Ακουστε την Γαλλιδα Ζαν Μορο,- ηθοποιο της ανθελληνικης ταινιας:
Το Μετεωρο Βημα του πελαργου του Θ. Αγγελοπουλου, τι ειπε το 1990,
αγναντευοντας τα συνορα της Φλωρινας στην Πρεσπα
.
Η σπουδαια Γαλλιδα Ζαν Μορο,- ηθοποιος της ταινιας το Μετεωρο Βημα του πελαργου, που προπαγανδιζε την πτωση των Ελληνικων συνορων- αγναντευοντας απο καποιο υψωμα τις Πρεσπες, αντιληφθηκε τον λογο του γυρισματος της ταινιας στην ευαισθητη περιοχη της Φλωρινας, δικαιολογησε τις αντιδρασεις του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου Καντιωτου και ειπε: Ακουστε την (Βιντεο)
Δεν θέλω άλλες σκέψεις....
Ρωτάνε πολλοί, «πως μπορώ να αδειάσω το μυαλό από τις σκέψεις όταν προσεύχομαι;» Καταρχήν όσο ρωτάς τόσο πιο πολλές σκέψεις θα έχεις. Το να θες να αδειάσεις το μυαλό σου είναι κι αυτό ακόμη μια σκέψη. Προσευχόμαστε απλά, δίχως να θέλουμε κάτι να πετύχουμε. Αφήστε τους στόχους, ξεχάστε το αποτέλεσμα, μην μετράτε επιδόσεις, μην έχετε άγχος σκοπού. Οι σκέψεις θα φύγουν όχι όταν τις κυνηγάτε, τότε αντιθέτως θεριεύον, αλλά όταν πάψετε να ταράζεστε μαζί τους. Απλά αφήστε τις να υπάρχουν, και θα δείτε ότι εάν δεν φοβηθείτε, εάν δεν ταραχθείτε κι αν εάν δεν νιώσετε ενοχές που τις έχετε, θα φύγουν όπως ακριβώς ήρθαν, γιατί πολύ απλά αυτή είναι φύση τους. Έρχονται κι φεύγουν. Εάν τους ανοίξεις την πόρτα θα εισέλθουν εντός σου, και μια πόρτα από την οποία συνήθως μπαινοβγαίνουν είναι η οργισμένη επιθυμία μας, να μην υπάρχουν.
Ο Αμνός έγινε κρέας και έτρεχε το Άγιο Αίμα από το Δισκάριο
Όταν ο δόκιμος μ. Κωνσταντίνος, ο μετέπειτα π. Κλεόπας, υπηρετούσε ως δεύτερος διακονητής στην εκκλησία της Μονής, ήταν αυτόπτης μάρτυρας μερικών θαυμάτων που συνέβησαν την ώρα της Θείας Λειτουργίας, στην εκκλησία της Σκήτης Συχαστρία. Ιδού τι μας διηγήθηκε:
Να βλέπατε τι έπαθα μ’ έναν ενάρετο Ιερέα, τον π. Καλλίστρατο Μπόμπου. Ως πνευματικός πέρασε κάποτε από μία μοναχή, ασκήτρια σε σπηλιά του δάσους. Τότε στα δάση ασκήτευαν περί τους 550 μοναχούς και μοναχές. Αυτή η μοναχή είπε στον π. Καλλίστρατο: «Σε σας δεν κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα, διότι ακολουθήσατε το νέο ημερολόγιο»! Από τότε ο πατήρ Καλλίστρατος ζούσε με πολλή αμφιβολία. […]
Κάποτε ο πατήρ Καλλίστρατος τελούσε τη Θεία Λειτουργία και, όταν επικαλέσθηκε το Άγιο Πνεύμα να κατέλθει, με έκπληξή του είδε ότι ο Αμνός έγινε κρέας και έτρεχε το Άγιο Αίμα από το Δισκάριο και το Αντιμήνσιο. Όταν παρετήρησε μέσα στο Άγιο Ποτήριο, είδε ανθρώπινο Αίμα. Τότε με κάλεσε και μου είπε:
– Αδελφέ Κωνσταντίνε, έλα εδώ κοντά! Τι βλέπεις;
– Πω, πω, πάτερ Καλλίστρατε! Η Θεία Κοινωνία έγινε κρέας και αίμα!
Τότε έστειλα να ειδοποιήσουν γρήγορα τον Ηγούμενο. Όταν ήρθε ο στάρετς, έβαλε μοναχούς να διαβάζουν το Ψαλτήριο στον χορό και είπε:
– Έε, πάτερ Καλλίστρατε! πιστεύεις τώρα ότι έρχεται το Άγιο Πνεύμα και μεταβάλλει τα Δώρα ή όχι;
– Συγχώρησέ με, πάτερ! Κι έπεσε στα γόνατά του κλαίγοντας.
– Πρόσεχε! Κατήλθε το Άγιο Πνεύμα. Μετεβλήθη το Σώμα του Χριστού σε κρέας!
Μετεβλήθη το νερό και κρασί σε Τίμιο Αίμα Του! Γιατί πλέον αμφιβάλλεις, πάτερ;
– Πιστεύω, Γέροντα. Σε παρακαλώ συγχώρησέ με!
– Πιάσε σφιχτά τα Τίμια Δώρα!
