της αληθινής πίστης του Χριστού κ' οι στρατιώτες που την φυλάγανε ήτανε «θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου». Πολλοί βασιλιάδες της θεολογούσανε και συνθέτανε ύμνους και τροπάρια, και κάμποσοι απ' αυτούς καλογερέψανε, και πεθάνανε εν μετανοία στα μοναστήρια. Το ίδιο κάνανε και πολλοί στρατηγοί, και πλήθος αμέτρητο στρατιώτες γινόντανε καλόγεροι κι' ασκητάδες, και κρεμάζανε το σπαθί και το κοντάρι τους στο κελλί τους σαν άρματα αγιασμένα που διαφεντέψανε την πίστη του Χριστού. Αληθινά, ο Χριστός δεν θέλει να πιάσουνε άρματα στα χέρια τους όσοι σηκώσανε τον σταυρό και τον ακολουθήσανε. Μα ο άνθρωπος είναι α­δύνατος, κ' οι περιστάσεις της ζωής τον κάνουνε να συνταιριάζει μ' αυτές τα λόγια του Χριστού. 

Οι περισσότε­ροι απ' εκείνους τους πολεμιστές δεν ήτανε αιμοβόροι, κι' ούτε θέλανε να σκοτώσουν είτε ν' αρπάξουνε τα πράγματα των άλλων, αλλά πολεμούσανε για να μην μπούνε στο βασίλειό τους οι αλλόθρησκοι και καταλύσουνε την αληθινή πίστη. Το παράδοξο είναι πως οι βυ­ζαντινοί θεωρούσανε πιο επικίνδυνους για την θρησκεία τους τους φράγκους που ήτανε Χριστιανοί, παρά τους τούρκους που ήτανε αλλόθρησκοι. Οι φράγκοι είχανε ρημάξει την Πόλη κι' ολόκληρο το βασίλειο στον και­ρό των Σταυροφόρων, κ' ύστερα οι Καταλάνοι το φάγα­νε σαν την ακρίδα, έχοντας για σημαία τον σταυρό. 

Ό­ποιος θέλει να δει τί αντίχριστοι ήτανε αυτοί οι τυχο­διώκτες, οι Καταλάνοι, ας διαβάσει την ιστορία που έ­γραψε ένας Μουντάνερ, που ήτανε ο γραμματισμένος τους και θα ανατριχιάσει από τις παληανθρωπιές που κάνανε οι πατριώτες του για να πνίξουνε την Ορθοδο­ξία που τους είχε δώσει τη θρησκεία την οποία λέγανε πως είχανε, σκοτώνοντας και ληστεύοντας τους γραι­κούς που τους λέγανε αιρετικούς, αυτοί οι αληθινοί μα­θητές του Χριστού. Όλοι οι υπήκοοι του Πάπα ερχόντανε στην Ανατολή ντυμένοι με προβατοπροβιά, ενώ ήτα­νε από μέσα λύκοι. Η υποκρισία και το κρυφοδάγκωμα ήτανε το μεγαλύτερο όπλο τους. Πονηροί, δίβουλοι, φα­νατικοί. Ενώ οι τούρκοι κ' οι άλλοι μωχαμετάνοι, μπο­ρεί νάχανε τη σκληρότητα που έχουνε οι άνθρωποι του πολέμου, μα είχανε και καλωσύνη, πολλά γενναία αι­σθήματα, αγάπη στη δικαιοσύνη, φόβο Θεού, επειδή ή­ταν πιο απλοί και ζούσανε πιο φυσική ζωή. Για τούτο οι Πολίτες λέγανε: 

«Καλύτερα να δούμε στην Πόλη σαρίκι τούρκικο, παρά παπική μίτρα». 

