.
Κέλευσμα στήν Ἑλλάδα γιά μετάνοια, προφητικόν καί ἐπίκαιρον διά τήν κατολίσθησίν μας! Ἐπιτακτική ἀνάγκη!
Κραταιός σύμμαχός μας εἶναι μόνο ὁ Κύριος καί Θεός μας Ἰησοῦς Χριστός.
...Ἑλλάδα, πατρίδα μας ἀγαπημένη! Ἄκουσε τή φωνή τῆς αἰωνιότητος. Πλησίασε καί πάλι τόν Θεό τῶν πατέρων σου. Κήρυξε τριήμερη νηστεία καί κλάψε γιά τά πολλά ἀνομήματα τῶν υἱῶν καί θυγατέρων σου.
Θά ἀναστηθοῦμε μόνο μέ τόν Χριστό!
Καταλάβετέ το!
Καταλάβετέ το!
Ἐξάλειψε ἀπό τούς δρόμους καί τίς πλατεῖες κάθε ἀσχημία.
Σβῆσε τήν πυρκαϊά τῆς βλασφημίας.
Τίμησε τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς.
Πάταξε τήν κλοπή, τήν ἁρπαγή καί τήν πλενονεξία.
Ἀνακούφισε τόν φτωχό λαό.
Σφράγισε τά ποικίλα κέντρα τῆς διαφθορᾶς.
Κάψε πορνικές ἐφημερίδες καί περιοδικά.
Λάβε αὐστηρά μέτρα ἐναντίον τῆς γενοκτονίας, τοῦ φοβερωτέρου τούτου ἐγκλήματος πού ἐνεργοῦν στούς κόλπους τῶν Ἑλληνικῶν οἰκογενειῶν μαῖες καί γιατροί, πού καυχῶνται γιά τό πλῆθος τῶν ἐκτρώσεων.
Ἀπαγόρευσε τά οἰνοπνευματώδη ποτά, τά τυχερά παιχνίδια, τά ἱπποδρόμια, τά φεστιβάλ, τίς κρουαζιέρες, τούς αἰσχρούς χορούς, τούς εἰδωλολατρικούς καρναβάλους, τά αἰσχρά καλλιστεῖα, τά μεικτά λουτρά.
Ἑλλάδα, ἁγνίσου..."Ἔκκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθῶν", φύγε απ' τό κακό καί κάνε τό καλό (Ψαλμ. 33, 15-36, 27).
Μεταξύ σας καί μέ τόν Χριστό!
Μακαριστός Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης
Ἀσφαλεῖς σωτήριες ὁδηγίες
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
Απλά καλέ μου φίλε μέχρι να μάθεις το γιατί θα έχει τελειώσει η ζωή
Εγώ θα στο πω απλά και ανθρώπινα, στο δικό μου πνευματικό επίπεδο που είναι χαμηλό και γήινο, γιατί κουράστηκα από τις υψηλές αναλύσεις.
Μην περιμένεις η ζωή να σε ρωτήσει εάν και πόσο αντέχεις.
Μην περιμένεις να βρεθούνε οι τέλειες συνθήκες για να πεις θα ζήσω.
Μην περιμένεις να διαμορφωθούν οι ιδανικές καταστάσεις για να γελάσεις.
Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο πατέρα ή μάνα για να μην έχεις τραύματα.
Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο σύζυγό γιατί απλά δεν θα βρεις ποτέ.
Μην περιμένεις να κάνεις τα τέλεια παιδιά, γιατί απλά δεν υπάρχουν.
Μην περιμένεις να συναντήσεις του τέλειους φίλους, γιατί ούτε εσύ είσαι.
Μην περιμένεις να δουλέψεις στην ιδανική δουλειά γιατί απλά θα μείνεις άνεργος.
Μην περιμένεις να σηκώνεσαι κάθε πρωί και να λες, "ουάου θα πάω για δουλειές....." Ξέχνα το.
Μην περιμένεις να βρείς το τέλειο σπίτι για να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα.
Μην περιμένεις να έχεις την τέλεια παρέα για να πας ένα περίπατο.
Μην περιμένεις να δοθούν όλες οι απαντήσεις για να σταματήσουν οι ερωτήσεις.
Μην περιμένεις να δεις τον Θεό ως ον που κατεβαίνει από τους ουρανούς ή ως χέρι που βγαίνει απο το υπερπέραν. Απλά δεν θα συμβεί και θα χάσεις και την ευκαιρία να τον συναντήσεις στην καθημερινότητα σου.
Μην περιμένεις να βρεις τον αναμάρτητο και τέλειο πνευματικό, γιατί απλά δεν υπάρχει. Και όπου νομίζεις ή σε έπεισαν ότι τον είδες, φεύγα μακριά είναι της φαντασίας σας.
Γενικά στην ζωή αυτή, δεν υπάρχουν τέλειες καταστάσεις, τέλειες συνθήκες, τέλεια πρόσωπα. Αυτά μετά το πέρας της εδώ παράστασης.
Οπότε συμφιλιώνομαι με την αδυναμία μου, την ατέλεια του άλλου και του κόσμου που με περιβάλει και ζω όπως μπορώ και όσο μπορώ με δοξολογία και ευχαριστία.
Δεν μπορώ πάντα; ναι, αλήθεια είναι!! Ούτε εγώ μπορώ. Κανείς δεν τα καταφέρνει πάντα και είναι καλά. Ακόμη και οι άγιοι έχουν τις κακές μέρες και περιόδους τους.
Αλλά δεν τρελαίνομαι σε αυτές τις φάσεις, δεν αυτομαστιγώνομαι, δεν χάνω την ψυχραιμία μου, ούτε βιάζομαι να φύγει το κακό που με βρήκε.
Κυρίως δεν λέω όλη μέρα γιατί και γιατί; Μαααα... και δώστου γιατί;
Απλά καλέ μου φίλε μέχρι να μάθεις το γιατί θα έχει τελειώσει η ζωή..... ....!!!
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
Η συγκλονιστική ιστορία ενός μαύρου ληστού, ο οποίος μετανόησε και μυρόβλυσε
Σε παλιότερα χρόνια ζούσε ένας μαύρος ληστής. Ηταν πανύψηλος άνδρας με φοβερό παρουσιαστικό. Λήστευε στα μέρη της Παννέφου (της Αιγύπτου) κι ήταν τόσο τρομερός, ώστε όταν μούγγριζε, πέθαινες από τον φόβο σου.
Μια νύκτα όμως είδε ένα τρομακτικό όνειρο…
Ήταν, λέει, μια απέραντη πεδιάδα κι αυτός στεκόταν στην μέση. Σε μια στιγμή στρέφει το βλέμμα του και βλέπει ένα πύρινο ποταμό, που κυλούσε με πολύ θόρυβο, κι έτρωγε στο διάβα του ακόμη και το χώμα και τις πέτρες. Έκανε λίγα βήματα πιο κοντά για να δη. Μόλις όμως πλησίασε, βγήκαν τέσσερις φλόγες, τον άρπαξαν από τα μαλλιά και τον τραβούσαν να τον ρίξουν μέσα στο φλεγόμενο ποτάμι, για να τόν κατακάψουν.
Του φάνηκε τότε ότι την ώρα που τον έσερναν, ένα πνεύμα του είπε:
« Άθλιε, αν μετανοούσες και γινόσουν Μοναχός δεν θα μπορούσαμε να σε καταποντίσουμε εδώ μέσα».
Ξύπνησε κατατρομαγμένος.
Τον είχε καταλάβει ίλιγγος και φρίκη απ τὸ φοβερό θέαμα. Τι να σημαίνει;…αναρωτιόταν. Και καθώς δεν μπορούσε να δώσει εξήγηση, αποφάσισε να πάει σ ένα αναχωρητή Μοναχό και να τον ρωτήσει τι είναι αυτός ο πύρινος ποταμός, που oνειρεύτηκε.
