«Όπου εύρω σε, εκεί και κρινώ σε»

«Όπου εύρω σε, εκεί και κρινώ σε». Να η αξία της στιγμής, σε εύρεν εν μετανοία; Σε έφθασεν εν εξομολογήσει; Σε επρόφθασε με το « ήμαρτον, Πάτερ, εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου»; ( Λουκ. 15,18 ). Σε προσήγγισεν με το δάκρυ της γνησίας μετανοίας και αυτομεμψίας; Ιδού εις μίαν στιγμήν χρόνου σε κρίνει ο Θεός καθώς ελάλησεν, « πιστός ο Κύριος εν τοις λόγοις Αυτού» ( Ψαλμ. 144.13 ).

Εάν εις το ανάπαλιν σε εύρη, ω άνθρωπε, τότε θα ανοιχθούν τα μάτια της ψυχής και θα ίδης τι εζημιώθης, αλλά τι το όφελος! Άμα κρίνη ο Θεός τον άνθρωπον, τότε περιττή η μετάνοια. Όταν τελειώση η πανήγυρις, περιττά τα πολλά λόγια, το παν ετελείωσε!

Ω, τι μέγα μυστήριον τούτο! Ω Θεέ μου, γλυκέ μου Ιησού, άνοιξόν μοι τα όμματα της ψυχής μου, ίνα ίδω καθαρώτατα τούτο το μέγα μυστήριον της αιωνίου σωτηρίας μου, ίνα ετοιμάσω εφόδια δια της χάριτός Σου βοηθούμενος, ίνα μη εν τω τέλει του βίου μου μεταμεληθώ χωρίς όφελος.

Ως βλέπεις, τίποτε απολύτως δεν κάμνω, αλλά όλος λελέπρωμαι από πάθη, δώρησέ μου δάκρυα και μετάνοιαν ολόκληρον, προτού να έλθη η εσχάτη ώρα, καθ’ ην θα ακούσω την φωνήν Σου: « Ετοίμασον τα περί του οίκου σου, αποθνήσκεις και ου ζήσεις».

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

Πατρικαι Νουθεσίαι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄

Περί Αμαρτίας, Μετανοίας, Πένθους και Δακρύων.

elderephraimarizona.blogspot.ca

S.O.S. : Λάθος συνταγή!

∆έν ὑπάρχει φοβερότερη πράξη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἁµαρτία, ἀλλά καί δέν ὑπάρχει φοβερότερη ἀντιµετώπισή της, ἀπό τήν ἀπόγνωση. Κάθε ἁµαρτία, εἶναι προσβολή τοῦ Θεοῦ καί ἀλλοτρίωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἁµαρτία εἶναι ἀρρώστια τῆς ψυχῆς. Καί τήν ἀρρώστια δέν τήν ἀντιµετωπίζεις µέ φαρµάκι(δηλητήριο), ἀλλά µέ φάρµακα. Πρῶτα γίνεται ἡ διάγνωση κι ὕστερα ἀκολουθεῖ ἡ θεραπεία.

Λάθος Συνταγή, σηµαίνει S.O.S.! Βοήθεια! Κίνδυνος, θάνατος! Κι αὐτό τό S.O.S. στήν πνευµατική ζωή δέν εἶναι ἄλλο, ἀπ' τήν ἀπόγνωση, τήν ἀπελπισία. 

Ἄς ἀκούσουµε πρῶτα τόν µέγα καί ἱερό Χρυσόστοµο τί λέει γιά τή πτώση στήν ἁµαρτία καί τήν ἀντιµετώπισή της: "Αἰσχύνου µέν ἐπί τοῖς ἁµαρτήµασι, µή ἀπογίνωσκε δέ". Ἀσφαλῶς θά πρέπει νά ντρέπεσαι γιά ὁποιαδήποτε ἁµαρτία κι ἄν κάνεις, ὡστόσο, νά µή ἀπογοητεύεσαι, οὔτε νά ἀπελπίζεσαι. Καί ἀπευθυνόµενος στό ἀκροατήριό του, συµβουλεύει καί λέγει: "Μή ἀπογινώσκωµεν ἐν τοῖς ἁµαρτήµασι, µηδέ ἀπαγορεύωµεν". ∆ηλαδή,µετά τήν ἁµαρτία, νά µή µᾶς καταλαµβάνει ἡ ἀπόγνωση καί ἡ ἀπελπισία, οὔτε νά ἀποκάµνουµε καί νά στενοχωριόµαστε ὑπερβολικά. Καί γιατί; ∆ιότι ὁ Θεός εἶναι οἰκτίρµων καί φιλάνθρωπος "καί τούς ἁµαρτωλούς ἐλεῶν". Ἡ ἀγάπη Του εἶναι ἄπειρη καί ἀνεξιχνίαστη. "Μή ἀνάσχη ἀριστεύειν ἐν κολοιοῖς, ἀετός εἶναι δυνάµενος" (Γρηγόριος Θεολόγος). Μή ἀνέχεσαι νά βρίσκεσαι ἀνάµεσα στά κοράκια, τή στιγµή πού µπορεῖς νά πετάξεις σάν ἀετός. Ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ Γρηγορίου, γιά νά δώσει θάρρος σ' ὅσους πέφτουν στή µελαγχολία καί τήν ἀπόγνωση, λόγῳ τῆς ἁµαρτίας. Θά προσθέσει δέ καί τίς ἑξῆς παραινέσεις: "Ἐλπίζειν ἐπί τό βέλτιον", καί "ἔτι µικρόν καί νενικήκαµεν". Μέ τήν ἐλπίδα στίς καρδιές µας γιά ἕνα καλύτερο "αὔριο", καί νά 'στε βέβαιοι πώς, πολύ σύντοµα θά 'µαστε ὅλοι νικητές.

Ὑπέροχα τά σαλπίσµατα τῶν ἁγίων Πατέρων καί "θεηγόρων ὁπλιτῶν". Ἀλλά κι αὐτοί, Πνευµατοφώτιστοι, µίλησαν κι ἔγραψαν, σύµφωνα µέ τίς θεόπνευστες Γραφές. Ποιό θεόπνευστο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς ∆ιαθήκης νά µελετήσεις καί νά µή ἀκροαστεῖς τή φωνή τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ νά σέ προσκαλεῖ σέ Μετάνοια καί σέ Μέγα Γεῦµα καί σέ Νυµφῶνα καί σέ Γάµους καί σέ Παράδεισο καί σέ Αἰώνια Ζωή, ἀρκεῖ νά διώξεις ἀπ' τήν καρδιά σου τήν ἀπόγνωση, τήν ἀπελπισία καί τόν ἀγνωστικισµό. Μή ξεχνᾶς πώς ὁ ληστὴς µ᾽ ἕνα "Μνήσθητί µου, Κύριε", µπῆκε στόν Παράδεισο.

