Ύπουλη η πανθρησκεία χτυπάει στην νεολαία!

Νέους από όλα τα δόγματα και τις θρησκείες καλεί ο Πάπας Φραγκίσκος

Του Μανώλη Κείου

Τα πιο ύπουλα σχέδια της βάζει μπροστά η πανθρησκεία χτυπώντας στο πιο ευαίσθητο κομμάτι της παγκόμιας κοινωνίας, την νεολαία!

Χθες ο Πάπας Φραγκίσκος ανακοίνωσε ότι από τις 19 μέχρι τις 24 Μαρτίου 2018 με αφορμή και την Σύνοδο των Επισκόπων θα συγκαλέσει μια προ-συνοδική συνάντηση που θα προσκαλεί νέους από διάφορα μέρη του κόσμου, τόσο ρ/καθολικούς όσο και άλλους από διαφορετικές χριστιανικές ομολογίες και άλλες θρησκείες, καθώς και μη πιστούς.

«Αυτή η πρωτοβουλία”, είπε ο Πάπας, “είναι μέρος των προετοιμασιών για την επόμενη Γενική Συνέλευση της Συνόδου των Επισκόπων, η οποία θα διεξαχθεί τον Οκτώβριο του 2018 με θέμα «Οι Νέοι, η Πίστη και η Διάκριση της Εκπαίδευσης», Σύμφωνα με τον ποντίφικα: «Η Εκκλησία θέλει να ακούει τη φωνή, την ευαισθησία, την πίστη και επίσης τις αμφιβολίες και τις επικρίσεις των νέων. 

Μετά από αυτό, τα συμπεράσματα της συνάντησης του Μαρτίου θα διαβιβαστούν στους Πατέρες της Συνόδου. »

Η πανθρησκειακή αυτή συγκέντρωση νεολαίων στοχεύει σύμφωνα με το Βατικανό στο να τους δώσει μια πλατφόρμα για να μοιραστούν όχι μόνο τις πεποιθήσεις τους για την πίστη, αλλά και τις αμφιβολίες και τις κριτικές τους.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Συνόδου των Επισκόπων της 4ης Οκτωβρίου, οι συμμετέχοντες στη προσυνοδική συνάντηση θα εκπροσωπούν τα συνέδρια των επισκόπων και τις ανατολικές εκκλησίες, καθώς και τους νέους που είναι αφιερωμένοι ή προετοιμασμένοι για την ιεροσύνη.

Σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν νέοι και νέες που συμμετέχουν σε διάφορες ενώσεις και εκκλησιαστικά κινήματα θα συμμετάσχουν παράλληλα με συμμαθητές από άλλες χριστιανικές ομολογίες, άλλες θρησκείες, καθώς και εκείνους που είναι σκεπτικοί στο θέμα της θρησκείας.

Οι νέοι που θα βρεθούν στην εκδήλωση αυτή θα εκπροσωπούν επίσης διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που βρίσκονται ακόμα στο σχολείο, όσων ήδη εργάζονται, καθώς και όσων ασχολούνται με τον αθλητισμό, τις τέχνες και τις εθελοντικές δραστηριότητες.

Σύμφωνα με τη Σύνοδο των Επισκόπων, η προ-συνοδική συζήτηση αποσκοπεί στο να συμπληρώσει και να «εμπλουτίσει» τη διαβούλευση που έχει ήδη ξεκινήσει με τη δημοσίευση του προπαρασκευαστικού εγγράφου της συνόδου και ένα ερωτηματολόγιο που είναι διαθέσιμο για τους νέους να συμπληρωθεί στο διαδίκτυο.

http://agonasax.blogspot.gr

Οι Επίσκοποί μας είναι Άπιστοι

Πολύ βαριά κουβέντα! --Είναι όμως;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τίτ. γ΄ 10), και συνεχίζει τους διαθρησκειακούς διαλόγους; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις» (Ματθ. ιβ΄ 31), και απορρίπτει όσα μας αποκάλυψε το Άγιον Πνεύμα δια των Αγίων Πατέρων (Ιερά Παράδοση); Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου» (Ματθ. ε΄ 18), και κηρύττει οτι όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας, παρά το «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι᾿ ἐμοῦ» (Ιω. ιδ΄ 6); Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτόςπου δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι» (Ματθ. ιβ΄ 30), και κηρύττει οτι όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας;Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε΄ 19), και κηρύττει οτι επιτρέπονται οι συμπροσευχές με αιρετικούς; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. α΄ 9), και κηρύττει οτι η υπακοή στον Επίσκοπο είναι ανώτερη απο την διαφύλαξη της Πίστεως; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ»(Ματθ. ι΄ 28), και μπροστά στις απειλές προδίδει την Πίστη;Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει οτι η Ιερά Παράδοση: «οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον... ἀλλὰ δι᾿ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ»(Τίτ. α΄ 11-12), και την απορρίπτει επιλεκτικά; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ»(Β΄ Κορ. στ΄ 15), και αναγνωρίζει Ιερωσύνη και Μυστήριο στις αιρέσεις, ανταλλάσσει δώρα εκατέρωθεν, κάνει συμπροσευχές, κοκ; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτόςπου δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ότι το βάπτισμα των αιρετικών είναι Σατανικό (ΜΣΤ΄ Ιερός Αποστολικός Κανών) και αναγνωρίζει Βάπτισμα στους αιρετικούς; Δεν λέγεται άπιστος;

 

 Πώς λέγεται αυτόςπου δεν πιστεύει στις Αγιοπνευματικές αποφάσεις δεκάδων Ιερών Συνόδων, και στους Αγιοπνευματικούς λόγους δεκάδων Αγίων Πατέρων, οτι οι Παπικοί είναι αίρεση; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στις Αγιοπνευματικές αποφάσεις Ιερών Συνόδων, και στους Αγιοπνευματικούς λόγους δεκάδων Αγίων Πατέρων, οτι οι Μονοφυσίτες είναι αίρεση;Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στον Αγιοπνευματικό λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου οτι:«Ὅταν δὲ πάντες ὁμοίως πιστεύωμεν, τότε ἑνότης (Εκκλησία) ἐστίν»,και κηρύττει οτι «όπου Επίσκοπος εκεί και Εκκλησία»; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στον Αγιοπνευματικό λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά οτι «Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί», και κηρύττει οτι Εκκλησία δεν είναι η Πίστη αλλά ο

Επίσκοπος; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως»(Εφ. δ΄ 13), και κηρύττει οτι δεν είναι η Πίστη ενότητα (Εκκλησία) αλλά ο Επίσκοπος; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»; (Α΄ Τιμ. β΄ 4), και κηρύττει οτι η αγάπη σώζει και τον Βουδιστή, και όχι η Αλήθεια (ακρίβεια Πίστεως); Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στον Αγιοπνευματικό λόγο του Αγίου Αθανασίου του Μέγα οτι «ὅστις βούλεται σωθῆναι, πρό πάντων χρή αὐτῷ τήν καθολικήν κρατῆσαι πίστιν, ἥν εἰ μή τις σώαν καί ἄμωμον τηρήσειεν, ἄνευ δισταγμοῦ, εἰς τόν αἰῶνα ἀπολεῖται», και κηρύττει οτι η αγάπη είναι υπεράνω της Πίστεως και ότι η αγάπη σώζει από μόνη της; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε»(Ματθ. κγ΄ 8), και προσπαθεί να εισαγάγει Επισκοπικά Πρωτεία και Αλάθητα στην Εκκλησία; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στον Αγιοπνευματικό λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά ότι: «η σιωπή είναι τρίτο είδος αθεΐας», και απειλεί το ποίμνιό του να μην μιλούν για την Παναίρεση του Οικουμενισμού; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στον Αγιοπνευματικό λόγο του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, ο οποίος και αυτός κατέγνωσε την Παναίρεση του Οικουμενισμού, και ανταυτού κηρύττει ότι δεν υπάρχει τέτοια αίρεση; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτόςπου δεν πιστεύει στον Αγιοπνευματικό λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ότι το «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε» «περὶ βίου ἐστὶν, οὐ περὶ πίστεως», και έτσι προσπαθεί να ξεγελάσει το ποίμνιο ώστε να μην ελέγχει τους αιρετικούς Επισκόπους και να αποδεχθεί την αίρεση; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. ε΄ 29), και ζητά την αδιαμφισβήτητη και αδιάκριτη υπακοή του ποιμνίου σε αυτόν, ακόμη και όταν κηρύττει αίρεση; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «ἐν ἁπλότητι καὶ εἰλικρινείᾳ Θεοῦ [...] περισσοτέρως δὲ πρὸς ὑμᾶς» (Β΄ Κορ. α΄ 12), και φοβερίζει, και απειλεί τους ομολογητές αδελφούς του αντί να συνδιαλέγεται με αυτούς; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στις εντολές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς»(Ιω. ε΄ 39) και «γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς»(Ιω. η΄ 32), και αντ΄ αυτού λέει στο ποίμνιο να μην ασχολείται με τα της Πίστεως; Δεν λέγεται άπιστος; 

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «πᾶς ὁ ὀργιζόμενος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ εἰκῆ ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ῥακά, ἔνοχος ἔσται τῷ συνεδρίῳ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ μωρέ, ἔνοχος ἔσται εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός» (Ματθ. ε΄ 22), και αντ΄ αυτού αποκαλεί τους ομολογητές αδελφούς του «ού κατ΄ επίγνωσιν ζηλωτές», «πλανεμένους», «υπερηφάνους», κοκ; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτόςπου δεν πιστεύει στις εντολές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ» (Α΄ Κορ. α΄ 10) και «κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾿ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β΄ Θεσ. β΄ 15), και αντ΄ αυτού εισαγάγει ενα σωρό καινοτομίες στην Εκκλησία; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στον Αγιοπνευματικό λόγο του Αγίου Νεκταρίου ότι: «Η Ιερά Παράδοση, αποτελεί πηγή των αληθειών της χριστιανικής θρησκείας ισότιμη "τω θείω γραπτώ λόγω"», και αντ΄ αυτού απορρίπτει κατά το δοκούν τους Ιερούς Κανόνες; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ότι και μόνο η συμπροσευχή με τους αιρετικούς απαγορεύεται (ΜΕ΄ Ιερός Αποστολικός Κανών), και αντ΄ αυτού τελεί συμπροσευχές; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην Αγιοπνευματική εντολή οτι απαγορεύεται να μπαίνει αιρετικός σε Ιερό Ναό (ΣΤ΄ Ιερός Κανών της εν Λαοδικεία Ιεράς Συνόδου), και αντ΄ αυτού πλέον κάθε Μητροπολιτικός Ναός έχει αιρετικούς στην Θεία Λειτουργία της Κυριακής; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην Αγιοπνευματική εντολή ότι απαγορεύεται Χριστιανός να δέχεται ευλογία (πχ Μύρωμα)από αιρετικό, διότι αποτελεί μόλυνση (ΛΒ΄ Ιερός Κανών της εν Λαοδικεία Ιεράς Συνόδου), και κάνει το αντίθετο, όπως ο Μητ. Γερμανίας Αυγουστίνος που «μυρώθηκε» από Παπικό; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην Αγιοπνευματική εντολή ότι απαγορεύεται Χριστιανός να δέχεται θρησκευτικά δώρα από αιρετικούς (ΛΖ΄ Ιερός Κανών της εν Λαοδικεία Ιεράς Συνόδου), και ανταλλάσσει συνεχώς εικόνες, σταυρούς και άλλα, με τους αιρετικούς; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην Αγιοπνευματική εντολή του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου ότι δεν υπάρχει Βάπτισμα στους αιρετικούς, και ότι πρέπει να βαπτίζονται για να γίνουν αποδεκτοί (Α΄ Ιερός Κανών), και αντ' αυτού αναγνωρίζει Βάπτισμα στους αιρετικούς; Δεν λέγεται άπιστος;

 Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην Αγιοπνευματική εντολή του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου ότι πρέπει να τηρείται η ακρίβεια και όχι η οικονομία (ΜΖ΄ Ιερός Κανών), και αντ’ αυτού εφαρμόζουν αυθαίρετα και ασύδοτα μια αφηρημένη έννοια της οικονομίας; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην Αγιοπνευματική εντολή ότι για να γίνει αποδεκτός ένας αιρετικός πρέπει να υπογράψει Λιβέλλους αναθεματίζοντας τις πλάνες του, να κατηχηθεί αρκετό καιρό και να βαπτιστεί (Ζ΄ Ιερός Κανών της Β΄ εν Κωνσταντινουπόλει Οικουμενικής Συνόδου), και αντ΄ αυτού αποδέχεται μέχρι και τους αιρετικούς Μονοφυσίτες ως Ορθοδόξους, χωρίς ποτέ αυτοί να αποκηρύξουν τις αιρετικές πλάνες των; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην Αγιοπνευματική πρακτική των Αγίων Αποστόλων οι οποίοι «Τοσαύτην οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτῶν ἔσχον εὐλάβειαν πρὸς τὸ μηδὲ μέχρι λόγου κοινωνεῖν τινι τῶν παραχαρασσόντων τὴν ἀλήθειαν», και συνεχίζει τους διαλόγους με τους αιρετικούς και τους αλλοθρήσκους; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην Αγιοπνευματική εντολή οτι είναι άξιος επαίνων όποιος αποτειχίζεται για λόγους Πίστεως ακόμη και «πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως» (ΙΕ΄ Ιερός Κανών της ΑΒ΄ εν Κωνσταντινουπόλει Ιεράς Συνόδου), και δεν αναγνωρίζει την αγία αποτείχιση; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει οτι η Μεταβολή των Τιμίων Δώρων τελείται χάρις την επίκληση της Αγίας Τριάδος(«...παρακαλοῦμέν σε καὶ δεόμεθα καὶ ἱκετεύομεν· κατάπεμψον τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα...»), και κηρύττει ότι χωρίς την μνημόνευση του Επισκόπουδεν είναι έγκυρο το Μυστήριο; Δεν λέγεται άπιστος; Με άλλα λόγια, πώς λέγεται αυτός που πιστεύει οτι ο Επίσκοπος τελεί την Μεταβολή των Τιμίων Δώρων, και όχι η Αγία Τριάς; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτόςπου δεν πιστεύει οτι κάθε προσευχή έχει Χάρη επειδή τελείται «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», και όχι «είς το όνομα του οικείου Επισκόπου»; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στο δικαίωμα της αποτειχίσεως για λόγους Πίστεως, και με την στάση του αυτή κηρύττει οτι και οι τόσοι και τόσοι Άγιοι Πατέρες κακώς αποτειχίσθησαναπο τους αιρετικούς των Επισκόπους και δεν απεδέχθησαν την αίρεση; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει οτι όσο δεν αποτειχίζεται από τις ανήκουστες βλασφημίεςτου Μητ. Αυστραλίας Στυλιανού και συγκοινωνεί με αυτόν, τις κηρύττει και ο ίδιος;Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει τα παραδομένα της Πίστεως, δεν καταγγέλει τις βλάσφημες αιρεσιολογίες των Γιανναρά, Ζηζιούλα, Μανουσάκη, Βαρθολομαίου, κ.α., και διατηρεί κοινωνία με αυτούς που βλασφημούν την Πίστη και τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει τα παραδομένα της Πίστεως, δεν καταγγέλει τις βλάσφημες αιρεσιολογίες της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου, και διατηρεί κοινωνία με αυτούς που τις αποδέχονται; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται» (Ματθ. ιη΄ 7), και κατασκανδαλίζει με τους λόγους και τις πράξεις του το ποίμνιο; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. κ΄ 28), και οδηγεί το ποίμνιο στην αίρεση και την απώλεια; Δεν λέγεται άπιστος;

Πώς λέγεται αυτός που δεν πιστεύει στην Αγιοπνευματική εντολή περί των εισαγόντων τω σχίσματι οτι «Οὐδὲ μαρτυρίου αἷμα ταύτην δύνασθαι ἐξαλείφειν τὴν ἁμαρτίαν», και εισάγει σχίσματα στην Εκκλησία με την ανοχή του στην αίρεση; Δεν λέγεται άπιστος;

Εκτός και εάν αρχίσουμε να λέμε πιστό εκείνον που δεν πιστεύει, άπιστο εκείνον που πιστεύει, ψεύτη εκείνον που λέει την αλήθεια, Χριστιανό εκείνον που είναι αιρετικός, μαύρο εκείνο που είναι άσπρο, κοκ.

Θα ήθελα τέλος, να απευθύνω μια ερώτηση πρός τους ευσεβείς αδελφούς μας Επισκόπους.

Εφόσον αδελφοί μας πιστεύετε οτι ορθοτομείτε τον λόγο της του Χριστού Αληθείας και βρίσκεστε εντός Εκκλησίας (Πίστεως), τότε θα σας είναι εξαιρετικά εύκολο και ευχάριστο να ακολουθήσετε το παράδειγμα του κορυφαίου Αγίου Αποστόλου Παύλου. Δηλαδή για να το θέσουμε πιο σωστά, να τηρήσετε τον λόγο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον οποίο ακούσαμε δια στόματος Παύλου. Να βγείτε την επόμενη Κυριακή απο Ιερού Βήματος και να κάνετε κήρυγμα στους αδελφούς σας, επαναλαμβάνοντας το «εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω». Να προτρέψετε δηλαδή το ποίμνιό σας να αποτειχιστεί απο εσάς, εάν σας συλλάβει να κηρύτετε διαφορετικά από τα παραδομένα της Πίστεως (Αγία Γραφή, Ιερά Παράδοση, Ιερούς Κανόνες, Αγίους Πατέρες, κοκ).

Αυτό προέτρεψε ο Άγιος Απόστολος Παύλος, τόσο το ποίμνιό του, όσο και το ποίμνιο διαχρονικά. Και για να το συντάξουμε πιο σωστά, αυτό προέτρεψε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός το ποίμνιο διαχρονικά. Εφόσον διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας ότι έχετε την ίδια Πίστη με τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και είστε εντός Εκκλησίας, τότε δεν θα έχετε κανένα κώλυμα να το επαναλάβετε και εσείς. Ίσα ίσα που θα σας αναπαύσει και θα σας γαληνεύσει μια ομολογία Πίστεως. Έτσι δεν είναι;

Φαντάζομαι ότι είναι αδιανόητο για κάποιον αδελφό να αποφύγει την ευχάριστη αυτή ομολογία με διάφορες δικαιολογίες του τύπου:

«… τα διαπιστευτήριά μου τα γνωρίζει ο κόσμος (ή ο Θεός)...»

«… δεν θα απολογηθώ στον κάθε ακατήχητο, πλανεμένο...»

«… ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου...»

κοκ

Μετά φόβου Θεού,

ο αμαρτωλός,

Ιωάννης Μακαρούνης

http://agonasax.blogspot.gr

Νέρωνες και Διοκλητιανοί στα σχολεία

«Και οι απεργίες, Γέροντα, τι κακό κάνουν!

Ολόκληρο μήνα χωρίς μαθήματα τα παιδιά, να γυρίζουν στους δρόμους!

- Εγώ λέω τους δασκάλους ποτέ να μην κάνουν απεργία, εκτός αν πάνε να καταργήσουν τα θρησκευτικά, 

την προσευχή ή να κατεβάσουν τον σταυρό από την σημαία. 

Τότε πρέπει να διαμαρτυρηθούν....».

Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Α΄, «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», 

εκδ. «Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστή Ιωάννου του Θεολόγου», σελ. 297).

Αυτά ειπώθηκαν πριν από 40-50 χρόνια από τον άγιο. Σαν τους παλαιούς προφήτες μας προειδοποίησε για την επερχόμενη λαίλαπα της αθεΐας και της εκκλησιομαχίας, που ξεβράζεται στον χώρο της παιδείας. 

Με τα νέα βιβλία των θρησκευτικών ολοκληρώνεται ο κύκλος της λυσσαλέας επίθεσης, των ποικιλώνυμων εθνομηδενιστών, κατά των τριών μαθημάτων που προσφέρουν στους μικρούς μαθητές ταυτότητα και ιθαγένεια.

Η αρχή έγινε με το βιβλίο ιστορίας της Στ΄Δημοτικού, τους συνωστισμούς στο λιμάνι της Σμύρνης και τους εξωραϊσμούς της φρικτής τουρκοκρατίας. Δεν πέρασε. Ο λαός έφτυσε το... κατάπτυστο βιβλίο και τους συγγραφείς του.

Στα βιβλία όμως ιστορίας Γυμνασίου και Λυκείου οι μαθητές εισπνέουν τις αναθυμιάσεις των προσκυνημένων ιστοριογράφων τύπου Ρεπούση.

Τα βιβλία της Γλώσσας μένουν στο απυρόβλητο και συνεχίζονται οι ανοησίες με «συνταγές μαγειρικής», οι κρανιοκενείς εμπνεύσεις για τον «Μέγα Αλέξανδρο και την Κοκκινοσκουφίτσα» ή τα βδελύγματα για έρωτες 25 χρόνων με μαθήτριες Γυμνασίου.

Στο μεσοδιάστημα, μέχρι να φτάσουμε στην απροκάλυπτη επίθεση κατά του μαθήματος των Θρησκευτικών ή, καλύτερα, κατά της Ορθοδοξίας έχουν καταργηθεί με ύπουλες μεθοδεύσεις και με καρυκεύματα περί δημοκρατικότητας, σεβασμού της διαφορετικότητας, συνοδοιπορίας με την σάπια Ευρώπη και λοιπά ηχηρά πονηρεύματα, τα εξής:

Πρώτον: Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών με την παρουσία των σχολείων στους ενοριακούς ναούς. (Μεγάλη ευθύνη φέρουν και οι εκπαιδευτικοί που πολλοί ξεχύνονταν την μέρα αυτή στα φραπεδοπωλεία των πόλεων, προκαλώντας την χλεύη και τον θυμό του κόσμου).