Κατόπιν μ’ ένα σκαρπέλο άνοιξε μια οπή στη βάση της Αγίας Τράπεζας, διότι συμβολίζει τον Τάφο του Κυρίου μας και έθαψε εκεί τα Άγια Μυστήρια, όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες μας. Το Άγιο Ποτήρι το αγίασε εκ νέου και το έπλυνε μαζί με το Αντιμήνσιο στο χωνευτήρι. Στάθηκα εκεί μέχρι να τελειώσει όλο το ψαλτήρι. Κατόπιν άρχισα πάλι τη Θεία Λειτουργία, συνεχίζοντας από την Προσκομιδή: «Εις των στρατιωτών λόγχη την πλευράν αυτού ένυξε…». Έτσι τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία και δεν επαναλήφθηκε πάλι αυτό το θαύμα.
Τώρα πιστεύεις; τον ρώτησε πάλι ο στάρετς. Πιστεύω, πάτερ! Μετά ο πατήρ Ιωαννίκιος τον επετίμησε με αποχή από τη Θεία Λειτουργία 40 ημέρες, λέγοντάς του:
– Σου έλεγα να πιστεύεις ακράδαντα, αλλά εσύ πήγαινες στις ερημίτισσες του δάσους να διδαχθείς γιά το ημερολόγιο!
Από το βιβλίο “Γεροντικό Ρουμάνων Πατέρων” των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.
Ἡ ἐξομολόγηση κόβει τὰ δικαιώματα τοῦ διαβόλου
Νὰ πᾶνε τουλάχιστον οἱ ἄνθρωποι σὲ ἕναν Πνευματικό νὰ ἐξομολογηθοῦν, νὰ φύγη ἡ δαιμονική ἐπίδραση, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ σκέφτωνται λιγάκι. Τώρα δὲν μποροῦν οὔτε νὰ σκεφθοῦν ἀπὸ τὴν δαιμονική ἐπίδραση. Ἡ μετάνοια, ἡ ἐξομολόγηση κόβει τὸ δικαίωμα τοῦ διαβόλου. Πρίν λίγο καιρό, ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὅρος ἕνας μάγος καὶ ἔφραξε μὲ πασσαλάκια καὶ δίχτυα ὅλο τὸν δρόμο, ἐκεῖ σὲ μία περιοχή κοντά στὸ Καλύβι. Ἄν περνοῦσε ἀπὸ 'κει μέσα ἕνας ἀνεξομολόγητος, θὰ πάθαινε κακό. Δὲν θὰ ἤξερε ἀπὸ ποὺ τοῦ ἦρθε. Μόλις τὰ εἶδα, κάνω τὸν σταυρό μου καὶ περνῶ ἀπὸ μέσα, τὸ διέλυσα. Μετά ὁ μάγος ἦρθε στὸ Καλύβι, μοῦ εἶπε ὅλα τὰ σχέδιά του καὶ ἔκαψε τὰ βιβλία του. σὲ ἕναν ποὺ εἶναι πιστός, ἐκκλησιάζεται, ἐξομολογεῖται, κοινωνάει, ὁ διάβολος δὲν ἔχει καμμιά δύναμη, καμμιά ἐξουσία.
Κάνει μόνο λίγο «κάφ-καφ» σάν ἕνα σκυλί ποὺ δὲν ἔχει δόντια. Σὲ ἕναν ὅμως ποὺ δὲν εἶναι πιστός καὶ τοῦ δίνει δικαιώματα, ἔχει μεγάλη ἐξουσία. Μπορεῖ νὰ τὸν λιντσάρη, ἔχει δόντια καὶ τὸν ξεσκίζει. Ἀνάλογα μὲ τὰ δικαιώματα ποὺ δίνει μία ψυχή, εἶναι καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ ἐπάνω της.
Κάνει μόνο λίγο «κάφ-καφ» σάν ἕνα σκυλί ποὺ δὲν ἔχει δόντια. Σὲ ἕναν ὅμως ποὺ δὲν εἶναι πιστός καὶ τοῦ δίνει δικαιώματα, ἔχει μεγάλη ἐξουσία. Μπορεῖ νὰ τὸν λιντσάρη, ἔχει δόντια καὶ τὸν ξεσκίζει. Ἀνάλογα μὲ τὰ δικαιώματα ποὺ δίνει μία ψυχή, εἶναι καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ ἐπάνω της.
Ἀκόμη καὶ ὅταν πεθάνη κανεὶς καὶ εἶναι τακτοποιημένος, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ψυχή τοῦ ἀνεβαίνει στὸν Οὐρανό, εἶναι σάν νὰ τρέχη ἕνα τραῖνο καὶ ἄλλα σκυλιά τρέχουν ἀπὸ πίσω γαυγίζοντας «κάφ-κάφ...», κόβει καὶ κανένα σκυλί τὸ τραῖνο. Ἀλλά, ἄν δὲν εἶναι τακτοποιημένος, εἶναι σάν νὰ βρίσκεται σὲ τραῖνο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τρέξη μὲταχύτητα, γιατί εἶναι χαλασμένες οἱ ρόδες,κ οἱ πόρτες ἀνοικτές καὶ μπαίνουν τὰ σκυλιά μέσα καὶ δαγκάνουν καὶ κανέναν.
Ὅταν ὁ διάβολος ἔχη ἀποκτήσει μεγάλα δικαιώματα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἔχη κυριεύσει, τότε πρέπει νὰ βρεθῆ ἡ αἰτία, γιὰ νὰ κοποῦν τὰ δικαιώματα. Ἀλλιῶς, ὅση προσευχή καὶ νὰ κάνουν οἱ ἄλλοι, αὐτός δὲν φεύγει. Σακατεύει τὸν ἄνθρωπο. Οἱ ἱερεῖς δωσ' τοῦ- δωσ' τοῦ ἐξορκισμούς, καὶ τελικά τὰ πληρώνει ὁ ἄνθρωπος, γιατί βασανίζεται ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τὸν διάβολο. Πρέπει νὰ μετανοήση ὁ ἄνθρωπος, νὰ ἐξομολογηθῆ, νὰ κοποῦν τὰ διακαιώματα ποὺ ἔχει δώσει, καὶ μετά θὰ φύγη ὁ διάβολος, ἀλλιῶς θὰ ταλαιπωρῆται.
Μία μέρα, δύο μέρες, ἑβδομάδες, μῆνες, χρόνια, διάβασεἐξορκισμούς, ἀφοῦ ὁ διάβολος ἔχει δικαιώματα, δὲν φεύγει.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου
ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»
Έτσι πρέπει να ξεκινάς πνευματικά τη μέρα σου
Πίεζε τον εαυτό σου να ξυπνάς νωρίς το πρωί με σταθερό ωράριο. Μόλις ξυπνήσεις, στρέψε το νου σου στο Θεό: κάνε το Σημείο του Σταυρού και ευχαρίστησέ Τον για τη νύχτα που πέρασε και όλους τους οικτιρμούς Του προς εσένα.
Ζήτησέ Του να καθοδηγεί όλες σου τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις επιθυμίες, ώστε οτιδήποτε λες ή κάνεις να είναι ευάρεστο σε Αυτόν. Καθώς ντύνεσαι, να θυμάσαι ότι είναι παρών ο Κύριος και ο Φύλακας Άγγελός σου. Ζήτησε από τον Κύριο Ιησού Χριστό να σου φορέσει το χιτώνα της σωτηρίας.
Αφού πλυθείς, ξεκίνα την πρωινή προσευχή. Να προσεύχεσαι γονατιστός, με συγκέντρωση, σεβασμό και πραότητα, όπως αρμόζει μπροστά στα μάτια του Παντοδυνάμου. Ζήτησέ Του να σου δώσει πίστη, ελπίδα και ευσπλαχνία, καθώς και την ήρεμη δύναμη για να αποδεχθείς όλα όσα μπορεί να σου φέρει η νέα ημέρα – τις δυσκολίες και τα προβλήματα.
Ζήτησέ Του να ευλογεί τους κόπους σου. Ζήτησε βοήθεια, για να ολοκληρώσεις κάποιο συγκεκριμένο έργο που εκτελείς, για να καταφέρεις να μείνεις αλώβητος από κάποια συγκεκριμένη αμαρτία.
Αν γνωρίζεις ανάγνωση, διάβασε κάτι από την Αγία Γραφή, ειδικά από την Καινή Διαθήκη και τους Ψαλμούς. Διάβασε με προσήλωση για να λάβεις τον πνευματικό φωτισμό, που θα φέρει την καρδιά σου στη μετάνοια. Αφού διαβάσεις λίγο, να σταματάς και να συλλογίζεσαι αυτά που διάβασες, και έπειτα να συνεχίζεις παρακάτω και να αφουγκράζεσαι όσα ο Κύριος λέει στην καρδιά σου.
Προσπάθησε να αφιερώσεις τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά συλλογιζόμενος τις διδασκαλίες της Πίστης μας και την ψυχική ωφέλεια από αυτά που διάβασες.
Πάντοτε να ευχαριστείς τον Κύριο που δε σε άφησε να χαθείς μέσα στις αμαρτίες σου, αλλά φροντίζει για σένα και με κάθε πιθανό τρόπο σε οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών.
Με αυτά που σου είπα, να ξεκινάς κάθε πρωί σαν μόλις εκείνη τη στιγμή να αποφάσισες να γίνεις Χριστιανός και να ζήσεις σύμφωνα με τις εντολές του Θεού.
Του Αρχιεπισκόπου Κοστρομά Πλάτωνα
agiameteora
Ἡ ὁμοφυλοφιλικὴ παράνοια πλήττει τὴν Ἐκκλησία
«Τὰ κάστρα πέφτουν πάντα ἀπὸ μέσα»! Αὐτὸς ὁ λόγος – ἀπόσταγμα πείρας αἰώνων – ἔρχεται νὰ ἀποδειχθεῖ ἀληθινὸς γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἴσως τὴ χειρότερη ἀπ᾿ ὅλες, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ἐπίσκοποι ἐμφανίζονται ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν ὁμοφυλοφιλικὴ προπαγάνδα καὶ ἀποδέχονται τὶς ἀντιευαγγελικές της ἀντιλήψεις.
Ἔτσι μὲ θλίψη πολλὴ καὶ ἔκπληξη μεγάλη διαβάσαμε τὶς ἀπόψεις ποὺ διατύπωσε ὁ πολὺ γνωστὸς Ὀρθόδοξος Ἄγγλος Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ (Ware) στὸ περιοδικὸ «The Wheel» (Ὁ τροχός), στὸ ἀφιερωματικὸ τεῦχος 13-14 (Ἄνοιξη – Καλοκαίρι 2018) μὲ θέμα: «Embodiment and Anthropology. Sex, Marriage and Theosis» (Ἐνσωμάτωση καὶ Ἀνθρωπολογία. Φύλο, Γάμος καὶ Θέωση).
Ἐκεῖ ὁ Πανιερώτατος, προλογίζοντας τὸ ἀφιερωματικὸ τεῦχος, ἀναφέρεται ἐκτενῶς στὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ γράφει ὅτι βλέπει «τουλάχιστον τρεῖς ἀνωμαλίες στὴν τρέχουσα θεραπευτικὴ ἀντιμετώπιση τῶν ὁμοφυλοφίλων» μέσα στὴν Ἐκκλησία.
