Αρχιμ. Παϊσίου Παπαδόπουλου: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ;

Όταν με την Χάρη του Τριαδικού μας Θεού στο ξεκίνημα της πνευματικής μου πορείας πλησίασα τον τότε Σεβασμιώτατο Φλωρίνης, αείμνηστο πλέον, π. Αυγουστίνο κατηχηθήκαμε κοντά του, καθώς και πλησίον των πνευματικών του τέκνων, τα σχετικά με την ορθόδοξο πίστη της Αγίας μας Εκκλησίας. Κοντά του μάθαμε πολλά αλλά είδαμε περισσότερα. Γνωρίσαμε έναν Πατέρα της Εκκλησίας με ορθόδοξη διδασκαλία, αγιότητα βίου καθώς, βέβαια, και με αναγνώριση της προσφοράς του από το ευρύ χριστεπώνυμο πλήρωμα και όχι μόνο από την τοπική Εκκλησία. Στους αγώνες επειδή έμπαινε πάντα ο ίδιος μπροστά δεν χρειαζόταν εμείς οι ιερείς να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες στα αντιαιρετικά. Μας άφησε μια υψίστη παρακαταθήκη να κρατήσουμε την αμώμητη πίστη μας ως τον σπουδαιότερο θησαυρό μας και μας εμπιστεύθηκε την άγρυπνη συνείδησή του να ελέγχουμε πρώτα την ζωή μας και έπειτα τα εκκλησιαστικά πράγματα, τα οποία όταν αφορούν την πίστη δεν μας ενδιαφέρει η γνώμη κανενός εφόσον δεν εκφράζει τον κανόνα πίστεως της Εκκλησίας. Το μοναδικό κριτήριό μας είναι η Αγία Γραφή και η Πατερική Παράδοση -που ερμήνευσε αυθεντικά τα θεόπνευστα λόγια- καθώς και η ζωή και το παράδειγμα των αγίων στους αγώνες υπέρ της ορθοδοξίας. Γι’ αυτό γνώμονας μας προσωπικά στην συνέχεια της πνευματικής μας πολιτείας υπήρξε διαχρονικά όσο ακόμη ζούμε το Αποστολικό: «ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην»(Γαλ. 1,10), τώρα, δηλαδή, ανθρώπους ζητώ να πείσω ή να ευαρεστήσω τον Θεό, διότι αν ήθελα να φανώ αρεστός στους ανθρώπους δεν θα ήμουν δούλος του Χριστού.Ο Μέγας Αντώνιος εύστοχα σημειώνει για τους πραγματικά πιστούς που θέλουν να είναι φιλόθεοι, και γι’ αυτό δεν είναι μόνο κλητοί αλλά και εκλεκτοί:«Αυτοί οι άνθρωποι ούτε αρέσουν στους πολλούς, ούτε και αυτοί αρέσκονταιμε τους πολλούς».

Όλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα που έχει αγαθή προαίρεση να ακούσει την αλήθεια, και όχι όσα ψευδώς και ανεύθυνα κοινοποιούνται όσον αφορά τα οικουμενιστικά δρώμενα, πρέπει να γνωρίζει ότι οι προθέσεις όσων θέλουν να μας οδηγήσουν στην αίρεση του Οικουμενισμού είναι η σκοπιμότητα να μας ενώσουν διαχριστιανικά με τις αιρέσεις. 

Έπειτα, σε μια δεύτερη φάση με όλες τις θρησκείες. Θέλουν δηλαδή αρχικά να μας εξισώσουν με τις αιρέσεις του παπισμού, του προτεσταντισμού, του μονοφυσιτισμού και με τόσες άλλες… που αποτελούν το δαιμονικό συναπάντημα σαν να μην υπάρχει διαχρονικά η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία ως το μοναδικό σώμα της μοναδικής κεφαλής του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού αλλά σαν να πρόκειται, τώρα, με την ένωση να προκύψει η Εκκλησία. Γίνεται λοιπόν μια προσπάθεια από κύκλους του Οικουμενικού Πατριαρχείου αλλά και της Εκκλησίας της Ελλάδος να μας πείσουν ότι η ένωσή μας με τους παπικούς και τις άλλες ομολογίες ότι είναι κάτι καλό και ενδεδειγμένο. Η προσπάθεια έχει πρωτεργάτες∙ έχει όμως και άλλους. οι οποίοι ενώ δεν θέλουν κάτι τέτοιο, είτε γιατί φοβούνται να έρθουν σε αντιπαράθεση με τους οικουμενίζοντες, είτε γιατί θέλουν να έχουν καλές σχέσεις με αυτούς, όχι μόνο δεν ομιλούν και δεν ενημερώνουν το ποίμνιο αλλά και δεν αφήνουν τους υπόλοιπους που θέλουν να κάνουν τον αγώνα τους μέσα στην Εκκλησία διαστρέφοντας τις προθέσεις τους. Σε αυτή την περίπτωση ανήκει και ο Δεσπότης μου!

Έχω κουραστεί να εξηγώ ότι έχω παύσει την μνημόνευση του Μητροπολίτη Φλωρίνης όχι για προσωπικούς λόγους αλλά για να διακόψω με αυτό τον τρόπο την εκκλησιαστική μου κοινωνία με τον αιρεσιάρχη του Οικουμενισμού, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, διότι δεν μας πείθει πλέον κανείς, ότι ορθοτομεί στην αλήθεια της πίστεως! Αν ο Μητροπολίτης Φλωρίνης παύσει να μνημονεύει τον Οικουμενικό Πατριάρχη και αναλάβει αγώνα κατά του οικουμενισμού όχι με αόριστα γενικόλογα αλλά ελέγχοντας λεχθέντα και πραχθέντα των οικουμενιστών, προσωπικά θα τον μνημονεύσω την επόμενη στιγμή και θα συνταχθώ μαζί του. Εν όσω όμως προσπαθεί να μεταθέσει τις ευθύνες σε μας που αγωνιζόμαστε εναντίον της δέσμευσης των τοπικών Εκκλησίων στις αποφάσεις της Κολυμβαρίου ψευτο-συνόδου ας μην προσδοκά ότι θα υποχωρήσουμε κατ’ ελάχιστον. Λυπούμαι για τους ατυχείς συσχετισμούς των εγκυκλίων καθώς και τις ομιλίες σε συγκεκριμένες ενορίες, ιδιαίτερα στο χωριό μου όπου οι συγχωριανοί μου κατάλαβαν ότι εξωμότησα και έγινα ψευδομάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτό είναι κατάντια! Και δυστυχώς οι ιερείς που παρίσταναν τους αγωνιστές συμβιβάστηκαν με την προδοσία της πίστεως. Θα μιλήσει όμως ο Θεός!

Ο Φλωρίνης ισχυρίζεται ότι ο λόγος που παύω τη μνημόνευση δεν είναι πρόβλημα να απαντήσει ένας μόνος του και ούτε είναι πρόβλημα της Ιεράς μας Μητροπόλεως. Δόθηκαν όμως περί αυτού αξιόλογες απαντήσεις από άλλους αρθογράφους. 

Προσωπικά δεν με αφορά τι πράττει ο καθείς. Από την Α’ προς Κορινθίους επιστολή γνωρίζω σύμφωνα με τον λόγο του Αποστόλου Παύλου ότι ο καθένας γνωρίζει τις προθέσεις του εαυτού του: «Τίς γὰρ οἶδεν ἀνθρώπων τὰ τοῦ ἀνθρώπου εἰ μὴ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἐν αὐτῷ; (Α’ Κορ.2,11).Καθένας έχει:(α)συνείδηση, τονέμφυτο λόγο της ψυχής και ανάλογα με το πώς εξετάζει τα πράγματα, τις πληροφορίες -αν ενημερώνεται επαρκώς- και διακρίνει με την διάνοια, συλλογιζόμενος και αναλογιζόμενος και διαλογιζόμενος, ποιο είναι το δέον. Σε αυτό τον βοηθά (β)ονούςόταν είναι εστραμμένος προς τον Θεό και επομένως είναι φωτισμένος να παρακολουθεί τις εσωτερικές ενέργειες της ψυχής και, άρα, να έχει εσωτερική διαύγεια ώστε να διακρίνει ορθώς. (γ) το πνεύμα, η θέληση στον άνθρωπο είναι αυτό που θα ενεργήσει κάποιος αφού πρώτα έκρινε τα πράγματα.

Πότε κρίνει όμως κανείς ορθά;

Όταν έχει ενημέρωση

Όταν δεν έχει προκατάληψη

Όταν δεν επηρεάζεται από τους άλλους

Όταν δεν αλλοτριώνεται από σκοπιμότητες

Όταν εξετάζει τα κίνητρά του

Όταν δεν αγνοεί σχετικά ιστορικά προηγούμενα

Όταν γνώμονα έχει τον λόγο του Θεού

Όταν θέλει να ταυτίσει τα θέλω του με το θέλημα του Θεού και το ζητά προσευχόμενος

Για όποιον θέλει να τοποθετείται σωστά μέσα στην Εκκλησία αυτά είναι βασικές προϋποθέσεις! «ὁ γὰρ διακρινόμενος ἔοικε κλύδωνι θαλάσσης ἀνεμιζομένῳ καὶ ριπιζομένῳ.διότι εκείνος που αμφιβάλλει και κλονίζεται, μοιάζει με κύμα θαλάσσης, που δέρνεται από τον άνεμο και πηγαίνει εδώ και εκεί κατά την φοράν του ανέμου.7μὴ γὰρ οἰέσθω ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὅτι λήψεταί τι παρὰ τοῦ Κυρίου. Διότι ας μη νομίζει ο άνθρωπος αυτός, ο ολιγόπιστος και ακατάστατος, ότι θα πάρει από τον Κύριον κάτι από όσα του ζητεί.8 ἀνὴρ δίψυχος ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ»Ο άνθρωπος αυτός είναι δίβουλος και δίγνωμος, ακατάστατος και ευμετάβολος εις όλην την πορείαν της ζωής και συμπεριφοράς του.(Ιακ. 1, 6-8).

Το να αγωνιστεί ο χριστιανός για την πίστη δεν είναι θέμα ηθικοπλαστικής θεώρησης αλλά προσωπικών βιωμάτων πίστεως στην εν Χριστώ ζωή. Στις μέρες πλήθυναν στο εκκλησιαστικό μας χώρο τα λόγια, τα βιβλία, τα περιοδικά, οι εφημερίδες τώρα και οι αναρτήσεις αλλά μειώθηκαν -για να μην πω εξαφανίστηκαν- τα βιώματα. 

Το άσχημο δεν είναι ότι μετατοπίσθηκε το κέντρο βάρους από την εμπειρία της πίστεως «Ἐστὶ δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων.» (Εβρ. ια΄ 1) στην εξ ακοής πίστη «…ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ρήματος Θεοῦ»(ι, 17)αλλά ότι δεν κρατούμε καν την παρακαταθήκη της πίστεως, καθώς διαπιστώνεται από την ψευτοσύνοδο του Κολυμβαρίου, την προσφάτως συγκληθείσα Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος αλλά και την στάση του πληρώματος της Εκκλησία, κληρικών και λαϊκών, απέναντι σ’ αυτές για ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον. Θα έπρεπε οι ιερείς μας να καταπίνουν τέτοιες ανοησίες και να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν; Τότε δεν έπρεπε να μπουν στον κλήρο! Κληρικός σημαίνει μπροστάρης. Σε περίοδο πολέμου αν υποθέσουμε ότι ένας στρατηγός μετρίων δυνατοτήτων έχει ικανούς επιτελείς οπωσδήποτε θα ανταπεξέλθει νικηφόρα στις μάχες και δεν θα εκτεθεί. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το ανοσοποιητικό στον οργανισμό μας.

Όταν είμαστε υγιείς, ο οργανισμός μας αντιμετωπίζει κάθε μικρόβιο που εισβάλλει στο εσωτερικό μας αναπτύσσοντας άμυνα με το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Για να διατηρηθεί η ευεξία στο σώμα μας δεν χρειάζονται μόνο τα ερυθρά αιμοσφαίρια που οξυγονώνουν τα διάφορα κύτταρα μας στους ιστούς αλλά χρειάζονται και τα λευκοκύτταρα που θα αναπτύξουν αμυντική δράση ώστε να αποσοβηθεί ο κίνδυνος. Και ενώ λοιπόν θα ακουγόταν παράλογο να θέλουμε στον οργανισμό μας μόνο ερυθρά αιμοσφαίρια δεν είναι εξωφρενικό να ζητούμε στον αγιοπνευματικό οργανισμό της Εκκλησίας να μην υπάρχουν αντισώματα και αμυντικά κύτταρα; Μήπως λοιπόν ο εκκλησιαστικός οργανισμός παρουσίασε αυτοάνοσο νόσημα και φονεύει αυτά που χρειάζεται; Τότε όμως ποιά θα είναι η κατάληξή του; Οπωσδήποτε θα τερματίσει! Θα μου πείτε, βέβαια, για την Εκκλησία «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιναὐτῆς» (Μθ. 16,18) και εγώ θα σας πώ ότι η Εκκλησία σαφώς δεν θα χαθεί όμως εμείς αν δεν αγωνισθούμε θα χάσουμε την σωτηρία, διότι δεν κρατήσαμε την πίστη μας. Δεν σας προβληματίζει αυτό που λέει ο Κύριος μας, ότι, όταν θα έρθει κατά την Δευτέρα του Παρουσία, αν θα βρει την πίστη;«πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς»;

Αρχιμ. Παϊσίου Παπαδόπουλου

http://emmadimitris.blogspot.gr

Ἐπιτρέπεται νὰ θεολογοῦν καὶ νὰ ἐλέγχουν οἱ πιστοὶ τοὺς ποιμένες τους καὶ γενικά, ὅποιον φαίνεται νὰ καινοτομεῖ ὡς πρὸς τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων;

Σε αὐτοὺς τοὺς δύσκολους καιροὺς τῆς ἐπικράτησης τῆς αἵρεσης βλέπουμε τὸ λυπηρὸ φαινόμενο νὰ πολεμοῦνται καὶ νὰ ὑβρίζονται συνήθως χωρὶς ἐπιχειρήματα, ὅσοι σχολιάζουν καὶ ἐλέγχουν κείμενα, κυρίως Ἐπισκόπων, ποὺ ἀποκλίνουν ἀπὸ ἢ διαστρεβλώνουν τὴν πατερικὴ διδασκαλία.

Οἱ ἐπιτιθέμενοι εἶναι συνήθως ἄνθρωποι τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ πανεπιστημιακοῦ χώρου, ποὺ ὑποστηρίζουν μὲ λίγα λόγια καὶ δυστυχῶς χωρὶς πατερικὰ χωρία, ὅτι δὲν μπορεῖ ὁ κάθε ἕνας νὰ θεολογεῖ καὶ νὰ σχολιάζει κείμενα, πόσῳ μᾶλλον ὅταν πρόκειται γιὰ κείμενα τῶν λεγομένων «αὐθεντιῶν». Τὸ γεγονός, ὅτι κάποιος ἀγωνίζεται γιὰ τὴν πίστη του, δὲν τὸν βάζει αὐτόματα στὸ ἀπυρόβλητο καὶ δὲν τὸν προφυλάσει ἀπὸ ὀλισθήματα πνευματικά. Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ ὅλους, καὶ πρῶτα γιὰ μένα.

