.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημήτριος Παναγόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημήτριος Παναγόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ὁ γνήσιος Χριστιανός δέν εἶναι ἀναμάρτητος...


Ὁ γνήσιος Χριστιανός δέν εἶναι ἀναμάρτητος, ἁμαρτάνει καί ἄς εἶναι Χριστιανός, ἀλλά δέν ἁμαρτάνει ἐν συνεχείᾳ, ἀλλά διακεκομμένα. Ἁμαρτάνει ἀπό ἀδυναμία πάνω στόν πνευματικό ἀγώνα πού κάνει. Ἐκεῖνοι πάλι πού ἁμαρτάνουν ἀπό ἐπιθυμία, βρίσκονται σέ ἀμετανοησία...

Οἱ ἁμαρτίες διακρίνονται σέ δύο κατηγορίες: α) Οἱ κατά ἐπιθυμία ἁμαρτίες, στίς ὁποῖες οἱ ἄνθρωποι πέφτουν θεληματικά... καί· β) Οἱ κατά ἀδυναμία ἁμαρτίες, στίς ὁποῖες οἱ ἄνθρωποι πέφτουν ἀπό ἀδυναμία, πέφτουν ἀγωνιζόμενοι χωρίς νά τό θέλουν. Αὐτή εῖναι ἡ διαφορά...


Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγόπουλου †

.... ἐστράφη μόνο εἰς μιά στιγμή καί κοίταξε ἐπάνω εἰς τόν Κύριο πού ἦταν κρεμασμένος....


Ὅταν ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐσυκοφαντεῖτο καί καθυβρίζετο ἀπό τήν εἰσαγγελική ἀρχή, ἀπό τήν στρατιωτική ἀρχή καί ἀπό τούς ἄλλους παράγοντες τοῦ τόπου ἐκεῖ καί τόν εἴχανε ἀπομονώσει μέσα στήν αἴθουσα, ἐκεῖνος μόνο ἄκουγε.


Δέν ξέρω τί ἄκουγε, τί λέξεις... ὅτι τά παιδιά ἀπό τίς παράνομες σχέσεις του, τά εἶχε πετάξει μέσα εἰς τό πηγάδι ἐκεῖ... καί αὐτός ἀτάραχος σιωποῦσε!

Μήπως δέν ἤξερε νά ἀπαντήσει

ἤ δέν ἦταν λόγιος

ἤ δέν ἤξερε νά τούς καθηλώσει

ἤ δέν ἤξερε νά τούς ἀφορίσει

ἤ δέν ἤξερε νά τούς κεραυνοβολήσει;

Ὅλα τά ἤξερε, ἀλλά δέν ἔκανε τίποτα ἀπ' αὐτά.

Δέν ἀπαντοῦσε καί ἁπλῶς ἐστράφη μόνο εἰς μιά στιγμή καί κοίταξε ἐπάνω εἰς τόν Κύριο πού ἦταν κρεμασμένος.


Καί ὅταν ἔφυγαν, τότε ἡ μικρή, ἡ Νεκταρία, ἡ ὁποία ἔβλεπε καί ἄκουγε ἀπό μία γωνία τό περιστατικό, πῆγε καί ἔπεσε στά γόνατα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου καί τοῦ λέγει:

- Σεβασμιότατε, πῶς τά ἄντεξες αὐτά τά λόγια; 

Πῶς ἄντεξες Σεβασμιότατε, αὐτούς τούς χαρακτηρισμούς;

Καί δείχνοντας ὁ Ἅγιος Νεκτάριος (μία εικόνα μέ) τόν Κύριο, τῆς εἶπε:

- Αὐτός πῶς ἄκουγε;

Τί εἶπε Αὐτός παιδί μου, ὅταν κατηγορεῖτο; 

Τί εἶπε;

Καταλάβατε; Ἀλλά πού;...

Ποιός μιμεῖται ἀπό ἐμᾶς τόν Χριστό;

Εἴμαστε, ἤ δέν εἴμαστε Χριστιανοί;

Εἴμαστε...

Πεῖτε μου, ποιός μιμεῖται ἀπό ἐμᾶς τόν Χριστό σ’ αὐτές καί παρόμοιες μ' αὐτές περιπτώσεις;...

Δημήτριος Παναγόπουλος -Ιεροκήρυκας

Θέλουμε λοιπόν καί ἐμεῖς νά ἀπαλλαχτοῦμε ἀπό τούς ἀντίχριστους ἡγέτες μας;

Κάποτε στήν Κωνσταντινούπολη ὑπῆρχε ἕνας ἀντίχριστος ἄρχοντας. 
Οἱ Χριστιανοί τῆς περιοχῆς ἐκείνης ἔφτασαν σέ ἀπελπισία ἀπό τόν τρόπο πού πολιτεύονταν καί ἔστειλαν μία μέρα, μία ἀντιπροσωπεία ἀνθρώπων σέ ἕναν φωτισμένο γέροντα, νά τόν συμβουλευτοῦνε.
Ὁ γέροντας προσευχήθηκε καί τούς εἶπε:
- Ὁ Θεός κατ' ἀναλογία της ζωή σας, δέν εἶχε χειρότερο ἄρχοντα νά σᾶς δώσει!...
Κόκκαλο αὐτοί! Τά μάζεψαν καί ἔφυγαν μέ κατεβασμένο τό κεφάλι.
Τό ἔμαθε ὁ κόσμος, ὅτι αὐτό καί αὐτό ἔγινε καί ἄρχισαν νά ἐλέγχονται, νά ἐξομολογοῦνται καί νά μετανοοῦν καί ἕνα πολύ μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ ἐπέστρεψε εἰς Χριστόν.
Ὅταν ὁ Θεός εἶδε τήν μετάνοια αὐτῶν, ἔβαλε ἕναν φόβο μέσα σέ αὐτόν τόν ἄρχοντα, ὅτι κάποιος θά τόν δολοφονήσει. 
Ἔτσι ἄρχισε νά παίρνει μέτρα ἀσφαλείας. 
Ἔκανε μιά ὑπόγειος σήραγγα, ἀνατολικά τῆς Πόλεως, ὥστε ἄν τοῦ ἐπιτεθοῦν, νά διαφύγει ἀπό ἐκεῖ.
Ὅταν τελείωσε τή σήραγγα, πῆγε νά τήν ἐπιβλέψει καί τοῦ παρουσιάζεται ἐκεῖ ἕνας γέροντας καί τοῦ λέει:
- Οὔτε αὐτό θά σέ σώσει πού ἔφτιαξες... Μόνο ἐάν μετανοήσεις θά σωθεῖς!
Αὐτός ἀγρίεψε: «ποιός εἶσαι ἐσύ παλιοκαλόγερε» τόν εἶπε καί τόν ἔδιωξε...
Αὐτό ὅμως ἦταν ἀρκετό νά τόν βάλει σέ μεγαλύτερο φόβο καί κάνει μιά ἄλλη ὑπόγεια σήραγγα, δυτικά τῆς Πόλεως.
Ὅταν τελείωσε, πῆγε νά τή ἐπιβλέψει, νάσου ὁ ἴδιος καλόγερος μπροστά του καί τοῦ λέει:
- Οὔτε αὐτό σέ σώζει. Μόνο ἡ μετάνοια θά σέ σώσει!
- Βρέ παλιόγερε, φύγε ἀπό μπροστά μου! καί τόν ἔδιωξε...
Ὁ ἄρχοντας γύρισε σπίτι, ἀλλά πού νά κοιμηθεῖ... τόν εἶχε κυριέψει ὁ φόβος καί ὁ τρόμος. 
Καί ἕνα βράδυ, ἕνας ἀπό τούς θαλαμηπόλους του ἔβαλε κάποιον κρυφίως μέσα στό δωμάτιό του καί τόν δολοφόνησε.
Ἔτσι ἀπελευθερώθηκε ἡ Πόλη ἀπό τόν ἀντίχριστο αὐτόν ἄρχοντα...

