Λόγοι Αγίου Πορφυρίου

Μία είναι η ζωή, είναι ατελείωτη συνέχεια, δεν εχει τέλος, δεν υπάρχει. θάνατος…

Κι όταν λέμε επουράνια, μη νομίζουμε οτι θα βρούμε στην άλλη ζωή κήπους με λουλούδια και βουνά και νερά και πουλιά. Δεν εχει εκει τις επίγειες ομορφιές. 

Είναι κάτι άλλο., κατι πολύ υψηλό. Αλλά για να πάμε στο κάτι άλλο, πρέπει να περάσουμε απο αυτά, απο τις γήινες εικόνες κι ομορφιές..... 

Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε τον βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ' το πέλαγος. 

Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. 

Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.

Να χαίρεστε όσα μάς περιβάλλουν. 

Όλα μάς διδάσκουν και μάς οδηγούν στον Θεό...

Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. 

Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ' τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό…

http://plibyos.blogspot.gr

Μην αναβάλεις την χαρά...

Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε "έχω αιτία να είμαι χαρούμενος". Άδικα περιμένουμε. Δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. 

Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Εκεί είναι η ομορφιά της.

Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή. 

Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις. 

Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.

Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.

Στον περίπατο με έναν καλό φίλο ή το αγαπημένο μας ζώο. Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά.

Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά.

Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου, το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.

http://plibyos.blogspot.gr

Άγιος Λουκάς Κριμαίας: Όπως υπάρχουν εννέα τάγματα αγίων αγγέλων το ίδιο και στην στρατιά των πονηρών πνευμάτων υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα τάγματα

Η ζωή όλων των μακάριων εκείνων ανθρώπων, οι οποίοι με όλη την καρδιά τους αγάπησαν τον Κύριο Ιησού Χριστό και σταθερά ακολουθούν την τε θλιμμένη οδό, δια της στενής πύλης, όπως τους έδειξε Εκείνος, είναι γεμάτη αγώνα, πολύ δύσκολο αγώνα.

Τι αγώνα; Όχι με την σάρκα και το αίμα, όχι με τους ανθρώπους, αλλά με τα πνεύματα τα πονηρά εις τους ουρανούς. Η πάλη αυτή είναι πάρα πολύ δύσκολη και μακάριοι οι άνθρωποι εκείνοι, που είναι σταθεροί στον αγώνα τους.

Και πως να μην θρηνήσουμε εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι τίποτα απολύτως δεν θέλουν να γνωρίζουν για τον αγώνα αυτό, και είναι έτοιμοι να μας περιγελάσουν γι’ αυτή την πίστη μας στα ακάθαρτα πνεύματα, πώς να μην τους θρηνήσουμε;

Ασφαλώς και τους δαίμονες και τον ίδιο τον διάβολο τους συμφέρει πάρα πολύ, οι άνθρωποι να μην πιστεύουν στην ύπαρξή τους, να μην τους σκέφτονται, να μην νιώθουν ποτέ την εγγύτητά τους, επειδή κάθε κρυφός και άγνωστος εχθρός είναι πιο επικίνδυνος από τον φανερό και ορατό εχθρό.

Ακούστε τι λέει ο απόστολος Παύλος για τα πονηρά πνεύματα εις τους ουρανούς και για τον αγώνα εναντίον τους: { Ουκ εστίν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας αξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις } (Εφ. 6, 12).

Ω, πόσο μεγάλη είναι αυτή η καταραμένη στρατιά των δαιμόνων, αμέτρητο αυτό το μαύρο πλήθος! Σταθερά και ακούραστα μέρα-νύχτα προσπαθούν όλους μας, που πιστεύουμε στο όνομα του θεού, να μας παρασύρουν στην οδό της απιστίας, στη οδό του κακού και της ατιμίας.

Σ’ ένα μόνα δαιμονισμένο στα Γάδαρα υπήρχε ολόκληρη λεγεώνα δαιμόνων. Όλη αυτή η στρατιά των δαιμόνων είναι εχθροί του Χριστού, εχθροί του θεού. Οι αμέτρητοι αυτοί εχθροί του θεού μόνο ένα σκοπό έχουν.

Φροντίζουν μέρα-νύχτα να μας καταστρέψουν και να μας σπρώξουν στο δρόμο του κακού, στο δρόμο της ατιμίας.

Όπως υπάρχουν εννέα τάγματα αγίων αγγέλων, τα ανώτερα τάγματα: τα σεραφείμ, τα χερουβείμ, οι αρχές, οι εξουσίες, οι θρόνοι, οι κυριότητες, και κατώτερα: οι αρχάγγελοι και οι άγγελοι, το ίδιο και στην στρατιά των πονηρών πνευμάτων υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα τάγματα, υπάρχουν αρχές και εξουσίες.

Τα ανώτερα δαιμονικά τάγματα πολεμάνε τους πιο σταθερούς, τους πιο πιστούς υπηρέτες του Χριστού, τους αγίους και τους δικαίους. Πολύ δύσκολος για τους δαίμονες είναι ο αγώνας αυτός, διότι με το όνομα του Χριστού αποκρούουν οι άγιοι όλες τις επιθέσεις τους.

Υπάρχουν και οι δαίμονες που έχουν λιγότερη δύναμη, οι οποίοι αδιάλειπτα πολεμούν εμάς τους αδύναμους χριστιανούς. Η πάλη εναντίον τους είναι πολύ δύσκολη, έπειτα η διάνοια αυτών των αγγέλων του κακού, των υπηρετών του σατανά είναι ασύγκριτα ανώτερη από τη δική μας.

Αυτοί δεν κοιμούνται, δεν τρώνε και όλο το χρόνο τους τον αφιερώνουν στο πως να αφανίσουν και να αποπλανήσουν τους ανθρώπους του Θεού. Υπάρχουν και κατώτεροι δαίμονες.

Το έργο που κάνουν αυτοί δεν είναι και τόσο δύσκολο, επειδή αυτοί ασχολούνται στο να ωθούν ακόμα πιο πολύ στο σκότος εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι αγάπησαν το σκότος πιο πολύ από το φως και το ψεύδος παρά την αλήθεια.

Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, όταν από παντού μας περικυκλώνει αυτή η στρατιά των δαιμόνων, πως μπορούμε να τους πολεμήσουμε; Από που να αντλήσουμε την δύναμη για την πάλη αυτή;

Την απάντηση σ΄ αυτή την ερώτηση την δίνει ο απόστολος Παύλος ακούστε τον: { Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος αυτού. Ενδύσασθε την πανοπλίαν του θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου… δια τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του θεού, ίνα δυνηθήτε αντιστήναι εν τη ημέρα τη πονηρά και απαντά κατεργασάμενοι στήναι } (Εφ. 6, 10-11, 13).

Ούτε με τις δικές μας δυνάμεις, ούτε με το δικό μας νου και το ζήλο μας μπορούμε να πολεμήσουμε και να νικήσουμε αυτή την καταραμένη σκοτεινή στρατιά, αλλά μόνο με τη δύναμη του θεού, με τη βοήθειά Του.

Μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Για να το κατανοήσουμε καλά αυτό το πράγμα ο άγιος απόστολος Παύλος παρομοιάζει την πάλη μας με την στρατιά των πονηρών ασωμάτων δυνάμεων με τον αγώνα των αρχαίων πολεμιστών.

Ο απόστολος λέει, ότι πρέπει να ζωνόμαστε, όπως το έκαναν παλαιά οι πολεμιστές, όταν ετοιμάζονταν για τη μάχη με τον εχθρό. Το ίδιο έκανα και εκείνοι που ετοιμάζονταν για ένα μακρινό και επικίνδυνο ταξίδι.

Φορούσαν και αυτοί μία δερμάτινη ζώνη στη μέση τους. Για μας όμως δεν χρειάζεται να φοράμε δερμάτινη ζώνη, αλλά αντί αυτής εμείς πρέπει να ζωστούμε την αλήθεια σαν ζώνη στη θέση μας , την αλήθεια του θεού. Μόνο με την αλήθεια μπορούμε να νικήσουμε την πονηρία των δαιμόνων, διότι το μοναδικό όπλο που χρησιμοποιούν οι δαίμονες στις επιθέσεις τους εναντίον μας είναι το ψέμα, το οποίο αποτελεί και την πνευματική τους υπόσταση.

Μόνο τότε, όταν στη μέση μας θα έχουμε τη ζώνη μας θείας αλήθειας, της αλήθειας του Χριστού, μόνο τότε, όταν θα θυμόμαστε ότι δεν πρέπει να ξεκουραζόμαστε και δεν πρέπει να σταματάμε στην πορεία μας, μόνο τότε θα νικήσουμε τους εχθρούς του θεού και τους δικούς μας.