Ποιὲς εἶναι αὐτές; Πρῶτον ὅτι «οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἄνδρες καὶ γυναῖκες» εἶναι ἀδικημένοι, ἀφοῦ, κατὰ τὴ γνώμη του, «δὲν εἶναι προσωπικὰ ἔνοχοι τοῦ προσανατολισμοῦ τους, ἐπειδὴ αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει». Γενικεύοντας σὲ ὅλους τοὺς ὁμοφυλόφιλους τὸ εἰδικὸ πρόβλημα κάποιων ἀπὸ αὐτοὺς καταλήγει στὸ ἑξῆς σκεπτικό:
«Οἱ ὁμοφυλόφιλοι δὲν αἰσθάνονται ἕλξη γιὰ ἄτομα ἄλλου φύλου, ὥστε νὰ ἔρθουν σὲ γάμο μὲ κάποιο ἀπὸ αὐτά. Τί θὰ κάνουν; Θὰ μείνουν ἄγαμοι; Ἀλλὰ τότε ἀδικοῦνται». Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἐπικαλεῖται τὰ λόγια τοῦ π. Βασιλείου Θερμοῦ: «Ἕνα ὁμοφυλοφιλικὸ ἄτομο καλεῖται νὰ βαδίσει μία ζωὴ ἀγαμίας χωρὶς νὰ νιώθει μία κλήση γι᾿ αὐτό». Καὶ διερωτᾶται ὁ Ἐπίσκοπος: «Εἶναι σωστὸ νὰ ἐπιβάλουμε αὐτὸ τὸ βαρὺ φορτίο στὸν ὁμοφυλόφιλο;»
Τὴ δεύτερη ἀνωμαλία τὴν ἐντοπίζει «στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἀντιμετωπίζονται συνήθως στὸ μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης», ὅπου «ὁ ὁμοφυλόφιλος ποὺ ἔχει δεσμευθεῖ σὲ μία σταθερὴ σχέση ἀγάπης ἀντιμετωπίζεται πιὸ σκληρὰ ἀπὸ ὅ,τι ὁ ὁμοφυλόφιλος» ποὺ ἐνεργεῖ τὸ πάθος περιστασιακὰ μόνο γιὰ ἡδονή. Στὸν δεύτερο οἱ πνευματικοὶ ἐπιβάλλουν μικρότερο ἐπιτίμιο καὶ κάποτε τὸν ἀφήνουν νὰ κοινωνεῖ. «Κάτι ἔχει πάει στραβὰ ἐδῶ», σημειώνει.
Δηλαδὴ τὸ ἴσιο ποιὸ εἶναι; Νὰ καθιερώσει ἡ Ἐκκλησία γάμο ὁμόφυλων ζευγαριῶν;
Ἡ τρίτη ἀνωμαλία βρίσκεται, κατὰ τὴ γνώμη του, στὸ ὅτι, ἐνῶ ἀναγνωρίζουμε ὅτι ἄτομα τοῦ ἴδιου φύλου μποροῦν νὰ εἶναι στενοὶ φίλοι, δὲν δεχόμαστε ὅτι μποροῦν νὰ ἔχουν σεξουαλικὲς σχέσεις: «Γιατί δίνουμε τόσο μεγάλη ἔμφαση στὸ φύλο τῶν γεννητικῶν ὀργάνων; Γιατί προσπαθοῦμε νὰ διερευνήσουμε τί τὰ ἐνήλικα ἄτομα τοῦ ἴδιου φύλου κάνουν στὴν ἰδιωτικότητα τῶν ὑπνοδωματίων τους;» «Εἶναι ἀναξιοπρεπὲς νὰ κοιτάζει κανεὶς ἀπὸ τὴν κλειδαρότρυπα»!
Ἂν ἀκόμη κάποιοι δὲν ἔχουμε φρίξει μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ ἐπισκόπου Καλλίστου, εἴμαστε ἤδη νεκροί…
«Τὰ κάστρα πέφτουν πάντα ἀπὸ μέσα»!
https://www.osotir.org/
π. Σεραφείμ Ρόουζ: Τί μποροῦμε νά κάνουμε γιά τούς κεκοιμημένους;
Το ακόλουθο περιστατικό μας δείχνει πόσο σημαντική είναι η τέλεση μνημόσυνου στη θεία λειτουργία.
Πριν την αφαίρεση των λειψάνων του αγ. Θεοδοσίου του Τσερνίγκωφ (1896), ο φημισμένος Στάρετς Αλέξιος (1916), ιερομόναχος του Ερημητηρίου του Γκολοσεγιέφσκυ της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, ο οποίος διεξήγαγε την ανακομιδή των λειψάνων, αποκαμωμένος καθώς καθόταν δίπλα στα λείψανα, λαγοκοιμήθηκε και είδε μπροστά του τον άγιο, ο οποίος του είπε:
«Σ' ευχαριστώ που κοπιάζεις για μένα και σε παρακαλώ θερμά, όταν τελέσεις τη θεία λειτουργία, να μνημονεύσεις τους γονείς μου» - και έδωσε τα ονόματά τους.
«Πώς μπορείς εσύ, ω Άγιε, να ζητάς τις δικές μου προσευχές, όταν εσύ ο ίδιος στέκεσαι στον ουράνιο Θρόνο και ικετεύεις το Θεό να δωρίσει στους ανθρώπους το έλεός Του»; ρώτησε ο ιερομόναχος.