Θέλουμε λοιπόν καί ἐμεῖς νά ἀπαλλαχτοῦμε ἀπό τούς ἀντίχριστους ἡγέτες μας;
Τότε πρέπει νά γονατίσουμε, νά προσευχηθοῦμε, νά κλάψουμε γιά τίς ἁμαρτίες μας καί νά μετανοήσουμε... 
Ἄλλος τρόπος δέν ὑπάρχει...

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †

Έναν αιρετικό άνθρωπο ο διάβολος δεν τον πειράζει

«Εναν αιρετικό άνθρωπο ο διάβολος δεν τόν πειράζει. Δεν του βάζει επιθυμία χρήματος, γυναίκας, κόσμου κ.α. για να φαίνεται «άγιος» στά μάτια του κόσμου, ωστε... νά μπορεί νά πλανήσει, όσο το δυνατόν περισσότερους στην αίρεσή του.

Έτσι ακούς πολλούς αιρετικούς να λένε, ότι από τη στιγμή πού μπήκαν σέ μιά αίρεση, μπόρεσαν νά κόψουν κάποια πάθη τους π.χ χαρτοπαιξία, κάπνισμα, πορνεία κ.α. ΄

Εμ, ετσι είναι.

Γίνανε αιρετικοί και δεν τούς πολεμάει άλλο ο διάβολος με τα πάθη τους, αφού η αίρεση αρκεί να σέ κολάσει..».

Δημήτριος Παναγόπουλος -Ἱεροκήρυκας

Δημήτριος Παναγόπουλος: Προσοχή την ψυχή μας!


Η ψυχή μας είναι εικόνα του Θεού, όταν όμως τη μολύνουμε με αμαρτία, τι κάνουμε τότε; Ρίχνουμε την εικόνα του Θεού στον βόρβορο. Ω ψυχή μας, πόσο σε καταφρονούμε! Ω Θεέ, πώς υπομένεις τέτοια καταφρόνηση! Τιμούμε την εικόνα ενός βασιλιά ή άρχοντα και δεν τιμούμε την ψυχή μας στην οποία χάραξες Εσύ την εικόνα Σου. Τίποτε δεν είναι πολυτιμότερο της ψυχής, και όμως για μία εφήμερη απόλαυση ή για πρόσκαιρη τιμή ή γι’ απόκτηση λίγου πλούτου πωλούμε την ψυχή μας, τον πολύτιμο αυτό θησαυρό.

Αν είχαμε πολλές ψυχές θα μας έμενε άλλη, αλλ’ εμείς έχουμε μία και μόνη ψυχή, για την οποία έγιναν τα ουράνια και τα επίγεια, για την οποία κοπιάζει η φύση, κινείται ο ουρανός, λάμπει ο ήλιος, καρποφορεί η γη, γεννιούνται τα φυτά και τα ζώα, και για την οποία κτίστηκε ο Παράδεισος, ετοιμάστηκε η Βασιλεία των ουρανών, η ατελεύτητη μακαριότητα, η απέραντη δόξα και όλα εκείνα τα αγαθά της αιώνιας ζωής «α οφθαλμός ουκ είδε, και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη» (Α’ Κορ. 2:9). Και αν χάσουμε την ψυχή μας, χάνουμε τα πάντα: και γη και ουρανό, και κόσμο και Παράδεισο, και αυτή την πρόσκαιρη ζωή και την αιώνια.

Για να δοκιμάσει ο Θεός την υπομονή του δικαίου Ιώβ, έδωσε άδεια στον Διάβολο να τον πειράξει, να τον ζημιώσει, να τον λυπήσει και να τον βλάψει στα πλούτη του, στα παιδιά του, στην υγεία του, την ψυχή του όμως να μην αγγίξει! «Ιδού πάντα όσα εστίν αυτώ δίδωμί σοι, πλην την ψυχήν αυτού διαφύλαξον». Έγινε φτωχός εν ριπή οφθαλμού ο πλουσιότατος Ιώβ, τα αναρίθμητα ζώα, μικρά και μεγάλα κατακάηκαν, τα ψηλά παλάτια γκρεμίστηκαν από βίαιη πνοή ανέμου, τα παιδιά του σε μια ώρα έλαβαν πρόωρο και αιφνίδιο θάνατο, αυτός φτωχός, έξω από την πόλη πληγιασμένος από το κεφάλι ως τα πόδια, κείτονταν στην κοπριά, την ημέρα να φλογίζεται από τον καύσωνα του ηλίου, τη νύκτα να βασανίζεται από τον παγετό. Ο Ιώβ έχασε τα πάντα.

Ο Ιώβ, όχι, δεν έχασε απολύτως τίποτε, διότι δεν έχασε την ψυχή του. Τι λέει; Έχασα τα πλούτη μου; Αλλ’ εγώ γυμνός γεννήθηκα, τι το παράδοξο αν πεθάνω γυμνός; «Γυμνός εξήλθον εκ κοιλίας μητρός μου, γυμνός και απελεύσομαι εκεί». Έχασα τα παιδιά μου; Αλλά «ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο». Έχασα την υγεία μου; Έτσι άρεσε στον Θεό μου, «ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο». Έχασα τα πάντα, και δεν έχασα τίποτα, διότι η ψυχή μου έμεινε ακέραιη, παρ’ όλες τις δοκιμασίες είμαι δίκαιος ενώπιον του Θεού και γι’ αυτό δοξάζω, ευχαριστώ και ευλογώ το άγιο όνομά Του. «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον!» (Ιώβ κεφ. 1-2)

Πόση πρόνοια έχει ο φιλάνθρωπος Κύριος όταν παραχωρεί θλίψεις ή για να μας δοκιμάσει ή για να μας παιδεύσει δίνοντας άδεια στον διάβολο να μας πειράξει, να μας βλάψει σε όλα εκτός από την ψυχή μας! «Την ψυχήν αυτού διαφύλαξον». Να μη βλάψει την ψυχή, τη μονογενή αυτή θυγατέρα του Ιησού Χριστού, την κληρονόμο της Βασιλείας Του, την οποία μάλιστα παραδίδει σε άγγελο φύλακα να τη σκέπει, να τη φυλάγει «από φόβου νυκτερινού, από βέλους πετομένου ημέρας, από πράγματος εν σκότει διαπορευομένου, από συμπτώματος δαιμονίου μεσημβρινού» (Ψαλ. 90:5-6). Και γιατί; Διότι όλα τα άλλα –λέει ο ιερός Χρυσόστομος– πρώτον, είναι πολλά, και αν λείψει το ένα, μένει το άλλο, «οπότερον τούτο βλαβή, δια του ετέρου την χρείαν παραμυθούμεθα», και δεύτερον, αν τα χάσουμε σήμερα, μπορούμε να τα βρούμε αύριο, όπως τα βρήκε όλα διπλά ο Ιώβ. Η ψυχή όμως είναι μία και αν τη χάσουμε χάθηκαν τα πάντα· «εάν ταύτην απολέσωμεν, εν τίνι βιοτεύσωμεν;»

