Η Εκκλησία στα Έσχατα Χρόνια. – Γέρων Θεοδώρητος Μαύρος (+2007)

Θα πρέπει όλοι οι πιστοί να καταλάβουν, ότι η Εκκλησία δεν είναι εκεί που φαίνεται. Οι Λειτουργίες θα εξακολουθήσουν να γίνονται και οι ναοί να γεμίζουν από πιστούς, όμως η Εκκλησία δεν θα έχει καμμία σχέση με τους ναούς εκείνους, ούτε με εκείνα τα ράσα κι εκείνους τους πιστούς. 

Η Εκκλησία είναι εκεί, όπου υπάρχει η αλήθεια. Πιστοί είναι εκείνοι, που συνεχίζουν την αδιάκοπη παράδοση της Ορθοδοξίας, το έργο αυτό του Αγίου Πνεύματος. Ιερείς είναι εκείνοι που σκέπτονται, ζουν και διδάσκουν, όπως οι Πατέρες και οι ‘Αγιοι της Εκκλησίας, ή τουλάχιστον, που δεν τους αρνούνται με την διδαχή τους. ‘Οπου δεν υπάρχει αυτή η συνέχεια σκέψεως και ζωής, είναι πλάνη να ομιλούμε για Εκκλησία, έστω και αν όλα τα εξωτερικά φαινόμενα μιλούν γι’ αυτήν. Πάντα θα βρεθεί ένας κανονικός ιερεύς, χειροτονημένος από έναν κανονικό Επίσκοπο, που να ακολουθεί τήν Παράδοση. Γύρω σε τέτοιους ιερείς θα συσπειρώνονται οι μικρές ομάδες των πιστών που θα απομείνουν στο τέλος των καιρών. Αυτές οι μικρές ομάδες, θα είναι η κάθε μία τους και από μία τοπική «Καθολική» Εκκλησία του Θεού.

Ο πιστός θα βρίσκει μέσα σ’ αυτές όλο το πλήρωμα της Χάριτος του Θεού. Δεν θα έχουν ανάγκη από διοικητικούς ή άλλους δεσμούς, γιατι η κοινωνία που θα υπάρχει μεταξύ τους θα είναι η τελειότερη που μπορεί να υπάρξει. Θα είναι η κοινωνία στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η Κοινωνία στο Πνεύμα το Άγιο. Οι χρυσοί κρίκοι της αναλλοίωτης Ορθοδόξου Παραδόσεως θα συνδέουν τις Εκκλησίες αυτές μεταξύ τους, καθώς και με τις Εκκλησίες του παρελθόντος, με την θριαμβεύουσα Εκκλησία των ουρανών. Μέσα σ’ αυτές τις μικρές ομάδες θα διατηρηθεί ακέραιη η Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία. Βέβαια είναι θαυμάσιο να μπορεί να υπάρχει τάξις και συντονισμός στις εξωτερικές εκδηλώσεις των διαφόρων Εκκλησιών, και oι ολιγότερο σημαντικές Εκκλησίες να παίρνουν κατευθύνσεις και οδηγίες από τις πιο σημαντικές, όπως γίνεται τώρα ανάμεσα στις Επισκοπές, τις Μητροπόλεις, τις Αρχιεπισκοπές και τα Πατριαρχεία. Όμως στο τέλος των καιρών τέτοιες εξωτερικές σχέσεις και επαφές θα είναι τις περισσότερες φορές αδύνατες.

Θα υπάρχει τέτοια σύγχυσις στον κόσμο, που η μία Εκκλησία δεν θα μπορεί να είναι τόσο σίγουρη για την ορθοδοξία της άλλης, λόγω του πλήθους των ψευδοπροφητών, που θα έχουν γεμίσει τον κόσμο, και θα λέγουν «εδώ ο Χριστός και εκεί ο Χριστός». Μόνον μέσα σε μικρές ομάδες θα διατηρείται η βεβαιότης της ορθής πίστεως και ζωής. Μπορεί να υπάρχουν και παρεξηγήσεις ανάμέσα σέ πραγματικά Ορθόδοξες Εκκλησίες λόγω της «συγχύσεως των γλωσσών» που υπάρχει στην σύγχρονο Βαβέλ. Όμως τίποτε απ’ αυτά δεν θα διασπά την ουσιαστική ενότητα της Εκκλησίας. Στο τέλος των καιρών όλοι θα ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ότι η Ορθοδοξία είναι όπως την καταλαβαίνουν αυτοί. Παρ’ όλα αυτά όμως, όσοι θα έχουν καθαρή καρδιά και φωτισμένο από την θεία Χάρι νου, θα αναγνωρίζουν την Ορθόδοξο Εκκλησία παρ’ όλες τις φαινομενικές διαιρέσεις και την ολοσχερή έλλειψη εξωτερικής αίγλης. Θα συσπειρώνωνιαι γύρω στους πραγματικούς ιερείς και θα γίνονται οι στύλοι της Εκκλησίας. Ας κάνουν ό,τι θέλουν oi άνθρωποι του κόσμου. Ας γίνονται οικουμενικά συνέδρια, ας ενώνονται οι «Εκκλησίες», ας νοθεύεται ο Χριστιανισμός, ας αλλοιώνεται η παράδοσις και η ζωή, ας ενώνονται οι θρησκείες.

Η Εκκλησία του Χριστού θα μένει αναλλοίωτη, γιατι, όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, έστω και ένας στύλος της αν παραμείνη όρθιος, η Εκκλησία δεν θα πέσει. «Ουδέν Εκκλησίας ισχυρότερου. Του ούρανού υψηλοτέρα εστί, της γης πλατυτέρα εστίν. Ουδέποτε γήρα, αεί δε ακμάζει». Στύλος της Εκκλησίας είναι ο κάθε πραγματικός πιστός, που μένει κολλημένος στην Παράδοση των Πατέρων, παρ’ όλα τα φοβερά ρεύματα τού κόσμου που δοκιμάζουν να τον παρασύρουν. Τέτοιοι στύλοι θα υπάρχουν μέχρι την συντέλεια του κόσμου, ό,τι και να γίνει. Εξ’ άλλου, όταν φθάσουν να γίνουν αυτά τα πράγματα, ο ερχομός του Κυρίου δεν θα είναι μακριά. Αυτή η κατάστασις θα είναι το πιο φοβερό σημάδι, ότι κοντεύει ο ερχομός Του. Τότε ακριβώς «ήξει το τέλος». Oι γλυκανάλατοι και συναισθηματικοί Χριστιανοί θεωρούν τα παραπάνω σαν υπερβολική και αποκρουστική άπαισιοδοξία. Σύμμαχοι του κόσμου, δεν μπορούν να ιδούν την σφραγίδα του διαβόλου σ’ αυτό που οι ίδιοι επικροτούν. Ούτε μπορούν να αναμετρήσουν το τεράστιο χάος που χωρίζει τον κόσμο από τον Θεό, γιατι τότε θα είναι αναγκασμένοι να παραδεχθούν ότι το ίδιο χάος χωρίζει και τους ίδιους από τον Θεό. Δεν μπορούν λοιπόν να ανεχθούν να είναι κανείς απαισιόδοξος για την σύγχρονη Βαβέλ. Είναι τόσο ικανοποιημένοι από την εποχή τους. Βλέπουν το μέλλον τόσο λαμπρό. Ο Χριστιανισμός γι’ αυτούς είναι τόσο συμβατός με τον κόσμο και είναι τόσο ευχαριστημένοι γι’ αυτό, που δεν θα σε συγχωρήσουν αν τους δείξεις ότι πλανώνται. Οραματίζονται στο μέλλον μια παγκόσμια ενωμένη Εκκλησία, με όλους τους ανθρώπους ενωμένους με τον δεσμό της αγάπης. Οι αιρετικοί των διαφόρων αποχρώσεων είναι γι’ αυτούς «οι αδελφοί τους Χριστιανοί», από τους οποίους τους εχώρισαν οι εγωισμοί και οι στενοκεφαλιές παρωχημένων εποχών… Για τους ανθρώπους του κόσμου, αυτή η προοπτική του παγκοσμίου κράτους και της παγκοσμίου θρησκείας είναι κάτι το πολύ ευχάριστο. Το ίδιο συμβαίνει και για όσους ποθούν σήμερα την ένωση των «Εκκλησιών» και δεν δίδουν σημασία στην αλήθεια. Για τους τελευταίους αυτούς, τα δογματικά θέματα είναι μισερές βυζαντινολογίες. Αλλά, «διά τούτο πέμψει αυτοίς ο Θεός ενέργειαν πλάνης εις το πιστεύσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες oι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ’ ευδοκήσαντες εν τη αδικία».

Μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία του Αντιχρίστου, οι λίγοι που θα μείνουν γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα αποτελούν την πέτρα του σκανδάλου, την μόνη παραφωνία μέσα στην τόση διαβολική αρμονία. Γι αυτούς οι μέρες εκείνες θα είναι ημέρες θλίψεως μεγάλης. «Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των εθνών διά το όνομά μου». Θα είναι μία νέα περίοδος μαρτυρίου, μαρτυρίου περισσότερο ψυχικού παρά σωματικού.

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα είναι μέσα στο απέραντο παγκόσμιο κράτος οι απόκληροι της κοινωνίας. «Και ποιήση, όσοι αν μη προσκυνήσωσι τη εικόνι του θηρίου, ίνα αποκτανθώσι. Και ποιεί πάντας, τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσίους και τους πτωχούς, και τους ελευθέρους και τους δούλους, ίνα δώσωσιν αυτοίς χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς, ή επί των μετώπων αυτών, και ίνα μη τις δύναται αγοράσαι ή πωλησαι ειμή ο έχων το χάραγμα, το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αύτού». (Αποκ. 13, 15). H Ιστορία έχει να μας παρουσιάσει δις την τοπικήν Εκκλησίαν της Κων/λεως άνευ ορθοδόξου επισκόπου. Πρώτον μεν, ότε ούσαν Αρειανοκρατουμένην, ο μεταβάς εκεί προς ενίσχυσιν του Ορθοδόξου ποιμνίου Γρηγόριος ο θεολόγος εύρε αυτό «και ανεπίσκοπον» (MANSΙ 3, 532). Δεύτερον δε επί κακοδόξου Νεστορίου, ότε οί πιστοί, κλήρος και λαος αποκηρύξαντες αυτόν συνήγοντο άνευ αυτού (MANSΙ 4, 1096). Συνεπώς, ο οργανικός σύνδεσμος επισκόπου και αληθείας αποτελεί όρον εκ των ων ουκ άνευ δια την Ορθοδοξίαν της τοπικής εκκλησίας , ης ούτος προίσταται. Δια τούτο και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ετόνιζε προς τους αντιπάλους του: »Οι της του Χριστού Εκκλησίας, της αληθείας εισί.

Και οι μη της αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί». (Συγγράμ. Β’, 627). Ουχί λοιπόν της Εκκλησίας οι κακοδοξούντες, ουδέ ποιμένες, αλλά »λύκοι» εν προβάτου δορά, φορά προβάτων κατεργαζόμενοι, έστω κι αν τιτλοφορώνται αρχιποιμένες, παναγιώτατοι και οικουμενικοί. »Και τοσούτον μάλλον αν και σφων αυτών κατεψεύδοιντο» συνεχίζει ο μέγας πατήρ, »ποιμένας και αρχιποιμένας ιερούς εαυτούς καλούντες και υπ’ αλλήλων καλούμενοι. Μηδέ γαρ προσώποις τον Χριστιανισμόν, αλλ’ αληθεία και ακριβεία πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα». (Ένθ αν). Δια τούτον είχε δίκαιον ο καθηγητής πατήρ Γ. Φλωρόφσκι, όταν έγραφε: »Πολύ συχνά το μέτρον της αληθείας είναι η μαρτυρία της μεοψηφίας. Είναι δυνατόν να είναι Καθολική Εκκλησία το »μικρόν ποίμνιον». Ίσως υπάρχουν περισσότεροι ετερόδοξοι παρά Ορθόδοξοι. Είναι δυνατόν να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού και να καταλήξει η Εκκλησία εις το περιθώριον της Ιστορίας ή να αποσυρθεί εις την έρημον. Αυτό συνέβη κατ’ επανάληψιν εις την Ιστορίαν και είναι πολύ πιθανόν να συμβεί και πάλιν…». »Το καθήκον της υπακοής παύει όταν ο επίσκοπος παρεκκλίνει από τον καθολικόν κανόνα και ο Λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήσει, ακόμα δε και να τον καθαιρέσει». (Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις, Θεσσαλον. 1977, σελ. 71, 75. Πρβλ. Ι. Κοτσώνη, Προβλήματα Εκκλησιαστικής Οικονομίας, σελ. 113). »Γιατι όμως αισθάνονται οι Χριστιανοί τόσο πολύ έντονα την ανάγκη να καταφύγουν οπωσδήποτε σε μια διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία; Αυτό γίνεται, γιατι η Ιστορία έχει μεγάλη δύναμη στην ψυχή μας. Επειδή στην Εκκλησία μέσα στους αιώνες την γνωρίσαμε οργανωμένη σε Πατριαρχεία και σε Συνόδους, την ταυτήσαμε με την οργάνωσή της αυτήν, ξεχνώντας ότι κατά την διάρκεια των αιρέσεων, η οργάνωση αυτή χανόταν για τους Ορθοδόξους και γινόταν το όπλο της κακοδοξίας εναντίον τους. Όμως στους αποκαλυπτικούς καιρούς που ζούμε, έχουμε αφήσει πια πίσω την Ιστορία και μπήκαμε στην Εσχατολογία. Η πνευματική μας επιβίωση εξαρτάται από την συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος. Έπεσαν πια όλα τα ιστορικά μας αντερείσματα. Η αποστασία άλλαξε τους ποιμένας σε λύκους και η οργανωμένη Εκκλησία που ξέραμε είναι πια σήμερα αγέλη λύκων και θάνατος προβάτων. Ο διάβολος είναι πια λυμένος.

Για να επιβιώσουμε πρέπει να δούμε την Εκκλησία στη μυστική και μυστηριακή της ουσία, γυμνωμένη από την διοικητική της οργάνωση που γνωρίσαμε στην Ιστορία. Στην αρένα οι μάρτυρες γυμνοί αντιμετώπιζαν τα θηρία. Γυμνή και η στρατευομένη Εκκλησία των εσχάτων καιρών θα παλέψει μαζί τους χωρίς Συνόδους, χωρίς Πατριαρχεία, χωρίς σύνδεσμο των κατά τόπους μικρών Εκκλησιών άλλον από τον Χριστόν και την κοινωνία τους με την θριαμβεύουσα Εκκλησία. Το συνηθισμένο λοιπόν ερώτημα: »Καλά να φύγουμε από τον Οικουμενισμό, αλλά σε ποια Εκκλησία να πάμε;» δεν έχει την θέση του σήμερα. Γιατι δεν πρόκειται να πάμε πουθενά, αλλά να μείνουμε στην Εκκλησία του Χριστού, στην Εκκλησία των Πατέρων. Ν’ αρνηθούμε τις παραποιήσεις και να μείνουμε στην αλήθεια που από απαλών ονύχων γνωρίσαμε, αλλά δυσκολευόμαστε πια ν’ αναγνωρίσουμε σ’ αυτό που μας λέγουν, ότι είναι δήθεν Εκκλησία. Αυτή την άρνηση του ψεύδους και των παραποιήσεων, θα την πραγματοποιήσουμε εκεί που βρισκόμαστε, διακόπτοντας απλά κάθε επικοινωνία μαζί της. Και τότε, όταν θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα που περιμένει από μας ο Θεός, θα έλθει ο ίδιος σε συνάντησή μας και θ’ ανοίξει τα μάτια μας που μέχρι τότε όνομα είχαν ότι βλέπουν, αλλά ήταν ανίκανα να δουν τον αληθινό Χριστό. Και όταν τον δούμε θα τρέξουμε στον πιο ακριβό μας φίλο, όπως έτρεξε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ και θα τον καλέσουμε να’ ρθει να δει κι αυτός , όσο κι αν αμφιβάλλει για το καλό που μπορεί να έλθει από την Ναζαρέτ. Έτσι σχηματίζεται το »μικρό ποίμνιο», η μικρή τοπική εκκλησία. Οι αληθινοί Ισραηλίτες βρίσκουν ο ένας τον άλλον και έρχονται μαζί στον Χριστό, λαϊκοί και Ιερείς και Επίσκοποι. 

ορθόδοξη φωνή

https://fdimathan.wordpress.com/

«Ὅπου ὁ Ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί ἡ Ἐκκλησία»;

Ο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΑΡΑ ΓΕ 

(ΑΝΩΤΕΡΩ) ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ 

ΠΡΑΤΤΕΙ, Ή ΟΧΙ;

ΟΙ ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ 

ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΤΩΡΑ

ΠΕΦΤΟΥΝ ΒΡΟΧΗ....

«Ὅπου ὁ Ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί ἡ Ἐκκλησία»;

Χρίστος Παναγιώτου

Ὁ Ἐπίσκοπος τῆς ἐν Λαρίσῃ τοπικῆς μας Ἐκκλησίας θεώρησε καλό καί ἐνδιαφέρον γιά τούς ἀναγνῶστες τοῦ «ἐπιστημονικοῦ» περιοδικοῦ τῆς Μητροπόλεως «Ἀχιλλίου Πόλις»[1], νά δημοσιεύει τίς ἐπισκοπικο-χρονικές του κινήσεις, ὑπό τόν τίτλο: «Ὅπου ὁ Ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί ἡ Ἐκκλησία[2]»! 

Ποῦ καί πότε λειτούργησε, ποῦ καί πότε τέλεσε τόν ἑσπερινό, Δοξολογίες, μνημόσυνα, ἁγιασμούς, ὁμιλίες, ἑσπερινά κηρύγματα καί διάφορες ἐπισκέψεις καί ἐκδηλώσεις.

Τό μήνυμα αὐτοῦ τοῦ συνδυασμοῦ: χρονικῶν καί ρήσης τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ, εἶναι οὐσιαστικά ἡ διακήρυξη τῆς ἐνοχῆς τοῦ ἐπισκόπου πρός τό ποίμνιό του καί ταυτόχρονα προσπάθεια «ἐκκλησιοποίησης» ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν καί ἔμμεσης ὑποταγῆς τῶν πιστῶν, οἱ ὁποίοι ἀντιδροῦν στήν ἐμμονή του νά ταράσσει τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, μεταστρέφοντας «τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ»[3]. Γι’ αὐτό χρησιμοποιεῖ τή συγκεκριμένη φράση! 

Σά νά λέγει: «Μήν ἀντιδρᾶτε, ὅπου βρέθηκε ὁ ἐπίσκοπός σας, στά “Χρονικά” τῶν δώδεκα σελίδων[4] καί ἐκτός αὐτῶν, ἐκεῖ ἦταν καί ἡ Ἐκκλησία».

Τί νά ὑποθέσουμε: ὅτι ὁ ἐπίσκοπός μας ταυτίζεται, χωρίς προϋποθέσεις, μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ὅτι ὅταν ὁ ἐπίσκοπος στίς «27 Ἰανουαρίου ἀπόγευμα: Παρευρέθηκε στίς ἐκδηλώσεις μνήμης τοῦ ὁλοκαυτώματος τῶν Ἑβραίων στήν Πλατεία Ἑβραίων Λαρίσης»[5], βρίσκονταν ἐκεῖ καί ἡ Ἐκκλησία; 

Ὅτι ὅταν ὁ ἐπίσκοπος παρευρέθηκε στή συναγωγή[6], ἐκεῖ παρευρίσκονταν καί ἡ Ἐκκλησία; Ὅτι στίς μουσικές ἐκδηλώσεις[7] μέ μουσικά ὄργανα καί φιλαρμονικές, ἐντός τῶν ἱερῶν ναῶν βρίσκονταν ἡ Ἐκκλησία ἀφοῦ ἦταν παρών ὁ ἐπίσκοπος; 

Ὅτι ὅταν ὁ ἐπίσκοπος ἀνάβει ἑπτάφωτη λυχνία συμμετέχοντας σέ θρησκευτικές τελετές ἀλλοθρήσκων, βρίσκεται παροῦσα καί ἡ Ἐκκλησία; Ὅτι ὅταν ὁ ἐπίσκοπος ὑποκλίθηκε ἐγκαρδίως, κατά τή διάρκεια τοῦ πανηγυρικοῦ ἑσπερινοῦ γιά τήν ἑορτή τῆς Παναγίας στόν αἱρετικό παπικό «ἀρχιεπίσκοπο»[8], ὑποκλίθηκε μαζί του καί ἡ Ἐκκλησία;

Τί ἄλλο νά ὑποθέσουμε; Ὅτι ὅλα ὅσα διδάσκει ὁ ἐπίσκοπος, αὐτά ἀποτελοῦν αὐθωρεί καί διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας; Τά κηρύγματα περί μασκῶν καί μολύνσεως στούς ἱερούς ναούς, περί σωτηριωδῶν ἐμβολίων, περί ροταριανῶν καί ΑΗΕΡΑ, περί τῆς κοινωνίας μας μέ τίς ἀπόψεις τῶν Ἐβραίων[9], περί φιλειρηνικοῦ Ἰσλάμ, ὅτι «ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν τήν προοπτική τῆς εἰρήνης» καί ὅτι «οἱ θρησκεῖες μόνες τους εἶναι παράγοντες εἰρήνης»[10], εἶναι καί θέσεις τῆς Ἐκκλησίας; 

Ὅτι ὅταν ὁ ἐπίσκοπος δέν ἐπιτρέπει τήν λιτανεία τοῦ ἁγίου σκηνώματος τοῦ προστάτου καί πολιούχου τῆς τῶν Λαρισαίων Πόλεως, Ἁγίου Ἀχιλλίου, λόγῳ «πανδημίας», αὐτή εἶναι καί ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας;

Μία ἀπό τίς προϋποθέσεις τῆς θεολογίας τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ, εἶναι ἡ καί ἐμμονή στήν Παράδοση, ὡς συνέπεια τῆς Παύλειας ἐντολῆς «ἄρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾽ ἐπιστολῆς ἡμῶν»[11], ἐνῶ στή θεολογία περί τῆς σημασίας τοῦ ἐπισκόπου καί τῆς σχέσεως, τήν ὁποία οἱ πιστοί πρέπει νά ἔχουν μέ αὐτόν, ὁ ἅγιος ἀκολουθεῖ ἀπόλυτα τόν ἅγιο Ἰγνάτιο, πού ἤδη εἶχε γίνει Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας[12].

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας, ἀντιμετωπίζοντας κάποιες κακοδοξίες σχετικές μέ τό ἐπισκοπικό ἀξίωμα καί τήν Θεία Εὐχαριστία, συνέδεσε «τήν ἐγκυρότητα τῆς Εὐχαριστίας μέ τόν ἐπίσκοπο, πού εἶναι “ἐγκεκραμένος” μέ τό Χριστό, ὅπως πρέπει νά εἶναι μέ τόν ἐπίσκοπο καί οἱ πιστοί.»[13]. 

«Ὅπου ἄν φανῇ ὁ ἐπίσκοπος, ἐκεῖ τό πλῆθος ἔστω· ὥσπερ ὅπου ἄν ᾖ Χριστός Ἰησοῦς, ἐκεῖ ἡ καθολική ἐκκλησία»[14] διδάσκει, μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Θεοφόρος ἐπίσκοπος στήν ἐπιστολή του πρός τούς Σμυρναίους.

Πρίν ὅμως, ἀναφερθεῖ στόν ἐπίσκοπο, στήν ἴδια ἐπιστολή ὀριοθέτησε τά ἀναγκαῖα σημεία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Δοξάζει τόν Θεό γιά τή σοφία τῶν Σμυρναίων, διότι κατάλαβε ὅτι εἶναι κατηρτησμένοι «ἐν ἀκινήτῳ πίστει»[15]. Τούς συμβουλεύει νά προσέχουν τούς ἔχοντες πλανεμένες διδασκαλίες:

«Προφυλάσσω δέ ὑμᾶς ἀπό τῶν θηρίων τῶν ἀνθρωπομόρφων, οὔς οὐ μόνον δεῖ ὑμᾶς μή παραδέχεσθαι, ἀλλ’ εἰ δυνατόν ἐστι, μηδέ συναντᾷν, μόνον δέ προσεύχεσθαι ὑπέρ αὐτῶν, ἐάν πως μετανοήσωσιν, ὅπερ δύσκολον»[16]. 

«Ὅν (τόν Χριστό) τινες ἀγνοοῦντες ἀρνοῦνται, μᾶλλον δέ ἠρνήθησαν ὑπ’ αὐτοῦ, ὅντες συνήγοροι τοῦ θανάτου μᾶλλον ἤ τῆς ἀληθείας· οὕς οὐκ ἔπεισαν αἱ προφητεῖαι, οὐδ’ ὁ νόμος Μωϋσέως, ἀλλ’ οὐδέ μέχρι νῦν τό Εὐαγγέλιον, οὐδέ τά ἡμέτερα τῶν κατ’ ἄνδρα παθήματα. 

Καί γάρ περί ἡμῶν τό αὐτό φρονοῦσιν. Τί γάρ με ὠφελεῖ τις, εἰ ἐμέ ἐπαινεῖ, τόν δέ Κύριόν μου βλασφημεῖ, μή ὁμολογῶν αὐτόν σαρκοφόρον[17]; Ὁ δέ τοῦτο μή λέγων, τελείως αὐτόν ἀπήρνηται, ὤν νεκροφόρος. Τά δέ ὀνόματα αὐτῶν, ὄντα ἄπιστα, οὐκ ἔδοξέ μοι ἐγγράψαι. 

Ἀλλά μηδέ γένοιτό με αὐτῶν μνημονεύειν, μέχρις οὗ μετανοήσωσιν εἰς τό πάθος, ὅ ἐστιν ἡμῶν ἀνάστασις.»[18]. «Πρέπον οὖν ἐστιν ἀπέχεσθαι τῶν τοιούτων καί μήτε κατ’ ἰδίαν περί αὐτῶν λαλεῖν, μήτε κοινῇ· προσέχειν δέ τοῖς προφήταις, ἐξαιρέτως δέ τῷ Εὐαγγελίῳ, ἐν ᾦ τό πάθος ἡμῖν δεδήλωται, καί ἡ ἀνάστασις τετελείωται.»[19]. 

Ἀμετακίνητοι στήν Πίστη, ἀποφυγή τῶν «ἀνθρωπομόρφων θηρίων» καί «νεκροφόρων», δηλ. τῶν αἰρετικῶν καί προσευχή γι’ αὐτούς. Ἡ ἀλήθεια μαζί μέ τήν ἀγάπη! Ἔχει τήν αὐτή Πίστη ὁ ἐπίσκοπός μας;

«Ἀχιλλίου Πόλις», πῶς κατάντησες! Πόσο πολύ θά θέλαμε νά ὑπερηφανευόμαστε κατά Χριστόν γιά τόν ἐπίσκοπό μας, ὅπως γιά τόν πολιοῦχο Ἅγιό μας! Νά νοιώθουμε τήν πατρική σιγουριά καί τήν ἁγιοπνευματική ἀσφάλεια πού νοιώθει κανείς πλάι σέ κάποιον ἅγιο! 

Πόσο θά θέλαμε νά διακήρυττε σέ ὅλους αὐτούς μέ τούς ὁποίους συναναστρέφεται καί τήν ἄλλη ρήση τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ: «salus extra ecclesiam non est»[20] ἔτσι ὥστε νά ἴσχυε τό «Ὅπου ὁ Ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί ἡ Ἐκκλησία»! Τελευταία ἀπορία: οἱ Ἱερεῖς τῆς μητροπόλεως συμφωνοῦν μέ τίς ἐνέργειες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τους;

[1] «Ἀχιλλίου Πόλις», https://imlarisis.gr

[2] Ἁγίου Κυπριανοῦ, Ἐπιστολή 66,8

[3] Γαλ. 1, 7

[4] «Ἀχιλλίου Πόλις» Τεῦχος 7, https://imlarisis.gr

[5] Ὅπως ἀνωτέρω

[6] «ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΛΑΡΙΣΑ», https://www.jcl.gr

[7] «Συναυλία Θρησκευτικής Μουσικής στον Άγιο Νικόλαο Λαρίσης», https://imlarisis.gr, «Μουσική Ἐκδήλωση Στόν Τύρναβο», https://www.tirnavitikanea.com/2022/04/17/moysiki-ekdilosi-ston-tyrnavo/

[8] «14 Αυγ 2021 - Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός - «Από την Μεγαλόχαρη της Τήνου», https://www.youtube.com/watch?v=OnRa3YN7SCE, (52:24).

[9] Μετά τήν πανελλήνια κατακραυγή γιά τή δημοσίευση ὑβριστικοῦ κειμένου Ραββίνου στο «Ἀχιλλίου Πόλις» Τεῦχος 6ο, συνεχίζει ὁ ἐπίσκοπός μας μέ νέα δημοσίευση στό 7ο Τεῦχος κειμένου τοῦ ἴδιου Ραββίνου, γιά νά μᾶς κατηχήσει περί προσευχῆς καί Θείας Κρίσεως!!! Μένω ἄναυδος!

[10] «Ἀχιλλίου Πόλις» Τεῦχος 4, https://imlarisis.gr

[11] Θεσ. Β΄ 2, 15

[12] Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου, Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, «Πατρολογία» Τόμος Α΄

[13] Ὅπως ἀνωτέρω

[14] Πρός Σμυρναίους 8 Migne P.G. 5, 713

[15] Πρός Σμυρναίους 1 Migne P.G. 5, 708

[16] Πρός Σμυρναίους 4 Migne P.G. 5, 709

[17] Αἱρετική διδασκαλία σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ Χριστός φαινομενικά σαρκώθηκε καί φαινομενικά σταυρώθηκε.

[18] Πρός Σμυρναίους 5 Migne P.G. 5, 712

[19] Πρός Σμυρναίους 7 Migne P.G. 5, 713

[20] «Δέν ὑπάρχει σωτηρία ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία», ἁγ. Κυπριανοῦ, Ἐπιστ. 73, 21.

http://aktines.blogspot.com/2022/07/blog-post_5.html

Η ψηφιακή ταυτοποίηση των πολιτών μέσω του κινητού τηλεφώνου ως πρόδρομος της ψηφιακής ταυτότητας βιομετρικών δεδομένων

Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών

«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον»

(Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, Κεφ. ιστ΄, στίχος 33)

«Νήψατε, γρηγορήσατε, ο αντίδικος υμών διάβολος 

ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη»

(Α΄ Καθολική Επιστολή Αποστόλου Πέτρου, 

κεφ.Ε΄,στίχος 8)

Ο Υπουργός Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης κ. Κυριάκος Πιερρακάκης μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ 100.3 και στον δημοσιογράφο κ. Άρη Πορτοσάλτε ανακοίνωσε ότι εντός του Ιουλίου η αστυνομική ταυτότητα καθώς και το δίπλωμα οδήγησης θα υπάρχουν σε ψηφιακή μορφή στην βάση δεδομένων του Υπουργείου Μεταφορών όπου θα μπορούν οι πολίτες μέσω του gov.gr κάνοντας χρήση ειδικής ψηφιακής εφαρμογής να «κατεβάζουν» τα πιο πάνω έγγραφα στα κινητά τους τηλέφωνα.

Συνεχίζοντας ο κ. Υπουργός δήλωσε περιχαρής ότι το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα τεθεί σε εφαρμογή ο Ενιαίος Αριθμός του Πολίτη που θα αντικαταστήσει τον Α.Φ.Μ., τον Α.Μ.Κ.Α. και τον αριθμό της αστυνομικής ταυτότητας, διευκρινίζοντας ότι ο πολίτης θα είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει ένα μοναδικό δωδεκαψήφιο αριθμό που θα αποτελείται από τον ΑΦΜ συν τρία ψηφία μπροστά από τον ΑΦΜ και αυτός ο αριθμός θα εγγραφεί στις νέες ταυτότητες.

Ο κ. Πιερρακάκης σε μια αποστροφή του λόγου του, αποθέωσε την μετάβαση της κοινωνίας στην ψηφιακή εικονική πραγματικότητα (για την οποία ομολογουμένως εργάζεται σκληρά, λαμβάνοντας άραγε εντολές από μυστικές λέσχες και από τις Η.Π.Α;), υποστηρίζοντας ότι «η πιο ουσιαστική ταυτότητα είναι η ταυτότητα που έχουμε για τις ψηφιακές υπηρεσίες, όλα γίνονται ψηφιακά πλέον».

Κρίνεται πολύ πιθανό, είτε τώρα κατά την διάρκεια του Ιουλίου, είτε σε μεταγενέστερο χρόνο, οι πολίτες να «κατεβάζουν» στα κινητά τους τηλέφωνα τον δωδεκαψήφιο Ενιαίο Αριθμό του Πολίτη προκειμένου να εξοικειωθούν με την χρήση του κάθε φορά που θα επιβάλλεται η ταυτοποίησή τους για την λήψη του μισθού τους ή κοινωνικών επιδομάτων, για την χορήγηση φαρμάκων, για την διεκπεραίωση τραπεζικών συναλλαγών, για μεταβιβάσεις κ.ο.κ., ώστε να μην προβληματιστούν ιδιαίτερα, όταν θα κληθούν να παραλάβουν τις νέες ψηφιακές ταυτότητες από τα αστυνομικά τμήματα, όπου εκεί θα απαιτηθεί η λήψη και η καταχώριση βιομετρικών στοιχείων και δεδομένων των πολιτών.

Όπως έχουμε αναφέρει κατά το παρελθόν, το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης έχει εκπονήσει και ήδη υλοποιεί ερήμην του ελληνικού λαού (που πάντως παρακολουθεί αδιάφορα και παθητικά κάθε εξέλιξη που επηρεάζει την ζωή του) ένα στρατηγικό σχέδιο για τον πλήρη ψηφιακό μετασχηματισμό του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας δημιουργώντας την «Ψηφιακή Ελλάδα». (Ίδετε σχετικώς άρθρο του γράφοντος «Η εργαλειοποίηση της πανδημίας του κορωνοϊού για τον ψηφιακό μετασχηματισμό της κοινωνίας»1).

Με την ψηφιοποίηση των δύο σημαντικών εγγράφων (δελτίου αστυνομικής ταυτότητας και του διπλώματος οδήγησης) το κράτος εξακολουθεί να μεταχειρίζεται τους πολίτες ως βρέφη που χρήζουν διαρκούς επανεκπαίδευσης, προκειμένου να αφομοιώσουν τα νεοταξίτικα μαθήματα του κ. Πιερρακάκη, αφού καλούνται να πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων τις παραδοσιακές αστυνομικές τους ταυτότητες και να συμμορφωθούν με τον νέο ψηφιακό τρόπο αναγνώρισης και ταυτοποίησης, εξαρτώμενοι απόλυτα από το «έξυπνο» κινητό τους τηλέφωνο.

Η χρήση του κινητού τηλεφώνου, ως μέσου ταυτοποίησης, έχει σχεδιαστεί να αποτελέσει την ενδιάμεση λύση, ως γέφυρα δηλαδή, μεταξύ της παλαιάς παραδοσιακής αστυνομικής ταυτότητας και του επερχόμενου συστήματος ψηφιακής αναγνώρισης, επιβάλλοντας υποχρεωτικά ένα παγκόσμιο matrix παρακολούθησης και ελέγχου της ανθρωπότητας.

Η έκδοση της νέας ψηφιακής ταυτότητας στην οποία αναφέρεται ο κ. Πιερρακάκης εντάσσεται στο πλαίσιο υλοποίησης των στόχων που έχει θέσει η Συμμαχία ID2020 (Alliance ID2020) η οποία προήλθε από την σύμπραξη και συνεργασία εταιρειών αιχμής της δυτικής ελίτ (όπως είναι η Microsoft, η Accenture, η Παγκόσμια Συμμαχία για τα Εμβόλια και τις Ανοσοποιήσεις –GAVI: Global Alliance for Vaccines and Immunizations–, το Ίδρυμα Ροκφέλερ) υποστηρίζοντας φανατικά την χορήγηση ψηφιακής ταυτότητας βιομετρικών δεδομένων σε όλους τους κατοίκους της γης.

Η Συμμαχία ID2020 πρεσβεύει ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει πρόσβαση σε ψηφιακή αναγνώριση που να του επιτρέπει να αποδείξει την ταυτότητά του σε θεσμικά και σε διεθνή σύνορα.

Με την αλματώδη πρόοδο της ψηφιακής τεχνολογίας προσφέρεται σήμερα σε κάθε πολίτη η δυνατότητα να μπορεί να ταυτοποιηθεί (ή καλύτερα να μαρκαριστεί) μέσω των εξελιγμένων μεθόδων βιομετρικής αναγνώρισης, όπως είναι τα ψηφιακά δακτυλικά αποτυπώματα, η ιριδοσκόπηση, η ανάγνωση της παλάμης του χεριού τα οποία μαζί με τα υπόλοιπα προσωπικά στοιχεία συγκροτούν τον κωδικό QR Code2.

Σκοπός της Συμμαχίας ID2020 είναι να εφοδιάσει κάθε άνθρωπο του πλανήτη με την ψηφιακή ταυτότητα στην οποία θα έχουν καταχωριστεί τα βιομετρικά του χαρακτηριστικά, προκειμένου να μετατρέψει ολόκληρη την ανθρωπότητα σε μία άβουλη, καθοδηγούμενη και ελεγχόμενη μάζα ρομποτοποιημένων ανθρώπων που θα υπόκεινται σε εικοσιτετράωρη παρακολούθηση στο πλαίσιο ενός παγκοσμιοποιημένου δίχως σύνορα ολοκληρωτικού κράτους.

Το κράτος χρησιμοποιώντας το δόλωμα της ψηφιακής απλούστευσης των γραφειοκρατικών διαδικασιών και της αποφυγής της ταλαιπωρίας των πολιτών στις συναλλαγές τους με τις δημόσιες υπηρεσίες, επιχειρεί να παγιδεύσει τους ανυποψίαστους και αφελείς πολίτες, προκειμένου να παραλάβουν τις νέες ψηφιακές ταυτότητες σε αντικατάσταση των συμβατικών, αποσπώντας την συναίνεσή τους για την ψηφιακή τους επιτήρηση.

Στην πραγματικότητα, όμως, επισπεύδεται η μετάβαση με γοργούς ρυθμούς σε μια ψηφιακή εικονική πραγματικότητα, η οποία θα χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία των δομών τεχνητής νοημοσύνης και την σκοπούμενη εξαφάνιση του ανθρώπου από την δημόσια σφαίρα της ζωής, αφού θα είναι εκουσίως εγκλεισμένος 24 ώρες το εικοσιτετράωρο στο «έξυπνο διαμέρισμα» των «έξυπνων πόλεων», συνδεδεμένος διαρκώς σε ένα δικό του κόσμο «επαυξημένης πραγματικότητας», δηλ. στο Μetaverse.

Την ίδια στιγμή, κάθε έννοια ιδιωτικότητας και προσωπικής ζωής θα αντιμετωπίζεται ως περιττή πολυτέλεια και «όνειρο θερινής νυκτός» από το ψηφιακό ολοκληρωτικό κράτος.

Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση την οποία ευαγγελίζεται το παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ σηματοδοτεί την απόλυτη ψηφιοποίηση της ζωής μας, η οποία θα υπόκειται σε ένα διαρκή και αδυσώπητο έλεγχο από ένα σύστημα αλγορίθμων, ενώ θα συρρικνώσει μέχρι εξαφανίσεως την κοινωνική αλληλοεπίδραση και συναναστροφή μεταξύ των πολιτών, οδηγώντας τον άνθρωπο προοδευτικά στην μοναξιά, στην αυτοαπομόνωση και στον ψυχικό εθισμό της εικονικής πραγματικότητας σε τέτοιο βαθμό που θα αποστρέφεται την πραγματικότητα των αισθήσεων.

Ο πολίτης θα εκλαμβάνει τον ψηφιακό εικονικό κόσμο του μετασύμπαντος ως επέκταση της ίδιας της πραγματικότητας, ενώ κάθε φορά που θα αποσυνδέεται αφαιρώντας τα γυαλιά και τα ακουστικά 3G, η πραγματική ζωή των αισθήσεων και της ανθρώπινης κοινωνικής επαφής θα του προξενεί απέραντη μοναξιά και φόβο, τόσο που θα αποζητά συνεχώς να βρίσκεται στον «ψηφιακό παράδεισο» των ψευδαισθήσεων.

Η παραλαβή των ψηφιακών ταυτοτήτων βιομετρικής αναγνώρισης συνεπάγεται την εκχώρηση της προσωπικής μας ελευθερίας σε μια απάνθρωπη και ολοκληρωτική παγκόσμια άρχουσα ελίτ, αφού κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά θα υπόκειται στον διαρκή και ασφυκτικό ψηφιακό έλεγχο ενός παγκοσμιοποιημένου κρατικού συστήματος εξουσίας, που θα εντοπίζει και θα εξουδετερώνει με το πάτημα ενός κουμπιού κάθε αντιφρονούντα και απείθαρχο πολίτη.

Ζούμε χωρίς αμφιβολία σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται δικαιολογημένα ως εσχατολογική και αποκαλυπτική. 

Η ανθρώπινη ιστορία έχει στιγματιστεί από την αδυσώπητη και διαρκή πάλη η οποία διεξάγεται μεταξύ των σατανικών δυνάμεων που επιχειρούν να καταστρέψουν την κορωνίδα της ένθεης δημιουργίας και του Άγιου Τριαδικού Θεού, ο οποίος με την Άπειρη Φιλευσπλαχνία και Αγάπη Του σκεπάζει και προφυλάσσει πάντοτε τον άνθρωπο από τις αέναες δαιμονικές επιθέσεις που δέχεται.

Όποιος πολίτης αρνηθεί εκ λόγων συνειδήσεως να παραλάβει την ψηφιακή ταυτότητα βιομετρικών δεδομένων με τον νέο δωδεκαψήφιο αριθμό που καταργεί κάθε άλλον προηγούμενο, εμμένοντας στον παραδοσιακό τρόπο ταυτοποίησής του, αυτομάτως θα αποκλείεται από κάθε συναλλαγή και δραστηριότητα. Θα τεθεί στο περιθώριο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής αντιμετωπίζοντας το φάσμα της ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης, ενώ παράλληλα δεν θα έχει πρόσβαση σε υγειονομικές δομές και φάρμακα.

Ποιος πολίτης ακόμα εθελοτυφλεί και δεν διακρίνει με τους πνευματικούς οφθαλμούς της ψυχής του ότι ζούμε ήδη τα προφητευμένα γεγονότα της Αποκάλυψης;

Παραδίδουμε την γραφίδα μας στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, Ευαγγελιστή της Αγάπης και συγγραφέα της Θεόπνευστης Αποκάλυψης ο οποίος στο 13ο κεφάλαιο και στους στίχους 16-17 αναφέρει με απόλυτη ευκρίνεια και καθαρότητα τα εξής:

«Και (το Θηρίον) ποιεί πάντας (δηλαδή επιβάλλει σε όλους) τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσίους και τους πτωχούς, και τους ελευθέρους και τους δούλους, ίνα δώσωσιν αυτοίς (δηλαδή να δεχθούν στους εαυτούς τους) χ ά ρ α γ μ α (δηλαδή σφραγίδα πλήρους υποτέλειας και υποταγής στον Αντίχριστο) επί της χειρός αυτών της δεξιάς ή επί των μετώπων αυτών, και ίνα μη τις δύνηται αγοράσαι ή πωλήσαι ει μη ο έχων το χ ά ρ α γ μ α, το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού».

Επίσης και ο όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης με πολλή σοφία και με ποιμαντική διάκριση είχε αναφερθεί στο θέμα των ταυτοτήτων λέγοντας πολύ χαρακτηριστικά τα εξής:

«Ταυτότητα σημαίνει ό,τι και η λέξη, ταυτίζεται δηλαδή κανείς με αυτά που δηλώνει. Βάζουν τον διάβολο και υπογράφω ότι τον αποδέχομαι. Πώς να το κάνω αυτό;».

Μια μοναχή ρωτά τον σεβάσμιο και αγιασμένο γέροντα:

«Γέροντα τι σχέση έχει αυτή η ταυτότητα με το σφράγισμα;».

Και ο Γέροντας (ο όσιος Παϊσιος) απαντά:

«Η ταυτότητα δεν είναι το σφράγισμα, είναι η εισαγωγή του σφραγίσματος».

Και συνεχίζει λέγοντας:

«Αφού ξεκάθαρα τα γράφω στο φυλλάδιο [Σημεία των καιρών], ας ενεργήσει ο καθένας ανάλογα με την συνείδησή του».

Και καταλήγει ο Όσιος επισημαίνοντας αναφορικά με την οφειλόμενη στάση της Εκκλησίας, εν σχέσει προς το θέμα των ταυτοτήτων, τα εξής:

«Η Εκκλησία πρέπει να πάρει μια θέση σωστή. Να μιλήσει, να εξηγήσει στους πιστούς, για να καταλάβουν ότι αν πάρουν την ταυτότητα, αυτό θα είναι πτώση. Συγχρόνως να ζητήσει από το κράτος τουλάχιστον να μην είναι υποχρεωτική η νέα ταυτότητα. Αν η Εκκλησία λάβει μια θέση σοβαρή και σεβαστούν την ελευθερία των πιστών και όποιος θέλει θα βγάλει την νέα ταυτότητα, όποιος θέλει θα έχει την παλιά, τότε θα την πληρώσουν μόνο μερικά γερά καρύδια, γιατί οι άλλοι θα τους πηγαίνουν κόντρα. Ο πολύς κόσμος θα κάνει την δουλειά του. Όσοι θα θέλουν να εξυπηρετηθούν θα έχουν την νέα και οι άλλοι οι καημένοι, οι ευλαβείς θα έχουν την παλιά ταυτότητα και θα τους ταλαιπωρούν. Μέχρι που να κυκλοφορήσουν οι νέες ταυτότητες, μπορεί να έρθει και η οργή του Θεού»3.

Στην εποχή του απόλυτου ψηφιακού μετασχηματισμού των πάντων, όπου οι υπηρεσίες, τα αγαθά ακόμη οι άνθρωποι έχουν ψηφιοποιηθεί, κάθε πολίτης που δεν θα παραλαμβάνει και δεν θα χρησιμοποιεί την νέα ψηφιακή ταυτότητα με τον δωδεκαψήφιο ενιαίο προσωπικό αριθμό του πολίτη, η οποία επιβάλλεται αυταρχικά από τον κ. Πιερρακάκη, θα περιθωριοποιείται, και η ύπαρξή του θα εξαφανίζεται από τον ψηφιακό εικονικό κόσμο, που όμως τείνει να επικρατήσει ως «πραγματικός», εκτοπίζοντας τον αληθινό κόσμο των αισθήσεων, της χαράς και της ζωής.

Η ψηφιακή ταυτότητα βιομετρικών δεδομένων δεν είναι ένα ακόμη «χρηστικό έγγραφο» όπως θα ισχυριστούν σκόπιμα ορισμένοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ευθυγραμμιζόμενοι πρόθυμα με τα κελεύσματα της Ν.Τ.Π. διαστρεβλώνοντας ωστόσο την αλήθεια και επιχειρώντας να αποκοιμίσουν τις συνειδήσεις των πολιτών, αλλά συμβολίζει:

την εκούσια υποδούλωση του ανθρώπου σε μια κοινή και ενιαία πλατφόρμα βάσης προσωπικών δεδομένων στο πλαίσιο μιας δυστοπικής και μετανθρωπιστικής κοινωνίας, όπου τα πάντα θα παρακολουθούνται, τα πάντα θα ελέγχονται και τα πάντα θα καταγράφονται, ακόμη και η ανθρώπινη σκέψη, υπό το άγρυπνο ψηφιακό βλέμμα του Μεγάλου Αδελφού.

Πρέπει, ωστόσο, να τονιστεί με έμφαση ότι οι πολίτες που θα παραλάβουν αψήφιστα την νέα ψηφιακή ταυτότητα με τα βιομετρικά τους χαρακτηριστικά θα έχουν συμβάλει και οι ίδιοι με τον ωχαδελφισμό και την αδιαφορία τους στην εγκαθίδρυση ενός αδυσώπητου και απάνθρωπου παγκόσμιου ψηφιακού ολοκληρωτισμού που θα αστυνομεύει και θα καταπνίγει την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασής τους.

Το αργότερο μέχρι το 2030, ακόμη και οι ψηφιακές ταυτότητες βιομετρικών δεδομένων θα έχουν αντικατασταθεί (αν τα δαιμονικά σχέδια δεν ανατραπούν από την Θεία Βουλή που μεριμνά και φλέγεται για την σωτηρία του Ανθρώπου αλλά επιδιώκει και επιθυμεί την συνεργασία του) από ένα εμφυτεύσιμο μικροτσίπ RFID4 που θα περιέχει όλα τα βιομετρικά μας στοιχεία, ώστε οι άνθρωποι εν είδει κοπαδιού μαρκαρισμένων ζώων να περιφέρονται φοβισμένοι, υποταγμένοι και άβουλοι σε ένα παγκόσμιο και αόρατο ψηφιακό στρατόπεδο συγκέντρωσης, που θα παρακολουθούνται, θα ελέγχονται και θα επιτηρούνται με την αξιοποίηση των συστημάτων υψηλής ψηφιακής τεχνολογίας και τεχνητής νοημοσύνης.

Η αντίχριστη ελίτ που επιδιώκει να καθορίζει εκ του παρασκηνίου τις τύχες της ανθρωπότητας κατόρθωσε να επιβάλει το εμβόλιο, αξιοποιώντας ως μοχλό πίεσης και συμμόρφωσης τον έμφυτο φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο.

Κατ’ ανάλογο τρόπο, θα επιβάλει και την ψηφιακή ταυτότητα βιομετρικών δεδομένων χρησιμοποιώντας την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση, αφού ο πολίτης εκείνος ο οποίος θα στερείται της ταυτότητας που θα φέρει τον δωδεκαψήφιο αριθμό θα αποκλείεται αυτοδικαίως από κάθε πτυχή της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Δηλαδή όπως ο φόβος του θανάτου οδήγησε τον άνθρωπο στην απώλεια του ελέγχου του σώματός του (αφού συνεχώς υπόκειται σε εμβολιαστική αναβάθμιση και επικαιροποίηση), αντιστοίχως ο φόβος της πείνας θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην απώλεια του ελέγχου της ζωής του, αφού θα βρίσκεται διαρκώς υπό καθεστώς ψηφιακής επιτήρησης.

Υπολογιστικά μοντέλα που στηρίζονται σε συστήματα αλγορίθμων και δομές τεχνητής νοημοσύνης θα αποκτήσουν την «θεσμική αρμοδιότητα» ασκώντας απόλυτο έλεγχο στο σώμα και στην ζωή των πολιτών, συνθλίβοντας κάθε έννοια προστασίας των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Επομένως, η απόλυτη ψηφιοποίηση της ανθρώπινης δραστηριότητας θέτει τις βάσεις για τον επερχόμενο βιολογικό μετασχηματισμό του ανθρώπου σε ψηφιακό μετάνθρωπο (meta-homo digitalis) υπό την μορφή υβριδίου ανθρώπου-υπολογιστή, και ως εκ τούτου η «ανθρωπότητα» προετοιμάζεται να υποδεχθείνομοτελειακά ένα νέο εμφανιζόμενο είδος τον Homo Optimus (= Βέλτιστος Άνθρωπος).

Κατά παραχώρηση του Άγιου Τριαδικού Θεού, εξαιτίας της μεγάλης αποστασίας κλήρου και λαού, έχουμε εισέλθει σε μια πολύ επικίνδυνη πνευματικά περίοδο, κατά την οποία τα μίσθαρνα όργανα τωνδαιμονικών δυνάμεων θα εξαπολύσουν με περισσή μανία και δολιότητα την τελευταία τους έφοδο, προκειμένου να γκρεμίσουν στην άβυσσο της απώλειας και τους τελευταίους εναπομείναντες και θαρραλέα αγωνιζόμενους Ορθόδοξους Χριστιανούς.

Ας αναλογιστούμε όλοι με πολλή περίσκεψη και συνοχή καρδίας ότι κάθε τυχόν αστοχία, δειλία, εφησυχασμός ή επώδυνος συμβιβασμός δύναται να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημία στην πνευματική μας πορεία προς την Βασιλεία των Ουρανών.

Οφείλουμε να παραμείνουμε μέχρι τέλους και με κάθε τίμημα στις επάλξεις του πνευματικού αγώνα, ώστε να πανηγυρίσουμε την μεγαλειώδη νίκη του Εσφαγμένου Αρνίου επί των δυνάμεων του σκότους, καθώς ο Χριστός μας είναι ο Αδιαμφισβήτητος και Αιώνιος Νικητής που «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει»5.

1

https://tasthyras.wordpress.com/2022/03/09/%ce%b7-%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b5%ce%b9%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%af%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%bf/

2

Ο κώδικας QR είναι ένας γραμμωτός κώδικας (barcode) δύο διαστάσεων που δημιουργήθηκε από την ιαπωνική εταιρεία Denso-Wave το 1994. To QR Code είναι η συντομογραφία των Αγγλικών λέξεων Quick Response Code (Κώδικας Γρήγορης Απόκρισης). Η σάρωση ενός κώδικα QR γίνεται με την βοήθεια ενός έξυπνου κινητού τηλεφώνου. Οι κατασκευαστές των mobiles έδωσαν τη δυνατότητα στα νέα μοντέλα κινητών να σκανάρουν QR κωδικούς μόνο με την χρήση της ενσωματωμένης εφαρμογής στην κάμερα.

3

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Β΄, «Πνευματική Αφύπνιση», Ιερόν Ησυχαστήριον Μοναζουσών «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Β΄ Έκδοση, 2000, σελ. 183, 184 και 185.

4

Ο RFID είναι τα αρχικά του όρου «Radio Frequency Identification», η απόδοση του οποίου στα ελληνικά ορίζεται ως «ταυτοποίηση μέσω ραδιοσυχνοτήτων». Τα συστήματα RFID αποτελούν ένα υποσύνολο των Συστημάτων Αυτόματου Προσδιορισμού (Automatic Identification Systems).

Τα συστήματα RFID απαρτίζονται από δύο κύρια μέρη. Το πρώτο είναι οι πομποδέκτες (transponders) που συχνά αναφέρονται και ως ετικέτες RFID (RFID tags). Οι ετικέτες RFID είναι μικρά chips που αποτελούνται από ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα, το οποίο περιλαμβάνει μνήμη ώστε να αποθηκεύει δεδομένα-πληροφορίες, και μία κεραία. Το μέγεθός τους μπορεί να είναι τόσο μικρό όσο το μισό ενός κόκκου άμμου (1/3 του χιλιοστού), ανάλογα με το τύπο τις ετικέτας. Το δεύτερο μέρος είναι οι αναγνώστες ή αισθητήρες (readers), οι οποίοι ανακτούν τα δεδομένα από τις ετικέτες RFID. Οι αναγνώστες RFΙD έχουν ενσωματωμένα μια κεραία και μια μονάδα ελέγχου.

5

Αποκάλυψη, κεφ. στ΄, στίχος 2.

πηγή

Ἰσραηλινοί : «Δολοφόνε Μπουρλᾶ μᾶς ξεγέλασες!!!»

Χαμός έξω από το θέατρο της Ιερουσαλήμ, Ισραηλινοί σε παροξυσμό διαδηλώνουν και ρίχνουν κατάρες στον Άλμπερτ Μπουρλά!!!

Φωνάζουν ότι ο μασόνος τους ξεγέλασε και τους έταξε προστασία με τα εμβόλια και ξαφνικά αρχίζουν και πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον!!!

( Τό θέμα ό εἴδαμε στή Ὀδύσσεια,ἐδῶ μέ παραπομπή ἐδῶ)

Τό βίντεο εἶναι ἀπό ΕΔΩ 

Ἀλήθεια ξέρετε γιατί βρέθηκε ἐκεῖ ὁ Μπουρλᾶ; Διότι ἔλαβε ἕνα βραβεῖο. Τό «βραβεῖο γένεσις» τοῦ ἑνός ἑκατομμυρίου δολαρίων ! 

Το Βραβείο Genesis ( Εβραϊκά : פרס בראשית ) είναι ένα ετήσιο βραβείο 1 εκατομμυρίου δολαρίων που απονέμεται σε Εβραίους που έχουν σημειώσει σημαντική επαγγελματική επιτυχία, ως αναγνώριση των επιτευγμάτων τους, της συνεισφοράς τους στην ανθρωπότητα και της δέσμευσής τους στις εβραϊκές αξίες... ( ἐδῶ)

Πῆρε ἀπό τούς σιωνιστές τό βραβεῖο κι᾿ἀπό τούς ὁμοφύλους του ΚΑΤΑΡΕΣ ! 

Μπουρλᾶ νά φοβᾶσαι τίς κατάρες τῶν ὁμοφύλων σου. Ξέρεις ἐσύ...

ἀπό τήν σελίδα τοῦ «βραβείου γένεσις» 

Ἡ Πελασγική

http://sxolianews.blogspot.com/

ΛΟΑΤΚΙ: ΠΑΛΙΟ ΚΡΑΣΙ ΣΕ ΝΕΑ ΒΑΡΕΛΙΑ!

π. Στέφανος Στεφόπουλος

Τα τελευταία χρόνια με πολύ προβληματισμό παρακολουθούμε την βίαιη επιβολή νέων συνηθειών, νέας ηθικής, νέων νομικών όρων, νέων αμφιλεγόμενων – κατ’ εμέ – δικαιωμάτων, νέων νόμων και αυστηρών ποινών με παράλληλη σχετικοποίηση των μέχρι πρότινος παραδεδομένων και κοινωνικά αποδεκτών αξιών όπως η οικογένεια, η μητρότητα, η πατρότητα, η δημιουργία εκ Θεού δύο μόνο φύλων, κ.λπ.

Κι όλα αυτά για ποιό λόγο; Για να χωρέσουνε στη νέα ηθική του “νέου κόσμου”, που μας ετοιμάζουν οι νεοταξίτες, και αυτή η ομάδα συνανθρώπων μας, οι πολύ κακώς χαρακτηριζόμενοι ως “ΛΟΑΤΚΙ+”!

Δε θα μπω στον πειρασμό να προβάλλω θέσεις αλλά μόνο λίγα ερωτήματα.

1) Γιατί οι νομικοί αυτής της χώρας απαξιώνουν τόσο βάναυσα και επιλεκτικά τους νόμους που οι ίδιοι προστατεύουν; Στο Νόμο “Δαφέρμου” η θρησκεία του καθενός συμπεριλαμβάνεται στη λίστα ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων[1] μαζί με τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Οι ΛΟΑΤΚΙ είναι ελεύθεροι να διατυμπανίζουν την ΕΠΙΛΟΓΗ τους, όχι όμως και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί οι οποίοι βλέπουν το θρήσκευμα να εξαιρείται από όλο και πιο πολλά έγγραφα. Γιατί;

Καταργήθηκε ο σχετικός νόμος;

2) Γιατί η ΕΠΙΛΟΓΗ μιας ομάδας ανθρώπων προστατεύεται από σχετική νομοθεσία εις βάρος άλλων ομάδων που δεν αυτοπροσδιορίζονται με τον ίδιο τρόπο;

Μπορεί, λοιπόν, αύριο μιά άλλη μειονότητα όπως οι κτηνοβάτες ή οι παιδεραστές να ζητήσουν ειδική μεταχείριση. Μάλιστα αφού ήδη στην Ολλανδία έχει ξεκινήσει ο δημόσιος διάλογος. Τί σημαίνει αυτό; Ότι κάθε φορά θα εκμηδενίζουμε με νομικά κόλπα τα χρηστά ήθη μιας κοινωνίας που διαφορετικά γαλουχήθηκε, για να χωρέσει στην κοινωνία και η κουλτούρα αυτής της διαστροφής;

3) Για να στηρίξω την παραπάνω ερώτηση, απορώ.

Αν ο μακαρίτης ο Ζακ δεν αυτοπροσδιοριζόταν ως ΛΟΑΤΚΙ, θα είχε αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο από πολιτικούς, νομικούς, επιχειρηματικούς κύκλους και αγνώστου προελεύσεως ΜΚΟ; Ή θα ήταν ένα ακόμη περιθωριακό, παραβατικό στοιχείο μέσα σε τόσα άλλα;

4) Η υποκειμενική και υπερβολική στήριξη της ομάδας αυτής, δημιουργεί τετελεσμένα που θα επηρεάσουν σημαντικά την απονομή δικαιοσύνης και ίσων ευκαιριών μεταξύ των πολιτών. Και εξηγούμαι.

Φανταστείτε δύο νέους, έναν ΛΟΑΤΚΙ κι έναν φυσιολογικό με την πατροπαράδοτη έννοια να δίνουν συνέντευξη για να κερδίσουν μιά θέση σε δουλειά. Ή να κάνουν αίτηση για υιοθεσία παιδιού. Πολύ φοβάμαι πως θα προκρίνονται οι μεν (ΛΟΑΤΚΙ) εις βάρος των δε για να μη κατηγορηθούν οι εργοδότες ως “ρατσιστές” και “ομοφοβικοί”. Είναι δίκαιη μιά τέτοια διάκριση;

5) Ποτέ δε θα κατανοήσω γιατί πρέπει η όποια “επιλογή φύλου” να εκδηλώνεται δημοσίως με την ανάλογη εμφάνιση, κινήσεις, τρόπο εκφοράς του λόγου και την εν γένει συμπεριφορά. Οι επιτήδειοι νεοταξίτες δεν ξεφτιλίζουν άραγε με τον τρόπο αυτό που εμπνέουν στους νέους να συμπεριφέρονται; Αν θεωρήσουμε ως σωστή την γονιδιακή εκδοχή, αυτή γεννά το πάθος προς το ομόφυλο που επηρεάζει τη σεξουαλική τους ζωή η οποία μπορεί να είναι κάλλιστα διακριτική και μυστική. Το τι κάνει ο καθένας στην κάμαρά του είναι δικαίωμά του. Αυτό αρκεί. Τα υπόλοιπα όμως προσβάλλουν την προσωπικότητα και την δημόσια αιδώ. Ή μήπως καταργήθηκε κι αυτή ως κοινωνική αξία; Κι αν ναι από ποιόν; Πότε; Με ποιό τρόπο;

6) Ποιά επιστημονική κατοχύρωση υπάρχει για την θεωρία της γονιδιακής αιτιολόγησης για τη συγκεκριμένη κλίση; Να μας την αναφέρουν παρακαλώ. Γιατί εγώ διαπίστωσα το αντίθετο στις ιστοσελίδες που αναφέρονται παρακάτω και επικαλούνται μελέτες δημοσιευμένες σε έγκυρα επιστημονικά περιοδικά.2,3,4 Γονίδιο “γκέυ”, λένε, δεν έχει βρεθεί![2]

7) Ποιός ο λόγος να ψάχνουν το “δίκιο” τους οι ΛΟΑΤΚΙ μέσα από τις προσβολές, τις ύβρεις, τις ανάρμοστες συμπεριφορές κατά των εκπροσώπων της Εκκλησίας και όλων αυτών που επικαλούνται τις αιώνιες αλήθειές της; Δεν καταλαβαίνουν ότι εκείνοι χάνουν από τέτοιες επιλογές και βάζουν απέναντί τους όσους διαφωνούν μαζί τους;

8) Γιατί φιμώνεται για μια ακόμη φορά η αντίθετη γνώμη κύριοι Δικασταί; Οι ΛΟΑΤΚΙ έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν την επιθυμία και επιλογή τους ενώ όσοι διαφωνούν όχι μόνο φιμώνονται αλλά και διώκονται διά του αντιρατσιστικού νόμου; Ελευθερία λέγεται αυτό; Δημοκρατία; Ισονομία;

9) Ερώτηση προς πολιτικούς. Με ποιό δικαίωμα προβάλλετε στο “Ναό” – όπως λέτε – της Δημοκρατίας, την Ελληνική Βουλή, το σύμβολο των ΛΟΑΤΚΙ ενώ δεν κάνετε το ίδιο στις εθνικές μας εορτές με την ελληνική σημαία; Με τα σύμβολα των Ποντίων κλπ;

10) Έχετε την πρόθεση κύριοι Εισαγγελείς, να ενεργοποιήσετε τον αντιρατσιστικό νόμο εναντίον όσων απλά επικαλούνται τις αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου που εσείς υποχρεούσθε να σέβεστε και προστατεύετε ως συνταγματικά κατοχυρωμένο και δεν κάνετε το ίδιο όταν εκτοξεύονται ύβρεις και έμμεσες απειλές κατά των εχόντων διαφορετική άποψη; Δείτε εκείνο το βιντεάκι της φετινής “παρέλασης”. Το μήνυμα “φτύστε τους”, ως απάντηση στο “Μετανοείτε”, σε ποιόν ακριβώς απευθύνεται;

11) Ποιά η σκοπιμότητα αυτών των “παρελάσεων”; Τι προασπίζονται; Τα δικαιώματα της ελεύθερης επιλογής τους; Κι αν αύριο γίνει μιά πορεία όπου θα διαδηλώνουν κάποιοι την αντίθεσή τους στην γκέυ κουλτούρα, ξέρετε πόσο ξεφτίλισμα, ύβρεις και προσβολές θα εισπράξουν από τα ΜΜΕ μόνο; Ρατσιστές θα χαρακτηριστούν, ακραίοι, φανατικοί, ομοφοβικοί, σκοταδιστές, “μεσαίωνας των παπάδων”, κλπ. Ίσως να τους προβοκάρουν δε και τα νεοταξικά εργαλεία, οι μπαχαλάκηδες. Δεν είναι υποθετικό το σενάριο. Τα έχουμε δει αυτά. Είναι δίκαιη αυτή η αντιμετώπιση;

12) Οι ΛΟΑΤΚΙ αδελφοί μας πολύ φοβάμαι πως στην συντριπτική πλειοψηφία τους βλέπουν τους κληρικούς και την Εκκλησία ως ορκισμένο αντίπαλο και αυτό φαίνεται στις ακραίες συχνά αναφορές τους και εκδηλώσεις τους. Ας μάθουν ότι όπως δίδαξε ο Κύριός μας, δεν βλέπουμε υποτιμητικά τους αδελφούς μας και ούτε τους κατακρίνουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι, όμως, να τους πούμε ότι η επιλογή τους να φέρονται και να ανήκουν είναι δικαίωμά τους, όμως είναι και αλήθεια της Εκκλησίας μας ότι η ομοφυλοφιλία συνιστά πάθος που αλλοιώνει το πρόσωπο του κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού ανθρώπου και του στερεί ως μη εξομολογηθέντος την σωτηρία του. Αυτό το μήνυμα είναι υποχρέωσή του κάθε κληρικού να το τονίσει. Απορρέει εκ του σχήματος και της αποστολής του και δεν είναι διαπραγματεύσιμο ούτε από το Σύνταγμα (αυτό ούτως ή άλλως το προστατεύει!), ούτε από τους νόμους της Πολιτείας, ούτε τις ΜΚΟ. Άλλωστε, δεν κατακρίνεται άρα δεν προσβάλλεται το πρόσωπο αλλά η αμαρτία του. Και ο κληρικός μένει δίπλα στον άνθρωπο όχι για να συσχηματιστεί μαζί του αλλά για να του δώσει προοπτική σωτηρίας.

“Ποιος ασχολείται με το μεγαλύτερο δικαίωμα που μας έδωσε ο Θεός; Το πιο πολύτιμο, το πιο ωφέλιμο και σωτηριώδες. Ποιο είναι αυτό;

Είναι το δικαίωμα της μετάνοιας και συγχωρήσεως. Ένα δώρο που δεν στο χάρισε ούτε κάποια κυβέρνηση, ούτε κάποιo κοινοβούλιο, ούτε κάποιος κοινωνικός αγώνας. Μας το χάρισε ο Χριστός με την σταυρική θυσία του και είναι δικαίωμα δια βίου, μπορούμε να το «ενεργοποιήσουμε» μέχρι και την τελευταία μας αναπνοή.

Εξιλεώνεσαι ό,τι και αν έχεις πράξει, αρκεί να μετανοήσεις μέσα από τον δρόμο που χάραξε ο Χριστός στην Εκκλησία Του.”[5]

Μην δυσανασχετείτε λοιπόν για την ύπαρξη του Θεού. Προϋπάρχει ο Θεός των παθών μας!!!