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ορθόδοξος Τύπος 22/5/2015

http://makkavaios.blogspot.gr/

Οι κόποι της μετάνοιας, η ουράνια αναγέννηση με την έλευση του Παρακλήτου

Ἡ ἔμπρακτη ἁμαρτία καὶ οἱ συνοδοὶ ἐμπαθεῖς λογισμοὶ μαρτυροῦν τὴν ἀνάγκη τῆς καθάρσεως. Ἡ ἐξάλειψη τῶν ἐμπαθῶν λογισμῶν καὶ ἡ κοινωνία τῶν λόγων τῶν ἀρετῶν ἀποτελοῦν ἔνδειξη κοινωνίας τῆς φωτιστικῆς Δωρεᾶς. Ὁ φωτισμένος λόγος εἰσάγει τὴν ψυχὴ στὴν ὑπὲρ λόγον σιγή, ὅπου ἡ ἴδια καθορᾶται “καθ’ ἑαυτήν” στὴν κατάσταση τοῦ κατ’ εἰκόνα, στὸν «γνόφο τῆς ἀπεκδύσεως». Ἐκεῖ εἶναι δυνατὸν νὰ ὁραθεῖ καὶ τὸ κτιστὸ φῶς τῆς ψυχῆς.

Ἡ ἱεραρχημένη τελείωση τῆς ψυχῆς, καὶ τὰ τρία γνωστὰ στάδια σὲ σχέση μὲ τοὺς λογισμοὺς τῆς ψυχῆς, διαγράφονται μὲ συνοπτικότατο τρόπο στὸν ἁγιοπνευματικὸ λόγο ἑνὸς συγχρόνου Γέροντος (Παΐσιου): «Στὴν ἀρχὴ τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὁ ἀγωνιζόμενος διώχνει τοὺς κακοὺς λογισμοὺς μὲ τὴν πνευματικὴ μελέτη, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ τὴν φιλότιμη ἄσκηση (κάθαρση). Κατόπιν ἔρχονται πλέον ὅλο καὶ πιὸ καλοὶ λογισμοὶ (φωτισμός). Ἀργότερα σταματᾶνε καὶ οἱ καλοὶ λογισμοὶ καὶ νιώθει ἕνα ἄδειασμα (γνόφος ἀπεκδύσεως). Τότε ἔρχεται ὁ θεῖος φωτισμὸς στὸν ἄνθρωπο», δηλαδὴ ἡ τελείωση τοῦ ἐνυπόστατου φωτὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πορευόμενοι μὲ σπουδὴ καὶ πνευματικὴ ἐπιμέλεια στὶς ἀτραποὺς τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, κατακτοῦμε μὲ τὴν ὑπομονὴ τὴν “ἑβδοματικὴ" κάθαρση καὶ τὴν εἴσοδό μας στὴν ἐν Πνεύματι ἐλευθερία… Ἡ ἑβδοματικὴ κάθαρση, ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ βαθειὰ μετάνοια, ἀπαλλάσσει ἀπὸ κάθε ἁμαρτία· «διότι ὅπου καταβληθοῦν οἱ κόποι τῆς μετάνοιας, μὲ κακοπάθεια καὶ θέρμη ψυχῆς, καὶ ὅπου τρέξουν οἱ ποταμοὶ τῶν δακρύων ἀπὸ τὴν κατάνυξη, ἐκεῖ ὅλα τὰ ὀχυρὰ πέφτουν καὶ κάθε πυρκαϊὰ παθῶν σβήνει, καὶ συντελεῖται οὐράνια ἀναγέννηση μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Παρακλήτου». Στὴν ψυχὴ αὐτὴ κατέρχεται πλέον ὁ Θεὸς «μὲ ἀνείπωτη χαρὰ καὶ φῶς» καί, καθήμενος σὰν σὲ ὑψηλὸ θρόνο στὸν νοῦ της, «δίνει εἰρήνη στὶς δυνάμεις της λέγοντας: εἰρήνη ὑμῖν ἀπὸ τῶν πολεμίων παθῶν».

Ἡ ἔλευση τῆς Χάριτος τοῦ Παρακλήτου συνιστᾶ μετοχὴ στὴν ζωὴ τοῦ καινοῦ αἰῶνος τῆς Ἀναστάσεως. Στὴν νοητὴ αὐτὴ χώρα τῆς ψυχῆς, ὁ ἥλιος ποῦ λάμπει εἶναι τὸ Φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ ἀέρας ποὺ ἀναπνέεται τὸ παράκλητον καὶ πανάγιον Πνεῦμα καὶ ἡ ζωὴ καὶ ἡ χαρὰ καὶ ἡ εὐφροσύνη εἶναι ὁ Χριστός, τὸ Φῶς ἐκ τοῦ Φωτὸς τοῦ Πατρός. Ἐνδεδυμένος πλέον ὁ πιστὸς τὸν οὐράνιο κόσμο τῶν ἀρετῶν ἀναβοᾶ: «ἀγαλιάσθω ἡ ψυχή μου ἐπὶ τῷ Κυρίω, ἐνέδυσε γάρ με ἱμάτιον σωτηρίου καὶ χιτῶνα εὐφροσύνης, ὡς νύμφην κατεκόσμησέν με κόσμῳ». Τότε,«ὃν τρόπον εὐφρανθήσεται νυμφίος ἐπὶ νύμφῃ, οὕτως εὐφρανθήσεται Κύριος»μὲ τὴν ψυχὴ ἡ ὁποία «ὡς λαμπὰς καυθήσεται» γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀκτινοβολώντας «ὡς φῶς τὴν δικαιοσύνην του».

Χρυσοστόμου μοναχοῦ Διονυσιάσου, 

Θεὸς Λόγος καὶ ἀνθρώπινος λόγος, 

Οἱ ἐνέργειες τῆς ψυχῆς στὴν πατερικὴ ἀνθρωπολογία, 

Ἅγιος Ὄρος 1998, σελ. 284-285.

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ὑποθῆκες ζωῆς

Μια μέρα εἶχε πάει στό ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πού βρίσκεται στήν περιοχή τῶν Χαλκουργείων. Ἐκεῖ τόν πλησίασε ἕνα παιδί, που ξεχώριζε γιά τήν ἀρετή του κι ἔτρεχε ἀκούραστα στίς ἀκολουθίες τῆς ἐκκλησίας. Τόν ἔλεγαν Νεόφυτο, κι ἦταν γιός ἑνός ἀπ’ τούς ὀνομαστούς ἄρχοντες.

-Πάτερ, τόν ρώτησε, τί νά κάνω γιά νά κερδίσω τή σωτηρία;

Ὁ γέροντας τόν κοίταξε μέ συμπάθεια καί τοῦ εἶπε:

-Πῶς ἐσύ, ἕνα ἁγνό παιδί, ζητᾶς συμβουλή ἑνός γέρου, πού σάπισε μέσα στήν ἁμαρτία;

-Ἡ Γραφή, πάτερ, λέει: «Ἐπερώτησον τόν πατέρα σου, καὶ ἀναγγελεῖ σοι, τοὺς πρεσβυτέρους σου, καὶ ἐροῦσί σοι»140. Γι’ αὐτό λοιπόν ζητάω ν’ ἀκούσω κι ἐγώ ἕνα καλό λόγο ἀπὸ σένα, καί μήν περιφρονήσεις τήν ἀναξιότητά μου.

Συγκαταβαίνοντας τότε ὁ ὅσιος, τόν ρώτησε:

-Γιά πές μου πρῶτα-πρῶτα, τί σκέφτεσαι; Νά γίνεις μοναχός ἤ νά ζήσεις θεάρεστα μέσα στόν κόσμο;

-Τώρα σκέφτομαι νά ζήσω στόν κόσμο, πάτερ...ἔ, καί ἀργότερα.... ὅ,τι θέλει ὁ Θεός.

-Ἄν θέλεις νά κατοικήσεις ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, τοῦτα πρέπει νά φυλάξεις. Κανένα νά μήν κατηγορεῖς, νά μήν περιγελᾶς, νά μήν πικραίνεις. Νά μήν ὀργίζεσαι. Μή σκεφτεῖς ποτέ πώς ἔχεις κάποια ἀρετή. Φυλάξου νά μή λές, ‟ὁ τάδε ζεῖ καλά, ὁ δεῖνα ζεῖ ἄσωτα’’, γιατί αὐτό ἀκριβῶς σημαίνει τό «μὴ κρίνετε»141. Ὅλους νά τούς βλέπεις μέ τό ἴδιο μάτι, μέ τήν ἴδια διάθεση, μέ τήν ἴδια σκέψη, μέ ἁπλή καρδιά. Ὅλους νά τούς δέχεσαι σάν τό Χριστό. Μήν ἀνοίξεις τ’ αὐτιά σου σέ ἄνθρωπο πού κατακρίνει, οὔτε, πολύ περισσότερο, νά εὐχαριστιέσαι μ’ αὐτά πού λέει. Ἐσύ νά κρατᾶς τό στόμα σου κλειστό. Λίγο νά μιλᾶς καί πολύ νά προσεύχεσαι. Μά οὔτε κι αὐτόν πού κατακρίνει ἤ κάνει ὁποιαδήποτε ἄλλη ἁμαρτία νά καταδικάσεις μέ τό λογισμό σου. Τά δικά σου σφάλματα νά βλέπεις πάντα καί τόν ἑαυτό σου μόνο νά καταδικάζεις καί νά ἐξουθενώνεις. Νά, ἔτσι θά κερδίσεις τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

-Ὅσα μοῦ εἶπες, πάτερ, εἶναι γιά τούς φτασμένους ἀγωνιστές, παρατήρησε μέ κάποια θλίψη τό παιδί. Πότε θά φτάσω κι ἐγώ, ὁ ταλαίπωρος, σέ τέτοια μέτρα, γιά νά εὐαρεστήσω τό Θεό;

-Μήν ἀπελπίζεσαι, παιδί μου, τόν παρηγόρησε ὁ ὅσιος. Ἀπό τά νιάτα δέν ζητάει ὁ Θεός παρά ταπείνωση κι ἁγνεία. Αὐτά φτάνουν. Κι ἐσύ λοιπόν, μαζί μέ τήν ἁγνότητά σου, ν’ ἀγωνίζεσαι καί γιά τήν ταπείνωση: Νά εἶσαι γλυκύς καί καλοσυνάτος μέ κάθε ἄνθρωπο, πράος, εἰρηνικός, σπλαχνικός. Νά θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου χειρότερο ἀπ’ ὅλους καί νά τόν βάζεις κάτω ἀπ’ ὅλους. Ἔτσι θά εἶσαι πραγματικά κοντά στό Θεό. Ἀγωνίσου ἀκόμα νά μή φαντάζεσαι ὅτι ἔφτασες στήν ἀρετή τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο ἅγιο, ἀλλά συνεχῶς νά λές στόν ἑαυτό σου:‟Ξέρεις, ψυχή μου, ὅτι ξεπεράσαμε καί τούς δαίμονες στίς ἁμαρτίες; Καί ὅτι δέν κάναμε οὔτε μιά τόσα δά καλή πράξη; Ἀλίμονό μας, δύστυχη! Τί θ’ ἀπολογηθοῦμε τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως;’’....

Ἐδῶ ὁ ὅσιος ἔκανε μιά μικρή παύση καί ὕστερα συνέχισε:

-Καί τήν προσευχή σου, παιδί μου, νά τήν ἔχεις σάν τοῦ χειρότερου ἁμαρτωλοῦ. Γιατί ἁμαρτάνουμε βαριά ὅταν νομίζουμε πώς ἡ προσευχή μας εἶναι ἅγια καί καθαρή. Ἀκόμα κι ἄν κάνει κανείς σημεῖα καί τέρατα πρέπει νά θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ἀναπολόγητο, γιατί, ὅταν προσεύχεται, δίχως ἄλλο ἁμαρτάνει μέ τίς ἐσωτερικές αἰσθήσεις, μέ τίς κινήσεις τῆς καρδιᾶς καί μέ τούς ἄτοπους λογισμούς. Συχνά τό στόμα μιλάει στό Θεό καί ὁ νοῦς τρέχει ἀλλοῦ. Νά γιατί πρέπει πάντα νά θεωρεῖς τόν ἑαυτό οσυ ἁμαρτωλό καί νά λές μέ ταπείνωση στόν Κύριο: «Ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με καὶ ἀπὸ ἀλλοτρίων φεῖσαι τοῦ δούλου σου»142.... Πρόσεξε ὅμως, παιδί μου, κάτι ἄλλο: Ποτέ νά μήν εὐχαριστιέσαι μέ τά καλά σου ἔργα οὔτε νά ὑπολογίζεις σ’ αὐτά, γιατί δέν ξέρεις ἄν εἶναι εὐάρεστα ἤ ὄχι στό Θεό. Γι’ αὐτό καλύτερα νά στηρίζεσαι στή δύναμη καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου, θεωρώντας τόν ἑαυτό σου χῶμα. Ἄχ! Πόσες ἁμαρτίες κάνουμε καί δέν τίς ξέρουμε! .... Λοιπόν, μέ τόν ἑαυτό σου νά τά βάζεις, ἀκόμα κι ὅταν βλέπεις κάποιον ἄλλο ν’ ἁμαρτάνει! Κι ἄν κανείς σέ βρίσει, σέ κατακρίνει ἤ σέ κοροϊδέψει, ὄχι μόνο νά μήν ἀντιδράσεις, ἀλλά νά προσθέσεις κι ἐσύ περισσότερες βρισιές καί κατηγορίες ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ σου!.. Νά, τοῦτα ὅλα ἄν ἐφαρμόσεις, ἔφτασες στήν τελειότητα!

-Πάτερ, ρώτησε τώρα ὁ Νεόφυτος, πῶς μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά νικάει κάθε πειρασμό τοῦ πονηροῦ;

-Ὅλοι οἱ πειρασμοί ἀντιμετωπίζονται μέ τή σιωπή καί τήν ταπείνωση. Τί μεγάλη ἀρετή ἡ σιωπή! Ἀλλά καί ἡ ταπείνωση; Ὅλα τά ἔργα τοῦ ταπεινοῦ εἶναι ἀρεστά στό Θεό καί θαυμαστά στούς ἀγγέλους Του, φρικτά ὅμως καί φοβερά στούς δαίμονες. Γίνε λοιπόν πολύ ταπεινός, καί τό Ἅγιο Πνεῦμα θά κατοικήσει μέσα σου καί θά νεκρώσει κάθε βιοτική μέριμνα. Τό νοῦ σου, παιδί μου, γιατί φοβᾶμαι πώς οἱ μέριμνες εἶναι πού σ’ ἐμποδίζουν πιό πολύ ἀπό τά ἔργα τοῦ Θεοῦ καί σέ παρασύρουν σ’ ἀνώφελα πράγματα. Σέ τί θά μᾶς ὠφελήσουν αὐτά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Σέ τίποτα! Καί μήπως μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος τή ζωή αὐτή γιά νά τήν σπαταλήσουμε μέ μάταιες φροντίδες; Ὄχι, βέβαια! Δῶσε λοιπόν ὁλόκληρο τόν ἑαυτό σου στό Θεό. Φρόντισε ἐσύ γιά τήν ψυχή σου, κι Ἐκεῖνος θά φροντίσει γιά τίς ὑλικές σου ἀνάγκες. «Τίς ἐξ ἡμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα;»143 Πές ὅτι συνάξαμε μέσα στίς ἀποθήκες μας ὅλα τά καλά τοῦ κόσμου. Τί κερδίσαμε; Ἔρχεται ξαφνικά ὁ σκληρός ἀπαιτητής, ὁ θάνατος, καί τότε; Τ’ ἀφήνουμε ὅλα ἐδῶ καί πᾶμε νά κατοικήσουμε στόν τάφο! Καί τό μόνο πού θά μᾶς ἔχουν ἐξασφαλίσει θά εἶναι αἰώνια κόλαση!.... Αὐτά σοῦ τά λέει, παιδί μου, ὁ Θεός μέ τό στόμα ἑνός ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου. Κόψε λοιπόν ἀπό δῶ καί πέρα τίς περιττές φροντίδες, καί ζῆσε ὅπως θέλει Ἐκεῖνος.

Οἱ νουθεσίες αὐτές ἔκαναν μεγάλη ἐντύπωση στόν νεαρό Νεόφυτο κι ἔφεραν κατάνυξη στήν καρδιά του. Ἔπεσε στά πόδια τοῦ γέροντα καί τοῦ ἔβαλε μετάνοια, εὐχαριστώντας τον γιά ὅσα τόν δίδαξε. Μά κι ὁ ὅσιος ἔπεσε ταπεινά στά πόδια τοῦ παιδιοῦ καί τό ἀποχαιρέτησε στοργικά.

Ἀπό τότε ὁ Νεόφυτος περνοῦσε τόν περισσότερο καιρό μαζί μέ τόν ὅσιο. Πήγαινε συχνά καί στό κελλί του, ρουφώντας ἀχόρταγα τή θεϊκή διδαχή του, τή γλυκειά σάν τό μέλι. Μ’ αὐτά ἀνατράφηκε καί μεγάλωσε κι ἔγινε ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Καί τόσο ὁσιακά ἔζησε, ὥστε, ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα, παρέδωσε εἰρηνικά τήν ψυχή του στά χέρια Ἐκείνου πού ὑπηρέτησε ἀπό τά παιδικά του χρόνια.

Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος

Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

(σελ.229-233)

Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου

Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004

http://makkavaios.blogspot.gr

Η ευχή μας φέρνει κοντά στον Χριστό

Η ευχή μας φέρνει κοντά στον Χριστό. Κάποτε μου ήρθε (να εξομολογηθεί) ένας μεγαλόσχημος.

Μου είπε: Έχω φθάσει, Αββά σε απόγνωση. Δεν βλέπω καμιά αλλαγή στο καλύτερο. Πως θα βελτιωθώ; Πώς θα πεθάνω για την αμαρτία; Αισθάνομαι την πλήρη αδυναμία μου. Υπάρχει άραγε ελπίδα σωτηρίας;

Βεβαίως υπάρχει. Λέγε όσο πιο πολύ μπορείς την ευχή. Και άφησε τα πάντα στα χέρια του θεού. Και ποια η ωφέλεια από την ευχή όταν δε συμμετέχει ο νους και η καρδιά;

Τεράστια ωφέλεια. Είναι γνωστό ότι η «ευχή» έχει πολλές βαθμίδες: από την απλή προφορά των λέξεων της «ευχής» μέχρι την «ευχή» την θαυματουργική. Μα έστω και στην κατώτατη βαθμίδα να βρισκόμαστε και αυτό για μας είναι ψυχικά πολύ ωφέλιμο και σωτήριο. Από τον άνθρωπο που λέγει την «ευχή» φεύγουν οι δυνάμεις του εχθρού μας. Και ο άνθρωπος αυτός γρήγορα ή αργά οπωσδήποτε θα σωθεί.

Αναστήθηκα! Αναστέναξε ο Μεγαλόσχημος. Από δω και πέρα δεν πρόκειται πια να πέσω σε ακηδία και απόγνωση. Το λέγω λοιπόν και το επαναλαμβάνω: λέτε την «ευχή» .’Έστω και μόνο με το στόμα. Και ο Κύριος δεν θα σας αφήσει.

Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα

http://www.exomologistetokirio.gr

Αν ένας άνθρωπος αμαρτήσει και μετανοήσει, τον συγχωρεί ο Θεός

Κάποιος ρώτησε πάλι τον αββά Ποιμένα:

– Αν ένας άνθρωπος αμαρτήσει και μετανοήσει, τον συγχωρεί ο Θεός; Και ο γέροντας του αποκρίθηκε:

– Ο Θεός έδωσε εντολή στους ανθρώπους αυτό να κάνουν. Δεν θα το κάνει λοιπόν, πολύ περισσότερο ο Ίδιος;

Γιατί πρόσταξε τον Πέτρο να συγχωρεί «έως έβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. 18:22) όσους αμάρτησαν και μετανόησαν.

