.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ο παλαιός και νέος χρόνος.



Ὁ καιρὸς εἶναι ἕνα πρᾶγμα ἄπιαστο καὶ κατὰ βάθος ἀκατανόητο.
Τὸ μυαλό μας κ᾿ ἡ καρδιά μας τὸν νοιώθουνε ἀπὸ τὶς ἀλλαγὲς ποὺ γίνονται στὸν κόσμο. Μὰ κάποιες ἀλλαγὲς μπορεῖ νὰ γίνουνε πολὺ γρήγορα, ἀπὸ μιὰ μέρα σὲ ἄλλη, ὅπως ἡ παραμόρφωση τοῦ ἄνθρωπου ποὺ γίνεται ἀπὸ τὴν ἀρρώστεια, ἢ ἕνας ξαφνικὸς θάνατος ποὺ μέσα σὲ μιὰ στιγμὴ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἕνα ἀγνώριστο κουφάρι.
Τὸν καιρὸ τὸν νοιώθουμε πιὸ δυνατὰ ἀπὸ τὸ πάλιωμα κι ἀπὸ τὸ γῆρας, ποὺ ἀλλάζουνε τὰ νεαρὰ καὶ τὰ ζωντανὰ πλάσματα, κι αὐτὴ τὴν ἀλλαγὴ τὴν καταλαβαίνουμε σκληρά. Τὸν νοιώθουμε κι ἀπὸ τὴν καινούργα σκέψη τοῦ κόσμου, μὰ πιὸ δυνατὰ τὸν νοιώθουμε ἀπὸ τὴ φθορά· καὶ τὸν νοιώθουμε ἀπ᾿αὐτὴ πιὸ δυνατά, γιατὶ πονᾶμε, κι ὁ πόνος εἶναι πιὸ βαθὺς ἀπὸ τὴ χαρά.
Γι᾿ αὐτὸ στεκόμαστε περίφοβοι μπροστά στὸν καινούργιο χρόνο, μπροστὰ σ᾿ ἕνα τεχνητὸ χώρισμα, ποὺ βάλαμε στὸ πέλαγος τοῦ καιροῦ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, σὰν νὰ μὴν εἶναι ἡ κάθε μέρα ἀρχὴ καινούργιου χρόνου. Σ᾿ αὐτὸν τὸν ἀτελείωτον ὠκεανὸν δὲν ὑπάρχει μήτε νησί, μήτε στεριὰ γιὰ νὰ ἀράξεις. Τὰ ρεύματα σέρνουνε τὸ καράβι σου μέρα-νύχτα καὶ τὸ πᾶνε παραπέρα, εἴτε θέλεις εἴτε δὲν θέλεις, ὣς ποὺ νὰ σὲπετάξουνε ἀπάνω σὲ μιὰ ξέρα, ἢνὰ σὲ πᾶνε σ᾿ ἕνα λιμάνι ἀπ᾿ ὅπου δὲν θὰ ξαναβγεῖς πιά…
Γύρω μας τὰ πάντα ἀλλάζουνε, μέρα μὲ τὴν μέρα. Τὰ πρόσωπα παραμορφώνουνται, τὰ κορμιὰ σακατεύουνται, τὰ μάτια θολώνουνε, ὅλα βουλιάζουνε μέσα σ᾿ ἕνα βουβὸ χάος. Ἡ φθορά! Καὶπιὸ ζωηρὰ μᾶς χτυπᾶ αὐτὸτὸ ξέφτισμα τοῦ κόσμου καὶ μᾶς κάνει νὰ συλλογισθοῦμε τὴ ματαιότητά μας στὴν ἀρχὴ τοῦ καινούργιου χρόνου.
Οἱ Ρωμαῖοι παριστάνανε τὸν πρῶτο μήνα μὲ τὴ ζωγραφιὰ τοῦ Ἰανοῦ ποὺ εἶχε δυὸ πρόσωπα, ὁποὺ ἤτανε γυρισμένα ἀπὸ τὶς δυὸ μεριές, (κι ἀπ᾿αὐτό, τὸν βγάλανε Ἰανουάριο). Τὸ ἕνα πρόσωπο ποὺ παρίστανε τὸν περασμένο χρόνο ἤτανε γερασμένο, καὶ τ᾿ἄλλο ποὺ παρίστανε τὸν καινούργιο χρόνο ἤτανε νεαρό. Οἱ πιὸ πολλοὶ ποὺ μιλᾶνε γιὰ τὴν πρωτοχρονιά, σᾶς δείχνουνε τὸ νεαρὸ πρόσωπο. Ἐγὼ σᾶς δείχνω τὸ γέρικο. Δὲν τὸ κάνω γιὰ νὰ σᾶς κακοκαρδίσω, ἀλλὰ γιατὶ πιστεύω πὼς ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ξεγελιέται, ἀλλὰ ποὺ βλέπει τὴν ἀδυναμία του καὶ τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου, εἶναι κερδισμένος, ἐπειδὴ γίνεται πιὸ χριστιανός, δὲν παραδίνεται στὶς ἡδονὲς ποὺ χαλᾶνε τὴν ψυχή του, λιγοστεύει τὸν ἐγωισμό του, συμπονᾶ τοὺς δυστυχισμένους, ταπεινώνεται, συντρίβεται, ἀποζητᾶ προστασία κι ἁπλώνει τὰ χέρια του στὸν Χριστὸ ποὺ εἶναι ὁ Ἄφθαρτος, ποὺ δίνει τὴν ἀφθαρσία, (Α´ Τιμοθ. α´ 17), ὁ Βράχος (Α´ Κορινθ. ι´, 4), ὁ Πρῶτος καὶ ὁἜσχατος (Ἄποκαλ. β´, 8), ὁῬυόμενος (Ρωμ. ια´, 26), χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνες (Ἑβρ. ιγ´, 8), καὶ ποὺ εἶπε: «Ἐγὼεἰμὶ ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ´, 6), «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή». (Ἰω. ια´, 25). «Ἐγὼ εἰμὶ τὸΑ καὶ τὸ Ω, ἀρχὴ καὶ τέλος» (Ἀποκαλ. α´, 8), « Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. κη´, 18), «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται» (Ἰω. ια´, 26).

Φώτης Κόντογλου

Να είμαστε δυνατοί στους πειρασμούς της ζωής



Ας μην ανησυχούμε λοιπόν, ας μην αδημονούμε όταν μας έρχονται πειρασμοί. Γιατί, αν ο χρυσοχόος γνωρίζει πόσο χρόνο πρέπει ν' αφήσει το χρυσάφι στο καμίνι και πότε να το βγάλει και δεν το αφήνει να μένει στη φωτιά μέχρι να καταστραφεί και να κατακαεί, πολύ περισσότερο το ξέρει αυτό ο Θεός και, όταν δει ότι γίναμε πιο καθαροί, μας ελευθερώνει από τους πειρασμούς, ώστε να μην ανατραπούμε και πέσουμε από το πλήθος των κακών. Ας μη δυσανασχετούμε λοιπόν, ας μη γινόμαστε μικρόψυχοι όταν μας έρθει κάτι από τα απροσδόκητα, αλλά ας αφήνουμε αυτόν που τα ξέρει καλά αυτά να δοκιμάζει στη φωτιά την ψυχή μας, όσο καιρό θέλει. Γιατί το κάνει αυτό για το συμφέρον και το κέρδος εκείνων που δοκιμάζονται.
Γι' αυτό και κάποιος σοφός συμβουλεύει λέγοντας "παιδί μου,αν έρχεσαι να υπηρετήσεις το Θεό, ετοίμασε την ψυχή σου για πειρασμό, κάνε δίκαιη την καρδιά σου, δείξε υπομονή και μην υποχωρήσεις σε περίοδο δυσκολιών" (Σοφ. Σειρ. β 1-2). 
Άφησε σ' αυτόν, λέγει τα πάντα, γιατί γνωρίζει καλά πότε πρέπει να μας βγάλει από το καμίνι των συμφορών. Πρέπει λοιπόν σε όλες τις περιπτώσεις να τα αφήνουμε σ' αυτόν και πάντοτε να τον ευχαριστούμε και όλα να τα υποφέρουμε με ευγνωμοσύνη, είτε μας ευεργετεί, είτε μας τιμωρεί, επειδή και αυτό είναι ένα είδος ευεργεσίας. Γι' αυτό και ο γιατρός όχι μόνο όταν λούζει και δίνει τροφή και βγάζει τον άρρωστο στους κήπους, αλλά και όταν τον καυτηριάζει και τον χειρουργεί, είναι το ίδιο γιατρός. Και ο πατέρας επίσης, όχι μόνο όταν φροντίζει τον υιόν του, αλλά και όταν τον χτυπάει, το ίδιο είναι πατέρας, και μάλιστα όχι λιγότερο απ' ο,τι είναι όταν τον επαινεί.
Γνωρίζοντας λοιπόν ότι ο Θεός είναι περισσότερο φιλόστοργος απ' όλους τους γιατρούς, μην εξετάζεις με περιέργεια, ούτε να ζητάς απ' αυτόν λόγο για θεραπεία, αλλ' είτε θέλει να μας ανακουφίσει είτε να μας τιμωρήσει, ας του παραδίδουμε τον εαυτό μας το ίδιο και στα δύο. Γιατί και με τα δύο μας επαναφέρει στην υγεία και στο να γίνουμε δικοί του, και γνωρίζει αυτά που ο καθένας μας έχει ανάγκη και τι συμφέρει στον καθένα και πως και με ποιό τρόπο πρέπει να σωθούμε, και μας οδηγεί σ' αυτόν το δρόμο. Ας ακολουθούμε λοιπόν εκείνο που αυτός προστάζει και ας μην εξετάζουμε τίποτε με λεπτομέρεια, είτε μας προστάζει να βαδίζουμε σε άνετο και εύκολο δρόμο είτε σε δύσκολο και σκληρό, όπως ακριβώς λοιπόν έκαμε και στον παράλητο αυτόν. Ένα λοιπόν είδος ευεργεσίας ήταν αυτό, το ότι καθαρίζει δηλαδή την ψυχή του τόσο πολύ καιρό, αφού την παρέδωσε σαν σε κάποιο χωνευτήρι στη φωτιά των πειρασμών. Και δεύτερο είδος, όχι μικρότερο από το πρώτο, το ότι είναι παρών σ' αυτούς τους πειρασμούς, παρέχοντάς του πολλή παρηγοριά. Αυτός ήταν που τον στήριζε και τον συγκρατούσε και τον βοηθούσε και δεν τον άφηνε να πέσει."
"Γι' αυτό και ο Παύλος λέγει "πιστός δε θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν" (Α Κορ. ι 13). 
Όχι μόνο, λέγει, δεν αφήνει να έρθει επάνωμας δοκιμασία ανώτερη από τις δυνάμεις μας, αλλά και σ' αυτή τη σύμφωνη με τις δυνάμεις μας δοκιμασία είναι παρών, υποστηρίζοντας και ενισχύοντάς μας, όταν πρώτα εμείς προσφέρουμε τα δικά μας, δηλαδή προθυμία, ελπίδα σ' αυτόν, ευχαριστία, καρτερία, υπομονή. Γιατί όχι μόνο στους κινδύνους που είναι ανώτεροι από τις δυνάμεις μας, αλλά και σ' αυτούς που είναι σύμφωνοι με τις δυνάμεις μας χρειαζόμαστε τη βοήθεια του Θεού, αν θέλουμε να σταθούμε γενναία. Αλλού πάλι λέγει "όπως συμμετέχουμε με το παραπάνω στα παθήματα του Χριστού, έτσι και η ενίσχυση του Χριστού γίνεται σε μας με το παραπάνω για να μπορούμε και μεις με τον ίδιο τρόπο, που μας ενισχύει οΘεός, να ενθαρρύνουμε όσους περνούν κάθε είδος θλίψης" (Β Κορ. α 5. 4). Ώστε εκείνος που τον ενίσχυσε και αυτόν είναι ο ίδιος που επέτρεψε τον πειρασμό να έρθει εναντίον του"

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Σ’ ἕναν ἀτομιστή γιά τόν «κίνδυνο» τῆς εὐτυχίας.



Βλέπεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο και ακόμα βεβαιώνεις πως την ευτυχία σου την έφτιαξες μόνος σου, χωρίς τον Θεό και τους ανθρώπους. Γι’ αυτό απωθείς την άποψη που πρεσβεύουμε, ότι δηλαδή κάθε άνθρωπος χρωστά προσευχή στον Θεό και ελεημοσύνη στον πλησίον του. «Ούτε προσευχές στον Θεό ούτε ελεημοσύνη στον πλησίον», λες και μ’ αυτό τείνεις να θεωρείς τον εαυτό σου ευτυχισμένο.
Για μένα πράγματι είναι αδύνατον να σκεφθώ την ευτυχία έξω από τον Θεό και τους ανθρώπους. Νομίζω ότι ούτε καν άγγιξες την ευτυχία αλλά συγχέεις τα φαινόμενα και αποκαλείς ευτυχία την ανέμελη επιβίωση. Μάζεψες πολλά από εκείνα που μπορεί να δώσει η γη, χόρτασες και ήπιες και νομίζεις ότι δεν σου χρειάζεται κανείς από τον περίγυρο.
Γνώριζε όμως πάνω απ’ όλα, ότι η γη δεν δίνει τίποτα σε κανέναν χωρίς την εντολή του θεού. Και όσα σου έδωσε στα έδωσε κατ’ εντολή του Θεού. Μια βαθύτερη αντίληψη μας διδάσκει ότι εμείς δεν έχουμε στην πραγματικότητα τίποτα δικό μας, που να διαρκεί σ’ αυτόν τον κόσμο. Όλα είναι έωλα και δανεισμένα-γρήγορα φεύγουν και έρχονται σαν στρόβιλος. Η υγεία, η δύναμη, η ομορφιά, η ιδιοκτησία, η τιμή, η εξουσία, η μεγάλη γνώση, το καλλιτεχνικό ταλέντο, όλα τα χαρίσματα είναι δώρα
Και η δοκιμασία με την οποία ο Δημιουργός εξετάζει τους ανθρώπους έχει σχέση με την πίστη, το έλεος, τον σεβασμό και κάθε καλό χαρακτηριστικό. Η δοκιμασία έγκειται στο να καταδείξει δύο πράγματα: 
Πρώτον, αν ο άνθρωπος γνωρίζει από πού του δόθηκε το όποιο χάρισμα, και δεύτερον, αν αποδίδει δόξα και ευχαριστία στον Δωροδότη του. 
Άκου αυτή τη φοβερή συμβουλή του μεγάλου προφήτη Ιερεμία που φωνάζει: «δότε τῷΚυρίῳ Θεῷ ὑμῶν δόξαν πρὸ τοῦ συσκοτάσαι» ( Ιερ. 13, 16 ). Άρχισε και συ γρήγορα να δοξάζεις τον θεό και να Τον ευχαριστείς πριν πέσει το σκοτάδι στη ζωή σου. Γιατί όταν έρθει το σκοτάδι, τα βάσανα, η ταλαιπωρία και η αρρώστια, η πτώση και η τρέλα, τι θα κάνεις τότε; Ποιόν θα παρακαλέσεις; Και ποιος από τους ανθρώπους θα σε ελεήσει αφού εσύ ήσουν χωρίς ίχνος ελεημοσύνης;
Για να μην πέσει στη ζωή σου φοβερό και βαρύ σκοτάδι άκουσε και θυμήσου αυτές τις άγιες λέξεις της Βίβλου: «Οὐ λιμοκτονήσει Κύριος ψυχὴν δικαίαν, ζωὴν δὲ ἀσεβῶν ἀνατρέψει.» ( Παρ. Σολ. 10, 3 ) .

«ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»Εκδόσεις «εν πλώ»

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr

Βαρύ το σακί...



Τέτοιες μέρες δεν μπορώ να ξεχάσω έναν δάσκαλο που είχα γνωρίσει στα νιάτα μου.
Καλή του ώρα όπου κι αν είναι τώρα…
Τέλος πάντων.
Θυμάμαι λοιπόν, όταν μια φορά είχαμε κουβεντιάσει για το πόσο απαραίτητο είναι να μην κρατάμε θυμό μέσα μας αλλά να κοιτάμε πως θα απαλλαγούμε από αυτόν, μας έβαλε να το δούμε αυτό πρακτικά.
- Αύριο, μας είχε πει, να φέρετε όλοι στο σχολείο μια πλαστική σακούλα και ένα μικρό σακί με πατάτες.
Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι αλλά είχαμε μάθει πως δεν αστειεύεται με κάτι τέτοια. Έτσι την άλλη μέρα είχε ο καθένας μας ο,τι μας είχε ζητήσει.
Τότε εκείνος λέει:
- Κάθε φορά που αποφασίζετε να μην συγχωρέστε κάποιον, να παίρνετε μια πατάτα, να γράφετε πάνω της το όνομα εκείνου και την ημερομηνία και να την βάζετε μέσα στην πλαστική σακούλα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που μερικές σακούλες ήταν αρκετά βαριές.
Μας είπε επίσης αυτή την σακούλα να την κουβαλάμε μαζί μας, όπου κι αν πηγαίνουμε. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο σχολείο, στα ψώνια παντού. Καταλαβαίνεις γιατί έτσι;
Μ' αυτό τον τρόπο ήθελε να μας δείξει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το βάρος που κουβαλάμε. Να έχουμε επίγνωση κάθε στιγμή. Να το έχουμε μαζί μας ακόμα και στα μέρη που είναι κάπως… καθως πρέπει. Για φαντάσου τώρα να έχεις μια σακούλα με πατάτες στην disco.
Όπως επίσης φαντάσου ότι αρκετές από αυτές τις πατάτες είχαν αρχίσει να σαπίζουν. Για να μας θυμίζουν το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε για τον αρνητισμό και τον πόνο μέσα μας, όταν δεν αποφασίζουμε να συγχωρούμε.
Πάρα πολλές φορές σκεφτόμαστε πως το να συγχωρήσουμε κάποιον είναι ένα δώρο που του κάνουμε. Θαρρώ πως είναι το αντίθετο. Είναι δώρο στον εαυτό μας. Απαλλασσόμαστε από ένα περιττό βάρος.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις κάποιον θυμήσου:
"Δεν είναι ήδη αρκετά βαριά η σακούλα σου;"

"Προσευχηθείτε πρώτα και μετά πάρτε τα άλλα μέτρα, αλλά κρατήστε το βλέμμα σας στο Θεό."



“Μόνο προσευχή μπορώ να κάνω πλέον…”

Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό από άλλους ή το έχουμε πει και οι ίδιοι; Είναι αλήθεια: ΜΟΝΟ προσευχή μπορούμε να κάνουμε… αλλά συνήθως δεν το λέμε μ’ αυτή την έννοια.

Συνήθως, υπάρχει ένας στεναγμός, ένα ανασήκωμα των ώμων και μετά λέμε “καλά, μόνο προσευχή μπορώ να κάνω πλέον”. Αφού πρώτα έχουμε ψάξει κάθε κοσμική και ανθρώπινη λύση για το κάθε πρόβλημα: προβληματικές σχέσεις, ασθένειες, μοναξιά, προβλήματα στη σχολή, παρανοήσεις μεταξύ των φίλων ή της οικογένειας, κ.λ.π. Αν και ίσως να μην είναι αυτή η πρόθεση εκείνου που το λέει, αυτό συχνά μεταφράζεται ως εξής: “Κοίτα, εγώ, με την πανσοφία μου, τις απέραντες ικανότητες και δεξιότητές μου, έκανα ό,τι ήταν δυνατόν για να το λύσω αυτό το πρόβλημα και τίποτα δεν πέτυχε. Οπότε, Κύριε, ίσως, λέω ίσως, Εσύ μπορείς να κάνεις κάτι. Έχω εξαντλήσει όλες μου τις δυνάμεις και δεν έχω πια πού αλλού να καταφύγω”.

Η αλήθεια είναι ότι ΜΟΝΟ προσευχή μπορούμε να κάνουμε. Είναι το ισχυρότερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας, για τους αγαπημένους μας και για τον κόσμο. Αν έχουμε συνεχώς το Θεό ενώπιον μας και στρεφόμαστε σ’ αυτόν για τα πάντα, τότε ακολουθούμε τη σωστή σειρά. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι θα κάτσουμε κάτω και δε θα κάνουμε τίποτα. Όχι. Πρέπει να έρθουμε σε τέτοια συνεργασία με το Θεό: ο άνθρωπος τεντώνει το χέρι του από τη γη και ο Θεός κλίνει από τον ουρανό. Πρέπει, βέβαια, να κάνουμε αυτό που μας αντιστοιχεί, αλλά πρέπει να αντιστρέψουμε το σύστημα με το οποίο χειριζόμαστε τις καταστάσεις: πρώτα στρεφόμαστε στο Θεό και έπειτα με Αυτόν πάντα στην καρδιά μας και τα χείλη μας, ψάχνουμε τη βοήθεια στα μέσα που Εκείνος μάς έχει δώσει. Το δύσκολο κομμάτι είναι να τα αφήσουμε όλα στα χέρια του Θεού πρώτα και έπειτα να δουλέψουμε μαζί Του.

Ένα τέτοιο παράδειγμα βλέπουμε στις ορθόδοξες χώρες, ιδιαίτερα στις εκκλησίες που έχουν ολόσωμα λείψανα Αγίων. Οι φοιτητές έρχονται στο ναό από πολύ νωρίς το πρωί πριν το μάθημα για να προσκυνήσουν τα λείψανα και προσεύχονται σε αυτά, ειδικά τις μέρες μιας δύσκολης εξέτασης. Σίγουρα, ο φοιτητής έχει μελετήσει σκληρά για τις εξετάσεις, αλλά ξέρει ότι χωρίς τη βοήθεια του Κυρίου, αυτό είναι μάταιο. “ Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες, εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων (Ψαλμ. 128, 1) .

Ο Γέρων Κλεόπας συμβούλευε πάντα τους ανθρώπους: όταν η μητέρα σας, το παιδί σας, ο σύζυγός σας, οποιοσδήποτε είναι άρρωστος, καλέστε πρώτα τον ιερέα, όχι το γιατρό! Η εκκλησία έχει προσευχές για ό,τι μπορείτε να φανταστείτε και αυτές οι προσευχές είναι πολύ αποτελεσματικές. Στραφείτε, πρώτα, σ’ αυτές τις προσευχές και έπειτα προχωρήστε. Εάν χτίζετε σπίτι υπάρχει ευχή για την έναρξη αυτής της απόπειρας, για τα ταξίδια υπάρχουν ευχές, για τη μελέτη υπάρχουν ευχές… Κάτι που βεβαιώνει το όφελος αυτών των προσευχών εδώ στο μοναστήρι σχετίζεται με τα κοτόπουλα ελευθέρας βοσκής που έχουμε. Πολλοί μάς ρωτάνε πώς και τα κοτόπουλα δεν έχουν γίνει θήραμα για τα πολλά αρπακτικά ζώα που περιπλανώνται στο κοντινό δάσος. Η απάντηση: κάθε χρόνο, στη γιορτή του αγίου Βλασίου, προστάτη των οικόσιτων ζώων, γυρνάμε το κοτέτσι με τον ιερέα, τραγουδώντας το τροπάρι του ιερομάρτυρος και έτσι τα κοτόπουλα παίρνουν ευλογία. Αν, κάποια στιγμή, μια-δυο κότες εξαφανιστούν (πράγμα που στα έξι χρόνια έχει συμβεί περίπου τρεις φορές), κλειδώνουμε τις υπόλοιπες στο μαντρί για μερικές εβδομάδες, ενώ συνεχίζουμε να προσευχόμαστε στον άγιο Βλάσιο να μας προστατέψει ξανά.

Προσευχηθείτε πρώτα και μετά πάρτε τα άλλα μέτρα, αλλά κρατήστε το βλέμμα σας στο Θεό.

Στην πραγματικότητα, η προσευχή είναι ένα μόνο μέρος μιας μικρής τριάδας: δεν περιορίζεται μόνο στο να ζητάμε από το Θεό να εκπληρωθεί το αίτημά μας. Τα άλλα δύο μέρη αυτής της μικρής τριάδας είναι η ελεημοσύνη και η νηστεία. Στις παραδοσιακά ορθόδοξες χώρες, είναι πολύ κοινό να συναντήσεις κάποιον που, είτε κάνει μια προσφορά σε μια εκκλησία, είτε σε κάποιον που έχει ανάγκη, ακόμη και κάποιον άγνωστο στο δρόμο και λέει “σε παρακαλώ, δέξου αυτό εδώ. Ο αδελφός μου είναι άρρωστος και χρειάζεται το έλεός Του”. Το ενδιαφέρον είναι ότι η απάντηση από τον παραλήπτη δεν είναι “ευχαριστώ”, αλλά “ας το πάρει ο Θεός”. Βέβαια, αυτό αποτελεί μέρος της προσευχής των ανθρώπων για να ελεηθεί ο αγαπημένος τους. Αυτή η προσφορά είναι μια θυσία και είναι το δεύτερο μέρος της τριάδας.

