.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΟΙΣΤΡΟΣ ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΥ


Μὲ ρυθμοὺς ἐπιδημίας ἁπλώνεται παγκοσμίως ὁ σοδομισμός. [ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Καὶ ἔχει βρεῖ ἐνθουσιώδεις ὑποστηρικτές του μὲ σοφίσματα καὶ ἐξαμβλωματικὲς “θεολογικὲς” ἑρμηνεῖες μέσα στοὺς κόλπους τοῦ Ἱ. Κλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. (βλ. ἐνδεικτ. ΕΛΞΗ καὶ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ
«ΕΛΞΗ καὶ ΠΑΘΟΣ » ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΗ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓ. ΓΡΑΦΗΣ, ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ, ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ, ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΟΧΙ ΟΙ ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΛΛΑ ΤΑ ΞΟΑΝΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ)]. 

Οἱ διεστραμμένοι νόες, ποὺ προωθοῦν τὰ σχέδια ἐκφυλισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητας, τελευταῖα «χτύπησαν» καὶ τὴν ἡλικία τῆς ἀθωότητας, τὰ μικρὰ παιδιά. Μεταφέρουμε τὴ σχετικὴ εἴδηση:

 «Ἕνα ἀκόμα σὸκ γιὰ τὰ ἤθη καὶ τὶς παραδόσεις ἔρχεται ἀπὸ τὴν “προοδευτικὴ” Βρετανία, ὅπου ἐλήφθη μιὰ ἀπόφαση σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ μαθητὲς 80 δημοσίων σχολείων θὰ μποροῦν νὰ φοροῦν φοῦστες, στὰ πλαίσια τῆς νέας πολιτικῆς γιὰ τὴν ταυτότητα φύλου ἡ ὁποία πρόκειται νὰ ἐφαρμοστεῖ στὴ Χώρα, μὲ βάση τὴν ὁποία δὲν θὰ ὑπάρχουν διαχωρισμοὶ μεταξὺ ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν». Μεταξὺ τῶν σχολείων στὰ ὁποῖα θὰ ἐφαρμοστεῖ τὸ πρόγραμμα, περιλαμβάνονται καὶ 40 δημοτικὰ σχολεῖα, προκειμένου «νὰ γίνει “πειραματισμὸς” καὶ σὲ μικρότερες ἡλικίες» («Pronews.gr» 17-6-2016).

 Τὴν ἴδια στιγμὴ στὴν Αὐστραλία ἔ­χουν ἤδη ἀρχίσει νὰ κυκλοφοροῦν σὲ δημοτικὰ σχολεῖα ἀφίσες ποὺ παρουσιάζουν μικρὰ ἀγόρια νὰ φοροῦν φοῦστες. Ἡ κίνηση αὐτὴ γίνεται, σύμφωνα μὲ τοὺς ὑποστηρικτές της, προκειμένου νὰ ἀποφασίσουν τὰ παιδιὰ ἀπὸ μικρὴ ἡλικία γιὰ τὸ φύλο τους καὶ ἂν θέλουν νὰ ἀνήκουν στὴν κοινότητα τῶν «τράνς», ὥστε νὰ αἰσθάνονται ἄνετα καὶ βολικὰ μὲ τὸ ντύσιμό τους. «“Καν­ένα τρὰνς ἄτομο δὲν πρέπει νὰ ὑποχρεώνεται νὰ παρουσιάζεται κατὰ τρόπο ποὺ θὰ τὸ κάνει νὰ αἰσθάνεται ἄβολα. Κάτι τέτοιο μπορεῖ νὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπιζήμιο, ἰδιαίτερα γιὰ τοὺς νέους”, δήλωσε ἐκπρόσωπος τοῦ Stonewall» (ὅ.π.). Δηλαδὴ θέλουν νὰ μᾶς ποῦν ὅτι τὰ παιδάκια τῶν 5 ἐτῶν αἰσθάνονται ἄβολα ποὺ εἶναι ἀγοράκια ἢ κοριτσάκια καὶ πρέπει νὰ ἀποφασίσουν ἂν ἐπιλέγουν τὴν ἀλλαγὴ φύλου (!).

Ἀλλὰ γιατί νὰ πᾶμε μακριά; Στὴν πατρίδα μας δὲν ἦταν ποὺ τὸν περασμένο Ἰούνιο κυκλοφόρησαν ἀφίσες, οἱ ὁ­ποῖες μάλιστα ἀναρτήθηκαν καὶ στὶς στάσεις τοῦ Μετρό, στὶς ὁποῖες ἀναγραφόταν: «Ἄντρας δὲν γεννιέσαι· γίνεσαι / Γυναίκα δὲν γεννιέσαι· γίνεσαι»!

Τί νὰ ποῦμε; Παγκόσμια παράκρουση. Τέλεια σύγχυση φρενῶν. Ἀμὸκ σοδομισμοῦ. Τὸ μόνο ποὺ ταιριάζει νὰ ποῦμε εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀποθησαυρίζεται στὸ Γεροντικὸ ὡς λόγος τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ὁ ὁποῖος γιὰ τὶς ἔσχατες ἡμέρες προφήτευσε πὼς ὁ κόσμος θὰ τρελαθεῖ, καὶ ὅταν βλέπουν κάποιον λογικὸ θὰ τοῦ λένε «εἶσαι τρελός». Σ’ αὐτὲς τὶς ἡμέρες πλέον ζοῦμε. Ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν θὰ συσχηματισθοῦμε μὲ τὸν κόσμο γιὰ νὰ μὴ μᾶς ὀνειδίζουν. Θὰ συνεχίσουμε νὰ σωφρονοῦμε καὶ νὰ διαλαλοῦμε τὸ ἀληθές, τὴν ὑγεία, ἔστω κι ἂν ὅλος ὁ κόσμος, ὁ ὁποῖος «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», μᾶς θεωρεῖ παράφρονες.

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ» 

Η θεολογία της αγάπης, της ταπείνωσης και της απλότητας



Το φυσικό του ανθρώπου είναι να αγαπά, τον συνάνθρωπο και την κτίση. Έτσι πλάστηκε από τον Θεό.

Σε αυτήν την μακαρία κατάσταση έχει τέλεια επικοινωνία με το περιβάλλον του, δηλαδή μια άνετη και απλή εγκατάλειψη και παράδοση του εαυτού του στον συνάνθρωπο και την κτίση. [1] Αυτή είναι η φυσική συνύπαρξη. Έτσι βιώνεται ο άλλος ως οικείο μέλος και όχι σαν κάτι το αλλότριο. Δηλαδή το να βλέπουμε τον εαυτό μας στον συνάνθρωπο, σαν το είδωλό μας στον καθρέπτη. Αυτό όταν γίνετε ανεμπόδιστα, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, αποτελεί την πραγματική κατά Θεόν αγάπη προς τον συνάνθρωπο. «Αγάπα τον πλησίον σου ως σε αυτόν». (Γαλ. 5, 14) Οτιδήποτε παρεκκλίνει από αυτό είναι απλά αφύσικο και οδηγεί στον σκοτισμό και κατ’ επέκταση τον κλονισμό της σχέσης μας με τον Θεό. Γι’ αυτό και η αγάπη αποτελεί πρωταρχική Θεία Εντολή.

Στην σημερινή μεταπτωτική πραγματικότητα του ανθρώπου, έχουμε κληρονομήσει το Αδαμιαίο πάθος του εγωισμού· «αντί να έχω φυσική σχέση με τον άλλον, να τον βάζω στην καρδιά μου, έχω το μίσος, που είναι μία έξοδος του άλλου από την καρδιά μου και από την ζωή μου[…] Αντί να δω ότι ο άλλος είμαι εγώ, βλέπω ότι είναι κάτι διαφορετικό. Αυτό μπορεί να είναι φυσικό για τους ανθρώπους του κόσμου, αλλά για μας, που είμαστε σώμα Χριστού, είναι αφύσικο.» [1]

Το άμεσο αποτέλεσμα του εγωισμού είναι και άρνηση του ανθρώπου να ζει ευχαριστιακά σε σχέση με τον συνάνθρωπο αλλά και την κτίση.Προπτωτικά ο Αδάμ στην φυσική Παραδείσια κατάστασή του, δοξολογούσε ευχαριστιακά τον Θεό για όλα τα αγαθά που του προσέφερε αλλά και τον συνάνθρωπό του, την Ευά. Κατανοούσε δηλαδή την δωρεά του Θεού σε οτιδήποτε του παρείχε ο Θεός όμοια με τους Αγγέλους.

«Η μη ευχαριστιακή θεώρηση του εαυτού μας, των συνανθρώπων μας και των αγαθών του κόσμου ως δώρων του Θεού, έχει ως αποτέλεσμα την ιδιοτελή και εγωκεντρική χρήση τους. Ιδιαίτερα στην κοινωνική ζωή ο άνθρωπος έπαυσε να είναι για τον συνάνθρωπο δώρο Θεού και έγινε αντικείμενο εκμεταλλεύσεως. Έπαυσε να είναι αδελφός, έγινε δούλος. Έπαυσε να είναι φίλος, έγινε αντίπαλος και εχθρός.» [2]

Επιπλέον ο Αδάμ προπτωτικά, κατανοώντας και βιώνοντας την παρουσία του Θεού στην κτίση γύρω του, διακατεχόταν από βαθιά αίσθηση ταπείνωσης έναντι στο μεγαλείο του Θεού. Η ταπείνωση είναι και αυτή άλλη μια φυσική κατάσταση του προπτωτικού ανθρώπου. Τέτοια ώστε ακόμη και τα άλογα ζώα να υποτάσσονται σε αυτόν αναγνωρίζοντας την φυσική ανωτερότητά του έναντι της υπόλοιπης κτίσης. Και τι σημαίνει ταπείνωση; Σημαίνει να αναγνωρίζουμε και να νιώθουμε την ασημαντότητα και ευτέλειά μας έναντι της ύπαρξης του Υπερτέλειου και Υπεράγαθου Τριαδικού Θεού εντός του οποίου υπάρχουμε και ζούμε, αλλά και έναντι της κτίσεώς Του που μας περιβάλλει.

Συνδυάζοντας τις δύο φυσικές καταστάσεις του ανθρώπου, δηλαδή την αγάπη και την ταπείνωση, έναντι του Κτίστη και κατ’ επέκταση της κτίσης, κατανοείται και η ευχαριστιακή σχέση προς τον Θεό αλλά και η απλότητα της συνύπαρξης του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο, την κτίση αλλά και τον Δημιουργό. Αυτό είναι ο Θείος Έρως που οδηγεί τον άνθρωπο μακριά από τα εγκόσμια και τον εντάσσει στα υπερκόσμια. Όταν κατανοούμε ότι όλα γύρω μας μιλούν για τον Θεό και ακούμε τις μυστικές φωνές τους, τότε αυθόρμητα και φυσικά ξεσπάμε σε ευχαριστιακές δοξολογίες· τότε όλα γίνονται μια αδιάλειπτη προσευχή. Ο Αγ. Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ομολογούσε ότι η πλάση δοξολογεί ακατάπαυστα τον Πλάστη· ακόμη και τα βράχια συνομιλούσαν με τον Άγιο. [3] Εκεί είναι που βασιλεύει η ειρήνη του Θεού και η ανεκλάλητη χαρά. Εκεί ζει ο άνθρωπος τον Παράδεισο επί γης. Αυτή είναι η μακαρία προπτωτική κατάσταση που οφείλουμε να εγγίζουμε με την Χάρη του Θεού στην κατά Θεόν τελείωσή μας ως άνθρωποι επί γης, ως στρατευομένη εκκλησία του Χριστού. Το πρωτόκτιστο κάλλος, της αγάπης, της ταπείνωσης και της απλότητας οφείλουμε ως χριστιανοί να έχουμε σαν πυξίδα στην πνευματική μας ζωή.

Είναι αυτό που πόθησαν και πέτυχαν οι Άγιοι της εκκλησίας μας. Αυτό που η άψυχη και αναιμική θεολογία και “ευσέβεια” του σύγχρονου ανθρώπου, αδυνατεί να κατανοήσει και να γευτεί. Ο Θεός δεν μας ζητά να γίνουμε κάτι αλλότριο στην φύση μας, αλλά αντιθέτως επιθυμεί διακαώς να μας επαναφέρει στο φυσικό μας κάλλος. Να κερδίσουμε την αιώνια Βασιλεία των Ουρανών για να ευφραινόμαστε αιώνια μαζί Του. Ας μην του στερήσουμε αυτήν την χαρά…

Άρθρο από τον Κ.Ι.Κ.

Πῶς ἔρχεται ὁ Κύριος μέσα μας μέ τήν προσευχή;



Γιά νά ἔλθει ὁ Χριστός μέσα μας, ὅταν Τόν ἐπικαλούμασθε μέ τό "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ (ἐλέησόν με)", πρέπει ἡ καρδιά μας νά εἶναι καθαρή, νά μήν ἔχει κανένα ἐμπόδιο, νά εἶναι ἐλεύθερη ἀπό μίσος, ἀπό ἐγωισμό, ἀπό κακία.

Πρέπει νά Τόν ἀγαπᾶμε καί νά μᾶς ἀγαπάει.

Ἄν, ὅμως, ἔχομε μέσα μας κάποιο κατάκριμα, πάλι ὑπάρχει κάποιο μυστικό. 
Καί το μυστικό εἶναι ζητήσομε συγνώμη ἤ νά τό ποῦμε στόν πνευματικό. 
Ἀλλ' αὐτό θέλει ταπείνωση, ὅπως εἴπαμε. 

Ἄμα συμμορφωθεῖς ἐφαρμόζοντας τά λόγια τοῦ Θεοῦ καί δέν ἔχεις τύψεις στή συνείδησή σου καί ἔχεις ἡρεμία καί κάνεις καλά ἔργα, μπαίνεις στήν προσευχή ἁπαλά, χωρίς νά τό καταλάβεις. 
Ἔπειτα, περιμένεις ἁπλά, σιγά σιγά, μέχρι νά ἔλθει ἡ Χάρις.

Ἅγιος Πορφύριος

Ἀκόμη καὶ ἡ σκιὰ τῶν Ἁγίων θαυματουργεῖ !



ΟΤΑΝ ἔχεις εὐλάβεια καὶ ἡ καρδιά σου φλέγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῶν Ἁγίων ἀκόμη καὶ τὸν ἀέρα ποὺ ἀναπνέουν προσκυνᾶς καὶ ὠφελῆσαι.
Ἂν εἶσαι ὅμως εἶσαι ψυχρὸς στὰ πνευματικά τα βλέπεις ὅλα τότε στραβὰ κι΄ἀνάποδα καὶ σκανδαλίζεις μόνο σου τὸν ἑαυτό σου.
Στὰ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας μᾶς ἀναφέρει ὁ Ὅσιος Παϊσιος πὼς ἀκόμη καὶ τὰ ἀποφάγια ἂπ΄τὸ τραπέζι εὐλαβοῦντο, γιαυτὸ καὶ ὁ νεροχύτης ἀπέληγε σὲ ἕναν ἀπάτητο κῆπο γιὰ νὰ μὴν καταπατῶνται τὰ ἀποτμήτατα τοῦ φαγητοῦ ποὺ εἶχε εὐλογηθεῖ.
Βλέπουμε ἄλλωστε καὶ στὸ Εὐαγγέλιο στὸ ὅρος τῆς Μεταμορφώσεως (Ματθ. ιζ΄1’13) τὸ γεγονὸς ὅτι μαζὶ μὲ τὴν ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἁγιάζεται καὶ ἀνακαινίζεται ἡ κτίση ὅλη . Τὸ πρόσωπο Τοῦ Χριστοῦ τὸ σωματικὸ ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο ,ἀλλὰ καὶ τὰ ἄψυχα ἱμάτιά του ἔγιναν λευκὰ σὰν τὸ φῶς ,σὰν τὸ χιόνι΄ Ἔλαμψε καὶ ἡ ἔμψυχη καὶ ἡ ἄψυχη ὕλη. 
Ἃς ἀναφέρουμε λοιπὸν λίγα αὐτούσια λόγια ἀπὸ τὶς πράξεις τῶν Ἀποστόλων γιὰ νὰ δοῦμε πὼς ἀκόμη καὶ ὑλικὰ πράγματα ὅταν συνεργοῦνε στὴν ζωὴ τῶν Ἁγίων γίνονται ἀποδέκτες καὶ...πομποὶ τῆς Θείας Χάριτος. 

«Μὲ τὰ χέρια τῶν ἀποστόλων ἐγίνοντο πολλὰ θαύματα καὶ τέρατα μεταξὺ τοῦ λαοῦ· καὶ ἐσυνείθιζαν νὰ συγκεντρώνωνται ὅλοι μὲ μιὰ ψυχὴ εἰς τὴν στοὰν τοῦ Σολομῶντος.
Ἀπὸ τοὺς ἄλλους κανεὶς δὲν ἐτολμοῦσε νὰ προσκολληθῇ εἰς αὐτούς, ὁ λαὂς ὅμως τοὺς ἔτρεφε μεγάλην ὑπόληψιν·
ἀκόμη δὲ περισσότερον, προσετίθοντο πλήθη ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ποὺ ἐπίστευαν εἰς τὸν Κύριον.
Ἀκόμη καὶ τοὺς ἀσθενεῖς ἔφερναν στὶς πλατεῖες καὶ τοὺς ἔβαζαν σὲ κρεββάτια καὶ φορεῖα ὥστε, ὅταν θὰ περνοῦσε ὁ Πέτρος, νὰ πέσῃ ἔστω καὶ ἡ σκιά του σὲ κάποιον ἀπὸ αὐτούς.
Μαζευότανε καὶ ὁ κόσμος ἀπὸ τὰς πέριξ πόλεις εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἔφερναν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ὅσους ἐβασανίζοντο ἀπὸ πνεύματα ἀκάθαρτα, καὶ ὅλοι ἐθεραπεύοντο.(Πραξ. ε΄-12-15)»
«Καὶ ὁ Θεὸς ἐνεργοῦσε διὰ τοῦ Παύλου θαύματα ὄχι ἀπὸ τὰ συνήθη, ὥστε μανδήλια ἢ περιζώματα ἀπὸ τὸ σῶμά του ἐφέροντο εἰς τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἐλευθερώνοντο ἀπὸ τὰς ἀσθενείας των καὶ ἔβγαιναν ἀπὸ αὐτοὺς τὰ πονηρὰ πνεύματα.(Πραξ. ιθ΄-11-12)»
«ἡ πλάσις θὰ ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τὴν δουλείαν εἰς τὴν φθοράν, διὰ νὰ μπῇ εἰς τὴν ἔνδοξην ἐλευθερίαν τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ.(Ρωμ.η΄-21)»

ΙΕΡΕΥΣ π.Διονύσιος Ταμπάκης

Εἰρήνη



Ἡ ταραχή τῆς ψυχῆς καί τά πάθη, ἐπηρεάζουν τήν κυκλοφορία τοῦ αἵματος καί ὑποσκάπτουν τήν ὑγεία. Ἡ ἐσωτερική εἰρήνη, ἡ νηστεία καί ἡ ἐγκράτεια βοηθοῦν στήν διατήρησι τῆς ὑγείας. Ὁ γερμανός Γκούφελανδ σ’ ἕνα σύγγραμμά του γιά τήν μακροζωῒα, τονίζει τήν ὠφέλεια τῆς νηστείας. Οἱ ὀπαδοί του πρέπει νά τόν ὑπακούουν. Ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε ἄλλους διδασκάλους, περισσότερο ἀξιόλογους. Ἡ προσευχή ἀνεβάζει τήν ψυχή πρός τήν πηγή τῆς ζωῆς. Ἡ ταπείνωσις καί τά δάκρυα τῆς μετανοίας δημιουργοῦν στήν ψυχή καί στό σῶμα κατάστασι γαλήνης καί ἠρεμίας…Ἐπιθυμεῖτε βέβαια νά μή σᾶς λείπουν τά δάκρυα καί ἡ συντριβή. Καλύτερα νά ἐπιθυμῆτε νά βασιλεύῃ πάντοτε μέσα σας μιά βαθεία ταπείνωσις. Ἀπ’ αὐτή θά πηγάσουν τά δάκρυα καί ἡ συντριβή.

Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ξυπνᾶ μέσα σας τήν ἀνησυχία γιά τήν σωτηρία σας, θέλοντας νά σᾶς ὁδηγήσῃ στήν αὐτογνωσία καί στήν μετάνοια. Ἄν ἀκούσετε τήν φωνή Του, θά βρῆτε ἀνάπαυσι καί εἰρήνη. Ἄν παρακούσετε, θά ζῆτε στήν ταραχή. Μπορεῖ ὅμως νά σᾶς ἐγκαταλείψῃ τελείως ὁ Θεός καί νά παύσῃ νά σᾶς διεγείρῃ πνευματικές ἀνησυχίες. Θά συμβῆ τοῦτο ἄν παραμείνετε ἀδιόρθωτος. Καί τότε θ’ ἀποκτήσετε εἰρήνη, εἰρήνη ὅμως θανάσιμη.

Δέν ἀπολαύσατε ἀκόμη τήν ἡσυχία καί τήν εἰρήνη. Ζητῆστε την καί θά σᾶς δοθῇ. Δέν μπορῶ νά σᾶς εὐχηθῶ τίποτε τό καλύτερο. Νά ἔχετε ὅμως ὑπ’ ὄψιν σας ὅτιἡ ἀληθινή εἰρήνη δέν βρίσκεται ἐκτός, ἀλλ’ ἐντός τῆς ψυχῆς μας. Δέν πηγάζει ἀπό τίς ἐξωτερικές συνθῆκες, ἀλλ’ ἀπό τήν ἐσωτερική καλή τακτοποίησι. Ὅταν ὑπάρχῃ, τότε ὅλα τά ἐξωτερικά ἐναρμονίζονται μ’ αὐτή.

Ἡ ἀοργησία εἶναι σπουδαία ἀρετή. Καλλιεργεῖται μέ τήν παράδοσι τοῦ ἑαυτοῦ μας στό θεῖο θέλημα καί τήν συναίσθησι ὅτι ὁ Θεός ἐπιτρέπει τίς δοκιμασίες. Ἔτσι συγκρατοῦμε τόν ἑαυτό μας, γαληνεύουμε, πιστεύοντας ὅτι ὁ Κύριος μᾶς παρακολουθεῖ τήν δύσκολη ὥρα τοῦ πειρασμοῦ. Ἡ σκέψις σας ὅτι ἐκεῖνος πού σᾶς βλάπτει καί σᾶς ἀδικεῖ, γίνεται ὄργανο τοῦ ἐχθροῦ, εἶναι πολύ σωστή. Γι’ αὐτό πίσω ἀπό κάθε ἐνόχλησι καί δυσάρεστη κατάστασι νά διακρίνετε τόν πραγματικό ἔνοχο καί νά μήν ἐξάπτεσθε ἐναντίον τοῦ θύματός του



Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος
(Ἀπό τό βιβλίο «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ», Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)

Υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν θέλησαν...



Υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν θέλησαν, απαρνήθηκαν το άνοιγμα, την αυτογνωσία, μένωντας πεισματικά στο ''εγω''...

Κάθε φορά που έφταναν στο δίλημμα να ξεκλιδώσουν την ψυχή τούς, κοίταζαν την κλειδαριά με ανθρωπαρέσκεια, τούς έμοιαζε με μικρή γραβάτα....

Το Εγω, είναι το πρώτο εμπόδιο στο: 

''Ανοίξατε τους οφθαλμούς της ψυχής σας, να ιδήτε τι υπάρχει, πέραν από αυτήν την ζωήν...''

που είπε ο Γέροντας Ιωσήφ ο Hσυχαστής († 1959 μ.Χ.)


Θα ξημερώσει...



Το κερί που θα φωτίσει αυτή την νύχτα, το ανάβω για σένα, που είσαι μόνος και σε βλέπω να κινείσαι μονότονα στο μισοσκόταδο του απεναντινού διαμερίσματος. Για σένα, που σκυμμένη στο κινητό ψάχνεις μια επαφή να σου απαντήσει ή πια αγκαλιά θα σε κρατήσει. Κυρίως όμως για σένα, που σε μπέρδεψε η ζωή από μικρή με σκιές και φαντάσματα, κι όλο προσπαθείς να βγεις στο ξέφωτο μα χάνεσαι. Ξέρω όταν είσαι στο σκοτάδι σε εκνευρίζει να σου μιλάνε για φως, μέσα σου λες, «άσε μας ρε φίλε με τις θεωρίες σου». Ξέρω επίσης ότι θα προτιμούσες να είμαι και εγω χάλια όπως εσένα, μερικές φορές σε παρηγορεί πιο πολύ αυτό, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη στο μαρτύριο αυτό, όμως, ένα θα σου πω και να το θυμάσαι: Μην Απελπίζεσαι!!! Όσο κι αν πονάς, όσο κι αν αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις καλά, θα έρθουν καλύτερες μέρες, όσο κι αν αργεί θα ξημερώσει ρε αδερφέ…

π. λίβυος

ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΣΦΡΑΓΙΣΤΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ;

Οι χριστιανοί αντιμετωπίζουν και θα αντιμετωπίσουν, πολλές αντίχριστες ενέργειες (ηλεκτρονικές ταυτότητες, σφράγισμα, οικουμενισμός, πορνογραφία, ομοφυλοφιλία) τις οποίες θα αντιμετωπίσουν μόνο με την βοήθεια του Θεού. Ο Θεός επιτρέπει αυτούς τους πειρασμούς ,συμπεριλαμβανομένου του τσιπαρίσματος, για να μετανοήσουμε, να πάμε στην εκκλησία,να κοινωνήσουμε των αχράντων μυστηρίων και να σωθούμε.
Εαν δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε και να πουλήσουμε χωρίς το σφράγισμα, πώς θα ζήσουμε;

Αυτοί είναι προβληματισμοί ανθρώπων αμαρτωλών και απίστων, οι οποίοι εμπιστεύονται μόνο την λογική τους.
Ο Θεός όμως, με το στόμα του προφήτη Ιερεμία λέει: «ΕΠΙΚΑΤΑΡΑΤΟΣ ὁ ἄνθρωπος, ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ’ ἄνθρωπον καὶ στηρίζει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ ἐπ’ αὐτόν, καὶ ἀπὸ Κυρίου ἀποστῇ ἡ καρδία αὐτοῦ»
Από μικροί μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τους γονείς μας ή κάποιυς πλούσιους συγγενείς μας, τον Θεό όμως Τον ξεχνάμε. 
Ο Θεός για να μας σώσει επιτρέπει να μας εγκαταλείψουν, να μας προδώσουν, κάποιες φορές ακόμη και να μας διώξουν, για να τρέξουμε στο Θεό και να σωθούμε.
Ο Θεός μας δίνει την ζωή, τη δύναμη, την υγεία, την τροφή. Αυτός μας δίνει τον ήλιο και την βροχή και όχι οι κυβερνήσεις. Αυτές μόνο διαχειρίζονται τα υλικά αγαθά και δυστυχώς είναι διεφθαρμένες. Μόνο στο Θεό ανήκει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση και όχι στους ανθρώπους.
Εάν δεν έχουμε πραγματικό φόβο Θεού, τότε ο φόβος προς το Θεό διαστρέφεται και φοβόμαστε τους δαίμονες, τους ανθρώπους, τον θάνατο, τους διωγμούς, την απώλεια της επίγειας περιουσίας μας, τον αντίχριστο και όλες τις αντίχριστες ενέργείες τις οποίες πρέπει να απαρνηθούμε.
Για την απώλεια του πιο σημαντικού πράγματος όμως-την ψυχή-δεν φοβόμαστε.
Ο Θεός μας όμως λεει«μηδὲν φοβοῦ ἃ μέλλεις παθεῖν. ἰδοὺ δὴ μέλλει βαλεῖν ὁ διάβολος ἐξ ὑμῶν εἰς φυλακὴν ἵνα πειρασθῆτε, καὶ ἕξετε θλῖψιν ἡμέρας δέκα. γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς.» (Αποκ.2,10).
Πώς θα μπορέσουν να ζήσουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί στα χρόνια του Αντιχρίστου εάν δεν κάνουν κάνουν αντίχριστους συμβιβασμούς, εάν δεν μπορούν να αγοράσουν και να πουλήσουν χωρίς το τσιπάρισμα και το σφράγισμα;
Η λύση είναι υπερφυσική: Με τη βοήθεια του Θεού.
Με πίστη και ελπίδα στο Θεό.Ο Θεός είναι ο Πατέρας μας, Εκείνος δημιούργησε τον ορατό και τον αόρατο κόσμο από το τίποτα, μόνο με τον Λόγο και θυσίασε τον Μονογενή Του Υιό για την δική μας σωτηρία. Είναι Παντοδύναμος και μπορεί να μας θρέψει από τον Ουρανό και την γη ή μπορεί να μας χορτάσει με λιγότερη τροφή ή όπως Εκείνος θεωρεί ότι είναι το καλύτερο για την σωτηρία μας.
Ρώτησε κάποιος τον γέροντα Παίσιο για τα χρόνια του Αντιχρίστου.
-Γέροντα, εαν δεν μπορούν να πουλήσουν και να αγοράσουν (χωρίς το σφράγισμα) πώς θα ζήσουν;
-Ο Θεός γνωρίζει έναν τρόπο. Με απασχόλησε και εμένα αυτό το θέμα και έλαβα…τηλεγράφημα (πληροφορία)… Να δεις πως τα οικονομεί ο Θεός.
Εμείς θα θέλαμε να ξέρουμε ακριβώς να ξέρουμε πώς θα ζήσουμε χωρίς το σφράγισμα, αλλά αυτό δεν είναι πίστη, αλλά ανθρώπινη λογική.
Ο γέροντας Παίσιος δεν μας λέει ακριβώς πως θα ζήσουμε επειδή εδώ πρόκειται για την πίστη και την ελπίδα στον Θεό για την οποία δεν μπορούν να υπάρξουν εξηγήσεις και λογικές λύσεις. Ο Θεός είναι ο Πατέρας μας και η δύναμή Του είναι ανυπολόγιστη.
«Τίς Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; συ εί ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια»(Ψαλμ 76,13).
Οι πραγματικοί χριστιανοί οι οποίοι θέλουν να σωθούν, θα ζήσουν με πίστη και ελπίδα στο Θεό, απλά. Ίσως στα ίδια μέρη ή σε άλλα, ίσως στις ίδιες κατοικίες ή σε πιο ταπεινές, ίσως θα τραφούν το ίδιο ή λιγότερο και πιο υγιεινά, ίσως θα έχουν τις ίδιες δουλειές ή άλλες, όπως ο Θεός θα θελήσει για τον καθένα για να φτάσει στην σωτηρία.
Επίσης δεν θα περάσουν όλοι στην αιώνια ζωή με τον ίδιο τρόπο. Ο Θεός θα διαλέξει αυτούς που είναι άξιοι να πεθάνουν με μαρτυρικό θάνατο, άλλοι θα ζήσουν στις πόλεις και θα τους φυλάτει και θα τους σκέπει η θεία χάρη, άλλοι θα ζήσουν στα βουνά και στα δάση, για τον καθένα ο Θεός θα ορίσει τι είναι το καλύτερο για την σωτηρία της ψυχής του, έτσι έγινε και κατά τους διωγμούς των χριστιανών τους πρώτους αιώνες.
Όταν μας πειράζουν αντίχριστοι άνθρωποι πρέπει να αναζητούμε την Θεία Χάρη, παρούσα στα Ιερά Μυστήρια (Θεία Κοινωνία, εξομολόγηση, προσευχές κ.τ.λ) για να καθαριστούμε από τις αμαρτίες, να βγάλουμε από μέσα μας τους δαίμονες και να ενισχύσουμε την πίστη μας και την ελπίδα μας στην βοήθεια του Θεού.
Στα χρόνια του Αντιχρίστου οι πιστοί θα μπορούν να δουν τη δύναμη και τα θαύματα του Θεού. Θα μας φροντίζει και θα μας θρέφει εάν θα Τον προσκυνούμε, Τον δοξάζουμε και προσευχόμαστε σ’Αυτόν. Είμαστε κατά χάριν υιοί του Θεού (Ιωαν.1,12/Α Ιωαν.3,1) για τους οποίους θυσίασε τον μονάκριβο Υιό Του.
Εαν μέχρι τον ερχομό του Αντιχρίστου όλοι ελπίζουμε να ζήσουμε 70,80,90 χρόνια, όταν ο Αντίχριστος θα γίνει παγκόσμιος κυβερνήτης θα μας μείνουν 42 μήνες, 3 χρόνια και έξι μήνες (Αποκ.13,5).
Ο Αντίχριστος με την σατανική του δύναμη θα «ποιεῖ σημεῖα μεγάλα, καὶ πῦρ ἵνα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνῃ εἰς τὴν γῆν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων καὶ πλανᾷ τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τὰ σημεῖα ἃ ἐδόθη αὐτῷ ποιῆσαι ἐνώπιον τοῦ θηρίου, λέγων τοῖς κατοικοῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς ποιῆσαι εἰκόνα τῷ θηρίῳ, ὃς εἶχε τὴν πληγὴν τῆς μαχαίρας καὶ ἔζησε.(Αποκ 13,13-14).
Αυτά τα ψεύτικα θαύματα, τα μάγια, δεν θα είναι ορατά από τους πιστούς, λέγει ο Άγιος Λαυρέντιος του Τσερνιγκώβ και με την θαυμαστή βιοτή τους θα βρίσκονται ήδη στον θαυμαστό κόσμο του Θεού.
Τι κάνει ένας πιστός χριστιανός εαν μάθει ότι έχει μία ανίατη ασθένεια και ότι θα πεθάνει σε λίγες εβδομάδες;
Συμφιλιώνετε με τον Θεό και τον πλησίον του. Κάνει ελεημοσύνη, εξομολογείται και κοινωνάει, ετοιμαζόμενος για την αιώνια ζωή.
Ο άπιστος όμως προσπαθεί να ικανοποιήσει τα πάθη του για να μην λυπάται που δεν εκπλήρωσε όλες τις επιθυμίες του σε αυτήν την ζωή.
Να χαιρόμαστε πνευματικά και να ευχαριστούμε τον Θεό που επιτρέπει τον ερχομό του Αντιχρίστου, προαναγγέλοντας έτσι το τέλος του κόσμου. Έτσι θα μπορούμε να προετοιμαστούμε ακόμη καλύτερα. Για τους χριστιανούς θα είναι δώρο Θεού να ζήσουν σε μία τέτοια εποχή.
Να έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό ο Οποίος όταν ανελήφθη στους ουρανούς είπε στους Αγίους Αποστόλους και δια μέσω αυτών σε εμας ότι « μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.» (Μτθ 28,20) εαν τηρήσουμε τις εντολές Του.
Ο Θεός θέλει με την ζωή μας και την ομολογία μας να δοξασθεί και με τα θαύματά Του να πιστέψουν οι άπιστοι και οι πιστοί να γίνουν πιο πιστοί.
Έχουμε πάμπολλα παραδείγματα στην Αγία Γραφή κι στην Ιερά Παράδοση, όσοι είχαν πίστη έζησαν κατά τρόπο θαυμαστό, αφού ο Θεός τους φρόντιζε τους ενίσχυε, τους παρηγορούσε, τους τάιζε και τους ξεδιξούσε.
Ο εβραικός λαός, ο οποίος δεν ήταν βαπτισμένος έζησε στην έρημο 40 χρόνια. Ο Θεός τους έστελνε μάνα εξ ουρανού (Έξ.16,15) και νερό ανάβλυζε από τον βράχο όταν ο Θεός διέταξε τον Μωυσή να χτυπήσει τον βράχο με το ραβδί του (Εξ.17,6), όταν περνούσαν τα ορτύκια, ένα παγωμένο ρεύμα αέρα τα πάγωνε και αυτά έπεφταν κάτω.
Τους κάτοικους των Σοδόμων που ήθελαν να κάνουν κακό στον Λωτ και στις κόρες του τους τύφλωσε «ἀπὸ μικροῦ ἕως μεγάλου, καὶ παρελύθησαν ζητοῦντες τὴν θύραν» (Γεν.19,11).
Πώς έζησαν οι τρεις παίδες οι οποίοι δεν απαρνήθηκαν τον αληθινό Θεό και δεν προσκύνησαν τα είδωλα;
Ο Ναβουχοδονόσορας, ο οποίος είχε διατάξει να προσκυνήσουν τα είδωλα, βλέποντας ότι «οὐκ ἐκυρίευσε τὸ πῦρ τοῦ σώματος αὐτῶν, καὶ ἡ θρὶξ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν οὐκ ἐφλογίσθη, καὶ τὰ σαράβαρα αὐτῶν οὐκ ἠλλοιώθη, καὶ ὀσμὴ πυρὸς οὐκ ἦν ἐν αὐτοῖς» (Δαν.3,27)είπε: «εὐλογητὸς ὁ Θεὸς τοῦ Σεδράχ, Μισάχ, ᾿Αβδεναγώ, ὃς ἀπέστειλε τὸν ἄγγελον αὐτοῦ καὶ ἐξείλατο τοὺς παῖδας αὐτοῦ, ὅτι ἐπεποίθεισαν ἐπ’ αὐτῷ καὶ τὸ ρῆμα τοῦ βασιλέως ἠλλοίωσαν καὶ παρέδωκαν τὰ σώματα αὐτῶν εἰς πῦρ, ὅπως μὴ λατρεύσωσι μηδὲ προσκυνήσωσι παντὶ θεῷ, ἀλλ’ ἢ τῷ Θεῷ αὐτῶν» (Δαν.3,28).
Και διέταξε ο βασιλιάς όπως όποιος πει κακό για τον Θεό των τριών παίδων «εἰς ἀπώλειαν ἔσονται καὶ οἱ οἶκοι αὐτῶν εἰς διαρπαγήν, καθότι οὐκ ἔστι θεὸς ἕτερος, ὅστις δυνήσεται ρύσασθαι οὕτως». Και ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας διέταξε τους λαούς και τις φυλές «εἰρήνη ὑμῖν πληθυνθείη· 3 τὰ σημεῖα καὶ τὰ τέρατα, ἃ ἐποίησε μετ’ ἐμοῦ ὁ Θεὸς ὁ ῞Υψιστος, ἤρεσεν ἐναντίον ἐμοῦ ἀναγγεῖλαι ὑμῖν ὡς μεγάλα καὶ ἰσχυρά· ἡ βασιλεία αὐτοῦ βασιλεία αἰώνιος καὶ ἡ ἐξουσία αὐτοῦ εἰς γενεὰν καὶ γενεάν»(Δαν.3,31-33).
Ο Δανιήλ πώς έζησε στον λάκκο με τα λιοντάρια;
Ο βασιλιάς της Περσίας είχε διατάξει να ριχτεί στον λάκκο με τα λιοντάρια όποιος για τριάντα μέρες θα προσευχηθεί σε άλλον Θεό εκτός από τον βασιλιά (Δαν.6,7). Ο Δανιήλ δεν υπάκουσε σε αυτήν την εντολή « καὶ καιροὺς τρεῖς τῆς ἡμέρας ἦν κάμπτων ἐπὶ τὰ γόνατα αὐτοῦ καὶ προσευχόμενος καὶ ἐξομολογούμενος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ αὐτοῦ, καθὼς ἦν ποιῶν ἔμπροσθεν» (Δαν.6,11). Ο βασιλιάς τον έριξε στον λάκκο με τα λιοντάρια.(Δαν 6.16-18).
Την επόμενη μέρα πήγε ο Δάρειος στον λάκκο με τα λιοντάρια και ρώτησε «Δανιήλ, ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ Θεός σου, ᾧ σὺ λατρεύεις ἐνδελεχῶς, εἰ ἠδυνήθη ἐξελέσθαι σε ἐκ τοῦ στόματος τῶν λεόντων»; (Δαν.6,20).  Δανιήλ απάντησε « βασιλεῦ, εἰς τοὺς αἰῶνας ζῆθι. ὁ Θεός μου ἀπέστειλε τὸν ἄγγελον αὐτοῦ, καὶ ἐνέφραξε τὰ στόματα τῶν λεόντων, καὶ οὐκ ἐλυμήναντό με, ὅτι κατέναντι αὐτοῦ εὐθύτης εὑρέθη ἐμοί· καὶ ἐνώπιον δέ σου, βασιλεῦ, παράπτωμα οὐκ ἐποίησα» (Δαν.6,21-23).
«Τότε Δαρεῖος ὁ βασιλεὺς ἔγραψε πᾶσι τοῖς λαοῖς, φυλαῖς, γλώσσαις, τοῖς οἰκοῦσιν ἐν πάσῃ τῇ γῇ· εἰρήνη ὑμῖν πληθυνθείη· ἐκ προσώπου μου ἐτέθη δόγμα τοῦτο ἐν πάσῃ ἀρχῇ τῆς βασιλείας μου εἶναι τρέμοντας καὶ φοβουμένους ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ Δανιήλ, ὅτι αὐτός ἐστι Θεὸς ζῶν καὶ μένων εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ οὐ διαφθαρήσεται, καὶ ἡ κυριεία αὐτοῦ ἕως τέλους· ἀντιλαμβάνεται καὶ ρύεται καὶ ποιεῖ σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς, ὅστις ἐξείλατο τὸν Δανιὴλ ἐκ χειρὸς τῶν λεόντων. καὶ Δανιὴλ κατηύθυνεν ἐν τῇ βασιλείᾳ Δαρείου καὶ ἐν τῇ βασιλείᾳ Κύρου τοῦ Πέρσου»(Δαν.6,25-28)
Πώς υπέμειναν τα μαρτύρια εκατομμύρια άγιοι, μάρτυρες και ομολογητές της ορθοδόξου πίστεώς μας; Με πίστη και ελπίδα στο έλεος και στην βοήθεια του Θεού.
Πώς έζησαν χιλιάδες ερημίτες και ησυχαστές για δεκάδες χρόνια σε σπηλιές και σε έρημους τόπους, με ελάχιστη τροφή και νερό;
Όσοι θα έχουν την ελπίδα τους μόνο στο Θεό, θα ζήσουν απο αυτήν την ζωή στον θαυμαστό και υπερφυσικό κόσμο του Θεού. Ο Θεός στα χρόνια του Αντιχρίστου θα δοξαστεί μέσω μεγάλων σημείων και θαυμάτων. Τότε είναι που θα στείλει στη γη τους προφήτες Ηλία και Ενώχ, οι οποιοί θα κάνουν θαύματα μεγάλα για να επιστρέψουν όσο πιο πολλοί άνθρωποι στο Θεό. «Καὶ εἴ τις αὐτοὺς θέλει ἀδικῆσαι, πῦρ ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ στόματος αὐτῶν καὶ κατεσθίει τοὺς ἐχθροὺς αὐτῶν· καὶ εἴ τις θέλει αὐτοὺς ἀδικῆσαι, οὕτω δεῖ αὐτὸν ἀποκτανθῆναι, οὗτοι ἔχουσιν ἐξουσίαν τὸν οὐρανὸν κλεῖσαι, ἵνα μὴ ὑετὸς βρέχῃ τὰς ἡμέρας τῆς προφητείας αὐτῶν, καὶ ἐξουσίαν ἔχουσιν ἐπὶ τῶν ὑδάτων στρέφειν αὐτὰ εἰς αἷμα καὶ πατάξαι τὴν γῆν ἐν πάσῃ πληγῇ, ὁσάκις ἐὰν θελήσωσι.»
(Άποκ 11,5-6).

Ένα άρθρο του π.Δανιήλ από την Μονή Ραρέου-Ρουμανία
Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης.

Μέ ποιά δύναμη οἱ αἱρετικοί θαυματουργοῦν καί προφητεύουν;

Ὁ Ὅσιος Ἀναστάσιος ἔζησε τὸν 7ο αἰώνα μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ εὐγενὴ οἰκογένεια. Γρήγορα ὅμως ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο καὶ τὰ βιοτικὰ πράγματα καὶ ἐκάρη μοναχός. Ἀργότερα ἐπισκέφθηκε τὴν Συρία, τὴν Αἴγυπτο καὶ τὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ προσκυνήσει τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ κατέληξε στὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης στὸ ὄρος Σινᾶ, τῆς ὁποίας διετέλεσε ἡγούμενος. Ὁ Ὅσιος διακρίθηκε γιὰ τοὺς ἀγῶνες του κατὰ τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν, γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάσθηκε Ὁμολογητής. Ἐτιμᾶτο ἰδιαίτερα ἀπὸ τοὺς σύγχρονούς του, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀποκαλοῦσαν καὶ «νέον Μωυσέα». Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη σὲ βαθὺ γῆρας περὶ τῆς ἀρχὲς τοῦ 8ου αἰῶνος μ.Χ.



ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ 20η:
Με ποια δύναμη αυτοί που πιστεύουν και κάνουν τα αντίθετα, πολλές φορές προφητεύουν και θαυματουργούν;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Τα διάφορα σημεία και θαύματα και οι προφητείες πολλές φορές γίνονται και από ανάξιους, σύμφωνα με κάποια ανάγκη ή οικονομία, όπως συνέβη με τον Βαρλαάμ και την εγγαστρίμυθο. Και αλλού, οι απόστολοι, όταν βρήκαν κάποιον άπιστο, «ο οποίος έδιωχνε δαιμόνια με το όνομα του Χριστού», και τον εμπόδισαν και το ανάφεραν στον Χρι­στό, ο Χριστός τους είπε «Μη τον εμποδίζετε, γιατί όποιος δεν είναι ενα­ντίον σας, είναι με το μέρος σας». Επομένως, όταν δης να γίνεται ένα θαύμα και από αιρετικούς και από άπιστους, να μην απορήσεις ούτε να μετακινηθείς από την ορθόδοξη πίστη. Γιατί πολλές φορές εκείνη που κάνει το θαύμα είναι η πίστη αυτού που προσέρχεται, και όχι η αξία εκείνου που το κάνει. Άλλωστε ο Ιωάννης, ο μεγαλύτερος από όλους όσους γεννήθηκαν από γυναίκες, δεν φαίνεται να έχει κάνει θαύμα, ενώ ο Ιούδας οπωσδήποτε έκανε, αφού ήταν και αυτός ανάμεσα σ’ εκείνους που στάλθηκαν να αναστήσουν νεκρούς και να θεραπεύσουν λε­προύς. Γι΄αυτό να μη θεωρήσεις σπουδαίο, εάν δεις κάποιον ανάξιο ή αιρετικόν να κάνει θαύμα. Ούτε φυσικά πρέπει να κρίνουμε τον ορθόδο­ξο άνθρωπο από τα θαύματα και τις προφητείες, αν είναι άγιος ή όχι, αλλά από τη διαγωγή του. Γιατί πολλές φορές πολλοί όχι μόνο ορθόδο­ξοι αμαρτωλοί, αλλά και αιρετικοί και άπιστοι, έκαναν θαύματα και προφήτευσαν σε ειδικές περιπτώσεις, όπως ειπώθηκε, ύστερα από παρα­χώρηση του Κυρίου, όπως στην περίπτωση του Βαλαάμ και του Σαούλ και του Ναβουχοδονόσορα και του Καϊάφα, στους οποίους μπορούμε να βρούμε, ότι το άγιο Πνεύμα ενήργησε, αν και ήταν ανάξιοι και βέβη­λοι, για δικαιολογημένες αιτίες.
Αφού λοιπόν, όπως αποδείχτηκε, και από αμαρτωλούς και άπι­στους γίνονται πολλές φορές θαύματα και προφητείες, κατ’ οικονομία, δεν πρέπει από τα γεγονότα αυτά, όπως είπα, να δοκιμάζουμε κάποιον, αν είναι άγιος, αλλά από τους καρπούς του,
όπως λέγει ο Κύριος «Θα τους αναγνωρίσετε από τους καρπούς τους». Τους καρπούς του αληθινού και πνευματικού ανθρώπου τις φανέρωσε ο Απόστολος, λέγο­ντας· «Ο καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστοήθεια, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια. Εναντίον αυτών δεν υπάρχει νόμος». Εάν λοιπόν ο άνθρωπος έχει τις αρετές αυτές, είτε κάνει θαύματα, είτε δεν κάνει, είναι φανερό ότι ο άνθρωπος αυτός είναι άγιος και φίλος του Θεού. Γιατί στους αληθινούς φίλους του Θεού δεν υπάρχει χάρη χωρίς πνευματικό χάρισμα. Γιατί δέχεται ή λόγο σοφίας, ή λόγο γνώσης, ή πίστη, ή χάρισμα να θεραπεύει, ή κάποιο άλλο από αυτά που αναφέρει ο Απόστολος στα όσα λέγει περί των δωρεών του αγίου Πνεύματος. Χωρίς τους καρπούς αυτούς, αυτός που κάνει θαύματα ή προφητεύει, είναι ένας από εκείνους που θα λένε την ημέρα εκείνη· «Κύριε, Κύριε, στο όνομά σου δεν κάναμε πολλά θαύματα; Και θα ακούσει. Ομολογώ πως ποτέ δεν σε γνώρισα. Απομακρύνσου από εμένα, συ ο εργάτης της ανομίας». Και αυτά βέβαια ειπώθηκαν για τους ορθόδοξους Χριστιανούς που κάνουν θαύματα.
Ο αιρετικός όμως που κάνει θαύματα ή προφητεύει, είναι φανερό ότι εμπαίζεται από τους δαίμονες, αν και νομίζει ότι από τον Θεό γίνο­νται τα θαύματά του. Οι δαίμονες φυσικά δεν γνωρίζουν εκ των προτέρων τίποτε από αυτά που θα γίνουν ή είναι απόρρητα, αλλά μόνο ο Κύριος, ο οποίος τα γνωρίζει όλα πριν να γίνουν, όπως λέγει μέσω του προφήτη· «Δεν υπάρχει κανείς που να προλέγει αυτά που θα γίνουν, εκτός από μένα». Οι δαίμονες λένε στους ανθρώπους αυτά που βλέπουν και ακούνε, ή φανερώνουν τα περισσότερα πράγματα υποθέτοντάς τα από κάποια σύμβολα. Φανερώνουν δηλαδή την παρουσία οδοιπόρων βλέποντάς τους να περπατούν στον δρόμο, και προηγούμενοι αυτών που πρόκειται να έρθουν, αναγγέλλουν την άφιξή τους. Επίσης κρυφακούο­ντας λόγια ανθρώπων που συζητούν ιδιαιτέρως με κάποιους, τα ανακοι­νώνουν σε όποιους θέλουν, και άλλα όμοια με αυτά, βλέποντας και ακούοντάς τα τα φανερώνουν στους ανθρώπους, και την ευφορία των καρπών της γης και την ακαρπία και τις κινήσεις των ανέμων και τις βροχές, και την εποχή των ραγδαίων βροχών και τις ξηρασίες και τις βαρυχειμωνιές και όλα τα παραπλήσια με αυτά τα προλέγουν, διαπιστώνοντάς τα από κάποια διακριτικά σημάδια, όπως και οι άνθρωποι. Αλλά και σκέψεις και αποφάσεις των ανθρώπων συμβαίνει να βλέπουν από κάποια σύμβολα στον άνθρωπο, ή από λόγια κάποιων. Και όχι μόνο αυτά βρίσκουν να πουν οι ακάθαρτοι δαίμονες, αλλά ακόμα και θανά­τους ανθρώπων. Γιατί υπάρχουν μερικά σημάδια που έχουν τοπο­θετηθεί από τη θεία Πρόνοια στο ανθρώπινο σώμα, ιδιαίτερα μάλιστα στο πρόσωπό του, και πριν από πολύ χρόνο, αλλά και πριν από λίγο, όπως λένε αυτοί που ασκούν την ιατρική επιστήμη με δεξιοτεχνία και ακρίβεια. Μερικοί μάλιστα βεβαιώνουν ότι οι πολύπειροι από τους Σαρακηνούς έχουν αυτή την ικανότητα της πρόγνωσης, οι οποίοι στον πόλεμο γνωρίζουν ολοκάθαρα εκείνον που πρόκειται να πεθάνει από κάποιο διακριτικό σημάδι. Έτσι λοιπόν και οι δαίμονες, σαν πιο διορα­τικοί από τα υλικά σώματα, προαναγγέλλουν τους θανάτους των ανθρώ­πων. Επειδή δηλαδή είναι πνεύματα λεπτά και ασώματα, ερευνούν και γνωρίζουν καλύτερα από κάθε ιατρική επιστήμη τις δυνάμεις των ανθρώπων και τις ενέργειες και τα πλεονάσματα και τις ελλείψεις της ζωτικής ύπαρξής τους μέσω του αίματος, και από αυτά με συλλογι­σμούς, όχι βέβαια ακριβείς, προσδιορίζουν τον θάνατο του ανθρώπου. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τους μάντεις και τους εγγαστρίμυθους. Βλέποντας δηλαδή οι δαίμονες ποιος είναι ο κλέφτης και που βρί­σκονται τα κλοπιμαία, μπορούν να τα πουν. Όπως πολλές φορές, βλέπο­ντας τις πολλές βροχές που έγιναν στην Ινδική χώρα, προλέγουν σε κάποιον ότι στην Αίγυπτο θα ανέβει πολύ η στάθμη του Νείλου. Αν όμως τους ρωτήσει κάποιος πόσους πήχεις και δακτύλους θα έχει η άνο­δος της στάθμης του, δε μπορούν να απαντήσουν, και αποδεικνύονται ότι δεν γνωρίζουν τίποτε.
Δίνουν επίσης την εντύπωση, ότι μέσω των ψευδοπροφητών ανθρώ­πων, που πιστεύουν σ’ αυτούς, κάνουν και θαύματα με αυτούς και θε­ραπείες σωματικών ασθενειών, για να εξαπατήσουν και αυτούς και άλλους, και παρουσιάζουν νεκρόν άνθρωπο να ανασταίνεται και το προαναγγέλλουν αυτό στους ζωντανούς με τη φαντασία. Διεισδύοντας δηλαδή ο δαίμονας στο νεκρό σώμα του ανθρώπου και κουνώντας το, παρουσιάζει τον νεκρό, ότι δήθεν ανασταίνεται με την ανώφελη προ­σευχή του απατεώνα ανθρώπου. Ακόμα και συζητά ο δαίμονας εκ μέρους του νεκρού με τον άνθρωπο που εξαπατάται από αυτόν γι’ αυτά που θέλει και γι’ αυτά που ερωτάται από αυτόν, φανερώνοντάς του πράγματα που έγιναν και ειπώθηκαν κρυφά από ανθρώπους, επειδή τα γνωρίζει επακριβώς λόγω του ότι ήταν κρυφά παρών μέσα σ’ αυτόν που γινόταν αυτά από τους ανθρώπους εκείνους, και τα έβλεπε και τα άκουε. Αλλά ας μας γλυτώσει ο Θεός από αυτή την πλάνη των αιρετικών επισκόπων.
Γνωρίσαμε μάλιστα και αιρετικόν επίσκοπο στην Κύζικο, την πόλη των οπαδών του Μακεδονίου, των Πνευματομάχων, ότι ένα δένδρο ελιάς το μετέφερε με μια δήθεν προσευχή από τον τόπο που ήταν σε άλλον τόπο, επειδή σκοτείνιαζε το παράθυρο του ασεβούς οίκου προσευχής τους. Και σε κάποιον άδικο δανειστή, που εξεβίαζε μια γυναίκα χήρα, εξαιτίας χρέους της που είχε κάνει ο άνδρας της, και απαιτούσε ποσόν όχι όσο ήταν το δάνειο, αλλά περισσότερο, όταν το πληροφορήθηκε αυτό ο αιρετικός επίσκοπος που προαναφέρθηκε, πριν ακόμα θαφτεί ο άνδρας της, αλλά ενώ ακόμα τον πήγαιναν για ταφή, σταμάτη­σε το νεκρικό κρεββάτι και έκανε δήθεν τον νεκρό να μιλήσει και να πει πόσο ήταν το χρέος που ώφειλε στον δανειστή του. Όταν αυτός ο αιρε­τικός πέθανε, ακόμα και στο μνήμα του έγιναν διάφορα φανταστικά πράγματα και θαύματα.
Γι’ αυτό λοιπόν δεν πρέπει να παραδεχόμαστε ως άγιον κάθε θαυμα­τοποιό, αλλά να τον δοκιμάζουμε, σύμφωνα με εκείνον που λέγει «Να μη πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά να δοκιμάζετε τα πνεύματα, αν είναι από τον θεό, γιατί παρουσιάστηκαν πολλοί ψευδοπροφήτες στον κόσμο». Και ο Απόστολος λέγει· «Οι άνθρωποι αυτοί είναι ψευδαπό­στολοι, εργάτες δόλιοι, που μεταμορφώνονται σε αποστόλους του Χρι­στού». Και δεν είναι να απορούμε γιατί «ο ίδιος ο Σατανάς μεταμορ­φώνεται σε άγγελο φωτεινό»26. Δεν είναι σπουδαίο λοιπόν, αν και οι υπηρέτες του μεταμορφώνονται σε υπηρέτες της δικαιοσύνης, των οποί­ων το τέλος θα είναι ανάλογο με τα έργα τους. Άλλωστε και ο Αντίχρι­στος όταν θα έρθει, κατά παραχώρηση του θεού, με τη συνεργασία των δαιμόνων θα κάνει πάρα πολλά σημεία και τέρατα ψεύτικα, προς απώλεια των απίστων και δοκιμασία των πιστών. Και τι το παράξενο αν, με τη βοήθεια του διαβόλου, θα κάνει φανταστικά θαύματα, τη στιγμή που έχουμε ήδη γνωρίσει και κάποιους άλλους μάγους και αγύρτες που έκα­ναν διάφορα θαύματα με την ενέργεια των δαιμόνων, μεταξύ των οποί­ων είναι ο Ίαννης και Ίαμβρης, οι οποίοι την εποχή του Μωυσή, μετα­βάλλοντας τις ράβδους τους σε φίδια και τα νερά σε αίμα, έβγαλαν πλήθος βατράχων από τα νερά, ώστε να γεμίσουν όλη την χώρα της Αίγυπτου;
Και ο Σίμων επίσης, ο μάγος την εποχή των αποστόλων, πόσα φανταστικά θαύματα έκανε; Έκανε πραγματικά αγάλματα να περπα­τούν και να πέφτουν στη φωτιά χωρίς να καίονται. Πετούσε στον αέρα και έκανε ψωμιά από πέτρες. Γινόταν φίδι και μεταμορφωνόταν και σε άλλα ζώα. Γινόταν με δύο πρόσωπα, μεταβαλλόταν σε χρυσάφι, άνοιγε κλειστές πόρτες, έσπαζε σιδερένια δεσμό, σε δείπνα παρουσίαζε τις μορ­φές διαφόρων ειδώλων, έκανε τα οικιακά σκεύη να έρχονται μόνα τους και να υπηρετούν χωρίς να φαίνονται αυτοί που τα μετέφεραν. Έκανε να προπορεύονται πριν από αυτόν πολλές σκιές, που έλεγε πως ήταν ψυχές των νεκρών. Πολλούς επίσης, που τον αποκαλούσαν αγύρτη, τους συμφιλίωσε μαζί του, και στη συνέχεια με την δικαιολογία ξεφαντώματος, θυσίασε βόδι και αφού τους παρέθεσε γεύμα, τους έκανε υποχείρι­ους διαφόρων ασθενειών και δαιμόνων. Όταν λοιπόν κάποτε τον κα­ταζητούσε ο βασιλιάς, φοβήθηκε και δραπέτευσε, δίνοντας το πρόσωπό του σε άλλον.
Αλλά και οι μάγοι Ιουλιανός, Απολλώνιος και Απουλήϊος, κατά την εποχή του βασιλιά Δομετιανού έκαναν διάφορα φανταστικά πράγ­ματα, ένα από τα οποία σώζεται στις διηγήσεις των παλαιοτέρων ανδρών. Όταν κάποτε διαδόθηκε στη Ρώμη θανατηφόρα ασθένεια και όλοι πέθαιναν εδώ και εκεί, παρακινούνταν οι μάγοι αυτοί από τον βασιλιά και από τους προκρίτους του να βοηθήσουν την πόλη που κατα­στρεφόταν. Λέγει λοιπόν ο Απουλήιος «Εγώ την επιδημία που απλώθηκε στο ένα τρίτο της πόλης θα την σταματήσω σε δεκαπέντε μέρες». Έπειτα ο Απολλώνιος «Και εγώ θα σταματήσω, είπε, την επιδημία που διαδόθηκε στο άλλο ένα τρίτο σε δέκα μέρες». Απαντώντας και ο διαπρε­πέστερος από αυτούς και πιο κοντινός στον διάβολο, λόγω της ματαιοδοξίας του, Ιουλιανός, είπε «Μέσα σε δεκαπέντε μέρες η πόλη ολόκλη­ρη θα καταστραφεί, και δεν θα περιμένει τη δική μας βοήθεια. Για μένα λοιπόν το άλλο τρίτο της πόλης που μου ανήκει, θα παύσει από τώρα η καταστροφή της επιδημίας». Και πραγματικά σταμάτησε. Και όταν παρακλήθηκε από τον βασιλιά σταμάτησε και των άλλων δύο μερών την ταχύτητα διάδοσης της επιδημίας.
Σε μερικά μέρη μάλιστα τα τελετουργικά τεχνάσματα του Απολ­λώνιου μέχρι και τώρα κάνουν θαύματα, άλλα για να αποστρέψουν τε­τράποδα ζώα και πτηνά, που μπορούν να βλάψουν τους ανθρώπους, άλλα πάλι για να συγκρατήσουν τα ρεύματα ποταμών που κυλούν άτα­κτα, και άλλα για να αποστρέψουν άλλα περιστατικά που προκαλούν φθορά και βλάβη στους ανθρώπους. Αυτά όμως δεν τα έκαναν οι δαίμο­νες μέσω αυτού μόνο όσο ήταν στη ζωή, αλλά και μετά τον θάνατό του, παραμένοντας στο μνήμα του, έκαναν κάποια θαύματα στο όνομά του, για να εξαπατήσουν αυτούς που εύκολα βλάπτονταν με αυτά από τον διάβολο. Τι θα μπορούσε όμως να πει κανείς για τα μαγικά έργα του Μανέθωνα, ο οποίος έγινε τόσο διάσημος στη μαγική απάτη, ώστε διαρ­κώς να περιγελά τον Απολλώνιο Τυανέα, ότι δήθεν δεν κατείχε την ακριβή εμπειρία της τέχνης Γιατί έπρεπε και αυτός, λέγει, όπως και εγώ, να κάνει μόνο με λόγο του αυτά που ήθελε να κάνει, και να μη παραδίνει σε κάποιες τελετές αυτά που κάνει.