Και συμπληρώνει ο απόστολος Παύλος, ότι αυτό πρέπει ιδιαίτερα να το θυμόμαστε

{ εν τη ημέρα τη πονηρά }(Εφ. 6, 13), όταν το κακό μέρα με τη μέρα θα μεγαλώνει γύρω μας. Παρακάτω ο απόστολος λέει ότι πρέπει να φορέσουμε τον θώρακα, όπως παλαιά οι πολεμιστές φορούσαν θώρακα χάλκινο ή σιδερένιο για να μην πληγώνονται.

Μήπως χρειαζόμαστε και εμείς έναν τέτοιο σιδερένιο θώρακα; Ασφαλώς όχι, εμείς πρέπει να φορέσουμε ένα άλλο θώρακα. Ένας θώρακας χάλκινος ή σιδερένιος δεν τρομάζει τα πονηρά πνεύματα.

Έναν άλλο θώρακα χρειαζόμαστε, τον θώρακα της δικαιοσύνης. Το σώμα μας πρέπει να ντυθεί με την θεία αλήθεια και όχι με το σιδερένιο θώρακα. Την αλήθεια αυτή μπορούμε να την αποκτήσουμε μόνο με την ακούραστη τήρηση των εντολών του Χριστού και την αδιάκοπη προσευχή.

Αν μ΄ αυτό τον τρόπο θα εργαζόμαστε σταθερά για τον θεό, μόνο σ΄ αυτή την περίπτωση θα λάβουμε το θώρακα της δικαιοσύνης.

Οι πολεμιστές των παλαιότερων εποχών για να προστατέψουν τα πόδια τους φορούσαν περικνημίδες. Χρειαζόμαστε και εμείς τέτοιες περικνηνίδες χάλκινες ή σιδερένιες για να προστατέψουμε τα πόδια μας από τις ραδιουργίες του πολεμίου; Όχι, καθόλου δεν τις χρειαζόμαστε αν τα πόδια μας πάντοτε θα κατευθύνονται στην οδό της ειρήνης, αν θα τα χρησιμοποιούμε για να ευαγγελιζόμαστε παντού την ειρήνη, όπως και ο απόστολος Παύλος λέει: { Ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά! } (Ρωμ. 10,15).

Ω, αν τόσο ωραία θα είναι τα πόδια μας! Όταν θα σπεύδουμε να βοηθήσουμε αυτούς που χρειάζονται την βοήθεια μας, τους δυστυχισμένους, τους ασθενείς, τους αναπήρους και τους αδυνάτους, αν θα πορευόμαστε εν βουλή των ασεβών, τότε δεν θα μας χρειάζονται καθόλου οι περικνημίδες, διότι τα πόδια μας θα προστατεύονται από τη δύναμη του Θεού και κανένα κακό δεν θα μπορέσει να τα πλησιάσει.

Παρακάτω ο απόστολος λέει ότι το κυρίως αμυντικό όπλο των πολεμιστών των παλαιοτέρων εποχών ήταν η ασπίδα, η μεγάλη και βαριά χάλκινη ασπίδα. Εμείς όμως χρειαζόμαστε μια τέτοια ασπίδα. Μπορεί αυτή να μας προστατέψει από τα φλογισμένα με τη φλόγα της κολάσεως βέλη των εχθρών μας και εχθρών του θεού; Ασφαλώς όχι!

Η χάλκινη ασπίδα καθόλου δεν θα μας βοηθήσει στον αγώνα μας. Εμείς έχουμε μία άλλη ασπίδα, την ασπίδα της πίστεως μας, της πίστεως στον Κύριο Ιησού Χριστό, διότι αν με όλη την καρδιά μας πιστέψουμε σ΄ Αυτόν και ακλόνητα εκτελούμε τις εντολές Του, τότε η πίστη μας σ΄ Αυτόν θα μας προστατέψει χίλιε ς φορές καλύτερα από την οποιαδήποτε ασπίδα.

Και λέει παρακάτω ο απόστολος ότι πρέπει το κεφάλι μας να το προστατεύουμε

με την περικεφαλαία, όπως το έκαναν παλαιά οι πολεμιστές, που σκέπαζαν το κεφάλι τους με σιδερένια περικεφαλαία. Εμείς όμως τι περικεφαλαία χρειαζόμαστε; Ασφαλώς όχι χάλκινη ή σιδερένια αλλά κάποια άλλη, εντελώς άλλη περικεφαλαία. Με ποια περικεφαλαία θα προστατεύσουμε το κεφάλι μας; Με την περικεφαλαία της βαθειάς πίστεως στον Κύριο μας Ιησού χριστό και της βαθειάς αγάπης προς Αυτόν. Ο Ιησούς με το πανάγιο στόμα Του, είπε: { Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν ευτώ }. (Ιω. 6, 56).

Ω, Κύριε, ποια άλλη προστασία χρειαζόμαστε, αν Εσύ μένεις μαζί μας (στο νου και την καρδιά μας), αν Εσύ φωτίζεις την διάνοιά μας με το φως της διαρκούς παρουσίας σου στο νου και την καρδιά μας; Μας φτάνει αυτό και είναι ότι μας χρειάζεται!

Αν θα φορέσουμε μαι τέτοια πανοπλία θα μείνει μόνο να πάρουμε στα χέρια μας ένα δίκοπο σπαθί, όπως το έκαναν και οι πολεμιστές των παλαιότερων εποχών. Ακούστε τώρα τι λέει για το δίκοπο αυτό σπαθί ο μέγας απόστολος: { Ζων γαρ ο λόγος του θεού και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας } (Εβρ. 4,12).

Να τι σπαθί χρειαζόμαστε. Το σπαθί του λόγου του θεού, το οποίο φοβούνται όλοι οι δαίμονες αλλά και ο ίδιος ο Διάβολος διότι με το λόγο του θεού φυγαδεύονται και νικούνται. Αν πάρουμε στα χέρια μας το φοβερό αυτό όπλο, το όπλο του λόγου του Θεού, τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν εχθρό. Διότι όλοι τους έχουν ήδη νικηθεί από παλαιά από το σταυρό του Χριστού. Συντρίφτηκε η κεφαλή του αρχαίου

όφεως, του Διαβόλου, κάτω από το υποπόδιο του παντοδύναμου σταυρού του Χριστού.

Να θυμάστε πάντα ότι με τις δικές μας δυνάμεις δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τα πονηρά πνεύματα. Να θυμάστε ότι όλη την ελπίδα μας πρέπει να την στηρίζουμε στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, στον Οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος μαζί με το συνάναρχο αυτού Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Λόγοι και ομιλίες του Αγίου Λουκά 

Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» 

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr

Η ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ είναι εδώ! --Αυτά που κρύβουν οι ρασοφόροι, για να μην ξυπνήσει ο λαός!

Το ερώτημα που παραμένει είναι: 

 Σε ποιόν Θεό; 

 Σίγουρα όχι στον Τριαδικό.

Να, λοιπόν, πώς εννοούν οι πατριαρχικοί οικουμενιστές την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας και της Ρωμιοσύνης!

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Μασωνία και Θρησκευτικά

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/

"Μετάφραση" χθεσινής φωτογραφίας!

Ὁ "ὀρθόδοξος" Πατριάρχης 

Βαρθολομαῖος Ἀρχοντώνης

λιβανίζει "ὀρθόδοξους" καὶ αἱρετικούς, 

ἔχοντας φροντίσει οἱ αἱρετικοὶ νὰ τιμῶνται,

ἱστάμενοι ...ψηλότερα, 

σὲ τιμητικὰ στασίδια!!!

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

''Tα κουρέλια των Αποστόλων...''

Όταν ένα θύμα πιστεύει τις ίδιες αξίες με τον επιτιθέμενο, αυτός παύει να γίνει αντιληπτός ως απειλή, ''του στρώνει και χαλί...''

Σε πανηγυρική ατμόσφαιρα το Οικουμενικό Πατριαρχείο τίμησε τη μνήμη του ιδρυτού του, Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Την Πέμπτη, 30 Νοεμβρίου, τελέστηκε Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.

Κατά την Θεία Λειτουργία παρέστη αντιπροσωπεία της ''Εκκλησίας'' της Ρώμης υπό τον Καρδινάλιο Κουρτ Κοχ, Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Χριστιανική Ενότητα... 

Συμπροσευχήθηκαν Ιεράρχες του Θρόνου και άλλων Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, Κληρικοί, Μοναχοί και Μοναχές από την Πόλη και την Ελλάδα.

Φυσικά μαζί τούς συμπροσευχήθηκαν και οι παρόντες παπικοί...

Μετά την απόλυση ο Οικουμενικός Πατριάρχης χειροθέτησε το νέο Πρεσβύτερο π.Ανδρέα σε Μέγα Πρωτοσύγκελλο και ακολούθως προσφώνησε την επίσημη Αντιπροσωπεία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Αναφερόμενος στην πορεία του θεολογικού διαλόγου μεταξύ των δύο Εκκλησιών, ο οποίος ξεκίνησε πριν από περίπου σαράντα χρόνια, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος τόνισε ότι στο επίκεντρό του βρέθηκαν όσα μας ενώνουν...

