Ο Θεός θά σοῦ βάλει λόγια στό στόμα σου καί θά μιλήσεις καταλλήλως!!!

Κάποιος Χριστιανός βρέθηκε κάποτε σέ ἕνα κύκλο προτεσταντῶν, οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦσαν τήν Παναγία καί ἔλεγαν, ὅτι δέν εἶναι Ἁγία. 

Ὁ Ὀρθόδοξος αἰσθάνθηκε πολύ ἄσχημα, ἀλλά δέν ἦταν πνευματικά τόσο καταρτισμένος, ὥστε νά τούς ἀπαντήσει καταλλήλως. 

Προσευχήθηκε λοιπόν στό Θεό νά τόν βοηθήσει, ἔστω κάτι νά πεῖ, γιατί ὁ ἴδιος δέν ἤξερε τί ἔπρεπε νά κάνει. 

Τότε,σάν νά ἄρχισε κάποιος νά τοῦ μιλάει ἀπό μέσα του, ρώτησε τούς προτεστάντες:

-Σέ ποιό Ὄρος ἔγινε ἡ μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ;

- Στό Ὄρος Θαβώρ ἀπάντησαν ἐκεῖνοι. 

-Καί γιατί ὀνομάστηκε Ἅγιο, τό Ὄρος αὐτό, ξαναρώτησε ὁ Ὀρθόδοξος.

- Γιατί πάτησε ἐκεῖ ὁ Χριστός, ἀπάντησαν ἐκεῖνοι.

-Καί δέν εἶναι Ἁγία ἡ Παναγία, πού εἶχε 9 μῆνες τό Χριστό στήν κοιλιά της, ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ Ὀρθοδόξου.

Αὐτό εἶναι! Μοῦ ἔχει συμβεῖ καί ἐμένα. Ὅταν δέν γνωρίζουμε τί πρέπει νά ποῦμε σέ μιά περίσταση, προσευχόμενοι στό Θεό μέ πίστη καί ταπείνωση (κάνοντας μιά μικρή προσευχή μέσα μας), ὁ Θεός θά σοῦ βάλει λόγια στό στόμα σου καί θά μιλήσεις καταλλήλως, ἀκόμα καί ἄν δέν εἶσαι γνώστης τοῦ ἀντικειμένου!!!. 

Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας

http://amartolon-sotiria.blogspot.gr

Ως την τελευταία σου αναπνοή

Όλες οι αμαρτίες και τα πάθη είναι έτοιμα να εισβάλουν στη ψυχή. Αγωνίζου εναντίον τους άγρυπνα και με γενναιότητα ως την τελευταία σου αναπνοή. Τις αμαρτίες και τα πάθη σου να τα βλέπεις σαν όνειρα της φαντασίας σου, σαν απάτη των πονηρών πνευμάτων.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

http://www.pemptousia.gr/

Όποιος παραμένει στον ήλιο κι όποιος μνημονεύει το Θεό, δε θα παγώσει ποτέ...

«Συνήθισε να μνημονεύεις το Θεό,όχι μόνο οταν προσεύχεσαι, αλλα κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας, αφού Εκείνος είναι πανταχού παρών. 

Έτσι θα επισκεφτεί την ψυχή σου η ειρήνη και το έργο σου θ' αποκτήσει νόημα. 

Και το έργο αυτό θα ρυθμιστεί καλά…

Όποιος παραμένει στον ήλιο κι όποιος μνημονεύει το Θεό, δε θα παγώσει ποτέ…»

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

http://dakriametanoias.blogspot.gr

«Ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον»

ήτοι ουκ εά με καθεύδειν το της Κορίνθου κατακόμβης ομολογιακό τρόπαιον.

«Στις μέρες μας το πρόσωπο του Επισκόπου καθίσταται τραγικό, όχι τόσο εκ της μη αναγνωρίσεως του έργου του, όσο εκ των σοβαρών εκκλησιολογικών εκτροπών, όπως από τους φερομένους και αλληλοσπαρασσομένους Παλαιοημερολογίτες ή και “ζηλωτές”, οι οποίοι με φανατισμό καταστρατηγούν, αποδομούν και παραπλανούν, την υπό τον κανονικό και νόμιμο Επίσκοπο, λογική ποίμνη του Χριστού».

Με αυτά τα λόγια προσπάθησε ο οικουμενιστής Ψευδοποιμένας Κορίνθου Διονύσιος να προστατεύσει την θέση του και να αποδείξει το κύρος του και την δυναμικότητα του.

Αντίθετα όμως από τους δημαγωγικούς επικοινωνιακούς σκοπούς του –και παρά την υποστήριξη του συναγωνιστή του στις επικοινωνιακού τύπου δηλώσεις Γόρτυνος– απέδειξε, ότι όχι μόνο σίγουρος δεν νιώθει αλλά δεν μπορεί ακόμα και να κοιμηθεί από την ανησυχία του, διότι εκεί στην Κόρινθο υπάρχει κάτι που τον ελέγχει διαρκώς:

Μία κατακόμβη αποτειχισμένων πιστών, που αψηφώντας τις κατηγορίες και την λάσπη που τους αποδίδουν από άμβωνος οι αυλικοί ιερείς της κορινθιακής επισκοπής, αγωνίζονται για την πίστη τουςτιμώντας και υπακούοντας στις εντολές του Χριστού και των Αγίων Πατέρων, αυτές δηλ. που καταπατά ο πράγματι τραγικός υποκριτής –κατά την ορολογία των ηθοποιών της αρχαίας τραγωδίας– Διονύσιος. 

Οι ύβρεις που τους αποδίδουν οι την εύνοια του Διονυσίου ευσεβοφανείς ρασοφόροι της Κορίνθου είναι το ομολογιακό τρόπαιο αυτής της Κατακόμβης: Οι ύβρεις από τους ανθρώπους για θέματα ομολογίας και πίστεως, είναι τρόπαιο για τον Θεό διότι είναι σίγουρο, ότι «οι θέλοντες ευσεβώς ζην διωχθήσονται», είναι σίγουρος ο λόγος του Κυρίου μας «Μακάριοι έστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς καί διώξωσιν καί ειπωσιν πάν πονηρόν ρήμα καθ' υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε καί άγαλλιάσθε». Τρόπαιο λοιπόν μπροστά στον Θεό για την Κατακόμβη των αποτειχισμένων της Κορίνθου, όταν ο κ. Διονύσιος τους ονειδίζει και διώκει και λέει παν ρήμα πονηρόν ψευδόμενος και ωρυόμενος ένεκεν του Χριστού.

Και αν τον κ. Διονύσιο με τις γνωστές παρεκτροπές και εξάρσεις του τον ενοχλεί το κήρυγμα πίστεως κάποιων πιστών της Επισκοπής του φοβόμενος για το έργο του ας μας πει αν τον ενοχλεί, ως Επίσκοπο, και το κήρυγμα του Χριστού και των Αγίων.

Αν τον ενοχλεί ως Επίσκοπο και ο λόγος του Κυρίου «τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτοῦ· ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν».

Αν τον ενοχλεί ως Επίσκοπο και ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγοντας «Κρεῖττον γὰρ ὑπὸ μηδενός ἄγεσθαι ἢ ὑπὸ κακοῦ ἄγεσθαι».

Αν τον ενοχλεί ως Επίσκοπο και ο 15ος Κανόνας «Οἱ γὰρ δι᾿ αἵρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».