Ἅγιος Ἀναστάσιος Σιναΐτης, 
Ἐπίσκοπος Θεουπόλεως Ἀντιοχείας


Πού βρίσκονται οι ψυχές μετά το θάνατο;


Όλοι έχουμε απορίες σχετικά με την μετά τον θάνατο ζωή. Που πάνε οι ψυχές; 
Πως χωρίζονται οι ψυχές των δικαίων και των αμαρτωλών; 
Απολαμβάνουν τα αγαθά του Παραδείσου; 
Προγεύονται του Παραδείσου η της κολάσεως; 
Γνωρίζονται μεταξύ τους;
Γι’ όλα αυτά και για όλες μας τις απορίες αναφορικά με τις ψυχές, υπάρχουν απαντήσεις σε πολλά σημεία του Ευαγγελίου, καθώς και οι Απόστολοι μας μίλησαν, αλλά και οι Πατέρες μας δίδαξαν.Τι είπε ο ληστής, όταν ήταν πάνω στο Σταυρό; «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. ΚΓ 42). Και ο Κύριος απάντησε: «Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω» (Λουκ. ΚΓ 43). Δηλαδή, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο. Υπάρχει ο Παράδεισος, υπάρχει η βασιλεία των ουρανών, όπου δεν υπάρχει τέλος «Και της Βασιλείας Αυτού ουκ έσται τέλος» (Λουκ. α 33).
Ο δε Απόστολος Παύλος τονίζει: «Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ 14). Δηλαδή, δεν έχουμε εδώ μόνιμη και διαρκή Πατρίδα και πόλη, αλλά με πόθο επιζητούμε την μέλλουσα, την ουράνιο Ιερουσαλήμ.
Και παρακάτω:
«Και ούτοι πάντες, μαρτυρηθέντες δια της πίστεως, κρείττόν τι προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσιν» (Εβρ. ια 39-40). Οι Άγιοι Πάντες, λέγει, καίτοι αποδείχθησαν με την πίστη τους άξιοι, εν τούτοις δεν έλαβαν, όλα όσα τους υπεσχέθη ο Θεός. Γιατί; 
Διότι ο Θεός προέβλεψε κάτι καλύτερο για μας: Να μη πάρουν δηλ. αυτοί μόνοι τους τον τέλειο μισθό, χωρίς εμάς. Αλλά να πάρουν πλήρη το μισθό τους, μαζί με μας, όταν θα φθάσουμε και εμείς εκεί: Ζουν βεβαίως ευτυχισμένοι τώρα. Αλλά τον τέλειο μισθό δεν τον έλαβαν ακόμη. Θα τον λάβουν μαζί με μας κατά την Δευτέρα Παρουσία.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος παρατηρεί:
Όσο πλησιάζει το τέλος του παρόντος κόσμου, τόσο και η παρουσία του μέλλοντος φανερώνεται σιγά-σιγά με ολοφάνερα σημεία. Επειδή δηλαδή, στην παρούσα ζωή, δεν δυνάμεθα να διακρίνουμε ο ένας τους διαλογισμούς του άλλου, ενώ στην μέλλουσα ζωή θα βλέπουμε όλα, όσα έχουμε στην καρδιά μας να είναι και στις καρδιές των άλλων. Γι’ αυτό ο προσωρινός αυτός κόσμος μοιάζει με νύκτα, ενώ ο μελλοντικός μοιάζει με ημέρα».
Ρώτησε ο Άγιος Μακάριος τον Άγγελο:
– Πες μου Άγιε Άγγελε, εάν οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους εις τον αιώνιον εκείνον κόσμον, μετά την κοίμησίν τους και τον «θάνατον τον σαρκικόν».
– Άκουσε, Άγιε Πάτερ, είπε ο Άγγελος. Όπως ακριβώς συμβαίνει εις τον κόσμον αυτόν, που οι άνθρωποι κοιμούνται από το βράδυ ως το πρωΐ, το δε πρωΐ σηκώνονται και γνωρίζουν όσους είχαν δη χθες και συν­ομιλούν και χαιρετά ο ένας τον άλλον και πολλές φορές κάθεται ο ένας κοντά στον άλλον και μαζί χαίρονται και συζητούν, έτσι γίνεται και εις τον κόσμον εκείνον. Ο ένας τον άλλον γνωρίζει και συνευφραίνεται και συνομιλεί. Διότι όπως πηγαίνει κάποιος στην αγορά και εκεί βλέπει άρχοντες και πτωχούς και ερωτά, ποίος είναι ο ένας και ποίος ο άλλος, κατ’ αυτόν τον τρόπον μανθάνει όσους δεν είχε δη ποτέ. Έτσι γίνεται και εκεί. Εννοώ, βέβαια, τους δικαίους, διότι οι αμαρτωλοί, και αυτό ακόμη το στερούνται.
«Κάποτε διάβαζα», διηγείται ο Γέροντας π. Ιάκωβος Τσαλίκης, «το βίο του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ και στο σημείο που έλεγε ο Άγιος ότι είδε τα σκηνώματα του Παραδείσου, «εν τη οικία του Πατρός μου πολλαί μοναί εισί», τότε λέω πως να είναι άραγε, Θεέ μου, αυτές οι Μονές; Ξαφνικά μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια και βρέθηκα σ’ ένα μέρος ωραιότατο. Μπροστά μου ήταν ένας δρόμος κατάφυτος με βιολέτες, όλες το ίδιο ύψος και πυκνοφυτευμένες, ευωδιαστές και δίπλα μου σκεκόταν ένας Γέροντας, ο Άγιος Δαβίδ ήταν. Ήθελα να προχωρήσω και δίσταζα να μη σπάσω τα λουλούδια. Έλεγα μάλιστα ποιός τα φύτεψε τόσο πυκνά. Αν ήταν λίγο αραιότερα θα έβαζα το πόδι μου ανάμεσα και δε θα τα έσπαζα και δίσταζα να προχωρήσω. Τότε μου λέει ο Γέροντας.
–Προχώρα, προχώρα, προχώρα, πάτερ Ιάκωβε, μη φοβάσαι τα λουλούδια αυτά δεν είναι σαν και κείνα που ξέρεις, δε σπάζουν.
Καθώς προχωρούσα λοιπόν τα πατούσα και δεν σπάζανε. Βλέπω δεξιά μου, ένα απότομο κατήφορο, χωματόδρομο πολύ επικίνδυνο και λέω:
–Τι δρόμος κατηφορικός είναι αυτός; Αν περάση κανένα αυτοκίνητο θα κινδυνεύψη.
Μου λέει ο Γέροντας:
– Εδώ πάτερ Ιακωβε, δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, άσ’ τον αυτόν το δρόμο, μη τον κοιτάζης καθόλου, εσύ βάδιζε το δρόμο που βαδίζεις.
Βαδίζαμε, λοιπόν, στον ανθισμένο αυτό δρόμο και λέω: «Ας κοιτάξω τι υπάρχει γύρω». Βλέπω κάτι ωραιότατα σπιτάκια, αραιοκατοικημένα, σαν παλατάκια, με τις περιφράξεις τους, με τις εξώπορτές τους, γεμάτα λουλούδια και ομορφιά και φως, αλλά ήταν εντελώς άδεια, δεν υπήρχε κανείς άνθρωπος μέσα. Λέω τότε στο Γέροντα που με συνόδευε:
–Γέροντα, τι ησυχία και τι ομορφιά είναι αυτή; Ας είχα και εγώ ένα τέτοιο σπιτάκι να κάθωμαι στην ησυχία, να κάνω την προσευχή μου, γιατί εγώ είμαι άνθρωπος της ησυχίας.
Τότε σήκωσε ο Γέροντας το χέρι του και μου έδειξε το σπιτάκι που ήταν για μένα. Αμέσως όμως βρέθηκα στο κελλί μου, και είπα:
–Γιατί ξαναγύρισα σ’ αυτόν τον κόσμο; Αχ να μη ξαναγύριζα, αλλά να έμενα για πάντα εκεί!
Είθε, Κύριε Ιησού Χριστέ, να αξιώσης και όλους εμάς που είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε τον δούλο Σου, το Μακαριστό Γέροντα Ιάκωβο, φεύγοντας από τον προσωρινό αυτόν κόσμο, να ζήσουμε σ’ εκείνες τις υπερκόσμιες Μονές με τις ευχές του, με τις πρεσβείες του Αγίου Δαβίδ και πάντων των Αγίων και εξαιρέτως με τις μεσιτείες της Παναχράντου Σου Μητρός.