Η προσφορά μιας θυσίας ως ικεσία στην προσευχή είναι, βεβαίως, βιβλική συνήθεια. Στην Παλαιά Διαθήκη, το σφάγιο ήταν πάντα ένα νεαρό ζώο που ήταν πεντακάθαρο. Αλλά μήπως υπάρχει πολυτιμότερη θυσία σε όλη την Ιστορία από όταν ο ίδιος ο Κύριός μας θυσίασε τον εαυτό Του επάνω στο σταυρό για τη σωτηρία μας; Όταν προσευχόμαστε με την καρδιά μας στο Θεό και του ζητάμε να μας βοηθήσει, πρέπει επίσης να προσφέρουμε ό,τι θυσία μπορούμε. Αυτό είναι ένας καθαρισμός του εαυτού μας, τον οποίο βεβαίως τον δέχεται ο Κύριος. Όποια κι αν είναι η ελεημοσύνη μας (οικονομική, υλική, εργασίας, κ.λ.π.), πρέπει να είναι πραγματικά μια θυσία, και όχι απλά από το πλεόνασμά μας.

Το τρίτο μέρος αυτής της μικρής τριάδας είναι η νηστεία. Όταν έχουμε μεγάλη ανάγκη του θείου ελέους, προσευχόμαστε, θυσιάζουμε, και πέρα από τις ορισμένες ημέρες και περιόδους, προσθέτουμε κι άλλη νηστεία. Πολλοί γέροντες συμβουλεύουν τους ανθρώπους που βρίσκονται σε τέτοια ανάγκη να προσθέσουν τη Δευτέρα σαν ημέρα νηστείας, ή να μην τρώνε τίποτα κάθε μέρα μέχρι το μεσημέρι.

Αυτή η νηστεία και η ελεημοσύνη, μαζί με την προσευχή, μας βοηθούν επίσης να γνωρίσουμε τις αμαρτίες μας. Οι άγιοι Πατέρες μάς λένε ότι τα δεινά, οι δοκιμασίες και οι ασθένειες μάς συμβαίνουν για έναν από τους εξής τρεις λόγους: είτε από το διάβολο για να μας οδηγήσει μακριά από το Θεό, είτε από τον ίδιο το Θεό για να μας ξυπνήσει και να μας επαναπροσανατολίσει εκεί όπου ανήκουμε, είτε από τις αμαρτίες μας. Στη σύγχρονη κοινωνία, έχουμε χάσει τη διάθεση να παραδεχτούμε ότι κάτι μας συμβαίνει εξαιτίας των δικών μας πράξεων ή λαθών. Πάντα πρόκειται για το σφάλμα κάποιου άλλου, ποτέ το δικό μας. Η αλήθεια είναι ότι αμαρτάνοντας όχι μόνο φέρνουμε δοκιμασίες στον εαυτό μας, αλλά μπορεί να κάνουμε και τους άλλους να υποφέρουν. Η σύμπασα κτίση έπεσε και υπέφερε, και συνεχίζει να υποφέρει, εξαιτίας των δικών μας αμαρτιών. Οι αμαρτίες μας έχουν και αιώνιες και πρόσκαιρες συνέπειες, αλλά ξέρουμε επίσης ότι με την αληθινή μετάνοια και εξομολόγηση αυτές οι συνέπειες μειώνονται και συχνά εξαλείφονται.

Έτσι, εν μέσω δοκιμασιών, αναγκών και ταραχών, ας προσευχηθούμε πρώτα, ας δώσουμε ελεημοσύνες θυσίας και ας νηστέψουμε, εξετάζοντας τις δικές μας αμαρτίες, καθώς ικετεύουμε το Θεό να μας δώσει ό,τι είναι καλό και αναγκαίο για τις ψυχές μας, για τους αγαπημένους μας, για τον κόσμο. Ο Θεός πράγματι απαντά σε αυτές τις προσευχές… αλλά όχι πάντα με τον τρόπο που θέλουμε. Οι τρόποι Του σίγουρα δεν είναι σαν τους δικούς μας, και το μυαλό μας δεν μπορεί να κατανοήσει ή να εξιχνιάσει την κρίση Του. Όταν η απάντησή Του στις ικεσίες μας δεν είναι αυτή που θέλουμε, πρέπει και πάλι με ευχαριστία να εμπιστευθούμε το έλεος και την κρίση Του. Γιατί, αν ξανακοιτάξουμε τη ζωή μας και δούμε εκείνες τις φορές που φαινόταν ότι ο Θεός δεν απάντησε την προσευχή μας όπως θέλαμε, σχεδόν πάντα θα δούμε ότι την απάντησε όπως χρειαζόταν για τη σωτηρία μας.

Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Όταν στρεφόμαστε πρώτα στο Θεό και τον έχουμε ενώπιον μας καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, ειδικά σε περιόδους δοκιμασίας, και αναγνωρίζουμε ταπεινά ότι χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, τότε στ’ αλήθεια, δε μας εγκαταλείπει. Πράγματι, θυμηθείτε ότι ΜΟΝΟ προσευχή μπορούμε να κάνουμε: πριν, κατά και μετά από ένα καθήκον, πριν, κατά και μετά από μια δοκιμασία, σ’ όλη μας τη ζωή, εμπιστευόμενοι πλήρως το Θεό.

Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, με τέτοια συνεργασία, τείνοντας το χέρι στο Θεό, ικετεύοντας το έλεός, τη βοήθεια και την καθοδήγησή Του, καθώς εκείνος κλίνει προς το μέρος μας για να πιάσει το τεντωμένο μας χέρι και να μας οδηγήσει στο μονοπάτι της ειρήνης.

περιοδικό “Το Πέπλο” της Ι.Μ. Παναγίας Φοβεράς Προστασίας

http://www.xfd.gr

Μήπως εἶμαι ὑποκριτής;



Ψάξε να βρεις τον εαυτό σου μέσα στο κείμενο εύχομαι να μην τον βρεις… Έχουμε έναν θησαυρό και δεν κάνουμε τίποτα όχι μόνο για να τον μάθουμε αλλά και για να τον ζήσουμε και αυτός δεν είναι άλλος από την Ορθόδοξη αλήθεια. Πάμε να δούμε όμως, πόσο υποκριτές είμαστε. Γεννιόμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, μέσα δηλαδή στην αληθινή πίστη όπου ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, ώστε να μας διδάξει της πνευματικές νουθεσίες για την σωτηρία μας, και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Δεν ερευνούμε γιατί είμαστε Ορθόδοξοι και τι σημαίνει αυτό. Στην συνέχεια της ζωή μας γινόμαστε άθεοι, δωδεκαθεϊστές ή αιρετικοί, έχουμε όμως το βάπτισμα, μπας και η Ορθοδοξία είναι η αλήθεια.
Γιορτάζουμε κοσμικά Χριστούγεννα και Πάσχα.
Πάμε τα Χριστούγεννα στα μπουζούκια, ενώ Χριστούγεννα σημαίνει να συναντήσουμε της ωδές για την αναγγελία γέννησης του θεανθρώπου, δηλαδή στην εκκλησία, αλλά εμείς τα πίνουμε στις πίστες.

Το Πάσχα τρώμε σαν τα μοσχάρια την λαμπρή αντί να αναρωτηθούμε: ο Ιησούς σταυρώθηκε για μένα αλλά γιατί; Γιατί λεμέ καλά Χριστούγεννα; αναρωτηθήκαμε ποτέ; ή Χριστός Ανέστη; τι σημαίνουν αυτές οι μέρες; Αρνούμαστε την εκκλησία, αλλά όταν το παιδί μας πάθει κάτι τρέχουμε στον παπά να μας κάνει ευχέλαιο ή προσπαθούμε σαν τρελοί να μάθουμε για κάποιον άγιο γέροντα ή κάποια προσευχή άγιου για να μας βοηθήσει. Καλά, δεν διερωτήθηκες ποτέ την ώρα που βλέπεις στην κάσα τον πατέρα σου, την μάνα σου, το παιδί σου, τι στο καλό γίνεται μετά; Ανάβεις καντήλι παραφινέλαιου, διοτι απλά λες οτι δεν πειράζει, το ίδιο είναι χωρις να γνωρίζεις φυσικά ότι ο Ιησούς προσευχήθηκε στο κήπο των ελαιών. Στο Χριστό προσφέρεις και καίς αυτό που τρώς, αυτό σημαίνει θυσία και προσφορά, αλλά, μπας και γκρεμιστεί ο Χριστός που εσύ έχεις κεντήσει μέσα σου, αρνείσαι την αλήθεια. Δεν μπορείς να κάνεις νηστεία αλλά κάνεις δίαιτα για να πας Μύκονο το καλοκαίρι και μετά έχεις απαίτηση, αν υπάρχει Χριστός με τα δικά σου δεδομένα, να σε σώσει. Πας και κοινωνάς ανεξομολόγητος θεωρώντας σαν ημιμαθής και ανόητος ότι αμαρτία είναι μόνο αν πυροβολήσεις άνθρωπο και όχι η σαπίλα του εγωϊσμού και τα πλοκάμια του που έχεις μέσα στην καρδιά σου. Θεωρείς ότι ο Θεός είναι παντού και μέσα σου, θεοποιώντας το Εγώ σου και καταδικάζοντας τον εαυτό σου σε απώλεια χωρίς να το συνειδητοποιείς. 
Αρνείσαι τον Χριστό αλλά όταν σου μιλήσουν για διάβολο και σατανισμό κάνεις χιλιόμετρα μακριά, γιατί; τι φοβάσαι; αν αρνείσαι τον Χριστό δεν πιστεύεις και στο διάβολο, τοτε γιατι σε τρομάζει το σκοτός και οι δυνάμεις του; μήπως χτυπάει η συνείδηση μέσα σου και το εγώ σου δεν την ακούει; 
[ ή το αντίθετο, αρνείσαι το Χριστό, αλλά όταν ακούσεις για διάβολο και σατανισμό τεντώνεις τ' αφτιά σου να μη χάσεις ούτε λέξη, γιατί σε γοητεύει το κακό και το σκοτάδι, έστω κι αν κατά βάθος δεν είσαι κακός άνθρωπος (όπως όλοι άλλωστε)].
Κάνεις τον έξυπνο ότι Θεός δεν υπάρχει και άλλα τέτοια, αλλά μόλις σου πει ο γιατρός ότι έχεις 6 μήνες ζωής τότε γυρνάς σαν βρεγμένη γάτα πίσω παρακαλώντας τον να σε κρατήσει ακόμα λίγο για να χορτάσεις την αχόρταγη και αμαρτωλή ζωή σου.
Η Ορθοδοξία γεννήθηκε από την ανάσταση του Θεανθρώπου ενώ οι άλλες θρησκείες – αιρέσεις γεννήθηκαν από την ανοησία των ανθρώπων για να χειραγωγήσουν τον εαυτό τους με προϊόν το Θεό. 
Αρνείσαι το ευαγγέλιο χωρίς να το έχεις διαβάσει έστω μία φορά, αλλά σε κουβέντες περι θρησκείας το παίζεις Ραβίννος Αρχιερέας.
Από την άλλη παίρνεις από το ευαγγέλιο ό,τι σε συμφέρει και το θεωρείς σωστό και ό,τι δεν σε συμφέρει ή το θεωρείς λάθος το βαφτίζεις αλλοίωση των Γραφών δια μέσου των αιώνων. 
Κατηγορείς από τον καναπέ του σπιτιού σου τρώγοντας σουβλάκια τους ιερείς και την εκκλησία σαν Πόντιος Πιλάτος, αλλά για όποιον πάει να κρίνει εσένα γίνεσαι κέρβερος. 
Θεωρείς οτι δεν υπάρχει Ανάσταση αλλά πηγαίνεις σαν Κυρα-κατίνα να πεις το Χριστός Ανέστη και να ντερλικώσεις το αρνί και τα κρασιά στο όνομα του Χριστού αλλά χωρίς Χριστό. 
Όταν βλέπεις ή σου γίνεται θαύμα λές ότι έτυχε, χωρίς να δεις την αιτιοκρατία γιατί και το πώς πέτυχε. Αλλά από την άλλη το δέχεσαι με χαρά. 
Δεν πας να εξομολογηθείς διότι λές ότι το κάνεις μπροστά στις εικόνες, αγνοώντας ότι μια εικόνα δεν μπορεί να μιλήσει και να δώσει την ευχή της συγχώρεσης ενώ ο πνευματικός μπορεί. 
Υπάρχει μια άποψη συνήθως άθεων που αναφέρει ότι “Με βάφτισαν χωρίς να με ρωτήσουν”. Ωραία, τουλάχιστον μάθε γιατί βαφτίστηκες και τι σημαίνει αυτό και μετά μιλάς. Έχεις έφεση στον αρνητισμό και αυτό φαίνεται απο το εξής : Αν δώσεις σε κάποιον 2 βιβλία, που το ένα θα έχει τίτλο “Ποιος ειναι πραγματικά ο Ιησους” και το άλλο “Ο Ιησους δεν υπήρξε”, θα επιλέξει το δεύτερο και αυτό διοτι δεν έχουμε την ταπείνωση να μάθουμε πρώτα κάτι τι ειναι, ώστε να το αρνηθούμε, αλλά ο εγωισμός επιλέγει την οδό του αρνητισμού για να τραφεί και να χορτάσει με αοριστολογίες.
Αγαπητέ αδερφέ μου, Μήπως βρήκες τον εαυτό σου μέσα στο κείμενο; Ο αρθρογράφος τον βρήκε και πολλές φορές μάλιστα μέχρι την ημέρα της μετανοίας του. Μήπως ήρθε η μέρα έστω να ερευνήσεις τα πράγματα; 
Ο Χριστός χτυπάει την πόρτα της καρδιά σου κάθε λεπτό ενώ εσύ ακούς τις σειρήνες της αμαρτίας και τον αγνοείς. Άκουσέ τον. Για ένα πράγμα να είσαι σίγουρος, μόνο κακό δεν μπορεί να σου κάνει. Αντίθετα, θέλει το καλό σου και την σωτηρία σου. Για αυτή την σωτηρία εκατομμύρια των αγιών μαρτύρησαν με χάρα και μάλιστα κάνοντας θαύματα ακόμα και σήμερα. Μήπως ήρθε η ώρα να δεις και άλλες πλευρές της ύπαρξης και να ερευνήσεις αυτές που αγνοείς ή έχεις ελάχιστη γνώση για αυτές; Καλό ταξίδι, αδερφέ, όπως ελεγε και ο πατέρας Παΐσιος ο ίσιος δρόμος ειναι ο ανηφορικός, εμπρός ξεκίνα και ο Κύριος θα σε βοηθά. . . Αμήν 

