.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: «ΔΕΙΛΟ ΚΑΙ ΑΝΑΔΡΟ ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΗ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΕΑΝ ΣΙΩΠΗΣΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ…»



ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: «ΔΕΙΛΟ ΚΑΙ ΑΝΑΔΡΟ ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΗ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΕΑΝ ΣΙΩΠΗΣΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ…». ΚΑΙ ΕΡΩΤΟΥΜΕ: ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΠΟΥ ΣΙΩΠΟΥΝ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ;

Μικρὸ ἀπόσπασμα τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», 1960, αρ. φυλ. 230
μὲ θέμα «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΘΕΪΣΜΟΣ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου


Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΗΡΕΑΖΕΤΑΙ
ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΙΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

«…Ὡς κληρικὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν φρικτὴ στιγμὴ τῆς χειροτονίας μου ἄκουσα καὶ ἐγὼ τό˙ «Λάβε τὴν Παρακαταθήκην καὶ φύλαξον ταύτην μέχρι τῆς δευτέρας τοῦ Χριστοῦ παρουσίας», θεωρῶ βαρὺ νὰ σιωπήσω ἐπὶ θεμάτων πίστεως. Δειλὸν καὶ ἄνανδρον θὰ μὲ κατηγορήση ἡ συνείδησις μου ἐὰν σιωπήσω καὶ δὲν ὑπερασπίσω τὰ ὑψηλὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Καὶ μὴ ἀνεχόμενος τοῦτον τον ἔλεγχον τοῦτον τῆς συνειδήσεώς μου μετὰ πολλῆς συγκινήσεως γράφω τὸ παρόν ἄρθρο, καὶ ἐλάχιστος ἐγὼ ἱερομόναχος, ὁ ὁποῖος ἀνιδιοτελῶς ὑπηρέτησα Πίστιν καὶ Πατρίδα, διαμαρτύρομαι καὶ παρακαλῶ τὴν Ἱεραρχίαν, ἡ ὁποία τὶς ἡμέρες αὐτὲς θὰ συνεδριάση, να ἐπιληφθῆ τοῦ σπουδαιοτάτου τούτου θέματος καὶ νὰ ἐπιδιώξη συντόμως τὴν κατὰ τοὺς Ἱ. Κανόνας λύσιν τοῦ προβλήματος, μὴ ἐπηρεαζόμενη ἀπὸ τὰ σχόλια καὶ τὰς κρίσεις τοῦ ψυχροῦ, ἀδιαφόρου καὶ ἀπίστου κόσμου, ὁ ὁποῖος τὰς ὑπὲρ Ὀρθοδόξου πίστεως φωνὰς τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας τέκνων ἀποκαλεὶ ἄκαρπον Βυζαντινολογίαν…

Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες! Σκέπτομαι τίνος εἴμεθα στρατιῶται, ὑπὸ ποίαν σημαίαν στρατευόμεθα, ποίους ἡρωϊκοὺς ἀγωνιστὰς εἶχε ἡ Ἐκκλησία μας, πῶς αὕτη πολεμοῦσε καὶ νικοῦσε τὶςς πλάνες καὶ τὶς αἱρέσεις καὶ ἐθριάμβευε παντοῦ, καὶ ἐμεῖς νὰ πράξωμεν ἀναλόγως. Ἄλλως θʼ ἀποδειχθῶμεν ἀνάξιοι υἱοὶ καὶ θυγατέρες τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

Καταλαβαίνεις γιατί τα παθαίνουμε όλα αυτά, που μας πληγώνουνε;



Καταλαβαίνεις γιατί τα παθαίνουμε όλα αυτά, που μας πληγώνουνε; Γιατί αρχίσαμε πάλι να ενδίδουμε...

Ο μητροπολίτης Ελπιδοφόρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου συνοδεύει παπικό καρδινάλιο στα άγια των αγίων και του επιτρέπει να προσκυνήσει την Αγία Τράπεζα αναγνωρίζοντας του ιερωσύνη...
Στην θεολογική σχολή της Χάλκης...
Γι΄αυτό δεν επιτρέπει ο Θεός να ανοίξει ξανά…

Δεν χρειαζόμαστε άλλο ένα εκπαιδευτήριο οικουμενιστών που θα διώκουν απηνώς τους Παπουλάκους της Ορθοδοξίας…

Να προσεύχεσθε για τους συγγενείς σας.. .



Να προσεύχεσθε για τους συγγενείς σας χωρίς να αγχώνεσθε για τη σωτηρία τους, γιατί έτσι χάνετε την επικοινωνία σας με τον Χριστό και δείχνετε ολιγοπιστία. Να τα αναθέτετε όλα με εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού.

Άγιος Πορφύριος

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΜΠΑΙΞΙΑ

Εσύ που λες, αδελφέ μου, πως επιλέγεις την οδό “της οικονομίας”, παρ’ όλο που η οδός της Αγιοπατερικής Ακριβείας, την οποία διαλέγουμε εμείς, είναι «απολύτως σεβαστή»…

Και ΕΑΝ είναι για σένα τόσο «σεβαστή», γιατί δεν ακολουθείς και εσύ αυτό που σέβεσαι, παρά αυτό που φοβείσαι;

Εσύ λοιπόν, μην έχεις τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου και συγγνώμη που σου μιλώ τόσο αυθόρμητα, άμεσα και αυστηρά συνάμα.

Εσένα, που θέλεις και επιμένεις να διαλέγεις «την οδό της οικονομίας», θέλω να σε ρωτήσω:

Πες μου, απάντησέ μου ειλικικρινά, βάλε το χέρι στην καρδιά, κάνε τον σταυρό σου, άσε στην άκρη τον εγωισμό σου και πες μου:

Τόσοι χαρισματούχοι γέροντες, τόσοι σεβαστοί μοναχοί και πατέρες, τόσοι διάσημοι πνευματικοί και εξομολόγοι, πασίγνωστοι και εξαίρετοι θεολόγοι, τόσες μεγάλες «αντι-οικουμενιστικές» υπερ-αγωνιστικές προσωπικότητες, οι οποίοι όλοι επέλεξαν, όπως το λες και εσύ, «την οδό της οικονομίας»…

ΤΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ;

Μήπως, λέω, μήπως κατάφεραν την ΠΑΡΑΤΑΣΗ της Παναιρέσεως στο διάβα των αιώνων; 

Μήπως κατάφεραν ΤΙΠΟΤΕ άλλο από αυτό το τραγικό ΓΕΓΟΝΟΣ της ΣΥΝΥΠΑΡΞΙΑΣ και της συνοδοιπορίας με τους αιρετικούς ποιμένες;

Μήπως αυτή τους η «οικονομία» κατέληξε να αποδειχθεί ΤΙΠΟΤΕ άλλο παρά μία ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ και μία αμαρτωλή ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ με τους αιρετικούς ποιμένες;

Μήπως λέγοντας αυτό το Μνημονευτικό τους «χαίρε», κατέστησαν τον εαυτό τους συγκοινωνό των έργων του αιρετικού σκότους των οικουμενιστών;

Μήπως θα έπρεπε να σε ανησυχεί και σένα και να σε λυπεί βαθύτατα το αυταπόδεικτο γεγονός ότι δυστυχώς δίδαξαν ΑΝΤΙΘΕΤΑ με τους Αγίους Πατέρες;

ΠΟΙΑ πρόληψη κατάφεραν με αυτή τους την «οικονομία» και ΠΟΙΑ συστολή συντέλεσαν στην εξέλιξη την τρομακτική και την κατρακύλα την αισχρή της παναιρέσεως του οικουμενισμού, «άχρι συντελείας του αιώνος»;

ΠΟΙΑ σοβαρά πλήγματα επέφεραν στην ανεξέλεγκτη και ΚΑΤΑΣΡΕΠΤΙΚΗ πορεία των αιρετικών λυκοποιμένων;

ΠΟΙΟΥΣ από αυτούς τους δεινούς Οικουμενιστές κατάφεραν να ανακαλέσουν εις μετάνοιαν;

ΑΛΗΘΕΙΑ, πες μου αδελφέ μου, ΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ νομίζεις πως θα προσθέσεις εσύ, με αυτή σου την υπερ-παρατεταμένη και – με συγχωρείς «ξεφτισμένη» μα τόσο πολύ εξεζητημένη, πολυσυζητημένη και «εφηρμοσμένη» «οικονομία»;

Η οικονομία
της Οικονομίας
τη Οικονομία
την Οικονομίαν
Ω οικονομία!

ΔΕΝ ειρωνεύομαι καθόλου! Για σκέψου το λιγάκι…

Αυτοί όλοι οι γέροντες, οι μαχητές επίσκοποι, οι ατρόμητοι θεολόγοι, είχαν ένα όντως τεράστιο πνευματικό έργο να παρουσιάσουν στον Θεό, ως αίτηση συγγνώμης για την άρνηση (γράφε αδυναμία) να παύσουν την μνημόνευση του Αθηναγόρα… 
ΕΣΥ, αλήθεια, τί έχεις ισάξιο να παρουσιάσεις;

Και ΜΗ μου πεις, ότι αυτοί έκοψαν την Μνημόνευση για «λίγα χρόνια»… διότι ξέρεις πολύ καλά πως αμέσως θα διαφωνήσω και θα σε ρωτήσω; 
ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΓΟΥΝ αυτό, οι Άγιοι Πατέρες ότι η διακοπή της Μνημονεύσεως γίνεται «για λίγα μόνο χρόνια;»

Οι Άγιοι Πατέρες (όχι οι γέροντες) λέγουν και διδάσκουν εν Αγίω Πνεύματι, Θεαρχίω Νέυματι, πως η διακοπή μνημονεύσεως ακυρώνεται ΜΟΝΟΝ με την απολύτως απαραίτητη μετάνοια του επισκόπου του οποίου το όνομα είχε διακοπεί και ΕΑΝ αυτός δεν μετανοήσει γραπτώς, διά Λιβέλου Μετανοίας, τότε η διακοπή μνημονεύσεως του επισκόπου αυτού ή του πατριάρχου, ΔΕΝ πρέπει να σταματήσει αλλά να συνεχιστεί μέχρι την ΜΕΤΑΝΟΙΑ του;

ΛΟΙΠΟΝ; Σε ρωτώ ευθέως:

ΠΟΤΕ μετανόησε ο Αθηναγόρας για τις φρικτές βλασφημίες και αιρέσεις του;

ΠΟΙΑ είναι η συγκεκριμένη ημερομηνία της υπογραφής του Λιβέλου Μετανοίας του, ώστε να αναγκάσει τους τρεις συγκεκριμένους επισκόπους να παύσουν την Διακοπή Μνημονεύσεως και να συνεχίζουν να τον μνημονεύουν λες και δεν συντρέχουν πλέον οι λόγοι οι οποίοι τους είχαν αναγκάσει από την αρχή να παύσουν να τον Μνημονεύουν;

Και… ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ αυτό το παραμύθι, της πεπατημένης, παραγκωνισμένης και απηρχειωμένης οδού της «οικονομίας», θέλω να ξέρετε και ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να γνωρίζετε πως η Οικονομία ήταν θεμιτή, βιώσιμη και εφηρμοστέα ΜΟΝΟΝ ως ένα μέτρο ενδιάμεσο μεταξύ Οικουμενικών Συνόδων!!! Δηλαδή, για να εξηγούμαι:

ΜΟΝΟΝ οι Άγιοι Πατέρες είχαν διακίωμα να εφαρμόσουν Οικονομία και αυτό ΜΟΝΟΝ μέχρις ότου συγκληθεί η επόμενη Σύνοδος η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ, η οποία θα ερευνούσε την υποτιθέμενη μετάνοια όλων όσων το βάπτισμα ή τις χειροτονίες επρόκειτο να αναγνωρίσει….

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, (καταλάβετέ το καλά) ήταν μέτρο ΣΠΑΝΙΟ, κατ’ άκραν εξαίρεσιν και ΟΧΙ γενικός κανόνας και παράδειγμα προς μίμησιν.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, φίλτατοί μου «Οικονομολόγοι», ίσχυε, εφαρμοζόταν και υπήρχε ΜΟΝΟΝ εφ’ όσον υπήρχαν οι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ.

Εφ’ όσον όμως τώρα ΔΕΝ υπάρχουν πλέον οι Οικουμενικές Σύνοδοι, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ οικονομία και ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να εφαρμοστεί οποιαδήποτε «Οικονομία». ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.

ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ η χρήση ή μάλλον η ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ της οικονομίας από εμάς σήμερα, διότι ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να γίνει άλλη Οικουμενική Σύνοδος. 
Δεν διαθέτουμε ΜΕΓΑΛΟΥΣ και ΘΕΟΦΟΡΟΥΣ Αγίους Πατέρες.

ΓΙΑ ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ, αδελφέ μου, και σκέψου το καλά:

Η κάθε Οικουμενική Σύνοδος ελάμβανε χώρα συστηματικώς και επανειλημμένως κάθε 100 με 150 χρόνια!

Από την Αγία Ενάτη Οικουμενική Σύνοδο (επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, (1341-1343) την οποία αρνήθηκε η ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ψευτοσύνοδος του Κολυμβαρίου να αναγνωρίσει και να επικυρώσει) έχουν περάσει 800 περίπου χρόνια και ΚΑΜΙΑ Οικουμενική Σύνοδος ΔΕΝ λέει να φανεί στον ορίζοντα τον Εκκλησιαστικό…

Ε… τί λοιπόν νομίζετε, αδελφοί μου Οικονομολόγοι, λέτε να μας «ξέχασε» ο Θεός ή να «κοιμήθηκε» και να μην «εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριος»;;;; 
Ή μήπως νομίζετε πως δεν δύναται άλλο να συγκαλέσει Οικουμενικές Συνόδους και να παραστήσει χορούς μυριάδων Αγίων Πατέρων και Αγγέλων;

«Διά τούτο φησί: «τί δοκείτε, ότι ού δύναμαι παρακαλέσαι τον Πατέρα Μου;» Και αυτό πάλιν ταπεινώς απαγγέλει ειπών: «παραστήσει Μοι δώδεκα λεγώνας αγγέλων». Εί γαρ εις άγγελος εκατόν ογδοηκονταπέντε χιλιάδας ανείλεν ωπλισμένας, τί δώδεκα λεγώνων έδει επί χιλίους ανθρώπους; Αλλά προς τον φόβον αυτών και την ασθένειαν σχηματίζει τον λόγον, και γαρ αποτεθνηκότες ήσαν τω δέει.» (Εις το Κατά Ματθαίον, Ομιλία ΠΔ’).

Αποτεθνηκότες είναι οι Άγιοι Πατέρες και «ουκ έστιν σήμερα ουδέ έως ενός», αυτό σας παρακαλώ ταπεινά, συγχωρέσετε με που θα το πω λαϊκά, αλλά… «ας το πάρουμε χαμπάρι», άλλη Οικουμενική Σύνοδος ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να γίνει!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ πλέον Άγιοι Πατέρες του επιπέδου του Μεγάλου και Ιερού Φωτίου, του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού ή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και….

ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΜΑΣ εάν εμείς νομίζουμε ότι θα «καταφέρουμε» (ώ του κατορθώματος ημών!) να συκγαλέσουμε «Μεγάλη Σύνοδο των Αποτειχισμένων» (τρομάρα μας) να αποφασίσουμε (για ΗΔΗ λυμένα θέματα) εάν τα μυστήρια των ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ είναι έγκυρα ή όχι, από την στιγμή κατά την οποία οι αιρετικοί ποιμένες:

1. ΔΕΝ μετανόησαν για τις αιρέσεις τους, και
2. ΔΕΝ καταδίκασαν ως αιρετικούς όσους τους βάπτισαν και τους χειροτόνησαν.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, να ίσταμαι υπεράνω Οικουμενικής Συνόδου και να αναγνωρίζω ως δήθεν «έγκυρα» τα μυστήρια των ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ, από την στιγμή που οι αιρετικοί αυτοί ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΑΝ και ΔΕΝ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ τους φορείς της αιρέσεως του Οικουμενισμού, δηλαδή τους διδασκάλους τους, τους προέδρους τους και προκατόχους τους…

ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ να φτιάχνω δικές μου νέες μεθόδους συνυπάρξεως με ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ και να ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ως Υπερσύνοδος τα μυστήρια των ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ως δήθεν «έγκυρα» κάτω από το πρόσχημα ότι αυτοί δεν έχουν καταδικαστεί ακόμη συνοδικώς…

Και η ΜΑΣΟΝΙΑ δεν έχει καταδικαστεί ακόμη από Οικουμενική Σύνοδο! Και ο ΧΙΛΙΑΣΜΟΣ και η Εταιρεία ΣΚΟΠΙΑ δεν έχουν καταδικαστεί ακόμη από Σύνοδο! Και οι Πεντηκοστιανοί και οι «Born Again» δεν έχουν καταδικατεί ακόμη…
ΚΑΙ ΤΙ; Θα αναγνωρίσω ως έγκυρα τα μυστήριά τους; ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ!

ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ διαθέτουν οι αιρετικοί επίσκοποι από όλους τους παραπάνω; Τα ράσα; Τους γέροντες; Τους ηλικιωμένους και τα νήπια; Και όλες οι σύγχρονες αιρέσεις οι οποίες «δεν έχουν ακόμη καταδικαστεί από Σύνοδο» (μεγάλη πλάνη και αυτό…) αυτές όλες δεν έχουν ηλικιωμένους και νήπια; Και τί δηλαδή; Αυτοί όλοι, οι γέροι και τα νήπια των ψευδομαρτύρων του Ιεχωβά ας πούμε, δεν λαμβάνουν έγκυρα μυστήρια αλλά λαμβάνουν ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ οι δικοί μας ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, ΜΕΓΑΛΟΙ ΒΛΑΣΦΗΜΟΙ και ΚΑΤΑΦΡΟΝΗΤΕΣ της Ορθοδόξου Πίστεως;

ΜΗΠΩΣ, λέω, μήπως με την ανοχή μας και την ανεπίτρεπτη αναγνώριση των μυστηρίων τους ως δήθεν «έγκυρα», μήπως ΕΠΙΚΥΡΩΝΟΥΜΕ την αίρεσή τους και την ύπαρξή τους; Μήπως ευθυνόμαστε για την πρόοδό τους;

ΜΗΠΩΣ τελικά, ΔΕΝ συντρέχει λόγος να απομακρυνόμαστε από αυτούς από την στιγμή που αυτοί τάχα προσφέρουν «έγκυρα» μυστήρια και «σώζουν» οι ΑΙΡΕΙΚΟΙ με την ΣΩΣΤΙΚΗ δήθεν χάρι του Αγίου Πνεύματος, ενώ γνωρίζουμε ΚΑΛΑ, εν στεναγμοίς αλαλήτοις, με αναθεματισμούς και καταδίκες, πως ΔΕΝ διακατέχονται από το Πνεύμα το Άγιον αλλά από το ΠΟΝΗΡΟ, ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ πνεύμα πλάνης, πνεύμα αιρέσεως, πνεύμα αντιλογίας και βλασφημίας;

ΜΗΠΩΣ γινόμαστε ΕΠΙΟΡΚΟΙ και Θεομπαίκτες όταν διαλαλούμε και ομολογούμε τοις πάσι ότι «η Αποτείχιση των Πιστών καθιστά αυθύπαρκτα τα μυστήρια των αιρετικών ποιμένων ως ΑΚΥΡΑ» και έπειτα κάνουμε κυβίστηση (κοινώς «κωλοτούμπα») και αλλάζουμε «δίσκο» καθιστώντας τα μυστήρια των αιρετικών ως «έγκυρα» περιμένοντας «άχρι καιρού» την συνοδική τους καταδίκη;

ΜΗΠΩΣ έτσι μοιάζουμε απαράλλακτα με τον Αρχηγό της Αιρέσεως του «ΑΧΡΙΚΑΙΡΙΤΙΣΜΟΥ», τον π. Επιφανιο Θεοδωρόπουλο, ενώ μέχρι τώρα τον καταδικάζαμε για εφευρέτη νέας θεωρίας περί συγκοινωνίας με αιρετικούς μέχρι την συνοδική τους καταδίκη; Αλήθεια, ΣΕ ΤΙ διαφέρουμε από αυτόν;

ΣΕ ΠΟΙΩΝ Αγίων Πατέρων το «δι’ ευχών» απαιτούμε από τον Θεό να ΞΑΝΑ-ασχοληθεί με μας (για ένα θέμα ΗΔΗ τελεσίδικα λυμένο από την Ογδόη και Ενάτη Οικουμενική Σύνοδο) και πάλι για ΧΑΡΗ μας να ΞΑΝΑ-συγκαλέσει άλλη Οικουμενική Σύνοδο να ΞΑΝΑ-καταδικάσει τον Παπισμό, τον οποίο ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Βαρθολομαίος ΕΝΩΝΕΤΑΙ και ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΤΑΙ;

Και, για να ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ με αυτό, το θέμα το Οικονομολιγκό, τότε αδελφέ μου, αυτό το χιλιοπιπιλισμένο «Ο ΚΟΙΝΩΝΩΝ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΩ, ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΣ ΕΣΤΩ» πού πάει;

ΕΑΝ ΚΟΙΝΩΝΩ εκκλησιολογικώς και ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΩΣ με αυτούς τους ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ από τους οποίους ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΗΚΑ για να μην είμαι και εγώ ακοινώνητος, δεν πέφτω και εγώ κάτω από τον ίδιο αυτόν αναθεματισμό;

ΕΑΝ Αποτειχίζομαι από αυτούς για δημοσίως διδασκομένη ΑΙΡΕΣΗ αλλά παράλληλα αναγνωρίζω πως ΑΥΤΗ τους η ΑΙΡΕΣΗ, παρέχει «έγκυρα μυστήρια» και «ΣΩΖΕΙ», τότε ΓΙΑΤΙ να διακινδυνεύω την σωτηρία μου ΜΗ πίνοντας από το ΣΩΜΑ και το ΑΙΜΑ το οποίο ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ «εγκυρότατα» προσφέρουν;

ΠΟΙΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ να υποστώ τόσο μεγάλο βάσανο, μαρτήριο και διωγμό, να υφίσταμαι οικογενειακό κατατρεγμό και να καταστρέφω τον γάμο μου, την Κατ’ Οίκον Εκκλησία, εφ΄ όσον η «ΝΕΑ Εκκλησία» του Βαρθολομαίου είναι η «Εκκλησία του Χριστού» και ΜΟΥ ΠΑΡΕΧΕΙ «έγκυρα μυστήρια» τα οποία υποτίθεται μου παρέχει ΜΟΝΟΝ ένας Αποτειχισμένος ιερέας; Τότε… ΣΕ ΤΙ διαφέρει ο ένας από τον άλλον;

Οτι «δεν καταδικάστηκε ακόμη συνοδικώς»; Και ΠΟΣΟ θα περιμένω για την συνοδική τους καταδίκη; ΚΑΙ ΜΗΠΩΣ, αντί τούτου, επέλθει το ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ τέλος και ΒΡΕΘΩ να αποβιώσω ΚΟΙΝΩΝΩΝ με την αίρεση και τους ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, τους οποίους, υποτίθεται ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΑ ΔΙΣ, σύμφωνα με την ΕΝΤΟΛΗ του Αποστόλου Παύλου, αλλά παρ’ όλα, προσέτρεχα σε ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ για «έγκυρα μυστήρια» μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχαν Αποτειχισμένοι ιερείς κοντά μου, στη ΕΡΗΜΟ της Αυστραλίας;

Μήπως ο καθένας εφεύρει δικά του κριτήρια και δικούς του λόγους εφαρμογής της «Οικονομίας» Η ΟΠΟΙΑ κατά τους Αγίους Πατέρες είναι ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ;

Μήπως αυτή μου η ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ «δεν θα μου βγει σε καλό» από την στιγμή που ΑΔΥΝΑΤΩ να εξηγήσω στον Πιστό Λαό το ΓΙΑΤΙ να ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ οι Οικουμενικές Σύνοδοι και εγώ να συνεχίζω να επικαλούμαι μία κάποια «οικιακή οικονομία» η οποία ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να δικαιολογηθεί (ή δικαιωθεί) από Σύνοδο Οικουμενική, απλά – απλούστατα επειδή Οικουμενική Σύνοδος ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να υπάρξει;

Και ΠΟΙΟΥΣ, πέστε μου, ΠΟΙΟΥΣ θέλετε να θεωρήσω εγώ ισάξιους και ισότιμους των Αγίων Πατέρων; Τον π. Θεόδωρο Ζήση; Τον π. Νικόλαο Μανώλη; Τον π. Σάββα κλπ; Ή μήπως θέλετε να τους Αγιογραφήσω κιόλας και να τους προσκυνώ ως ΗΔΗ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΓΜΕΝΟΥΣ Πατέρες της Εκκλησίας;

ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩ ΤΙ; 
ΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥΝ ΤΙ; 
Οτι τα μυστήρια των ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ είναι «κατ’ οικονομίαν έγκυρα»;;;

ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΩ τέτοια διπλωματική, παρατεταμένη και παρατραβηγμένη οικονομία!

ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΩ τέτοια πανθομολογουμένη ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ! 
Μην με αναγκάζετε να είμαι ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ.

ΠΡΟΤΙΜΩ τον Νόμο του Θεού, τους ΝΟΜΟΥΣ των Αγίων Πατέρων, ΟΧΙ επειδή είμαι τάχα «Άγιος ίσος με αυτούς» αλλά ΑΚΡΙΒΩΣ, επειδή ακριβώς είμαι ΠΟΛΥ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ, δεν θέλω να κολυμπάω, να βουλιάζω και να πνίγομαι στα ΘΟΛΑ νερά της ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ αλλά να ΠΙΑΝΟΜΑΙ από το Σωσίβιο της ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ.

Εσείς, ας συνεχίζετε να επικαλείσθε την «κατ’ άκραν σας οικονομίαν». 
ΚΑΙ ΚΑΛΗΝ ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ!

Ένας Άγιος που έκαιγε "Καλύβες"



Αγιος Μάξιμος Καυσοκαλυβίτης. Πάντα σ' αυτόν τον άγιο, με ενθουσίαζε η ελευθερία του. Αυτή η αγία «τρέλα» του. Έκαιγε την καλύβα του και άλλαζε τόπους κατοικίας, έφευγε και μάκρυνε, κάθε που αισθανόταν ότι κινδύνευε να χάσει αυτό που ήταν και ήθελε να κάνει. Δεν διαπραγματευόταν την ελευθερία του, το δικό του τρόπο ζωής, το μονοπάτι που τον οδηγούσε στον Θεό και τον εαυτό του. Αλήθεια εμείς πόσες "καλύβες" κάψαμε ζωή μας, για να μπορούμε να είμαστε ο ευατός μας; Να ζήσουμε εμείς και οχι κάποιος άλλος στην θέση μας; "Καλύβες" είναι οι αυταπάτες ενός ψευδούς ευατού. Οι ψευδαισθήσεις μας. Και οι περισσότεροι απο εμάς, δεν κάψαμε καμία "καλύβα" ποτέ.
Μπήκαμε μέσα σε μια και εκεί γεράσαμε. Κι ας έσταζε η οροφή νερό, κι ας σάπιζαν τα σωθικά μας. Την καλύβα μας πάντως μια φορά δεν την κάψαμε, γιατί θέλει αρετή να καις τις «βεβαιότητες» σου…

Περί συλλαλητηρίων – Απ’ ότι φαίνεται, ο Ιερώνυμος είναι πιο άγιος από τον Άγιο Παΐσιο



Νέα ήθη μας εισάγει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στην Εκκλησία, ο οποίος έκφρασε την αντίθεσή του στην διεξαγωγή των προγραμματισμένων συλλαλητηρίων για την Μακεδονία. Ο λόγος; Διότι «η Εκκλησία πορεύεται με αγάπη»!! 
Ας μιλήσουμε όμως λίγο για αυτήν την ‘αγάπη’ που τόσο άφθονα ρέει από τα χείλη του Αρχιεπισκόπου μας. Μου θυμίζει την άλλη, την οικουμενιστική, που μας ζητά επιμόνως να παραδώσουμε την Πίστη μας στους αιρετικούς, «από αγάπη». Έτσι και τούτη, μας ζητά να παραδώσουμε την Μακεδονία μας στους Σκοπιανούς, «από αγάπη».

Ας θυμηθούμε τον Άγιο Πορφύριο που έλεγε ότι όταν βλέπεις να γίνεται ένα κακό γύρω σου και δεν διαμαρτύρεσαι είσαι συνένοχος.
Ας θυμηθούμε τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά που έλεγε ότι η σιωπή είναι το τρίτο είδος αθεΐας.
Ας θυμηθούμε τον Άγιο Παΐσιο που έλεγε: «Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια, ο καθένας μας πρέπει να κάνη ότι γίνεται ανθρωπίνως και ότι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας, ότι κάναμε εκείνο που μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους!»
Ο Άγιος Παΐσιος ο οποίος το 1988 με αφορμή την βλάσφημη ταινία του Σκορσέζε ξεσήκωσε τους Πατέρες και βγήκε από το Άγιον Όρος για να παραβρεθεί στο συλλαλητήριο που έγινε στην Θεσσαλονίκη και να στηρίξει τον κόσμο, ενώ μάλιστα υπέφερε από πόνους στην κήλη.
Μας λέει η Εκκλησία να κάνουμε μούγκα στη στρούγκα; Μας λέει να είμαστε αδιάφοροι στο κακό; Είχαν οι Άγιοι που μιλούσαν, που ενεργούσαν, που αντιστέκονταν στο κακό λιγότερη αγάπη από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο; Διότι όταν μας λέει ότι διαφωνεί με τα συλλαλητήρια επειδή «η Εκκλησία πορεύεται με αγάπη», είναι σαν να μας λέει ότι τα συλλαλητήρια είναι έκφραση μίσους. Μας λέει δηλαδή ότι ο Άγιος Παΐσιος κατέβηκε στο συλλαλητήριο επειδή είχε μίσος μέσα του, ενώ αυτός είναι όλος, μας όλος αγάπη!!!!
Ας πει κάποιος στον Αρχιεπίσκοπο ότι η αγάπη είναι αυταπάρνηση, είναι η θυσία του Εσταυρωμένου. Δεν είναι αγάπη να καπηλεύομαι το ‘μαγαζί Εκκλησία’ και να πουλώ ‘αγάπη’ με το τσουβάλι πίνοντας στην υγειά μου. 

Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ.

Συζυγικές σχέσεις - Απορίες προς τον π. Αθανάσιον



(Μια ενδιαφέρουσα απορία προς τον μακαριστό Γέροντα π.Αθανάσιο Μυτιληναίο.
Μπορείτε να ακούσετε, ακριβώς την ομιλία του Γέροντος,στον παρακάτω σύνδεσμο.
Ενδιαφέρουσα για κληρικούς,Θεολόγους και για όλους τους ενδιαφερομένους για την πνευματική τους ζωή.) Σ.Μ.

(Ολόκληρος η ομιλία στον παρακάτω σύνδεσμο στο YOUTUBE

Υπάρχει ερώτηση για την εγκράτεια των συζύγων και την αποφυγή της τεκνοποιϊας (εάν είναι αμαρτία, είναι υποχρεωτική η εγκράτεια κλπ).
Στο θέμα αυτό υπάρχει σύγχυση και μεταξύ των πνευματικών, επιτρέψτε μου να πω.
Στα θέματα αυτά υπάρχει μια ελευθερία. Δεν αναφέρεται κάτι για τα θέματα αυτά (εγκράτεια συζύγων, αποφυγή τεκνοποιϊας κλπ) στην Αγία Γραφή ή στους Πατέρες μας.
Η ζωή των συζύγων είναι εσωτερική ζωή, στην οποίαόχι μόνο η μάνα μου και πατέρας μου δεν μπορούν να μπουν αλλά ούτε και ο Πευματικός , εάν δεν του ζητηθεί. Σφάλλονται και βεβηλώνουν αυτό το εσωτερικόν της ζωής και αυτό το μυστήριο-να μου επιτραπεί να πω- της συζυγικής ζωής, όταν ορισμένοι φλυαρούν και λένε διάφορα μεταξύ τους (πως το ένα,πως το άλλο κλπ).