Αν τον ενοχλεί ως Επίσκοπο και ως οικουμενιστή, εκκοσμικευμένο ρασοφόρο και ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης. Αφιερώνουμε ως επίλογο στον κ. Διονύσιο το ακόλουθο απόσπασμα του Αγίου, αν και γνωρίζουμε ότι και με αυτό δεν θα μπορέσει να κοιμηθεί:

«Τὸ πάλαι ὑπὲρ τῶν προβάτων ἀπέθνησκον οἱ Ποιμένες, νῦν δὲ μᾶλλον ἀναιροῦσι αὐτοί τὰ πρόβατα· τότε νηστείαις τὸ σῶμα ἐσωφρόνιζον, νῦν δὲ τρυφαῖς παρασκευάζουσι σκιρτᾶν. Τότε τὰ ἑαυτῶν τοῖς δεομένοις διένειμον, νῦν δὲ τὰ τῶν πενήτων σφετερίζονται· τότε τὴν ἀρετῆν ἤσκουν,νῦν δὲ τοὺς τὴν ἀρετὴν ἀσκοῦντας ἐξοστρακίζουσι. Τότε οἱ φιλάρετοι πρὸς τὴν ἱερωσύνην ὑπήγοντο, νῦν δὲ οἱ φιλάργυροι· τότε οἱ τὸ πρᾶγμα φεύγοντες διὰ τὸ μέγεθος τῆς ἀρχής, νῦν δὲ οἱ τὸ πρᾶγμα ἐπιτρέχοντες μεθ’ἡδονῆς. Τότε οἱ ἀκτημοσύνη ἐναβρυνόμενοι, νῦν δὲ οἱ πλεονεξίᾳ ἐκουσίως χρηματιζόμενοι. Τότε οἱ πρὸ ὀφθαλμοῦ ἔχοντες τὸ θεῖον δικαστήριον, νῦν δὲ οἱ μηδὲ εἰς ἔννοιαν τοῦτο λαμβάνοντες. Τότε οἱ τύπτεσθαι νῦν δὲ οἱ τύπτειν ἔτοιμοι. Καὶ τότε μὲν τὴν ἀγνείαν ἐξεθείαζον,νῦν δέ, ἀλλ’ οὐδέν βούλομαι δυσχερὲς εἰπεῖν…».

Χαιρετίζω την Κατακόμβη των αποτειχισμένων της Κορίνθου.

Ένας πιστός της Κορίνθου.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Εξαρτωμενος απο το Οικουμενικο Πατριαρχειο ο αποδημος Ελληνισμος κινδυνευει να υποστη βαθεια διαβρωσι θρησκευτικη & εθνικη

Ειναι απολυτως αναγκη να υπαχθη στην Αυτοκεφαλο Εκκλησια της Ελλαδος για να μην μπορη να αλωνιζη τον αποδημο Ελληνισμο ο Αθηναγορας & τα «τσιρακια» του που αποκαλουν την Τουρκια φιλτατη των πατριδα & αγκαλιαζωνται & συμπροσευχωνται με πολυωνυμους αιρετικους της Δυσεως.

Τα 3.000.000 του αποδημου Ελληνισμου κινδυνευουν να υποστουν μεγαλη διαβρωσι θρησκευτικη & εθνικη απο τον οικουμενικο Πατριαρχη, που αποκαλει την Τουρκια φιλτατη του πατριδα & αγκαλιαζεται & συμπροσευχεται με πολυωνυμους αιρετικους της Δυσης.

ΧΡΙΣΤΙΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ φυλ. 268, Ἰανουαριος 1964 (μικρο ἀπόσπασμα)

Βρίσκεται και στο βιβλίο «ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΑ» σελ. 97-98

Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ἡμεῖς δέ, βλέποντες πλέον ὅτι 3 περίπου ἑκατομμύρια Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Ἀμερικῆς, Εὐρώπης καὶ Αὐστραλίας, ἐξαρτώμενα πνευματικῶς ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, κινδυνεύουν λόγω τῆς τακτικῆς τοῦ Πατριάρχου νὰ ὑποστοῦν βαθεῖαν διάβρωσιν τῆς θρησκευτικῆς καὶ ἐθνικῆς συνειδήσεώς των, διʼ είδικοῦ ἄρθρου ὑπεδείξαμεν, ὅτι παρίσταται ἀπόλυτος ἀνάγκη ὅπως ὁ ἀπόδημος αὐτὸς Ἑλληνισμὸς ὑπαχθῆ ἐκκλησιαστικῶς εἰς τὴν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, προαγομένην εἰς Πατριαρχεῖον. Ἔτσι δὲν θὰ ἠδύνατο νʼ ἀλωνιζη τὸν ἀπόδημον Ἑλληνισμὸν ὁ Ἀθηναγόρας καὶ τὰ «τσιράκια» του, καὶ νʼ ἀποκαλοῦν τὴν Τουρκίαν φιλτάτην των πατρίδα, καὶ νὰ ἐναγκαλίζωνται καὶ νὰ συμπροσεύχωνται μετὰ τῶν πολυωνύμων αἱρετικῶν τῆς Δύσεως (Ἴδε τὰ ὑπʼ ἀριθμ. 148, 161, 183, 218, 223, 248, 251 φύλλα τῆς «Σπίθας»).

Ταῦτα ἐπὶ μίαν δωδεκαετίαν ἐλέγομεν καὶ ἐγράφομεν, ἀπηχοῦντες τὰς σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήματα πιστῶν τῆς Ορθοδοξίας τέκνων Ἐσωτερικοῦ καὶ Ἐξωτερικοῦ, ποὺ ἐξέφραζον εἰς ἡμᾶς, προφορικῶς καὶ ἐγγράφως, τὰς ἀνησυχίας των διὰ τὴν τακτικὴν τοῦ Πατριάρχου. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν εἰσηκούσθημεν. Δὲν ἐλήφθησαν τὰ προσήκοντα μέτρα. Δὲν ἐχαράχθη αὐστηρὰ γραμμή. Καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας συνέχισε τὴν καταστρεπτικὴν πορείαν του. Καὶ ἰδοὺ τὰ τελευταῖα γεγονότα τῆς συναντήσεως Πατριάρχου καὶ Πάπα, συναντήσεως, τὴν ὁποίαν οὗτος ὅλως αὐθαιρέτως, ἄνευ προηγουμένης συννενοήσεως μετὰ τῶν λοιπῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπεδίωκε καὶ ἐπέτυχεν, ἔρχονται νὰ ῥίψουν φῶς ἐπὶ τῆς ψυχοσυνθέσεως τοῦ Πατριάχου Ἀθηναγόρου, καὶ νὰ ἀποδειχθῆ, ὅτι σκεπτόμενος οὗτος ὡς σκέπτεται, καὶ ἐνεργῶν ὡς ένεργεῖ, ἀποβαίνει μέγας διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν κίνδυνος.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Όταν η Ορθοδοξία δεν θα στέκεται πια στο ύψος της, τότε θα έλθει ο Αντίχριστος

Γέροντας Διονύσιος της Κολιτσού (+2004)

Τώρα που φτάσαμε στον 8ο αιώνα, έχουμε ανάγκη από προσευχή. Μέρα-νύχτα προσευχή στο Θεό για να μας φωτίσει το μυαλό και να μην δεχτούμε όπως οι εχθροί της Ορθοδοξίας να μας γκρεμίσουν.

Αυτά που ξέρουμε, με τη βοήθεια του Θεού να προσπαθούμε να τα εφαρμόζουμε. Θα έλθουν δύσκολοι καιροί και μεγάλες αλλαγές. Οι άνθρωποι θέλουν να διαμορφώσουν την Ορθοδοξία σύμφωνα με τα πάθη τους. 

Τα πάθη δηλαδή των ανθρώπων να είναι ελύθερα (ανθρώπινα δικαιώματα). Αυτή είναι η πιο δόλια επινόηση του σατανά για να κυριαρχήσει στους ανθρώπους, δηλαδή να προστατεύει τα πάθη δια νόμου.

Η Αλήθεια είναι η Εκκλησία. Η Αλήθεια είναι η Ορθοδοξία. Η Αλήθεια είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Θεός που κατέβηκε από τους ουρανούς.

'Όταν η Ορθοδοξία δεν θα στέκεται πια στο ύψος της, τότε θα έλθει ο Αντίχριστος, μέχρι τότε δεν θα μπορεί να βασιλεύσει. Εμείς κρατιόμαστε από την Αλήθεια, που είναι η Ορθοδοξία, και από τις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

«Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΓΕΝΕΑ ΘΑ ΥΠΕΡΒΕΙ ΣΕ ΚΑΚΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ»

Η προφητεία του αγίου Νήφωνος εκπληρώνεται...

Αλλοίμονον που κατήντησαν οι άνθρωποι της παρούσας πονηράς γενεάς. Αληθώς η προφητεία του αγίου Νήφωνος εκπληρώνεται, ότι η παρούσα γενεά θα υπερβεί εις την κακίαν, την κακίαν όλων των αιώνων. 

Σκέπτομαι να παρακαλέσω τον Θεόν να με πάρει, ή να παραμείνω εδώ εις τους Αγίους Πάντες, διότι είδον ανομίαν και αντιλογίαν εν τη πόλει και εμάκρυνα φυγαδεύων και ηυλίσθην εν τη ερήμω, πλην το θέλημα του Κυρίου γενέσθω.

Να έχετε υπομονήν και να μην απελπίζεσθε ποτέ, διότι η ελπίς ου καταισχύνει, και όποιος ελπίζει στο Θεό πάντα καλά πηγαίνει και εάν δοκιμάζεται, έχει θλίψεις, στενοχωρίας, διωγμούς, κινδύνους, όταν έχει ελπίδα, όλα παρέρχονται…

Οι φρόνιμοι και καλοί χριστιανοί χαίρονται εις τας θλίψεις των. Δεν πρέπει να απελπίζεσαι, διότι σε εγκατέλειπον οι άνθρωποι, αλλά θα παρακαλείς τον Θεόν να σου δίδει υπομονήν εις τέλος, και να πιστεύεις, ότι, εάν οι άνθρωποι σε εγκαταλείψουν, ο Θεός ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψει.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΥ, «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», τευχ. 53, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1993, σ. 102.

http://tribonio.blogspot.gr

Αγάπη προς κάθε μορφή ύπαρξης....

»Κάποτε στην έρημο πέθαινε ένας σκύλος από τη δίψα. Πέρασε από το δρόμο αυτόν ένας μοναχός και του έδωσε το νερό που είχε για τον εαυτό του και έτσι τον έσωσε. 

Εκείνη τη στιγμή άνοιξε ο ουρανός και ακούστηκε μια φωνή: “Σε αυτόν που έσωσε τον σκύλο, θα του συγχωρεθούν πολλές αμαρτίες”.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πόσο σημαντικότερο είναι αν σώσουμε έναν άνθρωπο».

Όσιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής....

***Αγάπη σε κάθε ύπαρξη!!!!!!!!!!!! Ολα είναι του Θεού!!!!

http://plibyos.blogspot.gr

Πόσο άλλο να κάνω υπομονή;

Ἀνθρώπινο καὶ δικαιολογημένο ἀ­κούγεται τὸ παράπονο: Πόσο νὰ κάνω ἀκόμη ὑπομονή;… Ὅταν βιώνεις καθημερινὰ τὴν ἀβεβαιότητα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή σου· ὅταν βλέπεις τὰ προβλήματα ὄχι μόνο νὰ μὴν ὁδηγοῦνται σὲ κάποια λύση, ἀλλὰ νὰ διογκώνονται· ὅταν εἶσαι ἀναγκασμένος νὰ συμβιώνεις ἢ νὰ συνεργάζεσαι μὲ ἀνθρώπους δύστροπους, ἄδικους, σκληρούς, φθονερούς· ὅταν δύσκολες ἀσθένειες ἢ καὶ αὐτὸς ὁ φοβερὸς θάνατος ἐπισκέπτον­ται ἀγαπημένα σου πρόσωπα· ὅταν κι ἐσὺ ὁ ἴδιος ἔρχεσαι ἀντιμέτωπος μὲ πειρασμοὺς καὶ θλίψεις χωρὶς νὰ διαφαίνεται κάποια διέξοδος… Ὁπωσδήποτε τότε δοκιμάζεται ἡ ὑπομονή σου. Κι εἶναι φυσικὸ νὰ ἀναρωτηθεῖς: Ἐπιτέλους, πόση ὑπομονὴ νὰ κάνω ἀκόμη;… Δὲν ἀντέχω! Πόσο ἄλλο ὑπομονή;;;…

Βέβαια, εὔκολα θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι θὰ περάσει ἡ δυσκολία. Πότε ὅμως; Τὸ πότε θὰ περάσει, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ. Ἀλλὰ κι ἂν ἀκόμη ξεπεραστεῖ σύντομα ἡ δυσκολία, μήπως δὲν θὰ ἔρθει ἄλλη; «Κοιλάδα κλαυθμῶνος» (Ψαλ. πγ΄ [83] 7) εἶναι ἡ ἐπίγεια ζωή μας, γεμάτη ἀπὸ θλίψεις καὶ στενοχώριες. Τὸ ζητούμενο ἑπομένως δὲν εἶναι νὰ μάθουμε τὸ πότε θὰ τελειώσει ἡ κάθε δοκιμασία, ἀλλὰ τὸ πῶς θὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε σωστά.

Πῶς μπορεῖ νὰ γίνει αὐτό; Ἀσφαλῶς χρειάζεται ὑπομονή. Εἶναι ὅμως λύση ἡ ὑπομονή;… Ἐξαρτᾶται. Δὲν εἶναι λύση ἡ ὑπομονή, ἂν αὐτὴ ἐκδηλώνεται μοιρολατρικά. Λένε κάποιοι: «Τί ἄλλο νὰ κάνω; ὑπομονή… Ἔτσι ποὺ κατήντησα, δὲν ἔχω κι ἄλλη ἐπιλογή». Τέτοια ἀντιμετώπιση ὅμως δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν πραγματικὴ ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς. Ἡ ὑπομονὴ δὲν εἶναι παθητικὴ ἀλλὰ δυναμικὴ κατάσταση ποὺ ἐνεργοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ φανερώσει τὴν πίστη του στὸ Θεὸ καὶ νὰ προοδεύσει πρὸς τὴν τελειότητα. Αὐτὸ ἐπισημαίνει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος καθὼς γράφει: «ἡ ὑπομονὴ ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καὶ ὁλόκληροι, ἐν μηδενὶ λειπόμενοι» (Ἰακ. α΄ 4).

Καλούμαστε λοιπὸν ὄχι ἁπλῶς «νὰ κάνουμε ὑπομονή», ἀλλὰ νὰ καλλιεργοῦμε τὴν ὑπομονὴ ἡ ὁποία ἔχει «τέλειον ἔργον», δηλαδὴ παράγει καρποὺς ἀρετῆς καὶ πνευματικῆς ὡριμότητος. Ὅπως οἱ ἀθλητὲς σηκώνουν βάρη γιὰ νὰ γυμνάσουν τὸ σῶμα τους καὶ νὰ δυναμώσουν, ἔτσι κι ἐμεῖς καλούμαστε νὰ σηκώνουμε τὰ βάρη τῶν θλίψεων γιὰ νὰ δυναμώσει ἡ ψυχή μας. Συνεπῶς, οἱ δοκιμασίες μᾶς ἐξασκοῦν στὴν ὑπομονὴ καὶ ἀποτελοῦν εὐκαιρίες γιὰ πνευματικὴ πρόοδο, ὥστε νὰ γινόμαστε τέλειοι καὶ ὁλοκληρωμένοι, καὶ νὰ μὴν ὑστεροῦμε σὲ τίποτε.

Ὑπομονή, λοιπόν, δὲν σημαίνει ὑποταγὴ στὴ μοίρα, οὔτε ἀντιμετώπιση τῶν δυσκολιῶν μὲ στωικὴ ἀπάθεια καὶ ἀναισθησία. Ἡ ὑπομονὴ τῶν πιστῶν Χριστιανῶν εἶναι ἀγώνας πίστεως, εἶναι νίκη, χαρά, θρίαμβος! Ὅπως γράφει ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς Π. Ν. Τρεμπέλας, «ἡ ὑπομονὴ τῶν χριστιανῶν εἶναι θριαμβευτικὴ κατανίκησις τῶν θλίψεων» κι ὄχι μόνο δὲν ἀδρανοποιεῖ τὸν πιστό, ἀλλὰ ἐνισχύει τὴν πίστη του, δυναμώνει τὴ θέλησή του, κινεῖ τὴν ψυχή του σὲ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν ἅγιο Θεό (Ὑπόμνημα εἰς τὰς Ἐπιστολάς, τόμος Γ΄, σελ. 227).

Πιὸ συγκεκριμένα, ὁ Χριστιανὸς ποὺ κάνει ὑπομονή, γνωρίζει ὅτι δὲν εἶναι μόνος του, διότι ὁ Κύριος εἶναι κοντά του. Πιστεύει ἀκράδαντα ὅτι ὁ Θεὸς ὡς Παντοδύναμος ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἀνατρέψει ἀκόμη καὶ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια· ὡς Πάνσοφος μπορεῖ νὰ δώσει διέξοδο καὶ στὰ πλέον ἄλυτα προβλήματα· ὡς Πανάγαθος εἶναι ἕτοιμος νὰ ἀγκαλιάσει μὲ ἀγάπη ἀκόμη καὶ τὸν μεγαλύτερο ἁμαρτωλό. Αὐτὸ αἰσθανόταν κι ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς ποὺ ἔλεγε: «Τίς ἡ ὑπομονή μου; οὐχὶ ὁ Κύριος;». Δηλαδή, τί ἄλλο ἔχω νὰ περιμένω; Ὁ Κύριος δὲν εἶναι ἡ μόνη προσδοκία μου, Αὐτὸς στὸν Ὁποῖο ὀφείλω νὰ στηρίζω ὅλες μου τὶς ἐλπίδες;» (Ψαλ. λη΄ [38] 8). Ὅταν λέμε λοιπὸν «ἂς κάνουμε ὑπομονή», δὲν σημαίνει ὅτι θὰ περιμένουμε ἀδιάφορα κι ἀόριστα τὴν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ ὅτι ­προσβλέπουμε στὸν Κύριο καὶ ἐμπιστευόμαστε τὸν ἑ­αυτό μας στὴν πατρικὴ πρόνοιά Του.

Ἐπιπλέον ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι δὲν θὰ ζήσουμε γιὰ πάντα στὸν κόσμο αὐτὸ καὶ συνεπῶς, δὲν θὰ μᾶς ἀκολουθοῦν αἰώνια τὰ βάσανα καὶ οἱ στενοχώριες. Μᾶς περιμένει ἄλλος κόσμος, ζωὴ αἰώνια «ἔνθα ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός». Ἐκεῖ εἶχαν στραμμένο τὸ βλέμμα τους ὅλοι οἱ Ἅγιοι, γι’ αὐτὸ καὶ μποροῦσαν νὰ ὑπομένουν φοβερὰ μαρτύρια ἢ νὰ ἐπιτυγχάνουν μεγάλα ἀσκητικὰ κατορθώματα. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα οἱ ὁποῖοι, ὅταν τοὺς ἔριξαν μέσα στὴν παγωμένη λίμνη, ἔλεγαν μεταξύ τους: «Δριμὺς ὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ παράδεισος· ἀλγεινὴ ἡ πῆξις, ἀλλ’ ἡδεῖα ἡ ἀνάπαυσις» (ὁ χειμώνας εἶναι τσουχτερός, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος. Τὸ πάγωμα εἶναι ὀδυνηρό, ἀλλὰ γλυκιὰ ἡ ἀνάπαυση κοντὰ στὸ Θεό). «Ἂς κάνουμε λίγη ὑπομονή, καὶ θὰ μᾶς ζεστάνει ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ πατριάρχου Ἀβραάμ. Μὲ μιὰ νύχτα ἂς ἀγοράσουμε τὴν αἰωνιότητα». Κι ἔτσι ἐνθαρρύνοντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ὑπέμειναν τὸ φοβερὸ ψύχος κι ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης τόνιζε χαρακτηριστικά: «Τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ὁ Χριστὸς τὴν κρέμασε στὴν ὑπομονή… Νὰ προσέχουμε λοιπὸν νὰ μὴ χάνουμε τὴν ὑπομονή μας, γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τελικὰ τὴν ψυχή μας» (Γερ. Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι: Ε΄, σελ. 290).

Πράγματι, αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος δρόμος τῆς σωτηρίας μας: ἡ ὑπομονή. Αὐτὸ τὸν δρόμο βάδισε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἐφάρμοσε τὴν ὑπομονὴ σὲ τέλειο βαθμὸ καὶ περιμένει, ὡς δίκαιος Ἀθλοθέτης, νὰ στεφανώσει νικητὴ κάθε ἀγωνιστὴ ποὺ θὰ δείξει ὑπομονὴ μέχρι τέλους. Ἄλλωστε Ἐκεῖνος μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι «ὁ ὑπομείνας εἰς τέ­λος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ [10] 22).

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr

Για ένα «πουκάμισο αδειανό»…

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

Έξαρση της… καζαντζακολαγνείας πάλι εσχάτως, με αφορμή την πρόσφατη συμπλήρωση 60 χρόνων από τον θάνατό του, αλλά φυσικά και την μόλις εμφανισθείσα νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Του γνωστού δηλαδή ατάλαντου «δημιουργού», που εδώ και χρόνια επιμένει να βασανίζει ειδεχθώς τη δύσμοιρη Έβδομη Τέχνη. Και αυτή τη φορά, μετά τις πρωτοφανώς εκείνες άτεχνες ταινίες για τις - σημαντικές πράγματι - μορφές των Ελ Γκρέκο και Ιωάννη Βαρβάκη, σειρά έχει μία άλλη μορφή (άκρως θλιβερή αυτή τη φορά): εκείνη του Νίκου Καζαντζάκη.

Και την αποκαλούμε θλιβερή, γιατί θα μας επιτρέψουν βεβαίως τα πολυπληθή λιβανιστήρια της καθ’ ημάς νεοελληνέζικης πνευματικής χωματερής που στέκουν έκθαμβα μπροστά στον… «οικουμενικό Έλληνα» και τον «κορυφαίο μας συγγραφέα και στοχαστή» (μέχρι για «τον σπουδαιότερο μετά τον Όμηρο», έφτασε στο απίστευτο σημείο να γράψει πρόσφατα κάποιος σε γνωστή αθηνοφυλλάδα) να υπάρχουμε και μερικοί που δεν τον θεωρούμε τίποτε περισσότερο από ένα… κοινό ντενεκέ (που ναι μεν γυαλίζει, ουδεμία ωστόσο σχέση έχει με τον χρυσό). Ένας άνθρωπος που η αναμφίβολη ευφυΐα και η τεράστια κοσμική παιδεία του, αξεδιάλυτα όμως με την απροσμέτρητη έπαρση ενός υπερτροφικού εγωκεντρισμού, τον οδήγησαν δυστυχώς σε ένα συνεχή κατήφορο τερατώδους παραμόρφωσης (προς πλήρη μάλλον επίρρωση της γνωστής πλατωνικής ρήσης ότι «πάσα επιστήμη, χωριζομένη αρετής, πανουργία, ου σοφία φαίνεται»). Ένα τραγικό πλάσμα με συνεχή τρικυμία εν κρανίω, ένα απερινόητα αλλοπρόσαλλο ον, ένας εξεζητημένος επαΐων της πλέον φτιασιδωμένης και υπερτιμημένης, αλλά απολύτως κούφιας και βερμπαλιστικής τελικά υπαρξιστικής αμπελοφιλοσοφίας.

Ο Καζαντζάκης «έπαιξε με όλα, με βουδισμούς, με νιτσεϊσμούς, με χριστιανισμούς, με ό,τι θέλεις», έγραφε με ειλικρινή πόνο ο σπουδαίος μας (και επί σειρά ετών φίλος του) Φώτης Κόντογλου, μαζί με τη διαπίστωση ότι «τα γραφόμενά του είναι κούφια κι ολοένα γίνονται χειρότερα». Καθόλου τυχαία και η αποστροφή που αισθανόταν, όποτε άκουγε γι’ αυτόν, ο Άγιος Παΐσιος, φτάνοντας στο σημείο να ξύνει το χαραγμένο σε βράχο του Σινά όνομά του, για να το εξαφανίσει (θεωρώντας παράταιρο να βρίσκεται το «βδέλυγμα της αθεΐας εν τόπω αγίω»), ή να συμμετέχει προς έκπληξιν πολλών στο μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης κατά της βέβηλης ταινίας του Σκορτσέζε. Καθόλου τυχαία και η έντονη δυσφορία που προκαλούσε η μορφή και τα γραπτά του και σε άλλους σημαντικούς αυθεντικά ορθόδοξους αγωνιστές (κληρικούς και λαϊκούς) της Εκκλησίας μας. Καθόλου τυχαία όμως και η αποδοχή του από άλλους ιεράρχες πλανεμένους, ενώ ο διαβόητος οικουμενιστής Αθηναγόρας έφτανε να δηλώνει ότι «τα βιβλία του Καζαντζάκη κοσμούν την Πατριαρχική βιβλιοθήκη».

