Ανυπέρβλητος π. Αυγουστίνος Καντιώτης. Είκοσι (20) χρόνια πριν την... αυτοανακήρυξη της Ψευδομακεδονίας των Σκοπίων διαλαλούσε παντού την Ελληνικότητα του Ιερού Ελληνικού Μακεδονικού χώρου.
.
O αόρατος εσωτερικός πόλεμος του Χριστιανού
O αόρατος εσωτερικός πόλεμος του χριστιανού με τα πάθη δεν είναι καθόλου κατώτερος ή ευκολότερος από τον αιματηρό αγώνα των μαρτύρων της πίστεως. «Δώσε αίμα, για να λάβεις Πνεύμα», λένε, όπως είδαμε, οι πατέρες, πού γνώρισαν εμπειρικά αυτόν τον πόλεμο. Μόνο οι επιμελείς τηρητές των ευαγγελικών εντολών, μόνο οι αληθινοί μαθητές του Χριστού πολεμούν με συνέπεια και αυταπάρνηση τα πάθη τους.
«Η ακριβής τήρηση των εντολών διδάσκει στους ανθρώπους πόσο αδύναμοι είναι», λέει ο όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Στη γνώση και τη συναίσθηση της αδυναμίας μας θεμελιώνεται όλο το οικοδόμημα της σωτηρίας μας.«Η ακριβής τήρηση των εντολών διδάσκει στους ανθρώπους πόσο αδύναμοι είναι»: Τί παράξενη λογική για την επιφανειακή σκέψη! Και όμως, τα λόγια τούτα είναι λόγια πείρας. Μόνο με την επιμελημένη τήρηση των εντολών μπορεί ο άνθρωπος να δει το πλήθος των παθών του. Μόνο με την επιμελημένη τήρηση των εντολών μπορεί ο άνθρωπος να πεισθεί για την απόλυτη αδυναμία του παλαιού Αδάμ, για τη δύναμη του νέου Αδάμ και για την ορθότητα του πατερικού εκείνου ορισμού, σύμφωνα με τον οποίο ο πνευματικός νόμος δεν μπορεί να εκπληρωθεί παρά μόνο με τους οικτιρμούς του Χριστού.
Με την οικονομία της παντοδύναμης αγαθής πρόνοιας του Θεού, ακόμα και η ίδια η αμαρτία πού ζει μέσα στον άνθρωπο, η αμαρτία πού κυριαρχεί σ’ όλη την ύπαρξή του, σ’ όλα τα μέρη της ψυχής του και σ’ όλα τα μέλη του σώματός του, συμβάλλει στην πνευματική του πρόοδο, αν βέβαια είναι αληθινός χριστιανός.
Η συναίσθηση της πνευματικής μας φτώχειας, η παραδοχή της πνευματικής μας πτώσεως, η αναγνώριση της αναγκαιότητας της λυτρώσεως και η ολόψυχη ομολογία ως Λυτρωτή του Υιού του Θεού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είναι οι καρποί της πάλης μας με τα πάθη. Αυτοί οι καρποί αποτελούν το εχέγγυο της αιώνιας μακαριότητας.
Η συναίσθηση της πνευματικής φτώχειας, η παραδοχή της πτώσεως, η ζωντανή ομολογία του Λυτρωτή είναι άγνωστες στον άνθρωπο πού έχει κοσμικό φρόνημα. Αυτός είναι δούλος των παθών, δεν βλέπει στον εαυτό του παρά μόνο προτερήματα, μόνο αρετές, και είτε δεν περιμένει τίποτα στον ουρανό, καθώς δεν συλλογίζεται ποτέ τον ουρανό, είτε περιμένει βραβεία σαν οφειλές, έχοντας πλήρη άγνοια της μοναδικής αρετής πού βραβεύεται στον ουρανό και πού δεν είναι άλλη από τον χριστιανικό τρόπο ζωής.
Ο δούλος του Θεού, τηρώντας τις ευαγγελικές εντολές, όλο και πιο καθαρά βλέπει τα πάθη του. Και όσο η χάρη του Αγίου Πνεύματος δημιουργεί μέσα του μακάριες πνευματικές καταστάσεις -τη συναίσθηση της πνευματικής φτώχειας, το πένθος, την πραότητα, το έλεος, την καθαρότητα, τη διάκριση-, τόσο νιώθει τον εαυτό του πιο αμαρτωλό απ’ όλους τους αμαρτωλούς, αμέτοχο σε οποιοδήποτε καλό, ένοχο αναρίθμητων κακών, άξιο αιώνιων βασάνων στη γέεννα του πυρός για τη διαρκή αθέτηση των εντολών του Θεού.
Αγίου Ιγνατίου Μπριατσιανίνωφ
Ανταποδοτικές κολακείες της πολιτείας προς τον ΑΝΑΞΙΟ Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Λιάπη
Η "αρμονική συμπόρευση Πολιτείας και Εκκλησίας" προς την Πανθρησκεία!
Παυλόπουλος σε Ιερώνυμο:
Συμβάλατε για την αρμονική σχέση Κράτους-Εκκλησίας
Σχόλιο Λυκούργος Νάνης: Τι κρίμα! Φαίνεται δεν τους έχει αγγίξει το κυριακό λόγιο "πυρ ήλθον βαλείν επί της γης"!.
Ώστε αυτό είναι το ιδανικό τους! Η αρμονική σχέση Εκκλησίας και αντίχριστου Καίσαρα! Αρμονική σχέση με τους αντίχριστους, αμοραλιστές και εθνομηδενιστές πολιτικούς εξουσιαστές! ΚΑΤΑΝΤΙΑ!
Ο χαιρετισμός του κ. Παυλόπουλου κατά την εκδήλωση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών για τη συμπλήρωση δέκα ετών από την εκλογή του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου.
