.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Όσιος Παπουλάκος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Όσιος Παπουλάκος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Αυτό που ζούμε δεν είναι δημοκρατία αλλά ΠΑΓΚΌΣΜΙΑ μαύρη μαγεία. Τα είπε η ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ


Ένας σατανιστής λέει σε μια συμμαθήτριά του: - ”Έχω πολλή δύναμη. Πες μου ποιον θέλεις να σκοτώσω”.
- ”Αφού έχεις τέτοια δύναμη, γιατί δεν σκοτώνεις το γυμνασιάρχη που τον μισείς;”, του λέει η συμμαθήτριά του.

- ”Δεν μπορώ, αυτός φοράει Σταυρό ”, της απάντησε εκείνος.

Στο Γεωργίτσι της Μάνης, περί το 1850 ήταν μια διάσημη μάγισσα. Ήταν πληγή της περιοχής. 
Την έτρεμαν οι πάντες.
Κάποτε όμως, την συνάντησε ο άγιος μοναχός και ιεροκήρυκας Χριστόφορος Παπουλάκος.
Της επετέθει με την μαγκούρα του και την τσάκισε στο ξύλο. 
Έκθαμβοι οι Μανιάτες κοίταζαν τον Γέροντα:
-«Τι με κοιτάζετε;» τους λέει «και γιατί την φοβόσαστε αυτή την βρωμογυναίκα; 
Να σας το πω εγώ. 
Φοβάσθε διότι λιγόστεψε η πίστη σας και παρατήσατε τον δρόμο του Χριστού. 
Διατί τάχα δεν την φοβούμαι εγώ;
Ούτε πιο γερός από σας είμαι ούτε πιο νέος. 
Δεν είναι το μυαλό και τα χέρια, που μου έδωσαν την δύναμη να χτυπήσω με τούτο το ραβδί κατακέφαλα τον σατανά την ώρα που έκανε τα μάγια του, αλλ’ ο Χριστός.
Μονάχα όταν γυρίσετε στον Χριστό θα σπάσετε τις δαιμονικές κλωστές, με τις οποίες οι μάγισσες κυκλώνουν τα σπίτια σας και δένουν τους άνδρες σας και βασκαίνουν τα παιδιά σας.
Όμως τα μάγια της και οι δαίμονες, που την βοηθούν, στάθηκαν ανήμποροι να την γλυτώσουν απ’ το ραβδί μου…
Αν πορευθείτε και σεις κατά τον λόγο του Χριστού, τότε η κλωστή που σας δένει θα κοπεί και το Γεωργίτσι θ’ ανασάνει ελεύθερο.
Ανάψατε όλα τα σβηστά καντήλια, που προσμένουν στα εξωκκλήσια και στ’ αφανησμένα μοναστήρια. 
Δράμετε όλοι στην Εκκλησία σας. 
Μονιάσετε. 
Κάμνετε δικό σας τον πόνο του διπλανού σας και αγρυπνήσατε στο προσκέφαλο του αρρώστου. 
Ταΐστε τους πεινασμένους, ποτίστε τους διψασμένους. 
Ντύσατε τους γυμνούς. 
Και τα μάγια θα σκορπιστούν στους τέσσερις ανέμους.
Μάγια θα πει η λειψή πίστη. 
Οι μάγισσες δεν μπορούν να βάλουν το πόδι τους στον αγρό του Χριστού. 
Τα μάγια μόνο στα ρημαγμένα και παρατημένα χωράφια βλαστάνουν. 
Κανένα μη φοβάστε, εφ’ όσον στην καρδιά σας βρίσκεται ο Χριστός«. 
Η μάγισσα εν’ τω μεταξύ έφυγε σε άλλα χωριά και κρύφτηκε από το φόβο της!

Βιβλίο: «Ο Χριστός νικάει τα μάγια» του Αρχιμανδρίτη π.Παύλου Κ. Ντανά (Αγρίνιο 2014).
orthodoxhporeiakaizwh.blogspot

Παναγία Παραμυθία
Φώτο Αφροδίτη Καστανή




Στη Μάνη κάποτε, για τον Χριστοφόρο τον Παπουλάκο, δεν μνημόνευαν ούτε τον βασιλιά, ούτε και τον δεσπότη!

Σήμερα όμως τέτοιους πιστούς τους ονομάζουν ακραίους και μία τέτοια στάση σχίσμα.


«Παπουλάκος», Κωστή Μπαστιά, 7η έκδοση, εκδοτική Αθηνών 1984, σελ. 299


"Και πάει μια μέρα ο Κολοκοτρώνης και τον πιάνει απ’ τα γένια τον Καΐρη...''



Θεόφιλος Καΐρης «διαφωτιστής» της «παρέας» Κοραή.

"Και πάει μια μέρα ο Κολοκοτρώνης
και τον πιάνει απ’ τα γένια τον Καΐρη...''

απόσπασμα ομιλίας π. Ευάγγελου Παπανικολάου


....Οι Βαυαροί κλείσαν τα Μοναστήρια όλα. Μεγάλη ιστορία ο Φαρμακίδης.

Εσείς γλιτώσατε γιατί ήσασταν στον Τούρκο. Ο Τούρκος δεν σας τα πείραζε τα Μοναστήρια. Οι Βαυαροί, οι Γερμαναράδες, οι Προτεσταντάδες και οι Καθολικοί, ο Καθολικός ο Όθωνας...