πhttp://asma-asmaton.blogspot.gr

Οι κανόνες, τα τροπάρια έχουν μέσα θησαυρούς. Σ' αυτά βρίσκομε τούς τρόπους πού μεταχειρίσθηκαν οι άγιοι για ν' αγαπήσουν τον Χριστό και να νικήσουν το κακό




Στενοχωρούμαι, όταν λέγω για τον εαυτό μου, αλλά θέλω να το πω. Όταν ήμουν κοντά στους Γέροντες μου, διψούσα τη μελέτη, αλλά δεν μ' άφηναν, όλο με βάζανε στις δουλειές. Πολλά χρόνια υστερήθηκα τη μελέτη, πού τόσο πολύ μου άρεσε.

Διαβάζοντας το Ψαλτήρι και τούς κανόνες, είχα και ένα μεγάλο κέρδος έμαθα όχι απλώς να διαβάζω, αλλά και τις συμβουλές πού δίνω από κει τις έμαθα. Οι κανόνες, τα τροπάρια έχουν μέσα θησαυρούς. Σ' αυτά βρίσκομε τούς τρόπους πού μεταχειρίσθηκαν οι άγιοι, για ν' αγαπήσουν τον Χριστό και να νικήσουν το κακό. Έχουν ίση αξία με τα βιβλία του Αγίου Ισαάκ, του Αγίου Έφραίμ κ.λπ. Τούς κανόνες των αγίων έγραψαν ό Θεοφάνης, ό Δαμασκηνός και άλλοι άγιοι. Αυτοί εγκωμίαζαν τον άγιο, του οποίου γνώριζαν τα βιώματα, και έδειχναν τρόπους μετανοίας. Άγιοι ήταν αυτοί οι υμνογράφοι. Έβαζαν μέσα εκεί και τα δικά τους συναισθήματα.

Γι' αυτό σάς λέγω, το νου σας στους κανόνες, στ' τροπάρια κ.λπ. Δοθείτε με την ψυχή σας σ' αυτά.' Απολαύστε τα. Εντρυφάτε σ' αυτά. Εύχομαι να τ' αγαπήσετε κι εσείς, όπως κι εγώ. Αλήθεια σάς λέγω δεν τα χορταίνω, όλα μ' αρέσουν να τα θυμάμαι, να τα απαγγέλλω, να τα ψάλλω. Από τους κανόνες πήρα πάρα πολλά. Έτσι τα έζησα από μικρός. Εγώ τόσο τ' αγαπούσα τα τροπάρια, πού με μια δύο φορές πού τα διάβαζα, τα μάθαινα απέξω.

Άλλα δεν είναι σκοπός να τα μάθεις απέξω. Σκοπός είναι να τα κατανοήσεις, να εμβαθύνεις και να ωφεληθείς. Μελετούμε και αποστηθίζομαι τούς κανόνες των αγίων, την Αγία Γραφή και τα βιβλία των Πατέρων, όχι για να βαυκαλιζόμαστε και να αύτοθαυμαζόμαστε λέγοντας πόσα βιβλία διαβάσαμε και πόσα χωρία γνωρίζομε απέξω, ούτε πάλι για να αυξήσαμε τις γνώσεις μας, αλλά για να τα μαθαίνομε και με φόβο Θεού να τα εφαρμόζομαι.

Οι Πατέρες γράφουν τα κείμενα τους και τα τροπάρια με το Πνεύμα το Άγιον γι' αυτό και κάνουν καλλιτεχνήματα. Ή ευχή είναι έργο τους. Κάθε λέξη είναι πελεκημένη. Την τοποθετούν εκεί πού χρειάζεται, ώστε να μην εξέχει. Όπως ό κτίστης, πού θέλει να κτίσει το οικοδόμημα, προσέχει την κάθε πέτρα, που θα τη βάλει, προσέχει το δέσιμο του τοίχου, γιατί αλλιώς θα πέσει, αυτός πού γράφει με την ευχή γράφει με τάξη, με αρμονία, διότι και στην ψυχή του μέσα έχει αυτήν την αρμονία. Όποιος ζει κάτι, το ζει το ενστερνίζεται και αυθόρμητα το γράφει. Σ' αυτόν πού το διαβάζει, πού το ακούει και καταγίνεται με αυτό, έχει μεγάλη απήχηση.

Υπάρχει, όμως, ένας κίνδυνος. Αν δεν προσέξομε, μπορεί να τ' ακούμε και να τα ψάλλομε τυπικά, να τα λέμε και να τ' ακούμε, επειδή πρέπει. Ακούμε πολλές φορές τα ίδια, κουραζόμαστε, δεν μάς αρέσουν και μας έρχεται ή αντίδραση. Μετά καμία ωφέλεια, καμία χαρά. Αρχίζει ή απελπισία και ό διάβολος δεν χάνει την ευκαιρία να κάνει το κακό. Γι' αυτό, προσοχή στην κάθε λέξη. Θέλει θείο έρωτα, ενθουσιασμό.

Όσιος Πορφύριος

«Λόγοι περί πνευματικής ζωής»Ι.Μ.Χρυσοπηγής-Χανιά 2010

Ὁλόκληρη ἡ προσοχή μας στραμμένη πρός στόν Θεό



Η μέριμνά μας θα πρέπει να είναι να κάνουμε τα πάντα προς δόξαν Θεού. Έτσι μας διδάσκει ο Απόστολος Παύλος: «Εἴτε οὖν ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε.»Αν κάνουμε αυτό το πράγμα, δεν πρέπει να ασχολούμαστε με μία αφύσικη αυτοσυγκέντρωση περισσότερο από αυτό που χρειάζεται. Και ιδιαίτερα δεν πρέπει να αυτοσυγκεντρωνόμαστε προς βλάβη της ζωής που μας χάρισε ο Θεός και με την οποία πρέπει να Τον υπηρετούμε και να κερδίσουμε την σωτηρία και την πνευματική μας πρόοδο. Αν λάβουμε υπ’ όψιν το γεγονός ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος , όταν ρωτήθηκε από τους στρατιώτες τί θα έπρεπε να κάνουν για να σωθούν, δεν τους είπε να μην είναι πλέον στρατιώτες, αλλά τί πρέπει να κάνουν ως στρατιώτες. 
Και αν σκεφθούμε ότι ο ίδιος Άγιος, όταν ρωτήθηκε από τους τελώνες τί θα έπρεπε αυτοί να κάνουν, δεν τους απάντησε να πάψουν να είναι τελώνες, αλλά τί θα έπρεπε να κάνουν ως τελώνες: «ἦλθον δὲκαὶτελῶναι βαπτισθῆναι, καὶεἶπον πρὸς αὐτόν· διδάσκαλε, τί ποιήσομεν; ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς· μηδὲν πλέον παρὰτὸ διατεταγμένον ὑμῖν πράσσετε».
Όταν έχουμε μπροστά μας μερικά πράγματα όπως αυτά, δεν πιστεύω ότι υπάρχει λόγος πλέον να ποθούμε κάποια πράγματα τα οποία δε μας τα ζητάει κανείς, δηλαδή να επιδιώκουμε μία αυτοσυγκέντρωση η οποία περισσότερο θα μας ζημίωνε παρά θα μας ωφελούσε.
Θυμάμαι ότι κάποτε, παλιά, διάβασα στο βιβλίο του Rodriguez «Ο δρόμος της χριστιανικής τελείωσης» τη συμβουλή «να κάνεις οποιοδήποτε έργο ωσάν να είναι το τελευταίο σου έργο και το μοναδικό έργο με το οποίο σωζόμαστε». Πιστεύω ότι δε θα μπορούσε να λεχθεί κάτι καλύτερο γι’ αυτούς που έχουν την αποστολή να εκπληρώσουν κάποια έργα στον κοινωνικό βίο.
«Η προσευχή μου είναι να σε φιλοξενώ και να σε ψυχαγωγώ με αγάπη», είπε ένας γέροντας της ερήμου σε έναν αδελφό που του ζητούσε συγχώρηση, γιατί τον καθυστέρησε από την εκπλήρωση του κανόνα της προσευχής του. Το σημαντικό είναι να μεταστρέψουμε όλες μας τις δυνάμεις (ενέργειες, δράσεις) προς δόξαν του Θεού. Αν κάνουμε έτσι, τότε δεν υπάρχει πλέον λόγος να αναλογιζόμαστε κάποιου είδους αυτοσυγκέντρωση πάνω από τη φύση μας, ή να σκεφτόμαστε άλλες δράσεις από αυτές που συνήθως πράττουμε. Σε μία καθηγήτρια μαθηματικών έλεγα κάποτε ότι πρέπει να παραδίδει τα μαθηματικά όπως θα τα παρέδιδε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Πηγή: «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν
Χωρίς φως, φωτισμένος»
Μετάφραση- επιμέλεια:
Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης
Εκδόσεις ΑΘΩΣ


http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr

" Ἄς ἐπιζητήσουμε τά οὐράνια"



" Σ᾿ αὐτή τή γῆ βρισκόμαστε σάν μέσα σέ δεύτερη μητρική κοιλιά. Ὅπως δηλαδή μέσα στή μήτρα τῆς μάνας μας δέν ζούσαμε ὅπως ζοῦμε τώρα οὔτε ἀπολαμβάναμε τίς στερεές τροφές πού τρῶμε τώρα οὔτε καί μπορούσαμε νά κάνουμε ὅ,τι κάνουμε τώρα - κι αὐτό γιατί ἤμασταν μακριά ἀπό τό φῶς τοῦ ἥλιου κι ἀπό κάθε ἄλλο φῶς - καί γενικά, ὅπως τότε στερούμασταν πολλές ἐπίγειες ἀπολαύσεις, ἔτσι καί στόν κόσμο τοῦτο στερούμαστε ὁρισμένα μεγάλα καί θαυμαστά ἀγαθά τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Ἀφοῦ λοιπόν γνωρίσαμε καλά τά ἐπίγεια, ἄς ἐπιζητήσουμε τά οὐράνια. Τίς ἐδῶ τροφές τίς δοκιμάσαμε, ἄς ἐπιθυμήσουμε τίς θεϊκές. Τό ἐπίγειο φῶς τό ἀπολαύσαμε, ἄς ποθήσουμε τόν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης. Ἄς θελήσουμε ν᾿ ἀντικρύσουμε τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, σάν πατρίδα καί μητέρα μας. Τόν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας ἄς τόν ζήσουμε μέ τήν προσδοκία τοῦ οὐρανοῦ, γιά ν᾿ ἀπολαύσουμε καί τά αἰώνια ἀγαθά. 
Ὅπως λοιπόν, τά ἔμβρυα ἀπό ἀτελέστερη τροφή καί μορφή ζωῆς περνοῦν ὕστερα - ἀφοῦ ἀναπτυχθοῦν μέσα στήν μήτρα - σέ τελειότερη (μορφή ζωῆς καί ) διατροφή, ἔτσι καί οἱ δίκαιοι, ἀφοῦ ἀναπτυχθοῦν πνευματικά μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς τους μέσα στόν κόσμο, προχωρῶντας κατά τήν Γραφή "ἐκ δυνάμεως εἰς δύναμιν" (ψαλ. 83 : 8) πηγαίνουν ἔπειτα στήν οὐράνια πολιτεία. Οἱ ἁμαρτωλοί, ἀντίθετα, ὅπως ἀκριβῶς τά ἔμβρυα πού πέθαναν στή μητρική κοιλιά, ἀπό τό ἕνα σκοτάδι παραδίνονται στό ἄλλο, ἐπειδή καί στή γῆ πού βρίσκονται ζοῦν σάν μέσα σέ σκοτάδι, προσκολλημένοι καθώς εἶναι στά γήινα. Ἀλλά καί ὅταν πεθάνουν, σέ πιό σκοτεινούς καί μαύρους τόπους ρίχνονται.
Τρεῖς φορές, θά λέγαμε, γεννιόμαστε. Τήν πρώτη, ὅταν βγαίνουμε ἀπό τούς μητρικούς κόλπους, ὁπότε ἀπό γῆ ἐρχόμαστε πάλι σέ γῆ. 
Μέ τίς ἄλλες δυό γεννήσεις ὅμως ἀνεβαίνουμε ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. Καί ἀπ᾿ αὐτές ἡ μία, πού πραγματοποιεῖται μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, συντελεῖται ἀπό τή θεία Χάρη. Αὐτή τήν ὀνομάζουμε, καί εἶναι πραγματικά, "παλιγγενεσία" (δηλαδή ἀναγέννηση). Ἡ ἄλλη πάλι, συντελεῖται ἀπό τή μετάνοιά μας καί τούς κόπους τῆς ἀρετῆς. Σ᾿ αὐτή βρισκόμαστε τώρα."

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

Τῆς ἁγίας Συγκλητικῆς

Μ. Εὐεργετινός
Ἀπό τό βιβλίο: "Νεώτερα Θαύματα τῆς Παναγίας στή Βαρνάκοβα 
& Ἱστορίες γιά τήν Αἰωνιότητα" Ἐκδόσις: Ἱερᾶς Γυν. Μ. Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2007

Ἀγαπητή μου κόρη Βάλια!Εἶσαι ἕνας στιγμιαῖος στρατοκόπος στή γῆ. Ἐπιστολή ἀπό τόν Ἱερομάρτυρα Ραφαήλ τῆς Ὄπτινα



Αγαπητή μου κόρη Βάλια! Πατρικά σου εύχομαι ειρήνη, υγεία και σωτηρία!... Ίσως δέ θα αγνοείς ότι μετά το Πάσχα αρρώστησα για δύο μήνες έως θανάτου. Μετά από ένα άγιο ευχέλαιο άρχισα να καλυτερεύω κάπως. Οι αρρώστιες κι οι δοκιμασίες είναι η επίγεια μοίρα μας. Μ' αυτές καθαριζόμαστε από τις αμαρτίες μας, όπως ο χρυσός στο χωνευτήρι- με αυτές το πνεύμα μας ηρεμεί και γινόμαστε τέλειοι. Η πίστη μας ενισχύεται, αναγνωρίζουμε πόσο ασήμαντοι κι αδύναμοι είμαστε, πόσο σύντομο είναι το ταξίδι μας στη γη.

Οι δοκιμασίες κι οι αρρώστιες μας λένε και μας υπενθυμίζουν. όπως παλιότερα με τα στόματα των προφητών: Άνθρωπε: μη σκλαβώνεσαι, μη παρασύρεσαι (όπως τα μικρά παιδιά στα παιχνίδια τους) με τα παροδικά κάλλη αυτού του κόσμου. 

Είσαι ένας στιγμιαίος στρατοκόπος στη γη. 

Η ζωή σου είναι ένα σύντομο όνειρο. Εκεί. πέρα από το κατώφλι του τάφου σου σέ περιμένει ή αιωνιότητα.

Είσαι η κορωνίδα της δημιουργίας στη γη.

Είσαι μια αντανάκλαση της θεότητας.

Η ψυχή σου είναι αθάνατη, όπως αθάνατος είναι κι ο Δημιουργός της. Ζήσε συνετά, ανθρώπινα.

Προσπάθησε να ετοιμάσεις έναν τόπο για σένα, άξιο της κλήσης σου. Προορισμός σου είναι ο ουρανός, ο παράδεισος. Συντροφιά σου εκεί θα είναι οι άγγελοι κι οι άγιοι πάντες!!!

Χαίρομαι πού υποσχέθηκες να τηρήσεις τις συμβουλές μου - είναι ειλικρινείς, όπως οι ευχές του πατέρα προς το αγαπημένο του παιδί. Μη στενοχωριέσαι για μικροπράγματα. Να ενισχύσεις το νευρικό σου σύστημα και τον οργανισμό σου κι ή οικογένεια σου θα βρει τη χαρά και την ειρήνη... Να ζεις ειρηνικά κι εύχομαι ο Κύριος να σ' ευλογήσει με χαρά κι όλα τα αγαθά!

Βάλια! Το καθήκον της ανατροφής των παιδιών πέφτει κυρίως σέ σένα.

Να καθοδηγήσεις το νου και τη θέληση τους προς την τιμιότητα, την καλοσύνη και την αλήθεια. Είσαι μητέρα. Είσαι ή πρώτη πού είδες το χαμόγελο τους, η πρώτη πού άκουσες τα ψελλίσματά τους, την πρώτη λέξη τους, πού είναι ότι πιο ευχάριστο για σένα: «Μαμά!»

Η μητρική, τρυφερή και στοργική καρδιά σου είναι πιο ικανή και πιο ειδική από κάθε «ψυχολόγο ή ψυχίατρο», για να πιάνει και να παρατηρεί όλες τις κινήσεις της ψυχής και της καρδιάς τους και να τούς καθοδηγεί στο δρόμο της αλήθειας και του αγαθού.

Ό πατέρας είναι άπλα για την πειθαρχία. Μόνο η προσεχτική κι επιτήδεια ανατροφή των παιδιών από τη μητέρα έχει χαρίσει στην ανθρωπότητα μεγάλους ανθρώπους.

Φρόντισε με τη ζωή σου να είσαι ανεπίληπτο υπόδειγμα στα παιδιά σου τόσο με τις πράξεις όσο και με τα λόγια σου. Τα παιδιά είναι όπως το πιο ευαίσθητο φωτογραφικό φιλμ. Τα πάντα εκεί τυπώνονται γρήγορα κι ανεξίτηλα. Πολλοί γονείς παραπονούνται για τα παιδιά τους. Να το θυμάσαι αυτό αγαπητή μου.

Δεν είναι πολύς καιρός πού στην Τούλα ένας φρεσκοπαντρεμένος νεαρός μηχανικός περπατούσε μέσα σ' ένα κοιμητήριο μαζί με τη νεαρή αγαπημένη σύζυγό του και της είπε χαριεντιζόμενος: «Γυναίκα! Κοίταξε πόσο γοητευτική είναι αύτη η γωνίτσα - αυτός ο μικρός χώρος εδώ! Όταν πεθάνω, το δίχως άλλο να με θάψεις έδώ».

Από το γλυκό πρόσωπο της νεαρής συζύγου πέρασε μια σκιά και σκοτείνιασε.. Κοίταξε το σύζυγό της με μάτια γεμάτα δάκρυα και του είπε επιτιμητικά: «Γιατί με στενοχωρείς με τέτοιες μαύρες σκέψεις, τώρα πού μόλις ξεκινάμε την κοινή ζωή μας;»

Λίγες μέρες αργότερα το νέο άντρα τον έβαλαν στη θέση πού διάλεξε. Έτσι είναι η ζωή μας.

ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΡΑΦΑΗΛ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νικήσει τὸν ἑαυτό του, εἶναι ὁ μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας καὶ τροπαιοφόρος καὶ νικηφόρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ!



Ὁ ἄνθρωπος, ἐφόσον ζεῖ, πρέπει πάντοτε νὰ ἀγωνίζεται.
Καὶ ὁ πρῶτος ἀγώνας εἶναι νὰ νικήσει τὸν ἑαυτό του.

Ὁ πρῶτος καὶ ὁ κυριότερος ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ὁ διάβολος, ὄχι.

Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν ἑαυτό του ἐπίβουλος.
Καὶ τοῦτο διότι δὲν ἀκούει τὸν ἄλλον, ἀκούει τί τὸν λέει ὁ λογισμός του.

Ἐνῶ ἔχουμε τόσους ἁγίους Πατέρες νὰ τοὺς μιμηθοῦμε διαβάζοντας τὰ συγγράματά τους, ἐντούτοις ὅμως τὸ ἐγὼ μᾶς κυριεύει πολλὲς φορές. 

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νικήσει τὸν ἑαυτό του, εἶναι ὁ μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας καὶ τροπαιοφόρος καὶ νικηφόρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ!

Γέρων Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης

Ο χρόνος και ο χώρος χωρίς Χριστό είναι τρομακτικά φορτία!



Όταν από τον χρόνο αφαιρεθεί η αμαρτία και ο θάνατος, τότε ο χρόνος γίνεται ένα θαυμάσιο προοίμιο στη θεία αιωνιότητα, μία εξοχή εισαγωγή στη θεανθρωπότητα, σύμφωνα με τον παναληθινό λόγο του Αιωνίου, του Θεανθρώπου: «Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον»(Ίωάν. 6,47).
Η πικρία του χρόνου προέρχεται από τον θάνατο και την αμαρτία και γίνεται γλυκύς ο χρόνος με την αθανασία και την αναμαρτησία. Χωρίς τον Χριστό, τον Μόνο Παντοδύναμο, ο χρόνος είναι ένα βαρύ φορτίο. Μαζί Του γίνεται ελαφρό.
Άλλα και ο παράδοξος δίδυμος αδελφός του χρόνου, ο χώρος, με ότι περικλείει μέσα του, και αυτός με όλο το βάρος του πιέζει και συντρίβει τον άνθρωπο. Φοβερό λοιπόν και τρομακτικό είναι το φορτίο του άνθρωπου• βαρύς και ακανθώδης ο ζυγός του.
«Μόνον με τη βοήθεια του πανάγαθου και παντοδυνάμου Θεανθρώπου ο ζυγός αυτός γίνεται «χρηστός» και το φορτίο «ελαφρόν». Κατά τον αληθινό λόγο της Αλήθειας: «Ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί»(Ματθ. 11,30).

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Δεν ξέρει ο Θεός και ξέρεις εσύ… Άντε μη βαρέσω…




-Μα, επέμενα εγώ, δύσκολο είναι να μην στενοχωριέσαι στις θλίψεις, στις δυσκολίες...
-Α, δεν με ακούς εσύ. Εγώ βαράω. Μάθε να έχεις εμπιστοσύνη στο Θεό. Δεν ξέρει ο Θεός και ξέρεις εσύ. Αν ο Θεός στο επιτρέπει αυτό είναι επειδή είναι προς όφελος της σωτηρίας της ψυχής σου. Άντε μη βαρέσω.

Πατήρ Ισίδωρος Φιλοθεΐτης (ο τυφλός)

Περί τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας καί τῶν καρπῶν της



Η αληθινή μετάνοια καθιστά καθαρό τον νου εκείνου που μετανοεί , λέει ο σοφός Δίδυμος.
Επίσης, ο άγιος Νείλος λέει ότι η αγαθή μεταμέλεια έχει μεγάλη δύναμη για τη σωτηρία, γι’ αυτό και πρέπει συνεχώς να την καλλιεργούμε , ώστε να σωθούμε και να μη χαθούμε, γιατί όταν επιστρέψεις και στενάξεις, τότε θα σωθείς, καθώς λέει ο προφήτης Ησαΐας: «Η κατά Θεόν λύπη οδηγεί στη μετάνοια και κατεργάζεται έτσι τη σωτηρία». Κανείς δεν θα χαθεί, εάν ωφελείται από το δραστικό φάρμακο της μετάνοιας.
Ο δε θείος Χρυσόστομος λέει: «Η μετάνοια γίνεται πρόξενος της βασιλείας των ουρανών , είσοδος στον Παράδεισο και απόλαυση αιώνιας ευδαιμονίας. Αυτός που μετανόησε για τα δεινά που έπραξε, ακόμη κι αν δεν δείξει μετάνοια άξια των αμαρτημάτων του, έχει από τον Θεό ανταπόδοση γι’ αυτήν τη μετάνοια που επέδειξε».
Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς τονίζει: «η αληθινή μετάνοια ποτέ πλέον δεν αφήνει τον άνθρωπο να βρεθεί ένοχος στα ίδια, αλλά ξεριζώνει από την ψυχή , εκ βάθους, τα αμαρτήματα, εξαιτίας των οποίων η ψυχή του γνώρισε τον θάνατο» ∙ κι αμέσως «το να πάψεις να βλέπεις πλέον προς τα πίσω, σημαίνει ότι πράγματι ξέφυγες από την αμαρτία» ∙ και κάπου αλλού: «Καλό μεν είναι να το να μην αμαρτάνεις, αγαθό δε και αυτοί που αμαρτάνουν να μετανοούν, όπως είναι άριστο το να υγιαίνεις πάντοτε, καλό όμως και όταν αναλαμβάνεις μετά την ασθένεια».
Ακόμη, ο Μέγας Βασίλειος προτρέπει λέγοντας : «Μην απελπίζεσαι, ούτε να αφήνεις την προσευχή, αλλά έλα όπως είσαι αμαρτωλός , για να δοξάσεις και συ τον Δεσπότη και να προσφέρεις τα δικά σου δώρα αγάπης για τη συγχώρεση που σου προσέφερε. Γιατί αν φοβηθείς να προσέλθεις, τότε εμποδίζεις να έλθει σε σένα η αγαθότητά Του και κωλύεις την πλουσιοπάροχη δικαιοσύνη Του, που οπωσδήποτε θα σε επισκεπτόταν». Και προσθέτει: «υποφέραμε από τις αμαρτίες , ας γιατρευτούμε με τη μετάνοια∙ αλλά μετάνοια χωρίς νηστεία, μένει ακαλλιέργητη» .


Πηγή: «Περί επιμελείας ψυχής
ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ»
Απόδοση στη Νέα Ελληνική:
Ευανθία Χατζή
Επιμέλεια κειμένου- Επίμετρο:
Γιώργος Μπάρλας
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ


http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr

Περί τῆς νοερᾶς, καρδιακῆς καί νηπτικῆς προσευχῆς



Όταν αγαπητέ, θέλεις να προσευχηθείς νοερώς από το βάθος του εαυτού σου, μιμήσου στην καρδιακή ευχή την φωνή του τζίτζικα. Ο τζίτζικας όταν λαλεί, φωνάζει κατά δύο τρόπους. Διότι πρώτα φωνάζει πέντε -δέκα φορές με σιγανή και διακεκομμένη φωνή και ύστερα, στο τέλος της φωνής, τελειώνει με δυνατότερο τόνο και με τραβηχτή και μουσικότερη φωνή. 

Το λοιπόν και εσύ, αγαπητέ, όταν προσεύχεσαι νοερώς μέσα στην καρδιά σου, έτσι να προσεύχεσαι· πρώτα να λέγεις το "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με" καμμιά δεκαριά φορές δυνατά από την καρδιά σου και καθαρά με τον νου σου και από το βάθος του εαυτού σου, σε κάθε αναπνοή μία ευχή, και σε κάθε ευχή να κρατάς την αναπνοή σου· και αφού πεις καμμιά δεκαριά φορές ή και περισσότερες με αυτόν τον τρόπο την ευχή μέχρι που να ζεσταθεί μέσα σου εκεί που μελετήθηκε η ευχή, τότε λέγε αυτήν την ευχή με δυνατότερο τόνο του εαυτού σου και περισσότερη βία της καρδιάς σου, όπως τελειώνει και ο τζίτζικας την μελωδία του με δυνατότερο τόνο της φωνής του και με μουσικότερη φωνή. 

Αυτή η ευχή, που λέγεται κυρίως Νοερά προσευχή, λέγεται ακόμη και Καρδιακή προσευχή και Νηπτική προσευχή. Και όταν την λέγεις νοερώς και την μελετάς μυστικώς μέσα σου με εσωτερική φωνή και με ησυχία, τότε λέγεται αυτή η ευχή "Νοερά Προσευχή". 


Όταν λέγεις αυτήν την ευχή από την καρδιά σου, από το βάθος της καρδιάς σου, με δυνατό τόνο της καρδιάς σου, με εσωτερική βία του εαυτού σου, τοτε λέγεται αυτή η ευχή "Καρδιακή ευχή". "Νηπτική" λέγεται, όταν με την προσευχή σου αυτήν ή και από την άπειρη αγαθότητα του Θεού κατοικεί η Χάρη του Αγίου Πνεύματος στην ψυχή σου και αγγίζει την καρδιά σου ή και σου δείχνει κάποια θεωρία, στην οποία νήφει και προσέχει ο οφθαλμός της διανοίας σου. 

Έτσι όταν καλλιεργείς αυτήν την νοερά προσευχή και την μελετάς με ευλάβεια και όπως ταιριάζει σ' αυτήν, τότε φαίνεται το όνομα του Χριστού τόσο παρηγορητικό και γλυκύ στην διάνοιά σου και στην ψυχή σου, ώστε δεν το χορταίνεις ποτέ μνημονεύοντάς το. 

Όταν καλλιεργείς την καρδιακή ευχή, δηλαδή όταν την επιτύχει η καρδιά και αγγίξει η Χάρη του Θεού την καρδιά σου, από την οποία Χάρη του Θεού συλλαμβάνει η καρδιά σου την κατάνυξη, όπως συνέλαβε η Κυρία Θεοτόκος τον Λόγο του Θεού από το Άγιο Πνεύμα, τότε φαίνεται στην καρδιά σου το όνομα του Ιησού και Θεού και όλη η Αγία Γραφή μία άρρητη γλυκύτητα, και κάθε πνευματικό νόημα της γίνεται ένας γλυκόρροος ποταμός της θεϊκής κατανύξεως, που την γλυκαίνει και την θερμαίνει θαυμασίως με τον έρωτα και την αγάπη του δημιουργού της Θεού. 

Μερικές φορές πάλι, όταν εργάζεσαι αυτήν την καρδιακή ευχή με πόνο της εξασθενημένης σου καρδιάς και με λύπη της ταπεινωμένης σου ψυχής, τότε καταλαβαίνει η ψυχή σου την παρηγορία και την επίσκεψη του Κυρίου σ' αυτήν. Αυτό είναι εκείνο που λέγει ο προφήτης· "Εγγύς Κύριος τοις συντετριμμένοις την καρδίαν (Ψαλμ. λγ΄:19), διότι εγγίζει αοράτως ο Κύριος σ' εσένα για να σου δείξει κάποιο μυστικό πράγμα, δηλαδή σου δείχνει κάποια οπτασία για να σε κάνει θερμότερο στην πνευματική εργασία της καρδιάς σου. 

Και λοιπόν, αγαπητέ, όταν με τη Χάρη του Χριστού θεωρεί η ψυχή σου κάποια οπτασία και κατανύσσεσαι από αυτήν την προσευχή, τότε καταλαβαίνεις ότι η νηπτική ευχή δεν είναι άλλο πράγμα παρά αυτή η θεϊκή Χάρη, δηλαδή η νοερά θεωρία, η θεϊκή οπτασία την οποία κοιτάζει η διάνοιά σου και αντικρύζει σταθερά ο νους σου και νήφει η ψυχή σου. Και ότι η θεϊκή Χάρη του Αγίου Πνεύματος κατοίκησε στην ψυχή σου και άγγιξε ανεπαισθήτως την καρδιά σου και γλύκανε ανεκφράστως την διάνοιά σου, το γνωρίζεις και το καταλαβαίνεις μόνον εσύ με τον εαυτόν σου, διότι αναβλύζει ασταμάτητα σαν από κάποια ασταμάτητη πηγή από την καρδιά σου η κατάνυξη, μαζί με άρρητη γλυκύτητα της διάνοιάς σου και μαζί με πολλή παρηγορία της ψυχής σου. Οπότε, λαμβάνοντας η ψυχή σου αυτήν την ώρα κάποιο πνευματικό θάρρος, παρακαλεί μυστικώς τον πλάστη και δημιουργό της Θεό και λέγει· 'Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία Σου"(Λουκ. κγ΄:42), ή κάποιο άλλο παρόμοιο ρητό της Αγίας Γραφής. 

Εκείνη η αγία και καθαρή δέηση, που γίνεται έτσι μέσα από την ψυχή, τόσο ισχυρή είναι, ώστε διαπερνώντας την ουρανό φθάνει και προχωράει μέχρι τον θρόνο της Αγίας Τριάδος, μπροστά στην Οποία στέκεται σαν το μυρωμένο και ευωδιαστό θυμίαμα. 

Γι' αυτήν την προσευχή έλεγε και ο προφήτης· "Κατευθυνθήτω η προσευχή μου, ως θυμίαμα ενώπιόν Σου"(Ψλμ. ρμ΄: 2). Και λοιπόν, εκείνη η αγία δέηση δέχεται τότε ανεκφράστως από τον εν Τριάδι Θεόν τον καρπόν του Αγίου Πνεύματος, τον οποίο, αφού λάβει μαζί της ευλαβώς και με σεμνότητα, τον προσφέρει στην ψυχή σαν ένα ατίμητο και ουράνιο δώρο που στέλνεται σ' αυτήν από τον Θεό των όλων για αρραβώνα της μελλούσης βασιλείας και υιοθεσίας. Αυτόν τον ουράνιο και θεϊκό καρπό του Αγίου Πνεύματος, αφού τον δεχτεί η ψυχή από την δέηση, δηλαδή από την καθαρή προσευχή, αποκτάει η ίδια την θεία αγάπη, την πνευματική χαρά, την καρδιακή ειρήνη, την μεγάλη υπομονή στις θλίψεις και στους πειρασμούς αυτού του αιώνος, την αρετή σε όλα και την αγαθωσύνη, την αδίστακτη πίστη, την πραότητα του Χριστού και την παθοκτόνο εγκράτεια. Όλα αυτά λέγονται "καρπός του Αγίου Πνεύματος"(Γαλ. ε΄: 9). Στον Θεό μας ανήκει η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. 

Ανωνύμου Μοναχού

paterikakeimena.blogspot.gr

"Μερικές πρακτικές οδηγίες για την Προσευχή"




Η συγκέντρωση του νου την ώρα της προσευχής.

Τι να κάνουμε, όταν ο νους μας τρέχει εδώ κι εκεί και δεν μπορούμε να τον συμμαζέψουμε στην προσευχή;
Όταν είμαστε μόνοι στο σπίτι, μπορούμε ν’ αναβάλουμε την έναρξη της προσευχής ή, αν έχουμε ήδη αρχίσει, να τη διακόψουμε για λίγο. Αν και ύστερα απ’ αυτό το μικρό διάλειμμα ο νους μας δεν συνεργάζεται με την προαίρεση μας, τότε δεν έχουμε παρά να του επιβάλουμε με τη βία, θέλει δεν θέλει, να συγκεντρωθεί στην προσευχή, σ’ όποιο βαθμό βέβαια είναι δυνατόν. Μέσα στην εκκλησία, πάλι, μερικές φορές δεν ακούμε ή δεν καταλαβαίνουμε όσα ψάλλονται, διαβάζονται ή εκφωνούνται. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, σταθείτε νοερά ενώπιον του Κυρίου και αφοσιωθείτε στην ευχή του Ιησού. Πρέπει να ξέρετε, πάντως, ότι στο ναό, κατά την τέλεση οποιασδήποτε ακολουθίας, και κατεξοχήν της θείας Λειτουργίας, κάθε λατρευτική πράξη, κάθε κίνηση έχει τη σημασία της. Όποιος, λοιπόν, γνωρίζει και κατανοεί τη σημασία κάθε πτυχής της τελετουργίας, συμμετέχει με επίγνωση στη σύναξη των πιστών και τρέφει την ψυχή του με το ουράνιο μάννα, που προσφέρεται άφθονα στα πνευματικά συμπόσια της εκκλησιαστικής λατρείας.
Η νύχτα, ιδιαίτερα οι μεταμεσονύκτιες ώρες, είναι το πιo κατάλληλο χρονικό διάστημα για προσευχή.

Πόσες μετάνοιες να κάνει κανείς, λέγοντας την ευχή;

Όσες θέλει, μικρές ή μεγάλες, ανάλογα με τη σωματική δύναμη και την ψυχική διάθεση του. Καλό είναι, πάντως, να καθορίσει έναν ελάχιστο αριθμό μετανοιών για κάθε μέρα και να τις εκτελεί με αυστηρή συνέπεια.

Το Ευαγγέλιο δεν είναι ανάγκη να το διαβάζετε όρθιος. Καθιστός το κατανοείτε καλύτερα, γιατί δεν κουράζεστε, κι έτσι η προσοχή σας συγκεντρώνεται στο ιερό κείμενο, χωρίς να μειώνεται η ευλαβική σας διάθεση. Όσο για τους Ψαλμούς, διαβάζετε όσους μπορείτε και επιθυμείτε. Έναν, δύο, τρεις ή περισσότερους…

Μπορείτε να κοινωνάτε συχνά, φτάνει να είστε κάθε φορά σωστά προετοιμασμένος.
Τί σημαίνει να έχουμε καθαρή συνείδηση ως προς τα υλικά πράγματα και αντικείμενα; Σημαίνει να μην κάνουμε κακή χρήση των πραγμάτων, αλλά να τα χρησιμοποιούμε συνετά και να τα συντηρούμε με τη μεγαλύτερη δυνατή επιμέλεια.