Παρευθύς πέταξε τα ληστρικά του σύνεργα και πήρε το δρόμο που οδηγούσε στην Πάννεφο. Βάδισε κάμποσο και σε λίγο, ρίχνοντας γύρω του μια ματιά, βλέπει ένα αναχωρητικό κελλί. Πλησίασε και κτύπησε την πόρτα.
Ενας Γέροντας του άνοιξε αμέσως.
-«Καλώς ήρθες, λεβέντη! Πως και μπήκες σ αυτὸ τον κόπο; Μήπως σε θορύβησε ο πύρινος ποταμός και οι τέσσερις φλόγες που σε άρπαξαν να σε ρίξουν μέσα; Τι φοβερή που είναι, παιδάκι μου, η απειλή εκείνου του ποταμού! Θέλεις να γλιτώσεις από τη φρίκη του; Μετανόησε για τα ληστρικά σου κακουργήματα και γίνε Μοναχός. Τότε θα σωθείς».
Ο ληστής άκουσε εμβρόντητος τα λόγια του ασκητή. Πέφτει αμέσως στα πόδια του:
-«Λυπήσου με, τίμιε πάτερ, τον μαύρο στο σώμα και στην ψυχή», παρακάλεσε, «ελέησέ με τον άθλιο και κάνε με ο,τι σε προστάξει ο Θεός».
Με δάκρυα εξακολουθούσε να τον ικετεύει, ώσπου ο άγιος εκείνος Γέροντας τον έκειρε Μοναχό. Και αφού τον δίδαξε όλα τα καθήκοντα της μοναχικής ζωής, του άφησε το κελί του κι εκείνος αποσύρθηκε πιο βαθιά στην έρημο, για να ζήση ανάμεσα στα θηρία…
Εκείνος λοιπόν ο μαύρος με την πολλή άσκηση έφτασε σε τέτοια μέτρα αρετής, ώστε την ώρα που προσευχόταν έμοιαζε ολόκληρος σαν πύρινος στύλος που λαμποκοπούσε. Χιλιάδες, αμέτρητοι δαίμονες ρίχνονταν εναντίον του, αλλ' αὐτὸς τους περιφρονούσε όλους. Η προσευχή του τους έκαιγε και τους αφάνιζε ολότελα.
Η σοφία του Θεού είχε καταυγάσει τον νου του. Εγραφε βιβλία κι έστελνε επιστολές στους Πατέρες της Σκήτης και σε πολλούς άλλους.
Όλους τους ωφελούσε διδάσκοντάς τους ανόθευτη και ξάστερη τήν αλήθεια του Χριστού. Και όταν ο μαύρος αυτός πέθανε, το άγιο λείψανό του ανέβλυσε πολύ μύρο, που, καθώς βεβαιώνουν όλοι στα μέρη εκείνα, θεράπευε τους δαιμονισμένους και όλους τους αρρώστους.
Πέτρου Ιερομονάχου, Ενας Ασκητὴς Επίσκοπος – Αγιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής,
έκδοσις θʹ, σελ. 72-73, Εκδοσις Ιερᾶς Μονής Παράκλητου,
Ωρωπὸς Αττικής 1987
Μπροστά στο Άγιο Ποτήριο
Ομιλητής είναι ο υπεύθυνος του πνευματικού, κηρυκτικού και κατηχητικού έργου του Ι. Ναού,
Ἄς ἀγαπᾶμε θερμά τή θεία λατρεία!
Ἡ ἀνεκλάλητος εἰρήνη καί γλυκύτης τῆς ψυχῆς, πού νοιώθουμε στήν ἐκκλησία ἀκούοντας τά μελωδικά ἄσματά της καί τίς θεόπνευστες εὐχές τῶν λειτουργῶν της, εἶναι μία πρόγευσις.
Ἡ πρόγευσις τῆς ἀπείρου χαρᾶς πού μᾶς περιμένει στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί πού δέν θά ἔχη τέλος. Ἄς ἀγαπᾶμε θερμά τή θεία λατρεία, πού τελεῖται στόν ναό.
Καί ἄς μήν ξεχνᾶμε, ὅτι ἐπικαλούμενοι τούς Ἁγίους μέ τά ὀνόματά τους, τούς κινοῦμε νά μεσιτεύουν γιά μᾶς.
Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης
"Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου"
Ἐκδόσεις: ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΠΟΤΕ Θ” AKOYΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ;
ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ
ΟΤΑΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣTOY
«…Χιλιάκης σας το έχω πει· Αν σας λέμε κάτι, που δεν είναι του Χριστού και είναι ενάντια του Χριστού, να λύσετε τις καρέκλες και να μας κυνηγήσετε μέχρι τον Αλιάκμονα ποταμό. Εάν όμως, αυτό που σας λέμε, δεν είναι δικό μας αλλά του Χριστού, οφείλετε να υπακούσετε…»
(Μικρό απόσπασμα απο την ερμηνεία της Αγίας Γραφής (Β΄Θεσ. 3, 6), του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στους ανδρες)
Τα παραπάνω λόγια τολμούν να τα πουν οι οικουμενισταί επίσκοποι, οι αρχιεπίσκοποι, οι πατριάρχαι, που έγιναν όργανα των σκοτεινών δυνάμεων και καταπατούν τα πάντα;;; Μπορούν να τα πουν οι άλαλοι και κουφοί επίσκοποι, που ενώ βλέπουν το κακό να φουντώνει γύρω τους, οι άνθρωποι να υποφέρουν και να χάνονται, να βομβαρδίζεται άγρια η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ και η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, αυτοί είναι μόνο για τα πανηγύρια!!!
Συμπέρασμα· Θα υπακούμε μόνο σε επισκόπους που μιλούν· «ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»
Όταν μεταλαμβάνουμε αναξίως, προδίδουμε τον Κύριο
Παρακαλῶ, ὅσοι ἑτοιμάζεστε νὰ κοινωνήσετε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἂς γνωρίζετε πὼς δὲν μπορεῖτε νὰ μεταλάβετε ἂν δὲν ἔχετε λάβει τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ σας, δηλαδὴ τὴν ἄδειά του. Θὰ πρέπει νὰ ἔχετε ἐξομολογηθεῖ καὶ μόνον ἂν σᾶς ἔχει ἐπιτραπεῖ νὰ προσέλθετε. Δὲν ἀρκεῖ νὰ νηστέψατε· ἂν δὲν ἐξομολογηθήκατε ἢ ἂν δὲν ρωτήσατε τὸν πνευματικό σας προηγουμένως, τότε μὲ τὴν θ. Κοινωνία δὲ θὰ πάρετε εὐλογία, ἀλλὰ φωτιὰ ποὺ καίει τοὺς ἀναξίους.
Ὁ Χριστός μας στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο ποὺ εἶναι καὶ ἡ ἀρχὴ τοῦ Μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας, κάλεσε νὰ δειπνήσουν μαζί του τοὺς δώδεκα ἀποστόλους. Ὅλοι μετάλαβαν ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του.
Ἕνας ὅμως μόλις μετάλαβε, δαιμονίστηκε· ὁ Ἰούδας. Μόλις μετάλαβε πρόδωσε τὸν Κύριο στοὺς Ἑβραίους καὶ τὸν ὁδήγησε ἔτσι στὸν Σταυρικὸ θάνατο. Γιατί δαιμονίστηκε; Γιατί εἶχε ἀνεξομολόγητες ἁμαρτίες ποὺ τὶς κρατοῦσε μέσα του καὶ ἔτσι ἔδωσε δικαίωμα στὸν Διάβολο νὰ ἐπικρατήσει στὴν ψυχή του. Ἐνῶ οἱ ἕνδεκα μαθητὲς ἔλεγαν τοὺς λογισμοὺς καὶ τὶς πράξεις τους στὸν Κύριο, ὅπως ὁ Πέτρος, ποὺ ἐξομολογούμενος, ἄκουσε ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ τὸ «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ»[1], ὁ Ἰούδας τὰ ἔκρυβε.
Νὰ προσέξουμε ἀδελφοί μου, μήπως καὶ μεῖς ἔχουμε κρυμμένα πράγματα ποὺ δὲν τὰ ὁμολογήσαμε στὸν ἐξομολόγο μας, καὶ ἐρχόμαστε σὰν τὸν προδότη νὰ λάβουμε τὰ θεία Μυστήρια. Ἂς προσέξουμε νὰ μὴν πάθουμε τὰ ἴδια καὶ προδώσουμε καὶ μεῖς τὸν Χριστό. Ἀντὶ εὐλογίας μὴν τύχουμε βαρύτατης τιμωρίας.
Ο Ἀπόστολος Παῦλος, σὲ μία ἐπιστολὴ του τονίζει μὲ πόνο ψυχῆς, πὼς πρέπει νὰ μὴν πλησιάζουμε τὸ Ἅγιο Ποτήριο δίχως προετοιμασία. Κρούει τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου λέγοντας πὼς βαριὲς ἀσθένειες καὶ ξαφνικοὶ θάνατοι προέρχονται ἀπὸ τὴν θεία Κοινωνία ὅταν ἀναξίως τὴν λαμβάνουμε.
«Δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω· ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρίμα ἐαυτῶ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. διὰ τοῦτο ἐν ὑμὶν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοὶ»[2].
Δηλαδή, ἂς ἐξετάζει κάθε ἄνθρωπος τὸν ἑαυτόν του μὲ πολλὴ προσοχή, καὶ ἔτσι προετοιμασμένος ἂς τρώγει ἀπὸ τὸν καθαγιασμένο ἄρτο καὶ ἀπὸ τὸ καθαγιασμένο ποτήριο. Διότι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος τρώγει καὶ πίνει ἀναξίως τὰ πάντιμα αὐτὰ δῶρα τρώγει καὶ πίνει κρίμα καὶ καταδίκη διὰ τὸν ἑαυτόν του, ἐπειδὴ δὲν κάνει καμία διάκριση τοῦ σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὰς συνήθεις, καὶ κοινὲς τροφὲς τοῦ σώματος. Ἀκριβῶς δέ, διότι ἀναξίως κοινωνεῖτε ἀπὸ τὰ τίμια δῶρα, ὑπάρχουν μεταξὺ σας πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ πολὺ βαριὰ ἄρρωστοι· ἀρκετοὶ δὲ καὶ πεθαίνουν.
Πολλοὶ χριστιανοί, βρίσκουν διάφορες προφάσεις γιὰ νὰ μὴν πλησιάσουν τὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως.
Εἶναι πολὺ φυσικὸ ὁ διάβολος ποὺ καίγεται ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐνέργεια, νὰ ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο βάζοντας διάφορα ἐμπόδια. Ἔτσι τοῦ ψιθυρίζει ἔντονα καὶ μὲ ἀπόλυτη πειθὼ:
«Ποῦ θὰ πᾶς νὰ ἐξομολογηθεῖς; Σὲ αὐτὸν ποὺ εἶναι πιὸ βρώμικος ἀπὸ σένα; Γιατί ἐσύ, τί ἁμαρτίες ἔχεις μήπως; Σιγὰ μὴν ρίξεις τὸν ἑαυτό σου στοὺς παπάδες ποὺ ζοῦν μέσα στὴν ἁμαρτία. Τί ξέρουν αὐτοί; Νὰ πᾶς ἐμπρὸς σὲ μία εἰκόνα καὶ νὰ πεῖς ὅτι ἔχεις, αὐτὸ εἶναι ἐξομολόγηση. Μετὰ νὰ πᾶς καὶ νὰ κοινωνήσεις. Δὲ χρειάζεται ἐξομολόγηση, καλὸς ἄνθρωπος εἶσαι, κανέναν δὲν πείραξες, κακὸ δὲν ἔχεις κάνει, τί ἁμαρτίες ἔχεις; Αὐτὰ τὰ περὶ ἐξομολόγησης τὰ λένε οἱ παπάδες γιὰ νὰ μᾶς ἔχουν τοῦ χεριοῦ τους, μὴν ἀκοῦς τέτοια πράγματα… Ναί, νὰ τὰ πεῖς στοῦ παπᾶ καὶ μετὰ αὐτὸς νὰ τὰ διαδώσει παντοῦ; Νὰ τὰ μαρτυρήσει στὴν παπαδιά του καὶ νὰ σὲ κάνουν ρεζίλι;
Ποῦ τὸ γράφει αὐτὸ ὁ Χριστός, ὅτι πρέπει νὰ ἐξομολογηθεῖς; Στὴν ἐξομολόγηση πηγαίνουν κάτι ἁμαρτωλὲς γριὲς ποὺ πλέον ἔχουν φτάσει πρὸ τοῦ τάφου καὶ ἐνῶ ἔχουν κάνει τὰ μύρια ὅσα, τώρα πᾶνε δῆθεν γιὰ νὰ ξεπλυθοῦν… Ἔ! περίμενε καὶ σὺ νὰ γεράσεις καὶ τότε ἐξομολογήσου…».
Αὐτὰ καὶ ἄλλα τόσα, πείθουν τοὺς χριστιανούς μας καὶ δὲν προσέρχονται στὸ λουτρὸ τῆς ψυχῆς. Ἔτσι μένουν βρώμικοι καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις κοινωνοῦν μὲ ὅλη τους τὴ βρωμιά, βαραίνοντας τὴν ψυχή τους μὲ ἀκόμα μία βαρύτατη ἁμαρτία!
Χρειάζεται τόλμη καὶ Πίστη γιὰ νὰ ξεπεράσει κανεὶς τὶς παγίδες τοῦ Διαβόλου. Ἐπίσης χρειάζεται γνώση τῆς πατερικῆς διδασκαλίας, ὥστε νὰ κατατροπωθεῖ ὁ ἀντίδικος. Ἀλλὰ περισσότερο ἀπὸ τὶς γνώσεις χρειάζεται ἐμπιστοσύνη στὸν λόγο τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ εὐήκοα ὦτα στὸ ἄκουσμα τῆς συνειδήσεως ποὺ κραυγάζει δυνατὰ ὅτι μὲ βρώμικη ψυχὴ δὲν μπορεῖς νὰ μεταλαμβάνεις. Ἄλλωστε, οἱ δικαιολογίες αὐτὲς ποὺ προανέφερα, ἐνῶ παρουσιάζονται τόσο λογικές, στὴν οὐσία εἶναι γελοῖες! Προσεχῶς θὰ προσπαθήσω νὰ ἀντικρούσω τὶς δαιμονικὲς αὐτὲς θεωρίες ἀναλύοντας τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία περὶ τοῦ θέματος τῆς ἱερᾶς ἐξομολόγησης καὶ τῆς θείας Κοινωνίας.
Τἐλειώνοντας ἂς δοῦμε μία σχετικὴ διδαχὴ τοῦ πολὺ μεγάλου ἰσαποστόλου καὶ προφήτου τοῦ γένους μας περὶ τοῦ θέματος τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως. Ἔλεγε λοιπὸν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς:
«Ἀδελφοί, ἂν θέλετε νὰ ἰατρεύσετε τὴν ψυχή σας, τέσσερα πράγματα σᾶς χρειάζονται!
Κάμνουμε μία συμφωνία;
Ἀπὸ τὸν καιρὸν ποὺ ἐγεννηθήκατε ἕως τώρα, ὅσα ἁμαρτήματα ἐπράξατε, νὰ τὰ πάρω ἐγὼ εἰς τὸν λαιμόν μου, ἀρκεῖ ἡ εὐγένειά σας νὰ θελήσετε νὰ σηκώσετε τέσσερες τρίχες! Σᾶς εἶναι βαρὺ καὶ δύσκολον;
-Καὶ τί θὰ τὰ κάμω ἐγὼ τὰ ἁμαρτήματά σας;
-Ἔχω μίαν καταβόθρα καὶ τὰ ρίχνω μέσα!