Δεύτερον: Ο εκκλησιασμός όλου του σχολείου, ως έμπρακτη φανέρωση της παιδαγωγίας «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» του αποστόλου Παύλου.

Τρίτον: Η έπαρση της σημαίας μας, άπαξ του μηνός, με την συνοδεία των παιδικών φωνών που ψάλλουν τον Εθνικό μας Ύμνο.

Τέταρτον: Η αριστεία, δηλαδή η συνέπεια, η επιμέλεια και ο ευεργετικός έπαινος που τροφοδοτεί την καθ΄όλα αξιέπαινη προσπάθεια κάποιων παιδιών να υπερέχουν. Απογυμνώνεται το σχολείο από τις δύο ιδρυτικές, θα λέγαμε, προϋποθέσεις του: την τιμωρία και την επιβράβευση. 

Καταντά η σχολική αίθουσα προέκταση του παιδικού δωματίου. (Με την ατιμωρησία-η καταστροφική αρχή του όλα επιτρέπονται, γιατί είναι παιδιά- επιβραβεύονται οι ασυνεπείς και απείθαρχοι, με την καταδίκη της αριστείας τιμωρούνται οι φιλόπονοι και φιλομαθείς).

Και βέβαια η παραπάνω κατάργηση υπονομεύει τον θεσμό των εθνικών παρελάσεων. 

Αυτό θα το καταλάβουμε, όταν γίνουν οι κληρώσεις και αρχίσουν οι αδικίες. 

Τα παιδιά του Δημοτικού τις «αριστερές», συριζαίικες παλαβομάρες δεν τις καταλαβαίνουν…

Πέμπτον: Το μάθημα των Θρησκευτικών, στις Ε΄και Στ΄Δημοτικού, από πέρυσι, μειώθηκε κατά μία ώρα, είναι μονόωρο. Εν ευθέτω χρόνω και μ΄αυτά που γίνονται, θα καταργηθεί.

Έκτον: Μνεία μόνο θα γίνει της λεγόμενης θεματικής εβδομάδας και των έμφυλων ταυτοτήτων, αποφάσεις που μαγαρίζουν την οικογένεια, την πάλαι ποτέ, «Μεγάλη του Γένους Σχολή».

Ερχόμαστε τώρα στα νέα βιβλία (φάκελλοι) των θρησκευτικών, τα βλάσφημα βιβλία. 

Δεν θα επιμείνουμε στην περιγραφή, μιας και οι εικόνες διαλαλούν τα μιάσματα. 

Από τους δαιμονόπληκτους εκκλησιομάχους και όλους τους καντιποτένιους που επικροτούν και ζητωκραυγάζουν για τα νέα βιβλία δεν περιμέναμε τίποτε καλύτερο. Αλλού είναι το πρόβλημα.

Υπάρχει κάποια αντίδραση από τα λεγόμενα συντηρητικά κόμματα;

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες (ΑΝΕΛ), μεταβλήθηκαν σε εξαρτημένους γραικύλους (ΕΞΑΓΡ) και υπογράφουν με χέρια και ποδάρια τις αισχρουργίες. Η ΝΔ, η χαριτόβρυτος Κεντροδεξιά, σιωπά ιχθυοπρεπώς και στηρίζει τα «παρδαλά» νομοσχέδια, διότι είναι κόμμα, βεβαίως, ευρωπαϊκό και όχι ελληνικό. Κόμμα το οποίο επιδίδεται σε κάποια τσιμπολογήματα πατρίδας, θρησκείας, οικογένειας για να παραπλανά τους αφελείς.

Άφετε τους νεκρούς... τις κομματικές κουρελούδες.

Δυστυχώς όμως το ισχυρότερο έρεισμα οι πολέμιοι του Γένους, το βρήκαν στην Ιερά Σύνοδο. Στην τελευταία του εισήγηση στην Σύνοδο ο Μητροπολίτης Ύδρας έλεγε: «Κρίνεται αναγκαία η αναφορά σε σύγχρονα μεγάλα θρησκεύματα όχι όμως να αξιοποιήσει την διδασκαλία τους ως ερμηνευτικό πλαίσιο, αλλά για να δώσει στον μαθητή (σ.σ. στον οκτάχρονο;) την ευκαιρία να αντιληφθεί ότι το θρησκευτικό φαινόμενο βιώνεται ποικιλοτρόπως και ότι το νόημα της ανθρώπινης ζωής μπορεί να ερμηνεύεται μέσα από πολλές διαφορετικές και αντικρουόμενες οπτικές γωνίες.

Έτσι το μάθημα των θρησκευτικών καθίσταται μάθημα που καταφάσκει στον διάλογο και στην ανάγνωση της θρησκευτικής ετερότητας» Κούφια καρύδια και ασκιά γιομάτ΄αγέρα» που θά΄λεγε και ο Μακρυγιάννης.

«Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον» λέει η Γραφή. Τα μικρά παιδιά ήδη δυσφορούν από την «ποικιλότροπη βίωση του θρησκευτικού φαινομένου» και κραυγάζουν δεν θέλουμε θρησκείες, θέλουμε τον Χριστό!!!

Λοιπόν. Τώρα που «οι ανθρωποκάμπιες μαραζώνουν το πνευματικό ολόδροσο δέντρο της φυλής μας», (Κόντογλου), οι ύπουλοι Διοκλητιανοί και Νέρωνες, όσοι δάσκαλοι, όσοι πιστοί πετάμε τα βιβλία και διδάσκουμε Ευαγγελικές Περικοπές και Βίους Αγίων. 

Είναι αντίσταση κολοκοτρωναίικη είναι ομολογία πίστεως.

Οι γονείς υπογράφουν την γνωστή δήλωση και επιστρέφουν τα κουρελουργήματα ως απαράδεκτα και επικίνδυνα. Και οι ίδιοι θα κερδίσουν πνευματικά και στα παιδιά τους θα δώσουν ένα λαμπρό μάθημα και παράδειγμα ανδρείας και φιλοπατρίας.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

http://scripta---manent.blogspot.gr

Ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν. Ἡ σύγχρονη ἀπόδειξη τῆς Ἀποτείχισης ὡς διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία τῆς Εκκλησίας γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων

Εἶναι ἡλίου φαεινότερον, ὅτι οἱ Οἰκουμενιστές (καὶ μαζί τους οἱ διὰ τῆς ἀπραξίας τους συμπράττοντες τῇ αἱρέσει «ἀντιοικουμενιστές»), στερούμενοι πατερικῶν ἀποδείξεων, ὅτι ἡ ἀποτείχιση δὲν ἀποτελεῖ τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία προστασίας τῶν πιστῶν σὲ καιρὸ αἱρέσεως, προσπαθοῦν νὰ τὴν παρουσιάσουν ὡς φαινόμενο παλαιοτέρων ἐποχῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ἢ ἀκόμα καὶ ὡς φαινόμενο κάποιων ζηλωτῶν ἁγίων, χωρὶς κάποια σύγχρονη συνέχεια ἢ ἐφαρμογὴ ἢ ἀκόμα καὶ ὡς σχίσμα. Πολλοὶ πιστοὶ ἐπηρεασμένοι δυστυχῶς ἀπὸ τὴν ἔλλειψη κατήχησης, καὶ ἀπὸ τὸ πνεῦμα ἐκκοσμίκευσης καὶ τὸν γεροντισμὸ ποὺ καταδυναστεύει τὴν Ἐκκλησία, ἐπηρεάζονται ἀπὸ αὐτὸν τὸν δόλιο τρόπο παρουσίασης τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης καὶ μὴν μαθαίνοντας γιὰ σύγχρονα, πιὸ κοντινά τους, γνωστὰ παραδείγματα, δειλιάζουν νὰ τὴν ἐφαρμόσουν.

Σκεπτόμενος αὐτὰ θυμήθηκα τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας μετὰ τὴν Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση (δηλ. πρὶν ἀπὸ 80 περίπου χρόνια) καὶ τὰ δεινὰ ποὺ αὐτὴ ἐπέφερε στὸν ρωσικό λαό. Ἡ ὁμολογιακὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας σ΄ αυτοὺς τοὺς καιροὺς τῶν διωγμῶν παρουσιάζεται σήμερα πολλὲς φορὲς ρομαντικὰ ὡς παράδειγμα ἡρωισμοῦ καὶ αὐταπάρνησης τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ -ἐσκεμμένα- σπάνια ὡς παράδειγμα πρὸς μίμηση, ὡς ὑπόδειξη πῶς πρέπει νὰ λειτουργοῦμε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ὅταν ἡ πίστη μας κινδυνεύει. Ψάχνοντας λοιπὸν πληροφορίες βρήκα τὴν ἐμπεριστατωμένη ἐργασία τοῦ καθηγητοῦ Ἀντωνίου Μάρκου γιὰ τὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν, ἡ ὁποία ἀποδεικνύει, ὅτι ἡ ἀποτείχιση ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἡ ἁγιοπατερική, ἱεροκανονικὴ ἀπάντηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ σ’ ὅλους ἐκείνους ποὺ θέλουν ἐκ τῶν ἔσω νὰ τὴν πολεμήσουν, μεταλλάξουν, καταργήσουν. Ὁ π. Σεραφεὶμ Ρόουζ πολλὲς φορὲς ἀνέφερε, ὅτι τὰ γεγονότα ποὺ ἔλαβαν μέρος τότε στὴν Ρωσία, ἦταν ἡ προετοιμασία τῆς ἐποχῆς τοῦ μηδενσιμοῦ, ἡ προετοιμασία γιὰ ὅσα τραγικὰ συμβαίνουν τώρα. Οἱ ἀκόλουθες πληροφορίες πρὸς βοήθεια ὅλων μας πηγάζουν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐργασία (http://churchsynaxarion.blogspot.de/2009/04/1.html).

Ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν (σσ. στὴν συνέχεια Ρ.Ε.Κ.) ἀπόδωσε στὸν ἑαυτό της τὸ δικαίωμα νὰ αὐτοχαρακτηρίζεται ὡς ἡ ἱστορική συνέχεια τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τό 1927. Ἡ πρώτη ἱεραρχία τῆς Ρ.Ε.Κ., ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε τὴν πλειοψηφία τῶν Ρώσων Ἱεραρχῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, θεωροῦσε τὸ ἐκκλησιαστικό μόρφωμα ποὺ δημιουργήθηκε μὲ τὴν Διακήρυξη νομιμοφροσύνης πρὸς τὸ Σοβιετικό καθεστώς τοῦ Μητροπολίτου Νίζνι Νόβγκοροντ καὶ τοποτηρητοῦ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Σεργίου, γνωστὸ ἔκτοτε ὡς Πατριαρχεῖο Μόσχας καὶ στήν ἱστορική του συνέχεια σὰν «Σεργιανισμός» ὡς μία σχισματικὴ κατάσταση ἐκτὸς τῆς Μίας Ἐκκλησίας, ποὺ δημιουργήθηκε καὶ τελοῦσε ἀποκλειστικὰ ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ ἀθεϊστικοῦ Σοβιετικοῦ Κράτους. Ὅπως καὶ σήμερα ἡ «Ἐκκλησία» τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Ἰερωνύμου ἔτσι καὶ τότε ἡ «Ἐκκλησία» τοῦ Σεργίου μὲ τὴν διακήρυξή της ἀποφάσισε νὰ συνεργαστεῖ μὲ τὸ ἄθεο καθεστώς, ποὺ καταδυνάστευε τὴν χώρα καὶ πολεμοῦσε ἀνοιχτὰ τὴν χριστιανικὴ πίστη.

