.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δέν μας επιτρέπεται να μελαγχολούμε. Ο Χριστός νίκησε τα πάντα! Ανάστησε τον Αδάμ! Ελευθέρωσε την Εύα! Θανάτωσε τον θάνατο! (Άγ.Σεραφείμ Σαρώφ)


Κάποιος μοναχός της Μονής του Σαρώφ κυριεύθηκε από μελαγχολία.

Μια φορά μάλιστα που ένιωσε να φθάνει στην απόγνωση, ζήτησε την συμπαράσταση ενός αδελφού. 

Βγήκαν και οι δύο έξω από την Μονή μετά τον Εσπερινό και άρχισαν να περιπατούν στον κήπο και να παρηγορούνται με την συζήτηση. 

Πλησίασαν στον σταύλο της Μονής. 

Εκεί κοντά άρχιζε το δρομάκι που ωδηγούσε στην πηγή του Οσίου Σεραφείμ. 

Ο άρρωστος αδελφός θέλησε ν’ αλλάξει κατεύθυνση, για να μην συναντηθεί με τον Στάρετς σ’ αυτήν την ψυχική κατάσταση. 

Πριν όμως προφθάσουν ν’ απομακρυνθούν, τον βλέπουν να έρχεται προς το μέρος τους. 

Οι δύο Μοναχοί έπεσαν με σεβασμό στα πόδια του. 

Εκείνος τους ευλόγησε και τους μίλησε με ασυνήθιστη καλωσύνη. 

Σαν στοργικός πατέρας! 

Κατόπιν άρχισε να ψάλλει ένα τροπάριο της ενάτης ωδής του μικρού Παρακλητικού κανόνος της Θεοτόκου, που ψάλλεται σε κάθε θλίψη και δοκιμασία:

Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε, ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη τὸ πλήρωμα, τῆς ἁμαρτίας τὴν λύπην ἐξαφανίσασα.(Μικρὰ Παράκλησις, ὠδὴ θ´)

Γέμισε μὲ χαρὰ τὴν καρδιά μου, Παρθένε, Ἐσὺ ποὺ δέχθηκες μέσα Σου τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ χαρὰ σὲ τέλειο βαθμό, κι ἔτσι ἐξαφάνισες τὴ λύπη ποὺ προκαλοῦσε ἡ ἁμαρτία.

Ύστερα χτύπησε το πόδι του στην γη και είπε:

- Δεν μας επιτρέπεται να μελαγχολούμε. 

Ο Χριστός νίκησε τα πάντα! 

Ανάστησε τον Αδάμ! 

Ελευθέρωσε την Εύα! 

Θανάτωσε τον θάνατο!

Η ψυχική κατάστασις του Στάρετς μεταδόθηκε στην ψυχή των αδελφών. 

Ζωογονημένοι τώρα με την χαρά του, επέστρεψαν στην Μονή ειρηνικοί!


Από το βιβλίο: ''Χαρίσματα και Xαρισματούχοι'', τόμος Α΄, Ιερά Μονή Παρακλήτου.




Ο νέος άνθρωπος είναι αδύνατο να μην ταράσσε­ται από σαρκικούς λογισμούς

Ο νέος άνθρωπος είναι αδύνατο να μην ταράσσε­ται από σαρκικούς λογισμούς. 

Πρέπει γι’ αυτό να προσεύχεται επίμονα στον Θεό, για να σβήσει εγκαί­ρως την σπίθα των 
αισχρών επιθυμιών μόλις εμφανισθεί. 

Τότε δεν θα δυναμώσει ποτέ η φλόγα.

Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Συμβαίνει κάποτε, να μας φαίνεται ότι ο άλλος κάνει μια κακή πράξη...



Συμβαίνει κάποτε, να μας φαίνεται ότι ο άλλος κάνει μια κακή πράξη...

Η θύρα της μετανοίας είναι ανοικτή για όλους, και δεν γνωρίζουμε ποιός θα τη διαβεί πρώτος, εσύ ή αυτός που κατακρίνεις...

Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ

Με γεμάτο στομάχι...



Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τα πράγματα του Θεού όταν το στομάχι είναι γεμάτο. 
Με γεμάτο στομάχι δεν μπορεί να υπάρξει όραμα των Θείων μυστηρίων.

+ Αγίου Σεραφείμ Σαρώφ

"Χριστός Ανέστη, χαρά μου!!"



Με αυτές τις τέσσερεις λέξεις χαιρετούσε όλο τον χρόνο
ο άγιος παππούλης της Ρωσίας, ο μέγας Σεραφείμ του Σάρωφ.

«Χριστός Ανέστη, χαρά μου!".
Καταυγαζόμενος από το φως της Αγάπης, βίωνε χαρά στην κάθε συνάντηση με τους πάντες και τα πάντα !!
Η επί γης πορεία του Χριστού κι η ανάστασή Του έσπασε τους φραγμούς της ξεχωριστότητας και έφερε την παραδείσια χαρά.
Είμαστε γεννημένοι από αγάπη και χαρά, προορισμένοι για αγάπη και χαρά! Ως πότε θα καταδεχόμαστε να διαλέγουμε άλλους δρόμους;
Το «Χριστός Ανέστη!», το αδιανόητο της Ανάστασης, είναι η πιο χαρμόσυνη είδηση για το ανθρώπινο γένος! Είδηση που αν την αφήναμε να μας διαποτίσει, θα βλέπαμε τον κόσμον όλο με άλλα μάτια!
Όπως τον βλέπουν και τον ζούν οι άγιοι, οι δίκαιοι, οι τρελαμένοι από Θεία Χαρη!
Κάθε τόσο τρελαινόμαστε κι από κάτι! Φαντάσου να τρελαθούμε από την ίδια τη Θεία τη Χάρη!! Τι άλλο να περιμένεις; Τι καλύτερο να προσδοκάς; Από τι μεγαλύτερο να ευφρανθείς;
Δες! Μόνον όσοι κατάφεραν να αποστασιοποιηθούν απ' τη γνώμη του κόσμου, απ τις προσπάθειές του να σε χειραγωγεί, αναπνέουν ΕΛΕΥΘΕΡΑ!
Ο Χριστός ήρθε να καταργήσει τις τάξεις, να βγάλει τη γλώσσα στις φοβίες που θεωρούμε πως μας προκαλούν οι άλλοι κι ο εαυτός μας!


ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!
...και τα πάντα πεπλήρωται Φωτός!!!