Η αδιάλειπτη μνήμη του Θεού

Θέλεις να μην ξεφεύγει ο νους σου την ώρα της προσευχής και της ακολουθίας; Αγωνίσου να θυμάσαι το Θεό κάθε στιγμή της ημέρας, είτε είσαι μόνος είτε μαζί με άλλους, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, παντού. Έτσι, και την ώρα της προσευχής ή της ακολουθίας στο ναό, ο νους σου θα είναι συγκεντρωμένος σ’ Εκείνον και ευλαβικά θα επικοινωνεί μαζί Του.

Πότε είναι ευάρεστη στο Θεό η προσευχή μας

Θυμηθείτε ότι η προσευχή δεν είναι λόγια και μετάνοιες, αλλά προσήλωση του νου και της καρδιάς στο Θεό. Είναι δυνατό να διαβάσετε όλες τις τακτές ακολουθίες της ημέρας και να εκτελέσετε όλες τις καθορισμένες μετάνοιες, αλλά η επαφή σας με το Θεό να είναι είτε εντελώς ανύπαρκτη είτε ασήμαντη, με το νου σκορπισμένο και την καρδιά κρύα. Έτσι κάνετε τον κανόνα σας, όχι όμως προσευχή. Μια τέτοια «προσευχή» είναι εφάμαρτη. Ο Κύριος να μας φυλάξει!

Με φόβο και τρόμο πρέπει να επιτελούμε τα έργα του Θεού -αυτό να το θυμάστε πάντα. Με κάθε τρόπο και μ’ όλη σας τη δύναμη προσπαθήστε να έχετε το νου σας στα λόγια της προσευχής ή, όπως λέει ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, να κλείνετε το νου σας μέσα στα λόγια της προσευχής. Τη στιγμή που αρχίζετε να προσεύχεστε, πρέπει όλη σας η προσοχή να είναι συγκεντρωμένη στο Θεό και να μην απομακρύνεται απ’ Αυτόν…

Τότε μόνο να θεωρήσετε ότι προσευχηθήκατε καλά, όταν, τελειώνοντας, η ψυχή σας δονείται από συντριβή και αυτομεμψία. Στη διάρκεια της ημέρας προσπαθήστε, με την αδιάλειπτη προσευχή, να βρίσκεστε νοερά ενώπιον του Κυρίου κάθε στιγμή, όπως βρίσκονται οι άγγελοι. Εκείνοι Του προσφέρουν την ακατάπαυστη δοξολογία. Εμείς ας Του προσφέρουμε τη μετάνοιά μας.

Πότε εισακούεται από το Θεό η προσευχή μας

Να πως πρέπει να ζητάς κάτι από το Θεό: “Κύριε, Εσύ βλέπεις ότι χρειάζομαι το τάδε πράγμα ή ότι υποφέρω από τη δείνα συμφορά. Βοήθησε με, όπως ξέρεις και όπως θέλεις! Γενηθήτω το θέλημά Σου…”.

Μ’ αυτή την εσωτερική τοποθέτηση, να προσεύχεσαι πολύ. Όχι μια φορά, έστω και παρατεταμένα, ούτε για μια μέρα μόνο, αλλά για εβδομάδες, μήνες, χρόνια… Όλο να ικετεύεις, όλο να κραυγάζεις: “Κύριε, βοήθησε με! Κύριε, λύτρωσε με! ‘Ωστόσο, ας μη γίνει ό,τι θέλω εγώ, μα ό,τι θέλεις Εσύ”. Αυτό ακριβώς έλεγε και ο Χριστός στη Γεθσημανή, όταν προσευχόταν στον Πατέρα Του. Και η χήρα της ευαγγελικής παραβολής βρήκε τελικά το δίκιο της από τον άδικο εκείνο δικαστή, μόνο και μόνο επειδή δεν κουράστηκε να τον παρακαλάει για πολύν καιρό. Κάποιος σοφός είπε το λόγο τούτο: “Πρέπει να γίνεις φορτικός στο Θεό και στους άγιους Του!”.

Η δύναμη της προσευχής

Η δύναμη της προσευχής βρίσκεται όχι στον εξωτερικό τύπο της, αλλά στο περιεχόμενο, στο πνεύμα της.

Προσπαθείτε να βιώσετε την προσευχή. Αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται. Κάποιος από τους πατέρες λέει, πως, όταν προσευχόμαστε, πρέπει να αισθανόμαστε όπως οι υπόδικοι μπροστά στο δικαστή.

Ρώτησε κάποιος έναν ασκητή: “Πώς να στέκομαι στην προσευχή;” Κι εκείνος αποκρίθηκε: “Να στέκεσαι σαν σε κριτήριο, με το βλέμμα σου προσηλωμένο στα χείλη του Κυρίου, που την επόμενη κιόλας στιγμή -έτσι να πιστεύεις- θα προφέρουν την τελευταία απόφαση για σένα: “Έλα κοντά μου!’ ή ‘Φύγε μακριά μου’. Και να κραυγάζεις: ‘Κύριε, ελέησον!”.

Νομίζω, ακόμα, πως η ευχή του Ιησού είναι η καλύτερη και δυνατότερη προσευχή για κάθε περίσταση, μόνο που πρέπει να τη λέμε όχι μηχανικά, δίχως συναίσθηση, αλλά με συμμετοχή του νου και της καρδιάς.

(Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής»-επιλογές, Ι.Μ.Παρακλήτου)

Ἀταλάντευτη πίστη



Πραγματικά είναι πλούσιος ο άνθρωπος που διαθέτει πίστη. Πίστη στον Σωτήρα Χριστό, πίστη στην αγάπη Του, πίστη στην πρόνοιά Του. Εμπιστοσύνη στην αγάπη της Παναγιάς, των Αγίων και των αγίων Αγγέλων. 
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και κάποιος πιστός μέσης περίπου ηλικίας , που κατάγεται από κοντινή στη Μονή κωμόπολη. Το 1998 του έκανε η Παναγία ένα διπλό θαύμα. Τον θεράπευσε από το δυσίατο πάθος του αλκοολισμού και από κίρρωση του ήπατος, την οποία έπαθε από κατάχρηση οινοπνεύματος. Πέρασαν από τότε επτά περίπου χρόνια . Χρόνια όμορφα, ειρηνικά, με υγεία και τελεία απαλλαγή από το παλιό πάθος.
Στον έβδομο όμως χρόνο μια νέα απειλητική αρρώστια παρουσιάστηκε στον ορίζοντα. Ένας όγκος σε μέγεθος μεγάλου καρυδιού του εμφανίστηκε κάτω από το αυτί, στον λεμφαδένα.
Οι γιατροί ανησύχησαν και συνέστησαν αμέσως εγχείρηση. Πράγματι, εγχειρίστηκε μετά από τις απαραίτητες εξετάσεις. Ο χειρούργος μετά την εγχείρηση είπε ότι επρόκειτο για κακοήθη όγκο των λεμφαδένων. Όλοι στενοχωρήθηκαν , εκτός από τον ασθενή! Αυτός δεν φαινόταν να ανησυχεί καθόλου. Είχε πει στους γιατρούς:
- Κάντε εσείς την δουλειά σας και τα υπόλοιπα είναι της Παναγιάς!
Το ιατρικό προσωπικό θαύμασε την πίστη του. Αταλάντευτη πίστη. Και .. ήρθε και το δεύτερο βραβείο. Η δεύτερη θαυματουργική θεραπεία. Ενώ η κατάσταση του ήταν σοβαρή και η εικόνα του όγκου έδειχνε την κακοήθεια, όταν έγιναν οι σχετικές εξετάσεις, τ’ αποτελέσματα έδειξαν το αντίθετο! Τότε οι γιατροί, για να σιγουρευτούν για το αποτέλεσμα, έστειλαν σε έγκριτους επιστήμονες του εξωτερικού τις εξετάσεις του, για να αποφανθούν περί της κακοήθειας ή μη του όγκου. Και αυτοί με τη σειρά τους επιβεβαίωσαν το θαύμα. Η ζωή χαρίστηκε για δεύτερη φορά στην πιστό άνδρα.
Είθε με την Χάρη του Θεού όλοι οι χριστιανοί να διαθέτουμε αταλάντευτη πίστη προς τον Χριστό μας! 

Πηγή: «ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ
&ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2007



http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr

Δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει εἰρήνη ἡ ψυχή, ἂν δὲν μελετᾶ μέρα καὶ νύχτα τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ



Δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει εἰρήνη ἡ ψυχή, ἂν δὲν μελετᾶ μέρα καὶ νύχτα τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ αὐτὸς ὁ νόμος γράφτηκε ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πηγαίνει ἀπὸ τὴ Γραφὴ στὴν ψυχή. Κι ἡ ψυχὴ αἰσθάνεται γλυκύτητα καὶ εὐχαρίστηση γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν θέλει πιὰ ν᾿ ἀγαπᾷ τὰ ἐπίγεια, γιατὶ ἡ ἀγάπη γιὰ τὰ ἐπίγεια ἐρημώνει τὸν νοῦ .

Ὅσιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης

Γιά την Παναγία...



Ας έχομε, παιδιά μου, ελπίδα και μείς. Ας μη χάσομε την ελπίδα μας. Ας ελπίζομε ότι η Παναγία, που μετεστάθη στον ουρανό, δεν μας εγκαταλείπει. Εδώ είναι και μας βοηθεί, εδώ είναι και μας προσέχει, εδώ και μας προστατεύει. Αυτή, λοιπόν, μην την ξεχάσομε, γιατί είναι η μάνα μας η αληθινή, αυτή που έφερε τη Ζωή στον κόσμο και σώζει τον άνθρωπο. Σ’ Αυτήν και ημείς, με την ταπεινή μας αδυναμία, θα λέμε πολλές φορές την ημέρα:«Δέσποινα Παναγία μας, έλα και σώσε μας, γιατί χανόμεθα. Έλα, Εσύ είσαι η δύναμις η θεϊκή».
Και βλέπεις, και βλέπομε, ότι η Παναγία, όταν με την καρδία μας και με την ψυχή μας, με ειλικρίνεια στην καρδιά και με πίστη σταθερή πούμε και επικαλεσθούμε το όνομά Της το άγιον («Έλα, Δέσποινα του κόσμου, και σώσε μας, γιατί χανόμεθα»), αλλά με την καρδία μας, παιδιά, θα το εκφράζομε και με τη σκέψη την αληθινή της πίστεως, τότε η Παναγία μας δεν θα μας εγκαταλείψει, μέχρι τέλους θα βρίσκεται εδώ, μέσα σ’ αυτόν τον ταλαίπωρο κόσμο της εποχής.
Διότι ο άνθρωπος της εποχής, παιδιά μου, έχει χάσει τον στόχο του, έχασε τον προορισμό, έφυγε απ’ τη γραμμή της πλεύσεως προς τον Ουρανό και τρέχει ακατάσχετα. Που τρέχει; Δεν ξέρει που τρέχει. Εσκοτίσθη το μυαλό, έχασε κάθε ίχνος διακρίσεως και τρέχει ακατάσχετα μέσα στην κακία, εκεί που θα φθάσει στο τέλος. Γιατί είναι και γεγονός ότι βρίσκεται στους έσχατους καιρούς το ανθρώπινο γένος.
Εμείς οι χριστιανοί, που λεγόμεθα, ας προσέξομε, παιδιά μου. Ας συνέλθομε λίγο και να εγκολπωθούμε μέσα στην καρδιά μας και να πούμε: Είδαμε αυτή τη ζωή, και αυτή η ζωή οδηγεί τον άνθρωπο προς την καταστροφή. Μπορούμε όταν το θελήσομε, να γυρίσομε πίσω, στην Παρθένο, και να την παρακαλέσομε θερμώς. Η Παναγία μας πάλι θα δείξει τη Χάρη που έχει από τον Κύριο και θα βοηθήσει και θα σώσει ακόμα μια φορά τους χριστιανούς αυτής της εποχής που θα την επικαλεσθούν και θα πουν: «Παναγία Δέσποινα, σώσε μας, γιατί χανόμεθα». 

π. Αμβρόσιος Λάζαρης

http://periodikoendon.blogspot.gr

Χριστούγεννα μὲ πλημμύρα δακρύων δοξολογίας!



-Μπορεῖ, Γέροντα, νὰ ψάλλη κανεὶς τὸ «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε» μὲ δάκρυα;
-Ναί, μὲ πλημμύρα ἀπὸ δάκρυα, εὐγνωμοσύνη!
-Δηλαδή, Γέροντα, μπορεῖ νὰ κλαίη κανείς, ὅταν δοξολογῆ τὸν Θεό;
-Ναί, αἰσθάνεται μία ἀνέκφραστη ἀγαλλίαση ἀπὸ εὐγνωμοσύνη, ποὺ δὲν κρατιέται ὁ ἄνθρωπος, τινάζεται. Αὐτὸ εἶναι τὸ πραγματικὸ ξέσπασμα δοξολογίας.
Νὰ κινηθῆτε στὴν πνευματικὴ σφαῖρα, στὴν δοξολογία. «Δόξα σοι ὁ Θεός, δόξα σοι ὁ Θεὸς» νὰ λέτε συνέχεια. Μετὰ ὅλα θὰ σᾶς συγκινοῦν, γιὰ ὅλα θὰ νιώθετε μεγάλη εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεό, καὶ ὁ Θεὸς θὰ σᾶς τρελλάνη μὲ τὶς πολλές Του εὐλογίες.