Άλλος πάλι ρώτησε τον ίδιο γέροντα: Τι είναι μετάνοια για την αμαρτία; Και είπε ο γέροντας:

– Το να μην την ξανακάνεις πια. Γι’ αυτό, άλλωστε, ονομάστηκαν άμωμοι οι δίκαιοι, γιατί έπαψαν ν’ αμαρτάνουν και έγιναν δίκαιοι.

Γεροντικό

Αββά Ποιμήν

 dakriametanoias.blogspot.ca

Όλα γίνονται για ένα λόγο…

Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας.

Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας.

Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκείνοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: «Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται».

Την επόμενη νύχτα οι δύο άγγελοι ήρθαν να ξεκουραστούν σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, οι δύο άγγελοι κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα.

Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και τη γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι. Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.

Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνoς. Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει… «Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται», απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.

«Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως υπήρχε χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μιας και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μη μπορεί να βρει το χρυσό.

Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για τη γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται».

Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Αν έχεις πίστη, θα πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις ότι το κάθε αποτέλεσμα είναι πάντα προς όφελός σου. Μπορεί να μην το ξέρεις παρά μονάχα πολύ αργότερα.

diakonima.gr

Πολλές από τις θλίψεις που μας βρίσκουν, μοιάζουν μ’ αυτό το πετροβόλημα

Ένας μικρούλης έριξε στην άκρη του γιαλού το όμορφο καραβάκι του. Δεν πρόσεξε, όμως, κι έτσι το καραβάκι απομακρύνθηκε, χωρίς να προλάβει να το πιάσει.

Τότε ο πατέρας του πήρε πέτρες και τις πετούσε μπροστά από το καραβάκι. Ο μικρός στην αρχή δεν κατάλαβε κι απόρησε γι αυτό το πετροβόλημα. Αλλά δεν άργησε να εννοήσει. Οι πέτρες έπεφταν πέρα από το καραβάκι, χωρίς να το χτυπούν. Και με τα κυματάκια, που προκαλούσαν , το έφεραν σιγά-σιγά πίσω στην ακρογιαλιά. Κι έτσι ο μικρός με μεγάλη χαρά το πήρε πάλι στην αγκαλιά του.

Πολλές από τις θλίψεις που μας βρίσκουν, μοιάζουν μ’ αυτό το πετροβόλημα.Είναι οι πέτρες που ρίχνει ο Θεός, σαν απομακρυνθούμε από κοντά Του, για να γυρίσουμε σ’ Αυτόν.

http://proskynitis.blogspot.gr

Έτσι θα γίνεις άγιος

Η δικαιολογία δεν είναι γραμμένη στη Γραφή. Οι άγιοι όχι μόνο δεν δικαιολογούνται, αλλά υποφέρουν εκουσίως για τους άλλους.

— Πάτερ, όχι έτσι. Εσύ να διορθώσεις τον εαυτό σου, όχι να περιμένεις τους άλλους. Εσύ να σταθείς από κάτω, να σε πατάν όλοι. Τότες είσαι εντάξει. Ειδάλλως…

Εσύ να αρματωθείς στην υπομονή. Ο δρόμος ο του Σταύρου αυτός είναι.

Θα κάνεις υπομονή στα δικά σου τα πάθη, θα κάνεις και στα δικά μου..

Πηγή: Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους, Α’ έκδοση 2000. 

www.diakonima.gr

Aυτός που αξιώνεται να λάβει το Άγιο Πνεύμα...

Όπως ακριβώς, όταν κάποιος βρίσκεται...

προηγουμένως στο σκοτάδι, ξαφνικά, μόλις δει τον ήλιο, φωτίζονται τα σωματικά του μάτια και βλέπει εκείνα, που πριν δεν τα έβλεπε καθαρά, έτσι και αυτός που αξιώνεται να λάβει το Άγιο Πνεύμα φωτίζεται στην ψυχή και βλέπει πράγματα που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα, τα οποία δεν τα είχε γνωρίσει πριν. 

Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων.

http://trelogiannis.blogspot.gr

Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες

Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες, μ' αυτήν ξεπλύναμε την ψυχή μας από κάθε ρύπο. Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ενώ ήμασταν άνθρωποι, γίναμε άγγελοι, όσοι βέβαια θελήσαμε να μάς βοηθήσει η χάρη Του, χωρίς να αλλάξει η φύση μας, αλλά, κι αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε την ανθρώπινη φύση μας και μ' αυτή επιδείξαμε αγγελική συμπεριφορά.

Τόσο μεγάλη είναι λοιπόν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος! 

Και όπως η πραγματική φωτιά όταν δεχτεί τον μαλακό πηλό τον καθιστά σκληρό κεραμίδι, έτσι ακριβώς και η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, όταν δεχτεί μια ψυχή συνετή, ακόμη κι αν τη βρει πιο μαλακή κι απ' τον πηλό, την κάνει πιο γερή κι απ' το σίδερο. Και κάνει ξαφνικά πιο καθαρό απ' τον ήλιο εκείνον που έως τώρα ήταν μολυσμένος απ' την ακαθαρσία των αμαρτιών.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://anastasiosk.blogspot.gr/

Το Άγιο Πνεύμα

…Και ξαφνικά, δίχως κανείς να το περιμένει, ήλθε βοή από τον ουρανό, σαν ήχος σφοδρού ανέμου, που κινείται με κάθε ορμή, και γέμισε όλο το σπίτι που κάθονταν οι απόστολοι. Και είδαν με τα ίδια τους τα μάτια να διαμοιράζονται πύρινες φλόγινες γλώσσες πάνω από το κεφάλι του καθενός και γέμισε το είναι τους με το Άγιο Πνεύμα και φωτίστηκαν και ενισχύθηκαν και άρχισαν να μιλούν οι πριν αγράμματοι ουράνια λόγια και εμπνευσμένες διδαχές...

Από τότε μένει στην Εκκλησία ο Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο ιδιαίτερα εορτάζεταισήμερα Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα από τον Πατέρα. Ο θαυμαστός, υπέρλογος και υπερφυσικός ερχομός του σημείωσε τη γέννηση της Εκκλησίας μας. Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος συγκροτεί το θεσμό της Εκκλησίας, κυβερνά και καθοδηγεί το πλοίο της, ανάμεσα από τους μύριους υφαλοσκοπέλους της ιστορίας, παρά τα ανθρώπινα λάθη των εκπροσώπων της, και το οδηγεί στον εύδιο λιμένα της σωτηρίας.

Ο σκοπός της ζωής κατά την ορθόδοξη θεολογία είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, η χαρίτωση δηλαδή και τελείωση του ανθρώπου. Το θαύμα του φωτισμού πολλών, μετά το κήρυγμα των αποστόλων την ημέρα της Πεντηκοστής, επαναλαμβάνεται στα βάθη της ψυχής όσων επιθυμούν να αισθανθούν τους κραδασμούς της νέας βιαίας πνοής του Παράκλητου, της βαπτίσεώς του στα νάματα της προσωπικής τους Πεντηκοστής και της υιοθεσίας τους υπό του πανσθενουργού Παναγίου Πνεύματος. Το φως του Πνεύματος ανακαινίζει, αναπλάθει, ανανεώνει, αναμορφώνει…

…Παράκλητος σημαίνει παραμυθία, παρηγοριά. Υπέρ ποτέ άλλοτε έχουμε όλοι ανάγκη από την «πανσωστική αιτία» του Αγίου Πνεύματος, για να παρηγορηθούμε πραγματικά. Στη σύγχρονη βαβυλώνια αιχμαλωσία υπό πνευμάτων πονηρών και ακαθάρτων, όπου έκαναν τον άνθρωπο αγχώδη, ταραγμένο, φοβισμένο, καχύποπτο και σαλεμένο έχουμε ανάγκη όλοι θερμής δέησης: Ελθέ, και σκήνωσον εν ημίν, και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον, Αγαθέ, τας ψυχάς ημών. Αμήν.

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

†1 Ιουνίου 2014

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr

Η Εκκλησία θα ανεβεί πάλι απο τις κατακόμβες και θα χτίσει πάλι την Αγία-Σοφιά της

Χαρά σ'εκείνους που θα παραμείνουν κάτω απο τις φτερούγες της Εκκλησίας. Θα γίνουν αλιείς ανθρώπων, θα ιδούν με τα μάτια τους θαύματα και οράματα... 

Η παγκοσμιοποίηση που δεν έρχεται καλπάζοντας και καλλιεργείται μεθοδικά απο κυβερνητικά και επιχειρηματικά στελέχη είναι βέβαιο ότι θα σαρώσει θεσμούς και παραδόσεις. Ενας θεσμός μόνο δεν κινδυνεύει απο καμιά παγκοσμιοποίηση και αυτός είναι η Εκκλησία. 

Και δεν κινδυνεύει γιατί η Εκκλησία απο την ίδρυση της είναι παγκόσμια, δεν είναι εθνική. Τον οποιοδήποτε αλλοεθνή τον θεωρούμε δυνάμει αδελφό μας και όταν είναι βαπτισμένος είναι αδελφός μας καρδιακός και τίποτε δεν μας χωρίσει απ'αυτόν. 

Πως εξηγείται όμως το γεγονός μας η Εκκλησία να ευλογεί τους εθνικούς αγώνες και να ευνοεί την εθνική απελευθέρωση; Πως λέμε ότι το έθνος μας είναι συνυφασμένο με την Ορθοδοξία και συμπορεύεται μαζί της; Γιατί η εθνική μας σημαία προβάλλει το σύμβολο της Εκκλησίας μας, το Σταυρό; 

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι μια Εκκλησίαοικουμενική δεν ευνοεί καμία υποδούλωση και ευνοεί κάθε απελευθέρωση. Ωστε η θερμή συμπαράσταση της Εκκλησίας μας στους εθνικούς μας αγώνες είναι μια παραχώρηση προς τις ανάγκες και τα προβλήματα του λαού, μια συμπαράσταση σε θέμα δικαιοσύνης, μια έξοδος της Εκκλησίας απο τη φύση της προς βοήθεια του κόσμου. 

Αν η ιστορία του έθνους μας είναι συνυφασμένη με την εκκλησιαστική μας ιστορία, αυτό οφείλεται στο ότι το έθνος υπηρέτησε την Εκκλησία και την υπάκουσε. Εγινε δηλαδή το έθνος μας(σε πολύ μεγάλο βαθμό) ο κόκκος του σίτου που έπεσε στη γη και απέθανε και έδωσεν καρπόν εκατονταπλασίονα. Δεν έγινε δηλαδή η Εκκλησία έθνος αλλά το έθνος έγινε (σε μεγάλο βαθμό)Εκκλησία.

Δεν μας παραγγέλλει η Εκκλησία να πολεμούμε και να σκοτώνουμε τον εισβολέα, αλλά εμείς, που δεν αντέχομε τη σκλαβιά, αποφασίζομε να πολεμήσουμε, κι επειδή νιώθομε πως ο αγώνας μας είναι δίκαιος, επικαλούμαστε τη βοήθεια της Εκκλησίας. Γι'αυτό και ηΕκκλησία μας ευλογεί τους απελευθερωτικούς και αμυντικούς πολέμους, ποτέ όμως τους κατακτητικούς. Αυτό το κατάλαβε επιτέλους και το Βατικανό και εζήτησε έπειτα απο εξήντα χρόνια συγγνώμην γιατί συντάχθηκε με τον κατακτητικό φασισμό και συνεργάστηκε κιόλας μαζί του.

Στις μέρες μας πάλι η Εκκλησία προεξάρχει σε αγώνες κοινωνικούς και εθνικούς, όχι γιατί ορέγεται να γίνει μια κοινωνική ή εθνική δύναμη, αλλά γιατί αυτοί οι θεσμοί πολεμούνται και κινδυνεύουν. Θα κάνει όντως κανείς τη σκέψη: αν οι θεσμοί αυτοί ταυτίζονται με την Εκκλησία τότε δεν κινδυνεύουν, αν δεν ταυτίζονται τότε ας κινδυνέψουν. Η Εκκλησία όμως δεν νιώθει έτσι, αλλά νιώθει σαν μάνα. 

Ο κόσμος, είτε είναι κάτω απ'τις φτερούγες της είτε βόσκει παραπέρα, της ανήκει το ίδιο και οι αγώνες αυτοί γίνονται κυρίως για τους αδυνάτους, για τις λιγότερο σχετικούς. 

Είδαμε ότι όταν το Ρωμαϊκό κράτος με τον άγιο και μέγα Κωνσταντίνο έγινε χριστιανικό, η Εκκλησία ευνόησε τη διανοητική ρωμαιοσύνη των Ελλήνων, γιατί δεν τους έβλαφτε σε τίποτε, και παράλληλα ευνόησε την πολιτιστική ελληνοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους, κάτι που πολύ το ωφέλησε. Ετσι γίναμε κι εμείς Ρωμιοί και το'χομε και καμάρι, γιατί με το Ρωμαίικο προσδιορισμό μας αισθανόμαστε πολίτες ενός μεγάλου "έθνους" που τα χαρακτηριστικά του δεν είναι φυλετικά αλλά πολιτιστικά. Οι Ρωμιοί είναι πολίτες ενός παγκόσμιου έθνους και γι'αυτό καμιάπαγκοσμιοποίηση δεν τους τρομάζει. 