Γιά τούς βλάσφημους λογισμούς (Ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ)

«Βρήκαμε τόν στάρετς, διηγείται ό Ίβάν, νά δουλεύη μέ τό δικέλλι στήν πρασιά.
Του Βάλαμε εδαφιαία μετάνοια, μας ευλόγησε, έβαλε τό χέρι του στό κεφάλι μου καί άρχισε νά ψάλλη τό απολυτί­κιο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου:"Έν τη γεννήσει τήν παρθενίαν εφύλαξας...". Ύστερα κάθησε κάτω στήν πρασιά καί μας είπε νά κάνουμε τό ίδιο. Έμείς όμως γονατίσαμε μπροστά του καί ακούγα­με τή διδασκαλία του. Μας μίλησε γιά τή μέλλουσα ζωή, γιά τή ζωή των αγίων, γιά τή σκέπη, τήν προστασία καί τή μέριμνα της Θεοτό­κου γιά μας τούς αμαρτωλούς. Μας είπε επίσης τί είναι απαραίτητο νά φροντίζουμε γιά τήν αιωνιότητα.Η συζήτησις διήρκεσε μία ώρα. Η ώρα όμως αυτή δέν μπορεί νά συγκριθή μέ ολόκληρη τήν προηγούμενη ζωή μου. Ένοιωθα στήν καρδιά μου μία ανεξήγητη καί ουράνια γλυκύτητα, πού μόνο ο Θεός γνωρίζει πώς ξεχύθηκε εκεί...
Τίποτε πάνω στή γη δέν ήταν όμοιό της. Καί σήμερα ακόμη, όταν τή θυμάμαι, πλημμυρίζουν τά μάτια μου από δάκρυα κατανύξεως καί ευφραίνεται όλη η ύπαρξίς μου. Μέχρι τότε, παρ' όλο πού δέν ήμουν άπιστος, ή πίστις μου ό­μως δέν ήταν θερμή. Στά πνευμαπκά ήμουν αδιάφορος.
Ό πατήρ Σεραφείμ όμως μέ έκανε γιά πρώτη φορά νά νοιώσω τόν παντοδύ­ναμο Κύριο, τήν ανεξάντλητη ευσπλαγχνία καί τελειότητά Του.
"Ως τότε η ψυχή μου ήταν ψυχρή καί μου άρεσε νά λογοπαίζω μέ άθεα λόγια. Γι' αυτό ο Κύριος είχε επιτρέψει νά μέ κυρίευση τό ρυπαρό πνεύμα της βλασφημίας. Μέ πολιορκούσαν υβριστικοί λο­γισμοί επί τρία χρόνια, ιδιαιτέρως τήν ώρα της προσευχής μέσα στόν ναό, καί περισσότερο όταν προσευχόμουν στήν Ύπεραγία Θεοτόκο. Σκεπτόμουν πάνω στήν άπόγνωσί μου ότι κανένα γήινο κολαστήριο δεν έφθανε για νά μέ τιμωρήση. Μόνο τά βασανιστή­ρια στόν άδη μπορούσαν νά μέ τιμωρήσουν αντάξια γιά τή Βλασφη­μία μου.
Ό πατήρ Σεραφείμ όμως μέ ηρέμησε. "Μή φοβάσαι, μου είπε, αυτή τή νοερά ταραχή. Πρόκειται γιά φθονερή ενέργεια του έχθρού. Όσους βλάσφημους καί ρυπαρούς λογισμούς κι αν παρεμ­βάλει ο πειρασμός, εσύ νά συνεχίζης άφοβα τήν προσευχή σου". Άπό τότε άρχισε σιγά σιγά νά υποχωρή αυτός ο πειρασμός, καί σ' ένα μήνα εξαφανίσθηκε».

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

Από οrthodoxathemata.blogspot.gr

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ για την ευλάβεια μέσα στον κόσμο



… Ο Γέροντας έδειχνε πάντοτε μεγάλη αυστηρότητα , όσον αφορά την κλοπή. Όταν έδινε οδηγίες στις αδελφές του, του Ντιβέιεβο, ήταν γενικά πολύ διαλλακτικός και επιεικής στους κανονισμούς του, όσον αφορά την προσευχή, το φαγητό κ.λ.π. Αλλά από την άλλη πλευρά απαιτούσε υπακοή και εργασία και επιπλέον έδινε την εντολή ότι εκείνες οι οποίες είχαν υποκύψει στο αμάρτημα της κλοπής δεν θάπρεπε να μένουν πια στην μονή, αλλά να απομακρύνονται αμέσως.
«Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από έναν ληστή», έλεγε στην Ξένια Βασίλιεβνα. «Αυτός είναι αιτία πλήθους αμαρτιών» 

Μάλιστα είναι καλύτερα να κρατήσει κανείς κάποιον άσωτο, Μητέρα, γιατί αυτός καταστρέφει την δική του ψυχή και δίνει λόγο για αυτό ο ίδιος. Αλλά ο ληστής καταστρέφει τα πάντα , και τον εαυτό του και τον γείτονά του, Μητέρα».
Ο Γέροντας επέπληττε όχι μόνον τους απλούς ανθρώπους αλλά και τους ευγενείς, εάν έβλεπε ότι δεν μπορούν να σωθούν με την καλωσύνη.

Κάποτε ένας γαιοκτήμονας επιστρέφοντας από το ταξίδι του στην Κριμαία σταμάτησε στο Σαρώφ. Την ώρα της Λειτουργίας προσευχόταν γονατισμένος και με δάκρυα μπροστά σε μία εικόνα της Θεομήτορος. Ο Γέροντας ήταν στο ερημητήριο εκείνη την ημέρα. Έδωσαν στον ταξιδιώτη έναν δόκιμο από την μονή, για να τον οδηγήσει στον Γέροντα, αλλά ο Γέροντας αρνήθηκε να τον δεχθεί και είπε στον δόκιμο:

«Σε ικετεύω, στο όνομα του Κυρίου, να αποφεύγεις τέτοιους ανθρώπους στο μέλλον. Ο άνθρωπος αυτός είναι υποκριτής. Είναι μία παρά πολύ αξιοθρήνητη, χαμένη ψυχή».

Δεν μπορούσε να γίνει τίποτε. Ο οδηγός είπε στον άνθρωπο ότι ο Γέροντας είχε αρνηθεί να τον δει και καθώς επέστρεφαν στο μοναστήρι εξήγησε ευγενικά τον λόγο στον γαιοκτήμονα. Τότε ο άνθρωπος άρχισε να κλαίει με λυγμούς με πλήρη ειλικρίνεια και εξομολογήθηκε στον δόκιμο τις εσφαλμένες σκέψεις και προθέσεις του.

Ο Αρχιμανδρίτης Νίκων (Κονομπέιεφσκυ) , τον οποίο ο π. Σεραφείμ είχε ρωτήσει κατά την διάρκεια της συνομιλίας τους για τον μοναχισμό «μήπως τυχόν απεχθάνεται τον γάμο», κατέγραψε αργότερα μία περίπτωση κατά την οποία ο π. Σεραφείμ επέπληξε έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο.
Μόλις έφθασε με την οικογένειά του από το Νίζνι-Νόβγκοροντ, πήγε μερικές φορές στο κελλί του Αγίου να πάρει την ευλογία του. Όλα τα μέλη της οικογένειάς του είχαν ήδη αξιωθεί να πάρουν ευλογία∙ μόνον αυτόν δεν είχε δεχθεί ο Γέροντας. Όταν ο άνθρωπος αυτός χτύπησε την πόρτα , ο π. Σεραφείμ απάντησε από μέσα:

«Δεν είμαι στο σπίτι, δεν έχω χρόνο».

Αυτό επαναλήφθηκε πέντε φορές. Τότε εκείνος ζήτησε από τον Κονομπέιεφσκι , ο οποίος τότε ήταν νεαρός φοιτητής του Σεμιναρίου, να τον πάει στον Γέροντα. Είπαν την Ευχή και αμέσως ο π. Σεραφείμ άνοιξε την πόρτα και καλωσόρισε τον αξιωματούχο, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Έπειτα του είπε:
«Σου είπα από την πόρτα ό,τι λένε οι υπηρέτες σου σε εκείνους που έρχονται σε σένα για τις διάφορες ανάγκες τους: “Ο κύριος δεν είναι στο σπίτι!” “Δεν έχει καθόλου χρόνο”! Εξοργίζοντας τον πλησίον σου με την άρνησή σου , εξοργίζεις τον Ίδιο τον Θεό»!

Ο κοσμικός στρατηγός δέχθηκε ταπεινά την επίπληξη , έβαλε μετάνοια πέφτοντας στα πόδια του Γέροντα, ενώπιον του φοιτητή του Σεμιναρίου, και υποσχέθηκε ποτέ ξανά στο μέλλον να μην επιτρέψει αυτήν την τακτική του ψεύδους η οποία είναι τόσο συνηθισμένη στους πλούσιους , αλλά είναι τόσο μεγάλος πειρασμός για τους φτωχούς επισκέπτες.
Ακόμη ο π. Σεραφείμ αρνιόταν μερικές φορές τα χρήματα που του έφερναν για την ανέγερση της μονής του ναού, ως «ακάθαρτα και όχι ευάρεστα στην Ουράνια Βασίλισσα». 

Κάποτε , η Αδελφή Ξένια Βασίλιεβνα ήρθε σε αυτόν και δίχως να πει το όνομα του δωρητή, χαρούμενα του ανακοίνωσε ότι είχαν λάβει την υπόσχεση πως θα κτιζόταν ένας ναός στο Ντιβέιεβο. Αλλά ο Γέροντας απάντησε:

«Μην χαίρεσαι υπερβολικά και μην ελπίζεις πολύ στους ευεργέτες . Και ποιός σου το υποσχέθηκε αυτό, χαρά μου;»

«Ο Προκουντίν», απάντησε η Ξένια.

«Εκείνος ο άνθρωπος»! αναφώνησε ο π. Σεραφείμ. «Δεν μπορείς να πάρεις εκείνα τα χρήματα για κανένα λόγο, Μητέρα, και πρέπει να αρνηθείς. Έχει ήδη μιλήσει σε εμένα και στον Μίσενκα σχετικά με αυτό, αλλά δεν του έδωσα την συγκατάθεσή μου, Μητέρα. Να θυμάσαι μια για πάντα, δεν είναι ευάρεστα στον Κύριο και στην Πάναγνη Μητέρα Του όλα τα είδη των χρημάτων. Και δεν θα μπουν στην Γυναικεία Μονή μου οποιασδήποτε προέλευσης χρήματα. 

Και τί σημασία έχει, αν κάποιοι άνθρωποι θα ήταν πάρα 
πολύ ευχαριστημένοι να δώσουν, αρκεί και μόνον να τους 
το ζητούσαμε! Αλλά η Ουράνια Βασίλισσα δεν θα δεχθεί οποιασδήποτε προέλευσης χρήματα. Κοίταξε τί χρήματα είναι! Υπάρχουν τα χρήματα της αδικίας, των δακρύων και του αίματος. Δεν έχουμε ανάγκη από τέτοια χρήματα. Δεν πρέπει να τα δεχθούμε, Μητέρα»!...

Πηγή: Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ
Πνευματική Βιογραφία»
Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Όταν...

«Μην ανοίγεις το στόμα σου και την καρδιά σου 
στον καθένα, στους χίλιους κι αν ένας σε καταλάβει».

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Τίποτε δεν είναι ανώτερο από την εν Χριστώ ειρήνη

- Τίποτε δεν είναι ανώτερο από την εν Χριστώ ειρήνη, η οποία εξουδετερώνει κάθε επίθεση των εναερίων και επιγείων πνευμάτων.

Η ειρήνη της ψυχής, αποκτάται με την υπομονή στις θλίψεις. Λέει η Γραφή: ''Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν''(Ψαλμ.ξε'12). 

Ο δρόμος εκείνων που επιθυμούν να ευαρεστήσουν στον Θεό, περνάει από πολλές θλίψεις. Πώς να τιμήσουμε τους Αγίους Μάρτυρες για όσα υπέμειναν χάριν του Χριστού, όταν εμείς δεν μπορούμε να υπομείνουμε τον παραμικρό πειρασμό;

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Η κατάκριση φέρνει την εγκατάλειψη του Θεού



Διδαχές Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ

Μη κατακρίνεις κανένα, κι αν ακόμα τον βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια να αμαρτάνει. Λέει ο Κύριος: «Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε»

Γιατί κρίνουμε τους αδελφούς μας; Διότι δεν προσπαθούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Όποιος καταγίνεται με τη γνώση του εαυτού του δεν προλαβαίνει να παρατηρεί τους άλλους. Κατάκρινε τον εαυτό σου και θα παύσεις να κατακρίνεις τους άλλους.

Να κρίνεις την κακή πράξη, όχι αυτόν που την έκανε. Πρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας αμαρτωλότερο απ’ όλους. Πρέπει να συγχωρούμε κάθε κακό του πλησίον και να μισούμε μόνο τον διάβολο που τον παρέσυρε.

Συμβαίνει κάποτε να μας φαίνεται ότι ο άλλος κάνει μια κακή πράξη. Στην πραγματικότητα όμως η πράξη αυτή μπορεί να είναι καλή, επειδή γίνεται με αγαθή πρόθεση. Η θύρα της μετανοίας είναι ανοικτή για όλους, και δεν γνωρίζουμε ποιός θα τη διαβεί πρώτος, εσύ ή αυτός που κατακρίνεις.

«Όταν κατακρίνεις τον πλησίον, διδάσκει ο όσιος Αντίοχος, τότε κρίνεσαι μαζί του κι εσύ γι’ αυτό που τον κρίνεις. Η κρίση και η κατάκριση δεν ανήκουν σ’ εμάς, αλλά μόνο στο Θεό, τον μεγάλο Κριτή, που γνωρίζει την καρδιά μας και τα κρυφά πάθη της φύσεώς μας».

Η κατάκριση φέρνει την εγκατάλειψη του Θεού. Κι όταν ο Θεός εγκαταλείψει τον άνθρωπο στις δικές του μόνο δυνάμεις, ο διάβολος είναι έτοιμος να τον συνθλίψει, όπως η μυλόπετρα αλέθει το σιτάρι.

Ας έχουμε πάντοτε στον νου μας τα λόγια του Αποστόλου: «Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση». Γιατί είναι άγνωστο πόσο καιρό θα μπορέσουμε να παραμείνουμε στην αρετή. Όταν κάποιος σε προσβάλει με οποιοδήποτε τρόπο, δεν πρέπει να τον εκδικηθείς, αλλ’ αντιθέτως να τον συγχωρήσεις από την καρδιά σου. Κι αν η καρδιά σου αντιστέκεται, να την κάμψεις έχοντας πίστη στο λόγο του Κυρίου: «Εάν μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών».

