«Σημείωσε ότι η Διάκονος(…) κατά τας Αποστολικάς Διαταγάς δεν φαίνεται να επιτελή την εν τω βήματι των Θείων Μυστηρίων λειτουργίαν του αρρένος Διακόνου, αλλά την έξω του βήματος.(…..) Και πάλιν, ότι μεν Διακονισσών το τάγμα είναι στην εκκλησίαν όχι δια να ιερατεύη, ουδέ δια να επιχειρή να συγχωρή τί, αλλά δια την σεμνότητα του γένους των γυναικών(…)»
[Πηδάλιο Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Υποσημείωση(1) Συμφωνία ΙΘ ΚΑΝΟΝΟΣ ΠΡΩΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ σελ 149 εκδ. Ρηγόπουλου –από σχόλιο του αδελφού Χρήστου ΕΔΩ]
ΑΞΙΑ! ΑΝΤΕ, ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ! (Σχόλιο από ‘Το Ένζυμο’)
Μαθαίνουμε ὅτι χειροτονήθηκε «διακόνισσα» στὴν Ζιμπάμπουε ἀπὸ τὸν ἐπιχώριο μητροπολίτη Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος ὑπάγεται στὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς, γιὰ καλυφθοῦν οἱ «εἰδικὲς ἀνάγκες» τῆς οἰκείας ἐνορίας.
Τὰ θετικὰ σχόλια ποὺ ὑποδέχονται τὴν εἴδηση κάνουν λόγο ἀφ’ ἑνὸς γιὰ τὴν «ἀναβίωση τοῦ ἀρχαίου ἐκκλησιαστικοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσῶν», ἐνῷ ἀφ’ ἑτέρου ἐπιχαίρουν γιὰ τὸ γεγονὸς, ὅτι «χειροτονήθηκε ἡ πρώτη διακόνισσα στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησία». Καὶ «παράδοση» ἀλλὰ καὶ «ἐξέλιξη»: δύο σὲ ἕνα! Κι ὁ καθένας μπορεῖ νὰ διαλέξει αὐτὸ ποὺ τοῦ ἀρέσει.
Τί ἰσχύει στὴν προκειμένη περίπτωση; Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ τί ἀκριβῶς σημαίνει ἡ λέξη «διακόνισσα»:
σημαίνει ἕνα ἐκκλησιαστικὸ λειτούργημα γιὰ τὴν ἄσκηση συγκεκριμένων πρακτικῶν καθηκόντων (νεωκόρος) ποὺ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν ἱερωσύνη, ὅπως ἔχει καθιερωθεῖ στὴν παράδοση τῆς ἐκκλησίας, ἤ σημαίνει τὸν κατώτερο ἱερατικὸ βαθμὸ ἀντίστοιχο τοῦ διακόνου («γυναῖκα διάκος»);
Ὁ θεσμὸς τῆς διακόνισσας ὑπῆρχε ἤδη ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους, κι ὡς τέτοια ἀναφέρεται ἡ Φοίβη ὡς «διάκονος τῆς ἐκκλησίας ἐν Κεγχρεαίς».
Ὅμως, αὐτὸ δὲν σήμαινε τὸν σήμερα γνωστὸ βαθμὸ τῆς ἱερωσύνης.
Γιὰ νὰ τὸ ποῦμε ἁπλά:
ἡ Ἁγία Φοίβη ἡ διακόνισσα δὲν ἦταν «παπᾶς», ὅπως «παπᾶς» δὲν ἦταν καὶ ὁ Ἅγιος Στέφανος, ὁ πρωτομάρτυρας καὶ ἀρχιδιάκονος.
Οἱ πρῶτοι ἑπτὰ διάκονοι ποὺ ὅρισαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ ἔθεσαν τὰς χεῖρας τους ἐπὶ τῶν κεφαλῶν τους δὲν ἦταν «παπᾶδες», ἀλλὰ τραπεζοκόμοι ποὺ ἐπιστατοῦσαν στὴν δίκαιη κατανομὴ τοῦ σιτηρεσίου μεταξὺ τῶν πιστῶν.
Οἱ διακόνισσες ἀναφέρονται ἐπὶ αἰῶνες στὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας, ἀλλὰ δὲν εἶχαν ποτὲ ἱερατικὸ ἀξίωμα, ἀντίστοιχο τοῦ μετέπειτα διακόνου κληρικοῦ.
Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ διακόνισσα δὲν ἦταν ποτὲ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία βαθμὸς τῆς ἱερωσύνης γιὰ γυναῖκες, διότι ἁπλούστατα σὲ ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ γυναῖκες κληρικοί.
Οἱ διακόνισσες χειροτονοῦνταν κι αὐτές, ὄχι ὅμως γιὰ τὸ «ἱερατεύειν», ἀλλὰ γιὰ τὴν ἄσκηση συγκεκριμένων πρακτικῶν καθηκόντων, ὅπως ἡ ἐπίσκεψη ἀσθενῶν ἤ φυλακισμένων γυναικῶν, ἡ κατήχηση νεοεισερχομένων γυναικῶν ἤ ἡ προετοιμασία τοῦ βαπτίσματός τους (γιὰ προφανεῖς λόγους), ἡ καθαριότητα τοῦ ναοῦ ἤ ἡ φύλαξη τῶν θυρῶν τους γιὰ νὰ μὴν εἰσέρχεται ἄπιστος ἤ ἀμύητος.
Αὐτὰ ποὺ γράφουν διάφοροι γιὰ τὴν μοναχὴ Μαγδαληνὴ ποὺ χειροτόνησε ὁ Ἄγιος Νεκτάριος διακόνισσα - ὅτι δῆθεν χειροτόνησε «γυναῖκα διάκο», δηλαδὴ «γυναῖκα παπά» - εἶναι κολοκύθια τούμπανα, καὶ τὰ διαψεύδει ὁ ἴδιος σὲ ἐπιστολή του ἀναφέροντας ὅτι οἱ διακόνισσες τελοῦν χρέη νεωκόρου, καὶ σὲ ἀπόλυτη ἀνάγκη μποροῦν νὰ μεταφέρουν τὴν θεία εὐχαριστία γιὰ βαριὰ ἄρρωστες γυναῖκες.
Οἱ διακόνισσες δὲν ἦταν ποτὲ κληρικοί, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν κοινωνοῦσαν τοὺς πιστούς, ὅπως ἀντιθέτως βλέπουμε ξεκάθαρα στὴν φωτογραφία, στὴν ὁποία ἡ ἐν λόγῳ «διακόνισσα» κρατάει τὸ ἅγιο Δισκοπότηρο καὶ μεταλαμβάνει τοὺς πιστούς, διενεργώντας ἔτσι ἱερατικὴ πράξη τελώντας χρέη πρεσβυτέρου, μὲ τὸν διάκονο μάλιστα δίπλα της νὰ τὴν ἐπικουρεῖ.
Πρόκειται γιὰ καραμπινάτη περίπτωση γυναικείας ἱερωσύνης, ποὺ δὲν ἔχει τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ τὴν ἀναβίωση τοῦ θεσμοῦ τῶν ἐκκλησιαστικῶν διακονισσῶν, ἀλλὰ μονάχα σχέση μὲ τὴν χειροτονία γυναικῶν στὸν κατώτατο βαθμὸ τῆς ἱερωσύνης, ὅπως ἤδη γίνεται στοὺς διαμαρτυρομένους, ποὺ σπάει κάθε ρεκὸρ καταπάτησης τῶν ἱερῶν κανόνων.
Ἡ κατρακύλα - μαζὶ μὲ το κοροϊδιλίκι - δὲν φαίνεται νὰ ἔχει σταματημὸ στοὺς κύκλους τῶν οἰκουμενιστῶν.
Καὶ πάλι θὰ ἐπιστρατευθοῦν οἱ γνωστοὶ ἀγαπουλισμοὶ τοῦ τύπου «ὁ Χριστὸς εἶπε: ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», «μὰ τόσο πολὺ μισεῖτε τὶς γυναῖκες» κτλ. κτλ.
Λογικὸ ὅταν τὸ «ποίμνιο» (τῶν δώδεκα παρὰ τέταρτο) θὰ αἰσθάνεται ὄμορφα ποὺ ἡ «ἐκκλησία» - ἐπὶ τέλους! - συμβαδίζει μὲ τὶς «ἐπιταγὲς τῶν καιρῶν».
Καὶ προσέξτε γιατὶ τὰ μυστήρια τῆς «διακόνισσας» εἶναι «ἔγκυρα», ἀφοῦ δὲν ἔχει καθαιρεθεῖ, «ὅπως λένε ἄλλωστε καὶ οἱ ἱεροὶ κανόνες»….! Ἔτσι δὲν εἶναι;