-Ποία εἶναι ἡ καταβόθρα;
-Εἶναι ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Χριστοῦ μας.
Πρώτη τρίχα εἶναι:
Ὅταν θελήσετε νὰ ἐξομολογηθεῖτε, τὸ πρῶτον θεμέλιον εἶναι, νὰ συγχωρᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας. Τὸ κάμνετε; Ἐπήρατε τὴν πρώτην τρίχα!
Δεύτερη τρίχα εἶναι:
Νὰ εὕρετε πνευματικὸν καλόν, γραμματισμένον, ἐνάρετον, νὰ ἐξομολογηθεῖτε τὰς ἁμαρτίας σας. Ὅταν κάνεις τὴν ἁμαρτίαν, τότε πρέπει νὰ ἐντρέπεσαι. Ὅταν ἐξομολογεῖσαι, πρέπει νὰ μὴν ἔχεις καμμίαν ἐντροπήν. Ὅταν ἐξομολογεῖσθε, νὰ λέγετε ὅλα σας τὰ ἁμαρτήματα καθαρά. Καὶ πρῶτον νὰ εἰπεῖς τοῦ πνευματικοῦ σου: -«Πνευματικέ μου, θὰ κολασθῶ διότι δὲν ἀγαπῶ τὸν Θεὸν καὶ τοὺς ἀδελφούς μου μὲ ὅλην μου τὴν καρδιάν, ὡσὰν τὸν ἑαυτόν μου». Τὸ ἔκαμες; Ἐσήκωσες καὶ τὴν δευτέραν τρίχα.
Ἡ τρίτη τρίχα εἶναι:
Σὰν ἐξομολογηθεῖς, θὰ σὲ ἐρωτήσει ὁ πνευματικός:
-Διατί, παιδί μου, τὰ ἔκαμες ὅλα αὐτὰ τὰ ἁμαρτήματα;
Πρόσεχε, μὴ κατηγορήσεις ἄλλον! Τὸν ἑαυτόν σου μόνον νὰ κατηγορήσεις! Καὶ νὰ εἰπεῖς: Τὰ ἔκαμα ἀπὸ κακήν μου προαίρεσιν. Ἐγὼ φταίω.
Εἶναι βαρὺ νὰ κατηγορηθεῖς τὸν ἑαυτόν σου; Ὄχι; Λοιπόν, τὴν ἐπῆρες καὶ τὴν τρίτην τρίχα.
Ἔχομεν τὴν τετάρτην τρίχα.
Ὅταν ὁ πνευματικός σου δώσει εὐλογίαν καὶ ἀναχωρήσεις, νὰ ἀποφασίσεις μὲ στερεὰν γνώμην καὶ ἀπόφασιν, καλύτερα νὰ πεθάνεις, καλύτερα νὰ χύσεις τὸ αἷμα σου σὲ μαρτύριο, παρὰ νὰ ξαναπέσεις σὲ ἁμαρτίαν. Τὸ κάνεις καὶ αὐτό;
Ἂν ναί, νὰ ἐσήκωσες καὶ τὴν τέταρτη τρίχα.Αὐτὰ εἶναι τὰ ἰατρικά σου, ἀδελφέ. Τόσο ἐλαφρά, σὰν νὰ σηκώνεις τέσσερες τρίχες!
». (Διδαχή Δ’)[3]
Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,
ἐφημέριος Ἱ.Ναοῦ Προφήτου Ἠλιού Θεσσαλονίκης
[1] Ματθ. 16,23 [2] Α΄ Κορ. 11,28-30 [3]
Μπορεί κανείς να σωθεί χωρίς πνευματικό και χωρίς εξομολόγηση;
Όχι.
Κανείς δεν μπορεί να σωθεί, ούτε λαϊκοί ούτε μοναχοί ούτε κληρικοί, χωρίς την εξομολόγηση των αμαρτιών και χωρίς τη λύση από τον πνευματικό, κατά τον λόγο του Κυρίου που λέει:
«Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς. Αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20, 23). Και σε άλλο χωρίο: «όσα εάν δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ. Και όσα εάν λύσητε επί της γης, έσται λελυμένα εν τω ουρανώ» (Ματθ. 18, 18).
Επομένως, πώς θα μπει κανείς στη βασιλεία των ουρανών, μη όντας λελυμένος στη γη από τις αμαρτίες του; Διότι η εξουσία αυτή δόθηκε μόνο στους εκλεκτούς, δηλαδή στους Αποστόλους, στους Επισκόπους και στους Ιερείς, και όχι στους λαϊκούς.
Πρέπει όλοι να έχουμε τους πνευματικούς μας και να εξομολογούμεθα τακτικά, ακόμα και εκείνοι οι οποίοι νομίζουν ότι δεν έχουν αμαρτίες. Έτσι μας διδάσκει ο άγιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης: «εάν είπωμεν οτι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν ημίν. εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός έστι και δίκαιος, ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Α’ Ίω. 1, 8-9). Και ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης δείχνει λέγοντας: «Όλοι πρέπει να μετανοήσουμε, και λαϊκοί και μοναχοί και ιερείς και αρχιερείς. Να μετανοήσουμε όλοι (να εξομολογηθούμε), για να σωθούμε». Χωρίς εξομολόγηση, κανείς δεν μπορεί να σωθεί, επειδή «πολλά γαρ πταίομεν άπαντες»(Ιακώβου 3, 2).
Πας άνθρωπος συλλαμβάνεται και γεννιέται με αμαρτίες (Γεν. 8, 21′ Ψαλ. 50, 6′ Ματθ. 7, 11′ Ρωμ. 3, 11).
Η Αγία Γραφή μας δείχνει ότι «η δε αμαρτία γεννά τον θάνατον» (Ιακ. 1, 15) και ότι «τίποτα ακάθαρτο δεν θα εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών».
Να ενθυμούμαστε ότι «αμαρτία είναι η καταπάτηση του νόμου του Θεού και ακαθαρσία ενώπιον Του», και ότι η οργή του Κυρίου έρχεται πάνω στους κακούς και αμαρτωλούς, οι οποίοι πεθαίνουν ανεξομολόγητοι και χωρίς μετάνοια. Οι αμαρτωλοί, δι’ εξομολογήσεως και μετανοίας, στρέφουν την δίκαιη οργή του Θεού και αποκτούν την σωτηρία, των ψυχών τους…
Γέροντας Κλεόπα Ηλίε
Η Ορθοδοξία είναι η βασιλική οδός του Ευαγγελίου
Αγαπητά μου παιδιά,
…Είμεθα Ορθόδοξοι και ουσιαστικά δεν γνωρίζου με το ύψος, το βάθος, το πλάτος της Ορθοδοξίας. Θα πρέπει να την δούμε σε όλη την αγιότητα της.
Τι είναι Ορθοδοξία; Ορθοδοξία είναι η αλήθεια, το ορθό δόγμα περί του Θεού, περί του ανθρώπου και περί του κόσμου, όπως μας την έδωσε ο Ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός με την υπέροχη διδασκαλία Του, με την αγία ζωή Του και με την λυτρωτική θυσία Του, όπως την διετύπωσε κατόπιν η θεόπνευστος διάνοια και καρδία του Αποστόλου Παύλου, όπως την «ζωντάνεψε» ο μαθητής της αγάπης και οι άλλοι Ευαγγελισταί και Απόστολοι με το ουράνιον φως του Άγιου Πνεύματος, όπως την παρέδωσαν και σε μας οι πνευματοκίνητοι Πατέρες της Αλεξανδρείας, της Κωνσταντινουπόλεως, της Καππαδοκίας, της Συρίας, της Παλαιστίνης και του Αγίου Όρους αργότερα. Όλοι αυτοί από τον Ιερό Πολύκαρπο, τον μαθητή των Αποστόλων, μέχρι τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ο όποιος εκοιμήθη στις αρχές του 19ου αιώνος, με την σοφία τους και την αγιότητα τους, με τις θυσίες και τους αγώνες τους μας παρέδωκαν την παρακαταθήκη της ορθής πίστεως και ζωής, τον θησαυρό της ορθοδόξου παραδόσεως.
