Ο ελεήμων Θεός αιτία γυρεύει και αφορμή διά να σώσει ψυχή

Όταν εξομολογείται ο άνθρωπος, καθαρίζεται η ψυχή του και γίνεται αδάμαντας φωτεινός…

Χωρίς την εξομολόγηση, μετάνοια δέν λογίζεται και χωρίς τήν μετάνοια άνθρωπος δεν σώζεται…

Άν δέν αφήσεις την αμαρτία ότι και αν κάνεις πηγαίνει χαμένο. Μόλις χωρίσεις και αφήσεις την αμαρτία όλα είναι συγχωρημένα μετά τήν εξομολόγηση…

Όλα συγχωρούνται, μόνο όσα δέν εξομολογηθούν, εκείνα δέν συγχωρούνται… 

Χύσε δύο σταγόνες δάκρυα μέ πόνο ψυχής και ξεπλύνεται όλος ο ρύπος…

Μόνο την μετάνοια του ανθρώπου, εάν λάβει εις χείρας Του ο Φιλάνθρωπος, όλα τα άλλα γνωρίζει Αυτός να οικονομεί πανσόφως εις σωτηρία… 

Ο ελεήμων Θεός αιτία γυρεύει και αφορμή διά να σώσει ψυχή.

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Η ομολογία της αμαρτίας αποτελεί την απαλλαγή από αυτήν

«Αυτή προ πάντων είναι η οδός της απωλείας, όταν η ίδια η αμαρτάνουσα ψυχή διώξει το φόβο και επινοεί ορισμένες δικαιολογίες που προέρχονται από αδιαφορία, ή όταν διαπράττοντας κάποιος μοιχεία θέλοντας άλλος να τον απαλλάξει από την συντριβή της καρδίας του, του λέγει· μα μήπως συ είσαι αίτιος;

Η επιθυμία είναι αιτία. Είναι κακό βέβαια το αν αμαρτάνει κάποιος, φοβερότερο όμως είναι αυτό, το να αρνείται αυτός να μετανοήσει μετά την διάπραξη της αμαρτίας. Αυτό προ πάντων είναι το όπλο του διαβόλου.

Αυτό συνέβηκε και στην περίπτωση των πρωτοπλάστων. Διότι ενώ έπρεπε ο Αδάμ να ομολογήσει τα πλημμελήματά του, εκείνος όμως μεταφέρει την αιτία στην Εύα και η Εύα πάλι στο διάβολο. Ενώ έπρεπε να πουν «αμαρτήσαμε, παρανομήσαμε», εκείνοι όμως όχι μόνο δεν ομολογούν, αλλά και μηχανεύονται δικαιολογία.

Διότι ο διάβολος γνωρίζοντας ότι η ομολογία της αμαρτίας αποτελεί απαλλαγή από την αμαρτία, πείθει την ψυχή να γίνει αδιάντροπη. Αλλά εσύ, αγαπητέ, όταν αμαρτήσεις, πες ότι αμάρτησα, δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να δικαιώνει περισσότερο από αυτήν την απολογία.

Έτσι κάμνεις το Θεό ευσπλαχνικό, έτσι κάμνεις και τον εαυτό σου πιο απρόθυμο στο να υποπέσει στα ίδια αμαρτήματα. Όταν όμως φροντίζεις να βρεις δικαιολογίες ανύπαρκτες και να απαλλάξεις την ψυχή σου από το φόβο, θα την κάνεις προθυμότερη προς το να υποπέσει πάλι στα ίδια αμαρτήματα και θα παροργίσεις περισσότερο το θεό. Διότι από κανέναν αμαρτωλό δεν λείπει η αδιάντροπη δικαιολογία.

Καθόσον ο ανθρωποκτόνος έχει να κατηγορήσει το θύμα, ο κλέφτης τη φτώχεια, ο μοιχός την επιθυμία, και άλλος την εξουσία, αλλά όλα αυτά είναι δικαιολογίες παράλογες, που δεν έχουν καμία λογική δικαιολογία.

Διότι δεν κάμνουν εκείνα τις αμαρτίες, αλλά οι γνώμες εκείνων που αμαρτάνουν. Πρόσεχε τον Δαβίδ που δεν δικαιολογείται όταν αμάρτησε αλλά λέγει «Αμάρτησα απέναντι στον Κύριο».

Αν και βέβαια μπορούσε να πει «Γιατί γυμνώνονταν η γυναίκα; Γιατί λουζόταν μπροστά στα μάτια μου;». Αλλά γνώριζε ότι όλα αυτά ήταν παράλογη δικαιολογία, και για αυτό προχώρησε στην ολοκάθαρη απολογία με το να πει «αμάρτησα»….».

(Πνευματικά Μαργαριτάρια, σελ 56-57, Ιωάννης ο Χρυσόστομος).​

agiameteora.net

Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο τοῦ διαβόλου

Ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ πολλοὺς τρόπους, πολλὰ μέσα, πολλὰ ὅπλα γιὰ νὰ ἐξουσιάζει τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ ἰσχυρότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ὅπλα του εἶναι ἡ ἀπελπισία. Ἀπελπισία εἶναι ἡ ὑπερβολικὴ λύπη, ἡ ἀπογοήτευση, ἡ ἀπόγνωση.

Ἴσως νὰ ρωτήσει κανείς: Καλὸ πρά­γμα δὲν εἶναι τὸ νὰ λυπούμαστε γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάνουμε; Καλὸ πράγμα εἶναι, διότι ἡ ἁμαρτία γεννᾶ λύπη καὶ ἡ λύπη μετάνοια. «Ἡ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β´ Κορ. ζ´ 10). Ἡ λύπη ποὺ εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴ μετάνοια, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία.

Ἀλλὰ στὴ μετάνοια ὁδηγεῖ μόνο ἡ κατὰ Θεὸν λύπη. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δὲν εἶναι λύπη κατὰ Θεόν, ἀλλὰ ἀκραία ἐκδήλωση τοῦ πληγωμένου ἐγωισμοῦ μας. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη δίνει πλεονεκτήματα στὸ σατανᾶ. Γίνεται στὰ χέρια του ἰσχυρότατο ὅπλο γιὰ νὰ μᾶς ἐμποδίζει νὰ μετανοήσουμε. Ἡ «ὑπερβολὴ λύπης» δὲν ὁδηγεῖ στὴ μετάνοια, ἀλλὰ στὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπόγνωση.

Ὁ Θεὸς θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ μᾶς σώσει. Ὁ διάβολος δὲν θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ κάνει τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα γιὰ νὰ μᾶς κολάσει. Ὅταν πρόκειται νὰ διαπράξουμε τὴν ἁ­μαρτία, μᾶς ψιθυρίζει: Δὲν εἶναι τίποτε αὐτό. Κάνετε ἐλεύθερα ὅ,τι θέλετε. Ὅλα ἐπιτρέπονται. Ὅταν ὅμως διαπράξουμε τὴν ἁμαρτία, ἀλλάζει τακτικὴ καὶ μᾶς ψιθυρίζει: Εἶναι πάρα πολὺ βαρὺ τὸ ἁμάρτημα ποὺ ἔκανες. Δὲν ὑπάρχει γιὰ σένα ἐλπίδα σωτηρίας.

Οἱ πιὸ πολλοὶ Χριστιανοὶ γνωρίζουν τὴν πανουργία τοῦ σατανᾶ καὶ προφυλάσσονται. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ κυριεύονται ἀπὸ λύπη μεγάλη, ἡ ὁποία τοὺς ρίχνει στὴν ἄβυσσο τῆς ἀ­πογνώσεως. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη, ὅταν μᾶς πλήξει σφοδρῶς, κατορθώνει νὰ ἐξ­­αφανίζει ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς, σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. «Εἴωθε γὰρ ἡ τῆς λύπης ὑπερβολή, ὅταν ἡμῖν ἐπισκήψῃ σφοδρότερον, ἅπασαν περιτρώγειν τῆς ψυχῆς τὴν ἰσχύν» («Περὶ κατανύξεως Λόγος Β΄», PG 47, 417). Συνηθίζει ἡ ὑπερβολικὴ λύπη νὰ ἀδυνατίζει πολὺ τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς.

Ὥστε λοιπὸν ἡ ἀπελπισία εἶναι κατʼ ἐξοχὴν ἔργο δαιμονικό. Εἶναι τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο τοῦ διαβόλου. «Οὐδὲν οὕτως ἰσχυρὸν ὅπλον τῷ διαβόλῳ, ὡς ἀπόγνωσις· διὰ τοῦτο οὐχ οὕτως αὐτὸν εὐ­φραίνομεν ἁμαρτάνοντες, ὡς ἀπογινώσκοντες». Δὲν ἔχει κανένα δυνατότερο ὅπλο ὁ διάβολος ἀπὸ τὴν ἀπελπισία. Γιʼ αὐτὸ δὲν χαίρεται τόσο πολὺ ὅταν ἁμαρτάνουμε, ὅσο ὅταν ἀπελπιζόμαστε, σημειώνει πάλι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὸν πρῶτο λόγο του «Περὶ μετανοίας» (PG 49, 280).

Πόσο πλάνος εἶναι ὁ διάβολος, ποὺ πλανᾶ τὴν οἰκουμένη! Τί ἀσύστολο ψέ­μα χρησιμοποιεῖ, ὅταν μᾶς ψιθυρίζει ὅτι «δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς ἐλπίδα σωτηρίας». Ἐλπίδα σωτηρίας ὑπάρχει γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. Διότι γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Ἔχυσε τὸ τίμιο Αἷμα Του «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». «Οὐ τοσοῦτον ἡμεῖς ἐξημάρτομεν, ὅσον ἐκεῖνος δικαίως ἐπράξατο», λέει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων στὴν τρίτη Κατήχησή του. Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ Σταυρὸ ὑπέμεινε πολὺ περισσότερα παθήματα ἀπʼ ὅσα ἔπρεπε, γιὰ νὰ σώσει ἐμᾶς ποὺ ἁμαρτήσαμε. «Πλείω ὧν ὀφείλομεν ὁ Χριστὸς ἀπέτισε· τοσούτῳ δὲ πλείω ὅσῳ ἄμετρον πέλαγος πρὸς μικρὰν ὕδατος σταγόνα παραβαλλόμενον», γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὴ 10η ὁμιλία του στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή. Περισσότερα ἀπʼ ὅσα χρωστούσαμε πλήρωσε ὁ Χριστός. Καὶ τόσο περισσότερα, ὅσο εἶναι ἂν συγκριθεῖ μιὰ σταγόνα νεροῦ μὲ τὸ ἀπέραντο πέλαγος. Τί εἶναι μία σταγόνα νεροῦ μπροστὰ στὰ ὕδατα τοῦ ὠκεανοῦ; 

Τὸ παράδειγμα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ χρυσορρήμων Πατὴρ εἶναι ὡ­ραιότατο, ἀλλὰ καὶ πάλι ὑπολείπεται τῆς πραγματικότητας. Διότι ὁ ὠκεανὸς ἔχει ὅρια, ἐνῶ ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει ὅρια. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία Του γίνεται «ἱλασμὸς περὶ τῶν ἁ­μαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου» (Α ´ Ἰω. β´ 2). Θυσιάστηκε, ὥστε μὲ τὸ Αἷμα Του νὰ συγχωρηθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ οἱ ἁμαρτίες μας· καὶ ὄχι μόνο οἱ δικές μας ἁμαρτίες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ὑπάρχει λοιπὸν ἐλπίδα σωτηρίας γιὰ ὅλους τοὺς ἁμαρτωλούς.