Πατήρ Παΐσιος

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου: Λόγοι Στ΄ «Περὶ Προσευχῆς», 
ἔκδοση Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» 
Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης.

«'Αλλο θλίψη κι άλλο Νήψη...»



«Άφετε τά παιδία έρχεσθαι πρός με και μή κωλύετε αυτά»
(Λουκ. ιη' 16)

Πρέπει να καταλάβεις, ότι άλλο πράγμα είναι η πατερική Νήψη και άλλο η θλίψη. Γι’ αυτό σπάσε αυτό το πέτρινο και άκαμπτο ενοχικό προσωπείο που σε βοηθάει με πρόσχημα την «πνευματικότητα» να κρατιέσαι μακριά από τα συναισθήματα σου και από ότι βαθιά σε φοβίζει. 
Βρες, βρες το μονοπάτι που οδηγεί στο παιδί μέσα σου. Το φίμωσες. Το εξουθένωσες. Του είπες να μεγαλώσει, να μην κάνει φασαρία, να μην μιλάει και το σημαντικότερο να μην γελά κι να μην παίζει. Γιατί η ζωή είναι σοβαρή υπόθεση. Είναι για τους "μεγάλους" και όχι για τα παιδιά.
Μάλιστα είπες, η "πνευματική" ζωή δεν έχει γέλιο και χωρατά. Τόσο πολύ πήρες στα σοβαρά τον εαυτό σου, που τον λάτρεψες, τον ειδωλοποίησες, τον έκανες "Θεό" στην θέση του Όντως Θεού.
Τόσο πολύ ασχολήθηκες με την "σωτηρία" σου, που στο τέλος την έχασες. Γιατί ξέχασες ότι η σωτηρία περνάει μέσα από τον άλλο και Άλλον. Ενώ εσύ λάτρεψες τον εαυτό σου. 
Δεν φοβήθηκες την αμαρτία αλλά τον ευατό σου. 
Δεν φοβήθηκες τον θάνατο μα την ζωή. 
Δεν πόθησες τον Χριστό και την Εκκλησία Του, μα την κρυψώνα που λέγεται "θρησκεία". 
Σπάσε την θλίψη, δεν είναι νήψη. Φόβος και ενοχή είναι. 
Το παιδί είναι ακόμη εκεί. Είναι ακόμη εκεί και σε περιμένει. Ακόμη δεν σταμάτησε να χαμογελά και να παίζει. Να χαίρεται την ύπαρξη. Γιατί η ζωή δεν έχει κάποιο νόημα, είναι η ίδια νόημα. Δώρο του Θεού, αποκάλυψη πληρότητας στο πρόσωπο του Χριστού μας.

παπά Λύβιος

Χριστούγεννα σημαίνει: ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ.



Πολλοί άνθρωποι ομιλώντας για τα Χριστούγεννα λέγουν ότι είναι μία ευκαιρία να δούμε τις ανάγκες του συνανθρώπου μας, να σκύψουμε στις πληγές του διπλανού μας και να τον βοηθήσουμε, μιας και «οι ημέρες το απαιτούν».
Χριστούγεννα όμως δεν σημαίνει: άσκηση ελεημοσύνης. Χριστούγεννα δεν σημαίνει παρηγοριά στους πονεμένους και φτωχούς.
Χριστούγεννα σημαίνει: Γέννηση του Χριστού!
Άλλη μία φορά δυστυχώς ο σκοτισμένος λογισμός των ανθρώπων έχει μετατρέψει μία Σωτηριώδη Εορτή σε μία απλή ευκαιρία ελεημοσύνης.
Οι άνθρωποι λοιπόν, οι οποίοι τις πιο πολλές φορές έχουν ξεχάσει καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους τους συνανθρώπους τους, σαν να ξυπνούν από τον λήθαργο της αναισθησίας τους και μέσα στον συναισθηματικό βερμπαλισμό των εορτών προσπαθούν να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος της αδιαφορίας τους. Για να νιώσουν «το πνεύμα των Χριστουγέννων –όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν- αρκούνται σε μία φιλανθρωπία, και έπειτα ξαναχώνονται μέσα στην ματαιόδοξη βιωτή τους.
Άνθρωποι της τηλεόρασης, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, επιχειρηματίες και κάθε είδος διάττοντες αστέρες «συνωστίζονται» για να αποδείξουν ότι έχουν φιλάνθρωπα συναισθήματα, ότι ενδιαφέρονται για τους φτωχούς και τους αρρώστους, για τους ανθρώπους που κοιμούνται χωρίς θέρμανση, για τα παιδάκια που διαβάζουν δίπλα στην ξυλόσομπα κάτω από το φως ενός κεριού. Και δώσ’ του οι έπαινοι, και δώσ’ του οι προβολή, οι φωτογραφίες, οι συνεντεύξεις…και όλα αυτά….από ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους, διότι «οι ημέρες το απαιτούν…».
Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να πει ότι αυτό που γίνεται είναι κάτι το κακό. Όμως τελικά μήπως είναι άλλη μια φιέστα που χρησιμοποιεί για λόγους προβολής και διαφήμισης τον πόνο και την δυστυχία κάποιων; Μήπως τελικά όλα αυτά που γίνονται αυτές τις όντως ιερές ημέρες είναι μία μεγάλη υποκρισία; Μήπως τελικά η ματαιοδοξία (αν και Χριστούγεννα) θα μασκαρευτεί σε εκδηλώσεις φιλανθρωπίας;
Διότι ακόμα κι αν όλα αυτά γίνονται γνήσια και μακριά από ψεύτικους συναισθηματισμούς, τελικά…δεν αρκούν.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία, δεν περιμένει αυτές τις ημέρες για να σκύψει πάνω στα προβλήματα του λαού. Η Εκκλησία δεν περιμένει τις εορτές των Χριστουγέννων για να δώσει ένα πιάτο φαΐ, για να πληρώσει το ρεύμα κάποιας οικογένειας, για να αγοράσει πετρέλαιο ή ξύλα για να ζεσταθεί κάποιος ανήμπορος, για να προμηθεύσει με φάρμακα κάποιους αρρώστους.
Η Εκκλησία δεν περιμένει τις εορτές για να επισκεφθεί κάποιους στο νοσοκομείο ή στην φυλακή. Η Εκκλησία δεν περιμένει όπως η ματαιοδοξία των ανθρώπων που περιμένουν τους φωτογράφους για να δώσουν ένα δέμα σε κάποιον άστεγο. Η Εκκλησία εργάζεται σιωπηλά και συνεχώς προσφέροντας ένα απίστευτο κοινωνικό έργο αν και είναι το πάρεργό της.
Η Εκκλησία δεν περιμένει επαίνους. Δεν περιμένει «ευχαριστώ». Γιατί; Διότι η Εκκλησία έχει Αγάπη. Και η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής».
Σε έναν κόσμο όπου ακόμα και η εορτή των Χριστουγέννων, η εορτή της Ταπείνωσης και της άκρας συγκατάβασης έχει εμπορευματοποιηθεί, έρχεται η Εκκλησία του Χριστού με το στόμα των Θεοφόρων Πατέρων της, με το στόμα των Μαρτύρων και των Οσίων της και μας τονίζει: Χριστούγεννα δεν σημαίνει, φωτάκια, στολισμένα δέντρα, αγορές και παιχνίδια, κάλαντα και χιόνια, γιορτινά τραπέζια ή επανασύνδεση της οικογένειας.
Χριστούγεννα δεν σημαίνει απλά οι μάγοι με τα δώρα ή το φωτεινό άστρο ή η κρύα φάτνη. Χριστούγεννα δεν σημαίνει ότι γεννήθηκε κάποιος σπουδαίος άνθρωπος. Ακόμα, Χριστούγεννα δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος γίνεται Θεός. Έχουμε χάσει το νόημα των Χριστουγέννων, έχουμε χάσει εδώ και καιρό τον προσωπικό μας δρόμο προς της τελείωση. Όχι, δεν είναι τα Χριστούγεννα κάποιος χοντρός ασπρογέννης με μεγάλη κοιλιά!
Χριστούγεννα σημαίνει: ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Γι’ αυτό χαιρόμαστε και εορτάζουμε…όχι μόνο αυτές τις ημέρες, αλλά συνεχώς… εδώ και 2000 και πλέον χρόνια.
Ο Χριστιανός ζει συνεχώς μία ζωή προσφοράς και θυσίας, ταπείνωσης και φιλανθρωπίας…δεν περιμένει το τέλος εκάστου έτους για να θυμηθεί ότι είναι άνθρωπος.
Ο Χριστιανός είναι ο όντως Άνθρωπος ο οποίος πλέον έχει την δυνατότητα να γίνει και κατά Χάριν θεάνθρωπος. Διότι ο Θεός μας είναι Θεάνθρωπος…άραγε το έχουμε καταλάβει;

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

imverias.blogspot.gr

Δοῦλος τοῦ φόβου, δοῦλος τοῦ θανάτου



Μπροστὰ στὸν θάνατο οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύναμοι σὰν τὰ κουνούπια, σὰν τὰ πετραδάκια.
Γιὰ ποιὸ πρᾶγμα καυχᾶσθε ὦ ἄνθρωποι;
Γιὰ τὸν πλοῦτο, τὴν ἐπιστήμη, τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν κουλτούρα;
Ὅλα αὐτὰ εἶναι σκύβαλα - σὺ καὶ ἐγὼ δοῦλοι τοῦ θανάτου! Κάθε ἄνθρωπος εἶναι δοῦλος τοῦ φόβου, δοῦλος τοῦ θανάτου.Μπορεῖ νὰ γίνει ἄνθρωπος σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο μὲ χαρά;
Ὄχι δὲν μπορεῖ.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἀντικρίσει σοβαρὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ σοβαρότητα θὰ κοιτάξει τὸν θάνατο σὰν τὸν ἔσχατο σταθμὸ αὐτῆς τῆς ζωῆς, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει χαρὰ σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο, δὲν ὑπάρχει γι' αὐτὸν καμιὰ ἀπόλαυση ἐδῶ. Ὅλες οἱ ἀπολαύσεις εἶναι ἕνα ψέμα, ἐὰν ὁ θάνατος ἀποτελεῖ γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα τὸν τελευταῖο σταθμὸ αὐτοῦ τοῦ κόσμου.
Ποιὸς εἰσήγαγε τὸν θάνατο σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο;
Ποιὸς ἄλλος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία;
Στὸν ἄνθρωπο ἀνήκει δυστυχῶς, αὐτὸς ὁ γεμάτος ντροπὴ ρόλος αὐτῆς τῆς ζωῆς, τῆς εἰσαγωγῆς δηλ. τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο.
Δὲν τὸ ἔπραξαν αὐτὸ μήτε οἱ τίγρεις μήτε οἱ ἀλεποῦδες, τὸ ἔπραξε ὁ ἄνθρωπος.
Γι' αὐτὸ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα ντροπιασμένο μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ ζώα καὶ ὅλα τὰ φυτά καὶ ὅλα τὰ πετούμενα.
Πρέπει νὰ ντρέπεται ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ ἐκλιπαρεῖ γιὰ συγνώμη ἀπὸ τὸ κάθε πουλὶ γιὰ τὸ ὅτι αὐτὸς εἶναι ποὺ ἔφερε τὸν θάνατο στὸν κόσμο αὐτό, ἔφερε τὸν θάνατο καὶ στὰ πουλιά καὶ στὰ ζῶα καὶ στὰ φυτά.
Τὰ πάντα φθείρονται καὶ ἀποθνήσκουν.
Μέχρι πότε ὅμως;
Μέχρι τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅταν ὁ Κύριος θὰ κρίνει τὸν κόσμο καί, στὴ θέση τῆς παλαιᾶς γῆς, θὰ δώση καινὴ γῆ, ὅταν ὅλα θὰ γίνουν ἀθάνατα ἐπάνω της.
Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ἐμεῖς δὲν μποροῦμε μὰ οὔτε καὶ ξέρουμε νὰ τὸ συλλάβουμε, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἡ καλὴ εἴδηση τοῦ Κυρίου καὶ Χριστοῦ μας.

Ιουστίνος Πόποβιτς

http://orthodoxfathers.com