Ορθοδοξία είναι η θαυμαστή εκείνη σύνθεσις δόγματος και ήθους, θεωρίας και πράξεως. Ορθοδοξία είναι ακόμα εκείνο που διετύπωσαν επισημότερα αι Σύνοδοι, τα οικουμενικά εκείνα ευλογημένα συνέδρια της ανά τον κόσμον Εκκλησίας του Χρίστου. Τότε οι θεοφόροι Πατέρες «όλην συγκροτήσαντες την της ψυχής επιστήμην και τω θείω πνεύματι συνδιασκεψάμενοι» απεφάνθησαν για τα μεγαλύτερα προβλήματα, που απασχολούν τον πνευματικό άνθρωπο και έθεσαν τα βάθρα, τα θεμέλια της πνευματικής ζωής, που είναι ο πραγματικός πνευματικός πολιτισμός.
Την Ορθοδοξία επεσφράγισαν οι μάρτυρες όλων των εποχών όλη η ιερή στρατιά των εκατομμυρίων ηρώων και ομολογητών, ανδρών, γυναικών και παιδιών με το τίμιο αίμα τους. Από τα αμφιθέατρα της Ρώμης μέχρι τα στρατόπεδα της Ρωσίας, απέδειξαν ότι ο χριστιανισμός δεν είναι μια απλή θεωρία, αλλά η αλήθεια και η ζωή ο ωραιότερος ηρωισμός, η νίκη κατά της ωμής βίας και της υλικής δυνάμεως, η επικράτησις και η βασιλεία του πνεύματος.
Ήρθε κατόπιν να ύμνηση την Ορθοδοξία η λατρεία με την υπέροχη ποίησι και την εμπνευσμένη υμνογραφία της, η οποία συνδυάζει το φυσικό με το υπερφυσικό, τα εγκόσμια με τα επουράνια, την ατομικότητα με την κοινωνικότητα, την οικειότητα και τον βαθύ σεβασμό, το εύληπτο και το μυστήριο.
Μέσα στον ναό σε κάθε Λειτουργία, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανατάσεως και ιερότητος τελείται η Θυσία του Θεανθρώπου, όπου συμμετέχουν όλοι οι πιστοί. Εκεί επίσης υμνούνται και προβάλλονται τα κατορθώματα των γιγάντων της πίστεως με επικεφαλής του χορού αυτού την Θεοτόκο Μαρία. Εκεί εξυμνείται το δόγμα, όχι μόνον ως αληθές, αλλά και ως ανταποκρινόμενο στις ανθρώπινες εφέσεις….
Ένα άλλο γνώρισμα της Ορθοδοξίας ήταν πάντοτε ο ηρωισμός που τον είδαμε στο μαρτύριο, ο όποιος δεν σταμάτησε μόνον στην θυσία του αίματος. Τα τέκνα της Ορθοδοξίας πάντα έδειξαν σθένος και γενναιότητα μπροστά σε κάθε είδος αυθαιρεσίας, είτε προερχόταν από τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, είτε από τους αρειανούς και μονοφυσίτες, είτε από τους εικονομάχους και λατινόφρονες μοναχούς. Η φάλαγγα αυτή των ηρώων της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν περιλαμβάνει μόνον τον Μέγα Αθανάσιο, τον Μέγα Βασίλειο, τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά και τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, ηγούμενο της του Στουδίου Μονής με όλους τους μοναχούς του, τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, τον μέγα ήρωα, τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό και άπειρο πλήθος ομολογητών και υπερασπιστών της πίστεως μας….
Η Ορθοδοξία εβάδισε πάντοτε την βασιλική οδό του Ευαγγελίου. Εκράτησε ανόθευτο, γνήσιο το πνεύμα του χριστιανισμού έναντι του σκοτεινού μυστικισμού των ανατολικών αιρέσεων, της παποκαισαρικής συγκεντρωτικότητος των Λατίνων και του ορθολογιστικού υποκειμενισμού των Προτεσταντών. Πάντοτε εκράτησε το μέτρο και την αρμονία, δεν είχε τίποτε το λάθος, διότι οι Πατέρες ήταν πνευματοκίνητοι, αγιοπνευματικώς οδηγούμενοι.
Δεν περιφρόνησε η Ορθοδοξία τον άνθρωπο, ούτε την σοφία, ούτε την φύσι, ούτε την τέχνη, δεν υπήρξε απάνθρωπος. Όλα τα εξηγίασε και δημιούργησε πολιτισμό. «Την φύσιν», κατά το τροπάριον των Τριών Ιεραρχών «των όντων ετράνωσε, τα των ανθρώπων ήθη κατεκόσμησε».
Η Ορθοδοξία είναι η πορεία του ολοκληρωμένου ανθρώπου προς τον Πλάστη του, προς την θέωσι. Οδηγεί τον άνθρωπο στην πλήρη ανάπτυξί του εν τω Χριστώ και για τον Χριστό. Η Ορθοδοξία δεν είναι μόνον η κατ’ εξοχήν θεολογία, αλλά είναι συγχρόνως και η αληθινή ψυχολογία, ο γνήσιος ανθρωπισμός και κοινωνισμός. Είναι ένα πολύεδρο διαμάντι, το όποιον από όλες τις πλευρές παρουσιάζει νέες αντανακλάσεις της αληθείας.
Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, την Ορθοδοξία μας. Όχι θεωρητικά. Ας την αισθανθούμε και ας την ζήσουμε σε όλο το βάθος και το πλάτος της. Ετσι μόνο θα μπορού με να την προβάλουμε και να την αξιοποιήσουμε.
Διότι η Ορθοδοξία μας δεν είναι μουσείο και παρελθόν, αλλά ζωή, δημιουργία και ακτινοβολία. Είναι η μεγάλη ιδέα του έθνους μας, είναι η χρυσή ελπίδα της σωτηρίας μας, είναι το καύχημα μας εν Χριστώ. Ας την κηρύττουμε με ηρωισμό και γενναιότητα ως τέκνα γνήσια των μεγάλων ηρώων της.
Πανέμορφη Ορθοδοξία, αιματοστόλιστη νύμφη του Χριστού, ποτέ, ποτέ να μη σε αρνηθούμε οι ανάξιοι, αλλά αν το καλέσουν οι περιστάσεις και οι καιροί, αξίωσε μας, ω φίλη, δια σε να χύσουμε και την τελευταία ρανίδα του αίματός μας. Αμήν.
Αποσπάσματα από το βιβλίο Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ,
τόμος Α’, εκδ. Ι. Μ. Φιλόθεου 2004
Η ομιλία αυτή έγινε το 1984 εις Αμερική από τον Γέροντα Έφραίμ.
Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Πρός τούς σημερινούς Ἀρχιερεῖς καί τήν σημερινή ἐλεεινή μας κατάσταση!
Οἱ Ἀρχιερεῖς πρέπει νά σκεφθοῦν καλά καί νά ποῦν·ποῦ βρισκόμαστε, σέ ποιά κατάσταση; ποῦ εἶναι ὁ κοσμος ὁ σημερινός, ποῦ βαδίζει; Ἔχει φύγει. Ποιός θά τόν σταματήση τόν κόσμον αυτόν; Ἄν μαλώνουν οἱ τσοπαναραῖοι, τί θά κάνουν οἱ λύκοι; Θά τά φᾶνε τά πρόβατα...