Η εκκλησία αφήνει μία ελευθερία μεταξύ των συζύγων, εάν θα εγκρατεύονται και πόσο θα εγκρατεύονται. Εάν θα κάνουν παιδιά και πόσα παιδιά θα κάνουν . Ακούσατε,ναι,ναι. Με ξέρετε ουδέποτε ελευθεριάζω.Το δηλώνω αυτό.Υπάρχει μία ελευθερία που ούτε και ο πνευματικός δεν μπορεί να κάνει κάτι. Δεν δίνουμε εντολή αλλά μπορούμε να πούμε π.χ.…γιατί δεν κάνετε ακόμη ένα παιδάκι. Μα θα μου πείτε η αποφυγή της τεκνοποιϊας δεν είναι αμάρτημα;
Η αποφυγή της τεκνοποιϊας είναι αμάρτημα. Σημειώστε ότι τα θέματα αυτά, δεν λέγονται από άμβωνος. Όμως, δεν είναι σωστό αυτό. Αμα δεν μας τα πει αυτά η Εκκλησία ποιος θα μας τα πει η σεξολογία θα μας τα πει. Αν δεν τα πει η εκκλησία ποιός θα τα πεί.
«Αν δεν στα πω εγώ παιδί μου ποιος θα σου τα πει,το πεζοδρόμιο»,έγραψε ένα Ούγγρος συγγραφέας,Ορθόδοξος, σε ένα βιβλίο του για την αγνότητα.
Σεμνά θα απαντάμε, χωρίς να προσβάλλουμε την αιδώ (την ντροπή) αλλά πρέπει να μιλάμε. Παρακαλώ όμως πολύ, αν κάτι δεν καταλάβετε καλά, μην το παραδώσετε στην φαντασία σας και το συμπληρώσει διαφορετικά, δεν πρέπει είναι αμαρτία.
Η αποφυγή τεκνοποιϊας, είναι η παρεμπόδιση της τεκνοποιϊας.Αυτό λέγεται αυνανισμός,μην σας παραξενεύει αυτό,είναι η γνωστή ιστορία με τον Αυνάν.
Πριν από τον Μωσαϊκό Νόμο υπήρχε ο Βαβυλωνιακός νόμος του Χαμπουραμπί, πριν από το 2.100 χρόνια που έζησε ο Αβραάμ. Η νομοθεσία αυτή έλεγε «αν κάποιος δεν αφήνει παιδιά, είναι άτεκνος, θα πρέπει -εάν πέθαινε ο άνδρας -να νυμφευθεί στην συνέχεια τον επόμενο επιζήσαντα αδελφό κλπ, ώστε να αφήσει το όνομα του πρώτου της άνδρα, για να συνεχισθεί το όνομα κλπ. κλπ .
Κατόπιν αυτό παγιώθηκε στην νομοθεσία του Θεού. Αυτό γίνεται δυνάμει της εικόνος του Θεού που υπάρχει στον άνθρωπο ανεξάρτητα αν είναι ειδωλολάτρης. Στον Χριστιανισμό δεν ισχύει αυτό.
Ο Αυνάν,για να επανέλθουμε στο θέμα μας, έκανε παρεμπόδιση συλλήψεως και αυτό, λέγει η Γραφή, «…εφάνη στον Θεόν πονηρόν και εθανάτωσε τον Αυνάν…». Αυνανισμός κατά λέξη είναι αυτό και όχι το συνηθισμένο που λένε για ένα άγαμο άνδρα. Στη γλώσσα την εκκλησιαστική λέγεται ακαθαρσία (ψηλαφάν,το απαρέμφατο).
Η περεμπόδιση της συλλήψεως γι` αυτό όντως είναι αμάρτημα. Δεν το θέλει ο Θεός.
Γι` αυτό σαν κανόνα σας βάζουμε να εγκρατευθείτε, να μην κοινωνήσετε, ώστε να μπορέσουν σιγά- σιγά οι σύζυγοι να συνηθίσουν στο θέλημα του Θεού.
Και πόσα παιδιά θα κάνουμε; Η Εκκλησία θα το πεί;
΄Όχι,θα το αποφασίσουν οι γονείς.Προχθές πήρα ένα προσκλητήριο για μια βάπτιση ενός παιδιού που είναι το 10ο της οικογενείας. Πόσα παιδιά θα κάνουν ; Όσα θέλουν οι δύο οι σύζυγοι. Ο πνευματικός δεν επεμβαίνει, το λέω για Τρίτη φορά. Προσέξτε μπορεί η γυναίκα πολύ γρήγορα να μην συλλαμβάνει ενώ έχει 2-3 παιδιά.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουν να μην συνέρχονται,
αρκεί να μην παρεμποδίζουν.Το να συνέρχονται οι σύζυγοι δεν είναι αμάρτημα. Αυτό το λέει και η Ορθόδοξη δογματική.
Ο΄Αγιος Νικόδημος λέει να είναι τρεις ημέρες η εγκράτεια εκείνων που συνέρχονται και θέλουν να κοινωνούν.
Η παρεμπόδιση είναι αμαρτία και όχι απλώς το συνέρχεσθαι. Οι σύζυγοι που δεν κάνουν παιδιά δεν πρέπει να συνέρχονται; Αν είναι δυνατόν. Και αυτό γιατί ,διότι δεν πρέπει να εγκρατεύεται ο άλλος άκοντος (=παρά την θέληση) του άλλου,για την ακράτεια υμών, για να μην πέφτουν σε πειρασμόν. Τι λέει ο Απ.Παύλος; Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το σώμα της αλλά ο ανήρ,ο άνδρας το εξουσιάζει.Αλλά δεν είναι μονομέρες.Και ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του αλλά η γυναίκα του το εξουσιάζει .Εκ συμφώνου μόνον επιτρέπεται η εγκράτεια των συζύγων. Εάν συμφωνήσουν και οι δυό και όχι οι γονείς ή οι Πνευματικοί. Δικαίωμά σου να βελτιώνεις την ψυχή σου και να προοδεύεις πνευματικά όσο θέλεις.
Αυτό είναι δικό σου θέμα. Στο θέμα των συζύγων δεν είναι δικό σου θέμα, εάν ο σύζυγος ή η σύζυγος δεν το θέλει. Αυτό αποκλειστικά και μόνον στην γενετήσια σχέση ισχύει αυτό. Εάν η σύζυγος θέλει να νηστεύσει και εσύ όχι δεν θα σε ρωτήσει γι αυτό, ούτε εσύ μπορείς να την εμποδίσεις.
«…και μην αποστερείτε αλλήλους»,λέγει ο Απ.Παύλος,ο οποίος ήταν άγαμος και λέγει μάλιστα-7 φορές αυτό το λέει-ότι ο ίδιος θα ήθελε να είναι όλοι άγαμοι.
Και συνεχίζει «…δια δε τας πορνείας,έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω».Γιατί το λέει έτσι (πορνεία δηλαδή),για τις συχνότερες περιπτώσεις,πέραν της τεκνοποιϊας εννοεί. Λέει ο ι.Χρυσόστομος που ερμηνεύει τον Απ.Παύλο,….βλέπετε δεν λέει « για την τεκνογονία να μην το κάνετε αυτό»,αλλά για τις πορνείες. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και πνευματικής αγωγής η εγκράτεια, διότι υπάρχουν νέοι με εγκράτεια και μεγάλης ηλικίας που δεν μπορούν. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Υπάρχουν νέοι, επαναλαμβάνω νέοι, που κάνουν παρατεταμένη εγκράτεια. Και λένε μερικές «μα,πως πήγες κοινώνησες και πως το έκανες αυτό,δεν είσαι παντρεμμένη;».Υπάρχει και το άλλο που λένε ότι τον πρώτο χρόνο δεν πρέπει να κοινωνάει η γυναίκα.! Μα τι είναι αυτό,είναι δυνατόν; Εγκράτεια 3 ημέρες πριν της Θείας Κοινωνίας και θα κοινωνήσεις, λέει ο΄Αγιος Νικόδημος. Η εγκράτεια είναι το χαλινάρι και τονώνει την αγάπη των συζύγων.
Οι εντολές που θεσπίζει η Εκκλησία είναι εντολές του Αγίου Πνεύματος.
Οι νεόνυμφοι νηστεύουν και εγκρατεύονται όπως το είπα, στις νηστείες κλπ.
Ο Πνευματικός δεν επεμβαίνει ποτέ των ποτών τι θα αποφασίσουν οι σύζυγοι και μάλιστα για την ισόβια εγκράτεια. Ειδικά γι την ισόβιον εγκράτειαν αυτό ποτέ των ποτών ο Πνευματικός δεν πρέπει να το κάνει.
Σας το λέω για πολλοστί φορά.Και βεβαίως, ποτέ αντικείμενο τάματος δεν γίνεται η ισόβιος εγκράτεια. Να τάξεις ένα κερί ή ότιδήποτε αλλά δεν θα τάξεις αυτό. Μου το λένε ορισμένοι μερικές φορές, ναι αλλά το έταξα. Και τους λέω τι; Αν συμφωνήσατε καλώς, αλλά όχι τάμα, διότι σάρκα φορούμε, άνθρωποι είμαστε, αν…, λέω αν, χαλάσει το τάμα τί γίνετε; Σας το είπα πολλές φορές ώστε να μην υπάρξει κάποιος να μην το ακούσει.
Η εγκράτεια είναι αρετή. Το συνέρχεσθαι δεν είναι αμαρτία. Μου λένε πολλοί, χαλάσαμε την εγκράτεια και τους απαντώ. Καλά, ξαναπροσπαθήστε, δεν λέω μην κοινωνήσετε. Ο γάμος είναι το ύστερον θέλημα του Θεού. Ευλογήθηκε όμως το ύστερον θέλημα ο γάμος στην Κανά. Όπως και η κρεατοφαγία που είναι το ύστερον θέλημα του Θεού,διότι στον κατακλυσμό,ο Θεό, ευλόγησε την χορτοφαγία, (απαγορεύονταν τα κρέατα και τα κυνήγια). Επομένως η εγκράτεια είναι αρετή.
Ο Χριστός,ο Θεός που ενανθρώπισε ήταν άγαμος,αλλά δεν απαγορεύει τον γάμον στους ανθρώπους.Μην λέτε ότι είμαι έγγαμος και δεν θα σωθώ. Ελάχιστοι στην Π.Διαθήκη ήταν άγαμοι,οι περισσότεροι ήταν έγγαμοι. Είναι αρετή και εάν εκ συμφώνου μετέρχεσθε την εγκράτεια.Πρώτος σκοπός του γάμουείναι η αλληλοβοήθεια για την Θέωσιν («ποιήσωμεν βοηθόν κατ` αυτόν»), δηλ.βοηθόν σε τι ,στο να σωθούν και να Θεωθούν.Δεύτερος σκοπός του γάμου είναι η κατασίγασις της γενετησίου ορμής για να μην πέφτει κανένας στην πορνεία,γι` αυτό ο Ιω.Χρυσόστομος προτρέπει να παντρεύονται οι νέοι προ της στρατείας (προ του στρατού),για τον λόγο αυτό,να μην πέφτουν στην πορνεία. Βέβαια σήμερα είναι άλλες συνθήκες, υπάρχουν σπουδές , στρατός κλπ.
« Η αγάπη ουκ ασχημονεί»,λέει ο Απ.Παύλος. Αυτό να μην το ξεχνάτε οι έγγαμοι και να το έχετε σαν επιγραφή στο δωμάτιό σας.Μερικοί λένε να μην έχουν εικόνες στο δωμάτιό τους, αυτό είναι στρουθουκαμηλισμός ,εάν δεν έχεις την εικόνα στο δωμάτιο και είναι στον διάδρομο του σπιτιού δεν σε βλέπει ο Θεός; Είναι αμαρτωλός ο γάμος; Δεν είναι καθόλου αμαρτωλός ο γάμος. Είναι ευλογημένος.΄Η παρθενία ή γάμος, ευλογημένα και τα δύο.

Τώρα, με ποιόν τρόπο εγκρατευόμαστε;
Εγκράτεια συζύγων,γίνεται όταν νηστεύουμε. Όποτε έχουμε νηστεία (Τετάρτη και Παρασκευή και Τεσσαρακοστές).Αλλά προσοχή σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να έχουμε συμφωνία μεταξύ των συζύγων, διότι λέει ο Απ.Παύλος «…εκ συμφώνου….»,διότι η γυνή δεν εξουσιάζει του ιδίου σώματος παρά ο άνδρας της και το αντίστροφον ,του σώματος του ανδρός εξουσιάζει όχι ο άνδρας αλλά η σύζυγος. Αυτά θα τα βρείτε στο 6ο κεφ. της Α΄ Κορινθίους επιστολής του Απ.Παύλου.
Εάν το αρνηθεί κάποιος σύζυγος τότε αμαρτάνει, διότι εάν εξ αιτίας αυτής της άρνησης οδηγηθεί ο άλλος στην μοιχεία τότε σε καταλογίζω όλη την αμαρτία σε σένα, λέει ο ι.Χρυσόστομος. Επίσης, στις εύσχημες ημέρες (Κυριακές και μεγάλες εορτές).Η εγκράτεια δεν τηρείται από το βράδυ,δηλ.Τρίτη βράδυ,εάν συνέβαινε αυτό οι σύζυγοι τότε θα ήταν ελεύθεροι την Τετάρτη βράδυ.Στους Εβραίους η νηστεία ήταν από ανατολή ηλίου έως δύση ηλίου (το ίδιο γίνεται και στο Ισλάμ).Η νηστεία είναι όπως καθορίζει ο Θεός ή εν προκειμένω όπως καθορίζει η Εκκλησία. Συνοδά με την νηστεία πάει η εγκράτεια. Επομένως όπως νηστεύουμε έτσι και εγκρατευόμαστε. Ειδικά για τις μνήμες των Αγίων έχουμε μια παραχώρηση, καλόν είναι να εγκρατευθούμε από βραδίς.Το ίδιο και το Σάββατο για την Κυριακή,χωρίς να σημαίνει ότι Κυριακή βράδυ δεν έχουμε εγκράτεια.
Ερώτηση.Σάββατο και Κυριακή κάνουμε μετάνοιες;
Το Σάββατο και Κυριακήν δεν κάνουμε μετάνοιες.Αλλά την Κυριακή το βράδυ,αν θέλει κάποιος,μετά τον εσπερινό,μπορεί να κάνει μετάνοιες.

(Από ομιλία του Γέροντος π.Αθανασίου): Οι Πατέρες της εκκλησίας μας εθεολόγησαν στην Ελληνική γλώσσα,πάρα πολύ σπουδαίο. Ο Απ.Παύλος ομίλησε στα Ελληνικά. Γι αυτό πρέπει οι αξίες αυτές, όπως η γλώσσα η ελληνική πρέπει να διατηρηθούν. Και η ελληνική γλώσσα είναι αξία.
Άλλο πράγμα όμως να συνδέεται η Ορθοδοξία με την Ελλάδα. Μπορείς να βρεις Ορθόδοξο παντού σε όλον τον κόσμο, στα πέρατα της Οικουμένης.

Σ.Μ.

Ο Οικουμενιστές προχωρούν, επειδή οι αντιδράσεις μας είναι χλιαρές ή ανύπαρκτες!

Τοῦ ἀειμνήστου Ἰωάννου Κορναράκη

Νά, τί ἔγγραφαν πρὶν ἀπὸ μιὰ δεκαπενταετία, οἱ Ποιμένες ποὺ δυστυχῶς ἀκόμα κοινωνοῦν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές:
«Το μόνο, που θα ευφράνει τους Ορθοδόξους και θα καταισχύνει τους κακόδοξους, είναι η διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχου και των απανταχού συμφωνούντων ή σιωπούντων επισκόπων»!