Ο γιατρός που κάνει τις εκτρώσεις έχει παράξενη φωνή και δαιμονική συμπεριφορά!



Η έκτρωση είναι δολοφονία,όσο δύσκολη και να ειναι μια κατάσταση που να οδηγεί κάποια σε μια έκτρωση, δεν αποτελεί. Η έκτρωση είναι δολοφονία,όσο δύσκολη και να ειναι μια κατάσταση που να οδηγεί κάποια σε μια έκτρωση, δεν αποτελεί δικαιολογία για να δολοφονήσει το παιδί της.

Ζητήστε βοήθεια, ζητήστε ψυχολογική στήριξη. ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.
Μπορούμε λοιπόν να είμαστε περήφανοι για την κοινωνία μας. Σφάζουμε τα παιδιά μας. Φτάσαμε πλέον στον υπέρτατο βαθμό καλοσύνης, αγάπης και ανιδιοτέλειας. Επιτέλους ας ξυπνήσουμε, ας μη χυθεί άλλο παιδικό αίμα. Ας μη χυθεί άλλο αθώο αίμα.


ΑΚΥΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ

ΑΚΥΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ
(Απάντηση σε μια ψυχή)


Δεν αξίζει στο παρελθόν να του δίνουμε τόση σημασία. Μιλάω για εκείνη την αρρωστημένη σημασία που δεσμεύει την υγιή ανάπτυξή μας στο παρόν. Όποιος καθηλώνεται παθητικά στην ταινία του παρελθόντος του, το μόνο που κάνει είναι να ακυρώνει το παρόν και να χιάζει το μέλλον του. Αφήστε το λοιπόν να φύγει, να πάει στα κομμάτια! Κι αν μέσα στις αναπολήσεις του κρατάει καμιά «καραμέλα» από παλιές καταστάσεις, από περασμένα πρόσωπα και σχέσεις, είναι γιατί δεν είναι τόσο το «παρελθόν» σας αυτό, αλλά μάλλον ένας νεφελώδης πιεστικός πειρασμός και τα περισσά δικαιώματα που έχετε δώσει ενδεχομένως εσείς προς αυτόν. Ως ένα σημείο, αυτό είναι «ανθρώπινο». Από ένα σημείο και μετά όμως, καταντάει, εκτός από ανούσιο και επιζήμιο για σας, τελείως τυραννικό και αυτοβασανιστικό. Τα μισά μας τα πάθη είναι δεμένα με το γνωστό «παρελθόν» και τα άλλα μισά με το άγνωστο «μέλλον»· με το ευλογημένο «Παρόν» του Θεού, που είναι γεμάτο απόφαση, γενναιότητα, πρακτικότητα, χάρη και μυστήριο, ποιος από μας είναι λυτρωτικά «δεμένος»; Κανείς! Γι’ αυτό, προσέχετε, φεύγετε και ελευθερώνεστε! Μη συναγελάζεστε με τις σκιές που σας κερνούν υποβλητικά οι αναμνήσεις, οι οποίες σας επισκέπτονται όχι τυχαία. Βαστάζουν κι αυτές κρυφά θελήματα και επιθυμίες του εαυτού μας. Αν θέλετε να είστε ο κυρίαρχος σε σας, οπωσδήποτε πρέπει να κάνετε την καρδιά σας να «πάρει ανάστροφες». Να γίνει «πέτρα». Κι εσείς ως προς αυτές (τις σκιές και τις αναμνήσεις που σας κατατρύχουν) να γίνετε πιο δωρικός, πιο ανεπηρέαστος και απαθής χαρακτήρας. Στην αρχή αυτό είναι μαρτυρικό, αλλά μετά –θα το δείτε κι εσείς– άκρως αποδεσμευτικό. Είναι καθαρά θέμα ψυχικής δύναμης και ανδρείας. Αν δεν το θέλετε στ’ αλήθεια να συμβεί αυτό, τότε θα μπαίνετε αδιάκοπα στην επώδυνη διαδικασία να προδίδετε εσείς τον εαυτό σας και να απωθείτε συνεχώς την ελευθερία της καρδιάς σας. Αν πάλι θέλετε πραγματικά να βρείτε την ειρήνη και τη δύναμη στην ενδοχώρα της καρδιάς σας, μη διστάσετε ούτε λεπτό να βγάλετε κατά κάποιο τρόπο «τρελό», αλλά ωστόσο ακέραιο τον εαυτό σας. Έτσι, θα σωθείτε. Δεν αξίζουν σε κανέναν οι συγχύσεις και οι σκιές. Μη ζείτε μ’ αυτές. Ακυρώνοντας τις σκιές και επιστρέφοντας πίσω σ’ αυτές τον ανεδαφικό πόνο που σας πασάρουν, ζείτε αναμφίβολα αυθεντικά και ωραία...

π. Δαμιανός

Την ημέρα της Κρίσεως, όταν ο Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους, δε θα κοιτάξει ούτε τα βασιλικά στέμματα, ούτε τα υψηλά αξιώματα



Την ημέρα της Κρίσεως, όταν ο Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους, δε θα κοιτάξει ούτε τα βασιλικά στέμματα, ούτε τα υψηλά αξιώματα. 

Μην κρίνεις τους άλλους από αυτό που βλέπεις.....

Θα ζητήσει να εξετάσει τις καρδιές μας. Και τότε, οι πιο ταπεινοί άνθρωποι, ο φτωχός χωριάτης, ο «καραβοτσακισμένος» από τα βάσανα της ζωής άνθρωπος, ο αγράμματος τσοπάνης, ο φυλακισμένος, ο ξενιτεμένος, ο ασθενής... η δυστυχισμένη χήρα, που κάθεται μαζί με τα παιδιά της μέσα στη φτώχεια και τη δυστυχία, γιατί κανείς δεν τους ανοίγει την πόρτα, όλοι αυτοί, αν σήμερα προσεύχονται με δάκρυα στο Θεό, κατά την ημέρα της Κρίσεως θα είναι ανώτεροι από όλους τους ηγεμόνες του κόσμου, τους σημερινούς και τους αυριανούς. 

Κάποια μέρα λοιπόν ένας μεγάλος και ένδοξος βασιλιάς έτρεχε στο δρόμο μέσα στη χρυσή του άμαξα, περιστοιχισμένος από τους αυλικούς του. Κι εκεί που πήγαιναν όλοι μαζί, συνάντησαν σε μια γωνιά του δρόμου δύο άνδρες με σκισμένα, βρόμικα ρούχα και πρόσωπα μαραμένα από την άσκηση. 

Ο βασιλιάς κατάλαβε αμέσως πως επρόκειτο για αγίους ανθρώπους του Θεού, που το σώμα τους είχε λιώσει από τη νηστεία, τους ασκητικούς αγώνες και την αϋπνία, ενώ η ψυχή τους έλαμπε από το φως του Θεού. 

Σταμάτησε λοιπόν αμέσως, κατέβηκε από την άμαξα και έπεσε γονατιστός στα πόδια τους, κάνοντας μετάνοιες. Στη συνέχεια σηκώθηκε και ασπάστηκε το χέρι τους με σεβασμό. 

Οι αυλικοί του όμως, δε χάρηκαν καθόλου με αυτό που είδαν. Όλη την ώρα μουρμούριζαν: 

-Δες εδώ… Είναι σωστό τώρα αυτό; Ένας ολόκληρος βασιλιάς, και τόσο ένδοξος μάλιστα, να φέρεται έτσι; 

-Άκουσον, άκουσον. Να πέσει στα πόδια των ζητιάνων! Πώ πώ ντροπή… 

Δεν τολμούσαν όμως να πουν τίποτα στον ίδιο, αλλά πήγαν στον αδελφό του: 

-Θα σε παρακαλέσουμε να πεις στο βασιλιά μας, άλλη φορά να μην εξευτελίσει έτσι τη φήμη και το βασιλικό του στέμμα! Αυτό κι αυτό έκανε στο δρόμο που πηγαίναμε… 

Κι εκείνος ο καημένος κάποια στιγμή το μετέφερε στον αδελφό του, ο οποίος όμως τον κατσάδιασε για την απερισκεψία και την ανοησία του και τον έδιωξε κακήν κακώς από κοντά του. 

Ξέχασα να σας πω ότι ο βασιλιάς αυτός είχε τη συνήθεια, όταν επρόκειτο να τιμωρήσει κάποιον με θάνατο, να στέλνει έξω από το σπίτι του έναν αγγελιαφόρο, για να τον ειδοποιεί με τη σάλπιγγα. Έτσι όποιος άκουγε τον ήχο της σάλπιγγας έξω από την πόρτα του γνώριζε ότι την επόμενη μέρα δε θα ζούσε. 

Όταν λοιπόν βράδιασε, ο βασιλιάς έστειλε τον αγγελιαφόρο με τη σάλπιγγα να σαλπίσει έξω από την πόρτα του αδελφού του. Μόλις εκείνος άκουσε τη σάλπιγγα του θανάτου, τρομοκρατήθηκε. Όλη τη νύχτα την πέρασε ξάγρυπνος, μέσα στην αγωνία και την απελπισία! Και ταυτόχρονα, προσπάθησε όπως όπως να τακτοποιήσει όλα τα θέματα του σπιτιού του, ώστε να είναι έτοιμος για ό,τι θα ακολουθούσε. 

Όταν ξημέρωσε, φόρεσε όπως και όλα τα μέλη της οικογένειάς του – η γυναίκα και τα παιδιά του – μαύρα, πένθιμα ρούχα κι αμέσως μετά πήγε στον αδελφό του το βασιλιά, κλαίγοντας και στενάζοντας για το τρομερό κακό που τον περίμενε. 

Μόλις τον είδε ο βασιλιάς να κλαίει έτσι, τον κάλεσε ιδιαιτέρως, σε κάποιο δωμάτιο. 

- Βρε άνθρωπε ανόητε και απερίσκεπτε! του είπε. Εάν εσύ φοβήθηκες τόσο πολύ από τη σάλπιγγα του θανάτου και τον αδελφό σου, που είναι άνθρωπος σαν και σένα και που απέναντί του σε τίποτα δεν έσφαλες ούτε είσαι ένοχος για κάτι, πώς μπόρεσες να κατηγορήσεις εμένα, που ασπάστηκα με ταπείνωση τους αγγελιαφόρους του Θεού μου; 

Εκείνοι, βρε, μου υπενθυμίζουν τον θάνατο και τη φοβερή κρίση του Θεού, πολύ περισσότερο από όσο η σάλπιγγα αυτή! Διότι άνθρωπος είμαι κι εγώ κι έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου και μεγάλες αμαρτίες ενώπιον του Θεού. Ησύχασε λοιπόν. Μόνο την ανοησία σου ήθελα να σου δείξω και γι’ αυτό σε τρόμαξα με τη σάλπιγγα. 

- Συγχώρεσε σε με, αδελφέ μου, που τόσο απερίσκεπτα σε κατέκρινα, του απάντησε ανακουφισμένος εκείνος. 

-Εντάξει, αδελφέ μου, σε συγχωρώ. Αλλά σε λίγο θα διαπιστώσεις και μόνος σου την ανοησία εκείνων που σε παρακίνησαν να έρθεις και να μου πεις αυτά τα πράγματα. 

Και αφού με τον τρόπο αυτό τον καθησύχασε και τον συνέτισε, τον άφησε να πάει στο σπίτι του. Κατόπιν πρόσταξε τους τεχνίτες του να φτιάξουν τέσσερα ξύλινα κιβώτια. Τα δύο από αυτά τους είπε και τα κάλυψαν ολόκληρα με φύλλα χρυσού, τα γέμισαν με δυσώδη οστά και τα σκέπασαν με επίχρυσο καπάκι. 

Τα άλλα δύο τα άλειψαν εξωτερικά με πίσσα, τα γέμισαν με πολύτιμες πέτρες, μαργαριτάρια και άλλα πολύτιμα αντικείμενα και αρώματα και τα τύλιξαν με ένα τρίχινο πλεκτό από μαλλί γίδας. 

Ύστερα κάλεσε τους άρχοντες και τους φίλους τους, εκείνους δηλαδή που τον είχαν κατακρίνει, επειδή γονάτισε μπροστά στους ανθρώπους του Θεού. Έβαλε λοιπόν μπροστά τους όλα τα κιβώτια και τους ζήτησε να εκτιμήσουν την αξία αυτών που ήταν επικαλυμμένα με φύλλα χρυσού και των άλλων, που είχαν την επίστρωση πίσσας. 

Εκείνοι βέβαια του απάντησαν ότι τη μεγαλύτερη αξία την έχουν τα κιβώτια που ήταν επενδυμένα εξωτερικά με φύλλα χρυσού, πιστεύοντας ότι μέσα τους κρύβονταν θησαυροί, πολύτιμα πράγματα και πολυτελή υφάσματα, ενώ για τα άλλα, που ήταν αλειμμένα με πίσσα, είπαν ότι δεν είχαν καμμία αξία. 

- Ήξερα πολύ καλά τι θα λέγατε! τους απάντησε ο βασιλιάς. Μόνο που κάνατε λάθος… Διότι ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε ένα πράγμα ή άνθρωπο από αυτό που εκ πρώτης όψεως βλέπουμε, αλλά πρέπει προηγουμένως να εξετάζουμε το εσωτερικό του, εάν είναι άξιο τιμής ή περιφρόνησης. 

Οι άρχοντες τον άκουγαν με απορία: «Τί να εννοούσε, άραγε;». 

- Ανοίξτε τα χρυσά κιβώτια! πρόσταξε τους υπηρέτες του. 

Και μόλις εκείνοι άνοιξαν τα κιβώτια, ξεχύθηκε από μέσα τους μια ανυπόφορη δυσωδία. Παραξενεμένοι οι αυλικοί πλησίασαν κοντά και διαπίστωσαν πως το περιεχόμενο ήταν πράγματι απωθητικό και αξιοκαταφρόνητο. 

- Έτσι ακριβώς μοιάζουν κι εκείνοι που είναι ντυμένοι με ωραία και ακριβά ρούχα και υπερηφανεύονται για τη μεγάλη τους περιουσία και για τη δόξα τους, ενώ η καρδιά τους είναι γεμάτη από έργα πονηρά, αμαρτωλά και βρόμικα, είπε με νόημα ο βασιλιάς. 

Αμέσως μετά πρόσταξε ν’ ανοίξουν και τα κιβώτια που ήταν αλειμμένα με πίσσα. Όταν τα άνοιξαν, μία εξαίσια ευωδία πλημμύρισε το δωμάτιο και, πλησιάζοντας οι αυλικοί του, διαπίστωσαν ότι περιείχαν πολύτιμα πράγματα, ακριβά και σπάνια. 

- Ξέρετε με τι μοιάζουν αυτά τα κιβώτια; συνέχισε ο βασιλιάς. Με εκείνους τους δύο ταπεινούς ανθρώπους, που ήταν ντυμένοι προχθές με σκισμένα ρούχα, που τα μάγουλά τους ήταν ζαρωμένα και τα πρόσωπά τους χλωμά από την άσκηση και τους κόπους. Κι εσείς τους είδατε και αμέσως με κατακρίνατε, επειδή τους έβαλα μετάνοια. 

Όμως εγώ, αντιλαμβανόμενος με τα μάτια της ψυχής την καθαρότητα και τη λαμπρότητα των ψυχών τους, που ήταν άγιες και γι’ αυτό πολυτιμότερες και από το στέμμα μου και από τη βασιλική μου δόξα, ώστε όλα μου τα μεγαλεία να είναι μπροστά τους ένα μηδενικό, τους πλησίασα ταπεινά ζητώντας την ευλογία τους. 

Μ’ αυτό τον τρόπο τους δίδαξε ο σοφός βασιλιάς ότι δεν πρέπει ποτέ να κρίνουν την αξία του κάθε πράγματος και του κάθε ανθρώπου από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, αλλά μονάχα από τα εσωτερικά του γνωρίσματα. 

Παρόμοια να κάνουμε λοιπόν κι εμείς και να τιμούμε τους δούλους του Θεού, διότι όλοι είναι αδελφοί Του. Και να μην ξεχνάμε ποτέ πως ο Θεός την Ημέρα της Κρίσεως δεν θα εξετάσει κανενός την όψη, όπως είπε και ο προφήτης Σαμουήλ, όταν εξέλεξε για βασιλιά τον Δαβίδ. 

Ο Θεός, όπως και τώρα, έτσι και τότε θα ερευνήσει την καρδιά του ανθρώπου. Και τότε θα δοξασθούν οι ταπεινοί, οι περιφρονημένοι, οι περιγελόμενοι, οι διωγμένοι για τη θεία δικαιοσύνη, οι πτωχοί στο πνεύμα, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν ότι τα έργα τους είναι ελεεινά και άχρηστα, εκείνοι που επιθυμούν να εφαρμόζεται στον κόσμο η θεία δικαιοσύνη καθώς και όλοι όσους εμακάρισε ο Κύριος. Τότε θα λάμψουν όλοι οι περιφρονημένοι, αυτοί για τους οποίους πίστευαν πως ήταν το σκουπίδι της κοινωνίας. 

Τα ανόητα και περιφρονημένα του κόσμου θα ντροπιάσουν τα σοφά. Τα μικρά και αδύνατα θα ντροπιάσουν τα δήθεν ισχυρά. Γι’ αυτό λέει ο Σωτήρας μας πως οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι. 

Εκείνοι οι οποίοι θεωρούνται από εμάς ασήμαντοι και αποτυχημένοι, εάν σ’ αυτή τη ζωή προσεύχονται στον Θεό με όλη την καρδιά τους, στη βασιλεία των ουρανών θα λάμπουν περισσότερο και από τον ήλιο! Ενώ οι βασιλείς του κόσμου και οι δυνατοί της γης, εάν δεν πιστέψουν στο Θεό, θα παρουσιαστούν ενώπιόν Του γυμνοί από αρετές και τελευταίοι απ’ όλους. Και αυτή την αντιστροφή των πραγμάτων μαζί με όλα αυτά τα εκπληκτικά γεγονότα θα τα δούμε όλοι μας να συμβαίνουν, διότι ο Θεός είναι δίκαιος και η δικαιοσύνη Του μένει στον αιώνα.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ. ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΟΥΤΕ ΤΑ ΜΟΡΜΟΛΥΚΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ.
ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, 
ΟΥΤΕ ΤΑ ΜΟΡΜΟΛΥΚΙΑ 
ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ

Διοτι:

Ος τω φοβω του Θεου στοιχει,
ουτος αναστρεφομενος εις το μεσον ανδρων πονηρων, 
ου φοβειται...
φερων ενδον το ακαταμαχητον οπλον της πιστεως...
Και ωσπερ γιγας εν μεσω πιθηκων… πεποιθως εστιν επι Κυριον.
Και τω στερρω του φρονηματος καταπληττει αυτους.

αγ. Συμεων Νεος ο Θεολογος , νβ΄κεφ. πρακτικα και θεολογικα