Ἐμεῖς γεννηθήκαμε, πῶς νά τό πῶ, σέ μιά πίστη στήν ὁποία εἶναι ὁ Χριστός ὁ ἴδιος ἱδρυτής...
Ξέρεις τί θά πῆ Ἐπίσκοπος; λύει τά δεσμά καί δροσίζει τήν φλόγα, Δεσπότης ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ.
Δέν σκέπτονται τίποτε;
Λειτουργοῦν τυπικά;
Κοινωνοῦν· εἶναι συγχωρημένοι, δέν ἔχουν μέ κανένα τίποτε;
Ἔχουν τόν νοῦν καθαρό, τό χέρι καθαρό;
Ποῦ πηγαίνει καί πῶς προσφέρει τήν ἀναίμακτο θυσία στό Θυσιαστήριο;
Ξέρεις τί θά πῆ Λειτουργία!;...
Δέν σκέπτονται τίποτα;
Δέν βλέπουν πώς διαμοιράσθηκαν τά πρόβατα; πῶς ξεσχίσθηκε ὁ χιτώνας τοῦ Κυρίου;
Μέ στενοχωροῦν πολύ αὐτά. Τρομάξαμε νά φύγουμε ἀπό τούς λύκους, τούς ἐχθρούς τῆς πατρίδος. Μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός ἐλευθερία. Μᾳς χάρισε τήν μεγαλύτερη εὐλογία, τήν ἐλευθερία, τήν ἀξιοποίησαν ὄμως; Νά σοῦ πῶ, τίποτε δέν κάνουν! Σάν νά μαζεύουν τά μικρά τά παιδιά καί γέμισαν τά καλάθια αὐγά καί πηγαίνουν νά σπάσουν τό βουνό. Μέ τά αὐγά σπάζει; δέν σπάζει.
Θά βρέξη καί θά καθαρίση...
Γέρων Δημήτριος Γκαγκαστάθης
Ἀσφαλεῖς σωτήριες ὁδηγίες
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
Όταν καλοπερνάς στη γη, κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου
Γερο Παΐσιος
Παρά τα φαινόμενα και την αναξιότητα των μοναχών και κληρικών, η Εκκλησία είναι ακένωτη πηγή θαυμάτων.
Παίρνει νερό και το κάνει Αγιασμό· παίρνει ψωμί και κρασί και το κάνει Θεία Ευχαριστία· παίρνει τον άνθρωπο χώμα και τον κάνει Θεό! Αλλά τα θαύματα πολλοί δεν τα βλέπουν. Γιατί, αν τα έβλεπαν, δεν θα περιφρονούσαν ή μισούσαν την Εκκλησία του Χριστού, αλλά θα την αγαπούσαν, θα την τιμούσαν και δεν θα μιλούσαν γι” αυτή με περιφρόνηση, όπως μιλούν.
Ο χριστιανός έχει προορισμό να σηκώνει βαρύ σταυρό στη ζωή του. Είναι δύσκολο πράγμα να λες ότι πιστεύεις στον Κύριο και να καλοπερνάς σ” αυτήν εδώ τη ζωή. Γιατί, όταν καλοπερνάς στη γη, κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου, ενδιαφέρεσαι για το χρυσάφι της γης και όχι για τους θησαυρούς του ουρανού. Αλλά όταν σκέφτεσαι έτσι, βρίσκεσαι μακριά από το θέλημα του Θεού. Χριστιανική ζωή και καλοπέραση δεν πηγαίνουν μαζί, είναι διαφορετικά πράγματα.
Κάποτε ήλθε εδώ ένας πολύ γνωστός γιατρός για να μιλήσουμε. Ήταν και η γυναίκα του γιατρός, θρησκευόμενοι άνθρωποι και οι δύο. Παραπονιόταν ότι τα παιδιά του ζούσαν κοσμική ζωή και όχι μόνο δεν τηρούσαν τις εκκλησιαστικές παραδόσεις της οικογένειας τους, αλλά και τις ειρωνεύονταν.
Χαρακτήριζαν τους χριστιανούς καθυστερημένους, βολεμένους, ανειλικρινείς, υποκριτές και θεομπαίχτες, επειδή η ζωή τους -έλεγαν- δεν συμβαδίζει με τα λόγια τους και τα έργα τους δεν είναι χριστιανικά.
Ακόμη και στο ευχέλαιο, που οι γονείς κάνουν μία φορά το χρόνο στο σπίτι τους και τα παιδιά, όσο ήταν μικρά συμμετείχαν, τώρα αντιδρούν και δεν παρευρίσκονται.
Ο γιατρός έδειχνε πολύ κουρασμένος και απελπισμένος για την πνευματική αδράνεια των παιδιών του. Και νόμιζε ότι όλες οι προσπάθειες, οι δικές του και της γυναίκας του πήγαν χαμένες, δεν έπιασαν τόπο, δεν άγγιξαν τα παιδιά.
Σε κάποια στιγμή ο γιατρός, βάζοντας το κεφάλι μέσα στις δυό του παλάμες, σαν να ήθελε να καλύψει το πρόσωπό του από ντροπή, μου είπε: Φοβάμαι πως το πολύ χρήμα μας έχει κάνει ζημιά.
Τον ρώτησα να μου πει, τί εννοούσε και εκείνος με απόλυτη ειλικρίνεια παραδέχτηκε ότι είχαν ξεφύγει από το μέτρο κι είχαν αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία απολύτως μη αναγκαία. Έχουμε τρία μεγάλα σπίτια, μου είπε. Ένα για μας και από ένα για το κάθε παιδί. Επίσης, δύο εξοχικά, τέσσερα ακριβά αυτοκίνητα, ένα σκάφος, καταθέσεις, πολλά υλικά.
Και συνέχισε: τα παιδιά κακόμαθαν και τώρα μας κατηγορούν ότι προκαλούμε. Επίσης, μας λένε ότι έχουμε παντρέψει πολύ όμορφα τον πλούτο και τον Χριστιανισμό. Και με παρακάλεσε να του πω τί πρέπει να κάνει για να βρουν πάλι την ειρήνη και την ενότητα στην οικογένεια τους.
Του είπα να τα δώσουν όλα στους φτωχούς και να κρατήσουν μόνο ένα σπίτι, ένα εξοχικό και τους μισθούς τους. Τρόμαξε, άλλαξε χρώμα, φοβήθηκε, απογοητεύθηκε από την απάντηση που του έδωσα.
Έφυγε και δεν ξαναήλθε. Είχε δεθεί με τα εδώ, όχι τα Άνω. Γι” αυτό και τα παιδιά του αναζήτησαν άλλο τρόπο ζωής, διαφορετικό από αυτόν που οι γονείς τους είχαν προτείνει.
Όταν ακούω ότι υπάρχει μεγάλη φτώχεια, ανέχεια, πονάω πολύ και δεν μπορώ να προσευχηθώ.
Δεν λέω, όταν έχεις δυό χιτώνες να δώσεις τον ένα. Αυτό είναι ασυνήθιστο και δύσκολο για τους πολλούς. Αλλά, αν θέλεις να λέγεσαι χριστιανός και κατέχεις όλα τα αγαθά του Θεού, γιατί ιδρώνεις και αγωνιάς για το παραπάνω και δεν κάνεις ελεημοσύνες και καλά έργα; Να ξέρεις, ότι θεμελιώνει στην άμμο, όποιος έχει πολλά χρήματα και τα διαχειρίζεται εγωιστικά, αδιαφορώντας για τη φτώχεια και τη δυστυχία των συνανθρώπων του.
Είδες ποτέ σάβανο με τσέπες; Όλα εδώ μένουν. Μόνο οι αγαθοεργίες πηγαίνουν στον ουρανό. Ξέρεις γιατί γίνονται οι πόλεμοι; Για το χρήμα…
…Γιατί οι πλούσιοι δεν μπορούν να βάλουν χαλινάρι στη λαιμαργία τους και οι φτωχοί δεν εύχονται να αποκτήσουν τα αναγκαία, αλλά ζηλεύουν τα πλούτη και τη δόξα των πλουσίων.
Οι τσέπες σας πρέπει να είναι ανοιχτές, ώστε να φεύγουν τα χρήματα για φιλανθρωπίες. Είναι σκάνδαλο να υπάρχουν τσέπες γεμάτες λεφτά και να είναι ραμμένες.
Τάσου Μιχαλά, «Τέσσερις ώρες με τον π. Παΐσιο»
Ο Δόλος
ΓΕΝΙΚΑ:
Δόλος είναι η βούληση κάποιου να πράξει ή να συντελέσει με τις πράξεις του ή με οιονδήποτε άλλο τρόπο στην παραγωγή παράνομου αποτελέσματος. Ακόμη δόλος είναι η επίγνωση κάποιου ότι οι πράξεις του, ενδεχομένως, να επιφέρουν παράνομο αποτέλεσμα. Συχνά σε διάφορες υποθέσεις των Δικαστηρίων στόχος των κατηγόρων είναι η απόδειξη και ο καταλογισμός δόλου σε μια πράξη του κατηγορημένου, ώστε να επιτευχθεί η καταδίκη του. Όμως, και εκτός νομολογίας, δόλος είναι ο συνειδητά επιλεγμένος τρόπος ή μέσον εξαπάτησης κάποιου. Ο σχεδιασμός μιας δόλιας πράξης λέγεται δολοπλοκία ή και μηχανορραφία και ο ενεργών είναι δολοπλόκος.
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΟΦΙΑ:
Ο Περίανδρος ο Κορίνθιος με το απλό του επίγραμμα: “Δόλον φοβού”, θυμίζει σε όλους μας ότι πρέπει να φοβόμαστε το δόλο των άλλων και να αποφεύγουμε τους δόλιους ανθρώπους. Ο Βολταίρος υπαινίσσεται την ύπαρξη καχυποψίας πίσω από τη δολιότητα λέγοντας: “Η υποψία οδηγεί προς την δολιότητα”.
Αντιθέτως, ο Ρενάν τονίζει: “Η πανουργία και η δολιότητα είναι τέκνα της ανικανότητας”, πρεσβεύοντας ότι οι ικανοί δεν χρειάζεται να “οπλιστούν” μεδολιότητα. Ο Β. Φραγκλίνος ισχυρίζεται, χαριτολογώντας, πως: “Αν οι δόλιοι ήξεραν τα πλεονεκτήματα της αρετής, θα γίνονταν όλοι ενάρετοι από δολιότητα”!!
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΔΟΛΙΟΤΗΤΑΣ:
Συχνά οι δόλιοι άνθρωποι επιτυγχάνουν το σκοπό τους, διότι παρουσιάζουν μια επιφανειακή επίπλαστη ειλικρίνεια, συχνά μέχρις αφελείας, κερδίζοντάς έτσι την εμπιστοσύνη του υποψήφιου θύματός τους. Έτσι, η δολιότητα για να “καρποφορήσει” χρειάζεται, συν των άλλων ιδιοτήτων του έχοντος αυτήν, και την πονηριά που θα οδηγήσει στην εξαπάτηση. Ακόμη ο δόλιος πρέπει να βασίζει το λόγο και τις πράξεις του πάνω σε ψεύδη τα οποία πρέπει να τα “στολίζει” με απατηλό τρόπο. Συμπερασματικά, απάτη, πονηριά και ψέμα είνα τα όπλα του δόλιου και τα εχέγγυα της παραπλάνησης του άλλου. Βέβαια υπάρχουν και δόλιοι άνθρωποι που με απλοϊκό τρόπο επεξεργάζονται τα σχέδιά τους και, με τη χαρακτηριστική “χωριατιά” τους, γίνονται αντιληπτοί και εύκολα, όχι μόνο
αντιμετωπίζονται, αλλά και γίνονται αντικείμενα περιπαίγματος από τους άλλους. Αυτοί ονομάζονται από το λαό με τη χαρακτηριστική οξύμωρης σημασίας λέξη “κουτοπόνηροι”.
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ:
Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη [α΄ 44-52] περιγράφεται η γνωριμία του Χριστού με τους μαθητές Του Φίλιππο και Ναθαναήλ, αλλά ουσιαστικά εκφράζεται μέσα από το χωρίο αυτό το νόημα και η εμπειρία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, δηλαδή η εμπειρία της “εν Χριστώ ζωής”. Κάποια ημέρα ο Κύριος, βρίσκει τον Φίλιππο από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και του λέει: “Ακολούθησέ με”. Ο Φίλιππος, γοητευμένος από την πρώτη αυτή επικοινωνία του με τον Κύριο, δεν μπορεί να κρατήσει τη χαρά της εμπειρίας του αυτής μόνο για τον εαυτό του. Τρέχει λοιπόν στο φίλο Ναθαναήλ και του λέει με ενθουσιασμό: “Βρήκαμε Εκείνον για τον Οποίον έγραψε ο Μωυσής και προανήγγειλαν οι προφήτες”. Αλλά εκείνος απορεί: “Είναι δυνατόν από το κακόφημο αυτό χωριό να βγει κάτι καλό;” Και ο Φίλιππος του απαντά: “Έλα και, όταν Τον δεις, θα πεισθείς”! Ο Φίλιππος είδε το ακτινοβόλο πρόσωπο του Κυρίου, και καθώς Τον άκουγε να του μιλά, κατανοούσε ότι ποτέ άλλοτε δεν του είχε μιλήσει κανείς με τόση σοφία. Η φωνή του Κυρίου θέρμαινε το εσωτερικό του και δημιουργούσε μέσα στην ψυχή του μια συγκίνηση μοναδική, μια αγάπη πρωτόγνωρη, μια πίστη δυνατή. Γι’ αυτό και αμέσως μόλις φλογίσθηκε η καρδιά του από την αγάπη προς τον Κύριο, θέλησε αυτή την εμπειρία να τη μεταλαμπαδεύσει στον φίλο του. Έτσι συμβαίνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Όσοι πιστοί έχουν αποκτήσει πείρα της χάριτος και της γλυκύτητος του Ιησού, όπως τη νιώθουν μέσα στα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, δεν μπορούν να αγαπήσουν τίποτε άλλο περισσότερο από τον Ιησού Χριστό. Αλλά ας μην πλατειάσουμε ξεφεύγοντας από το θέμα μας, το δόλο. Καθώς λοιπόν είδε ο Κύριος τον Ναθαναήλ να έρχεται προς Αυτόν, λέει: “ίδε αληθώς Ισραηλίτης εν ω δόλος ουκ έστι.” (στ. 48) Για τον ίδιο τον Κύριο, λοιπόν, μεγάλη η αρετή της α-δολότητος. Γι' αυτό και επαινεί το Ναθαναήλ. Από το στιγμιότυπο αυτό της κλήσης στο αποστολικό αξίωμα του Ναθαναήλ, αντιλαμβανόμαστε πως η απουσία δόλου από την ψυχή του, αποτέλεσε το υπόστρωμα της αγαθής του προαίρεσης που τον έκανε να δεχθεί αμέσως τον Κύριο ως τον αναμενόμενο Μεσία. Γι' αυτό και ο νεόφυτος Απόστολος αναφωνεί: “Διδάσκαλε, πράγματι, εσύ είσαι ο Υιός του Θεού, ο βασιλιάς του Ισραήλ που περιμέναμε”!
