Μᾶς ἐστάλη ἀπὸ ἀποτειχισμένο ἀδελφό
Άρθρο για τον αγώνα των Αποτειχισμένων Ομολογητών Ιερέων
Είχα την ευκαιρία, προσφάτως, να μιλήσω τηλεφωνικώς με έναν αποτειχισμένο Ιερέα. Κλείνοντας το τηλέφωνο, σκεφτόμουν το πόσο μεγάλη ευλογία ήταν αυτό το τηλεφώνημα! Συνομίλησα με έναν –αφανή– ήρωα! Ω! Ναι, δεν είναι μεγάλη κουβέντα αυτή! Ήρωες είναι οι Ιερείς που διακόπτουν το Μνημόσυνο και την Εκκλησιαστική Κοινωνία από τους εκπεσόντες ψευτοεπισκόπους. Θέλει ανδρεία αυτή η πράξη και ανδρεία έχουν μόνο οι καρδιές των Ηρώων! (Σε ελεύθερη απόδοση, θα λέγαμε, πως η Ελευθερία, η Αποτείχιση και ο Παράδεισος θέλουν τόλμη και θάρρος!).
Η σκέψη μου «τρέχει» σε όλους αυτούς τους αποτεχισμένους Ιερείς, που αν και είναι λίγοι, εν τούτοις υπάρχουν και κρατούν την Λειτουργική Παράδοση, ούτως ώστε όλοι εμείς οι αποτειχισμένοι λαϊκοί να μπορούμε, έστω και μια-δυο φορές το χρόνο –αναλόγως με το που βρίσκεται ο καθένας από εμάς– να λειτουργούμαστε.
Σκεφτόμουν την απλότητα και την σεμνότητα που έχει αυτός ο Ιερέας. Ένας Ιερέας, που δεν νιώθει πως κάνει κάτι σπουδαίο, αλλά κάνει –ως οφείλει– το καθήκον του ως πραγματικός Υπουργός του Υψίστου, κάτι που απουσιάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό στις ημέρες μας. Ένας Ιερέας, που αισθάνεται την θέση του μέσα στην Εκκλησία ως ένας εκ των τελευταίων
και ελαχίστων Λειτουργών του Κυρίου και αυτό είναι που τον κάνει τόσο σπουδαίο και μεγάλο στα μάτια μου! Αυτή του η κατά Θεόν απλότητα, αυτός ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα, (τόσο απλά, μα και τόσο ξεκάθαρα!), είναι που του επιτρέπει να νιώθει και να καταλαβαίνει· να αναγνωρίζει την Θεία επέμβαση στην πορεία της ζωής του. Αυτός ο τρόπος του είναι που τον κάνει να βιώνει και να αντιλαμβάνεται τα Θαύματα του Κυρίου στην ζωή του και αυτό είναι που τον κάνει να ταιριάζει τόσο με τους Αγίους της Εκκλησίας μας!
Όλοι αυτοί οι Ιερείς που διακόπτουν το Μνημόσυνο και την Εκκλησιαστική Κοινωνία από την Παναίρεση του Οικουμενισμού, που μαστίζει επί έναν και κάτι αιώνα εκ των έσω την Εκκλησία, περνούν μέσα από καμίνι που καίει. Το καμίνι της Πίστεως, το οποίο δοκιμάζει τις καρδιές τους. Δίνουν μάχη με τον κόσμο και τον εαυτό τους για να κάνουν το καθήκον τους και να προβούν στην επιβεβλημένη, μα τόσο ευλογημένη και σωτήρια Αποτείχιση, και η μάχη αυτή δεν είναι μικρή ή εύκολη. Πραγματικά δοκιμάζονται οι καρδιές τους και καίγονται, λιώνοντας και καθαρίζοντας κάθε γωνιά της υπάρξεώς τους. Στη μάχη τους αυτή, έχουν για «όπλα» τους την προσευχή και τα δάκρυα και εκείνο που τους κρατάει, είναι η αγάπη τους για τον Κύριο! Και έτσι εξαγνισμένοι περνούν «δια πυρός και σιδήρου» μέσα από το καμίνι για να δοθούν σε εμάς τους Ορθόδοξους των Εσχάτων καιρών, καθαροί και εξαγνισμένοι· καρδιές άγιες!
Ο δικός τους αγώνας είναι μαρτυρικός, μια και ο διωγμός που βιώνει η Ορθοδοξία μας, είναι πιο ύπουλος από όλους τους προηγούμενους, και όλοι αυτοί οι απλοί και αφανείς Ιερείς, έρχονται αντιμέτωποι με εχθρούς που φορούν Μίτρες και κρατούν Πατερίτσες. Με εχθρούς που έχουν μεγάλη κοσμική εξουσία και ασκούν επιρροή εκβιάζοντας ανθρώπους και καταστάσεις. Όλοι αυτοί οι ήρωες Ιερείς, έρχονται αντιμέτωποι και με το γεγονός ότι από την στιγμή που διέκοψαν το Μνημόσυνο και την Εκκλησιαστική Κοινωνία από τον οικείο ψευτοεπισκόπό τους, παύουν να έχουν και την οικονομική απολαβή από την μισθοδοσία τους, που σημαίνει πως οι οικογένειές τους αυτομάτως παύουν να έχουν την δυνατότητα να καλύπτουν τις όποιες ανάγκες τους.
Και όμως, τίποτα από όλα αυτά τα εμπόδια δεν στέκεται ικανό να μπει ανάμεσα σε αυτούς και το καθήκον που τους καλεί, ανάμεσα σε αυτούς και την αγάπη που τρέφουν οι υπάρξεις τους για τον Κύριο! Και αυτό είναι που με κάνει να αναρωτιέμαι· τι λιγότερο έχουν, άραγε, αυτές οι καρδιές από τις καρδιές των Αγίων; (!)
Ιερείς με οικογένειες, Ιερείς που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους, αλλά και Ιερομόναχοι που δεν έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους ή μια γωνιά δική τους. Όλοι αυτοί πόσο πολύ ταιριάζουν με το Κύριο ο Οποίος δεν είχε κυριολεκτικώς «που την κεφαλή κλίνη» (Ματθ. 8,20 / Λουκ. 9,58). Ακολουθούν κατά πόδας Εκείνον στον δρόμο προς τον Γολγοθά. Η αγάπη τους είναι έμπρακτη και μαρτυρική με Σταυροαναστάσιμο χαρακτήρα. Και αναφωνώ: Ω! Θεέ μου! Σε ευχαριστώ που μας αξιώνεις να γνωρίζουμε τους Λειτουργούς Σου! Σε ευχαριστώ που μας αξιώνεις να ζούμε σε τούτη την –πλέον– δυσκολότερη εποχή, που «μυρίζει» θυσία και δάκρυα!
Και θέλω, αποτειχισμένα αδέλφια μου, να μιλήσω σε όλους εσάς. Θέλω στην αγάπη σας να απευθυνθώ και να σας ζητήσω να γίνουμε ενεργά μέτοχοι του –δύσκολου μα και τόσο ευλογημένου– αγώνα αυτών των Ομολογητών και συνειδησιακώς Μαρτυρικά αποτειχισμένων ηρώων Ιερέων!
Καλά μου εν Χριστώ αδέλφια, ας γίνουμε και εμείς μέρος του Θαύματος, ούτως ώστε οι πολύτιμοι για εμάς αποτειχισμένοι Ιερείς να μπορούν να πορευτούν στον δύσκολο αυτόν αγώνα τους, με –όσο το δυνατόν– λιγότερες δυσκολίες. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως είναι οι πνευματικοί μας Πατέρες και τώρα, πραγματικά, οφείλουμε να τους στηρίξουμε όσο μπορούμε σύμφωνα με την διάθεση της καρδίας μας («Μη εκ λύπης ή εξ ανάγκης· Ιλαρόν γαρ δότη αγαπά ο Θεός» / Β´ Κορ. 9,7). Πρώτα και πάνω απ’ όλα, να μην τους ξεχνάμε, έχοντάς τους –επί καθημερινής βάσεως– στις προσευχές μας. Έπειτα, να μην ξεχνάμε να τους ενισχύουμε οικονομικά ή με όποιον άλλον υλικό τρόπο δύναται ο καθένας από εμάς, διότι όπως λέει και ο Ευαγγελικός λόγος πως «άξιος γαρ ο εργάτης του μισθού αυτού» (Λουκ. 10,7 / Ματθ. 10,10 / Α´ Τιμ. 5,18 / Δευτ. 25,4 / Κριτ. 9,9 ).
Ψάξτε να βρείτε τις διευθύνσεις τους (είναι, άλλωστε, εύκολο και τα ιστολόγια που ασχολούνται με αυτά τα θέματα, αλλά και οι ομάδες αποτεχισμένων λαϊκών μπορούν να βοηθήσουν πάνω σε αυτό το θέμα). Μην ξεχνάμε αδέλφια μου, πως οι Ιερείς αυτοί έχουν οικογένειες, έχουν παιδιά που πρέπει να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Αδέλφια, οι Ιερείς αυτοί πρέπει να μας νιώθουν δίπλα τους, διότι όπως εμείς τους έχουμε ανάγκη, έτσι και εκείνοι χρειάζονται την στήριξή μας. Όπως ο πατέρας, που αγωνίζεται για τα παιδιά του, έχει ανάγκη από την αγκαλιά τους για να ξεκουραστεί και να πάρει και από εκεί δύναμη, ώστε να συνεχίσει τον αγώνα της βιοπάλης, έτσι και οι Ιερείς μας έχουν ανάγκη να νιώθουν πως δεν είναι μόνοι. Το θαύμα δεν είναι υποχρεωτικό να κάνει θόρυβο. Συνήθως τα θαύματα είναι απλά και αφανή· έρχονται απαλά σαν την ανοιξιάτικη βροχή!
Ας γίνουμε, αδέλφια μου, μέρος του θαύματος της ηθικής και υλικής στηρίξεως των Πατέρων μας! Ας γίνουμε και εμείς, όπως και όσο μπορούμε, μικρά γρανάζια στην λειτουργία του μηχανισμού του Θαύματος που λέγεται έμπρακτη αγάπη και στήριξη των Πνευματικών μας Πατέρων.
Ας έχουμε την τιμή να βοηθήσουμε τους αληθινούς ήρωες και αγίους της εποχής μας!