Κοινὴ συνιστῶσα ὅλων τῶν Ἐπισκόπων, Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν ποὺ διαφοροποιήθηκαν καὶ δὲν ἀναγνώρισαν τὴν σεργιανικὴ διακήρυξη τοῦ 1927 καὶ τὴν «Ἐκκλησία» του, ἦταν ἡ διακοπὴ μυστηριακῆς κοινωνίας μὲ αὐτὴν δηλ. ἡ ἀποτείχιση. Ἀπὸ τοὺς 150 περίπου Ἐπισκόπους ποὺ ὑπῆρχαν στὴ Ρωσία τὸ 1927, οἱ 80 ἀπέρριψαν τὴν ἱδρυτικὴ ἀνακήρυξη τοῦ Σεργίου, 17 τὴν ἀπέρριψαν κρυφὰ καὶ 9 ἀρχικὰ τὴν ἀπέρριψαν μετὰ ὅμως τήν ἀποδέχτηκαν.

Μερικὰ ἱστορικὰ γεγονότα τοῦ 1927 – 1929 ὡς τρανταχτὲς ἀποδείξεις Ἀποτειχίσεως στοὺς σύγχρονους καιρούς. 

1927, Ἰούλιος - Αὔγουστος. Τὸ ἔντυπο τῆς διακηρύξεως τοῦ Μητροπ. Σεργίου, ἐπιστρέφεται ὁμαδικά σὰν ἀπαράδεκτο, ἀπὸ τὸ σύνολο σχεδὸν τῶν ἐνοριῶν τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, σὲ ὡρισμένες Ἐπισκοπές μάλιστα, τὸ ποσοστὸ τῶν ἐπιστροφῶν ἔφθασε τὸ 90%.

1927, Αὔγουστος. Ἡ «Ἁγία Πατριαρχικὴ Σύνοδος» τοῦ Μητροπ. Σεργίου, ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὴν Σοβιετικὴ Κυβέρνηση.

1927, 14η Σεπτεμβρίου. Οἱ κρατούμενοι στὸ Στρατόπεδο Σολόβκι Ἐπίσκοποι, Κληρικοί καὶ λαϊκοί, μὲ ἀνοικτὴ διαμαρτυρία τους καταδικάζουν τὴν Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου.

1927, Φθινόπωρο. Δολοφονεῖται ὁ Ἐπίσκοπος Ἱερόθεος τοῦ Βελίκ Οὐστίνσκι, λόγῳ ἀρνήσεώς του νὰ μνημονεύσει τοὺς Σοβιετικοὺς Ἡγέτες.

1927, Φθινόπωρο. Ὁ Ἐπίσκοπος Δαμασκηνός τοῦ Γκλούκωφ, διακόπτει κοινωνία μὲ τὸν Σέργιο καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θεόδωρος τοῦ Βολοκολάμσκ, Πρύτανις τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας καί Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγ. Δανιήλ, ἀπαγορεύει στοὺς μοναχοὺς τὸ μνημόσυνο τοῦ. Σεργίου.

1927, Νοέμβριος. Ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ τοῦ Γκλαζώφ διακόπτει κοινωνία μὲ τὸν Σέργιο.

1927, Νοέμβριος. Ἐμφανίζονται στὴν Πετρούπολη οἱ πρῶτες ἐνορίες (200 περίπου) ποὺ δὲν μνημονεύουν τὸν Σέργιο.

1927, 8η Νοεμβρίου. Ὁ Ἀρχιεπ. Ἀνδρέας τῆς Οὔφα δημοσιεύει καταδικαστικὴ Ἐγκύκλιο κατὰ τοῦ Σεργίου.

1927, 13η Δεκεμβρίου. Οἱ Ἐπίσκοποι Δημήτριος τοῦ Γκντώφ καὶ Σέργιος τῆς Νάρβας, διακόπτουν κοινωνία μὲ τὸν Σέργιο.

1928, Ἰανουάριος. Ὁ Μητροπ. Σέργιος ἀρχίζει τὴν δίωξη τῶν ἐκκλησιαστικῶν του ἀντιπάλων, μὲ τὴν παραπομπή τους ἐνώπιον "ἐκκλησιαστικοῦ" δικαστηρίου. (σσ. Μᾶς θυμίζει κάτι αὐτό;)

1928, 11η Μαρτίου. Σεργιανιστικὸ δικαστήριο καταδικάζει σὲ ἀργία καὶ ἔκπτωση ὅλους τοὺς Ἀρχιερεῖς (πλὴν τοῦ Μητροπ. Ἀγαθαγγέλου) ποὺ ὑπέγραψαν τὴν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ Γιαροσλάβ.

1929, Δεκέμβριος. Ὁ Μητροπ. Πέτρος ἀπὸ τὴν ἐξορία του κατηγορεῖ τὸν Σέργιο γιὰ ὑπέρβαση ἐξουσίας καὶ μέσῳ τοῦ Ἱερέως Γρηγορίου Seletsky συνέστησε νά μή μνημονεύεται ὁ Σέργιος.

Παραδείγματα τῆς διδασκαλίας διαφόρων ἱεραρχῶν τῆς Ρ.Ε.Κ. ὡς ἀπόδειξη τῆς κανονικότητας καὶ σημασίας τῆς Ἀποτείχισης σὲ καιροὺς αἱρέσεως.

Στάρετς Νεκτάριος τῆς Ὄπτινα: Πρίν κοιμηθεῖ ζήτησε ἀπό τά πνευματικά του τέκνα νὰ μὴν τὸν μεταφέρουν (γιὰ τὴν ταφή του) στὴν ἐνορία τοῦ Κοζέλσκ, διότι ἐκεῖ μνημόνευαν τὸν Σέργιο! (σσ. Πόσο φανερὴ εἶναι ἐδῶ ἡ συμφωνία τοῦ Στάρετς μὲ τὸν Ἅγ. Μᾶρκο τὸν Εὐγενικὸ καὶ μὲ ὅλους τοὺς ὁμολογητὲς Ἁγίους). Ἐνδεικτικό τῶν ἐκκλησιολογικῶν θέσεων καὶ τῆς Ὁμολογίας τοῦ Στάρετς Νεκταρίου εἶναι ὅτι ἀπαγόρευε στοὺς πιστοὺς νὰ κάνουν ἀκόμη καὶ τὸν σταυρό τους περνῶντας ἔξω ἀπὸ Ναοὺς τῶν Σεργιανιστῶν.

Ὁ Σέργιος Νεῖλος: «Εἰς τοὺς ναοὺς ὅπου μνημονεύουν τόν Σέργιο νὰ μὴν πηγαίνετε, διότι αὐτοὶ πλέον συμπαρετάχθησαν μὲ τὴν μερίδα τοῦ προδότου Ἰούδα... Προτιμότερον οἱ πιστοί, ὅπου δὲν ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι ναοί, νὰ προσεύχωνται εἰς τὰς οἰκίας των, διὰ νὰ φυλαχθοῦν ἀπὸ τὴν αἵρεσιν καὶ τὴν ἀποστασίαν, παρὰ νὰ κολάζωνται μαζὶ μὲ αὐτοὺς ποὺ μνημονεύουν τὸν Μητροπ. Σέργιο» (σσ. ἔτσι ἀποδεικνύεται στὴν πράξη καὶ ὄχι στὰ λόγια ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῶν πιστῶν μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ποιός δὲν ἀναγνωρίζει ἐδῶ τὸν Μ. Ἀθανάσιο;).

Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Ἱερόθεος τοῦ Νικόλσκ (δολοφονήθηκε τό 1928), στὴν Ἐγκύκλιό του τῆς 12ης Ἰανουαρίου 1928: «Ὁ ὀργανισμός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἕνας. Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός (σσ. καὶ ὄχι ὁ Ἐπίσκοπος). Τὸ στόμα Της, τὰ χέρια, τὰ πόδια καὶ οἱ ὀφθαλμοί, εἶναι οἱ Ἱερεῖς καὶ διδάσκαλοι, τὰ ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν στὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ ὅλον Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας κινεῖται μὲ ἕνα πνεῦμα καὶ τροφοδοτεῖται ἀπὸ μία καρδιά... Τώρα ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει καταστραφεῖ ἀπὸ τὸν Μητροπ. Σέργιο... Ὁ Μητροπ. Σέργιος χρησιμοποιεῖ ἀπάτη, ἀποκαλῶντας τὴν "Σύνοδό" του Ὀρθόδοξη καί Πατριαρχική, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ἡ ὀργάνωσή του εἶναι μία πλήρης ἀνατροπή τῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας (σσ. Σὲ τί διαφέρει τὸ Κολυμπάρι; Σὲ τίποτα ἀπολύτως)... Ἀναγνωρίζοντας τήν εὐθύνη μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ ποίμνιο ποὺ μοῦ ἐμπιστεύθηκε, γνωστοποίησα... τὸν διαχωρισμό μου ἀπὸ τὸν Σέργιο καὶ τὴν Σύνοδό του... (σσ. Ὅταν οἱ Ἐπίσκοποι εἴχαν ἐπίγνωση τοῦ ρόλου τους καὶ δὲν ἦταν ἐπαγγελματίες ὅπως οἱ σημερινοί).

Ἱερομάρτυρας Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας τῆς Οὔφα (ἐκτελέστηκε τό 1937, ἀφοῦ προηγουμένως χειροτόνησε 42 μυστικούς Ἐπισκόπους!), ἀποκαλοῦσε τὸν Σέργιο «ψευδο-κεφαλή τῆς ψευδο-Πατριαρχικῆς Ἐκκλησίας».

Ἱερομάρτυρας Ἀρχιεπίσκοπος Νικόλαος τοῦ Βλαδιμήρ (ἐκτελέστηκε τό 1937), ἔγραψε τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά: "Ὑπογράφοντας ὁ Μητροπ. Σέργιος τήν Διακήρυξή του, ὑπέγραψε κατὰ τῆς Ἀποστολικότητος τῆς Ἐκκλησίας, εἰσάγωντας σ' Αὐτὴν γήϊνες καὶ κοσμικὲς ἀρχές· κατὰ τῆς Ἁγιότητος Της, βλασφημώντας κατὰ τῆς Ὁμολογίας Της· καὶ κατὰ τῆς Καθολικότητός Της, μὲ τὴν ἀπὸ μέρους του μονομερὴ διοίκησή Της" (ἐνν. τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας). (σσ. Πόσο φανερή εἶναι ἡ ὁμοιότητα τοῦ Σεργίου καὶ τῆς ψευτοσυνόδου του μὲ τὸν Βαρθολομαῖο καὶ τὸ Κολυμπάρι)!!