Πως εννοούν άραγε την Εκκλησία οι κ.κ. Ηγούμενοι;
Και αιρετική και Εκκλησία;
Ποιος πρέπει να αποκοπεί από ποιόν;

Ο εναγκαλισμός του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου με την παπική αίρεση, στο Φανάρι, γεγονός απρόσμενο, στις διαδικασίες στις οποίες εκδηλώθηκε, ως πτώση της κεφαλής της Ορθοδοξίας στα χέρια του Ρωμαίου Ποντίφικα, προκάλεσε ορισμένες αντιδράσεις όπως ήταν φυσικό στο αγιώνυμο όρος της παλαίφατης ορθόδοξης μοναχικής πολιτείας, αλλά διχασμένες, ως προς το πρακτέο! Δύο αγιορείτικα κείμενα, τα οποία είδαν, μέχρι σήμερα, το φως της δημοσιότητος, χρωματίζουν με διαμετρικά αντίθετες τάσεις, το μοναχικό δυναμικό της πολιτείας αυτής, σε σχέση με τη στάση των μοναχών απέναντι στον Πατριάρχη!
Το κείμενο που προηγήθηκε χρονικώς αντανακλά το αγωνιστικό μοναχικό πνεύμα, που κυριαρχεί σε μία μεγάλη μερίδα του Όρους, ιερομόναχων και μοναχών, στις φλέβες των οποίων φαίνεται να ρέει ο αγιοπνευματικός δυναμισμός της μαρτυρίας! Ιερομόναχοι και μοναχοί, οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται, με ειλικρινή ταπείνωση ως «αμαθείς και ταλαίπωροι αμαρτωλοί» απευθύνονται στους είκοσι ηγουμένους της Ι. Μ. του Αγίου Όρους, «σοφότερους και λογιότερους» από αυτούς και τους ζητούν, μάλλον τους εκλιπαρούν, να ενεργοποιηθούν δυναμικά κατά των γεγονότων, που συνέβησαν στο Πατριαρχείο, κατά την επίσκεψη του Πάπα, και με ορθόδοξο ήθος να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην προάσπιση της αλήθειας της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας!
«Δεν είναι πλέον καιρός λόγων αλλά έργων», επισημαίνουν, οι εν λόγω αγιορείτες. «Αναλάβετε τον καλόν αγώνα της πίστεως», προτρέπουν τους ταγούς του Όρους και συμπληρώνουν, ότι «Εκτιμούμε με πολύ μεγαλύτερη λύπη, ότι η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους τα τελευταία έτη δεν αντιμετωπίζει με σθένος και γενναιότητα ομολογητική τα φαινόμενα της αποστασίας όπως έπραττον παλαιότερα οι Αγιορείτες πατέρες. 
Ο Πατριάρχης έχειμετρήσει τις αντιδράσεις μας και επειδή είναι χλιαρές και πολλές φορές ανύπαρκτες, προχωρεί χωρίς εμπόδια στην ένωσημε τον αμετανόητο και παραμένοντα στις αιρέσεις του, πάπα. Μας εμέτρησε και χάρηκε σφόδρα και κατά την τελευταία επίσκεψή του στο Άγιο Όρος, στο οποίο λες και ήλθε, για να πάρει την συγκατάθεση και ευλογία των Αγιορειτών για όσα είχε σχεδιάσει να πράξει με τον πάπα λίγες ημέρες αργότερα»!
Και πιο κάτω «Εμείς οι ταπεινοί ιερομόναχοι και μοναχοί, εξομολογητικά σας αποκαλύπτουμε ότι έχουμε σκανδαλισθεί με την σιωπή και απραξία της πνευματικής ηγεσίας στο Άγιο Όρος, και μαζί με μας και το απανταχού της Ελλάδος και της Οικουμένης ορθόδοξο και φιλομόναχο πλήρωμα. Περιμένουν όλοι να ακούσουν την φωνή του Αγίου Όρους… πιστεύουμε… το μόνο, που θα ευφράνει τους Ορθοδόξους και θα καταισχύνει τους κακόδοξους, είναι η διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχου και των απανταχού συμφωνούντων ή σιωπούντων επισκόπων»!
Γενικώς, το πρώτο αυτό κείμενο είναι μακροσκελές και πλήρες με θαρραλέες αλήθειες της πίστεως και της παραδόσεως της Εκκλησίας! Υπογράφεται δε από πενήντα και πλέον ιερομόναχους και μοναχούς, αλλά σε αυτούς θα προστεθούν και πολλοί άλλοι, εφόσον η συλλογή υπογραφών στο Όρος, όπως λέγεται συνεχίζεται! 
Το δεύτερο κείμενο, το οποίο υπογράφουν «άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, Άθω», είναι γραμμένο με διαφορετικό σκεπτικό, από το πρώτο. Αναφέρεται σε γνωστά γεγονότα, χωρίς καμία νευρώδη αντίδραση, ανάλογη του ύψους του εγκλήματος της παραδόσεως του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στην αγκαλιά και στην προστασία του Πάπα! Φαίνεται μάλλον σαν ένα καθησυχαστικό, σε πιθανές ανησυχίες του Πατριάρχου, για δυναμικές αντιδράσεις από το Άγιο Όρος, κείμενο! Μάλλον δηλώνει, και μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα του Φαναρίου, υπακοή και σεβασμό στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου! Το περιεχόμενο δηλαδή του εν λόγω κειμένου δικαιώνει τη θέση των Ιερομόναχων και μοναχών του πρώτου κειμένου, περί της σκανδαλώδους σιωπής και απραξίας και επιδείξεως χλιαρότητος της ηγεσίας του Αγίου Όρους σε θέματα παραβιάσεως και αθετήσεως των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας. Ισχυρίζεται βέβαια το επίμαχο κείμενο, δηλ. οι συγγράψαντες αυτό, ότι «Περιφρουρούμε ως κόρην οφθαλμού την δογματικήν μας συνείδηση, την οποία οικοδομεί η εντρύφησις στους φιλόθεους αγώνες και τα κατά των ποικιλώνυμων αιρέσεων κατορθώματα των αγίων ομολογητών πατέρων…».
Πως αισθάνεται, όμως, άνετα, δηλ. χλιαρά η δογματική συνείδηση των ηγουμένων των είκοσι Ιερών Μονών του Αγίου Όρους και δεν εξεγείρεται δυναμικά, όπως η συνείδηση των «αμαθών και ταλαιπώρων και αμαρτωλών» αδελφών τους, του πρώτου κειμένου; Πρόκειται άραγε για απλό πρόβλημα εκκλησιαστικής ευταξίας σε λεπτομέρειες ασήμαντες της ζωής της Εκκλησίας, το γεγονός της παραδόσεως του Πατριάρχου στην Παπική αίρεση; 
Δεν συγκλονίστηκε η δογματική συνείδηση της πνευματικής ηγεσίας του Όρους, απ’ όσα, καταλυτικά της Ορθοδόξου πίστεως και διδασκαλίας, συντελέστηκαν και συνέβησαν στο κέντρο της Ορθοδοξίας, χάριν του οικουμενικού κύρους του κ. Βαρθολομαίου;
Πάντως οι ηγούμενοι των είκοσι Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, παρηγορούν τον Πατριάρχη και τον καθησυχάζουν «Οι Αγιορείτες Μοναχοί σεβόμεθα το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπό την κανονικήν δικαιοδοσίαν του οποίου υπαγόμεθα. Τιμώμεν και ευλαβούμεθα τον Παναγιώτατον Οικουμενικόν μας Πατριάρχην κ. Βαρθολομαίον και χαιρόμεθα για τα όσα θεοφιλώς και με πολλούς κόπους εργάζεται υπέρ της Εκκλησίας».
Αντιθέτως, εντούτοις, ο μοναχικός σύλλογος των «αμαθών» και «ασόφων», γνωρίζει αυτά, τα οποία και οι σοφοί ηγούμενοι γνωρίζουν αλλά τα αποσιωπούν, δηλ. την εμπλοκή του Πατριάρχου στην παναίρεση του οικουμενισμού και τις παραχωρήσεις στους αιρετικούς, οι οποίες ακυρώνουν την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας. Γράφουν λοιπόν στους ηγουμένους:
«Γνωρίζετε, σεβαστοί Πατέρες, καλύτερα από εμάς τις αντορθόδοξες και βλάσφημες ενέργειες, δηλώσεις και αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου και άλλων προκαθημένων και επισκόπων, που συνιστούν κραυγαλέα και εμφανή -γυμνή τη κεφαλή- αποδοχή και διδαχή της παναιρέσεως του Οικουμενισμού,της μεγαλύτερης εκκλησιολογικής αιρέσεως όλων των εποχών,που αθετεί την μοναδικότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και την ταυτίζει με τις αιρέσεις, των οποίων δέχεται τα μυστήρια ως έχοντα και μεταδίδοντα αγιαστική και σώζουσα Χάρη. Εκτός της αναγνωρίσεως του Βαπτίσματος των Παπικών και Λουθηριανών έχουμε και μετοχή στο κοινό ποτήριο με τους Μονοφυσίτες, και σε πολλές περιπτώσεις με τους Παπικούς στις Κυκλάδες και στη Διασπορά.
Τέλος, οι αγιορείτες ηγούμενοι προβλέπουν ενδεχόμενη δημιουργία σχισμάτων στην Εκκλησία, «…. Οι φιλόφρονες εκδηλώσεις, όπως αυτές των επισκέψεων του Πάπα στο Φανάρι και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών στο Βατικανό, χωρίς την προϋπόθεση της ενότητος στην πίστη επιτυγχάνουν αφ’ ενός…. και αφ’ ετέρου να αμβλύνουν το δογματικό αισθητήριο πολλών Ορθοδόξων, επί πλέον δε να εξωθήσουν μερικούς από τους πιστούς και ευλαβείς Ορθοδόξους, που ανησυχούν για όσα ακαίρως και παρά τους Ιερούς Κανόνες γίνονται, σε αποκοπή τους από το σώμα της Εκκλησίας και τη δημιουργία νέων σχισμάτων»!
Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει από το τελευταίο αυτό μέρος του κειμένου των ηγουμένων είναι:

-- Ποιος φωτισμός, τους πληροφορεί ότι «οι μερικοί (έστω) πιστοί και ευλαβείς Ορθόδοξοι», υπερασπιστές των Ιερών Κανόνων και της Πατερικής Παραδόσεως, στην περίπτωση, που ο μη γένοιτο, δημιουργηθεί σχίσμα, αυτοί θα πρέπει να αποκοπούν από το σώμα της Εκκλησίας;
Γιατί θέλουμε κάποιους και ευλαβείς και Ορθοδόξους, αλλά έξω από το σώμα της Εκκλησίας;
Αν η Διοικούσα Εκκλησία εμμένει στις αιρέσεις, που καταδικάζουν οι Πατέρες και οι Ιεροί Κανόνες, και άρα, στην περίπτωση αυτή, δεν είναι πλέον Εκκλησία αλλά «εκκλησία», δεν θα πρέπει να αποκοπεί η αίρεση από την Εκκλησία;
Πως εννοούν άραγε την Εκκλησία οι κ.κ. Ηγούμενοι; Και αιρετική και Εκκλησία; 
Ποιος πρέπει να αποκοπεί από ποιόν;

Η μετάνοια τους μου Καταστρέφει όλη τη δουλειά



Η δύναμη της συγνώμης 

Δύο αδέλφια πήγαν μαζί στην έρημο και ασκήτευαν στην ίδια καλύβη. Ο διάβολος, φθονώντας την αγάπη τους, βάλθηκε να τους χωρίσει. 

Ένα βράδυ ο νεώτερος πήγε ν’ ανάψει το λυχνοστάτη, τον αναποδογύρισε και χύθηκε το λάδι. Ο μεγαλύτερος θύμωσε και του έδωσε ένα μπάτσο. 

Τότε ο πιο μικρός, χωρίς να ταραχτεί, έσκυψε, του έβαλε μετάνοια και είπε ταπεινά: 

– Συγχώρησε την απροσεξία μου, Αδελφέ. Τώρα αμέσως θα ετοιμάσω άλλο. 

Την ίδια νύχτα ένας ειδωλολάτρης ιερεύς, που έτυχε να βρίσκεται μέσα στο ειδώλειο, άκουσε τα δαιμόνια να κάνουν δικαστήριο μεταξύ τους. Ένα απ’ αυτά ομολόγησε ντροπιασμένο στον αρχηγό του: «Πηγαίνω και κάνω άνω κάτω τους Μοναχούς. Μα τι φταίω, όταν κάποιος απʼ αυτούς γυρίζει και βάζει στον άλλο μετάνοια και μου καταστρέφει όλη τη δουλειά;» 

Ακούγοντας αυτά ο ειδωλολάτρης, έγινε ευθύς χριστιανός κι’ αποτραβήχτηκε στην έρημο. Σʼ όλη του τη ζωή κράτησε στην καρδιά του την ταπείνωση και στο στόμα του είχε διαρκώς πρόχειρο το «συγχώρησόν με». 

Γεροντικό

Ένα βαθύ ποτάμι....