«Φαίνεται όμως ότι έφθασεν η ώρα να ασχοληθώμεν επιμελώς και με τα εμπόδια εις την αποκατάστασιν της πλήρους κοινωνίας των Εκκλησιών ημών...»

Έτσι το Οικουμενικό Πατριαρχείο «τίμησε» τον ιδρυτή του Άγιο Απόστολο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο.

(φωτό απο τον ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.)

''Η μυστική βοή τους έρχεται, των πλησιαζόντων γεγονότων. Και την προσέχουν οι ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί...'' 

~ Κ. Καβάφης

Είπε κάποτε ο ποιητής, και αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, η τιμή αυτή αποδώθηκε με μια ακόμη παράβαση των Αποστολικών κανόνων.

Και με την ομολογία του πάθους του πατριάρχου περί πλήρους κοινωνίας των ''Εκκλησιών'', οπού η άλλη ''εκκλησία'' βεβαίως, το Βατικανό, ουδέποτε αρνήθηκε τα αιρετικά της φρονήματα, ούτε έχει επιδείξει ποτέ καμία τέτοια διάθεση, κάτι που έχει γίνει πια ''συνήθεια'', και κανείς δεν βλέπει κάτι το παράξενο.

Παράξενο είναι να τιμάς λέει τον Απόστολο, αλλά ταυτόχρονα, να κάνεις κουρέλια τούς κανόνες τούς.

Να τούς κάνεις χαλί, κουρελού για να εισέλθει ο ''φίλος''...

Η Εκκλησία δεν κανονίζει τίποτα χωρίς κάποιο λόγο. Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος, που απαγορεύεται η συμπροσευχή με αιρετικούς; Και πώς μπορούμε να το εξηγήσουμε αυτό στους ίδιους τους αιρετικούς; Ή σε όσους ορθόδοξους είναι υπέρ κοινής παρουσίας σε τελετές μετά αιρετικών;

Ως μια πρώτη και απλή απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα μπορούσαμε να δώσουμε την εξής: "Επειδή απαγορεύονται από τον 45ο και 65ο Αποστολικούς κανόνες, που λένε:

«Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρήσθω». 

(Αυ­τός ο ι­ε­ρός Κα­νών των α­γί­ων Α­πο­στό­λων δεν προσ­δι­ο­ρί­ζει ποί­α α­κρι­βώς προ­σευ­χή η α­κο­λου­θί­α α­πα­γο­ρεύ­ε­ται, αλ­λά α­πα­γο­ρεύ­ει κά­θε κοι­νήν με­θ’ αι­ρε­τι­κών προ­σευ­χήν, έ­στω και την κα­τ’ ι­δί­αν “συ­νευ­ξά­με­νος”­. 

~ Ερμηνεία απο τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς)

Και «Ει τις κληρικός ή λαϊκός εισέλθοι, εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω».

Βλέπε και τοῦ Β΄ Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου,που επικυρώνει τα άνωθεν, ἀπαγορεύει ρητῶς συμπροσευχή μέ ἀκοινώνητους καί ἑτερόδοξους... μέ τή σαφῆ ἀπειλή τῆς καθαιρέσεως τῶν κληρικῶν καί τοῦ ἀφορισμοῦ τῶν λαϊκῶν, πού τόν παραβιάζουν.

Ίσως αυτό δεν αρκεί ως απάντηση, για κάποιον που θέλει να μάθει το λόγο, για τον οποίο δόθηκαν οι κανόνες αυτοί από τους Αγίους Αποστόλους.

Για να μπορούν με τον τρόπο αυτό, να τους ελέγξουν, να μπορούν να τους πουν ότι βρίσκονται σε αίρεση απωλείας, χωρίς ο άλλος να τους απαντήσει: "Τότε γιατί προσεύχεσαι μαζί μας; Γιατί μας δέχεστε στούς ναούς σας;''

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, θέλοντας να εξηγήσει τον λόγο αυτής της απαγόρευσης, μας δίνει κάποια σχόλια στο Πηδάλιο επ' αυτού του ζητήματος:

«Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να αποστρέφωνται τους αιρετικούς, και τας τών αιρετικών τελετάς. 

Μάλλον δε αυτοί, οι αιρετικοί δηλ. πρέπει να ελέγχωνται και να νουθετώνται από τους Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, μήπως ήθελαν καταλάβουν και επιστρέφουν από την πλάνην των. 

Δια τούτο ο παρών Κανών διορίζει ότι, όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος ήθελεν άποδεχθεί ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών ή την παρ' αυτών προσαγομένην θυσίαν, ο τοιούτος, προστάζομεν να καθαιρεθή.

Επειδή ποίαν συμφωνίαν έχει ο Χριστός με τον διάβολον; ή ποίαν μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστον; 

Διότι εκείνοι όπου δέχονται τα παρά των αιρετικών, ή τα όμοια φρονήματα, εκείνων έχουσι και αυτοί, ή το ολιγώτερον δεν έχουσι προθυμίαν να ελευθερώνουν αυτούς από την κακοδοξίαν των.

Οἱ γὰρ συνευδοκοῦντες εἰς τὰς ἐκείνων τελετάς, πῶς δύνανται νὰ ἐλέγξουσιν αὐτοὺς διὰ νὰ παραιτήσουν τὴν κακόδοξον καὶ πεπλανημένην των αἵρεσιν;» (Πηδάλιον ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, σελ. 50-54.)

Αν θέλουμε να λέμε πως είμαστε σύμφωνοι με τούς Αγίους, τότε με βάση τις εξηγήσεις τούς, δεν αποδόσαμε καμία ''τιμή'' στόν αγαπημένο Απόστολο Ανδρέα, ούτε στήν διδασκαλία, ούτε στούς κανόνες που όλοι οι Απόστολοι ως φωτεινοί μαθητές Του Χριστού, και Θεολόγοι απλανείς, εβρισκόμενοι εις στήν Πεντηκοστή μας παρέδωσαν...

Και που οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων των θεούμενων Πατέρων της Εκκλησίας, τονίζουν την πλήρη αποδοχή τούς, και ισχύ τούς. 

Για άλλη μια φορά τιμήσαμε τα ''κουρέλια''... είναι τα σχισμένα αυτά κομμάτια που αποκόπηκαν απο το χρυσοποίκιλτο και υπέρλαμπρο φόρεμα της Μίας Αγίας Αποστολικής και Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Είναι η αιρετική δύση, και ο ''αλάθητος'' πάπας, που έρχεται ύπουλα, εβρισκόμενος την πόρτα ανοιχτή, απο σκοτισμένους νόες, να αλλώσει την Αλήθεια, να διαβρώσει την μοναδική ασφαλή οδο σωτηρίας της ψυχής του ανθρώπου, επιθυμόντας μια ''ένωση εκκλησίων'' υπο τις οδηγίες του.

Μια νεα θρησκεία και εκκλησία είναι έτοιμη να ανατείλει, που δεν θα έχει κεφαλή Τον Δεσπότη Χριστό... αλλά κάποιον άλλο στήν θέση Αυτού. 

Όποιος έχει νου, ας λογαριάσει...

Και αν είσαι σύγχρονος πολύ, και νέος και μοντέρνος, και δεν τα πολύ πας καλά με τούς αγίους, και ολα τούτα τα βρίσκεις κάπως ''αναχρονιστικά'' βρε αδερφέ, ρώτα τον λογοτέχνη, βλέπεις και εκείνος το ξέρει:

''Ο ρωμαιοκαθολικισμός είναι πίστη μη χριστιανική, ο καθολικισμός της Ρώμης είναι χειρότερος από τον αθεϊσμό. Ο αθεϊσμός κηρύττει μονάχα το μηδέν, ο καθολικισμός, όμως, προχωρεί πιο πέρα ακόμα, κηρύττει ένα διαστρεβλωμένο Χριστό, ένα Χριστό αντίθετο του Χριστού... Κηρύττει τον Αντίχριστο...'' 

~ Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr

Θέσεις κάποιων “καινοτόμων” Αγίων και Γερόντων για τους “ακαινοτόμητους”!

«Οι δε «Βίοι των Αγίων» τι είναι; Τίποτε άλλο παρά ένα είδος συνεχίσεως των «Πράξεων των Αποστόλων». Μέσα σ’ αυτούς τους «Βίους» συναντά κανείς το ίδιον Ευαγγέλιο, την ιδία ζωή, την ίδια αλήθεια, την ίδια δικαιοσύνη, την ίδια αγάπη, την ίδια πίστη, την ίδια αιωνιότητα, την ίδια «δύναμιν εξ ύψους», τον ίδιον Θεόν και Κύριον. Διότι «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13, 8).

Άγιος Ιουστίνος Ποποβιτς

Θέσεις κάποιων “καινοτόμων” Αγίων και Γερόντων 

της Εκκλησίας, για τους “ακαινοτόμητους” 

σχισματό-αιρετικούς (γοχ).

