.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ανωνύμου Μοναχού. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ανωνύμου Μοναχού. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Μην απελπίζεσαι!

Είπε Γέρων, έχεις ένα Θεό που δεν μετράει τα λάθη σου, αλλά την προσπάθεια σου !

Το όραμα του ησυχαστού, Με το όνομα του Υιού μου και με το όνομα το δικό μου θα νικάς και θα εξολοθρεύεις τους δαίμονες


Το όραμα του ησυχαστού 

Η νοερά προσευχή , η ευχή του Ιησού, είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου «Νηπτική θεωρία».
Ο συγγραφέας του, ο ανώνυμος ησυχαστής ,ο αυτοαποκαλούμενος «Απελπισμένος» ,αποκαλύπτει τα βιώματά του και προσφέρει την πείρα του στον αναγνώστη, σαν οδηγό για την κατάκτηση της νοεράς προσευχής.Αυτός ο πρακτικός δάσκαλος παρουσιάζει με φυσικότητα και ιδιαίτερη γλυκύτητα τις εμφανίσεις και συνομιλίες του με τον Κύριο, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους αγίους Αγγέλους ,προβάλλοντας συχνά από μετριοφροσύνη άλλο πρόσωπο στη δική του θέση. Τέτοιο είναι και το όραμα που ακολουθεί: 

«Κάποιος μοναχός ,διηγείται ο ησυχαστής, ήρθε σε έκσταση την ώρα που προσευχόταν και είδε πλήθος δαιμόνων , σαν την άμμο της θάλασσας. Έμοιαζαν με στρατιώτες και ορμούσαν εναντίον του με πολλή μανία για να τον εξοντώσουν. 

Φοβισμένος εκείνος έτρεξε να καταφύγει στην εκκλησία. Μπαίνοντας μέσα βλέπει τον Κύριο και τη Θεοτόκο στις εικόνες τους σαν ζωντανούς και με βασιλική δόξα.
Το πρόσωπο του Κυρίου είχε μία ανέκφραστη ωραιότητα και άστραφτε πιο δυνατά από τον ήλιο. Για αυτό ο αδελφός δεν μπόρεσε να ξανακοιτάξει. Προσκύνησε όμως και ασπάστηκε με φόβο και χαρά τη δεξιά Του. 

Κατόπιν πλησίασε στην εικόνα της Παναγίας. Προσκύνησε, ασπάστηκε το παρθενικό της χέρι και τόλμησε να την κοιτάξει στο πρόσωπο.
Στην αγία της αγκάλη είδε καθισμένο το Θείο Βρέφος σαν σε θρόνο χερουβικό. Κι ήταν τόσο ταιριαστό το θεϊκό αυτό σύμπλεγμα, όσο και η ομορφιά και η ευωδία σε ένα τριαντάφυλλο.
Η Θεοτόκος κοίταζε τον αδελφό με τόση πραότητα , ώστε εκείνος πήρε το θάρρος και την ρώτησε: 

– Παναγία μου! Γλυκειά μου Παναγία, και μητέρα του Ιησού μου! Πώς θα γλυτώσω από τους δαίμονες που με κυνηγούν; 

Και η Κυρία Θεοτόκος , η σωτηρία των « επ’ αυτή πεποιθότων », αποκρίθηκε: 

– Με το όνομα του Υιού μου και με το όνομα το δικό μου θα νικάς και θα εξολοθρεύεις τους δαίμονες. 

Ο μοναχός έκανε βαθειά υπόκλιση, βγήκε από την εκκλησία και φώναξε μέσα από την καρδιά του. 

– Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με! Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία! 

Αμέσως οι ανίσχυροι δαίμονες εξαφανίστηκαν από μπροστά του ». ] 

Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας », Ιερά Μονή Παρακλήτου 


Ο όσιος γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης καθώς προσευχόταν ένα βράδυ στο ασκητήριο του οσίου Δαβίδ είδε να εμφανίζονται ξαφνικά σκορπιοί.
Η σπηλιά γέμισε χιλιάδες, αμέτρητους σκορπιούς. Τον περικύκλωσαν από όλες τις πλευρές, ακόμη κι’ από την οροφή του σπηλαίου κρεμόντουσαν, σαν τσαμπιά από σταφύλι. Τρόμαξε για λίγο βλέποντας την παγίδα του διαβόλου, όμως επικαλούμενος τον όσιο Δαβίδ και την αψευδή εξουσία του Κυρίου «του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων» πήρε μια πέτρα, με την οποία χάραξε έναν κύκλο γύρω του και κάνοντας το σημείο του Σταυρού διέταξε: 

-Μέχρι εδώ, εκεί θα σταθείτε. 

Συνέχισε άφοβα την προσευχή του και κανένας σκορπιός δεν πέρασε όλη τη νύχτα τον κύκλο!

Τι εννοούμε όταν λέμε: σεβασμός στους Πατέρες της Εκκλησίας;

Είπε Γέρων:

Όσοι ομιλούν περί Εκκλησίας χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψει τους Πατέρας δεν είναι ορθόδοξοι.

Όσοι διδάσκουν, βασιζόμενοι μόνον εις την Αγίαν Γραφήν και δεν ακολουθούν την ερμηνείαν αυτής υπό των Αγίων Πατέρων, προτεσταντίζουν.

Όσοι υπευθύνως ενεργούν, ανατρέποντες όσα άχρις ημών η πολιά αρχαιότης διέσωσε, πλήττουν εις τα καίρια την Εκκλησίαν.

Όσοι δεν έπονται εις την ποικίλην διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων, αντιπίπτουν εις το Πνεύμα το Άγιον.

