Αδικοχαμένη κληρονομιά

Ένας φτωχός εργάτης ήξερε πως είχε ένα θείο, πολύ πλούσιο, στο εξωτερικό.

Κάποτε ο θείος αυτός πέθανε.

Ο φτωχός εργάτης λυπήθηκε σαν το έμαθε, παραξενεύτηκε όμως όταν ο δικηγόρος του θείου του τού είπε ότι τον είχε αφήσει μοναδικό κληρονόμο της πλούσιας περιουσίας του.

<<Μάλλον με κοροιδεύει>>, σκέφτηκε σκέφτηκε ο εργάτης και δεν παρουσιάστηκε στο δικηγόρο για να αποδεχτεί την κληρονομιά.

Έτσι την έχασε άδοξα και εξακολουθούσε να ζει μέσα στη φτώχια και τη στέρηση, ενώ θα μπορούσε να ζει σαν βασιλιάς.

Μικρό το κακό της ιστορίας μας.

Ίσως μάλιστα να ήταν έτσι καλύτερα, γιατί συχνά τα χρήματα φθείρουν τους ανθρώπους.

Όμως πόσο φοβερό είναι να φτάσει η στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε ότι χάσαμε την ευκαιρία μιας πολύ πιο σπουδαίας, αιώνιας κληρονομιάς, μόνο και μόνο επειδή δεν πιστέψαμε στη δωρεά του Θεού.

Να σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαμε όλη μας τη ζωή να την έχουμε ζήσει σαν βασιλόπουλα του Ουρανού, απαλλαγμένοι από φόβους άγχη, και εμείς συνεχίσαμε να ζούμε στα σκοτάδια θεληματικά, μέσα στην αμαρτία και τη φθορά.

Δεν είναι ψέματα, δεν είναι υπερβολή.

Υπάρχει κληρονομιά φυλαγμένη στον Ουρανό για μας, αιώνια.

Υπάρχει διαθήκη σφραγισμένη με αίμα, το αίμα του Γιού του Θεού, του Κυρίου Ιησού Χριστού!

Όπως κάθε διαθήκη, έχει τους όρους της.

Ο βασικότερος είναι η αναγνώριση της αμαρτωλότητάς μας, μετάνοια ειλικρινής και ταπεινή και αποδοχή του έργου του Σταυρού μέσα μας.

Κι έπειτα, ζωή πίστης και υπακοής στον Αγιο Λόγο Του, περπάτημα μαζί Του αγιότητα και καθαρότητα.

http://akouei.blogspot.gr

Διορθώσατε τα πάντα, εάν θέλετε να ίδητε ημέρας αγαθάς, απαθείας και ειρήνης...

Προσέχετε να είσθε ειλικρινείς εις τας πράξεις σας, καθώς και εις τους λόγους, ιδίως εις τας εξαγορεύσεις σας, διότι ο Θεός ετάζει καρδίας και νεφρούς και τίποτε δεν είναι σκοτεινόν εις την διόρασιν του ακοιμήτου Αυτού Οφθαλμού.Φοβηθήτε τον Θεόν, ο Θεός δεν μυκτηρίζεται, δεν ξεγελιέται. Παιδεύει αυστηρά, όταν δεν ίδη ειλικρίνειαν. Δια τούτο προσέχετε. Όπως πράττετε την παρακοήν, την κρυφήν αμαρτίαν, έτσι και να την θεατρίζετε εις την εξομολόγησιν, μη σας νικά ο εγωϊσμός και σκεπάζετε την αλήθειαν και μένετε αδιόρθωτοι και εμπαθείς.

Προσέχετε, τα χρόνια περνούν, κυλούν και ο θάνατος έρχεται εις ώραν, που ημείς δεν περιμένομεν, και ούτω ανέτοιμοι φεύγομεν, με κατακεκριμμένην την συνείδησιν, η οποία θα μας κατηγορήση εις το φοβερόν κριτήριον του Θεού.

Διορθώσατε τα πάντα, εάν θέλετε να ίδητε ημέρας αγαθάς, απαθείας και ειρήνης.

Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης

http://www.exomologistetokirio.gr

Στο θέλημα του Κυρίου…

Κάθε φορά πού προσεύχομαι Κύριε, πάντοτε προβληματίζομαι, γιατί δέν ξέρω πῶς νά προσεύχομαι.

Δέν ξέρω τί νά ζητῶ. Πῶς νά τό ζητῶ καί πότε νά Σοῦ τό ζητῶ.

Πολλά θέλω νά Σοῦ πῶ Κύριε τήν ὥρα τῆς προσευχῆς μου, ἀλλά κάτι κράτα τόν νοῦ μου καί τήν θέρμη τῆς ψυχῆς μου καί τότε λέω τυπικά καί ψυχρά τήν προσευχή πού Ἐσύ Κύριε μᾶς ἔμαθες νά λέμε:

«Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου∙ ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου».

Μά μόλις πάω νά πῶ καί τά ὑπόλοιπα, «γεννηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», ἐκεῖ ξαναχάνω τά λόγια μου, ἐξαφανίζεται ἡ ροή τῆς προσευχῆς μου, ἐκτροχιάζονται οἱ σκέψεις μου καί τότε συλλαμβάνω τόν ἑαυτό μου νά κάθεται καί νά συλλογίζεται τό πότε ὁ Θεός θά ἐκπληρώσει ἐπιτέλους τό θέλημά μου.

Πότε, τέλος πάντων, ὁ Θεός θά μοῦ δώσει αὐτό πού τοῦ ζητῶ;

Πότε θά γίνει αἰσθητή ἡ παρουσία Του γιά νά συντρίψει αὐτούς πού μοῦ δημιουργοῦν τίς δυσκολίες στή ζωή μου;

Τόσα καί τόσα κάνω, γιά νά τόν εὐχαριστήσω, γιά νά εἶμαι κι ἐγώ ἕνας καλός ἄνθρωπος.