Πού το ‘χατε ξαναδεί;

Ορθόδοξος λαός, Καθολικός βασιλιάς, Προτεσταντική αντιβασιλεία...

Άντε βγάλε άκρη. Καταλάβατε τί βάλανε;

Και σ’ όλα αυτά τί κάναμε; Ποιόν αντιτάξαμε; Τον Παπουλάκο.

Και να ‘ναι ο Φαρμακίδης με τον Καΐρη, και ο ένας ο Καΐρης να λέει βασφημίες.

κατ’ Αυτής της Κυρίας Θεοτόκου. Να αρνείται το Αειπάρθενο της Παναγίας...

Και πάει μια μέρα ο Κολοκοτρώνης και τον πιάνει απ’ τα γένια τον Καΐρη, που ήταν παπάς!

Προσέξτε. Έχουμε κι αυτά, έχουμε τους τάχα καλλιεργημένους, τους ''μορφωμένους'', τους λιμοκοντόρους, έχουμε κι αυτούς. Και είπε ότι η Παναγία δεν είναι Αειπάρθενος. Γιατί είχε πάει στις Εσπερίες ο Καΐρης...

Και πάει ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης και τον εσπάνε στο ξύλο και του λένε:

«Αυτό, για την Αειπαρθενία της Παναγίας», του είπανε.

«Εσύ», λέει, «πράγμα τζιβαέρικο που είναι η Πίστη μας, θα πεις εσύ για την Παναγία; Να και τούτη, να και τ’ άλλη...»

Τον εκάμαν τον παπά μαύρο.

Το καταλάβατε; Τον Καΐρη. Τον Θεόφιλο Καΐρη, που του ‘χουνε αδριάντα εκεί στην Άνδρο. Του ‘χουνε μία προτομή με τα γένια του κει πέρα. Τί να τον κάμεις; Φτύσιμο θέλεις αφού είπες για την Παναγία μας. Και είχε κακό θάνατο κιόλας...

Ο Παπουλάκος; Τον εψήσανε ζωντανό τον Παπουλάκο. 

Τον εκλείσανε - η Ιερά Σύνοδος τον έκλεισε, ποιός τον έκλεισε; - γιατί έλεγε απλά...

''ούκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος'', πρέπει να πιστεύουμε στον Χριστό, θέλουμε ο βασιλιάς μας να είναι Χριστιανός, θέλουμε να ‘χουμε χριστιανικούς νόμους, θέλουμε να μας αφήσετε τα Μοναστήρια μας, μην μας πειράζετε τα Μοναστήρια μας, και ν’ αγαπάτε τον λαό...

Αυτά έλεγε ο Παπουλάκος και όλα αυτά θεωρήθηκαν αφορμή ''ανταρσίας'' και τον κλείσανε μέσα τη αδεία της Ιεράς Συνόδου, η οποία έκανε και κάτι χειρότερο. 

Τί έκανε; 

Του απαγόρευσε τη Θεία Κοινωνία.

Γιατί; Τί έκανε; Πόρνος ήτανε; Μοιχός ήτανε; Παλιάνθρωπος ήτανε; Αυτά τα αμαρτήματα κλείνουνε τη Θεία Κοινωνία. Τί έκανε ο άνθρωπος; Αντιστρατεύτηκε την εκκλησιαστική αρχή του τόπου μαζί με τον βασιλέα.

Τ΄ ακούτε; Γι’ αυτό, τί να δει ο Θεός; 

Αυτά δεν είναι μέχρι σήμερα τα ίδια; 

Τα ίδια ακριβώς που είναι και τώρα, και χειρότερα.


Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΒΟΡ. ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΑΒΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ

Ο Άγγελος του Θεού Παπουλάκος δεν ήταν γνώστης βαθύς της αλάνθαστης ορθόδοξης Θεολογίας, αλλά είχε καταλάβει αμέσως μετά την απελευθέρωση και ίδρυση του Ελληνικού Ορθοδόξου Κράτους, ότι η δυτική Θεολογία ήταν λανθασμένης διανόησης και κακοδαιμονίας. 
Η Θεολογία της δύσης ενεθάρρυνε την ανθρωπιστική αλαζονεία και έφτιαχνε θεολογικές ρωγμές για να εισχωρήσουν εκεί τα αθεϊστικά ρεύματα και στη συνέχεια καλλιεργούσαν τους ανθρωποκεντρικούς ανθρωποκτόνους καρπούς του Βολταιρισμού, του Δαρβινισμού, του Κοραικισμού.

Την εποχή του 1833-1860 Εβραίοι εξ΄Ευρώπης χρησιμοποίησαν την Βαυαρική και Προτεσταντική στρατοκρατορία που εκμεταλλεύτηκε με σατανική μεθοδικότητα την διοικητική και οργανωτική κατάρρευση της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και του έθνους. Ο Παπουλάκος γνώριζε καλά, με Θεία φώτιση βέβαια, τον άξονα περιστροφής του γένους μας μετά την απελευθέρωση από την Τουρκοκρατία. Κατηγορώντας τον αδίστακτο πάπα που χρησιμοποιούσε όλα τα τυχοδιωκτικά μέσα, συγχρόνως προστάτευε τον Ελληνισμό από τα ύπουλα ευρωπαϊκά ρεύματα και συγκροτούσε τάχα το γένος στο χώρο της Ορθοδοξίας με αλλοθρήσκους και αιρετικούς Κυβερνήτες.