Αν εμείς έχουμε ένα μονάκριβο παιδί, πόση είναι η φροντίδα μας να μη το βλάψει, να μη το πικράνει κανείς, παρά το ότι δεν εξαρτάται από αυτό η σωτηρία μας; Επίσης αν έχουμε έναν πολύτιμο λίθο, τον φυλάμε με πολύ επιμέλεια, παρά το ότι με αυτόν δεν μπορούμε να αγοράσουμε τον Παράδεισο. Την ψυχή μας όμως αν τη χάσουμε σε τίποτα δεν θα ωφεληθούμε, διότι γι’ αυτή ζούμε οι άνθρωποι στον κόσμο και με αυτή ελπίζουμε να ζήσουμε στον Παράδεισο. Αν τη χάσουμε, χάθηκαν τα πάντα, και τότε; «Εάν ταύτην απολέσωμεν, εν τίνι βιοτεύσωμεν;»

Της ψυχής μας το μεγάλο προνόμιο είναι ότι είναι αθάνατη. Ο μάταιος και φθαρτός κόσμος με καθετί ωραίο, καλό και πολύτιμο κάποτε θα έχει τέλος. «Παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου» (Α’ Κορ. 7:31). Αργά ή γρήγορα θα έρθει ο θάνατος που σε όλα φέρνει το τέλος. Ό,τι και αν έχουμε στον κόσμο αυτό, όλα ή χάνονται ή εγκαταλείπονται, διότι «πάσα σαρξ ως χόρτος και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου, εξηράνθη ο χόρτος και το άνθος αυτού εξέπεσε» (Α’ Πέτρ. 1:24), η ψυχή μας μόνο μένει αθάνατη, ζει αιώνια, δεν πεθαίνει ποτέ. Ποιο λοιπόν το όφελος αν κερδίσει ο άνθρωπος τον κόσμο όλο που κάποτε θα τελειώσει, ενώ είναι μεγάλη η ζημία αν χάσει την ψυχή του που μένει στον αιώνα; Αν ο άνθρωπος χάσει την ελευθερία μπορεί να την εξαγοράσει, αν χάσει υγεία είναι δυνατό να θεραπευθεί, αν χάσει και τη ζωή του ακόμη, μπορεί να αναστηθεί, αλλά αν χαθεί η ψυχή δεν υπάρχει εξαγορά.

Του Παραδείσου τα κλειδιά ο Θεός τα παρέδωσε σε χέρια ανθρώπων· «καί δώσω σοι –είπε στον Πέτρο και σε όλους τους Αποστόλους– τας κλεις της βασιλείας των ουρανών» (Ματθ. 16:19). Του Άδη τα κλειδιά δεν τα έδωσε σε άνθρωπο, ούτε σε άγγελο, αλλά τα κράτησε ο ίδιος ο Θεός, όπως το λέει στην Αποκάλυψη: «καί έχω τας κλεις του άδου» (Απ. 1:18). Και γιατί τα κλειδιά του Παραδείσου, που είναι το ανάκτορο του Θεού, το βασιλικό παλάτι της δόξας, τα έδωσε σε χέρια ανθρώπων, και τα κλειδιά του Άδη που είναι η φοβερή φυλακή του εξωτέρου σκότους, το βασανιστήριο των κολαζομένων ψυχών, τα κράτησε ο ίδιος ο Θεός, ο Βασιλεύς και Κύριος; Για να μάθουμε ότι σε αυτή τη ζωή, όταν θελήσουμε να ανοίξουμε τον Παράδεισο για να ασφαλίσουμε μέσα εκεί την ψυχή μας, εύκολο είναι να βρούμε τα κλειδιά. Τα έχει παραδώσει σε ανθρώπους εδώ κάτω στη γη, αν τα ζητήσουμε τα βρίσκουμε στα χέρια κάθε πνευματικού πατρός. Αλλά αν έρθει αιφνίδιος ή φυσικός θάνατος και μας βρει ή φορτωμένους από τα βάρη του κόσμου, ή δεμένους με τις αλυσίδες της αμαρτίας και πεθάνουμε αδιόρθωτοι, αμετανόητοι, ανεξομολόγητοι, ακοινώνητοι, πού θα βρούμε τα κλειδιά του Άδη για να ελευθερώσουμε τη φυλακισμένη ψυχή μας; Άνθρωπος δεν τα έχει, άγγελος δεν τα παρέλαβε, τα κρατά ο ίδιος ο Θεός. Ο Κριτής τότε δεν δείχνει έλεος, δεν ανοίγει, διότι κλείστηκε η θύρα. Ελπίδα ελευθερίας δεν υπάρχει, διότι στον Άδη δεν υπάρχει μετάνοια.

Αλλά, ψυχή, είσαι το τελειότερο και ωραιότερο πλάσμα, διότι είσαι εικόνα τού Θεού, είσαι το πολυτιμότερο κτήμα, διότι είσαι αθάνατη. Ο εσταυρωμένος Ιησούς, ο Υιός του Θεού του ζώντος, έχυσε το ατίμητο αίμα Του για να σε εξαγοράσει, έδωσε την κολυμβήθρα του αγίου βαπτίσματος για να σε πλύνει, διέταξε άλλο, «δεύτερο βάπτισμα», τη μετάνοια, για να σε καθαρίσει, ετοίμασε την τράπεζα των αχράντων μυστηρίων Του για να σε θρέψει, έκτισε εδώ στον κόσμο Εκκλησία για να σε αγιάσει, εκεί δε Παράδεισο για να ζήσεις με μακαριότητα στους αιώνες των αιώνων.

Ό,τι ήταν δυνατό το έκανε η άκρα αγαθότητα και ευσπλαχνία Του για να σώσει τις ψυχές μας, και εμείς κάνουμε ό,τι μας υπαγορεύει η άκρα κακία μας για να τη χάσουμε. Είναι όμως προτιμότερο να χάσουμε καθετί που προσφέρει ο κόσμος και να κερδίσουμε την ψυχή μας· διότι, «τι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. 16:26).

(Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 16, σελ. 47)


Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος+: Περί νηστείας


Εάν η νηστεία, όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια, είναι μέσο απαραίτητο για τη σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου, τότε μόνο θα πρέπει να καταργηθεί, όταν εκλείψουν και οι εχθροί της, δηλαδή η σάρκα και ο Διάβολος.

