.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σαράντης Καργάκος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σαράντης Καργάκος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ὁ ἐθνικός μας... ὕπνος
Η ΠΑΤΡΙΔΑ μας αὐτή τή στιγμή βρίσκεται σέ μιά κρίσιμη καμπή. Ἐσωτερικά τελοῦμε ὑπό τή δυσμενέστερη οἰκονομική κατάσταση, ἐνῶ ἐντείνεται ἡ κοινωνική καί ἠθική μας παράλυση. Τό ἔγκλημα ὀργιάζει. Ἡ ἀτιμωρησία τῶν κακοποιῶν καί τῶν κάθε λογῆς ἐγκληματιῶν ἔχει γίνει ἐθιμικός καί νομικός κανών. Ἡ τήρηση τοῦ νόμου εἶναι σχεδόν προαιρετική καί ἡ παραμονή εἰδεχθῶν ἐγκληματιῶν στή φυλακή εἶναι κατά τύπον καί οὐσία... ξενοδοχειακή! Ὅποιος θέλει, ὅποτε θέλει βάσει νόμου ἀποχωρεῖ γιά νά συνεχίσει ἀνεπιτήρητος τήν ... ἀγαθοποιό του δράση! Τό κτύπημα τῆς πόρτας –καί ὄχι εἰδικά τό βράδυ– δέν σημαίνει ἐπίσκεψη φίλου ἤ συγγενοῦς· μπορεῖ νά σημαίνει ἐπίσκεψη ...κακοποιοῦ. Κι ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον πού θά τολμήσει νά ἀντιτάξει ἄμυνα. Καί πιό ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον πού θά τήν ἀντιτάξει ἐπιτυχῶς. Θά τόν ξεσχίσουν, ὅπως ἔγινε μέ τόν 80χρονο, κάποια «μήντια» ἀπό τόν πολύ τους ...ἀνθρωπισμό. Γι’ αὐτό κατά σύσταση ἑνός θλιβεροῦ ὑπουργοῦ ὑπεύθυνου γιά τήν ἀσφάλειά μας, τό καλύτερο ἀντίμετρο κατά τήν ἐθιμική ἐπίσκεψη κλεπτών στήν οἰκία μας εἶναι τό νά παριστάνουμε τούς κοιμισμένους ἤ ἀκόμα καλύτερα νά εἴμαστε... κομισμένοι!...
Ἡ τακτική τοῦ ὕπνου ἀπέδωσε καρπούς σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς. Ἐν ὀνόματι ἑνός κάλπικου προοδευτισμοῦ κάναμε τήν κάποτε σφριγηλή παιδεία νεκρικό σουδάριο. Στούς χώρους, ὅπου κανονικά τό παιδί καί ὁ ἔφηβος θά ἔπρεπε νά ἐμποτίζονται μέ τίς ἀκατάλυτες ἀξίες καί ἀρχές τοῦ Ἑλληνισμοῦ, καλλιεργεῖται, ἐν ὀνόματι ἑνός καρκινοπαθοῦς διεθνισμοῦ, τό ἦθος τοῦ ἀνθελληνισμοῦ. Τό ἄλλοτε ὑπουργεῖο Παιδείας ἔγινε ὑπουργεῖο ἤ καλύτερα στρατηγεῖο πνευματικῆς κακοδαιμονίας. Σπέρνει τριβόλους καί ὁ λαός θερίζει διαβόλους. Τό οὐσιαστικά αὐτόνομο κράτος τῆς Πλατείας Ἐξαρχείων –ὀρθότερα Ἐξαχρείων– εἶναι παιδί αὐτῆς τῆς κακογέννας παιδείας, πού ἀντί νά ἀσκεῖ τά παιδιά στόν ἡρωισμό τῆς ἀρετῆς τά ἀσκεῖ στόν ἡρωισμό τῆς ἡρωίνης ἤ τῆς χθαμαλῆς καί ἀτημέλητης ζωῆς. Ὅσο γιά τήν προστασία τῆς ὑγείας ἡ ἑλληνική πολιτεία –ἔστω κι ἄν κάποιος ἔχει καλύψει 45 χρόνια δουλειᾶς– μέ πολύ δυσκολία σοῦ καλύπτει τά ἔξοδα τῆς ...κηδείας! Στήν σύγχρονη Ἑλλάδα δέν συμφέρει οἰκονομικά οὔτε καί νά ...πεθάνεις. Κι αὐτό κάνει ἐμᾶς τούς γέροντες ὄχι νά ζοῦμε ἀλλά νά ψευτοζοῦμε.
Ἡ τακτική τοῦ ὕπνου ἀπέδωσε καί στήν οἰκονομική μας πολιτική. Ὅταν μπήκαμε ἀρχικά στήν ΕΟΚ καί μετά στήν ΕΕ, χάρη στίς ἀπέραντες καί οὐσιαστικά ἀνεξέλεγκτες ἐπιδοτήσεις, νομίσαμε ὅτι θά ζήσουμε σάν κροῖσοι –καί ὄντως ζήσαμε (κάποιοι καί καλοζήσανε) ἐπί μία 15ετία, μέχρι πού ξημέρωσε μιά μαύρη αὐγή καί ἀπό τό Καστελλόριζο πληροφορηθήκαμε ἀπό τό στόμα ἑνός ἀνεκδιήγητου πρωθυπουργοῦ ὅτι ἐνῶ νομίζαμε ὅτι τρώγαμε κοψίδια ἀπό διάφορα ξένα ταμεῖα, οὐσιαστικά τρώγαμε τίς σάρκες μας. Εἴχαμε σκοτώσει τήν ἑλληνική ἀγροτοκτηνοτροφική, βιοτεχνική καί βιομηχανική οἰκονομία, νομίζοντας ὅτι στό ἑξῆς θά ζήσουμε σάν ἀγάδες, μέχρι πού στή θλιβερή συνέχεια διαπιστώσαμε ὅτι ξαναγίναμε ...ραγιάδες! Μέσα σέ μιά 8ετία γίναμε πενέστεροι τοῦ Ἴρου, τοῦ πανάθλιου ζητιάνου πού ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στήν «Ὀδύσσεια». Καί τώρα τό πιό ἀκμαῖο ἡλικιακά πνευματικό δυναμικό τῆς Ἑλλάδος φεύγει γιά τό ἐξωτερικό. Αὐτό μαζί μέ τήν ὑπογεννητικότητα καί τήν ἀνορεξία γιά χειρωνακτική ἐργασία εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπό τίς 10 πληγές πού ὡς σύγχρονος φαραώ δέχεται ὁ Ἑλληνισμός. Ἡ Ἑλλάς ἔχει ἀπώλειες καθημερινῶς σέ ἔμψυχο ὑλικό –λόγω τῆς φυγῆς τῶν νέων πρός τό ἐξωτερικό– περισσότερες ἀπ’ ὅσες θά εἶχε σ’ ἕναν πόλεμο.
Λένε πολλοί ὅτι τό σοβαρώτερο πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος εἶναι τό προσφυγικό. Συμφωνῶ ἀλλά ὑπό δύο ὄψεις. Κατ’ ἐμέ σοβαρώτερη εἶναι ἡ ὄψη τῆς προσφυγοποιήσεως τῶν Ἑλλήνων. Οἱ Ἕλληνες ἀρχίζουν νά νιώθουν ξένοι στόν τόπο τους, ξένοι στή γειτονιά τους, ξένοι στά χωριά τους. Κάποιοι εὐαίσθητοι δημοσιογράφοι ἔσπευσαν πρό 12ετίας νά μέ ποῦν ρατσιστή, ὅταν σέ μιά πρωινή ἐκπομπή εἶπα ὅτι τά παιδιά μας πρέπει ἀπαραιτήτως νά μάθουν ἀλβανικά γιά νά μποροῦν νά συνεννοοῦνται μέ τά αὐριανά τους ἀφεντικά. Τώρα μασᾶνε τά λόγια τους. Οἱ φεύγοντες γιά ποικίλους λόγους –ὄχι πάντα βίας– ἀπό τίς πατρίδες τους κάνουν σταδιακά ἰδιοκτησία τους τήν Ἑλλάδα καί οἱ Ἕλληνες γίνονται ἰδιοκτησία ξένων κρατῶν. Ὅσο γι’ αὐτούς πού ἀπομένουν σάν «μαῦρα κούτσουρα» (ὅρος τοῦ Παπαδιαμάντη) στή χώρα μας, ἀφοῦ θά ὑποχρεωθοῦν λόγω νέας φορολογικῆς ἀφαιμάξεως νά ὑποκαταστήσουν τά δῆθεν καταργηθέντα μνημόνια μέ δικά τους ...μνημόσυνα!