«Μακαριώτατε, κατά την εμβληματική αυτή επέτειο της συμπλήρωσης 10 ετών από την εκλογή σας ως αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, θέλω να σας διαβεβαιώσω, εκφράζοντας όπως πιστεύω το κοινό αίσθημα, ότι έχετε ήδη αποδειχθεί άξιος ιεράρχης και άξιος προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος», τόνισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, στον χαιρετισμό που απηύθυνε κατά την εκδήλωση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών για τη συμπλήρωση δέκα ετών από την εκλογή του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου.
Ακολούθως, μεταξύ άλλων, πρόσθεσε:
"Και τούτο πρωτίστως διότι, μέσα σε ταραγμένους και χαλεπούς καιρούς, οδηγείτε το Σεπτό Σκάφος της Εκκλησίας της Ελλάδος ως οιακοστρόφος Σύνεσης και Σοφίας, ιδίως δε ως εκφραστής, τόσο για τον Κλήρο όσο και για τον Ορθόδοξο λαό μας, του κορυφαίου Μακαρισμού (Ματθ. 5,9): "Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται". Από το σύνολο των πολλών αρετών σας, ας μου επιτραπεί, υπό την ιδιότητά μου ως Προέδρου της Δημοκρατίας, ν΄αναφερθώ, για λόγους που συνδέονται αυτονοήτως με την ιδιότητά μου αυτή, μόνον στις εξής δύο:
Πρώτον, έχετε συμβάλει τα μέγιστα προς την κατεύθυνση τηςαρμονικής συμπόρευσης Πολιτείας και Εκκλησίας, σύμφωνα με τα δεδομένα της Ιστορίας μας και του Συντάγματός μας, το οποίο αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της έννομης τάξης μας. Και για να γίνω σαφέστερος: Επί των ημερών σας, τηρείται απολύτως ο σεβασμός του ρόλου που επιφυλάσσει το Σύνταγμά μας στην Εκκλησία, και ο οποίος συνίσταται στην εκ μέρους της Εκκλησίας εκπλήρωση της πνευματικής της αποστολής, δίχως ανάμειξη στις κατά τις συνταγματικές ρυθμίσεις αρμοδιότητες της Πολιτείας. Τούτο επιτρέπει στην Πολιτεία να τηρεί, έναντι της Εκκλησίας, την στάση εκείνη, την οποία επιβάλλει η, ιστορικώς πλήρως τεκμηριωμένη, καθοριστική συμβολή της Εκκλησίας, διαχρονικώς, στους μεγάλους αγώνες του λαού μας και του έθνους μας για την υπεράσπιση της πατρίδας μας και της Ιστορίας μας.
Δεύτερον, στην "καρδιά", κυριολεκτικώς, της βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, που έχει πλήξει καιρίως την κοινωνία μας, αναλάβατε πλειάδα ουσιαστικών -και μακράν της περιττής δημοσιότητας- πρωτοβουλιών, για την στήριξη του χειμαζόμενου κοινωνικού συνόλου, ιδίως δε των οικονομικώς ασθενέστερων. Με τον τρόπο αυτόν η Εκκλησία της Ελλάδος κάλυψε πολλά και σημαντικά κενά ως προς την επαρκή λειτουργία του κοινωνικού κράτους, στα οποία η Πολιτεία μόνη δεν θα ήταν σε θέση ν΄ αντεπεξέλθει. Υπό τα δεδομένα αυτά η Εκκλησία της Ελλάδος έσπευσε, εγκαίρως και αποτελεσματικώς, προς την κατεύθυνση της υπεράσπισης του κοινωνικού ιστού και, συνακόλουθα, της αποφυγής της ρήξης του, η οποία θα είχε επιπλέον ανυπολόγιστες συνέπειες για την πορεία προς την οριστική έξοδο του τόπου μας από την πολυετή και επώδυνη κοινωνική και οικονομική κρίση.
Μέσ΄ από αυτήν την πορεία, η Εκκλησία της Ελλάδος εκπληρώνει την αποστολή της, σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση του "Αγαπάτε Αλλήλους" και του "Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της Γης""
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κλείνει την ομιλία του με ευχές προς τον προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας: "Μακαριώτατε, σας εύχομαι, εκ βάθους καρδίας, υγεία, δύναμη και μακροημέρευση. Η Εκκλησία της Ελλάδος και ο λαός μας, ανεξαρτήτως μάλιστα θρησκευτικών πεποιθήσεων, έχουν ανάγκη των υπηρεσιών σας και της διακονίας σας".
Η άσκηση δεν είναι άρνηση αλλά ζωή....
Στον Χριστιανισμό, δεν αγιάζεσαι μονάχα όταν νηστεύεις, αλλά κι όταν τρως. Δεν αγιάζεσαι μονάχα όταν αγρυπνείς και προσεύχεσαι αλλά και όταν κοιμάσαι. Μήτε μονάχα όταν σιωπάς αλλα κι όταν μιλάς με αγάπη και ενδιαφέρον για τον άλλο. Ούτε όταν αποσύρεσαι στην ησυχία, αλλά και όταν φανερώνεσαι σε κοινωνία μετα των αδελφών σου. Δεν αγιάζεσαι μονάχα όταν κυριαρχείς επι της σάρκα σου, αλλα κι όταν χαίρεσαι της χαρές που έχει δώσει ο Θεός επι αυτής. Γιατί τα πάντα είναι δώρα Θεού και μέρος της δημιουργίας Του. Η χριστιανική άσκηση δεν είναι άρνηση της δημιουργίας του Θεού, αλλα η δυνατότητα να δω ξανά τα πράγματα στην αρχική τους ομορφιά, σε αυτό το κάλλος που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Γι΄ αυτό ασκούμαστε, όχι για να αρνηθούμε, αλλά για να ζήσουμε εκείνο που μας χαρίστηκε.
