Η Παναγία μεσιτεύει ακατάπαυστα για όλους μας

«Ημέρας και νυκτός πρεσβεύεις υπέρ ημών»

Όλα τα βλέμματα και οι καρδιές, τούτες τις δίσεχτες ημέρες, ικετευτικά, παρακλητικά στρέφονται στο καλοκαιριάτικο αυγουστιανό Πάσχα. Τον Δεκαπενταύγουστο.

Στον ζωηφόρο θάνατο, στην αθάνατη Κοίμηση της Κυρίας Θεοτόκου. Συντονισμένα και τα πόδια μας –έστω και βαρυφορτωμένα από την ένοχη συνείδησή μας, την οικονομική δυσπραγία και τα όποια ασήκωτα βάρη της καθημερινότητας-μας οδηγούν ανεπίστροφα μπροστά στην θαυματουργική εικόνα, για να αποθέσουμε στα αγιασμένα πόδια της τον οφειλόμενο σεβαστικό ασπασμό μας. Για να δροσίσουμε τα φρυγμένα από το κακό και την αμαρτία χείλη μας και να δηλώσουμε αμετάκλητα την αγάπη μας στην τόσο πονεμένη αλλά και πληγωμένη από τα δικά μας λάθη, τα δικά της παιδιά, Θεομάνα.

Ελάτε λοιπόν χρεωστικά να υμνήσουμε και κυρίως να τιμήσουμε «την Θεοτόκο και Μητέρα του φωτός». H Δαμασκηνή θεολογία πανέμορφα μας υπενθυμίζει πως « ουδείς κατ’ αξίαν της Θεομήτορος την ιεράν εκδημίαν ευφημήσαι δυνήσεται-επειδή- αύτη θεσμόν εγκωμίων υπέρκειται». Ο ίδιος Πατέρας ομολογεί πολύ παρήγορα πως δεν υπάρχει πτυχή, λεπτομέρεια ζωής, την οποία να μη γνωρίζει η Θεοτόκος και να μην μπορεί να δώσει ανάσα ζωής και ελπίδα σωτηρίας.

Ο αγιορείτικος μοναχισμός νιώθει βαθύτατο συγκλονισμό στο να την επικαλείται και να μην την αφήνει ήσυχη «υπέρ πάσης ψυχής θλιβομένης τε και καταπονουμένης». Η Παναγία δεν ξεκουράζεται, αναπαύεται στην υπέρ των τέκνων της κόπωση, γι’ αυτό και ποτέ δεν χαμηλώνει τα δεόμενα πανάχραντα χέρια της. Η Παναγία επανέρχεται συχνά μέσα στην ανθρώπινη ιστορία κυρίως ως μητέρα. Και μία καλή μητέρα ξέρει ν’ ακούει, να πονά και ν’ αγαπά. (γ. Μωϋσής).

Είναι αδίστακτη η πίστη όλων μας, ότι η Υπεραγία Θεοτόκος μετέχει στη δόξα του Υιού της, συμβασιλεύει μαζί του διευθύνει κοντά στο πλευρό του τις τύχες και όλα τα γεγονότα της Εκκλησίας και του κόσμου που εκτυλίσσονται μέσα στο χρόνο, μεσιτεύει «ημέρας και νυκτός» για όλους μας προς Εκείνον, ο οποίος θα έρθει να κρίνει τον κόσμο.

Ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης στοχάζεται : «Εκείνη έχει το πλήθος των πολλών οικτιρμών. Έχει πολλή αγάπη στο ανθρώπινο γένος, προπάντων στους αμαρτωλούς. Ο Υιός της παίρνει μεγάλη χαρά, όταν τον παρακαλεί η Μητέρα του, διότι θέλει να σώσει τον άνθρωπο. Δια τούτο και μόνο έφερε την Μητέρα του και μας την εχάρισε, για να την έχουμε μέσον προς σωτηρίαν.»

Θαυμάζοντας το μεγαλείο της ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφωνεί: «Πού ημπορώ εγώ να απαριθμώ όλα τα μεγαλεία όσα εποίησεν ο Θεός εις την Αειπάρθενον; Αυτά είναι άπειρα κατά το μέγεθος και αναρίθμητα κατά το πλήθος. Και αν ήταν δυνατόν να ενωθούν όλοι όσοι εσώθησαν με τον άσπορον Τόκον της, και να γίνουν ένα στόμα και μία γλώσσα πάλιν δεν ήθελαν δυνηθή να αριθμήσουν τα μεγαλεία της Θεοτόκου και να τα εγκωμιάσουν κατά την αξίαν τους…».

Η εποχή μας φαίνεται να είναι η εποχή της μεγάλης αποστασίας και πραγματικά αντίχριστες οι ημέρες που ζούμε, αφού οι κυβερνήτες μας «έδιωξαν» κυριολεκτικά από την αγκαλιά της Θεομήτορος, Αυτόν που βαστάζει τα πάντα. Με τον τρόπο αυτό εξορίζεται ο Χριστός από την κατ’ εξοχήν δική Του ημέρα, την Κυριακή, για να μην ακούν την κυριακάτικη καμπάνα και τους θυμίζουν ενοχές.

Και όμως όλοι αυτοί θα τρέξουν να δώσουν ανερυθρίαστα το παρόν στην μεγάλη γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, όχι από ευλάβεια αλλά και πάλι για εμπορία ψήφων και κάλυψη ενόχων κατατρεγμών συνειδήσεων. Η Κυρία Θεοτόκος όμως αποστρέφει το πρόσωπό της από όσους «ύβρισαν» τον Υιόν της, και να θυμηθούμε τους σοφούς λόγους του γέροντος Παϊσίου ότι «θα δουλέψουν οι πνευματικοί νόμοι»!

Όσοι πιστοί ορθόδοξοι «προσέλθωμεν τω τάφω της Θεομήτορος»! Να γονατίσουμε ικετευτικά, να προσκυνήσουμε λατρευτικά, να υμνήσουμε δοξολογικά και ταπεινά να παρακαλέσουμε την Κυρία Θεοτόκο να πρεσβεύει για κάθε ψυχή πονεμένη, πικραμένη και παραπονεμένη, και για τούτη την πολυβασανισμένη πατρίδα μας Ελλάδα.

Σαββίδης Παύλος, Θεολόγος

https://simeiakairwn.wordpress.com

ΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε ἡ κατά σάρκα γεννήσασα τόν Θεόν Λόγον, γνωρίζω ὅτι δέν εἶναι εὐπρεπές, οὐδέ ἄξιον εἰς ἐμέ τόν πανάσωτον, τόν ἔχοντα μεμολυσμένους τούς ὀφθαλμούς καί τά χείλη ἀκάθαρτα, νά ἴδω τήν εἰκόνα Σου τῆς Ἁγνῆς, τῆς Ἀειπαρθένου, τῆς ἐχούσης τό σῶμα καί τήν ψυχήν καθαρά καί ἀμόλυντα, ἀλλ᾽ ἀπεναντίας πρέπει νά μισηθῶ ὁ ἄσωτος καί νά ἐπιτιμηθῶ ὑπό τῆς ὑμετέρας καθαρότητος. Πλήν ἐπειδή ὁ Θεός τόν Ὁποῖον ἐγέννησες, ἔγινεν ἄνθρωπος ὅπως καλέσῃ τούς ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν, λαμβάνω καί ἐγώ τό θάρρος καί προσέρχομαι πρός Σέ, παρακαλῶν μετά δακρύων.