Η παγκοσμιοποίηση που επιχειρείται στις μέρες μας διαφέρει πάρα πολύ απο τη ρωμαϊκή-χριστιανική παγκοσμιοποίηση, γιατί εκείνη είχε ένα μεγάλο μεταφυσικό μήνυμα να μεταδώσει στον κόσμο και γι'αυτό το μήνυμα που έγινε πίστη, ένωσε το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου.

Η σημερινή παγκοσμιοποίηση είναι απομυθοποιητική, επιδιώκει τη διάψευση αυτού του μηνύματος, την επικράτηση του φόβου, της ομοιομορφίας, της εμπορευματικότητας των αγαθών, της κατάργησης κάθε ηθικής. 

Η απάλειψη του θρησκεύματος και της εθνικότητος απο τις ταυτότητες, που είδαμε πόσο αντιδημοκρατικοί και ανυποχώρητα ενεργείται απο το κρατικό και υπερκρατικό κατεστημένο, θα φέρει το σβήσιμο της εθνικότητος στο λαό και ίσως και της θρησκευτικής του υπόστασης, ανεξάρτητα αν πολλοί ακόμα εξακολουθούν να πιστεύουν και να καλλιεργούν την εθνική και τη θρησκευτική τους ταυτότητα. Και εξηγούμαι. 

Με την ελεύθερη διακίνηση πολιτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που εγκαινιάζεται σε λίγους μήνες, θα είναι πολλά τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων που θα έρθουν να ζήσουν στην ωραία Ελλάδα και να δουλέψουν σ'αυτήν. Και πολλοί απ'αυτούς θα είναι Ευρωπαίοι τουρκικής καταγωγής. Και όπως τα καλοκαίρια όποιος παει στη Μύκονο, ή στην Κρήτη δυσκολεύεται να πιστέψει ότι βρίσκεται στην Ελλάδα, έτσι θα νιώθει ολοχρονίς πια. 

Αυτοί οι καινούριοι συμπατριώτες μας θα έχουν όλα τα πολιτικά δικαιώματα με τους "παλιούς" κατοίκους και οι κοινότητες μας, οι δημόσιες υπηρεσίες, η Βουλή μας θα καταληφθούν νομίμως απ'αυτούς. 

Τότε όσοι επιμένουν να ονειρεύονται τη γαλανόλευκη, τους εθνικούς μας αγώνες, την ελληνική οικογένεια, το φιλότιμο του Ελληνα, τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη και τέτοια, θα θεωρούνται απλώς ρομαντικοί. Αυτά που βλέπομε σήμερα στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά σενάρια, αυτά που διαβάζομε στη λογοτεχνία τους, θα αποτελέσουν μόνιμη πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Οι άνθρωποι δεν ανήκουν σε καμιά οικογένεια, σε καμιά θρησκεία ή έθνος, παρά είναι αρσενικοί ή θηλυκοί, ο μόνος τους προσδιορισμός. (σ.Misha και αυτό άλλαξε πλέον με τα «νέα ήθη») 

Επιμένω ότι αυτή η κατάσταση είναι πολύ κοντινή, γιατί κιόλας το μοντέρνο κοσμικό μέρος του λαού μας αυτή την κατάσταση ζει. Και η ασυγκράτητη αντιπάθεια των ιθυνόντων προς την Εκκλησία δείχνει την ενόχληση του κοσμικού κατεστημένου, γιατί ως θεσμός ηΕκκλησία δείχνει την ενόχληση του κοσμικού κατεστημένου, γιατί ως θεσμός η Εκκλησία τους αναγκάζει να αναστέλλουν τις ροπές τους και να δείχνουν ντροπή ή και να ντρέπονται ακόμη. Οι ξένοι τουρίστες, λ.χ. μας απειλούν με εγκατάλειψη των τουριστικών μας εγκαταστάσεων αν επιμένομε να δυστροπούμε μπροστά στην εισαγόμενη χυδαιότητα. 

Η Εκκλησία μας τα βλέπει όλα αυτά και ευλογεί κάθε κοινωνική αντίσταση στην επερχόμενη λαίλαπα της κατεδάφισης όλου του πολιτισμού μας, αν και είναι ο μόνος θεσμός που και θα συντηρηθεί και θα βρει πεδίον δράσεως μέσα στη ρωμαϊκή κοινωνία στα χρόνια του Νέρωνα και της πιο μεγάλης διαφθοράς. Μέσα στη μοναξιά και την ανασφάλεια του κόσμου, μέσα στην αβάσταχτη πλήξη του μηδενισμού θα λάμψουν ο Σταυρός και η σοφία του Ευαγγελίου. Και η Εκκλησία θα ανεβεί πάλι απο τις κατακόμβες και θα χτίσει πάλι την Αγία-Σοφιά της. 

Γι'αυτό οι πιο αξιολύπητοι στις μέρες μας είναι οι ανυποψίαστοι αστοί, συλλέκτες στιγμιαίων ηδονών, και ακόμα πιο αξιολύπητοι είναι αυτοί που φόρεσαν το λουρί του ζυγού της νεας τάξης και παλεύουν να το επιβάλουν στο λαό μας. Αυτοί οι τελευταίοι είναι τραγικά πρόσωπα. Ξέρουν ότι ο λαός μας(που υπάρχουν ακόμα) θα τους συντρίψει(το δείχνουν ήδη οι δημοσκοπήσεις και ο τρόμος ενός δημοψηφίσματος) αλλά, και αν ταυτιστούν με το λαό, θα τους συντρίψει το νεοταξικό κατεστημένο.

Βέβαια, αν γίνει το δεύτερο, θα γίνουν νεομάρτυρες, δεν έχουν όμως την ωριμότητα να το δεχτούν αυτό. Οταν όμως τους συντρίψει ο λαός, θα αποδειχθούν και κακοί και γελοίοι και θα ντρέπονται με τη σκέψη ότι τα εγγόνια τους θα διαβάζουν το βιο και την πολιτεία τους προ πάντων την πολιτεία τους. 

Χαρά σ'εκείνους που θα παραμείνουν κάτω απο τις φτερούγες της Εκκλησίας. Θα γίνουν αλιείς ανθρώπων, θα ιδούν με τα μάτια τους θαύματα και οράματα, αυτοί θα χορτάσουν αλαλαγμό.