Όσοι ανατρέπουν τας Παραδόσεις της αγιωτάτης Εκκλησίας μας, ομοιάζουν με τον ρωμαίον στρατιώτην, ο οποίος εράπισε εις την σιαγώνα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Όσοι υπευθύνως ενεργούν, ανατρέποντες όσα άχρις ημών η πολιά αρχαιότης διέσωσε, πλήττουν εις τα καίρια την Εκκλησίαν.

Όσοι δεν έπονται εις την ποικίλην διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων, αντιπίπτουν εις το Πνεύμα το Άγιον.

Όσοι ανατρέπουν τας Παραδόσεις της αγιωτάτης Εκκλησίας μας, ομοιάζουν με τον ρωμαίον στρατιώτην, ο οποίος εράπισε εις την σιαγώνα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Αντιθέτως, 

Όσοι ομιλούν περί Εκκλησίας και νοούν Πατέρας, αυτοί είναι όντως Ορθόδοξοι.  

Όσοι διδάσκουν θεολογίαν και με την μεν δεξιάν κρατούν την Αγίαν Γραφήν, εις δε την ευώνυμον την ερμηνείαν των Πατέρων, αυτοί ευρίσκονται εντός της πνευματικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Όσοι υπευθύνως ενεργούν βάσει των Πατερικών Παραδόσεων, αυτοί δοξάζουν αληθώς τον Θεόν. 

Όσοι αποδέχονται την Παράδοσιν της Εκκλησίας ως ισόκυρον με τας Αγίας Γραφάς και αγωνίζονται δι’ αυτήν, είναι μάρτυρες τη προαιρέσει.

ΕΙΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ...

Οι καλοί άνθρωποι θα σας φέρουν ευτυχία,

οι κακοί άνθρωποι θα σας ανταμείψουν με την εμπειρία,

οι χειρότεροι θα σας δώσουν ένα μάθημα και οι καλύτεροι θα σας δώσουν αναμνήσεις.

Εκτιμήστε όλους.

Είπε Μοναχός: Κάνεις προσευχή;

Κάνεις προσευχή τώρα θέλεις αύριο να δεις αποτέλεσμα…

Μπορεί να γίνει κι αυτό...

Αλλά όταν πιάσεις το κομποσκοίνι στο χέρι σου μην περιμένεις κι αμέσως τους καρπούς…

Πολλοί πάνε στο άγιο Όρος μ’ ένα κομποσκοίνι στο χέρι και θέλουν να δουν το Θεό με μια αγρυπνία που θα κάνουν… 

Θέλουν να δουν το άκτιστο φως με μιας νύχτας προσευχή….

Δεν γίνεται έτσι….
Θέλει πολλή υπομονή… θέλει να λες… Κύριε όποτε θες εσύ… Εγώ θα περιμένω..

Με πρόσεξε ο Κύριος… με κοίταξε… με άκουσε… αλλά πρώτα πρέπει να περιμένω...

Είναι ωραία να περιμένεις το Θεό και να κάνεις υπομονή στα θέματα αυτά τα θεϊκά…

oikohouse.wordpress.com

Η προσευχή είναι ξεκούραση

ΕΙΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ. Όταν θέλω να ξεκουραστώ, προσεύχομαι. Συνειδητοποίησα ότι μόνο η προσευχή ανακουφίζει σωστά ένα άτομο από την κόπωση. Επομένως, προσεύχεστε και μάθετε ...
Η προσευχή είναι ξεκούραση. Η ψυχή δεν κουράζεται στην προσευχή, γιατί, ενώ μιλάει με τον Θεό, στηρίζεται.

Συνάντηση με έναν δαιμονισμένο ~ (βίωμα εξομολόγησης)




Ενας αξιωματικός είχε στείλει τον ανηψιό του στην μονή Διονυσίου κοντά σε μένα.
Ο ανηψιός είχε ζήσει όπως είχε ζήσει…. ανεξομολόγητος... δεν είχε εξομολογηθεί ποτέ.

Είχε κάνει ένα σωρό πράγματα, (και ποιός δεν έχει κάνει), το θέμα ήταν ότι τότε έτυχε να βρίσκεται στο μοναστήρι ένας δαιμονισμένος .. Τον είχαν κρατήσει από ελεημοσύνη και αγάπη οι πατέρες.

Οποτε συναντούσε τον ανηψιό, το τι του φανέρωνε δεν λέγεται!

Οτι είχε κάνει και δεν είχε κάνει...

Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι πατέρες ήταν να τους κρατάνε χώρια, να μη συμπίπτουνε, και γίνουν επεισόδια μπροστά σε προσκυνητές... και ακούνε οι προσκυνητές, τι είχε κάνει ο νεαρός έξω στον κόσμο... 

Τελικά τον καταφέρανε τον νεαρό να εξομολογηθεί...

Κι είχε κάποια ελαφριά ψυχολογικά προβλήματα. Εξω από το μοναστήρι ήταν ένας πνευματικός, πήγε εκεί εξομολογήθηκε για πρώτη φορά στην ζωή του, και γυρνάει στο μοναστήρι...

Και να χει βγει τώρα στο παράθυρο ο δαιμονισμένος… 
....να τον βλέπει και να φωνάζει: 

- Σε πέτυχα! Τώρα θα στα πω ολα! 

- Τώρα θα τα διαβάσω όλα! Και έκανε τα χέρια του έτσι, σαν να είχε βιβλίο και να φωνάζει: ''Και θα αρχίσω απο το εξώφυλλο δεν θα κρύψω τίποτα..!''

Και να αρχίσει.. όχι να φανερώνει όλα αυτά που χε κάνει ο νεαρός,αλλά να ουρλιάζει...

Και τι φώναζε; ... Που είναι, που είναι τα; 

... Που πήγανε; ... Γιατί δεν βλέπω τίποτα;!

Δεν έβλεπε πια τίποτα. Αυτή είναι η εξομολόγηση. 
Αυτό είναι το πετραχήλι του παπά...