Από την τραγική «Ασκητική» ως τον ψυχοδιαστροφικά βλάσφημο «Τελευταίο Πειρασμό» και από τον αποτρόπαια πλανεμένο «Φτωχούλη του Θεού» ως τα στερνά γραπτά του και το εωσφορικά εφιαλτικό επίγραμμα του τάφου του, βλέπει κανείς στον Καζαντζάκη μια πορεία ενίοτε παλινδρομήσεων, αλλά γενικά σταθερής και συνεχούς κατάδυσης μέσα σε ολοένα και πιο ερεβώδεις σκιές, βλέπει κανείς ένα «πλανών και πλανώμενο» καταραμένο πνεύμα, που κι όταν κάποτε έδειξε επιφανειακά να πλησιάζει προς το φως, δεν μπόρεσε (και δεν θέλησε) ποτέ του πραγματικά να το αγγίξει. Είχε τη μόρφωση, είχε τις προϋποθέσεις, είχε και τις ευκαιρίες, αλλά η επιλογή του ήταν αυτή: «ουκ ηβουλήθη συνιέναι». Αντίθετα, εκείνο που επέλεξε ήταν να βουλιάξει μέσα στους πλέον σκοτεινούς και δύσοσμους βάλτους της πλάνης, της βλασφημίας και του δαιμονισμού. Αν και φυσικά δεν είναι καθόλου υπερβολή να πει κανείς ότι αυτός πήγε κι ακόμη πιο πέρα, γιατί όσα σκέφτηκε κι έγραψε για τον Χριστό το σκοτισμένο και άρρωστο αυτό μυαλό είναι σίγουρο πως ούτε οι δαίμονες μπορούν να τα διανοηθούν ή τολμούν να τα εκφράσουν.

Αποδείχτηκε έτσι ο Καζαντζάκης ένας μέγας «υιός της απωλείας», που πλην του εαυτού του όμως και πολλούς ακόμη παρέσυρε σ’ αυτή την οδό και χιλιάδες ανθρώπους έβλαψε πνευματικά με τα τόσο προβεβλημένα και πολυδιαβασμένα γραπτά του. Αποδείχτηκε ένα θλιβερό κύμβαλο αλαλάζον πένθιμα κι ένα τραγικό «πουκάμισο αδειανό», που εξαιτίας μάλιστα όλου του συνονθυλεύματος των πεποιθήσεών του, θα μπορούσε δικαιωματικά να θεωρηθεί και εκ των σκαπανέων και προφητών της Νέας Εποχής, ως μέγας μυστικιστικός homo universalis της διαπλανητικής συγκρητιστικής πολτοποίησης του παντός, ένας αυθεντικός συνοδοιπόρος του Χόμπαρντ, της Μπέιλι και της Μπλαβάτσκι, ένας σκοτεινός μύστης που μέσα από την ξεκάθαρα θεοσοφική και μασονική του σκέψη λάτρεψε κι υπηρέτησε αναφανδόν ένα ζοφερό «Θεό» μέσα στο όραμα της παγκόσμιας Πανθρησκείας, ένα «ανήσυχο πνεύμα» και ένας δήθεν «αμφισβητίας» (ο οποίος βέβαια τόσο αμφισβητίας ήταν, που αν ζούσε σήμερα θα ήταν από τους βασικούς πνευματικούς ινστρούχτορες για όλη τη γνωστή νεοταξίτικη πολυπολιτισμική και πολυθρησκειακή ατζέντα).

Δικαίως λοιπόν αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια είδωλο κάθε φανατικού οικουμενιστή, κάθε μεταπατερικού ψευδοθεολογούντος και κάθε επιφανειακού ψευδοφιλολογούντος, κάθε θολοκουλτουριάρη αθεϊστή, κάθε μπερδεμένου αγνωστικιστή, κάθε βλακωδώς βαυκαλιζόμενου ως «πολίτη του κόσμου», κάθε εκκλησιομάχου γραικύλου, κάθε ψευτοπροοδευτικού της κακιάς ώρας και κάθε άλλου αφελληνισμένου φελλού. Αφελληνισμένου, γιατί ούτως ή άλλως κι ετούτος ο δήθεν «κορυφαίος» και «οικουμενικός Έλληνας», πέραν της ρηχής επιφάνειας κάποιων τύπων, δεν είχε στην πραγματικότητα καμία ουσιαστική και ζωντανή σχέση κι επαφή με την αυθεντική Ελλάδα της αείποτε ζώσας και ζήδωρης ελληνορθόδοξης διαχρονίας. Δικαίως επίσης οι ύμνοι της αναγνώρισης κλιμακώνονται ολοένα και περισσότερο σε μια εποχή τεχνητής συγκρητιστικής σύγχυσης που ταιριάζει ζηλευτά στη ζοφερά ταραγμένη του σκέψη. Είναι και αυτό απλούστατα άλλο ένα από τα πολύ φυσιολογικά «σημεία των καιρών»…

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ο Γόρτυνος Ιερεμίας διάδοχός (ως καρικατούρα) του Ζηζιούλα!

Οι μητροπολίτες Γόρτυνος και Κορίνθου κατά της «αγίας ανυπακοής».

«Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου»!

-Ακόμα και η …νομιμοποίηση της αιρέσεως!!!

-Γόρτυνος Ιερεμίας:

Δεν υφίσταται Ευχαριστία χωρίς Επίσκοπο

-Μύδροι Διονύσιου για «φανατικούς» & «Παλαιοημερολογίτες».

Μεγάλη ανησυχία έχει προκαλέσει η «αγία ανυπακοή» στους κόλπους των Δεσποτάδων και δεν χάνουν την ευκαιρία να «ευλογούν» τα γένια τους….

Με την καθιερωμένη τελετή του Αγιασμού, που τέλεσε ο Μητροπολίτης Κορίνθου κ. Διονύσιος, ξεκίνησαν για τρίτη συνεχή χρονιά, οι συνάξεις πνευματικής οικοδομής της Ιεράς Μητροπόλεως Κορίνθου, την Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017.

Προσκεκλημένος του κ. Διονυσίου ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας ανέπτυξε το θέμα: «Ο Επίσκοπος στην Εκκλησία και η Εκκλησία στον Επίσκοπο». Ο κ. Ιερεμίας με τον θεολογικό του λόγο, κατόρθωσε με απλές σκέψεις και παραδείγματα να ομιλήσει για την εκκλησιολογία του Αγίου Κυπριανού Καρχηδόνος, αναλύοντας τον θεσμό της Εκκλησίας, που στην βάση της είναι, όπως είπε, η υπό τον Επίσκοπο τέλεση της Θείας Ευχαριστίας.

Χρησιμοποιώντας παράλληλα και άλλους Αποστολικούς Πατέρες, όπως τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο και τον Κλήμεντα Ρώμης υποστήριξε ότι το κατεξοχήν έργο του Επισκόπου είναι η Θεία Ευχαριστία και ότι από αυτήν πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου όχι μόνον η αγιαστική αλλά και η ποιμαντική και διοικητική. Παρουσίασε δε, ένα κείμενο του Αγίου Διονυσίου Κορίνθου, στο οποίο αποτυπώνεται το βαθύτερο θεολογικό νόημα, για το οποίο όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου, σημειώνοντας ότι δεν υφίσταται Ευχαριστία χωρίς Επίσκοπο, καθώς και Επίσκοπος χωρίς Ευχαριστία.