επίσκοπος Εφέσου, στάθηκε ο Μάρκος ο Ευγενικός,πύργος της Ορθοδοξίας καταπάνω στην πανουργία της Ρώμης, καθώς κι' ο μαθη­τής του Γεννάδιος ο Σχολάριος, ο πρώτος πατριάρχης ύστερ' από την Άλωση, Έλληνας ορθοδοξότατος και σοφώτατος, που αξιώθηκε, όπως πρόβλεψε, να πάρει από τον σουλτάν Μωάμεθ τη θρησκευτική διοίκηση των Χριστιανών και να γίνει γενάρχης του έθνους των γραι­κών. Αυτοί οι μακάριοι κι' άλλοι όμοιοί τους εσώσανε την φυλή μας, όπως αποδείχθηκε από όσα ακολουθήσα­νε έως σήμερα. Οι τούρκοι πήρανε την επικράτεια, μα η θρησκεία μας, και μαζί της κ' η φυλή μας, φυλάχθηκε και δεν χάθηκε. Ενώ αν παίρνανε την Πόλη οι φράγκοι, σύντομα θα σβύνανε και τα δυο, κι' η πίστη μας κ' η φυ­λή μας. Και για να φανεί αυτό καλά, θα αναφέρω λίγα λόγια του σοφού Κοραή που λέγει: «Δια την δεισιδαιμονίαν ταύτην μας ονειδίζουν (οι Δυτικοί), και εις αυτήν α­ποδίδουν το πείσμα του κοινού λαού να μην ενωθεί με τους Παπιστάς, και την σταθεράν αυτού αντίστασιν εις τους επιθυμούντας να τον ενώσωσιν αυτοκράτορας... 

Εις την δεισιδαμονίαν όμως ταύτην (αν εγέννησε ποτέ τι καλόν η δεισιδαιμονία) χρεωστούμεν οι σημερινοί Γραικοί την ύπαρξίν μας, χωρίς το ευτυχέστατον τούτο πείσμα των προ ημών, και η δεισιδαιμονία ήθελεν αυξηθή επί πλέον, και τα πολυπληθή τάγματα των Δυτικών μοναχών έμελλον να καταβρωμίσωσι το έδαφος της ταλαιπώ­ρου Ελλάδος, και τα Νερωνικά της Ιεράς Εξετάσεως κρι­τήρια να φλογίζωσι τους Έλληνας, ως κατέφλεξαν πολλάς μυριάδας Δυτικών, και η Ανατολική Εκκλησία να υποταχθή ως εις κεφαλήν τον Πάπαν». Ας τα προσέξουνε καλά αυτά τα λόγια πολλοί από τους δικούς μας δυτικολάτρες, και μάλιστα θεολόγοι, καθηγηταί και κληρικοί...

Μετά το πάρσιμο της Πόλης, μ' όλο που ο τούρκος μας διοίκησε φρόνιμα, και με το φέρσιμό του, ακόμα και με τη θεοσέβειά του, μας έκανε να φυλάξουμε καλύτερα και με περισσότερο ζήλο την πίστη μας, δεν έπαψαν οι γραικοί να ονειρεύονται την ανάσταση του γένους και την πολιτική ελευθερία τους, προ πάντων στα μέρη που κυβερνούσανε σκληροί πασάδες. Πολλοί αρματωλοί ζούσανε στα βουνά σαν θηρία, με τ' άρματα στα χέρια μέρα νύχτα, θρεμμένοι με τις ιστορίες του Παλαιολόγου και της Αγιάς Σοφιάς, έχοντας για φυλαχτό την Πανα­γία, τον Άγιο Γιώργη και τον Άγιο Δημήτρη, μην παρατώντας την προσευχή, πιστεύοντας πως ο Χριστός ή­τανε μαζί τους, και στοχαζόμενοι πως βρισκότανε κοντά η μέρα της βασιλείας του Χριστού με την Ανάσταση του Ελληνικού γένους που εστερέωσε τη θρησκεία του.

Αυτοί οι καπιτανέοι δεν ήτανε για τον λαό μοναχά πολεμισταί της πατρίδας τους, μα και υπερασπισταί της πίστης μας, οι ίδιοι που πολεμήσανε στην Πόλη «υπέρ πίστεως και πατρίδος». Ο αγωνιστής του Εικοσιένα Κασομούλης λέγει πως «η καταγωγή των είναι αρχαιότατη και κατεβαίνει από την εποχή της Βασιλείας» δηλαδή του Βυζαντίου. «Τα λείψανα ταύτα του στρατού, λέγει, ή με άλλους λόγους οι Αρματωλοί παρά των εντοπίων Ελλήνων καλούμενοι και χαϊδούτ (κλέπται) παρά των Οθωμανών, εχαίροντο κάποια προνόμια ανεξαρτησίας κληρονόμοι του ανεξαρτήτου πνεύματος των προκατόχων των». Αυτοί ήτανε η ελπίδα του έθνους. 

(Από παλαιό άρθρο του περιοδικού ΚΙΒΩΤΟΣ).

«Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)»
Τεύχος 1. ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2001. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

http://www.impantokratoros.gr

Εκμεταλεύσιμες ψυχές....