«Ναι, αυτό είναι αλήθεια», απάντησε ο άγιος Θεοδόσιος, «αλλά η προσφορά στη θεία λειτουργία έχει περισσότερη δύναμη από την προσευχή μου».
Έτσι λοιπόν, οι παννυχίδες και η κατ' οίκον προσευχή για τους νεκρούς είναι ευεργετικές για την ψυχή τους, όπως εξάλλου είναι και οι εις μνήμην τους αγαθοεργίες, όπως ελεημοσύνες ή συνεισφορές στην εκκλησία. Όμως ιδιαιτέρως ευεργετική είναι η τέλεση μνημόσυνου στην Θεία Λειτουργία ...πολλές εμφανίσεις νεκρών και άλλα περιστατικά τα οποία έχουν σημειωθεί επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο.
Πολλοί άνθρωποι που πέθαναν εν μετανοία, αλλά που δεν μπόρεσαν να εκφράσουν έμπρακτα τη μετάνοιά τους όσο ζούσαν, ελευθερώθηκαν από τα μαρτύρια και βρήκαν ανάπαυση. Στην Εκκλησία πάντοτε προσφέρονται προσευχές υπέρ αναπαύσεως των νεκρών, και μάλιστα την ημέρα της Καθόδου του Αγίου Πνεύματος, στον εσπερινό της γονυκλισίας, υπάρχει μία ειδική ευχή «για τους ευρισκομένους στον άδη».
Οι προσευχές της Εκκλησίας δεν μπορούν να σώσουν τον οιονδήποτε δεν επιθυμεί τη σωτηρία του, ή αυτόν που ποτέ δεν αγωνίστηκε ο ίδιος να την κατακτήσει κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Κατά μία έννοια, θα μπορούσε να πούμε ότι οι προσευχές της Εκκλησίας ή του κάθε χριστιανού ξεχωριστά για κάποιο νεκρό δεν προκύπτουν παρά ως αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του: κανείς δεν θα προσευχόταν γι' αυτόν εάν δεν είχε κάνει κάτι όσο ζούσε που να εμπνέει μία τέτοια προσευχή μετά το θάνατό του.
Ο καθένας από εμάς που επιθυμεί να εκφράσει την αγάπη του για τους νεκρούς και να τους βοηθήσει ουσιαστικά, μπορεί να το επιτύχει προσευχόμενος υπέρ των ψυχών τους, και ειδικότερα μνημονεύοντας αυτούς στη Θεία Λειτουργία, όταν οι μερίδες που αποκόπτονται για ζώντες και νεκρούς αφήνονται να πέσουν μέσα στο Αίμα του Κυρίου με τις λέξεις: «Απόπλυνον Κύριε τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αίματί σου τω Αγίω ....».
Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε καλύτερο ή σπουδαιότερο για τους κεκοιμημένους από το να προσευχόμαστε γι' αυτούς, προσφέροντάς τους μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία. Το έχουν πάντα ανάγκη, ειδικά κατά τη διάρκεια εκείνων των σαράντα ημερών όπου η ψυχή του απελθόντος πορεύεται προς τις αιώνιες κατοικίες ...
Αξίζει λοιπόν να φροντίσουμε γι' αυτούς που έφυγαν για τον άλλο κόσμο πριν από εμάς, προκειμένου να κάνουμε ότι μπορούμε για τις ψυχές τους, ενθυμούμενοι ότι: «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί θα ελεηθούν».
από το βιβλίο: "Η ψυχή μετά τον Θάνατο"
π. Σεραφείμ Ρόουζ
Εκδ: Μυριόβιβλος
"ΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ" !!!
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΔΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ "ΛΕΠΤΗ", ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΠΡΑΞΗ!!!
"ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ"
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΤΩΡΑ;
ΨΥΧΗ: "ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΕΛΑΦΡΟΤΕΡΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑ ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΔΩ;"
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΦΗΜΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ
ΦΩΣ ΤΟΥ ...
ΑΓΓΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟ ΑΠΟ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ..."
ΨΥΧΗ: "ΕΓΩ ΤΙ ΚΑΛΟ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΗΡΘΑ ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΔΩ;
ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΤΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΜΟΥ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΔΕΝ
ΕΓΙΝΑΝ ΑΚΟΜΑ ..."
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΑΝΕΣ, ΕΚΑΝΕ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ
ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ..."
ΨΥΧΗ: "ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ; ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΩ; "
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΧΑΜΗΛΑ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΕΝ ΖΩΗ ..."
ΨΥΧΗ: "ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΝΑ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΕΝΑ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥ; "
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΘΕ ΨΥΧΗΣ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΟΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΑΝ ΖΟΥΣΑΝ ..."
ΨΥΧΗ: "ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟΤΥΠΟ ΑΥΤΟ; "
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΚΟΙΤΑΞΕ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ..."
Η ΨΥΧΗ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΟ ΠΛΑΝΟ ΠΟΥ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΚΟΥΕΙ ΤΙΣ ΕΝΔΟΜΥΧΕΣ ΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΑΥΤΕΣ ΕΚΠΕΜΠΟΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ ...
ΨΥΧΗ: "ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΠΩΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ; "
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΙΣΤΑ ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ Ο ΜΟΝΟΣ, ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΑΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ ..."
ΨΥΧΗ: "ΠΕΣ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ: ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΝ ΕΠΩΦΕΛΟΥΜΑΙ ΕΓΩ;"
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ
ΤΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ" ...