Από την πλευρά του ο Μητροπολίτης κ Διονύσιος, αφού ευχαρίστησε με θερμούς λόγους τον κ Ιερεμια έκλεισε την εσπερινή αυτή σύναξη τονίζοντας ότι στις μέρες μας το πρόσωπο του Επισκόπου καθίσταται τραγικό, όχι τόσο εκ της μη αναγνωρίσεως του έργου του, όσο εκ των σοβαρών εκκλησιολογικών εκτροπών, όπως από τους φερομένους και αλληλοσπαρασσομένους Παλαιοημερολογίτες ή και «ζηλωτές», οι οποίοι με φανατισμό καταστρατηγούν, αποδομούν και παραπλανούν, την υπό τον κανονικό και νόμιμο Επίσκοπο, λογική ποίμνη του Χριστού.

Πηγή

Μην αρνείσαι να μαθαίνεις, κι ας τυχαίνει να ξέρεις πάρα πολλά...

Του αββά Μάρκου :

Ο άνθρωπος συμβουλεύει τον πλησίον του καθώς γνωρίζει. Ο Θεός πάλι ενεργεί σ΄ αυτόν που ακούει ανάλογα με την πίστη του.

Ο άνθρωπος που μακροθυμεί, έχει πολλή φρόνηση (Παροιμ. 14:29). Το ίδιο κι εκείνος που τεντώνει το αυτί του για ν΄ ακούει λόγους πνευματικής σοφίας.

Μην αρνείσαι να μαθαίνεις, κι ας τυχαίνει να ξέρεις πάρα πολλά. Γιατί αυτό πού μπορεί να οικονομήσει ο Θεός, είναι πολύ πιο ωφέλιμο από τη δική μας φρόνηση.

Αυτός που θέλει να σηκώσει το σταυρό του και ν΄ ακολουθήσει το Χριστό, πρέπει πρώτα-πρώτα να επιδιώξει την αληθινή γνώση και μάθηση, εξετάζοντας ακατάπαυστα τους λογισμούς του και μεριμνώντας συνεχώς για τη σωτηρία του και ρωτώντας τους δούλους του Θεού πού έχουν το ίδιο φρόνημα και αγωνίζονται τον ίδιο αγώνα μ΄ αυτόν, έτσι ώστε να μην αγνοεί πού και πώς βαδίζει και να μην προχωράει μέσα στο σκοτάδι χωρίς λύχνο να του φέγγει. 

Γιατί εκείνος πού βαδίζει ιδιόρρυθμα, χωρίς ευαγγελική γνώση, χωρίς διάκριση και χωρίς την καθοδήγηση κάποιου, σκοντάφτει συχνά και πέφτει σε πολλούς λάκκους και παγίδες του πονηρού και πλανιέται πολύ και κοπιάζει πολύ και μπαίνει σε πολλούς κινδύνους και δεν γνωρίζει τι τέλος θα έχει. 

Γιατί δεν είναι λίγοι εκείνοι πού πέρασαν από πολλούς κόπους και ασκήσει και κακοπάθειες και πού υπέφεραν πολλούς μόχθους για το Θεό, αλλά η ιδιορρυθμία, η αδιακρισία και η έλλειψη πνευματικής βοήθειας από τον πλησίον έκαναν τους τόσους και τόσους κόπους τους ανίσχυρους και μάταιους.

Γι αυτό αν είναι δυνατόν, πρέπει κανείς να φροντίζει και ν΄ αγωνίζεται να είναι συνεχώς μαζί με ανθρώπους πού έχουν πνευματική γνώση, με σκοπό, αν ο ίδιος δεν έχει φωτισμό αληθινής γνώσεως, βαδίζοντας μαζί μ΄ εκείνον που έχει, να μην περπατάει στο σκοτάδι, να μην κινδυνεύει από βρόχια και παγίδες και να μην πέφτει πάνω στα νοητά θηρία, που ζουν στο σκοτάδι και που αρπάζουν και αφανίζουν όσους περπατούν μέσα σ΄ αυτό χωρίς τον νοητό λύχνο του θείου λόγου. 

Μικρός Ευεργετινός

http://amartolon-sotiria.blogspot.gr

«Ο ΗΡΩΑΣ, Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ»

Μᾶς ἐστάλη ἀπὸ ἀποτειχισμένο ἀδελφό

Άρθρο για τον αγώνα των Αποτειχισμένων Ομολογητών Ιερέων

Είχα την ευκαιρία, προσφάτως, να μιλήσω τηλεφωνικώς με έναν αποτειχισμένο Ιερέα. Κλείνοντας το τηλέφωνο, σκεφτόμουν το πόσο μεγάλη ευλογία ήταν αυτό το τηλεφώνημα! Συνομίλησα με έναν –αφανή– ήρωα! Ω! Ναι, δεν είναι μεγάλη κουβέντα αυτή! Ήρωες είναι οι Ιερείς που διακόπτουν το Μνημόσυνο και την Εκκλησιαστική Κοινωνία από τους εκπεσόντες ψευτοεπισκόπους. Θέλει ανδρεία αυτή η πράξη και ανδρεία έχουν μόνο οι καρδιές των Ηρώων! (Σε ελεύθερη απόδοση, θα λέγαμε, πως η Ελευθερία, η Αποτείχιση και ο Παράδεισος θέλουν τόλμη και θάρρος!). 

Η σκέψη μου «τρέχει» σε όλους αυτούς τους αποτεχισμένους Ιερείς, που αν και είναι λίγοι, εν τούτοις υπάρχουν και κρατούν την Λειτουργική Παράδοση, ούτως ώστε όλοι εμείς οι αποτειχισμένοι λαϊκοί να μπορούμε, έστω και μια-δυο φορές το χρόνο –αναλόγως με το που βρίσκεται ο καθένας από εμάς– να λειτουργούμαστε. 

Σκεφτόμουν την απλότητα και την σεμνότητα που έχει αυτός ο Ιερέας. Ένας Ιερέας, που δεν νιώθει πως κάνει κάτι σπουδαίο, αλλά κάνει –ως οφείλει– το καθήκον του ως πραγματικός Υπουργός του Υψίστου, κάτι που απουσιάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό στις ημέρες μας. Ένας Ιερέας, που αισθάνεται την θέση του μέσα στην Εκκλησία ως ένας εκ των τελευταίων

και ελαχίστων Λειτουργών του Κυρίου και αυτό είναι που τον κάνει τόσο σπουδαίο και μεγάλο στα μάτια μου! Αυτή του η κατά Θεόν απλότητα, αυτός ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα, (τόσο απλά, μα και τόσο ξεκάθαρα!), είναι που του επιτρέπει να νιώθει και να καταλαβαίνει· να αναγνωρίζει την Θεία επέμβαση στην πορεία της ζωής του. Αυτός ο τρόπος του είναι που τον κάνει να βιώνει και να αντιλαμβάνεται τα Θαύματα του Κυρίου στην ζωή του και αυτό είναι που τον κάνει να ταιριάζει τόσο με τους Αγίους της Εκκλησίας μας! 

Όλοι αυτοί οι Ιερείς που διακόπτουν το Μνημόσυνο και την Εκκλησιαστική Κοινωνία από την Παναίρεση του Οικουμενισμού, που μαστίζει επί έναν και κάτι αιώνα εκ των έσω την Εκκλησία, περνούν μέσα από καμίνι που καίει. Το καμίνι της Πίστεως, το οποίο δοκιμάζει τις καρδιές τους. Δίνουν μάχη με τον κόσμο και τον εαυτό τους για να κάνουν το καθήκον τους και να προβούν στην επιβεβλημένη, μα τόσο ευλογημένη και σωτήρια Αποτείχιση, και η μάχη αυτή δεν είναι μικρή ή εύκολη. Πραγματικά δοκιμάζονται οι καρδιές τους και καίγονται, λιώνοντας και καθαρίζοντας κάθε γωνιά της υπάρξεώς τους. Στη μάχη τους αυτή, έχουν για «όπλα» τους την προσευχή και τα δάκρυα και εκείνο που τους κρατάει, είναι η αγάπη τους για τον Κύριο! Και έτσι εξαγνισμένοι περνούν «δια πυρός και σιδήρου» μέσα από το καμίνι για να δοθούν σε εμάς τους Ορθόδοξους των Εσχάτων καιρών, καθαροί και εξαγνισμένοι· καρδιές άγιες! 

Ο δικός τους αγώνας είναι μαρτυρικός, μια και ο διωγμός που βιώνει η Ορθοδοξία μας, είναι πιο ύπουλος από όλους τους προηγούμενους, και όλοι αυτοί οι απλοί και αφανείς Ιερείς, έρχονται αντιμέτωποι με εχθρούς που φορούν Μίτρες και κρατούν Πατερίτσες. Με εχθρούς που έχουν μεγάλη κοσμική εξουσία και ασκούν επιρροή εκβιάζοντας ανθρώπους και καταστάσεις. Όλοι αυτοί οι ήρωες Ιερείς, έρχονται αντιμέτωποι και με το γεγονός ότι από την στιγμή που διέκοψαν το Μνημόσυνο και την Εκκλησιαστική Κοινωνία από τον οικείο ψευτοεπισκόπό τους, παύουν να έχουν και την οικονομική απολαβή από την μισθοδοσία τους, που σημαίνει πως οι οικογένειές τους αυτομάτως παύουν να έχουν την δυνατότητα να καλύπτουν τις όποιες ανάγκες τους. 

Και όμως, τίποτα από όλα αυτά τα εμπόδια δεν στέκεται ικανό να μπει ανάμεσα σε αυτούς και το καθήκον που τους καλεί, ανάμεσα σε αυτούς και την αγάπη που τρέφουν οι υπάρξεις τους για τον Κύριο! Και αυτό είναι που με κάνει να αναρωτιέμαι· τι λιγότερο έχουν, άραγε, αυτές οι καρδιές από τις καρδιές των Αγίων; (!) 

Ιερείς με οικογένειες, Ιερείς που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους, αλλά και Ιερομόναχοι που δεν έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους ή μια γωνιά δική τους. Όλοι αυτοί πόσο πολύ ταιριάζουν με το Κύριο ο Οποίος δεν είχε κυριολεκτικώς «που την κεφαλή κλίνη» (Ματθ. 8,20 / Λουκ. 9,58). Ακολουθούν κατά πόδας Εκείνον στον δρόμο προς τον Γολγοθά. Η αγάπη τους είναι έμπρακτη και μαρτυρική με Σταυροαναστάσιμο χαρακτήρα. Και αναφωνώ: Ω! Θεέ μου! Σε ευχαριστώ που μας αξιώνεις να γνωρίζουμε τους Λειτουργούς Σου! Σε ευχαριστώ που μας αξιώνεις να ζούμε σε τούτη την –πλέον– δυσκολότερη εποχή, που «μυρίζει» θυσία και δάκρυα! 

Και θέλω, αποτειχισμένα αδέλφια μου, να μιλήσω σε όλους εσάς. Θέλω στην αγάπη σας να απευθυνθώ και να σας ζητήσω να γίνουμε ενεργά μέτοχοι του –δύσκολου μα και τόσο ευλογημένου– αγώνα αυτών των Ομολογητών και συνειδησιακώς Μαρτυρικά αποτειχισμένων ηρώων Ιερέων! 

Καλά μου εν Χριστώ αδέλφια, ας γίνουμε και εμείς μέρος του Θαύματος, ούτως ώστε οι πολύτιμοι για εμάς αποτειχισμένοι Ιερείς να μπορούν να πορευτούν στον δύσκολο αυτόν αγώνα τους, με –όσο το δυνατόν– λιγότερες δυσκολίες. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως είναι οι πνευματικοί μας Πατέρες και τώρα, πραγματικά, οφείλουμε να τους στηρίξουμε όσο μπορούμε σύμφωνα με την διάθεση της καρδίας μας («Μη εκ λύπης ή εξ ανάγκης· Ιλαρόν γαρ δότη αγαπά ο Θεός» / Β´ Κορ. 9,7). Πρώτα και πάνω απ’ όλα, να μην τους ξεχνάμε, έχοντάς τους –επί καθημερινής βάσεως– στις προσευχές μας. Έπειτα, να μην ξεχνάμε να τους ενισχύουμε οικονομικά ή με όποιον άλλον υλικό τρόπο δύναται ο καθένας από εμάς, διότι όπως λέει και ο Ευαγγελικός λόγος πως «άξιος γαρ ο εργάτης του μισθού αυτού» (Λουκ. 10,7 / Ματθ. 10,10 / Α´ Τιμ. 5,18 / Δευτ. 25,4 / Κριτ. 9,9 ).

Ψάξτε να βρείτε τις διευθύνσεις τους (είναι, άλλωστε, εύκολο και τα ιστολόγια που ασχολούνται με αυτά τα θέματα, αλλά και οι ομάδες αποτεχισμένων λαϊκών μπορούν να βοηθήσουν πάνω σε αυτό το θέμα). Μην ξεχνάμε αδέλφια μου, πως οι Ιερείς αυτοί έχουν οικογένειες, έχουν παιδιά που πρέπει να καλύψουν τις ανάγκες τους.

Αδέλφια, οι Ιερείς αυτοί πρέπει να μας νιώθουν δίπλα τους, διότι όπως εμείς τους έχουμε ανάγκη, έτσι και εκείνοι χρειάζονται την στήριξή μας. Όπως ο πατέρας, που αγωνίζεται για τα παιδιά του, έχει ανάγκη από την αγκαλιά τους για να ξεκουραστεί και να πάρει και από εκεί δύναμη, ώστε να συνεχίσει τον αγώνα της βιοπάλης, έτσι και οι Ιερείς μας έχουν ανάγκη να νιώθουν πως δεν είναι μόνοι. Το θαύμα δεν είναι υποχρεωτικό να κάνει θόρυβο. Συνήθως τα θαύματα είναι απλά και αφανή· έρχονται απαλά σαν την ανοιξιάτικη βροχή!

Ας γίνουμε, αδέλφια μου, μέρος του θαύματος της ηθικής και υλικής στηρίξεως των Πατέρων μας! Ας γίνουμε και εμείς, όπως και όσο μπορούμε, μικρά γρανάζια στην λειτουργία του μηχανισμού του Θαύματος που λέγεται έμπρακτη αγάπη και στήριξη των Πνευματικών μας Πατέρων.

Ας έχουμε την τιμή να βοηθήσουμε τους αληθινούς ήρωες και αγίους της εποχής μας!

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ἐὰν δὲν μισήσεις πρῶτα, δὲν μπορεῖς ν᾿ ἀγαπήσεις ...

Εἶπε κάποιος ἀπ᾿ τοὺς πατέρες: 

«Ἐὰν δὲν μισήσεις πρῶτα, δὲν μπορεῖς ν᾿ ἀγαπήσεις, ἐὰν δηλαδὴ δὲν μισήσεις τὴν ἁμαρτία, δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀναφέρεται στὴν ἁγία Γραφή, «Ἀπόφυγε τὸ κακὸ καὶ πρᾶξε τὸ καλό». 

Ὅμως καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἡ ψυχικὴ διάθεση εἶναι ἐκείνη ποὺ μετράει πάντοτε. 

Γιατὶ ὁ Ἀδὰμ ἂν καὶ ἦταν μέσα στὸν παράδεισο, παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ ὁ Ἰώβ, ἂν καὶ ἦταν καθισμένος πάνω στὴν κοπριά, κράτησε τὴν αὐτοκυριαρχία του. 

Λοιπὸν τὸ μόνο ποὺ ζητάει ὁ Θεὸς ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ καλή του διάθεση καὶ νὰ ἔχει πάντοτε τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ μέσα του».

ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

http://dakriametanoias.blogspot.gr

"Το παιχνίδι της "δημιουργικής ασάφειας"!

Αποδοχή της Ψευδοσυνόδου από την Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγ. Όρους

Του π. Νικολάου Μανώλη

Προσφάτως έγινα κάτοχος του επισήμου ετησίου περιοδικού που εκδίδει η Αγιορείτικη Μονή του Οσίου Γρηγορίου με τον ομώνυμο τίτλο "Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ" - Περίοδος Β' Έτος 2017 Αριθμ.42.