Δεν πρέπει να διατηρούμε στη καρδιά μας κακία ή μίσος για τον άλλο, έστω κι αν μας εχθρεύεται. Οφείλουμε να τον αγαπάμε, κι όσο μπορούμε να τον ευεργετούμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου: «Αγαπάτε τούς εχθρούς υμών». Αν αγωνισθούμε κατά τη δύναμή μας να εκπληρώσουμε την εντολή αυτή, τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα λάμψει στη καρδιά μας το θείο φώς, που θα μας φωτίζει τον δρόμο προς την άνω Ιερουσαλήμ,

Ας θελήσουμε να μοιάσουμε στα αγαπημένα παιδιά του Θεού. Ας ζηλέψουμε την πραότητα του Δαβίδ, για τον οποίο είπε ο υπεράγαθος και φιλάγαθος Κύριος ότι βρήκε άνθρωπο που Τον ευαρεστεί και τηρεί όλες τις εντολές Του.

Έτσι εκφράζεται για τον Δαβίδ, τον αμνησίκακο και αγαθό προς τους εχθρούς του. Γι’ αυτό κι εμείς δεν πρέπει με κανένα τρόπο να εκδικηθούμε τον αδελφό μας, αν θέλουμε, κατά τον όσιο Αντίοχο, να μη συναντήσουμε εμπόδιο την ώρα της προσευχής.

Ο νόμος προστάζει να μεριμνούμε για το υποζύγιο του εχθρού. Για τον Ιώβ έδωσε μαρτυρία ο ίδιος ο Θεός ότι ήταν άνθρωπος άκακος. Ο Ιωσήφ δεν εκδικήθηκε τους αδελφούς του, που επιχείρησαν να τον σκοτώσουν. Ο Άβελ πήγε στον αδελφό του Κάϊν με απλότητα και χωρίς υποψίες.

Όπως μαρτυρεί ο λόγος του Θεού, όλοι οι άγιοι έζησαν με ακακία. Ο Θεός μας έδωσε εντολή να έχουμε έχθρα μόνο εναντίον του «όφεως», ο όποιος απάτησε εξ αρχής τον άνθρωπο και τον έδιωξε από τον Παράδεισο, δηλαδή εναντίον του ανθρωποκτόνου διαβόλου. Έδωσε επίσης ο Κύριος εντολή να έχουμε έχθρα εναντίον των Μαδιανιτών, δηλαδή των ακαθάρτων πνευμάτων της ασωτίας και υψηλοφροσύνης, που σπείρουν στην καρδιά τους αισχρούς λογισμούς.

Το όριο της αρετής και της σοφίας είναι να ενεργούμε πάντοτε με διάκριση και ανεξικακία, χωρίς πονηρία και υστεροβουλία.

Αρχιμ. Τιμοθέου, Καθηγουμένου Ι. Μ. Παρακλήτου. «Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ» – σύντομες διδασκαλίες. – Εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1988)

Γιά τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ



Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με!

"Γιά νά δεχθοῦμε καί νά δοῦμε μέσα στήν καρδιά μας τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, πρέπει ν' ἀποσυρθοῦμε ὅσο εἶναι δυνατό ἀπό τά ὁρατά πράγματα. Ἀφοῦ καθαρίσουμε τήν ψυχή μας μέ τή μετάνοια, τά καλά ἔργα καί τήν πίστη σ' Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος σταυρώθηκε γιά μᾶς, πρέπει νά κλείνουμε τά ὑλικά μας μάτια καί νά βυθίζουμε τό νοῦ μας μέσα στήν καρδιά μας, κι ἐκεῖ μέσα νά κλαῖμε καί νά ἐπικαλούμαστε τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τότε, ἀνάλογα μέ τό μέτρο τοῦ ζήλου του καί τῆς πνευματικῆς του ζέσης γιά τόν Ἠγαπημένο, ὁ ἄνθρωπος βρίσκει εὐφροσύνη στό ὄνομα πού προφέρει, στό ὄνομα πού ξυπνᾶ τόν πόθο γιά τήν ἀναζήτηση πιό ὑψηλοῦ φωτισμοῦ. Ὅταν μέ τήν ἄσκηση τούτη ὁ νοῦς μένει μέσα στήν καρδιά, τότε ἐκεῖ στό ἐσωτερικό τῆς καρδιᾶς 


γλυκοχαράζει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, πού ἁγιάζει τό ναό τῆς ψυχῆς μέ τή θεία του ἀκτινοβολία, καθώς λέει ὁ προφήτης Μαλαχίας: 'Σέ σᾶς πού φοβᾶστε τ' ὄνομά Μου θ' ἀνατείλει ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης' (Μαλαχ. 4, 2). Τό φῶς τοῦτο εἶναι ταυτόχρονα ζωή, σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου:'Ἐν αὐτῷ ζωή ἧν καί ἡ ζωή ἧν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων' (Ἰωάν. 1, 4)".

Ὅσιος Σεραφείμ Σάρωφ 

Ο άθεος φοιτητής που έγινε επίσκοπος



Θαύμα του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ
Ηγουμένη Σεργία - Μονή Ντιβέεβο

Ο γιός του πρωτοπρεσβύτερου Σβιντίνσκι Νικόλαος, μόλις μπήκε στο πανεπιστήμιο, έχασε την πίστη του. Σταμάτησε να εκκλησιάζεται, να προσεύχεται. Παραμονές Χριστουγέννων του είπε η μητέρα του:
«Δεν θα πας στον πανηγυρικό εσπερινό; Αύριο είναι μεγάλη γιορτή»
Επηρεασμένος από το αθεϊστικό κλίμα, της απαντά:
«Τι να κάνω εγώ εκεί; Δεν έχω να κάνω τίποτα. Πολύς ο κόσμος, στρίμωγμα, δυσκολεύεσαι καλά-καλά να αναπνεύσεις.' Αφησέ με μητέρα»
«Πρόσεξε παιδί μου, είναι βαριά τα λόγια σου» του είπε εκείνη με πόνο.

Το ίδιο βράδυ, το παληκάρι πήγε στη βιβλιοθήκη του και σήκωσε το χέρι για να πιάσει κάποιο βιβλίο. Ούρλιαξε από τον πόνο. Δεν μπορούσε ούτε να σηκώσει το χέρι, ούτε να κουνήσει τα δάκτυλα. Αισθάνθηκε στην μασχάλη του έναν όγκο, ο οποίος ολοένα μεγάλωνε. Όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι. Το πρωί πήγε ο γιατρός και τον εξέτασε. Είπε ότι είναι σοβαρή αρρώστεια και ότι πρέπει να περιμένουν να ωριμάσει ο όγκος κι ύστερα να γίνει η επέμβαση.Ο νεαρός υπέφερε. Μέσα στην αφόρητη ταλαιπωρία του σκέφτηκε νηφάλια το πότε άρχισε η ασθένεια...