Κάποιοι ζητούν την κατάργησή της λέγοντας, ότι οι περισσότεροι όχι μόνο δεν νηστεύουν, αλλά και αγνοούν τις νηστείες.

Το επιχείρημα είναι πολύ αστείο, ώστε να καταργήσουμε ένα ιερό και ευεργετικό για τη σωτηρία των ψυχών μας θεσμό, με μόνο δικαιολογητικό ότι οι πολλοί δεν τον εφαρμόζουν.

Διότι τότε θα πρέπει να καταργήσουμε και κάθε άλλο που δεν ακολουθεί ο πολύς κόσμος, δηλαδή αγνότητα, παρθενία, τιμιότητα, ειλικρίνεια, και να τα αντικαταστήσουμε με διαφθορά, πορνεία, μοιχεία, απάτη, κλοπή, ψεύδος κ.τ.τ., διότι το ποσοστό αυτών των ανθρώπων σήμερα είναι μεγαλύτερο.

Άνθρωποι, λεγόμενοι χριστιανοί, που δεν γνωρίζουν όμως τις εντολές του Χριστού και κατά συνέπεια δεν τις τηρούν, ή που τις γνωρίζουν και δεν τις τηρούν, ούτε είναι, ούτε πρέπει να λέγονται χριστιανοί.

Ο Χριστός συνδύασε άρρηκτα την πίστη με την τήρηση των εντολών, λέγοντας: «Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει» (Ιω. 14:23) και «Ο μη αγαπών με τους λόγους μου ου τηρεί» (Ιω. 14:24), και πάλι: «Ου πας ο λέγων μοι Κύριε Κύριε εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ’ ο ποιών το θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. 7:21).

Οι άνθρωποι λοιπόν που δεν ενδιαφέρονται να μάθουν τους θεσμούς της θρησκείας τους, ενώ την ίδια στιγμή κατά κόσμον γνωρίζουν τα πάντα, πολλές φορές δε και πολλά επιζήμια, αυτομάτως απορρίπτουν τον Ιδρυτή Αυτής, τον Ιησού· γι’ αυτό ούτε είναι, ούτε πρέπει να λέγονται χριστιανοί και ας μην πλανόμαστε.

Η νηστεία υπάρχει νομοθετημένη από τον ίδιο τον Θεό στον Παράδεισο: «Και ενετείλατο Κύριος ο Θεός τω Αδάμ, λέγων· από παντός ξύλου του εν τω Παραδείσω βρώσει φαγή, από δε του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ’ αυτού· η δι’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε» (Γεν. 2:16-17). Και ο Μέγας Βασίλειος ερμηνεύει: «Η νηστεία νομοθετήθηκε στον Παράδεισο. Ο Αδάμ έλαβε την πρώτη εντολή: «Από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θα φάτε», και το «δεν θα φάτε» είναι νομοθεσία νηστείας και εγκράτειας. Αν η Εύα νήστευε από το δέντρο, δεν θα χρειαζόμασταν τώρα αυτή τη νηστεία· ας νηστέψουμε λοιπόν, για να επανέλθουμε στον Παράδεισο».

Ώστε δεν είναι απλώς ένδειξη υποταγής στο θέλημα του Θεού ή εξωτερίκευση πίστεως ή έκφραση συντριβής, όπως βλέπουμε στους Νινευΐτες (Ιωνάς κεφ. 3), ή απλός τύπος της Παλαιάς Διαθήκης, αλλ’ ουσία σοβαρή και σπουδαία, η οποία πολύ βοηθάει στη σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου. Απόδειξη ότι ο ίδιος ο Χριστός πρώτος νήστεψε «ημέρας τεσσαράκοντα και νύκτας τεσσαράκοντα» (Ματθ. 4:4), καθότι σαράντα ημέρες ήταν πειραζόμενος από τον Διάβολο, και «ουκ έφαγεν ουδέν εν ταις ημέραις εκείναις» (Λουκ. 4:2).

Δεν είναι λοιπόν εφεύρεση ανθρώπινη η νηστεία, αλλά θεία, και έχει δοθεί ως «όπλο» στον άνθρωπο, ώστε σε συνδυασμό με την «προσευχή» να καταστεί αήττητο κατά του εχθρού μας Διαβόλου, ο οποίος εμφωλεύει εντός της σάρκας μας, η οποία νυχθημερόν εργάζεται για την απώλεια της ψυχής μας.

Δια Πνεύματος Αγίου δε, ο Ιωβ προσδιορίζει τον Διάβολο, την έδρα του και τη δύναμή του ως εξής: «Η δύναμις αυτού (του Σατανά) επ’ ομφαλού γαστρός» (Ιώβ 40:16).

Όταν λοιπόν η Εκκλησία του Χριστού η Ορθόδοξη θεσπίζει νηστεία, άλλοτε αυστηρή, όπως της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, του 15Αυγούστου κλπ., και άλλοτε ήπια, όπως των Χριστουγέννων και των Αγίων Αποστόλων, σκοπό έχει τη σωτηρία της ψυχής των τέκνων της.

Οι άγιοι του Θεού άνθρωποι για τη νηστεία εκφράζονται ως εξής:

α) «Ας αγαπήσουμε τη νηστεία, διότι είναι μητέρα της σωφροσύνης και πηγή κάθε φιλοσοφίας» (Χρυσόστομος).

β) «Η νηστεία γεννά Προφήτες, ενισχύει τους δυνατούς· η νηστεία δίνει σοφία στους νομοθέτες· είναι αγαθό φυλακτήριο της ψυχής, ασφαλής σύνοικος για το σώμα, όπλο για τους αρίστους, γυμναστήριο για τους αθλητές· αυτό αποκρούει τους πειρασμούς, αυτό ενισχύει στους αγώνες της ευσέβειας· είναι σύνοικος της νήψεως, δημιουργός της σωφροσύνης· στους πολέμους ανδραγαθεί, στην ειρήνη γαληνεύει» (Μ. Βασίλειος).

γ) «Το λάδι παχύνει τον αθλητή, ενώ η νηστεία δυναμώνει τον ασκητή της ευσέβειας· ώστε, όσο αφαιρείς από τη σάρκα, τόσο θα κάνεις την ψυχή να λάμπει από την πνευματική ευεξία… επιπλέον όλο τον χρόνο η νηστεία είναι ωφέλιμη σ’ αυτούς που την διαλέγουν· διότι ούτε οι δαίμονες τολμούν να πειράξουν αυτόν που νηστεύει, αλλά και οι φύλακες της ζωής μας άγγελοι παραμένουν με μεγαλύτερη προθυμία στους καθαρμένους με τη νηστεία» (ο ίδιος).

δ) «Η νηστεία ανεβάζει την προσευχή στον ουρανό, σαν να γίνεται γι’ αυτήν φτερό για την άνω πορεία· η νηστεία είναι η αύξηση των οίκων, η μητέρα της υγείας, ο παιδαγωγός της νεότητας, ο στολισμός των ηλικιωμένων, ο καλός συνοδός των οδοιπόρων, ο ασφαλής σύντροφος των συνοίκων» (ο ίδιος).

ε) «Είσαι πλούσιος; Μη περιφρονήσεις τη νηστεία, απαξιώνοντας να την πάρεις στο τραπέζι σου, ούτε να τη διώξεις ντροπιασμένη από το σπίτι σου νικημένη από την ευχαρίστηση, μη τυχόν σε καταγγείλει στον Νομοθέτη των νηστειών, και με την καταδίκη σού προξενήσει πολλαπλάσια στέρηση, ή από σωματική αρρώστια ή από κάποια άλλη λυπηρή περίσταση» (ο ίδιος).

στ) «Μέγα αγαθό η νηστεία· αυτή αφανίζει τα τραύματα του αμαρτωλού· αυτή κατευνάζει και καταπραΰνει τις φλεγμονές των σαρκικών παθών· αυτή είναι το καλό χωράφι που βλαστάνει τον καρπό της ευφροσύνης· αυτή είναι φίλος που μάχεται γενναία τους πολεμίους» (Συμεών Μεταφραστής).

ζ) «Οι άγγελοι είναι αυτοί που σε κάθε εκκλησία απογράφουν αυτούς που νηστεύουν· βλέπε, μήπως για μικρή ηδονή φαγητών στερηθείς την απογραφή του αγγέλου και καταστήσεις τον εαυτό σου υπόδικο λιποταξίας σ’ Αυτόν που σε στρατολόγησε» (Μ. Βασίλειος).

η) «Βόρβορος που αποξηράνθηκε δεν θα ευχαριστήσει πλέον τους χοίρους, και σάρκα που μαράθηκε δεν θα αναπαύσει πλέον τους δαίμονες» (Ισαάκ ο Σύρος).

8) «Εισροή αίματος προξενεί εκροή πνεύματος» (Μάρκος ο Ασκητής).

Κατόπιν λοιπόν όλων αυτών νομίζουμε ότι είναι περιττή η γνώμη των ειδικών, διότι ειδικοί δεν είναι εκείνοι που μελετούν τη νηστεία, αλλά εκείνοι, που ζουν τη νηστεία, δηλαδή εκείνοι που οι ίδιοι νηστεύουν και που μας ομιλούν πλέον όχι από θεωρία αλλά από πείρα, όπως οι παραπάνω Άγιοι.

[Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» τ. 4, Ιανουάριος – Απρίλιος 2002, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 111 (αποσπάσματα)]


Επί του Νώε, έ ξ α φ ν α έφθασε ο κατακλυσμός. Κανένας δέν τόν περίμενε....Έτσι κάπως θα ξαναγίνει τώρα...


Επί του Νώε, έξαφνα έφτασε ο κατακλυσμός. Κανένας δεν τον περίμενε.

Όπως λέει ο Πέτρος, άλλοι παντρευόντουσαν, άλλοι έκαναν αρραβώνες, άλλοι γλεντούσανε, άλλοι εμπορεύονταν, άλλοι, άλλοι....

Και έγινε ο κατακλυσμός και τους έπιασε όλους.

Έτσι κάπως θα ξαναγίνει τώρα. 

Και μάλιστα που είμαστε στις έσχατες αυτές ημέρες.

Ένας Πατέρας της Εκκλησίας, λέει: επί του Νώε έξαφνα ήρθε ο κατακλυσμός και καταπόντισε άπαντας.

Έτσι θα είναι η ημέρα ενός εκάστου, που θα είναι ή η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού ή ο θάνατός του.

Όταν δε έρθει ο Αντίχριστος, θα περισσεύουν στον άνθρωπο οι αισχρές ηδονές και όπως βλέπετε στις ημέρες μας τι γίνεται...

Όπως λέει και ο Απόστολος, ότι στις έσχατες ημέρες, θα είναι οι άνθρωποι φιλήδονοι παρά φιλόθεοι.

Οι ημέρες λοιπόν μας πονηρεύουν, ότι ίσως μας συμβεί κάτι το άσχημο.

Δεν θέλω να σας κάνω προφητεία, ούτε να γίνω κακός άγγελος, αλλά ας είμαστε σε επιφυλακή για την ψυχή μας.

Δημήτριος Παναγόπουλος

Κόψε την αμαρτία καί δέν θά έχει ο Σατανάς καμμία δύναμη απέναντί σου!

Όταν πράττουμε τα κακά και τα πονηρά, δίνουμε δικαίωμα, δίνουμε πολεμοφόδια και εξοπλίζουμε τον Διάβολο να μας πολεμήσει.

Και αν λάμβανε ο άνθρωπος υπ΄όψιν καθετί που του συμβαίνει, αντίξοο και αντίθετο, μα στο σώμα του, μα στο σπίτι του και ήθελε να τονίσει, ότι εγώ είμαι ο υπεύθυνος και έδωσα στον Διάβολο την ευχέρεια να κάνει αυτό το πράγμα, τότε πολλά θέματα θα λύνονταν.

Δυστυχώς εμείς δεν τα πιστεύουμε αυτά και εξηγούμε ως συμπτώσεις αυτά που μας συμβαίνουν και λέμε: ''Αυτό ήταν το τυχερό μου...''. 

Εφ΄όσον λέει ο Κύριος, ότι ούτε μια τρίχα, ή ένα φύλλο δεν πέφτει από το δέντρο, αν δεν πάρει εντολή από τον Κύριο, έτσι ακριβώς, δεν συμβαίνει τίποτα στον άνθρωπο, μα ούτε πονοκέφαλος (!) δεν θα τον πιάσει, άμα κάνει και πράττει σωστά, όπως αναφέρει σε ένα εδάφιο η Παλαιά Διαθήκη.

Κόψε την αμαρτία και δεν θα έχει ο Σατανάς καμμία δύναμη απέναντί σου. 
Αν είναι παλλικαράς και μας κάνει ό,τι μας κάνει, είναι διότι εμείς του δίνουμε φτερούγες και πετάει. 

Αν είναι έξυπνος απέναντί μας, είναι διότι εμείς είμαστε κοιμισμένοι.

Κατηγορούνε πολλοί στην εξομολόγησή τους τον Σατανά. Μην τον κατηγορείς τον Σατανά. 

Δεν φταίει ο Σατανάς.

Λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος : 
«Τί κατηγορείτε και φορτώνετε όλες τις αμαρτίες σας, στον δύστηνο (δυστυχισμένο) Διάβολο; 

Αυτός μόνο σπίρτα ανάβει. 

Τα φρύγανα και τα μπαρούτια τα έβαλες εσύ. 

Εσύ έβαλες τα φρύγανα και αυτός έβαλε φωτιά. Φταίει αυτός; 

Αν δεν υπάρχουν φρύγανα, τί φωτιά μπορεί να μας βάλει ο Διάβολος;».

Μη μαζεύεις λοιπόν φρύγανα, για να μη μπορεί ο Διάβολος να σε βάλει φωτιά. 

Μπορείς να βάλεις φωτιά τη θάλασσα; 

Δεν μπορείς να βάλεις.

Εφ΄όσον όμως βάζεις φρύγανα, θα σε βάλει φωτιά ο Σατανάς. 