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. 

"Ένας μοναχός ζήτησε από τον Όσιο να του πει ποιό ημερολόγιο να ακολουθήσει, το παλαιό ή το νέο, και ο Γέροντας του είπε: «Άκουσε να δεις. Αν πρόκειται να ζήσεις μέσα στον κόσμο, να ακολουθείς το ημερολόγιο που έχει η Εκκλησία, για να μη φέρνεις αναστάτωση στον κόσμο, εκτός και επιθυμείς να ζήσεις στο Άγιον Όρος».

Όταν τον ρωτούσε κανείς ποιό είναι το σωστό ημερολόγιο, το παλαιό ή το νέο, συνήθιζε να απαντάει ότι “αυτό είναι επιστημονικό θέμα, να πάτε στους επιστήμονες να σας πουν”.

(Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου, εκδόσεις Ι. Ησυχαστηρίου "Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος", 2006) 

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης.

"Καλό ήταν να μην υπήρχε αυτή η εορτολογική διαφορά, αλλά δεν είναι θέμα πίστεως".

Στις ενστάσεις ότι το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας, απαντούσε: «Το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας και το παλιό ειδωλολάτρης», εννοώντας τον Ιούλιο Καίσαρα...

Ενώ αυτοί οι καημένοι (οι παλαιοημερολογίτες Γ.Ο.Χ.) ξεκόπηκαν.

Οι περισσότεροι και ευλάβεια έχουν και ακρίβεια και αγωνιστικότητα και ζήλο Θεού.

Μόνο που είναι αδιάκριτος, «ου κατ’ επίγνωσιν».

Άλλοι από απλότητα, άλλοι από αμάθεια, άλλοι από εγωισμό, παρασύρθηκαν.

Θεώρησαν τις 13 μέρες θέμα δογματικό και όλους εμάς πλανεμένους, και έφυγαν από την Εκκλησία".

Γιατί δήθεν (οι Γ. Ο. Χ.) μολύνθηκαν από την επικοινωνία με τουςνεοημερολογίτες.

Και όχι μόνον αυτό. Και αυτοί οι λίγοι που έμειναν, έγιναν, δεν ξέρω και εγώ, πόσα κομμάτια. Και όλο και κομματιάζονται και αλληλοαναθεματίζονται και αλληλοαφορίζονται και αλληλοκαθαιρούνται.

(Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Ιερομόναχου Ισαάκ, Άγιο Όρος 2004).

Δυστυχώς, έχουμε πολλές «εκκλησίες» στην εποχή μας.

Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη.

Επειδή συνέβη στο καλύβι των (ομιλώ δια τα εν Αγίω Όρει συμβαίνοντα) να υπάρχει και ναός, ενόμισαν ότι μπορούν να κάνουν και δική τους ανεξάρτητη εκκλησία (Γ.Ο.Χ.) . Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί, οι ανωτέρω, δίνουν το δεύτερο".

(ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗ­ΤΩΝ Γέροντας ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, 

τόμ. Α', έκδ. Γ', Νικολάου Α. Ζουρνατζόγλου).

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής.

Στο έργο του Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεΐτου, "Ο Γέροντας μου Ιωσήφ ο Ησυχαστής και σπηλαιώτης", αναφέρει:

"Έτσι από το 1937 ο Γέροντας δεχόταν και τα δύο ημερολόγια, παρ' όλο που παρέμενε ζηλωτής.

Σε αυτήν την θέση τον βρήκα κι' εγώ, όταν πήγα κοντά του. 

Λίγο καιρό αργότερα όμως, την 13-26 Μαρτίου 1950, εξεδόθη μια νέα εγκύκλιος (αριθ. εγκυκ. 13) υπογεγραμμένη απο τέσσερις παλαιοημερολογίτες επισκόπους: τους Χρυσόστομο Φλωρίνης, Γερμανό Κυκλάδων, Χριστόφορο Χριστιανουπόλεως και Πολύκαρπο Διαυλείας. 

Την εγκύκλιο την διάβασα εγώ, διότι ο Γέροντας ούτε να την διαβάσει δεν δέχτηκε, κι' ας ήταν και ζηλωτής!

Μεταξύ των άλλων έγραφε και τα ακόλουθα: «τα υπό των νεοημερολογιτών τελούμενα Μυστήρια, ως σχισματικών όντων τούτων, στερούνται Αγιαστικής Χάριτος.

Ωσαύτως ουδένα νεοημερολογίτην δέον δέχεσθε εις τους κόλπους της καθ' ημάς αγιωτάτης Εκκλησίας και κατά συνέπειαν να εξυπηρετείτε τούτον, άνευ προηγουμένης ομολογίας δι' ής να καταδικάζει ούτος την καινοτομίαν των νεοημερολογιτών και να κηρύσσει την Εκκλησίαν τούτον σχισματικήν.

Προκειμένου δε περί βαπτισθέντων υπό καινοτόμων να μυρώνονται δι' Αγίου Μύρου Ορθοδόξου προελεύσεως το οποίον ευρίσκεται εν αφθονία παρ ημίν...». 

Όταν το διάβασα αυτό με έπιασε ανατριχίλα.

Θεώρησα αυτόν που έγραψε την εγκύκλιο ότι ήταν δήμιος.

Οι παλαιοημερολογίτες απεκήρυξαν όχι ένα ή δύο επισκόπους, αλλά ολόκληρη την τοπική Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία ούτε προς στιγμήν δεν έπαυσε να έχει κανονικές σχέσεις με όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Μόλις λοιπόν, ανέγνωσα την εγκύκλιο, ήταν νύχτα και τελείωνε απο την αγρυπνία του ο Γέροντας, πήγα και του είπα:

Γέροντα η εγκύκλιος γράφει αυτά και αυτά.

Τέρμα! Αποχωρούμε! Αυτοί έπεσαν έξω.

Δέν μπορεί να είναι η αλήθεια του Θεού αυτή.

Θα πρέπει να γυρίσουμε με τα μοναστήρια. 

Αλλά θα κάνουμε προσευχη πρώτα να δούμε τι ο Θεός θα μας πει. Παιδιά προσευχή!

Προσευχή πατέρες, να μας αποκαλύψει ο Θεός, να μη κάνουμε λάθος.

Ότι μας αποκαλύψει ο Θεός να μη κάνουμε λάθος.

Ότι μας αποκαλύψει ο Θεός θα αποδεχθούμε...

Για τρείς μέρες δεν φάγαμε τίποτε, μόνο νεράκι ήπιαμε.

Την τρίτη μέρα κλείστηκε ο Γέροντας μέσα στην καλύβα του όλη την νύχτα κάνοντας δακρύβρεκτη ικετευτική προσευχή, κι εμείς απ ' έξω τον περιμέναμε σαν τον Μωϋσή να βγει και να μας πει τα αποτελέσματα της <<συνόδου>>...

Βγαίνοντας μας λέει: Όσοι πιστοί! Πατέρες τέρμα. Η πληροφορία είναι να προχωρήσουμε με τα μοναστήρια κι' αυτή είναι η αλήθεια!

Οι ζηλωταί (Γ. Ο. Χ.) είναι πλανεμένοι!

Ήταν πράγματι μεγάλη και απότομη η στροφή του Γέροντος, διότι ήταν ζηλωτής και μάλιστα αυστηρός... 

Αλλά και ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, όταν προσεύχοταν για το ίδιο θέμα, πληροφορήθηκε με μια δυνατή φωνή, που του είπε:

«Εν τω προσώπω του Φλωρίνης απεκήρυξες όλην την Εκκλησίαν». 

Αλλά επειδή ο Γέροντας (Ιωσήφ) ουδέποτε υπήρξε φανατικός και ουδέποτε ακολουθούσε κάτι με εμπάθεια, καταλάβαμε αμέσως πως εκείνο που μας έλεγε είναι η αλήθεια και η Ορθοδοξία".

Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος.

“Το ημερολόγιο δεν είναι Θεός, ούτε όλοι οι νόμοι κρέμονται απ΄αυτό... Ο Κύριος πουθενά εις το ιερόν Ευαγγέλιον δεν αναφέρει ότι θα μας σώσει το παλαιόν ημερολόγιον. 

Ποιός από τους Αγίους Αποστόλους και Πατέρας εκήρυξεν ημερολόγια;

Δεν πρέπει να νομίζωμεν ότι η Ορθοδοξία και η Χριστιανοσύνη έγκειται εις το ημερολόγιο και χωρίς αυτό δεν υπάρχει σωτηρία. Το ημερολόγιο δεν είναι Θεός αλλά παράδοσις, το Δε Ευαγγέλιο δεν λέγει δια ημερολόγια. Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας δεν ηγίασαν δια το ημερολόγιο ούτε το παλαιό ούτε το νέο, αγίασαν δια την Πίστιν του Χριστού την αγίαν και δια τα καλά των έργα, τα οποία έλαμπαν σαν τον ήλιον”.