Πρόσδεξε τήν παράκλησίν μου διά τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν πολλῶν καί χαλεπῶν πταισμάτων μου καί παρακάλεσον τόν Μονογενῆ Σου Υἱόν καί Θεόν ὅπως ἐλεήσῃ τήν ἀθλίαν καί ταλαίπωρον ψυχήν μου. Διότι διά τό πλῆθος τῶν ἀνομιῶν μου ἐμποδίζομαι νά στρέψωτό βλέμμα μου πρός Αὐτόν καί νά ζητήσω συγχώρησιν καί διά αὐτό σέ προβάλλω μεσίτριαν.

Ἀπολαύσας πολλῶν καί μεγάλων δωρεῶν παρά τοῦ δημιουργήσαντός με Θεοῦ, ἐφάνην ἄθλιος καί ἀχάριστος ὁμοιωθείς μέ τά ἀνόητα κτήνη· πτωχεύσας εἰς τάς ἀρετάς, πλουτήσας εἰς τά πάθη, βεβαρυμένος μέ ἐντροπήν, ἐστερημένος θείας παρρησίας, κατακεκριμένος ὑπό τοῦ Θεοῦ, θρηνούμενος ὑπό τῶν ἀγγέλων, χλευαζόμενος ὑπό τοῦ δαίμονος καί μισούμενος ὑπό τῶν ἀνθρώπων· ἐλεγχόμενος ὑπό τῆς συνειδήσεως, ἐντρεπόμενος διά τά πονηρά μου ἔργα, νεκρός ὑπάρχων πρό τοῦ θανάτου καί πρό τῆς κρίσεως αὐτοκατάκριτος καί πρό τῆς ἀτελευτήτου κολάσεως τυγχάνων αὐτοτιμώρητος ὑπό τῆς ἀπογνώσεως. Διά τοῦτο καταφεύγω εἰς τήν ἰδικήν Σου καί μόνην βοήθειαν, Δέσποινα Θεοτόκε, ὁ μυρίων ταλάντων ὀφειλέτης, ὁ ἀσώτως τήν πατρικήν οὐσίαν δαπανήσας, ὁ παρανομήσας ὑπέρ τόν Μανασσῆν, ὁ γενόμενος ἄσπλαχνος ὑπέρ τόν πλούσιον, ὁ λαίμαργος δοῦλος, τό δοχεῖον τῶν πονηρῶν λογισμῶν, ὁ θησαυροφύλαξ τῶν αἰσχρῶν καί ρυπαρῶν λόγων καί ὁ ξένος πάσης ἀγαθῆς ἐργασίας.

Ἐλεήσόν μου τήν ταπείνωσιν καί συμπάθησόν μου τήν ἀσθένειαν. Μεγάλην ἔχεις τήν παρρησίαν πρός τόν ἐκ Σοῦ τεχθέντα καί οὐδείς δύναται ὡς Σύ, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ. Δι᾽ ὅλα ἔχεις τήν ἰσχύν ὡς ὑπερέχουσα πάντων τῶν κτισμάτων καί δέν εἶναι ἀδύνατον εἰς Σέ οὐδέν, ἐάν θελήσῃς. Μή λοιπόν παραβλέψῃς τά δάκρυά μου, μή ἀηδιάσῃς τόν στεναγμόν μου, μή ἀποστραφῇς τόν πόνον τῆς καρδίας μου, μή ἐντροπιάσῃς τήν πρός Σέ προσδοκίαν μου, ἀλλά διά τῶν μητρικῶν Σου δεήσεων βίασον τήν εὐσπλαχνίαν τοῦ ἀγαθοῦ Υἱοῦ Σου καί Θεοῦ καί ἀξίωσόν με τόν ταλαίπωρον καί ἀνάξιον δοῦλόν Σου ν᾽ ἀπολαύσω τό πρῶτον καί ἀρχαῖον κάλλος καί τήν ἀπομάκρυνσιν τῶν παθῶν, διά νά ἐλευθερωθῶ ἀπό τάς ἁμαρτίας καί νά γίνω ὑπηρέτης τῆς δικαιοσύνης, νά ἐκδυθῶ τόν μιασμόν τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς καί νά ἐνδυθῶ τόν ἁγιασμόν τῆς ψυχικῆς καθαρότητος, νά νεκρωθῶ διά τόν κόσμον καί νά ζήσω ἐν τῇ ἀρετῇ.

Ὁδοιποροῦντά με συνόδευσον, πλέοντα ἐν θαλάσσῃ σύμπλευσον, ἀγρυπνοῦντα με ἐνίσχυσον, θλιβόμενον παρηγόρησον, ὁλιγοψυχοῦντα παρακάλεσον, ἀσθενοῦντα δώρησόν μου τήν ἴασιν, ἀδικούμενον ρῦσαί με, συκοφαντούμενον ἀθώωσον, εἰς θάνατον κινδυνεύοντα προφθάσασα λύτρωσόν με, εἰς τούς ἀοράτους ἐχθρούς δεῖξον με καθ᾽ ἑκάστην φοβερόν.

Ναί ὑπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ μετά Θεόν ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς, ἐπάκουσον τῶν οἰκτρῶν δεήσεων καί μή μέ ἐντροπιάσῃς ἀπό τῆς προσδοκίας μου. Τόν βρασμόν τῆς σαρκός κατάπαυσον, τήν ἐν τῇ ψυχῇ μου ἀγριωτάτην ταραχήν κατεύνασον, τόν πικρόν θυμόν καταπράϋνον, τόν τύφον καί τήν ἀλαζονίαν τῆς ματαίας οἰήσεως ἐκ τοῦ νοός μου ἀφάνισον, τάς νυκτερινάς φαντασίας τῶν πονηρῶν πνευμάτων καί τάς καθημερινάς ἀκαθάρτους προσβολάς ἀπομάκρυνον τῆς καρδίας μου. Παίδευσόν μου τήν γλῶσσαν ἵνα ὁμιλῇ τά συμφέροντα, δίδαξον τούς ὀφθαλμούς μου νά βλέπουν ὀρθῶς τήν ὁδόν τῆς ἀρετῆς, ἐνίσχυσον τούς πόδας μου ἵνα βαδίζουν τήν μακαρίαν ὁδόν τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τάς χεῖράς μου ἁγίασον ἵνα ἀξίως αἴρω αὐτάς πρός τόν Ὕψιστον. Καθάρισόν μου τό στόμα ἵνα μετά παρρησίας ἐπικαλεῖται τόν Πανάγιον Πατέρα καί Θεόν. Ἄνοιξόν μου τά ὦτα, ἵνα ἀκούω αἰσθητῶς καί νοητῶς τά ὑπέρ μέλι καί κηρίον γλυκύτερα λόγια τῶν Ἁγίων Γραφῶν καί βιῶ ταῦτα ἐνισχυόμενος ὑπό Σοῦ.