ΨΥΧΗ: "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ;"
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΕΤΟΙΑ ΑΓΑΠΗ ΑΠΛΗΡΩΤΗ;
ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ, ΠΟΣΟ ΛΕΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ ΑΥΤΟΣ;
ΜΗΠΩΣ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΗ; "
ΨΥΧΗ: "ΠΟΣΟ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΖΩ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ ΠΟΥ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΟΣΟ ΖΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ...
ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΤΩΡΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΑΥΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ: ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΕΜΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΚΑΙ ΘΕΑΡΕΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ;"
ΑΓΓΕΛΟΣ: "ΟΣΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΤΟΣΟ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΙΑΤΙ Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΙΝΗΤΗΡΙΟΣ ΜΟΧΛΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ..."
ΨΥΧΗ: "ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΔΟΠΟΙΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΑΥΤΟΥ;
ΟΛΟΙ ΘΑ ΣΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΧΘΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ...
ΕΙΔΟΠΟΙΕΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΞΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ..."
ΑΓΓΕΛΟΣ: "Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΤΡΥΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ...
Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΘΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΞΗ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΠΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΗ ΑΠΟ ΤΥΠΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ, ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΚΑΡΔΙΑΣ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΩΣ ΜΗ ΓΕΝΟΜΕΝΗ ...
ΓΙ ΑΥΤΟ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΕΥΛΟΓΕΙ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΕΘΕΛΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΠΙΣΤΗ, ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ
ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ...
Η "ΦΡΟΝΤΙΔΑ" ΟΜΩΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΑΝΥΨΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ...
ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΓΓΑΛΙΑΖΕΤΑΙ, ΩΣΤΕ ΔΕΝ ΧΑΛΑΕΙ ΤΟ ΧΑΤΗΡΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ ΚΑΘΕ "ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ" ΕΠΙΘΥΜΙΑ ...
ΑΝ ΕΠΕΣΤΡΕΦΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΥΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕΣ;
ΨΥΧΗ: "ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ, ΘΑ ΕΓΡΑΦΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΕΝΑΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ: 'ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΕ ΜΕ' ΘΑ ΤΟΥ ΖΗΤΟΥΣΑ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΣΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ, ΑΛΛΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΘΑ ΔΙΑΒΑΖΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ...
ΟΣΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΑΥΤΗ, ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ ΘΑ ΔΕΧΟΤΑΝ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΨΥΧΗ ..."
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΤΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ...
ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΛΑΦΡΥΣ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΟΥ !!!
Άγιος Νεκτάριος: Η συνήθεια
Αυτός που κυριεύθηκε από τη συνήθεια, πράττει, ενεργεί, εκτελεί ως υπήκοος, ως υποτελής.
Η δυνατότητα να αυτενεργεί έπαυσε και πράττει κατά διαταγή της συνήθειας.
Η εσωτερική φωνή πνίγεται μέσα στα στήθια του.
Η έξις καταντά πολύ τυραννική, γιατί μπορεί η δύναμη των παθών να ατόνησε, η συνήθεια όμως, επιμένει και κατά τη θεραπεία τους.
Αυτή είναι η συνήθεια, αυτή είναι η δύναμή της, αυτή η τυραννία της.
Όταν μας κυριεύσει μια φορά, έκτοτε διευθύνει τις θελήσεις μας, κανονίζει τις πράξεις μας και ποτέ πια δεν αφήνει τα χαλινάρια με τα οποία διευθύνει τις διαθέσεις μας.
Τότε το παν έχει χαθεί. Έχει χαθεί κάθε ελπίδα σωτηρίας, καμιά ακτίνα φωτός δεν απέμεινε.
Είναι ανάγκη λοιπόν να κάνουμε γρήγορα και να μετανοήσουμε, πριν η αμαρτία γίνει συνήθεια, οπότε θα είναι δύσκολο να σωθούμε.
Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως
«Είδα, παιδί μου, ότι όλη μας η ζωή, έργα, λόγια, σκέψεις είναι γραμμένα, καί θα δώσουμε για όλα λόγο»
Όταν είχε κοιμηθεί ο Γέροντας μου, ο πατήρ Νικόδημος, είπα στην προσευχή μου, που να πήγε άραγε η ψυχή του;
Τότε είδα, όχι σε όνειρο, αλλά πνευματικό τω τρόπω, ότι με φώναξε ο Γέροντας μου να του πάω τα κλειδιά της Μονής γιατί ήρθε ο Μέγας Αρχιερέας!
Πήγα λοιπόν έξω από την πόρτα του κελιού, που είναι πάνω από την είσοδο της μονής, κι όταν έφτασα κοντά, ακούω ομιλίες, ερώτηση, απάντηση.
Μέσα γινόταν ανάκριση, εξέταση.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα στο δωμάτιο και τι να δω!!!
Ο Γέροντας μου στεκόταν όρθιος, ξεσκούφωτος με το κεφάλι κατεβασμένο και τα χέρια σταυρωμένα με πολύ φόβο και ευλάβεια.
Απέναντι του ήταν ο Μέγας Αρχιερέας καθήμενος επί θρόνου. Ο θρόνος ήταν μετέωρος ένα μέτρο πάνω από το δάπεδο. Το πρόσωπο του έλαμπε. Χρυσό, σαν καθαρό κερί, δεν μπορώ να το περιγράψω παιδί μου.
Στα γόνατα του ήταν ανοιχτό ένα βιβλίο και μέσα ήταν γραμμένη η ζωή του Γέροντά μου.Ρωτούσε ο Μέγας Αρχιερέας και απαντούσε ο Γέροντας μου.