Εφ΄όσον δημιουργείς προϋποθέσεις και δεν προλαμβάνεις τις αιτίες, πως θέλεις να θεραπεύσεις τα αποτελέσματα;

Δημήτριος Παναγόπουλος (1916 - 1982)

Η μεγάλη πλάνη των καλών ανθρώπων

Η μεγάλη πλάνη των καλών ανθρώπων: Από την μία προσέχουν να μην πατήσουν και σκοτώσουν ακόμα και τα μυρμήγκια, και από την άλλη σκοτώνουν τον εαυτόν τους, μένοντας μακριά από τον Χριστό...

Αυτό είναι ο λόγος που οι ''καλοί άνθρωποι'' δεν σώζονται, αλλά κολάζονται... Σώζονται μόνο οι πραγματικά μετανοημένοι Χριστιανοί. Που έχουν οργανική και μυστηριακή σχέση (εξομολογούνται, Κοινωνούν) με τον Χριστό. Ακούς τον άλλον να λέει: - Ε, μπορεί στην Εκκλησία να μην πηγαίνω, μπορεί να μην Κοινωνώ...

Αλλά δεν πειράζω κανέναν! Δεν βλάπτω κανέναν! Γιατί να κολαστώ; - Γιατί είσαι πνευματικά νεκρός, γι' αυτό θα κολαστείς. Ο Χριστός είπε, όποιος δεν τρώει τη Σάρκα Μου και δεν πίνει το Αίμα Μου, δεν έχει Ζωή Αιώνια. Θα τον διορθώσεις; (...) 

Δημ. Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας

Δώστε εντολή στο τάφο σας να γράψουν: ”Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών”

Δώστε εντολή στο τάφο σας να γράψουν: 

”Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών”, όχι τα άλλα παραμύθια που γράφονται εκεί και κάτι στιχάκια που δεν έχουν μέσα νόημα πίστεως και νόημα Αναστάσεως. 

Το παν γίνεται γι’ αυτήν την Αναστάση.

Η Ανάσταση είναι που μας παρηγορεί. 

Είναι τόση η θλίψη στον κόσμο αυτόν, τόσο τα δάκρυα και τόσο η κακία, που αν δεν υπήρχε η Ανάσταση, δεν υπήρχε ο λόγος, ούτε ένα δευτερόλεπτο να ζήσει ο άνθρωπος εδώ.

Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος (1916 – 1982)

Συνέβη στον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο!

Τη μοσχάρα της χήρας πληρώνεις τώρα!

Κάποτε ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος πήγαινε στην Αλεξάνδρεια, όμως νύχτωσε και δεν πρόλαβε να μπει στην πόλη. Αναγκάστηκε έτσι να διανυκτερεύσει, λίγο έξω από την πόλη, σε ένα ποιμενοστάσιο ενός βοσκού, ο οποίος ήταν γνωστός του.

Το βράδυ όμως, ήρθαν κλέφτες και έκλεψαν τα πρόβατα του βοσκού και το πρωί όταν ήρθε η αστυνομία κατηγόρησαν τον Άγιο, ότι πήγε εκεί, με σκοπό να απασχολήσει το βοσκό και να βρουν έτσι την ευκαιρία οι κλέφτες να επιτελέσουν το έργο τους. Έτσι φυλακίστηκε ο Όσιος, παρόλο που δεν έκανε τίποτα. Στο κελί που τον βάλανε, υπήρχαν άλλοι 2 συγκρατούμενοι. Αυτοί ρώτησαν τον Όσιο, τι έκανε και τον έφεραν εδώ.

- Τίποτα δεν έκανα τέκνα μου, απάντησε αυτός. Είμαι αθώος!

- Δεν μπορεί, επέμεναν αυτοί. Κάτι θα έχεις κάνει. Δηλαδή ο Θεός είναι άδικος, ώστε επέτρεψε να σε βάλουν φυλακή, χωρίς να έχεις κάνει το παραμικρό; Και ακόμα φοράς το ράσο και δεν το έχεις πετάξει, με όλα αυτά που σου συμβαίνουν;

Ο Όσιος δεν τους απάντησε πάνω σε αυτό, αλλά τους ρώτησε, για ποιο λόγο ήταν και αυτοί φυλακισμένοι.

- Και οι 2 μας, καταδικαστήκαμε για φόνο, χωρίς να τον έχουμε διαπράξει, απάντησαν. Είμαστε και εμείς άδικα εδώ μέσα, όπως και εσύ! Πού είναι ο Θεός, που είναι η δικαιοσύνη Του; Δεν υπάρχει γέροντα ο Θεός. Και εμείς πιστεύαμε, αλλά μετά από όλα αυτά, δεν πιστεύουμε πια...

Ο Όσιος Εφραίμ σοκαρίστηκε και σιώπησε και το βράδυ, όταν οι 2 συγκρατούμενοι του αποκοιμήθηκαν, άρχισε να προσεύχεται και να παρακαλεί το Χριστό, να του αποκαλύψει τί ακριβώς συμβαίνει...

Εκεί που προσευχότανε, του παρουσιάζεται άγγελος Κυρίου και του λέει:

- Άκουσε να μάθεις, ότι ο Θεός δεν είναι άδικος, αλλά δίκαιος. Δεν είστε άδικα εδώ μέσα και μη σκανδαλίζεσαι. Ο ένας κρατούμενος και τον έδειξε με το χέρι του, είχε πάει με τον φίλο του στο ποτάμι, για να κόψουν ξύλα και ο άλλος γλίστρησε και έπεσε στο ποτάμι. Και τον φώναξε να τον βοηθήσει, αλλά αυτός αδιαφόρησε, φοβούμενος μήπως πέσει και αυτός στο ποτάμι. Ο φίλος του τελικά πνίγηκε... Χρεώθηκε λοιπόν τον θάνατο αυτόν και αυτό πληρώνει. 

Ο άλλος συγκρατούμενος σου, είχε κάποτε κάποιες διαφορές με έναν προύχοντα του χωριού του. Δυνατός άνθρωπος ο προύχοντας και διότι δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μαζί του, αφού δεν ήταν το χεριού του, του συκοφάντησε το κορίτσι του ως ανήθικο. Το κορίτσι εκείνο με τις κατηγορίες εκείνες, δεν μπόρεσε να παντρευτεί... Αυτή η πράξη του συγκρατούμενό σου, θεωρείται από το Θεό φόνος ηθικός και πληρώνει τώρα αυτήν την πράξη του. 

Εσύ πάλι όταν ήσουν μικρός 10 ετών, εκεί που έπαιζες, έλυσες μια μοσχάρα μιας χήρας και έφυγε η μοσχάρα και ακόμα η χήρα την κλαίει... Αυτή τη μοσχάρα της χηρούλας πληρώνεις τώρα! Τους αναστεναγμούς αυτής της χήρας πληρώνεις τώρα...

- Μα εγώ μοίρασα όλα όσα είχα και τα έδωσα στους φτωχούς και χρωστάω την μοσχάρα, ρώτησε ο Όσιος.

- Εκείνα τα έδωσες ελεημοσύνη, τα χάρισες, ενώ η αμαρτία σου είναι χρέος, δεν σβήνει και την πληρώνεις με την φυλάκισή σου.