“Όσοι πιστεύουν και φρονούν ότι χωρίς το ημερολόγιον μυστήριον δεν τελειοί το Άγιον Πνέυμα, αυτοί όχιν μόνον είναι αιρετικοί και πλανεμένοι, αλλά και ημερολάτραι και χρονολάτραι”.

“Το ζήτημα του ημερολογίου δεν είναι το σπουδαιότερον, επειδή δεν είναι ούτε Θεός ούτε πίστις ούτε απ' αυτό εξαρτάται η σωτηρία του ανθρώπου... (παράδειγμα Παύλος, Κορνήλιος, Ταβιθά...) Όλοι όσοι εσώθησαν και όσοι μέλλουν να σωθούν, θα σωθούν από την πίστιν στο Θεον, την αγάπη και τα καλά τους έργα”.

“Είναι διηρεμένοι (οι Γ.Ο.Χ.) σε πολλές μερίδες παρατάξεις και η μια δεν δέχεται την άλλην. Κρατούν σφιχτά το ημερολόγιον, την αγάπην όμως, το κεφάλαιον των αρετών, περιφρονουν”.

“Αι Άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι συνεκροτήθησαν από το έτος 325 έως το 783, η δε μεταβολή του εορτολογίου έγινε το 1924.

Ουδεμία Οικουμενική Σύνοδος ησχολήθη με το παλαιόν και νέον εορτολόγιον, μόνον η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος ώρισε τα περί της εορτής του Πάσχα, και ο οποίος όρος κατά την γνώμην πολλών διδασκάλων της Εκκλησίας μας δεν φυλάττεται, αλλ' αυτό δεν βλάπτει ουδέ ποσώς την πίστιν."

Ο δε θείος Χρυσόστομος, όστις ήκμασεν εγγύς μετά την Α' Οικουμενικήν Σύνοδον, λέγει: « Χρόνων ακρίβειαν και ημερών παρατήρησιν δεν ηξεύρει η του χριστού Εκκλησία, επειδή οσάκις τρώγει τις τον ζωοποιόν Άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνει, καταγγέλει τον θάνατον του Κυρίου και Πάσχα επιτελεί».

Και ο ιερός Νικόδημος,

 ερμηνευτής των ιερών κανόνων λέγει: Δεν φροντίζειν ο Χριστός και η Εκκλησία δια τοιαύτην παρατήρησιν χρόνων και ημερών πάρεξ δια μοναχήν ομόνοιαν και ειρήνην. Τι λοιπόν αναφέρεις Αγίας Συνόδους και Αγίους Πατέρας ακμάσαντας προ χιλίων ετών δια να στηρίξεις την πλάνην σου δια το παλαιόν και το οποίον λατρεύεις ως Θεόν δια να μην είπω και περισσότερον, εφ' όσον παραδέχεσαι και πιστεύεις, ότι χωρίς το παλαιόν εορτολόγιον ούτε μυστήριον τελείται.

Άρα δέχεσαι ότι το Πανάγιον Πνεύμα δια να τελειώσει μυστήριον πρέπει να έχει συνεπίκουρον και το άγιον παλαιόν ημερολόγιον!!! Φευ, της πλάνης και κακοδαιμονίας!!! "

(ht.ps://www.impantokratoros.gr/5E7030DC.el.aspx)

“Κατά την Δευτέρα παρουσία θα μας εξετάση ο Κύριος, εάν κάναμε έργα της πίστεως και της αγάπης προς Αυτόν και τον πλησίον, εάν δηλαδή αγαπήσαμε τους πτωχούς και τους ελεήσαμε. Δεν θα μας ερωτήση ποιο ημερολόγιο εφυλάξαμε. Οι Άγιοι Πάντες δεν αγίασαν, διότι εφύλαξαν το παλαιό ημερολόγιο, αλλά διότι επίστευσαν και αγάπησαν τον Θεό και τον πλησίον τους σαν τους εαυτούς τους. Βέβαια είναι αλήθεια ότι η αλλαγή του ημερολογίου επέφερε σύγχυσι και διαίρεσι στην Εκκλησία, και την κατάργησι, πότε-πότε κατά καιρούς, της νηστείας των Αγίων Αποστόλων. Δεν έπεται όμως με αυτό ότι οι νεοημ/γίται αρνήθηκαν τον Χριστό ή ότι το νέο ημερολόγιο θα τους σώση, καθώς μερικοί από τους παλαιοημερολογίτες αποδίδουν τέτοιε δύναμι στο παλαιό, ελπίζοντες ότι θα σωθούν αρκεί να είναι παλαιοημερολογίτες, και ότι με αυτό έχουν προεξοφλήση την γνησιότητα της ορθοδόξου πίστεως.”

(ht.ps://www.impantokratoros.gr/F3861B84.el.aspx) 

Η πολεμική μεταξύ των παρατάξεων των Γ. Ο. Χ.

" Το μίσος και η πολεμική μεταξύ των ''εκκλησιών" αυτών είναι πραγματικά απερίγραπτο.

Κάθε "εκκλησία" (Γ. Ο. Χ.) θεωρεί, ότι οι υπόλοιπες δεν είναι τίποτα, δεν έχουν αποστολική διαδοχή, δεν έχουν ιερωσύνη, δεν σώζουν, δεν έχουν έγκυρα μυστήρια.

Για τον λόγον αυτό οι (Γ. Ο. Χ.) τελούν αναμυρώσεις στους πιστούς ή ακόμη αναχειροτονίες στους ιερείς και επισκόπους των άλλων παρατάξεων, κατά την προσχώρηση τους στην δική τους παράταξη, όπως δηλαδή θα έπρατταν σε περιπτώσεις αιρετικών, που επιστρέφουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πολύ συχνά άλλωστε, οι διάφορες παρατάξεις αλληλοϋβρίζονται ως αιρετικές ψευδοεκκλησίες και εξαπολύουν εκατέρωθεν φρικτούς αναθεματισμούς.

Ειναι χαρακτηριστικά , τα όσα διακηρύττει η Χρυσοστομική παράταξις:

«Όσο είναι κακό να ενωθούν όλες οι ψευδοεκκλησίες των αιρετικών, παπικών, προτεσταντών κλπ, σε μια «εκκλησία» που τάχα θα είναι η «Εκκλησία του Χριστού», άλλο τόσο είναι κακό και το να ενωθούν οι ψευδοεκκλησίες των Γ. Ο. Χ. με την αληθή Ορθόδοξη (Χρυσοστομική ) Εκκλησία».

(Το σχίσμα του ζηλωτικού παλαιοημερολογιτισμού, Αρχ. Βασιλείου Παπαδάκη).

Τι λένε οι Ιεροί Κανόνες περί Σχίσματος και Σχισματικών. 

Ερμηνεία υπό Αγίου Νικοδήμου Αποστολικός Κανών λα'.

"Διά τούτο και ο παρών Αποστολικός κανών διορίζεται ούτως˙ «Όποιος Πρεσβύτερος ήθελε καταφρονήση τον εδικόν του Επίσκοπον, και χωρίς να γνωρίσει αυτόν πως σφάλλει φανερά, ή εις την ευσέβειαν, ή εις την δικαιοσύνην, ταυτόν ειπείν, χωρις να γνωρίσει αυτόν πως είναι φανερά ή αιρετικός ή άδικος, ηθελε συμμαζώνη κατ΄ ιδίαν τους Χριστιανούς, και κτίσας άλλην εκκλησίαν ήθελε λειτουργεί εις αυτήν ξεχωριστά, χωρίς την άδειαν και γνώμην του Επισκόπου του, ο τοιούτος ως φίλαρχος, ας καθαιρείται˙ επειδή ως τύραννος με βίαν και τυραννίαν, ζητεί να σφετερίσει την ανήκουσαν εξουσίαν τω Επισκόπω του. Αλλά και όσοι μεν άλλοι κληρικοί συμφωνήσουν με αυτόν εις την τοιαύτην αποστασίαν, ας καθαίρονται παρομοίως και αυτοί˙ όσοι δε λαϊκοί ας αφορίζονται»".

Ερμηνεία υπό Αγίου Νικοδήμου Κανών Α΄ Μεγάλου Βασιλείου.

"Σχισματικοί δε, ονομάζονται εκείνοι όπου διαφέρονται προς την Καθολικήν Εκκλησίαν, όχι δια δόγματα Πίστεως, αλλά δια κάποια ζητήματα εκκλησιαστικά και ευκολοϊάτρευτα...

Και απλώς όλοι οι Σχισματικοί, ερχόμενοι εις την Καθολικήν Εκκλησίαν, να βαπτίζονται, επειδή οι πρώτοι Ιερωμένοι των Σχισματικών είχον μέν το χάρισμα του να χειροτονούν και του να βαπτίζουν από την Εκκλησίαν...

Αφ' ου δε μίαν φοράν εσχίσθησαν από το όλον σώμα της Εκκλησίας, έχασαν αυτό και δεν ημπορούν πλέον να βαπτίσουν άλλους ή να χειροτονήσουν και απλώς να δώσουν χάριν, την οποίαν δια του σχίσματος εστερήθησαν· όθεν και οι παρ' αυτών βαπτιζόμενοι λογίζονται ότι από λαϊκούς εβαπτίσθησαν, διο και χρειάζονται να βαπτισθούν.”

Υποσημειώσεις, Ιερό Πηδάλιο Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.

“Σημείωσε όμως κατά τον Δοσίθεον ότι και η παρασυναγωγή είδος εστι σχίσματος, άνευ αιρέσεως, αγκαλά και αυτό κακώς διηρημένων και διαμένων, εις αίρεσιν μεταγίνεται...

Διο και ο ΣΤ' Κανών της Β' με τους αιρετικούς συναριθμεί τους υγιά μέν έχοντας πίστιν, κεχωρισμένους δε όντας, και κατά των Κανονικών Επισκόπων φατρίας κατ' ιδίαν συνάγοντας...

Οι δε Σχισματικοί σχισματοαιρετικοί εισί, καθ' ότι ο Αυγουστίνος λέγει, ότι δεν είναι κανένα σχίσμα, ειμή πρότερον αίρεσιν αναπλάση, ίνα ορθώς δόξη της Εκκλησίας χωρισθήναι...

Το σχίσμα κακώς διαμένον, γίνεται αίρεσις, ή καταφέρεται εις αίρεσιν, ει και τους Σχισματικούς κυρίως, ουχ η διάφορος πίστις ποιεί αλλά η διαρρηχθείσα της κοινωνίας συντροφιά... "

Το πόσο σοβαρό είναι το Σχίσμα μας το εξηγεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

"Μηδέ ημέρας και καιρούς και ενιαυτούς παρατηρώμεν , αλλά πανταχού τη Εκκλησία μετ' ακριβείας επώμεθα, την αγάπην και την ειρήνην προτιμώντες απάντων.

Ει γαρ και εσφάλλετο η Εκκλησία, ου τοσούτον κατόρθωμα απο της των χρόνων ακριβείας ην, όσον έγκλημα απο της διαιρέσεως και του σχίσματος τούτου...

Ουδέν ούτως παροξύνει τον Θεόν, ως το Εκκλησίαν διαιρεθήναι...

Ουδε μαρτυρίου αίμα ταύτην δύνασθαι εξαλείφειν την αμαρτίαν έφησεν''.

Η Συνοδική Επιτροπή επί των Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων της Εκκλησίας της Ελλάδος αναφέρει μέσω του γραμματέως της π. Γεωργίου Φραγκιαδάκη, τον Ιανουάριο του 2006:

"Τά Μυστήρια τῶν Παλαιοημερολογιτῶν θεωροῦνται ὡς μή γενόμενα καί θά πρέπει νά ἐπαναλαμβάνονται ἐξ ὑπαρχῆς. Τοῦτο ἰσχύει καί προκειμένου περί μιᾶς ὁμάδας ἀδελφῶν, πού ζήτησαν ἐπανένταξη μετά τοῦ «Ἱερέως» των στήν Ἐκκλησία. Τά στοιχεῖα πού προσκομίσθησαν στήν Ἱερά Σύνοδο γιά τήν Κανονικότητα τῆς Ἱερωσύνης τοῦ Ἱερέως δέν εἶναι ἐπαρκῆ. Ἔχουμε συνεπῶς ἀμφισβήτηση τῆς Χειροτονίας καί στήν περίπτωση αὐτή ἰσχύει ἡ μέ ἀρ. 1027/6367/765/21-6-1996 Ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ Χειροτονία πρέπει νά τελεῖται ἐξ ὑπαρχῆς ἀπό Κανονικό Ἐπίσκοπο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τό ἴδιο θά μποροῦσε νά ἰσχύσει καί γιά τό Βάπτισμα τῶν μελῶν τῆς ὁμάδας αὐτῆς. Ὅμως ἡ Ἱερά Σύνοδος, κατ’ ἄκραν ἐπιείκειαν καί ἐφαρμόζοντας τήν Ἐκκλησιαστική Οἰκονομία, δέχτηκε φιλανθρώπως τήν εἰσδοχή τῆς Ὁμάδος στήν Ἐκκλησία διά Χρίσεως Ἁγίου Μύρου. Ἡ Ἱερά Σύνοδος προχώρησε σέ ἕνα ἀκόμη βῆμα, ἄξιο ἀναφορᾶς. Ἐπέτρεψε στήν ὁμάδα αὐτή τή χρήση τοῦ μή διορθωμένου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, ὥστε νά μήν ἀποκοποῦν ἀπό τίς συνήθειές τους ἡλικιωμένα κυρίως πρόσωπα.”

Τώρα, αν κάποιοι νομίζουν ότι είναι πιο άγιοι από τους Αγίους, πιο σοφοί από τους Σοφούς, και πιο διακριτικοί από τους Διακριτικούς, συν Θεώ θα τους επισημάνουμε, ότι οι Άγιοι Πατέρες λέγουν, ότι αυτό που νομίζουμε ότι έχουμε ,είναι και το εμπόδιο να το αποκτήσουμε.

Διότι αληθινή ευσέβεια είναι το "μη προς τους Θεοφόρους Πατέρας αμφισβητείν". 

(Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς). 

Βασίλειος

Ιωάννα

Αποτειχισμένοι Αγγλίας

http://agonasax.blogspot.gr

Η ψυχή πάσχει μαζί με το σώμα, ενώ το σώμα δεν πάσχει μαζί με την ψυχή...

Η ψυχή πάσχει μαζί με το σώμα, ενώ το σώμα δεν πάσχει μαζί με την ψυχή. Λόγου χάρη, όταν κόβεται το σώμα, υποφέρει και η ψυχή. Όταν το σώμα είναι δυνατό και γερό, συνευχαριστιέται το παθητικό μέρος της ψυχής.

Όταν όμως σκέφτεται η ψυχή, δεν σκέφτεται και το σώμα, αλλά μένει μόνο του κατά μέρος, γιατί η σκέψη είναι ιδιότητα της ψυχής.

Όπως και η άγνοια, η υπερηφάνεια, η απιστία, η πλεονεξία, το μίσος, ο φθόνος, η οργή, η αδιαφορία, η κενοδοξία, η επιθυμία της τιμής, η διχόνοια και η αίσθηση του καλού.
'Ολα αυτά τα ενεργεί η ψυχή. 

Μέγας Αντώνιος

http://amartolon-sotiria.blogspot.gr

«Ορθόδοξα» Οικουμενιστικά οράματα: Εύχεται την ανακαίνιση της Ορθοδοξίας μέσω του Διαφωτισμού

Οι Οικουμενιστές αγάπησαν μία γυναίκα πιο μοντέρνα, αφού η Εκκλησία μας τους φαίνεται παραδοσιακή 

κι οπισθοδρομική!

«Και η Ορθοδοξία θα βιώσει έναν διαφωτισμό»!

Ο καθηγητής θρησκειολογίας Βασίλειος Μακρίδης, ο οποίος είναι ερευνητής στο πανεπιστήμιο του Έρφουρτ, πιστός στα οικουμενιστικά ιδεώδη, εύχεται σε συνέντευξή του στο γερμανικό ραδιόφωνο, την ανακαίνιση της Ορθοδοξίας μέσω του Διαφωτισμού (ἐδῶ).

Αποσπάσματα της συνέντευξης σε μετάφραση από τα Γερμανικά:

«Οι Ορθόδοξοι της Διασποράς αναπτύσσονται σε μία προοδευτική κατεύθυνση. Ας μην ξεχνάμε, ότι υπάρχουν και πολλοί προσήλυτοι σε αυτές τις κοινότητες, που φέρνουν καινούργια στοιχεία στο παιχνίδι....

Ο Διαφωτισμός αποτελεί για την Δυτική Χριστιανοσύνη μία σπουδαία τομή... Οι δύο εκκλησίες της Δύσης είναι λοιπόν μεταδιαφωτισμικές εκκλησίες. Ο Διαφωτισμός ήταν σίγουρα γι’ αυτές μία δύσκολη εμπειρία, αλλά την επεξεργάστηκαν με την απαιτούμενη κριτική σκέψη και τελικά επέκυψε κάτι θετικό για την μεταγενέστερη ανάπτυξή και την ταυτότητά τους. Οι Ορθόδοξοι δεν το έχουν πράξει ακόμα... Ο Διαφωτισμός είναι μία σημαντική εποχή και οι Ορθόδοξοι χρειάζονται μία κριτική αντιμετώπισή του μέσα στα πλαίσια της μοντέρνας εποχής. Υπάρχουν όλο και πιο πολλοί Ορθόδοξοι που εύχονται μία επίκαιρη προσαρμογή της Ορθοδοξίας στις απαιτήσεις των μοντέρνων καιρών...

Για πολλούς Ορθόδοξους η Δύση αποτελεί τον χώρο της πτώσης...