Ο Παπουλάκος λοιπόν αφού αρματώθηκε στο μοναστήρι του, με θεία φώτιση πήρε την απόφαση να συγκρουστεί με τους δυτικόφερτους δαίμονες κατά πρόσωπο, αψηφώντας τους κινδύνους των γραικύλων. Ο Παπουλάκος άρχισε τις περιοδείες του αψηφώντας τους κινδύνους και η ιεραποστολική του πορεία μέσα σε διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου κράτησε αρκετούς μήνες. Ο Βασιλιάς Όθωνας είχε φοβηθεί τόσο πολύ από τα πύρινα κηρύγματα του, που αφυπνούσουν

και λιοντάροναν τον λαό, που έστειλε ολόκληρο στόλο και τρεις χιλιάδες στρατιώτες για να συλλάβουν ένα άοπλο χριστιανό επαναστάτη. Δεν το κατόρθωσαν με αυτή την περιβόητη εκστρατεία και χρησιμοποίησαν το σχέδιο της προδοσίας. Τον Ιούδα Παπαβασίλαρο και 6.000 αργύρια. Ο Παπουλάκος με δόλιο τρόπο έπεσε στα χέρια των αντίχριστων Παπικών-Βαυαρών. Δεν απέκαμε βέβαια ποτέ και μέσα από τα κελιά του στις φυλακές της Σαντορίνης και της Άνδρου έδινε τη δική του μάχη με όποιες δυνάμεις του είχαν απομείνει μιλώντας παντοτινά για την αλήθεια και χωρίς φόβο, για αυτό που ονόμαζε Χριστοβασιλεία επί της γης και του ουρανού.

Μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, βλέπουμε να συμβαίνουν ταυτόσημα γεγονότα τόσο στην Ελλαδικό χώρο όσο και στην Αγγλοκρατούμενη πολιτεία των Ιονίων Νήσων.

Υποταγή της Ελλαδικής εκκλησίας στους Γραικύλους και τη Βαυαροκρατία, υποταγή των Ιονίων Νήσων στην Αγγλοκρατεία. Διασυρμός του Κλήρου εκεί, διασυρμός του Κλήρου εδώ. Ξένος ηγεμών εκεί, ξένος ηγεμών εδώ. Ανθελληνική φράγκικη παιδεία εκεί, ανθελληνική φράγκικη και εδώ. Τα ανθελληνικά σχολικά βιβλία της εποχής, η γελοιοποίηση του Κλήρου, η ανταρσία κατά των θεσμών, αθεϊστικά συμπτώματα, ακόμα και φράγκικο ημερολόγιο που επεβλήθη αργότερα, άρχισαν να δηλητηριάζουν τη ζωή του έθνους.

Έλεγε ο Μακρυγιάννης: «Μας έβγαλαν το τούρκικο φακιόλι και μας φόρεσαν την πάπικη τιάρα». Εναντίον αυτής της καταστάσεως εξεγέρθηκαν τα ασθενή και τα μωρά του κόσμου. Ο Κοσμάς φλαμιάτος, ο Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος (Παπουλάκος), ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, οι φιλοκαλικοί πατέρες, όπως ο Ιγνάτιος, καλόγερος του Μ. Σπηλαίου. Μπροστά σε αυτό το έγκλημα πήραν στο ταγάρι τους ένα κομμάτι κριθαρένιο ψωμί και άρχισαν τον αγώνα υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Όταν λοιπόν τον Απρίλη του 1852 ξεψυχούσε ο Φλαμιάτος στις φυλακές μπουντρούμια του Ρίου, τότε φούντωσε δια του Χριστοφόρου Παπουλάκου (Παναγιωτόπουλου) το φιλοκαλικό κίνημα του Παπουλάκου- τα Παπουλικά- που η Ιερά Σύνοδος τον καταγγέλλει ως διαστροφέα της γνήσιας διδασκαλίας του Ευαγγελίου (τα ακούμε και σήμερα αυτά για τους λίγους μοναχούς που αντιστέκονται άχρι θανάτου έναντι των καινοτόμων οικουμενιστών). Ας μη μας φαίνεται παράξενο σήμερα μετά από 150 χρόνια πως έχει ξεπέσει σε ανάλογες ανορθόδοξες αποφάσεις και καταστάσεις η Κρατούσα Εκκλησία των Οικουμενιστών ρασοφόρων. Το Παπικό δηλητήριο έχει ποτίσει από τότε εις βάθος και τα πλέον υγειά κύτταρα της Εκκλησίας, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και κάποια που παραμένουν ανεπηρέαστα. Αυτά συμβαίνουν τον Μάιο του 1852.

Όταν ο Παπουλάκος αρχίζει περιοδείες στα διάφορα μέρη της Πελοποννήσου με στόχο τον καθολικό Βασιλέα Όθωνα και την προτεστάντισσα Βασίλισσα Αμαλία. Έλεγε συχνά: «Ότι υπάρχουν δύο λογιών γράμματα, το θεοτικά και τα άθεα. Τα άθεα γράμματα είναι ρίζα κάθε συμφοράς χριστιανοί μου. Μιλιούνια άνθρωποι – Έλληνες και μη πλανήθηκαν από αυτή την ξεγελάστρα μάθηση και ακούμπησαν επάνω της για να κοιμηθούν ξέγνοιαστοι. Δεν το κατάφεραν όμως, αλλά ούτε και

θα το καταφέρουν, έλεγε. Τέτοια γνώση είναι καρπός της περηφάνειας που είναι το πιο θανάσιμο κρίμα, είναι το ψήλωμα του νου, είναι κατάρα Θεού που στέλνει ολόισα στην κόλαση».

Μήπως και σήμερα δεν συμβαίνει το ίδιο αδερφοί μου; Αυτοί πάνε να μας αποκόψουν από το Χριστό και να μας ρίξουν στην σκλαβιά άλλων αφεντάδων που είναι δαιμονισμένοι.

Ο Αντιβασιλέας του Όθωνα Μάουερ κάλεσε κοντά του τον φαρμακίδη ο οποίος είχε εμπεδωθεί στην Κοραική Θεολογία. Ήταν κληρικός και είχε ασχοληθεί με την δογματική θεολογία του Θεοφάνους Προκοποβικίου. Ο Θεοφάνης Προκόποβιτς περιφρονούσε τον κλήρο και δεν έκρυβε την αποστροφή του για το τυπικό της λατρείας, τα θαύματα, τον ασκητισμό και την ιεραρχία. Ο Μάουερ δεν μπορούσε να επιλέξει συγγενέστερο ομοϊδεάτη για οδηγό στην θεολογική του διδασκαλία. Από την Αίγινα που ήταν τον καλεί στην πρωτεύουσα ο Μάουερ ως συνεργάτη για την Θεολογική στήριξη και πρακτική εμπέδωση μιας μεταρρύθμισης της Ελληνικής Εκκλησίας.

α) Τη δημιουργία μιας εθνικής κρατικής εκκλησίας αυτοκέφαλης και αποσπασμένη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως.

Β) Την κατάλυση της επιρροής που ασκούσε ο μοναχισμός στην παράδοση και λαϊκή ευσέβεια και

γ) Την θεμελίωση μιας εκσυγχρονισμένης θεολογικής παιδείας προσαρμοσμένης στα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Τον Ιούνιο του 1833 όλοι οι επίσκοποι του Ελλαδικού χώρου και οι πρόσφυγες από τις Τουρκοκρατούμενες περιοχές, 22 τον αριθμό, συνεδρίασαν για οκτώ ώρες με γραμματέα τον Φαρμακίδη- πρακτικά δεν κρατήθηκαν-, ελάχιστοι έφεραν αντιρρήσεις γιατί υπήρχε κλίμα συγκεκαλυμένης τρομοκρατίας. Το απόγευμα της ίδιας μέρας υπογράφτηκε από όλους έγκριση των προτάσεων της επιτροπής με ελάχιστες τροποποιήσεις. Ο Μάουερ και ο Φαρμακίδης, είχαν θριαμβεύσει. Ο καταστατικός χάρτης της Εκκλησίας ήταν έτοιμος και δημοσιεύτηκε με Βασιλικό Διάταγμα 23 Ιουνίου 1833. Η Ελληνική Εκκλησία γίνεται αυτοκέφαλος αποσχισθείσα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο τότε ορθοφρονούσε.

Μετά την απόσχιση της Ελλαδικής Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1833, έχασε όλα τα προνόμια και δικαιώματα που είχε επί Τουρκοκρατίας και επί Βαυαροκρατίας κατέστη δούλη και αιχμάλωτη των ξένων.

Οι Τούρκοι είχαν αναγνωρίσει σε αυτήν δικαιώματα νομίμου κυριαρχίας. Μετά το 1833 η εξαρτώμενη από τον Βασιλέα Όθωνα Ελλαδική Εκκλησία περιήλθε στα Βαυαρικά χέρια και ο Καίσαρας Όθωνας πήρε ακόμη και αυτό που ανήκει στο Θεό (Ματθ. 21-22) και έτσι έγινε σωματείο. Ψυχρότης και αδιαφορία για την ευσέβεια. Σε γενικές γραμμές η Εκκλησία βρέθηκε αποκομμένη από τον φυσικό της χώρο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τα πολιτικά ήθη εγένεντο και κάθε μέρα ελεεινά.

Αλογιστία προς τους ανθρώπους, αυθάδεια, ασχημοσύνη προς τους γεννήτορας και πρεσβυτέρους και σοφότερους, απαγωγές συγγενών, απιστίες, κακουργίες, ομότης στους πάσχοντες.

Ο Πατριάρχης Κωνσταντίνος ο Α΄ αποκάλυψε στον Καλλέργη ότι είχε πάρει απόφαση να αφορίσει την Εκκλησία της Ελλάδος αλλά εμποδίσθηκε από την Ρωσία. Η Ελλάδα έγινε πεδίο σύγκρουσης των Μεγάλων Δυνάμεων, Άγγλων και Ρώσων. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν ο πράκτορας των Δυτικών Μάουερ και ο συνεργάτης του Κοραή Θ. Φαρμακίδης. Ο Μάουερ απειργάσθη την αποδιοργάνωση της Εκκλησίας και ο Φαρμακίδης έπαιρνε δικτατορικά από την διορισμένη Ιερά Σύνοδο τις αποφάσεις που ήθελαν οι παπικοί και προτεστάντες.

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1837 με βασιλικό διάταγμα διατάσσεται το κλείσιμο των Μοναστηριών. Το υποχρεωτικό αποσχηματισμό όλων των μοναζουσών που ήταν κάτω από 40 ετών. Την δέσμευση της κτηματικής περιουσίας των ιερών σκευών λατρείας, των εικόνων, βιβλίων, επίπλων κ.λ.π. Η εφαρμογή του διατάγματος ανετίθετο στους νομάρχες. Από τα ανδρικά μοναστήρια διαλύθηκαν 412 και από τα 18 γυναικεία έμειναν μόνο 3. Άθικτα έμειναν τα Ρωμαιοκαθολικά.