Στο μονοπάτι της ζωής, θα συναντήσετε ανθρώπους που θα σας πλησιάσουν προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τις ευαισθησίες σας. Την καλοσύνη και αγαθότητα σας. 
Θα κάνουν τα πάντα για να συνδεθούν μαζί σας, αφού έχουν νιώσει το χάρισμα σας να βοηθάτε και να δίνεστε στους άλλους. 
Στην αρχή θα σας αποθεώσουν, μην ξεχνάτε ότι ο προδότης είναι πάντα κάποιος που μας δόξασε. Θα σας τονίζουν το πόσο υπέροχος άνθρωπος είστε. 
Αλλά με την πάροδο του χρόνου και αφού έχουν πάρει και παίξει με την ψυχή σας, ο θαυμασμός θα γίνετε αδιαφορία, απομάκρυνση και λήθη. Απλά και μόνο διότι δεν εξυπηρετείτε πια τις ανάγκες τους. Οι άνθρωποι αυτοί ποτέ δεν νοιάστηκαν πραγματικά για εσάς αλλά μονάχα γι αυτό που τους δίνατε. 
Για εκείνο που έπαιρναν από εσάς και όχι γι εσάς.
Άρχιστε να λέτε «όχι» και θα δείτε την αχαριστία να ξεπροβάλει μπροστά σας. Οι αχάριστοι άνθρωποι όταν σταματήσουν να παίρνουν χάνονται και εξαφανίζονται, ψάχνοντας το επόμενο θύμα τους.

ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΓΓΥΗΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ, Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Την προικώα διδασκαλία του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, ας έχομε ως υπόδειγμα Ορθόδοξης ακρίβειας. Η μίμηση του Ομολογητή Αγίου μας, είναι υπόδειγμα χριστιανικής αρετής. Αποτελεί ένα μεγάλο οικουμενικό διδάσκαλο της Ορθοδοξίας. Ο σταυροφόρος βίος του κατά την μακρά εκείνη περίοδο των αντίθεου και απάνθρωπου κουμμουνιστικού συστήματος της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είναι υπόδειγμα καρτερίας και χριστιανικού αγώνα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να διαφυλάσσει απαραχάρακτη, τη διδασκαλία του μεγάλου Ομολογητή Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς. Δεν πρέπει να γίνονται ενέργειες και αναφορές που αντιστρατεύονται τη μοναδικότητα και την καθολικότητα της Εκκλησίας. Οι ενέργειες μας πρέπει να είναι ανάλογες των υποθηκών του μεγάλου Ομολογητή Αγίου μας. Δεν πρέπει να γίνονται αναφορές που αντιστρατεύονται την αυτοσυνειδησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ότι δηλαδή αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

‘’Αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού’’ καλεί την Ορθόδοξη Εκκλησία ο μεγάλος αυτός Άγιος, δίδοντας την πραγματική διάσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι παρακαταθήκεςωτου αποτελούν προικώον δώρημα για την Εκκλησία της Σερβίας. «Όντως, η ζωή εν τη Εκκλησία είναι πάντοτε καθολική, ευρίσκεται πάντοτε εν τη κοινωνία : ‘’συν πάσι τοις αγίοις’’ , ‘’μετά πάντων των αγίων’’. Το αληθινόν κατά συνέπειαν μέλος της Εκκλησίας αισθάνεται ενεργώς μετά της αυτής πίστεως μετά των Αποστόλων, των Μαρτύρων και των Αγίων όλων των αιώνων· αισθάνεται ότι ούτοι είναι αιωνίως ζωντανοί και ότι πάντας αυτούς διαπερά ταυτοχρόνως μία και η αυτή θεανδρική δύναμις και ενέργεια, μία και η αυτή θεανθρωπίνη ζωή, μία και η αυτή θεανθρωπίνη αλήθεια. Δεν υπάρχει καθολικότης εκτός της εκκλησιαστικότητος, διότι μόνον η αληθινή και πραγματική ζωή εν τη Εκκλησία δημιουργεί εις τον άνθρωπον την αίσθησιν της καθολικότητος της πίστεως, της αληθείας και της ζωής· το ζην ‘’συν πάσι τοις αγίοις’’, μετά πάντων των μελών της Εκκλησίας όλων των αιώνων», αναφέρει χαρακτηρισικά ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο ομολογιακό κείμενό του «Καθολικότης της Εκκλησίας», αναφέρει ότι «η ίδια η φύσις της Εκκλησίας είναι καθολική. Ο Σωτήρ Χριστός είναι το περιεχόμενο της παραδόσεως της αποστολικότητος εν τω Σώματι της Εκκλησίας. Η Θεανθρωπίνη αυτή καθολικότης της Εκκλησίας και καθολικοποίησις εν τη Εκκλησία διακρατείται και πραγματοποιείται δια της αεί ζώσης Υποστάσεως του Θεανθρώπου Χριστού, η οποία κατά τον πλέον τέλειον τρόπον ενώνει τον Θεόν και τον άνθρωπον…».