Ὅμως ἐκεῖ ὅπου θαυματούργησε ὁ προστατευτικός ὕπνος εἶναι στόν τομέα τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ὅπου τό ροχαλητό ἔγινε ὁ ἐθνικός μας ὕμνος. Τήν ὥρα πού ἐμεῖς κοιμόμαστε ἀμέριμνοι, βέβαιοι ὅτι ἡ Εὐρώπη καί τό ΝΑΤΟ θά μᾶς σώσουν, βρῆκαν τήν εὐκαιρία οἱ ὕπουλοι γείτονες νά μᾶς ζώσουν, ὅπως τά φίδια τῆς Ἀθηνᾶς ἔζωσαν τόν Λαοκόοντα καί τά παιδιά του. Πιστέψαμε ἀρχικά στίς ἀγαθές προθέσεις τοῦ Ἐρντογάν. Ὅλοι θυμόμαστε τά χαϊδέματά του πρός τόν Ἕλληνα πρωθυπουργό. Ἀλλά τό χαίδεμα τοῦ Τούρκου εἶναι χειρότερο ἀπό τό γδάρσιμο πού ἔκανε ἡ Ἴρμα Κόχ, ἡ λεγόμενη «Ὕαινα τοῦ Μπούχεβαλντ», πού ἔγδερνε τούς νεκρούς πού εἶχαν τατουάζ γιά νά κάνει μέ τό δέρμα τους ἀμπαζούρ, καλύμματα βιβλίων καί καθισμάτων. Οἱ πολιτικοί μας –καί ὄχι μόνον οἱ σήμερα κυβερνῶντες– καθότι ἄγευστοι ἱστορίας, παρέβλεψαν τοῦτο τό σημαντικό, ὅτι οἱ Τοῦρκοι εἶναι ἐδῶ καί αἰῶνες ὁ καρκῖνος τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καί ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ καρκῖνος κτυπᾶ χωρίς νά προειδοποιεῖ. Συνεπῶς, ὅταν ὁ Τοῦρκος σοῦ δίνει τό ἕνα χέρι γιά χαιρετισμό, κρατάει σέ ἐφεδρεία τό ἄλλο, γιά νά σοῦ πνίξει τό λαιμό. Τό βλέπουμε τοῦτο στόν παρόντα καιρό. Κοιμόμαστε –κι αὐτό γιά λόγους ἀσφαλείας κατά τήν ὑπουργική σύσταση ὅταν ἡ Τουρκία ἀκόνιζε τά δύο ἐγχειρίδια πού εἶναι στραμμένα τώρα πρός τήν πλάτη μας. Καί μέ αὐτό ἐννοῶ τά κρατίδια τῆς Ἀλβανίας καί τῶν Σκοπίων. Πού σήμερα λειτουργοῦν ὡς παραρτήματα τῆς Τουρκίας. Τοῦτο τό εἶχα ἀναλύσει σέ ἄλλη ἐφημερίδα μέ μία σειρά ἄρθρων μου ὑπό τόν τίτλο: «Τουρκική πολιτική· μιά πολιτική πολλῶν ἀζυμουθιῶν». Ἦταν ἐμφανές καί ἀπό τυφλό ὅτι ἡ Τουρκία ἑτοιμάζει γύρω μας κλοιό. Κι ἐνῶ αὐτή ἑτοιμαζόταν γιά πόλεμο, ἀφοῦ πάντα ἦταν σέ πόλεμο μέ τούς Κούρδους, ἐμεῖς ἀφήσαμε νά ρημάξει ἡ πολεμική μας βιομηχανία πού σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στίς ἐπισκευαστικές ἐργασίες ἦταν μία ἀπό τίς καλύτερες βιομηχανίες στόν κόσμο. Εἴχαμε ἐπιστήμονες καί τεχνῖτες πού ἔπαιρναν σκάφη σαράβαλα καί τά ἔκαναν ἀξιόπλοα καί ἀξιόμαχα. Τώρα γιά τήν ἀναβάθμιση 85 μαχητικῶν ἀεροσκαφῶν καί τήν πιθανή ἀγορά ἤ ἐνοικίαση ξένων φρεγατῶν θά χρειαστοῦμε πάνω ἀπό 2 δισεκατομμύρια εὐρώ, ἐνῶ θά μπορούσαμε, εἰδικά σκάφη γιά τό Αἰγαῖο, νά κατασκευάζουμε ἐμεῖς καί νά κάνουμε συγχρόνως καί ἐξαγωγή. Καί τό χειρότερο τῶν χειροτέρων. Ἐνῶ περισσότερο ἀπό καθετί χρειαζόμαστε ὁμοψυχία, κινδυνεύουμε καί πάλι ὡς λαός νά πέσουμε θύματα μίας νέας ἐμφυλιοπολεμικῆς ρητορικῆς. Στίς ἐκλογές δέν θά πᾶμε μέ ὅραμα τό 2025 ἀλλά τό 1945. Τό φάντασμα τῶν Δεκεμβριανῶν θά κυριαρχήσει στήν πολιτική μας σκηνή.
Σαράντος Ι. Καργάκος
Εστία, 20/7/2018
Πολιτικοὶ νάνοι ! Ἡ παροῦσα (ἀλλὰ καὶ κάθε) κυβέρνηση δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ἐκχωρήσει αὐτὸ ποὺ δὲν τῆς ἀνήκει
Ἀπὸ τὸν Σαράντο Ι. Καργάκο
Ἀγαπητὲ ἀναγνώστη, τὴν ὥρα αὐτή, ὅπου οἱ νάνοι πολιτικοί μας ἀπεργάζονται τὴ νέα ἀτιμωτικὴ λύση γιὰ τὴ σκοπιανὴ ἐμπλοκή, ἐγώ, ἕνας ταπεινὸς ἐργάτης τοῦ πνεύματος, αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ ὑψώσω γιὰ ἀκόμα μία φορὰ τὴ φωνή μου καὶ νὰ καλέσω τὸν ἑλληνικὸ λαό, τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, νὰ προτάξει ἕνα καινούργιο «ΟΧΙ» στὴν ἰταμὴ λύση-διάλυση ποὺ μᾶς ἐπιβάλλουν οἱ ἰσχυροὶ παράγοντες -προστάτες τῶν Σκοπιανῶν, δηλαδὴ νὰ ἐκχωρήσουμε ἀντὶ πινακίου φακῆς τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας στὸ τιτοϊκὸ μόρφωμα, γέννημα τῶν κομιτατζήδων, ἐναντίον τῶν ὁποίων ἡ μικρὴ κάποτε Ἑλλάδα πολέμησε μὲ τὰ ἐκλεκτότερα παιδιά της.
Θὰ εἶναι θλιβερὸ γιὰ ἀκόμα μία φορὰ τὸ «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ» νὰ ἀκουστεῖ ἀπὸ τὰ χείλη τῶν Σκοπιανῶν, ἐνῶ ἀπὸ τὰ χείλη κάποιων δικῶν μας, δῆθεν ρεαλιστῶν, νὰ ἀκούγεται σὰν δικαιολογητικὴ ἀπολογία τὸ...
ψευδολόγημα: «Λύσαμε τὸν Γόρδιο Δεσμό»! Ὁ Γόρδιος Δεσμὸς δὲν λύθηκε - κόπηκε.
Κι αὐτὸ ποὺ κόψαμε ἐμεῖς εἶναι γιὰ ἀκόμα μία φορὰ ὁ λαιμός μας!
Ὅπως φαίνεται, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω μία φράση τοῦ τωρινοῦ μοιραίου πρωθυπουργοῦ μας, τὸ νταούλι καὶ τὸν ζουρνὰ τὰ χτυποῦν οἱ Σκοπιανοὶ γιὰ νὰ χορεύουν στὸ ταψὶ τώρα οἱ Ἕλληνες!