Δεν θα κολαστούμε γιατί αμαρτάνουμε... 

Ολοι αμαρτάνουμε. Θα κολαστούμε γιατί δεν μετανοούμε. Γιατί δεν αγωνιζόμαστε όπως αγωνίστηκαν κι οι άγιοι...

Συνάντηση με έναν δαιμονισμένο ~ (βίωμα εξομολόγησης)
~ Μαρτυρία Αγιορείτου μοναχού

Ευχαριστώ τον Θεό πιο συχνά!



ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ: 

Έχουμε πάντα κάτι να ευχαριστήσουμε τον Θεό για:
Τα παιδιά που κάνουν θόρυβο στο σπίτι: αυτό σημαίνει ότι έχετε μια οικογένεια.

Για τα πιάτα που χρειάζεστε για πλύση: τότε έχετε φαγητό.

Για χαλιά που πρέπει να υποβληθούν σε σκούπισμα, παράθυρα που χρειάζονται πλύσιμο, σωλήνες που είναι φραγμένοι: τότε έχετε ένα σπίτι.

Για τα παπούτσια που βρέχονται από τη βροχή: σημαίνει ότι εξακολουθείτε να είστε σε θέση να περπατήσετε και να έχετε ό, τι θέλετε να περάσετε.

Για κυκλοφοριακή συμφόρηση: τότε έχετε ένα αυτοκίνητο.

Για τα μαθήματα και τις εξετάσεις στις οποίες πρέπει να προετοιμαστείτε: σημαίνει ότι έχετε την ευκαιρία να αποκτήσετε εκπαίδευση.

Για το αφεντικό που κραυγάζει: τότε είστε ακόμα σε θέση να ακούσετε.

Για το βουνό του πλυσίματος: τότε έχετε ρούχα.

Για δάκρυα και χαμόγελα: τότε μπορείτε ακόμα να αισθανθείτε.

Για εκείνους που σας βλάπτουν: αυτό σημαίνει ότι μπορείτε να καταλάβετε πώς δεν πρέπει να ενεργείτε και να δώσετε συγχώρεση και αγάπη σε αντάλλαγμα.

Για κόπωση στο τέλος της ημέρας: τότε μπορείτε ακόμα να εργαστείτε για δόξα.

Για ένα ξυπνητήρι που σας ξυπνάει την αυγή: σημαίνει ότι είστε ακόμα ζωντανός.

Εκτιμήστε τι έχετε!

"Πώς μπορείτε να αναγνωρίσετε ένα καλό άτομο;"



Μια μέρα ένας Γέροντας ρωτήθηκε: "Πώς μπορείτε να αναγνωρίσετε ένα καλό άτομο;"

Ο γέροντας απάντησε: 

«Αυτός δεν είναι αυτό που λέει και όχι αυτό που φαίνεται, αλλά η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στην παρουσία του». Αυτή είναι μια μαρτυρία, γιατί κανένας δεν μπορεί να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα που δεν ανήκει στο πνεύμα του ».


Η πιο μεγάλη δυσκολία στις μέρες μας είναι...



Είπε γέρων:

"Φαντάζεστε ποια θα ήταν η ζωή αν νιώθατε τον πόνο που προκαλείτε; 

Η πιο σημαντική και η πιο μεγάλη δυσκολία στις μέρες μας είναι να παραμείνεις άνθρωπος.

Δεν υπάρχουν συνταγές για αυτό .. ."

Είπε Γέρων:



Λίγη ἠρεμία,
λιγότερα λόγια,
περισσότερη προσευχή.

Νά, τί μᾶς λείπει

Φοβερός πόλεμος με δαιμόνια υπερηφανείας



Διηγήθηκε Γέρων: «Κάποτε ήρθαν και με προσκύνησαν τα δαιμόνια, ενώ έψελνα το Χερουβικό και είχα φθάσει στο "καί τῇ ζωοποιῷ Τριάδι". Έρχονται λοιπόν πέντε δαίμονες, ένας μεγάλος αξιωματικός με πηλίκιο και κάτι σήματα δαιμονικά, γαλόνια και κέρατα που έβγαιναν δίπλα απ’ το πηλίκιο, και τέσσερις μικροί μαλλιαροί, και πέφτουν στα γόνατα μπροστά μου. Ο μεσαίος, ο αξιωματικός, είχε το ένα πόδι γονατιστό και το άλλο μισολυγισμένο όπως οι καθολικοί και μου λέει: 

"Είσαι σπουδαίος ψάλτης! Είσαι θαυμάσιος! Είσαι άφθαστος!". Είχε το κεφάλι ψηλά, ενώ οι άλλοι τέσσερις είχαν το κεφάλι κάτω. Εγώ μονολόγησα: "Τα δαιμόνια θα μου πάρουν το μυαλό. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Κύριον τον Θεόν μας προσκυνήσωμεν και Αυτώ μόνω λατρεύσωμεν". Αμέσως έγιναν άφαντοι. Αυτά εν ριπή οφθαλμού. Εγώ αγρίεψα μέσα μου. Σκέφθηκα: "Αυτός που δεν δέχεται να προσκυνήση τον Θεό και να πη ελέησον με ο Θεός, ήρθε να προσκυνήση εμένα να με κάνη συμμέτοχο στην υπερηφάνειά του; Αγρίεψα και άρχισα να λέω το "Τριάδι" του Παπανικολάου. Μόλις τελείωσα, μου λένε οι πατέρες: "Τι Τριάδι ήταν αυτό! Πανηγύρι μας έφερες". "Ε, λέω, καμμιά φορά μας πιάνουν και τα μεράκια".