Πρωθιερεύς Βαλεντῖνος Sveditsky (ἀπεβίωσε στήν ἐξορία τό 1931), στὴν "Ἀποκήρυξή" του πρὸς τὸν Μητροπ. Σέργιο: «Ἀναγνωρίζοντας τήν εὐθύνη μου ἐνώπιον τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν σωτηρία τόσο τῆς ψυχῆς μου, ὅσο καὶ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου ποὺ μοῦ ἐμπιστεύθηκε καὶ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου Γκντὼφ Δημητρίου, διακόπτω κανονική καὶ λειτουργική κοινωνία μαζί σας καὶ μὲ τὴν Σύνοδο τῶν Ἐπισκόπων ποὺ ἔχει ὀργανωθεῖ ἀπὸ σᾶς -ἡ ὁποία παράνομα ἔχει ὀνομασθεῖ Πατριαρχική- καθῶς ἐπίσης καὶ μὲ ὅσους βρίσκονται σὲ κοινωνία μαζί σας καὶ δὲν σᾶς θεωρῶ πλέον Ἀντιπρόσωπο τοῦ Τοποτηρητοῦ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου... Δὲν δημιουργῶ Σχίσμα, οὔτε ἀποκόπτομαι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Φεύγω μακριὰ καὶ ὁδηγῶ καὶ τὸ ποίμνιό μου μακριά, ἀπὸ μία πανούργα νεωτεριστικὴ παγίδα» (σσ. ἀκοῦτε οἱ ὑποστηρίζοντες, ὅτι ἡ Ἀποτείχιση ἀποτελεῖ σχίσμα;).

Ὁσία Ἀγάθη τῆς Λευκορωσίας (+ 1939), δίδασκε τοὺς πιστοὺς γιὰ τὴν σοβιετοποιημένη «Ἐκκλησία» τοῦ Σεργίου: «Αὐτὴ δὲν εἶναι πραγματικὴ Ἐκκλησία. Ἔχει ὑπογράψει συμφωνία μὲ τὸν Ἀντίχριστο. Μὴ λαμβάνετε Μυστήρια ἀπὸ τοὺς Λειτουργούς της. 

Μὴ συμπροσεύχεσθε μαζί τους».

Διαβάζοντας τὰ παραπάνω γεγονότα ποὺ διαδραματίστηκαν πρὶν ἀπὸ λιγότερο ἀπὸ ἕναν αἰῶνα διαπιστώνουμε τὰ ἀκόλουθα:

Ψευτοσύνοδος τότε, ψευτοσύνοδος καὶ τώρα, χειρότερη μάλιστα τῆς τότε.

Σύμπραξη τῶν ρασοφόρων μὲ τὸ ἄθεο καθεστὼς τότε, σύμπραξη μὲ τὸ ἄθεο καθεστὼς καὶ τώρα. Τότε εὐτυχῶς ἦταν λίγοι οἱ συμπράττοντες, τώρα δυστυχῶς εἶναι οἱ περισσότεροι.

Ψευδοπατριάρχης τότε, ψευδοπατριάρχης καὶ τώρα.

Διωγμοὶ καὶ τότε, διωγμοὶ καὶ τώρα.

Ἕτοιμοι νὰ ὑποφέρουν γιὰ τὴν πίστη τους τότε, ἐμεῖς ὄχι μόνο δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι ἀλλὰ ψάχνουμε ἀκόμα καὶ αὐτὴν τὴν ἀπάντηση στὸ τί ἐστι πίστη τώρα.

Πολλοὶ εὐτυχῶς Ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς ἀποτειχίσθηκαν τότε, κανεὶς δυστυχῶς Ἐπίσκοπος καὶ λίγοι ἱερεῖς ἀποτειχίζονται τώρα.

Ἂς βγάλει ὁ καθένας μας τὰ συμπεράσματά του πῶς ἦταν οἱ Χριστιανοὶ τότε καὶ πῶς εἴμαστε τώρα καὶ ἂς πάρει τὶς ἀποφάσεις του. Ἕνα πάντως δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητηθεῖ: 

Ἡ ἀποτείχιση, ἡ ὑποχρεωτικὴ δηλ. διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τὸν ὁποιονδήποτε αἱρετικὸ ἀποτελεῖ διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ ἐντολὴ τῆς Ἐκκλησίας σὲ καιροὺς αἱρέσεως, πόσῳ μάλλον σήμερα στὸν καιρὸ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ο Μέγας Βασίλειος ΑΠΑΝΤΑ σε όσους λένε ότι «Εμείς θα αγωνισθούμε εναντίον του Οικουμενισμού μέσα στην Εκκλησία». Ξεκαθαρίζει ποιοι είναι «Εντός της Εκκλησίας» και ποιοι «Εκτός»

«Ουδέ δύναμαι αυτόν 

κοινωνόν ηγήσασθαι των αγίων»

(Μ. Βασίλειος – Επιστολή (214) προς Κόμητα Τερέντιον)

Ο Μ. Βασίλειος στα όρια της ποιμαντικής του ευθύνης, ως επίσκοπος, ως έμπονος παρατηρητής των εκκλησιαστικών πραγμάτων και ως Θεοφόρος αναλυτής της Ορθόδοξης εκκλησιολογίας, απευθύνεται στο Μ. Αθανάσιο σε καιρό «φοβερού χειμώνος», όπως χαρακτηρίζει την εκκλησιαστική πραγματικότητα στην Αντιόχεια (σχίσμα).

Για το Μ. Βασίλειο μια εκκλησιαστική ενότητα στην Αντιόχεια σε έδαφος εκριζωμένης Ορθοδοξίας, σε φιλοαρειανική βάση, είναι πνευματική απώλεια, βαρύς χειμώνας, γι’ αυτό και επικαλείται για πνευματική βοήθεια τον Μ. Αθανάσιο.

Γράφει σχετικά: «όσον των Εκκλησιών τα αρρωστήματα επί το μείζον πρόεισι, τοσούτον πάντες επί την σην επιστρεφόμεθα τελειότητα, μιαν εαυτοίς υπολείπεσθαι των δεινών παραμυθίαν την σην προστασίαν πεπιστευκότες…» δηλ.: «όσον τα αρρωστήματα των Εκκλησιών γίνονται βαρύτερα, τόσον περισσότερον στρεφόμεθα όλοι προς την τελειότητά σου, διότι έχομεν πιστεύσει ότι μόνο μια παραμυθία δια τα δεινά μάς έχει μείνει, η δική σου προστασία» (Προς Αθανάσιον Αλεξανδρείας – Επιστολή 80).

Σήμερα, που η Εκκλησία μετατρέπεται σιγά – σιγά σε «οικουμενιστική Εκκλησία» (π. Ανατόλιος – προφητεία) και διαφαίνονται τα στοιχεία – σημάδια της πανθρησκείας, οι ευαίσθητες – εξεγερμένες ορθόδοξες συνειδήσεις στρέφονται και στο Μ. Βασίλειο, κατ’ αναλογία της δικής του ποιμαντικής αγωνίας, για τις εκκλησιολογικές μεταλλάξεις της εποχής του.

Η σημερινή οικουμενιστική διάβρωση θα είχε ίσως αποφευχθεί και σίγουρα θα είχε μετριασθεί, αν στην εποχή που ο οικουμενισμός απαριθμούσε μια δράκα επισκόπων, είχε δημιουργηθεί μια πνευματική Πατερική θωράκιση, μια θεολογική αφύπνιση διάρκειας, που είχαν ξεκινήσει οι π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ο επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος και σχεδόν όλο το Άγιο Όρος.

Δυστυχώς, η θεωρία των δύο άκρων του π. Επιφανίου, δημιούργησε μια απλή ενωτική επιφάνεια στην Εκκλησία και έδωσε χώρο διαμόρφωσης της οικουμενιστικής πλάνης – αίρεσης και παραπλάνησης πολλών πνευματικών ανθρώπων.

Στην Επιστολή (214) προς «Τερέντιο Κόμητα», ο Μ. Βασίλειος διατυπώνει βασικές πνευματικές – εκκλησιολογικές θέσεις, χρήσιμα εννοιολογικά – θεολογικά εργαλεία απέναντι σε αφελή και εκλεπτυσμένα επιχειρήματα των οικουμενιστών και των συνοδοιπόρων του (Ι. Μονές, Χριστιανικοί σύλλογοι, πνευματικοί και μεγάλο πλήθος πιστών).

Για παράδειγμα, τις σημερινές ομολογιακές τοποθετήσεις των Ορθοδόξων (Αποτειχίσεις, διακοπή μνημοσύνων), τις χαρακτηρίζουν με το περιγραφικό σχήμα ως «εκτός Εκκλησίας» ή ως «σχίσματα». Πάρα πολλοί, κληρικοί και λαϊκοί καθώς και μοναχοί, με ιδιαίτερη «Ορθόδοξη φόρτιση» και αξιώσεις καθολικότητας, με μικρή όμως υπόληψη των Πατερικών θέσεων, λέγουν: «Εμείς θα αγωνισθούμε εναντίον του Οικουμενισμού μέσα στην Εκκλησία».

Αυτές οι προσωπικές απόψεις, δεν εκφράζουν τις βαθύρριζες Αγιογραφικές πνευματικές – Πατερικές θέσεις. Είναι, οι απόψεις αυτές, επικέντρωση σε δειλές ιδεοτυπικές ανασυγκροτήσεις ιδεών μέσα στον ιδεολογικό χώρο περί «δύο άκρων», δηλ. οικουμενισμού και ζηλωτισμού.

Ο Μ. Βασίλειος στην επιστολή αυτή (214), εκφράζει αποθαρρυντικές θέσεις για όλους εκείνους, που έχουν ως βασιμότητα τον μετά «νηφαλιότητος» αγώνα εναντίον του οικουμενισμού στα όρια της συνύπαρξης με την Ορθοδοξία, την οποία συνύπαρξη ονομάζουν «εντός της Εκκλησίας»!