Ἡ παροῦσα κυβέρνηση - ἀλλὰ καὶ κάθε ἑλληνικὴ κυβέρνηση - δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ἐκχωρήσει αὐτὸ ποὺ δὲν τῆς ἀνήκει. Τὸ «γιατί» τὸ ἔχει ἐξηγήσει ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος μὲ τὴν ἡρωικὴ ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε στὸν σουλτάνο, ὅταν αὐτός, ἀντὶ πλούσιων ἀνταλλαγμάτων, τοῦ πρότεινε νὰ παραδώσει τὴ Βασιλεύουσα: «Τὸ δὲ τὴν Πόλιν σοὶ δοῦναι οὐκ ἐμοῦ ἐστὶν οὔτε ἄλλου τῶν κοτοικούντων ἐν αὐτή. Κοινὴ γὰρ γνώμη αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν ἐν ταύτη καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἠμῶν».
Τὸ νὰ παραδώσουμε, λοιπόν, τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας στοὺς Σκοπιανοὺς δὲν εἶναι ὑπόθεση τῆς παρούσας Βουλῆς, οὔτε καν τοῦ σημερινοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἔχουν δικαίωμα λόγου καὶ οἱ ἀπέθαντοι νεκροί μας. Κάθε γωνιὰ τῆς Μακεδονίας εἶναι σπαρμένη ἀπὸ ἑλληνικὰ κόκαλα. Τὰ κόκαλα αὐτὰ ρωτήθηκαν;
Τί λόγο θὰ δώσουμε σ’ αὐτά, τὰ κόκαλα τὰ ἱερά, καὶ στοὺς ἀγέννητους πού θὰ μᾶς διαδεχθοῦν;
Ἀπὸ τὸ θέρος τοῦ 1964, ὅπου ἐξεπλήρωσα τὶς στρατιωτικὲς ὑποχρεώσεις μου στὰ ἑλληνοσκοπιανὰ σύνορα καὶ γνώρισα τὸ ὑπάρχον πρόβλημα, πάντα προειδοποιοῦσα τοὺς πολιτικοὺς καὶ πνευματικοὺς ταγούς μας γιὰ τὸ ἀγκάθι τῶν Σκοπίων, ὅπως ἐπέγραψα τὸ τελευταῖο μου βιβλίο.
Γιὰ ἀκόμα μία φορὰ προειδοποιῶ: Πάσα ἐκχώρηση, ὑπὸ οἱονδήποτε λεκτικὸ φερετζὲ (π.χ. Severna ἢ Nova), τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας θὰ ἔχει θλιβερὲς συνέπειες - καὶ μάλιστα σύντομα - γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες ὡς λαὸ καὶ γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας.
Θὰ ἀποδειχθοῦμε ἀνάξιοι ἀπόγονοι μεγάλων προγόνων, θὰ γίνουμε ἕνα ἱστορικὸ φάντασμα, θὰ καταντήσουμε «τῶν Εὐρωπαίων περίγελα καὶ τῶν ἀρχαίων παλιάτσοι», ὅπως λέει ὁ Παλαμᾶς.
Καὶ ὄχι μόνον αὐτός. Σὲ διάστημα μικρότερό τῆς μίας γενιᾶς θὰ τεθεῖ ζήτημα αὐτονομίας ὅλου τοῦ μακεδονικοῦ χώρου. Καὶ θὰ εἶναι θλιβερὸ τὰ σύνορά τῆς Ἑλλάδας νὰ ἐπανέλθουν στὰ βουνὰ τῆς Μελούνας. Θὰ εἶναι θλιβερὸ νὰ ἀποδεχθοῦμε σὰν μακεδονικὴ γλώσσα μία σλαβικὴ γλωσσικὴ ἀπόφυση, ἐνῶ οἱ ξένοι θὰ θεωροῦν τοὺς κ. Ζάεφ καὶ Ντιμιτρὸφ ἀπογόνους τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου!
Εὐτυχῶς ὅμως ὁ ἑλληνικὸς λαός, παρὰ τὴν ὑπνοθεραπεία στὴν ὁποία ὑποβάλλεται, ἀρχίζει νὰ ξυπνᾶ καὶ νὰ ὑψώνει ἀναχώματα. Κάθε συλλαλητήριο γίνεται ταμπούρι γιὰ τὴν προάσπιση τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας. Μὲ μία μυριόστομη κραυγή, ὁ ἑλληνικὸς κόσμος τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ θὰ ἀρχίσει νὰ ἀναφωνεῖ: «Ὄχι καινούργιο σταύρωμα στὴ δόλια πατρίδα».
Οἱ κυβερνῶντες καὶ οἱ πάτρωνές του πρέπει νὰ τὸ νιώσουν καὶ νὰ τὸ γράψουν βαθιὰ μὲς στὴν ψυχή τους ὅτι σὲ τοῦτα τὰ ἅγια χώματα δὲν χαμηλώνει ὁ Ὄλυμπος, δὲν χαμηλώνουν ἡ ἀξιοπρέπεια καὶ ἡ ὑπερηφάνεια τῆς πατρίδας. Δὲν δίνουμε τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας γιὰ νὰ μᾶς μείνει τό... erga omnes
Τα Σκόπια δεν ήσαν ποτέ Μακεδονία!
Οι δύο χάρτες που μπορούν να πείσουν και τους πιο δύσπιστους
Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο
Μετά τόν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στήν αἱματόβρεχτη Μέση Ἀνατολή, σχηματίστηκε ἕνα κράτος ὑπό τήν ἐποπτεία τῶν Ἄγγλων καί τήν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν (Κ&F), πού ὀνομάστηκε Ὑπεριορδανία (Transjordania). Ἐπρόκειτο γιά τήν ἀρχαία Περσία. Πρωτεύουσα τοῦ κράτους αὐτοῦ τό Ἀμάν, ἡ κάποτε ἑλληνική Φιλαδέλφεια. Ὡστόσο, δέν βρέθηκε κανείς, τότε καί μετά, νά ὀνομάσει τούς κατοίκους τοῦ μικροῦ κρατιδίου Ὑπεριορδανούς. Ὅλοι, ἐκτός ἀπό Ἄραβες, τούς ἔλεγαν Ἰορδανούς καί ὑπό τό ὄνομα Ἰορδανία, ὡς ἐπίσημο πλέον, εἶναι γνωστή ἀνά τή γῆ. Πρίν ἀπό τήν μπολσεβικική ἐπανάσταση, ὅλος σχεδόν ὁ Καύκασος, πλήν συγκεκριμένων περιοχῶν, λεγόταν Ὑπερκαυκασία. Οἱ μπολσεβίκοι μάλιστα, μετά τήν ἐπικράτηση, σχημάτισαν ἐκεῖ τήν Ὑπερκαυκασιανή Δημοκρατία. Ἀλλά, παρά τήν ἐπισημότητα αὐτή, οἱ ἐκεῖ κάτοικοι διεθνῶς δέν ἔγιναν ποτέ γνωστοί σάν Ὑπερκαυκάσιοι. Στήν Ἀφρική ὑπάρχει κράτος πού φέρει τήν ὀνομασία Ἄνω Βόλτα.
Πρόκειται γιά τήν πρώην γαλλική ἀποικία Μπουρκίνα Φάσο, πού εἶχε πρωτεύουσα τήν εὐπρόφερτη πόλη Οὐαγκαντουγκού. Ἀπ’ ὅ,τι ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου, κανείς ἀνά τή γῆ δέν χρησιμοποιεῖ τόν ὅρο Ἄνω-Βολτιανοί. Τό τί θέλω νά πῶ ὁ νοήμων ἀναγνώστης τό συλλαμβάνει στό λεπτό. Ἄν ἀναγνωρίσουμε κι ἐμεῖς τούς Σκοπιανούς σάν Μακεδόνες, ὑπό τό κάλυμμα κάποιου λεκτικοῦ φερετζέ, ὅπως τό Transjordania,τελικά μέ ἕνα ἐλαφρό φύσημα κάποιας πολιτικῆς ἀναταραχῆς θά μείνει στούς Σκοπιανούς τό ὄνομα Μακεδονία καί σέ μᾶς θά ἀπομείνει τό στίγμα ὅτι, ἐφαρμόζοντας τάχα μεγαλοϊδεατική πολιτική, κατακτήσαμε (τό γράφει σχολικό μας βιβλίο) τίς ἀρχαῖες κοιτίδες καί τά ἐδάφη τῆς πραγματικῆς Μακεδονίας. Μοιραῖα καί ὡς ἱστορική καί πολιτιστική παρουσία, ἡ Μακεδονία θά ἀφελληνισθεῖ. Πάμπολλοι ἀρχαιολόγοι μας καί ἐπίσημοι ἱστορικοί ἀναφέρουν τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας μέ ἕναν τρόπο ψυχρό σάν νά ὁμιλοῦν γιά κάποια ἰνδιάνικη φυλή.
Σέ διεθνῆ συνέδρια ἀκοῦνε σκοπιανόφρονες συναδέλφους τους νά ὀνομάζουν τά Σκόπια Μακεδονία καί δέν τολμοῦν νά ἀντιδράσουν, φοβούμενοι μήπως τούς ποῦν ἐθνικιστές ἤ κυρίως μήπως δέν τούς καλέσουν στό ἑξῆς στά διεθνῆ ἐπιστημονικά συνέδρια, ὅπου γίνονται σπουδαῖες ἀνακοινώσεις, ὅπως, γιά παράδειγμα, πόσα «δέ» καί πόσα «καί» χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰωάννης τῶν Εὐαγγελίων καί πόσα ὁ Ἰωάννης τῆς Ἀποκαλύψεως καί ἔτσι, λόγω ἀριθμητικῆς διαφορᾶς, νά ἀποδειχθεῖ ὅτι εἶναι τό ἴδιο πρόσωπο πού ἔγραψε τά δύο ἱερά βιβλία. Ἀλλά τά ἴδια καί χειρότερα ὑφίσταται καί ὁ γερο-Ὅμηρος.
Δυστυχῶς, μετά ἀπό μιά ἔξαρση τόν πρῶτο καιρό, ὁ ἐπιστημονικός καί εὐρύτερα ὁ πνευματικός κόσμος μας ἔχει βουλιάξει ἕνα μέτρο πιό κάτω ἀπό τήν ἀποστολή του. Κάποιοι συγγραφεῖς μοῦ λένε ὅτι φοβοῦνται νά ἐκφραστοῦν μήπως καί τούς ποῦν... ἐθνικιστές. Οἱ Τοῦρκοι, οἱ Σκοπιανοί, οἱ Ἀλβανοί δικαιοῦνται νά κάνουν ἐθνικισμό, νά διεκδικοῦν μέρος τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας καί τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας καί μόνον ἐμεῖς δέν ἔχουμε δικαίωμα νά μιλήσουμε γιά τά ἐθνικά μας δικαιώματα, ὑπό τό κράτος μιᾶς ἐκφοβιστικῆς Γκεστάπο, πού κυριαρχεῖ σέ πολλά κανάλια, στόν Τύπο καί στό διαδίκτυο. Μετά τά θριαμβικά συλλαλητήρια, γιά λίγο ἐσιώπησαν. Τώρα ἐπανέρχονται μέ τή μάσκα τοῦ ρεαλιστῆ. « Καί τί ἔγινε, ἄν τά Σκόπια ὀνομασθοῦν Μακεδονία; Θά ἔχουμε καλύτερη ἐπικοινωνία καί περισσότερα τουριστικά ὀφέλη». Ὡραῖος ρεαλισμός! Μέ τήν ἀτελῆ ἐνδιάμεση συμφωνία, περισσότερα κέρδη εἶχαν οἱ Σκοπιανοί, πού ἀπορρόφησαν μεγάλο μέρος ἑλληνικῶν ἐπιχειρήσεων καί μάδησαν τοῦ κόσμου τά λεφτά τά καζῖνα τους καί ή διακίνηση ναρκωτικῶν.
Ἔχω ἄπειρες φορές καί μέ τά βιβλία μου «Τό ἀγκάθι τῶν Σκοπίων» καί «Ἡ ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας» ἀναφερθεῖ στόγεωγραφικό στίγμα τῆς Μακεδονίας ἀλλά καί τῆς περιοχῆς τῶν Σκοπίων. Δέν θά ἤθελα νά ἐπανέλθω σ’ αὐτό. Ἀλλά πρό καιροῦ ἔλαβα ἀπό τόν ὁμότιμο καθηγητή τῆς Βυζαντινῆς Ἀρχαιολογίας κ. Σωτ. Καδᾶ δύο φωτοτυπίες ἀθωνικῶν χαρτῶν καί χειρογράφων (οἱ φωτοτυπίες ἀπό τίς ἐκδόσεις Μίλητος), ὅπου στό ἕνα χειρόγραφο εἰκονίζεται ὁ χάρτης τῆς Δακίας ἤ Ἄνω Μοισίας, ἐντός τοῦ ὁποίου περιλαμβάνεται καί ἡ πόλη Σκοῦποι (τά νῦν Σκόπια). Πρόκειται γιά χειρόγραφο πού ἀπόκειται στή Μονή Βατοπεδίου (655, φφ.39β-40ο) καί χρονολογεῖται ἀπό τά τέλη τοῦ 13ου μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 14ου αἰῶνα. Προφανῶς, πρόκειται γιά μεταγραφή ἀπό τή γεωγραφία τοῦ Κλαύδιου Πτολεμαίου. Ὁ ἄλλος χειρόγραφος χάρτης τῆς ἴδιας περίπου ἐποχῆς (ἀπόκειται καί αὐτός στή Μονή Βατοπεδίου, 655, φ. 40β) περιέχει τόν χάρτη τῆς Μακεδονίας καί ἐντός αὐτῆς ὅλα τά πολίσματα καί τίς πόλεις τῆς περιοχῆς. Ὅμως, ὁ χάρτης ἐκτείνεται καί σέ ἄλλες ἑλληνικές περιοχές καί φθάνει μέχρι τήν Κρήτη. Ὅπως μοῦ σημειώνει ὁ κ. Σωτ.Καδᾶς, σχετικά μέ τήν πόλη Σκοῦποι ( Σκόπια), «δέν ὑπάρχει πουθενά στή Μακεδονία ἡ παραπάνω πόλη». Δίνουμε πρός δημοσίευση τούς χάρτες αὐτούς γιά νά ἔχουν καί οἱ ἀναγνῶστες μας γνώση καί εὐελπιστῶ καί οἱ πλέον δύσπιστοι νά πειστοῦν ὅτι τά Σκόπια δέν ἦταν ποτέ Μακεδονία.
Τρομερή συμφορά έρχεται εαν η Ελλάδα επιτρέψει στα Σκόπια να κλέψουν το όνομα «Μακεδονία»…
«ΟΙ ΔΩΡΙΕΙΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΕΣΦΑΞΑΝ ΟΛΟΥΣ».
ΘΑ ΠΑΘΟΥΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.
Ο ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ
ΚΡΟΥΕΙ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Ο Ιστορικός Σαράντος Ι. Καργάκος για το Σκοπιανό: «Ἀμυκλαῖοι σιγῆ ἀπώλοντο»
Ἐάν τό Σκοπιανό ζήτημα εἶχε ἀντιμετωπισθεῖ ἀπό τή διεθνῆ κοινωνία μέ τούς κανόνες τῆς ὀρθῆς λογικῆς, ἡ λύση τοῦ ὀνόματος θά εἶχε βρεθεῖ ἀμέσως μετά τήν κατάρρευση τῶν τιτοϊκῶν κατασκευῶν.
Στό μάθημα τῆς Λογικῆς, πού διδαχθήκαμε οἱ παλαιότεροι, μάθαμε ὅτι ὑπάρχουν ἔννοιες ΟΛΟΥ καί ΜΕΡΟΥΣ.Ἡ Ἑλλάς, ὡς κράτος, εἶναι ἔννοια ὅλου πού ἐμπεριέχει καί τήν Μακεδονία ἀλλά ὡς ἔννοια μέρους.
Ἐπί Γιουγκοσλαβίας, τό νῦν κράτος τῶν Σκοπίων ἦταν ἔννοια μέρους πού δέν τό νιώθαμε –καί πολύ κακῶς– σάν κάτι ἔντονα ἐνοχλητικό.
Μετά τή διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας, ἡ σκοπιανή κατασκευή, ὡς ἀνεξάρτητο κράτος, ἔκανε τό ὄνομα Μακεδονία ἔννοια ὅλου ἀλλά γιά τόν ἑαυτό της.
Ἔτσι, μονοπώλησε τό ὄνομα Μακεδονία, κάτι πού κάνει τή δική μας Μακεδονία στά μάτια τῆς διεθνοῦς γνώμης νά φαίνεται σάν μιά ἑλληνική κατάκτηση καί ὄχι ὡς ἑλληνικό ἔδαφος. Διότι, ἐφόσον τά Σκόπια θά ἔχουν τό μονοπώλιο τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, ἠθικά θά φαίνονται σάν κληρονόμοι ὅλης τῆς Μακεδονίας, δηλαδή ὅλης σχεδόν τῆς Βορείου Ἑλλάδος.
Τό ὄνομα ἀπό μόνο του ἐγκρύπτει τόν ἀλυτρωτισμό.
Συνεπῶς, ἄς ἀφήσουμε τίς ἀερολογίες, ὅτι θά δεσμευθοῦν πώς δέν θά ἔχουν ἀλυτρωτικές τάσεις.
Ἀλλά ἄς ποῦμε ὅτι ἔχουν.
Αὐτό μᾶς φοβίζει; Εἶναι ἐντροπή γιά τή χώρα μας νά μᾶς τρομάζει μιά τέτοια ἀπειλή ἀπό ἕνα ἑτοιμόρροπο μόρφωμα 2,5 ἑκατομμυρίων κατοίκων.
Ἄν οἱ Σκοπιανοί ἐκδηλώσουν ἀλυτρωτικές τάσεις, τότε μπορεῖ νά ἐκδηλώσουμε κι ἐμεῖς.
Τό Μοναστήρι ἦταν μέχρι τό 1912 τό ἑλληνικό Παρίσι τῆς Βαλκανικῆς.
Κάποιοι δικοί μας μέ βολική συνείδηση διατυπώνουν τή θεωρία περί «καινούργιου ἔθνους».
Καί ἀπορῶ: γιατί αὐτή ἡ θεωρία δέν προεκτείνεται μέχρι τή δημιουργία ἑνός καινούργιου ὀνόματος;
Γιατί αὐτοί οἱ τάχα νεοφανεῖς γείτονες θέλουν νά μονοπωλοῦν τό πανάρχαιο ὄνομα τῆς Μακεδονίας, πού πάντα θά τούς φέρνει σέ ἀντιπαράθεση –πιθανῶς καί σέ σύγκρουση– μέ τούς Ἕλληνες καί αὔριο μέ τούς Βουλγάρους;
Μέ τούς Ἀλβανούς βρίσκονται ἤδη σέ ρήξη.
—-Καί μιά ἀκόμη ἀπορία:
ἀφοῦ ἡ ἀλβανική γλῶσσα ἀναγνωρίστηκε πρόσφατα σάν ἰσότιμη τῆς σλαβικῆς, πού βαφτίστηκε ἀπό αὐτούς σάν μακεδονική, μήπως καί οἱ Ἀλβανοί τοῦ κρατιδίου θά συγκαταλεχθοῦν στούς Μακεδόνες; Καί μιά ἐπιπρόσθετη ἀπορία: ὅταν οἱ Σκοπιανοί μιλοῦν μέ τούς Σέρβους καί τούς λοιπούς Σλάβους, μιλοῦν μακεδονικά; Ἄν ναί, τότε ὅλοι οἱ Σλάβοι –ἄρα καί ὁ Πούτιν– εἶναι… Μακεδόνες;
Ὅλα αὐτά τά παράλογα, τά παρά τήν ἱστορία, τήν πληθυσμιακή σύνθεση καί τή νεώτερη γεωγραφική δομή, χάρη στήν εὐφυῆ ὄντως σκοπιανή προπαγάνδα καί τήν ὑπναλέα δική μας πολιτική, θεωρήθηκαν ἀπό τή διεθνῆ κοινότητα λογικά.
Καί ἔτσι, οἱ Σκοπιανοί ἰδιοποιήθηκαν de facto καί de jure τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας, μέ ἐκείνη τήν ἐνδιάμεση συμφωνία μέ τήν δῆθεν προσωρινή ὀνομασία.
Δέν μπορῶ νά εἶμαι ἱκανοποιημένος ἀπό τή δική μας διπλωματία.
Θυμᾶμαι τό «κάζο» μιᾶς ἐρίτιμης κυρίας πού ἦταν πρόξενος ἤ πρέσβυς στά Σκόπια, πού, γιά νά γίνει πιό φιλική, ἔγινε σκοπιανικώτερη τῶν Σκοπιανῶν.
Δέν λείπουν ἀκόμη κάποιες ἄτσαλες ἐνέργειες.
Ἄν ὄντως ὁ κ. ὑπουργός τῶν ἐξωτερικῶν ἐκφράστηκε μέ ἕνα τόσο βαρύ τρόπο κατά τοῦ ἀρχιεπισκόπου, μποροῦμε νά καταλάβουμε τό γιατί τά κάναμε μούσκεμα στόν διπλωματικό μας τομέα.
Ἄν ὁ ἐπί κεφαλῆς τῆς ἑλληνικῆς διπλωματίας ἐκφράζεται ὅπως ἐκφράστηκε κατά τοῦ Ἱερωνύμου, τότε «κλαύσατε πικρῶς, διότι ἔρχεται ὁ νεκρός», ὅπως ἔλεγε καί ὁ Μπόστ.
Καί ἔρχομαι στόν εὐφυέστατο κυβερνητικό ἐκπρόσωπο πού, ἔχοντας σπουδάσει τήν τεχνική τῆς ταμπέλλας, ἔσπευσε νά δώσει στό συλλαλητήριο τῆς Θεσσαλονίκης ἀκροδεξιά ἀπόχρωση. Ὥστε, λοιπόν, εἶναι ἀκροδεξιοί οἱ χιλιάδες πολῖτες πού, ὑπό δυσμενεῖς συνθῆκες (κακοκαιρία καί προβοκάτσιες), συμμετεῖχαν στό ἐκπληκτικό σέ ὄγκο συλλαλητήριο;
Καί εἶναι δημοκρατικοί οἱ οὐδέποτε συλλαμβανόμενοι λιθοβολιστές, βομβιστές καί σημαιοκάφτες;
Ἄν ὑπῆρχε ἐθνικό φιλότιμο, ἔπρεπε ὅλοι σύσσσωμοι νά ἀπαιτήσουμε τήν ἐκδίωξη τοῦ ἀνεκδιήγητου σκοπιανόφρονα Νίμιτς πού, πέρα ἀπό τά τωρινά ἀτοπήματά του, εἶχε πρό ἐτῶν ὀνομάσει τόν Ἀλέξανδρο σφαγέα τῶν λαῶν, λές καί ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν συμπατριώτης του!
Αὐτή ἡ δική μας παθητικότητα φέρνει στή μνήμη μου τό ἐπιφώνημα ἀπογοητεύσεως τοῦ μεγάλου τοῦ Γένους δασκάλου Βενιαμίν τοῦ Λεσβίου:
«Ὤ, πόσο νήπιοι καί ψοφοδεεῖς εἴμεθα.»
Καί κάτι τελευταῖο γιά τόν κυβερνητικό ἐκπρόσωπο: τόν ἀκροδεξιό δέν τόν γεννᾶ ἡ μάνα του, τόν γεννᾶ ἡ ἀναπηρία ἤ ὁ σαλτιμπαγκισμός τῶν δῆθεν δημοκρατικῶν κυβερνήσεων.
Ἄν δέν τοῦ ἀρέσει ὁ λαός, τότε ἄς ἀλλάξει τόν λαό, κατά τήν εἰρωνική σύσταση τοῦ Μπρέχτ.
Ὅσο γιά τόν ἀρχιεπίσκοπο, πού τόσο συχνά χαμηλώνει τά φτερά γιά νά μή δυσαρεστήσει τόν πρωθυπουργό, ἄς θυμηθεῖ πόσες φορές μέ εἶχε καλέσει ὡς μητροπολίτης νά μιλήσω γιά τό Σκοπιανό στή Θήβα καί στή Λειβαδιά ἀλλά καί τίς πιέσεις πού δέχθηκε καί στίς ὁποῖες ὑπέκυψε γιά νά μήν εἶμαι ὁμιλητής σέ μιά ἀνοιχτή συγκέντρωση στή Λειβαδιά.
Βέβαια, ὅπως ἔλεγε ὁ στρατηγός Ντέ Γκώλ, τά γηρατειά εἶναι ναυάγιο.
Γιά μένα, πάντως, ὄχι.
Ταῦτα ἔλεγα καί πρίν, ταῦτα λαλῶ καί νῦν.
Τό ὅτι χρειάζεται προσοχή στίς λαοσυνάξεις, εἶναι ἀναμφισβήτητο.
