Κάποτε στήν Κωνσταντινούπολη ὑπῆρχε ἕνας ἀντίχριστος ἄρχοντας.
Οἱ Χριστιανοί τῆς περιοχῆς ἐκείνης ἔφτασαν σέ ἀπελπισία ἀπό τόν τρόπο πού πολιτεύονταν καί ἔστειλαν μία μέρα, μία ἀντιπροσωπεία ἀνθρώπων σέ ἕναν φωτισμένο γέροντα, νά τόν συμβουλευτοῦνε.
Ὁ γέροντας προσευχήθηκε καί τούς εἶπε:
- Ὁ Θεός κατ' ἀναλογία της ζωή σας, δέν εἶχε χειρότερο ἄρχοντα νά σᾶς δώσει!...
Κόκκαλο αὐτοί! Τά μάζεψαν καί ἔφυγαν μέ κατεβασμένο τό κεφάλι.
Τό ἔμαθε ὁ κόσμος, ὅτι αὐτό καί αὐτό ἔγινε καί ἄρχισαν νά ἐλέγχονται, νά ἐξομολογοῦνται καί νά μετανοοῦν καί ἕνα πολύ μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ ἐπέστρεψε εἰς Χριστόν.
Ὅταν ὁ Θεός εἶδε τήν μετάνοια αὐτῶν, ἔβαλε ἕναν φόβο μέσα σέ αὐτόν τόν ἄρχοντα, ὅτι κάποιος θά τόν δολοφονήσει.
Ἔτσι ἄρχισε νά παίρνει μέτρα ἀσφαλείας.
Ἔκανε μιά ὑπόγειος σήραγγα, ἀνατολικά τῆς Πόλεως, ὥστε ἄν τοῦ ἐπιτεθοῦν, νά διαφύγει ἀπό ἐκεῖ.
Ὅταν τελείωσε τή σήραγγα, πῆγε νά τήν ἐπιβλέψει καί τοῦ παρουσιάζεται ἐκεῖ ἕνας γέροντας καί τοῦ λέει:
- Οὔτε αὐτό θά σέ σώσει πού ἔφτιαξες... Μόνο ἐάν μετανοήσεις θά σωθεῖς!
Αὐτός ἀγρίεψε: «ποιός εἶσαι ἐσύ παλιοκαλόγερε» τόν εἶπε καί τόν ἔδιωξε...
Αὐτό ὅμως ἦταν ἀρκετό νά τόν βάλει σέ μεγαλύτερο φόβο καί κάνει μιά ἄλλη ὑπόγεια σήραγγα, δυτικά τῆς Πόλεως.
Ὅταν τελείωσε, πῆγε νά τή ἐπιβλέψει, νάσου ὁ ἴδιος καλόγερος μπροστά του καί τοῦ λέει:
- Οὔτε αὐτό σέ σώζει. Μόνο ἡ μετάνοια θά σέ σώσει!
- Βρέ παλιόγερε, φύγε ἀπό μπροστά μου! καί τόν ἔδιωξε...
Ὁ ἄρχοντας γύρισε σπίτι, ἀλλά πού νά κοιμηθεῖ... τόν εἶχε κυριέψει ὁ φόβος καί ὁ τρόμος.
Καί ἕνα βράδυ, ἕνας ἀπό τούς θαλαμηπόλους του ἔβαλε κάποιον κρυφίως μέσα στό δωμάτιό του καί τόν δολοφόνησε.
Ἔτσι ἀπελευθερώθηκε ἡ Πόλη ἀπό τόν ἀντίχριστο αὐτόν ἄρχοντα...
Θέλουμε λοιπόν καί ἐμεῖς νά ἀπαλλαχτοῦμε ἀπό τούς ἀντίχριστους ἡγέτες μας;
Τότε πρέπει νά γονατίσουμε, νά προσευχηθοῦμε, νά κλάψουμε γιά τίς ἁμαρτίες μας καί νά μετανοήσουμε...
Ἄλλος τρόπος δέν ὑπάρχει...
Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †