Αρετή και αναγνώριση

Προ ημερών βρέθηκα σε φιλολογικό σπίτι, και αναζητώντας (απαραίτητο) μεσημβρινό ανάγνωσμα έπιασα από τη βιβλιοθήκη τον Επιτάφιο του Περικλή και τον διάβασα ολόκληρο, μερικές δεκαετίες μετά την πρώτη σχολική γνωριμία μαζί του. 

Προσπερνώντας τα πολλά άλλα γνωμικά και διδάγματα του κειμένου, στάθηκα στην προτελευταία παράγραφο, όπου ο Θουκυδίδης βάζει στο στόμα του ‘πρώτου ανδρός’ την ακόλουθη φράση: «ἆθλα γὰρ οἷς κεῖται ἀρετῆς μέγιστα, τοῖς δὲ καὶ ἄνδρες ἄριστοι πολιτεύουσιν». 

Σε σύγχρονη γλώσσα: «Εκεί όπου ορίζονται σπουδαία έπαθλα για την ανδρεία (ή την αρετή, γενικώτερα), εκεί υπάρχουν και οι άριστοι πολίτες»[μετάφρ. Α. Βλάχου]. Αυτά τα περισπούδαστα έλεγε ο Περικλής τιμώντας τους νεκρούς του πρώτου χρόνου του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Έρχομαι στη σημερινή πραγματικότητα. Αν στην πολιτεία δεν βραβεύεται η αριστεία αλλά η αχρηστία, τότε επικρατούν οι άχρηστοι πολίτες. Αν επιδοκιμάζεται η αλητεία, κάνουν κουμάντο οι αλήτες. Αν η καπατσοσύνη, η απατεωνία, η αναίδεια, είναι ‘προσόντα’ που εξασφαλίζουν την ανέλιξη σε δημόσιους άνδρες, τότε γιατί οι πολίτες να βάλουν για ιδανικά ‘τἀναντία τούτων’; 

Όπως η ατιμωρησία προάγει και συντηρεί την παρανομία και ασυδοσία, έτσι και η μη αναγνώριση της νομιμότητας και της αληθινής αξίας κατεβάζει τον κοινωνικό πήχυ στο κατώτερο δυνατό επίπεδο. Απλά αρχαιοελληνικά μαθήματα, και γι’ αυτό ‘ψιλά γράμματα’ για τους κρατούντες.

http://antonispapagiannis.blogspot.gr

Η ΚΑΡΔΙΑ ΠΑΣΧΕΙ

Η καρδιά πάσχει πάντα 

από λόγια

που δεν αγγίζουν

την πράξη

και από πράξεις

που δεν αγγίζουν

καμιά καρδιά.

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Κάνε πάντα το καλό!!!

Το κυριότερο στη ζωή είναι να κάνεις πάντα το καλό. 

Αν δεν μπορείς να κάνεις στους ανθρώπους μεγάλο καλό, προσπάθησε να κάνεις τουλάχιστον μικρό καλό

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

http://ahdoni.blogspot.gr

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ

[…] Μετά την παρέλευση μιας βδομάδας και πλέον ετοιμάστηκα να αναχωρήσω. Δεν είχα προχωρήσει περισσότερο από πενήντα χιλιόμετρα, όταν μ’ έφτασε ένας στρατιώτης, τον οποίο ρώτησα πού πήγαινε. Μου είπε ότι επέστρεφε στο μέρος όπου είχε γεννηθεί, στην περιοχή του Καμενέτς Ποντόλσκ.

Προχωρήσαμε μαζί περίπου πέντε χιλιόμετρα σιωπηλοί, όταν παρατήρησα ότι κάπου-κάπου αναστέναζε πολύ βαθιά, σαν κάποια μεγάλη θλίψη να πίεζε τα στήθη του, ενώ γινόταν συγχρόνως όλο και πιο μελαγχολικός.

Τον ρώτησα γιατί ήταν τόσο λυπημένος κι εκείνος μου είπε:

«Καλέ μου φίλε, αφού κατάλαβες τη λύπη μου, εάν με βεβαιώσεις σε ό,τι έχεις ιερό ότι δεν θα πεις τίποτε ποτέ σε κανέναν, θα σου πω όλη τη ζωή μου, επειδή άλλωστε είμαι πολύ κοντά στο θάνατό μου».

Τον βεβαίωσα σαν χριστιανός ότι δεν θά ’λεγα ούτε το παραμικρό σε οποιονδήποτε και ότι θα ήμουν πολύ ευτυχής να του παράσχω όσες περισσότερες και καλύτερες συμβουλές μπορούσα.

Άρχισε να διηγείται:

«Λοιπόν ήμουν στρατιώτης και υπηρέτησα σ’ ένα μέρος, περίπου πέντε χρόνια, οπότε η εργασία εκεί έγινε εξαιρετικά σκληρή, συχνά δε με τιμωρούσαν για αμέλεια, που άρχισε να με καταλαμβάνει και για το πιοτό, που συνήθισα να πίνω. Μπήκε τότε στο κεφάλι μου η ιδέα να δραπετεύσω. Δεν άργησα να πραγματοποιήσω τη σκέψη μου αυτή κι έγινα λιποτάκτης. Από τότε έχουν περάσει δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Τα πρώτα έξι χρόνια κρυβόμουνα όπως μπορούσα κι έκλεβα διάφορα πράγματα από αποθήκες, από μπακάλικα και αγροικίες. Έκλεβα και άλογα. Φρόντιζα δε να πουλώ τα διάφορα κλοπιμαία με διάφορους τρόπους. Ό,τι χρήματα έπαιρνα τα έπινα, γενικά έκανα μια πολύ άσωτη ζωή και διέπραττα κάθε είδος αμαρτίας.

»Στην αρχή, πήγαινα καλά. Έπειτα, όμως, επειδή δεν είχα χαρτιά και ταυτότητα για να ταξιδεύω, με πιάσανε και με βάλανε στη φυλακή. Τέλος, κατόρθωσα να δραπετεύσω κι από εκεί. Για μεγάλη μου τύχη συναντήθηκα μετά μ’ έναν στρατιώτη που είχε απολυθεί από το στρατό και πήγαινε σπίτι του σε μια μακρινή διοικητική περιοχή. Φαινόταν άρρωστος, γιατί περπατούσε με δυσκολία. Με παρακάλεσε να τον βοηθήσω μέχρι το πλησιέστερο χωριό όπου θά ’βρισκε ένα μέρος για να ησυχάσει. Τον βοήθησα και φθάσαμε εκεί που επιθυμούσε. Ο αστυνομικός διευθυντής μού επέτρεψε να μείνουμε σε μία χορταρένια καλύβα, όπου ξαπλώσαμε για ν’ αναπαυθούμε εκείνη τη νύχτα. Όταν ξύπνησα το πρωί, κοίταξα τον σύντροφό μου, αλλά ήταν ακίνητος και ξυλιασμένος. Ήταν νεκρός. Μόλις το αντιλήφθηκα αυτό, έσπευσα να τον ψάξω για να βρω τα χαρτιά του και προ παντός το χαρτί της απολύσεώς του. Το πήρα μαζί με τα λίγα χρήματα που είχε κι εξαφανίστηκα μέσα σ’ ένα κοντινό δάσος, ενώ όλοι κοιμόνταν ακόμη.

»Τα χαρτιά ευτυχώς συνέπεσε να είχαν τέτοια χρονολογία και ηλικία, που να μπορώ να τα χρησιμοποιήσω εύκολα. Ευχαριστήθηκα πολύ γι’ αυτή μου την επιτυχία, επειδή θα μπορούσα τώρα, έχοντας χαρτιά, να ταξιδεύω παντού. Έτσι πήγα μέχρι τα βάθη του Αστραχάν. Εκεί αποφάσισα να παραμείνω κι έπιασα δουλειά εργάτου σ’ έναν ζωέμπορο, ηλικιωμένο άνθρωπο που ήταν εγκατεστημένος εκεί.

»Ο άνθρωπος αυτός ζούσε με την κόρη του, που ήταν χήρα. Μετά από ένα έτος ζωής κοντά του, νυμφεύθηκα τη χήρα κόρη του, έπειτα δε από λίγο καιρό ο γέρος πέθανε. Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να συνεχίσουμε την επιχείρηση κι εγώ άρχισα πάλι να πίνω. Η γυναίκα μου έκανε κι αυτή το ίδιο. Σε διάστημα ενός χρόνου σπαταλήσαμε όσα μας είχε αφήσει ο γέρος πεθερός μου. Μετά από λίγο καιρό η σύζυγός μου αρρώστησε βαριά και πέθανε. Τότε εγώ πούλησα ό,τι είχε απομείνει, τα έφαγα κι έμεινα χωρίς πεντάρα. Άρχισα να πεινάω, οπότε ξαναγύρισα πίσω στην παλιά μου τέχνη. Τώρα, όμως, έκανα τον κλεπταποδόχο, γιατί είχα πια χαρτιά και ταυτότητα. Με το ξαναγύρισμα στο αμαρτωλό επάγγελμα, ξαναβρήκα και την παλιά μου αμαρτωλή ζωή. Οι επιτυχίες μου αυτές διήρκησαν ένα χρόνο. Αργότερα, όμως, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα. Έκλεψα ένα γέρικο άλογο από έναν ακτήμονα χωριάτη, έναν “Μπόμπιλο”, όπως τους λέμε, και το πούλησα για λίγα λεφτά.

»Με τα χρήματα που πήρα ήπια αρκετά σε μια μπυραρία κι ύστερα μου ήρθε η ιδέα να πάω σ’ ένα γειτονικό χωριό, όπου γινόταν ένας γάμος, με τον σκοπό να επιδοθώ σε κλοπές, όταν μετά τη διασκέδαση θα έπεφταν όλοι στον ύπνο. Πριν ακόμη δύσει ο ήλιος, μπήκα στο πλησιέστερο δάσος μέχρι να νυχτώσει. Ξάπλωσα εκεί κάπου για να περάσει η ώρα, αλλά με πήρε ο ύπνος χωρίς να το καταλάβω.

»Στον ύπνο μου είδα ένα όνειρο. Είδα ότι καθόμουν σ’ ένα πλατύ κι ωραίο χλοερό μέρος. Ξαφνικά παρατήρησα ότι ένα φοβερό σύννεφο άρχισε ν’ ανεβαίνει στον ουρανό. Σε λίγο ξέφυγε μια τόσο τρομερή βροντή κεραυνού απ’ αυτό το σύννεφο, ώστε σείστηκε το έδαφος κάτω από τα πόδια μου κι έτρεμε. Εγώ νόμιζα σαν κάποιος να με αναποδογύρισε και να με κύλισε κάμποσες φορές πάνω στο χώμα. Έπειτα, το σύννεφο φάνηκε σαν να κατεβαίνει προς τα κάτω χαμηλά κι από μέσα πρόβαλλε σε λίγο η μορφή του πατέρα μου, που είχε πεθάνει πριν από είκοσι χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν στη ζωή του ένας εξαίρετος άνθρωπος και είχε υπηρετήσει τριάντα ολόκληρα χρόνια σαν εκκλησιαστικός επίτροπος στο χωριό μας.

»Προχώρησε προς το μέρος μου με μια έκφραση γεμάτη θυμό και αγανάκτηση που μ’ έκαναν να με κυριεύσει μεγάλος φόβος. Γύρω εκεί είδα ακόμα, διάφορους σωρούς από ποικίλα πράγματα που είχα κλέψει σε διάφορες εποχές. Η θέα τους με τρομοκράτησε ακόμη περισσότερο.

»Συγχρόνως φάνηκε κι ο παππούς μου να έρχεται προς το μέρος μου, να δείχνει τον πρώτο σωρό και να λέει: “Τι είναι αυτό; Τώρα θα το πληρώσεις!”. Τότε ξαφνικά το έδαφος βούλιαξε κάμποσο γύρω μου κι άρχισε να με πιέζει απ’ όλες τις πλευρές, τόσο σκληρά, ώστε δεν μπορούσα να υποφέρω τον πόνο και τη λιποψυχία που με κατέλαβαν. Φώναξα: “Λυπήσου με!”. Αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Έπειτα, για δεύτερη φορά ο παππούς μου δείχνοντάς μου έναν άλλο σωρό επανέλαβε λέγοντας: “Τι είναι αυτό; Δώστε του μια σκληρότερη πληρωμή!”. Τότε αισθάνθηκα τόσο βίαιο και μαρτυρικό πόνο κι αγωνία, που δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτε παρόμοιο στη γη.

»Τέλος ο παππούς μου έφερε κοντά μου το άλογο που είχα κλέψει την προηγούμενη βραδιά και μου φώναξε: “Κι αυτό εδώ τι είναι; Βασανίσου, λοιπόν, τώρα όσο πιο σκληρότερα παίρνει!”. Αποτέλεσμα των λόγων αυτών ήταν ένας τόσο σκληρός, τραχύς κι εξαντλητικός πόνος, που είναι αδύνατο να περιγραφεί. Ήταν σα κάποιος να μού ’βγαζε τους τένοντας απ’ τις σάρκες μου, πράγμα που έκανε να κόβεται η αναπνοή μου απ’ τον πόνο που ακολουθούσε. Αισθάνθηκα ότι δεν θ’ άντεχα πλέον κι ότι θα έμενα πια αναίσθητος στο λάκκο αυτό, αλλά το άλογο την ίδια στιγμή μού ’δωσε ένα λάκτισμα στο μάγουλο, οπότε ξύπνησα τρέμοντας και σπαρταρώντας απ’ το φόβο σα το ψάρι.

»Στο μεταξύ, είχε όχι μόνο ξημερώσει, αλλ’ είχε βγει κι ο ήλιος δυο κοντάρια ψηλά στον ουρανό. Αυτόματα έκανα μια ακούσια κίνηση, πιάνοντας το μάγουλό μου, και είδα ότι ήταν πληγωμένο κι έτρεχε αίμα από την πληγή. Όλα τα μέρη επίσης του σώματός μου, που είχα δει στον ύπνο μου πως είχαν υποφέρει, τα αισθανόμουν σκληρά και πονεμένα σα να τα είχαν τρυπήσει χιλιάδες βελόνες. Βρισκόμουν σε κατάσταση τέτοιου τρόμου, που δεν μπορούσα να σηκωθώ. Το χτυπημένο μάγουλό μου έκανε αρκετό καιρό να περάσει κι ακόμα μέχρι τώρα μπορείς να δεις το σημάδι που άφησε. Να! Κοίταξέ το! Δεν υπήρχε σημάδι πριν από το περιστατικό αυτό.