Οι 1,8 – 1,9 εκατομύρια της Γερμανίας είναι συχνά πιο φιλελεύθεροι από τις μητρικές τους Εκκλησίες…».

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ἡ «ἑνότητα» τῶν Οἰκουμενιστῶν δὲν εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας

Μία ἀπὸ τὶς πιὸ γνωστὲς διαστροφὲς καὶ παραχαράξεις τῶν Οἰκουμενιστῶν σὲ βάρος τῆς Μίας Ἀληθείας εἶναι τὸ μήνυμα τους γιὰ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα. Τὸ μήνυμα τους αὐτὸ ἐκφράζεται συνήθως μὲ τὴν ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ συνολικὸ κείμενο καὶ νόημα εὐαγγελικὴ ἔκφραση «ἵνα ἓν ὦσιν». Διαφημίζοντας καὶ προσφέροντας τὴν πολυπόθητη γιὰ τὸν μεταμοντέρνο, παθολογικὰ ἀνασφαλὴ καὶ κατακερματισμένο σὲ πάμπολλες ἀτομικότητες ἄνθρωπο ἑνότητα —κατὰ παράδοξο τρόπο οἱ πρόγονοί μας, ἂν καὶ παλαιότεροι, δὲν θυσίαζαν τὴν Ἀλήθεια στὸν βωμὸ τῆς ἑνότητας— ἔχουν καταφέρει νὰ σπρώξουν τὸ ποίμνιο σὲ μία λατρεία καὶ ἄκριτη ὑπέρασπιση της, ἀκόμα κι ἂν τὸ θυσιαζόμενο στὸν βωμό της διακύβευμα εἶναι ἡ ὑπεράσπιση τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του. 

Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἡ ἑνότητα τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι μία παραγωγὴ διχασμοῦ τῶν πιστῶν σὲ πολλοὺς ἑνωτικοὺς καὶ σὲ λίγους ἀνθενωτικούς. Ἂν καὶ αὐτοὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ μᾶς φαίνονται γνωστοὶ καὶ μᾶς γεννοῦν συνειρμοὺς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ παρελθόντος, ἔχουν πάρει σήμερα τὴν γνωστὴ οἰκουμενιστικὴ καὶ ἐσχατολογικὴ χροιά (δὲν ἀναφέρονται δηλ. μόνο στὴν προσπάθεια ἑνότητας μὲ τὸν Παπισμό) περιλαμβάνοντας τὴν ἑνότητα πρώτα μὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ μελλοντικὰ μὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες.

Τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς «ἑνωτικῆς» πλάνης εἶναι πολλά. Τὸ κυριώτερο ὅμως —ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς ἔλλειψης κατήχησης ἀπὸ τοὺς ποιμένες— εἶναι ἡ ἄγνοια τῶν πιστῶν ὡς πρὸς τὴν φύση καὶ τὴν σημασία τῆς ἑνότητας στὴν Ἐκκλησία.

Ἑνότητα γιὰ τὴν Ἐκκλησία (βλ. καὶ Κωνσταντῖνο Μουρατίδη, «Ἡ οὐσία καὶ τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας», σελ. 180-182) σημαίνει πρῶτον τὴν παραδοχὴ ἀπὸ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας —ἄνευ ἐξαιρέσεως— τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν, ποὺ μᾶς ἀπεκάλυψε ὁ Χριστός, κήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ διατύπωσαν καὶ ἑρμήνευσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι μὲ τοὺς ἀνάλογους ὅρους. 

«Εἰς τὴν ἑνότητα, φησί, τῆς πίστεως. Τοὐτέστιν, ἕως ἂν δειχθῶμεν ἅπαντες μίαν πίστιν ἔχοντες. Τοῦτο γάρ ἐστιν ἑνότης πίστεως, ὅταν πάντες ἓν ὦμεν, ὅταν πάντες ὁμοίως τὸν σύνδεσμον ἐπιγινώσκωμεν» (Ἰω. Χρυσόστομος, Εἰς Ἐφεσ. ὁμιλ. 11,3. P.G. 62, 83). Ἐδῶ ἐμφανίζεται κατὰ παράδοξο ἀλλὰ καὶ μοναδικὸ τρόπο καὶ ἡ ἀληθινὴ ἔννοια καὶ σημασία τῆς διαφορετικότητας: Ὁ κάθε ξεχωριστὸς καὶ μοναδικὸς ὡς πρὸς τὴν δημιουργία του ἀπὸ τὸν Θεὸ ἄνθρωπος, ἐλευθέρως καὶ οἰκειοθελῶς, μὴ ζητῶν τὰ ἑαυτοῦ καὶ πρωτοκαθεδρίες, διακονῶν καὶ μὴ διακονούμενος, ὑποτάσσει τὸ Ἐγώ του στὴν ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια καὶ στὴν αὐθεντία τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγ. Πατέρων καὶ τῶν ὅρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ γινόμενος ἓν σῶμα μὲ τοὺς ἀδελφούς του, ζεῖ μαζί τους τὸ θαῦμα τῆς Μίας Ἐκκλησίας. 

Ἰδίως οἱ ὅροι τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι γιὰ τὸν Ἅγιο Χρυσόστομο «τὸ στερρὸν καὶ ἀσάλευτον» (Ἰω. Χρυσόστομος, Ρωμ. ὁμιλ. 32, 1 P.G. 52, 402), αὐτὸ ποὺ δὲν κλονίζεται, δὲν παραλάσσεται ἀνάλογα τὶς ἐπικρατοῦσες συνθῆκες καὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀναιρεθεῖ ἀκόμα καὶ γιὰ χάρη τῆς ἑνότητας, ἐπειδὴ ἡ ἀναίρεση αὐτὴ ἀντὶ γιὰ ἑνότητα θὰ φέρει διχασμό. «Ἡ δὲ διχοστασία πόθεν. Ἀπὸ τῶν δογμάτων τῶν παρὰ τὴν διδαχὴν τῶν ἀποστόλων» (Ἰω. Χρυσόστομος, Ρωμ. ὁμιλ. 32, 1. P.G. 60, 675). 

Δηλαδὴ ἡ ἑνότητα εἶναι ἀγώνας ἐφαρμογῆς τῶν Ἐντολῶν, ἀγώνας ταυτίσεως μὲ τὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστιν», ἀγώνας πρωτίστως γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἑνότητας πίστεως ποὺ μᾶς χαρίζει ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· μ’ ἕνα λόγο ἑνότητα μὲ τὴν Ἀλήθεια! Ὅταν πληγώνεται καὶ λίγο ἔστω αὐτὴ ἡ ἑνότητα Ἀληθείας καὶ Πίστεως, τότε οὐδεμία ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα εἶναι δυνατὸν νὰ εὐδοκιμήσει. Κάθε ἄλλου εἴδους ἑνότητα εἶναι θνησιγενής, προσωρινή, ἀτελέσφορη, καταδικασμένη νὰ διαλυθεῖ ἀργὰ ἢ γρήγορα. Μιὰ τέτοια διχαστικὴ ἑνότητα, εἶναι καὶ ἡ ἑνότητα ποὺ ἐπιζητοῦν οἱ Οἰκουμενιστές, ἀφοῦ ἡ αἱρετικὴ πίστη καὶ οἱ κακόδοξες πρακτικές τους διαφέρουν ἀπὸ αὐτὲς τῶν Πατέρων, τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἁγίων, ἀπὸ τὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσα τοῖς ἁγίοις πίστιν» (Ἰούδα, 3).

Μετὰ τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως ἀκολουθεῖ ἡ ἑνότητα στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, μία ἑνότητα τόσο μεταξὺ πιστῶν καὶ Θεοῦ, ὅσο καὶ μεταξὺ τῶν πιστῶν τῶν ἴδιων. Ἡ ἑνότητα αὐτὴ ἀποδεικνύει καὶ τὸν θεανθρώπινο χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀποτελοῦν τελετουργίες σωτηρίας ἢ ἐξαγιασμοῦ ἰδιωτικοῦ χαρακτῆρα. Τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, παρότι ἀόρατα καὶ ἀθέατα, εἶναι ἡ αἰσθητὴ ἀπόδειξη τῆς ἐνέργειας τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος, εἶναι οἱ θεοδώρητες πράξεις μετάδοσης τῆς οὐράνιας εὐλογίας, ποὺ μεταμορφώνουν τὸν πιστὸ ἄνθρωπο καὶ τὸν καθιστοῦν μέτοχο τῆς καινῆς κτίσης καὶ τῆς τρισηλίου Θεότητας. 