»Μετά την τράπεζα συναντώ στην αυλή ένα μοναχό αγιορείτη, όχι του Μοναστηριού, που ήταν παρών στην Λειτουργία. Τον χαιρέτισα και μου λέει:

― Βρε, τι ήταν αυτό σήμερα! Τι ωραία ψαλμωδία! Μας ανέβασες στον ουρανό. Νιώσαμε κατάνυξη.

― Όχι εγώ, ο πατήρ τάδε, του είπα.

― Ποιος πατήρ τάδε. Εσύ, η δική σου φωνή, και μου είπε και διάφορα επαινετικά λόγια.

»Τον βάζω μετάνοια και πάω να φύγω. Έρχεται ο σατανάς δίπλα μου· τον έβλεπα και μου λέει: "Όταν σου λέω εγώ να ακούς. Είσαι άφθαστος, εσύ έπρεπε να πάρεις δίπλωμα έξω και να είσαι δάσκαλος".

»"Πίσω μου δαίμονα", λέω. Τι ήθελα να ‘ρθώ από δω να συναντήσω τον μοναχό να ακούσω όλα αυτά.

»Βγήκα έξω και κίνησα για τον κήπο. Ο διάβολος από κοντά μου. Ενώ έβλεπα, βάδιζα, δεν ξέρω πώς, πήρε το πνεύμα μου ο σατανάς και με ανέβασε ψηλά, πολύ ψηλά και έβλεπα τον κόσμο σαν μυρμήγκια κάτω.

― Εσύ δεν είσαι τυχαίος, μου έλεγε ο σατανάς, εσύ δεν ξέρεις τι κουβαλάς.

― Τι κουβαλάω, βρε σατανά, ό,τι κουβαλάς και συ κουβαλώ κι εγώ. Φύγε από κοντά μου. "Θεέ μου, βοήθησέ με". Τι είναι αυτό σήμερα. Θα μου πάρει τα μυαλά ο σατανάς. "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με".

»Άρχισα να φουσκώνω από υπερηφάνεια, αλλά είχα και λίγο επίγνωση και είπα: "Θεέ μου, δεν θέλω τέτοιες επάρσεις".

»Μπαίνω στον κήπο, αυτός από κοντά. Αυτός τα δικά του, εγώ τα δικά μου. Δεν υπάρχει χειρότερο δαιμόνιο από το δαιμόνιο της υπερηφανείας. Προχώρησα πιο μέσα στον κήπο, μήπως και φύγη. Τίποτα. "Πάει", είπα, "θα δαιμονισθώ". Τότε έπεσα στα γόνατα με το ράσο που φορούσα στην Εκκλησία, και έκλεγα. Δεν έδινα σημασία τι μου έλεγε ο σατανάς, εγώ τα δικά μου. "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με", δύο-δυόμισι ώρες είχα μέσα στον ήλιο. "Δεν θέλω", έλεγα, "τέτοιες επάρσεις, τέτοιους λογισμούς. Εγώ θέλω, Χριστέ μου, να σε προσκυνώ πάνω στον Σταυρό. Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός και τίποτα παραπάνω". Αυτός έλεγε τα δικά του. Μούσκεψε το χώμα από τα δάκρυα, σαν να είχε τρέξει βρύση. Κάποια στιγμή έφυγε εκείνο το νέφος και ο σατανάς μαζί. Κατάλαβα ότι προσγειώθηκα. Ένιωσα την ανάγκη να προσκυνήσω τα πόδια του Εσταυρωμένου. Σηκώθηκα, ευχαρίστησα τον Κύριό μας και την Παναγία, έβαλα λίγες μετάνοιες και έφυγα κλαίγοντας.

»Έπειτα σκέφθηκα ότι, για να έρθουν να με πειράξουν τα δαιμόνια τόσες φορές, κάτι βρήκαν μέσα μου. Φαίνεται ότι "λάγκευα"1 προς τον εγωισμό. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και ταπείνωση».

Από το βιβλίο «Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση»
1.Έκλινα, στόχευα, προσανατολιζόμουν.


Εσύ κι ο Θεός!




Είπε Γέρων:
Δεν με ενοχλεί η γνώμη των ανθρώπων, διότι στην απάντηση στον Θεό θα μείνω μόνος, χωρίς αυτούς.

Είπε γέρων. Η κόλαση των δειλών



ΣΤΟΝ ΕΞΩΝΑΡΘΗΚΑ του Κυριακού της Μεγίστης Λαύρας ιστορείται ό Παράδεισος και ή Κόλαση. 
Στην Κόλαση υπάρχουν πολλές κατηγορίες κολασμένων μέσα σε διάφορες τυραγνίες και, βασανιστήρια.

Σε μία απ’ αυτές περιγράφονται οι πόρνοι, μάγοι, φονείς, βδελυροί, μαζί και οι δειλοί. 

Εντύπωση μας κάνει πως ακόμη και οι δειλοί, που φοβούνται ή δεν κρίνουν φρόνιμο να εκθέσουν τον εαυτό τους μπροστά στους ανθρώπους με την ομολογία τού Χριστού, θά κολασθούν εξίσου μαζί με τούς άλλους, έστω και εάν αυτοί, οι δειλοί, υπήρξαν κατά τα άλλα ηθικοί, ήσυχοι, καλοί χριστιανοί». 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr

Μακαρισμοί Οικογένειας



Όπου Χριστός, εκεί Ευλογία και όπου Ευλογία, εκεί ευτυχία 

Μακάριο το σπίτι που το κυβερνάει ο ΧΡΙΣΤΟΣ. 

Μακάριο το σπίτι, που το καταστατικό του έχει το Ευαγγέλιο. 

Μακάριο το σπίτι που αποτελεί κατ' οίκον Εκκλησία. 

Μακάριο το σπίτι, που όλοι προσεύχονται. 

Μακάριο το σπίτι, που ο ένας υποχωρεί για τον άλλον. 

Μακάριο το σπίτι, που βασιλεύει η Αγάπη και όπου Αγάπη, εκεί ο ΧΡΙΣΤΟΣ.
Και όπου ΧΡΙΣΤΟΣ, εκεί Ευλογία.
Και όπου Ευλογία, εκεί ευτυχία. 

Εκεί γαλήνη, εκεί χαρά, και εκεί σωστός παράδεισος. 

Από έναν Αγαπημένο Γέροντα Μόναχο του Αγίου Όρους.

Αποστασία των Ποιμένων — Προσηλυτισμός των πιστών στην παναίρεση του οικουμενισμού



Οι παρεξηγήσεις πού χωρίζουν τούς ορθοδόξους αντιοικουμενιστές

Υπάρχει μεγάλη παρεξήγηση που την εκμεταλλεύεται ο διάβολος για να μας διαβάλλει, να μας διαιρεί και να κάνει την δουλειά του, να βασιλεύει.
Ο Γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής έφυγε από τις παρατάξεις των ζηλωτών και γύρισε στα μοναστήρια. Γιατί τό έκανε;
Διότι τό 1950 οι παρατάξεις των ζηλωτών έβγαλαν εγκύκλιο η οποία καταδίκαζε τήν κρατούσα Εκκλησία τού νεού ημερολογίου ως αιρετική μέ άκυρα μυστήρια.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ν’ ανησυχήσει, νά προσευχηθεί καί νά δεί όραμα ότι ξέφυγε από τό Άγιον Όρος καί βρίσκονταν σ’ ένα βράχο μέ κύμα έτοιμος νά πνιγεί, οπότε άφησε τούς ζηλωτές καί γύρισε στό Πατριαρχείο, όμως δέν μνημόνευε τόν Πατριάρχη, διότι άλλο είναι τό Πατριαρχείο καί άλλο ο Πατριάρχης.
Όταν ο Πατριάρχης κηρύττει «γυμνή τη κεφαλή» αιρετικές απόψεις, φεύγεις απ’ αυτόν, αλλά όχι καί από τήν Εκκλησία. Αυτό έκανε καί ο Γέροντας Ιωσήφ όταν είδε ότι οι ζηλωτές έφευγαν, όχι μόνο από τόν αιρετικό Πατριάρχη, αλλά καί από τήν Εκκλησία τήν οποία έλεγαν αιρετική καί έφτιαχναν άλλες εκκλησίες–παρατάξεις πού η μία απέρριπτε τήν άλλη. Έτσι έκανε καί ο άγιος γέροντας Παΐσιος, έκοψε τό μνημόσυνο, άλλα δέν μπήκε στίς παρατάξεις νά μαλώνει γιά τίς κεφαλές τους.
Έτσι καί τώρα φεύγουμε μακριά από τόν αιρετικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο καί δέν τόν μνημονεύουμε, αλλά δέν κάνουμε δική μάς εκκλησία. Παραμένουμε εντός τής Εκκλησίας καί παρακαλούμε τόν Θεό νά στείλει ορθόδοξο Πατριάρχη νά καταδικάσει τήν αίρεση τού Οικουμενισμού καί όλους τούς καινοτόμους τής Εκκλησίας, κληρικούς καί θεολόγους.
Ο Γέροντας Ιωσήφ μέχρι τέλους τής ζωής τού δέν μνημόνευε Πατριάρχη καί όλα τά μοναστήρια της συνοδείας του (Οι υποτακτικοί του);;; μέχρι τό 1973 δέν μνημόνευαν, όμως τό ’73 εξαρχία του Πατριαρχείου είπε στό Άγιον Όρος, όποιος δέν μνημονεύει τόν Πατριάρχη καθαιρείται καί έτσι άρχισαν τήν μνημόνευση. Άλλους ηγουμένους πού δέν μνημόνευσαν τούς καθαίρεσαν, όπως τόν Αγιοπαυλίτη Ανδρέα, τόν Γρηγοριάτη Αθανάσιο, τόν Ξενοφωντινό Ευδόκιμο, τόν Εσφιγμενίτη Αθανάσιο καί μόνο η Εσφιγμένου συνέχισε νά μήν μνημονεύει.
Άν έκαναν καλά ή κακά πού προτίμησαν τήν μνημόνευση από τήν καθαίρεση καί τήν μοναχική ανάπτυξη από τήν ομολογία πίστεως, ας τό κρίνει ο Θεός.
Αυτό πού έχει τώρα σημασία είναι ότι έχουμε τουςΟικουμενιστές οι οποίοι είναι όλοι ενωμένοι καί εμάς τούςαντιοικουμενιστές πού είμαστε όλοι χωρισμένοι.
Άς ενώσουμε όλοι τήν ορθόδοξη πίστη μας και να προσευχηθούμε ο Θεός νά διώξει από τήν ποίμνη Του όλα τά ζιζάνια πού πνίγουν τά στάχυα πού έσπειρε.
Άς φανερώσουμε στόν λαό του Θεού τήν μεγάλη αποστασία των Ποιμένων από τόν Θεό καί τόν προσηλυτισμό των πιστών στήν παναίρεση του οικουμενισμού καί τήν δολιότητα τής Συνόδου τής Κρήτης η οποία εισήγαγε πανορθόδοξα καί συνοδικά την αίρεση του οικουμενισμού στήν ορθόδοξη Εκκλησία.

Σκανδαλισμένος Αγιορείτης Μοναχός

Μεταπατερική θολολογία στό Άγιον Όρος!

"Η άτιμη οδός των τυμπανιαίων
της Λαύρας"!