Αυτά είπε ο άγγελος και έγινε άφαντος. Κόκκαλο ο Άγιος Εφραίμ. Όταν ξημέρωσε, είπε στους συγκρατούμενούς του.

- Δίκαια παιδιά μου είμαστε εδώ μέσα. Εσύ και εσύ έκανες αυτό και αυτό και εγώ έκανα αυτό. Οπότε δικαίως είμαστε εδώ μέσα. Ας γονατίσουμε λοιπόν και ας προσευχηθούμε, για να κάνει έλεος ο Θεός.

Πράγματι προσευχηθήκανε και το αποτέλεσμα ήταν, μετά από 3 μέρες να έρθει και για τους τρεις αθωωτική απάντηση και ελευθερώθηκαν. 

Δημήτριος Παναγόπουλος (+)

Γινόταν κάποτε η λιτανεία των Τιμίων Λειψάνων κάποιου Αγίου...

Στο δρόμο, από τον οποίο θα περνούσαν τα Άγια Λείψανα, υπήρχαν 2 χωλοί, οι οποίοι επαιτούσαν.

Και ακούστηκε να λέει ο ένας στον άλλον:
- Σήκω να φύγουμε από εδώ! 
Σε λίγο θα περάσουν από εδώ, τα λείψανα του τάδε Αγίου και αν γίνουμε καλά, πάμε χαμένοι!

Καταλάβατε; 

Δεν ήθελαν να γίνουν καλά, διότι τότε έπρεπε να εργαστούν, ενώ τώρα με την ζητιανιά, οικονομούσαν με ευκολία, τα προς το ζην.

Έτσι είναι σήμερα πολλοί άνθρωποι... 

Δεν Τον θέλουν το Χριστό όπως προσφέρεται, γιατί τους ελέγχει τον παράνομο βίο. 

Θέλουν το Χριστό, να ευλογεί τις αδυναμίες, τις αμαρτίες και τα πάθη τους...


+ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

Ὁ Θεός ὅμως πάντα ἔχει καί πρόσεχε...



Κάποτε επισκέφτηκε κάποιος τον Άγιο Νεκτάριο και του είπε:
- Σεβασμιότατε, χρωστώ 25 δραχμές (πολλά λεφτά για την εποχή εκείνη). 
Αύριο το γραμμάτιο λήγει και πάω χαμένος... 
Δεκάρα δεν έχω και σε παρακαλώ να με βοηθήσεις. 
Ο Άγιος Νεκτάριος καλεί τον ταμία του και του λέει:
- Κωστή, δώσε 25 δραχμές στον άνθρωπο.
Και φωνάζει από μέσα ο Κωστής στον Άγιο και του λέει:
- Δεν έχουμε Σεβασμιότατε. 
- Για κοίταξε Κωστή, γιατί είναι ανάγκη...
- Σεβασμιότατε το ταμείο έχει όλο και όλο 25 δραχμές και είμαστε στην αρχή του μήνα. Πώς θα βγάλουμε το μήνα;
- Δώσε Κωστή και έχει ο Θεός...
Ο Κωστής μουρμουρίζοντας έδωσε τις 25 δραχμές και ο ξένος έφυγε.
Δεν είχε όμως περάσει αρκετή ώρα και έρχεται μια ειδοποίηση από την Αρχιεπισκοπή που έλεγε τα εξής:
«Παρακαλείτε ο Πενταπόλεως Νεκτάριος το απόγευμα της ιδίας ημέρας να τελέσει γάμο (πλουσιοτάτης της εποχής εκείνης οικογενείας), έχοντας μαζί τους 4 φοιτητές της Ριζαρείου Σχολής για να ψάλλουν Βυζαντινά, καθότι ο Αρχιεπίσκοπος ασθένησε εκτάκτως».
Πράγματι ο Άγιος Νεκτάριος έκανε τη στέψη και το αποτέλεσμα ήταν, αφού τους περιποιήθηκαν, τόσο τον Άγιο όσο και τους ψάλτες και στο τέλος, τους πρόσφεραν από έναν φάκελλο. 
Άνοιξαν οι 4 φοιτητές τους φακέλλους τους και βρήκε ο καθένας τους από 20 δραχμές μέσα δηλ. σύνολο 80 δραχμές. 
Άνοιξε και ο Άγιος Νεκτάριος το φάκελλό του και βρήκε μέσα 100 δραχμές. Έλαβαν λοιπόν συνολικά 180 δραχμές, οι οποίες παραδόθηκαν στον Κωστή, στον ταμία, ο οποίος κατ' ομολογία του ιδίου κατεπλάγη και ουδέποτε πλέον εξέφερε γνώμη στις εντολές του Αγίου Νεκταρίου.
Ο Άγιος Νεκτάριος έκανε επί τη ευκαιρία έκανε ένα σοβαρό μάθημα, λέγοντας επιγραμματικώς στον Κωστή:

- Κωστή εμείς δεν έχουμε. 
Ο Θεός όμως πάντα έχει και πρόσεχε...

Αυτά είναι και για εμάς, που πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό...

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

Τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁ σατανᾶς τήν μισεῖ

'Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θά κατακριθοῦμε, ἀπό τόν κενό τάφο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τόν κενό τάφο τῆς Παναγίας μας. 
Οἱ ἄλλοι (ἑτερόδοξοι), θά κατακριθοῦνε ἀπό τόν γεμάτο τάφο τῶν ἀρχηγῶν τους. 
Ἐμεῖς θά κατακριθοῦμε, γιατί δέν πιστεύουμε στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί οἱ ἄλλοι θά κατακριθοῦν, γιατί πιστεύουν σέ πεθαμένους ἀνθρώπους. 
Τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁ σατανᾶς τήν μισεῖ. 
Γι΄ αὐτό καί ὅταν πεῖς, Χριστός Ἀνέστη, σέ ἕναν αἱρετικό, τό μόνο πού δέν θά σοῦ πεῖ εἶναι, Ἀληθῶς Ἀνέστη!''

Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος

Ρώτησε η Παναγία τους αγγέλους....



Λέγεται, ότι όταν η Παναγία εκοιμήθη και ήρθε ο Χριστός να πάρει την ψυχή της, ζήτησε η ίδια από τον Κύριο πριν αναληφθεί στον Ουρανό, να πάει να δει την κόλαση. Έτσι άγγελοι την πήραν, την διακόνησαν και την ξενάγησαν στην κόλαση.

Η Παναγία εκεί βρήκε πολλές ''κολάσεις'' και την εξηγούσαν οι άγγελοι σε κάθε μία απ' αυτές, τι είδους αμαρτίες έκαναν οι ψυχές που βρίσκονταν εκεί. Και για όλο τον κόσμο τον αμαρτωλό, που έκαναν πάσης φύσεως αμαρτήματα, βρήκε η Παναγία κάποια ελαφρυντικά να πει και να παρακαλέσει τον Κύριό μας, να κρίνει επιεικώς.

Έφτασε όμως και σε μια κόλαση, που βρήκε μια μεγάλη τάξη ανθρώπων, που είχαν τις γλώσσες τους κρεμασμένες και βγαλμένες έξω!
Ρώτησε η Παναγία τους αγγέλους.

- Εδώ ποιοί είναι;

- Εδώ είναι οι βλάσφημοι, απάντησαν εκείνοι.

Η Παναγία τότε έβαλε το κεφάλι κάτω και προχώρησε, χωρίς να πει κουβέντα! 
Δεν βρήκε κάποιο λόγο ελαφρυντικό σ΄αυτούς τους ανθρώπους, για να παρακαλέσει τον Χριστό μας. 

Για όλους κάτι είπε, αλλά για τους βλάσφημους, δεν είπε τίποτα...

+ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

«Αν δεν αραίωσες τις φιλίες σου, αν δεν σε εγκατέλειψαν οι φίλοι σου, αν δεν άρχισαν οι άλλοι να σε ειρωνεύονται...»

«Αν δεν αραίωσες τις φιλίες σου, αν δεν σε εγκατέλειψαν οι φίλοι σου, αν δεν άρχισαν οι άλλοι να σε ειρωνεύονται τότε να ξέρεις ότι δεν έκανες βήμα στον Χριστιανισμό.
Γιατί ο Χριστός γεννάται στην καρδιά εκείνου του ανθρώπου, όπου έχουν πεθάνει όλοι οι άλλοι θεοί μέσα του (ο θεός της μόδας, ο θεός της σαρκός, ο θεός του εγωισμού).
Ο Θεός έχει αξιοπρέπεια και σε αφήνει να κάνεις τη ζωή σου, αν νομίζεις ότι η παρουσία Του μέσα σου είναι αποπνικτική.
Μόνο αν Του ζητήσεις να έρθει, με όλη σου την καρδιά, αποβάλλοντας πρώτα τα σκουπίδια που έχεις μέσα σου, θα έρθει μέσα στην καρδιά σου...».

♱ Δ. Παναγόπουλος

«Θα τιναχθεί σήμερα ο κόσμος όπως τινάζεται η ελιά. Και θα μείνουν ορισμένες ελιές επάνω…»



Τώρα κατά την τελευταία εκκαθάριση θα καθαριστούν μόνο τα ξερά και θα μείνουν μόνο τα χλωρά. Τουλάχιστον στην Ελλάδα. Η οποία Ελλάς χρειάζεται σαν γλώσσα σαν πίστη σαν ύπαρξις, γιατί είναι ο νέος Ισραήλ και θα κηρύξει το Ευαγγέλιο σε όλον τον κόσμο.

Εμείς σαν Έλληνες πρέπει να κολακευόμεθα διότι εγεννήθημεν Έλληνες.

Διότι μας ενεπιστεύθη αυτή η κληρονομιά της γνώσης και της πίστεως.

Είμεθα Εβραίοι κατ΄ουσίαν.

Όσοι διαβάσετε το Α΄Μακαβαίων στο δωδέκατο κεφάλαιο θα βρείτε ότι είμαστε Εβραίοι αδελφοί με τους Εβραίους.

Εμείς σήμερα θα παίξουμε ένα ρόλο και μάλιστα λίαν συντόμως.

Όλοι θα καθαριστούν θα πάνε στην θέση τους.

Θα αδειάσει η πατρίδα μας απ΄όλα τα φρούτα… μα κομμουνισμός λέγεται, μα αθεϊσμος λέγεται, μα, μα, μα…

θα αδειάσει η πατρίδα μας. Θα μείνουν καθαρόαιμοι Έλληνες. 
Με γλώσσα ελληνική, με ήθη και έθιμα ελληνικά, και με πίστη ορθόδοξον.

Και με βάση αυτούς θα διαδώσει το Ευαγγέλιο ο Χριστός στις μυρμηγκιές αυτές που υπάρχουν κάτω … οκτακοσαριές εκατομμύρια που περιμένουν τον Ευαγγελισμό.

Δεν έχουν ακούσει περί Χριστού.

Εμείς θα τον παίξουμε τον ρόλο αυτό. Χάρη στους ανθρώπους που είθε να το καταλάβουν και να το πιστέψουν.

Είναι μερικοί άθεοι και μερικοί κοιλιόδουλοι και τρώνε για να μην παρεξηγηθούν, και λένε του Χριστού τράβα έξω γιατί έχουμε τον κόσμο. Χίλια δυο άλλα πράγματα.

Ντρέπονται να κάνουν παιδιά γιατί τους κατηγορούν στο γραφείο. 
Τι να σας πω ;

Όλοι αυτοί θα φύγουν από τη μέση.

Θα τιναχθεί σήμερα ο κόσμος όπως τινάζεται η ελιά.

Και θα μείνουν ορισμένες ελιές επάνω.

Όπως έχει δει ο προφήτης την κατάσταση αυτή, έτσι είναι σήμερα.

Πάντοτε την ράβδιζε την ανθρωπότητα ο Θεός……

(Ιεροκήρυκας Δ. Παναγόπουλος)

Η κόλαση εἶναι γεμάτη ἀπό καλούς ἀνθρώπους....



Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού εἶναι κατά πάντα καλοί ἄνθρωποι, ἀλλά καθόλου Χριστιανοί.
Οὔτε μυρμῆγκι πειράζουνε, ἀλλά μέ τή ζωή τους, ποδοπατοῦνε τόν Χριστό. 
Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πᾶνε κατευθεῖαν στήν κόλαση καί μάλιστα σέ εἰδική κόλαση.
Νά ξέρετε, ὅτι ἡ κόλαση εἶναι γεμάτη ἀπό καλούς ἀνθρώπους.
Γιατί ὁ Χριστός δέν ἦρθε στή γῆ, γιά νά κάνει καλούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἦρθε γιά νά κάνει πολίτες τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, νά τούς πολιτογράψει, νά τούς ἀλλάξει τό αἷμα (μέ τή Θεία Κοινωνία) καί ἀπό κοινούς ἀνθρώπους, νά τούς κάνει καινούς.
Ἄρα τό ζήτημα δέν εἶναι νά εἶμαι καλός ἤ κακός ἄνθρωπος, ἀλλά ἄν εἶμαι μέ τόν Χριστό, μέ τή Ζωή ἤ ὄχι. 
Εἶναι ζήτημα ζωῆς ἤ θανάτου. Καταλάβατε.... 

Δημήτριος Παναγόπουλος.
(Ιεροκήρυκας)

Το τελευταίο παλτό !



Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος:
Ὁ ἄνθρωπος μέ τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη πού ἔχει, εἶναι σάν νά φοράει πολλά παλτά.
Ἀγωνιζόμενος, ὅμως, ἀρχίζει νά βγάζει ἕνα - ἕνα τά παλτά. Βγάζει τό παλτό τῆς Πορνείας, τοῦ Ψέματος, τῆς Κατάκρισης κ.τ.λ. 

Τό τελευταῖο παλτό πού βγάζει, εἶναι τό παλτό τοῦ Εγωισμοῦ. Τό παλτό αὐτό βγαίνει μαζί μέ τό δέρμα τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι κάτι ἐπίπονο, γι΄ αὐτό καί πολλοί ἄνθρωποι δέν τό ἔχουν βγάλει ἀκόμα..

ιεροκήρυκας
Δημήτριος Παναγόπουλος