Ἰδίως τὸ Βάπτισμα ποὺ ἐνσωματώνει τὸν πιστὸ στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ Θεία Κοινωνία —μὲ τὴν ὁποία ἑνωνόμαστε μὲ τὸν Χριστό καὶ τὸ σῶμα Του δηλ. τὴν Ἐκκλησία ὁλόκληρη— ἀποδεικνύουν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Στὸν Χριστὸ βαπτιζόμαστε, στὸν Χριστὸ κοινωνοῦμε καὶ ἑνωνόμαστε μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, μὲ ὅλους τοὺς ἀδελφούς μας Ὀρθόδοξους. Στὸ Ἅγιο Βάπτισμα καὶ στὸ κέντρο ἀναφορᾶς τῆς ἑνότητας, τὴν Θεία Κοινωνία ὁ αὐτοεγκλωβισμὸς τοῦ ἀτόμου μετατρέπεται σὲ ἕνωση μὲ ὁλόκληρη τὴν κτίση. Σὲ αὐτὰ ἐπιτέλους βρίσκει ἡ ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου γιὰ ἑνότητα τὴν ἀπόλυτη ἀπάντησή της. Ἔχοντας τὸν ἀκρογωνιαῖο λῖθο, τὸν Χριστὸ ὡς θεμέλιο γινόμαστε ὅλοι λίθοι, ὀργανικὰ ἐντεταγμένοι, ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἰκοδομεῖται ἡ Ἐκκλησία ὡς ἕνα σῶμα, τὸ ὁποῖο ποτὲ δὲν θὰ συντριβεῖ δὲν θὰ ἡττηθεῖ. Ὅσοι λίθοι κι ἂν ἀφαιρεθοῦν ἡ Ἐκκλησία δὲν καταρρέει, διότι ἀκριβῶς στηρίζεται σὲ αὐτὸν τὸν Ἕνα λίθο, τὸν Χριστό. «Αὕτη γὰρ ἡ τράπεζα τῆς ψυχῆς ἡμῶν τὰ νεῦρα, τῆς διανοίας ὁ σύνδεσμος, τῆς παρρησίας ἡ ὑπόθεσις, ἡ ἐλπίς, ἡ σωτηρία, τὸ φῶς, ἡ ζωή» (Χρυσοστόμου Ἰω., Εἰς Α΄ Κορ. ὁμιλ. 24, 5. P.G. 61, 205).

Ὅλα αὐτὰ ὅμως εἶναι ξένα γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστές. Αὐτοὶ καταλαβαίνουν τὴν «ἑνότητα» ὡς μία σπιριτουαλίστικη ὑπόθεση ὑπαρξιακῶν ἀναγκῶν καὶ φιλοσοφικῶν ἀναζητήσεων, ὡς μία κοινωνικὴ ἀνθρωπίνου χαρακτῆρα ἀναγκαιότητα μὲ ἀνθρωπιστικὲς προεκτάσεις, ὡς τὸ ἀποτέλεσμα μίας ἐξισωτικῆς πορείας, ἡ ὁποία ἀναγείρεται ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τῶν καιρῶν, τῆς νέας ἐποχῆς. Εἶναι μία ἑνότητα πτώσης καὶ ὄχι ἀνάνηψης καὶ ἀνύψωσης. Σὲ αὐτὴν τὴν ἑνότητα τὸ Ἐγὼ δὲν ὑποτάσσεται, ἀλλὰ ἀντιθέτως βρίσκει τὴν ἀπόλυτη ἔκφραση του, τὸ ἄτομο δὲν γίνεται ἕνα μὲ τὸ σῶμα ἀλλὰ ἀποτελεῖ τὸ καθένα δικό του σῶμα, ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς ἀλλὰ ὁ Ἐπίσκοπος, οἱ ὅροι τῶν Συνόδων δὲν εἶναι «στερροὶ καὶ ἀσάλευτοι» ἀλλὰ μεταβλητοὶ καὶ προσασμοστοί. Γι’ αὐτὸ αὐτοὶ ἔφτιαξαν τὴν δική τους «Νέα Ἐκκλησία» μὲ ἄλλους λίθους, ἡ ὁποία φυσικὰ θὰ συντριβεῖ μιᾶς καὶ ἀποδοκίμασαν τὴν Μία «κεφαλὴ γωνίας». Ἡ ἑνότητα τῶν Οἰκουμενιστῶν μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἡ «ἑνότητα» τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι μία προσποιητὴ σ]την πραγματικότητα διχαστικὴ ἑνότητα, ἡ ὁποία ἔχει ὡς μόνο σκοπὸ τὸν διχασμὸ τῶν πιστῶν καὶ τὴν κατάργηση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Ἐμεῖς ὡς πιστοὶ πρέπει ἐπιτέλους νὰ ἀποφασίσουμε ἂν θέλουμε τὴν ἑνότητα ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεὸ ἡ αὐτὴ ποὺ μᾶς ἑνώνει μ’ Αὐτόν. 

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Φώτισε Κύριε τις σκοτισμένες διάνοιες μας...

Φώτισε, Κύριε, τὶς σκοτισμένες διάνοιές μας. Ἐλευθέρωσέ τες ἀπὸ τὰ φιλόσαρκα φρονήματα. Γέμισε τὴν καρδιά μας μὲ τὴν πανευφρόσυνη λύπη σου. Γιατὶ μ᾿ αὐτὴ βρίσκουμε τὸν μυστικὸ δρόμο ποὺ μᾶς φέρνει σὲ Σένα, κι ὄχι μὲ τὶς ἀπατηλὲς σοφίες τοῦ κόσμου τούτου.

Ἡ λύπη τῆς διανοίας εἶναι θυμίαμα εὔοσμο, ποὺ ἀνεβαίνει πρὸς τὸν θρόνο σου. Αὐτὴ ἀνοίγει τὴν κλεισμένη πύλη, γιὰ νὰ μπεῖ ἡ ψυχή μας στὴ χώρα τῶν μυστηρίων Σου. Γιὰ τοῦτο εἶπες· «μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται. Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται».

φ. κόντογλου

iereasanatolikisekklisias.blogspot.com

Για να ξεκινήσουμε τη μέρα μας όμορφα...

Να ξεκινάς την ημέρα σου σαν Σεραφείμ στην προσευχή, σαν Χερουβίμ στις πράξεις και σαν Αγγελος στη συμπεριφορά σου. 

Στάρετς Αντωνίου της ’Οπτινα

http://dakriametanoias.blogspot.gr/

Ο Θεός θά σοῦ βάλει λόγια στό στόμα σου καί θά μιλήσεις καταλλήλως!!!

Κάποιος Χριστιανός βρέθηκε κάποτε σέ ἕνα κύκλο προτεσταντῶν, οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦσαν τήν Παναγία καί ἔλεγαν, ὅτι δέν εἶναι Ἁγία. 

Ὁ Ὀρθόδοξος αἰσθάνθηκε πολύ ἄσχημα, ἀλλά δέν ἦταν πνευματικά τόσο καταρτισμένος, ὥστε νά τούς ἀπαντήσει καταλλήλως. 

Προσευχήθηκε λοιπόν στό Θεό νά τόν βοηθήσει, ἔστω κάτι νά πεῖ, γιατί ὁ ἴδιος δέν ἤξερε τί ἔπρεπε νά κάνει. 

Τότε,σάν νά ἄρχισε κάποιος νά τοῦ μιλάει ἀπό μέσα του, ρώτησε τούς προτεστάντες:

-Σέ ποιό Ὄρος ἔγινε ἡ μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ;

- Στό Ὄρος Θαβώρ ἀπάντησαν ἐκεῖνοι. 

-Καί γιατί ὀνομάστηκε Ἅγιο, τό Ὄρος αὐτό, ξαναρώτησε ὁ Ὀρθόδοξος.

- Γιατί πάτησε ἐκεῖ ὁ Χριστός, ἀπάντησαν ἐκεῖνοι.

-Καί δέν εἶναι Ἁγία ἡ Παναγία, πού εἶχε 9 μῆνες τό Χριστό στήν κοιλιά της, ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ Ὀρθοδόξου.

Αὐτό εἶναι! Μοῦ ἔχει συμβεῖ καί ἐμένα. Ὅταν δέν γνωρίζουμε τί πρέπει νά ποῦμε σέ μιά περίσταση, προσευχόμενοι στό Θεό μέ πίστη καί ταπείνωση (κάνοντας μιά μικρή προσευχή μέσα μας), ὁ Θεός θά σοῦ βάλει λόγια στό στόμα σου καί θά μιλήσεις καταλλήλως, ἀκόμα καί ἄν δέν εἶσαι γνώστης τοῦ ἀντικειμένου!!!. 

Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας

http://amartolon-sotiria.blogspot.gr

Ως την τελευταία σου αναπνοή

Όλες οι αμαρτίες και τα πάθη είναι έτοιμα να εισβάλουν στη ψυχή. Αγωνίζου εναντίον τους άγρυπνα και με γενναιότητα ως την τελευταία σου αναπνοή. Τις αμαρτίες και τα πάθη σου να τα βλέπεις σαν όνειρα της φαντασίας σου, σαν απάτη των πονηρών πνευμάτων.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

http://www.pemptousia.gr/