Στην Επιστολή ο Μ. Βασίλειος, την παράταξη του φιλαρειανού επισκόπου Παυλίνου (Θεσμική Ορθοδοξία της Αντιοχείας) την αποκαλεί απλά «αδελφοί», ενώ τους Ορθοδόξους πιστούς, που παραμένουν στην πνευματική καθοδήγηση του εξορίστου επισκόπου Μελετίου, όντως Ορθοδόξου, τους αποκαλεί αληθινή Εκκλησία. Γράφει σχετικά: «Προς δε τη φήμη ταύτη κατέλαβεν ημάς ακοή ότι και οι της κατά Παυλίνον συντάξεως αδελφοί διαλέγονται τη ορθότητί σου περί της προς ημάς ενώσεως, ημάς δε λέγω τους της μερίδος του ανθρώπου του Θεού, Μελετίου του επισκόπου. Ούς και γράμματα ακούω νυν των Δυτικών περιφέρειν αυτοίς την επισκοπήν της κατά Αντιοχείαν Εκκλησίας επιτρέποντα, παραλογιζόμενα δε τον θαυμασιώτατον επίσκοπον της αληθινής του Θεού Εκκλησίας Μελέτιον» δηλ. «πλην δε της φήμης αυτής έφθασεν εις ημάς η πληροφορία ότι οι αδελφοί της παρατάξεως του Παυλίνου έρχονται εις συνεννοήσεις με την ορθοφροσύνην σου περί ενώσεως με ημάς. Και όταν λέγω «ημάς», εννοώ την μερίδα του ανθρώπου του Θεού, του επισκόπου Μελετίου».

Ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη η ορολογία – φρόνημα του Μ. Βασιλείου, που ξεκαθαρίζει ποιοι είναι «Εντός της Εκκλησίας» και ποιοι «Εκτός». Η οριογραμμή είναι σαφής. Την θεσμική – διοικητική (νόμιμη) Εκκλησία της Αντιοχείας υπό τον φιλαρειανόν επίσκοπον Παυλίνο, που έχει την αποδοχή των Δυτικών Ορθοδόξων, την αποκαλεί απλά «αδελφούς», ενώ όσοι αναγνωρίζουν ως ποιμένα τον Ορθόδοξο, μα εξόριστο επίσκοπο Μελέτιο, τους χαρακτηρίζει «Αληθινή Εκκλησία του Θεού» και τον Μελέτιο «θαυμασιώτατον επίσκοπον».

Ερωτήματα: Ο Μ. Βασίλειος με την ορολογία του ενισχύει το «σχίσμα της Αντιοχείας», δηλ. σχίζει την Εκκλησία ή τους προτρέπει ενωτικά να στοιχηθούν πίσω από τον επίσκοπο Μελέτιο, ως ανήκοντες – λόγω αληθούς πίστεως – στην Ορθόδοξη και αληθινή Εκκλησία;

Ποιοι είναι εντός Εκκλησίας; Οι υπό τον φιλαρειανόν επίσκοπον (νόμιμον) Παυλίνον ή 

του επισκόπου Μελετίου;

Να υπογραμμίσουμε, ότι ο Ι. Χρυσόστομος έχει αφιερώσει ολόκληρη εγκωμιαστική ομιλία για τον επίσκοπο Μελέτιο. 

Ανήκουν στην αληθινή Εκκλησία του Θεού οι σημερινοί οικουμενιστές επίσκοποι; Ασφαλώς όχι, δεν ανήκουν. Αυτή είναι η αλήθεια κατά τον Μ. Βασίλειο και όχι μόνο.

Προειδοποιεί ο Μ. Βασίλειος με απόλυτη κατηγορηματικότητα: «Εγώ γαρ, ουχ όπως ει επιστολήν τις ανθρώπων δεξάμενος επ’ αυτή μέγα φρονεί, τούτου ένεκεν υποσταλήναι ποτέ καταδέξομαι, αλλ’ ουδ’ αν εξ αυτών ήκει των ουρανών, μη στοιχή δε τω υγιαίνοντι λόγω της πίστεως, δύναμαι αυτόν κοινωνόν ηγήσασθαι των αγίων» δηλ. 

«Διότι εγώ, όχι μόνο αν εδεχθη κανείς επιστολήν από ανθρώπους (Εννοεί τους Δυτικούς) και υπερηφανεύεται δι’ αυτήν, δεν πρόκειται δια τούτο να υποχωρήσω, αλλά και από τους ουρανούς ακόμη αν έλθει αυτή, δεν συμφωνεί δε ούτος (ο επίσκοπος δηλ.) με την γνήσιαν διδασκαλίαν της πίστεως, δεν θα δυνηθώ να τον θεωρήσω ως έχοντα κοινωνίαν (εκκλησιαστική) με τους αγίους (Ορθοδόξους Χριστιανούς)».

Η απόφαση διακοπής κοινωνίας και μνημοσύνων οικουμενιστών επισκόπων και Πατριαρχών από σημερινούς Πατέρες, είναι απόφαση θεολογικής συνέχειας του Μ. Βασιλείου, υπεράσπιση της «μερίδος των ανθρώπων του Θεού», οντολογική παραμονή στην αληθινή Εκκλησία και όντως κοινωνία με τους αγίους.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

http://scripta---manent.blogspot.gr

Ανοικτή επιστολή της διωκόμενης γερόντισσας Μελάνης, προς τον καλούμενον επίσκοπον Ηλείας κ. Γερμανό

"Την βάναυση αυτή ενέργειά σας να διώξετε τις δύο μοναχές από την μονή με ιερείς και ασφαλίτες αστυνομικούς θα την ζήλευε και ο βάρβαρος βαυαρός Οθων,ο οποίος, αιρετικός ων, με παρόμοιο τρόπο εξεδίωξε τους μοναχούς και τις μοναχές από τα μοναστήρια τους μέσω των επισκόπων που ενέδωσαν στην προδοσία της Πίστεως. 

Η ιστορία επαναλαμβάνεται."

Η Γερόντισσα Μελάνη σπάει την σιωπή της και με ένα ομολογιακό γράμμα καταπέλτη(ανοκτή επιστολή προς τον καλούμενο επίσκοπο Ηλείας, κ. Γερμανό), εν συντομία παρουσιάζει τα γεγονότα, πως εξελίχθησαν,τον θέτει τον επίσκοπο πρώτο ευθυνών του, ομολογεί για ποιό λόγο διώχθηκε από το Μοναστήριον της Μεταμορφώσεως Του Σωτήρως της Περιοχή Βουλιαγμένης, Πύργου Ηλίας, και καταρρίπτει όσα συκοφαντικά και ψευδή ανακοίνωσε ο Γερμανός εις βάρος της.

Ένα μικρό αλλά μεστό κείμενο, το οποίο αποδυκνύει το ομολογιακό της φρόνημα και την προδοσία των επισκόπων.

Κι εμείς ως ¨ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ¨, υποστηρίζουμε κάθε μοναχό και μοναχή που διώκεται για την αμώμητον πίστη μας και θα είμαστε κοντά τους με όλες μας τις δυνάμεις.

Είθε το παράδειγμά της να το μιμηθούν και οι (άντρες) ιερείς που δεν αποτειχίζοντε από την αίρεση.

Ανοικτή επιστολή 

πρός τον καλούμενον επίσκοπον Ηλείας κ. Γερμανό .

Πέρασε ένας μήνας αδιανόητης ταλαιπωρίας μετά την παράνομη εκ μέρους σας δίωξη μας από την Ιερά Μονή μας, χωρίς καμμία θεολογική παράβαση των Ιερών κανόνων ,χωρίς να απολογηθούμε,χωρίς καταδικαστική απόφαση εις βάρος μας, επειδή δεν δεχόμαστε ως Ορθόδοξη την σύνοδο (βλάσφημη παρασυναγωγή) της Κρήτης.Σας διαβεβαιώνουμε ότι κανείς από τους ιερείς, μοναχούς και μοναχές δεν δέχεται την ψευδοσύνοδο και το θέμα αυτό αποτελεί για την Ορθοδοξία καζάνι που βράζει.

Μας παραδώσατε αυτόν τον ιερό τόπο ,τον οποίο συν Θεώ μετατρέψαμε σε μικρό επίγειο παράδεισο. Εργαστήκαμε με πολύ ζήλο,με πνευματική εργασία με σωματική εργασία και με τη συνδρομή ευσεβών δωρητών, οι οποίοι επιθυμούσαν να παραμείνει ο τόπος αυτός μία Ορθόδοξη πνευματική όαση,τόπος λατρείας του Τριαδικού Θεού και πνευματικής ενισχύσεως των Ορθοδόξων πιστών.

Διαδώσατε ότι αποδείχθηκα ανάξια της εμπιστοσύνης σας.

Εγκαταβιώνω στη Μητρόπολη σας 34 ολόκληρα χρόνια και με γνωρίζετε πολύ καλά,όπως και οι Χριστιανοί της Μητροπόλεως σας.

Επί τόσα χρόνια, μας γνωρίζουν ακόμα και οι λίθοι αυτού του τόπου,αίφνης γίναμε ανάξιαι της εμπιστοσύνης σας!Πως επί τόσα έτη σας τιμάμε ως Επίσκοπό μας και τώρα ξαφνικά εξαπολύσατε διωγμό?

Σας απαντώ ότι τους επισκόπους μας τους τιμάμε και τους υπακούομε ,εφόσον αυτοί υπακούουν εις τους Ιερούς Κανόνες. Όταν αυτοί καταφρονούν τους Ιερούς κανόνες, τότε 

δεν δυνάμεθα να τους κάνομε υπακοή, εφόσον "εχθροί του Θεού και οι κοινωνούντες με αιρετικούς" κατά τον αγ.Ι.Χρυσόστομο.

Δημοσιεύσατε μία επιστολή-απάντηση σας, σε δική μου επιστολή το 2015, στην οποία σας ζητούσα το αυτονόητο, δηλ. να έχουμε έναν ιερέα για τις ανάγκες της λατρευτικής μας ζωής. Δεν ζητήσαμε χρήματα, παρά μόνο να έχουμε την δυνατότητα να λειτουργούμε τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές και μας απαντήσατε με τρόπο, ο οποίος δεν σας τιμά και εκτίθεστε ενώπιον του Ορθοδόξου πληρώματος. Δεν έχει δε ουδεμία σχέση με τον λόγο της αποτειχίσεως μας από την παναίρεση του Οικουμενισμού.

Ουδέποτε επί τόσα έτη σας προσέβαλα ως Επίσκοπον μου, αλλ αντιθέτως πάντοτε σας τιμούσα και έτρεφα σεβασμό προς το πρόσωπο σας,το γνωρίζετε αυτό. 

Ομως η υπακοή μου προς τον Θεό είναι υπεράνω της υπακοής μου προς τον Επίσκοπο, όπως ενετέλλονται οι Αγιοι Πατέρες. Αυτό αποτελεί θέμα σωτηριολογικό.

Απορούμε πως δεν σας ήλεγξε η συνείδηση, και προέβητε σε αυτή την φοβερή πράξηδίωξης των μοναζουσών, επειδή θέλουμε να διαφυλάξουμε στο ακέραιο την Αγίαν Ορθόδοξη Πιστη μας όπως μας παρεδόθη από τους Αγίους Πατερες μας αναλλοίωτη και ανόθευτη.

Πως δεν φοβάσθε την φρικτή απολογία επί του φοβερού Βήματος! Την βάναυση αυτή ενέργειά σας να διώξετε τις δύο μοναχές από την μονή με ιερείς και ασφαλίτες αστυνομικούςθα την ζήλευε και ο βάρβαρος βαυαρός Οθων,ο οποίος ,αιρετικός ων,με παρόμοιο τρόπο εξεδίωξε τους μοναχούς και τις μοναχές απο τα μοναστήρια τους μέσω των επισκόπων που ενέδωσαν στην προδοσία της Πίστεως. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.Αναθρέψατε ένα λαό αδιάφορο περί την πίστη για να τον χειραγωγείτε χωρίς να αντιδρά.