»Έτσι, μετά απ’ αυτό το τρομακτικό όνειρο με καταλάμβαναν συχνά τύψεις και τρόμος. Μόνο που το θυμόμουν, έτρεμα· κι η αγωνία καταλάμβανε τη ψυχή και την καρδιά μου. Δεν ήξερα τι να κάνω, πώς νά ’βρισκα κάποια γαλήνη να ηρεμούσα. Το χειρότερο, όμως, όσο περνούσε ο καιρός τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος μου κι η ταραχή. Άρχισα να αισθάνομαι ένα φόβο για τους ανθρώπους, γιατί με καταλάμβανε μια ντροπή για όσα είχα κάμει, νομίζοντας πως όλοι γνώριζαν το ελεεινό μου παρελθόν. Δεν μπορούσα πια ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ από αυτή τη συνεχή οδύνη της ψυχής μου. Είχα καταντήσει ένα σκιάχτρο. Σκέφτηκα να παραδοθώ στην αστυνομία και να ομολογήσω όλες τις κλοπές και τις απάτες μου. Νόμιζα ότι ο Θεός θα με συγχωρούσε αν λάβαινα τις ανάλογες τιμωρίες. Δεν είχα όμως το θάρρος να το κάμω, γιατί φοβόμουν τις ταλαιπωρίες της φυλακής. Ύστερα απ’ όλ’ αυτά, έχασα κάθε είδος υπομονής και παρηγοριάς και σκέφτηκα να αυτοκτονήσω, αλλ’ έπειτα είδα ότι θα ήταν περιττή η αυτοκτονία, γιατί όσο περνούν οι μέρες όλο και χάνω δυνάμεις. Πιστεύω δε, ότι η ζωή που μου μένει είναι πια λίγη, επειδή οπωσδήποτε, έτσι όπως πάω, θα πεθάνω. Τώρα πηγαίνω στο χωριό μου να δω έναν ανεψιό μου και εκεί να πεθάνω στο μέρος που γεννήθηκα. Έχω έξι μήνες που ταξιδεύω και, κάθε μέρα που περνάει, με κάνει με κάνει περισσότερο αξιολύπητο. Τι λες εσύ φίλε μου για όλ’ αυτά; Τι πρέπει να κάνω; Στ’ αλήθεια, μου είναι αδύνατο πια να υποφέρω περισσότερο!».

Ακούγοντας όλη αυτή τη φοβερή και αληθινή ιστορία με κομμένη την αναπνοή μου, δόξασα τη σοφία και την αγαθότητα του Θεού που ενεργεί με τόσο ποικίλους και θαυμαστούς τρόπους για να φέρει τους αμαρτωλούς σε συναίσθηση.

Του είπα λοιπόν:

«Αδελφέ μου, έπρεπε τις ώρες του φόβου και του τρόμου και της αγωνίας σου να προσευχόσουν θερμά προς τον Θεό. Αυτό θα ήταν η μεγάλη και αποτελεσματική θεραπεία των δεινών σου».

«Αλήθεια! Στη ζωή μου –είπε– σκέφτηκα ότι θα ήταν καταστροφή για μένα να τολμήσω να προσευχηθώ απ’ ευθείας προς τον Θεό».

«Όχι, αδελφέ μου, όχι! Ο Σατανάς έβαλε στο μυαλό σου το φόβο και τις σκέψεις αυτές για την προσευχή. Αγαπητέ μου, δεν υπάρχει για το έλεος του Θεού όριο και, πραγματικά, λυπάται ο Θεός όταν δεν συναισθάνονται οι άνθρωποι και δεν καταλαβαίνουν να ζητήσουν το έλεός Του, για τους συγχωρήσει Εκείνος όλες τις αμαρτίες τους.

»Ο Θεός συγχωρεί χωρίς όριο αυτούς που μετανοούν. Δεν ξέρουν οι δυστυχείς άνθρωποι να προσευχηθούν, δεν ξέρουν να πουν την Προσευχή του Ιησού, το: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν”. Εσύ θα κάνεις άριστα ν’ αρχίσεις να λες αυτή την προσευχή χωρίς διακοπή».

«Α, μάλιστα! Τη ξέρω αυτή την Προσευχή. Την έλεγα μερικές φορές που συνέβαινε να έχω ανάγκη από περισσότερο θάρρος, όταν επρόκειτο να κάνω κάποια κλεψιά!».

«Άκουσε, λοιπόν. Ο Θεός δεν σε κατέστρεψε όταν πήγαινες να κάνεις κάτι κακό κι έλεγες την Προσευχή αυτή. Πώς θα μπορούσε να προβεί στην καταστροφή σου, αφού η Προσευχή αυτή περιέχει τη λέξη του ελέους; Ο Σατανάς φρόντισε να σε κάνει να μη τη λες καθόλου· πρέπει δε να γνωρίζεις ότι, άσχετα με τις σκέψεις που έρχονται στο μυαλό σου, αν επιμένεις να λες τη νοερά Προσευχή του Χριστού, θα λυτρωθείς πολύ γρήγορα από τους τρόμους και από τ’ άλλα βάσανά σου και η γαλήνη του Θεού θα βασιλεύσει μέσα στη ψυχή σου. Θα γίνεις αφοσιωμένος του Θεού άνθρωπος και θ’ απαλλαγείς απ’ όλες τις αμαρτωλές σου συνήθειες και τα πάθη. Σε βεβαιώνω γι’ αυτό, γιατί έχω δει πραγματικά θαύματα στη ζωή μου απ’ αυτή την Προσευχή».

Μετά απ’ αυτά, του διηγήθηκα διάφορα περιστατικά, που έδειχναν την εξαίσια δύναμη που η Προσευχή του Ιησού είχε φέρει σε διάφορους αμαρτωλούς. Τέλος, τον έπεισα να έρθει μαζί μου στην Παναγία του Ποτσαέβ, το καταφύγιο των αμαρτωλών, για να εξομολογηθεί εκεί και να κοινωνήσει πριν φτάσει στο χωριό του.

Ο στρατιώτης μου, άκουσε όλα όσα του είπα με πολλή προσοχή, όπως τουλάχιστον κατάλαβα, και με χαρά συμφώνησε απόλυτα. Πήγαμε μαζί μέχρι το Ποτσαέβ, χωρίς να μιλά ο ένας προς τον άλλο, επειδή λέγαμε νοερά την Προσευχή του Ιησού σ’ όλο το διάστημα. Μια ολόκληρη μέρα βαδίζαμε έτσι. Την επόμενη αισθάνθηκε, όπως μου είπε, πολύ καλύτερα και για πρώτη φορά άρχισε να κυριαρχεί η ηρεμία μέσα του· ηρεμία, που ποτέ άλλοτε δεν την είχε αισθανθεί. Την τρίτη μέρα φτάσαμε στο Ποτσαέβ και τον συμβούλευα να μη διακόψει την Προσευχή ούτε κατά το διάστημα της μέρας ούτε τη νύχτα, όταν ήταν ξύπνιος. Τον βεβαίωσα δε ακόμη ότι το Πανάγιο Όνομα του Ιησού, που ο αόρατος εχθρός δεν μπορεί να το υποφέρει, θα τον ενδυνάμωνε για να σωθεί. Σ’ αυτό το σημείο τού διάβασα κι ένα κομμάτι από τη «Φιλοκαλία» που έλεγε ότι αν και οφείλουμε να λέμε πάντα την Προσευχή του Ιησού, είναι πολύ πιο απαραίτητο να τη λέμε όταν προπαρασκευαζόμαστε για την Αγία Κοινωνία.

Έκανε όπως του είπα και όπως του διάβασα κι ο Πνευματικός τού επέτρεψε να κοινωνήσει. Μετά ταύτα, από καιρό σε καιρό οι παλιές αμαρτωλές τάσεις και σκέψεις τον ενοχλούσαν, αλλά τις νικούσε εύκολα λέγοντας την Προσευχή αυτή. Την Κυριακή, για να σηκωθεί πρωί και για να προφθάσει τον Όρθρο, έπεσε να κοιμηθεί νωρίτερα αποβραδίς με τη νοερά Προσευχή στα χείλη. Εγώ έμεινα ξύπνιος και μ’ ένα ισχνό φως διάβαζα από τη «Φιλοκαλία».

Είχε περάσει καμιά ώρα όταν αντιλήφθηκα πως τον είχε πάρει πια ο ύπνος. Ξαφνικά, όμως, περίπου εικοσιπέντε λεπτά αργότερα, έδωσε ένα τίναγμα και σηκώθηκε όρθιος. Πήδησε κάτω απ’ το κρεβάτι κι έτρεξε κατά πάνω μου με δάκρυα στα μάτια και με λόγια ευτυχίας στα χείλη μού είπε: «Ω, αδελφέ μου! Τι είδαν τα μάτια μου! Πόσο ήρεμος κι ευτυχισμένος είμαι τώρα! Πιστεύω πια τέλεια ότι ο Θεός επιθυμεί ζωηρά τη σωτηρία των αμαρτωλών και ότι η θεία Του στοργή προς αυτούς κατευθύνεται. Δόξα, Σοι, Θεέ μου! Δόξα νά ’χει τ’ Όνομά Σου!».

Τρόμαξα και χάρηκα συγχρόνως και τον ρώτησα να μου πει τι ακριβώς του είχε συμβεί.

«Μόλις με πήρε ο ύπνος» –μου είπε– «είδα πως ήμουν σ’ αυτό το χλοερό λιβάδι που υπέφερα τα μαρτύρια. Στην αρχή τρομοκρατήθηκα, αλλά είδα τώρα αντί για το σύννεφο, ένα λαμπρό ήλιο ν’ ανατέλλει κι ένα λαμπρότατο φως να φωτίζει γλυκά το λιβάδι. Τώρα υπήρχαν ακόμη μέσα στο λιβάδι κόκκινα τριαντάφυλλα κι άλλα όμορφα λουλούδια. Ξαφνικά, παρουσιάστηκε πάλι ο παππούς μου και με κοίταξε με τόσο γλυκό βλέμμα, που ποτέ πριν δεν με είχε κοιτάξει άνθρωπος. Με χαιρέτησε και μου είπε: “Πήγαινε στο Ζιτομίρ, στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Εκεί στην εκκλησία θα σε προστατεύσουν. Κάθισε, λοιπόν, εκεί μέχρι το τέλος της ζωής σου και προσεύχου χωρίς ποτέ να σταματήσεις κι ο Θεός θα είναι μαζί σου”. Αυτά μου είπε κι αμέσως με σταύρωσε με το σημείο του σταυρού κι εξαφανίστηκε. Δεν μπορώ να εκφράσω το πόσο ευτυχισμένος είμαι τώρα. Αισθάνομαι σαν να ελαφρώθηκα από ένα φοβερό βάρος που είχα στη ψυχή μου. Τώρα μου φαίνεται πως μπορώ να πετάξω μέχρι τον ουρανό. Τη στιγμή που ξύπνησα, τώρα δα πριν από λίγες στιγμές, αισθάνθηκα τέτοια ειρήνη στην καρδιά και το μυαλό μου, που ποτέ πριν δεν είχα στη ζωή μου αισθανθεί. Τώρα τι πρέπει να κάνω; Δεν πρέπει να φύγω αμέσως για το Ζιτομίρ, όπως μου είπε ο παππούς μου; Θα φύγω, λοιπόν, αμέσως αφού εξασφάλισα την εσωτερική μου γαλήνη με τη νοερά Προσευχή».

«Μα, αδελφέ μου, στάσου!» –του είπα– «Ακόμη είναι νύχτα. Πώς μπορείς να ξεκινήσεις αμέσως, νύχτα καιρό; Κάθισε μέχρι το πρωί να πάμε στον Όρθρο να προσευχηθούμε κι ύστερα φεύγεις, με τη δύναμη του Θεού».

Έτσι, μετά απ’ αυτή τη συνομιλία, δεν κοιμηθήκαμε πια, αλλά πήγαμε στην εκκλησία, όπου κατά τη διάρκεια του Όρθρου προσευχηθήκαμε με δάκρυα στα μάτια κι όπως με βεβαίωσε αισθανόταν άρρητη γαλήνη και ότι προόδευε ειρηνικά στην Προσευχή του Ιησού. Μετά τη Θεία Λειτουργία κοινώνησε κι έπειτα έφαγε λίγο και ξεκίνησε για το Ζιτομίρ. Τον συνόδευσα μέχρι το δρόμο που αρχίζει γι’ αυτή την πόλη και τον κατευόδωσα με χριστιανική χαρά και αγάπη…

[«Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού»,

Μέρος 2ο, σελ. 185–194,

Μετάφραση:

Παντελεήμονος Καρανικόλα

Μητροπολίτου Κορίνθου

(1919–2006),

Εκδοτικός Οίκος

«Αστήρ»,

Αθήναι, 19663.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός.]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

ΜΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ !! ( ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΝΑΤΟΛΙΟΣ )

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ για την παραίτησή του από την Πανορθόδοξη Σύνοδο

ΕΛΛΑΣ-ΑΦΥΠΝΙΣΗ-ΤΩΡΑ

Αρχ. Δανιήλ Αεράκης: «Διερωτῶμαι: Στή Μεγάλη Σύνοδο, πού σέ λίγες μέρες θά γίνη, δέν βλέπουν τούς λύκους; Δέν ὑπάρχουν αἰρετικοί; Δέν ὑπάρχουν πλάνοι; Δέν ὑπάρχουν ἀνώμαλοι;

Πατέρας ἕνας εἶναι στήν Οὑσία. Ὁ Θεός τοῦ παντός. Κατά φύσιν καί κατ’ οὐσίαν

Ἕνας καί ὁ Υἱός, ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα. Σύνθρονος τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ἕνας δικαιωματικά ἀποκαλεῖ ἐπανειλημμένα τόν Θεό, Πατέρα, καί μάλιστα Τόν ἀκούσαμε σήμερα στήν ἀρχιερατική Του προσευχή, τή νύκτα πρίν ἀπό τό ἑκούσιο Πάθος. «Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα» (’Ιωάν. Ιζ” 1).

Ἕνας, σέ ἄρρηκτη ἀγαπητική σχέσι, εἶναι Μονογενής Υἱός τοῦ Πατέρα. Ἕνας θυσιαστικά ἀφιερώνεται στό θέλημα τοῦ Πατέρα. «Οὐχ ὡς ἐγώ, Πάτερ, ἀλλ’ ὡς σύ γενηθήτω τό θέλημά Σου» (Ματθ. Κστ” 42).

Ἐμεῖς κατά χάριν. Τολμᾶμε οἱ ἀνάξιοι. Ἄν Ἐκείνος μᾶς ἀξιώνη, Τόν ἀποκαλοῦμε Πατέρα: «Καί καταξίωσον ἡμᾶς, Δέσποτα, μετά παρρησίας ἀκατακρίτως τολμᾶν ἐπικαλεῖσθαι Σέ τόν ἐπουράνιον Θεόν Πατέρα καί λέγειν…».