Δεν έφταναν όλα αυτά στην εικοσαετία 1830- 1850 παρατηρείται πραγματική παντοδυναμία των προτεσταντών μισσιοναρίων στο χώρο της παιδείας, τόσο στην ελεύθερη Ελλάδα όσο και στα Επτάνησα. Η μισσιονάριοι των Βαυαρών πήραν στα χέρια τους όλη την Ελληνική παιδεία διορίζοντας τον Κorck Διευθυντή και Επιθεωρητή όλων γενικά των Σχολείων του Κράτους. Επικρατεί χάος και στην παιδεία.

Στην εποχή του ο Μακρυγιάννης προσθέτει: «Ήφεραν οι φωτισμένοι άνθρωποι της Ευρώπης το κοπάδι για να κόψουν τους άγριους Έλληνες. Έπρεπε ο Βασιλέας της Μπαυαρίας να κόψει το κεφάλι του Τούρκου. Οι Τούρκοι δεν πείραξαν ούτε πέτρα από τα μοναστήρια.

Βλέποντας ο Χριστόφορος Παπουλάκος αυτή την άλωση της πίστεως μας άφησε το ασκητήριο και ρίχνεται στον αγώνα του κηρύγματος υπερ της αληθείας του Ευαγγελίου. Το κήρυγμά του είχε κάτι από το κήρυγμα των αλιέων της Γαλιλαίας. Είχε Πνεύμα Άγιον παρόμοιο με το κήρυγμα του Αιτωλού. Το θέλημα του Θεού κήρυττε. Πρόσωπο ανθρώπου δεν ελάμβανε υπόψη του. Οι τρανοί της γης δεν ηδύναντο να τον πτοήσουν. Είχε λάβει την μεγάλη απόφαση να μαρτυρήσει υπέρ της αληθείας μιμούμενος τον Θεάνθρωπο.

Ας παραλληλίσουμε τα τότε τεκτενόμενα με τη σημερινή εποχή θα καταλάβουμε γιατί υφιστάμεθα την ίδια σκλαβιά και προδοσία από τους γενίτσαρους Έλληνες που μας διαφεντεύουν.

Εύχομαι να αναδείξει ο Θεός και νέους Παπουλάκους και Αγιο Κοσμάδες να λυτρώσουν τούτο το δύσμερο γένος που πάντοτε προδομένο χαροπαλεύει να κρατήσει την πίστη του για να μη χαθεί και σαν έθνος. Και τώρα πνέει τα λοίσθια. Αλλά την τελευταία λέξη γι΄αυτό το γένος την έχει ο Χριστός που μας αγαπάει

περισσότερο (επειδή ανταποδώσαμε αυτή την αγάπη Του, με τα αμέτρητα εκατομμύρια μαρτύρων και ομολογητών) από τους άλλους Ευρωπαίους που τόσο εύκολα αντικατέστησαν την Ορθοδοξία με τον ευδαιμονισμό και τον Ορθολογισμό.

Όσιος Παπουλάκος: «Σε τούτο τον πόλεμο που κτυπάμε τον σατανά, δεν είμαστε μοναχοί μας»


Τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1852 στή Μονεμπασιά κιόλας, τήν πρώτη μέρα, ὁ γέροντας εἶπε στό κήρυγμά του μπροστά στό δεσπότη Ἀσήνης, στό ἱερατεῖο καί στό λαό.

Μέρες σκοτεινές θά πλακώσουν καί τά ὄργανα τοῦ σατανᾶ θά ξαπολύσουνμεγάλο διωγμό πρός ἀφανισμό μου. Πασχίζουνε νά μέ πιάσουνε, ἀλλά δέν θάτό πετύχουνε, γιατί δέν ἦρθε ἀκόμα ἡ ὥρα μου. Καί ἡ ὥρα μου θάρθει, μονάχα ἅμα τό θελήσει ὁ Κύριος καί Θεός μου.

Ἔργο μου εἶναι νά βάλω πυρωμένο σίδερο στό χαλασμένο κρέας τοῦ Ἔθνους, γιά νά μή μολευτοῦμε ὅλοι μας κι ἀφανιστοῦμε ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς. Καί μάθετε ἀπό μένα πώς σέ τοῦτοτόν πόλεμο πού χτυπᾶμε τό σατανά, δέν εἴμαστε μοναχοί μας.Πιό τρανοί ἀπότό δικό μας τό γένος θά μποῦνε τήν κρίσιμη ὥρα στή μάχη καί ἡ παλάντζα θά γύρει πρός τή μεριά τῆς ἀλήθειας, πρός αἰώνια δόξα τῆς ὀρθοδοξίας.

Καί τοῦ λόγου σας κι οἱ ἀρχόντοι καί γώ, ξέρουμε πώς οἱ δουλειές σας δέν πᾶνε καλά.Σᾶς λέω ὅμως πώς ἡ ἐξουσία εἶν᾿ ἀνήμπορη ν᾿ ἀβγατίσει τό βιός σας. Κι ἀκόμα μάθετε πώς δέν εἶναι χρειζούμενο νά γίνετε πλούσιοι, γιατί ὁ πλοῦτος εἶναι πράμα περιττό, πού πάει νά πεῖ πονηρό.

Σᾶς λεω ἀκόμα πώς ὁ πλοῦτος εἶναι κρίμα, γιατί μέ τόν ἴσιο δρόμο τοῦ Χριστοῦ κανένας δέν ἔγινε πλούσιος.Ἤ κάποιον ἀδίκησεν, ἤ ὅλους μαζί καί γιά τοῦτο ὁ Χριστός λογαριάζει κριματισμένον τόν πλούσιον καί κλειστή γι᾿ αὐτόν τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μή ζητᾶτε λοιπόν τό κρίμα καί τήν ἀνομία γιά νά φᾶτε πλουσιώτερ᾿ ἀπ᾿ τόν διπλανό σας, νά πιῆτε καί νά χορτᾶστε, ἤ νά ντυθῆτε πιό πλούσια. Ἐγώ, ὁ πιό ἀνάξιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ, πού μοιράζω ὅ,τι κι ἄν ἔχω καί δέ μούλειψε τό χρειαζούμενο ψωμί γιά νά ζήσω καί τό νερό γιά νά ποτιστῶ.

Κι᾿ ὅταν ὁ Χριστιανός ἔχει αὐτά τά δυό κι ἕνα κομμάτι ροῦχο γιά νά σκεπάσει τή γύμνια του καί νά προστατευτεῖ ἀπό τό κρύο, τό παραπάνω εἶναι τό χάρισμα τοῦ σατανᾶ. Χαρῆτε λοιπόν τή φτώχεια σας καί μήν βαρυγγομᾶτε, γιατί βλάστημο στόμα, βαρειά καρδιά καί δίψα γιά τ᾿ ἀγαθά τοῦ κόσμου τούτου, ἔχουνε μόνο ὅσοι χάσανε ἀπ’ τά μάτια τους τήν εἰκόνα τοὐρανοῦ.

Αὐτά τούς εἶπε καί στή Μονεμπασιά καί στό Γύθειο καί στήν Κότρωνα καί στόν Κάβαλο καί σ᾿ ὅλη τήν ἐπαρχία τοῦ Οἰτύλου κι ἔγινε κορμιά καί ψυχές πού τίς κατάτρωγε τό σαράκι τῆς λύπης. Φούντωσε τήν ἐλπίδα στά σπλάχνα τῶν φτωχῶν κι ἔδωσε νόημα στή ζωή τῶν ἄκληρων καί τῶν καταφρονεμένων. Γιά τοῦτο τόν ἄκουγαν καί τόν πίστευαν καί τρέχανε ξωπίσω του…..

Στίς 19 Ἰανουαρίου τοῦ 1861, ὅπως σημειώσαμε καί στήν ἀρχή ὁ καλός ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου Χριστόφορος μοναχός, ὁ γνωστός Παπουλάκος, ἐκοιμήθη ὁσίως στήν Ἱερά Μονή Παναχράντου τῆς Ἄνδρου. Τό εὐλογημένο ὁμολογιακό παράδειγμα τῆς ἀγάπης του στόν Χριστό, στήν πατρίδα καί τό λαό τοῦ Θεοῦ ἄς μᾶς ἐμπνέη, ὥστε νά πράξουμε καί ἐμεῖς τό χρέος μας στήν θεόσδοτο πίστι καί τήν πατρίδα μας Ἑλλάδα, πού χρεωστᾶ τήν ἐλευθερία της στόν Σωτήρα Χριστόν.

Ὁ Θεάνθρωπος καί Σωτήρ μας Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἀγαπᾶ, προστατεύει, εὐλογεῖ καί σώζει τήν εὐλογημένη πατρίδα μας Ἑλλάδα. Ἀπό φιλότιμο καί εὐγνωμοσύνη ἄς τόν ἀγαπήσουμε καί ἐμεῖς μέ τήν ὑπακοή μας στόν τέλειο εὐαγγελικό Του Νόμο. Μᾶς συμφέρει καί γιά τό παρόν καί γιά τό μέλλον, ὑλικῶς καί πνευματικῶς νά μείνουμε κοντά Του διά τήν προστασία, ἀσφάλισι, εὐτυχία καί σωτηρία μας.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι
κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.

Ἀπό τό “Φυλάδιο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Ἀφυπνιστικές πικρές ἀλήθειες” σταχυολογημένες ἀπό τό βιβλίο ὁ Παπουλάκος τοῦ Κωστῆ Μπαστιᾶ”

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά φυλλάδια πού ἐκδίδουν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Παπουλάκος – Τ’ άθεα γράμματα είναι η ρίζα κάθε συμφοράς…



Επίκαιρος ο λόγος του Παπουλάκου, βλέποντας τι γίνεται αυτήν την στιγμή στη χώρα μας. Ας αναλογιστούν κάποιοι τις ευθύνες τους και ας σκεφτούν καλύτερα το που μας οδηγούν.

Ο Παπουλάκος, η συνέχεια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, κηρύσει:

«Τ’ άθεα γράμματα είναι η ρίζα κάθε συμφοράς…Τέτοια γνώση είναι καρπός της περηφάνειας, που είναι το πιο θανάσιμο κρίμα, είναι το ψήλωμα του νου, είναι κατάρα Θεού, που στέλνει ολόϊσα στην κόλαση και θα μεταλλάξει και τούτη τη γης σε κόλαση.

Αυτά τα άθεα γράμματα πάνε να ξεράνουνε και το δέντρο της λευτεριάς. Τ’άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους, ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, και πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας… (Αυτοί) πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντάδων, πουναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους…»

Ο Παπουλάκος έγινε φωνή λαού, συνισταμένη της λαϊκής διαμαρτυρίας και εξεγέρσεως. Γι’αυτό η Ιερά Σύνοδος προσπαθεί να…προλάβει με την εξαπόλυση τριών διαδοχικών εγκυκλίων της (1852) και τον στιγματίζει «ως διαστροφέα της γνήσιας διδασκαλίας του Ευαγγελίου»…Αυτά συμβαίνουν όταν η Εκκλησία από «περιέχον» (στα χρόνια της Τουρκοκρατίας) γίνεται «περιεχόμενο», εξάρτημα της Πολιτείας, υπεύθυνο μόνο για τη θρησκευτική ζωή – πειθήνιο όργανο του καίσαρος, που είναι η κεφαλή και ο αρχηγός (!) της, ο κυριάρχης της έστω και ετερόδοξος…

από το βιβλίο: «Γιατί αρνούμαι να παραλάβω την Κάρτα Πολίτη» (Ιερόν κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρι-Άγιον Όρος).

Και εμείς. Γιατί καθόμαστε;;


Όλοι τους, βοηθήσανε το κράτος 
να γίνει η κεφαλή της εκκλησίας. 
(Ο Παπουλάκος)

... Λευτερωθήκαμε από τον αγαρηνό και πρώτη μας πράξη στο δρόμο της λευτεριάς ήτανε να κλείσουμε το στόμα της αλήθειας. Να ψευτίσουμε τη ζυγαριά της πίστης. Να λησμονήσουμε πως τα μοναστήρια, στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς, φυλάξανε και την πίστη και την παιδεία, και πως όσοι μάθανε γράμματα, στα μοναστήρια τα μάθανε. Εκεί πρωτοσυλλάβησε το χωριατόπουλο και εκεί ακόνισε το νου του ο γραμματισμένος.

Λίγο ο μακαρίτης ο κυβερνήτης, λίγο η αντιβασιλεία, λίγο οι προεστοί, λίγο οι δεσποτάδες, όλοι τους, βοηθήσανε το κράτος να γίνει η κεφαλή της εκκλησίας. Έτσι η εκκλησία έπαψε πια νά 'ναι το πνευματικό μας κεφάλι κι έγινε όμοια με τον έφορο ή τον χωροφύλακα. Ένα παρακλάδι στο δέντρο της πολιτείας κι ο πιο ασήμαντος τροχός στη μηχανή. 

–Και ποια είν΄ η ζυγαριά που ψεύτισε; 
--Η ιεραρχία, αποκρίθη με δάκρυα στα μάτια ο Ιγνάτιος.Απαράτησε τα δικά της ζύγια, τα ζύγια του Χριστού και ζυγιάζει με τα ψευτισμένα ζύγια που της έδωσε η εξουσία.Έτσι το Έθνος γελιέται, χωρίς να του το λένε κι ο σατανάς χασκογελά κρυμμένος σ΄ όλα τα ισκιερά μέρη του δρόμου μας. 

Ο Χριστοφόρος είχε χάσει τη μιλιά του. Ποτέ του δεν είχε νιώσει τέτοια ταραχή. Η πίκρα, η θλίψη, κι η πιο φοβερή οργή ανάδευαν μέσα του κι ο ίδιος απορούσε πως ένιωθε τόσο οργισμένος. Σηκώθηκεν όρθιος και σα να ξύπνησε μέσα του άλλος άνθρωπος, κοίταξε αυστηρά τον Ιγνάτιο και τούπε: 

Και εμείς γιατί καθόμαστε; Γιατί δεν παίρνουμε το ραβδί μας και γιατί δεν γυρίζουμε από πόρτα σε πόρτα, από πολιτεία σε χωριό, ν΄ ανοίξουμε τα μάτια των Χριστιανών για να φυλάγουνται από τα ψεύτικα ζύγια; 

Αστραπή χαράς φώτισε την ασκητική μορφή του Ιγνάτιου. Τα μάτια και των δυο είχαν πυρώσει από τη φωτιά της θέλησης για σωστικό έργο… Σαν να κινούσαν και τους δυο τα ίδια ουράνια νήματα, έπεσε ο ένας στην αγκάλη του άλλου κι η οργή τους, τα δάκρυά τους, η χαρά τους, έμοιαζαν, την ώρα αυτή του θερμού δειλινού, σαν μυστική δοξολογία στον Κύριο.

Αν δεν χύσουν καινούργιοι μάρτυρες το αίμα τους κανένας ωκεανός δεν είναι τόσο βαθύς και τόσο πλατύς, για να πνίξει τόσην αμαρτία


*απόσπασμα 
από το βιβλίο του
 Κωστή Μπασιά: 
ο Παπουλάκος

στο βιβλίο αυτό, το οποίο αναφέρεται στα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821 και στην βαυαροκρατία, μπορούμε να δούμε πολλές ομοιότητες με την σημερινή κατάσταση της Πατρίδας μας…