Η Εκκλησία του Χριστού είναι μια και μοναδική. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει : «Η Εκκλησία δεν είναι μόνο μία, αλλά και μοναδική. Εν τω Κυρίω Ιησού δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν πολλά σώματα, κατά τον ίδιον τρόπον δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εν αυτώ πολλές Εκκλησίες. Εν τω θεανθρωπίνω αυτού σώματι η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, όπως ο Θεάνθρωπος, ο Χριστός, είναι ένας και μοναδικός»*.

Όταν αναφέρεται ο Άγιος Ιουστίνος στο δόγμα περί του αλαθήτου του Πάπα, αναφέρει ότι δεν είναι ‘’ μόνο αίρεσις, αλλά παναίρεσις’’. Το δικαιολογεί μάλιστα καθότι ‘’καμμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο παπισμός δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα – ανθρώπου’’.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς δίνει τη σωστή δογματική και εκκλησιολογική εκτροπή τη κακοδοξίας του αλαθήτου. Αναφέρει με σαφήνεια τα εξής για τη πλάνη του αλαθήτου : «Το αλάθητον είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρώπινη λειτουργία της Εκκλησίας ως Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, του οποίου αιωνία Κεφαλή είναι η Αλήθεια, η Παναλήθεια, η Δευτέρα Υπόστασις της Υπεραγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα εις την πραγματικότητα ο πάπας ανεκηρύχθη εις Εκκλησίαν και ο πάπας-άνθρωπος, κατέλαβε τη θέση του Θεανθρώπου. Αυτός είναι ο τελικός θρίαμβος του ουμανισμού, αλλά συγχρόνως και ‘’ο δεύτερος θάνατος’’ (Αποκ. 20,14. 21,8) του παπισμού, μέσω δε αυτού και του κάθε ουμανισμού. Όμως κατά την Αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, η οποία από της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού υπάρχει εις τον επίγειον κόσμον ως θεανθρώπινον σώμα, το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα είναι όχι μόνο αίρεσις, αλλά παναίρεσις. Διότι καμμία αίρεσις δεν εξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικώς και τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο ο παπισμός δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα – ανθρώπου. Δεν υπάρχει αμφιβολία· το δόγμα αυτό είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού. Το δόγμα αυτό είναι φευ! Η πλέον φρικτή εξορία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού από την γην·»

Αυτή την προικώα διδασκαλία του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, ας διαφυλάξομε απαραχάρακτη. Αυτόν τον μεγάλο Άγιο ας έχουμε ως υπόδειγμα Ορθόδοξης ακρίβειας. Η μίμηση του Ομολογητή Αγίου μας αποτελεί ευεργεσία στην Εκκλησία. Η χρήση των λεχθέντων του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, αποτελούν εγγύηση Ορθόδοξης ακρίβειας. Οι ενέργειες μας πρέπει να είναι ανάλογες των υποθηκών του μεγάλου Ομολογητή Αγίου μας. Ας πάψουν επιτέλους οι αναφορές που αντιστρατεύονται την αυτοσυνειδησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ότι δηλαδή αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Ας πάψουν επιτέλους οι συγκρητισμοί και τα άλλα οικουμενιστικά ολισθήματα. Αυτόν τον μεγάλο Άγιο ας έχουμε ως υπόδειγμα Ορθόδοξης ακρίβειας.


*Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας» (Αναδημοσίευση από τη γαλλική μετάφραση στον Ορθόδοξο Τύπο, 29/6/2007)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

ΠΡΟΣ ΜΗΤΡ ΚΥΔΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΙΕΡΕΑ Π.ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΗΤΡΙΤΣΑΚΗ

Μια περιγραφή της σποράς και αναπτύξεως του Οικουμενισμού από τον ιερό Χρυσόστομο!

Ὅσα περιγράφει ὁ Ἅγιος γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του, ἰσχύουν ἀπόλυτα γιὰ τοὺς προεστῶτες καὶ ἀρχηγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι εἰσήγαγαν στὴν Ἐκκλησία πονηροὺςἘπισκόπους, κρυπτοαιρετικούς («αἱρεσιάρχας κρυπτομένους»). Ἔτσι πλέον, ὁ διάβολος μὲ τὴν σύμπραξή τους, ἄκοπακαταστρέφει τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας σπέρνοντας τὰ αἱρετικὰ ζιζάνια.
Τώρα, λοιπόν, συνεχίζει ὁ ἱερὸς πατήρ, ποὺ μεγάλωσαν τὰ "ζιζάνια" εἶναι ὁλοφάνεροι οἱ καρποὶ τῆς οἰκουμενιστικῆς-διαβολικῆς σπορᾶς· ἡ πρωτοφανῆς σύγχυση καὶ στοὺς ἐκλεκτούς, καὶ ἡ ἀδιανόητη ἀλλοίωση τοῦ φρονήματος τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Καὶ τώρα γίνεται φανερό, γιατὶ στὴν ἀρχή, ἀπέκρυπταν οἱ Οἰκουμενιστὲς τοὺς πραγματικοὺς ἑαυτούς τους (καὶ τοὺς σκοπούς τους), ὅμως, καθὼς στὴν συνέχεια ἀπέκτησαν περισσότερη ἰσχὺ καὶ θάρρος (λόγῳ τῆς ἐγκληματικῆς ὀλιγωρίαςτῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν) χύνουν ὅλο καὶ περισσότερο οἰκουμενιστικὸ «ἰό»–δηλητήριο στὶς ψυχές.


(Χρυσοστόμου Ἰωάννου, Ὑπόμνημα εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, Ὁμιλία μστ΄, α΄).

Ψευδοποιμένες και ψευδαπόστολοι: Ο διάβολος, μετασχηματιζόμενος σε άγγελος φωτός, πλανά ακόμα και πιστούς και μοναχούς, που έχουν να επιδείξουν ζωή αγιότητος και θαυμαστών κατορθωμάτων!



Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου:
Ἑρμηνεία εἰς τὴν Β΄ Πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολή

Ἀναλύοντας ὁ ἅγιος Νικόδημος τὴν πρὸς Δευτέρα πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ τοῦ Παύλου, μᾶς ἐπισημαίνει μερικὰ σημαντικὰ πράγματα.
Στὴν πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή, λοιπόν, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ γιὰ κάποιους Χριστιανούς,οἱ ὁποῖοι "κήρυτταν Χριστό", ἀστοχοῦσαν δέ, ὄχι σὲ ὕψιστα Δογματικά-ἐκκλησιολογικὰ θέματα Πίστεως, ἀλλὰ σὲ κατώτερα θέματα. Κι ὅμως, τοὺς ὀνομάζει"ψευδαποστόλους"!
Τοῦτο παρατηρεῖται καὶ στὴν ἐποχή μας, ποὺ ὁ δηλητηριώδης "ἰὸς" τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μᾶς ἔχει μολύνει, ἄλλον περισσότερο καὶ ἄλλον ὀλιγότερο. Καὶ ὅπως ἡ Γραφὴ μᾶς λέγει, ὁ Διάβολος στὰ ἔσχατα κυρίως χρόνια, θὰ μολύνει καὶ τοὺς ἐκλεκτούς! Διότι, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, μετασχηματίζεται σὲ "ἄγγελος φωτός"! Μερικὰ τέτοια περιστατικὰ μᾶς παρουσιάζει ἐδῶ ὁ ἅγιος Νικόδημος· ἀνθρώπων θεοσεβῶν, καὶ μάλιστα μοναχῶν, τοὺς ὁποίους ὁ διάβολος προσπάθησε νὰ πλανήσει καὶ πολλοὺς ἀπ' αὐτοὺς τοὺς πλάνησε.
Καὶ ἕνας λόγος ποὺ κάποιοι πλανῶνται, εἶναι ὅτι ἐπιδεικνύουν τὶς ἀρετές τους!
Καὶ πῶς οἱ πιστοὶ θὰ καταλάβουν, ἂν κάποιος περιέπεσε σὲ πνεῦμα πλάνης; Ἀπὸ τὰ ἔργα του. Εἰδικὰ σήμερα, σὲ ἐποχὴ δράσεως τῶν μεγαλύτερων αἱρετικῶν τῆς ἱστορίας, τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ πραγματικὰ πιστοί, εἶναι ἀδύνατο νὰ ὑπηρετοῦν καθ' οἱονδήποτε τρόπο τὴν Παναίρεση ἢ νὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς.


ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (ΜΟΝΑΧΟΣ), Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ

Γιατί διακόπτουμε τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη.

Ἐπὶ πολλὰ ἔτη γινόνταν λόγος γιὰ διακοπὴ μνημοσύνου, ἀλλὰ δὲν προχωροῦσε στὴν πράξη, ἐνῶ τώρα στὶς μέρες μας ξεκίνησε συγχρόνως ἀπὸ πολλὰ σημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡ διακοπὴ μνημοσύνου ἑκάστου Ἐπισκόπου τῆς κάθε περιοχῆς.
Τί σημάδι εἶναι αὐτό; 
Ἁπλᾶ, μέχρι τώρα γινόνταν παραβάσεις καὶ καταπατήσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀπὸ πολλὰ πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας πλὴν ὅμως μεμονωμένα καὶ γι᾽αὐτὸ ὁ Θεὸς μακροθυμοῦσε καὶ ἀνέμενε τὴν διόρθωση τῶν παρασυρομένων ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα κριτήρια τῆς ἀγαπολογίας καὶ τῶν κοινωνικῶν σχέσεων εἰς βάρος τῆς ὀρθῆς πίστεως εἰς Χριστὸν καὶ τῶν ἀποστολικῶν παραδόσεων καὶ ἐντολῶν ὅπως ἐκφράζονται ἀπὸ τοὺς Πατέρες καὶ τὶς Συνόδους.
Ὅμως μετὰ τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης τὰ πράγματα ἄλλαξαν, διότι πλέον δὲν εἶναι προσωπικὲς ἐνέργειες γιὰ τὶς ὁποῖες θὰ δώσει λόγον ἕκαστος, ἀλλὰ εἶναι Συνοδικὲς ἀποφάσεις τὶς ὁποῖες ἢ τὶς ἀσπάζεσαι καὶ τὶς ἀκολουθεῖς ἢ τὶς θεωρεῖς ἀπαράδεκτες καὶ ἀπομακρύνεσαι γιὰ νὰ μὴ ἀσεβήσεις.
Καὶ πρὶν γινόντουσαν παράνομες καὶ ἀσεβεῖς ἐνέργειες, ὅπως συμπροσευχὲς καὶ βλάσφημες δηλώσεις, στοὺς Διαλόγους, στὸ Π.Σ.Ε., στὶς συναντήσεις καὶ γιορτές, ἀπὸ τοὺς · Μεταξάκη, Ἀθηναγόρα, Δημήτριο, Βαρθολομαῖο κ.π.α. ποὺ εἶναι ἀμέτρητα, οἱ ὁποῖες μᾶς ἐνοχλοῦσαν καὶ ἀντιδρούσαμε, ἀλλὰ ἦταν ἀπὸ ξεχωριστὰ πρόσωπα μὲ προσωπικὴ πρωτοβουλία καὶ ἀραιά, ὅμως τώρα ἔγιναν σύσσωμα ἀπὸ ὅλες σχεδὸν τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες, μὲ Πανορθόδοξη Σύνοδο, μὲ ὁμόφωνη ὑπογραφὴ καὶ δεσμευτικὰ ὅπως λέει ὁ πρόεδρος τῆς Συνόδου κ. Βαρθολομαῖος.
Ἆρα λοιπὸν ὅταν ἀκολουθεῖς μία Οἰκουμενιστικὴ Σύνοδο, δεσμεύεσαι, ὅπως ὅποιος ἀκολουθεῖ τὸν Πάπα εἶναι Παπικός, ὅποιος ἀκολουθεῖ τὸν Λούθηρο εἶναι Προτεστάντης, τὸν Σεβήρο εἶναι Μονοφυσίτης, τὸν Βαρθολομαῖο Οἰκουμενιστής, τὸν Μωάμεθ Μωαμεθανὸς, τὸν Βούδα Βουδιστής, τὸν Σατανᾶ Σατανιστής.
Στὴν Σύνοδο ἔπρεπε ὁπωσδήποτε οἱ ἑτερόδοξοι νὰ ὀνομαστοῦν ἐκκλησίες, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὑπῆρχαν ἀντιδράσεις ἀπὸ παραδοσιακοὺς Μητροπολῖτες τὶς ὠνόμασαν ἱστορικὲς ἐκκλησίες, δηλαδὴ ὅπως σ᾽ὅλες τὶς Συνόδους γινόνταν ἀγῶνας μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ καινοτόμων γιὰ τὸ ποῖοι θὰ ἐπικρατήσουν, ἔτσι καὶ σ᾽αὐτὴ τὴν Σύνοδο ἐπεκράτησαν οἱ καινοτόμοι Οἰκουμενιστὲς ποὺ ἦταν συντριπτικὴ πλειοψηφία καὶ ἀναγνώρισαν αἱρετικὲς ὁμολογίες καὶ συναγωγές, αἱρετικοὺς Διαλόγους, αἱρετικὰ Παγκόσμια Συμβούλια, αἱρετικοὺς γάμους, αἱρετικὲς βαπτίσεις, ἐνῶ ἂν ἦταν Ὀρθοδοξη Σύνοδος θὰ ἔπρεπε νὰ καταδικασει τὸ αἱρετικὸ ἡμερολόγιο ποὺ ἔσχισε τὴν Ἐκκλησία καὶ αὐτὸν ποὺ τὸ ἔκανε, τὸν Μεταξάκη, τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τῶν αἱρετικῶν καὶ τὴν ἀναγνώριση τῶν αἱρετικῶν βαπτίσεων καὶ αὐτὸν ποὺ τὴν ἔκανε, τὸν Ἀθηναγόρα, τὶς ἀμέτρητες καὶ ἀτελείωτες συμπροσευχὲς καὶ αὐτοὺς ποὺ τὶς κάνουν, π.χ. Βαρθολομαῖο κ.α.π.
Αὐτὸς ποὺ ἀλλάζει τὸ «Πιστεύω» δὲν εἶναι αἱρετικός; 
Ὁ Ἄρειος ἄλλαξε τὸ «γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα» γι᾽αὐτὸ εἶναι αἱρετικός. Οἱ Παπικοὶ πρόσθεσαν τὸ filiogve καὶ ὄχι μόνο γι᾽αὐτὸ εἶναι αἱρετικοί. 
Καὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς προσπάθησαν ν᾽ἀλλάξουν τὸ πιστεύω «εἰς Μίαν Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησία» καὶ ὄχι μόνον γι᾽αὐτὸ εἶναι αἱρετικοί.
Ἐπίσης θέλουν νὰ ἑνωθοῦν μὲ ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς γι᾽αὐτὸ ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι μόνο αἵρεση ἀλλὰ παναίρεση, δηλαδὴ ἕνωση ὅλων τῶν αἱρέσεων.
Στὴν Ἐκκλησία ὁ Χριστὸς μᾶς ἔβαλε γιὰ νὰ σωθοῦμε καὶ ὄχι νὰ καταποντιστοῦμε. 
Δὲν εἶναι κρῖμα ἕνας αἱρετικὸς Πατριάρχης νὰ μᾶς ἑνώσει μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ μᾶς κερδίσει ὁ «βύθιος δράκων» ὅπως κατάπιε ὅλους τοὺς αἱρετικούς;
Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἡ συνείδησή μας δὲν μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ μνημονεύουμε αὐτοὺς ποὺ ἀποδέχονται καὶ ἀκολουθοῦν ἕναν αἱρετικὸ Πατριάρχη.
Αὐτὸ δὲν εἶναι σχῖσμα, διότι ποῖος δημιουργεῖ σχῖσμα στὴν Ἐκκλησίας; αὐτὸς ποὺ ἀλλάζει τὰ δόγματα καὶ τὰ πιστεύω, ὅπως οἱ· Ἄρειος, Νεστόριος, Μακεδόνιος, Πύρος, Βέκκος καὶ Σεβῆρος, ἡ αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀδιαφοροῦν, ἀλλ᾽ἀγωνίζονται κατὰ τῶν αἱρέσεων, ὅπως οἱ· Μέγας Ἀθανάσιος ὁ ἐξορισθείς, Ἅγιος Νικόλαος ὁ φυλακισθείς, Ἅγιος Παῦλος ὁ στραγγαλισθείς, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ὁ ἀποκοπεὶς γλῶσσα καὶ χεῖρα, Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ὁ ἀπωλέσας τὴν Μονήν του μὲ χιλίους μοναχούς, Θεοφάνης ὁ Γραπτὸς τὴν ὄψιν μὲ πυρωμένο σίδηρο καὶ τόσοι ἄλλοι ποὺ καθημερινῶς τιμοῦμε καὶ ἑορτάζουμε, ἀπὸ ὡρισμένους μᾶλλον ἐμπαικτικῶς, διότι τὰ ἔργα τους εἶναι ἀκριβῶς τ᾽ἀντίθετα, ἐνῶ ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος εἶπε· «τιμὴ μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος».
Αὐτὸ ποὺ ζητοῦμε εἶναι νὰ γίνει μία Ὀρθόδοξη Σύνοδος καὶ νὰ δικάσει κατὰ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας κυρίως τὶς κεφαλὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοὺς Οἰκουμενικοὺς Πατριάρχες ἀπὸ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου μέχρι σήμερα.
Μέχρι νὰ γίνει αὐτό, ἐμεῖς θὰ ἀγωνιζόμαστε κατὰ τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ κάθε τρόπο καὶ πρῶτον μὲ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὴν ἀσέβεια στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἐπιτελεῖται ὅταν ἀποδέχεσαι τοὺς καταφρονιτές Του καὶ δεύτερον μὲ τὸν ἔλεγχο τῶν προδοτῶν Του, ὅπως ἐπίσης καὶ τὴν ἐνημέρωση τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν ποὺ πονοῦν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν ζοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ σῶσε τὴν Ἐκκλησία Σου ἀπὸ τοὺς λύκους ποὺ ἔχουν εἰσέλθει ἐντός της καὶ τρῶνε τὰ πρόβατά Σου, δηλαδὴ τὰ κάνουν λυκόπουλα. 
Γιατί Θεέ μου ἐπιτρέπεις αὐτὴν τὴν ἀπώλεια;
Ἀλλὰ γνωρίζουμε ὅτι στὶς δοκιμασίες καὶ τοὺς πειρασμοὺς ὁ Θεὸς ἀναδεικνύει Μάρτυρες καὶ στεφανώνει τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ ἀποκαλύπτονται οἱ προαιρέσεις, οἱ καλὲς καὶ οἱ κακές. Ἆρα ἀδελφοὶ καιρὸς ἀγώνων καὶ στεφάνων. “ Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν βιάζεται καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν ” (Ματ. 11,12)
Ὑπεραγία Θεοτόκε σκέπασε καὶ φώτισέ μας τὰ τέκνα σου τοὺς χριστιανούς, γιὰ κανένα λόγο νὰ μὴ διαλέξουμε τὴν ὁδὸ τῆς ἀπωλείας, ἀλλὰ τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ τῶν ἁγίων ποὺ γιορτάζουμε, ποὺ ὅμως γιὰ τοὺς ἀνδρείους πιστοὺς τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴν παρηγοριὰ τοῦ ἀγωνοθέτη καὶ τῶν ἐπηγγελμένων ἀγαθῶν Του ποὺ ὑποσχέθηκε· “εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ, ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σὲ καταστήσω·εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου” (Ματ. 25,23)