Ἡ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου αὐτὴν ἀ­κριβῶς τὴν ἀλήθεια τονίζει: Ἁρπάζει τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπὸ τὸ χεῖλος τῆς ἀ­πογνώσεως καὶ τοὺς ρίχνει στὴν ἀνοικτὴ ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Μᾶς θυμίζει ὅτι ὑπάρχει «φιλάνθρωπος Πατέρας καὶ Θεός», ὁ Ὁποῖος περιμένει τὴν «καλλίστην ἐπιστροφήν» μας. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μὴν ἀπελπιζόμαστε γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἀλλὰ νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινῶς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι ὁ Οὐράνιος Πατέρας θὰ διανοίγει «ἀγκάλας πατρικάς», θὰ μᾶς ἀ­ποκαθιστᾶ πλήρως στὴ θέση τοῦ υἱοῦ καὶ θὰ μᾶς χαρίζει πάλιν «τῆς οἰκείας δόξης τὰ γνωρίσματα». Γιὰ νὰ ζοῦμε στὸν κόσμο τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀποστασίας ὡς πριγκιπόπουλα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡς πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀπολαμβάνοντας τοὺς ἀγλαοὺς καρποὺς τῆς μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

https://christianvivliografia.wordpress.com

ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ

Όσα δε φτάνει ο άνθρωπος να πει στην προσευχή του ή στην εξομολόγησή του, γίνονται μετά αβάσταχτες τυραννίες καθ’ όλη του τη ζωή. Είναι που όταν λείπει η συντριβή για την αμαρτία μας, έρχεται αναπόφευκτα η συντριβή του εαυτού μας.

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΗΓΕΣ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΗΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΞΟΦΛΗΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΣΟΥ; ΟΣΟΙ ΑΠΟ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΗ ΣΑΣ ΣΥΝΙΣΤΩ· ΝΑ ΒΡΗΤΕ ΚΑΛΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΗΤΕ Τ᾽᾽ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ

Ποιος θα εξοφλησῃ το χρεος μας;

«…Καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, 

ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα» 

(Ἀκάθιστος Ὕμνος)

Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΑΠΟΨΕ, ἀγαπητοί μου, σ᾿ ὅλους τοὺς ναοὺς διαβάζεται ὁλόκληρος ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Παίρνω ἀφορμὴ ἀπὸ τὸν οἶκο ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὸ γράμμα Χῖ· «Χάριν δοῦναι θελήσας, ὀφλημάτων ἀρχαίων, ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων, ἐπεδήμησε δι᾿ ἑαυτοῦ, πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος· καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα» (Ἀκάθ. ὕμν. Χ). Τί νοήματα ἔχει αὐτό;

Ὁ ποιητὴς μᾶς καλεῖ νὰ ἐξοφλήσουμε ἕνα χρέος. Ποιό εἶνε τὸ χρέος αὐτό; Δύο εἰδῶν χρέη ὑπάρχουν, ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ-ἠθικά.

Ὑλικὸ χρέος. Συχνὰ οἱ ἄνθρωποι βρίσκονται στὴν ἀνάγκη νὰ δανειστοῦν χρήματα ετε ἀπὸ ἄτομα ετε ἀπὸ ὀργανισμοὺς καὶ τράπεζες. Αὐτὸς ποὺ δανείζεται λέγεται ὀφειλέτης. Καὶ κάθε ὀφειλέτης αἰσθάνεται ντροπὴ ἀπὸ φιλότιμο. Ὅποιος χρωστάει δὲν κοιμᾶται· μέρα – νύχτα ὁ νοῦς του εἶνε πῶς θὰ ἐξοφλήσῃ τὰ γραμμάτια. Κι ὅταν καταφέρνῃ νὰ ἐξοφλήσῃ, ἕνα βάρος φεύγει ἀπὸ πάνω του. Ἂν μάλιστα βρεθῇ κάποιος ἄλλος καὶ ἐξοφλήσῃ τὸ χρέος του, νιώθει γιὰ ᾿κεῖνον εὐγνωμοσύνη.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ χρέος πνευματικὸ-ἠθικό. Ἂν τὸ πῶ στὴ γλῶσσα τῆς Γραφῆς, μερικοὶ θὰ γελάσουν· ἀλλ᾿ αὐτὴ ἡ γλῶσσα λέει τὴν ἀλήθεια. Τὸ πνευματικό μας χρέος λοιπὸν ὀνομάζεται ἁμαρτία. Τ᾿ ἁμαρτήματά μας, νά τὸ χρέος.

Τ᾿ ἁμαρτήματά μας, σύμφωνα μὲ τὸν οἶκο αὐτόν, εἶνε ἀρχαῖα καὶ νεώτερα· «Χάριν δοῦναι θελήσας ὀφλημάτων ἀρχαίων», λέει. Ποιό εἶνε τὸ ἀρχαῖο χρέος; Στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας αὐτὸ λέγεται προπατορικὸ ἁμάρτημα.

―Μὰ στὸν αἰῶνα μας ἐσὺ μιλᾷς γιὰ προπατορικὸ ἁμάρτημα; Ἀστεῖα πράγματα!…

Καθόλου ἀστεῖα. Τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα εἶνε τὸ πρῶτο ποὺ ἐμόλυνε τὴ γῆ. Εἶνε αὐτὸ ποὺ διέπραξαν οἱ προπάτορές μας Ἀδὰμ καὶ Εὔα, μέσα στὸν παράδεισο καὶ σὰν ἀκάθαρτη πηγὴ ῥέει ἔκτοτε διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ φθάνει ὣς ἐμᾶς. Καθένας μας, μόλις γεννιέται, εἶνε σὰν ἕνας καρπός, ποὺ πέφτει ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς ζωῆς κ᾿ ἔχει μέσα του σκουλήκι. Τὰ βρέφη δὲν ἔχουν δικές τους ἁμαρτίες, εἶνε ἀθῷα· ἔχουν ὅμως μέσα τους τὸ σπέρμα τοῦ θανάτου ἐκείνης τῆς πρώτης ἁμαρτίας. Γι᾿ αὐτὸ τὰ βαπτίζουμε· διαφορετικά, δὲν χρειαζόταν. Τὸ λέει αὐτὸ καὶ ὁ Δαυΐδ· «ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου» (Ψαλμ. 50,7). Μέσα ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας μου, λέει, εἶμαι ζυμωμένος μὲ τὴν ἁμαρτία.

Ἀφοῦ ὅμως αὐτὰ τὰ κοροϊδεύουν, ἀλλάζω γλῶσσα καὶ λέω, ὅτι τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα διαφορετικὰ ὀνομάζεται κληρονομικότης. Κατ᾿ οὐσίαν εἶνε τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Τὴν κληρονομικότητα τὴν παραδέχονται καὶ οἱ ψυχολόγοι. Τὸ παιδί, λένε, δὲν εἶνε τάμπουλα ράζα, ἕνα ἄγραφο χαρτί. Φέρει μέσα του καταβολές· μαζὶ μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα ἔχει ῥοπὲς καὶ κλίσεις τῶν προγόνων του. Καὶ ἐδῶ εἶνε ἡ μεγάλη εὐθύνη τῶν γονέων.

Πῶς ἐγεννῶντο ἄλλοτε τὰ παιδιά! Νήστευαν τρεῖς μέρες τὰ ἀντρόγυνα, ἔκαναν προσευχή, καὶ μετὰ σμίγανε. Τώρα;… Γι᾿ αὐτὸ θέλω νὰ φύγω στὸ Ἅγιον Ὄρος. Βλάσφημοι, ὑλισταί, σαρκολάτραι· ἀπὸ τέτοια ἀντρόγυνα τί περιμένεις; τέρατα καὶ ἐγκληματικὰ στοιχεῖα θὰ βγοῦν.

Κάθε παιδί, ἂν ἐξετάσῃς, δὲ μοιάζει στοὺς γονεῖς μόνο φυσικῶς, στὸ πρόσωπο· τοὺς μοιάζει πολὺ περισσότερο ψυχικῶς, στὴν κακία, στὶς ῥοπὲς ποὺ ἔχει. Ἐγώ, ποὺ ἐρευνῶ τὸν ἑαυτό μου, μπορῶ νὰ σᾶς ἀναλύσω καὶ νὰ ἐξομολογηθῶ ἐνώπιόν σας τί βλέπω μέσα στὸ βάθος· ἔχω κακίες καὶ ἀρετὲς τῶν γονέων μου. Τί μυστήριο εἶνε ὁ ἄνθρωπος! Καὶ πόση εὐθύνη ἔχουν οἱ γονεῖς! Ὁ γάμος δὲν εἶνε ἀπόλαυσις· εἶνε μεγάλη εὐθύνη καὶ θαῦμα δημιουργίας.

Ἕνας Ῥῶσος ποὺ δὲν πίστευε στὸ Θεὸ (μαθητὴς τοῦ Μάρξ) ἔγινε πιστός. Πότε; Ὅταν ἡ γυναίκα του γέννησε τὸ πρῶτο παιδί τους· ἅμα ἄκουσε τὸ κλάμα, πίστεψε.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα ὁ καθένας μας ἔχει καὶ νέες προσωπικὲς ἁμαρτίες πλέον. «Οὐθείς καθαρὸς ἀπὸ ῥύπου; ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἰὼβ 14,4· πρβλ. 4,17· Παρ. 20,9). Ὅλοι ἁμαρτάνουμε, μικροὶ – μεγάλοι· κι ὅσο μάλιστα ἀνεβαίνουμε, τόσο περισσότερο. Πόσο θὰ ἤθελα νὰ ἤμουν ἕνας ἁπλὸς καλόγερος, ὄχι ἐπίσκοπος ποὺ εἶμαι τώρα κ᾿ ἔχω τόσες εὐθῦνες καὶ τόσα βάρη! Ὅσο ἀνεβαίνεις πιὸ ψηλά, τόσο ἁμαρτωλότερος εἶσαι. Ἡ ἐξουσία φθείρει τὸν ἄνθρωπο.

Ἁμαρτάνουν λοιπὸν οἱ πάντες. Νά τὸ χρέος μας, ἡ ἁμαρτία. Ἀλλὰ τί θὰ πῇ ἁμαρτία; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ρωτᾶτε τὴ συνείδησί σας. Ἡ ἁμαρτία εἶνε παράβασις. Τί παράβασις, ἀστυνομικῶν διατάξεων ἢ νόμων τοῦ κράτους; Εἶνε παράβασις τοῦ θείου νόμου· τοῦ ἀγράφου νόμου τῆς συνειδήσεως, ἀλλὰ καὶ τοῦ γραπτοῦ νόμου, τοῦ Δεκαλόγου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τοῦ τελείου νόμου τῆς Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίας τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Χρεωμένοι μὲ τὶς ἁμαρτίες, μοιάζουμε σὰν τὸ δοῦλο τῆς παραβολῆς τῶν μυρίων ταλάντων (βλ. Ματθ. 18,24-35). Κάποτε, λέει, ἕνας βασιλεὺς κάλεσε τοὺς ὑπηρέτες του, ποὺ δανείζονταν συνεχῶς ἀπ᾿ τὸ βασιλικὸ ταμεῖο, νὰ λογαριαστοῦν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς βρέθηκε νὰ χρωστάῃ μύρια τάλαντα, ποσὸ ἰλιγγιῶδες. Δὲ μποροῦσε νὰ τὸ ἐξοφλήσῃ, καὶ θὰ τὸν ἔρριχναν στὶς φυλακές. Τὸν σπλαχνίσθηκε ὅμως ὁ βασιλεὺς καὶ τοῦ χάρισε ὅλο ἐκεῖνο τὸ χρέος. Σ᾿ αὐτὴ τὴ δεινὴ θέσι εμεθα λοιπὸν κ᾿ ἐμεῖς.