Μόλις μπήκα μέσα σταμάτησε η ανάκριση, πήγα στον Γέροντα μου, του έβαλα μετάνοια και του έδωσα τα κλειδιά της Μονής.
«Γέροντα, έφερα και τα κλειδιά της Λειψανοθήκης μην τυχόν θελήσει ο Αρχιερέας να προσκυνήσει τα Αγια Λείψανα», του είπα. Ο γέροντάς μου, τα πήρε.
Ήθελα να βάλω μετάνοια και στο Μέγα Αρχιερέα, αλλά δεν μου είπε τίποτε ο Γέροντας μου κι επειδή ήμουν υποτακτικός, δεν μπορούσα να κάνω κάτι χωρίς ευλογία.
Έτσι βάζοντας μετάνοια στον Γέροντα μου και υποκλινόμενος από μακριά στον Μέγα Αρχιερέα, βαδίζοντας προς τα πίσω, χωρίς να γυρίσω την πλάτη μου, βγήκα από το δωμάτιο.
Αμέσως μόλις βγήκα άρχισε πάλι η ανάκριση…
Είδα, παιδί μου, ότι όλη μας η ζωή, έργα, λόγια, σκέψεις είναι γραμμένα, καί θα δώσουμε για όλα λόγο.
Όσο για τον Γέροντά μου πληροφορήθηκα ότι η ψυχή του πήγε πολύ καλά.»
π. Ιάκωβος Τσαλίκης
Από το βιβλίο: «ΛΟΓΟΙ ΑΘΩΝΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ»
Μην κατηγορείτε τον Χριστό για τις αμαρτίες των χριστιανών
Η Εκκλησία πολλές φορές σκανδαλίζει γιατί έχει ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι τέλειοι, ήρωες, αψεγάδιαστοι, αλλά αμαρτωλοί, ανήθικοι, εμπαθείς.Είναι σαν να πηγαίνουμε σε ένα νοσοκομείο και να σκανδαλιζόμαστε επειδή μέσα στο νοσοκομείο υπάρχουν άρρωστοι.
Μα, ακριβώς γι'αυτό βρίσκονται εκεί οι άρρωστοι (μέσα στο νοσοκομείο) για να βρούνε γιατρειά… Μην ξεχνούμε ποτέ, ότι ο Χριστός δεν προσδοκά από εμάς την αναμαρτησία, γιατί γνωρίζει ότι δεν είναι εφικτή.
Αυτό που μας λέγει ο Χριστός είναι να αναγνωρίσουμε την αρρώστια μας, την ατέλειά μας, και να Του ζητήσουμε βοήθεια, να ακολουθήσουμε τον δικό Του τρόπο θεραπείας.
Βεβαίως οι άνθρωποι που θέλουνε να πολεμήσουν τον Χριστό, επειδή δεν βρίσκουν κάτι το μεμπτό σ'Αυτόν, προβάλουν τα λάθη, τα πάθη των χριστιανών. Αυτό όμως είναι και πάλι λάθος.
Δεν βλέπουν την Εκκλησία, αλλά κάποια μέλη της Εκκλησίας που ίσως έσφαλαν, αμάρτησαν και έχουνε μία ζωή η οποία δεν συμβαδίζει με την χριστιανική τους ιδιότητα.
Είναι λάθος όμως να κατηγορώ ολόκληρη την Εκκλησία και να την απαξιώνω, απαξιώνοντας και τον ίδιο τον Σωτήρα Χριστό.
Είναι σαν να προσπαθώ να κατηγορήσω το νοσοκομείο, επειδή υπάρχουν ασθένειες. Βεβαίως οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις είναι επικίνδυνες και πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα από το νοσοκομείο, όμως δεν φταίει το νοσοκομείο επειδή υπάρχουν ασθένειες στον κόσμο γενικότερα.
Είναι σαν να προσπαθώ να κατηγορήσω το νοσοκομείο, επειδή υπάρχουν ασθένειες. Βεβαίως οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις είναι επικίνδυνες και πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα από το νοσοκομείο, όμως δεν φταίει το νοσοκομείο επειδή υπάρχουν ασθένειες στον κόσμο γενικότερα.
Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι κατακρίνουν την Εκκλησία και την απορρίπτουν γιατί την φοβούνται. Φοβούνται ότι μπορεί να λέγει την Αλήθεια, ότι μπορεί να έχει την Αλήθεια.
Επειδή όμως η Αλήθεια δεν βολεύει, καλύτερα να την αναθεματίσουμε, παρά να την ακολουθήσουμε.
Και επειδή κουσούρια στην Αλήθεια δεν μπορούνε να βρούνε, προβάλουν τα κουσούρια αυτών που πιστεύουνε στην Αλήθεια ώστε να πείσουν "εαυτούς και αλλήλους" ότι δικαιολογημένα δεν πιστεύουνε.
Δεν έχουμε καταλάβει ότι τα κουσούρια μας, οι αμαρτίες μας, δεν μας στερούν την Αλήθεια. Την Αλήθεια την στερούμαστε όταν δεν παραδεχτούμε τα κουσούρια και τις αμαρτίες μας.
Ο Χριστός και στην επίγεια ζωή του δεν έκανε παρέα με τέλειους ανθρώπους, αλλά με ανθρώπους που είχανε κουσούρια και αδυναμίες. Οι μαθητές γίνανε απόστολοι όχι γιατί ήταν τέλειοι, αλλά γιατί είχανε απλότητα και ταπείνωση.
Εάν δούμε τα συναξάρια της Εκκλησίας είναι γεμάτα από ρέμπελους, από ανήθικους, από αμαρτωλούς, από εμπαθείς ανθρώπους που μετανόησαν, που πάλεψαν με τους δαίμονές τους και τον Θεό.
Ένας μικρός σπόρος αυτομεμψίας χρειάζεται, να θαφτεί μέσα στην φυλακή-κόλαση του εγώ μας, για να καρποφορήσει η ελευθερία-παράδεισος της μετανοίας.
http://agiameteora.net/
Να λάμψει αυτό που κάποτε μας πλήγωσε
Κάποτε ένα τραύμα μας πλήγωσε, αλλά συγχρόνως και μας πείσμωσε. Τα ίδια πράγματα που μας πληγώνουν είναι εκείνα που μπορούν να μας απογειώσουν. Κοιτάξτε την ζωή όλων των μεγάλων ανθρώπων της τέχνης, της σοφίας, της επιτυχίας, της αγιότητας. Ήταν όλοι άνθρωποι βαθιά πληγωμένοι, ενίοτε απογοητευμένοι και σίγουρα κάποτε αποτυχημένοι. Παρά ταύτα δεν αφέθηκαν στην αρχική απόγνωση. Έδωσαν στο τραύμα τους την δυνατότητα να εκφραστεί, να μιλήσει, να δημιουργήσει, να διηγηθεί την ιστορία του. Άλλωστε όλη μας η ζωή, ειναι μια ψυχική αφήγηση. Το να μην πληγωθούμε φαντάζει αδύνατον, το να διαχειριστούμε ομως αυτές τις πληγές είναι κατορθωτό. Και εδώ είναι αυτό που ονομάζουμε τέχνη του βίου. Αυτοί που βλέπετε γύρω σας, να δημιουργούν και να προχωράνε στην ζωή τους, δεν είναι καλύτεροι ή ικανότεροι ή άνευ προβλημάτων και δυσκολιών άνθρωποι. Ο καθένας κρατάει και σηκώνει έναν σταυρό. Όμως, είναι εκείνοι που πόθησαν την Ανάσταση. Δηλαδή το μετά του σταυρού και της πληγής. Κατάφεραν να διαχειριστούν καλύτερα τα τραύματα τους. Άλλωστε το στοίχημα, δεν ειναι να γίνουμε τέλειοι αλλά να ομορφύνει η ζωή μας, να διαχειριστούμε το υλικό μας.
Να λάμψει αυτό που κάποτε μας πλήγωσε.
Ένας Άναρχος και Άπειρος Θεός, επιμένει και ρωτά...
Ένας Άναρχος και Άπειρος Θεός, ταυτόχρονα και τέλειος Άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος Χριστός, επιμένει και ρωτά...
~ ''Σίμων Ιωνά, φιλείς Με;''
Ρωτά τον μαθητή Του Σίμωνα, τον ατελή, τον ασθενή, τον επαναστάτη, έναν ασήμαντο ψαρά της Γαλιλαίας, αν τον Αγαπά..!
Τι γλυκό να σ΄αγαπούν, και να σου το λένε...
Θεική ανάγκη η Αγάπη αυτή, ολα τα νικά, ολα τα ανακαινίζει, κινεί τα σύμπαντα, αέναη γλύκα στήν καρδιά, ενα Φως που ρει...
Χαρά σε κείνον που γεύτηκε την Θεική αυτή σχέση, τίποτα ποιά κτιστό, πεπερασμένο δεν χωρά.
Είναι ο Αχώρητος που μεταμορφώνει κάθε λύπη σε χαρά.
Σ' αγαπάω Χριστέ μου... ψιθύρισε η καρδιά.
Ἅγιος Νεκτάριος: «Νὰ τὸ δώσετε ἀμέσως ... κι ἔχει ὁ Θεός!»
...Ὅταν γύρισα τὸ 1920 ἀπὸ τὴ Μικρασιατικὴ ὀπισθοχώρηση, ἔμαθα πὼς λίγες ἡμέρες πρίν, μιὰ φτωχιὰ γυναίκα πῆγε ξυπόλητη στὸ μοναστήρι. Μόλις τὴν εἶδε ὁ Αγιος, ἔβγαλε τὶς παντόφλες του καὶ τὶς ἔδωσε.
Ὕστερ᾿ ἀπὸ λίγο, πῆγε μὰ ἄλλη φτωχιὰ ποὺ πείναγε. Λέει τότε ὁ Ἅγιος στὶς Γερόντισσες:
-Δῶστε της νὰ φάει.
-Δὲν ἔχουμε τίποτα, Σεβασμιώτατε, ἐκτὸς ἀπὸ λιγοστὸ ψωμάκι.
- Νὰ τὸ δώσετε ἀμέσως τοὺς εἶπε... κι ἔχει ὁ Θεός!...
Τὸ πρωί, νά ῾σου ἕνας πλούσιος μὲ δυὸ γαϊδουράκια, φορτωμένα ρύζι, ζάχαρη, μακαρόνια, ἀλεύρι. Δωρεὰ στὴ μονή. Τὸ ξέρω, γιατί βοήθησα στὸ ξεφόρτωμα. Θυμᾶμαι, γύρισε ὁ Ἅγιος ἐκείνη τὴ στιγμὴ καὶ λέει μὲ σημασία στὴν ἡγουμένη:
- Γερόντισσα, ἔχει ὁ Θεός...
Κι ἔκανε τὸ σταυρό του.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μανώλη Μελινοῦ «Μίλησα μὲ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο», Β´ Τόμος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)