Να γνωρίζετε ότι έχετε κρατήσει μόνο τα κτίρια. Η Χάρις του Θεού και ο φύλακας Άγγελος του Ναού έχουν αναχωρήσει από αυτόν τον τόπο. Ο αείμνηστος σύγχρονος Άγιος π.Ιουστίνος Πόποβιτς έγραφε "κριτήριον Ορθοδοξίας η στάσις μας έναντι του μοναχισμού."

Επομένως Επίσκοπος ο οποίος διώκει αντικανονικώς μοναχούς από τις μονές τους, μόνο Ορθόδοξος δεν μπορεί να είναι.

Μετά την αναχώρηση μας απο την Μονή εισέβαλαν μέσα ως λύκοι αφρίζοντες και θριαμβολογούντες ότι επιτέλους δικαιώθηκαν, (προεξάρχοντος του περιβοήτου εφημερίου τους) οι κάτοικοι του πλησιέστερου Βουλιαγμένου πνευματικά χωριού, (Χωριό Βουλιαγμένη) για να πάρουν ο΄τι απέμεινε τρώγοντας πίνοντας, γελώντας άσεμνα. Και αφού ολοκλήρωσαν την βεβήλωση του Ιερού τόπου, έφυγαν αφήνοντας έξω από την Πύλη ρυπαρά προσωπικά τους αντικείμενα. Τι να πει κανείς! Μόνο οίκτο αισθανόμαστε για τους ταλαίπωρους κατοίκους του χωριού. Είθε να τους φωτίσει ο Θεός και να τους δώσει μετάνοια.. Για την έκρυθμη αυτή κατάσταση φέρετε ως Επίσκοπος μεγάλη ευθύνη ενώπιον του Θεού.

Τελειώνοντας παρακαλώ πολύ να μου επιστραφούν δύο εικόνες ο Αγ.Αντώνιος και ο Αγ.Αθανάσιος. Τις κλείδωσαν στο Ναό και δεν μου επέτρεψαν να τις πάρω. Είναι αγιογραφημένες απο το ευλογημένο χέρι του προπάππου μου με νηστεία και προσευχή. Αποτελούν οικογενειακά μου κειμήλια.

Σας ευχαριστώ. 

Γερόντισσα Mελάνη μετά της Συνοδίας 

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

«Αίρεσις είναι η δηλητηριώδης τροφή της ψυχής»: Αυτή την τροφή τρώνε όσοι κοινωνούν με τους Οικουμενιστές και από τους Οικουμενιστές!

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ;

ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ:

«ο κόσμος σήμερον δεν δίδει σημασίαν εις την σοβαρότητα του εκ της αιρέσεως κινδύνου».

... Αίρεσις είναι η δηλητηριώδης τροφή της ψυχής· είναι η νοθεία των σωτηρίων φαρμάκων· είναι η υποκλοπή της ιεράς παρακαταθήκης· είναι η παραχάραξις των νομισμάτων της αληθείας· είναι η παραποίησις του τελείου· είναι η παρέκλισις εκ της ορθής γραμμής την οποίαν χαράσσει ο λόγος του Θεού. Αίρεσις είναι η παραδοχή θρησκευτικών ιδεών, τας οποίας η Εκκλησία καταδικάζει ως ψευδείς και αντικειμένας εις την ορθήν αυτής πίστιν. Αίρεσις είναι έγκλημα κατά του κύρους και της αυθεντίας της Εκκλησίας την οποίαν ο Χριστός ίδρυσεν ως στύλον και εδραίωμα της αληθείας.

Αλλ' ο κόσμος σήμερον δεν δίδει σημασίαν εις την σοβαρότητα του εκ της αιρέσεως κινδύνου.

Σημείον και τούτο των καιρών.

Ω κόσμε! Προσέχεις τα μικρά. Προσέχεις το γάλα σου να είναι γνήσιον, η τροφή σου να είναι καθαρά και βιταμινούχος, τα φάρμακά σου να είναι δραστήρια, τα νομίσματά σου και τα χαρτονομίσματά σου να μη είναι κίβδηλα, τα αρχαιολογικά σου μνημεία να μην υποστούν την παραμικράν φθοράν, τα μέσα συγκοινωνίας, με τα οποία κάνεις τα ταξίδια σου, να μην παρεκκλίνουν από τας γραμμάς των.

Όλα τα προσέχεις. Εκτός ενός. Της Ορθοδόξου Πίστεως. Αυτή δεν σ' ενδιαφέρει. Αλλοίμονο, κόσμε, με τας αντιλήψεις που έχεις, και με την αδιαφορία σου. Έτσι αδιαφορών δια τα μέγιστα και ύψιστα, θα καταπέσης εις τα βάραθρα του ορθολογισμού, του υλισμού, της απιστίας και της αθεΐας και τότε θα καταλάβης τι είναι η Ορθοδοξία, την οποία περιφρόνησες.

Σεις δε, πισταί ψυχαί, όσαι υπελείφθητε εις τον αιώνα μας, μη παρασύρεσθε από τα μοντέρνα ρεύματα του κόσμου, μη πτοείσθε από τα πλήθη των εχθρών, των κύκλω συνεπιτιθεμένων, αλλά μείνατε σταθεροί τη ΑΠΑΞ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει και έστε έτοιμοι ν' αγωνισθήτε τον αγώνα τον καλόν. Η Ορθοδοξία ζη, και ο τελικός θρίαμβος ανήκει σ' αυτήν".

Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

"Χριστιανική Σπίθα", Ιαν. 1969

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Όμως οι "καλοί" ποιμένες μας παροτρύνουν, όχι ν' αδειάζουμε τις Εκκλησίες, αλλά να τιμούμε τους Οικουμενιστές, για να παίρνουμε ...ΜΟΛΥΣΜΟ!

ΤΙΜΩΜΕΝ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ

ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἔγινε στὴν Ἀθήνα το 1966.

Τιμώμεν τους επισκόπους, -τους αληθινούς επισκόπους-, υποκλινόμεθα, γονατίζουμε και φιλούμε τα κράσπεδά τους, δεν είμεθα άξιοι να φιλήσουμε ούτε τον ιμάντα των υποδημάτων τους…

Αλλά ενώ αγαπητοί μου, υποκλινόμεθα ενώπιον παλαιών και νέων ιερών μορφών της σεπτής ιεραρχίας μας, δεν υποκλινόμεθα, δεν υποχρεούμεθα ούτε από το Ευαγγέλιο ούτε από τους Ιερούς Κανόνας, ούτε από την Ιστορία της Εκκλησίας να υποκλινόμεθα ενώπιον κακών επισκόπων· ενώπιον επισκόπων οι οποίοι αποτελούν την ανατροπήν του Ευαγγελικού κηρύγματος.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Απομάκρυνση από την αίρεση και όχι από την Εκκλησία

Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, διότι είναι το σώμα του ενός και μοναδικού Χριστού. Κολασ. 1,24.

Είναι ποτέ δυνατόν ο Χριστός όστις είναι η κεφαλή της Εκκλησίας να διασπασθεί από το σώμα του που είναι η Εκκλησία; Η Εκκλησία ποτέ δεν διασπάται ούτε διαιρείται, ούτε χωρίζεται «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν Αυτής» (Ματθ. 16, 18).

Ο Πατριάρχης έχει συλλειτουργήσει και συγκοινωνήσει στο εξωτερικό με τους αιρετικούς παπικούς.

Αρχής γενομένης από τον μασόνο πατριάρχη Αθηναγόρα, τον Δημήτριο και τώρα από τον Βαρθολομαίο, στην πρόθεση του Αγίου θυσιαστηρίου, μνημονεύεται ο πάπας. Άραγευπάρχει ενότητα πίστεως με τους παπικούς, αφού στο Άγιο ποτήριο ενώνονται οι μερίδες των Ορθοδόξων με των αιρετικών παπικών; Δεν το ανακοινώνουν όμως, γιατί το ξεπούλημα της Ορθοδοξίας φυσικά δεν πρέπει να γίνει αντιληπτό από το λαό.

Ο πατριάρχης και όλοι όσοι τον μνημονεύουν έχουν πλανηθεί και μάλιστα αυτοί που γνωρίζουν ότι η μόνη οδός και αρχή της λύτρωσης από την αίρεση του Οικουμενισμού είναι η αποτείχιση. Και αφού δεν το κάνουν είναι υποκριτές και επομένως περισσότερο υπόλογοι στο Θεό.

Πρέπει να καταλάβει ο απλός λαός ότι η απομάκρυνση από τους αιρετικούς και από τους ναούς των αιρετικών, δεν είναι απομάκρυνση από την Εκκλησία.

Οι πιστοί δεν έχουν σαφώς καταλάβει, ότι ο όρος

Εκκλησία δεν σημαίνει ναός. Άλλοι πάλι έχουν τη λαθεμένη άποψη ότι Εκκλησία είναι το ιερατείο και μάλιστα οι επίσκοποι.

Εκκλησία, σημαίνει το πλήρωμα της αλήθειας που έχει ως αρχή κεφαλή και σώμα τον Χριστό. Καθώς και η συνάθροιση των ορθοδόξων πιστών (κληρικών και λαϊκών), στο πλήρωμα αυτό της αλήθειας σε οποιοδήποτε χώρο ονομάζεται σε ευρύτερη έννοια, Εκκλησία. Μέλη αυτής της μοναδικής Εκκλησίας επί της γης είμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι που ορθώς πιστεύουμε στον Τριαδικό Θεό.

Άλλο ναός και άλλο Εκκλησία. Μέσα στο ναό γίνεται η συνάθροιση όλων των Ορθοδόξων πιστών και μόνο, για να προσευχηθούμε και να λατρεύσουμε από κοινού, και εν τέλει να κοινωνήσουμε το σώμα και το αίμα του Κυρίου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας συνάθροισης πιστών προσευχομένων και μάλιστα σε οικία, που ονομάστηκε Εκκλησία, έχουμε στην Ιερουσαλήμ όταν ο Απόστολος Πέτρος ήταν φυλακισμένος. Αναφέρεται στις πράξεις των Αποστόλων: «προσευχή δε ήν εκτενής γινομένη υπό της Εκκλησίας προς τον Θεόν υπέρ αυτού». Πραξ. 12,5.

Στους διωγμούς δεν υπήρχαν ναοί αλλά υπήρχε η Εκκλησία. Στις κατακόμβες και σ΄ άλλα κρυφά μέρη τελούσαν το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας το οποίο συνιστά την Εκκλησία.

Όταν στους ναούς ο Θεός δεν λατρεύεται Ορθόδοξα και οι Ιερείς έχουν πέσει σε αίρεση, είτε συνταυτιζόμενοι με αυτήν, είτε αποδεχόμενοι αυτή (με την μνημόνευση) οι Ιεροί κανόνες των Αγίων Πατέρων μας λένε ότι πρέπει να φεύγουμε από αυτούς.

Όταν οι ποιμένες, μεταστρέφονται σε λύκους, παραβαίνοντας έστω και το παραμικρό από αυτά που παραλάβαμε ως Ιερά παρακαταθήκη από τον ίδιο τον Κύριο και από Οικουμενικές, αποστολικές και πανορθοδόξους Συνόδους, εάν δεν φύγουμε από αυτούς θα μολυνθούμε από τα αιρετικά φρονήματα τους.

Εάν ο Απόστολος Παύλος μας πιστοποιεί ότι «Οι κακές συναναστροφές φθείρουν τα χρηστά ήθη», πόσο μάλλον η Εκκλησιαστική κοινωνία με τους Οικουμενιστές θα επηρεάσει τον ορθό τρόπο σκέψης και συνάμα και την πνευματική μας πορεία.

Αυτήν την απομάκρυνση την επέβαλαν οι άγιοι μας για λόγους αγάπης προς αυτούς (τους αιρετικούς), και πίστεως, δηλαδή να μην αλλοιωθεί στο παραμικρό η Ορθοδοξία και το φρόνημά μας.

Εάν όλες οι θρησκείες σώζουν, γιατί τότε να έρθει ο Χριστός στην γη; Γιατί να γίνει άνθρωπος και να σταυρωθεί. Για τον Πατριάρχη λοιπόν, o χριστιανισμός είναι απλά μία θρησκεία, όπως όλες οι άλλες θρησκείες. Και ακόμη μνημονεύεται ημέρας και νυκτός ως ορθοτομών τον λόγον της αληθείας!

Η μνημόνευση όμως του Πατριάρχη στο Ιερό θυσιαστήριο από τους επισκόπους και των επισκόπων αυτών από τους Ιερείς δηλώνει την ταύτιση της πίστεως. Η πίστη όμως του Πατριάρχη δεν ήταν ποτέ Ορθόδοξη, αλλά Οικουμενιστική-αιρετική.

Λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Β΄ Κορινθίους, 6: «Μην κάνετε αταίριαστους δεσμούς με απίστους. Γιατί ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Η τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι (οικουμενισμό); Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στο Χριστό και στο διάβολο; Ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με τον άπιστο; Μπορεί να υπάρχουν στον ίδιο τόπο ο ναός του Θεού και ο ναός των ειδώλων (θα λέγαμε σήμερα των αιρετικών); Εσείς είστε ναός του αληθινού Θεού…….. φύγετε μακριά από αυτούς και ξεχωρίστε».

Δυσκολεύονται πολλοί πιστοί να φύγουν από τους κτιριακούς ναούς, από τους Ιερείς, από τους χώρους αυτούς που χρόνια πολλά είχαν κοινωνία. Όμως πρέπει να καταλάβουν ότι, σ΄ αυτούς τους ναούς όπου οι ιερείς αποδέχονται τις αποφάσεις τις Κρήτης και τις αποφάσεις της Ιεραρχίας της «Εκκλησίας της Ελλάδος» ότι η σύνοδος της Κρήτης, καλώς αποφάνθηκε, υπάρχει αίρεσης.

Η απομάκρυνσής αυτή είναι επιβεβλημένη και για τον εξής λόγο. Πως θα υγιάνει και πάλι η Ορθοδοξία εάν κάποιοι δεν αντισταθούν ομολογώντας και με λόγια και με έργα. Από ποιους θα γίνει νέα αληθινή πανορθόδοξος ή Οικουμενική Σύνοδος αναθεματίζοντας την ψευτοσύνοδο της Κρήτης, εάν κάποιοι δεν απομακρυνθούν, ομολογώντας, θυσιάζονταςκαι την ζωή τους εάν χρειαστεί, όπως κάνανε και οι άγιοι μας Ομολογητές που δεν εκκλησιάζονταν σε αιρετικούς ναούς.

Δυστυχώς οι σημερινοί χριστιανοί δεν είναι ευσυνείδητα μέλη, δεν έχουν Αγιογραφική κατάρτιση και ορθοπραξία, συνοδοιπορουμένη πάντοτε με την μετάνοια, όπως σε παλαιότερες εποχές. Απόδειξη αυτής της διαπιστώσεως είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται την αίρεση του Οικουμενισμού και ποιοι είναι «οι Ποιμένες τους»!

Εκκλησία υπάρχει και χωρίς Επίσκοπο, όταν δεν υπάρχει Ορθόδοξος Επίσκοπος σε ένα τόπο. Και σήμερα αναζητούμε έστω και ένα. Η Εκκλησία των ουρανών θα αποτελείται μόνο από: «το άθροισμα των Αγίων το εξ΄ ορθής πίστεως και πολιτείας αρίστης συγκεκροτημένον» κατά τον Άγιο Ισίδωρο Πηλουσιώτη. Η Εκκλησία βρίσκεται εκεί που υπάρχει η αλήθεια και όχι εκεί που υπάρχει ο αιρετικός Επίσκοπος. «Δεν ανήκουν στην Εκκλησία του Χριστού όσοι δεν βρίσκονται στην αλήθεια» κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.

Σε εποχή αιρέσεως όπως σήμερα, η ομολογία της πίστεως είναι ανώτερη από τον Εκκλησιασμό ακόμα και από την Θεία Κοινωνία, όταν αποφασίσουμε για χάρη της αλήθειας να απομακρυνθούμε από τους Οικουμενιστές ή και να διωχθούμε.

Είναι προτιμότερο αν δεν υπάρχει ναός με Ορθόδοξο (αποτειχισμένο) Ιερέα που δεν μνημονεύει τον τοπικό Επίσκοπο, να παραμείνει καθείς στο σπίτι του, προσευχόμενος κατ΄ ιδίαν.

Η Εκκλησιαστική ιστορία επί εποχών αιρέσεων μας μαρτυρεί ότι οι ενιστάμενοι, αποτειχιζόμενοι απείχαν πολλά χρόνια από τους αιρετικούς ναούς, ενίοτε και από τη Θεία Κοινωνία. Το μαρτυρούν τα πολλά παραδείγματα επί αιρέσεως της εικονομαχίας. Και μάλιστα σε κατωτέρου μορφή αιρέσεως από την σημερινή.

Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα μη εκκλησιασμού του λαού, φυσικά εξ΄ ανάγκης, η κομμουνιστική Ρωσία.

Ο καρδιογνώστης Θεός δίνει Χάρη σ΄ αυτούς που απομακρύνονται από τους ναούς των οικουμενιστών, ομολογώντας έμπρακτα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες αυτών που το έχουν κάνει. Αφού η φυγή απ΄ αυτούς γίνεται για τον ίδιον το Θεό. Πως λοιπόν ο Θεός δεν θα ανταποδώσει;

Το σημαντικότερο είναι ότι παραμένουμε μέσα στην ακρίβεια της Ορθοδοξίας και συνεπώς στην Εκκλησία και ας χάνουμε τους ναούς τα μοναστήρια τα αδέρφια μας, τα πάντα.

Έχουμε αμέτρητα παραδείγματα από το παρελθόν όπου οι Άγιοί μας είτε ομολογητές, είτε ασκητές δεν κοινωνούσαν σε ναούς για δεκαετίες, όπως ήταν ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός (26 χρόνια), ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης κ.ά. Αφού για πολλά έτη ήταν φυλακισμένοι. Σε ποιους ναούς κοινωνούσαν οι πρώτοι μεγάλοι ασκητές της ερήμου, Άγιος Παύλος ο Θηβαίος, Άγιος Ονούφριος, Άγιος Μάρκος ο Ασκητής, μα και αυτή η Αγία Μαρία η Αιγυπτία; Η Αγία Μαρία κοινώνησε μία φορά στη ζωή της, στην έρημο του Ιορδάνου, λίγο πριν κοιμηθεί.

Σε εποχή αιρέσεως δεν μας χαριτώνει ο Εκκλησιασμός, αλλά η ομολογία εφαρμοσμένη, με την απομάκρυνση από ναούς αιρετικών από την πρώτη μάλιστα στιγμή που οι ιερείς τους κηρύττουν ή συμμετέχουν στην αίρεση με την μνημόνευση του αιρετικού Επισκόπου.

Ο Κύριος δέχεται κάθε ομολογία από το ένα έως το δέκα. Το δέκα (μαρτύριο) όμως το βάζει στα δεξιά Του. Γιατί η αληθινή ομολογία πάντοτε στοιχίζει.

Χάριν της ειρηνικής συνυπάρξεως, οι «Ορθόδοξοι»-Οικουμενιστές στις διαθρησκειακές συναντήσεις δεν ομολογούν το Χριστό. Ανέχονται, έτσι, να κατατάσσεται η Εκκλησία στις μονοθεϊστικές θρησκείες μαζί με τον Ιουδαϊσμό και τον Μωαμεθανισμό. Αλλά είναι θεμελιώδης διδασκαλία της Κ. Διαθήκης και των Αγίων Πατέρων ότι είναι άθεος ο μη πιστεύων εις Θεόν Τρισυπόστατον και εις τον σαρκωθέντα Λόγον του Θεού.

Μετά την ψευτοσύνοδο της Κρήτης η διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος αποδεχόμενη τις αποφάσεις της, ως Άγιοπνευματικές, με την ανακοίνωση της Ιεραρχίας της, και του καθ΄ ολοκληρίαν ψευδούς και απατηλού κειμένου «προς τον Λαό», έχει εκπέσει από την Ορθότητα της Πίστεως μας. Είναι πλέον αιρετική. Έχει αποσχισθεί αιρετικά από την Εκκλησία των Αποστόλων.

Ακολουθούμε την Οδό των Αγίων μας Ομολογητών στην διαχρονική πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, κάνοντας ανυπακοή και αποτειχιζόμενοι από την αίρεση και τα πρόσωπα που εκπροσωπούν και στηρίζουν στις μέρες μας την αίρεση του Οικουμενισμού. Και το νόμιμο δικαίωμα της αποτείχισης, μας το παρέχουν κανόνες της Εκκλησίας μας.

Αυτοί που μας πολεμούν και μας εκδιώκουν δεν στηρίζουν πουθενά τις φληναφείες τους. Κατά αυτούς είμαστε οι σχισματικοί, ναι, αλλά στο δικό τους το σχίσμα που αυτοί εισήγαγαν μέσω της μασονίας που κρατά καλά τα ινία της Οικουμενιστικής Κρατούσης Εκκλησίας πλέον.

Δεν μας το επιτρέπει η συνείδησή μας να σιωπούμε, αφού η σιωπή ως τρίτο είδος αθεΐας λογίζεται κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.

Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα των Αγίων μας, που κατοχυρώνουν όσα ανέφερα, στο βιβλίο «οι ληστές της Θείας διδασκαλίας, Β΄» του Ιωάννου Ρίζου.

Μωυσής Μοναχός εκ Πρεβέζης

https://paterikiparadosi.blogspot.gr