Δυστυχώς παρατηρείται μία εξάπλωση τού Οικουμενισμού καί μέσα στό Άγιον Όρος πού αιχμαλωτίζει τίς ψυχές πολλών πατέρων πού συναναστρέφονται μέ πρόσωπα πού έχουν πιαστεί στά δίχτυα τής παναιρέσεως πού προβάλλεται από πολλά οικουμενιστικά κέντρα όπως τό Πατριαρχείο Κων/λεως καί πολλές Μητροπόλεις.
Ένα τοιούτο παράδειγμα είναι η συνομιλία μέ έναν κελλιώτη Γέροντα ο οποίος συχνάζει σέ Μητροπόλεις όπου καλείται ώς ιεροκήρυκας.
Σέ συνάντηση μέ άλλους αγιορείτες πατέρες είπε:
«Οι αντιδρώντες πατέρες στόν Πατριάρχη αντί νά κοιτάζουν τήν μετάνοιά τους, υποδεικνύουν στόν Θεό ποιούς θά σώσει, όπως στά Καυσοκαλύβια πού οι πατέρες έκαναν “σύνοδο” γιά έναν ιερομόναχο πού έφτιαξε μία εικόνα της Παναγίας πού έχει από τήν μία τήν αγιά Σοφιά καί από τήν άλλη τό Βατικανό καί κατηγορούν τήν Σύνοδο τής Κρήτης ότι ονόμασε εκκλησίες τούς καθολικούς καί τούς προτεστάντες».
Καί συμπλήρωσε:
«Δέν είναι εκκλησίες οι καθολικοί καί οι προτεστάντες; Είναι χριστιανικές εκκλησίες, αλλά ετερόδοξες. Εκκλησία είναι, όπως η εκκλησία τού δήμου. Καί οι μωαμεθανοί εκκλησία είναι.
Διαμαρτύρονται γιά τίς συμπροσευχές. Καί ο Προφήτης Ηλίας συμπροσευχή έκανε με τούς ιερείς τού Βάαλ. Συμπροσευχή θά ήταν αν έκαναν στόν ίδιο Θεό. Τώρα κάνει ο μωαμεθανός στόν Αλλάχ, ο βουδιστής στόν Βούδα, ο ινδουϊστής στόν Κρίσνα καί ο Βαρθολομαίος στόν Χριστό. Αυτό δέν είναι συμπροσευχή.
Άς είναι μερικοί νά γαυγίζουν, αλλά όχι καί διακοπή μνημοσύνου».
Στό κελλί τού Γέροντα ήταν καί προσκυνητές οι οποίοι είπαν ότι είχαμε διαβάσει γιά τις συμπροσευχές καί προβληματιστήκαμε ενώ τώρα ηρεμήσαμε.
Αυτές οι ιδέες προέρχονται από τίς άγιες Γραφές, τούς κανόνες τής ορθοδόξου Εκκλησίας καί των οικουμενικών Συνόδων ή είναι αποκυήματα νεωτεριστικής καινοτομίας ιδιορρύθμων θεολόγων, οι οποίοι οικοδομούν τήν δική τους θεολογία λαμβάνοντας υλικά, όχι από τά ορθόδοξα πιστεύω των αγίων Πατέρων μας, αλλά από τα διεστραμμένα μεταπατερικά τους φρονήματα;
Ιδού ανοίγονται δύο δρόμοι. Ο ένας είναι: «επόμενοι τοίς αγίοις Πατράσι» καί ο άλλος, ότι του κατέβει του καθ΄ ενός στό κεφάλι. Ειδικά στό Άγιον Όρος υπάρχει από τό 1275 η άτιμη οδός των τυμπανιαίων της Λαύρας καί η ένδοξη του αγίου Κοσμά του Πρώτου.
Ο Χριστός κανέναν δέν εξαναγκάζει: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν (Ματθ. 16,24), εγώ είμι η οδός, η αλήθεια καί η ζωή (Ιω. 14,6)».

Σκανδαλισμένος Αγιορείτης Μοναχός

Η υποκρισία στήν Εκκλησία καί η εκ τού ποιμνίου αντιμετώπισις



Στό Άγιον Όρος ήλθε ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας καί τόν υποδέχθηκαν λαμπρώς στό Πρωτάτο.

Άραγε κατά πόσο απασχόλησε τούς υπευθύνους τού Αγίου Όρους τό γεγονός ότι ο Αλβανίας ήταν πρόεδρος τού Π.Σ.Ε. καί ότι δήλωσε υποστηρίζοντας γιά τήν Σύνοδο τής Κρήτης ότι είναι ένα νέο είδος συνόδου μέ άλλο τρόπο λειτουργίας πού όμως ανατρέπει τήν παράδοση τής συνοδικότητας τής Εκκλησίας καί ότι εισηγήθηκε γιά τούς αντιοικουμενιστές νά χαρακτηριστούν αιρετικοί γιά νά διωχθούν(;)
καί ναί μέν έχτισε εκκλησίες στήν Αλβανία, αλλά γιά νά τίς ενώσει στό άρμα τού οικουμενισμού πού είναι η προετοιμασία τής ελεύσεως τού αντιχρίστου.

Στά Καυσοκαλύβια η Μεγίστη Λαύρα επέβαλε εφημέριο τής Σκήτης τόν π. Γεώργιο Αλευρά ο οποίος κατασκεύασε μία ασεβή εικόνα μέ τήν Παναγία νά κρατάει στό ένα χέρι τήν αγία Σοφία ναός Κων/λεως σύμβολο Ορθοδοξίας καί στό άλλο τόν άγιο Πέτρο ναό τού Βατικανού καί λανσάρει μέ κάθε αθέμιτο τρόπο τήν ένωση μέ τίς αιρέσεις.

17 καυσοκαλυβίτες μοναχοί υπέγραψαν διαμαρτυρία καί οι προϊστάμενοι τής μονής αφού είδαν τά στοιχεία πού προσκόμισαν οι πατέρες καί παραδέχθηκαν ότι όντως ξεπέρασε τούς υπόλοιπους οικουμενιστές κατέληξαν νά πούν ότι όποιος δέν τόν δέχεται νά φύγει από τήν σκήτη.

