Όπως ακριβώς ο Κύριος επιθυμεί τη σωτηρία μας, έτσι και ο εχθρός του ανθρώπου, ο διάβολος, αγωνίζεται να οδηγήσει τον άνθρωπο στην απελπισία.
Μια υγιής ψυχή δεν απελπίζεται στις δυστυχίες, όποιες και νάναι αυτές. Η ζωή μας μοιάζει με ένα σπίτι που είναι γεμάτο με πειρασμούς και δοκιμασίες. Δεν πρέπει όμως ν΄ απαρνηθούμε τον Κύριο γιατί όσο χρόνο Εκείνος επιτρέπει στον πειρασμό να παραμείνει μαζί μας, εμείς θα πρέπει να περιμένουμε ν΄ αναζωογονηθούμε με την υπομονή και την ασφαλή απάθεια.
Ο Ιούδας ο προδότης ήταν λιπόψυχος και αδόκιμος στον πόλεμο και ο εχθρός εκμεταλλεύτηκε την απελπισία του, τον πολέμησε και τον εξανάγκασε να κρεμαστεί.
Ο Πέτρος όμως, όταν έπεσε στην μεγάλη αμαρτία της άρνησης, σαν σταθερή πέτρα και δόκιμος στον πόλεμο δεν απελπίστηκε, ούτε λιποψύχησε, αλλά έχυσε πικρά δάκρυα μετανοίας από φλεγόμενη καρδιά και ο εχθρός, βλέποντας τα δάκρυα αυτά, απομακρύνθηκε από κοντά του με κραυγές πόνου και με μάτια που πετούσαν φωτιές.
«Αδελφοί, διδάσκει ο Άγιος Αντίοχος, όταν η απελπισία μας πολεμά ας μην υποχωρήσουμε, αλλά, ενδυναμούμενοι και προστατευόμενοι από το φως της Πίστης, ας πούμε στο πονηρό πνεύμα με μεγάλο θάρρος:
“Τί κοινό υπάρχει ανάμεσα σε μας και σε σένα, αποξενωμένο από το Θεό, έκπτωτε του ουρανού, πονηρέ υπηρέτη;
Δεν τολμάς να μας κάνεις τίποτα. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, έχει εξουσία τόσο σε μας όσο και σ΄ όλα τα κτίσματα. Εμείς αμαρτήσαμε εναντίον Του και μπροστά σ΄ Αυτόν θα δικαιωθούμε. Και συ, φθοροποιέ, άφησέ μας. Ενδυναμούμενοι από τον Τίμιο Σταυρό Του θα πατήσουμε κάτω απ΄ τα πόδια μας την κεφαλή σου, πονηρέ όφη !»
Ας μην ακολουθούμε το δρόμο της απόγνωσης. Ο Χριστός τα νίκησε όλα, ανάστησε τον Αδάμ, αποκατέστησε την Εύα, θανάτωσε τον θάνατο.
ΠΕΤΡΟΥ ΑΘ. ΜΠΟΤΣΗ,
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ,
ΔΙΔΑΧΕΣ ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ,
ΑΘΗΝΑ 1983, σ. 54.