Με ιδιαίτερη χαρά αντίκρισα το πρώτο άρθρο του περιοδικού "Η Εκκλησία και ο Οικουμενισμός" - απάνθισμα λόγων του μακαριστού, ακραιφνούς ορθοδόξου, Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη.

Δυστυχώς η χαρά μετετράπη σε λύπη καθώς προχώρησα και ανέγνωσα το "Επίκαιρα γεγονότα και θέματα" διότι διαπίστωσα πως το θέμα του Οικουμενισμού θίχτηκε στο περιοδικό μόνο ως κάτι θεωρητικό και όχι ως κάτι το οποίο έχει σχέση με τις αποφάσεις της Ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου της Κρήτης (της λεγομένης "Αγίας και Μεγάλης Συνόδο"). 

Σε αυτή τη στήλη, γίνεται εκτενή αναφορά στις όντως ορθόδοξες προτάσεις που είχεδιατυπώσει το Άγιον Όρος προ της Ψευδοσυνόδου προκειμένου να διορθωθούν τα επίμαχα κείμενα, και δηλώνουν πως είναι σύμφωνοι με αυτές τις προτάσεις. Το πρόβλημα είναι ότι παραλείπουν να μας αναφέρουν πως παρόλο που οι προτάσεις αυτές ήταν ορθόδοξες και στόχευαν στο να "αποφευχθεί η οικουμενιστική νοηματοδότησις των κειμένων", το αποτέλεσμα είναι ότι ΔΕΝ έγιναν αποδεκτές από τη Ψευδοσύνοδο.

Σημασία έχει το τι έγινε και όχι το τι θέλαμε να γίνει!

Διαβάζουμε ακόμη: "Οι επίσημες θέσεις του Αγίου Όρους περί της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, τις οποίες ανεπτύξαμε ανωτέρω, συνοψίζονται στο ότι τα κείμενα της Συνόδου, ιδίως στο ζήτημα της εκκλησιολογίας, χρειάζονται περαιτέρω διορθώσεις και διασαφήσεις, που μπορούν να γίνουν κατά τις προαναγγελθείσες επόμενες συνόδους της Εκκλησίας."

Η Ψευδοσύνοδος δεν ολοκληρώθηκε; Δεν υπογράφτηκαν τα κείμενά της; Δεν απορρίφθηκαν οι ορθόδοξες αντι-προτάσεις σας; Τι θα πει χρειάζονται περαιτέρω βελτίωση (“διορθώσεις και διασαφήσεις”); Η Ψευδοσύνοδος δεν είναι εν εξελίξει και τα κείμενα υπογράφτηκαν!

Δυστυχώς είναι εμφανές για αυτόν που θα πάρει το περιοδικό στα χέρια του, ότι παντού δεσπόζει η αναφορά σε "Αγία και Μεγάλη Σύνοδο" και όχι σε Ψευδοσύνοδο.

Το κερασάκι στη τούρτα έρχεται με το παρακάτω απόσπασμα:

"Επειδή μεταξύ του λαού έγινε μετασυνοδικώς ταραχή με την διακοπή του μνημοσύνου ωρισμένων επισκόπων, η ιεροκοινοτική Επιτροπή θεώρησε απαραίτητο να τονίση ότι «η τάσις διά διακοπήν μνημοσύνου δεν είναι εν προκειμένω δικαιολογημένη». Οι λόγοι είναι αρκούντως σοβαροί. Γράφει στην Έκθεσί της ότι στην Κρήτη δεν υπεγράφη ενωτικός Όρος, όπως στην Λυών και στην Φλωρεντία, ούτε οι επίσκοποι προσεχώρησαν σε κατεγνωσμένη αίρεσι (όπως το Φιλιόκβε, η κτιστή Χάρις, η χειροτονία γυναικών κ.λπ.), αλλά οι επίσκοποί μας παραμένουν οι Ορθόδοξοι ποιμένες του Ορθοδόξου λαού"

Θεωρώ αδιανόητα προκλητικό να αναφέρεται ότι επειδή δεν "υπεγράφη ενωτικός Όρος" η διακοπή μνημοσύνου δεν είναι δικαιολογημένη. Αν υπογραφόταν ενωτικός όρος και προσχωρούσαν στην αίρεση τότε δε θα συζητούσαμε για διακοπή μνημοσύνου καθώς οι υπογράψαντες θα έθεταν εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Δε θα ήταν πλέον Ορθόδοξοι. Η διακοπή μνημοσύνου γίνεται σε επισκόπους που είναι ακόμα στην Ορθοδοξία αλλά κηρύσσουν γυμνή τη κεφαλή αίρεση. Ο κανόνας (ΙΕ΄ της Πρωτοδευτέρας Συνόδου) του Μεγάλου Φωτίου είναι ξεκάθαρος.

Αν τώρα - στις μέρες μας - θεωρείτε τη διακοπή μνημοσύνου αδικαιολόγητη τότε τί έχετε να πείτε για το ΄70 που είχε κόψει το μνημόσυνο σχεδόν σύσσωμο το Άγιον Όρος; Θεωρείτε αδικαιολόγητη τη στάση του Οσίου Παΐσιου που έκοψε το μνημόσυνο;

"Ούτε οι επίσκοποι προσεχώρησαν σε κατεγνωσμένη αίρεσι": Ο οικουμενισμός δεν είναι κατεγνωσμένη αίρεση; Η αίρεση των ψευδομαρτύρων του Ιεχωβά όντως δεν είναι κατεγνωσμένη αίρεση, αυτό όμως τι σημαίνει; Ότι αν ένας επίσκοπος κηρύττει τις αιρέσεις τους η διακοπή μνημοσύνου του θεωρείται αδικαιολόγητη;

Το αποκορύφωμα είναι πως ενώ δε θεωρείτε τον οικουμενισμό ως κατεγνωσμένη αίρεση, θεωρείτε όμως τη χειροτονία γυναικών ως αίρεση! Μα είναι αίρεση η χειροτονία γυναικών; Μήπως και ο διπλός γάμος των ιερέων είναι αίρεση; Μήπως θα μας πείτε και πως η ημερολογιακή μεταρρύθμιση είναι αίρεση; Ή μήπως ο εγωισμός είναι αίρεση, όπως θεωρεί και ο Αλβανίας Αναστάσιος; Αδυνατώ να πιστεύσω πως στο μοναστήρι που έζησε ο π. Γεώργιος Καψάνης, σήμερα δεν έχουν τη δυνατότητα να διακρίνουν την αίρεση από τη πλάνη, το πάθος ή τα διοικητικά λάθη της Εκκλησίας.

Γιατί πατέρες παίζεται το παιχνίδι της "δημιουργικής ασάφειας" όπως έκανε η Ψευδοσύνοδος;

Δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε τους οικουμενιστές (βλ.Λαρεντζάκη) να διαβάζουν τις αποφάσεις της Ψευδοσυνόδου ως έχουν και να λένε πως "Οι αντιδρώντες αναφέρονται και επικαλούνται το Σύμβολο της Πίστεως και ισχυρίζονται ότι με την έκφραση "Εις Μίαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν" εννοείται αποκλειστικώς και μόνον η Ορθόδοξος Εκκλησία" και εσείς να κρύβεστε πίσω από τις απορριφθείσες παλαιές προτάσεις σας!

Οι αποφάσεις της Κρήτης είναι Ορθόδοξες ή όχι;

Είναι Ορθόδοξη Σύνοδος ή Ψευδοσύνοδος;

Θέλουμε ξεκάθαρες απαντήσεις.

Δεν είναι δυνατόν η "Αγία και Μεγάλη Σύνοδος" να είναι ολίγον Ορθόδοξη!

Ή είναι Ορθόδοξη ή Ψευδοσόνοδος!

"ἔστω δέ ὁ λόγος ὑμῶν ναί ναί, οὒ οὔ· τό δέ περισσόν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν" (Ματθ. ε΄ 37).

https://paterikiparadosi.blogspot.gr