Μπορεῖ ἀπό αὐτές νά προκύψει ἕνας δημεγέρτης πού νά ὁδηγήσει τή χώρα στήν καταστροφή.
Ἀλλά ὁ κ. Τσίπρας ἀπό ποῦ βγῆκε;
Δέν εἶναι γέννημα λαοσυνάξεων;
Καί ἐκεῖνο τό «φωνή λαοῦ» θά πεταχτεῖ στά σκουπίδια;
Πρό ἐτῶν στήν «Ἑστία» εἶχα γράψει τήν ἀρχαία φράση: «Ἀμυκλαῖοι σιγῆ ἀπώλοντο».
Εἶχα ὑποσχεθεῖ νά τήν ἐξηγήσω.
Κατά μία παράδοση, οἱ κάτοικοι τῶν Ἀμυκλῶν εἶχαν λάβει ὅλα τά ἀναγκαῖα μέτρα γιά τήν προάσπιση τῆς πόλης τους, ὅταν οἱ Δωριεῖς κατέλαβαν τήν Σπάρτη καί τήν Λακωνία.
Νύκτα καί ἡμέρα ἦσαν ὑπό τά ὅπλα.
Οἱ Δωριεῖς τῆς Σπάρτης τούς ἄφησαν ἐπί πολύ ἀνενόχλητους.
Ἔτσι, οἱ Ἀμυκλαῖοι χαλάρωσαν σταδιακά καί, ἀκολούθως, ὁλικά τήν ἀμυντική τους ἐπαγρύπνηση.
Καί κάποιο βράδυ, οἱ Δωριεῖς τῆς γειτονικῆς Σπάρτης μπῆκαν στήν πόλη τους ἀμαχητί καί τούς κατέσφαξαν.
Τό πάθημα τῶν Ἀμυκλαίων ἔγινε παροιμιακό.
Μήπως κάποιοι τέτοιο πάθημα μᾶς ἑτοιμάζουν καί στόν παρόντα καιρό;
(τοῦ Σαράντου Ι. Καργάκου), Ἑστία, 26/1/18
Τοῦ αἰῶνος μας τὰ χρέη
Η Αμαρτία ἔχει μακριὰ σκιὰ καὶ τὴν πληρώνουμε βαριά. Ἄν ὄχι ἐμεῖς, πάντως τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια μας. «Εἶναι πολλὰ τοῦ αἰῶνος μας τὰ χρέη», εἶχε γράψει ὁ πάντα καὶ ὁ πρὸς πάντας δυσάρεστος Καρυωτάκης. Ἡ γενιὰ μου ἀτύχησε –φεῦ!– νὰ δεῖ τὰ χρέη –ἠθικὰ, πολιτικὰ καὶ οἰκονομικὰ– δύο αἰώνων. Ἀπὸ τὸ 1981 καὶ ἑξῆς ξεσαλώσαμε. Εἰδικὰ στὸν οἰκονομικὸ τομέα ἐμεῖς ποὺ εἴπαμε «τὸ ψωμὶ ψωμάκι» στὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς καὶ πολλὰ χρόνια μετὰ ἀπὸ αὐτὴ, ἐφαρμόσαμε τὴν πολιτικὴ ξεφαντώματος τοῦ Πανούτσου Νοταρᾶ «Ἄς πάει καὶ τὸ παλιάμπελο». Ξύπνησε μέσα μας τὸ κλεφταρματολικὸ παρελθὸν ἀλλὰ χωρὶς ἡρωισμό: «Φᾶτε, πιεῖτε, μωρ’ ἀδέλφια». Καὶ φάγαμε καὶ παραφάγαμε. Γίναμε πρῶτοι στὴν Εὐρώπη στὴν κρεοφαγία καὶ στὴν παχυσαρκία. Ὁ πιὸ χοντοπόδαρος καὶ χοντροκέφαλος λαὸς. Σὲ συνετὲς ὑποδείξεις γιὰ οἰκονομία γιατὶ μᾶς περιμένει «καιρὸς τῆς λίμας», οἱ πλέον εὐφυεῖς συμπατριῶτες μας ἀπαντοῦσαν: «Ἔχει ἡ ΕΟΚ». Καὶ στὴν ἀντιπαρατήρηση ὅτι κάποτε θὰ κλείσουν οἱ στρόφιγγες τῆς ΕΟΚ, οἱ συνετοὶ εἰσέπρατταν μίαν θεολογικωτάτη ἀπάντηση: «Ἔχει ὁ Θεὸς»! Ὁ Θεὸς ὅμως δὲν εἶναι Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμεῖο γιὰ νὰ δίνει δάνεια. Δίνει μυαλό. Ἀλλ’ ὅπως λέει τὸ παροιμιακὸ, ὅταν ὁ λαὸς ἔβρεχε μυαλὰ, ἐμεῖς κρατούσαμε... ὀμπρέλα!...
Κι αὐτὸ τὸ ὑπέροχο οἰκονομικὸ μυαλὸ ποὺ κληρονομήσαμε ἀπὸ τὸν παπποῦ μας ποὺ μᾶς ἔλεγε: «Δέκα βγάζε, πέντε ξόδευε», τὶ τὸ κάναμε; «Σπερνοκόλυβα», ὅπως λέγαμε στὴν Μάνη γιὰ τὴ ἄσκοπη καὶ ἄστοχη χρήση. Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς, αὐτὸς ὁ πάντοτε ἔξυπνος λαὸς, σὰν νὰ εἶχε πάθει ἐγκεφαλικὴ ἐκφύλιση παρουσίαζε κάποια ἐπικίνδυνα συμπτώματα, ὅπως ἡ ἔλλειψη κρίσεως, μεγαλομανία, σπουδαιοφάνεια, κομπορρημοσύνη, ἐπιδειξιομανία. Λὲς καὶ εἴχαμε –ἀπὸ μιὰ ὁ καθένας– ἀνακαλύψει φλέβες χρυσοῦ. Ἔτσι συνεχιζόταν τὸ μεγάλο φαγοπότι. Καὶ οἱ χιλιάδες οἰκονομολόγοι, οἰκονομολογοῦντες, οἰκονομογραφοῦντες καὶ φυσικὰ οἰκονομοῦντες συνέχιζαν τὶς παρλαπίπες. Καὶ τὶς συνεχίζουν –κάποιοι τώρα σὰν ὄψιμες Κασσάνδρες– ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ πορευθοῦν γιὰ τοῦ Ταϋγέτου τοὺς Καιάδες. Ὅλα μᾶς τὰ παρουσίαζαν μιὰ χαρὰ, ἐφόσον βέβαια παίρναμε δανεικὰ. Καὶ ἀγνοοῦσαν –καθότι ἄγευστοι κλασσικῆς παιδείας– τὴ ρήση τοῦ μεγάλου Πλουτάρχου: «Τὸ δανείζεσθαι τῆς ἐσχάτης μαλακίας καὶ ἀφροσύνης ἐστὶν». Καὶ τὸ ἄλλο τὸ ὑπέροχο τοῦ Μενάνδρου:«Τὰ δάνεια δούλους τοὺς ἐλευθέρους ποιεῖ». Ἐδῶ ἄς προσέξει ὁ ἀναγνώστης. Ἔχουμε τὸ φαινόμενο τῆς ἀττικῆς συντάξεως ποὺ, ὅπως συχνὰ ἔχουμε γράψει, εἶναι ἡ μόνη ποὺ θὰ μᾶς μείνει μετὰ ἀπὸ τόσες ἀφαιμάξεις τῶν συνταξιακῶν ἀποδοχῶν μας. Δὲν λέω, ὑπῆρξαν καὶ κάποιοι διορατικοὶ οἰκονομολόγοι ποὺ ἔκρουαν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ἀλλὰ ποιὸς τοὺς ἄκουγε; Κάποιοι ἀπομονώθηκαν γι’ αὐτὰ ποὺ ἔλεγαν. Οἱ περισσότεροι ἤθελαν ν’ ἀκοῦνε ἄλλους ποὺ τοὺς θώπευαν τὰ αὐτιὰ. «Οἱ ἀνίδεοι Ἀντιοχεῖς διαβάζουν, Ἐμονίδην», ὅπως λέει ὁ Κων/νος Καβάφης («Τέμεθος, Ἀντιοχεύς 400 μ.Χ.).