Καταξιώνει νά Τόν λέμε Πατέρα. Καί ἀκόμα περισσότερο. Παραχωρεῖ κατ’ οἰκονομίαν καί κατά χάριν τήν π α τ ρ ό τ η τ α καί σέ ἀνθρώπους. Ἀπονέμει τόν πιό ἱερό τίτλο: Πατέρας.

Πατέρας! Γίνεται ὁ ἄλλος σαρκικός πατέρας. Μιά ἕλξις σαρκική μετατρέπει τόν ἄνδρα σέ ὑπεύθυνο πρόσωπο. Ἀναλαμβάνει σοβαρότατο ρόλο. Δείχνει, πρέπει νά δείχνη (ὡς πατέρας) ἐνδιαφέρον. Ἀγωνίζεται μέ τίς μικρές του δυνάμεις καί μέ τήν προσευχή νά προσφέρη στήν κοινωνία παιδιά μέ Χριστό καί ἀρετή.

Πατέρας! Λέγεται καί ο άλλος. Ὁ πνευματικός καί ποιμένας. Τοῦ ἀναθέτει εὐθύνη ἡ Ἐκκλησία.

Πατέρες πολλοί, κυρίως ἐπίσκοποι, αὐτές τίς μέρες συνέρχονται στή λεγόμενη Μεγάλη καί Ἁγία Σύνοδο. Τί θά κάνουν; ρωτᾶνε πολλοί. Καί ἄλλοι στέκουν προβληματισμένοι ἤ καί ἀντίθετοι σ’ αὐτή τή Σύνοδο.

Τί θά κάνουν;

α) Θά πρέπη νά κάνουν ὅ,τι ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πατέρες, πού γιορτάζουν, οἱ Πατέρες τῆς Α” Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ἦσαν πατέρες καταξιωμένοι, ἁγιασμένοι μέ τό ἅγιο Πνεῦμα καί τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου. Γι’ αὐτό καί ἡ μαρτυρία τους καθιερώθηκε. Ἐπισφραγίστηκε ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Ἦσαν, οἱ περισσότεροι, βγαλμένοι ἀπό τό καμίνι τῶν διωγμῶν. ’Έφεραν στό στῆθος τους τά πιό πολύτιμα «ἐγκόλπια». Ματωμένα ἐγκόλπια. Ἦσαν τά «στίγματα τοῦ Κυρίου ’Ιησοῦ» (Γαλ. στ΄ 17). «Ἀπαξαπλῶς ἦν ἰδεῖν δῆμον μαρτύρων» (Θεοδώρητος).

Πατέρες πνευματικοί τῆς Ἐκκλησίας, μέ τή συνδρομή τοῦ ἡγέτη τῆς Πολιτείας, τοῦ Μεγ. Κωνσταντίνου, μέ τό φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καθήρεσαν καί καθιέρωσαν. Τόν Ἄ ρ ε ι ο καθήρεσαν, πού ἀποκαλοῦσε τό Χριστό κτῖσμα καί δέν δεχόταν τή θεότητά Του! Καί καθιέρωσαν τό Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Καί εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν Μονογενῆ, τόν ἐκ τοῦ Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων. Φῶς ἐκ Φωτός, Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ…».

Ρωτοῦν ἀκόμα: Τί θά πράξουν οἱ πατέρες τῆς ’Ορθοδοξίας στή νέα αὐτή Σύνοδο;

β) Περιμένουμε νά ἐμφανισθοῦν καί νά στοχεύσουν, ὅπως ἐμφανίστηκε ή σύναξις, ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, πού τήν ζωγραφίζει στό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Πατέρων ὁ Λουκάς, στίς Πράξεις (κ” κεφάλαιο).

Τί εἶχε ἡ σύναξις ἐκείνη; Εἶχε πατέρες, εἶχε καί τόν μεγάλο ἐπίγειο πατέρα. Πατέρες οἱ ἐπίσκοποι καί οἱ πρεσβύτεροι τῆς περιοχῆς τῆς Ἐφέσου. Ἐκτάκτως συνάγονται. Ποῦ; Στή Μίλητο. Σέ μιά ὑπαίθρια σύναξι, κοντά στήν παραλία τῆς Μιλήτου. Δέν εἶχε εξωτερικά μεγαλεῖα. Εἶχε ὅμως Πνεῦμα Ἅγιον.

Τί εἶχε ἡ σύναξις ἐκείνη; Εἶχε ἕναν Παῦλο. Αὐτός εἶναι ὁ μεγάλος Πατέρας, ὁ Πατέρας τῶν πατέρων. Ὁ πατέρας τῶν τέκνων. «Τεκνία μου, οὕς πάλιν ὠδίνω, ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ὑμῖν» (Γαλ. δ” 19). Εἶχε ἕναν Παῦλο, πού τά χέρια του ἦταν ροζιασμένα ἀπο τή χειρωνακτική του δουλειά. «Ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται» (Πράξ. κ” 34).

Ἀντί γιά χειροκροτήματα καί χειροφιλήματα, ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη ἀπό πατέρες ἐργατικούς, ἀπό ποιμένες σκληρῆς βιοπάλης. Ἔχει ἀνάγκη ἀπό πατέρες, πού ξέρουν μόνο νά δίνουν καί ὄχι νά παίρνουν, κατά τό λεχθέν στή σύναξι ἐκείνη: «Μακάριόν ἐστι διδόναι μᾶλλον ἤ λαμβάνειν» (Πράξ. κ” 35).

Τί εἶχε ἡ σύναξις ἐκείνη στή Μίλητο; Εἶχε ἕναν Παῦλο, πού τά μάτια του ἦταν κατακόκκινα ἀπό τήν ἀγρυπνία καί τά δάκρυα, ἀφοῦ προσπαθοῦσε «τριετίαν νύκτα καί ἡμέραν νουθετεῖν ἕνα ἕκαστον» (Πράξ. κ” 31).

Τί εἶχε ἡ σύναξις ἐκείνη; Εἶχε ποιμαντική αγωνία. Ὁ μεγάλος Πατέρας, ὁ Παῦλος, λέει στούς μικρότερους πατέρες: «Προσέχετε ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ…» (Πράξ. κ” 28). Σήμερα τί ἔχουμε; Ἀγωνία (μέ ω) ἤ ἀγονία (μέ ο); Καταντοῦμε, δηλαδή, ἄγονοι, ἄκαρποι, χωρίς ποίμνιο, γιατί δέν ἔχουμε ἀγωνία. Δέν ἔχουμε ποιμαντική ἀγωνία, ἁγιοπνευματική ἀγωνία, νά μή χαθῆ οὔτε ἕνα πρόβατο ἀπο τή μάνδρα τοῦ Χριστοῦ.

Τί ἔκανε ἡ σύνοδος ἐκείνη; Ἀντιμετώπισε τούς λύκους.

’Αποροῦμε! Ὁ Χριστός ἔβλεπε λύκους ἄρπαγες μέ σχῆμα προβάτου (Ματθ. ζ” 15). Ὁ Παῦλος διέκρινε λύκους βαρείς, πού θά κατασπάραζαν τά πρόβατα τῆς Ἐκκλησίας. «Οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πράξ. κ” 29). Κοιτάζει στά μάτια μερικούς, πού τή στιγμή ἐκείνη ἦσαν ποιμένες καί πατέρες, ἀλλά μετά ἀπό λίγο θά γίνονταν λύκοι, καί κλαίει καί λέει: «Ἐξ ὑμῶν αὐτῶν θά ξεπηδήσουν αἰρετικοί, διεστραμμένοι…». Οἱ Πατέρες τῆς Α” Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶδαν τό λύκο, τόν Ἄρειο καί τόν ἔδιωξαν «τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος».

Καί διερωτῶμαι: Στή Μεγάλη Σύνοδο, πού σέ λίγες μέρες θά γίνη, δέν βλέπουν λύκους; Δέν βλέπουν τούς λύκους; Δέν ὑπάρχουν αἰρετικοί; Δέν ὑπάρχουν πλάνοι; Δέν ὑπάρχουν ἀνώμαλοι; Δέν ὑπάρχουν ξεθεμελιωτές τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων; Δέν ὑπάρχουν προβατόσχημοι λύκοι; Γιατί καμμιά ἀναφορά σ’ αὐτούς; Ποῦ εἶναι ἡ ὑπεράσπισις τῆς Πίστεως καί τῆς Ἠθικής τῆς Ἐκκλησίας; Σήμερα γεμίσαμε πνευματικούς λύκους. Καί, ἐν τούτοις, κανένας λόγος γιά τούς συγχρόνους λύκους, γιά τούς διεστραμμένους, γιά τούς πλάνους καί αἰρετικούς;

Τί ἔκανε ἡ σύνοδος ἐκείνη; Προσευχήθηκαν ὅλοι στά γόνατα. «Θείς τά γόνατα ὁ Παῦλος σύν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο» (Πράξ. κ” 36). Προσευχή. Στά γόνατα! Γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Γιά τήν παράδοσι τοῦ τόπου μας. Γιά τό ποίμνιο. Γιά τά παιδιά. Γιά τούς νέους.

Τί ἄλλο ἔκανε ἡ σύνοδος ἐκείνη; Ἐμπιστεύθηκε τό ποίμνιο στό λόγο τοῦ Θεοῦ. «καί τανῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεώ καί τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ» (Πράξ. κ” 32). Πάνω ἀπό τά λόγια εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Πάνω ἀπό διακηρύξεις εἶναι ἡ Γραφή. Εἶναι τό μυστήριο τῆς σωτηρίας.

Τό τελευταῖο, πού ἔκανε ἡ σύναξις ἐκείνη στή Μίλητο: Ἀγαποῦσαν τόσο πολύ τό μεγάλο Πατέρα, τόν Παῦλο, ὥστε ἔπεσαν στόν τράχηλό του, ἔκλαιγαν καί τοῦ φιλοῦσαν τό πρόσωπο καί τά χέρια.

Παῦλε! Μεγάλε Πατέρα, πού εἶσαι πάνω ἀπό ἐπισκόπους καί ἀρχιεπισκόπους καί πατριάρχες, ἔλα καί σ’ αὐτή τή λεγομένη Μεγάλη Σύνοδο. Ἔλα: Ὑπόδειγμα πίστεως! Ὑπόδειγμα ποιμαντικῆς μέριμνας! Ὑπόδειγμα ἀνιδιοτέλειας! Διά τοῦ Παύλου στήν ’Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἀλήθεια. Ἀμήν.

ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

http://www.pentapostagma.gr

Οι επτά σφραγίδες της «Κλειστής Συνόδου»

Παραμοναὶ τῆς Συνόδου καὶ δὲν κατελήξαμεν οὔτε εἰς τὸ ὄνομά της...

ΑΙ ΕΠΤΑ ΣΦΡΑΓΙΔΕΣ ΤΗΣ «ΚΛΕΙΣΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ»

«Κλειστή» εἰς θεματολογίαν, εἰς συμμετοχήν Αὐτονόμων Ἐκκλησιῶν-Ἱεραρχῶν-ἁγίων ἀνδρῶν καί ἀποκλεισμένη εἰς μακρινόν τόπον. Κυριαρχεῖ ὁ φόβος, ἡ κρυπτεία καί ἡ κυπτεία;

Του κ. Γεωργίου Παππά, θεολόγου

Πολλοί ετερόδοξοι Χριστιανοί και ικανοί αλλόθρησκοι, πρόκειται να μας χλευάσουν για την μέλλουσα να συγκληθή λεγομένη «Μεγάλη Σύνοδο» στην Κρήτη, διότι δεν έχουμε ακόμη καταλήξει, πως θα την τιτλοφορήσουμε και πως θα την καταγράψουμε.

Μέχρι τώρα στα δημοσιεύματα διαφόρων Ορθοδόξων χαρακτηρίζεται με αντιφατικές εκφράσεις:

Μερικοί θέλουν να την αποκαλούν «Οικουμενική Σύνοδο».

Έτεροι δε, την χαρακηρίζουν «Μεγάλη Σύνοδο».

Και αρκετοί την χαρακτηρίζουν «Ψευδοσύνοδο».

Τι φοβερό πράγμα είναι και τούτο. Να μη μπορούμε να καταλήξουμε στην ονομασία (ίσως και στο περιεχόμενο ) αυτής της Συνάξεως.

Μήπως, αυτό μας δίδει το πρώτο σημάδι, ότι δεν συνερχόμεθα εν Πνεύματι Αγίω και Πυρί, αλλά με ανθρώπινα κριτήρια και ταπεινές σκοπιμότητες;

Η Ουσία των Ιερών Συνόδων

Στην Ορθόδοξο Εκκλησία έχουν συγκροτηθεί διάφορα είδη Ιερών Συν­όδων:

Έχουμε λοιπόν, Οικουμενικές Συν­όδους και άλλες Τοπικές Συνόδους. Δυστυχώς όμως, έχουμε και πολλές ψεύτικες Συνόδους με νόθα και πλαστά χαρακτηριστικά. Μερικές από αυτές καταγράφησαν με βαρύτατα ονόματα όπως, «Ψευτοσύνοδοι», ακόμη δε και «Ληστρικές Σύνοδοι». Είναι γνωστόν ότι, από την περίοδο του Μεγάλου Σχίσματος της Εκκλησίας έως την Άλωση της Πόλεως, ανά εικοσαετία περίπου, συνεκλήθησαν δέκα τρεις Σύνοδοι με πλαστές «Προδιαγραφές» Οικουμενικών Συνόδων, προκειμένου να επιτύχουν μία κάποια «Ένωση». Αλλά ουδέν επέτυχον.

Προφανώς, η ύπαρξις Ψευδεπιγράφων Συνόδων δεν μειώνει το μεγαλείο της Εκκλησίας μας, αλλά καταγράφει εναργέστατα τον εσωτερικό λυσσώδη πόλεμο που ξεσήκωσε ο Διάβολος εναντίον των Χριστιανών. Κατάφερε δε να αποκτήση δικούς του εκπροσώπους, αιρετικούς Επισκόπους μέσα στην Εκκλησία. Ρασοφόρους που φορούσαν τον Μανδύα των εκπροσώπων του Χριστού, αλλά ήσαν πραγματικοί υπηρέτες του Ψεύδους και των ποικιλωνύμων αιρέσεων. Ήσαν «λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου» (Πραξ. κ 29). Όλοι αυτοί ήσαν Επίσκοποι από ασημάντους μικρούς Θρόνους, αλλά και μεγάλοι διάσημοι Πατριάρχες και φημισμένοι Βασιλείς , φερόμενοι ως Ορθόδοξοι.