Θυμήθηκε λέξη προς λέξη τη συζήτηση που είχε με την μητέρα του. Δεν είχε χάσει εντελώς την πίστη του. Η συνείδησή του αφυπνίσθηκε. Φώναξε τη μητέρα του και της ζήτησε εικόνα του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Ήταν σούρουπο. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, η μάνα ξύπνησε τρομαγμένη από τις φωνές του. Έτρεξε αμέσως στο κρεβάτι του και τον βρήκε καθιστό να κλαίει και να κάνει τον σταυρό του. Όλο το κρεβάτι και το πάτωμα ήταν λερωμένα από πύον.
«Μάνα» της είπε ο Νικόλαος, «πριν από λίγο ήρθε ο Άγιος Σεραφείμ που τον παρακαλούσα και μου είπε ότι αν δεν μετανιώσω κι αν δεν αλλάξω τρόπο ζωής, θα πεθάνω. Του είπα ότι μετανιώνω με όλη μου την καρδιά και ξαναγυρνώ στην εκκλησία μας.
Τότε ακούμπησε το χέρι του στο χέρι μου κι αμέσως έσπασε το απόστημα. Αμέσως αισθάνθηκα το χέρι μου καλά!»

Ο Νικόλαος εγκατέλειψε το πανεπιστημίο και γράφτηκε στο Θεολογικό Σεμινάριο. Όταν αποφοίτησε έγινε μοναχός, παίρνοντας το όνομα Σεραφείμ. Αργότερα έγινε επίσκοπος Ντμιτρωφ, κοντά στην Μόσχα!


Από το βιβλίο του Μανώλη Μελινού ''Άνθη Αγίας Ρωσίας''

Μεταφορά στο διαδίκτυο proskynitis.blogspot.

Καλά, εσύ δεν ξέρεις ότι, αν ο Θεός δεν ελεήσει εμένα, δεν ελεεί ούτε εσένα;



Συχνά οι προσκυνητές ζητούσαν από τον Γέροντα να προσευχηθεί για εκείνους και για αγαπημένα τους πρόσωπα και πάντοτε ο Γέροντας υποσχόταν πως θα το πράξει.
Μου γεννήθηκε η απορία: Πως μπορεί ο Γέροντας να θυμάται εκατοντάδες ονόματα; 
Μια μέρα που μιλούσαμε για την προσευχή, στρέφεται ξαφνικά και μου λέει:
- Θα με ρωτήσεις ίσως, πως θυμάμαι στην προσευχή μου τόσα ονόματα. Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και αδύνατος. Λέω, Κύριε, ελέησον τον Γιώργο, το Νίκο, τη Μαρία, την Κατερίνα - όσα ονόματα θυμάμαι - και όλους όσους μου παρήγγειλαν να προσεύχομαι γι' αυτούς και ξέχασα τα ονόματά τους. Κι ο Θεός, επειδή δεν είναι πατήρ Πορφύριος να ξεχνά, αλλά θυμάται όλα τα ονόματα, αμέσως έρχεται και ελεεί όλους.
Θαύμασα τη θεία φώτισή του και ρώτησα:
- Και τι λέτε, Γέροντα, για όλους αυτούς τους ανθρώπους στην προσευχή σας;
Κι ο Γέροντας, με τον πιο φυσικό τρόπο, μου απάντησε:
- Ε, να! Λέω πρώτα, Κύριε, Ιησού, Χριστέ, ελέησόν με.
- Ελέησόν με, λέτε; Μα αυτοί σας ζήτησαν να προσευχηθείτε για κείνους, όχι για τον εαυτό σας, αντέτεινα με απορία.
Κι ο Γέροντας, για άλλη μια φορά, με κατέλαβε εξ απροόπτου, λέγοντας:
- Καλά, εσύ δεν ξέρεις ότι, αν ο Θεός δεν ελεήσει εμένα, δεν ελεεί ούτε εσένα; Δεν ξέρεις ότι εσύ και εγώ είμαστε ένα;
Απλά λόγια, αλλά με πολύ, πάρα πολύ μεγάλο βάθος. Τόσο βάθος, ώστε ο Γέροντας σε άλλη συζήτηση να πει, ότι σ' αυτό το αίσθημα της ενότητός μας με τον άλλον κρύβεται το μυστικό της πνευματικής εν Χριστώ ζωής.
Αργότερα, διαβάζοντας φιλοπατερικά βιβλία, έβλεπα εκεί, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελεημοσύνη προς τους άλλους από τον προσωπικό μας αγιασμό.
Θυμήθηκα τα λόγια του π. Πορφυρίου, όταν διάβαζα τη βιογραφία του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που έλεγε:
"Απόκτησε την ειρήνη του Θεού μέσα σου και χιλιάδες άνθρωποι θα σωθούν γύρω σου". Και μήπως αυτό δεν συνέβαινε στον π. Πορφύριο; Όσο για εκείνο το εκπληκτικό "εγώ κι εσύ είμαστε ένα", πιστεύω ότι ισχύει, δυνάμει και ενεργεία, για τον Γέροντα, ο οποίος με τη ζωή του πραγματοποίησε την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου "ίνα πάντες εν ώσι".

Άγιος Γέροντας Πορφύριος

Η τέχνη της προσευχής



Όλη η τέχνη είναι αυτή ακριβώς. Είτε περπατάς είτε κάθεσαι, είτε στέκεσαι, είτε εργάζεσαι, είτε βρίσκεσαι στην εκκλησία, άσε τη προσευχή αυτή να γλιστρήσει από τα χείλη σου "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με" με τη προσευχή αυτή στην καρδιά σου θα βρεις εσωτερική ειρήνη και γαλήνη σώματος και ψυχής.

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

ΛΥΠΗ...



O Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ - ευλογών.

Όταν το πονηρό πνεύμα της λύπης κατακυριεύει την ψυχή, την γεμίζει με οδύνη και στεναχώρια και δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να προσευχηθεί με την απαραίτητη ηρεμία, εμποδίζει την ανάγνωση των Γραφών με τη δέουσα προσοχή, τον στερεί από την μετριοπάθεια και τον σεβασμό στις σχέσεις του με τους άλλους αδερφούς και του προκαλεί μια αποστροφή για κάθε είδος συζήτησης. Γιατί εκείνος που έχει κατακυριευθεί από τη λύπη γίνεται όπως ένας άνθρωπος τρελός και έξαλλος, που δεν μπορεί ούτε να δεχτεί με ειρήνη μια καλή συμβουλή ούτε ν΄ απαντήσει ήρεμα σε ερωτήσεις που του απευθύνονται. Αποφεύγει τους ανθρώπους σαν να ήταν εκείνοι η αιτία της λύπης του και δεν μπορεί να καταλάβει ότι η αιτία της δοκιμασίας αυτής βρίσκεται μέσα του. Η λύπη είναι ένα σκουλήκι της καρδιάς που κατατρώγει τη μητέρα που το γέννησε.
Ο λυπημένος μοναχός δεν μπορεί να κινήσει το νου του προς την Θεωρία και δεν μπορεί ποτέ να προσφέρει μια καθαρή προσευχή.
Εκείνος που έχει κατανικήσει τα πάθη, έχει κατανικήσει και τη λύπη. Εκείνος όμως που έχει κατακυριευθεί από τα πάθη δε θα αποφύγει το δεσμό της λύπης. Όπως ένας άρρωστος άνθρωπος γνωρίζεται από το χρώμα του προσώπου του, έτσι και ένας που είναι κατακυριευμένος από τα πάθη γνωρίζεται από τη λύπη του.
Εκείνος που αγαπά τον κόσμο δεν μπορεί παρά να αιχμαλωτίζεται από την λύπη. Αλλά εκείνος που περιφρονεί τον κόσμο είναι πάντοτε χαρούμενος.
Όπως η φωτιά καθαρίζει τον χρυσό, έτσι και η λύπη που προκαλείται από τη νοσταλγία του Θεού καθαρίζει την αμαρτωλή καρδιά.

ΠΕΤΡΟΥ ΑΘ. ΜΠΟΤΣΗ, 
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ, 
Ι ΔΙΔΑΧΕΣ ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ, 
ΑΘΗΝΑ 1983, σ. 50.

ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ



Όπως ακριβώς ο Κύριος επιθυμεί τη σωτηρία μας, έτσι και ο εχθρός του ανθρώπου, ο διάβολος, αγωνίζεται να οδηγήσει τον άνθρωπο στην απελπισία.

Μια υγιής ψυχή δεν απελπίζεται στις δυστυχίες, όποιες και νάναι αυτές. Η ζωή μας μοιάζει με ένα σπίτι που είναι γεμάτο με πειρασμούς και δοκιμασίες. Δεν πρέπει όμως ν΄ απαρνηθούμε τον Κύριο γιατί όσο χρόνο Εκείνος επιτρέπει στον πειρασμό να παραμείνει μαζί μας, εμείς θα πρέπει να περιμένουμε ν΄ αναζωογονηθούμε με την υπομονή και την ασφαλή απάθεια.

Ο Ιούδας ο προδότης ήταν λιπόψυχος και αδόκιμος στον πόλεμο και ο εχθρός εκμεταλλεύτηκε την απελπισία του, τον πολέμησε και τον εξανάγκασε να κρεμαστεί. 
Ο Πέτρος όμως, όταν έπεσε στην μεγάλη αμαρτία της άρνησης, σαν σταθερή πέτρα και δόκιμος στον πόλεμο δεν απελπίστηκε, ούτε λιποψύχησε, αλλά έχυσε πικρά δάκρυα μετανοίας από φλεγόμενη καρδιά και ο εχθρός, βλέποντας τα δάκρυα αυτά, απομακρύνθηκε από κοντά του με κραυγές πόνου και με μάτια που πετούσαν φωτιές.

«Αδελφοί, διδάσκει ο Άγιος Αντίοχος, όταν η απελπισία μας πολεμά ας μην υποχωρήσουμε, αλλά, ενδυναμούμενοι και προστατευόμενοι από το φως της Πίστης, ας πούμε στο πονηρό πνεύμα με μεγάλο θάρρος: 

“Τί κοινό υπάρχει ανάμεσα σε μας και σε σένα, αποξενωμένο από το Θεό, έκπτωτε του ουρανού, πονηρέ υπηρέτη; 
Δεν τολμάς να μας κάνεις τίποτα. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, έχει εξουσία τόσο σε μας όσο και σ΄ όλα τα κτίσματα. Εμείς αμαρτήσαμε εναντίον Του και μπροστά σ΄ Αυτόν θα δικαιωθούμε. Και συ, φθοροποιέ, άφησέ μας. Ενδυναμούμενοι από τον Τίμιο Σταυρό Του θα πατήσουμε κάτω απ΄ τα πόδια μας την κεφαλή σου, πονηρέ όφη !»

Ας μην ακολουθούμε το δρόμο της απόγνωσης. Ο Χριστός τα νίκησε όλα, ανάστησε τον Αδάμ, αποκατέστησε την Εύα, θανάτωσε τον θάνατο.


ΠΕΤΡΟΥ ΑΘ. ΜΠΟΤΣΗ, 
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ, 
ΔΙΔΑΧΕΣ ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ, 
ΑΘΗΝΑ 1983, σ. 54.

Αυτό που μας δίδεται τώρα δεν είναι παρά μία προκαταβολή αυτής της υπέρτατης χαράς.




Όταν το Άγιο Πνεύμα κατεβαίνει στον άνθρωπο με την πληρότητα των δωρεών του, η ψυχή του ανθρώπου γεμίζει με μια απερίγραπτη χαρά, γιατί το Άγιο Πνεύμα αναδημιουργεί μέσα στη χαρά κάθε τι που εγγίζει. Αυτή είναι η χαρά για την οποία μιλάει ο Κύριος στο Ευαγγέλιο: 
«Η γυνή όταν τίκτη, λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής, όταν δε γεννήση το παιδίον, ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως δια την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον. Και υμείς ουν λύπην μεν νυν έχετε, πάλιν δε όψομαι υμάς και χαρίσεται υμών η καρδία, και την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ΄ ημών»(Ιωάν. 16, 21-22). 
Η χαρά που αισθάνεται τότε ο άνθρωπος στην ψυχή, όσο μεγάλη και παρήγορη και αν είναι, δεν είναι τίποτα, αν συγκριθεί μ΄αυτήν για την οποία λέει ο Κύριος, διά του στόματος του αποστόλου : «Ά οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβει, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α΄ Κορ. 2,9).
Αυτό που μας δίδεται τώρα δεν είναι παρά μία προκαταβολή αυτής της υπέρτατης χαράς. Και αν από τώρα αισθανόμαστε γλυκύτητα, αγαλλίαση και ευεξία, τι να πούμε για εκείνη την άλλη χαρά που μας επιφυλάσσει στον ουρανό, αφού θρηνήσουμε πρώτα εδώ κάτω στη γή για τις αμαρτίες μας, για τον εγωισμό μας.

Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ

http://orthodoxanswers.gr

...όταν μας επιτίθεται η απελπησία...




« Λοιπόν αδελφοί, διδάσκει ο όσιος Αντίοχος, όταν μας επιτίθεται η απελπησία, νά μήν υποκύπτουμε, αλλά ενισχυόμενοι καί περιφρουρούμενοι μέ τό φώς της πίστεως νά λέμε μέ πολύ θάρρος στό πονηρό πνεύμα: ‘‘ Ποιά σχέσεις υπάρχει μεταξύ μας, αποξενωμένε από τόν Θεό, ξεπεσμένε από τόν ουρανό, πονηρέ δούλε;

Δέν μπορείς τίποτε νά μας κάνης. Επάνω σ‘ εμάς, καθώς καί σέ όλα τά κτίσματα, έχει εξουσία ο Χριστός, ο Υιός του Θεού. Ενώπιόν Του αμαρτήσαμε, ενώπιόν Του θά δικαιωθούμε. Εσύ ολέθριε, φύγε μακρία μας. Παίρνοντας δύναμι από τόν τίμιό Του Σταυρό συντρίβουμε τή φιδόμορφη κεφαλή σου ‘‘ ».