Τίποτα ὅμως δὲν τελειώνει καλά, ἄν δὲν τελειώνει σωστά, ὅπως λέει ὁ Κίπλινγκ. Ἀλλὰ ποιὸς καταδέχεται σήμερα νὰ διαβάσει Κίπλινγκ; Οἱ πιὸ «περπατημένοι» σοφοὶ μας διαβάζουν Ντεριντὰ, ποὺ «σοῦ γυρίζει τ’ ἄντερα» καὶ φυσικά τὸν Μισέλ Φουκώ, ποὺ τοὺς φουσκώνει τὸ μυαλὸ. Ἰδέες σήμερα ρίχνονται στὸ τραπέζι σωρὀ, ἀλλ’ οἱ ἰδέες αὐτὲς εἶναι σὰν τ’ ἀποφάγια τῶν Λαιστρυγόνων. Οἱ ἰδέες δὲν βοηθοῦν, ἄν δὲν γίνονται πράξη καὶ μάλιστα σωστή καὶ καλὴ πράξη. Ἀλλὰ μέχρι σήμερα τὰ ὅσα οἱ σοφοὶ ἔχουν πράξει, ἔκαναν τὸ λαὸ νὰ στενάξει. Ὁ λαὸς τοὺς πίστεψε, γιατὶ ἄλλο ἔδειχναν καὶ ἄλλο ἦσαν. Οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι πάντα αὐτὸ ποὺ δείχνουν ἤ αὐτὸ ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι. Κάποιους ποὺ νομίζουμε ὅτι τοὺς ξέρουμε, τοὺς γνωρίζουμε μόνο ἐπιφανειακά, χωρὶς νὰ γνωρίζουμε σὲ βάθος τὴν προσωπικότητὰ τους. Ἀλλὰ πρίν γνωρίσουμε τὴν προσωπικότητα τῶν ἄλλων, πρέπει νὰ γνωρίζει καθένας σὲ βάθος τὴ δικὴ του προσωπικότητα, ὥστε νὰ μὴν κάνει πράγματα ποὺ ὑπερβαίνουν τὸ μπόι του, νὰ μὴν ξοδεύει περισσότερο ἀπ’ ὅσα μπορεῖ νὰ κερδίσει μὲ τίμιο μόχθο. Προσωπικὰ θλίβομαι γιὰ τὴν παροῦσα κατάσταση ὄχι τόσο γιατὶ θὰ περάσω φτωχότερα τὰ στερνὰ τοῦ βίου μου, ἀλλὰ γιατὶ δὲν θὰ μπορέσω, ἀκόμη κι ἄν πουλήσω ἕνα ἀκίνητο – νὰ ἐκδώσω τὴν τρίτομη ἱστορία μου «Ἡ πολιτικὴ καὶ διπλωματικὴ διάσταση τοῦ ’21» καὶ τὴν τετράτομη «Ἱστορία τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου». Εἶναι κι αὐτὰ παιδιά μου καὶ δὲν θέλω νὰ τὰ ἀφήσω ὀρφανά.
Σαράντος Καργάκος
Tὸ Ἰσλάμ πρὸ τῶν πυλῶν
Κι ἐνῶ οἱ καλύτεροι Ἕλληνες φεύγουν γιὰ τὸ ἐξωτερικὸ, ἡ χῶρα γεμίζει ἀπὸ ἀσιατικὸ καὶ ἀφρικανικὸ πληθυσμό. Ὁ πόλεμος, λένε οἱ εἰδήμονες, καὶ ἡ φτώχεια εἶναι αὐτὰ ποὺ σπρώχνουν ὅλα αὐτὰ τὰ στίφη πρὸς ἐμᾶς. Κουραφέξαλα! Ἔχω γυρίσει ὅλη τήν Αἰθιοπία καὶ ἔχω γράψει μεγάλο βιβλίο γι’ αὐτὴ («Αἰθιοπία: Μιὰ Ἑλλάδα στὴν Ἀφρική»-Ἐκδ. Σιδέρης). Λίγες χῶρες γνώρισαν τόση φρίκη πολέμου, τόση ξηρασία, τόση φτώχεια, τόσο μέγεθος πείνας. Οὕτε καὶ στὸ Μπενάρες τῆς Ἰνδίας οὔτε στὸ παλαιὸ Δελχὶ συνάντησα τόσο μέγεθος δυστυχίας. Καὶ ἀπορῶ: Γιατὶ δὲν ἔρχονται ἀπὸ τὴν Αἰθιοπία τὰ καραβάνια τῆς ἀπελπισίας ἀλλὰ ἔρχονται ἀπὸ τὸ Ἀφγανιστὰν, τὸ Πακιστὰν, τὴ Συρία, τὴν Τυνησία καὶ τὸ Μαρόκο; Βρῆκα στὴ Σκάλα τῆς Λακωνίας Μαροκινὸ ποὺ ἦταν ἀπὸ τὴν κοσμοξάκουστη Καζαμπλάνκα ποὺ βλέπει στὸν Ἀτλαντικό! Πολλὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ σκεφθεῖ. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τῆς Αἰθιοπίας εἶναι Χριστιανοὶ Κόπτες. Αὐτοὶ ποὺ φθάνουν ἐδῶ εἶναι Μουσουλμάνοι διαφόρων τάσεων, κυρίως Σουνίτες καὶ Σιίτες. Ἡ δικὴ τους προώθηση, ποὺ γίνεται μὲ ὕποπτες χρηματοδοτήσεις, σκοπεῖ στὴν ἰσλαμοποίηση τῆς Εὐρώπης. Μὲ πρῶτο πειραματόζωο τὴν Ἑλλάδα.
Κατανοῶ τὸν φόβο τῆς Βιέννης. Δύο φορὲς οἱ Ὀθωμανοί ἔφθασαν πρὸ τῶν πυλῶν της. Τὴν πρώτη φορὰ τὸ 1529, ὅταν ἕνα πλήθος «ἀκιντζί» ὑπὸ τὸν Μιχάλογλου καὶ τὸν σουλτάνο Σουλεϊμὰν τὸν Μεγαλοπρεπῆ περιέσφιξαν τὴν πόλη ἀπὸ παντοῦ, ἀκόμη καὶ μὲ στολίσκο ἀπὸ τὸν Δούναβη. Ἀλλά ἀπέτυχαν. Γιὰ δεύτερη φορὰ ἐπεχείρησαν Κατάληψη τὸ 1683 ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Καρᾶ-Μουσταφᾶ Κιοπρουλῆ. Ἡ πόλη σώθηκε τὴν τελευταία στιγμὴ χάρη στὴν ἐπέμβαση τοῦ πολωνικοῦ ἱππικοῦ ποὺ νίκησε τοὺς Τούρκους λίγο ἔξω ἀπὸ τὴ Βιέννη, στὸ λόφο τοῦ Κάλλενμπεργκ. Στὸ λεγόμενο «Ὁπλοστάσιο τῶν Ἀστῶν» (Bürgerliches Zeughaus) μπορεῖ ὁ ἐπισκέπτης νὰ δεῖ τὰ σπάθα τοῦ Τούρκου ἀγὰ, ἀρχηγοῦ τῶν γενίτσαρων κατὰ τὴν πολιορκία τοῦ 1683, μιὰ μεγάλη κόκκινη Ὀθωμανικὴ σημαία, τὸ κρανίο τοῦ Καρᾶ-Μουσταφᾶ καὶ τὸ μεταξένιο σχοινὶ τῆς ἀγχόνης του μὲ δύο ρητὰ τοῦ Κορανίου.