Ἀκοῦστε κ᾿ ἕνα ἀνέκδοτο, ποὺ διάβασα ὅταν ἤμουν παιδὶ στὸ Γερο-Στάθη (ἕνα βιβλίο σπουδαῖο, ποὺ διάβαζε κι ὁ Παῦλος Μελᾶς καὶ σᾶς συνιστῶ νὰ τὸ ἀγοράσετε γιὰ τὰ παιδιά σας). Στὴ Ῥωσία ἕνας τσάρος – βασιλιᾶς ―ὑπῆρχαν καὶ κακοί, ὑπῆρχαν καὶ καλοί― μιὰ νύχτα εἶπε· Ἂς πάω στὸ στρατόπεδο τῆς Μόσχας, νὰ δῶ τί κάνουν οἱ στρατιῶτες. Πῆγε λοιπόν. Κοιμόντουσαν ὅλοι. Στὸ κρεβάτι ἑνὸς εἶδε ἕνα χαρτάκι. Σκύβει καὶ τὸ παίρνει. Ὁ φτωχὸς στρατιώτης, πρὶν κοιμηθῇ, σκεπτόταν τὰ χρέη τῆς οἰκογενείας του καὶ ἔγραψε· «Χρωστῶ ἐκεῖ, ἐκεῖ, ἐκεῖ…». Στὸ τέλος ἔκανε ἄθροισι ―ἦταν πολλὰ ρούβλια― καὶ σημείωσε· «Ποιός θὰ ἐξοφλήσῃ τὸ χρέος αὐτό;» Ἔτσι ἀποκοιμήθηκε καὶ τὸ χαρτάκι ἔπεσε ἀπ᾿ τὰ χέρια του. Ὁ βασιλιᾶς τὸ διάβασε καὶ συγκινήθηκε. Συμπλήρωσε λοιπὸν ἀπὸ κάτω «Τὸ χρέος σου ἐξωφλήθηκε» καὶ ὑπέγραψε «…τσάρος πασῶν τῶν Ῥωσιῶν». Ὅταν ὁ στρατιώτης ξύπνησε καὶ εἶδε τί ἔγινε, ἔκλαιγε ἀπὸ συγκίνησι.

Μὲ καταλάβατε, ἀδελφοί μου; Ἐμεῖς εμαστε οἱ χρεωμένοι στρατιῶτες κι ὁ βασιλεὺς Χριστὸς μᾶς χαρίζει τὸ χρέος διὰ τῆς μετανοίας.

Γι᾿ αὐτὸ μὴν πηγαίνετε στὴν ἐξομολόγησι ἀπροετοίμαστοι. Εἶνε μεγάλο μυστήριο. Καὶ ψυχολογικῶς ἀκόμη συνιστᾶται. Τί εἶνε οἱ ψυχίατροι; Πολλοὶ κοροϊδεύουν τὸν κόσμο μὲ τὰ χάπια. Ἔχουν οἱ διοι ἀνάγκη ψυχιάτρου. Ψυχίατρος εἶνε ὁ Χριστὸς καὶ ἡ ἐξομολόγησις εἶνε ἡ ἀρίστη μέθοδος θεραπείας ὅλων τῶν ψυχικῶν νοσημάτων. Πάρτε λοιπὸν ἕνα χαρτάκι, σημειῶστε ἐκεῖ τὰ χρέη – τ᾿ ἁμαρτήματά σας ἀπὸ τὴ μικρά σας ἡλικία μέχρι σήμερα, γιὰ νὰ τὰ ἐξομολογηθῆτε (ἀπὸ 8 χρονῶν ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τὴν εὐθύνη του). Γράψτε τὶς παραβάσεις τοῦ θείου νόμου· θὰ δῆτε, ὅτι δὲν εἶνε λίγες.

Κάποια νύχτα, λένε, σ᾿ ἕνα μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἕνας καλόγερος ἔγραφε σ᾿ ἕνα χαρτὶ τ᾿ ἁμαρτήματά του. Ἦταν πολλά, καὶ ὁ διάβολος τὸν φόβιζε ὅτι δὲν ὑπάρχει γι᾿ αὐτὸν σωτηρία. Τὸν ἔπιασε ἀπελπισία. «Εἶμαι χαμένος», λέει· «κρίμα τὰ χρόνια ποὺ ἔκανα ἐδῶ». Ξαφνικὰ εἶδε τὸ ἑξῆς ὅραμα. Ἀπ᾿ τὰ οὐράνια χαμήλωσε σὰν ἀετὸς καὶ ἦρθε μέσ᾿ στὸ κελλί του ὁ Ἐσταυρωμένος. Τότε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ ἔφυγε μιὰ σταγόνα ἀπὸ τὸ τίμιό του αἷμα. Πέφτει πάνω στὸ χειρόγραφο, τὸ χειρόγραφο γίνεται κομμάτια, καὶ αὐτὸς ἀκούει φωνὴ μυστική· «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι» (Μᾶρκ. 2,5). Ὁ Χριστός,«ὁ αρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 1,29), ἐξώφλησε τὰ χρέη μας, «καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα».

Ἂν μποροῦσα θὰ πλησίαζα τὸν καθένα καὶ θὰ τὸν ρωτοῦσα· Γιατί δὲν πῆγες ἀκόμα νὰ ἐξομολογηθῇς; γιατί δὲν ἐξοφλεῖς τὸ χρέος σου; γιατί δὲν σπεύδεις στὸν πνευματικό σου πατέρα νὰ πῇς τὰ κρίματά σου, μικρὰ καὶ μεγάλα, καὶ ν᾿ ἀκούσῃς· «καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον…»; Σᾶς ὑπενθυμίζω, ὅτι ἡ προθεσμία τελειώνει. Νὰ μὴν κηρυχθῇ τὸ γραμμάτιό σας ἐκπρόθεσμο. Διαμαρτύρομαι ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ὅσοι ἀπὸ σᾶς δὲν ἔχετε ἐξομολογηθῆ, σᾶς συνιστῶ· ὑπάρχουν καλοὶ πνευματικοὶ πατέρες, προσπαθῆστε νὰ πᾶτε καὶ νὰ πῆτε τὰ κρίματά σας. Μὴ φοβᾶστε· μεγάλος εἶνε ὁ Θεός· «…καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 29-3-1985

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Ο μπαρμπα-Θεόδωρος ο ανεξομολόγητος

Ο μπαρμπα-Θεόδωρος ζούσε σ’ ένα χωριό του Ξηρομέρου της Αιτωλοακαρνανίας. Ήταν περίπου 52 ετών και δεν είχε ποτέ εξομολογηθεί. Πήγαινε όμως στην Εκκλησία και είχε καλή προαίρεση.

Κάποτε, όταν βρέθηκε στον Αστακό, (κωμόπολη) για μία υπόθεση του, πήγε στον Ι. Ναό του αγίου Νικολάου, βρήκε τον εφημέριο π. Ιερόθεο, που ήταν και Πνευματικός, και εξωμολογήθηκε. Έκανε μια τυπική εξομολόγηση και τις βαρειές αμαρτίες δεν τις είπε. Εκείνος για να…

τον στηρίξει στην μετάνοια, του συνέστησε να επισκεφθεί την ιερά Μονή του αγίου Γερασίμου στην Κεφαλληνία που πανηγυρίζει το καλοκαίρι στις 16 Αυγούστου.

Πράγματι, ο αείμνηστος μπαρμπα-Θεόδωρος, μετέβη με άλλους προσκυνητές στο μοναστήρι του αγίου Γερασίμου στις 15 Αυγούστου. Το απόγευμα της 15ης Αυγούστου μεταφέρουν την τιμία Λάρνακα του αγίου Γερασίμου στον μεγάλο ναό για την τελετή της πανηγύρεως. Κατά την μεταφορά η Λάρνακα του Αγίου περνά πάνω από αρρώστους, κυρίως δαιμονισμένους και την συνοδεύει ο Αρχιερεύς της περιοχής, περιστοιχούμενος από πλειάδα ιερέων της νήσου Κεφαλλονιάς. Βρέθηκε λοιπόν και ο μπαρμπα-Θεόδωρος εκεί κοντά, σαν τον Ζακχαίο, παρακολουθώντας την τελετή της μεταφοράς της τίμιας Λάρνακας του Αγίου.

Τότε λοιπόν ξεπετάχτηκε ένας δαιμονισμένος και άρχισε να λέγει: «Θόδωρε, τί θέλεις εσύ εδώ; Ήλθε και ο Θόδωρος στον Καψάλη!» (Έτσι αποκαλεί τον άγιο Γεράσιμο ο διάβολος). Μετά απευθυνόμενος σ’ έναν άλλο δαιμονισμένο του λέγει: «Θωμά, ακούς; Ήλθε και ο Θόδωρος στον Καψάλη! Δος του χαβαδάκι!». Άρχισαν, λοιπόν, να του φωνάζουν υπενθυμίζοντας και αμαρτίες, τις οποίες δεν είχε εξομολογηθεί και οι οποίες ήταν θανάσιμες, ενώ αυτός ένιωθε καταντροπιασμένος.

Ακούοντας όλα αυτά ο μπαρμπα-Θεόδωρος, έντρομος έτρεξε μπροστά στην τιμία Λάρνακα και απευθυνόμενος στον αείμνηστο Αρχιερέα π. Ιερόθεο Βουή, του λέγει: «Τρελλαίνομαι, θέλω Πνευματικό να εξομολογηθώ τώρα». Τότε ο αείμνηστος Αρχιερεύς σταμάτησε την πομπή, δέχθηκε με στοργή τον μπαρμπα-Θεόδωρο και ανέθεσε σ’ ένα Πνευματικό να τον εξομολογήσει κατ’ ιδίαν μέσα στον μικρό Ι. Ναό, ενώ η πομπή συνέχισε την πορεία της. Μετά οι δαιμονισμένοι δεν μπορούσαν πλέον να του πουν τίποτε, γιατί είχαν σβηστή οι αμαρτίες του με την καλή εξομολόγηση.

Αυτά τα διηγήθηκε αυτούσια ο αείμνηστος μπαρμπα-Θεόδωρος, ο οποίος από τότε άλλαξε ριζικά την ζωή του, ζώντας με συνεχή μετάνοια και τηρώντας με φόβο Θεού τις εντολές του Χριστού. Έφτασε σε ηλικία 95 ετών και απεβίωσε εν ειρήνη και μετανοία την 23η Απριλίου 2000. Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.

http://adontes.blogspot.gr/

Τα μυστικά της εξομολόγησης

«Προσεύχομαι, και την πρώτη σκέψη που έρχεται στην καρδιά μου τη δέχομαι ως λόγο Θεού, και αυτή λέω. Είναι ο Θεός που ξέρει τη ζωή σου και το μυστήριο της καρδιάς σου. Εγώ είμαι μόνο ένας πνευματικός» 

ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

…Στον στρατό τα μηνύματα του αρχηγείου πρέπει να φτάσουν στους πολεμιστές προφυλαγμένα από τον εχθρό, ώστε αυτός να μην μάθει τις κινήσεις που θα γίνουν για την εξουδετέρωσή του. Έτσι υπάρχει το στρατιωτικό απόρρητο, που τηρείται με πολλή φροντίδα με την βοήθεια ειδικών υπηρεσιών, την εφαρμογή κρυπτογράφησης και άλλων συστημάτων ασφαλείας. Και εμείς για να ωφελούμαστε τα μέγιστα από το μυστήριο της Εξομολόγησης, πρέπει να κρατάμε τα μυστικά του, όπως μας εξηγεί ο π. Ραφαήλ Νόϊκα:

«Προσέξτε μία ακόμη σημαντική λεπτομέρεια: το απόρρητο της εξομολόγησης. Ξέρουμε ότι οι ιερείς πρέπει να κρατάνε μυστική την εξομολόγηση, αλλά μη νομίζετε ότι αυτό γίνεται μόνο για να προστατέψουμε την ψυχή που έρχεται σ’ εμάς από τον πόνο και την ντροπή και για να την ενθαρρύνουμε να μας ανοίγεται χωρίς φόβο. 