Υπήρξαν «ΚΛΕΙΣΤΑΙ»

Σύνοδοι η μάλλον Ψευδοσύνοδοι

Υπάρχει όμως και μία άλλη κατηγορία Συνόδων, που χαρακτηρίζονται ως «ΚΛΕΙΣΤΕΣ» Σύνοδοι, διότι, σ’ αυτές συμμετείχε ΚΛΕΙΣΤΟΣ αριθμός Επισκόπων, επιλεγμένων από κάποιους ισχυρούς Εκκλησιαστικούς η Πολιτειακούς παράγοντες.

Ενδεικτικό παράδειγμα τέτοιου χαρακτηρισμού αναφέρονται οι «ΚΛΕΙΣΤΕΣ Ψευδοσύνοδοι», του 1344 μ.Χ., υπό την Προεδρία του τότε Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα (κρυπτοαιρετικού), που κατεδίκασαν, καθήρεσαν, περιόρισαν και εφυλάκισαν τον Αγ. Γρηγόριο τον Παλαμά.

Ασφαλώς, νομίζουμε πως, η συν­αξις της Κρήτης πρέπει και αυτή να καταγραφή ως «ΚΛΕΙΣΤΗ» Σύναξις.

Εμείς θα θέσουμε τα ερωτήματα για τον χαρακτηρισμό «ΚΛΕΙΣΤΗ» Σύνοδος, με απάθεια, και θα καταγράψουμε τους προβληματισμούς μας.

Θα τους καταθέσουμε ως ισχνό και πτωχό οβολό στην πλουσία τράπεζα των απόψεων που δημοσιοποιούν πολλοί αδελφοί Χριστιανοί διαφόρων Αξιωμάτων, ξεχωριστών Πνευματικών Χαρισμάτων και ιδιαιτέρων Διακονιών εν τη Εκκλησία.

«ΚΛΕΙΣΤΗ» αφού δεν μετέχουν όλοι οι Αρχιερείς και αι Αυτόνομοι Εκκλησίαι

Κατά πρώτον, το γεγονός ότι στην «Σύνοδο» αυτή συμμετέχει «κλειστός» και «επιλεγμένος» αριθμός Αρχιερέων και όχι το σύνολο των Ορθοδόξων της Οικουμένης, ασφαλώς θα της δώση τον χαρακτηρισμό της «ΚΛΕΙΣΤΗΣ» Συνάξεως. Αν όμως θα λάβη τον τίτλο της «Συν­όδου» η της «Ψευδοσυνόδου» η και άλλον βαρύτερο χαρακτηρισμό θα εξαρτηθή και από την ουσία των αποφάσεων και των διαδικασιών. Βλέπε δημοσίευμα Εφημερίδος Ορθοδόξου Τύπου, 18ης Δεκεμβρίου 2015, «Είναι αντικανονικόν να συγληθή Μεγάλη Σύνοδος δι’ αντιπροσώπων».

Προσέτι, ενδέχεται μερικοί Προκαθήμενοι να επιλέξουν τους συμφωνούντας μαζί τους και τους έχοντας πνεύμα υποτακτικότητος και συμφωνίας. Εδώ οφείλουμε να επισημειώσουμε ότι πολλοί Αρχιερείς έχουν αποκτήσει το Αρχιερατικό Αξίωμα, κατά τις θελήσεις των Προκαθημένων τους. Άλλοτε μεν, με Κανονικές Ψηφοφορίες του Συν­όλου των Αρχιερέων εκάστης Τοπικής Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, άλλοτε δε, ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ, από μικρές ομάδες ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΩΝ Εκλεκτόρων-Αρχιερέων επιλε­γμένων από τους Τοπικούς Προκαθημένους.

Επίσης δεν μετέχουν ισοτίμως αι Αυτόνομαι Εκκλησίαι με τας Αυτοκεφάλους αν και δεν διαφέρουν απ’ αυτάς παρά μόνον εις την εκλογήν του Προκαθημένου τους. Η επιλογή του Πατριάρχου Κων/πόλεως να συμπεριλάβη μόνον τους προκαθημένους αυτών υποτιμά εκκλησιολογικώς τας Εκκλησίας.

«ΚΛΕΙΣΤΗ» από πλευράς θεματολογίας

Ένα δεύτερο στοιχείο, το οποίο χαρακτηρίζει μία Συν­οδο ως «ΚΛΕΙΣΤΗ», είναι και η παρεμπόδισις όλων των συζητήσεων, που πραγματικά απασχολούν την Εκκλησία. Επειδή δηλαδή υπάρχει «κλειστός» κατάλογος θεμάτων, και «κλειστή» ημερησία διάταξις.

Είναι προφανές ότι, ένα ανώτατο όργανο, της Ορθοδοξίας εν προκειμένω, δύναται να συζητήση τα πάντα χωρίς περιορισμό. Δεν είναι επιτρεπτόν, όταν συγκαλείται Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας να υπάρχουν εμπόδια και απαγορεύσεις στην υπερτάτη Αρχή της, που ενεργεί και αποφασίζει εν Πνεύματι Αγίω.

Αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κατά 1341 μ.Χ. συνεκλήθησαν Ιερές Σύνοδοι, για να επικυρώσουν τις θεολογικές απόψεις των Αγίων Πατέρων, όπως τις διετύπωνε ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς, περί της Αμεθέκτου Θείας Ουσίας και των μεθεκτών Ακτίστων Ενεργειών του Θεού, και να καταδικάσουν τις αιρέσεις του Βαρλαάμ και των οπαδών του. Πέραν των δογματικών αποφάσεων, απηγορεύθη η ανακαίνισις δογματικών θεμάτων, χωρίς όμως να απαγορεύεται οι ορθοδόξως φρονούντες να διαφωτίζουν τους πλανωμένους και πολύ περισσότερο να αμύνωνται οσάκις διεβάλετο η ορθή πίστις.

Οι απαγορευτικές διατάξεις ετέθησαν από τον τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα η εχρησιμοποιήθησαν από εκείνον, δια διαστροφής των, ώστε μέσω αυτών να προστατεύη τους αιρετικούς φίλους του (Βαρλαάμ, Ακίνδυνο, Γρηγρορά) και τον εαυτό του. Επί πλέον αυτές οι διατάξεις κατέστησαν όπλα στα χέρια αυτού του κρυπτοαιρετικού Πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα, ο οποίος χρησιμοποιώντας και πολιτικές κατηγορίες και διάφορες μηχανορραφίες, «Ψευτοσυνοδικώς» το 1344 μ.Χ., επέτυχε ώστε να διωχθούν, να περιορισθούν, να καθαιρεθούν και να φυλακισθούν οι Ορθόδοξοι με πρώτο τον τότε στυλοβάτη της Ορθοδοξίας, τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά.

Σημειώνουμε ότι κατ’ αυτήν την περίοδο ο Αγ. Γρηγόριος, ευρισκόμενος σε περιορισμό, γράφει δύο ανώνυμες δογματικές μελέτες, λόγω του πολέμου και της ισχυούσης απαγορεύσεως, προκειμένου να αντιμετωπίση τους εν Εκκλησιαστική Εξουσία όντας αιρετικούς, τον τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και την παρέα του.

Όμως, τρία έτη αργότερα το 1437 μ.Χ., με κανονική Συν­οδο ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Καλέκας καθηρέθη, και λίγο αργότερα απέθανε μέσα σε πλήρη απομόνωσι και καταφρόνια.

Κατά λογική συνέχεια, πρέπει να διατυπώσουμε την άποψι ότι «Κλειστή» Σύνοδος, από πλευράς θεματολογίας, δεν επιτρέπεται να υπάρξη, καθότι τότε υπεισέρχονται αντικανονικές σκοπιμότητες, παράλογες ατοπίες, ύποπτες «κρυπτίες» (κρυφές καταστάσεις) και προσ­βλητικές «κυπτίες» (δουλοφροσύνες).

«ΚΛΕΙΣΤΗ» από πλευράς

συμμετοχής ευσεβών Επισκόπων

Τρίτον στοιχείον για την «Κλειστή» Σύνοδο, αποτελεί η εκδήλωσις πραγματικής αρνήσεως και απροθυμίας συμμετοχής από τους Ευσεβείς Αρχιερείς.

Αυτοί δεν εδέχθησαν τις προτάσεις των Προκαθημένων τους να παραστούν στην «ΚΛΕΙΣΤΗ» Σύναξι, προβάλλοντας ουσιαστικούς λόγους αμφισβητήσεως για την Συν­αξι αυτή.

Δεν είναι ευρέως γνωστόν, αλλά, εσχάτως προεκλήθη και μία ακόμη χαρακτηριστική εξέλιξις. Πέραν των αρχικώς αρνηθέντων σθεναρώς Ευσεβών Αρχιερέων, που ήσαν τουλάχιστον δέκα μόνο για την Εκκλησία της Ελλάδος, υπήρξαν και έτεροι, οι οποίοι, αν και αρχικώς είχον αποδεχθή να παραστούν στην Σύναξι, κατόπιν υπέβαλαν την παραίτησί τους από αυτή την διαδικασία. Προφανώς, μετά από μελέτη και αναζήτησι των δεδομένων αντελήφθησαν ότι δεν είχαν θέσι σε «ΚΛΕΙΣΤΗ» Σύνοδο, χωρίς ουσία, χωρίς λόγο και χωρίς ψήφο. Δεν θέλησαν να γίνουν μαριονέττες και γλάστρες σε μία φιέστα άνευ εκκλησιαστικών προδιαγραφών.

«ΚΛΕΙΣΤΗ» από πλευράς συμμετοχής,

Κληρικών, Μοναχών και ευσεβών Αρχόντων

Τέταρτον στοιχείον της «ΚΛΕΙΣΤΗΣ» Συνόδου είναι, ο αποκλεισμός της συμμετοχής και ζώσης παρουσίας των ευσεβών Κληρικών, Μοναχών, Λαϊκών, αλλά και Ορθοδόξων Αρχόντων.

Τονίζουμε ότι σε όλες τις Συνόδους μετείχον οι Ορθόδοξοι Αυτοκράτορες και υπέγραφαν μετά των Επισκόπων. Συχνά δε και ευσεβείς άρχοντες Συγκλητικοί (στην Σύνοδο του 1341 μ.Χ.). Σήμερα δεν έχουμε Αυτοκράτορα Κωνσταντινουπόλεως, αλλά το μερικώς ελευθερωθέν Ελληνικό-Ρωμαίϊκο Γένος έχει Ανώτατο Άρχοντα (Βασιλέα παλαιότερα, Πρόεδρο σήμερα). Αλλά, και τα άλλα ευσεβή Ορθόδοξα Έθνη (Ρωσία, Σερβία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Γεωργία) έχουν ευσεβείς Άρχοντες, που θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε πραγματικά «ΑΝΟΙΚΤΗ» Σύνοδο των Ορθοδόξων.

Ας φαντασθούμε το μεγαλείο της Συνόδου, όπου θα συμμετείχον άπαντες οι Προκαθήμενοι, οι Επίσκοποι, και … άπαντες οι Ανώτατοι Άρχοντες των ευσεβών Ορθοδόξων Εθνών. Και θα ήσαν παρόντες και οι Κληρικοί, Μοναχοί και Χριστιανοί που θα το επιθυμούσαν. Η παρουσία όλων αυτών αποτελεί βασικό και υποχρεωτικό στοιχείο κορυφαίων Ιεροσυνοδικών Συνοδικών Διασκέψεων.

«ΚΛΕΙΣΤΗ» Σύνοδος από πλευράς τόπου

Πέμπτον στοιχείον της «ΚΛΕΙΣΤΗΣ» Συνάξεως, αποτελεί η διοργάνωσίς της στην άκρη της Κρήτης, πράγμα που ουσιαστικώς παρεμποδίζει την δυνατότητα παραστάσεως και παρακολουθήσεως αγίων Κληρικών, πνευματικών Μοναχών, ευσεβών Χριστιανών και ευλαβών Αρχόντων.

Αντί η Σύνοδος να συγκληθή σε μία Χριστιανική Πρωτεύουσα, ώστε να έχουν πρόσβασι οι πάντες, συγκαλείται στο ακρότατο σημείο της ωραίας Κρήτης μας, ώστε να μη δύναται κανείς εύκολα να φθάση εκεί. Μήπως η επιλογή έγινε σκοπίμως μετά πονηρίας, ώστε εύκολα να αποκλεισθούν λιμάνια, αεροδρόμια και δρόμοι; Να μη δύνανται να πλησιάσουν κάποιοι, που θα ήθελαν να αντιδράσουν η να διατυπώσουν τις επιφυλάξεις τους για ενδεχόμενα υπόπτων αποφάσεων με χαρακτηριστικά Οικουμενιστικά, Φιλοπαπικά η Φιλοπροτεσταντικά ανοίγματα η με άλλα κρυπτοαιρετικά θεσπίσματα;

Το Κολυμβάρι του νομού Χανίων είναι ωραίος τόπος και έχει άριστες Εκκλησιαστικές εγκαταστάσεις. Αλλά, απέχει 25 περίπου χιλιόμετρα από την πόλι των Χανίων και 160 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο, την Πρωτεύουσα της Κρήτης. Είναι στην άκρη του Θεού, χωρίς εύκολη προσ­βασι δημοσίας παρουσίας των επιθυμούντων. Αναρωτιέται κανείς: Γιατί φεύγουν στα όρη και στα βουνά; Ποιός τους καταδιώκει; Μήπως η Αλήθεια και η συνείδησις των ευσεβών Χριστιανών; Γιατί φοβούνται και τρέμουν το φως και την δημοσία παρουσίασι των Συνεδριάσεων;

Αντιθέτως, θα έπρεπε η Σύνοδος να συγκληθή στην Πρωτεύουσα της Ελλάδος, την Αθήνα, την πόλι του Αποστόλου Παύλου, η οποία παρουσιάζει συγχρόνως τρία μοναδικά ευλογημένα χαρακτηριστικά: α) Αποτελεί Αποστολική πόλι (Πόλις-Παύλου), β) Είναι η Πρωτεύουσα του ελευθέρου Κράτους των Ρωμιών, της Ελλάδος, η οποία συνθέτει την εξ Αίματος, και Πίστεως, και Γλώσσης, και Ιστορίας, και Παραδόσεων, πραγματική συνέχεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και γ) Είναι και Πρωτεύουσα ελευθέρου Ορθοδόξου Χριστιανικού Έθνους.

«ΚΛΕΙΣΤΗ» από πλευράς ισχυράς ψήφου

Έκτον στοιχείον της «ΚΛΕΙΣΤΗΣ» Συνόδου, πέραν της απουσίας του συνόλου των Ορθοδόξων Αρχιερέων, αποτελεί και η ανυπαρξία ψήφου, ακόμη και των μετεχόντων Αρχιερέων.