Ἀλλά, ἄν οἱ Μουσουλμάνοι κατακλύσουν τὴν Ἑλλάδα, ὅπως ἔγινε σταδιακὰ τὸν 14ο καὶ 15ο αἰώνα, τίποτε δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀνακόψει τὴν προέλασὴ τους. Ἤδη στὴν Βαλκανική ἔχουν δημιουργήσει ἰσχυρά προγεφυρώματα: Στὴν Ἀλβανία, στὴ Βοσνία, στὴν Ἐρζεγοβίνη ἀλλὰ καὶ στὰ Σκόπια καὶ στὴν Βουλγαρία. Πίσω ἀπὸ μεγάλα ἱδρύματα ἰσλαμικῶν σπουδῶν βρίσκεται ἡ Τουρκία καὶ ἡ Σαουδική Αραβία. Τό ὅραμα τοῦ Νταβούτογλου γιὰ ἀνασύσταση τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας σὲ μερικὰ χρόνια θ’ ἀρχίσει νὰ σαρκώνεται. Ὅλα τὰ ἑκατομμύρια Μουσουλμάνων, ποὺ χρόνο μὲ χρόνο θὰ αὐξάνεται σὰν τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης, θὰ τεθοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τῆς νέας Ὀθωμανικής Αὐτοκρατορίας. Θὰ εἶναι οἱ προφυλακὲς της, ἡ Πέμπτη Φάλαγγα μέσα στὴν Εὐρώπη. Ἡ Εὐρώπη στὰ μέσα τοῦ 15ου αἰώνα διέπραξε τὴ βλακεία νὰ μὴν στείλει βοήθεια στὴν κινδυνεύουσα Βασιλεύουσα. Ἔτσι ὁ Πορθητής τὴν κατέλαβε τὸ 1453. Ἄν ζοῦσε κάτι περισσότερο ἀπό 10 χρόνια, θὰ εἶχε καταλάβει τὴν Ἰταλία καὰ μετὰ ὁ δρόμος θὰ ἦταν ἀνοιχτὸς γιὰ τὴ λοιπή Εὐρώπη. Αὐτὸ ἡ τωρινή Εὐρώπη δὲν τὸ βλέπει;
Σαράντος Καργᾶκος
«Πὸλις φλεγμαὶνουσα»
Προσωπική ἂποψη ἐκφράζω καὶ δὲν ἔχω τὴν ἐμμονή νὰ τὴν ἐπιβὰλω. Φρονῶ δηλαδὴ ὃτι ἡ μεταδικτατορικὴ μας δημοκρατὶα εἶναι μιὰ χωλαὶνουσα, ἀνάπηρη δημοκρατία καὶ γι’ αὐτό δημιούργησε, ὃπως θὰ ἔλεγε ὁ Πλὰτων, μιὰ «φλεγμαὶνουσα» κοινωνὶα. Δὲν ἔχουμε μὸνο κρὶση - κὰτι πού ἦταν ἀναπόφευκτο - ἔχουμε σήψη.
Οἱ ἐπιλογές ὅλων τῶν μεταπολιτευτικῶν κυβερνὴσεων σπανὶως ἦσαν σωστὲς. Στηριχθὴκαμε κυρὶως σὲ ξὲνες πλὰτες καὶ ζήσαμε ἐπί μὶα 20ετὶα καὶ πλὲον σὲ μὶα ψευδὴ κατὰσταση, σὲ μιὰ πλαναὶσθηση εὐημερίας καὶ ξεχάσαμε τὴ σοφὶα τῆς βυζαντινῆς παροιμὶας: «Οὐαὶ τῷ μή τοῑς ἰδὶοις ὄνυξι ξυομὲνῳ». Ξεχὰσαμε ἀκόμη, μὲσα στὴν ἔπαρση τῆς ματαιοδοξίας μας, καὶ αὐτό ποὺ εἶχε πεῑ ὁ Ναπολὲων: «Ἡ ἀπὸσταση ἀνάμεσα στὸ μεγαλεῑο καὶ στὸ γελοῖο εἶναι μὸλις ἓνα βῆμα»!
Σὴμερα ἀκόμη καὶ στὴν Ἀλβανία εἴμαστε καταγέλαστοι. Ζὴσαμε ἓνα «Σὺνδρομο Ἐλπήνορος» καὶ τὸ πληρὼσαμε βαριὰ.
Θυμὶζω ὃτι ὁ Ἐλπήνωρ ἦταν στὸ «τσοῦρμο» τοῡ Ὀδυσσὲα ποὺ ἡ Κὶρκη μεταμὸρφωσε σὲ χοὶρους. Ὃταν ἐδέησε ἡ μὰγισσα νὰ δὼσει στοὺς ναῦτες ἀνθρώπινη μορφή, καὶ ἄρχισε ἡ προετοιμασὶα γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ, ὁ Ἐλπήνωρ τὸ ’ριξε στὸ κρασὶ. Ἀλλ’ «οἰνοβαρέων», ὃπως λὲει ὁ Ὃμηρος (κ 552) ἔπεσε ἀπό τὴ στὲγη ποὺ κοιμὸταν, ἔσπασε τὸν αὐχὲνα του καὶ ἐξὲπνευσε.
Μὲ τὸν ὅρο «Σὺνδρομο Ἐλπήνορος» δηλὼνουμε τὴ μετάβαση ἀπό μιὰ κατὰσταση σέ ἄλλη, ἄκρως δυσάρεστη, χωρὶς νὰ τὸ αἰσθανόμαστε. Ἡ πορεὶα μας μὲσα στὴν εὐφημιστικὰ ὀνομαζόμενη Ἑνωμὲνη - μὲ UHU - Εὐρὼπη ἔμοιαζε καὶ μοιὰζει μὲ τὴν πορεὶα στὸ ἐχθρικά ἄγνωστο ἔδαφος τῆς Ἀνατολὶας τοῡ φοβεροῡ πολεμιστῆ Δημὴτριου Πολιορκητῆ.
Μὲχρι ποὺ ἕνα πρωί οἱ ἐξαντλημὲνοι στρατιῶτες τους τοῦ κολλὴσανε στὴ σκηνὴ μιὰ ἐπιγραφή ποὺ εἶναι παραλλαγὴ ἑνός γνωστοῡ στίχου τοῡ Σοφοκλῆ: «Τέκνον τυφλοῡ γὲροντος Ἀντιγὸνου, τὶνας χὠρας ἀφίγμεθα;» (Γυιὲ τοῡ τυφλοῡ γὲροντα Ἀντιγὸνου, σὲ ποιὲς χῶρες ἔχουμε φθάσει;). Ὡς γνωστὸν, ὁ Ἀντίγονος ἦταν μονόφθαλμος καὶ γι’ αὐτὸ ὀνομαζόταν καὶ... Κὺκλωψ!
Αὐτὴ τὴ στιγμή δὲν ξὲρουμε ποῦ βρισμόμαστε καὶ πρὸς τὰ ποῡ νὰ πορευθοῦμε. Δὲν ἔχουμε σταθερή πορεία πλεὺσεως. Θαλασσοδερνὸμαστε σὰν τὰ πλοῑα τοῡ Ὀδυσσέα. Σὲ αὐτὴ τὴ χαὠδη κατάσταση ὅπου βρεθὴκαμε, τοῦτο τολμῶ νὰ προτείνω: ἀφοῡ φὰγαμε τὸ λωτὸ καὶ ξεχὰσαμε ποιοὶ εἴμαστε καὶ ποιᾶς χὼρας τὲκνα εἴμαστε, εἶναι καιρὸς νὰ πορευθοῡμε πρὸς τὸν ἑαυτὸ μας. Νὰ ξαναβροῡμε τὴν πρὼτη μας σὺσταση. Νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε ἀπολειφὰδια τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς.
Μπορεῑ ἡ οἰκονομὶα μας νὰ κατὲρρευσε ἀλλ’ ἀλὶμονο ἄν μὲσα στὴν ψυχὴ μας καταρρεὺσει ἡ ἐλπὶδα ἐπιστροφῆς στὴν Ἰθάκη.
Ἡ Ἰθάκη δὲν εἶναι ἓνας γεωγραφικὸς χῶρος, εἶναι ἓνα σὺστημα ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν ποὺ συνθέτουν τὸν ὃρο Ἑλλὰς. Τὴν Ἑλλάδα δὲν τὴν εἶδα ποτὲ σὰν γεωγραφικό ἔδαφος, οὔτε σὰν ἄθροισμα ἀνθρώπων. Τὴν εἶδα καὶ τὴν βλὲπω σὰν ἰδέα, ὂχι ὅμως ἰδέα μεταφυσική. Τὴ βλὲπω σὰν ἰδέα τοῡ σωστοῡ ἀνθρώπου, τοῡ ἀνθρώπου ποὺ ξὲρει τὸ «μετὰ φιλοσοφίας ζῆν».
Μέχρι πρὸσφατα εἴμαστε ἕνας φιλοσοφημένος λαὸς. Οἱ πατέρες καὶ οἱ παπποῡδες μας μπορεῑ νὰ μὴν ἤξεραν γρὰμματα, ἀλλ’ εἶχαν φιλοσοφία ζωῆς, ποὺ ἦταν πλοῡτος μυαλοῡ και ψυχῆς. Τὸ νὰ πλουτὶσεις κατὰ τσὲπη, δὲν ἀποκλείει τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ξεπὲσεις.
Του Σαράντη Καργάκου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)