Δεν είναι μόνο αυτό: είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο. Στο μυστήριο της πνευματικής πατρότητας, όπως όλοι νομίζω γνωρίζετε, και ιδιαίτερα στην εξομολόγηση, δεν μπορεί να εισχωρήσει ο διάβολος. Ο διάβολος, όμως, που είναι όχι μόνο κακός, αλλά και πονηρός, ξέρει πώς να μπερδεύει τα πράγματα για να μαντεύει. Όσες, όμως, λιγότερες πληροφορίες έχει, τόσο περισσότερο χρόνο κερδίζουμε εμείς για να δουλεύουμε πάνω στην ψυχή που έρχεται σ’ εμάς, ώστε να στερεωθεί.

Θα ήθελα να προσθέσω ότι στην τσαρική Ρωσία υπήρχε νόμος, η μαρτυρία του ιερέα στα δικαστήρια να μην έχει καμία αξία. Αν και υπήρχε και τότε διωγμός κατά της Εκκλησίας, ιδιαίτερα από τον Μεγάλο Πέτρο και μετά, σε αυτό όμως το γεγονός υπήρχε πραγματικά κάτι το θαυμαστό, διότι μέσω αυτού του νόμου προστατευόταν το μυστήριο της εξομολόγησης: ο ιερέας να μην έχει το δικαίωμα να καταθέσει ως μάρτυρας ούτε υπέρ ούτε κατά, επειδή δεν αποτελούν αυτά τον σκοπό της ιεροσύνης, αλλά σκοπός μας είναι να κρατήσουμε το απόρρητο της εξομολόγησης. 

Και δεν αρκεί μόνο ο ιερέας να κρατάει απόρρητη την εξομολόγηση, γιατί δεν πρόκειται απλώς για μια επαγγελματική ηθική, όπως στην ιατρική, είναι έργο του Αγίου Πνεύματος,αλλά πρέπει και ο εξομολογούμενος να κρατάει μυστική την εξομολόγηση, γιατί αλλιώς το μυστήριο και πάλι σχεδόν ακυρώνεται. Διότι αν αυτός αρχίσει να λέει: «Α, ο πνευματικός μού είπε αυτό και αυτό», τότε φαίνεται ότι, ως πνευματικός, τον έναν τον γλυκαίνεις και τον άλλον τον μαστιγώνεις για την ίδια αμαρτία. Σύμφωνα όμως με τη σοφία σου, ως πνευματικός, ξέρεις τι ακριβώς θα σώσει τον έναν και τι τον άλλον. 

Έχει δικαίωμα ο πνευματικός -μιλάμε πάλι για τη δύναμη να μπορείς να δώσεις ζωή- να έχει την ελευθερία να δώσει στον έναν γλυκό και στον άλλον πικρό δηλ. μαστίγωμα, γνωρίζοντας ότι ο ένας θα σωθεί με το γλυκό και ο άλλος με το μαστίγωμα. Αν όμως οι εξομολογούμενοι αρχίσουν να μιλούν μεταξύ τους, τότε σίγουρα θα σκανδαλιστούν.

Στον αββά Ποιμένα συνέβη ένας παρόμοιος πειρασμός, όμως εκείνος διέθετε πολύ περισσότερη σοφία και ήταν ικανός να τον ξεπεράσει. Ο γέροντας του είπε: «άφησε τα πάθη να εισέλθουν και πολέμησε μαζί τους», ενώ σε κάποιον άλλον είπε: «Μην αφήσεις καθόλου να εισέλθουν τα πάθη, αλλά ευθύς ξέκοψέ τα». Ακούγοντας αυτό ο νεαρός Ποιμήν, γύρισε πίσω στον αββά και τον ρώτησε: «Αββά, εγώ σου εμπιστεύθηκα τους λογισμούς μου. Και να, αλλιώς μίλησες σ’ εμένα και αλλιώς στον άλλο». Ο γέροντας του αποκρίθηκε:«Ποιμήν, παιδί μου, δεν μου είπες να σου μιλήσω όπως θα μιλούσα στον εαυτό μου; Σου μίλησα λοιπόν όπως θα μιλούσα στον εαυτό μου. Σου είπα τι κάνω εγώ»!

Ο π. Σωφρόνιος σχολίαζε το παραπάνω περιστατικό ως εξής: Ο άλλος μοναχός ήταν, σαν να λέμε, χονδρο–καλόγερος “της σειράς” (άνθρωπος της σειράς δεν υπάρχει, ο καθένας είναι διαφορετικός, όμως υπάρχει σε αυτό και μία αλήθεια), δεν είχε υψηλό επίπεδο πνευματικότητας. Αν θα άφηνε τους λογισμούς να μπαίνουν στην καρδιά του, τότε η καρδιά του θα μολυνόταν, και είναι άγνωστο ποιος τελικά θα νικούσε ή, οπωσδήποτε, θα αδυνάτιζε πάρα πολύ από αυτούς τους λογισμούς. Ο Ποιμήν όμως ήταν τόσο πολύ γεμάτος από χάρη στη νεότητά του, ώστε, έλεγε ο π. Σωφρόνιος, ο γέροντάς του είδε ότι πάντοτε η χάρη θα νικούσε στην καρδιά του. Αυτός, όμως, όντας γεμάτος από χάρη, αν δεν άφηνε τους λογισμούς να μπαίνουν στην καρδιά του, δεν θα γνώριζε τόσα πολλά στοιχεία, και εδώ μιλάμε για ανθρώπινα στοιχεία, για ανθρώπινη πείρα, τα οποία στη συνέχεια θα του ήταν πολύ χρήσιμα για την καθοδήγηση των ψυχών. 

Ο Ποιμήν θα ήξερε πλέον όχι μόνο την οδό της χάριτος, αλλά και την πονηρία των κακών λογισμών, επειδή θα είχε παλέψει με αυτούς στην καρδιά του. Και έγινε, όντως, ποιμένας, όπως του προφήτεψε κάποιος: «Ποιμήν, το όνομά σου θα γίνει ξακουστό σε όλη την Αίγυπτο». Βλέπετε, δεν ήταν μόνο μέγας πνευματικά, αλλά ο γέροντας τον εξόπλιζε και με ανθρώπινα όπλα, που τα έχουμε και αυτά ανάγκη.

Τώρα θέλω να εστιάσω στο γεγονός, ότι στον έναν είπε μαύρο και στον άλλον άσπρο, και ότι πρέπει ο πνευματικός να έχει αυτή την ελευθερία. Αν ξέρετε ότι ο εξομολογούμενος κρατάει μυστική την εξομολόγηση, μπορείτε να κάνετε με αυτόν ό,τι θέλετε, και θέλουμε σωτηρία, όχι με την έννοια του “κάνω ό,τι θέλω”. Αν ξέρετε ότι δημοσιεύει την εξομολόγηση, θα έχετε δεμένα τα χέρια σας στο πνευματικό σας έργο, διότι ο εξομολογούμενος δεν κρατάει ψηλά το μυστήριο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, υπάρχει ακόμη ένα πιο μεγάλο μυστήριο, ένα μυστήριο άκρως πνευματικό: όταν ο εξομολογούμενος διατυμπανίζει ό,τι είπε και ό,τι τον συμβούλεψε ο πνευματικός στην εξομολόγηση, τότε ο εχθρός καταλαβαίνει πιο γρήγορα τι μας συμβαίνει, ποιο είναι το αδύνατο σημείο μας, και ξέρει πού και πώς να χτυπήσει.Προσέξτε, για παράδειγμα, τη διήγηση περί των πρωτοπλάστων. Επιτρέψτε μου να την αποδώσω ελεύθερα, για να είναι πιο ζωντανός ο διάλογος. 

Ο Θεός είπε στον Αδάμ: «Από όλα τα δέντρα θα τρώτε, από αυτό όμως το δέντρο δεν θα φάτε, επειδή, τη μέρα που θα φάτε, θα πεθάνετε» (Γεν. 2, 16-17), και θα έλεγα ότι δεν θέλει απλώς να τον σταματήσει, αλλά κυρίως να του αποκαλύψει τα μυστήρια του Παραδείσου. Έρχεται λοιπόν το φίδι στην Εύα, επειδή τη βρήκε πιο αδύναμη (δεν ξέρω το γιατί, αλλά, βλέπετε, έτσι έγινε το πράγμα), και αρχίζει να της λέει:«Μήπως ο Θεός σού είπε κάτι για το δέντρο, να φας ή να μη φας»; Της έλυσε, όπως λέμε, τη γλώσσα. Συγνώμη για την έκφραση, αλλά το φίδι ήταν πολύ πιο σοφό και δεν μιλούσε όπως μιλάω εγώ τώρα· μιλούσε με πολύ σιγουριά, σαν να ήξερε τα πάντα. Και έτσι συνεχίζει μέχρι σήμερα να κάνει ο πλάνος χρησιμοποιώντας τους ανθρώπους και τους λογισμούς μας (δηλαδή τους ορατούς και αόρατους εχθρούς) και μας λύνει τη γλώσσα!

Και η καημένη η Εύα, σαν ένα αθώο παιδί, του τα είπε όλα. Διότι εμείς βέβαια λέμε στην προσευχή:«ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω» (δεν θα πω στους εχθρούς Σου το μυστήριο), η Εύα όμως του είπε: «ο Θεός μάς είπε πως απ’ όλα μπορούμε να φάμε, μόνο από εκείνο το δέντρο να μη φάμε, γιατί θα πεθάνουμε». «Α, ωραία! Τώρα ξέρω πού να χτυπήσω» σκέφτηκε ο διάβολος, και ξέρουμε πώς χτύπησε, και ξέρουμε πού χτύπησε… Αυτό ακριβώς πρέπει να αποφεύγομε στο μυστήριο της εξομολόγησης. Εκπαιδεύστε τα πνευματικά σας τέκνα σε αυτόν τον τύπο: το μυστήριο να μείνει μυστήριο δηλαδή μυστικό. Βέβαια, όπως ανέφερε και ο Σεβασμιότατος και όπως γινόταν αρχικά στην Εκκλησία, η εξομολόγηση δεν ήταν προσωπική-μυστική υπόθεση, διότι εξομολογούνταν δημόσια, όπως βλέπουμε και στο περιστατικό της Κλίμακας (του Ιωάννη του Σιναΐτη). 

Αρχικά η εξομολόγηση γινόταν δημοσίως ενώπιον όλων. Όμως σκέφτομαι: Τι ακροατήριο ήταν εκείνο! Διότι εκείνοι που άκουγαν βρίσκονταν σε τέτοιο πνευματικό ύψος που μπορούσαν να κλαίνε για τη θλίψη του αμαρτωλού αδελφού, που είναι αμαρτωλός σαν και εμένα, που σαν και εμένα δεν φτάνει στη δόξα του Θεού, και που μπορούσαν με δάκρυα να προσεύχονται να ακούνε το μυστήριο της εξομολόγησης με προσευχή. Όταν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ο διάβολος δεν μπορεί να εισχωρήσει σε αυτούς, όπως δεν μπορεί να εισχωρήσει στον πνευματικό! Τέτοια ήταν η κοινότητα της Ιερουσαλήμ. Όμως πέσαμε όλοι. Τώρα όχι μόνο δεν μπορούμε να ακούμε εξομολογήσεις που γίνονται δημοσίως, αλλά και σκανδαλιζόμαστε. Μία ιστορία λέει και εύχομαι να είναι μόνο ένα αστείο, ότι ένας πνευματικός ρωτούσε στην εξομολόγηση ένα μικρό παιδί: «Μήπως έκανες αυτό, μήπως έκανες το άλλο»; Και σε μία στιγμή το παιδί τού λέει: «Όχι, αυτό δεν το έκανα, αλλά …καλή ιδέα»! Δηλαδή του έβαλε στον νου μία (κακή) ιδέα. 