Είναι γνωστόν ότι οι Αρχιερείς δεν θα έχουν δική τους ψήφο, αφού θα υπάρχη μόνο μία ψήφος ανά Τοπική Εκκλησία. Επομένως, στις συνεδριάσεις της «ΚΛΕΙΣΤΗΣ» Συνόδου ο κάθε Επίσκοπος θα έχη ΜΗΔΕΝΙΚΗ ψήφο και ΜΗΔΕΝΙΚΟ λόγο.

Παρεπόμενο τούτου είναι ότι, θα έχη και ΜΗΔΕΝΙΚΗ παρουσία, ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΗ παρουσία, αφού δεν θα δύναται την άποψί του να την εισάγη προς ψήφισι και συζήτησι.

Αλλά θα αντείπη κανείς, θα έχη ψήφο σε μία «ΚΛΕΙΣΤΗ» σύναξι με τους Αρχιερείς και τον Προκαθήμενο της Τοπικής του Εκκλησίας. Είναι προφανές ότι, σ’ αυτή την εσωτερική Σύναξι, οι μετέχοντες Αρχιερείς θα είναι συνήθως υποτακτικοί στον Προκαθήμενό τους. Αλλά και εάν αυτό δεν συμβαίνη, τότε να φαντασθούμε ότι μερικοί εκ των Πατέρων θα έχουν μία άποψι και οι άλλοι μία ετέρα, για κάποιο ζήτημα. Τι θα γίνεται; Μα εσωτερική «ΚΛΕΙΣΤΗ» ψηφοφορία ανάμεσα στους είκοσι πέντε. Αυτή η ψηφοφορία δεν θα είναι γνήσια, διότι οι Επίσκοποι δεν θα έχουν ακούσει τις απόψεις και τα ισχυρά επιχειρήματα των άλλων «ΚΛΕΙΣΤΩΝ» μικρών Συνάξεων, ώστε να ανεύρουν την αλήθεια και τα επιχειρήματα που χρειάζονται.

Σε όλες σχεδόν τις Οικουμενικές Συνόδους, ελάχιστοι Άγιοι Πατέρες εχάραξαν το αποτέλεσμα με την γνώμη τους. Για παράδειγμα, στα δογματικά ζητήματα, στην Α Οἰκουμενική Σύνοδο ο Αγ. Αθανάσιος (Διάκονος ων) εχάραξε την γραμμή, στην Β Οἰκουμενική ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος κ.τ.λ., στην Σύνοδο του 1341 μ.Χ. ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς (Πρεσβύτερος ων), ενώ οι άλλοι Πατέρες ηκολούθησαν και συγκατένευσαν.

Εάν λοιπόν, την Ορθόδοξη άποψι κατέχη κάποιος Ιεράρχης μιας Τοπικής Εκκλησίας, αυτός δε τη διατυπώση μόνο στη δική του «Κλειστή» Σύναξι, αλλά μειοψηφή, τότε αυτή η Ορθή θέσις, δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ακουσθή στη «ΚΛΕΙΣΤΗ» μεγάλη Σύναξι.

Επί πλέον, εάν, ο κάποιος Προκαθήμενος στην «ΚΛΕΙΣΤΗ» Μερική Σύναξι μειοψηφήση, τότε, πως αυτός θα υποστηρίξη μέσα στην μεγάλη «Κλειστή» Σύναξι κάτι, που ούτε αποδέχεται, ούτε πιστεύει;

Θα έχουμε λοιπόν ανίσχυρη «ΚΛΕΙΣΤΗ» Σύναξι, με απουσία του συνόλου των Αρχιερέων της Ορθοδοξίας, αλλά και αδύναμες «ΚΛΕΙΣΤΕΣ» Μικρές Συνάξεις της κάθε τοπικής Αυτοκεφάλου Εκκλησίας.

Πραγματικά νομίζουμε ότι τέτοιες «Πρωτότυπες» όντως ιδέες, που επεκράτησαν και επεβλήθησαν, μόνο άτομα με χαμηλές διανοητικές ικανότητες, με αμφίβολες πνευματικές καταβολές, με ανύπαρκτες αρχές ελευθερίας και αγάπης θα ημπορούσαν να εισηγηθούν και να εισαγάγουν στην Εκκλησία μας.

«ΚΛΕΙΣΤΗ» από πλευράς παρουσίας αγίων ανδρών

Τέλος, έβδομον στοιχείον, της «ΚΛΕΙΣΤΗΣ» Συνόδου είναι και κάτι το ουσιαστικό. Την κάθε Ιερά Σύνοδο κατευθύνει το Πανάγιον Πνεύμα και μετέχουν σ’ αυτή άπαντες οι Αρχιερείς, ως διάδοχοι των Αποστόλων. Όμως, υποχρεωτικά, θα πρέπει να μετέχη και μία άλλη ειδική ομάδα ανθρώπων, που δεν μπορούμε, ούτε να τους διαχωρίσουμε από το Εκκλησιαστικό αξίωμα η την ηλικία η μόρφωσι η από άλλο χαρακτηριστικό, ούτε να τους επιλέξουμε με κάποιο σύστημα. Είναι οι όντως ΕΝ ΖΩΗ ΑΓΙΟΙ. Οι ίδιοι μεν, επειδή έχουν συνείδησι ταπεινή, κρύβουν τα χαρίσματά τους και την αγιότητά τους. Αυτές οι ξεχωριστές Μορφές αποκλείονται από την αυτή την «ΚΛΕΙΣΤΗ» Συν­οδο.

Η παρουσία των ΕΝ ΖΩΗ ΑΓΙΩΝ είναι υποχρεωτική σε οποιαδήποτε Σύνοδο είτε με την σωματική παρουσία τους είτε με το δημόσιο λόγο τους είτε με την συγγραφική συμμετοχή τους στα διαλαμβανόμενα.

Και ας δούμε μόνο ενδεικτικά, για να μη γίνουμε αναλυτικοί, ποίοι Άγιοι μετείχον ουσιαστικά και ποδηγέτησαν εν Πνεύματι, κάποιες, πραγματικά Οικουμενικές Συνόδους:

Στην Α Οἰκουμενική (Νίκαια 325 μ.Χ.): Ο Άγιος Κων/νος (ως Αυτοκράτωρ), ο Αγ. Αθανάσιος (ως Διάκονος), ο Αγ. Σπυρίδων (ως Επίσκοπος, αν και ασημάντου επαρχίας), ο Αγ. Νικόλαος (Επίσκοπος, αν και μακρινής περιοχής), ο Αγ. Αχίλλιος (Επίσκοπος Λαρίσης) και άλλοι πολλοί. Στην Β Οἰκουμενική (Κων/νούπολις 451 μ.Χ.): Ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Στην Σύνοδο, Περί Ακτίστων ενεργειών του Θεού (Κων/πολις, 1351 μ.Χ.): Ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς, (Πρεσβύτερος ων) με άλλους Αγίους Μοναχούς και Πατέρες, που δεν έφερον το αξίωμα του Επισκόπου.

Σχετικά με τα ανωτέρω καταγραφέντα, καλοπίστως επιθυμούμε μαζί με τον ευσεβή λαό της ανά την Οικουμένην Ορθοδοξίας, εναγωνίως, να αναρωτηθούμε: Ποίοι Επίσκοποι η Ιερείς η Διάκονοι η Μοναχοί η Μοναχές η Λαϊκοί με φήμη «αγίων» μετέχουν σ’ αυτή την «ΚΛΕΙΣΤΗ» Συν­οδο;

Δεν κάθομαι εις Συνέδριον ματαιότητος

Και για να κλείσουμε τις απλές σκέψεις μας θα καταφύγουμε στον Προφητάνακτα Βασιλέα Δαβίδ τον Ψαλμωδό, που διατυπώνει επίκαιρο άποψι, ως εγερτήριο Σάλπισμα, για τις πονηρές συνάξεις των παρανομούντων ανθρώπων και για τις ανομίες των ασεβών:

«Ψαλμ 25.4-11 ουκ εκάθισα μετά συνεδρίου ματαιότητος και μετά παρανομούντων ου μη εισέλθω· εμίσησα εκκλησίαν πονηρευομένων και μετά ασεβών ου μη καθίσω. νίψομαι εν αθώοις τας χείράς μου και κυκλώσω το θυσιαστήριόν σου͵ κύριε͵ του ακούσαι φωνήν αινέσεως και διηγήσασθαι πάντα τα θαυμάσιά σου. κύριε͵ ηγάπησα ευπρέπειαν οίκου σου και τόπον σκηνώματος δόξης σου. μη συναπολέσης μετά ασεβών την ψυχήν μου και μετά ανδρών αιμάτων την ζωήν μου͵ ων εν χερσίν ανομίαι͵ η δεξιά αυτών επλήσθη δώρων. εγώ δε εν ακακία μου επορεύθην· λύτρωσαί με και ελέησόν με».

Με κάθε ειλικρίνεια και εκ βάθους καρδίας προσευχόμεθα και αγωνιζόμεθα, ώστε τίποτε από τα ανωτέρω ψαλμικά λόγια να μη συντρέξη στην «ΚΛΕΙΣΤΗ» Σύναξι. Καμιά παρόμοια συμφορά να μη κατακεραυνώση την Ορθόδοξο Ιεροσυνοδική Παράδοσί μας, η οποία στηρίζεται στον ακατάλυτο Πύργο του Ιερού Ευαγγελίου της ελευθερίας και στους αιωνίους Ιερούς Κανόνες της ευλαβούς ευσχημοσύνης.

https://apotixisi.blogspot.gr/

Φαρισαῖοι, Ὑποκριτές καί Νεκροθάφτες. Οἱ σταυρωτές τῆς Ἐκκλησίας

Σήμερα, πού ἡ μελαγχολία καί ἡ «ἐθνική» κατάθλιψηκυριαρχοῦν παντοῦ, ἦρθε ἡ κρίσιμη ὥρα νά μετρήσουμε Φαρισαίους, ὑποκριτές καί νεκροθάφτες. Σέ μιά ἐποχή, πού τά πάντα γύρω μας διαλύονται μέ κρότο καί οἱ ζωές μας καταστρέφονται, οἱ πολιτικοί ταγοί τοῦ τόπου προσπαθοῦν μέ ἐνοχικές καί φοβικές κινήσεις νά διασώσουν τό σαρκίο τους. Ματαιοπονοῦν οἱ ἄθλιοι. Οὔτε κἄν ἐρυθριοῦν (ντρέπονται) γιά τά πολλά ἐγκλήματά τους. Ἔχουν ὅμως γνῶσιν οἱ φύλακες. Οἱ ἐκφραστές τοῦ σκότους μᾶς πολεμοῦν ἀπό παντοῦ. Ἕνας σκληρός καί ἀνελέητος πόλεμος μαίνεται, εἶναι σέ πλήρη ἐξέλιξη.

Τά συστήματα τῆς ἀνομίας καί τῆς διαπλοκῆς ἀφηνιάζουν καί συκοφαντοῦν ὅσους ἀντιστέκονται μέ θάρρος καί αὐταπάρνηση στά ἄνομα καί ἀνίερα σχέδιά τους. Πρέπει νά δώσουμε, ὅλοι μαζί, μιά ἀποστομωτική ἀπάντησησέ ὅλους ἐκείνους πού νομίζουν ὅτι μποροῦν ἀνερυθρίαστα νά διαλύουν ψυχές καί σώματα.

Εἶναι ὥρα νά ἔλθουν ὅλα στό φῶς. Ἡ ἀλήθεια πρέπει νά λάμψει. Πολιτικοί ταγοί, πού λειτουργοῦν σάν ὑποτελεῖς καί ὑπηρέτες τῶν τεκτονικῶν Στοῶν∙ πού λειτουργοῦν σάν ἐντολοδόχοι τῶν δημίων τῆς χώρας, ὅλων αὐτῶν τῶν ξένων εἰσβολέων, τῶν ἐκβιαστῶν, τῶν τοκογλύφων-δανειστῶν, πού μᾶς κλέβουν τίς ζωές μας καί μᾶς πωλοῦν φύκια γιά μεταξωτές κορδέλες.

Ἡ ὑποκρισία τοῦ Ἕλληνα πρωθυπουργοῦ Ἀλέξη Τσίπρα προκαλεῖ ὀργή καί θυμηδία. Συμπεριφέρεται σάν πολιτική μαριονέττα! Οὐσιαστικά εἰρωνεύεται τούς πολῖτες, τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία καί τήν Ἱερά Σύνοδο. Ἐνδεικτικά ἀναφέρω κάποιες ἀπό τίς πολλές ὑποκριτικές καί φαρισαϊκές συμπεριφορές του: Στήν ἀρχή ἀρνήθηκε νά ὁρκιστεῖ στό Ἱερό Εὐαγγέλιο. Δέχτηκε τήν οὐσιαστική περιθωριοποίηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στά σχολεῖα καί τή μετατροπή τοῦ μαθήματος σέ ἀνούσιο μάθημα θρησκειολογίας∙ τήν ἵδρυση τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στή Θεσσαλονίκη. Στηρίζει τήν προώθηση νόμου περί τῆς καύσης τῶν νεκρῶν, ἀγνοῶντας πλήρως τίς διαμαρτυρίες τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τίς χριστιανικές, καί ὄχι μόνο, παραδόσεις τοῦ τόπου μας. Ἀνέχεται ὅσους σπάζουν βιτρῖνεςκαί δηλώνουν ἀντιρρησίες συνείδησης καί ἐνίοτε τούς προωθεῖ σέ θέσεις εὐθύνης.

Ἄθεα παιδαρέλια γίνονται γενικοί γραμματεῖς Ὑπουργείων, σύμβουλοι τοῦ Πρωθυπουργοῦ καί τῶν Ὑπουργῶν. Ἔγινε «κουμπάρος» καί πάντρεψε, μέ δόξα καί τιμή, τούς ἀνώμαλους καί τούς κίναιδους, ἀφοῦ πρῶτα ζήτησε συγγνώμη, πού ἄργησε νά τό κάνει!

Παρίστανε τόν «κουφό», ὅταν ὁ ἀνεκδιήγητος ὑπουργός Παιδείας καί Θρησκευμάτων Νίκος Φίλης ἔκανε τίς ἀνίερες καί ἀπαράδεκτες δηλώσεις πού ἀμφισβητοῦσαν τή γενοκτονία τῶν Ποντίων, τήν ἱερότητα καί σημασία τῶν λειψάνων τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, καί γιά τήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Φωτός ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο καί τά Ἱεροσόλυμα (μέ τιμές Ἀρχηγοῦ κράτους).

Υἱοθέτησε τή θέση τοῦ ὑπουργοῦ Ἐσωτερικῶν Π. Κουρουμπλῆ γιά τήν κάρτα τοῦ πολίτη καί τό ΑΝΙΕΡΟ ἠλεκτρονικό φακέλωμα τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Δέν κάνει τίποτε (ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ), γιά νά καλύψει τά κενά πού παρουσιάζονται λόγω τῆς δραματικῆς μείωσης τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ἱερέων (π.χ. συνταξιοδοτήσεις).