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Η Μάνα μας. Κοντά μας, κι ας είναι η Βασίλισσα των ουρανών. Οικεία, κι ας δοξάζεται πολύ πιο πάνω από τους Αγγέλους.



«Η μητέρα του Θεού καλείται ‘έρκος των διαβόλων’, 
γιατί δεν είναι δυνατό ο διάβολος να καταστρέψει έναν άνθρωπο, εφόσον ο άνθρωπος αυτός καταφεύγει στη βοήθεια της Μητέρας του Θεού»
(Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ)

Στην καύση του Αυγούστου υπάρχει η δροσιά της ουράνιας Μάνας που καλύπτει όλο το μήνα, λες και δεν θέλει να μας εγκαταλείψει ούτε στις δυσκολίες ούτε στις διακοπές μας… Είναι εκεί ως παρουσία που η αγάπη κι όχι ο έλεγχός της μας προστατεύει. Κοντά μας, κι ας είναι η Βασίλισσα των ουρανών. Οικεία, κι ας δοξάζεται πολύ πιο πάνω από τους Αγγέλους.

«Όποιος δεν έζησε μάνα δεν μπορεί να νιώσει την Παναγία», μου είπε μια μέρα ο ποιητής Θεοδόσης Νικολάου. Είναι αλήθεια! Αλλά «το Πνεύμα όπου θέλει πνει» κι ανατρέπει τους ανθρώπινους υπολογισμούς. Άλλωστε, κι όσοι έχουν μάνα νιώθουν απαραίτητα και την Παναγία;
Ο Κύριος μας βεβαίωσε ότι «αδελφοί Του και μάνα Του είναι όσοι εφαρμόζουν το θέλημα του ουράνιου Πατέρα Του» (Ματθ. 12,50). Μια άλλη συγγένεια και μια άλλη σχέση δημιουργείται με το Χριστό, την Θεοτόκο και τους Αγίους, όταν αρχίσουμε να ζούμε κατά το θέλημα του Θεού.

Έτσι, η Παναγία γίνεται δική μας, όσο εμείς γινόμαστε δικοί τού Υιού Της. Να γιατί οι άγιοι είχαν ιδιαίτερη σχέση με τη «Μητέρα του Φωτός». Της έγραφαν ύμνους, τη χαιρετούσαν με τους Χαιρετισμούς, αγρυπνούσαν κουβεντιάζοντας μαζί Της. Είχαν την άνεση και την καλή παρρησία που έχουν τα υπάκουα παιδιά με τη μάνα τους. Αλλά και τα άτακτα, κι αυτά ως παιδιά Της, έτρεχαν σ’ αυτή με το θάρρος που πηγάζει από τη βεβαιότητα της στοργής της. Κι όλ’ αυτά όχι μόνο τότε, αλλά και τώρα και στους αιώνας.

Γιατί, όπως ο Χριστός είναι ο ίδιος «χθες και σήμερον και εις τους αιώνας», έτσι και η Παναγία παραμένει για τους χριστιανούς, ως «Μητέρα του Θεού ημών», η καταφυγή και η δύναμή μας, η παρηγοριά και η ελπίδα μας.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

http://perivolakipanagias.blogspot.gr

Για την πίστη, την προσευχή και την άσκηση



Πάρα πολύ δίδασκε ό στάρετς το λαό περί της πίστεως στον Θεό και στη Θεία Πρόνοια. Έλεγε: «Στη βάση της σωτηρίας της ψυχής βρίσκεται ή πίστη. Ή πίστη στην υπόθεση της σωτηρίας μας είναι το θεμέλιο στην οικοδομή. Όπου δεν υπάρχει πίστη, εκεί κυριαρχούν αχαλίνωτα πάθη πού έλκουν τον άνθρωπο στην άβυσσο του κακού. Ή πίστη είναι το μεγαλύτερο αγαθό στην επίγεια ζωή. Ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό. Με την δυνατή πίστη ό άνθρωπος όλα μπορεί να τα κάνει. Όπως λέγει ό άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: «Σε πολεμούν δυνατοί, αόρατοι και ακοίμητοι εχθροί; Θα νικήσεις! Σε πολεμούν εχθροί εξωτερικοί, ορατοί; Θα νικήσεις! Σε τυραννούν τα πάθη; Θα τα υπερνικήσεις! Σε πνίγουν τα πάθη; Θα τα αποτρέψεις! Έχασες το θάρρος σου; Θα λάβεις από τον Θεό ανδρεία! Όλα μπορείς να τα νικήσεις με την πίστη και να κερδίσεις την Βασιλεία των Ουρανών. Πιστεύετε στον Θεό, προσεύχεσθε σ’ Αυτόν, κάμετε έργα αγαθά. Αυτά τα τρία φτερά θα μας ανυψώσουν στον θρόνο του Θεού».

Στην προσευχή ό στάρετς έδινε ιδιαίτερη σημασία. Έλεγε: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο στη γη από την προσευχή. Ή προσευχή γέννα και τις υπόλοιπες αρετές. Οι άγιοι Πατέρες είχαν σαν νόμο να βιάζουν τον εαυτό τους στην προσευχή: στον σπίτι, στην εκκλησία, στις δουλειές, στον περίπατο, κάθε ώρα και στιγμή. Πρέπει να μιλάμε με τον Θεό απλά, όπως το παιδί με τον πατέρα του. Δεν πρέπει να κάμεις το σοφό κατά την προσευχή! Να φοβάσαι να προφέρεις το αγιότατο όνομα Του, χωρίς συμμετοχή του νου και της καρδιάς. Όποιος παρίσταται ενώπιων του Θεού απρόσεκτα, πολύ περισσότερο με αμέλεια, το μόνο πού κάνει είναι να λυπεί τον Θεό και να μη λαμβάνει ευλογία, αλλά κατάκριση. Λέγεται στην αγία Γραφή: «Επικατάρατος πάς ό ποιών το έργον του Κυρίου αμελώς». Αντιθέτως, όποιος, έστω και λίγο, προσεύχεται στον Κύριο αλλά με ειλικρινή, αληθινή πίστη, λαμβάνει ανέκφραστη χαρά.

Ή προσευχή είναι ή ευθυμία της ψυχής. Δεν έχεις χρόνο για προσευχή; Πέσε στα γόνατα και πες σύντομα: «Κύριε, δέξου το ξέσπασμα της ψυχής μου σαν δοξολογία και ευχαριστία μου σε Σένα και άκουσέ με τον ανάξιο», αλλά κάμε το με αίσθημα θέρμης αφοσιώσεως στον Κύριο, με το αίσθημα του άνθρωπου ό όποιος, αν και είναι βιαστικός, επιδιώκει, έστω και για μια στιγμή, να αφιερωθεί ολόκληρος, χωρίς κανένα υπόλοιπο, στον Κύριο. 
Πραγματικά, το έργο της προσευχής δεν έχει σχέση με την διάρκειά της, αλλά με την θερμότητά της. Και ή θερμότητα αυτή δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ ακόμη και στους τελειότερους πιστούς. Στάσου στην προσευχή ως κατάκριτος αμαρτωλός και αναχώρησε ελεημένος και δικαιωμένος. Αύτη ή προσευχή ανεβάζει τον άνθρωπο στον ουρανό.

Όταν προσευχόμαστε στον Κύριο, τότε ή Μητέρα του Θεού χαίρεται και ευχαριστεί τον Υιό Της πού προσελκύει τις καρδιές μας στην προσευχή και πάντοτε μας βοηθεί, αν ζητούμε την βοήθειά Του. Μη λησμονείτε να παρακαλείτε την Βοήθεια και Προστασία μας.

Ό π. Σάββας δεν επιβάρυνε το λαό με μεγάλους κανόνες προσευχής, αλλά δίδασκε όπως ό όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ: «Είναι καλύτερο να τηρείτε λίγα, αλλά με θερμότητα και ευλάβεια. Ό Θεός δεν χρειάζεται τον τύπο αλλά την ουσία. Εκείνος χρειάζεται την καρδιά μας».

Ό όσιος Σεραφείμ με εντολή της Βασίλισσας των Ουρανών έδωσε νέο, πιο ελαφρύ Τυπικό στα πνευματικά του τέκνα, τις αδελφές της Μονής Ντιβέγιεβο, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να σωθούν οι χριστιανοί των εσχάτων χρόνων. Στους απλούς ανθρώπους ό όσιος Σεραφείμ έδινε αυτόν τον κανόνα:

«Σήκω από τον ύπνο, στάσου μπροστά στις εικόνες και πες τρεις φορές το «Πάτερ ημών» προς τιμήν της Αγίας Τριάδος, υστέρα το «Θεοτόκε Παρθένε» τρεις φορές και μια φορά το «Πιστεύω».

Αυτές οι προσευχές, όπως εξηγούσε ό όσιος Σεραφείμ, είναι ή βάση τού χριστιανισμού. Ή πρώτη, ως προσευχή δοσμένη από τον ίδιο τον Θεό ως πρότυπο όλων των προσευχών. Ή δεύτερη προσφέρθηκε από τον ουρανό διά τού Αρχαγγέλου Γαβριήλ στην Παρθένο Μαρία, την μητέρα τού Θεού.

Το Σύμβολο της Πίστεως ενώπιων συντομία περιέχει όλα τα σωτήρια δόγματα της χριστιανικής πίστεως, όπως διατυπώθηκαν στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο (325). Στον κελί του μπορεί καθένας να λέγει ήσυχα την ευχή τού Ιησού κι όταν είναι ανάμεσα στους ανθρώπους το «Κύριε, έλέησον» και έτσι να συνεχίζει μέχρι το γεύμα. Ακριβώς πριν το γεύμα πάλι σύντομος κανόνας. Μετά το γεύμα: «Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσόν με τον άμαρτωλόν». Στην ερημιά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ τού Θεού, διά της Θεοτόκου, έλέησόν με τον άμαρτωλόν». Πριν τον ύπνο, πάλι σύντομος κανόνας και μετά ύπνος, αφού διαφυλαχθούμε με το σημείο τού σταυρού. Κρατώντας αυτόν τον απλό κανόνα, μπορεί να φθάσει κανείς στον μέτρο της χριστιανικής τελειότητας».

Ό στάρετς Σάββας δίδασκε επίσης να μη καταπονείται κανείς με δυσβάστακτα ασκητικά κατορθώματα.

- Το πρωί, αφού ξυπνήσεις, έλεγε, αμέσως ασπάσου το σταυρό πού φοράς λέγοντας: «Ράνον, Δέσποτα, ρανίδα τού άγιωτάτου Σου Αίματος στην καρδιά μου, για να εξαλείψει τα πάθη, τις αμαρτίες και τις ακαθαρσίες ψυχής και σώματος. Αμήν».

Μετά να πλυθείς, να ντυθείς και αφού σταθείς μπροστά στις εικόνες, με θερμή καρδιακή πίστη πες: «Βασιλεύ Ουράνιε» μια φορά, «Πάτερ ημών», τρεις φορές, «Θεοτόκε Παρθένε» τρεις φορές και το «Πιστεύω» μια φορά.

Αυτός ό κανόνας ονομάζεται «κανόνας τού οσίου Σεραφείμ τού Σάρωφ». Μετά διάβασε τις πρωινές προσευχές από το προσευχητάριο. Μετά διάβασε το Ψαλτήρι, όσο μπορείς, ένα Κάθισμα ή έστω μία Δόξα.*

Σε κάποιους ό Γέροντας έδινε ευλογία να διαβάζουν μόνο μερικές γραμμές, αλλά συμβούλευε όλους να διαβάζουν καθημερινά το Ψαλτήρι υποχρεωτικά, τις Επιστολές των Αποστόλων και το Ευαγγέλιο, έστω μια περικοπή. Σ’ όσους είχαν ζήλο στην προσευχή έδινε ευλογία να διαβάζουν προσευχές πού τις έπαιρνε από τούς ασκητές πατέρες των τελευταίων χρόνων. Στον τέλος της ζωής τού στάρετς όλες οι προσευχές του και όλες οι γραπτές και προφορικές του διδαχές και ποιήματα με πνευματικό περιεχόμενο συγκεντρώθηκαν σε αντίστοιχα βιβλία: «Πνευματικές-ηθικές διδασκαλίες» κ.ά.

Σε όσους ήσαν πολύ απασχολημένοι με δύσκολα καθήκοντα, ό στάρετς επέτρεπε να συντομεύουν τον κανόνα της προσευχής, αλλά με την προϋπόθεση αυτή ή συντομευμένη προσευχή να είναι θερμή και έτσι να θεωρηθεί ως πλήρης κανόνας. Έλεγε:

- Να αποφεύγετε την επιφανειακή ανάγνωση του κανόνα. Να εμβαθύνετε στον πνεύμα της προσευχής, για να δοκιμάσει ή ψυχή χαρά και ευγνωμοσύνη για την Χάρη του θεού και θλίψη για τις αμαρτίες σας, ώστε ή προσευχή να γίνει τροφή και ζωή της ψυχής.
Ας μη τρέφουμε τον εσωτερικό μας φαρισαίο του τυπικού κανόνα προσευχής, αλλά με ζήλο, αδιαλείπτως να κάνουμε τον κανόνα μας, έστω και πιο σύντομο, κάποτε. Τί ευλογημένη πού είναι ή πνευματική κατάσταση κάποιων ανθρώπων, οι όποιοι με αγάπη, αδιάλειπτα τηρούν τον κανόνα τής προσευχής! Αυτοί ήδη από’ αυτή την ζωή θα γνωρίσουν «ότι Χριστός ό Κύριος».

* Όλο το Ψαλτήριο χωρίζεται σε είκοσι Καθίσματα και κάθε Κάθισμα χωρίζεται σε τρία μέρη με την παρεμβολή πριν από κάθε μέρος του «Δόξα Πατρί και Υίω και Άγίω Πνεύματι». Στην λειτουργική πράξη κάθε τμήμα ονομάζεται «Δόξα».

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ

http://www.diakonima.gr