Μας συμβαίνει, ας πούμε, να μολυνόμαστε όταν ακούμε άσχημα περιστατικά, αμαρτωλές υποθέσεις άλλων προσώπων και κινδυνεύουμε να τα ακολουθήσουμε. Και αντί να οικοδομούμε τον εαυτό μας με προσευχή για τον πλησίον, σαν να επρόκειτο για την ψυχή μας την ίδια, όπως συνέβαινε με τους πρώτους χριστιανούς, εμείς ή επηρεαζόμαστε αρνητικά και μολυνόμαστε, ή κάνουμε λογισμούς για τον πλησίον, ή τον θεατρίζουμε, ή μιμούμαστε την κακή του συμπεριφορά». (1,74-79)

Τα παραπάνω ειπώθηκαν για να βοηθήσουν στην κατανόηση κάποιων κύριων χαρακτηριστικών του Μυστηρίου της Εξομολόγησης, που επειδή είναι Μυστήριο στηρίζεται στην πίστη μας στον Χριστό. Γι’ αυτό να προσερχόμαστε χωρίς αμφιταλαντεύσεις, διότι «πάντα δυνατά τω πιστεύοντι»! 

Και να μην ψάχνομε την τελειότητα στους άλλους, διότι όχι μόνο δεν πρέπει να νομίζομε ότι είμαστε οι ίδιοι άξιοι για κάτι τέτοιο, αλλά ούτε ξέρομε τι σημαίνει τελειότητα: «Είναι εξ ίσου λανθασμένο και απατηλό να αναμένομε την τελειότητα μιας ομάδας, όσο και την τελειότητα ενός προσώπου. Πρωτίστως γιατί και εμείς δεν έχομε αληθινή και ορθή ιδέα για το τι ακριβώς είναι η τελειότητα», λέει ο γέροντας Σωφρόνιος.

*(απόσπασμα από το άρθρο του Λεοντίου Μοναχού Διονυσιάτου “Τα μυστικά της εξομολόγησης”).

http://www.imdleo.gr/

Κατώρθωσες να καταισχύνης τον διάβολον, που χαίρει τόσον πολύ, όταν κρύβη τους λογισμούς του κανείς από τον πνευματικόν του πατέρα

Αύτη η εξομολόγησις μου έδωσε χαράν εις την ψυχήν, διότι εχάρη ο Θεός και οι άγγελοι, που την περίμεναν από στιγμήν εις στιγμήν. Κατώρθωσες να καταισχύνης τον διάβολον, που χαίρει τόσον πολύ, όταν κρύβη τους λογισμούς του κανείς από τον πνευματικόν του πατέρα.

Το φίδι, όταν βγη από την φωλιά του, τρέχει δια να κρυφθή, διότι αισθάνεται ότι θα το κτυπήσουν. Έτσι και ο διαβολικός λογισμός, που είναι ωσάν φαρμακερό φίδι. Όταν βγη από το στόμα του ανθρώπου, διαλύεται και εξαφανίζεται, διότι η εξομολόγησις είναι ταπείνωσις, οπότε ο σατανάς ούτε να μυρισθή δεν δύναται την ταπείνωσιν, και πως είναι δυνατόν να σταθή μετά την ταπεινήν και ειλικρινή εξομολόγησιν; Αλλά, παιδί μου, εύχομαι καλήν αρχήν και προσοχήν. Να μην εντρέπεσαι καθόλου εμένα, μη με εκλαμβάνης ως άνθρωπον, αλλά ως αντιπρόσωπον του Θεού. Τα πάντα σου να μου λες έστω και αν κάτι σου λέγη ο λογισμός και δι’ εμέ, διότι εγώ έχω πείραν των διαβολικών επηρειών και γνωρίζω πως πολεμά τον άνθρωπον και ότι τα πνευματικά παιδιά έχουν απλήν καρδίαν και αν τους έρχωνται λογισμοί κακοί, αυτό οφείλεται εις την κακίαν του διαβόλου και εις τον εγωϊσμόν του παιδιού, που παραχωρείται να υποπίπτη εις παρομοίους λογισμούς προς το πρόσωπον του Γέροντος, όπως ταπεινωθή περισσότερον. Δια τούτο μη λυπήσαι, θα χαίρωμαι πάντα, όταν μου μιλάς ελεύθερα και ειλικρινά, διότι χωρίς καθαράν εξομολόγησιν δεν πρόκειται να γίνη ουδεμία πρόοδος εις τον πνευματικόν τομέα.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

elderephraimarizona.blogspot.gr

Ἂν σ᾿ ἐνοχλοῦν ἀκάθαρτοι λογισμοί, μὴν τοὺς κρύψεις, ἀλλὰ πές τους ἀμέσως στὸν πνευματικό σου πατέρα καὶ ἔλεγξέ τους

Ἕνας γέροντας εἶπε: 

- Ἂν σ᾿ ἐνοχλοῦν ἀκάθαρτοι λογισμοί, μὴν τοὺς κρύψεις, ἀλλὰ πές τους ἀμέσως στὸν πνευματικό σου πατέρα καὶ ἔλεγξέ τους. 

Γιατὶ ὅσο κρύβει ὁ ἄνθρωπος τοὺς λογισμούς του, τόσο πληθαίνουν καὶ δυναμώνουν. 

Ὅπως δηλαδὴ τὸ φίδι, μόλις βγεῖ ἀπὸ τὴ φωλιά του, ἀμέσως φεύγει, ἔτσι καὶ ὁ πονηρὸς λογισμός, μόλις φανερωθεῖ, ἀμέσως χάνεται. 

Καὶ ὅπως τὸ σκουλῆκι τρώει τὸ ξύλο, ἔτσι καὶ ὁ πονηρὸς λογισμὸς ἀφανίζει τὴν καρδιά. 

Ὅποιος φανερώνει τοὺς λογισμούς του, γρήγορα θεραπεύεται. Ὅποιος ὅμως τοὺς κρύβει, πάσχει ἀπὸ ὑπερηφάνεια. 

Μικρὸς Εὐεργετινός

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Τι θα πει ο πνευματικός μου;

«Φοβάμαι πάτερ, να πάω στο πνευματικό και να του αναφέρω μια μεγάλη μου πτώση. Ντρέπομαι, γιατί κι άλλες φορές στο παρελθόν, που προσπάθησα, έμεινε όπως είπε έκπληκτος πως εγώ έπεσα σε «τέτοια αμαρτήματα…». 

Τι να κάνω;» 

Προφανώς και όταν στον πνευματικό μας δεν μπορούμε να πούμε την μεγαλύτερη πτώση και αστοχία μας, τότε παύει να λειτουργεί η θεραπευτική διάσταση του μυστηρίου αλλά και η πνευματική σχέση. Διότι στον πνευματικό μας και γενικά στην εξομολόγηση δεν πάμε για ν’ αναφέρουμε τις επιτυχίες μας και να λάβουμε τον έπαινο και την αξιομισθία της Θείας κοινωνίας, αλλά για να ομολογήσουμε την πιο μεγάλη και φρικτή αποτυχία μας. Το έργο του πνευματικού δεν είναι η επιβράβευση της πρόοδο μας, αλλά η φανέρωση της αγάπης του Θεού προς τα πρόσωπα μας. Ο πνευματικός είναι εκείνος που θα σπείρει στην ύπαρξη μας την αίσθηση του παραδείσου ενώ ακόμη είμαστε κάτοικοι της κολάσεως……

π. λίβυος

http://plibyos.blogspot.gr

Μια παράξενη δαιμονική παγίδα

Στό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν ζοῦσε ἔγκλειστος ἕνας μεγάλος ἀσκητής, πού τόν πολεμοῦσε σκληρά ὁ δαίμων τῆς πορνείας.

Καί ἦταν τόσο σκληρός καί ἀνυποχώρητος ὁ διάβολος στίς ἐπιθέσεις ἐναντίον του, πού μιά ἡμέρα ὁ ἀσκητής αὐτός αἰσθάνθηκε τόσο κουρασμένος, πού παρακάλεσε τόν διάβολο, νά τοῦ κάμει λίγο χάρη!…

Μέχρι πότε πιά! Σταμάτα λίγο! Νά πάρω ἀνάσα!…

Ἀκούοντας τά λόγια του αὐτά, πετάχθηκε μπροστά του ὀφθαλμοφανῶς ὁ διαβολάκος καί τοῦ εἶπε:

Πρόθυμος. Στήν διάθεσή σου. Μόνο ὁρκίσου μου, ὅτι αὐτό πού θά σοῦ εἰπῶ, δέν θά τό εἰπεῖς σέ κανένα, καί θά σέ ἀφήσω ἥσυχο γιά πάντα!…

Καί ὁ γέροντας πελαγωμένος ἀπό τούς λογισμούς του, ὁρκίστηκε! Εἶπε:

Μά τόν κατοικοῦντα εἰς τόν Οὐρανό, δέν θά τό εἰπῶ κανενός!…

Τοῦ λέει τότε ὁ δαίμονας:

Μή ξαναπροσκυνήσεις ποτέ τήν εἰκόνα αὐτή, καί δέν θά σέ ξαναενοχλήσω ποτέ.

Ἡ εἰκόνα ἔδειχνε τήν Παναγία νά κρατάει τόν Χριστό στήν ἀγκαλιά της.

Κοκκάλωσε ὁ ἔγκλειστος καί τοῦ εἶπε:

Μιά μικρή προθεσμία νά τό σκεφθῶ!…

Καί τό σκεφτόταν ὅλη τήν νύχτα.

Καί ὅταν ξημέρωσε ἔτρεξε στόν ὅσιο Θεοδώρο τόν Ἠλιώτη, γέροντα τότε στήν Λαύρα τοῦ Φαράν, στό Σινᾶ πού εἶχε τυχαία εὑρεθῆ ἐκεῖ στό μοναστήρι του καί τοῦ τά εἶπε ὅλα.

Καί ὁ ὅσιος γέροντας τοῦ ἀπάντησε:

Ὅπως τό βλέπεις, ὁ διάβολος σέ ἔβαλε στό χέρι! Σέ ἔκαμε παιχνιδάκι του. Σέ ἔβαλε ἀκόμη καί νά κάμεις ὅρκο· πρᾶγμα ἐντελῶς ἀνεπίτρεπτο! Ἀλλά καλά ἔκαμες καί τά ἐξομολογήθηκες ὅλα. Καί νά σοῦ εἰπῶ: Καλλίτερα νά ἔκανες πορνεία, παρά νά δεθῆς μέ τόν διάβολο (καί μάλιστα μέ ὅρκο!), ὅτι δέν θά προσκυνᾶς πιά εἰκόνα μέ τόν Σωτῆρα καί Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό καί τήν μητέρα Του.

Γύρισε στό κελλί του ὁ καλόγηρος. Καί νά σου μπροστά ἀγριεμένος καί σκυθρωπός ὁ διάβολος.

Ρέ, παλιοκαλόγηρε, τί ἦταν αὐτό πού ἔκαμες; Δέν μοῦ ὁρκίστηκες; Πῶς τόν ἐπάτησες τόν ὅρκο;

Τοῦ ἀπάντησε:

Μή σέ νοιάζει ἐσένα. Πατέρας μου εἶναι ὁ Χριστός. Ὅ,τι κι ἄν ἔκαμα, θά τά βρῶ μαζί Του. Μέ σένα δέν θέλω νά ἔχω ἄλλο πάρε‐δῶσε! Τελεία καί παύλα!…

Καί τό συμπέρασμα ποῖο;

• Μεγάλο λάθος νά προσπαθεῖ ἄνθρωπος νά λύσει τά πνευματικά του προβλήματα μόνος του. Γιατί ἀκόμη καί ἅγιοι ἄνθρωποι, μερικές φορές πελαγώνουν.

• Ἡ χειρότερη ἁμαρτία εἶναι νά ὑποτιμάει ὁ ἄνθρωπος τήν πίστη στόν Χριστό καί νά θεωρεῖ μερικά ἀνθρώπινα προβλήματα τόσο οὐσιαστιά, ὥστε νά ὑποτιμάει ἐξ αἰτίας τους τήν πίστη.

• Οἱ εἰκόνες δέν εἶναι οὔτε φωτογραφίες οὔτε κάδρα! Ἔχουν σχέση μέ τήν πίστη.

Γράφει ὁ Ἰωάννης Μόσχος στό ὡραῖο Λειμωνάριο

https://simeiakairwn.wordpress.com

Γιατί είναι αναγκαία η εξομολόγηση;

Ή εξομολόγηση είναι τό πρώτο στοιχείο της μετάνοιας. Στην παραβολή του 'Ασώτου Υιού βλέπουμε τή σημασία της: «Άναστάς πορεύσομαι προς τόν πατέρα μου καί έρώ αύτω* πάτερ, ήμαρτον είς τον ούρανόν καί ένώπιόν σου* καί ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου» (Λουκ. 15,18). Μέ τό «άναστάς» δηλώνει την έπανόρθωση της πτώσεως, τή διακοπή της ένοχης άποφάσεως καί της διαπράξεως του σφάλματος. Μέ τήν όμολογία του «ήμαρτον» προτείνει τή συγγνώμη. 'Ακόλουθο στοιχείο της πρακτικής μετάνοιας είναι ή ταπείνωση, πού άνατρέπει τό παράλογο στο όποίο ή πλανεμένη φαντασία κινείται εγωιστικά. «Ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου!». Ή εκούσια αποκοπή της υιοθεσίας είναι τό άπαραίτητο δείγμα της έπιγνώσεως του σφάλματος και ή πρακτική επιστροφή στή φυσική θέση της προσωπικότητας.

Διάφορα χωρία της Γραφής αναφέρονται στήν άναγκαιότητα της έξομολογήσεως, ώς πρακτικού δείγματος μετάνοιας. Μέ τήν εξομολόγηση αποκαλύπτει ο άνθρωπος τήν ήττοπάθειά του, τήν προδοσία και άρνηση των καθηκόντων του, άπό τήν οποία προήλθε ή πτώση καί ή καταστροφή. Φανερώνει τήν ύπαιτιότητά του καί έτσι καταστρέφει τά μέσα καί αίτια της συντριβής του καί ολοκληρώνει τήν επιστροφή στους κόλπους του Πατέρα, πού μέ τήν αμαρτία καί τήν παράβαση διακόπηκε.

Κάθε παράβαση καί παρακοή επιφέρει διπλή ενοχή στον άνθρωπο. Καί στό σώμα, μέ τις αίσθήσεις, καί στήν ψυχή καί τό νου, άπό όπου ξεκινά ή προδοσία. Μέ τήν εξομολόγηση θεραπεύει καί τίς δύο μορφές της ένοχης, άφού περιγράφει μέ ταπείνωση, ώς δική του, τήν άρνηση καί προδοσία. Ούτε έξομολόγηση γίνεται χωρίς μετάνοια, ούτε μετάνοια χωρίς έξομολόγηση. Είναι καί τά δύο άχώριστα καί άπόλυτα μέσα σωτηρίας.

Η κύρια αιτία της άποπλανήσεως του ανθρώπου είναι ή λανθασμένη κρίση του νου. Μετάνοια σημαίνει τήν έπαναφορά του νου στή σωστή κρίση ( χρήση τών νοημάτων, ώστε νά εκλείψει τό άλογο. Τήν πράξη αύτήν της ισορροπίας του ανθρώπου άποδέχτηκε ή φιλανθρωπία του Θεού καί έγινε τό μαγαλύτερο δώρο Του στή φύση μας, αφού ξεπέσαμε άπό τήν πρώτη μας θεοείδεια. Δεν πρέπει να παραμελούμε τή μετάνοια, άφού κατά τό λόγο της Γραφής «τις καθαρός εσται από ρύπου, έάν μία ήμερα ό βίος αύτού έπί της γης» (Ίώβ 14,4-5).

Ποιος μπορεί να περιγράψει τήν έκταση της φιλανθρωπίας και παναγαθότητας του Θεού πρός τον άνθρωπο, άφού τόν δέχεται, αν επιστρέψει μέ τή μετάνοια, όσο μεγάλη και αν ήταν ή προδοσία και η παράβασή του; Ποιός θά περιγράψει τήν αθλιότητα καί τό σκοτισμό του πεπλανημένου άνθρωπου, όταν ποδοπατεί καί άπορρίπτει αυτό τό δώρο, τό οποίο άνακαλεί τόν αποστάτη καί προδότη στους κόλπους της πατρικής αγκάλης καί στοργής καί τόν ελευθερώνει άπό τήν αιώνια καί φρικτή καταδίκη;

Πραγματικά αν ή φιλανθρωπία του Θεού δέ μας παραχωρούσε τή μετάνοια, δέ θά μας προσέφερε τίποτε καί αύτή ή οικονομία του Σωτήρα μας, άφού ή δική μας τρεπτότητα καί διαστροφή θά τά άφάνιζε στον αμαρτωλό καί πανένοχο βίο μας. Κανένας άπόγονος της άδαμιαίας ρίζας, ας μήν παραμελήσει νά εφαρμόσει στή ζωή του τή μεγάλη δωρεά τής μετάνοιας, γιά νά μήν κλάψει άνώφελα στή μέλλουσα αιωνιότητα. Τό πένθος καί τά δάκρυα είναι τά κυριότερα καί επικερδέστερα εργαλεία τής γνήσιας μετάνοιας καί όσοι μετανοούν σωστά, ας μήν τά άποχωρίζονται. 

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ-ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ.

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

Η ΘΕΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ «“ἔβλεπα” ὅτι πήγαινε Χάρη μέσα της, ὅπως τήνε κοίταζα ἐγώ»

Γενική ἐξομολόγηση: «Ἡ Θεία Ψυχανάλυση»

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

. Τό μυστήριο τῆς Μετανοίας εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀληθινῆς ψυχο-θεραπείας. Ὁ μετανοῶν αὐτομέμφεται, αὐτοκατηγορεῖται, ταπεινώνεται ὁπότε ἑλκύει τή Θεία Χάρη. Ἡ κορύφωση τῆς μετάνοιας εἶναι ἡ ἐξομολόγηση σέ Πνευματικό Ὁδηγό ὅλης μας τῆς ζωῆς. Ἡ προσοχή μετά τήν ἐξομολόγηση, ὥστε νά μήν ἐπαναλάβουμε τά λάθη τοῦ παρελθόντος καί ἡ προσπάθεια νά πράξουμε τά ἀντίθετα καλά καί σωστά ὁλοκληρώνει τήν ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Ἡ ἐξομολόγηση ὅλης μας τῆς ζωῆς, καλό εἶναι νά ἐπαναλαμβάνεται ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν. Ἡ γενική αὐτή ἐξομολόγηση, δίδασκε ὁ πολυχαρισματοῦχος καί σοφός ὅσιος Γέροντας Πορφύριος, θεραπεύει τόν ἄνθρωπο ὄχι μόνο ἀπό τίς βλάβες τῶν προσωπικῶν του ἁμαρτιῶν, ἀλλά καί ἀπό τά ποικίλα ψυχολογικά τραύματα καθώς καί ἀπό τά βιώματα τῶν προγόνων του. Τήν γενική αὐτή ἐξομολόγηση ὁ ἅγιος Γέροντας τήν ὀνόμαζε θεία ψυχανάλυση.

. Αὐτή ἡ σπουδαία λειτουργία τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐξομολόγησης (δηλ. ἡ θεραπεία τῶν ψυχολογικῶν τραυμάτων τοῦ ἀνθρώπου), μᾶς ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν Ἅγιο Γέροντα Πορφύριο.

. Διηγεῖται πνευματικό του παιδί: «Ὁ Γέροντας ἔβλεπε μέσα στήν ψυχή τῶν ἀνθρώπων ὅ,τι τοῦ ἀποκάλυπτε ὁ Θεός. Γιά ἕνα γνωστό μου, μοῦ εἶπε: «Βλέπω μέσα στήν ψυχή του, ὄχι πολύ καθαρά, ἕνα κακό πρᾶγμα. Εἶναι τραῦμα, εἶναι παλιό, εἶναι δαιμονικό. Δέν ξέρω τί ἀκριβῶς εἶναι αὐτό. Μπορεῖ ὁ Θεός νά μοῦ τό φανερώσει ἀργότερα». Καί μετά ἀπό μερικές ἑβδομάδες: «Αὐτό τό κακό πρᾶγμα, πού εἶδα στήν ψυχή του, μπορεῖ νά φύγει, ἀλλά μόνο ἄν ἐκεῖνος ἁγιασθεῖ. Μέ τήν ἁγιότητα ἀλλάζει ὁ ἄνθρωπος. Ὅσο ἁμαρτωλός κι ἄν εἶναι, φεύγουν τά ψυχικά τραύματα. Σήμερα οἱ γιατροί τά λένε ψυχασθένειες, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι δαιμονική ἐπίδραση καί ὀφείλεται στίς ἁμαρτίες»[1].

. Μαζί μέ τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του, ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἐξομολογεῖται, μετανοεῖ καί διορθώνεται-ἐξαγιάζεται λαμβάνει τήν ἴαση ἀπό τίς πληγές, πού τοῦ προξένησε ὁ πονηρός, ὁ κόσμος καί ἡ δική του ἀμέλεια καί ραθυμία.

. «Δόξα τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ» παρατηρεῖ ὁ π. Σαράντης Σαράντος, «πού θεσμοθέτησε αὐτόν τόν τρόπο συγχωρήσεως τῶν ἀνθρώπων καί ἐντάξεώς τους στήν ἁγία Ποίμνη τῆς Ἐκκλησίας μας. Δόξα τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ πού ἔδειξε καί ἀδιάκοπα δείχνει τό ἄμετρο ἔλεός Του καί προετοιμάζει τό φθαρτό πλάσμα του στήν αἰώνια προσωπική ἐπικοινωνία μαζί Του, ξεκινώντας ἀπό τό λυτρωτικό διάλογο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως.

. Ἄνθρωποι στιγματισμένοι μέ ἠθικά, ψυχολογικά, νευρολογικά, κοινωνικά, συζυγικά καί οἰκογενειακά ἤ ἄλλα προσωπικά προβλήματα θεραπεύονται καί προοδευτικά ἑτοιμάζονται γιά νά συμμετάσχουν στή νέα ἀπέραντη οἰκογένεια τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν»[2]. Ἡ θεραπευτική ἐνέργεια τοῦ μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τήν ψυχοσωματική ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου.

. «Τήν ὥρα πού τά λές στόν ἐξομολόγο» δίδασκε ὁ Ἅγιος Γέροντας Πορφύριος, «ἔρχεται ἡ Θεία Χάρη καί σέ ἀπαλλάσει ἀπ᾽ ὅλα τά ἄσχημα βιώματα καί τίς πληγές καί τά ψυχικά τραύματα καί τίς ἐνοχές, διότι, τήν ὥρα πού τά λές, ὁ ἐξομολόγος εὔχεται θερμά στόν Κύριο γιά τήν ἀπαλλαγή σου»[3]. Ὑπάρχουν καταστάσεις, πού ζεῖ ὁ ἄνθρωπος ἤ «συμπεριφορές» στίς ὁποῖες ὑποδουλώνεται, καί οἱ ὁποῖες ὁφείλονται σέ τραύματα τῆς ἐμβρυϊκῆς ἤ παιδικῆς του ἡλικίας.

. «Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καί τά βιώματα τῶν γονέων του καί εἰδικά τῆς μητέρας»[4]. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού «ἀκτινοβολεῖται» ἀπό τόν πνευματικό, στήν διάρκεια μιᾶς Γενικῆς Ἐξομολόγησης, ἐπουλώνει αὐτές τίς ἀνοιχτές αἱμορροοῦσες πληγές.

. «Ἡ Θεία Ψυχανάλυση», ὅπως ἀποκαλοῦσε ὁ ὅσιος Γέροντας, τήν ἀνωτέρω διαδικασία τῆς Γενικῆς ἐξομολόγησης, εἶναι αὐτή, πού ὁδηγεῖ στήν ἀληθινή ψυχοθεραπεία. Ἐξωτερικά ἡ Γενική Ἐξομολόγηση, ὅπως τήν περιγράφει ὁ Γέροντας, μοιάζει μέ τήν ψυχανάλυση. Στήν πραγματικότητα εἶναι κάτι πάρα πολύ ἀνώτερο καί ἀποτελεσματικότερο. Στήν «κοσμική ψυχανάλυση» γίνεται μία ἀναμόχλευση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, χωρίς ὅμως δυνατότητα θεραπείας. Εἶναι μία «ἀτέλειωτη κουβέντα» πού δέν ὁδηγεῖ πουθενά, ἀλλά ἀντίθετα μπορεῖ καί νά βλάψει.

. Διά τῆς «κοσμικῆς ψυχανάλυσης» γίνεται καί ζημία, ἀφοῦ ὅταν κανείς:

α) θυμᾶται τό παρελθόν καί

β) ἀσχολεῖται μέ τά ὄνειρα(καί τά δύο αὐτά οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἀπαγορεύουν νά τά κάνουμε) δέν κάνει τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά ἀνακατεύει τόν βοῦρκο. Σάν ἀποτέλεσμα ἔχουμε τό θόλωμα τῆς ψυχῆς καί τήν ἀνάδοση δυσωδῶν ἀναθυμιάσεων, πού μολύνουν ἀκόμη περισσότερο τόν ἄνθρωπο.

. Ἡ Γενική Ἐξομολόγηση ὅμως, ἐπειδή διοχετεύει τήν θεραπευτική Χάρη, στό συνειδητό καί τό ἀσυνείδητο τοῦ ἀνθρώπου, ἐνεργεῖ σάν μία «θεία ψυχανάλυση καί ψυχοθεραπεία ἀληθινή».

. Ὁ π. Πορφύριος ἀναφέρει τέτοιες περιπτώσεις θεραπείας διά τῆς Γενικῆς Ἐξομολόγησης.

. Γιά μία κυρία πού τήν ἐξομολόγησε ἔλεγε: «Τήν παρακολουθοῦσα (τήν ὥρα πού τήν ἐξομολογοῦσε) μέσα στήν ψυχή της κι “ἔβλεπα” ὅτι πήγαινε Χάρη μέσα της, ὅπως τήνε κοίταζα ἐγώ»[5].

. Ὁ πνευματικός ὅταν εὔχεται ἐκπέμπει ἀκτίνες θείας Χάρης πού θεραπεύουν τόν ἐξομολογούμενο. «Ὅλοι οἱ πνευματικοί, οἱ ἐξομολόγοι, ἔχουν αὐτήν τήν χάρη» ἔλεγε ὁ Γέροντας «κι ὅταν εὔχονται, τήν ἐκπέμπουν ὡς ἀγωγοί»[6].

Συμβούλευε κάποτε πνευματικό του παιδί τά ἑξῆς: «Νά γίνεται, παιδί μου, κατά καιρούς στή ζωή μας καί μιά γενική ἐξομολόγηση, διότι διάφορα ψυχολογικά τραύματα ἤ διάφορα σοβαρά συμβάντα μᾶς δημιουργοῦν σωματικές ἀσθένειες. Στήν ἐξομολόγηση νά μή λέμε μόνο τά ἁμαρτήματά μας ἀλλά καί τούς διάφορους λογισμούς, π.χ. φόβου, λύπης, χαρᾶς, στενοχώριας πού περνᾶμε ἀπό διάφορα γεγονότα ἤ συμβάντα, ὅπως σεισμούς, θανάτους , γάμους, ὀλιγοπιστίες κ.λ.π.»[7]

ΠΗΓΗ: agiapsychanalysi.blogspot.gr

[1] Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, «Κοντά στον γέροντα Πορφύριο». Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθήναι, 1995, σελ. 122

[2] Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου, ἐφημερίου Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου, 
Περί ἐξομολογήσεως, http://www.orthros.org/Greek/Keimena/K-PeriExomologisews.htm

[3] Βίος καί Λόγοι Ζ΄, σελ. 370.

[4] Βίος καί Λόγοι Ζ΄, σελ. 369.

[5] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄,σελ. 371.

[6] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄,σελ. 372.

[7] Ἀναστασίου Τζαβάρα, Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν γέροντα Πορφύριο, Ἀθήνα 2001, σελ. 141.

Διορθώσατε τα πάντα, εάν θέλετε να ίδητε ημέρας αγαθάς, απαθείας και ειρήνης...

Προσέχετε να είσθε ειλικρινείς εις τας πράξεις σας, καθώς και εις τους λόγους, ιδίως εις τας εξαγορεύσεις σας, διότι ο Θεός ετάζει καρδίας και νεφρούς και τίποτε δεν είναι σκοτεινόν εις την διόρασιν του ακοιμήτου Αυτού Οφθαλμού.Φοβηθήτε τον Θεόν, ο Θεός δεν μυκτηρίζεται, δεν ξεγελιέται. Παιδεύει αυστηρά, όταν δεν ίδη ειλικρίνειαν. Δια τούτο προσέχετε. Όπως πράττετε την παρακοήν, την κρυφήν αμαρτίαν, έτσι και να την θεατρίζετε εις την εξομολόγησιν, μη σας νικά ο εγωϊσμός και σκεπάζετε την αλήθειαν και μένετε αδιόρθωτοι και εμπαθείς.

Προσέχετε, τα χρόνια περνούν, κυλούν και ο θάνατος έρχεται εις ώραν, που ημείς δεν περιμένομεν, και ούτω ανέτοιμοι φεύγομεν, με κατακεκριμμένην την συνείδησιν, η οποία θα μας κατηγορήση εις το φοβερόν κριτήριον του Θεού.

Διορθώσατε τα πάντα, εάν θέλετε να ίδητε ημέρας αγαθάς, απαθείας και ειρήνης.

Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης

http://www.exomologistetokirio.gr

Πριν εξομολογηθείς ψάξε...

Λέει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Όταν θέλεις να κοινωνήσεις, βρες μια εκκλησία που να τελεί την Θεία Ευχαριστία και είσελθε να κοινωνήσεις. Όταν όμως θες να μιλήσεις για την καρδιά σου, πρόσεχε, που και σε ποιόν θα πας.

Να ιδρώσεις πριν επιλέξεις το πρόσωπο που θα δει και θα ακούσει τις πιο εσώτερες παρθενικές φωνές σου.

Εγώ δεν είμαι άγιος, μα θα πω κάτι επιπλέον.

Εαν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής, εάν βαστάς το μαρτύριο της ευαισθησίας, εαν τα μάτια σου δακρύζουν στην ομορφιά και την αγάπη, εαν ζητάς μια αγκαλιά να ξαποστάσεις τους εφιάλτες της ύπαρξης σου, πρόσεξε σε ποιον παπά θα εξομολογηθείς ή θα ζητήσεις συμβουλές.

Προσευχήσου, αναζήτησε, όχι τον σπουδαίο, το όνομα, τον "αγιορείτη", τον διορατικό, προορατικό και θαυματοποιό. Τίποτε απο αυτά. Έναν παπά που να ζεί τον Χριστό στην καρδιά και την ζωή του. Που σημαίνει, αγαπητικό και ταπεινό, αυτό που λεει το γεροντικό, να έχει καρδιά!!! Καρδιά ανθρώπου!!! 

Άκου τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, "μην αναζητάτε προγνώστας, μα ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς".

Πρόσεχε μη σε γεμίσουν ενοχές και μόνο για το οτι ζείς και αναπνέεις. 

Μην προβάλουν πάνω σου τις δικές τους σκιές.

Εγώ έκανα πολλά λάθη στις επιλογές μου και τα πλήρωσα ακριβά. 

Μια φορά, ένας παππούλης, απο αυτούς που γνωρίζουν εμπειρικά και βιωματικά τον Θεό, για αυτό και έχουν αγάπη, ταπείνωση και απίστευτη ελευθερία, μου, είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια "το ύφασμα σου, ήταν απο μετάξι. Στο τράβηξαν άτσαλα και βίαια και το έσκισαν. Τώρα θα προσπαθήσουμε να το ράψουμε. Μα η πληγή θα φαίνεται........ "

π. Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος

http://proskynitis.blogspot.gr

Στή μετάνοια, στήν ἐξομολόγηση καί στήν σωτηρία ὑπάρχει μόνο τό ΣΗΜΕΡΑ, τό ΤΩΡΑ!

Τά πονηρά πνεύματα ἐπιζητοῦν πάντοτε νά ἐμποδίζουν ὅ,τι κάνουμε γιά τή σωτηρία μας.

Ἀλλοίμονο, ἔτσι χλιαροί ὅπως εἴμαστε, λέμε στόν ἑαυτό μας:

«Περίμενε, δέν ἔχω κάνει ἀκόμα τό τάδε, δέν ἔχω δοκιμάσει ἀκόμα τό δεῖνα…Θά μετανοήσω ἀργότερα. Ἀφοῦ τά κάνω ὅλα αὐτά, θά μετανοήσω, Θεέ, καί θά πάψω νά λοξοδρομῶ δεξιά κι ἀριστερά».

Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι πού θέλουν νά κάνουμε τά πονηρά πνεύματα· θέλουν νά ἀναβάλλουμε τή σωτηρία μας γιά αὔριο ἤ γιά μεθαύριο καί οὔτω καθεξῆς μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς μας.

Γέρων Θαδδαῖος τῆς Βιτόβνιτσα

http://theomitoros.blogspot.gr

Όταν ο Θεός απλώνει το χέρι Του

Γράφει ο Τραπεζούντιος

Σας καταθέτω μία αληθινή ιστορία που μου διηγήθηκε ένας παιδικός μου φίλος για την απόφασή του ν’αλλάξει τη ζωή του και να στραφεί πιο πολύ στον δρόμο του Θεού.

Αφορμή γι΄αυτήν την απόφαση στάθηκε ο χωρισμός του μετά από 16 χρόνια γάμου. Ενός γάμου που δεν είχε πνευματικό οδηγό, για να μπορέσει να λειάνει τις γωνίες, να ισορροπήσει το ζευγάρι, να διδάξει την υπομονή, την συγχώρεση, τον σεβασμό του ενός προς τον άλλο. Ήταν ένας γάμος που πήγαινε με τον αυτόματο πιλότο! Συνεχώς έπεφτε χωρίς κανένας να κάνει κάτι για να τον σώσει. Μοιραία ήρθε το τέλος του γάμου. Το αποτέλεσμα; Πόνος για όλους…

Βλέπω τον αδελφικό μου φίλο απέναντί μου να δακρύζουν τα μάτια του, καθώς είναι συναισθηματικά πολύ φορτισμένος και μου ζητάει λίγα λεπτά να ηρεμήσει, για να μπορέσει να μου διηγηθεί πως ο πανάγαθος Θεός μας του άπλωσε το χέρι Του στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του, όταν οι άνθρωποι τον καταδίκαζαν και τον εγκατέλειπαν. Όμως ο πολυεύσπλαχνος Θεός μας δεν τον άφησε μόνο του, αλλά τον στήριξε ώστε να σηκωθεί και να μετανοήσει για τα λάθη του. Ψέλλισε τότε έναν στίχο από τον ξβ΄ ψαλμό του Δαυίδ:

“ἐκολλήθη ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου, ἐμοῦ δὲ ἀντελάβετο ἡ δεξιά σου”

(ψαλ. 62, 9)

Τα λόγια του ήταν λόγια καρδιάς, μίας πονεμένης και πληγωμένης καρδιάς. Μου είπε τα εξής:

«Μία μέρα κατά την διάρκεια της εργασίας μου με πλησίασε ένας συνάδελφός μου, πιστός φίλος και Χριστιανός, και μου μίλησε για έναν Γέροντα που έρχεται από μία πόλη της Δυτικής Μακεδονίας και εξομολογεί τα πνευματικά του παιδιά εδώ στην Αθήνα. Με παρότρυνε να τον επισκεφτώ και να του μιλήσω. Έτσι κι έγινε. Από την πρώτη εξομολόγηση ένιωσα πως ήταν η αγκαλιά του πανάγαθου Θεού μας και Πατέρα προς το παιδί Του. Ήταν αγάπη ανιδιοτελής. Μέσα μου μαινόταν ένας πόλεμος. Τι κάνω τώρα; Συνεχίζω τη ζωή μου μέσα στα πάθη μου και μακρυά από τον Θεό ή ξεκινάω τον αγώνα να σκοτώσω τον παλιό μου εαυτό και να ξαναγεννηθώ; Την απάντηση την έδωσα την επόμενη φορά που πήγα στον Γέροντα:

“Την μάχη θα την δώσω στο πετραχήλι σου Γέροντα κι όχι στους ψυχολόγους με ψυχοφάρμακα”.