Στο εκκλησιαστικό-αποστολικό σωζόμενο έργο του 1ου αιώνος διαβάζουμε: “Η δε του ϑανάτου οδός εστιν αύτη· πρώτον πάντων πονηρά εστι και κατάρας μεστή· ϕόνοι, μοιχείαι, επιϑυμίαι, πορνείαι, κλοπαί, ειδωλολατρίαι, μαγείαι, ϕαρμακίαι, αρπαγαί, ψευδομαρτυρίαι, υποκρίσεις, διπλοκαρδία, δόλος, υπερηϕανία, κακία, αυϑάδεια, πλεονεξία, αισχρολογία, ζηλοτυπία, ϑρασύτης, ύψος, αλαζονεία, αφοβία [Διδαχή των Αποστόλων, 5.1]. Μέσα, δηλαδή, στον κατάλογο των παθών που οδηγούν στην “οδό του θανάτου”, δίπλα στην αλαζονεία, τη μαγεία, την πορνεία, και άλλα, είναι και ο δόλος. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν και μ' αυτό το κείμενο τη μεγάλη σημασία που έχειη αποφυγή του πάθους του δόλου.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ:
Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος γράφει σχετικά, καλώντας τον άνθρωπο σε πνευματική νήψη: “Πονηρός δε εστιν ο του πονηρού σπορέως(του διαβόλου) τον κόκκον υποδεξάμενος εν τη καρδία αυτού και καρποφορών ακάνθας και τριβόλους της αμαρτίας τω διαβόλω, τα του αιωνίου πυρός υπεκκαύματα, άτινά εστι φθόνος, μίσος, μνησικακία, ζήλος, εριθεία, οίησις, κενοδοξία, υπερηφανία, δόλος, περιεργία, διαβολή και είτι διά σαρκός πάθος απόπτυστον καθ᾿ ηδονήν εκτελείται και κοινοί τον εντός ημών άνθρωπον κατά την του Κυρίου φωνήν.” (Άπαντα 189). Αυτός, δηλαδή, ο πονηρός άνθρωπος, που αποδέχεται το σπόρο του διαβόλου και τον αφήνει να καρποφορήσει στην καρδιά του πνευματικά αγκάθια και τριβόλια της αμαρτίας, που είναι μεταξύ άλλων και ο δόλος, αποξενώνεται από τον Κύριο, εμποδίζοντας με τους “καρπούς” της αμαρτίας να φτάσει η φωνή Του στον εσωτερικό άνθρωπο, οδηγώντας έτσι τον εμπαθή στον πνευματικό θάνατο. Αλήθεια, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν κυριαρχούσε η απλότητα στη ζωή μας και οι σχέσεις μεταξύ των συνανθρώπων κυριαρχούνταν από την ειλικρίνει και όχι το δόλο!
του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου,
δασκάλου –συγγραφέα
Οἱ ἀνέσεις γεννοῦν λογισμούς ἀκολασίας
Γι' αὐτό, παρακαλῶ, ἄς γίνουμε καί ἐμεῖς μιμητές αὐτῶν (τῶν Ἁγίων), ζηλεύοντας τίς ἀρετές τους, δηλαδή τήν ἀγάπη στόν Θεό καί τόν πλησίον μας, τήν ταπεινοφροσύνη, τήν πραότητα, τήν ἐγκράτεια, τήν ὑπομονή, τήν προσευχή, τήν ἀκτημοσύνη, τήν ἀκακία, τήν ἀοργησία, τήν ἀμνησικακία, τήν ἀμεριμνησία, τήν ἔλλειψη ὀκνηρίας στίς προσευχές καί σέ κάθε καλό ἔργο, τήν προθυμία τους σέ κάθε κίνδυνο καί περιασμό, τήν ἐπιείκειά τους, τή συμπόνια τους, τήν εὐσπλαχνία τους ὥστε διά μέσου ὄλων αὐτῶν τῶν καλῶν ἔργων νά ἀπολαύσουμε μαζί μ' αὐτούς καί τά αἰώνια ἀγαθά.
Ναί, ἀγαπητοί· ναί, πατέρες καί ἀδελφοί, ἄς μήν ἀμελήσουμε ἄς φροντίσουμε νά ἐλευθερώσουμε τούς ἑαυτούς μας από τά δεσμά τοῦ κόσμου και νά στεφανωθοῦμε ἀπό τόν Σωτήρα μαζί μέ τούς Ἁγίους πού ἀγωνίσθηκαν καλά καί μαζί μ' ἀυτούς πού τώρα ἀγωνίζονται. Ἄς ἀπαρνηθοῦμε λοιπόν ὅλα τά σαρκικά φρονήματα, διότι μᾶς κάνουν ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ· διότι το σαρκικό φρόνημα, λέει, εἶναι ἐχθρικό πρός τόν Θεό· ἐπειδή δέν ὑποτάσσεται στό νόμο τοῦ Θοεῦ (Ρωμ. 8, 7).
Ἄς μισήσουμε τή φιλία μέ τόν κόσμο, διότι καί αὐτή μᾶς κάνει ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος θελήσει, λέει, νά εἶναι φίλος τοῦ κόσμου, γίνεται ἐχθρός τοῦ Θεοῦ (Ἰάκ. 4,4). Ἄς ρίξουμε μακριά μας τό βάρος τοῦ κόσμου καί ἄς σηκώνουμε τό σταυρό μας καί ἄς ἀκολουθήσουμε τό σταυρό τοῦ Κυρίου. Ἄς μήν ξεστρατίσουμε ἀπό αὐτό τόν καλό δρόμο, στά δεξιά ἤ στά ἀριστερά. Διότι ὁ δρόμος εἶναι ὀ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πού λέει· "Ἐγώ εἶμαι ὁ δρόμος καί ἠ ἀλήθεια καί ἡ ζωή" (Ἰωά. 14, 6).
Ἄς βαδίσουμε λοιπόν αὐτό τόν στενό καί γεμάτο θλίψεις δρόμο, γιά νά ἀπολαύσουμε τήν αἰώνια ζωή, πού εἶναι ὁ Χριστός. Διότι ὅλοι οἱ δίκαιοι πέρασαν ἀπό αὐτό τό δρόμο. Γι' αὐτό καί ὁ Προφήτης λεέι· "Εἶναι πολλές οἱ θλίψεις τῶν δικαίων".
Ἄν λοιπόν οἱ Ἅγιοι κληρονομοῦν τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν διά μέσου πολλῶν θλίψεων, ἐμεῖς περιμένουμε νά τήν ἀπολαύσουμε, ἐνῶ εἴμαστε φορτωμένοι μέ ἁμαρτίες καί μέ ἀνέσεις καί μέ τρυφή καί μέ φορτίο κοσμικῶν πραγματών; Ἀλλά πῶς εἶναι δυνατό; Διότι, ὅπως κάποιος πού βαδίζει μέσα σέ πολύ στενό καί ἀπόκρημνο δόρμο, σηκώνοντας κάποιο φορτίο, δέν μπορεῖ νά τόν διαβεῖ, διότι ἐμποδίζεται ἀπό τή στενωσιά, ἔτσι ἀκριβῶς καί αὐτός πού φορτώθηκε μέ τά κοσμικά πράγματα δυσκολεύεται νά φθάσει στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν...
...Ὁ Φαραώ ἦταν βασιλιάς, καί εἶχε χρυσή ἅμαξα καί χρυσοστόλιστο θρόνο, καί φοροῦσει στεφάνι, καί ὅμως καταποντίζονταν στήν Ἐρυθρά θάλασσα. Ἀπεναντίας ὀ ἀκτήμονας Μωυσῆς εἶχε μαζί του μόνο μιά ράβδο στή χλοερή πεδιάδα, καί μ' αὐτή ὁδήγησε τό λαό, καί ἔβγαλε νερό ἀπό τήν πέτρα, καί κατέβασε γι' αὐτούς μάννα ἀπό τόν οὐρανό (Έξ. 14, 16).
Ἀπό τόν Δ΄ τόμο τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου,
ἔκδοσις "ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ"
σέ μετάφραση Κων/νου Γ. Φραντζολᾶ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)