Ο Πύρινος Άγιος, Ηλίας ο Θεσβίτης
…Oι Iουδαίοι περιμένανε να ξανάρθει στον κόσμο, για τούτο θαρρούσανε πως ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος ήτανε ο Hλίας. Kαι τότε που ρώτησε ο Xριστός τους μαθητές του «Ποιος, λένε, πως είμαι, οι άνθρωποι;», του απαντήσανε πως λέγανε πως ήτανε ο Hλίας ή κάποιος άλλος από τους προφήτες. O προφήτης Mαλαχίας, που έζησε πολύ υστερώτερα από τον Hλία, λέγει:
«Tάδε λέγει Kύριος Παντοκράτωρ. Iδού εγώ αποστελώ υμίν Hλίαν τον Θεσβίτην, πριν ή ελθείν την ημέραν Kυρίου την μεγάλην και επιφανή», και πολλοί το εξηγήσανε πως ο Hλίας θάρθη πάλι στον κόσμο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία και θα μαρτυρήσει. Σε όλα μοιάζει μ’ αυτόν ο Πρόδρομος, γι’ αυτό οι απόστολοι κ’ οι άλλοι Eβραίοι υποπτευόντανε μήπως ήτανε ο Hλίας ξαναγεννημένος. Ύστερα από τη Mεταμόρφωση, σαν κατεβήκανε από το βουνό οι τρεις μαθητάδες με τον Xριστό, τον ρωτήσανε:
«Oι γραμματείς λένε πως ο Hλίας πρέπει νάρθει πρώτα. Eσύ τι λες;» Kι’ ο Xριστός τούς αποκρίθηκε: «O Hλίας έρχεται πρώτα και θα τ’ αποκαταστήσει όλα· αλλά σας λέγω πως ο Hλίας ήρθε κιόλας, και δεν τον γνωρίσανε, αλλά του κάνανε όσα θελήσανε· τα ίδια μέλλεται να πάθει και ο γυιος του ανθρώπου απ’ αυτούς». Tότε καταλάβανε οι μαθητές πως για τον Iωάννη τον Bαπτιστή τούς είπε (Mατθ. ιστ΄, 10). Pωτήσανε οι μαθητές τον Xριστό για τον Hλία, επειδή τον είχανε δει πριν από λίγο, απάνω στο Θαβώρ, να φανερώνεται μαζί με τον Mωυσή, την ώρα που μεταμορφώθηκε ο Xριστός, και να μιλά μαζί του, με όλο που είχε ζήσει σ’ αυτόν τον κόσμο πριν από 800 χρόνια. Aλλά και κατά τη Σταύρωση, σαν φώναξε ο Xριστός «Hλί ηλί, λαμά σαβαχθανί», κάποιοι από τους Eβραίους που στεκόντανε κοντά στο σταυρό λέγανε πως θα φώναζε τον Hλία να τον βοηθήσει: «Tινές δε των εκεί εστώτων ακούσαντες έλεγον ότι Hλίαν φωνεί ούτος» (Mατθ. κζ΄, 46). Παντού πλανιέται ο ίσκιος του.
O προφήτης Hλίας γεννήθηκε προ 2767 χρόνια. Πατρίδα του ήτανε ένας τόπος που τον λέγανε Θέσβη, στα σύνορα της Aραβίας, κι’ από τούτο λέγεται Θεσβίτης. Tον πατέρα του τον λέγανε Σωβάκ, από το γένος του Aαρών. Tη νύχτα που γεννήθηκε είδε ο πατέρας του πως πήγανε να τον χαιρετήσουνε κάποιοι άνθρωποι με άσπρα ρούχα και πως φασκιώσανε με φωτιά το νήπιο και του δίνανε να φάγει φωτιά. Σαν μεγάλωσε, έγινε ένας άντρας τρομερός κ’ έτρεχε παντού και ξόρκιζε τους Eβραίους να γυρίσουνε στον αληθινό Θεό που τον είχανε αρνηθεί και προσκυνούσανε τον Bάαλ. Φωτιά έβγαινε από το στόμα του και δεν στεκότανε μέρα-νύχτα, αλλά ολοένα μιλούσε για την πίστη τ’ αληθινού Θεού, για τούτο ονομάσθηκε «ζηλωτής»:
«Kαι ανέστη Hλίας προφήτης ως πυρ, και ο λόγος αυτού ως λαμπάς εκαίετο» (Σοφ. Σειράχ μη΄,1 )…
O προφήτης Hλίας είναι πολύ τιμημένος από εμάς τους Έλληνες.Όπου να πας θα δεις ρημοκλήσια του απάνω στις κορφές των βουνών, από τα μικρά ως τα μεγάλα. O άγιος Nικόλας φυλάγει τη θάλασσα κι’ ο προφήτης Hλίας τα βουνά. Mέσα στα ρημοκλήσια του είναι ζωγραφισμένος από κείνους τους παληούς μαστόρους σαν τσομπάνος με τη φλοκάτα, με μαλλιά και γένια ανακατεμένα και στριφτά σαν αγριόπρινος, γερακομύτης σαν αητός, με μάτια φλογερά. Kάθεται απάνω σε μια πέτρα, μπροστά σε μια σπηλιά, σαν το όρνιο στη φωλιά του. Έχει ακουμπισμένο το κεφάλι του στην απαλάμη του, και κοιτάζει κατά πίσω, σαν να ακούγει τη φωνή του Θεού που του μιλά μέσα σε κείνα τα άσπλαχνα κράκουρα. Aπό πάνω του πετά ο κόρακας μ’ ένα κομμάτι κρέας, και χυμίζει κατά κάτω να του το δώσει.