Κι ἐκεῖ πού ξεφεύγω μέσα στό χάος τῶν σκέψεων, μιά φωνή μέσα μοῦ λέγει: Ἄραγε πόσο ταιριαστό εἶναι τό θέλημά σου μέ τό θέλημά Του.

Ἔχεις δίκαιο Κύριε. Τώρα τό κατάλαβα.

Ἐγώ ζητῶ τά ἐφήμερα, ζητῶ τήν καλή ἐπίγεια ζωή, ἀλλά ἡ ἀγάπη Σου θέλει νά μοῦ προσφέρει τά αἰώνια καί ἄφθαρτα.

Γι’ αὐτό, Κύριε, κάνε γερό τόν σάκκο τῆς ψυχῆς μου, ὥστε νά μή γίνει διάτρητος ἀπό τά πυρά τοῦ διαβόλου καί χάσω τόν θησαυρό τῆς Βασιλείας Σου.

Ἀμήν.

ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ»

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2009 ΤΕΥΧΟΣ 88

https://oikohouse.wordpress.com

Όταν ο άνθρωπος μισεί την πτώση του, ο Κύριος τον κάνει μαθητή του

Επί πλέον, όλη η Αγία Γραφή λέει ότι ο Ζων Θεός είναι Θεός των Πατέρων και οι πιστοί είναι τα τέκνα άγιων Πατέρων και αυτοί με τη σειρά τους γίνονται πατέρες. Πατέρες είναι εκείνοι στους οποίους επέλαμψε το φως των λόγων του Χριστού και δέχθηκαν την πείρα της Αναστάσεώς Του. Σε αυτούς ζει και ενεργεί ο λόγος Του και όταν μεταδίδεται πληροφορεί με χάρη και αναγεννά τις καρδιές αυτών που τον ακούουν. Κα! όπως, σύμφωνα με την εντολή του Θεού, χρεωστούμε τιμή στους κατά σάρκα γονείς, που μας έφεραν στη φυσική αυτή ζωή, έτσι και περισσότερο ακόμη δικαιολογημένα, χρεωστούμε μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη στους πνευματικούς μας πατέρες, που συνήργησαν με τον πνευματικό λόγο τους στην άνωθεν γέννησή μας, ώστε να μπορέσουμε να κληρονομήσουμε και εμείς τη Βασιλεία των Ουρανών που μας υποσχέθηκε ο Χριστός. Αυτό βεβαιώνει ο λόγος των Γραφών: «Οι καλώς προεστώτες πρεσβύτεροι διπλής τιμής αξιούσθωσαν, μάλιστα οι κοπιώντες εν λόγω και διδασκαλία»[8].

Why do we believe in Christ?

The easy answer would be to say that He was revealed as Christ and Savior in the words of the Bible; but words are not enough. We believe in Christ because of the effect His deeds and words have had upon us and our world. The history of the past two thousand years bears witness to this profound effect on humanity, but more importantly we see this effect within us on a personal level as we seek to follow His commandments and live according to His words. As we put His words into practice and embrace, paradoxically, the way of His cross, His eternal joy and peace takes root in us until it finds its completion in the everlasting happiness of His Heavenly Kingdom.

In the photo a heremit hieromonk during the Divine Leiturgy at Vatopaidi.

Τα ρήματα που εκπορεύονται από το στόμα του Θεού, είτε δια των Προφητών είτε δια των Αποστόλων είτε δια των άγιων Πατέρων, που διαμέσου των αιώνων ευαρέστησαν στον Θεό, δεν μπορεί παρά να φανερώνουν τις ιδιότητες του Ζώντος Κυρίου: την παντοδυναμία Του, τη μεγαλωσύνη της αγιότητάς Του, τη σοφία Του και τελικά τη μείζονα άγάπη του Υιού της Αγάπης, ο Όποιος «έτι αμαρτωλών όντων ήμών υπέρ ημών απέθανε[9]. Το ρήμα Κυρίου αποκαλύπτει το αρχέτυπό μας που είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, κατ’ εικόνα του Οποίου πλαστήκαμε κατ’ αρχάς.

Η ενέργεια του ρήματος του Κυρίου δεν φανερώνει μόνο το αρχέτυπο και την προαιώνια Βουλή του Θεού για τον άνθρωπο, φανερώνει επίσης και την ελεεινή παραμόρφωση του ανθρώπου μετά την πτώση του. Ο άνθρωπος βρίσκει την αλήθειά του όχι από τη σύγκρισή του με άλλους θνητούς, αλλά από την «παράστασή» του ενώπιον του λαλούντος Κυρίου.

Με κάποιον ακατάληπτο τρόπο δια των ρημάτων του Κυρίου μετέχει ο άνθρωπος στη γνώση του μεγαλείου του Ζώντος Θεού και συγχρόνως ανακαλύπτει το μέγεθος της δικής του πτώσεως.

Ποιος είναι όμως αυτός που θα ακούσει τη φωνή, θα δει το είδος του ρηματοδότου Χριστού και δεν θα αλλοιωθεί, δεν θα μετανοήσει, δεν θα μεταβάλει τις οδούς του;

Ποιος είναι αυτός που θα γευθεί τα ρήματα του Παντοκράτορος Ιησού και δεν θα καμφθεί μέχρι τέλους από ευγνωμοσύνη;

Ποιος είναι αυτός στον οποίο ο Κύριος θα εμπιστευθεί τα ρήματα του Πατρός Του και δεν θα Τον αγαπήσει εις τέλος, μέχρι μίσους και του ιδίου του εαυτού του;

Όταν ο πιστός με την ενέργεια του ρήματος του Κυρίου έλκεται ολοένα σε μεγαλύτερο πλήρωμα αγάπης Θεού και σε σφοδρότερο μίσος για την ελεεινή πτώση του, τότε ο Κύριος τον κατατάσσει στον χορό των μαθητών Του και τον κάνει στόμα Του, που να μαρτυρεί «πάντα τα ρήματα της ζωής» Του.

Η αληθινή μαθητεία, η πιστή ακολουθία του Κυρίου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η εμπνευσμένη τήρηση των ρημάτων Του. Όποιος φυλάσσει τον λόγο του Κυρίου, αυτός αγαπά τον Κύριο και Τον ακολουθεί «όπου αν υπάγη»[10]. Κατέρχεται πρώτα στον άδη της προσωπικής του αυτεπιγνώσεως και μετανοίας, και ανυψώνεται έπειτα, μαζί με τον Μονογενή, μέχρι του Ουρανού των Ουρανών, στους κόλπους του Θεού και Πατρός.

[8] Α’ Τιμ. 5, 17.

[9] Βλ. Ρωμ. 5, 8.

[10] Αποκ. 14, 4.

Πηγή: Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία (Ζάχαρου), Το χάραγμα του Χριστού στην καρδιά του ανθρώπου, § Επίλογος, Έκδοσις Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 2015.

www.pemptousia.gr

Η συνείδηση και η γνώση του εαυτού μας

“Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερος νικητής στήν γῆ, 

παρά ἐκεῖνος, πού ἐνίκησε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του 

καί κυριαρχεῖ ἐπάνω στά πάθη του”.

Νά μήν εἶσαι φοβισμένος ἐξ αἰτίας κάποιου, οὔτε φυσικά καί ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου. Στά βάθη τῆς ὑπαρξεώς μας ζῆ ἕνα κριτής, ὁ ὁποῖος δέν μᾶς ἐξαπατᾶ καί ἡ φωνή του εἶναι πολύ σπουδαιότερη ἀπό τήν γνώμη ὅλου τοῦ κόσμου.

Στήν ψυχή τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ἐλέγχεται ἀπό τήν συνεί­δησί του, ἐνωρίτερα ἤ ἀργότερα, θά ἔλθουν ὅμως στιγμές, πού ἡ φωνή τῆς συνειδήσεώς του θά διαμαρτυρηθῆ μέ ὅλη τήν δύναμί της. Αὐτές εἶναι στιγμές βασανιστικές, στιγμές οἱ ὁποῖες θά κρατήσουν χρόνια καί οἱ ὁποῖες θά εἶναι μόνο ἡ ἀρχή, χωρίς τέλος. Ἀλλοίμονο σ᾿ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος κλίνει περισσότερο πρός τό κακό καί στό βάθος τῆς ψυχῆς του φωλιάζει ἡ ἁμαρτία.

Ἄνθρωπος λέγεται μόνο ἐκεῖνος πού ξέρει τόν ἑαυτό του. Γιά νά γνωρίσης τόν ἑαυτό σου, εἶναι ἡ δυσκολώτερη καί ἡ ὠφελιμώτερη γνῶσις. Ὁ ἐγωϊσμός μεγαλύνει πάντοτε, ἐσφαλμένα βέβαια, τόν ἑαυτό μας καί τά χαρίσματά μας πρῶτα στά ἰδικά μας μάτια! Δέν εἶναι τίποτε εὐκολώτερο ἀπό τό νά ἀπατᾶσαι ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου καί καπνιζόμενος μέ τήν κενοδοξία νά νομίζης ὅτι εἶσαι κάτι, ἐνῶ δέν εἶσαι τίποτε.

Μή καταπιάνεσαι νά κρίνης τούς ἄλλους, ὅσο νά ἐξετάζης τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου...δεκαπλασίασε τό κλᾶμμα καί τόν στεναγμό τῆς καρδίας σου γιά τίς ἁμαρτίες σου, διότι εἶναι δυνατόν αὐτές νά εἶναι δέκα φορές χειρότερες ἀπό ὅ,τι ἐσύ πιστεύεις καί ταπείνωσε ἑκατό φορές τήν δῆθεν καλωσύνη τῶν καλῶν σου ἔργων, διότι ἴσως πράγματι νά εἶναι ἔτσι. Αὐτή ἡ διδασκαλία περιλήφθηκε ἀπό τόν ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο.

Βίαζε νά γνωρίσης τόν ἑαυτό σου καί τότε θά γνωρίσης πολλά πράγματα. Ὅποιος βλέπει τίς ἁμαρτίες του θά ἰδῆ νά μπαίνη μέσα του ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Πολλοί θέλουν νά ξέρουν τί γίνεται στίς ξένες χῶρες, ἀλλά τί εὑρίσκεται στήν ψυχή τους δέν θέλουν νά ἐξετάσουν.

Δέν ὑπάρχει τίποτε μεγαλύτερο ἀπό τό νά γνωρίζης τήν ἀδυναμία καί ἀμάθειά σου. Τό πρῶτο σημεῖο τῆς σοφίας σου εἶναι νά ἀναγνωρίσης τά λάθη σου. Ἡ γνῶσις τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τῶν σφαλμάτων μας εἶναι ἡ ἀρχή τῆς σωτηρίας μας. Ὅποιος ἐγνώρισε τίς ἁμαρτίες του, ἔφθασε στό μέσον τοῦ δρόμου γιά τήν δικαίωσί του, ἀλλά ὅποιος ὅμως δέν τίς ἐγνώρισε, ἐκεῖνος ἀκόμη δέν ἄρχισε οὔτε τήν νηστεία, οὔτε τήν προσευχή.

Γιά νά γνωρίσουμε τόν ἑαυτό μας, πρέπει νά καλοῦμε κάθε ἡμέρα τήν ψυχή μας σέ δικαστήριο καί νά ζητοῦμε λογαριασμό γιά τήν ζωή καί τήν συμπεριφορά του ἀπέναντί μας, ἀπέναντι τοῦ κόσμου καί ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Νά μή κοιμούμεθα, προτοῦ νά σκεφθοῦμε τίς ἁμαρτίες τίς ὁποῖες ἐπετελέσαμε στόν διάβα τῆς ζωῆς μας.

Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερος νικητής στήν γῆ, παρά ἐκεῖνος, πού ἐνίκησε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του καί κυριαρχεῖ ἐπάνω στά πάθη του.

Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερος ἐχθρός γιά τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο καί ἀπό τίποτε δέν πρέπει νά φοβᾶται ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Ὅποιος ἐξουσιάζει τίς αἰσθήσεις του, αὐτός διέρχεται τήν ζωή του μέ εἰρήνη.

Ἡ ἀπόκτησις τῆς εἰρήνης δέν πρέπει νά ἀναζητηθῆ πρῶτα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά πρῶτα στό σῶμα σου, στό πνεῦμα σου καί στήν ψυχή σου. Ἐάν δέν γίνης βασιλεύς ἐπάνω στίς ἐπιθυμίες καί τούς λογι­σμούς σου, δέν θά κληρονομήσης τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἐπειδή δημιουργήθηκες ἐλεύθερος καί κλήθηκες στήν ἐλευθερία, μήν ἀνέχεσαι νά γίνης δοῦλος τῶν ἀκαθάρτων παθῶν σου.

από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ» – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ,

ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ, (1910-1989)

https://simeiakairwn.wordpress.com

Τὶ εἶναι τὰ δάκρυα ποὺ χύνουμε γιὰ τὸν Κύριο;

Ὅταν μέ ἀκοῦς νά σοῦ μιλάω γιά δάκρυα, μή φαντάζεσαι ὅτι σέ θέλω γεμᾶτο πίκρες καί φαρμάκια.

Τά δάκρυα γιά τά ὁποῖα σοῦ μιλάω, δέν φέρνουν πίκρα στήν καρδιά, ἀλλά μιά γλύκα τόσο μεγάλη, πού δέν σοῦ τήν δίνουν οὔτε τά γέλια τά πιό τρανταχτά.

Δέν μέ πιστεύεις ἐμένα; Ἄκουσε τότε τόν ἅγιο Λουκᾶ. Μᾶς λέγει: Οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν πιάσει τούς ἁγίους ἀποστόλους. Καί τούς ἔδωσαν «τό ξύλο τῆς χρονιᾶς τους»! Καί τούς ἔδιωξαν. Καί οἱ ἀπόστολοι ἔφυγαν γεμᾶτοι χαρά! (Πράξ. 5,41).

Τήν χαρά αὐτή, δέν τούς τήν προκάλεσε τό ξύλο! Αὐτό μόνο πόνο προκαλεῖ. Ὄχι εὐχαρίστηση. Ὄχι χαρά. Αὐτό ὅμως πού δέν τό κάνει τό ξύλο, τό κάνει ἡ πίστη στόν Χριστό. Γιατί ἡ πίστη στό Χριστό εἶναι ἐπάνω ἀπό τήν φύση· ἐπάνω ἀπό ὅλα. Καί γι’ αὐτό τό ξύλο πού ἔφαγαν γιά χάρη Του, ἔγινε μέσα τους αἰτία καύχησης καί πηγή χαρᾶς.

Δυσκολεύεσθε ἀκόμη νά τό καταλάβετε, ὅτι τά δάκρυα, τό κάθε δάκρυ, πού χύνομε γιά τόν Χριστό εἶναι πηγή χαρᾶς; Νά μή δυσκολεύεσθε!

Τά δάκρυα πού χύνομε γιά τόν Χριστό, εἶναι μέσα μας πηγή χαρᾶς· βαθειᾶς χαρᾶς.

Γιατί εἶναι μεγάλος ὁ Χριστός.

Γιατί ἡ πίστη Του εἶναι μεγάλη.

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

http://www.agiazoni.gr

Ευχή εις την Υπεραγία Θεοτόκο

Παναγία Θεοτόκε Παρθένε βασιλεύουσα, Κάλλος Ουράνιο, την πίστη ημών ευφραίνουσα, η Υψηλοτέρα των Ουρανών, το ύδωρ της ζωής, η Δυναστεία των αγαθών, Ζωοδότειρα, Ηγεμονίς, Άνθος εύοσμον, του

Δημιουργού των πάντων Θεού εικόνα έμψυχη, χαράς πηγή συμβάντων, Δόξα των Αγγέλων, η αείρρυτος η υμνωδία.

Η Ασύγκριτος, Θεού οσμή και ευωδία, βοήθησον τον/την δούλον/ην σου (τάδε).

Ζωηφόρε, της Τριάδος της Αγίας Ευλογία, Δύναμις Θεία, νόσων ιατρός, Γιάτρισσα Αγία. Ο λόγος και το έλεος της άπειρης Αγάπης του Θεού, Πεσόντων ανάκληση, Όπλο σωτηρίας κάθε αμαρτωλού, η φοβερή κατάπτωση του εχθρού, Δύναμις Αγία. Λυτήριον λύπης, Διάδωσμα πιστών και Θεραπεία.

Η Δόξα πάσα,  η Αρχαγγελιώτισσα,  το Άξιον Εστί. 

Η Γνώση της Σοφίας, Μήτηρ του Ιησού, Παραδείσου η Αρχή.

http://paraklisi.blogspot.gr

Αινούμεν, υμνούμεν, ευλογούμεν και ευχαριστούμεν

Αινούμεν, υμνούμεν, ευλογούμεν και ευχαριστούμεν σοι ο Θεός των Πατέρων ημών, ότι παρήγαγες την σκιάν της νυκτός και έδειξας ημίν πάλιν το φως της ημέρας, αλλ' ικετεύομεν την σην αγαθότητα. 

Ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών και πρόσδεξαι την δέησιν ημών εν τη μεγάλη σου ευσπλαχνία, ότι προς σε καταφεύγομεν τον ελεήμονα και παντοδύναμον Θεόν. 

Λάμψον εν ταις καρδίαις ημών τον αληθινόν Ήλιον της δικαιοσύνης σου, φώτισον τον νουν ημών, και τας αισθήσεις όλας διατήρησον, ίνα ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατούντες την οδόν των εντολών σου, καταντήσωμεν εις την ζωήν την αιώνιον, ότι παρά σοι εστίν η πηγή της ζωής, και εν απολαύσει γενέσθαι καταξιωθώμεν του απροσίτου φωτός. 

Ότι συ εί ο Θεός ημών, και σοί την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. 

Αμήν.

http://paraklisi.blogspot.gr

“Σήμερα οι άνθρωποι καταλήγουν, από την πολλή μελέτη, να είναι μαγνητόφωνα και να γεμίζουν τις κασσέτες τους με περιττά πράγματα”

Σήμερα οι άνθρωποι καταλήγουν από την πολλή μελέτη να είναι μαγνητόφωνα και να γεμίζουν τις κασσέττες τους με περιττά πράγματα.” 

Η άνευ πράξεως” όμως “διδασκαλία” είναι κατά τον Αββά Ισαάκ “παρακαταθήκη εντροπής”.

Βλέπεις , πολλοί που ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό διαβάζουν αθλητικά περιοδικά ή εφημερίδες και κάθονται. Μπορεί να είναι σαν τα μοσχάρια, αλλά θαυμάζουν τους αθλητές: 

«Α, καταπληκτικός αυτός, λένε, μπράβο! 

Ω!…». Δεν χύνουν όμως λίγο ιδρώτα ούτε χάνουν κανένα κιλό βάρος. Διαβάζουν- διαβάζουν αθλητικά και ξαπλώνουν. Έτσι δεν ωφελούνται. Μένουν με την ευχαρίστηση του διαβάσματος .

Οι κοσμικοί , άλλοι διαβάζουν εφημερίδα, άλλοι διαβάζουν ένα ρομάντζο, μια περιπέτεια, άλλοι παρακολουθούν στο γήπεδο πως παίζουν, και περνάνε την ώρα τους. Το ίδιο κάνουν και μερικοί που διαβάζουν πνευματικά. Μπορεί να ξενυχτούν και να διαβάζουν πνευματικά βιβλία με μανία και να ευχαριστιούνται. Παίρνουν ένα πνευματικό βιβλίο, κάθονται και λίγο αναπαυτικά και διαβάζουν. «Ωφελήθηκα »,λέει ο άλλος . Καλύτερα πες ότι ευχαριστήθηκες, ότι πέρασες ευχάριστα την ώρα σου. Γιατί αυτό δεν είναι ωφέλεια. Ωφελείσαι, μόνον ,όταν δης τι λέει αυτό που διαβάζεις, ελέγχης τον εαυτόν σου και προσπαθής να τον ζορίζης στην εφαρμογή: « Τι λέει αυτό που διάβασα; Εγώ που βρίσκομαι πνευματικά; Τι πρέπει να κάνω;» . Ύστερα, όσο περισσότερα μαθαίνη κανείς, τόσο περισσότερη ευθύνη έχει. Δεν λέω να μην διαβάζη, για να μην ξέρει πολλά και να μην έχη ευθύνη, γιατί αυτό είναι πονηριά, αλλά να μη διαβάζη μόνο για να ευχαριστιέται.

Το κακό είναι ότι, αν διαβάζη και έχη δυνατή μνήμη, θυμάται πολλά, μπορεί και να λέη και πολλά και να ξεγελάη τον εαυτό του, να νομίζη δηλαδή ότι τα εφαρμόζει κιόλας. Έτσι δημιουργεί ψευδαίσθηση και στον εαυτό του και στους άλλους. Για αυτό να μην αναπαύετε τον λογισμό σας στα πολλά διαβάσματα. Να στραφήτε στην εφαρμογή. Τα πολλά διαβάσματα μορφώνουν εγκυκλοπαιδικά. Έτσι δεν λέγεται;

–Ναι, Γέροντα.

–Σκοπός όμως είναι πως θα μορφωθώ θεοκεντρικά. Δεν πάω να γίνω καθηγητής Πανεπιστημίου, ώστε να είμαι υποχρεωμένος να ξέρω πολλά. Αλλά και αν μου χρειασθή κάτι από την άλλη γνώση, εύκολα θα το μάθω, όταν αποκτήσω την θεοκεντρική μόρφωση.

Από το βιβλίο “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ”

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

“ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ”

ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

*απόσπασμα από το κεφάλαιο: Αγωνιστικότητα και ευλάβεια- ο καλός αγών.

https://antexoume.wordpress.com/

Η απόκτηση της εσωτερικής ειρήνης δεν χωρά το “εγώ” μας

*Καταπληκτικό κείμενο. Αξίζει να το διαβάσετε!

Ο σύγχρονος άνθρωπος νομίζει ότι είναι ειρηνικός διότι έχει αναγάγει την «ειρηνική του κατάσταση» με το αίσθημα ψευτοπληρότητας και φίλαυτης αυτονομίας που βιώνει από την επαγγελματική καταξίωση, την ικανοποίηση του υπερκαταναλωτισμού του, την πραγμάτωση των παθών του, την επίτευξη της ηδονιστικής σχέσης του με τους άλλους.

Νιώθει ειρηνικός μέσα στο βόλεμά του.

Η ειρήνη που νομίζουμε ότι έχουμε πολλές φορές ομοιάζει με την ησυχία που επικρατεί μετά από βομβαρδισμό.

Δεν είναι ειρήνη. Είναι ένας φόβος, ένας σιωπηλός θρήνος, ένα σφίξιμο, μία δειλία, μία πνιγερή κραυγή, ένα μένος που δεν μπορεί να εκφραστεί προς στιγμήν.

Και γι’αυτό εύκολα η ειρήνη μας γίνεται πόλεμος όταν βρούμε την ευκαιρία για αντεπίθεση. Διαμάχη με τους άλλους, με το κόσμο ολάκερο. Φτάνει να κερδίσουμε αυτή την φορά. Δεν μας νοιάζει το κόστος, μας νοιάζει η νίκη. Ο θρίαμβός μας, η εξουθένωση του άλλου, η καταστροφή του, η υποδούλωσή του, η ανγνώριση “του δίκιου μας”.

Ποθούμε την νίκη. Μία νίκη με την οποία θα αποδείξουμε την αξιότητά μας, την προσφορά μας, την καλοσύνη μας, την υπεροχή μας, την ηθική μας, την καθαρότητά μας, την αγάπη μας…τις αρετές μας.

Μα αυτό δεν είναι νίκη, είναι ήττα φοβερή. Είναι η εμμονή μας στην διεκδίκηση μιας θέσης στον κόσμο τούτο, στα βιβλία του κόσμου τούτου, στα μπράβο του κόσμου τούτου, στα τρόπαια του κόσμου τούτου.

«Θέλουμε να ανεβούμε ψηλά όχι για να δούμε τον κόσμο αλλά για να μας δει ο κόσμος».

Κι έτσι δεν έχουμε ειρήνη. Έχουμε πόλεμο με τον κάθε έναν που τολμά να μας αμφισβητήσει. Έχουμε πόλεμο με τον κάθε έναν που έχει το θράσος να μας παρατηρήσει. Έχουμε πόλεμο με τον εαυτό μας που τολμά κάποιες φορές να αντιδρά στην μεγαλοσύνη μας.

Δεν έχουμε ειρήνη, έχουμε πόλεμο. Θέλουμε πόλεμο κι ας κηρύττουμε ειρήνη. Διεκδικούμε την ειρήνη με λάθος τρόπους, σε λάθος τόπους.

Παράδοξο; Σίγουρα, ναι. Είναι παράδοξο διότι προσπαθούμε να βρούμε ειρήνη με τρόπους αντιειρηνικούς. Και ο μεγαλύτερος αντιειρηνικός τρόπος είναι ο τρόπος του “εγώ” μας.

Το “εγώ” μας είναι ο μεγάλος πολεμοχαρής, είναι ο μεγάλος κερδισμένος ο οποίος μας σπρώχνει στην μεγαλύτερη ήττα μας, την αυτοδικαίωση.

Ειρήνη πραγματική σημαίνει να βρεις το κουράγιο, την λεβεντιά να δεις την ανεπάρκειά σου. Κι εκεί μέσα στα βαθιά της καρδιάς σου να τοποθετήσεις ένα δάκρυ σου. Όχι δάκρυ ενοχής, αλλά δάκρυ μετανοίας.

Και αυτό το δάκρυ της μετανοίας σου θε να γίνει τόπος θείας παρουσίας και εγκατοίκησης δια του Μυστηρίου· θρόνος μιας κοσμικής ήττας που όμως φέρνει ειρήνη και ανάπαυση στην καρδιά σου.

Ειρήνη. Μεγάλο αγαθό. Μεγάλος σταυρός.

Καρδιές που είναι έτοιμες να απολέσουν για να κερδίσουν, να ντυθούν την πανοπλία της ταπείνωσης και της νήψεως. Αυτές είναι τελικά που ειρηνεύουν«προσευχόμενες εν παντί καιρώ», αιχμάλωτες της ελευθερίας που προσφέρει μόνο η βίωση της Αλήθειας, του Χριστού.

Υ.Γ. για να ειρηνεύσεις τελικά καλείσαι να παραδοθείς άνευ όρων στην δίνη της Θείας Πρόνοιας…

http://imverias.blogspot.gr/

Πριν εξομολογηθείς ψάξε...

Λέει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Όταν θέλεις να κοινωνήσεις, βρες μια εκκλησία που να τελεί την Θεία Ευχαριστία και είσελθε να κοινωνήσεις. Όταν όμως θες να μιλήσεις για την καρδιά σου, πρόσεχε, που και σε ποιόν θα πας.

Να ιδρώσεις πριν επιλέξεις το πρόσωπο που θα δει και θα ακούσει τις πιο εσώτερες παρθενικές φωνές σου.

Εγώ δεν είμαι άγιος, μα θα πω κάτι επιπλέον.

Εαν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής, εάν βαστάς το μαρτύριο της ευαισθησίας, εαν τα μάτια σου δακρύζουν στην ομορφιά και την αγάπη, εαν ζητάς μια αγκαλιά να ξαποστάσεις τους εφιάλτες της ύπαρξης σου, πρόσεξε σε ποιον παπά θα εξομολογηθείς ή θα ζητήσεις συμβουλές.

Προσευχήσου, αναζήτησε, όχι τον σπουδαίο, το όνομα, τον "αγιορείτη", τον διορατικό, προορατικό και θαυματοποιό. Τίποτε απο αυτά. Έναν παπά που να ζεί τον Χριστό στην καρδιά και την ζωή του. Που σημαίνει, αγαπητικό και ταπεινό, αυτό που λεει το γεροντικό, να έχει καρδιά!!! Καρδιά ανθρώπου!!! 

Άκου τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, "μην αναζητάτε προγνώστας, μα ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς".

Πρόσεχε μη σε γεμίσουν ενοχές και μόνο για το οτι ζείς και αναπνέεις. 

Μην προβάλουν πάνω σου τις δικές τους σκιές.

Εγώ έκανα πολλά λάθη στις επιλογές μου και τα πλήρωσα ακριβά. 

Μια φορά, ένας παππούλης, απο αυτούς που γνωρίζουν εμπειρικά και βιωματικά τον Θεό, για αυτό και έχουν αγάπη, ταπείνωση και απίστευτη ελευθερία, μου, είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια "το ύφασμα σου, ήταν απο μετάξι. Στο τράβηξαν άτσαλα και βίαια και το έσκισαν. Τώρα θα προσπαθήσουμε να το ράψουμε. Μα η πληγή θα φαίνεται........ "

π. Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος

http://proskynitis.blogspot.gr

«Μεγάλη ασφάλεια για την αποφυγή της αμαρτίας είναι η ανάγνωση της αγίας Γραφής»

Παραίνεση των αγίων πατέρων για προκοπή στην τελειότηταΟ μακάριος Επιφάνιος έλεγε:

“Είναι απαραίτητο να αποκτούν, όσοι μπορούν, τα χριστιανικά βιβλία.

Και μόνο που τα βλέπουμε τα βιβλία, μας κάνουν πιο διστακτικούς προς την αμαρτία, αλλά και μας παρακινούν να ανοίγουμε τα μάτια όλο και περισσότερο προς το θέλημα του Θεού”.

Είπε πάλι:

“Μεγάλη ασφάλεια για την αποφυγή της αμαρτίας είναι η ανάγνωση της αγίας Γραφής”.