Ὅμως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαξίμοβιτς δίδασκε, ὅτι ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς, τοὺς Ὀρθοδόξους, εἶναι ὑπεύθυνος μὲ τὰ λόγια του καὶ τὶς πράξεις του γιὰ ὅλην τὴν Ὀρθοδοξία συνολικά. Ἄρα εἶναι ὑποχρέωση καὶ καθῆκον ἱερὸ τοῦ κάθε Χριστιανοῦ, ποὺ μὲ τὸ βάπτισμά του ἔλαβε τὴν σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ μελετάει τὶς Γραφές, νὰ διδάσκεται τὴν ὀρθὴ διδασκαλία ἀλλὰ καὶ νὰ διδάσκει καὶ νὰ ἐλέγχει, ὅποιον φαίνεται νὰ ξεφεύγει ἀπὸ αὐτὴν μέχρι ἀποδείξεως τοῦ ἀντιθέτου, ὥστε αὐτὴ νὰ μείνει ἀνόθευτη, ἀσάλευτη καὶ παρακαταθήκη γιὰ ὅλες τὶς γενεὲς στοὺς αἰῶνες, κατ’ ἐξοχὴν δέ, ὅταν οἱ φύλακες τῆς Πίστεως (Ἐπίσκοποι καὶ λοιποὶ Ποιμένες -ὅπως συμβαίνει στὰ ἐσχατολογικὰ χρόνια ποὺ ζοῦμε) ἐπὶ δεκαετίες συμβιώνουν καὶ συμπορεύονται μὲ τὴν αἵρεση.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἐξάλλου, λέει γιὰ τοὺς λαϊκούς, ποὺ καταφέρονται ἐναντίον τῶν Κληρικῶν γιὰ θέματα Πίστεως: «Δὲν τοὺς κατακρίνω, τοὺς ἐπαινῶ, θὰ εὐχόμουν νὰ εἶμαι ἕνας ἀπὸ αὐτούς» (Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγ. Β΄, ΕΠΕ, τ. 1ος, σελ. 177). Ὄχι μόνο δὲν τοὺς ὀνομάζει ὁ Ἅγιος φανατικούς, ἀκραίους, ἐκτὸς Ἐκκλησίας, κλπ. ἀλλὰ τοὺς ἐπαινεῖ κιόλας.

Βέβαια τὸ «ἀσφαλῶς θεολογεῖν» δὲν εἶναι γιὰ τὸ καθένα. Εἶναι ἀποτέλεσμα ἀληθινῆς χριστιανικῆς ζωῆς μὲ ἄσκηση, θυσίες, ἁγιότητα καὶ ὀρθόδοξο βίωμα. Ἀλλὰ τὸ «θεολογεῖν» ὡς γνώση καὶ διαφύλαξη τῆς ἀσφαλοῦς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας εἶναι γνώρισμα τοῦ πιστοῦ Χριστιανοῦ.

Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία δὲν εἶναι ἅμιλλα διανόησης καὶ φιλοσοφικὸ

σύστημα, δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα πτυχίων, ὅπως λένε οἱ Δυτικοὶ καὶ δυστυχῶς ὑποστηρίζουν σήμερα πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους. Εἶναι προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴ σωτηρία καὶ τὴ θέωση του. Στὶς θεολογικὲς διαμάχες αὐτό, ποὺ ἦταν σημαντικὸ γιὰ τοὺς Πατέρες δὲν ἦταν ἡ ὑποβάθμιση τοῦ συνομιλητὴ ἢ τοῦ ἀντιπάλου, ἀλλὰ τὸ νὰ μὴ χαθεῖ ἡ δυνατότητα τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς του ἀλλὰ καὶ τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ τυχὸν θὰ ἐπηρεάζονταν ἀρνητικὰ ἀπὸ αὐτόν, ποὺ κακοδοξεῖ ἢ κάνει ἄθελα του λάθη σὲ θεολογικὰ θέματα. Κινούμενοι ἀπὸ ἀληθινὴ ἀγάπη προσπαθοῦσαν νὰ τὸν διορθώσουν καὶ νὰ διορθώσουν καὶ νὰ προφυλάξουν τὸ ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ αὐτὸ ἀπευθύνονται τὰ δογματικὰ καὶ θεολογικὰ ἔργα τῶν Ἁγίων Πατέρων σὲ μεγάλο βαθμό καὶ σὲ λαϊκούς, στοὺς ἁπλοὺς πιστούς, μὲ σκοπό νὰ τοὺς μυήσουν βαθύτερα στὴν πίστη καὶ νὰ τοὺς προφυλάξουν ἀπὸ τὶς αἱρέσεις. (π. Θεοδώρου Ζήση, Ἑπόμενοι τοῖς Θείοις Πατράσι-Ἀρχές καὶ κριτήρια τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, 1997, σελ. 44). Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς λέει: «Ἀλλ’ ὦ Θεὲ τοῦ παντός, ὁ μόνος δοτὴρ καὶ φύλαξ τῆς ἀληθινῆς θεολογίας καὶ τῶν κατ’ αὐτὴν δογμάτων καὶ ρημάτων,…. δὸς καὶ ἡμῖν ἀρτίως εὐαρέστως σοι θεολογῆσαι καὶ τοῖς ἀπ’ αἰῶνος ἔργῳ σοι καὶ λόγῳ εὐαρεστήσασι συμφώνως, ὡς ἂν καὶ τοὺς μὴ θεαρέστως σε θεολογοῦντας ἀπελέγξωμεν, καὶ τοὺς ἐν ἀληθείᾳ σε ζητοῦντας πρὸς τὴν ἀληθείαν στηρίξωμεν, ἵνα σε γινώσκωμεν πάντες μίαν μόνη πηγαίαν θεότητα» (Γρηγορίου Παλαμᾶ, λόγοι δύο περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σελ. 74). Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι ὁ ἔλεγχος ὡς πρὸς τὴν πίστη, ὅταν γίνεται μὲ βάση τοὺς Πατέρες καὶ ὄχι μὲ προσωπικὰ ἐπινοήματα, δὲν σημαίνει ἐμπάθεια ἢ μίσος, ἀλλὰ στήριξη καὶ προστασία, ὥστε νὰ ἀποτρέψουμε ἢ νὰ ἀνατρέψουμε κακοδοξίες. Ἐκτὸς φυσικὰ ἂν κάποιος πιστεύει, ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται σὲ ἄλλους νὰ τὸν ἐλέγχουν.

Ἀλλὰ καὶ στὶς πράξεις τῶν Ἀποστόλων (11, 2f.) διαβάζουμε: «..καὶ ὅτε ἀνέβη Πέτρος εἰς Ἱεροσόλυμα, διεκρίνοντο πρὸς αὐτὸν οἱ ἐκ περιτομῆς λέγοντες…». Ἔλεγξαν δηλ. οἱ πιστοὶ τὸν Πέτρο, γιατὶ κατὰ τὴν γνώμη τους ἔσφαλε ὁ Ἀπόστολος, ποὺ συνῆλθε και συνέφαγε μὲ ἐθνικούς. Ὅταν ὅμως ἐκεῖνος τοὺς ἐξήγησε – δὲν θύμωσε, δὲν παρεξηγήθηκε, δὲν εἶπε, ποιοὶ εἶστε ἐσεῖς, ποὺ θὰ μὲ ἐλέγξετε – ἐκεῖνοι «ἀκούσαντες δὲ ταῦτα ἡσύχασαν καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν». Ὁ Πέτρος δέχθηκε τὸν ἔλεγχο, χωρὶς διαμαρτυρία, καὶ ἐμεῖς τὸν ἀρνούμαστε; Εἴμαστε θεολογικότεροι καὶ σοφότεροι τοῦ Πέτρου;

Ὅταν κινδυνεύει ἡ Πίστη, τότε ἡ ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὑπεράσπιση καὶ ἡ ὁμολογία τῆς Ἀληθείας ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους πιστούς, (ταυτόχρονα μὲ τοὺς Ἐπισκόπους, πόσο μᾶλλον, ὅταν αὐτοὶ συμβιβάζονται ἢ σιωποῦν) δὲν εἶναι ὑπόθεση λίγων ἐκλεκτῶν, δὲν εἶναι θέμα ἐπιστημονικῆς συζητήσεως κοσμικοῦ χαρακτῆρα, ἀλλὰ θέμα ὑπεράσπισης καὶ ὑπακοῆς στοὺς Πατέρες καὶ στὴν μόνη πραγματικὰ ἀσφαλῆ θεολογία τους, ποὺ μᾶς ἔχει παραδοθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία χωρὶς ἀλλαγὲς ὡς σήμερα. Στὴν ὑπεράσπιση καὶ στὴν ὁμολογία τῆς πίστεως, δὲν ὑπάρχουν διαβαθμίσεις προϊσταμένων και ὑφισταμένων, πτυχιούχων καὶ μή, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν (συγχωρέστε μου τὴν ἐπανάληψη: κυρίως, ὅταν αὐτοὶ συμβιβάζονται, σιωποῦν ἢ ὁμιλοῦντες ἀστοχοῦν).

Ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὁ Βράχος αὐτὸς τοῦ Μοναχισμοῦ διδάχθηκε ἀπὸ ἕναν τσαγκάρη τῆς Ἀλεξάνδρειας τὴν ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης.

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εἶναι κατηγορηματικός: «Εἶναι ἐντολὴ Κυρίου νὰ μὴ σιωπᾶ κάποιος σὲ περίσταση ποὺ κινδυνεύει ἡ Πίστη. Διότι λέγει «Λάλει καὶ μὴ σιωπήσῃς» [Πράξ. 18, 9]. Καὶ «Ἐὰν «ὑποχωρήσῃ δὲν εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου σ” αὐτόν» [Ἑβρ. 10,38]. Kαί «Ἂν αὐτοὶ σιωπήσουν, οἱ λίθοι θὰ κράξουν» [Λουκ. 19, 40]. Ὥστε ὅταν πρόκειται περὶ πίστεως, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πῇ κανείς «Ἐγὼ ποιός εἶμαι;». (Επιστολή (81) Παντολέοντι Λογοθέτη, PG 99, 1321ΑΒ). Καὶ ἀλλοῦ: «Kατὰ τὸν καιρὸ τοῦτο ποὺ διώκεται ὁ Χριστὸς μέσω τῆς Εἰκόνος του, ὀφείλει κάποιος νὰ ἀγωνίζεται, ὄχι μόνον ἂν εἶναι ὑπέρτερος στὸ ἀξίωμα καὶ στὴ γνώση, ὁμιλώντας καὶ διδάσκοντας τὸν λόγον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόμη εὑρίσκεται σὲ θέση μαθητοῦ, ἔχει χρέος νὰ φανερώνει μὲ θάρρος τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ὁμιλῇ μὲ ἐλευθερία. Δὲν εἶναι λόγος ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλὰ τοῦ θείου Χρυσοστόμου μαζὶ μὲ ἄλλους Πατέρας» (Ἑπιστολὴ (2) Μονάζουσι, PG 99, 1120Β).

Ὀρθῶς ἐπισημαίνει ὁ μεγάλος θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ὅτι ναὶ μὲν ὁ Ἐπίσκοπος –καὶ ὁ κάθε Κληρικός– δὲν διδάσκει τὴν Πίστη βάσει ἐξουσιοδοτήσεως τοῦ ποιμνίου του, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ λέει ὅ,τιδήποτε θέλει, διότι «μέσα στὴν Ἐκκλησία, ”προσωπικὲς γνῶμες” δὲν πρέπει οὔτε και μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν». «… ὁ Ἐπίσκοπος –καὶ ὁ κάθε Κληρικός– πρέπει ν΄ ἀγκαλιάσῃ μέσα του ὅλη του τὴν Ἐκκλησία· πρέπει νὰ ἐκδηλώσῃ, νὰ φανερώσῃ τὴν ἐμπειρία καὶ τὴν πίστι της. Δὲν πρέπει νὰ ὁμιλῇ ἀφ” ἑαυτοῦ ἀλλὰ ἐν ὀνόματι τῆς Ἐκκλησίας, «ex consensuecclesiae»[…] Τὴν πλήρη ἱκανότητα νὰ διδάσκῃ δὲν τὴν ἔχει λάβει ὁ Ἐπίσκοπος –καὶ ὁ κάθε Κληρικός– ἀπὸ τὸ ποίμνιό του, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, μέσω τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς. Ἀλλ” ἡ πλήρης αὐτὴ ἱκανότης, ποὺ ἔχει δοθῇ σ” αὐτόν, εἶναι ἱκανότης τοῦ νὰ φέρῃ τὴν μαρτυρία τῆς καθολικῆς ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας. Περιορίζεται ἀπὸ τὴν ἐμπειρία αὐτήν. Ἑπομένως, σὲ ἐρωτήματα περὶ πίστεως, ὁ λαὸς πρέπει νὰ κρίνῃἀνάλογα μὲ τὴ διδασκαλία του. Τὸ καθῆκον τῆς ὑπακοῆς παύει νὰ ἰσχύῃ, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος –καὶ ὁ κάθε Κληρικός– ξεφεύγῃ ἀπὸ τὸ καθολικὸ πρότυπο, ὁπότε ὁ λαὸς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὸν κατηγορήσῃ ἀκόμη καὶ νὰ τὸν καθαιρέσῃ» (π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας, 1973, σελ. 208).

Τὸ ποίμνιο λοιπὸν στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πρέπει νά κρίνει ἀνάλογα μὲ τὴν διδασκαλία κάθε διδασκάλου, ἐὰν δηλ. εἶναι σύμφωνη μὲ τοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀνάλογα νὰ κρίνει. Τὸ «πρέπει» τοῦ π. Γεωργίου φανερώνει τὴν ἀναγκαιότητα τοῦ ἐλέγχου, ποὺ πολλοὶ δυστυχῶς ἀρνοῦνται. Ἂς μὴν εἴμαστε ἀρνητικοὶ λοιπὸν ἂν κάποιος γράφει κάτι, ἀλλὰ ἂς ἐλέγχουμε μὲ ὀρθόδοξα κριτήρια, ἂν αὐτὸ ποὺ γράφει, εἶναι ἑπόμενο τοῖς Ἁγίοις Πατράσι. Καὶ ἂν δὲν εἶναι, τότε πρέπει δικαίως μὲ ἐπιχειρήματα νὰ ἀνατραπεῖ καὶ νὰ καταδικασθεῖ

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Κλασσικός Φιλόλογος, Ἱστορικός

Tsakiroglou.a@gmail.com

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

"Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με"

Είναι αρκετό να λέμε 

"Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με".

Ο Θεός δεν χρειάζεται ενημέρωση 

από μας για τις διάφορες ανάγκες μας.

Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από εμάς 

και θα μας παρέχει την αγάπη Του.