Όπως είναι ζωγραφισμένος μέσα στο ρημοκλήσι του, θαρρείς πως βρίσκεσαι αληθινά μέσα στη σπηλιά του, και ακούς τον αγέρα που βουΐζει στα χορτάρια και τα όρνια που κράζουνε κόβοντας γύρους από πάνω από το βουνό. Kανένα παμπάλαιο θυμιατήρι είναι κρεμασμένο δίπλα του απάνω στον καπνισμένον τοίχο, κανένα κερί σβηστό στέκεται μπηγμένο στον άμμο σ’ ένα μανουάλι βουνίσιο σαν τον άγιο που είναι ο νοικοκύρης εκείνου του ρημοκλησιού. Kάθε χρόνο, στις 20 Iουλίου, έρχουνται αποβραδύς οι χριστιανοί από το χωριό με τον παπά, και τον προσκυνάνε τον προφήτη Hλία, ανάβουνε τα καντήλια, θυμιάζουνε, και ψέλνει κανένας γέρος και λέγει τα στιχηρά της μνήμης του, και κείνος ακούγει με το άγριο κεφάλι του ακουμπισμένο στο χέρι του, κι’ ο κόρακας βαστά το ίσιο με τη βραχνή φωνή του:
«Xαίροις επίγειε Άγγελε και ουράνιε άνθρωπε, Hλία μεγαλώνυμε. Xαίροις Hλία ζηλωτά, των παθών αυτοκράτωρ. Ω του θαύματος! O πήλινος άνθρωπος, ουρανούς του βρέχειν υετόν ουκ έδωκεν, και ουρανούς ανατρέχει εν πυρίνω άρματι». Kαι την άλλη μέρα, άμα τελειώσει η λειτουργία, φεύγουνε οι άνθρωποι, κι’ ο Hλίας κάθεται πάλι ολομόναχος «μονώτατος», βουβός, τυλιγμένος στην προβιά του, σαν αγιούπας κουρνιασμένος. Xιλιάδες χρόνια κάθεται έτσι, άλλες πολλές θα κάθεται, «έως του ελθείν την ημέραν Kυρίου την μεγάλην και επιφανή». (Σημείωσιςδική Μας: Ε όχι και άλλες χιλιάδες… πάντως πολλά.)
του Φώτη Κόντογλου
Από το βιβλίο Γίγαντες Ταπεινοί, Εκδόσεις Aκρίτας 2000
Η τελευταία λέξη...
Άφησε ανοιχτή την ψυχή και την ζωή σου στην έκπληξη, στο αναπάντεχο, στο απρόβλεπτο. Είναι ένας δρόμος που συχνά χρησιμοποιεί ο Θεός. Του αρέσουν οι εκπλήξεις, κυρίως δε εκεί που φαίνεται πως όλα πάνε να τελειώσουν.
Άλλωστε ο Θεός λέει πάντα την τελευταία λέξη…
Άλλωστε ο Θεός λέει πάντα την τελευταία λέξη…
Η Παναγία και ο κλόουν ( Θα ανατριχιάσεις )
Ο Πέτρος Γκουερέν ήταν σπουδαίος κλόουν. Τα χρόνια όμως πέρασαν, γέρασε και δεν έβρισκε πια δουλειά. Απελπισμένος και για να μη πεθάνει της πείνας, πήρε το δρόμο για ένα μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία.
Ίσως οι καλόγεροι να τον φιλοξενούσαν για λίγο. Πραγματικά, ο ηγούμενος τον κράτησε εκεί, για να κάνει κάποιο θέλημα.
Ο Πέτρος χάρηκε. Κι ήθελε να ευχαριστήσει την Παναγία γι' αυτό. Δεν ήξερε όμως γράμματα, για να μπορεί να διαβάζει στα μεγάλα βιβλία και να της ψέλνει ύμνους, όπως οι καλόγεροι. Αλλά κάτι σκέφτηκε να κάνει κι αυτός... Κι ένα μεσημέρι, που οι καλογέροι ησύχαζαν στα κελιά τους, ο Πέτρος χάθηκε.
Ο ηγούμενος, θέλοντας να τον στείλει σε κάποιο θέλημα, έψαξε να τον βρει.
Τον γύρεψε παντού μα δεν φαινόταν πουθενά. Κάποια στιγμή πέρασε και μπροστά απ' τη δυτική πόρτα της εκκλησίας κι απ' το μεγάλο τζάμι της έριξε μία γρήγορη ματιά μέσα στην εκκλησία. Και τι να δει! Ο Πέτρος ήταν μπρος στη μεγάλη εικόνα της Παναγίας κι έκανε τούμπες και χίλια δύο ακροβατικά. Μία περπατούσε με τα χέρια, μία ισορροπούσε μόνο πάνω στο ένα χέρι, μία κυλούσε στηριγμένος στις άκρες των ποδιών και των χεριών σαν τροχός.
Ο ηγούμενος αναστατώθηκε απ' αυτά που έβλεπε. Τα πέρασε για μεγάλη ασέβεια κι ήταν έτοιμος να του βάλει τις φωνές.
Ήταν ακριβώς η στιγμή που... ο Πέτρος, ακουμπώντας μόνο πάνω στο κεφάλι του, έπαιζε στα πόδια του, τα γυρισμένα προς τα πάνω, το παλιό του μπαστούνι των κλόουν.
Κι είχε αναψοκοκκινίσει το γέρικο πρόσωπό του κι είχαν φουσκώσει οι φλέβες του λαιμού του και ποτάμι έτρεχε ο ιδρώτας από το μέτωπό του.
Έτοιμος ήταν να του βάλει τις φωνές ο ηγούμενος. Μα εκείνη τη στιγμή φάνηκε η Παναγία εκεί από τη μεγάλη εικόνα ν' απλώνει το χέρι της, να σκύβει και με την άκρη του μανδύα της να σκουπίζει τον ιδρώτα από το πρόσωπο του Πέτρου.
Ανατριχίασε ο ηγούμενος. Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε και ψιθύρισε τρέμοντας:
«Συγχώρεσε με, Παναγία μου. Εσύ ξέρεις ποιός σε τιμά και σε δοξάζει καλύτερα…»
Αποτείχιση; ή ... υπακοή στον Πάπα;
Ιερού Γενναδίου Σχολαρίου
.... Η γνώμη μου είναι η εξής: Όποιος θα μνημονεύση τον Πάπα ή θα έχη κοινωνία με αυτούς που τον μνημονεύουν ή θα συμβουλεύση ή θα παραινέση κάποιον να μνημονεύση, θα τον θεωρήσω όπως ακριβώς και η αγία και μεγάλη σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία εξήτασε το λατινικό δόγμα και κατεδίκασε όσους το πίστεψαν, τον Βέκκο δηλαδή και τους ομόφρονάς του. Έπειτα δεν θεωρώ μικρό πράγμα το μνημόσυνο του Πάπα ή οποιουδήποτε επισκόπου. Άλλωστε η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων και η τελεία υποταγή προς τους γνησίους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο. Οι σύνοδοι και οι άλλοι Πατέρες ορίζουν ότι: αυτών που αποστρεφόμεθα το φρόνημα πρέπει να αποφεύγωμε και την κοινωνία. και όλα τα σχετικά που γνωρίζετε ότι ορίζουν. Πάνω απ' όλα όμως ο Κύριός μας λέγει: «Αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται απ' αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν» (Ιω. ι', 5).
Μη γένοιτο να κάνω αιρετική την εκκλησία μου, την αγία μητέρα των Ορθοδόξων, δεχόμενος το μνημόσυνο του Πάπα, εφ' όσον ο Πάπας ομολογεί και πιστεύει εκείνα, για τα οποία δεν τον δέχεται η Εκκλησία μας. Όποιος, λοιπόν, ομολογήσει ότι εκείνος (ο Πάπας) ορθοτομεί τώρα τον λόγο της αληθείας, ομολογεί ότι οι δικοί μας πρόγονοι είναι αιρετικοί. Η γνώμη μου λοιπόν ήταν και θα είναι αυτή. Και θα είμαι οπωσδήποτε πάντοτε ακοινώνητος προς τον Πάπα και όσους έχουν κοινωνία μ' αυτόν, όπως οι Πατέρες μας. Διότι πρέπει να μιμούμεθα την ευσέβειά τους, αφού δεν έχομε την αγιωσύνη και την σοφία τους.
Ο Άγιος Νεκτάριος κατά του Επισκοποκεντρισμού:«Ὁ ἀρχιερέας εἶναι πρῶτος μεταξὺ τῶν ταπεινοφρόνων καὶ ἄρα τελευταῖος ὅλων»
Ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως απαντά σε επιστολή γνωστού του μοναχού:
«Ἡ ταπεινοφροσύνη σου διακρίνει κάποια ἀνισότητα μεταξύ μας, λόγῳ τοῦ ἀξιώματος τῆς ἀρχιερωσύνης. Τὸ ἀξίωμα εἶναι ἀληθινὰ μεγάλο, «ἀλλὰ καθ’ ἑαυτὸ καὶ πρὸς ἑαυτῷ». Τὸ ἀξίωμα ἀληθινὰ τιμᾷ αὐτὸν ποὺ τὸ κατέχει, γιὰ τὴν ὑποκειμενική του ἀξία, ἀλλ’ αὐτὸ καθόλου δὲν μεταβάλλει τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς ἀδελφούς, τοὺς ἀδελφοὺς τοῦ Κυρίου, οἱ ὁποῖες παραμένουν πάντα οἱ ἴδιες, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρχει καμμιὰ διαφορὰ καὶ ἀνισότητα μεταξύ μας. Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτό, τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχιερέα εἶναι ὑπόδειγμα ταπεινοφροσύνης. Ὁ ἀρχιερέας εἶναι πρῶτος μεταξὺ τῶν ταπεινοφρόνων καὶ ἄρα τελευταῖος ὅλων. Ποῦ εἶναι ἡ ὑπεροχή; Τὸ ἀξίωμα δίνει τιμὴ σ’ αὐτὸν ποὺ τὸ ἔχει, χωρὶς νὰ γίνεται αἰτία διάκρισής του ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς τοῦ Κυρίου.
Μεταξὺ τῶν ἀδελφῶν διακρίνονται, ἀσχέτως ἀπ’ τὰ ἀξιώματα ποὺ κατέχουν, οἱ μιμητὲς τοῦ Χριστοῦ, γιατὶ αὐτοὶ φέρουν τὸ ἀρχέτυπο τῆς εἰκόνας καὶ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ τοὺς στολίζει καὶ τοὺς ἐξυψώνει σὲ ἐξέχουσα θέση τιμῆς καὶ δόξας. Μόνο αὐτὴ ἡ θέση φέρει διάκριση καὶ ἀνισότητα μεταξὺ τῶν ἰσότιμων τῆς χάρης. Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος προόδευσε στὴν ἀρετή, ὑπερέχει ἀπ’ τὸν ἄλλο, ποὺ δὲν προόδευσε. Ὅπως πάλι ὑστερεῖ πολὺ ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει καμμιὰ ἀρετή. Ὁ ἀμελὴς καὶ ἀδιάφορος, κι ἂν ἀκόμη εἶναι ἀρχιερέας, ὑπολείπεται πολὺ ἀπ’ τὸν ἐπιμελῆ καὶ ἄγρυπνο ἀγωνιστή, κι ἂς εἶναι ἐλάχιστος καὶ ταπεινὸς μοναχός».
(«Διδαχὲς ἁγίου Νεκταρίου», Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, σελ. 135-136
Προσωπικά, αισθάνομαι να καταπιέζομαι από τις εξουσίες
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Προσωπικά, αισθάνομαι να καταπιέζομαι από τις εξουσίες. Αν αυτό είναι αναρχισμός, τότε είμαι αναρχικός.
Όχι βέβαια με την έννοια να βάζω μπόμπες...
Αλλά να μην ανέχομαι με κανένα τρόπο να με διαθέτουν κατά τη βούλησή τους, χωρίς τη συγκατάθεσή μου, οι τρίτοι, οι άσχετοι, οι ''σωτήρες''...
Και αυτό είναι ένα αίσθημα, που ολοένα και περισσότερο κυριεύει σήμερα μερικές συνειδήσεις.
Οδυσσέας Ελύτης
“Για μας η ψυχή μας είναι το όνομα μας”
Ανοιχτή Επιστολή στην Ε.Ο.Κ. Μάρτιος 28, 1992
Ελύτης - Μερκούρη - Αρβελέρ - Τσάτσος - Μάνεσης - Γεωργάκης
(Όταν οι Άνθρωποι του πνεύματος έλεγαν όχι στην εκχώρηση του ονόματος Μακεδονία.)
Οι υπογραφόμενοι θεωρούμε υποχρέωση μας τόσο απέναντι στην ιδιαίτερη πατρίδα μας την Ελλάδα, όσο και απέναντι στη μεγαλύτερη πατρίδα μας την Ευρώπη, να απευθυνθούμε σε εσάς και να θέσουμε υπόψη σας τα ακόλουθα.
Σας είναι ασφαλώς γνωστή η προσπάθεια που άρχισε παλιότερα και συστηματοποιήθηκε μετά το 1944 με την ίδρυση, στο πλαίσιο της Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, ενός ομοσπονδιακού κρατιδίου υπό το όνομα “Δημοκρατία της Μακεδονίας” με αποκλειστικό στόχο, τότε και τώρα, την αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων εντός των οποίων περικλείεται η ελληνική Μακεδονία, ως περιοχή της Βόρειας Ελλάδας με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, κατοικούμενη από αμιγώς ελληνικό πληθυσμό.
Μέχρι σήμερα η αυθαίρετη χρήση της ιστορικής ονομασίας “Μακεδονία” από το ομόσπονδο κρατίδιο των Σκοπίων, αποτελούσε τυπικά τουλάχιστον, εσωτερική υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας. Από τη στιγμή όμως που θα συμβεί να αναγνωριστούν το Σκόπια ως χωριστά κυρίαρχο κράτος, υποκείμενο του διεθνούς δικαίου και αποκτήσουν έτσι διεθνή υπόσταση ως “Μακεδονία” η επιβουλή κατά της Ελλάδος καθίσταται κατάφωρη και αναπόφευκτη.
Διότι αυτό το νέο κράτος με το όνομα “Μακεδονία”, καθώς δεν καλύπτει το σύνολο, αλλά μέρος μόνο του γεωγραφικού χώρου τον οποίο υποδηλώνει το όνομα του, θα τείνει, τόσο αντικειμενικά, όσο και υποκειμενικά να λειτουργεί ως “εθνικό κέντρο”, πράγμα που συνεπάγεται “δυνάμει” εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος των γειτονικών κρατών, καλλιεργώντας έτσι τον αλυτρωτισμό στους κατοίκους του, παρά το ότι αυτοί διαφέρουν εθνολογικά (είναι Σλάβοι, Αλβανοί και Τούρκοι) από τους κατοίκους της ελληνικής Μακεδονίας.
Η ειρήνη στα Βαλκάνια προϋποθέτει το σεβασμό των συνόρων.
Η χρήση ονομασίας “Μακεδονία” από ένα αναβαθμισμένο πλέον σε ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων συνιστά απροκάλυπτη αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων, μια αμφισβήτηση που δεν εκτοπίζεται και δεν εξουδετερώνεται ούτε με διεθνή σύμφωνα ούτε με συνταγματικές διατάξεις.
Με το σφετερισμό και την ιδιοποίηση της ονομασίας “Μακεδονία” τα Σκόπια – αν το κράτος τους τύχει της αναγνώρισής σας – δημιουργούν ένα πλάσμα (fiction), το οποίο θα δηλώνει καθημερινά στη διεθνή κοινότητα και καλλιεργεί στους κατοίκους του, ως “εθνικό όραμα”, την προοπτική μιας “ενιαίας Μακεδονίας”, τμήμα της οποίας θεωρείται και η λεγόμενη “Μακεδονία του Αιγαίου” – όπως σκοπίμως και μονίμως αποκαλούν την ελληνική Μακεδονία – με στόχο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που κατοικείται 100% από Έλληνες.
Τέτοια ήταν, άλλωστε, καθώς το μαρτυρούν πάμπολα στοιχεία, η προοπτική που αρχικά., όταν το 1944 ο Τίτο ίδρυσε το ομόσπονδο κρατίδιο της “Μακεδονίας” και κατασκεύασε αντίστοιχη “εθνότητα”.
Εν όψει όλων των ανωτέρω η εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας τυχόν αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων με την ονομασία “Μακεδονία” θα αποτελούσε επίσημη αμφισβήτηση των συνόρων της Ελλάδας και συνακόλουθα βαρύτατο πλήγμα κατά ενός μέλους της Κοινότητας.
Ο ελληνικός λαός – αυτό έδειξαν και οι 1.000.000 διαδηλωτές που ξεχείλισαν τους δρόμους της μακεδονικής πρωτεύουσας, της Θεσσαλονίκης, στις 14 Φεβρουαρίου, δεν ξέρουμε κατά πόσο θα μπορέσει να παραμείνει απαθής μπροστά σ’αυτήν την απειλή κατά της εθνικής του υπόστασης και της εδαφικής του υπόστασης και της εδαφικής του ακεραιότητας.
Ελπίζουμε ότι θα θελήσετε να λάβετε υπόψη σας όσα θεωρήσαμε σκόπιμο, όχι από απλή ευαισθησία, αλλά ως ηθική, νομική και πολιτική υποχρέωση μας, να θέσουμε υπόψη σας.
Για μας η ψυχή μας είναι το όνομα μας.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (ποιητής Βραβείο Νόμπελ 1979).
ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ (ηθοποιός, βουλευτής Επικρατείας, πρώην Υπουργός Πολιτισμού).
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΑΤΣΟΣ (καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πάντειο, Πανεπιστημίου του Χααγκεν Γερμανίας).
ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ ΜΑΝΕΣΗΣ (καθηγητής, πρώην κοσμήτωρ της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής των Ελλήνων, Επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Αμιένης)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ (ακαδημαϊκός, πρόεδρος ιδρύματος “Αλέξανδρος Ωνάσης”)
ΕΛΕΝΗ ΓΛΥΚΑΤΖΗ-ΑΡΒΕΛΕΡ (καθηγήτρια στη Σορβόνη, πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Ευρώπης).
ME EIΔOΣ ΣAΛIΓKAPIOY ΠAPOMOIAZE TOYΣ ΣKOΠIANOYΣ O MHTPOΠOΛITHΣ ΦΛΩPINHΣ AYΓOYΣTINOΣ KANTIΩTHΣ και ἔλεγε...
...«Tώρα έχουμε τους Σκοπιανούς που είναι είδος σαλιγκαρίου, τα οποία είναι κρυμμένα δεξιά και αριστερά, αλλά μόλις πέσει η βροχούλα, το έχετε παρατηρήσει;
Bγαίνουν όλα στην επιφάνεια»
(Τὰ εἶπε ὁ Μητροπολίτης Αὐγουστῖνος στὶς κατασκηνώσεις τῆς Μητροπόλεώς του,
στὶς 4-8-1992)
Πόσο δίκαιο εἶχε ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος τὸ βλέπουμε σήμερα! Οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, μὲ τοὺς προδότες δικούς μας πολιτικούς τοὺς ἔριξαν βροχούλα ψεύτικη, γιὰ νὰ τοὺς ἔχουν ὑποχείριά τους καὶ νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὸν τόπο τους, διαστρεβλώνοντας τὴν Ἑλληνική ιστορία τῆς Μακεδονίας!
Καὶ τὰ σαλιγκάρια ξεθάρεψαν! Βγῆκαν ἀπὸ τὸ καβούκια τους καὶ διεκδικοῦν τὰ Μακεδονικά ἐδάφη!!!
Ἡ συμμορία τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων βάπτισε ἕνα ἀνύπαρκτο πρὶν μερικὰ χρόνια κράτος ὡς Μακεδονία καὶ τοὺς Σλάβους κατοίκους της, τοὺς ὁνόμασαν Μακεδόνες!!!
Τὴν Σλαβοβουλγαρικὴ γλώσσα τους τὴν ὁνόμασαν μακεδονική!!!
Λές καὶ ὁ Μέγας Ἀλεξανδρος μιλοῦσε σλάβικα καὶ διέδωσε τὴν Σλάβικη καὶ ὄχι τὴν Ἑλληνική γλῶσσα!
Καὶ τώρα τὰ σαλιγκάρια ξεθάρεψαν, γυρίζουν στους δρόμους καὶ πανηγυρίζουν! Κατεβαίνουν στὴν Φλώρινα με κοῦρσες, γυρίζουν στὴν πόλη καὶ τὰ χωρία γιὰ νὰ βροῦν μεμονωμένα ἄτομα ποὺ καταλαβαίνουν τὴν γλῶσσα τους γιὰ νὰ ξαναρχίσουν τὴν προπαγάνδα.
Οἱ Σκοπιανοί μιλοῦνε βαριά Βουλγαροσλάβικα καὶ ὄχι αὐτὴ ποὺ μιλοῦν μερικοί ἕλληνες κάτοικοι τῆς Φλώρινας. Καὶ ἔμαθαν τὴν γλῶσσα τους ἀπὸ ἀνάγκη, τὴν περίοδο τῆς δυστυχίας τους.
1) Ἄνοιξαν τὴν περίοδο τῆς σκλαβιᾶς βουλγαρικα σχολεῖα στα χωριά της Φλώρινας καὶ ὅποιο παιδὶ πήγαινε σ’ αὐτά εἶχε συσσίτιο, ἐνῶ τὰ Ἑλληνόπουλα ποὺ ἀντιστέκοντα στὴν προπαγάνδα δὲν εἶχαν ψωμὶ νὰ φάνε.
2) Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης Βασίλειος κατοικοῦσε στὴν Ἀθηνῶν καὶ ἄφηνε ἀπροστάτευτο ἀπὸ τὴν προπαγάνδα τὸ ποίμνιό του.
3) Ἡ μητρόπολη Φλωρίνης εἶχε ἑλαχιστους ἱερεῖς ποὺ δὲν ἐπαρκοῦσαν οὔτε για τὶς κηδεῖες. Καὶ ἀναγκάζονταν οἱ κάτοικοι τῆς Φλωρίνης νὰ φέρνουν ξένους ἱερεῖς ἀπὸ τὰ βόρεια σύνορά τους.
Τὴν περίοδο τοῦ 1942-1943 ἔφτασε στὴν Φλώρινα ὁ νεαρὸς ἱεροκήρυκας π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης καὶ περιόδευσε ὅλη τὴν περιοχή μὲ τὰ πόδια. Κινδύνευσε ἡ ζωή του, ἀλλὰ ἀνατίναξε τὴν προπαγάνδα στὸν ἀέρα καὶ συγκέντρωσε στὴν ἐκκλησία ὅλο τὸν Ἑλληνικό λαό.