Είπε επίσης:

“Η άγνοια της αγίας Γραφής είναι μεγάλος γκρεμός και βαθύ χάσμα”.

Είπε ακόμη:

“Το να αγνοούν οι άνθρωποι εντελώς τους θείους νόμους είναι μεγάλη προδοσία της σωτηρίας”.

Είπε ο ίδιος πάλι:

“Ο Θεός στους αμαρτωλούς χαρίζει και το κεφάλαιο, όταν μετανοούν, όπως στην πόρνη και τον τελώνη, ενώ από τους δικαίους ζητάει και τόκους. Και αυτό είναι ακριβώς εκείνο που έλεγε ο Κύριος στους Αποστόλους:

Εάν η ευσέβειά σας δεν ξεπεράσει την ευσέβεια των Γραμματέων και των Φαρισαίων, δεν θα μπείτε στη Βασιλεία των Ουρανών”.

Από το Γεροντικόν

http://paraklisi.blogspot.gr/

ΑΞΙΟ ΘΑΥΜΑΣΜΟΥ

Ένας Γέροντας είπε: 

«Είναι άξιο θαυμασμού, πώς τις προσευχές τις κάνουμε σαν να είναι παρών ο Θεός και ακούει αυτά που λέμε, ενώ τις αμαρτίες μας τις διαπράττουμε τόσο άφοβα, σαν να είναι ο Θεός απών και να μη βλέπει εμάς και τις πράξεις μας!».

[«Ευεργετινός»

–Λόγοι και Διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων–,

τόμ. Δ΄, υπόθ. Ζ΄, σελ. 127,

εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,

Θεσσαλονίκη 2010.]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Ο φαρδύς δρόμος οδηγεί τους ανθρώπους στην κόλαση

Οι εντολές του Θεού δεν είναι βαριές, είναι πολύ ελαφριές, ανακουφίζουν, δροσίζουν και δημιουργούν και φτιάχνουν μακαριότητα στην ψυχή του ανθρώπου. Γι’ αυτό ο Χριστός μας δεν ζήτησε πολλά πράγματα. Και στη Δευτέρα Παρουσία δεν θα πει “γιατί δεν ασκητεύσατε…”. Όχι. Θα πει “γιατί δεν ελεήσατε, γιατί δεν θρέψατε, γιατί δεν ντύσατε, γιατί δεν ανακουφίσατε το φυλακισμένο”. Τι είναι αυτά; Έργα αγάπης. Γι’ αυτό είπε ο Χριστός “Ποιος είναι αυτός που με αγαπάει; Αυτος που τηρεί τις εντολές μου. Εκείνος που δε με αγαπάει δεν τηρεί τις εντολές μου”. Με τον έλεγχο που έκανε στους εξ αριστερών, ήθελε να τους πει, ότι “εσείς δεν είχατε αγάπη και εφόσον δεν είχατε αγάπη, δεν μπορείτε να μπείτε στο νυμφώνα της αγάπης”. Ο νυμφώνας της αγάπης κερδίζεται μόνο με την αγάπη και τη θυσία. Γι’ αυτό θα πρέπει, με την αγάπη και την ταπείνωση, να περάσουμε στη Βασιλεία των Ουρανών...

Στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν. Ο φαρδύς δρόμος οδηγεί τους ανθρώπους στην κόλαση. Ποιος είναι ο φαρδύς δρόμος; Η ξένοιαστη κοσμική ζωή, και όταν περνούν οι μέρες μας άδειες…

Να μην καθόμαστε και ασχολούμαστε με αργολογίες, να μην ασχολούμαστε με συζητήσεις άκαιρες και βλαβερές. Ν’ απαλλάξουμε τη γλώσσα μας από το να κρίνουμε τους ανθρώπους, τον αδελφό μας, τον πλησίον μας. Όχι, όχι μην το κάνουμε αυτό. Να κρίνουμε τον εαυτό μας, να καταδικάσουμε τον εαυτό μας. Αν τον καταδικάσουμε, θα τον απαλλάξουμε της καταδίκης του Θεού. Αν καταδικάσουμε, θα καταδικαστούμε κι αν κρίνουμε, θα κριθούμε, και με όποια μεζούρα μετρήσουμε θα μας μετρήσει ο Θεός.

Η κάθε στιγμή που περνάει δεν ξαναγυρνάει. Ο διάβολος μάς κερδίζει χρόνο, μάς απασχολεί με πράγματα γήινα και πρόσκαιρα προκειμένου να μας κερδίσει το χρόνο να μην τον έχουμε, ώστε να μην προσφέρουμε περισσότερα στο Θεό και στην ψυχή μας. Ας προσέξουμε όσο μπορούμε να είμαστε εν εγρηγόρσει, να γρηγορούμε στο μυαλό, στην καρδιά, να μην αφήνουμε σκέψεις, να μην αφήνουμε την καρδιά μας να μολύνεται. […] Πόσες φορές αν θα ελέγξουμε τη συνείδησή μας, θα δούμε ότι δεν προσέχουμε. Επομένως δημιουργούμε σκάνδαλο. Αυτές τις αμαρτίες δεν τις γνωρίζουμε. Να τις εξαγορευθούμε και να σβήσουν.

Γι’ αυτό θα τα προσέχουμε όλα αυτά τα πράγματα, για να είμαστε έτοιμοι. Ο θάνατος είναι φοβερός, δεν είναι παιχνίδι. Εάν κανείς από μας έχει γνωρίσει λίγο περί θανάτου, αν κινδύνεψε από ασθένεια, είδε πόσο φοβερό είναι. Βλέπετε πώς δακρύζει ο άνθρωπος ή και κλαίει και τρέχουν τα μάτια του κατά την ώρα την επιθανάτια; Γιατί κλαίει; Γιατί βλέπει ότι έρχονται οι ενάντιες δυνάμεις, έρχονται τα δαιμόνια ν’ αρπάξουν την ψυχή. Κι η ψυχή τρέμει σαν το φθινοπωρινό φύλλο στον ελάχιστο άνεμο.

Λέει το τροπάριο της νεκρώσιμης ακολουθίας: “οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζομένη του σώματος, πόσα δάκρυα τότε; Προς τους αγγέλους τα όμματα τρέπουσα άπρακτα καθικετεύει, προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα ουκ έχει τον βοηθούντα“. Λέει, στρέφει τα μάτια στους αγγέλους δεν παίρνει τίποτα. Γιατί οι άγγελοι λένε “κατά τα έργα σου αλληλούια”. Θα σε βοηθήσουμε, αλλά έπρεπε να βοηθήσεις κι εσύ με τα έργα σου. Σηκώνει τα χέρια προς τους ανθρώπους, βοηθήστε με. Κι εκείνοι λένε: τι να σε βοηθήσουμε, τον εαυτό μας δεν μπορούμε να βοηθήσουμε, εσένα θα βοηθήσουμε; Και τότε βάζει μυαλό ο κάθε άνθρωπος. Τι μπορεί όμως να κάνει εκείνη την ώρα, αφού ξεψυχάει;

Αυτή τη μελέτη, αυτή την αλήθεια, αυτή την πραγματικότητα την οποία βλέπουμε να την ζει κάθε δικός μας άνθρωπος που φεύγει από τη ζωή, γιατί δε μας γίνεται μάθημα να τακτοποιήσουμε τον εαυτό μας τώρα, ώστε όταν έρθει αυτή η περίπτωση, η ώρα, να είμαστε έτοιμοι; Ναι μεν θα πικραθούμε, ο θάνατος είναι από φύσεως σκληρός και πικρός, αλλά όταν η συνείδηση δεν μας καταμαρτυρεί, βάλσαμο έρχεται στην ψυχή. Η ψυχή ελπίζει, της γίνεται μια αίσθηση ότι κάτι θα γίνει. Γι’ αυτό λοιπόν, πριν έρθει αυτή η φοβερή ώρα, πριν έρθει αυτή η πρώτη κρίση της ψυχής από τη μεγάλη κρίση της Δευτέρας Παρουσίας, ας ετοιμαστούμε, ας προσέξουμε, ας βιαστούμε τώρα, όχι αύριο και μεθαύριο. Από σήμερα, απ’ αυτή τη στιγμή, μέσα στην ψυχή μας μετάνοια κι επιστροφή στο Θεό. Κι όταν ο Θεός δει αυτή την καλή διάθεση από μέρους μας, θα μας βοηθήσει. Και αυτή τη μικρή διάθεση θα την κάνει μεγάλη, ώστε να επιτελεστεί αυτή η μεγάλη σωτηρία των ψυχών μας.

Δοκιμασμένες Πνευματικές Νουθεσίες προς Απόκτηση της Ψυχικής Υγείας και της Σωτηρίας μας, “Ορθόδοξος Κυψέλη”

Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Γιατί η προφητεία συσκιάσθηκε με ασάφεια;

Ο προφητικός λόγος είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο μέσα στην Χριστιανική Πίστη.

Είναι είδος θρησκευτικού θεόπνευστου λόγου που συναντούμε κυρίως στα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης.

Λειτουργεί σαν το φως του λυχναριού που βοηθά να πλησιάσουμε στον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό. «Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας και ο φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών» (Β’ Πέτρου, 1:19). Στο συγκεκριμένο απόσπασμα από τα «Αμφιλόχια» του Μ. Φώτιου, ο άγιος αναφέρεται στο θέμα της «ασάφειας» των προφητειών και εξηγεί πολύ απλά τον διπλό ρόλο της προφητείας, όσον αφορά την αποδοχή της εκ μέρους του ανθρώπου. Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια πρόθεση και δεν τοποθετούνται όλοι ορθά απέναντι στα πράγματα του Θεού. «Η πίστις δεν υπάρχει εις πάντας» (Β’ Θες/κεις, 3:2). Η προφητεία αποκαλύπτεται από τον Θεό και δεν ανακαλύπτεται με την ανθρώπινη σοφία. Και ενώ είναι ασαφής σε αυτούς που χλευάζουν, γίνεται σαφής στους αξίους που θα τις σεβαστούν!

«Επειδή ρωτάς και θέλεις να μάθεις, γιατί τέλος πάντων η προφητεία έχει συσκιασθεί με ασάφειες, σου απαντώ με συντομία. Επειδή η προφητεία δεν είναι ιστορία. Γιατί περισσότερο από κάθε άλλο αρετή της ιστορίας είναι να μιλάει με σαφήνεια και να μην κάνει περίπλοκες διατυπώσεις. Γιατί διδάσκει γεγονότα που έγιναν μέσα στον κόσμο και που τα ήξεραν όλοι όμοια και σπουδαίοι και κοινοί άνθρωποι τον καιρό που γίνονταν, και τώρα δεν εμποδίζονται να τα γνωρίζουν.

Αντίθετα στην προφητεία, που έργο της είναι να αποκαλύπτει στους αξίους τα άγνωστα, και στους βέβηλους να τα κάνει απρόσιτα, αρμόζει κυρίως η συσκιασμένη και αινιγματική και συμβολική έκφραση και διατύπωση, από τα οποία, νομίζω λύθηκε η απορία σου, ότι αν δεν έπρεπε να μάθουμε κάποια, δεν έπρεπε να μας τα πει καθόλου, αν όμως κρίθηκε ότι έπρεπε να τα μάθουμε, να μην είναι η προφητεία ασαφής, και ίσως θα έπρεπε σχεδόν ούτε και να ειπωθούν.

Γιατί από όσα ειπώθηκαν φάνηκε ότι και έπρεπε να τα μάθουν οι άνθρωποι, και ήταν ανάγκη να μην ειπωθούν με τρόπο βέβηλο και κοινό, αλλά στους μυημένους να λεχθούν με σαφήνεια, ενώ στους αμύητους να διατηρηθούν κρυφά και απρόσιτα».

(ΕΠΕ 3, έργα Μ. Φώτιου, σελ. 243).

https://simeiakairwn.wordpress.com