Καί ερωτούμε καλοί μας χριστιανοί, είναι σωστό νά συμπροσεύχεται ένας ορθόδοξος χριστιανός πού πιστεύει αληθινά τόν Χριστό μέ αυτούς τούς υποκριτές στούς ναούς πού τούς βεβηλώνουν οι ασεβείς οικουμενιστές;

Έως πότε οι ιερείς τού Υψίστου θά αδιαφορούν γιά τήν προδοσία τής πίστεως καί έως πότε θά φοβούνται «από τών αποκτεννόντων τό σώμα»(Ματθ.10,28)

« Ει ο Θεός μέθ΄ημών ουδείς καθ΄ημών». Άν έχουμε τόν Θεό μαζί μας νά μή φοβούμαστε τίποτα, ενώ άν καταπατούμε τήν συνείδηση, τότε νά φοβούμαστε, διότι θά χάσουμε τά πάντα δηλ. τόν Θεό.
Άς διαχωρίσουμε τήν θέση μας όχι από τήν μία αγία καθολική καί αποστολική Εκκλησία πού είναι η αληθής ομολογία πίστεως όπως απάντησε ο άγ. Μάξιμος, αλλ’απ’αυτούς πού οδηγούν τήν μόνη αληθινή Εκκλησία τού Χριστού στήν αντίχριστη ένωση τών εκκλησιών καί απ’όσους τούς ακολουθούν καταπατώντας τήν συνείδησή τους.
Πολλοί πατέρες εξαπατούνται καί λένε «όλοι μαζί θ΄αντιδράσουμε», εφόσον η ομολογία είναι προσωπική υπόθεση,ένώ τό σύνολο ακολουθεί τήν πλατεία καί εύκολη οδό τής απωλείας.

Ο Κύριος είπε «Εισέλθετε διά τής στενής πύλης, ότι πλατεία η πύλη καί ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις τήν απώλειαν καί πολλοί εισιν οι εισερχόμενοι δι’αυτής.Τί στενή η πύλη καί τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις τήν ζωήν καί ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν»(Ματθ.7,13).

Σκανδαλισμένος Αγιορείτης Μοναχός.

Πατερική Παράδοση

...ένας Σκανδαλισμένος αγιορείτης Μοναχός αφηγείται για όσα συμβαίνουν

Οι προδοσίες των Ποιμένων και η εκ του ποιμνίου αντιμετώπισις.

Μετά τό φρικτό καί ανεπανάληπτο γεγονός τής συμπροσευχής τών «Κεφαλών» τού «Χριστιανισμού», δηλ. τού αντιχρίστου Πάπα,πού υποκρίνεται τόν παγκόσμιον καλόν Ποιμένα, αφού θέρισε κόσμο καί παπάδες στήν Αργεντινή μέ τόν δικτάτορα Πινοσέτ, ο οποίος συνεχώς βλασφημάει τόν Χριστό ότι δέν είναι Θεός, τού μονοφυσίτη Πατριάρχη πού επιμένει στήν αίρεση πού έχουν καταδικάσει οι άγιοι Πατέρες, η 4η Οικουμενική Σύνοδος,η αγία μεγαλομάρτυς Ευφημία καί πρόσφατα ο άγιος γέροντας Παϊσιος καί ο ηγούμενος Γεώργιος Καψάνης τής Μονής Γρηγορίου, τού «δικού μας» Πατριάρχη Κων/λεως, η ιστορική μορφή πού καταφρόνησε όλες τίς αρχές καί αξίες τής Ορθόδοξης Εκκλησίας μέ τίς αντίχριστες δηλώσεις του γιά τούς αγίους Πατέρες, τούς Ιερούς Κανόνες, τίς άλλες θρησκείες τό κοράνιο καί μέ τίς ατελείωτες αντικανονικές του ενέργειες, τού Πατριάρχη Αλεξανδρείας πού ώς φαίνεται δέν έχει νά παρουσιάσει καμμία ευαισθησία στήν πίστη του
καί τού εκπροσώπου τής Αντιοχειανής Εκκλησίας, πού ναί μέν δέν πήγαν στήν Σύνοδο τής Κρήτης γιά τό πλούσιο οικόπεδο τού Κατάρ, ενώ είναι ολοφάνερο ότι συμφωνεί καί συμμετέχει κατά πάντα σέ όσα αποφασίστηκαν εκεί.


Δέν τούς έφτανε αυτή η σατανική εκδήλωση ασέβειας καί αποστασίας από τό θέλημα τού Θεού πού είναι σαφώς τό νά κρατήσουμε ανόθευτη τήν πίστη Του καί νά τήν μεταδώσουμε στήν επόμενη γενεά, ήδη κανόνισε ο παναιρετικός Πατριάρχης νά πάει στόν Καρδινάλιο τής Μπολόνιας νά γιορτάσει τήν Ύψωση τού Τιμίου Σταυρού μέ τούς φίλους του τούς αιρετικούς. 
Άς πάει κι άς κάτσει εκεί, διότι εδώ μόνο κακό μάς κάνει.

Αλλ`όμως δείτε τί κάνουν καί οι Αγιορείτες Ηγούμενοι. 
Ο μέν Βατοπαιδινός πήγε στό Φανάρι καί εγκωμίασε τήν Σύνοδο καί κατηγόρησε όσους αντιδρούν, ξεσκεπάζωντας τά αιρετικά του φρονήματα καί ο Σιμωνοπετρίτης ηγούμενος Ελισαίος πήγε τήν Κυριακή τών Μυροφόρων στό Μπαλουκλί σέ Αρχιερατικό Συλλείτουργο πού ήταν εκτός από τόν Πατριάρχη, ο Περγάμου Ζηζιούλας, τό αιρετικό σφουγγάρι πού μαζεύει κάθε αιρετική βρωμιά από τούς δυτικούς ετεροδόξους καί τήν στίβει στήν Ορθόδοξη Εκκλησία μας καί είναι τό δεξί χέρι τού αθεολόγητου Πατριάρχη. Εκεί ο Ελισαίος έβγαλε λόγο έξ Αγίου Όρους καί τί είπε;
«Παναγιώτατε πάτερ καί προσκυνητέ ημών Δέσποτα Οικουμενικέ». 
Ερωτώ, είναι ή δέν είναι ασέβεια νά προσφέρεις τήν προσκύνησή σου σ΄ έναν Πατριάρχη ασεβή καί βλάσφημο καί με αμέτρητες καθαιρέσεις καί αναθεματισμούς από τούς Ιερούς Κανόνες; Είναι ή δέν είναι αυτό πνευματική κατάπτωση;

Αυτό είναι δικό του θέμα, αλλ΄ όμως τί λέει παρακάτω; «Εσκέφθημεν ότι η ευλογία τού Αρχιεπισκόπου ημών νά παρίσταμαι συμμέτοχος καί συγκοινωνός τής Ιεράς τάυτης πανηγύρεως, αισθητοποιεί τήν άρρηκτον ενότητα τού Σεπτού Κέντρου τού Φαναρίου καί τού Αγίου Όρους».

Ποιός σάς δίνει τό δικαίωμα νά εκφράζεστε γιά όλο τό Άγιον Όρος; 
Αυτή η έκπτωση πίστεως καί η επαίσχυντη φιλία μετά τών Οικουμενιστών, μόνο τό οικουμενιστικό κεφάλι σας βαραίνει καί όσους δυστυχείς σάς μιμούνται, όπως τού Βατοπαιδινού Πρωτεπιστάτη πού πήγε σέ Παπικό ναό καί συμμετείχε σέ Λειτουργία μέ Καρδινάλιους ή του Ηγουμένου τής Ιβήρων πού πήγε σέ χειροτονία τού Φαναρίου παρόντων Καρδιναλίων.

Καί συνεχίζει ο Ηγούμενος τό αδιάντροπο παραλήρημα, κατά μίμησην τού αρχηγού τού ψεύδους διαβόλου: «Πέντε συναπταί πενταετίαι πατριαρχείας διασφαλίζουν ανά τόν κόσμον τήν ενιαίαν φωνήν τής Εκκλησίας καί εκφράζουν τόν τεράστιον αγώνα διά τήν ενότητα τής Ορθοδοξίας μέ αποκορύφωμα διά συνεργίας ουρανού καί γής τήν επίτευξιν τής συγκλήσεως τής Αγίας καί Μεγάλης Συνόδου τών Ορθοδόξων».

Άγιε Καθηγούμενε ντροπή, πού τά είδες όλ΄ αυτά πού λές; Ολόκληρες Εκκλησίες δέν συμφωνούν μέ τήν Σύνοδο, Ιερείς διακόπτουν τό μνημόσυνο τών Μητροπολιτών πού συμφωνούν μέ τήν Σύνοδο, μοναχοί στό Άγιον Όρος διώκονται διότι η συνείδηση τούς απαγορεύει νά δεχθούν τόν αιρετικό πατριάρχη πού δέχεστε εσείς, Ιερείς στήν Ρουμανία καθαιρούνται καί μοναχές πετιούνται έξω από τά Μοναστήρια τους, διότι δέν θέλουν νά μνημονεύεται μητροπολίτης πού συμφωνεί μέ τήν Σύνοδο, αμέτρητος λαός δέν ξέρει τί νά κάνει κι εσύ ώς γνήσιος ψευδοδιδάσκαλος εγκωμιάζεις μέ χίλια δύο ολοφάνερα ψέματα τόν καταστροφέα τής Ορθόδοξης Εκκλησίας;

Γι΄ αυτό καλοί μου χριστιανοί φεύγετε μακριά απ΄όλους αυτούς τούς ψευδόχριστους καί ψευδοποιμένες, αδειάστε τίς Εκκλησίες τών Οικουμενιστών καί πηγαίνετε όπου υπάρχει αληθινός Ιερέας τού Χριστού, αντιοικουμενιστής στά έργα καί όχι στά λόγια, πού δέν μνημονέυει τούς Οικουμενιστές, δηλ. όλους ανεξαιρέτως τούς μητροπολίτες πού δέχθηκαν τήν οικουμενιστική σύνοδο τής Κρήτης, διότι Εκκλησία τού Χριστού είναι αυτή πού κρατάει τήν αποστολική πίστη καί ακολουθεί τούς Ιερούς Κανόνες τών Οικουμενικών Συνόδων δηλ. η Ορθόδοξη, η ακαινοτόμητη πού δέν δέχεται νεωτερισμούς. Όταν κάποιος επίσκοπος παρεκλίνει από την ορθή πίστη καθίσταται καθαιρετέος. Εντός της Εκκλησίας παραμένουν αυτοί πού τού κόβουν τό μνημόσυνο, διότι αυτός είναι ο μόνος ενδεδειγμένος εκκλησιαστικός αγώνας έναντι της αιρέσεως, κατά τους αγίους Πατέρες.

ένας Σκανδαλισμένος αγιορείτης Μοναχός

Εἶπε Γέρων



«Ὅταν εἴμαστε ἀνίκανοι νὰ ἀναρριχηθοῦμε 
στίς βουνοκορφὲς τῆς ἀρετῆς, 
ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε 
εἶναι νὰ κατεβοῦμε τουλάχιστον 
στὸ φαράγγι τῆς ταπεινώσεως…»