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΜΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ: ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΦΟΔΡΟΤΕΡΗ, ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΘΑ ΔΟΚΙΜΑΣΤΗ ΣΚΛΗΡΑ, ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΘΑ ΛΙΓΟΣΤΕΥΣΟΥΝ…»

Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, κατὰ τὸν ἅγιο Αὐγουστῖνο εἶνε «ὁ Χριστὸς παρατεινόμε­νος εἰς τοὺς αἰῶνας». Ἐκκλησία = Χριστός. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ θὰ συ­νεχίζεται δι᾽ αὐτῆς αἰωνίως· ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντιδράσεις ἐ­ναντίον της δὲν θὰ λείψουν, σύμφω­να μὲ τὸ λόγο τοῦ ἰδίου στοὺς μαθητάς του· «Εἰ ἐμὲ ἐ­δίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν…» (Ἰω. 15,20).

«Σημεῖον ἀντιλεγόμενον» ὁ Χριστός (Λουκ. 2,34), «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» καὶ ἡ Ἐκκλησία του. Μόνο ἂν πάψῃ ἡ Ἐκκλησία νὰ κηρύττῃ καὶ νὰ ἐνεργῇ ὅπως ὁ Χριστός, τότε θὰ πάψῃ καὶ ἡ ἀν­τίδρασι τοῦ κόσμου ἐναν­τίον της. Τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο μάλιστα προειδοποιεῖ, ὅτι πρὸς τὸ τέλος τῶν αἰώνων ἡ σύγ­κρουσι ἀληθείας καὶ ψεύδους θὰ εἶνε σφοδρότερη, ἰδίως ἐπὶ τῶν ἡ­­μερῶν τοῦ μεγάλου ἀντιχρίστου·τὸ μικρὸ ποί­μνιο θὰ δοκιμαστῇ σκληρά, οἱ πιστοὶ θὰ λιγοστέψουν πολύ. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, ἡ ἐλευ­θέρα καὶ ζῶσα, ἡ Ὀρθοδοξία, θὰ περισυλλέξῃ τὰ τέ­κνα της κάτω ἀπὸ τὰ φτερὰ τοῦ μεγάλου Ἀετοῦ καὶ θὰ βγῇ στὴν ἔρημο, ὄχι μόνο τροπι­κὰ ἀλλὰ καὶ τοπικά, ἕως ὅτου ἔλθουν πάλι «καιροὶ ἀναψύξεως» (Πράξ. 3,20) γιὰ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Ἀπό τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Κόρακες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐξέλθετε τῆς Κιβωτοῦ», ἐκδοσή 2016, σελ.29

[Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Σπίθα» (φ. 344/Ἰούλ.-Σεπτ. 1971)

καὶ τὸ βιβλίο Σφενδόνη Β΄ (Ἀθῆναι 1989, σσ. 133)]

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

ΑΓΑΠΗ, ΑΛΛΑ ΕΝΤΟΣ ΟΡΩΝ ΚΑΙ ΟΡΙΩΝ

Η εισπηδητική Επιστολή που απέστειλε ο Παναγιώτατος στις 16 Νοεμβρίου ε.έ. προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο αποτελεί μνημείον εις το είδος της, ένα unicum. Απ’ αυτά που αναφέρει θα ασχοληθούμε, εν πρώτοις, με αυτά τα οποία γράφει ο Παναγιώτατος κ. Βαρθολομαίος για τον πρωτοπρεσβύτερο κ. Θεόδωρο Ζήση και τους συν αυτώ ομόφρονας, κληρικούς και λαϊκούς. Όλοι οι ανωτέρω, κατά τον Παναγιώτατο, περιέρχονται, συν τοις άλλοις και «διαφόρους Ορθοδόξους Εκκλησίας και προσκαλούσι τους αδελφούς Προκαθημένους και τους ποιμένας, αλλ’ ιδιαιτέρως τον ευσεβή λαόν εις ανταρσίαν και αμφισβήτησιν των αποφάσεων της εν Κρήτη εν ευλογίαις και επιτυχίαις συνελθούσης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας». 

Επειδή τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα εκθέτει ο Παναγιώτατος είμαστε αναγκασμένοι, με όλον το σέβας, να διαφωνήσωμεν. Οι λόγοι που μας αναγκάζουν είναι οι ακόλουθοι: Απορρίπτωμεν διαρρήδην τις έννοιες ανταρσία καιαμφισβήτησις ως εξωπραγματικάς. Για ποιό λόγο; Μα είναι γνωστό εις τους παροικούντας την Ιερουσαλήμ ότι ΟΛΕΣ οι αποφάσεις των Συνόδων κρίνονται από τον ευσεβή λαό. Αν μία Σύνοδος μελωδεί «εν μέσω της Εκκλησίας μέλος εναρμόνιον θεολογίας» τότε άπαξ άπαντες οι Ορθόδοξοι, αργά ή γρήγορα την αποδέχονται. Δεν είναι δυνατόν ο Παναγιώτατος, κάτοχος τοσαύτης λιπαράς μορφώσεως κι ευπαίδευτος θεολόγος να αγνοεί τη βασική αυτή παράμετρο της Θεολογίας. Αυτό ομολόγησαν και οι τέσσερις Πατριάρχες της Ανατολής στα 1848, στην απάντησή τους στον αιρεσιάρχη της Ρώμης: «Ο λαός εστιν ο υπερασπιστής της θρησκείας και αυτό το σώμα της Εκκλησίας». Και πιο κάτω: «διό καθ΄ημάς ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι ηδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα». 

Η εκκλησιαστική ιστορία παρουσιάζει παραδείγματα Συνόδων που συνεκλήθηκαν για να στηρίξουν αιρέσεις και κακοδιδασκαλίες, όπως η ληστρική της Εφέσου (449), η της Ιερείας (754), η της Φερράρας-Φλωρεντίας, η του Μπρεστ-Λιτόφσκ κ.τ.ό. Συνεπώς ο π. Θεόδωρος Ζήσης κι όλοι οι συν αυτώ δεν είναι αντάρτες, ούτε αμφισβητίες αλλά διαμαρτύρονται, ευ και καλώς, για τις αποφάσεις τις Συνάξεως του Κολυμβαρίου, που από τη μια ΔΕΝ καταδίκασε ΚΑΜΜΙΑ αίρεση κι από την άλλη έσπευσε να χαρακτηρίσει χαρά ανεκλαλήτω τους κακοδόξους ως «ετερόδοξες Εκκλησίες»!!! 

Αφού αυτός ο χαρακτηρισμός είναι ορθόδοξος, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί του Κολυμβαρίου, για ποιο λόγο ΟΥΔΕΠΟΤΕ τον χρησιμοποίησε, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, Σύνοδος Ορθοδόξων; Μήπως είμεθα σοφότεροι ή αγιότεροι των αγίων Πατέρων, που καταδίκαζαν τους αμετανόητους αιρετικούς; Δυστυχώς δεν συμμεριζόμεθα ούτε την εκτίμησιν υμών ότι η Σύναξη του Κολυμβαριου ήταν «εν ευλογίαις και εν επιτυχίαις».Αυτές τις «ευλογίες κι επιτυχίες»χειροκρότησαν οι αιρετικοί (Πάπας της Ρώμης, Ουνίτες, Γερμανοί Προτεστάντες).Τελικά η υμετέρα αγάπη αγκαλιάζει ΜΟΝΟ τους ετεροδόξους και ουδένα άλλον;

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

https://fdimathan.wordpress.com

Η Εκκλησία της Βουλγαρίας διαλύει κυριολεκτικά -στα εξ ων συνετέθη- την Περγάμειο “θεολογία” !!!

Φύλλο και φτερό έκαναν οι Βούλγαροι το κείμενο της Κρήτης για τις σχέσεις με τους ετερόδοξους

Σαν μηρυκαστικά αναμασούν τις ίδιες και τις ίδιες αερολογίες εκβιάζοντας την ενότητα της Εκκλησίας τα κάθε λογής ρασοφόρα ή μη εξαπτέρυγα του Φαναρίου αλλά όταν έρχεται η στιγμή να απαντήσουν σε συγκεκριμένα ζητήματα, τα οποία άπτονται θεολογικής ή κανονικής ερμηνείας αδυνατούν να επιχειρηματολογήσουν έστω κατά τι και απειλούν με αφορισμούς και άλλα τέτοια φαιδρά!

Η Βουλγαρική Εκκλησία,όπως άλλωστε έπραξαν μεμονωμένα και αρκετοί συνεπείς Μητροπολίτες από διάφορες αυτοκέφαλες Εκκλησίες, μετά την απόφασή της για απόρριψη της Συνόδου της Κρήτης κατέθεσε και συγκεκριμένη επιχειρηματολογία.

33 Ιεράρχες συνολικά από τους συμμετέχοντες στη Σύνοδο του Κολυμπαρίου δεν έχουν υπογράψει το έγγραφο «Οι σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο», και κάποιοι εξ αυτών προς τιμήν τους εξέδωσαν μια δημόσια εξήγηση της θέσης τους.

Πρόκειται όμως για την πρώτη φορά που μια ολόκληρη αυτοκέφαλος Εκκλησία διαλύει κυριολεκτικά στα εξ ων συνετέθη την Περγάμειο “θεολογία” βάση της οποίας συντάχθηκαν τα κείμενα της Συνόδου του περασμένου Ιουνίου.

Το πρώτο σημαντικό συμπέρασμα της βουλγαρικής εκκλησίας, λοιπόν, είναι ότι, σε σύγκριση με την αρχική έκδοσή τους, τα εγκριθέντα και ψηφισθέντα κείμενα της Συνόδου της Κρήτης έχουν υποβληθεί σε “ορισμένες, αλλά ασήμαντες και ανεπαρκείς” αλλαγές.

Αναφερόμενη η βουλγαρική εκκλησία συγκεκριμένα στο πολύκροτο κείμενο «Οι σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο» σημειώνει πως για το σημείο 4 “μπορούμε να πούμε ότι πάντα στην Ορθόδοξη Εκκλησία όταν λέγεται κάτω από την “ενότητα όλων”εννοείται η σύζευξη ή επιστροφή στην αγκαλιά της, υπό τον Άγιο Βάπτισμα, και με την Αγία Μετάνοια για όλα τα περιπλανώμενα στοιχεία σε αυτόν τον κόσμο που έχουν πέσει σε αίρεση και σχίσμα, σύμφωνα με το κανονικό δίκαιο της Εκκλησίας. 

Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ποτέ δεν έχασε την ενότητα στην πίστη και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος και δεν μπορεί να αποδεχθεί την υποτιθέμενη «ανάκτησης ενότητας » με “άλλους χριστιανούς” (…)

Η βουλγαρική εκκλησία κρατώντας στην κυριολεξία φραγγέλιο σημειώνει ακόμη πως η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να δεχτεί τις διαφορετικές έννοιες και δόγματα ετεροδόξων και θεωρίες για την ύπαρξη μιας φαινομενικής «ενότητας» όλων των χριστιανικών δογμάτων, όπως. οι διδασκαλίες της «αόρατης εκκλησίας», «η θεωρία των κλάδων», «η βαπτιστική θεολογία» ή «η ισότητα των δογμάτων».

Όλες αυτές οι θεωρίες, σύμφωνα με την θεολογικά τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία που παραθέτει η βουλγαρική εκκλησία, μπορεί να συνδεθουν με το δημιουργηθέν δόγμα της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, το οποίο κατεδαφίστηκε και καταδικάστηκε από την Άγια Εκκλησία. Αν δεχτούμε αυτό το δόγμα, τότε μπορεί να δικαιολογήσουμε την παρουσία της χάριτος του Θεού σε διάφορα χριστιανικά δόγματα, στα οποία υποτίθεται πως επίσης όπως στην Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί κανείς να βρει τη σωτηρία.

Σημειώνει δε πως όσοι υποστηρίζουν αυτό το τεκμήριο της χάριτος σε όλα τα χριστιανικά δόγματα και κατ΄επέκτασιν την κοινή προσπάθεια για να επιτευχθεί η πληρότητα της ενότητας εν Χριστώ σνυτάσσονται με το Διάταγμα για τον Οικουμενισμό της Β΄Βατικάνειας Συνόδου!

Σε σχέση με την αναφορά και την έγκριση του σημείου 5 του ιδίου κειμένου, περί της «χαμένης ενότητας όλων των Χριστιανών»η βουλγαρική εκκλησία το χαρακτηρίζει απαράδεκτο “γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει χάσει ποτέ την ενότητα της, παρόλο που αιρέσεις και σχίσματα, έχουν αποκοπεί από το σώμα της Εκκλησίας, το σώμα δεν χάνει την πρωταρχική οντολογική ακεραιότητα του, η οποία συνεπάγεται οντολογική ενότητα ενώπιον της υποστάσεως του Χριστού”.

Όσον αφορά το σημείο 6, παραγραφοι 16 και ούτω καθεξής έως 20 όπου γίνεται αναφορά για “ετεροδόξες χριστιανικές εκκλησίες και ομολογίες” με τις οποίες δεν είναι όμως σε κοινωνία η Ορθόδοξη Εκκλησία, η βουλγαρική Σύνοδος ξεκαθαρίζει πως “δεν είναι δυνατόν κάθε αιρετική ή σχισματική κοινότητα να ονομάζεται «εκκλησία». 

Η παρουσία πολλών εκκλησιών είναι απαράδεκτη σύμφωνα με τα δόγματα και τους κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας”

Προσθέτει δε πως στην περίπτωση αυτή, η ιστορική ονομασία »εκκλησίες» για τις αποκλίνουσες από την Ορθόδοξη Εκκλησία κοινότητες έρχεται σε σαφή αντίθεση με την παράγραφο. 1 και με τις αρχικές αναφορές του σημείου 6 του εγγράφου, όπου αναφέρεται πως “Η Εκκλησία είναι μία και μόνο”.

Κατόπιν προχωράει στο σημείο 12 όπου σχολιάζει τη…διαβεβαίωση πως “κατά τη διεξαγωγή των θεολογικών διαλόγων κοινός στόχος όλων είναι η τελική αποκατάσταση της ενότητας της αληθινής πίστης και της αγάπης», τονίζοντας πως η αναφορά αυτή είναι υπερβολικά απλοϊκή και δεν καλύπτει όλες τις διαστάσεις της διαδικασίας. 

Επιμένει δε πως “Ο τρόπος για να επιτευχθεί αυτή η ενότητα είναι μέσω της μετάνοιας, της ομολογίας της ορθοδόξου πίστεως και της βάπτισης”.

Στο σημείο 20 όπου αναφέρεται ότι «οι προοπτικές των θεολογικών διαλόγων της Ορθόδοξης Εκκλησίας με την υπόλοιπη Χριστιανοσύνη πάντα καθορίζονται με βάση τις αρχές της εκκλησιολογίας και τα κανονικά κριτήρια της Ορθοδοξίας όπως ήδη καθιέρωνονται από την εκκλησιαστική παράδοση» η βουλγαρική εκκλησία σημειώνει πως ο πιο ακριβής όρος θα ήταν αντί του “εκκλησιαστική παράδοση” να γραφτεί “την παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.»

Η συνολική εντύπωση της βουλγαρικής εκκλησίας σε αυτό το κομμάτι είναι ότι υπάρχουν πολλές ασαφείς εκφράσεις και ασυνεπής εκκλησιολογική ορολογία. Είναι επίσης σημαντικό ότι δεν δικαιολογείται και δεν ολοκληρώνεται ο πρωταρχικός στόχος αυτών των θεολογικών διαλόγων με τους ετεροδόξους, που είναι η επιστροφή των ετεροδόξων στην κανονική τάξη στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και επίσης δεν διατυπώνονται με σαφήνεια οι αρχές των διαλόγων αυτών. Ειδική μνεία η βουλγαρικη΄σύνοδος κανει και για το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησίών από το οποίο απέχει σημειώνοντας πως το κείμενο της Κρήτης “Νομιμοποιεί την ΜΚΟ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», στο οποίο η BOC-BP, ευτυχώς, εδώ και πολύ καιρό δεν συμμετέχει”.

Τέλος, η βουλγαρική εκκλησία επικρίνει και όσα αναφέρονται στο σημείο 22. 

Συγκεκριμένα εκεί αναφέρονται τα εξης:

“Η Ορθόδοξος Εκκλησία θεωρεί καταδικαστέαν πάσαν διάσπασιν της ενότητος της Εκκλησίας, υπό ατόμων ή ομάδων, επί προφάσει τηρήσεως ή δήθεν προασπίσεως της γνησίας Ορθοδοξίας. Ως μαρτυρεί η όλη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η διατήρησις της γνησίας ορθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον διά του συνοδικού συστήματος, το οποίον ανέκαθεν εν τη Εκκλησία απετέλει την ανωτάτην αυθεντίαν επί θεμάτων πίστεως και κανονικών διατάξεων (κανών 6 της Β’ Οικουμενικής Συνόδου).”

Αυτή η αναφορά για τους Βούλγαρους συνεπάγεται σαφώς αλάθητο και άκριτη αναφορά στη Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη, (ειδικά το προαναφερθέν υπογραμμισμενο απόσπασμα), και συμπληρώνει πως χωρίς τη δογματική συνείδηση του συνόλου των Ορθοδόξων. το σύστημα της Οικουμενικής Συνόδου δεν μπορεί να παρέχει αυτόματη ή μηχανική ορθότητα της για την πίστη των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Του Μάνου Χατζηγιάννη

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

ΤΙ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ - (ΔΥΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ)

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Θα έρθει η ώρα....

Γράφει ο Επίσκοπος Σουρόζ Anthony Bloom: Πριν λίγα χρόνια μια νέα κοπέλα που έπασχε από ανίατη ασθένεια έγραφε: «Πόσο ευγνώμων είμαι στο Θεό για την αρρώστια μου. Καθώς αδυνατίζει το σώμα μου, το νιώθω να γίνεται όλο και πιο διάφανο στις ενέργειες του Θεού». Της απάντησα: «Να ευχαριστείς το Θεό γι’ αυτό που σου έχει δώσει, αλλά μην περιμένεις να κρατήσει αυτή η κατάσταση. Θα έρθει η ώρα που αυτό το αδυνάτισμα του κορμιού σου θα πάψει να σε κάνει να αισθάνεσαι πνευματική.
Και τότε θα πρέπει να εξαρτάσαι από τη Χάρη και μόνο».

Λίγους μήνες αργότερα μου ξανάγραψε: «Έχω τόσο εξασθενήσει, που δεν έχω πια τη δύναμη να τρέξω να ακουμπήσω στο Θεό. Το μόνο που μου μένει είναι να σιωπώ, να παραδίδω τον εαυτό μου ελπίζοντας ότι ο Θεός θα έρθει προς εμένα».
Και πρόσθεσε αυτό που πρέπει να προσέξουμε από όλη αυτή την ιστορία: «Προσευχηθείτε στο Θεό να μου χαρίσει το κουράγιο να μην προσπαθήσω ποτέ να κατασκευάσω μια ψεύτικη παρουσία για να γεμίσω το τρομερό κενό που αφήνει η απουσία Του».

http://plibyos.blogspot.gr

Σχόλιο στο κείμενο του π. Πέτρου Χίρς περί «φανατισμού και σεκταρισμού»

Μακαριστός π. Σεραφείμ Ρόουζ:

«Οι Ορθόδοξοι πρέπει ν’ αποφύγουν τον φανατισμό και σεκταρισμό και να παραμείνουν ενωμένοι εν όψει της "Συνόδου"»(ἐδῶ)

Μένουμε δυστυχῶς ἄφωνοι μὲ αὐτὰ ποὺ γράφει ὁ κατὰ τὰ ἄλλα σεβαστὸς καὶ λόγιος π. Πέτρος ἀναφερόμενος στὸν μακαριστὸ π. Σεραφεὶμ Ρόουζ. Λέει ο π. Πέτρος στὸ ἄρθρο του, χρησιμοποιώντας ὡς ἀπόδειξη τὸν π. Σεραφείμ, ἀνάμεσα σὲ ἄλλα, τὰ ἑξῆς:

«Ακούμε συχνά ότι, πρέπει κανείς να ταχθεί είτε υπέρ της “Συνόδου” είτε είναι εναντίον της ενότητας της Εκκλησίας. Ή ότι είτε είσαι με τους “οικουμενιστές”, είτε είσαι “φανατικός και ζηλωτής, ου κατ’ επίγνωσιν”. Ωστόσο όλες αυτές είναι ψευδο-διχοτομήσεις. 

Όσοι μιλούν κατ’ αυτόν τον τρόπο υποθέτουν ότι υπάρχουν δύο μόνο πιθανές τοποθετήσεις, αμφότερες ακραίες. Το ερώτημα τίθεται έτσι ώστε να αναγκαστούν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί –που είναι φυσικά πολέμιοι του συγκρητιστικού οικουμενισμού– να λάβουν μία από τις δύο ακραίες αυτές θέσεις, ενώ, ουσιαστικά, καμία δεν είναι η βασιλική οδός των Πατέρων. Η απλή και ορθή απάντηση είναι η εξής: ακολουθούμε τους αγίους Πατέρες, είμαστε μέσα στην Εκκλησία και δεν είμαστε μεταρρυθμιστές, ούτε θα ενδώσουμε στον εξτρεμισμό του φονταμενταλιστικού οικουμενισμού ούτε θα πέσουμε στην παγίδα του αδιάκριτου ζηλωτισμού –διότι και τα δύο αυτά άκρα συμβάλλουν στη διάβρωση της ενότητας της Εκκλησίας».

«Ἀδιάκριτοι ζηλωτὲς και ἀκραίοι φανατικοί» λοιπόν, ὅσοι ἀκολουθοῦν τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες; Καὶ χρησιμοποιεῖ ὁ π. Πέτρος τὸν Σεραφεὶμ Ρόουζ ὡς ἀπόδειξη τῶν ἰσχυρισμῶν του; Στὸν καιρὸ ὅμως τοῦ π. Σεραφεὶμ δὲν εἶχαν γίνει τὰ αἴσχη, ποὺ γίνονται τώρα· δὲν ὑπῆρχαν ἀποτειχισμένοι πιστοί, ἀκολουθοῦντες πιστά τὴν περὶ διακοπῆς μνημοσύνου διδασκαλία τῶν Ἁγίων μας, παρὰ μόνο οἱ ἀντίπαλες παρατάξεις τῶν Παλαιοημερολογιτῶν καὶ οἱ διάφορες «Ἐκκλησίες» τους, καὶ γιὰ αὐτὸ εἶχε κάθε λόγο ὁ μακαριστὸς π. Σεραφείμ, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Οἰκονομία καὶ ὄντας κατ’ ἐξοχὴν διακριτικὸς ἄνθρωπος νὰ διατυπώσει μιὰ τέτοια θέση. 

Τὸ νόημα τῶν λόγων του ὅμως δὲν ἀποδίδεται σωστὰ ἀπὸ τὸν π. Πέτρο. Ὁ π. Σεραφεὶμ δὲν συλλειτουργοῦσε μὲ φανεροὺς οἰκουμενιστές, ἰδίως τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς, καὶ καυτηρίαζε αὐτά, ποὺ ἔκαναν, ἀκολουθώντας τοὺς πνευματικούς του πατέρες. 

Ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ὁ Αρχιεπίσκοπος Ἀβέρκιος, τὸν ὁποῖον ὁ π. Σεραφεὶμ ὀνόμαζε ἕναν ἀπὸ τοὺς τελευταίους μεγάλους πατέρες, ἔλεγε:

«Διανύουμε μία τρομερὴ περίοδο. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο ἐπειδὴ οἱ δυνάμεις τοῦ παγκόσμιου κακοῦ κερδίζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερο ἔδαφος στὸν κόσμο, ἀλλὰ ἀκόμα περισσότερο, ἐπειδή –τρομερό να το λέει κανείς!– πολλοὶ ὑψηλόβαθμοι ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ διεξάγουν μία πραγματικὴ προδοσία τῆς ἱερῆς μας Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας. 

Μία ἐντελῶς νέα ἐποχή στὸν Χριστιανισμὸ διακηρύσσεται. Σκέφτονται νὰ δημιουργήσουν νέα ἐκκλησία στὴν ὁποία ὄχι μόνο ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ μετέχουν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἑτερόδοξοι, καὶ ἀκόμη καὶ οἱ Μουσουλμάνοι, οἱ Ἑβραῖοι καὶ οἱ εἰδωλολάτρες. 

Μιλᾶνε ἐπίσης καὶ γιὰ κάποιου εἴδους «διάλογο» μὲ τοὺς ἄθεους! Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀντὶ τῆς ἀληθινῆς Πίστεως καὶ τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, μία ψεύτικη πίστη ἤ, κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ μεγάλου μας πνευματοφόρου λύχνου, Ἐπισκόπου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, μία δαιμονικὴ πίστη καὶ μία ψεύτικη ἐκκλησία, ἑτοιμάζεται νὰ ἀνατείλει. 

Καὶ εἶναι σὲ αὐτὲς τὶς φοβερὲς στιγμές, ποὺ θέλουμε νὰ δοῦμε στὸ πρόσωπό σας τὸν σταθερὸ καὶ ἀκλόνητο πνευματικὸ ἡγέτη μας, ποὺ θὰ μᾶς ἐμπνέει ὅλους στὸν ἱερὸ Ἀγῶνα –τὴν ἱερὴ μάχη– γιὰ τὴν ἀληθινὴ Πίστη καὶ τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία ἐναντίον αὐτῆς τῆς ψεύτικης πίστεως καὶ ψεύτικης ἐκκλησίας. Αὐτὸ εἶναι ὅ,τι θέλουμε! …Καὶ μόνο αὐτό!» (Ἀπὸ τὸν Χαιρετιστήριο Λόγο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Συρακουσῶν καὶ Ἁγίας Τριάδος Ἀβερκίου πρὸς τὸν Ἅγιο Φιλάρετο Πρωθιεράρχη τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἐν Διασπορᾷ – 1/14-12-1967).

Καί:

«Πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του. Ὁ δρόμος μας δὲν εἶναι ὁ δικός τους. 

Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ νὰ τὸ δείξουμε μὲ τὶς πράξεις μας. 

Μία ἐποχὴ πραγματικῆς ὁμολογίας ἔρχεται γιὰ μᾶς, μία ἐποχή, ποὺ ἴσως παραμείνουμε μόνοι καὶ διωκόμενοι. Στὸ βαθμὸ ποὺ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικὲς Ἐκκλησίες ἔχουν πλέον εἰσέλθει στὶς τάξεις τοῦ “Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν” καὶ ἔχουν ὡς ἐκ τούτου προδώσει τὴν Ὀρθοδοξία καὶ προσκυνήσει τὸν Σατανά, ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα τῆς πλήρους ἀπομονώσεώς μας. Δὲν μποροῦμε καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ ἀποστάτες τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ἐάν ἀπαιτηθεῖ, νὰ ἀναχωρήσουμε στὶς “κατακόμβες”. Ἡ θέση μας ὡς μαχητὲς καὶ ὁμολογητὲς τῆς καθαρῆς καὶ ἀμόλυντης ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, μᾶς θέτει κάτω ὰπὸ μεγάλη ὑποχρέωση, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ στὸ παρελθόν. Πρέπει νὰ θυμόμαστε πάντα, ὅτι ἕνας ἀληθινὸς ποιμένας τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ δὲν μπορεῖ ποτὲ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχει ὁποιαδήποτε ἄλλα συμφέροντα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν καθαρὸ ζῆλο γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου του –σὲ αὐτὸ καὶ μόνο πρέπει ὅλες οἱ σκέψεις του, ὅλα τὰ συναισθήματά του καὶ κάθε δραστηριότητα του νὰ κατευθύνεται πάντα» 

(Ἀπὸ κείμενο τοῦ ἰδίου Ἱεράρχου γραμμένο τὸ 1969).

Ὁ π. Σεραφείμ γράφει γιὰ τὸν Ἀβέρκιο, ποὺ μιλάει μὲ ἐκφράσεις ὅπως «πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του»:

«Ἴσως κανένας ὀρθόδοξος διδάσκαλος στὶς ἡμέρες μας δὲν μᾶς παρέχει ἕνα τέτοιο ἠχηρὸ καὶ φλογερὸ παράδειγμα ὀρθόδοξης μετριοπάθειας, ὅπως τελευταῖα ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀβέρκιος τοῦ Τζόρντανβιλ. Τὰ ἀναρίθμητα ἄρθρα καὶ οἱ ὁμιλίες του ἀποπνέουν τὸ ἀναζωογονητικὸ πνεῦμα τοῦ ὀρθόδοξου ζήλου, χωρὶς καμιά ἀπόκλιση οὔτε πρὸς τὰ “δεξιὰ” οὔτε πρὸς τὰ “ἀριστερὰ ” καὶ μὲ ἔμφαση στὴν πνευματικὴ πλευρὰ τῆς ἀληθινῆς ὀρθοδοξίας”» (ο.π. σελ. 54-55).

Πῶς γίνεται λοιπὸν νὰ μιλάει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβέρκιος γιὰ διακοπὴ κοινωνίας μὲ τοὺς οἰκουμενιστές, γιὰ ἀπομόνωση, γιὰ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τῆν αἵρεση, γιὰ κατακόμβες καὶ ἔπειτα νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν π. Σεραφεὶμ ὡς «ἠχηρὸ καὶ φλογερὸ παράδειγμα ὀρθόδοξης μετριοπάθειας»; Ἐδῶ γίνεται φανερό, ὅτι στό κείμενο, τὸ ὁποῖο ἀνέφερε ὁ π. Πέτρος, ὁ π. Σεραφεὶμ μιλάει γιὰ αὐτούς, ποὺ χάνουν τὸ μέτρο στὴν προσωπικὴ τους πάλη γιὰ τὴν σωτηρία, ποὺ δημιουργοῦν σχίσματα γιὰ λόγους προσωπικοὺς ἢ ἀπὸ ἔπαρση καὶ ὄχι γιὰ τὴν στάση τῶν ὁμολογητῶν Χριστιανῶν σὲ θέματα τῆς πίστεως σὲ καιρὸ αἱρέσεως. 

Ὁ μακαριστὸς πατὴρ λέει νὰ μὴν διαιροῦνται οἱ ὀρθόδοξοι, διότι πρέπει ἑνωμένοι νά ἀντιμετωπίσουν τὴν ἐπερχόμενη ἐγκαθίδρυση τῆς αἱρέσεως ποὺ θὰ ἀποφασίσει ἡ λεγομένη Μεγάλη Σύνοδος. Ἡ πατερικὴ «χρυσῆ ὁδὸς» ἐφαρμόζεται σὲ καιρὸ δογματικῆς εἰρήνης καὶ ἐφαρμογῆς καὶ ὄχι σὲ καιρὸ αἱρέσεως καὶ ἀρνήσεως τῶν διδαχῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Πατέρων. Ἀντίθετα, ἡ πατερικὴ «χρυσῆ ὁδὸς» σὲκαιρὸ αἱρέσεως εἶναι ἡ πιστὴ ἐφαρμογὴ τῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνουτῶν αἱρετικῶν, χωρὶς τὴν δημιουργίας ἄλλης Ἐκκλησίας, αὐτὴ δηλαδὴ ποὺ ἀκολουθοῦν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες καὶ ὅσοι πορεύονται τὸν ἴδιο δρόμο.

Διότι ἂν εἶχε δίκιο ὁ π. Πέτρος, θὰ σήμαινε, ὅτι ὁ π. Σεραφεὶμ δὲν ἀκολουθοῦσε τὶς διδαχὲς τῶν γερόντων του καὶ πνευματικῶν του ὁδηγῶν, πρᾶγμα ποὺ δὲν ἀποδεικνύεται πουθενά. Θὰ σήμαινε, ὅτι κακῶς δὲν συμβιβάστηκαν οἱ Ἅγιοι μὲ τοὺς αἱρετικούς καὶ μαρτύρησαν. Αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους ὀνόμασε ὁ Πατριάρχης «θύματα τοῦ ἀρχέκακου ὄφεως». Μὲ αὐτὸν δυστυχῶς τὸν τρόπο ἀντιμετώπισης, ὅπως τοῦ π. Πέτρου, καὶ τῶν ἄλλων «ἀντιοικουμενιστῶν, βρῆκε χρόνο καὶ χῶρο (ὡς ἄλλη “κερκόπορτα”) νὰ ἀναπτυχθεῖ, νὰ θεμελιωθεῖ καὶ νὰ καθιερωθεῖ ἡ Παναίρεση συνοδικὰ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς κάνουν, ὅ,τι θέλουν.

Προκαλεῖ λύπη τὸ γεγονός, ὅτι ἡ συλλογιστικὴ τοῦ π. Πέτρου εἶναι φανερό, ὅτι δικαιολογεῖ καὶ δικαιώνει τὶς διώξεις ποὺ ἐπιφέρουν οἱ Οἰκουμενιστὲς κατὰ τῶν ὁμολογητῶν ἱερέων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, γιατὶ κατὰ τὴν γνώμη του εἶναι "φανατικοὶ ἀκραῖοι, σεκταριστές", διασποῦν τὴν ὁμόνοια τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν ἀκολουθοῦν τὴν "χρυσῆ ὁδό", ἀλλὰ τοὺς –ἐκ συμπεράσματος τῶν σκέψεων τοῦ π. Πέτρου– "ἐπίσης ἀκραίους σεκταριστὲς" ἅγιο Μάξιμο, ἅγιο Θεόδωρο, ἅγιο Στέφανο τὸν Νέο, ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο καὶ πλῆθος Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι διέκοψαν κάθε σχέση μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς τους. Αὐτοὶ μᾶλλον δὲν γνώριζαν τὴν "χρυσῆ ὁδὸ" καὶ ἔμειναν "ἐκτὸς ἐκκλησίας" ἀκολουθώντας τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, ποὺ ἔλεγε· «Εἴ που τὴν εὐσέβειαν παραβλαπτομένην ἴδοις, μὴ προτίμα τὴν ὁμόνοιαν τῆς ἀληθείας, ἀλλ’ ἵστασο γενναίως ἕως θανάτου... τὴν ἀλήθειαν μηδαμοῦ προδιδούς». Αὐτὰ τὰ ἀποτελέσματα ἔχουν ἡ δικαιολόγηση ἀπὸ τοὺς ἀντιοικουμενιστὲς τῆς συνέχισης τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἡ πνευματικὴ μόλυνση ποὺ αὐτὴ ἐπιφέρει.

Κρίμα, πραγματικὰ κρίμα!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Κλασσικὸς φιλόλογος, Ἱστορικός.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Ο μολυσμός του Οικουμενισμού πλήττει όλους

ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ!… 

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΕΡΜΕΝΙΩΤΗΣ

Διάβασα σήμερα στα «Νέα της Πτολεμαΐδας» κάποιους λόγους ενός σύγχρονου Αγίου της Εκκλησίας μας, του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη και οφείλω να συγχαρώ θερμά τον άνθρωπο που βρήκε το απόσπασμα και το έστειλε για δημοσίευση, γιατί είναι πολύ επίκαιρο στις ημέρες μας. Ο τίτλος του άρθρου ήταν: «Οι μπερδεμένοι ψυχικά άνθρωποι γίνονται αιρετικοί» 1. 

Γίναμε τον τελευταίο καιρό μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου λοιδορίας, χυδαιολογίας και λασπολογίας προερχόμενης όχι από ανθρώπους του υποκόσμου, αλλά …από “χριστιανούς” και μάλιστα …κληρικούς! Άνθρωποι που φορούν το τιμημένο ράσο, άνθρωποι που τους είχαμε για αγίους, τον τελευταίο καιρό έβγαλαν από μέσα τους τόση εμπάθεια, τόσο μένος και συκοφαντία εναντίον αδελφών τους, που σου σηκώνεται η τρίχα! 

Όσοι, με τη χάρη του Θεού, αγωνιούμε και διαμαρτυρόμαστε κατά της σύγχρονης αίρεσης, της «παναίρεσης του Οικουμενισμού»2, όπως την αποκαλούσε ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, είμαστε άνθρωποι αμαρτωλοί μεν και μπορεί κάποια στιγμή να υψώσαμε τους τόνους, ωστόσο δεν υβρίσαμε ποτέ κανέναν από τους αντιφρονούντες αδελφούς· δεν αποκαλέσαμε κανέναν «ψυχικά άρρωστο», ούτε «σχιζοφρενή». Αυτά, και μύρια άλλα έχουν εμέσει κάποιοι ιερωμένοι της περιοχής εναντίον μας, αυτές τις ημέρες! Διαβάσαμε στο άρθρο ότι ο Άγιος Πορφύριος έλεγε: «αγάπη, είναι σεβασμός προσώπου, είναι ο Χριστός». Αυτοί όμως έδειξαν ότι όχι μόνο δεν σέβονται καθόλου τον πλησίον τους, αλλά τον χλευάζουν και τον υβρίζουν με τον χειρότερο τρόπο!

Απορώ: Μετά από ένα τέτοιο υβρεολόγιο πώς οι άνθρωποι αυτοί μπόρεσαν να κοιμηθούν ήσυχοι τη νύχτα; Ύστερα από ένα τέτοιο οχετό συκοφαντίας πώς, οι κληρικοί αυτοί, έχουν πρόσωπο να εμφανίζονται στο ιερό Θυσιαστήριο ενώπιον του Θεού και να αγγίζουν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου; Άνθρωποι είμαστε και κάνουμε λάθη. Τέτοιες ημέρες που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, τουλάχιστον, ας αναγνώριζαν το ατόπημά τους και ας ζητούσαν συγνώμη! Οι Πατέρες γράφουν: «το πίπτειν ανθρώπινο, το εμμένειν σατανικόν». Δηλαδή, το να πέφτεις στην αμαρτία είναι κάτι το ανθρώπινο. Το να εμμένεις, όμως, πεισματικά και αμετανόητα σ’ αυτήν είναι κάτι το σατανικό! Αντιθέτως, αυτοί έχουν και το απίστευτο θράσος να κατηγορούν εμάς για … «φανατισμό» και «ακραίο ζηλωτισμό»! Και το ποιο γελοίο απ’ όλα: έχουν το θράσος να μας κατηγορούν ότι … εμείς είμαστε που «προκαλούμε σκανδαλισμό»! Ποιοί; Αυτοί που αντί για αγάπη βγάζουν δηλητήριο από την ψυχή τους! (Εκτός αυτού, όλο αυτό το διάστημα, ό,τι έχουμε γράψει εμείς είναι θεολογικώς τεκμηριωμένο με ισχυρή επιχειρηματολογία ενώ αυτοί γράφουν αερολογίες χωρίς καμμία απολύτως τεκμηρίωση!)

Εδώ πρέπει να δώσουμε πολύ προσοχή: Κατά την άποψή μου αυτή είναι μια ακόμη απόδειξη του πόσο βαθιά διαβρώνει την ψυχή του ανθρώπου η αίρεση. Η αίρεση μάς επηρεάζει όχι μόνο αν την αποδεχτούμε άμεσα, αλλά και αν τη δικαιολογήσουμε! Είναι γνωστή η διήγηση του Γεροντικού για έναν μοναχό που συναντήθηκε στο δρόμο με έναν Ιουδαίο, ο οποίος άρχισε να του κατηγορεί τη Θρησκεία μας. Ο μοναχός σιώπησε· ντράπηκε να του απαντήσει. Μόλις ο καλόγηρος, επέστρεψε στο μοναστήρι, ο προορατικός Γέροντάς του, που «είδε» τι ακριβώς είχε συμβεί, τον μάλωσε πολύ, του έβαλε επιτίμιο και του είπε ότι παρ’ όλο που δεν αποδεχόταν εκείνα που του έλεγε ο Ιουδαίος και μόνο με τη σιωπή του αρνήθηκε το Χριστό! Κάτι ανάλογο πιστεύω ότι συμβαίνει με τους κληρικούς για τους οποίους ομιλώ. Στην αρχή σιωπούσαν απέναντι στον Οικουμενισμό, παρ’ όλο που τον απέρριπταν. Αυτό και μόνο, όμως, ήταν αρκετό για να περισταλεί η Χάρις του Θεού. Έπειτα, άρχισαν να δικαιολογούν όσα αδικαιολόγητα λέει και πράττει ο Πατριάρχης και οι άλλοι Οικουμενιστές. Και τώρα φτάσαμε στο σημείο να εκφράζονται κι αυτοί αιρετικά, να πλέκουν το εγκώμιο του κ. Βαρθολομαίου, να περιλούζουν με ύβρεις αυτούς με τους οποίους ήταν παλιά ομόφρονες και να επιχαίρουν που παραδίδεται για «σταύρωση» ένας αδελφός τους, ο π. Παΐσιος! Είναι φοβερό! Τους έχει εγκαταλείψει τελείως η Χάρις του Θεού! Μάλιστα, έχουν και την ψευδαίσθηση ότι πράττοντας έτσι …κάνουν «υπακοή στον επίσκοπο και στην Εκκλησία»!

Όταν ήμουν μικρός διάβαζα στο Ευαγγέλιο ένα φοβερό λόγο του Χριστού που με τρόμαζε και μου φαινόταν αδιανόητος, ότι στους εσχάτους καιρούς θα «πλανηθούν και οι εκλεκτοί»! (Ματθ. 24,24) Να που σήμερα τα βλέπουμε μπροστά μας! Το είπε ξεκάθαρα και ο Άγιος Πορφύριος, στο προαναφερθέν άρθρο, ότι «αυτά θα τα ανάγεις σε “πνευματικότητα” και θα θεωρείς ότι εργάζεσαι για τον Χριστό, ενώ θα εργάζεσαι για τον διάβολο και έτσι θα γίνεσαι χειρότερος από τον αιρετικό»!

Όλα αυτά, αδελφοί μου, δεν εξηγούνται με τη λογική. Δεν είναι φυσιολογικές συμπεριφορές. Είναι πράγματα που δεν εξηγούνται φυσικώς αλλά …μετα-φυσικώς. Δεν ξέρω αν κάποιοι από σάς είχατε ποτέ την ευκαιρία να συνομιλήσετε με «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Είναι μια σοκαριστική εμπειρία! Να βλέπεις ανθρώπους εξυπνότατους και ευφυέστατους να εμφανίζουν, στο δογματικό ζήτημα, μια απίστευτη και εξοργιστική ανοησία! Να αδυνατούν να ξεχωρίσουν το άσπρο από το μαύρο! Τους τυφλώνει ο Διάβολος!

Με είχαν επιπλήξει κάποιοι, όταν το καλοκαίρι σε κείμενό μας είχαμε γράψει ότι «τη μητρόπολή μας έχει επισκιάσει πνεύμα πλάνης»3 (Ιω. Α΄ 4:6). Να που, δυστυχώς, δικαιωνόμαστε. Φοβάμαι, όμως, ότι τα χειρότερα δεν τα είδαμε ακόμη. Αν ρίξουμε μια ματιά στην εκκλησιαστική Ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι σε όλες τις εποχές που κυριαρχούσε αίρεση μέσα στην Εκκλησία (όπως σήμερα ο Οικουμενισμός) εμφανιζόταν πάντα το ίδιο μοτίβο: Στην αρχή, οι αιρετικοί και όσοι συμπορεύονταν μαζί τους (που, σημειωτέον, πάντα είχαν με το μέρος τους τη διοίκηση της Εκκλησίας και τους περισσότερους επισκόπους!), κατέφευγαν σε λοιδορίες και συκοφαντίες εναντίον των ταπεινών και καταφρονεμένων χριστιανών που διαμαρτύρονταν. Στη συνέχεια, τυφλωμένοι από τον Σατανά, προχωρούσαν σε διώξεις. Αρχικά σε «καθαιρέσεις» κληρικών και «αφορισμούς» λαϊκών και αργότερα σε βιαιοπραγίες που έφταναν μέχρι του σημείου να βασανίσουν μέχρι θανάτου τους χριστιανούς που διαμαρτύρονταν! Λόγου χάρη, επί Αρειανισμού, Εικονομαχίας, Μονοφυσιτισμού και επί λατινοφρόνων αιρετικών Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως (όπως του σημερινού) είχαμε χιλιάδες χριστιανούς Μάρτυρες και Ομολογητές! 

Αν θέλει ο Θεός (και μας το επιτρέψουν οι διαχειριστές των τοπικών ιστοσελίδων), σε επόμενα άρθρα μας, θα σας φέρουμε αληθινά παραδείγματα από διάφορες ταραγμένες φάσεις της ιστορίας της Εκκλησίας μας, κάνοντας παραλληλισμούς με το σήμερα· διότι και σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται: Χθες διαβάσαμε ότι ο ασεβής Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος απαίτησε την καθαίρεση όχι μόνο του επικεφαλής του αντιοικουμενιστικού αγώνα στην Ελλάδα, του ομ. Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. π. Θεοδώρου Ζήση, αλλά και των συνοδοιπόρων του, δηλ. του π. Γεωργίου Μεταλληνού, ηγουμένων μοναστηριών, αγιορειτών, κ.ά.4 Στη δε μητρόπολή μας η εγκύκλιος που ακούσαμε την περασμένη Κυριακή, ο γράφων την εξέλαβε ως ψυχολογική προετοιμασία του πιστού λαού για την επικείμενη δίωξη του ευλαβούς ιερομονάχου του Φιλώτα που ύψωσε το ανάστημά του στο Θηρίο του Οικουμενισμού. Είναι φοβερό! Στη μητρόπολη του π. Αυγουστίνου διώκονται οι ορθόδοξοι, διώκονται οι αγωνιστές και απολαμβάνουν εύνοιας όσοι κηρύττουν αίρεση! Σημεία των καιρών!

Κοντεύει να περάσει μήνας και από τη μητρόπολή μας δεν δόθηκε καμμία απολύτως απάντηση στα ερωτήματα που της θέσαμε στο τελευταίο άρθρο μας5. Για να μην «ξεχαστούν» και παραδοθούν στη λήθη τα ερωτήματα εκείνα, θα τα επαναλάβω και περιμένουμε, εναγωνίως, μια απάντηση:

● Θα ζητήσει, επιτέλους, η μητρόπολη, από τον Οικουμενιστή θεολόγο του Αμυνταίου, τον κ. Τρυφωνόπουλο, να ανακαλέσει όσα κακόδοξα διατύπωσε δημοσίως; 

● Θα καλέσει σε απολογία τον π. Χρυσόστομο Τσίρη και τον π. Αθανάσιο Καμπούρη;

● Θα υποχρεώσει τον τελευταίο να ζητήσει συγνώμη από τους τηλεθεατές του FLASHTVγια τις δύο τελευταίες αντιχριστιανικές εκπομπές που παρουσίασε και που κάνουν απροκάλυπτη οικουμενιστική προπαγάνδα;

● Θα ζητήσει εξηγήσεις από τον π. Χρήστο Καραφουλίδη;

● Θα ζητήσει από τους κληρικούς της που, κατά καιρούς, έχουν εκφράσει κακοδοξίες και πλάνες, να τις αποπτύσσουν;

● Τέλος, θα απαιτήσει από τον αρχιερατικό επίτροπο του Αμυνταίου, π. Σεβαστανό Τοπάλη, να ζητήσει δημόσια συγνώμη για το επαίσχυντο λιβελλογράφημα που δημοσίευσε και το οποίο κατασκανδάλισε και πλήγωσε όλη την τοπική μας Εκκλησία;

Άραγε, η διοίκηση της μητροπόλεώς μας, θα πράξει κάτι από τα παραπάνω ή το μόνο πρόβλημα στη μητρόπολη είναι ο π. Παίσιος και οι ταλαίπωροι χριστιανοί που διαμαρτύρονται για …τα αυτονόητα; Οψόμεθα!

8/12/2016

Βασίλειος Π. Κερμενιώτης

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Επειδή κάποιοι μπορεί να αναμασήσουν τη γνωστή γελοία «καραμέλα» ότι, δήθεν, εμείς είμαστε οι «ακραίοι» και οι «φανατικοί» που στερούμαστε «αγάπης» γιατί έχουμε χρησιμοποιήσει σκληρούς χαρακτηρισμούς για Οικουμενιστές αρχιερείς, θα επαναλάβουμε, ολόκληρη, την σχετική απάντηση που δώσαμε παλαιότερα σε αυτήν την κατηγορία: «Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε ότι “αν μου σκοτώσεις την μάνα μου και τον πατέρα μου και μετά μού βγάλεις και το μάτι, ως χριστιανός έχω καθήκον να σε συγχωρήσω. Αν όμως υβρίσεις το Χριστό μου δεν έχω μάτια να σε δω!” 6. Οι αιρετικοί [ως τέτοιοι, εδώ εννοούνται οι αιρεσιάρχες και οι διδάσκαλοι των αιρέσεων] επειδή παραχαράσσουν τα θεία δόγματα, υβρίζουν τον Χριστό. Θα σας αναφέρω μερικούς χαρακτηρισμούς Αγίων προς αιρετικούς: Τους αποκαλούν “χριστομάχους”,7 “όργανα του πονηρού”,8 “τυφλούς”,9 “προδρόμους του Αντιχρίστου”,10 “εχθρούς του Χριστού”,11 κ.ά.

Αλλά και μέσα στην Αγία Γραφή συναντούμε, πάλι, πολύ σκληρούς χαρακτηρισμούς προς τους αιρετικούς: Ο Απόστολος Πέτρος τούς αποκαλεί “κατάρας τέκνα” (Πέτρ. Β΄ 2:14). Ο Απόστολος Παύλος καλεί τους χριστιανούς να “αναθεματίσουν” όποιον τολμήσει να αλλοιώσει το ευαγγελικό κήρυγμα (Γαλ. 1:8-9), ο Απόστολος Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, λέει στους πιστούς να μην λένε ούτε καλημέρα στους αιρετικούς (Ιω.Β΄1:10) και τους αποκαλεί “αντίχριστους” (Ιω. Α΄2:22)! Τέλος, ο ίδιος ο Χριστός τούς αποκαλεί “λύκους άρπαγες” (Ματθ. ζ´:15). Τι θα κάνουμε, λοιπόν, εμείς; Θα εμφανιστούμε με μεγαλύτερη “αγάπη” και “ευγένεια” από τους αγίους, τους Αποστόλους και από τον ίδιο το Θεό;

Αλλά γιατί η Εκκλησία μας χρησιμοποιεί τόσο σκληρή γλώσσα; Διότι, διαχρονικά, θεωρεί ότι η αίρεση είναι δημιούργημα του Διαβόλου και οδηγεί στην Κόλαση12».

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1. «Οι μπερδεμένοι ψυχικά άνθρωποι γίνονται αιρετικοί» http://www.eordaia.org/index.php/14-2016-dekemvrios/1194-oi-berdemenoi-psyxika-anthropoi-ginontai-airetikoi-2

2. Από το βιβλίο του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς «Η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο Οικουμενισμός» και στις σελ. 224-225, διαβάζουμε: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα για τους ψευτοχριστιανισμούς και τις ψευτοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του βρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, με επί κεφαλής τον Παπισμό. Όλοι δε αυτοί οι ψευτοχριστιανισμοί, όλες οι ψευτοεκκλησίες, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αιρέση παραπλεύρως στην άλλη αίρεση. Το κοινό ευαγγελικό όνομά τους είναι “παναίρεση”. Γιατί; Διότι στο διάστημα της ιστορίας οι διάφορες αιρέσεις αρνούνταν ή παραμόρφωναν κάποια ιδιώματα, μόνο, του Θεανθρώπου και Κυρίου Ιησού. Αυτές όμως οι ευρωπαϊκές αιρέσεις απομακρύνουν ολόκληρο τον Θεάνθρωπο και στην θέση του τοποθετούν τον Ευρωπαίο άνθρωπο. Εδώ δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Παπισμού, του Προτεσταντισμού, του Οικουμενισμού και άλλων αιρέσεων, που το όνομά τους είναι: “λεγεών”». [Ο Άγιος χρησιμοποιεί το όνομα «λεγεών», επειδή έτσι ονομάζονταν τα δαιμόνια που βγήκαν από τον δαιμονισμένο των Γαδαρηνών και μπήκαν στα γουρούνια! (Μάρκ. 5:9)]

3. Ήταν το άρθρο μας: «Ποιοί “διασπούν” την ενότητα της μητροπόλεώς μας;» https://drive.google.com/open?id=0B1rFS_QTfNudWjVXYjUyR25zZzg

4. «Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ζητᾶ τὴν καθαίρεση τοῦ πατρὸς Θεοδώρου Ζήση καὶ τῶν ὑπ΄ αὐτόν…» http://aktines.blogspot.gr/2016/12/blog-post_74.html

5. «Ανοιχτή επιστολή Βασίλη Κερμενιώτη… προς τον μητροπολίτη Θεόκλητο…»http://www.eordaia.org/index.php/13-2016-noenvrios/748-anoixti-epistoli-vasili-kermenioti-pro-tou-mitropoliti-theoklito-pou-sxoliazei-to-prosfato-arthro-tou-k-tryfonopoulou-sto-eordaia-org-kathos-kai-ta-osa-eipothikan-stin-synentefksi-pou-edose-stin-ekpompi-logia-agapis

6. Κοσμά Αιτωλού Διδαχές

7.Όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης (Από το Βίος και πολιτεία του Οσίου Πατρός ημών Δανιήλ του Στυλίτου, κεφ. 95, σελ. 89 )

8. Όσιος Ευθύμιος (Από το Κυρίλλου Σκυθοπολίτου, Βίος του εν αγίοις πατρός ημών Ευθυμίου, κεφ. λ΄)

9. Άγιος Ευλόγιος Αλεξανδρείας, P.G. 103, 944C

10. Όσιος Αντίοχος, P.G 89, 1844B-D

11. Οσίου Συμεών του Μεταφραστού P.G. 114,528C

12. Η Σύνοδος του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως, το 1895, απευθυνόμενη στον Πάπα, τού έγραφε: «Ο Διάβολος ενσπείρει ζιζάνια, δηλ.αιρέσεις που λυμαίνονται τη Σωτηρία των ανθρώπων» (Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, Ι.Μ. Α. Αναστασίας της Ρωμαίας, 2008)

https://fdimathan.wordpress.com

Η μεγάλη κρίση

Ουράνια Νοσταλγία

"Ἡ νηστεία κι ἡ προσευχή εἶναι οἱ δύο στύλοι τῆς πίστης. Εἶναι οἱ δύο φωτιές πού καῖνε τά πονηρά πνεύματα."

Μετά απ’ αυτό το μέγιστο θαύμα του Χριστού, «εξεπλήσσοντο πάντες επί τη μεγαλειότητι του Θεού» (Λουκ. θ'43). Η μεγαλειότητα του Θεού και η παντοδυναμία Του μακάρι να ’μεναν διαρκείς κι ανεξάλειπτες στις ψυχές των ανθρώπων. Να μη διαλύονταν όπως οι φούσκες στο νερό. Ο Θεός όμως δέ σπέρνει μάταια. Αν ο σπόρος πού θα πέσει στο δρόμο, στην πέτρα ή ανάμεσα στ’ αγκάθια χαθεί, εκείνος πού θα πέσει στην καλή γη δέ χάνεται, αλλά θα φέρει καρπό εκατονταπλασίονα...

Όταν ο Χριστός έμεινε μόνος με τούς μαθητές Του, εκείνοι τον ρώτησαν: «διότι ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό;» Κι ο Ιησούς τους απάντησε: «διά την απιστίαν υμών. Αμήν γάρ λέγω υμίν, εάν εχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν» (Ματθ. ιζ'20). Η απιστία σας φταίει, τους είπε ο Κύριος. Εάν είχατε πίστη, έστω ίσαμε τον μικρό κόκκο του σιναπιού, θα μπορούσατε να πείτε στο βουνό αυτό, πήγαινε από έδώ εκεί κι αυτό θα πήγαινε. Τίποτα δέ θα σας ήταν αδύνατο.

Η αιτία της αδυναμίας τους επομένως ήταν η απιστία. Όσο μεγαλύτερη είναι η πίστη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η δύναμη. Λιγότερη η πίστη, λιγότερη κι η δύναμη. Νωρίτερα ο Κύριος είχε δώσει στους αποστόλους «εξουσίαν πνευμάτων ακαθάρτων ώστε έκβάλλειν αυτά και θεραπεύειν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» (Ματθ. ι'Ι). Κι εκείνοι είχαν κάνει καλή χρήση της δύναμης αυτής για κάποιο διάστημα. Στο μέτρο όμως πού η πίστη τους αδυνάτισε, είτε από το φόβο των ανθρώπων είτε από υπερηφάνεια, εξασθένησε κι η δύναμη πού τούς είχε δοθεί.

Στον Αδάμ είχε δοθεί εξουσία πάνω σ’ όλα τα πλάσματα. Με την παρακοή του όμως, με την απληστία και την υπερηφάνεια του, έκανε κακή χρήση κι έχασε την εξουσία του. 

Οι απόστολοι τώρα, από κάποιο σφάλμα τους, έχασαν τη δύναμη και την εξουσία πού τούς είχε δοθεί. Η απώλεια της δύναμης αυτής μπορεί ν’ ανακτηθεί μόνο με πίστη, πίστη, περισσότερη πίστη. Γι’ αυτό ο Κύριος στην περίπτωση αυτή δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη δύναμη της πίστης. Ή πίστη μπορεί να μετακινήσει όρη. Τίποτα δεν αδυνατεί μπροστά στην πίστη.

Ο κόκκος του σιναπιού είναι πολύ μικρός, η μυρωδιά του όμως μπορεί να καλύψει ολόκληρο πιάτο φαγητό. Γράφει ο Κύριλλος Ιεροσολύμων σε μια από τις κατηχήσεις του: «'Όπως ο κόκκος του σιναπιού, πού είναι μικρός στο μέγεθος αλλά δυνατός στην επίδρασή του, όταν τον σπέρνεις σ’ ένα μικρό χώρο βγάζει πολλά βλαστάρια κι όταν μεγαλώνει μπορεί να στεγάσει ακόμα και πουλιά, έτσι κι όταν υπάρχει πίστη στην ψυχή, σύντομα κάνει πράγματα μεγάλα. Γι’ αυτό πίστεψε στον Κύριο, για να λάβεις απ’ Αυτόν πίστη μεγάλη πού ξεπερνάει την ανθρώπινη δύναμη». Αν έχεις πίστη, έστω όσο ο κόκκος του σιναπιού, τα βουνά θα υποχωρήσουν μπροστά σου και θα μετακινηθούν από το ένα μέρος σέ άλλο.

Γιατί ο ίδιος ο Κύριος δεν μετακίνησε βουνά; Γιατί δεν του ήταν απαραίτητο. Έκανε μόνο τα θαύματα εκείνα πού ήταν αναγκαία για την ωφέλεια των ανθρώπων και για τη σωτηρία τους. Είναι όμως μεγαλύτερο θαύμα η μετακίνηση των βουνών από τη μετατροπή του νερού σέ κρασί, από τον πολλαπλασιασμό των άρτων, από τη θεραπεία δαιμονισμένων κι όλων των λογιών ασθενειών, από το περπάτημα πάνω στο νερό ή το γαλήνεμα της ανταριασμένης θάλασσας μ’ ένα Του λόγο ή μια Του σκέψη;

Δεν μπορεί σέ καμιά περίπτωση ν’ αποκλειστεί η περίπτωση πιστών του Χριστού, όταν ανταποκρίνονται σέ ειδικές ανάγκες κι έχουν δυνατή πίστη, να κάνουν και το θαύμα μετακίνησης κάποιου βουνού. Αλλ’ υπάρχουν μεγαλύτερα βουνά, πιο δύσβατα υψίπεδα και πιο δυσβάστακτα βάρη και πιο εξαντλητική κούραση για την ψυχή του ανθρώπου από τις γήινες μέριμνες, τις αλυσίδες και τα εγκόσμια δεσμά; 

Όποιος μπορεί ν’ αφαιρέσει το βάρος αυτό από την ψυχή του ανθρώπου και να το ρίξει στη θάλασσα, αυτός έχει μετακινήσει ουσιαστικά το μεγαλύτερο και βαρύτερο βουνό του κόσμου.

«Τούτο δέ το γένος ουκ εκπορεύεται, ει μ η εν προσευχή και νηστεία» (Ματθ. ιζ'21). 

Το είδος αυτό των δαιμόνων δέ διώχνεται με άλλον τρόπο, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία.

Η νηστεία κι η προσευχή είναι οι δύο στύλοι της πίστης. Είναι οι δύο φωτιές πού καίνε τα πονηρά πνεύματα. Με τη νηστεία ηρεμούν και αδρανούν όλα τα σωματικά πάθη και κυρίως η φιληδονία. Με την προσευχή ηρεμούν και αδρανούν όλα τα πάθη της ψυχής, της καρδιάς και του νου, όπως εκδίκηση, φθόνος, μίσος, κακία, υπερηφάνεια, φιλοδοξία, επιθυμία και τέλεση πονηρών πράξεων κ.ά. 

Με τη νηστεία καθαρίζονται τα δοχεία του σώματος και της ψυχής από το δυσώδες περιεχόμενό τους, από τα εγκόσμια πάθη και την κακία. 

Με την προσευχή προσελκύουμε στο άδειο και καθαρμένο δοχείο της καρδιάς τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Κι η πληρότητα της πίστης κατορθώνεται με την ενοίκηση του Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

https://agiameteora.net/

ΕΑΝ ΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΣΩΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ, ΤΟΤΕ-ΛΕΓΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ- ΓΙΝΕΣΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ!

ΝΑΙ, «ΟΙ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΙ ΨΥΧΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ…», ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ! ΕΑΝ ΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΣΩΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ, ΤΟΤΕ-ΛΕΓΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ- ΓΙΝΕΣΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ!

«ΟΙ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΙ ΨΥΧΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ…», 

ομοίως και ''οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες''!

Αδελφοί,

Είναι σκληρός ο λόγος που αφενός χαρακτηρίζει ως «Αιρετικούς», όσους αγωνίζονται κατά του αιρετικού πατριάρχη μας και εναντίον του Οικουμενισμού, και αφετέρου ως «Μπερδεμένους», και «Ψυχικά» άρρωστους, όλους εμάς που π.χ. υποστηρίζουμε ότι η «Αγία Γραφή» είναι Μία, την στιγμή που ο κ. Βαρθολομαίος λέγει (και κανείς επίσκοπος δεν του αντιλέγει!) πως και το Κοράνιο είναι «Άγιο» και ισόκυρο με την «Αγία Γραφή» (αφού και το Ισλάμ είναι «οδός σωτηρίας»!), αλλά και ότι η ερμηνείες της ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ, από τους ετεροδόξους (Παπικούς, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες, κ.λπ) είναι ναι μεν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ, αλλά ταυτόχρονα και ΟΡΘΟΔΟΞΟΤΑΤΕΣ, άσχετα αν και μεταξύ τους ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ! 

Οι δια-φωνίες βαπτίστηκαν έτσι ως «Διαφορετικές Φωνές»… 

Απίστευτο! Δηλ., οι αιρετικοί -οι ετερόδοξοι Χριστιανοί- που υποστηρίζουν διαφορετικά από τους Αγίους μας… είναι σωστοί και αυτοί! Είναι μεν με διαφορετικό «πιστεύω», με ετέρα «δόξα», αλλά είναι και «Εκκλησία» ή σωστότερα «Ετερόδοξη Εκκλησία»! δηλαδή μία εκκλησία αιρετικών- ιστορικών διεστραμένων νόων… Απίστευτη πίστη και θεολογία! 

ΣΑΛ ΛΑ ΜΑ ΛΕ ΚΟΥΜ! ΣΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ… και δεν υπάρχει στο λόγο μας ίχνος ειρωνείας!

Από τους ΓΝΩΣΤΟΥΣ όμως οικουμενικολάτρες της οικουμενικής ενότητας-μιας και οι άγιοί μας απέτυχαν στο να ενώσουν τον κόσμο, μάλλον δε τον διαίρεσαν με τα ΣΧΙΣΜΑΤΑ που αυτοί και μόνο προκάλεσαν- προχωρούμε εις τους ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΣ!

Ένα ακόμη ύποπτο στοιχείο της υπόθεσης μας είναι ότι αυτοί που εκφράζουν την σκέψη τους –και που την εδράζουν δήθεν σε λόγια Αγίων Ανδρών- κρύβονται μέσα στο σκοτάδι της ανωνυμίας! Λες και ο άνθρωπος αυτός δεν πήρε όνομα Χριστιανικό, όνομα τιμής και υπόσχεσης, το όνομα κάποιου Αγίου! Τολμούμε να πούμε πως όταν γράφεις ως ανώνυμος γίνεσαι κάτι χειρότερο! «[…] γίνεσαι χειρότερος από τον αιρετικό», αφού «αρνείσαι» κατά μία έννοια το βαπτιστικό όνομα που είναι δηλωτικό της ταυτότητάς μας! 

Έτσι, γίνεσαι ΝΟΥΜΕΡΟ, από μόνος σου…. Όταν κάνεις μια δωρεά, μία κατάθεση χρημάτων σε ένα λογαριασμό, δεν φτάνει μόνο ο αριθμός! Πρέπει στην επιφάνεια του Η/Υ να βγει και το όνομα του παραλήπτη! Να ξέρεις που πάει η Δωρεά, ή αλλιώς η Χάρη Του, το «Χάρισμα»… Τί χάρη είναι αυτή που ξεκινά από ένα πρόσωπο και φτάνει ως δωρεά, σε έναν παραλήπτη που δεν έχει ΟΝΟΜΑ... αυτά είναι παράνομα πράγματα!

Αδελφοί,

Ο άγιος Πορφύριος τονίζει ότι «Εάν δεν έχεις σωστή σχέση με τον Χριστό, τότε γίνεσαι σκληρός, δηκτικός, μεσσίας, ζηλωτής, τεμπέλης και χίλια-δυο άλλα πράγματα και το πιο τραγικό είναι ότι όλα αυτά τα ανάγεις σε πνευματικότητα και θεωρείς ότι εργάζεσαι για τον Χριστό, ενώ εργάζεσαι για τον διάβολο και έτσι γίνεσαι χειρότερος από τον αιρετικό».

Δεν θέλουμε να πούμε ότι ο άγνωστος αδελφός μας «εργάζεσαι για τον διάβολο»! μας το απαγορεύει ο λόγος του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου που λέει πως «ο καθένας ας βοηθήσει με τον τρόπο του»…, αλλά, 

Εάν τώρα θέλουμε να εργαστούμε για τον Χριστό, ας ακούμε μόνο τους Αγίους μας, που σίγουρα ήξεραν τι έλεγαν, γιατί κυρίως καταλάβαιναν αυτά που άκουγαν…

Από την ζωή ενός Μεγάλου, του Αββά Αντωνίου μαθαίνουμε ότι η προσευχή είναι το πιο καθαρό μέσω Θεογνωσίας! Ο άγιος Αντώνιος, ο Μέγας κάνει προσευχή για ΝΑ ΤΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗ ΡΗΤΟ ΤΟΥ ΛΕΥΪΤΙΚΟΥ: «Παραβάλθηκαν αδελφοί με τον αββάν Αντώνιον, και του είπαν ρητό από το Λευϊτικόν. Βγήκε τότε ο γέρων στην έρημο, και τον ακολούθησε κρυφά ο αββάς Αμμωνάς, που γνώριζε τη συνήθειά του. Αφού μάκρυνε πολύ ο γέρων, στάθηκε σε προσευχή και έκραξε με μεγάλη φωνή: -Θεέ μου, απόστειλε τον Μωυσή να με διδάξη το ρητό αυτό. Και τότε του ήλθε φωνή, που μιλούσε μαζί του.

Είπε τότε ο αββάς Αμμωνάς, ότι: «Την φωνή την άκουσα να συνομιλή μαζί του, αλλά δεν έμαθα τη δύναμι του λόγου (δεν διέκρινα τι νόημα είχε)» [1] 

Αγαπητοί, την φωνή του Αγίου Πορφυρίου άκουγε και πολλά από τα λεχθέντα του κατέγραφε στο σημειωματάριό του ο συγγραφεύς του βιβλίου με τίτλο «Από το σημειωματάριο ενός υποτακτικού» [ΕΚΔΟΤΗΣ: Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ (ΙΕΡΟΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ)]

Το βιβλίο "Από το σημειωματάριο ενός υποτακτικού" είναι κατάθεση ψυχής ενός ανθρώπου, που ευλογήθηκε από τον αγαθοδότη Θεό να ζήσει κοντά στον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά σε αυτόν, να τον διακονήσει και να αντλήσει από τα νάματα της σοφίας του σεπτού Γέροντα δύναμη ζωής.

Η υπακοή στους Αγίους Πατέρες μας και η εφαρμογή των Ιερών Κανόνων, είναι η οδός της αληθινής ταπεινοφροσύνης και αυταπάρνησης (της επισοπικής χάρης)! Ήλθε ο καιρός τον δρόμο αυτό να τον βαδίσουν πρώτα οι επίσκοποί μας! Τον δρόμο αυτό -που βάδισαν ολίγοι εκλεκτοί γέροντες των ημερών μας και νυν Άγιοι της Εκκλησίας μας- μας θυμίζουν όλοι οι λόγοι των αγίων. «Όλα μαζί μας δείχνουν-όλες δηλ. οι αναφορές μας σε σημειώσεις αγίων φωνών-την εικόνα ενός απλού ανθρώπου (του αγίου Πορφυρίου) που μπορεί με μεγάλη ταπείνωση και αγάπη και πλήρη ανιδιοτέλεια να ζει εν Κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα και τα δώρα Του» [2] 

"Αυτός που αγαπά λίγο, προσφέρει λίγο. Αυτός που αγαπά εις τον έπακρον βαθμόν, δεν βρίσκει τίποτε άλλο να προσφέρει παρά μόνον τον εαυτό του", λέγει ο Γέροντας. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)[3]

"Αυτός που αγαπά λίγο, προσφέρει…'', τουλάχιστον στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ, ''ΤΙΜΗ ΟΝΟΜΑΤΟΣ'', ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΟΥΜΕΡΑ , σαν αυτά που θέλουν να μας κάνουν οι επώνυμοι δειλοί Δεσποτάδες του κακού καιρού, οι όντως κανονικοί και ακανόνιστοι, "οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες"!

ΜΕ ΤΙΜΗ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Β. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1](ΒΙΒΛΙΟΝ: Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Β. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2008Σελ. 170,171).

[2]http://www.porphyrios.net/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%B1/%CE%B5%CE%BA%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85

[3]http://www.politeianet.gr/books/9789606890833--i-metamorfosis-tou-sotiros-ieron-gunaikeion-isuchastirion-apo-to-simeiomatario-enos-upotaktikou-protos-tomos-262489

http://emmadimitris.blogspot.gr

Τιμωρεί ο Θεός;

Ἕνα ἐρώτημα προβάλλεται συχνά καί ἀπό πολλούς:

«Τιμωρεῖ ὁ Θεός»;

Εἶναι δυνατό, ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, νά τιμωρεῖ τά πλάσματά Του, εἴτε σέ τοῦτο τόν κόσμο, εἴτε στήν κόλαση μέ τήν αἰώνια τιμωρία; Καί ἄλλοι μέν ρωτᾶνε μέ καλή προαίρεση, ἄλλοι, ἐπιστρατεύοντας τή λογική καί ἀναζητᾶνε λύση, καί ἄλλοι κολλημένοι σά στρείδι στήν πλάνη, παραμένοντες πεισματικά σέ λάθος δρόμο. Στήν ἐρώτηση τούτη, ἡ ὀρθόδοξη ἀπάντηση εἶναι, χωρίς περιστροφές:

Ἀσφαλῶς καί τιμωρεῖ ὁ Θεός. Ἀλλ’ ἡ τιμωρία τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τή νομική ἔννοια τῆς ποινῆς. Ὁ Θεός ἔχει ἄπειρη ἀγάπη, ἀλλ’ εἶναι καί σέ ἀπόλυτο βαθμό δίκαιος. Ταυτόχρονα εἶναι καί ἄπειρη ἡ σοφία καί ἡ παντοδυναμία Του. Ἑπομένως, ὅταν μιλᾶμε γιά τιμωρία, ἐννοοῦμε στή θεολογική γλῶσσα, τά παιδαγωγικά ἐκεῖνα μέτρα πού λαμβάνει ἡ ἀπόλυτη καί παντέλεια δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, γιά ὁποιαδήποτε παράβαση, πού ἐλεύθερα ἔπραξε ὁ ἄνθρωπος.

Ὁ Θεός, καθώς διδάσκει ὁ Μ. Βασίλειος, δέν εἶναι αἴτιος τοῦ κακοῦ, ἀλλά τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου. 

Ἡ ἐλευθερία του. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μάλιστα, φτάνει στό σημεῖο νά ὁμολογεῖ, ὅτι, «ὀλίγα ὧν ἡμάρτομεν μεμαστιγώμεθα». Δηλαδή, λίγη εἶναι ἀκόμα ἡ τιμωρία μας, μπροστά στίς τόσες παραβάσεις καί ἁμαρτίες μας. Ὅ,τι ἐπιτρέψει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀποβλέπει στή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. «Ἡ τιμωρία εἶναι διδάσκαλος θεογνωσίας», λέγει ὁ Κύρου Θεοδώρητος.

Ἰδιαίτερα στό θέμα τῶν τιμωριῶν τοῦ Θεοῦ, πολύ σημαντικές εἶναι οἱ ἀπόψεις τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι, ὁ Θεός «τήν τιμωρίαν ἕνεκεν νουθεσίας ἡμῖν ἐπάγει». Καί προσθέτει: «Αἱ τιμωρίαι αἱ παρά τοῦ Θεοῦ, φιλανθρωπίαι μᾶλλόν εἰσιν ἤ τιμωρίαι». Ἄν, δηλαδή, τίς καλοεξετάσουμε, θά διαπιστώσουμε τή φιλανθρωπία μᾶλλον τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα, «ἕκαστον τιμωρίας εἶδος, ἀγαθότητος γέμει πολλῆς». Παντοῦ ὁ μέγας τοῦ ἄμβωνα κήρυκας, βλέπει καί ἀνιχνεύει τήν ἀγάπη καί τή σοφία τοῦ Θεοῦ. Ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ Απ. Παύλου: «Τίς ἔγνω νοῦν Κυρίου»; 

Ποιός γνωρίζει τά σχέδια τοῦ Θεοῦ; Εἶναι ἀνεξιχνίαστες οἱ βουλές Του.

Γιαυτό καί πάλι ὁ ἱερός Χρυσόστομος, θά προβάλει ἰσχυρά τά ἐπιχειρήματά του: «Ἀπειλεῖ τήν τιμωρίαν ἵνα φύγωμεν τήν πεῖραν τῆς τιμωρίας, φοβεῖ τῷ λόγῳ, ἵνα μή κολάση τῷ ἔργῳ». Ἀκόμα κι ὅταν ἀπειλεῖ ὁ Θεός, τό κάμνει γιά νά μᾶς προφυλάξει ἀπό τό κακό καί τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας. Καί πρέπει νά ξέρουμε, λέει, ὅτι «ὁ Θεός οὔτε πάντας ὁμοῦ κολάζει, οὔτε πάντας κατ’ ἀξίαν».

Τά κριτήρια τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι γιά ὅλους τά ἴδια. Κάποτε, μάλιστα, «εἶδος εὐεργεσίας τό κολάζειν». Καταπληκτική καί ἡ ἑπόμενη παρατήρησή του: «Ὥσπερ γάρ διά τά νοσήματα τά φάρμακα, οὕτω διά τά ἁμαρτήματα αἱ κολάσεις». Καί μή ξεχνᾶς, λέγει, ὅτι, «δίδωσί σοι προθεσμίαν ὁ Θεός, ὥστε ἀπονίψασθαι, ὅταν δέ ἐπιμένης, ἐπάγει λοιπόν τήν τιμωρίαν». 

Μέ τήν τιμωρία, δηλαδή, σοῦ δίνει ὁ Θεός εὐκαιρία γιά νά προσέξεις ἀπ’ τήν ἁμαρτία. 

Ὅταν ὅμως ἐσύ ἐπιμένεις νά πράττεις τό κακό, τότε ἐπιφέρει τήν τιμωρία. Καί αὐτά, σέ σχέση μέ τίς τιμωρίες τοῦ Θεοῦ γιά τίς παραβάσεις τῶν ἀνθρώπων, τίς ὁποῖες ἐπιτρέπει καί παραχωρεῖ ὁ Θεός, σέ ὅσους καί ὅποιους κρίνει ἡ δικαιοσύνη καί ἡ πανσοφία Του.

Ἀλλὰ ἡ ἄποψη μερικῶν, ὅτι, ὁ Θεός δέ μπορεῖ νά τιμωρήσει τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο –καί μάλιστα, αἰώνια– εἶναι ἐσφαλμένη. Προσεγγίζει τή μεγάλη πλάνη τοῦ Ὠριγένη γιά τήν «ἀποκατάσταση τῶν πάντων» ὅτι, δηλαδή, μετά ἀπό μιά μακρά περίοδο κάθαρσης τῶν ἁμαρτωλῶν στήν κόλαση, στό τέλος θά ἀποκατασταθοῦν καί θά σωθοῦν ὅλοι.

Σέ τούτη τήν ἄποψη, ὁ Καθηγητής Ἀνδρέας Θεοδώρου ἀπαντᾶ:«Ἀγάπη καί δικαιοσύνη εἶναι δύο βασικές θεῖες ἰδιότητες, πού ἡ μία δέ μπορεῖ νά καταργήσει οὔτε ν’ ἀναπληρώσει τήν ἄλλη, ἀλλά ὑπάρχουν ἐνεργές καί συνταιριασμένες στή θεότητα, ὡς ἔκφραση ἐξωτερική τῆς ἄπειρης θείας βουλῆς. Χρειάζεται προσοχή. Διότι, ὅταν λέμε ὅτι ὁ ἀγαθός Θεός δέ μπορεῖ νά τιμωρήσει τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, κάνουμε σύγχυση τῶν θείων ἰδιοτήτων, καταργοῦμε τή θεία δικαιοσύνη καί σέ τελευταία ἀνάλυση, φθείρουμε τήν ἔννοια τοῦ χριστιανικοῦ Θεοῦ. Βέβαια, ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, ὡς ἐλεύθερος, κολάζει τόν ἑαυτό του, ἀνάλογα μέ τόν τρόπο πού ὁ ἴδιος ἐπιλέγει καί ἀκολουθεῖ».

Προσθέτει καί μιά ὡραία παρατήρηση, λέγοντας ὅτι, «ἄν καί ἡ θεωρία τῆς ἀποκαταστάσεως εἶναι πολύ ἑλκυστική, δέν εἶναι, ὡστόσο, καί ἀληθινή». Καί καταλήγει: «Ὅτι ἡ κόλαση εἶναι αἰώνια, ἀποτελεῖ ἄρθρο βεβαιότατο τῆς πίστεως». Ἐάν δέν πρόκειται νά ὑπάρξει αἰώνια κόλαση, τότε, «φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν» (Α΄Κορ. ΙΕ΄ 32). 

Ἡ αἰωνιότητα τῆς κόλασης εἶναι ρητή διαβεβαίωση τῆς Γραφῆς: «Καί ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον»(Ματθ. ΚΔ΄). Ζωή, θάνατος, κρίση. 

Τό τρίπτυχο τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. «Ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ. Θ΄ 27). Μετά τό θάνατο ἀκολουθεῖ ἡ μερική κρίση, καί στή συνέχεια, ἡ τελική κρίση καί ἡ αἰώνια ζωή.

Κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο: «Οὐκ ἔδωκας δίκην ἐνταῦθα. Διά τοῦτο μάλιστα πίστευε γέενναν εἶναι καί κόλασιν, ἐπειδή δίκην ἐνταῦθα οὐκ ἔδωκας». Καί σύ, ὁ ἀσεβής καί ἁμαρτωλός, λέγει, ἐπειδή δέ δικάστηκες καί δέν τιμωρήθηκες ἐδῶ, ὅσο ζοῦσες, γιαυτό νά ‘σαι βέβαιος, ὅτι θά ὑπάρξει γέεννα καί κόλαση αἰώνια.

Ἄς ἱκετεύουμε τόν Κύριο, ὥστε ν’ ἀξιωθοῦμε νά δώσουμε«καλήν ἀπολογίαν τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ».

Από τα θεολογικά ερωτήματα --Τιμωρεί ο Θεός;

Τοῦ ἀείμνηστου Θεολόγου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη

http://orthodox-voice.blogspot.gr

Ο Θεός μας κάλεσε στον ουρανό , μα εμείς προτιμήσαμε τον άδη

Ο Θεός μας κάλεσε στον ουρανό , μα εμείς προτιμήσαμε τον άδη. Αποδειχθήκαμε ανάξιοι της τιμής που μας έκανε. Ύστερ’ από τις τόσες ευεργεσίες Του, φανήκαμε αχάριστοι αλλά και ασύνετοι. Αφήσαμε τον διάβολο να μας γυμνώσει από’ όλες τις θεϊκές δωρεές.

Κι έτσι, εμείς, που αξιωθήκαμε να είμαστε παιδιά και αδέλφια και κληρονόμοι του Θεού, δεν ξεχωρίζουμε καθόλου από τους εχθρούς Του, που χλευάζουν τη μεγαλοσύνη Του και καταπατούν τον νόμο Του.

«Αλίμονο, ψυχή μου!», αναφωνώ μαζί με τον προφήτη. 

«Χάθηκε η ευσέβεια από τη γη. Ούτ’ ένας δεν υπάρχει που να κάνει το καλό» ( Μιχ. 7:1-2 ) .

Ξέρω ότι πολλοί θεωρούν τα λόγια μου υπερβολικά. Άλλοι ίσως και να γελούν. Τόσο ανόητοι είμαστε, που γελάμε για όσα θα έπρεπε να κλαίμε. «Γιατί η οργή του Θεού φανερώνεται από τον ουρανό, για να τιμωρήσει κάθε ασέβεια και αδικία των ανθρώπων» 

( Ρωμ. 1: 18 ).

«Ο Θεός, ο Θεός μας θα έρθει φανερά και θα λύσει πια τη σιωπή Του. Μπροστά Του θα πηγαίνει φωτιά δυνατή, ολόγυρά Του θα ξεσπάει καταιγίδα σφοδρή» ( Ψαλμ. 49: 3 ). «Η φωτιά, που θα προπορεύεται, θα κατακαίει γύρω τους εχθρούς Του» ( Ψαλμ.96: 3 ). «Να, έρχεται η μέρα του Κυρίου σαν αναμμένο καμίνι» ( Μαλ. 4: 1 ) .

Κανένας δεν δίνει σημασία σε τούτες τις προρρήσεις των Γραφών. Τα φοβερά λόγια των προφητών περιφρονούνται σαν παραμύθια. Πώς, λοιπόν, θα σωθούμε; Πώς θ’ αποφύγουμε τη δίκαιη τιμωρία; «Χαθήκαμε, αφανιστήκαμε» ( Αριθ. 17:27 ), γίναμε περιγέλια των απίστων, των ειδωλολατρών και των δαιμόνων.

Ο διάβολος καμαρώνει και χαίρεται. Οι φύλακες άγγελοί μας είναι ντροπιασμένοι και σκυθρωποί. Και οι κήρυκες της Εκκλησίας, που μάταια μας καλούν καθημερινά σε μετάνοια, απογοητευμένοι από την αδιαφορία μας ,καταφεύγουν ,σαν τους προφήτες του Ισραήλ, στα άψυχα στοιχεία, που, μολονότι άλογα, υποτάσσονται πάντα στους νόμους και όρους του Κτίστη τους, χωρίς ποτέ να παραβαίνουν τη θεία τάξη: «Άκου, ουρανέ, και βάλε στ’ αυτιά σου, γη, γιατί μιλάει ο Κύριος: » Γέννησα παιδιά και τα μεγάλωσα, αυτά όμως μ’ αρνήθηκαν» (Ησ. 1:2 ).

Εμάς αφορούν αυτά τα λόγια. Εμείς αρνηθήκαμε τον Πλάστη και Ευεργέτη μας. Εμείς γίναμε πιο άλογοι κι από τα άλογα κτίσματα, καταπατώντας τους φυσικούς και θεόσδοτους νόμους. Καιρός είναι, λοιπόν, να μετανοήσουμε. Καιρός είναι να συνέλθουμε. Όσοι από μας είναι ακόμα υγιείς, ας βοηθήσουν τους αρρώστους.

Όσοι είναι όρθιοι, ας απλώσουν φιλάδελφα το χέρι τους στους πεσμένους. Όσοι βαδίζουν σταθερά στο δρόμο της σωτηρίας, ας προσελκύσουν κι εκείνους που τριγυρνούν στις γκρεμοτοπιές της απώλειας. Ας μη νοιαζόμαστε μόνο για το συμφέρον μας, αλλά και για την ωφέλεια των αδελφών μας. Όλοι φροντίζουμε ν’ αυξήσουμε τα κέρδη μας, κανένας να βοηθήσει εκείνους που έχουν ανάγκη. Όλοι απλώνουμε τα χέρια για να πάρουμε, κανένας για να δώσει. Όλοι σκεφτόμαστε πώς θα παρατείνουμε την επίγεια ζωή μας, κανένας πώς θα σώσει την ψυχή του.

Όλοι φοβόμαστε την επίγεια δυστυχία, κανένας δεν τρέμει την αιώνια κόλαση. Άφατη είναι η οδύνη της ψυχής μου για την πώρωσή μας. «Ποιος μπορεί να κάνει το κεφάλι μου πηγάδι με νερό και τα μάτια μου πηγές δακρύων, για να κλαίω το λαό μου τούτο μέρα και νύχτα;» 

( Ιερ. 9:1 ) .

Ίσως μερικοί από σας να λένε με δυσφορία: «Όλο για δάκρυα και θρήνους μας μιλάει αυτός εδώ, όλα μαύρα κι άραχνα τα βλέπει». Δεν θα το ήθελα, πιστέψτε με, δεν θα το ήθελα. Μόνο χαρά κι ευφροσύνη θα ποθούσα να νιώθω, μόνο επαίνους και εγκώμια ν’ αναφέρω. Μα δεν είναι καιρός για τέτοια. Τι κι αν δεν κλαίω, αφού τα έργα μας είναι για κλάματα; Τι και αν δεν θρηνώ, αφού τα έργα μας είναι αξιοθρήνητα; Σας ενοχλεί η θρηνολογία μου; Αλλά γιατί δεν σας ενοχλούν οι αμαρτίες σας; Είναι αποκρουστικός ο οδυρμός μου; Αλλά μήπως δεν είναι, και περισσότερο μάλιστα, ο αντίθετος βίος σας; Μην πέσετε στην κόλαση, και δεν πενθώ.

Μην πεθάνετε ψυχικά, και δεν κλαίω. Βλέποντάς σας, όμως, να χάνεστε, πώς να μη λυπάμαι; Πατέρας σας είμαι, πατέρας πνευματικός και φιλόστοργος. Ακούστε τι λέει ο Παύλος: «Παιδιά μου, (που σας γέννησα πνευματικά), για την αναγέννησή σας πάλι περνώ τους πόνους της (πνευματικής) γέννας» ( Γαλ. 4: 19 ). Ποια επίτοκη γυναίκα αφήνει τόσο πικρή φωνή, σαν αυτή του απόστολου;

Ω, αν μπορούσατε να καταλάβετε και τον δικό μου πόνο, αν μπορούσατε να δείτε τη φωτιά που καίει την καρδιά μου, θα διαπιστώνατε πως υποφέρω πολύ περισσότερο από τη νιόπαντρη, που χάνει τον άνδρα της, κι από τον πατέρα, που χάνει τον γιο του. Υποφέρω, γιατί η ζωή σας είναι γεμάτη ψεύδη και συκοφαντίες , διαμάχες και μίση, αδικίες και κλοπές, μοιχείες και ασέλγειες, κακουργίες και φόνους. Υποφέρω, γιατί και όσοι από σας δεν διαπράττουν τέτοια αμαρτήματα, πέφτουν καθημερινά στην κατάκριση και στην καταλαλιά. Νομίζουν πως είναι χριστιανοί, αλλά δεν φροντίζουν να είναι ευάρεστοι στο Χριστό, δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν αφοσιώνονται στην θεραπεία της ψυχής τους.

Με τους άλλους ασχολούνται, τους άλλους κρίνουν, τους άλλους καταδικάζουν σαν αμείλικτοι δικαστές. «Ο τάδε είναι ανάξιος για το αξίωμα της ιερωσύνης», αποφαίνονται. «Ο δείνα είναι άσεμνος». «Ετούτος είναι υποκριτής». «Εκείνος είναι αλήτης». «Ο άλλος είναι συμφεροντολόγος».

Αντί, όμως να λυπόμαστε και να μετανοούμε για τις δικές μας αμαρτίες, κρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Ακόμα κι αν δεν αμαρτάναμε, ακόμα κι αν είχαμε όλα τα χαρίσματα του κόσμου, ακόμα κι αν ήμασταν ανώτεροι απ’ όλους τους ανθρώπους, δεν θα έπρεπε να κρίνουμε κανέναν. «Αλήθεια», ρωτάει τον καθένα μας, ο Απόστολος Παύλος, «ποιος σ’ έκανε εσένα ανώτερο από τους άλλους; Ποιο χάρισμα έχεις , που να μην το έλαβες από το Θεό; Αφού, λοιπόν, το έλαβες, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ως δώρο; « 

( Α΄ Κορ. 4:7 ) .

Πολύ περισσότερο τώρα, που καθημερινά αμαρτάνουμε με τον ένα ή το άλλο τρόπο, δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεστομίζουμε κακό λόγο για οποιοδήποτε αδελφό μας. «Γι’ αυτό», ξαναλέει ο σοφός Παύλος «είσαι αδικαιολόγητος, άνθρωπέ μου, εσύ που κρίνεις τον άλλο. Κρίνοντας τον άλλο, καταδικάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί κι εσύ, ο κριτής, τα ίδια κάνεις.

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

http://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr