Για αυτό να μην ξεχνάμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα που δεν είναι πια εδώ κοντά μας και να τους μνημονεύουμε πάντοτε…
Ένα σώμα είμεθα εμείς με τους νεκρούς.
Μία Εκκλησία είμεθα με τον ουρανόν, με τους κεκοιμημένους μας.
Εάν νιώθουμε την ανάγκη ο ένας να μιλάει εις τον άλλον, ο ένας να φροντίζει διά τον άλλον, κατανοείτε πόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουν οι νεκροί να επικοινωνούμε μαζί τους;
Οι νεκροί μας παρακαλούν συνεχώς να...
...έχουμε τον νού μας εις αυτούς. Οι νεκροί μας ζούν και μας κοιτάζουν να δούν εάν εμείς τους μνημονεύουμε.
Υπάρχει μεγάλη ανάγκη δι᾽αυτήν την επικοινωνία.
Την προσευχή μας να την αναπέμπουμε και γι᾽ αυτούς.
Την ελπίδα μας εις τον Χριστό να την έχουμε και γι᾽ αυτούς.
Τις λειτουργίες μας να τις κάνουμε και γι᾽ αυτούς. Σαρανταλείτουργα να κάνουμε και γι᾽ αυτούς, ελεημοσύνες, μνημόσυνα, τρισάγια.
Όλα αυτά βοηθούν πραγματικά τους νεκρούς μας.
Όχι μόνον τους βοηθούν, αλλά είναι και δική μας επικοινωνία με όλον τον άλλον κόσμο, με τους αγγέλους και τους αγίους.
Ακόμη πρέπει να σας πω ότι, όταν εμείς τους ενθυμούμεθα και τους μνημονεύουμε, τότε εκείνοι αγάλλονται, χαίρονται, ελπίζουν, προσμένουν, προχωρούν συνεχώς προς την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, καλλιεργώντας μέσα τους την ελπίδα.
Και όσοι από αυτούς δεν αντιδρούν, όσοι από αυτούς δεν απορρίπτουν τον Θεόν εκεί επάνω, αυτοί όλο και περισσότερο τον πλησιάζουν και μας στέλνουν διαρκώς μηνύματα να τους μνημονεύωμε.
Να ξέρετε πόσην ευγνωμοσύνη μας χρεωστούν και πόσο μας την ανταποδίδουν, όταν εμείς τους μνημονεύουμε!