Κάθε φορά πού προσεύχομαι Κύριε, πάντοτε προβληματίζομαι, γιατί δέν ξέρω πῶς νά προσεύχομαι.
Δέν ξέρω τί νά ζητῶ. Πῶς νά τό ζητῶ καί πότε νά Σοῦ τό ζητῶ.
Πολλά θέλω νά Σοῦ πῶ Κύριε τήν ὥρα τῆς προσευχῆς μου, ἀλλά κάτι κράτα τόν νοῦ μου καί τήν θέρμη τῆς ψυχῆς μου καί τότε λέω τυπικά καί ψυχρά τήν προσευχή πού Ἐσύ Κύριε μᾶς ἔμαθες νά λέμε:
«Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου∙ ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου».
Μά μόλις πάω νά πῶ καί τά ὑπόλοιπα, «γεννηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», ἐκεῖ ξαναχάνω τά λόγια μου, ἐξαφανίζεται ἡ ροή τῆς προσευχῆς μου, ἐκτροχιάζονται οἱ σκέψεις μου καί τότε συλλαμβάνω τόν ἑαυτό μου νά κάθεται καί νά συλλογίζεται τό πότε ὁ Θεός θά ἐκπληρώσει ἐπιτέλους τό θέλημά μου.
Πότε, τέλος πάντων, ὁ Θεός θά μοῦ δώσει αὐτό πού τοῦ ζητῶ;
Πότε θά γίνει αἰσθητή ἡ παρουσία Του γιά νά συντρίψει αὐτούς πού μοῦ δημιουργοῦν τίς δυσκολίες στή ζωή μου;
Τόσα καί τόσα κάνω, γιά νά τόν εὐχαριστήσω, γιά νά εἶμαι κι ἐγώ ἕνας καλός ἄνθρωπος.
Κι ἐκεῖ πού ξεφεύγω μέσα στό χάος τῶν σκέψεων, μιά φωνή μέσα μοῦ λέγει: Ἄραγε πόσο ταιριαστό εἶναι τό θέλημά σου μέ τό θέλημά Του.
Ἔχεις δίκαιο Κύριε. Τώρα τό κατάλαβα.
Ἐγώ ζητῶ τά ἐφήμερα, ζητῶ τήν καλή ἐπίγεια ζωή, ἀλλά ἡ ἀγάπη Σου θέλει νά μοῦ προσφέρει τά αἰώνια καί ἄφθαρτα.
Γι’ αὐτό, Κύριε, κάνε γερό τόν σάκκο τῆς ψυχῆς μου, ὥστε νά μή γίνει διάτρητος ἀπό τά πυρά τοῦ διαβόλου καί χάσω τόν θησαυρό τῆς Βασιλείας Σου.
Ἀμήν.
ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ»
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2009 ΤΕΥΧΟΣ 88