.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Προβολές και παραστάσεις...



Συνήθως βλέπουμε και υποθέτουμε για τον "άλλον", αυτό που εμείς φοβόμαστε περισσότερο. Οι "άλλοι" ειναι καθρέπτες εκείνων που ζουν ακόμη μέσα μας. Ας το εξηγήσουμε λιγάκι. Κατηγορώ αυθαίρετα τον "άλλον" και διαβάζω την σκέψη του, για πράγματα που εγω ακόμη δεν εχω λύσει και τακτοποιήσει μέσα μου. Νομίζω οτι όλοι σκέφτονται και ενεργούν κατα τον δικό μου τρόπο ή πράττουν αυτό που θα έκανα εγω σε ανάλογες περιστάσεις. Οπότε βγάζω λάθος συμπεράσματα στις σχέσεις μου. Τέλος, δεν είναι λίγες οι φορές που κατηγορώ και επικρίνω στον "άλλον" εκείνα που θα επιθυμούσα κι εγώ να ζήσω, αλλα για διαφόρους συλλογικούς και ατομικούς λόγους δεν έζησα. Προβάλω στο "άλλον" δικές μου ταινίες και παραστάσεις.