του φιλόλογου και συγγραφέα Κώστα Γανωτή, από τον Ελεύθερο Τύπο.

http://misha.pblogs.gr

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ;

Όσο περνάει ο καιρός και τα γεγονότα εξελίσσονται 

ραγδαία γύρω από το ελληνικό ζήτημα 

και το Ευρωπαϊκό Όραμα, τόσο περισσότερο 

πλησιάζουμε προς την εκπλήρωση των προφητειών της ορθοδοξίας…

Δείτε το Βίντεο και θα λάβετε όλες τις απαντήσεις

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

Προφητεία για την Πόλη

Ο Άγιος Ανδρέας, ο διά Χριστόν σαλός, καταγόταν από την Σκυθία και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ’ του Σοφού (886 – 912 μ.Χ.). Κοιμήθηκε με ειρήνη σε ηλικία εξήντα έξι ετών. Ευθύς ευωδίασαν μύρα και θυμιάματα στον τόπο εκείνο, όπου άφησε το πνεύμα του ο Άγιος. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι ο Άγιος Ανδρέας έγραψε πολλές προφητείες οι οποίες δεν εκδόθηκαν ποτέ και βρίσκονται στην Μονή Iβήρων.

Περί απελευθέρωσης της Πόλης

Η πόλις αύτη (Κων/πολη) η επάνω πολλών εθνών και πόλεων προκαθεζομένη, ανάλωτος έθνεσι γενήσεται και αχείρωτος. Η γαρ Θεοτόκος εν σκέπη των ιδίων πτερύγων ταύτην εφύλαξε, και ταις πρεσβείαις αυτής άτρωτος διαφυλαχθήσεται.

Πλην έθνη τινά τρώσουσι τα τείχη αυτής και τα τόξα αυτών συντρίψαν τες εν αισχύνη αναχωρήσουσιν. Απ’ αυτής δε πλουτήσουσιν έθνη και των ηδέων αυτής απολαύσουσι. Λόγος δε τις φέρεται εισιέναι το γένος των Αγαρηνών και ικανά πλήθη τη μαχαίρα αυτών κατασφάξουσιν, εγώ δε φημί, ότι το ξανθόν γένος, εισελεύσεται ούννος η προσηγορία πρόκειται εν τω επτακαιδεκάτω στοιχείω των εικοσιτεσσάρων στοιχείων διακεφαλαιούμενον, αλλ’ εισελεύσεται μεν και τα κώλα των αμαρτωλών επί εδάφους καταστρώσουσιν, ουαί δε αυτοίς από των δύο ορπήκων , ων αι ρομφαίαι αύραι, και ως οξεία δρεπάνη πυρός εν θέρει συγκόπτουσα, και εις τα οπίσω ου μη ανθυποστρέψουσιν ουκέτι, ουδ’ ου μη ενταύθα καταλειφθήσονται.

Περί δε ωδίνων αρχής, και περί συντελείας πως σοι αδακρυτεί διεξέλθοιμι τέκνον; Εν γαρ ταις εσχάταις ημέραις αναστήσει Κύριος ο Θεός βασιλέα από πενίας, και πορεύσεται εν δικαιοσύνη, και γενήσεται δι’ ελεημοσύνης τοις πάσιν ευάρεστος, πάντα δε πόλεμον καταπαύσει, και τους πένητας πλουσίους απεργάσηται, και έσται ειρήνη ον τρόπον επί των ημερών Νώε, δια το μη ποιείν πόλεμον πώποτε.

Έσονται γαρ οι άνθρωποι πλούσιοι εν ταις ημέραις εκείναις σφόδρα, και εν γαλήνη και ειρήνη βαθεία εσθίοντες και πίνοντες, γαμούντες και εκγαμίζοντες, εν άδεια πολλή πορευόμενοι, και αμερίμνως τοις γηίνοις επαναπαυόμενοι. Και εν τω μη είναι πόλεμον επί της γης, συγκόψουσι τας σπάθας αυτών εις ζιβύνας και εις δρέπανα και εις εργαλεία γεωπονικά. Και μετά ταύτα δώσει το πρόσωπον αυτού επί ανατολάς, και ταπεινώσει τους υιούς Άγαρ. Οργισθήσεται γαρ αυτοίς ο Κύριος δια την βλασφημίαν αυτών ιν εβλασφήμησαν εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, και δια την των Σοδόμων ασέλγειαν ην κατεργάζονται. Πολλοί δε εξ αυτών το άγιον Βάπτισμα κοιμισμένοι ευάρεστοι γενήσονται και τιμηθήσονται παρά του ευσεβούς βασιλέως εκείνου. Τους δε λοιπούς ολέσει, και εμπυρίσει, και βιαίω θανάτω παραδώσει. Εν τοις καιροίς εκείνοις αποκατασταθήσεται πάσα η υφήλιος και το Ιλλυρικόν τη βασιλεία Ρωμαίων, και η Αίγυπτος κομίσει τα πάκτα αυτής . Και θήσει την χείρα αυτού την δεξιάν εις τα κύκλω έθνη και ημερώσει τα ξανθά γένη, και τους μισούντας αυτόν τροπώσεται. Τριάκοντα και δύο (32) έτη κρατήσει της βασιλείας. Δώδεκα έτη κήνσον (φόρο) και δόματα ου λήψεται. Αναστήσει θυσιαστήρια συντετριμμένα, και ναούς αγίους ανοικοδομήσει. Δίκη ουκ έσται εν ταις ημέραις εκείναις, αλλ’ ούτε ο αδικών ή ο αδικούμενος. Πτήξει γαρ από προσώπου αυτού πάσα η γη, και φόβω ποιήσει τους υιούς των ανθρώπων σωφρονείν, και τους παρανομούντας των μεγιστάνων εξολοθρεύσει. Εν τοις καιροίς γαρ εκείνοις πας χρυσός, ος εστίν εν οιωδήποτε τόπω κρυπτόμενος νεύσει Θεού αποκαλυφθήσεται τη βασιλεία αυτού, και αυτός πάντα τα αγαθά πτύω σκορπίσει τοις χρείαν έχουσι, και πλουτήσουσιν οι μεγιστάνες αυτού, και έσονται ως βασιλείς, και οι πένητες ως άρχοντες. Και έσται αυτώ ζήλος μέγας του εκδιώξαι τους Ιουδαίους. Ισραηλίτης ουχ ευρεθήσεται εν τη πόλει ταύτη. Και αυτός μεγάλα κατορθώματα ποιήσει, και ουκ έσται ο λυρίζων, ή κυθαρίζων, ή τραγωδών ή τι αισχρόν πράγμα εργαζόμενος. Πάντας γάρ τους τοιούτους μισήσει, και εξολοθρεύσει εκ της πόλεως Κυρίου πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν. Έσται ουν τότε χαρά και αγαλλίασις, και αγαθά εκ της γης ανατελεί πλούσια, και έσται ον τρόπον ήσαν επί του Νώε εν γαλήνη και ειρήνη ευφραινόμενοι, μέχρις ου ήλθεν ο κατακλυσμός και ήρεν άπαντας.

*Περί απελευθέρωσης της Πόλης: από σημειώσεις Μοναχού Λεόντιου

http://www.imdleo.gr/