Πόσες αμαρτίες, λάθη, πάθη και καημούς είχε ξεπλύνει αυτό το ποτάμι. Καθαρμός το νερό του. Λύτρωση ο βυθός του, που όλο και βάραινε από τα δάκρυα των επισκεπτών του. Και τι δεν είχαν συμπαρασύρει αυτά τα νερά στο πέρασμα τους. Ιστορίες ανθρώπων, αστοχίες, λάθη, καταστροφικές επιλογές, αναπάντητα ερωτήματα, «γιατί» τρεμάμενα, σώματα που «κολάστηκαν» για να λυτρωθούν από τον θνητό τους κέλυφος. Όλα ξεπλυμένα εκεί στα νερά του Ιορδάνη. Από έναν αλλόκοτο ασκητή, ρακένδυτο, ραγισμένο μέσα στην σιωπή που τσακίζει κάθε τι ψεύτικο πάνω μας, τον Πρόδρομο και βαπτιστή Ιωάννη. Εκείνον που στο όνομα του Θεού ξέπλενε τους ανθρώπους από τα κρίματα τους, για να υποδεχθούν τον Μεσσία. Σε αυτό το βαθύ και λερωμένο ποτάμι της ανθρώπινης τραγωδίας, ούτε ντράπηκε, ούτε σιχάθηκε να εισέλθει ότι πιο καθαρό, αγνό και ιερό, γνώρισε ποτέ αυτός ο κόσμος. Η αγάπη του Θεού σαρκωμένη. Ο Χριστός. Μπήκε γυμνός από ευσεβισμούς και ηθικισμούς, μέσα στα βρώμικα νερά, για να σώσει από βέβαιο πνιγμό ότι αγάπησε πιο πολύ, τον αναγκεμένο άνθρωπο, που ταραγμένος βυθίζεται στην ορμή του χειμάρρου….

Ὅταν δεν μποροῦμε να ἀποφύγουμε την ἁμαρτία, οὔτε να μετανοήσουμε ἀληθινά...




''Ὅταν δεν μποροῦμε οὔτε την ἁμαρτία να ἀποφύγουμε, 
οὔτε να μετανοήσουμε ἀληθινά...''

Πολύ συχνά, θέτουμε στόν ἑαυτό μας καί μεταξύ μας ἕνα πολύ βασανιστικό ἐρώτημα. Πῶς μπορῶ νά ἀντιμετωπίσω τήν ἁμαρτωλή μου κατάσταση; Τί μπορῶ νά κάνω; 

Δὲν μπορῶ νὰ ἀποφύγω τὴν διάπραξη ἁμαρτημάτων, μόνο ὁ Χριστὸς ἄλλωστε ἦταν ἀναμάρτητος. 

Καὶ δὲν μπορῶ καὶ ἐξακολουθῶ νὰ διαπράττω ἁμαρτήματα, ἐξαιτίας τῆς ἔλλειψης ἀποφασιστικότητας, θάρρους, ἱκανότητας γιὰ ἀληθινὴ μετάνοια ἤ ἐξαιτίας τῆς γενικότερης ἁμαρτωλῆς κατάστασης ἡ ὁποία κυριαρχεῖ στὸν ἐσωτερικό μου κόσμο.

Τὶ ὰπομένει λοιπὸν σὲ μένα; Βασανίζομαι, παλεύω ἀπεγνωσμένα ὅπως ἕνας ἄνθρωπος τὴν ὥρα ποὺ πνίγεται καὶ δὲν βλέπω λύση...

Κάποτε γι αὐτὸ τὸ θέμα ἕνας Ρῶσος στάρετς, ἕνας ἀπὸ τοὺς τελευταἰους γέροντες τῆς μονῆς τῆς Ὄπτινα, εἶπε, σ’ ἕναν ἐπισκέπτη του:

''Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει χωρίς νὰ ἁμαρτήσει καὶ ἐλάχιστοι γνωρίζουν πώς νὰ μετανοοῦν κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ λευκανθοῦν οἱ ἁμαρτίες τους.

Ὑπάρχει ὅμως ἕνα πράγμα τὸ ὁποίο ὅλοι μποροῦμε νὰ κάνουμε:

Ὅταν δὲν μποροῦμε οὔτε τὴν ἁμαρτία νὰ ἀποφύγουμε, οὔτε νὰ μετανοήσουμε ἀληθινά, μποροῦμε τότε νὰ βαστάζουμε τὸ φορτίο της, νὰ τὸ ὑποφέρουμε ὑπομονετικά, μὲ πόνο, χωρίς νὰ κάνουμε ὁτιδήποτε γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὸν πόνο καὶ τὴν ἀγωνία ποὺ προξενεῖ, νὰ τὴν ὑποφέρουμε ὅπως κάποιος θὰ ὑπέφερε τὸ βάρος ἑνὸς σταυροῦ...'' 


Ὄχι βέβαια τὸ σταυρό τοῦ Κυρίου, οὔτε τὸ σταυρὸ τῶν ἀληθινῶν μαθητῶν του, ἀλλὰ τὸ σταυρὸ τοῦ ληστῆ ποὺ εἶχε σταυρωθεῖ δίπλα Του .

Δὲν εἶπε ὁ ληστὴς αὐτὸς στὸν ἄλλο ληστὴ ποὺ βλασφημοῦσε τὸν Κύριο: Ἐμεῖς ὑποφέρουμε ἐπειδή ἔχουμε διαπράξει ἐγκλήματα. Αὐτὸς ὑποφέρει παρόλο ποὺ εἶναι ἀναμάρτητος. Καὶ σὲ αὐτὸν ὁ Χριστὸς εἶπε: «Σήμερα θὰ εἶσαι στὸν παράδεισο μαζί Μου…», ἐπειδὴ εἶχε ἀποδεχτεῖ τὴν τιμωρία, τὸν πόνο, τὴν ἀγωνία καὶ τὶς συνέπειες πραγματικὰ τοῦ κακοῦ ποὺ εἶχε διαπράξει μὲ τὸ νὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἦταν... 

Θυμᾶμαι ἐπίσης ἀπὸ τὴ ζωὴ ἑνὸς ἱερέα, τὴν ἱστορία ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ εἶχε ἔρθει σ’ αὐτὸν καὶ τοῦ εἶχε πεῖ ὅτι ὅλη ἡ ζωὴ του μέχρι τότε ἦταν ἁμαρτωλή, ἀκάθαρτη καὶ ἀνάξια τόσο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅσο καὶ ἐνώπιον τοῦ ἴδιου.

Καί κατόπιν εἶχε μετανοήσει, εἶχε ἀπορρίψει καί ἀποστραφεῖ ὅλο τό κακό πού εἶχε κάνει, ἐν τούτοις ὅμως, βρισκόταν ἀκόμη κάτω ὑπό τήν ἐπήρεια τῶν ἴδιων ἁμαρτημάτων...

Καὶ ὁ ἱερέας τοῦ εἶπε: «Ὑπῆρχε μιὰ περίοδος τῆς ζωῆς σου ποὺ ἔτρωγες σκυμμένος πάνω στὶς λάσπες ὅλες αὐτές τὶς ἀκαθαρσίες μὲ μεγάλη ἱκανοποίηση. Τώρα κατανόησες ότι πρόκειται γιὰ ἀκαθαρσίες καὶ νοιώθεις τρόμο, ἀηδία καὶ ὅτι πνίγεσαι μὲ αὐτές. Θεώρησε λοιπὸν ὅτι αὐτὴ εἶναι ἀνταμοιβή σου γιὰ τὸ κακὸ σου παρελθόν, καὶ ὑπέμεινε . . .». 

Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ὅλοι μας μποροῦμε νὰ κάνουμε. Νὰ ὑπομένουμε τὶς συνέπειες, τὴν ὑποδούλωση ποὺ εἶναι δική μας, ὑπομονετικά, ταπεινά, μὲ συντετριμμένη τὴν καρδιά καὶ ὄχι μὲ ἀδιαφορία… οὔτε καὶ μὲ τὴν λογικὴ ὅτι ἐφόσον εἴμαστε ἐγκαταλελειμμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση, τότε γιατί νὰ μὴν ἁμαρτάνουμε; 

Ἀλλά ἐκλαμβάνοντας τήν κατάσταση στήν ὁποία βρισκόμαστε ὡς θεραπευτική ἐπίγνωση τοῦ τί εἶναι ἁμαρτία, τί μᾶς προξενεῖ, καθώς ἐπίσης καί τή φρίκη πού αὐτή περικλείει...

Καί ἐάν ἀντέξουμε ὑπομονετικά, θά ἔρθει μιά μέρα πού ἡ ἐσωτερική μας ἀποστροφή πρός τήν ἁμαρτία θά φέρει καρπούς, καί θά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπ’ αὐτή. 

Ἔτσι, ἄν μποροῦμε, μὲ κάθε τρόπο, ἄς ἀποφύγουμε τὴν ἁμαρτία σὲ ὅλες της τὶς μορφές, ἀκόμη κι ἐκεῖνα τὰ ἁμαρτήματα ποὺ φαίνονται τόσο ἀσήμαντα, γιατὶ μὴν ξεχνοῦμε ὅτι σ’ ἕνα φράγμα νεροῦ ἡ παραμικρὴ ρωγμὴ του ἀργά ἤ γρήγορα θὰ ὁδηγήσει στὴν ἔκρηξη καὶ διάλυσή του.

Ἐὰν μποροῦμε, ἄς μετανοήσουμε ἀληθινὰ, ἄς ἀποστραφοῦμε τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθὸν μας μ’ ἕναν ἠρωϊκὸ καὶ ἀποφασιστικὸ τρόπο. Ἀλλὰ ἐὰν δὲν μποροῦμε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ τὰ δύο, τότε ἄς σηκώσουμε ὑπομονετικὰ καὶ μὲ ταπεινοφροσύνη ὅλο τὸν πόνο καὶ ὅλες τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἀδυναμίας.

Καὶ αὐτὴ ἡ στάση μας μιὰ μέρα θὰ ληφθεῖ ὑπόψη ἀπό τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος σὲ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τῶν Ἀγγέλων του γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ Μωϋσῆ, «Γιὰ πόσο διάστημα ἀκόμη θὰ ἀνέχεσαι τὶς ἁμαρτίες τους», ἀπάντησε: 
«Θά τούς ἀρνηθῶ ὅταν τό μέτρο τῶν ἁμαρτιῶν τούς ὑπερβεῖ τό μέγεθος τῶν βασάνων τους». 

Ὡς ἐκ τούτου, ἄς ἀποδεχθοῦμε τὸν πόνο σὰν ἕνα πόνο λυτρωτικό, ἀκόμα κι ἄν δὲν μποροῦμε νὰ τὸν προσφέρουμε σὰν ἕνα καθαρό, ἀκηλίδωτο πόνο. Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν. 


Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh 1914- 2003) 

Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική: www.agiazoni.gr

Κανένας δεν μας αγαπά όπως ο Θεός



Μία ἀπὸ τὶς ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης γράφει: «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» (Ἰω. 4,16). Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς ζητοῦμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὰ ὑλικὰ πράγματα. Ἄν μᾶς δίνει τὴν ὑγεία μας, ἄν προστατεύει τὴ ζωή μας, τὰ παιδιά μας, ἄν μᾶς δίνει ἄφθονα ὑλικὰ ἀγαθά, τότε λέμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ. Κάνουμε λάθος.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται ἀπὸ κάτι πολύ μεγαλύτερο. Φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ Θεός ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη θυσίασε τὸν Υἱόν Του πάνω στὸ Σταυρὸ γιὰ μᾶς. Ὁ ἀπ. Παῦλος γράφει: «Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» (Κορ. 15,3). Ὁ Χριστός δὲν πέθανε ἐπειδὴ Τὸν φθόνησαν οἱ Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι, οὕτε ἐπειδὴ Τὸν πρόδωσε ὁ Ἰούδας ἤ Τὸν καταδίκασε ὁ Πιλᾶτος. Ὁ Χριστὸς πέθανε θεληματικά. Ὁ ἴδιος εἶπε: Κανεὶς δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ μοῦ ἀφαιρέσει τὴ ζωή. Ἀλλά ἐγὼ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου καὶ μὲ τὴ θέληση μου θυσιάζω αὐτήν. Ἔχω ἐξουσία νὰ δώσω τὴν ζωή μου, καὶ ἔχω ἐξουσία νὰ τὴν πάρω πάλι. (Ἰω. 10,18)

Ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ μένα, πέθανε γιὰ σένα: «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 3,16) Μὴν ξεχνοῦμε πώς ὅλοι μας εἴμαστε χρεώστες, δοῦλοι ἀπέναντι στό Θεό, ἄλλος περισσότερο καὶ ἄλλος λιγότερο. Ὅλοι μας ἔχουμε παραβεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας δὲν ἐξοφλεῖται μὲ τίποτε, ἀλλά χαρίζεται μὲ τὴ μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς ζήσαμε χωρίς Θεό, ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀδιαφορήσαμε στὴ φωνὴ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ζήσαμε σύμφωνα μὲ τὰ θελήματα τῆς σαρκός καὶ τοῦ κόσμου, χωρὶς χαρά, χωρὶς εἰρήνη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γευθοῦμε τὸ πικρό ποτήρι τῆς ἁμαρτίας.

Ὅσο κι' ἄν ἁμαρτήσαμε ὅμως, ὅσο μεγάλο καὶ ἄν εἶναι τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας ὁ Κύριος τὸ πλήρωσε, τὸ ἐξόφλησε πάνω στὸ Σταυρό. Ὁ ἀπ. Ἰωάννης γράφει: «τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Ἰω. Α' 1,7).

Δύο παράγοντες συντελοῦν στὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου: ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ Σταυρό καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγηση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ μετάνοια εἶναι τὸ ἄπλωμα τοῦ χεριοῦ γιὰ νὰ δεχθοῦμε τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Πολλοὶ χριστιανοί νομίζουν πὼς δὲν ἔχουν ἀνάγκη μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως. Ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι καλοὶ ἄνθρωποι, καλοὶ οἰκογενειάρχες, ἔντιμοι πολίτες. Ὅλα αὐτὰ μπορεῖ νά εἶναι σωστά, ἀλλὰ αὐτὰ δὲν τοὺς σώζουν. Ὁ ἄνθρωπος δὲν σώζεται γιατὶ εἶναι καλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ γιατὶ μετανόησε καὶ ἐξομολογήθηκε ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ του. Οὕτε πάλι καταδικάζεται ὁ ἄνθρωπος γιατὶ εἶναι ἁμαρτωλός, ἀλλὰ γιατὶ δὲν μετανόησε, γιατὶ δὲν ἄλλαξε ζωή. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ περιμένει τὴν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου.

Π.Π. - Ἀπολύτρωσις - Ὀρθόδοξα Μηνύματα

Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ἄγρυπνος Ἐπίσκοπος, κατά τῶν αἱρέσεων

Ὁ Μέγας Βασίλειος δέν εἶναι μονάχα ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης τῆς ἀγάπης, τῶν θεοφώτιστων διδαχῶν, τῶν γραμμάτων καί τῶν ἐπιστημῶν, τῆς ἄσκησης καί τῆς ἀρετῆς. 
Εἶναι ταυτόχρονα καί ὁ τολμηρός ὁμολογητής τῆς Πίστεως, ὁ αὐστηρότατος διώκτης τῶν αἱρέσεων, ὁ ἄγρυπνος Ἐπίσκοπος, ὁ ὅντως ποιμήν.

Στά χρόνια τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἠ Ἐκκλησία ταλανιζόταν ἀπό τήν διάδοση δύο κυρίως αἱρέσεων: Τοῦ Ἀρείου καί τοῦ Σαβελλίου. Ἡ αἵρεση τοῦ Ἀρείου εἶχε καταδικασθεῖ ἤδη ἀπό τήν πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδο (325).Ἐντούτοις, κατά τά χρόνια τοῦ ἁγίου Μεγάλου Βασιλείου (330-379), οἱ ὁπαδοί τῶν κακοδοξιῶν τοῦ Ἀρείου εἶχαν τόσο πληθυνθεῖ, ὥστε κατάφεραν καί πῆραν στά χέρια τους τό σύνολο σχεδόν τῶν Ἱερῶν Ναῶν. 
Τό γεγονός αὐτό ἀποκαλύπτεται σέ μιά ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται ‘’τοῖς Δυτικοῖς Ἐπισκόποις’’. Στήν ἐπιστολή του αὐτή ὁ Μέγας Βασίλειος περιγράφει λεπτομερῶς ὅλα τά βάσσανα, πού ὑπέστησαν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἐξ αἰτίας τῆς ἄρνησής τους νά ἀποδεχθούν τίς κακοδοξίες τοῦ Ἀρείου. Τά λόγια του εἶναι τόσο ἐπίκαιρα! Θαρεῖς καί γράφτηκαν γιά νά περιγράψουν ἐπακριβῶς τίς διώξεις καί τήν κατασυκοφάντηση τῶν ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως τῶν ἡμερῶν μας. Ἐκείνων, δηλαδή, τῶν Πιστῶν, πού ἀγωνίζονται σήμερα μέ φιλότιμο ἐναντίον τοῦ οἰκουμενισμοῦ, διακόπτοντας κάθε κοινωνία μέ τούς φορεῖς αὐτῆς τῆς δαιμονικῆς παναιρέσεως. Γράφει ὁ Ἅγιος: Τά πλήθη, ἀφοῦ ἐγκατέλειψαν τούς οἴκους τῆς προσευχῆς, συναθροίζονται στίς ἐρημιές. Τό θέαμα εἶναι ἐλεεινό: Γυναῖκες καί παιδιά καί γέροντες καί ἄλλοι ἀσθενεῖς, κάτω ἀπό ραγδαῖες βροχές καί χιονοπτώσεις καί ἀνέμους καί χειμωνιάτικους παγετούς, ἀλλ’ ἐπίσης καί τό καλοκαίρι κάτω ἀπό τόν φλογερό ἥλιο, ταλαιπωροῦνται στό ὕπαιθρο. ‘’Καί ταῦτα πάσχουσι διά τό τῆς πονηρᾶς ζύμης Ἀρείου γενέσθαι μή καταδέχεσθαι’’. Καί τά ὑποφέρουν ὅλα αὐτά, διότι δέν δέχτηκαν τήν πονηρή ζύμη (τήν αἵρεση) τοῦ Ἀρείου. 
Σέ ἄλλη ἐπιστολή του ὁ Μέγας Βασίλειος, ἀπευθυνόμενος ‘’τοῖς ὑφ’ ἑαυτόν ἀσκηταῖς’’, δίνει γραμμή στά πνευματικά του παιδιά καί διδάσκει μέ σαφήνεια ποιά ἀκριβῶς πρέπει νά εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στούς αἱρετικούς. Γράφει ὁ Ἄγιος: ‘’Ἡμεῖς γάρ ὁμοίως καί τούς τά Σαβελλίου νοσοῦντας καί τούς τά Ἀρείου δόγματα ἐκδικοῦντας ὡς ἀσεβεῖς ἀποφεύγομεν καί ἀναθεματίζομεν’’. 
Ἐμεῖς ἀποφεύγουμε ἐξίσου ὡς ἀσεβεῖς καί ἀναθεματίζουμε τόσο ἐκείνους πού πάσχουν ἀπό τή νόσο (τήν αἵρεση) τοῦ Σαβελλίου, ὅσο καί ἐκείνους πού ὑποστηρίζουν τά δόγματα τοῦ Ἀρείου.
Ἡ πονηρία καί ἡ δολιότητα τῶν αἱρετικῶν (χαρακτηριστικά ὅλων τῶν αἱρετικῶν, ὅλων τῶν ἐποχῶν) εἶναι στοιχεῖα, πού δέν διαφεύγουν τῆς προσοχῆς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. 
Σέ ἐπιστολή του, πού ἀπευθύνεται ‘’τοῖς Ἀλεξανδρεῦσιν’’, μεταξύ τῶν ἄλλων γράφει σχετικά: Ἐπειδή ὁ διάβολος εἶδε ὅτι μέ τούς διωγμούς ἡ Ἐκκλησία πληθύνεται καί ἀκμάζει περισσότερο, ἄλλαξε την γνώμη του καί δέν πολεμάει πλέον φανερά. Τί κάνει; Τοποθετεῖ γιά τούς πιστούς κρυφά καρτέρια, σκεπάζοντας τήν δολιότητα τῶν αἵρετικῶν μέ τό ὄνομα τοῦ χριστιανοῦ πού περιφέρουν. ‘’Κεκρυμμένα ἡμῖν τά ἔνεδρα τίθησι καλύπτων αὐτῶν τήν ἐπιβουλήν διά τοῦ ὁνόματος ὅ περιφέρουσι... Τό Χριστιανῶν ὄνομα ἔχει καί τούς διώκοντας’’. Ἐφόσον καί οἱ διῶκτες μας λένε ὅτι εἶναι τάχα Χριστιανοί, ἐνῷ θά πάθουμε τά ἴδια μέ τούς πατέρες μας, ἐντούτοις δέν θά φαίνεται ὅτι πάσχουμε γιά τόν Χριστό. 
Ἡ συμμετοχή μας στό λεγόμενο παγκόσμιο συμβούλιο ἐκκλησιῶν (στήν κουρελοῦ τοῦ διαβόλου, ὅπως ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος γέροντάς μας Παΐσιος), ὅπως ἐπίσης καί οἱ περιβόητοι ‘’διαχριστιανικοί διάλογοι’’ δέν μένουν στό ἀπυρόβλητο ἀπό τόν πανεπίκαιρο Μέγα Ἱεράρχη Βασίλειο. Γιά τούς ἀφελεῖς τῶν Ὀρθοδόξων πού, μέσῳ αὐτῶν τῶν πρακτικῶν, προσδοκοῦν μετάνοια καί ἐπιστροφή τῶν κακοδόξων αἱρετικῶν, γράφει ὁ Ἅγιος ( Ἐπιστολή πρός Θεόσδοτον, Ἐπίσκοπον Νικοπόλεως): ‘’Οὕτε ὁ Αἰθίοψ ἀλλάξει ποτέ τό δέρμα αὐτοῦ, οὔτε ὁ ἐν διαστρόφοις δόγμασι συντραφείς ἀποτρίψασθαι δύναται τό κακόν τῆς αἱρέσεως’’. Οὕτε ὁ Αἰθίοπας θά ἀλλάξει ποτέ τό δέρμα του, οὔτε ἐκεῖνος, πού ἀνατράφηκε μέ διεστραμμένα δόγματα, θά ἀποτινάξει τό κακό τῆς αἱρέσεως.
Καί συμπληρώνει ὁ Μέγας Βασίλειος σέ ἐπιστολή, πού τήν ἀπευθύνει πρός τόν Ἐπίσκοπο Σαμοσάτων Εὐσέβιον: ‘’Ἐάν μέν οὖν πεισθῶσι σοι, ταῦτα ἄριστα. Εἰ δέ μή, γνωρίσατε τούς πολεμοποιούς καί παύσασθε ἡμῖν τοῦ λοιποῦ περί διαλόγων ἐπιστέλλοντες’’
Ἄν, λοιπόν, σᾶς ἀκούσουν οἱ αἱρετικοί καί πεισθοῦν, αὐτό εἶναι τό ἄριστο. Ἄν, ὅμως, δέν πεισθοῦν, μάθετε ποιοί εἶναι οἱ αἴτιοι τοῦ πολέμου καί πάψτε στό ἑξῆς νά μοῦ γράφετε γιά συμφιλίωση.
Ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας, σέ ἰδιόμελο στιχηρό, γράφει γιά τόν Ἄγιο Ἱεράρχη Μέγα Βασίλειο: ‘’Τῶς θεοστυγῶν αἱρέσεων τάς βλασφημίας κατέτρωσας’’. Τίς βλασφημίες, τίς συκοφαντίες τῶν θεομίσητων αἱρέσεων τίς κατατρόπωσες, τίς διέλυσες.

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός
1/1/2018

ΠΗΓΗ: ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, τοῦ Βασιλείου Χαρώνη.

Το νόημα της Πρωτοχρονιάς

Μᾶς ἀξίωσε, ἀδελφοί, ὁ οὐράνιος Πατέρας μας, νά εἰσέλθουμε καί πάλι στό νέο ἔτος… καί κατά τήν πρώτη αὐτή ἡμέρα κάθε λογικός σκέπτεται, πῶς θά διέλθει αὐτό, ἄν ὁ Θεός τόν ἀφήσει στήν ζωή αὐτή. Καθένας, γιά τό καινούργιο ἔτος διανοεῖται νέες ἐπιχειρήσεις, φαντάζεται νέες ἐπικερδεῖς ἐργασίες, πλάθει νέα σχέδια πρός πλήρωση τῶν πόθων καί ἐπιθυμιῶν του…
Ἀλλ’ ὅταν ἄνθρωπε, κατά τό ἔτος τοῦτο ἐπιτύχεις ὅτι ἐπιθυμεῖς, θά εἶσαι ἄραγε εὐτυχής; Ἄν ἀποκτήσεις πλούτη, δόξα, τιμές καί εὐζωϊα, θά ἔχεις καί τήν εὐδαιμονία; 
Ὦ! Πόσο τόν ἑαυτό σου πλανᾶς, πόσο ἐξαπατᾶσαι! Τίποτα ἀπό τήν γῆ δέν μπορεῖ νά σέ κάνει εὐτυχῆ… Τί ἄν ἐντός τοῦ ἔτους τούτου ἐπιτύχεις τούς πόθους καί τίς δίκαιες ἐπιθυμίες σου καί σέ καταλάβει ὁ θάνατος;…
Ὡς Χριστιανοί, ἄς σκεφτοῦμε ὡριμότερα περί τῆς ἀληθοῦς εὐτυχίας μας, ἀφοῦ οὔτε ὁ χρυσός οὔτε ἡ κοσμική δόξα, οὔτε τά ἄλλα ἐπίγεια ἀγαθά φέρνουν εὐδαιμονία, ἀλλά ΜΟΝΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Μόνος ἐκεῖνος πού διατελεῖ στενή σχέση πρός τόν Χριστό, πού τίς Ἐντολές Αὐτοῦ ἐκτελεῖ, πού ἐργάζεται τήν ἀρετή, μόνος αὐτός πάντοτε χαίρει καί σ’ αὐτή τή γῆ, μόνος αὐτός καί στόν κόσμο αὐτόν εὐτυχεῖ. Μήν εἰσερχόμαστε στό νέο ἔτος μέ κουφότητες καί ἀπερισκεψίες, ἀδελφοί. Ἐπετράπη σέ μᾶς ὅτι ἀπαγορεύθηκε σέ μυριάδες πολλές (ἀνθρώπων), ἐπετράπη νά εἰσέλθουμε στὀ νέο ἔτος ζῶντες καί ἐμεῖς. Πρῶτα ἄς εὐχαριστήσουμε ἀπό καρδίας τόν Ὕψιστο πού δώρησε σ’ ἐμᾶς τό μέγα δῶρο τῆς ζωῆς πρός ἐπιστροφή. Ὕστερα ἄς λάβουμε ἀπόφαση, ὅπως ἀπό τήν ἀρχή τοῦ ἔτους τούτου ἐπιστρέψουμε στόν Σωτῆρα μας, ἀφοῦ μόνο σ’ Αὐτόν θά βροῦμε τήν εὐτυχία μας. 
Ἄν τοῦτο μόνο ἀποφασίσουμε, τό πᾶν ἐπιτύχαμε, διότι εἶναι πρόθυμος ὁ οὐράνιος Πατέρας μας μέ ἀνοιχτές ἀγκάλες νά μᾶς δεχθεῖ καί τίς ἁμαρτίες μας νά ἐξαλείψει καί ἀντί παλαιῶν νέους νά μᾶς ἀναδείξει κατά τό νέο ἔτος διά τῆς χάριτός Του… Μόνη ἡ ἀρετή καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο εὐτυχῆ καί ἐπί γὴς… Μόνη αὐτή καί στόν θάνατο και στόν τάφο δέν ἐγκαταλείπει αὐτόν ἄνευ ἐλπίδων παρηγορίας καί φαιδροτάτων προσδοκιῶν. Πέραν τοῦ τάφου, στήν ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, τόν στεφανώνει μέ πλήρη, τέλεια, ἄρρητη καί ἄληκτη εὐδαιμονία. 
Γιά τοῦτο ἡ ἀρετή ἰσχύει καί τολμᾶ ἀπό τῶρα ν’ ἀτενίζει μέ χαρά στήν ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ… Ὁ χρόνος καί τά ἔτη καί οἱ αἰῶνες, κόκκος ἄμμου σέ σχέση μέ τήν ἄπειρο ἰδέα της, τήν ὁποία ἀδυνατεῖ νά ἐννοήσει τό ἀνθρώπινο πνεῦμα! Καί ὅμως ἀδελφοί, γι’ αὐτήν τήν αἰωνιότητα εἴμαστε προορισμένοι. Δέν ἤρθαμε γιά νά ἀπέλθουμε καί νά μήν ὑπάρξουμε πιά. Γεννηθήκαμε, ὄχι γιά νά διαλυθοῦμε στό χῶμα, οὔτε γιά νά μεταβοῦμε ἀπό τήν ὕπαρξη στήν ἀνυπαρξία. 
Ὄχι! Πλασθήκαμε γιά τήν ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Πέραν τοῦ τάφου, ἡ ἀπέραντη τῆς αἰωνιότητας πεδιάδα μᾶς ἀναμένει…
Γι’ αὐτό, ἀπό σήμερα, ἀδελφοί, γνωρίζοντας τοῦ βίου καί τοῦ χρόνου τόν σκοπό, ἄς χρησιμοποιήσουμε τό καινούργιο ἔτος καλῶς… 
ΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΟΛΟΨΥΧΩΣ ΑΣ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟΝ.
…Βεβαίως δέν πρέπει νά προσδοκᾶμε πάντοτε τά τερπνά στήν γῆ, δέν πρέπει νά ἐλπίζουμε ὅτι τά πάντα θά βαίνουν κατ’ εὐχήν, ὅτι τά πιό ἀπίθανα θά μᾶς συμβοῦν γιά νά εὐωδωθοῦν οἱ ὑποθέσεις μας, διότι τοῦτο κατά τό παρόν δέν εἶναι δυνατόν. Πιθανόν νά μᾶς συμβοῦν κατά τό ἔτος αὐτό καί δυσάρεστα, εἴτε πρός δοκιμασία, εἴτε πρός σωφρονισμό καί τιμωρία, καί γι’ αὐτά ὀφείλουμε νά μετανοήσουμε καί νά μήν ἀδιαφοροῦμε καί εἴμαστε ἀναίσθητοι… Ἄς ἐμπιστευόμαστε τό μέλλον μας στόν Θεό, ὁ ὁποῖος πρός τό συμφέρον μας θ’ ἀποστείλει εὐτυχία ἤ δυστυχία, πλοῦτο ἤ πτωχεία, τά ὁποῖα ὁφείλουμε ν’ ἀποδεχόμαστε εὐχαρίστως, ὡς τά μόνα συμφέροντά μας. Φοβοῦνται βεβαίως οἱ ἄνθρωποι τοῦ βίου τά δεινά, ἀλλ’ ὅταν ἔχουμε ἀγάπη καί πίστη στόν Σωτῆρα θερμή καί στερεά καί ἐκτελοῦμε τίς σωτήριές Του Ἐντολές, τότε τί μπορεῖ νά μᾶς φοβίσει; Φοβούμαστε μήν περιπέσουμε σέ πείνα; Ἀλλ’ Αὐτός μᾶς ἀποδιώκει τόν φόβο τοῦτο λέγων: «Ἐμβλέψατε εἰς τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ… καί ὁ Πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά. Οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν» (Ματθ. στ΄26). Φρίττουμε, μήν μᾶς καταλάβει δυστυχία; Αὐτός μᾶς ἐνισχύει. «Μή φοβοῦ…» λέγει, (Δευτ. λα΄6) «…οὐδ’ οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω». (Ἐβρ. Ιγ΄5). Ἀλλά καί ὅταν δειλιάζουμε, Αὐτός καί τότε μᾶς ἐνθαρρύνει λέγων: «Ἡ δύναμή μου ἐν ἀσθενεία τελειοῦται» (Β΄Κορ. Ιβ΄9). Καί ὅταν ἀκόμα τρέμουμε αἰσθανόμενοι τόν θάνατο, αὐτός μᾶς χαροποιεῖ λέγων: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνη, ζήσεται» (Ἰω. ια΄26). Γι’ αὐτό ἄς ἀποφασίσουμε ἀπό τήν πρώτη αὐτή ἡμέρα τοῦ νέου ἔτους ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ.

Ἀπό ὁμιλία τοῦ Θεοδώρου Ζωγράφου

Για μια καλή χρονιά



Καλή Χρόνια με υγεία, ειρήνη & ευτυχία

Θα σου πάει καλά όλη η χρονιά, όχι αν μεθάς την πρώτη του μηνός, αλλά αν και την πρώτη του μηνός και κάθε μέρα κάνεις αυτά που αρέσουν στον Θεό. Διότι η ημέρα γίνεται κακή ή καλή όχι από τη δική της φύση, αφού δεν διαφέρει η μια μέρα από την άλλη, αλλά από τη δική μας επιμέλεια ή ραθυμία.

Αν κάνεις την αρετή, σου έγινε καλή η μέρα. Αν κάνεις την αμαρτία, έγινε κακή και γεμάτη κόλαση. Αν εμβαθύνεις σ’ αυτά κι έχεις αυτές τις διαθέσεις, θα ‘χεις καλή όλη τη χρονιά κάνοντας κάθε μέρα προσευχές, ελεημοσύνες. Αν όμως αμελείς την προσωπική σου αρετή κι εμπιστεύεσαι την ευφροσύνη της ψυχής σου στις αρχές των μηνών και στους αριθμούς των ημερών, θα ερημωθείς απ’ όλα τα αγαθά σου.

Αυτό, λοιπόν, επειδή το αντιλήφθηκε ο διάβολος κι επειδή φροντίζει να καταλύσει τους κόπους μας για την αρετή και να σβήσει την προθυμία της ψυχής, μας έμαθε να βάζουμε στις μέρες την ετικέτα της ευτυχίας ή της δυστυχίας. Ένας που έπεισε τον εαυτό του ότι η ημέρα είναι κακή ή καλή, ούτε στην κακή θα φροντίσει για καλά έργα, διότι τάχα άδικα τα κάνει όλα και χωρίς σε τίποτα να ωφελήσει, εξαιτίας της κακορρίζικης ημέρας· ούτε στην καλή πάλι θα το κάνει αυτό, διότι τάχα σε τίποτα δεν τον εμποδίζει η προσωπική του ραθυμία, εξαιτίας της καλορρίζικης ημέρας, κι έτσι και από τις δύο πλευρές θα προδώσει τη σωτηρία του. Κι άλλοτε μεν διότι δήθεν ανώφελα κοπιάζει, άλλοτε διότι δήθεν περιττά, θα ζήσει μέσα στην αργία και την πονηριά. Γνωρίζοντας, λοιπόν, αυτό πρέπει να αποφεύγουμε τις μεθοδείες του διαβόλου και να βγάλουμε από το νου μας αυτήν την ιδέα και να μη προσέχουμε τις μέρες ούτε να μισούμε τη μια και ν’ αγαπούμε την άλλη…

Ο χριστιανός δεν πρέπει να γιορτάζει μόνο μήνες ούτε πρωτομηνιές ούτε Κυριακές, αλλά σ’ όλη του τη ζωή να έχει τη γιορτή που του πρέπει. Και ποιά γιορτή του πρέπει; Ας ακούσουμε τον Παύλο που λέει· «Ώστε εορτάζωμεν μη εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλ’ εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας» (Α’ Κο. 5, 8).

Όταν λοιπόν έχεις καθαρή τη συνείδηση, έχεις πάντα γιορτή· τρέφεσαι με καλές ελπίδες και εντρυφάς στην προσδοκία των μελλόντων αγαθών· όπως, όταν δεν έχεις παρρησία κι έχεις πέσει σε πολλά αμαρτήματα, ακόμη κι αν είναι μύριες γιορτές και πανηγύρια δεν θα ‘σαι σε καθόλου καλύτερη θέση από εκείνους που πενθούν. Διότι, τί όφελος έχω εγώ από τη λαμπρή μέρα, όταν την ψυχή μου τη σκοτίζει η συνείδηση;

Αν λοιπόν θέλεις να ‘χεις και κάποιο κέρδος από την πρωτομηνιά, κάνε το εξής. Όταν βλέπεις ότι συμπληρώθηκε ο χρόνος, ευχαρίστησε τον Κύριο, διότι σε έβαλε σ’ αυτήν την περίοδο των ετών. Δημιούργησε κατάνυξη στην καρδιά σου, ξαναλογάριασε τον χρόνο της ζωής σου, πες στον εαυτό σου· Οι μέρες τρέχουν και περνούν, τα χρόνια συμπληρώνονται, πολύ μέρος του δρόμου προχωρήσαμε. Άραγε τι καλό κάναμε; Μήπως άραγε φύγουμε από δω άδειοι κι απογυμνωμένοι από κάθε αρετή; Το δικαστήριο είναι κοντά, η ζωή μας τρέχει προς το γήρας.

(Ιω. Χρυσοστόμου, Λόγος εν ταις Καλάνδαις, PG 48, 955-956)