Ἔνοιωθε ὅμως μικρὸς καὶ ἀδύνατος γιὰ νὰ σηκώση στοὺς ὡμους του τὴν βαριὰ εὐθύνη τοῦ ἐγκαταλελειμένου λαοῦ, γι’ αὐτὸ πρὶν λήξη ἡ τετράμηνη ἀπόσπασή του στὴν Φλώρινα ἔκανε ἕνα κήρυγμα, ποὺ τάραξε τὸν δεσπότη Βασίλειο. Στὸ τέλος τοῦ κηρύγματος εἶπε· «Ἄν δὲν ἔρθη ὁ δεσπότης Βασίλειος στὴν Μητρόπολή του μέχρι τὴν ἄλλη Κυριακή, θὰ κάνω κήρυγμα, ποὺ θὰ πετιῶνται τὰ κεραμίδια τοῦ ναοῦ στὸν ἀέρα ἀπὸ τὴν σφοδρότητά του». Ἔμαθε γιὰ τὸ κήρυγμα ὁ δεσπότης ἀπὸ τὸν ἱερέα ποὺ εἶχε ἀφήσει ὡς ἐκπρώσωπό του στὴν Φλώρίνα καὶ τοῦ ἔστειλε τηλεγραφηκά τὴν ἀπόλυσή του. Ἔγγραφε· «Νὰ ἐγκαταλείψης παραυτὰ τὴν Μητρόπολή μου». Καὶ ὁ π. Αὐγουστῖνος ἔφυγε. Τότε ἡ Γερμανοκρατούμενη Φλωρινα ξεσηκώθηκε ἐναντίον τοῦ δεσπότη. Θὰ δώσουμε σύντομα στὴν δημοσιότητα ἀπόρρητα ἐμπιστευτικά ἔγγραφα μὲ ἐκκλήσεις τῆς Ἀστυνομίας καὶ τηλεγραφήματα τῶν Φλωρινιωτῶν ποὺ σώθηκαν ὡς ἐκ θαύματος ἀπὸ τὴν πολτοποίηση καὶ ἔφτασαν πρόσφατα στὰ χέρια μας.
Τώρα οἱ σκοπιανοί, τὰ γυμνοσάλιαγκα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, νοιωθοῦν μετὰ τὴν ψευτο συμφωνία σαν δική τους τὴν Μακεδονια!
Τα σκοπιανά ΜΜΕ θεωρούν ότι η Θεσσαλονίκη πρέπει να είναι η μελλοντική πρωτεύουσα της «Μακεδονίας» το «Βόρεια» έχει πάει ήδη… περίπατο ενώ οι αλυτρωτικές βλέψεις έχουν «φουντώσει».
Το Ράδιο Σκόπια εκπέμπει επισήμως μέσω των βραχέων εδώ και 3 μέρες ως ράδιο Μακεδονία.
Μιλάνε για Μακεδονική Μουσική και έχουν πρόγραμμα ελληνικό για τους Μακεδόνες της Ελλάδος.
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ σε όλο της το μεγαλείο!
Ο ἄθεος Τσίπρας καὶ ο ΚΟΤΖΙΑΣ, ο ψεύτης ὁ καμμενος, μὲ τὶς κόκκινες γραμμές ποὺ τὶς μετέτρεψε σὲ πράσινες, ἀλλὰ καὶ οἱ παλαιότεροι μασόνοι πολιτικοὶ ποὺ κυβέρνησαν τὴν Ἑλλάδα ὑφαναν ὁ καθένας στὰ μέτρα τῶν δυνατοτήτων τους τὸ χαλί τῆς προδοσίας καὶ οἱ τελευταίοι τὸ ἀποτελείωσαν!!!
Συνένοχοι στην ΠΡΟΔΟΣΙΑ ὅλοι και τα τετελεσμένα, αφού ο Ζάεφ μιλάει και για μακεδονικό στρατό. Ο διαστημικός Νίκος Πάππας που έχει ευθύνη για τις συχνότητες, πώς αφήνει και δεν μπλοκάρει το σταθμό άλλης χώρας που κάνει προπαγάνδα ;
Ο Σταθμός που ακούγεται μέχρι Αυστραλία χρηματοδοτήθηκε με λεφτά κυρίως των Γερμανών και είναι δυναμικότητας 15000 κιλοβάτ. Ακούστε και Φριξτε !!!!!!
Δώσε...
« Ενώ κάθεσαι στο σπίτι σου, έρχεται ο πτωχός να σου πουλήσει τον Παράδεισο και σου λέει:
Δώσε μου λίγο ψωμί και πάρε τον Παράδεισο.
Δώσε μου ένα ρούχο και πάρε την βασιλεία των Ουρανών.
Δώσε μου λίγα χρήματα και πάρε την χαρά των Αγγέλων…
Γι αυτό κι εσύ δώσε λίγο ψωμί. Δεν έχεις ψωμί; Δώσε χρήματα. Δεν έχεις χρήματα;
Δώσε ρούχα.
Δώσε ένα ποτήρι νερό.
Δώσε ένα πιάτο φαγητό.
Δώσε λίγο λάδι. Δώσε κάτι. Μόνον δώσε.
Δώσε και αγόρασε τον Παράδεισο!
Ντύσε τον Χριστό για να σε ντύσει κι εσένα την ημέρα της Κρίσεως. Σκέπασε Τον στο πρόσωπο του γυμνού αδελφού, για να σε σκεπάσει κι εσένα « εν ημέρα Κρίσεως» Ω αγία ελεημοσύνη !
Δίνεις έλεος και παίρνεις έλεος χιλιοπλάσιο και τώρα και τότε και πάντοτε!»
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΥΣ» του Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.
Ἐνῶ ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς μᾶς λέει γιά τούς «καλούς» πού λένε ὅμως ὅτι δέν πιστεύουν:
«Λένε: υπάρχουν και άθεοι καλοί άνθρωποι. Ναι, οι άθεοι μπορούν να είναι προσωρινά καλοί, επιφανειακά καλοί, φαρισαϊκά καλοί.
Αλλά ο άθεος δεν μπορεί να είναι αληθινά καλός, διαρκώς καλός, βαθειά καλός, αθάνατα καλός, επειδή γι αυτό χρειάζεται να είσαι σε πνευματική σχέση, σε πνευματική συγγένεια με τον πραγματικά Μοναδικό Αγαθό και Αιώνια Αγαθό:
με τον Θεό και Κύριο Χριστό. Είναι αληθινός δι' όλων των αιώνων ο θείος λόγος του Σωτήρος: “χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν” (Ιωάν. ιε´ 5)».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)