Δός μοι καιρόν μετανοίας, λογισμοῦ ἐπιστροφήν, ἐλευθέρωσόν με ἐξ αἰφνιδίου θανάτου καί ἀπάλλαξόν με κατακεκριμένον ὑπό τῆς συνειδήσεως. Καί τελευταῖον ἐλθέ κοντά μου κατά τόν χωρισμόν τῆς ψυχῆς μου ἀπό τοῦ ἀθλίου μου σώματος, ἵνα ἐλαφρύνης τήν ἀφόρητον αὐτήν βίαν, ἀνακουφίσῃς τόν ἀνέκφραστον πόνον, παρηγορήσῃς τήν ἀπαραμύθητον στενοχωρίαν. Ἵνα τῆς σκοτεινῆς μορφῆς τῶν δαιμόνων λυτρώσῃς, παραμερίζουσα τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους καί σχίζουσα τά χειρόγραφα τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν. Καί ἵνα μέ οἰκειώσῃς μέ τόν Θεόν καί μέ καταξιώσῃς τῆς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ παραστάσεως ἐν τῷ φοβερῷ Κριτηρίῳ καί νά μέ κάμῃς κληρονόμον τῶν αἰωνίων καί ἀδιαφθόρων ἀγαθῶν.

Ταύτην τήν ἐξομολόγησιν Σοῦ κάμνω Δεσποινά μου Θεοτόκε, τό φῶς τῶν ἐσκοτισμένων μου ὀφθαλμῶν καί παραμυθία τῆς ζωῆς μου, ἡ μετά Θεόν ἐλπίς καί προστασία μου, τήν ὁποίαν δέξου εὐμενῶς καί καθάρισόν με ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος καί ἀξίωσόν με εἰς τήν παροῦσαν ζωήν ἀκατακρίτως νά μετέχω τοῦ Παναγίου καί ἀχράντου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Υἱοῦ Σου καί Θεοῦ. Εἰς δέ τήν μέλλουσαν, τῆς γλυκυτάτης οὐράνιας τροφῆς τοῦ Παραδείσου, ἔνθα εἶναι ἡ κατοικία πάντων τῶν εὐφραινομένων. Τούτων δέ τῶν ἀγαθῶν τυχών ὁ ἄθλιος, δοξάζω εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομα τοῦ Υἱοῦ Σου καί Θεοῦ τοῦ δεχομένου πάντας τούς μετανοοῦντας ἐξ ὅλης ψυχῆς διά Σέ τήν γενομένην μεσίτριαν καί ἐγγυήτριαν πάντων τῶν ἁμαρτωλῶν, διότι διά Σοῦ Πανύμνητε καί Ὑπεράγαθε Δέσποινα περισώζεται ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπίνη φύσις αἰνοῦσα καί εὐλογοῦσα Πατέρα καί Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, τήν Παναγίαν Τριάδα.

Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

http://www.imaik.gr

Η Υπεραγία Θεοτόκος στην Εκκλησία

Μὲ τὴν ἁμαρτία τὸ θάνατο καὶ τὸ διάβολο οἱ ἄνθρωποι ξέπεσαν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπομακρύνθηκαν. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς καὶ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπὸ ἀμέτρητη φιλανθρωπία ἔγινε ἄνθρωπος καὶ γιὰ πάντα παραμένει ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους ὡς Θεάνθρωπος ὡς Ἐκκλησία. Ἡ δὲ Ἐκκλησία μὲ τὴν δική του θεανθρώπινη οἰκονομία σώζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν θάνατο καὶ τὸν διάβολο. Εἶναι Καινο- Διαθηκικὴ Πανευλογία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ποὺ ἐγέννησε γιὰ ἐμᾶς τὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ στὴν πραγματικότητα γέννησε τὴν Ἐκκλησία διότι ἔδωσε τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι λοιπὸν ἡ Θεοτόκος ταυτοχρόνως καὶ Ἐκκλησιογεννήτρια· ἡ Θεομήτωρ εἶναι ταυτόχρονα καὶ Ἐκκλησιομήτωρ.

Γι’ αὐτὸ ἡ ἁγία προσευχόμενη σκέψη τῆς Ἐκκλησίας ὁμολογεῖ καὶ διδάσκει αὐτὴ τὴν Παν-ἀλήθεια ὅτι δηλαδὴ ἡ Θεοτόκος εἶναι τὸ Παν-φῶς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ. Ὁλόκληρη ἡ Θεανθρώπινη οἰκονομία τῆς σωτηρίας γίνεται δι’ Αὐτῆς καὶ διὰ τοῦ δικοῦ Της Θεϊκοῦ Υἱοῦ.

Οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κηρύττουν γιὰ Αὐτήν. Ὅθεν δικαίως καὶ ἀληθῶς Θεοτόκον τὴν Ἁγίαν Μαρίαν ὀνομάζομεν. Τοῦτο γὰρ τὸ ὄνομα ἅπαν τὸ μυστήριο τῆς οἰκονομίας συνίστησι.

Γιὰ τὴν προσευχόμενη καὶ παν-ἀληθή αἴσθηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ δική του θαυμαστὴ Θεομήτωρ εἶναι δύο ἀχώριστες ὑπάρξεις. Στὴν ὀρθόδοξη ἐπίγνωση τῆς ΚαινοΔιαθηκικῆς πίστης τὸ σωτηριῶδες καὶ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀχώριστο ἀπὸ τό τῆς Παναγίας Ἀχράντου Ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας.

Ἐὰν ὑπάρχει κάποιος στὸ ἀνθρώπινο γένος μετὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ τότε Αὐτὴ εἶναι ἡ Θεοτόκος ἡ Παντελεία, Θεανθρώπινη Παν-ἀρετή. Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Αὐτὴ εἶναι ἡ τελειοτάτη μορφὴ κάθε ἀπείρου καλοῦ. Διότι ὅταν δί’ Αὐτῆς ὁ Θεὸς εἰσῆλθε στὸν κόσμο ὡς ἄνθρωπος πῶς νὰ μὴν προέλθει ἐξ Αὐτῆς γιὰ τὸν ἄνθρωπο κάθε τι τὸ θεϊκό, κάθε τι τὸ ἐπουράνιο, κάθε τι τὸ εὐαγγελικό, κάθε τι τὸ εὐλογημένο, κάθε τι τὸ παραδεισένιο;

Γι’ αὐτὸ εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἡ βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων.

Ἀναμφίβολα ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι ἡ μεγάλη καὶ πλουσιωτάτη Δωρο -δωρήτρια στὸ Ἀνθρώπινο γένος. Χάρισε σὲ ἐμᾶς, ἐγέννησε γιὰ ἐμᾶς τὸν Θεὸν ὡς ἄνθρωπο, ὡς Θεάνθρωπο· καὶ μὲ Αὐτὸν τὴν Αἰώνια Ἀλήθεια, τὴν Αἰώνια Δικαιοσύνη, τὴν Αἰώνια Ἀγάπη, τὴν Αἰώνια Ἀγαθότητα, τὴν Αἰώνια Ζωή.

Ἀσφαλῶς μὲ αὐτὰ ἔδωσε σὲ ἐμᾶς ὅ,τι αἰωνίως χρειαζόταν ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη σὲ ὅλους τους κόσμους: τὴν σωτηρία, τὴν ἐνχρίστωση, τὴν Θεανθρωποποίηση, τὴν Θέωση, τὴ ἐντριαδοποίηση, δηλαδὴ ὅλα τὰ θεία μυστήρια καὶ ὅλες τὶς θεϊκὲς ἀρετές. Ἀλλὰ μαζί μέ ὅλα αὐτά (μᾶς ἔδωσε) τὸ πολὺ ἀγαπητὸ θαῦμα ὅλων τῶν θεϊκῶν κόσμων, τὸν θαυμαστὸ καὶ παν- θαύμαστο Θεὸ καὶ Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ, τὸν Θεάνθρωπο.

Ἐξαιτίας ὅλων αὐτῶν εἶναι παναληθὴς καὶ θεόπνευστη ἡ ὁμολογία τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ: «οὐδεὶς ἂν ἔλθοι πρὸς Θεὸν εἰ μὴ δι’ Αὐτῆς (τῆς Θεοτόκου)…Δι’ Αὐτῆς μεθέξουσι ὅσοι δὴ μεθέξουσι Θεοῦ. Αὕτη καὶ τῶν πρὸ Αὐτῆς αἰτία καὶ τῶν μέτ’ Αὐτὴν προστάτις καὶ τῶν αἰωνίων πρόξενος. Αὕτη τῶν προφητῶν ὑπόθεσις, τῶν Ἀποστόλων ἀρχή, τῶν μαρτύρων ἑδραίωμα, τῶν διδασκάλων κρηπίς… Αὕτη παντὸς ἁγίου κορυφὴ καὶ τελείωσις». [Δηλαδή: «Κανείς δέν μπορεῖ νά ἔλθει στόν Θεό παρά μόνο διά μέσου Αὐτῆς (τῆς Θεοτόκου)…Διά μέσου Αὐτῆς θά ἑνωθοῦν ὅσοι θά ἑνωθοῦν μέ τόν Θεό. Αὐτή εἶναι αἰτία, καί τῶν πρίν ἀπό Αὐτήν, καί προστάτις τῶν μετά ἀπό Αὐτήν καί αἰτία (πρόξενος) τῶν αἰωνίων (ἀγαθῶν). Αὐτή εἶναι ἡ ὑπόθεση (μέ αὐτήν ἀσχολοῦνται καί γι’ αὐτήν ὁμιλοῦν) τῶν Προφητῶν, ἡ ἀρχή τῶν Ἀποστόλων, τό στήριγμα τῶν μαρτύρων, ἡ κρηπίδα (βάση) τῶν διδασκάλων…Αὐτή εἶναι ἡ κορυφή καί ἡ τελείωση τοῦ κάθε Ἁγίου»)

Ἡ θεοδηγούμενη σκέψη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου μεγαλύνοντας τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο ὁμολογεῖ: «Ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους δὲν μπορεῖ νὰ βρεθεῖ κανεὶς ὅπως ἡ Θεοτόκος Μαρία. Αὐτή εἶναι ἡ Μητέρα τῆς Σωτηρίας γιατί ἐγέννησε τὸν Σωτήρα».

Ὁ Θεόσοφος ὁμολογητὴς τῆς θεανθρώπινης ἀλήθειας γιὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἑνώνει τὴν προσωπικότητα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μὲ τὴν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ οὔτε νὰ ἐννοηθεῖ, οὔτε νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Μὲ τὴν ἐπονομασία δὲ «Θεοτόκος», στὸ πρόσωπο τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας ἐκφράζεται ὅλο τὸ θεϊκὸ μυστήριο τῆς προσωπικότητας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ναί, χωρὶς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο δὲν ὑπάρχει ὁ Θεάνθρωπος, δὲν ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία, δὲν ὑπάρχει ἡ σωτηρία καὶ ὅλος ὁ κόσμος μετατρέπεται σὲ μία πολὺ ἀσυλλόγιστη φρίκη καὶ ὁ ἄνθρωπος σὲ μία φοβεροτάτη κόλαση.

-Γιὰ ποιὸ λόγο ἐδημιούργησε ὁ Θεὸς αὐτὸν τὸν κόσμο;

-Γιὰ νὰ γίνει ναὸς τοῦ Θεοῦ.

-Καὶ τὴν ζωὴν σὲ αὐτόν;

-Γιὰ νὰ γίνει Θεο-λειτουργικὴ.

-Καὶ τοὺς ἀνθρώπους σὲ αὐτὴν;

-Γιὰ νὰ γίνουν Θεολειτουργοί.

Ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι μετάλλαξαν αὐτὸ τὸν κόσμο σὲ εἰδωλεῖο καὶ κολαστήριο.

– Μὲ τί;

-Μὲ τὴν Ἁμαρτία. Διότι ἡ ἁμαρτία ὑπακούει στὸν διάβολο καὶ ὄχι στὸν Θεό. Ἔτσι καὶ ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ ἀπὸ Θεὸ-λειτουργικὴ ἔγινε διαβολοειδὴς καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ λειτουργοί τοῦ Θεοῦ μετασχηματίστηκαν σὲ ὑπηκόους τοῦ διαβόλου.

Ὁ Κύριος ὅμως Ἰησοῦς Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ τὸν ἁγιάση καὶ νὰ τὸν μεταμορφώση ἀπὸ κόλαση σὲ Θεο-λειτουργία καὶ αὐτὸ ὁ φιλάνθρωπος Χριστὸς τὸ πραγματοποίησε μὲ τὴν Ἐκκλησία. Διότι μὲ Αὐτὴν ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ζωὴ σύμφωνα μὲ τὸ θεῖο εὐαγγέλιο ὅλη Θεολειτουργική. Τὸ δὲ τέλειο παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ γεγονότος εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Ὁποία ἔζησε καὶ ἀσκήθηκε στὸ ναὸ, στὴν Ἐκκλησία. Ὅλη Της ἡ ζωή ἦταν μία ἀδιάκοπη Θεολειτουργία μὲ συνεχή ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

http://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr

Απάντηση Γέροντος Σάββα Λαυριώτη προς την Ι. Κοινότητα Αγίου Όρους

Ἀπάντηση στην ἀνακοίνωση τῆς 28/7/2016 τῆς Ἱ.Κοινότητας τοῦ Ἁγ.Ὄρους 

(Δείτε την ανακοίνωση στο τέλος του άρθρου)

Πρὸς τὴν

Ἱερὰ Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους, Ἄθω

Ἐπειδὴ σὰν ἀντιπρόσωποι τῶν Ἱ. Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, δείχνετε νὰ ταράσσεστε περισσότερο γιὰ τὴν προστασία τῆς διοικητικῆς δομῆς ποὺ σᾶς ἀναδεικνύει καὶ τὴν ἐξουσιαστικὴ αὐθεντία μὲ τὴν ὁποία ἐποιήσατε ἑαυτοῖς ὄνομα,[1] ἀπὸ τὸν πνευματικὸ, ποιμαντικὸ καὶ σωτηριολογικὸ σας προορισμὸ, θὰ θέλαμε νὰ σᾶς καθησυχάσουμε διαβεβαιώνοντας ὅτι, οὔτε ἐπιχειρήσαμε, οὔτε ἐνδιαφερόμαστε νὰ ἐμφανιστοῦμε ὡς σφετεριστὲς τῆς ἐξουσίας σας.

Θὰ τὸ θεωρούσαμε ἄλλωστε μεγίστη κατάπτωση καὶ πνευματικὸ μας ὄλεθρο νὰ συνδεθοῦμε μὲ τοὺς Προϊσταμένους τῆς Ἱ. Κοινότητας ποὺ, ὡς πιστότατοι συνεργάτες καὶ ὑποστηρικτὲς τοῦ μεγαλύτερου αἱρεσιάρχου τῶν τελευταίων αἰώνων, «ὀνομάζετε τὸ μαῦρο ἄσπρο καὶ τὸ πικρὸ γλυκὸ».[2]

Κραδαίνετε τὴν κρατικὴ σφραγῖδα τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας ἀλλὰ ἀπωλέσατε τὴν σφραγῖδα τῆς Ὀρθῆς Πίστης καὶ Ἁγιοπατερικῆς Παράδοσης. Προσέχετε τὸ ὄστρακο καὶ πετᾶτε τὸν μαργαρίτη. Ὅπως κάποτε ἡ διοίκηση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας παρακαλοῦσε τὸν ἀναθεματισμένο πάπα Ἰννοκέντιο νὰ «προστατέψει» τὴν Ἀθωνικὴ πολιτεία, ὅπως κάποτε ἡ διοίκηση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας δέχτηκε καὶ ἐγκατέστησε Ἰησουιτικὸ σχολεῖο στὸν Ἄθωνα, ὅπως κάποτε ἡ διοίκηση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας ἐξόρισε τὸν Ἅγιο Νικόδημο καὶ τοὺς ἁγίους Κολλυβάδες, ἔτσι καὶ σήμερα ἦρθε ἡ σειρὰ σας νὰ συνεργήσετε μὲ τοὺς κακοδόξους ἁγιομάχους.

Ὅμως, «κάθε κληρικὸ τοῦ ὁποίου ἡ πίστις, οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα δὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἅγίων Πατέρων νὰ τὸν ἀποστρεφόμεθα καὶ νὰ τὸν μισοῦμε ὡς δαίμονα, ἔστω κι ἂν ἀνασταίνει νεκροὺς καὶ κάνει ἄλλα μύρια θαύματα», διδάσκει ὁ Ἅγ. Συμεὼν. [3]

Ἐμεῖς λοιπὸν προτιμοῦμε νὰ ὑπακοῦμε στοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ μᾶς ἐπιτάσσει: «Ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου, ἵνα μὴ συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς καὶ ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μὴ λάβητε». [4]

Μετὰ τιμῆς καὶ ἀληθείας

Γέρων Σάββας Λαυριώτης

[1] Γεν.α΄4

[2] Ἡσ.ε΄20

[3] Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, Λόγος ΣΤ΄.

[4] Ἀποκ.ιη΄4

Ανακοίνωση της Ιεράς Κοινότητος 28/7/2016:

https://katanixis.blogspot.gr

Η "Σωτηρική" διάγνωση έγινε πριν δεκαετίες!

…Ο Οικουμενισμός δεν είναι –όπως νομίζουν μερικοί- κάτι το ακίνδυνο.

Ο Οικουμενισμός είναι ένα είδος πανθρησκείας.

Τον χαρακτήρισαν ως αίρεση, αλλά ο χαρακτηρισμός αυτός είναι ελαφρός.

Δεν είναι απλώς μία αίρεση αλλά παναίρεση. Είναι η μεγαλυτέρα απειλή κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Ο Οικουμενισμός είναι τι κατά πολύ χειρότερον της παναιρέσεως. Είναιαμνήστευση και ανοχή όλων των αιρέσεων.Ο Οικουμενισμός είναι παγίς και νόσος προς θάνατον. Είναι ο σύγχρονος Δούρειος Ίππος τον οποίο έχει εφεύρει η Δύση δια να εισχωρήσει στον Ιερό χώρο της Ορθοδοξίας.

Εξ άλλου ημείς οι Ορθόδοξοι συμμετέχοντες στην Οικουμενική κίνηση δεν συμβάλλομεν στην λύση των Εκκλησιαστικών προβλημάτων ούτε εις την ποθητή ένωση. Συμβάλλομεν μάλλον εις την διαίρεσιν των ηνωμένων παρά εις την ένωσιν των διεστώτων. Περισσότερο βλάπτομεν παρά ωφελούμεν.

 

 Λέγει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός για τον συγκρητισμόν-οικουμενισμό:

«Μέσον αληθείας και ψεύδους δεν δύναται να υπάρξει».

Τα ζητήματα της πίστεως δεν δέχονται συγκατάβασιν. Δεν υπάρχουν χρυσές μεσότητες και ημιαλήθειες.

Από το βιβλίο:

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Ν. Βασιλειάδη, σελ. 252-253

Μας εστάλη από αγωνιστή κληρικό

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Θέλουν να νοθεύσουν το ανόθευτο Φαρμακείο της Ορθοδοξίας με τα Οικουμενιστικά "γενόσημα"!

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΩΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ

Ενώ ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ (θρησκευτικός συγκρητισμός) παρουσιάζεται ως αυτόκλητος σωτήρας της ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ουσιαστικά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της.

Η αρρώστια της αμαρτίας πάντα υπήρχε και θα υπάρχει και θα θεριεύει στην οικουμένη και σε όλο τον εφήμερο χρόνο έως της συντελείας των αιώνων.

Μαζί της όμως και στον αντίποδα πάντα συνυπήρχε και το φαρμακείο που λέγεται ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, και έτσι πάντα και πάντοτε υπήρχε ελπίδα ιάσεως και θεραπείας στην οποιαδήποτε «νόσον και μαλακίαν».

Δυστυχώς όμως δεν φτάνουν τα αυτόκλητα παράνομα μαγαζάκια και «Φαρμακεία» (βλέπε Αιρέσεις) που τόσα χρόνια διαλαλούν τα μαϊμού εμπορεύματα και φάρμακα, θέλουν τώρα και το μόνον εναπομείναν ανόθευτο Φαρμακείο της Ορθοδοξίας μας να το νοθεύσουν με τα δικά τους γενόσημα και θανατηφόρα φάρμακα και φαρμάκια.

Εφόσον λοιπόν κάποτε το επιτύχουν αυτό θα υπάρχει πλέον λόγος υπάρξεως της Οικουμένης και της ανθρωπότητος πάνω στην γή;

ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΙΕΡΕΑΣ

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Για όσους ρωτούν, πως ν' αγαπήσουν τον Θεό...

Τι κάνουμε όταν αγαπούμε κάποιον; Θέλουμε τουλάχιστον να του μιλούμε! Το ίδιο και με τον Χριστό! Του μιλούμε με την προσευχή μας και Του εναποθέτουμε όλη μας τη ζωή και την ελπίδα μας!

Τι άλλο κάνουμε όταν αγαπούμε κάποιον; Θέλουμε να τον βλέπουμε! Το ίδιο και με τον Χριστό. Πάμε σπίτι Του, στον ναό, και Τον προσκυνούμε.

Κάτι πολύ ωραίο που άκουσα σε μια ομιλία είναι ότι επειδή είμαστε άνθρωποι, έχουμε ανάγκη να βλέπουμε ποιος είναι αυτός που αγαπάμε. Να είναι κάποιος που έχει όνομα, χέρια, πόδια, μάτια κ.λ.π. Γι' αυτό και ο Χριστός από Θεός έγινε άνθρωπος για να μπορέσουμε εμείς να Τον αγαπήσουμε και από άνθρωποι να γίνουμε Θεοί!

Ο Χριστός μας αγαπά όλους το ίδιο, αλλά εμείς νιώθουμε όση αγάπη αντέχουμε και ζητούμε να πάρουμε. Όσο περισσότερο ανοίγουμε το παράθυρο του δωματίου, τόσο πιο πολύ φως και ήλιος θα μπει μέσα!

Άνοιξε λοιπόν τη χαραμάδα της καρδιάς σου και όλα θα πάνε καλά!

http://orahmas.blogspot.gr

Προσπαθείς, αγωνίζεσαι, γονατίζεις, ματώνεις, μα ποτέ δεν φτάνει

Πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν πρόλαβες, δεν έκανες, δεν μερίμνησες.

Πάντα, μα πάντα θα υπάρχει ένα ακόμα σκαλί που θα πρέπει να ανέβεις. Απογοήτευση, απελπισία, θλίψη. Πάρε το απόφαση, μόνος σου δεν γίνεται, με τις δικές σου δυνάμεις δεν προφταίνεις, με τους δικούς σου λογισμούς κι επιθυμίες δε σώνεσαι. Με τη δική σου λογική δεν γίνεται, δεν βγαίνει...

Άσε τα σε Εκείνον. Εκείνος ξέρει, Εκείνος γνωρίζει τις πιο κρυφές ανάσες σου, τις πιο κρυφές σου ανησυχίες. Πάρε το απόφαση ότι τίποτα δε γίνεται, καμιά νίκη δεν επιτυγχάνεται, κανένας πόλεμος δεν κερδίζεται αν σταθείς μόνος απέναντι στη ζωή. Ζήσε το, μην μένεις μόνος σου. Νιώσε το...

Βάλε λίγο ουρανό στη ζωή σου !!!

http://orahmas.blogspot.gr

Άραγε έχουμε αναρωτηθεί ότι η απλότητα και η ταπείνωση είναι το κλειδί της επιτυχίας;

Σε τούτες τις έσχατες μέρες που διανύουμε, η ανθρωπότητα κουρασμένη από τον ναρκισσισμό της έχασε τα λογικά της και προσπαθεί, η ταλαίπωρη, να παρηγορηθεί από τα ξυλοκέρατα της ευδαιμονίας. Ό,τι πιο σάπιο, πιο ανήθικο και διαστροφικό λογίζεται πια ως αξία από τους περισσότερους! 

Η λογική, οι αξίες, το ήθος, οι αρετές κατάντησαν σκουριασμένα παλιοσίδερα που περιμένουν και αυτά με τη σειρά τους τον παλιατζή, για να τα μεταφέρει στην ανακύκλωση. Κατάντησε η επιβεβλημένη, από τους φαιδρούς, ιδεολογία της σύγχρονης ανθρωπότητας μια αδηφάγος χοάνη που καταπίνει τα πάντα στο διάβα της. Οι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν, επαναστάτησαν κατά του Θεού. Όλοι θέλουν να ζήσουν δίχως Θεό, δίχως στερήσεις, δίχως πόνο, δίχως «μη». Η μεγαλαυχία και το σύνθημα της εποχής «ζήσε το τώρα, γιατί αύριο δεν ξέρεις αν θα ζεις» έγινε ωροδείκτης χαράζοντας νέα πορεία σε αυτό το ταλαίπωρο κοινωνικό γίγνεσθαι. Χρήμα, ευδαιμονία και πάθος για εξουσία οποιασδήποτε μορφής... 

Άνδρες «βόλτα σε κλεμμένο αμάξι», κατά τον τραγουδοποιό που χωρίς να θέλει υποσυνείδητα δίνει το στίγμα της εποχής, υπερέβησαν τον ηθικό «Ρουβίκωνα». Σπουδή και τελειοποίηση της υποκριτικής, καλαίσθητο ντύσιμο, γιατί έτσι το επιβάλλουν οι εκάστοτε σχεδιασμοί μόδας και μπρος για το κυνήγι και «ρίξιμο» της πληθωρικής γυναίκας. Ο λάθος δρόμος έγινε αυτοσκοπός, για να δικαιώσει τον φιλόσοφο που βοά γονυπετής: «Όταν τα απορρίμματα εμπνέουν, τότε τα σκουπίδια γίνονται στολίδια».

Οι γυναίκες άφησαν την ιερή αποστολή τους και ξεχύθηκαν στους ατραπούς της χειραφέτησης. Δική της εργασία, δικό της ταμείο, δικό της αυτοκίνητο, δική της προσωπική ζωή! Όχι δεσμεύσεις, μόνο ηδονή και διασκέδαση! Θα ζήσουμε καλά, θα αλλάζουμε τους συντρόφους μας σαν τα πουκάμισα και όταν αποκτήσουμε εμπειρίες τότε να βρούμε και κανένα καλό σύντροφο, κάνοντας κι ένα παιδάκι! Όλα σε προγραμματισμό! 

Η οικογένεια έγινε αντίκα μεγάλου παλαιοπωλείου. Σήμερα κανείς δεν θέλει να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια. Κανείς δεν θέλει να εμπλουτίσει τις γνώσεις του με τον άνθρωπό του, άλλα στέκεται περισσότερο στην κριτική!

Οι γεροντότεροι, νιώθοντας και αυτοί την «ενέργεια», αφού "τί τριάντα, τί σαράντα, τί πενήντα", άρχισαν να ξεφεύγουν. Βαμμένα κόκκινα μαλλιά, άντε και με ένα πιο ελαφρύ βάψιμο, κάνοντας τον καρνάβαλο αρχαίου δράματος και η συνδιαλλαγή αρχίζει! Τρελάθηκαν! και στα «ΚΑΠΙ ευτράπελα , πικάντικα και γέλωτας πολύς ακούγεται». Πού συμβουλή! Που σωφροσύνη! 

Όταν τα γηρατειά συνοδεύονται από σοφία είναι το κάτι άλλο, όταν όμως συνοδεύονται από βλακεία είναι μαρτύριο! 

Και τέλος τα παιδιά... Προέκταση των επιθυμιών μας και των ιδεοληψιών μας πάνω στις τρυφερές τους ψυχές! Παιδιά απαίδευτα, αμούστακα, ακάπνιστα. Δείξαμε λάθος δρόμος στα παιδιά μας. Τους δώσαμε τα πάντα, δίχως να τους μάθουμε τί είναι αγώνας και δημιουργία. Δεν καθορίσαμε τα όρια... Ο καθένας πρέπει να έχει τα όρια του. Μάθαμε στα παιδιά μας τα δικαιώματα τους, αλλά δεν τους μάθαμε τις υποχρεώσεις τους. Και τώρα εμείς, «οι σοφοί», αναρωτιόμαστε, γιατί δεν μας ακούν τα παιδιά μας και το κυριότερο; Άντε να τα μαζέψεις! 

Και βέβαια όλα αυτά δεν είναι τόσο ανώδυνα. Ό,τι παραβιάζεις έχει παρενέργειες. Δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα. Η ζωή έχει κανόνες, πλαίσιο. Αν παραβιάζεις, τότε χάνεται και η ισορροπία. Έτσι, σήμερα το μόνο που μπορεί να καυχάται η ανθρωπότητα είναι η εγκαθίδρυση της ανισορροπίας! Αν και υποφέρει, στενάζει, ανέχεται! Γουρούνα η σάρκα. Ακόρεστη .

Ο λάθος τρόπος ζωής έφερε στην επιφάνεια πια τα σωματικά και ψυχικά άλγη. Σύγχυση, θλίψη, μελαγχολία, κατάθλιψη, φάρμακα, αρρώστιες, τρέλα και τέλος δυστυχία. Νοσεί ο σημερινός άνθρωπος και μαζί του νοσούν και θεσμοί που δημιούργησε για την καλλίτερη εξυπηρέτηση των διαφόρων αναγκών του. Η ιδεολογική φενάκη πρόβαλε απαρατήρητη κάτω από την σκιά της «καλοκαιρινής» ραστώνης. Ψέμα, ψέμα, ψέμα. Το τρίπτυχο μιας δημιουργικής ασάφειας που προσπαθεί να συγκεράσει όλους τους τρόπους της ευδαιμονίας. Η αλήθεια απλά υπάρχει, ενώ το ψέμα πρέπει να δημιουργηθεί!

Η διαπίστωση πρέπει να εκφραστεί, αλλιώς θα είναι μια διαπίστωση. Άραγε έχουμε αναρωτηθεί ότι η απλότητα και η ταπείνωση είναι το κλειδί της επιτυχίας;

Αν ναι, τότε πρέπει να δούμε την αλήθεια, διότι η αλήθεια δεν είναι γενική ή αόριστη έννοια, αλλά έχει όνομα και λέγεται Θεός. Αρκεί να Τον αναζητήσουμε.

ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΝΔΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ"

Ἡ μετάνοια καί τά κρίματα τοῦ Θεοῦ...

Στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης ήταν τον παλιό καιρό ένα ησυχαστήριο γυναικών. Κάποτε η προεστώσα έστειλε μια νέα μοναχή στην πόλη για υπηρεσία. Εκείνη από συνεργεία διαβολική έπεσε σε βαρύ σφάλμα. ‘Ύστερα, απελπισμένη από την πτώση της, δε γύρισε αμέσως στο ησυχαστήριο.

Έμεινε στον κόσμο και παρασύρθηκε σ’ έκλυτη ζωή. Γρήγορα όμως αηδίασε την αμαρτία και, μετανοημένη ειλικρινά για το κατάντημα της, πήρε το δρόμο της επιστροφής. δεν ξέρουμε όμως γιατί ο Θεός δεν επέτρεψε να πατήσει το πόδι της μέσα στον Παρθενώνα. Μόλις έφθασε στην εξώθυρα, έπεσε κάτω νεκρή.

Το γεγονός έκανε μεγάλη εντύπωση στις μοναχές και στους Πατέρες που ασκήτευαν εκεί γύρω. ΄Όλοι αμφέβαλλαν για τη σωτηρία της.

Ένας άγιος Ερημίτης όμως που έμενε σε μια σπηλιά στην κορυφή του βουνού διηγήθηκε αργότερα το δράμα που είδε, καθώς προσευχόταν, τη στιγμή ακριβώς που η μετανοημένη μοναχή έπεσε νεκρή. Άγγελοι από τον Ουρανό κατέβαιναν να παραλάβουν την ψυχή της, αλλά και πλήθος πονηρά πνεύματα μαζεύονταν από παντού για να την αρπάξουν. Τότε έγινε μεγάλη φιλονικία ανάμεσα στα αγαθά και στα πονηρά πνεύματα. Οι δαίμονες απαιτούσαν την ταλαίπωρη ψυχή που τόσον καιρό δούλευε στην αμαρτία. Οι Άγιοι Άγγελοι βεβαίωναν πώς είχε μεταμεληθεί και γι’ αυτό ήταν άξια σωτηρίας.

- Πού είναι η μετάνοιά της; αντιλογούσαν τα πονηρά πνεύματα. Αφού ούτε να μπει στο Μοναστήρι της πρόλαβε και τη βρήκε ο θάνατος έξω από την πόρτα.

- Άφ’ ότου είδε ο Πανάγαθος Θεός τη θέλησή της να κλίνει στη διόρθωση, δέχτηκε την μετάνοιά της, αποκρίθηκαν οι Άγγελοι. Η ψυχή είναι κυρία της θελήσεώς της, της δε ζωής και του θανάτου ο πάντων Δημιουργός και κυρίαρχος Θεός.

Έτσι οι δαίμονες έφυγαν νικημένοι, ενώ οι Άγιοι Άγγελοι με χαρά οδήγησαν την ψυχή στα Ουράνια.

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟΠΡ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Κ. ΑΚΡΙΒΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΛΑΪΚΩΝ, 

εκδ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΛΟΥ, 2002, σ. 59.

http://orthognosia.blogspot.gr

Το ντύσιμο της γυναίκας - π. Σάββας Αχιλλέως

Αγιοταφίτης Ακάκιος

Πατὴρ Ἀθανάσιος Γιουσμᾶς: «Συμπροσευχὲς καὶ πανηγύρια»

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΧΑΛΚΙΑΣ

ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ

«Ημείς ένεκα της πίστεώς μας εστερήθημεν πόλεις, χώρας, αγρούς,αμπελώνας, αρχάς, τιμάς, χρήματα, επιπλέον δε εγίναμεν και όνειδος πάσιν ανθρώποις και λοιπόν τώρα θα γίνωμεν αποστάται της πίστεώς μας αυτής;»

Ιωσήφ Βρυέννιος

Ο παραπάνω λόγος εκφράζει την συνείδηση της εκκλησίας ότι οι μοναχοί ανέκαθεν ήταν η εμπροσθοφυλακή της Ορθοδοξίας και το Άγιον Όρος το φως των εν τω κόσμω πιστών!

Αναμένουμε με ιδαίτερη αγωνία επιτέλους ότι η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους θα μιλήσει εκ μέρους του Αγίου Όρους με τα θεσμοθετημένα του όργανα και θα τοποθετηθεί ευθαρσώς για τη Σύνοδο της Κρήτης και τις αποφάσεις που έλαβε. Και να μην αρκεστεί σε λακωνικές ανακοινώσεις ...

οψόμεθα

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά δεν το σηκώνει η ψυχή μας. ~ Γερ. Δανιήλ

(Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, γύρω στα χίλια μέτρα υψόμετρο,

πάνω απο την σκήτη του Αγίου Βασιλείου. Στο βάθος η κορυφή του Άθωνα...) 

Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, 

αλλά ''εδω'' μας κάθεται... 

δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης, της σκήτης των Δανιηλαίων. 

H Αγιορείτικη λειτουργία στήν Σκήτη των Δανιηλαίων είναι κάτι άλλο,είναι μια ζώσα εμπειρία, μια μυσταγωγία, βγαλμένη μέσα απο μια παράδοση που βαστά αιώνες...

Ελάβαμε το αντίδωρο, και βγήκαμε εξω στήν αυλή με τον π. Μιχαήλ και τον Χρήστο. Πιο πέρα λίγοι επισκέπτες, Σέρβοι αν κατάλαβα καλά, μερικοί απο αυτούς γνώριζαν και Ελληνικά...

- Καθήστε για καφεδάκι είπε ένας μοναχός, και η παρέα μαζεύτηκε στο τραπεζάκι, όπου ηδη βρισκόταν ο γέροντας Δανιήλ, με την θαυμάσια ''βροντερή'' φωνή, που έδεινε έναν άλλο τόνο, υπερκόσμιο θαρείς την ώρα της ψαλμωδίας...

Φωνή βιβλική, σαν κάποιου Προφήτη.

(Τέτια φωνή, σαν κεραυνό, πρέπει να είχε και ο Μωυσής, συλλογιζόμουν...)

Καθόμουν απέναντι απο τον γέροντα, και χάζευα τις κουβέντες που γυρόφερναν γύρω απο διάφορα θέμματα, κοιτούσα την ασκητική μορφή βαθιά μέσα στα μάτια...

λές και ήθελα να αποτυπώσω την μορφή του, να ''κλέψω'' την στιγμή, και να την χαράξω στήν μνήμη μου, ως κάτι πολύτιμο...

Ώσπου μια ερώτιση έσκασε με πάταγο, ξυπνώντας με απότομα απο τις ονειροπαρμένες σκέψεις μου περί Βιβλικών Προφητών, και με επανέφερε με βια στήν σκληρή πραγματικότητα...

- Γέροντα, του λέει ο Χρήστος, (ο πιο χύμα της παρέας) τι λέτε για την σύνοδο; Τι είναι αυτά που κάνει ο πατριάρχης; Τις συμπροσευχές; Οι αλλόδοξοι είναι ''εκκλησία''; 

Για να λάβει χύμα και την απάντηση απο τον γέροντα...

- Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά ''εδω'' μας κάθεται...

Δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

Είδα προ καιρού τον γερό Μεθόδιο, της Εσφιγμένου... Κάτσε εκεί που κάθεσαι του είπα, και πέστα! Εμείς δεν μιλάμε, κάνουμε ακόμα ''οικονομία''.... με αυτά που κάνει, δεν ξέρω για πόσο ακόμα. (...)

Αυτήν την αλήθεια είπε ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης, της σκήτης των Δανιηλαίων. 

Απο μικρό παιδί, 60 χρόνια στο Άγιον Όρος. Το έσκασε 15 χρονών απο το σπίτι, πήγε ο πατέρας του να τον πάρει πίσω, ''δεν έρχομαι...'' του λέει....

Βλέπεις ο Ησυχασμός, υπήρξε πάντοτε το ακριβέστερο μέλος της Εκκλησίας.Μέσα στήν ησυχία, ο ασκητής αποκτά την εμπειρική, όντως γνώση Του Θεού, της νοεράς προσευχής, των θείων εκλάμψεων, και οδηγείται στο Θεολογείν Απλανώς...

Ίσως για αυτό τον λόγο, ολη η πανέρημος των ασκητών του Αγίου Όρους,τα φρικτά Καρούλια και τα Κατουνάκια, πλην δυο ασκητών και της σκήτης των Δανηλαίων, που κάνουν ακόμη με νύχια και με δόντια, οικονομία στίς ανορθόδοξες παραβάσεις του οικουμενικού πατριαρχίου...

Έχουν όλοι κομμένο το μνημόσυνο, στόν οικουμενικό πατριάρχη Βαρθολομαίο. (...)

Aλλά αυτοί δεν λογίζουν ανθρωπαρέσκιες, Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, και ''τυφλές υπακοές'', υπηρετούν την Αλήθεια Του Θεού μέχρι αίματος...

'Ενας απο αυτούς, ο Γέροντας Μερκούριος, έφυγε για το ουράνιο ταξίδη προ καιρού. 

Συνομιλώντας για αυτόν με τον Γέροντα Αυγουστίνο... (χαρισματική, οσιακή μορφή ο πατέρας Αυγουστίνος, απο τούς τελευταίους του είδους, που ελάχιστοι γνωρίζουν τι εστί αυτός ο άνθρωπος, ίσως αν με αξιώσει ο Θεός να γράψω κάποτε για αυτόν) ανέφερε τα εξείς: 

''Eδω αποκάτω έχει μια σπηλιά... κάθε Σαρακοστή, ο πατέρας Μερκούριος έφευγε απο το καλύβι του, και ερχόταν εδω. Πολλές φορές, ολο το 40ήμερο, όλες αυτές τι μέρες της νηστείας, του πνευματικού αγώνα, τις περνούσε εκεί, στήν σπηλιά..."

Βρισκόμασταν στα περί τα χίλια μέτρα υψόμετρο, στίς ερημιές του Άθωνα...

Ο πολύς ο κόσμος βέβαια, ούτε καν γνωρίζει την υπάρξη αυτών των ανθρώπων.

Το σύστημα του πλασάρει βλέπεις άλλα πρότυπα πιο ''λάιτ'' σε κάθε επίπεδο της ζωής, θες πολιτικό, θες κοινωνικό, θες θρησκευτικό... 

Είναι η μοντέρνα γενιά του ''Ναι σε όλα...''

Ξέρεις, το Οχι είναι μια πάρα πολύ μικρή λέξη, αλλά χρειάζεται γιγάντιο ανάστημα για να την προφέρεις.

Και αυτοί οι Αγιορείτες Ασκητές, των φρικτών Καρουλίων, εκεί στα ερημικά Κατουνάκια, στίς σκληροτράχηλες πλαγιές του 'Αθωνα, έχουν αυτό το Ανάστημα... τον Θείο ζήλο.

Ζούν την Αγιότητα της ανυπαρξίας, και με τις προσευχές τούς βαστούν ολο τον κόσμο...

Ας έχουμε την ευχή τούς. 

Συγγραφή κειμένου, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr

Zηλεύω το κεράκι και θέλω να του μοιάσω...

Αλήθεια, έχεις δει πώς λιώνει; Καίει, καίγεται ολόκληρο, ήρεμα, αθόρυβα και φωτίζει. Φωτίζει ώσπου να λιώσει ολόκληρο. Έτσι πρέπει να γίνουμε και εμείς. Έτσι πρέπει να ζούμε κι εμείς. Να είναι η ζωή μας αθόρυβη, μα φωτεινή. Να λιώνουμε από αγάπη ανιδιοτελή. Από προσευχή καρδιακή. Να ζεσταίνουμε τους γύρω μας, τους φίλους και γνωστούς μας αλλά και κάθε άνθρωπο που το'χει ανάγκη με το χαμόγελό μας. Με την αγάπη μας. Με την αισιοδοξία μας.

http://orahmas.blogspot.gr