Μόνο ο πνευματικός μας πατέρας με την Χάρη του Θεού μπορεί να γιατρέψει τις πληγές της ψυχής μας και να μας οδηγήσει με ασφάλεια στον δρόμο Του. Μετά από 7 χρόνια εξομολόγησης καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο και επώδυνο να πολεμάς με τον ίδιο σου τον εαυτό και να προσπαθείς να βγάλεις τ’αγκάθια από τις πληγές σου με πολύ πόνο και κόπο. Όμως, έρχεται αυτή η όμορφη και γλυκιά αγάπη του Θεού που μιλάει στην καρδιά σου και λέει:

“ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΑΙ. 

ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ. 

ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΠΡΟΔΩΣΩ ΠΟΤΕ!”

Όλα αυτά μέσα από την εξομολόγηση με τον Άγιο Γέροντά μου. Πόση δύναμη μου έδωσε ο Γέροντας; Πόση αγάπη; Άραγε, πόσο πολύ προσευχήθηκε για το πνευματικό του παιδί; Τι γλυκό που ήταν το χάδι του στο κεφάλι μου; Μου έλεγε:

“Μαζί θα την δώσουμε τη μάχη. Δύναμη και Πίστη στον Κύριό μας!”

Οι συμβουλές του θα μείνουν χαραγμένες μέσα στην ψυχή μου για πάντα. Όλα αυτά είναι λίγα για να περιγράψω αυτά που ένιωσα στην εξομολόγηση, στο πετραχήλι του Γέροντα. Η υπακοή στον πνευματικό με βοήθησε και με βοηθάει μέχρι σήμερα να συνεχίζω τον αγώνα μου. Τα αγκάθια είναι πολλά ακόμα, όμως τώρα έχω και την ανθρώπινη βοήθεια που μου έστειλε ο Θεός, μία υπέροχη σύζυγο, για να συνεχίσουμε μαζί αυτό το υπέροχο πνευματικό ταξίδι για την βασιλεία των Ουρανών. Έχω τον αγαπημένο μου φίλο και συνάδελφο και πάνω απ’ όλα τον Θεό μέσω του πνευματικού μας Γέροντα.»

https://simeiakairwn.wordpress.com

Ντρέπεσαι να Εξομολογηθείς;

«Αδελφέ, δέν χρειάζεται ντροπή τώρα. 

Εδώ είσαι μπροστά στόν Χριστόν.

Εγώ δέν είμαι δικαστής νά σέ δικάσω ούτε καί θά σέ βάλω νά μου κάνεις αναπαράσταση τών πράξεών σου. Δεν μου χρειάζεται.

Εμένα θά τ’ άκούσει τό αυτί μου καί μεσ’ από αυτό θά σέ ακούσει Εκείνος! Καλό είναι να ντραπείς μόνον εμένα καί όχι τίς γενεές των γενεών όλων των ανθρώπων έν τη Ημέρα της Κρίσεως. Προς τι λοιπόν η ντροπή;».

Από το βιβλίο: "Επίγειοι Άγγελοι οι Αγιορείται".

http://paraklisi.blogspot.gr

Πρέπει να τρέξουμε πριν να είναι αργά!

Το εμπόδιο για να φθάσουμε στο εξομολογητήρι, είναι η υπερηφάνεια και ο εγωισμός. Πώς θα πω τα αμαρτήματά μου; Πιάνει τον άνθρωπο μια ντροπή, αλλά την ντροπή αυτή πρέπει να την έχουμε όταν πρόκειται να αμαρτήσουμε. Τότε θα μας φυλάξη για να μην κάνουμε αμαρτίες.

Όταν όμως πρόκειται να φθάσουμε στην μεγάλη αυτή σωτηρία, πρέπει να τρέξουμε αμέσως.

Όταν αντιληφθούμε ότι έχουμε την αρρώστια του καρκίνου και μάθουμε ότι κάποιος γιατρός είναι στον Βόρειο Πόλο…

αμέσως θα δώσουμε τα πάντα, θα εξοικονομήσουμε τα χρειώδη και θα σηκωθούμε να πάμε, να θεραπευθούμε από τη νόσο αυτή του σώματος. Δεν φειδόμεθα μήτε κόπους, μήτε μόχθους, μήτε οικονομικά, μήτε τίποτα. τα αφήνουμε όλα και τρέχουμε. Ταπεινώνεται η ψυχή μας, προκειμένου να γίνουμε καλά.

Όταν έχουμε όμως τον καρκίνο της αμαρτίας και μας απειλεί με θάνατον της ψυχής, πόσο πρέπει να εγκαταλείψουμε τα πάντα, και δουλειά και μεροκάματο και απόσταση και να τρέξουμε!

Να φθάσουμε εκεί, να γονατίσουμε, να αναποθέσουμε την πληγή μας εκεί κάτω, να πάρουμε το φάρμακο, να γίνουμε καλά, κι έτσι να γλυτώσουμε από τον φοβερό θάνατο της ψυχής!

Σαν άνθρωποι που είμεθα, δεν γνωρίζουμε την ώρα που θα έρθη ο Κύριος. Μας το είπε: «Γρηγορείτε, ότι ουκ οίδατε την ημέραν, ουδέ την ώραν, εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθ.25.13). Τρέξτε, λέει, μην κάθεστε καθόλου. Δεν γνωρίζετε την στιγμή, που θα αποφασίση ο Κύριος να φύγετε από τον μάταιο αυτό κόσμο.

Δεν έχουμε συλλάβει την έννοια του πράγματος, τόσον της Ιεράς Εξομολογήσεως όσον και της ίδιας μας της ζωής. Πόσον είναι επισφαλής η ζωή μας!

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

Από το βιβλίο: Η τέχνη της Σωτηρίας, τόμος Α’ – εκδ.: Ιερά Μονή Φιλοθέου, Άγιον Όρος 2005

https://simeiakairwn.wordpress.com

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου εξομολογήθηκαν..!

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου εξομολογήθηκαν διάφορα άτομα, ειδικά θέματα της ψυχής τους.

Λεπτά, ευαίσθητα, μυστικά, προσωπικά. Χωρίς υπεκφυγές και προσχήματα.

Χύμα. Έκθεση ψυχής.

Κάτι σαν εξευτελισμός. Μα μπροστά στην αγάπη του Χριστού, που αμέσως σε αγκαλιάζει και δεν σε αφήνει να νιώσεις ρεμάλι κι ερείπιο.

Ο πρώτος άνθρωπος που μου είπε ότι έκανε φόνο. Πριν πολλά χρόνια.

Το πρώτο διαζύγιο. Με τις χαρτοπετσέτες να κολλούν στο πρόσωπό της, που έκλαιγε ατέλειωτα.

Η πρώτη έκτρωση. Πού δεν ήταν μια, μα έξι. Και της έφεραν κατάθλιψη βαριά.

Η πρώτη κοπέλα που ήταν ομοφυλόφιλη. Ήρθε με τη φίλη της κι ήθελαν να με δουν μαζί.

¨Είμαστε ζευγάρι¨, μου είπαν.

Ο πρώτος νέος που ήταν ομοφυλόφιλος. Ήρθε απ’ τη Βόρεια Ελλάδα, ειδικό ταξίδι με το μηχανάκι του, να πει μόνο αυτό και να φύγει πάλι.

Η πρώτη μοιχεία και παράλληλη σχέση. Που οδήγησαν την απατημένη γυναίκα σε καρκίνο.

Το πρώτο πρησμένο μάτι που μαύρισε ο πατέρας δίνοντας μπουνιές στην κόρη, επειδή ήταν μεθυσμένος.

Ο πρώτος σωματικός βιασμός του γονιού στην κόρη, που την τρέλανε και την έκανε μόνιμο θαμώνα ψυχιάτρων και εξορκιστών.

Οι ατέλειωτοι ψυχικοί βιασμοί μικρών και μεγάλων.

Η πρώτη σοβαρή κλοπή. Που γέμιζε τον ύπνο εφιάλτες και ιδρώτα.

Η πρώτη φορά που άκουσα γι’ αδέρφια που δεν ξαναμιλούν σ' αδέρφια και γονείς εδώ και χρόνια. Για οικόπεδα και κληρονομιές και διαθήκες.

Κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα ατέλειωτα, ανείπωτα και ταπεινά.

Μα τόσο ανθρώπινα, αληθινά και καθημερινά, που χτυπούν την πόρτα και των καλύτερων και ¨ηθικών¨ σπιτιών.

Το πετραχήλι μου.

Ένα πανί τυλιγμένο στο λαιμό μου.

Γεμάτο σταυρούς και κρόσσια.

Την πρώτη μέρα, όταν το βγάζω απ’ το κουτί του είναι λίγο σκληρό, άκαμπτο κι ατσαλάκωτο.

Μα σιγά- σιγά γίνεται μαλακό και ευέλικτο.

Και γυρίζει όπως το πας, όπου το πας, τυλίγοντας το κεφάλι του καθένα που γονατίζει με δακρυσμένα μάτια στο Χριστό.

Όμως οι απόψεις των ανθρώπων απέξω, είναι τόσο στενές και μονοκόμματες, οι κρίσεις στυγνές κι αδίστακτες, η γλώσσα ξύλινη σα μασίφ ρόπαλο, και οι αποφάσεις συχνά καταδικαστικές.

Για το πυρ το εξώτερον.

Ευτυχώς η εξομολόγηση γίνεται κρυφά, μυστικά.

Διότι στα φανερά, δεν θα ήταν εξομολόγηση λύτρωσης, μα αφορισμού. Αφού πάντα κάποιοι ¨καλοί¨ θα είχαν τον πειρασμό να τη μετατρέψουν σε λιθοβολισμό και άσπλαχνο θάψιμο ευαίσθητων ψυχών, που παλεύουν να βρουν την ευτυχία, με τον τρόπο του ο καθένας.

Με τα λάθη και τις περιπέτειές του.

Παλεύουν ακόμα.

Μιας και δεν βλέπουν δίπλα τους ανθρώπους - αληθινούς οδοδείκτες ευτυχίας, μα κυρίως λαμπρούς - πομπώδεις κήρυκες φαντασιακής αγιότητας, ανέραστης ευτυχίας και λιπαρής υποκρισίας.

Ένας απ’ αυτούς - λυπηρό- κι εγώ.

Του π. Ανδρέα Κονάνου 

http://amfoterodexios.blogspot.gr