Μοναχὸς Παΐσιος Αγιορείτης

Ορθόδοξος ιερέας αγιάζει παπικό ναό μετά τα Θεοφάνεια

Στις φωτογραφίες (πηγή: Prodromos - Griechisch Orthodoxe Kirchengemeinde Brühl hat 25 neue Fotos Facebook hinzugefügt. Gestern um 04:12 Θεοφάνεια, Brühl 2017) από την ιστοσελίδα του ιερού ναού του αγ. Ιωάννου του Προδρόμου στο Brühl της Ρηνανίας Βεστφαλίας στην Γερμανία)

βλέπουμε τον εφημέριο του ναού π. Αθανάσιο να έχει εισέλθει με όλη την λιτανεία στον παπικό ναό Σάνκτα Μάργκαρετ για να αγιάσει τον ναό και τον λαό που παρευρίσκεται εκεί. Σημειωτέον, ότι μερικοί από τον λαό, που φαίνονται στην πρώτη φωτογραφία είναι ντυμένοι καρναβαλίστικα. 

Ποιός Ι. Κανόνας επιτρέπει τέτοιες πρακτικές; Ποιός θα αμφισβητήσει, ότι η «σύνοδος» της Κρήτης έχει πια επιβάλλει την αίρεση; Ποιός δεν βλέπει την «νέα εκκλησία» των οικουμενιστών; Ποιός θα προστατεύσει το ποίμνιο, που πλανεμένο ακολουθεί ψευδοποιμένες με δορά προβάτου;