Ο Χριστοφόρος (=ο Παπουλάκος), βουβός σιγόκλαιγε και πότιζε με δάκρυα τα σανίδια του κελιού και το ράσο του.
–Δεν φτάνει να πονούμε και να κλαίμε, Χριστοφόρε, φώναξεν ο Κοσμάς. Η καινούργια επιδρομή είναι χειρότερη από του Ιμπραήμ. Κείνος σκότωνε κορμιά κι αφάνιζε το βιος μας, αλλά αυτοί σκοτώνουν τις ψυχές μας. Ό,τι ιερό φυλάξαμε τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς ποδοπατιέται, ό,τι μας κράτησε όρθιους, σαν ασάλευτο αντιστήλι, γκρεμίζεται. Σε τέτοιο γιουρούσι του σατανά, κάθε υποταγή είναι άρνηση του Χριστού, άρνηση της Πίστης και παράδοση στο διάβολο. Προδίνουμε τον αγώνα του εικοσιένα, το αίμα που χύθηκε στο Μεσολόγγι, στ΄ Αρκάδι, στην Τριπολιτσά, στα Δερβενάκια στα Ψαρά… Ιούδες γινόμαστε Χριστοφόρε και το κακό δε σταματά ως εδώ…

–Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, έχει κι άλλο; Ψιθύρισε με πνιγμένο λυγμό ο Χριστοφόρος.

–Έχει πολλά και φριχτά, αποκρίθη ξαναμμένος ο Κοσμάς. Είναι ότι οι γραμματισμένοι του Έθνους, σκλαβωμένοι στους μασόνους της Φραγκιάς, έχουν ολότελα στραβωθεί, κι αντίς να βλέπουν σ΄ όλα τούτα το μελλοντικό αφανισμό του έθνους, τα λογαριάζουν σωστικά. Οι άντρες που μας κυβερνούν χάσανε το φως τους και δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν ποια η διαφορά ανάμεσα σκοτάδι και φως. Ψευτίσαμε τα ζύγια που άλλοτε ζύγιαζαν το καλό και το κακό, την αλήθεια και το ψέμα. Ο διάβολος με χίλιες μορφές μας παραστέκει. Δε λέω πως αν την κορόνα του έθνους φορούσε Ορθόδοξος κυβερνήτης, κι αν η εκκλησία συνέχιζε τον αιωνόβιο δρόμο της, πως θάλειπεν η αμαρτία. Αλλά λέω πως θάχαμε το μέσο να την ξεχωρίζουμε
και να μην την μπερδεύουμε με το καλό. Τώρα όχι μόνο την μπερδεύουμε, αλλά το καλό πνίγηκε μέσα στη θάλασσα της αμαρτίας.

Ο Χριστόφορος τον κοίταξε στα μάτια.

–Έχεις δίκιο, του είπε. Δεν ωφελούν σε τίποτα οι κλάψες. Χρειάζεται καινούργιος ξεσηκωμός, καινούργια Άγια Λαύρα.

–Και καινούργια Ψαρά, πρόσθεσεν ο Κοσμάς. Τούτος ο οχτρός είναι χειρότερος απ΄ τον Τούρκο. Εκείνος ποτέ δε μας τόκρυψε πως μας λογάριαζε σκλάβους, ενώ τούτος μας ξεγελά πως είμαστε τάχα λεύτεροι, ενώ έχει σκλαβώσει και τις ψυχές μας ακόμη. Δε φτάνει λοιπόν ο λόγος κι ο ξεσηκωμός, αλλά χρειάζεται και κάτι άλλο…

–Τι; Ρώτησεν ο Χριστοφόρος.

–Μάρτυρες, αδελφέ Χριστοφόρε, μάρτυρες. Αίμα, για να ποτιστεί και να φουντώσει η λευτεριά του Χριστού, η πραγματική λευτεριά. Ο σατανάς έχει τρανό βασίλειο στη γη. Έχει του χεριού του βασιλιάδες, αρμάδες, καλαμαράδες, γητειές και γητειές, που μόνο στο αίμα μας μπορούν να πνιγούν. Αν δεν χύσουν καινούργιοι μάρτυρες το αίμα τους κανένας ωκεανός δεν είναι τόσο βαθύς και τόσο πλατύς, για να πνίξει τόσην αμαρτία. Όσοι από μας ξεκινήσουμε, πρέπει να το ξέρουμε πως ο δρόμος μας, γυρισμό δεν έχει. Οδηγός μας, ας σταθεί ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

απόσπασμα από το βιβλίο του Κωστή Μπαστιά: ο Παπουλάκος

Συγκλονιστικά επίκαιρο μύνημα από τον Παπουλάκο...




"Εἶναι ντροπή μας, ἕνα γένος ποὺ μὲ τὸ αἷμα του πύργωσε τὴ λευτεριά του, ποὺ περπάτησε τὴ δύσκολη ἀνηφοριά, νὰ παραδεχτῆ πὼς δὲν μπορεῖ νὰ πορπατήσει στὸν ἴσιο δρόμο ἅμα εἰρήνεψε, κι ὅτι δὲν ξέρουμε ἐμεῖς νὰ συγυρίσουμε τὸ σπίτι, ποὺ μὲ τὸ αἷμα μᾶς λευτερώσαμε, ἀλλὰ ξέρουν νὰ τὸ συγυρίσουν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πολέμησαν, ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πίστευαν στὸν ἀγώνα, ἐκεῖνοι ποὺ πᾶνε νὰ μᾶς ἀποκόψουνε ἀπὸ τὸν Χριστό, καὶ πασχίζουνε νὰ μᾶς ρίξουνε στὴ σκλαβιὰ ἄλλων ἀφεντικῶν, ποὺ 'ναι πιὸ δαιμονισμένοι ἀπὸ τοὺς Τούρκους"

Παπουλάκος (+18/01/1861)