.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ἀκόμη καὶ ἡ σκιὰ τῶν Ἁγίων θαυματουργεῖ !



ΟΤΑΝ ἔχεις εὐλάβεια καὶ ἡ καρδιά σου φλέγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῶν Ἁγίων ἀκόμη καὶ τὸν ἀέρα ποὺ ἀναπνέουν προσκυνᾶς καὶ ὠφελῆσαι.
Ἂν εἶσαι ὅμως εἶσαι ψυχρὸς στὰ πνευματικά τα βλέπεις ὅλα τότε στραβὰ κι΄ἀνάποδα καὶ σκανδαλίζεις μόνο σου τὸν ἑαυτό σου.
Στὰ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας μᾶς ἀναφέρει ὁ Ὅσιος Παϊσιος πὼς ἀκόμη καὶ τὰ ἀποφάγια ἂπ΄τὸ τραπέζι εὐλαβοῦντο, γιαυτὸ καὶ ὁ νεροχύτης ἀπέληγε σὲ ἕναν ἀπάτητο κῆπο γιὰ νὰ μὴν καταπατῶνται τὰ ἀποτμήτατα τοῦ φαγητοῦ ποὺ εἶχε εὐλογηθεῖ.
Βλέπουμε ἄλλωστε καὶ στὸ Εὐαγγέλιο στὸ ὅρος τῆς Μεταμορφώσεως (Ματθ. ιζ΄1’13) τὸ γεγονὸς ὅτι μαζὶ μὲ τὴν ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἁγιάζεται καὶ ἀνακαινίζεται ἡ κτίση ὅλη . Τὸ πρόσωπο Τοῦ Χριστοῦ τὸ σωματικὸ ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο ,ἀλλὰ καὶ τὰ ἄψυχα ἱμάτιά του ἔγιναν λευκὰ σὰν τὸ φῶς ,σὰν τὸ χιόνι΄ Ἔλαμψε καὶ ἡ ἔμψυχη καὶ ἡ ἄψυχη ὕλη. 
Ἃς ἀναφέρουμε λοιπὸν λίγα αὐτούσια λόγια ἀπὸ τὶς πράξεις τῶν Ἀποστόλων γιὰ νὰ δοῦμε πὼς ἀκόμη καὶ ὑλικὰ πράγματα ὅταν συνεργοῦνε στὴν ζωὴ τῶν Ἁγίων γίνονται ἀποδέκτες καὶ...πομποὶ τῆς Θείας Χάριτος. 

«Μὲ τὰ χέρια τῶν ἀποστόλων ἐγίνοντο πολλὰ θαύματα καὶ τέρατα μεταξὺ τοῦ λαοῦ· καὶ ἐσυνείθιζαν νὰ συγκεντρώνωνται ὅλοι μὲ μιὰ ψυχὴ εἰς τὴν στοὰν τοῦ Σολομῶντος.
Ἀπὸ τοὺς ἄλλους κανεὶς δὲν ἐτολμοῦσε νὰ προσκολληθῇ εἰς αὐτούς, ὁ λαὂς ὅμως τοὺς ἔτρεφε μεγάλην ὑπόληψιν·
ἀκόμη δὲ περισσότερον, προσετίθοντο πλήθη ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ποὺ ἐπίστευαν εἰς τὸν Κύριον.
Ἀκόμη καὶ τοὺς ἀσθενεῖς ἔφερναν στὶς πλατεῖες καὶ τοὺς ἔβαζαν σὲ κρεββάτια καὶ φορεῖα ὥστε, ὅταν θὰ περνοῦσε ὁ Πέτρος, νὰ πέσῃ ἔστω καὶ ἡ σκιά του σὲ κάποιον ἀπὸ αὐτούς.
Μαζευότανε καὶ ὁ κόσμος ἀπὸ τὰς πέριξ πόλεις εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἔφερναν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ὅσους ἐβασανίζοντο ἀπὸ πνεύματα ἀκάθαρτα, καὶ ὅλοι ἐθεραπεύοντο.(Πραξ. ε΄-12-15)»
«Καὶ ὁ Θεὸς ἐνεργοῦσε διὰ τοῦ Παύλου θαύματα ὄχι ἀπὸ τὰ συνήθη, ὥστε μανδήλια ἢ περιζώματα ἀπὸ τὸ σῶμά του ἐφέροντο εἰς τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἐλευθερώνοντο ἀπὸ τὰς ἀσθενείας των καὶ ἔβγαιναν ἀπὸ αὐτοὺς τὰ πονηρὰ πνεύματα.(Πραξ. ιθ΄-11-12)»
«ἡ πλάσις θὰ ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τὴν δουλείαν εἰς τὴν φθοράν, διὰ νὰ μπῇ εἰς τὴν ἔνδοξην ἐλευθερίαν τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ.(Ρωμ.η΄-21)»

ΙΕΡΕΥΣ π.Διονύσιος Ταμπάκης