Φαρισαϊσμός καί ὑποκρισία Καί ξαφνικά, τί; Βλέποντας στίς δημοσκοπήσεις νά καταρρέουν τά ποσοστά τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί νά μειώνεται δραματικά ἡ δημοτικότητά του, ἀποφάσισε νά βγάλει τήν προβιά τοῦ λύκου καί νά ντυθεῖ πρόβατο. Ἄδειασε ὑποκριτικά καί μεγαλοπρεπῶς τόν ὑπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη, μέ ἐπιστολή του πρός τόν ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμο.

«Θέλω νά σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι τά ἐκπαιδευτικά ἱδρύματα τῆς πατρίδας μας ἦταν καί θά εἶναι πάντα ἀνοιχτά γιά τούς ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας», ἐπισημαίνει ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, ἀναφερόμενος σέ πρόσφατο περιστατικό, κατά τό ὁποῖο τό Ὑπουργεῖο Παιδείας δέν ἐπέτρεψε τήν εἴσοδο δύο Μητροπολιτῶν σέ σχολεῖα (μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος καί μητροπολίτης Νέας Ἰωνίας κ. Γαβριήλ).

Ὁ Ν. Φίλης θέτει γενικούς κανόνες, ὥστε τό σχολεῖο νά μή μετατραπεῖ σέ θέατρο ἀντιπαραθέσεων καί κηρυγμάτων μέ πρωταγωνιστές ἐξωσχολικούς παράγοντες! Μάλιστα! Δηλαδή, γιά τόν Ὑπουργό, οἱ δύο Μητροπολῖτες εἶναι ἐξωσχολικοί παράγοντες καί ἄρα ἀνεπιθύμητοι στά σχολεῖα μας; Ἐνῶ, κύριε Ὑπουργέ Παιδείας, οἱ λαθρομετανάστες, οἱ φακίρηδες, οἱ γκουρού, οἱ χαρτορίχτρες, οἱ προοδευτικοί τῆς συμφορᾶς, οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ἴντριγκας καί τῆς διαπλοκῆς, οἱ Ἑβραῖοι καί οἱ σιωνιστές, τά ἰνδάλματα τῆς ἡδονῆς καί τῆς παρακμῆς, οἱ μπαχαλάκηδες, οἱ κίναιδοι, οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Πάπα (ἰντερνούτσιοι) κ.ἄ. εἶναι εὐπρόσδεκτοι στά σχολεῖα; Τά σχολικά βιβλία, πού διδάσκουν τήν παιδεραστία καί μαγαρίζουν τά παιδιά μας δέν σᾶς ἐνοχλοῦν; (Δημήτρης Νατσιός)

Φοβᾶμαι πώς εἶστε ὁ «μπροστινός» τῆς Κυβέρνησης καί κάνετε ὅλη τή «βρώμικη δουλειά». ΕΥΓΕ! ΑΞΙΟΣ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΣΑΣ!

Κάντε ὑπομονή. Σέ λίγο καιρό θά εἶστε ἐκτός Κυβέρνησης καί ἐκτός Βουλῆς. Στά ἀζήτητα τῆς Ἱστορίας. Μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό τά βάζεις; Δέν ντρεπόμαστε λίγο; Δέν ὑπάρχει συνείδηση, ἀξιοπρέπεια; Χάθηκε κάθε λογική καί συναίσθημα σέ αὐτή τή λεηλατημένη χώρα; Τό μόνο πού σᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ διάλυση ὅλων τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν καί τῶν παραδόσεων τοῦ Ἔθνους; Ὅλα θυσία στό βωμό τῆς Παγκοσμιοποίησης καί τῆς Πανθρησκείας; Θέλετε νά μᾶς κάνετε νά πιστέψουμε ὅτι τό μόνο πού σᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι τό θησαύρισμα, ἡ «γκεμπελική» προπαγάνδα καί ἡ ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας; Τῆς Ὀρθόδοξης πίστης καί λατρείας; Ἔρχεται λοιπόν ὁ Πρωθυπουργός νά «πεῖ» μέ τήν ἐπιστολή του στόν ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο τό αὐτονόητο. Ὅμως δέν πείθει κανένα, γιατί τά κίνητρά του εἶναι ΙΔΙΟΤΕΛΗ. Ὑπάρχει σκοπιμότητα καί διάθεση ἐφησυχασμοῦ καί νάρκωσης τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Κάποιοι στόν ΣΥΡΙΖΑ εἶναι ἀποφασισμένοι νά μήν ντρέπονται γιά τίποτα. Εἶναι ἀσημαντότητες καί ἔχουν νηπιακές ἀπόψεις περί πολιτικῆς. Ἄν ἡ ἐπιστολή σας ἦταν «εἰλικρινής», θά ἔπρεπε πρῶτα νά εἴχατε ζητήσει ἐπιτακτικά τήν παραίτηση τοῦ Ὑπουργοῦ σας ἤ διαφορετικά νά τόν εἴχατε ἀποπέμψει μέ συνοπτικές διαδικασίες.

Ἐδῶ ἡ ἀνοχή εἶναι ἐνοχή. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι ἀμπελοφιλοσοφίες καί ψευτοεντυπωσιασμοί. Ἔτσι φαίνεται ὅτι ἔχετε τήν πρόθεση νά ρίξετε στάχτη στά μάτια τῆς κοινῆς γνώμης, πού παρατηρεῖ ἔκπληκτη καί σαστισμένη τήν κατάρρευση τῶν πάντων. Ἦρθε ἡ ὥρα νά περάσετε, κύριε Φίλη, στόν πάγκο τῆς ντροπῆς, δίπλα στούς στιγματισμένους προκατόχους σας.

Ἡ παραίτηση ἀπό τόν ὑπουργικό θῶκο καί τό βουλευτικό ἀξίωμα εἶναι ἡ μόνη λυτρωτική διέξοδος πού ἔχετε. Μπορεῖτε;

Ὁ νεκροθάφτης τοῦ Ἔθνους; Καί ἐρχόμαστε τώρα στόν πρόεδρο τῆς Νέας Δημοκρατίας Κυριάκο Μητσοτάκη, πού τό σύστημα τῆς ἀνομίας τόν προωθεῖ γιά αὐριανό Πρωθυπουργό. Ἕνας νέος πολιτικός μέ γερασμένες ἀντιλήψεις, πολλές ἀδυναμίες, ἀνεπάρκειες καί συγκεκριμένες ἐξαρτήσεις. Ἐδῶ τά πράγματα εἶναι πιό πολύπλοκα. Ὁ συγκεκριμένος πολιτικός, φοβᾶμαι πώς δέν εἶναι μόνο ὑποκριτής ἤ ἀνεπαρκής, ἀλλά ἐνδέχεται νά γίνει μελλοντικά ὁ νεκροθάφτης τοῦ Ἔθνους.

Ἀφοῦ σάν πειθήνιος ὑπηρέτης καί ὑποτακτικός ψήφισε ΟΛΑ τά ἐθνοκτόνα μνημόνια καί ὅλους τούς ἀνίερους νόμους (π.χ. σύμφωνο συμβίωσης τῶν κίναιδων), καί ἀνέχτηκε νά φιλιοῦνται οἱ «θηλυπρεπεῖς» στό στόμα, στά θεωρεῖα τῆς Βουλῆς, παριστάνει τόν ἅγιο μέ ξένα κόλλυβα. Μπαινοβγαίνει στά γραφεῖα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί πολλῶν μητροπόλεων, παριστάνοντας τόν σωτῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἔθνους. Ὅλα γιά τίς ψήφους γίνονται. Ὁ Ἀλέξης Τσίπρας ἔχει τουλάχιστον τήν ἐντιμότητα νά λέει πώς εἶναι ἄθεος, ἐσύ Κυριάκο τί εἶσαι τελικά; Μαυρογιαλοῦρος, μικρόψυχος, φιλελεύθερος, χειροκροτητής τῆς Ἄ. Μέρκελ καί τοῦ Β. Σόιμπλε;

Δέν γνωρίζεις, Κυριάκο, πώς ἡ χώρα βυθίζεται στήν ἀπαξίωση καί στόν αὐτοεξευτελισμό; Ἐσύ ὅμως πῶς θά μπορέσεις νά ἀπαλλαγεῖς ἀπό τίς ἐκβιαστικές δεσμεύσεις καί τή μοιρολατρική στάση; Εὔχομαι νά τά καταφέρεις.

Ἡ Ἑλλάδα τῆς Μεταπολίτευσης ζεῖ μιά σύγχρονη ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Τό κράτος μοιάζει σάν τήν παράγκα τοῦ Καραγκιόζη. Εἶναι θλιβερό νά βλέπει κανείς τό κατάντημα τοῦ προέδρου τῶν ΑΝΕΛ Πάνου Καμμένου καί ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Ἄμυνας. Βρυχᾶται σάν λιοντάρι, ἐνῶ στήν οὐσία εἶναι γατούλα σαλονιοῦ. Ἕνας παρακμιακός «ἠθοποιός», πού παριστάνει τόν πρωταγωνιστή, ἐνῶ εἶναι κομπάρσος. Συμφωνεῖ σέ ΟΛΑ μέ τόν Τσίπρα καί παριστάνει ὑποκριτικά, γιά νά παραμείνει Ὑπουργός, τόν διαφωνοῦντα! Τό θέατρο τοῦ παραλόγου!

Γιά τήν κατάργηση τῶν παρελάσεων στίς ἐθνικές γιορτές τί γνώμη ἔχετε, κύριε Ὑπουργέ τῆς Ἐθνικῆς Ἄμυνας; Δέν ἐνισχύουν τό ἐθνικοθρησκευτικό φρόνημα τῶν Ἑλλήνων; Συμφωνεῖτε στίς μαθητικές παρελάσεις, δίπλα στή σημαία καί στόν Σταυρό νά παρελαύνουν μουσουλμᾶνες μέ μαντῆλες; Σέ λίγο θά δοῦμε φακίρηδες, μάγους, κλόουν καί μπαχαλάκηδες νά παρελαύνουν καμαρωτοί!! Θά μοῦ πεῖτε πώς εἶμαι «φασίστας» ἐθνικιστής, πού ἀσκῶ τέτοια κριτική. Σᾶς κατανοῶ. Καλύτερα ὅμως ἐθνικιστής παρά προσκυνημένος, ρίψασπις, δοῦλος, λειψός, ἑτοιμόρροπος, καρπαζοεισπράκτορας, ψεύτικος. Ἐσεῖς ἀντέχετε τήν κριτική; Πόσες ἐπιτυχίες ἔχετε νά ἐπιδείξετε στό χρόνο πού εἶστε Ὑπουργός Ἐθνικῆς Ἄμυνας; Ἀρχικά εἶχα ἄλλη, καλύτερη γνώμη γιά ἐσᾶς, τώρα ὅμως μέ λύπη μου βλέπω πώς γίνατε κολαοῦζος τοῦ συστήματος. ΚΡΙΜΑ.

Γιά τούς ὑπόλοιπους πολιτικούς ἀρχηγούς δέν θά «μιλήσω». Ὅλοι νομίζω πώς ἀντιλαμβανόμαστε ποιός ὁ ρόλος καί ἡ ἀποστολή τους. Ἀδιαφοροῦν γιά τό κοινό καλό καί ἔχουν ναρκισσιστική συμπεριφορά καί ἀλαζονεία. Σήμερα ζοῦμε στή δημοκρατία τῆς μπαρούφας, ὅπου τά πάντα ἐπιτρέπονται, ἀρκεῖ νά ἀνήκεις στόν κομματικό μηχανισμό καί στίς «ΚΛΙΚΕΣ» τῶν κομμάτων πού ἀσκοῦν ἐξουσία.

Ἡ ἘκκλησίαΤήν ὥρα πού ὕαινες βγῆκαν παγανιά, ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία καί ἡ πλειοψηφία τῶν Μητροπολιτῶν πού εἶναι μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, παραμένει οὐσιαστικά σιωπηλή ἤ ἀμέτοχη. Κάποιοι ἁπλά τιτιβίζουν ἀνούσια εὐχολόγια καί παραινέσεις. Ἡ θρησκευτική ἡγεσία δέν ἔχει σάν προτεραιότητα τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία! Ξέχασε τήν κατήχηση τῶν βαπτισμένων χριστιανῶν ὀρθοδόξων, πού πολλοί ἀγνοοῦν τί σημαίνει Εὐαγγέλιο, τί σημαίνει Χριστός. Ἀσχολοῦνται μέ πάρεργα καί ὄχι μέ τό κύριο ἔργο, πού εἶναι ἡ στήριξη καί ἡ διαπαιδαγώγηση τῶν πιστῶν καί φυσικά ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία τους. Γιατί; Καλά καί εὐλογημένα εἶναι τά ἑκατομμύρια τῶν ΕΣΠΑ γιά τήν ἀνάδειξη τῆς πλούσιας ἐκκλησιαστικῆς μας κληρονομιᾶς. Καλές εἶναι οἱ ΜΚΟ, δηλαδή οἱ μή κυβερνητικές ὀργανώσεις (π.χ. «Ἀποστολή») καί ἡ στήριξη τῶν μουσουλμάνων λαθρομεταναστῶν. Ἀλλά ὑπάρχει μιά σημαντική παράμετρος πού τήν ἀγνοεῖ ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιά τίς 15.000 ψυχές πού αὐτοκτόνησαν τά τελευταῖα χρόνια λόγω τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ποιά εἶναι ἡ θέση της; Γιά τούς Ἕλληνες ἄστεγους, πού ζοῦν μέσα στά χαρτόκουτα καί στά πεζοδρόμια στό κέντρο τῆς Ἀθήνας, μόνο κάποιες δειλές καί ἀνεπαρκεῖς κινήσεις γίνονται, πού στεροῦνται οὐσίας καί ἀποτελέσματος. Ἐκεῖ πρωταγωνιστές εἶναι οὐσιαστικά ταπεινοί ἱερεῖς καί δεκάδες γενναῖοι ἐθελοντές πού διδάσκουν φιλανθρωπία καί ἀγάπη Χριστοῦ. Ἄν ἦσαν λαθρομετανάστες καί «πρόσφυγες» μουσουλμᾶνοι ἀπό τό Σουδάν, τή Λιβύη, τήν Ἀλγερία, τό Νεπάλ, τήν Ὑεμένη κ.ἀ. θά εἶχαν διαφορετική ἀντιμετώπιση. Γιατί; Οἱ ἄστεγοι Ἕλληνες, οἱ «γυμνοί» συμπατριῶτες μας δέν ἔχουν ψυχή; Ποῦ εἶναι τά ΜΜΕ νά ἀναδείξουν τήν ἐθνική μας τραγωδία; Γιατί παραποιοῦν τήν ἀλήθεια; Ποῦ εἶναι ὁ πονόψυχος Ἀρχιεπίσκοπος, πού πῆγε «ἄοπλος», δηλαδή χωρίς Σταυρό, νά διακονήσει τούς μουσουλμάνους λαθρομετανάστες, μέ ὅλα τά κανάλια καί τίς κάμερες στό πλευρό του;

Εὐτυχῶς μέσα στή γενικευμένη παρακμή μιά μειοψηφική, ἀλλά σημαντική μερίδα Μητροπολιτῶν σηκώνει τό λάβαρο τῆς Ἐπανάστασης ἐνάντια στούς ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας. Ἔχουν ἀντιληφθεῖ τό ἀνίερο καί καταστροφικό παιχνίδι τῶν σιωνιστῶν καί τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων στήν Ἑλλάδα (Διονύσης Μακρῆς).

Σήμερα ἡ Ἑλλάδα τῶν ἁγίων, τῶν μαρτύρων, τῶν ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδοξίας κινδυνεύει νά γίνει ἕνα τεράστιο ὑπαίθριο τζαμί! ΙΣΛΑΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ἡ πατρίδα καί οἱ τυχοδιῶκτες πολιτικοί τῆς ἐθνικῆς μας συμφορᾶς παριστάνουν τίς παρθένες κορασίδες στό «ΠΑΡΘΕΝΑΓΩΓΕΙΟ Η ΕΛΛΑΣ». Σέ λίγο ΙΜΑΜΗΔΕΣ θά κυκλοφοροῦν παντοῦ γιά νά δίνουν τό πρόσταγμα στόν τόπο πού γέννησε τή Δημοκρατία. Ἡ Ἱερά Σύνοδος πρέπει νά μπεῖ μπροστά στόν ΑΓΩΝΑ γιά ἀξιοπρέπεια, ἐθνική ἐπιβίωση∙ ἐνάντια στόν ΕΠΟΙΚΙΣΜΟ τῆς πατρίδος ἀπό τούς λαθραίους μουσουλμάνους∙ ἐνάντια στήν αὐθαιρεσία τῶν πολιτικῶν ταγῶν. Ἀπαιτεῖται ἐθνική ἀφύπνιση, ὥστε οἱ σταυρωτές τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς πατρίδος νά μποῦν ὁριστικά στό περιθώριο τῆς Ἱστορίας.

ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΚΩ ΨΥΧΗ ΜΟΥ!ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ!

Γράφει ὁ Μιλτιάδης Γ. Βιτάλης

Συγγραφέας, Ἀρθρογράφος 

Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

Συνέντευξη τοῦ π. Σάββα για τη Ληστρική «Αγία» και «μεγάλη» Σύνοδο του Πατριάρχη Βαρθολομαίου

Στὴν παραπάνω συνέντευξη ὁ π. Σάββας Λαυρεώτης (Πρωτεπιστάτης Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους), λέγει μεταξὺ ἄλλων σὲ ἐρώτηση:

Δημοσιογράφος: Δηλαδὴ μιλᾶμε γιὰ μιὰ μεγάλη προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας;

π. Σάββας: «Φυσικά. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἔχουμε πεῖ ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ἀκολουθήσουμε τίποτε τὸ ἀντιορθόδοξο. Τὴν ἑπόμενη μέρα, φυσικά, θὰ περιμένουμε νὰ δοῦμε ποιές εἶναι οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, δὲν θὰ προτρέξουμε, νὰ δοῦμε τί ἀποφάσισαν, ἄν ὄντως ψήφισαν ὅλα αὐτὰ ποὺ στηλιτεύουμε καὶ λέμε ὅτι δὲν εἶναι Ὀρθόδοξα, νὰ δοῦμε τὶςἀντιδράσεις τῶν Μητροπολιτῶν, τὶς ὑγιεῖς ἀντιδράσεις, κι ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα θὰ πάρουμε κι ἐμεῖς θέση».

Θέλουμε ἐδῶ νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι:

Στὴν «Ανοικτή Επιστολή Αγιορειτών Πατέρων» γιὰ τὴν Πανορθόδοξη Σύνοδο (ποὺ ὑπέγραφε καὶ ὁ π. Σάββας), ὑπάρχει καταγεγραμμένη ἡ θέση ποὺ θὰ πάρουν μετὰ τὴν Σύνοδο. Μεταξὺ ἄλλων ἔγραφαν ὅτι "θα διακόψουμε την διαμνημόνευσιν του ονόματος... όλων εκείνων των Επισκόπων, κληρικών και λαϊκών που θα υπογράψουν αυτήν την αιρετικήν Σύνοδον".

Θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ διατύπωση στὴν συνέντευξη (μὲ προφορικὸ λόγο) δὲν προϊδεάζει κάποια ἀλλαγὴ στάσεως. Ὅτι δηλαδή, ἡ θέση τους δὲν θὰ ἐπηρεαστεῖ, ἀπὸ τυχὸν δυσκολία τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων νὰ διακόψουν τὸ Μνημόσυνο ὅσων ὑπογράψουν κακόδοξες ἀποφάσεις. Πὼς δὲν θὰ ταυτισθοῦν μετ' αὐτῶν (π.χ. τοῦ μητροπ. Πειραιῶς), ἐφ' ὅσον οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς συνεχίσουν νὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς Παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ποὺ πλέον (ἤδη ἀπὸ τὰ "προεόρτια" τῆς Συνόδου) ξεσκεπάστηκαν πλήρως, ὑποστηρίζοντας μὲ κάθε θετικὸ καὶ ἀθέμιτο μέσο καὶ τρόπο -ἀλλὰ καὶ μετὰ μανίας- τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅποια τύχη καὶ νὰ ἔχει αὐτὴ ἡ Σύνοδος, ὁ Θεὸς τοὺς ἀνάγκασε νὰ ἀποκαλύψουν τὴν ...ἐπιμονή τους στὴν αἵρεση!!!

Κάποιοι ὅμως, δὲν ἐννοοῦν νὰ ...καταλάβουν!

Τὰ τμήματα στὰ ὁποῖα ἀναφερόμαστε ἀπὸ τὴν «Ανοικτή Επιστολή Αγιορειτών Πατέρων» εἶναι τὰ ἑξῆς:

«Ως εκ τούτου, είμεθα υποχρεωμένοι και εμείς να εφαρμόσουμε τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας, τον γνωστόν ΙΕʹ κανόνα της Πρωτοδευτέρας Οικουμενικής Συνόδου, σύμφωνα με τον οποίον οφείλουμε να κάνουμεν διακοπή της μνημονεύσεως όλων των αιρετικών λατινοφρόνων – φιλοενωτικών Οικουμενιστών. Επομένως κατ᾿ ανάγκη θα διακόψουμε την διαμνημόνευσιν του ονόματός τους, κατά την προσκομιδή από το άγιον δισκάριον, που συμβολίζει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, όλων εκείνων των Επισκόπων, κληρικών και λαϊκών που θα υπογράψουν αυτήν την αιρετικήν Σύνοδον. Καθώς και όλων όσων συμφωνούν μαζί τους και θα ακολουθήσουν συνειδητά αυτή την αίρεση. Με όλους αυτούς, οι οποίοι καθίστανται πλέον αιρετικοί διά την Εκκλησίαν δεν ημπορούμεν να έχουμε εκκλησιαστική κοινωνία, έως ότου δημοσίως μετανοήσουν και αποκηρύξουν την αίρεση του Οικουμενισμού καθώς θα ορίσει η Ορθόδοξος Εκκλησία διά Συνόδου.

Θα σταματήσουμε, λοιπόν επισήμως και εμείς την διαμνημόνευση του οικουμενικού πατριάρχη.

Δεν επιθυμούμε ποτέ να ακολουθήσουμε μία εκκοσμικευμένη “εκκλησία”. Διότι μία τοιαύτη, “Πανορθόδοξος Σύνοδος”, η οποία θα παρέχει εκκλησιαστικότητα στους αιρετικούς, και νομιμοποίηση των αιρέσεων, ακυρώνει το Σύμβολον της Πίστεως και γκρεμίζει όλη την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και αντεισάγει μια εκκοσμικευμένη "εκκλησία"».

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Μια χούφτα άμμος για τον Παράδεισο ...

Ήταν αυτό που λέμε καλό παιδί!Αγνή ψυχή με φιλότιμο και πνεύμα θυσιαστικό! Μέσα σε όλα! Πρώτος σε όλα!Πρόθυμος να βοηθήσει, να συμπαρασταθεί, δίχως να προσμένει αντάλλαγμα, με αγάπη και ενδιαφέρον αληθινό για τους δικούς του ανθρώπους!
Ο Γιώργης με την μαλαματένια ψυχή!
Ο καλός μας άνθρωπος που λάτρευε τις ταινίες του ΘΒ και πόσο του έμοιαζε όταν έτρεχε ασταμάτητα να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο …

Αδέλφια, τους γέρους γονείς του που τους πρόσεχε σαν μικρά παιδιά, τους φίλους, τους συναδέλφους στο γραφείο ...
Όλοι είχαν να το λένε!
Πρώτον τον Γιώργη θα φωνάξουμε στα ζόρικα!
Και εκείνος πάντα ήταν εκεί, πολλές φορές παραμελώντας τον εαυτό του και αγνοώντας όλους εκείνους που κάποτε-κάποτε του φώναζαν:

-Ξύπνα κορόιδο, φρόντισε λίγο και σένα!
Όλα για τους άλλους!
Το μόνο που εκείνος ήθελε ήταν ένα ποτήρι καλό κρασί, δυο χαμογελαστούς φίλους και το τσιγαράκι του για να ξεκουραστεί, να χαλαρώσει όπως ο ίδιος έλεγε …

Το τσιγάρο το χε αρχίσει από τα μικράτα του …
Τριάντα χρόνια περίπου καπνιστής , θεριακλής συνειδητός! Μια απόλαυση έχω και γω βρε παιδιά! Του Θεού είναι κι αυτό!
Έλεγε σε όσους τον συμβούλευαν χρόνια τώρα να το κόψει! Τι κι αν για την υγεία του συνέχεια του έλεγαν, μιας και κείνος ο βαθύς βήχας και το λαχάνιασμα στην σκάλα είχε γίνει πια καθημερινότητα απαράλλαχτη, αυτός γελώντας τους απαντούσε ...

-Τι σκιάζεστε βρε, ένα κεράκι υπόθεση είναι, να ρχεστε να μου ανάβετε!
Τι για τα χρήματα που τόσα χρόνια θα μπορούσε να χε εξοικονομήσει ...

Σπίτι δικό σου θα χες τώρα με τόσα που χεις ξοδέψει για αυτό το διαβολόπραμα του λεγε συνέχεια ο Κυρ-Σωτήρης ο πατέρας του! Γελούσε ο Γιώργης και έβγαινε στην ταράτσα να καπνίσει! Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές είχε προσπαθήσει να το κόψει …
Μα πάντα ερχόταν μια στεναχώρια, μια δυσκολία, ένα αγχωμένο πρωινό και το χέρι πήγαινε μόνο του στο πακέτο …

Μέχρι που ρθε εκείνο το απόγευμα στο Μοναστήρι του βράχου, στης Παναγιάς την αετοφωλιά, που αγάπαγε να πηγαίνει τις Παρασκευές των Χαιρετισμών …

Αγαλλίαζε η ψυχή του εδώ πάνω! Ο μυρωμένος αέρας, της αναγεννημένης γης με τα ευωδιαστά σπλάχνα της και τα ευσκιόφυλλα ξύλα της τον μάγευαν …
Ήταν κι αυτά τα λόγια που από μικρός άκουγε τα τόσο γνώριμα …

Άγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη! Απ έξω τα γνώριζε τα περισσότερα, τουλάχιστον την αρχή κάθε γράμματος των Χαιρετισμών της Παναγίας! Δεν είχε βέβαια καθίσει ποτέ να διαβάσει κάποια ερμηνεία τους …
Που χρόνος για τέτοια, σκεφτόταν και έτσι είχε κάποιες λέξεις που ούτε καν ήξερε τι σήμαιναν …

Τέλειωσε η ακολουθία, προσκύνησε την Εικόνα της Παναγίας στο κέντρο του καθολικού και ύστερα βιάστηκε να βγει έξω να καπνίσει… Σχεδόν δυο ώρες άκαπνος και είχε χαρμανιάσει που λένε… Είχε βγάλει ήδη και το πακέτο με τα τσιγάρα όταν τον πλησίασε μια κυρία γύρω στα 60 … 

-Να παιδί μου πάρε να έχεις και συ ευλογία του είπε και του πρόσφερε ένα μικρό βιβλιαράκι...

-Τι είναι αυτό κυρία; την ρώτησε κάπως ξαφνιασμένος ...

-Είναι οι Χαιρετισμοί της Παναγίας μας παιδί μου ! Τους εκτυπώνουν κάποιοι αγωνιστές αδελφοί μας, βαστάζοι της Κυρίας Θεοτόκου και τους μοιράζουν δωρεάν! Έτσι μου έστειλαν και εμένα αρκετά τεύχη και τα δίνω σε όποιον αδελφό βλέπω ότι έχει την καλήν ανησυχία!

-Τι εννοείτε; την ρώτησε ξανά …
Δεν είχε καταλάβει κάποιες φράσεις της όπως το βαστάζοι, την καλή ανησυχία…

-Εννοώ πως υπάρχουν κάποιοι που κουβαλούν , που βαστάζουν και διαδίδουν αυτά τα άγια λόγια που πολύ ευχαριστούν την Παναγία μας και απίστευτα ωφελούν την ψυχή μας, αν Της τα προσφέρουμε σαν προσευχή καθημερινά!
Σε είδα πριν στην ακολουθία πόσο προσηλωμένα και κατανυκτικά στεκόσουν παλικάρι μου και είπα μέσα μου! Να μια ψυχούλα που αξίζει να της χαριστεί τούτο το μικρό μα τόσο πολύτιμο δώρο! Ορίστε λοιπόν λάβε το! Και πάρε ακόμα μερικά να δώσεις και σε άλλους, όσους εσύ θέλεις …

Ευχαριστήθηκε πολύ ο Γιώργης με το απρόσμενο τούτο δώρο … Μάλιστα ένιωσε εκείνη την ώρα κάτι που πολύ τον παραξένεψε … Του είχε φύγει η τεράστια επιθυμία να βγει γρήγορα έξω για να ανάψει τσιγάρο!Έβαλε το πακέτο ξανά στην τσέπη.
Η γαλήνια μορφή της γυναίκας, ο γλυκός και ήρεμος τρόπος που του μιλούσε, τον έκαναν να θέλει να την ακούσει κι άλλο …

-Θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι της είπε …

-Ορίστε παιδί μου, ό,τι θες, έχω χρόνο! Έλα να καθίσουμε εδώ… και του έδειξε δυο καθίσματα δίπλα στο προσκυνητάρι του Αγίου Χαραλάμπη …
Κάθισαν και άρχισαν να μιλούν.

–Είναι μεγάλη η ευλογία παιδί μου που πηγάζει απ τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας! Και ξέρεις για ό,τι σε απασχολεί μπορεί η Παναγία μας να σου δώσει απάντηση μέσα από αυτούς τους στίχους της!

–Γι αυτό ήθελα να σας ρωτήσω ...
Είναι κάποιοι που δεν τους καταλαβαίνω καθόλου! Θα μου πείτε τόσες μεταφράσεις κυκλοφορούν και στο διαδίκτυο αλλά δεν μερίμνησα ποτέ μου ως τώρα!
Μιας όμως και σας βρήκα θα ήθελα να σας ρωτήσω …

-Πες μου παιδί μου!

-Εκείνο το Υ πολύ ακαταλαβίστικο μου φαίνεται! Το ακούσαμε και σήμερα στους τέταρτους χαιρετισμούς! Δεν το καταλαβαίνω καθόλου! Άνοιξε το βιβλιαράκι και άρχισε να διαβάζει η αλήθεια κάπως δύσκολα και παρατονισμένα: Ύμνος άπας, ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τω πλήθει των πολλών οικτιρμών σου, ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς, αν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεύ άγιε, ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν, τοις σοι βοώσιν, Αλληλούϊα.

-Είδες παιδί μου σε ποιο γράμμα πήγες; Όλα μας τα ερωτήματα, όλα μας τα πάθη μ αυτό το γράμμα μπορούν να θεραπευθούν!

-Τι θέλετε να πείτε; ρώτησε απορημένος ο Γιώργης .

–Κατ αρχάς έλα να το μεταφράσουμε! Ύμνος άπας, ηττάται δηλαδή όλοι οι ύμνοι αποδεικνύονται μηδαμινοί, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τω πλήθει των πολλών οικτιρμών σου, δηλαδή όσο και αν προσπαθούν να ανταποκριθούν προς το πλήθος της απείρου ευσπλαχνίας Σου. Ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς, αν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεύ άγιε, δηλαδή και αν ακόμη προσφέρουμε εις Σε, ώ Άγιε Βασιλέα, ψαλμωδίες τόσες σε αριθμό, όσος είναι ο αριθμός των κόκκων της άμμου, ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν, τοις σοι βοώσιν, Αλληλούϊα.

Δηλαδή δεν πράττουμε τίποτε το αντάξιο των ευεργεσιών που έκαμες εις ημάς, οι οποίοι ανακράζουμε για Σενα : Αινείτε τον Θεό.

Όλο το νόημα βρίσκεται παιδί μου σε εκείνο το : Ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς …
Άπειρη, αμέτρητη η άμμος της θάλασσας! 

Ακόμα κι αν την μετρούσαμε και αντιστοιχούσαμε ισάριθμες ευχαριστίες, με αίνους, με ύμνους, με δοξολογίες, πάλι μηδαμινό θα ήταν αυτό μπροστά στην θυσία του Χριστού μας που έγινε άνθρωπος και ταπεινώθηκε και εξευτελίστηκε και Σταυρώθηκε για μένα και για σένα προσωπικά! Εσταυρώθης δι εμέ δεν λέμε την Μεγάλη Εβδομάδα;

Και εμείς τι προσφέρουμε στην Σταυρωμένη ολάνοιχτη αγκαλιά του που πάντα μας προσμένει; Αμαρτίες αμετανόητες, πάθη καταστροφικά, το θέλω και το εγώ μας! 

Να για παράδειγμα, συνέχισε η γυναίκα με την γλυκιά φωνή , είναι κάποιος που καπνίζει και μολύνει και φθείρει συνεχώς το σώμα του, τον Ναό του Θεού και δεν μπορεί να το σταματήσει αυτό το πάθος όπως και άλλα πολλά …το πιοτό το χαρτί την φιλήδονη ζωή! Κατέβασε τα μάτια ο Γιώργης σαν κατάλαβε πως το θέμα πολύ τον αφορούσε ...
Το ένιωσε η γυναίκα και συμπλήρωσε:

-Για μένα πρώτα τα λέω παιδί μου, που δεν μπορώ ούτε ένα πάθος μου να σταματήσω και να Του το αφήσω στα ματωμένα Του πόδια!
Ούτε έναν κόκκο άμμου δεν μπορώ να Του χαρίσω …
Γιατί κάθε τέτοιο πάθος μας ,ένας κόκκος άμμου είναι παιδί μου! 

Αν για παράδειγμα ένας άνθρωπος βάλει αρχή και ξεκινήσει να ζει κοντά στον Θεό, θα γεμίσει κάποτε μια χούφτα με άμμο…
Αν ξεκινήσει να εκκλησιάζεται, να προσεύχεται, να νηστεύει, να μετανοεί, να εξομολογείται, να κοινωνάει το σώμα και το αίμα του Χριστού μας τακτικά, να ξεχνά και να νεκρώνει τον παλιό του εαυτό και να γίνεται ένας καινούριος άνθρωπος, τότε κόκκο τον κόκκο, θα γεμίσει την χουφτίτσα της ψυχούλας του!
Και μόλις ο Κύριος τον καλέσει κάποτε, θα την αδειάσει μπροστά Του και θα του πει: Κύριε αυτά τα ελάχιστα κατάφερα να σου φέρω ως δώρο για την δική Σου θυσία …Και τότε Εκείνος λεβέντη μου θα ανοίξει ξανά την αγκαλιά του και θα τον καλοδεχτεί ...
Με μια χούφτα άμμο θα κερδίσουμε τον Παράδεισο παιδί μου! Με μια χούφτα άμμο!

Τα μάτια του Γιώργη δεν μπορούσαν να σηκωθούν …Ένιωθε την καρδιά του έτοιμη να σπάσει …Τα σήκωσε μόνο για να δει το πρόσωπο εκείνης της γυναίκας …Πίσω της πρόβαλε το προσκυνητάρι της Κεχαριστωμένης …Ένιωσε πως ξεπρόβαλλε μπροστά του εκείνο το Υ των Χαιρετισμών …Ήταν αυτή η Θεόσταλτη γυναίκα που στεκόταν όρθια με τα δυο της χέρια υψωμένα στον Ουρανό! Δεν κατάφερε να αρθρώσει λέξη! Ούτε καν το ευχαριστώ που κραύγαζε η ψυχή του…

Σηκώθηκε κρατώντας τα μικρά τεύχη με τους Χαιρετισμούς .

Έκανε δυο βήματα προς την έξοδο και κοντοστάθηκε …Γύρισε έπειτα στην γυναίκα με την γλυκιά φωνή, που ακόμα συγκινημένη στεκόταν σιμά στον Άγιο Χαραλάμπη.

-Να σας δώσω και εγώ ένα δώρο! της είπε χαμηλόφωνα . 

Έβγαλε από την τσέπη του το πακέτο και τον αναπτήρα!

-Πάρτε τα! Σας ανήκουν! Είναι ο δικός μου πρώτος κόκκος της άμμου …Θα ήθελα να σας τον δωρίσω ! 

Νώντας Σκοπετέας

Ίσως μια αληθινή Ιστορία … Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

http://sotiriapsixis.blogspot.gr

Μια ιστορία από τα παλιά...

Μία ευσεβής κοπέλα παντρεύτηκε τον εκλεκτό της καρδιάς της.

Μετά από κάμποσο καιρό έμεινε έγκυος.

Ευτυχισμένοι και οι δύο περίμεναν με ανυπομονησία την ιερή μέρα του τοκετού με προσευχή με συχνή θεία κοινωνία και με εξομολόγηση.

Και ήρθε η ημέρα εκείνη του τοκετού. Πήγε στο νοσοκομείο όπου γέννησε ένα πανέμορφο κοριτσάκι.

Οι γιατροί πήραν το κοριτσάκι όμως δεν το έδειξαν στην μητέρα.

Της είπαν θα το πάμε να το εξετάσουμε μην ανησυχείς έχει ένα μικρό πρόβλημα, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.

Όταν επέστεψαν οι γιατροί της είπαν ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το μωρό είναι μεγάλο και δεν υπάρχει θεραπεία.

Τι έχει γιατρέ μου; ρώτησε ανήσυχη η μητέρα.

Ο γιατρός με σκυμμένο το κεφάλι της είπε ότι δεν βλέπει είναι δυστυχώς τυφλό.

Η μητέρα φώναξε: συμφορά μου! Τυφλό το κοριτσάκι μου… κακό που με βρήκε!

Ο γιατρός σιωπηλός έφυγε και η μητέρα άρχισε να κλαίει ασταμάτητα.

Μετά από λίγες μέρες πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο και πήγε στο σπίτι της.

Αμέσως φώναξε τον ιερέα της ενορίας για να της διαβάσει τις ευχές.

Η μητέρα στενοχωρημένη λέγει στον ιερέα το πρόβλημά της.

Ο ιερέας την καθησύχασε λέγοντάς της λόγια παρηγοριάς, και φεύγοντας της είπε ότι θα την περιμένει στον ναό για τον σαραντισμό.

Αφού πέρασαν οι μέρες πήρε το παιδάκι της και πήγε στο Ναό για τον σαραντισμό.

Περιμένοντας τον Ιερέα γονάτισε μπροστά στην εικόνα της παναγίας και ρωτούσε: παναγία μου πες μου πως θα μεγαλώσει; Πως θα ζήσει; Τι θα απογίνει;

- Μην απελπίζεσαι. Έχει ο Θεός, κυρά, της είπε ενθαρρυντικά ο γέροντας ψάλτης του χωριού.

- Πως έχει; Δεν καταλαβαίνω…

- Δεν το καταλαβαίνεις, γιατί ο Θεός δίνει, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, «υπερεκπερισού ων αιτούμεθα ή νοούμεν», δηλαδή πολύ πολύ περισσότερα από αυτά που ζητούμε ή βάζουμε με το νού μας, μας ανταποδίδει ο Θεός.

- Και τι μπορεί να γίνει το τυφλό κοριτσάκι μου;

- Δεν μπορώ να ξέρω από τώρα, γιατί, όπως άκουσες, δίδει περισσότερα από ότι μπορούμε να φανταστούμε. Ένα μονάχα ξέρω καλά. Εκείνο που είναι γραμμένο στην αγία μας Γραφή: «Κύριος σοφεί τυφλούς» δηλαδή ο Θεός σοφίζει τους τυφλούς.

- Ξέρεις κανέναν τυφλό σοφό; Τον ρώτησε η μητέρα.

- Τον Όμηρο, τον Δίδυμο το τυφλό και άλλους πατέρες της Εκκλησίας μας αλλά και ιστορικοί ακόμη και μουσικοί παράδειγμα ο Μπετόβεν, κυρά, απ’ τι λένε τυφλός ήταν.

- Λες να γίνει σοφό το κοριτσάκι μου;

- Δεν ξέρω τι ακριβώς θα γίνει. Ένα ξέρω θα γίνει ένα τέτοιο που δεν το βάζει καθόλου ο νους μας. Εσύ, κυρά μου, ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ, ΕΧΕΙ ΘΕΟΣ. Το μόνο που θα κάνεις είναι να πας το παιδί, όταν είναι η ώρα του για σχολείο, στην Αθήνα, απ’ ότι ξέρω εκεί υπάρχει σχολείο για τυφλά παιδιά, και περίμενε με πίστη και με προσευχή την πρόνοια του ΘΕΟΎ και είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα τρίβεις τα μάτια σου σαν μεγαλώσει.

Ήρθε ο Ιερέας διάβασε τις ευχές και η μητέρα γύρισε με περισσότερη δύναμη και πίστη στο σπίτι της.

Πέρασε ο καιρός και το κοριτσάκι μεγάλωσε τελείωσε το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο με άριστα.

Πήγε στην Ακαδημία, έδωσε εξετάσεις και απ’ τους χίλιους που έδωσαν για σαράντα θέσεις, μπήκε δέκατη και πήρε το πτυχίο της με άριστα.

Μπήκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σπούδασε Αγγλική φιλολογία πήρε το πτυχίο με άριστα, πήρε και πτυχίο Γαλλικής φιλολογίας.

Πήρε επίσης πτυχίο μεταφράστριας Γαλλικών έργων τέχνης, μετά από ανώτερες σπουδές.

Διορίστηκε καθηγήτρια Αγγλικών στο σχολείο για τυφλούς που πήγαινε η ίδια.

Έλαβε μέρος σε διάφορα Συνέδρια στην Αμερική, στην Φινλανδία, τη Γαλλία, στην Ιταλία.

Έχει τυφλούς μαθητές και μαθήτριες κατ’ οίκον.

Αγόρασε διαμέρισμα μαζί με την αδελφή της, και ανακαίνισε το πατρικό της σπίτι.

Κάποια μέρα η μητέρα πήγε στην Εκκλησία του χωριού. Ο ψάλτης σαν την είδε την πλησίασε και της είπε κυρά Κούλα:

- Το θυμάσαι που σου είπα «μην απελπίζεσαι, έχει ο Θεός;

- Το θυμάμαι.

- Θυμάσαι κι εκείνο που είπε ο απόστολος Παύλος; Το θυμάσαι;

- Πώς να το ξεχάσω.

- Είδες και έτριψες τα μάτια σου;

- Πολλές φορές.

- Τα είδε και το κοριτσάκι σου με κλειστά τα μάτια;

- Τα είδε, τα βλέπει, τα ζεί.

- Ε, τι λές τώρα;

- Είπα, λέω και θα λέω στον εαυτό μου και στον καθένα:

ΜΗΝ ΑΠΑΛΠΙΖΕΣΑΙ, ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ.

http://orthognosia.blogspot.gr

Όταν...

«Μην ανοίγεις το στόμα σου και την καρδιά σου 
στον καθένα, στους χίλιους κι αν ένας σε καταλάβει».

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Έχει ο Θεός!

Πικράθηκες; Έχει ο Θεός!

Χτύπησες; Έχει ο Θεός!

Προσβλήθηκες; Έχει ο Θεός!

Αδικήθηκες; Έχει ο Θεός!

Έχασες; Έχει ο Θεός!

Αρρώστησες ; Έχει ο Θεός!

Αμάρτησες; Έχει ο Θεός!

Για όλα έχει ο Θεός ! 

Αρκεί να τον εμπιστεύεσαι …

http://talantoblog.blogspot.gr/