13) Αναρωτήθηκαν ποτέ όλοι αυτοί οι άνθρωποι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, διεμφυλικοί, “δυσφορούντες” με το φύλο τους, που απαιτούν τεκνοθεσία και ίσα δικαιώματα με τα άλλα ζευγάρια, αν τα παιδιά που διεκδικούν, έχουν το δικαίωμα να αισθάνονται μέλη μιάς οικογένειας με πατέρα και μητέρα; Από πότε οι εωσφορικά εγωϊστές “δικαιωματιστές” κρίνουν φυσική την ύπαρξη 2 αντρών ή δύο γυναικών στην “οικογένεια”;

14) Σύμφωνα με την ιστοσελίδα pronews.gr (24/5/2022 και 5/6/2022), ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, καθώς και ένας εκ των συμβούλων του, ο Dr David Heyman σε συνέντευξή του στο πρακτορείο Associated Press, ισχυρίστηκαν ότι η εξάπλωση της ευλογιάς των πιθήκων στην Ευρώπη οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα “σε σεξουαλική μετάδοση μεταξύ ομοφυλοφίλων και αμφιφυλοφίλων ανδρών σε δύο ρέϊβ πάρτι σε Ισπανία και Βέλγιο” .

Ενώ και το zerohedge.com (15/6/2022 09:00) δημοσίευσε έρευνα σύμφωνα με την οποία το 99% των πασχόντων στο Ηνωμένο Βασίλειο, αυτοπροσδιορίζονται ως ομοφυλόφιλοι!!!

Αυτή η είδηση είναι ανακριβής ή να την θεωρήσουμε τοποθέτηση του Θεού μας πάνω στο θέμα;

15) Το είδαμε και το διαβάσαμε να συμβαίνει στις ΗΠΑ (heritage.org, 13/6/2022). Αυξήθηκαν δραματικά οι περιπτώσεις κατάθλιψης και αποπειρών αυτοκτονίας σε εφήβους που αλλάζουν φύλο. Με ποσοστά που φθάνουν για τα κορίτσια που έγιναν αγόρια στο 50,8%! Αυτό θέλετε να δείτε και στην κακώς εννοούμενη προοδευτική Ελλάδα με τον νόμο 4491/17 που δίνει τη δυνατότητα σε ανήλικους να ζητούν την αλλαγή του φύλου τους από το καταχωρημένο στα Ληξιαρχεία βιολογικό σε αυτό που νιώθουν οι έφηβοι ότι τους περιγράφει καλύτερα; Νέα μόδα, νέα ήθη μας εισάγετε; Και μάλιστα διά της νομικής νομιμοφανούς βίας;

16) Μήπως έχετε ακούσει για το κίνημα detrans; Δηλαδή, την επιστροφή στο βιολογικό φύλο από το φύλο “ταυτότητας” λόγω ψυχοσωματικών επιπτώσεων; Αμφιβάλλω!

17) Προφανώς δεν καταλαβαίνετε ότι την επιλογή, το πάθος, την όντως καθολικά αναγνωρισμένη ελευθερία σας να αποφασίζετε πώς θα χρησιμοποιήσετε το σώμα σας την εκμεταλλεύεται ως άλλο εργαλείο μιά παγκόσμια τάξη νομικών, πολιτικών, επιστημόνων, διαμορφωτών κοινής γνώμης, μεγιστάνων του πλούτου, προκειμένου να αποδομήσουν ό, τι πιο ιερό υπάρχει στη ζωή μας; Την ιερή και πιο γλυκιά λέξη που όλοι ψελλίσαμε κάποτε… Μαμά…

Ο λόγος; Προφανής. Είναι η διαφορά κουλτούρας, ιστορίας, πολιτισμού Ανατολής και Δύσης. Είναι η ψευτοπροίκα που κληρονομήσαμε οι λαοί της Γηραιάς Ηπείρου από την Γαλλική Επανάσταση. Είναι μιά άθεη, κενή κάθε ανθρωπιστικού ιδεώδους ελίτ που λυμαίνεται ό, τι παραδοσιακό, ό, τι ανθρώπινο, ό, τι ηθικό, ό, τι πιο υγιές μπορεί να χαρακτηρίζει το λαό μας, τις αξίες, τα ιδανικά του. Αποδομούνται τα πιό πολύτιμα στοιχεία μας κι εμείς βουβοί, άπρακτοι μείναμε να παρακολουθούμε τις κοσμογονικές αλλαγές των δαιμονικά εμπνευσμένων ανθρώπων που μισούν την οικογένεια, την Εκκλησία, την πίστη, την δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αλληλεγγύη, την δημοκρατία, τα καλώς και κοινώς σεβαστά ανθρώπινα δικαιώματα, την πατρίδα, την ιστορία ως εμπόδια για την πολτοποίηση των πολιτισμών και την προετοιμασία του περιβάλλοντος που θα “φιλοξενήσει” έναν νέο τύπο ανθρώπου. Τον μετα-ανθρωπο που δε μοιάζει με άνθρωπο όσο με εργαλείο “ανάπτυξης” και ελιτίστικης ευημερίας. Κι εσείς, εμείς, αυτοί, όλοι, στη μέση. Απογυμνωμένοι από αρχές, έθιμα, χρηστά ήθη, την Ελληνορθόδοξη Παράδοση που μας κράτησε όρθιους μέσα από πολέμους, καταστροφές, δεινά.

Στην πραγματικότητα δεν είμαστε Εμείς κι Εσείς. Εσείς κι Εμείς. Είμαστε όλοι κληρονόμοι ενός άγνωστου και εχθρικού στην παγκόσμια ελιτ ανώτερου πολιτισμού, τροχισμένου και ζυμωμένου με του Χριστού την πίστη την Αγία που έδωσε τα φώτα του στα σκοτεινά σοκάκια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, μίας εκ των πιο σκοτεινών περιόδων για την Ευρώπη μαζί με τον Μεσαίωνα. Αν συνεχίσω θα φτάσω μακριά. Μέχρι τον πόλεμο Ρωσίας Ουκρανίας κι ακόμη παραπέρα, οπότε σταματώ εδώ.

Με μιά ευχή. Να κρατήσουμε ως λαός όσα μας έμαθαν αυτοί που έζησαν πριν από μας και μας παρέδωσαν όλον αυτόν που γνωρίσαμε οι τελευταίες γενιές ως Ελληνοχριστιανικό Πολιτισμό!

Πηγή

Αυτό, μισεί περισσότερο απ’ όλα ο Θεός! Γέροντα Ιωσήφ ο Ησυχαστής

 

Η εν Χριστώ ζωή

Η ταπείνωση καί η καταφυγή στόν Θεό, αποτελούν θεμελιώδεις ΑΡΕΤΕΣ γιά τόν Χριστιανό

«Ο Κύριος δεν μας υποσχέθηκε θώκους νικητών για την αρετή, αλλά μας είπε: “ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον” (Ἰωάννη 16,33).

Η δύναμη του Θεού ενεργεί όταν ζητάει κανείς την βοήθεια του Θεού, αναγνωρίζοντας την αδυναμία του και την αμαρτωλότητα της φύσεώς του. 

Αυτός είναι ο λόγος που η ταπείνωση και η καταφυγή στον Θεό αποτελούν θεμελιώδεις αρετές για τον Χριστιανό.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (♰19 Ιουνίου /2 Ιουλίου 1966)

https://proskynitis.blogspot.com

Αββάς Κασσιανός: Γιατί οι ασεβείς στη ζωή τους είναι επιτυχημένοι;

Ο Αββάς Κασσιανός ταξιδεύει στην έρημο της Αιύπτου και συνομιλεί με τους πατέρες της ερήμου. Ρωτά, λοιπόν, τον Αββά Σερήνο: Γιατί οι ασεβείς στη ζωή τους είναι επιτυχημένοι; Γιατί ευτυχούν όλοι εκείνοι που παραβαίνουν συνεχώς τον νόμο Σου;

Είναι πιο αξιολύπητοι οι αμαρτωλοί που δεν αξιώνονται να υποβληθούν σε τέτοιες πρόσκαιρες δοκιμασίες.

Εκείνοι όμως που είναι πραγματικά ταλαίπωροι και αξιολύπητοι είναι αυτοί που, ενώ είναι στιγματισμένοι από κάθε είδους αμαρτία, όχι μόνο δεν αφήνουν να φανεί κανένα σημάδι που θα αποκάλυπτε την κατοχή τους από τον διάβολο, αλλά και δεν υποφέρουν από καμιά δοκιμασία άξια των πράξεών τους. Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνοι είναι ανάξιοι για να δεχθούν αυτό το ταχύτατο και αποτελεσματικό φάρμακο, που προσφέρεται σ’ αυτή τη ζωή.

Αυτοί, ανάλογα με «τη σκληρότητα και την αμετανοησία της καρδιάς τους», οι οποίες δεν καθαρίζονται με τις τιμωρίες της παρούσας ζωής, «μαζεύουν κατά του εαυτού τους θησαυρούς οργής, που θα εξαπολυθούν εναντίον τους κατά την ημέρα εκείνη, κατά την οποία θα ξεσπάσει η Θεία οργή και θα αποκαλυφθεί η δίκαιη κρίση του Θεού» (Ρωμ. 2, 5). Ημέρα κατά την οποία, «το σκουλήκι που θα τους κατατρώει δεν θα έχει τέλος και η φωτιά που θα τους κατακαίει δεν θα σβήσει ποτέ» (Ησ. 66, 24).

Αλλά και ο Προφήτης που προβληματίσθηκε από το γεγονός ότι οι Άγιοι δοκιμάζονται από συμφορές και θλίψεις, ενώ οι αμαρτωλοί, αντίθετα, βαδίζουν μέχρι το τέλος της ζωής τους χωρίς να δοκιμάσουν το μαστίγιο της ταπείνωσης -και μάλιστα πολλές φορές ζουν μέσα στην αφθονία όλων των αγαθών και απολαμβάνουν τιμές και δόξες- κραυγάζει με έντονο τρόπο, χωρίς να μπορεί πλέον να συγκρατήσει την απορία του:

«Σε μένα όμως παραλίγο να σαλευθούν τα πόδια μου, παραλίγο τα βήματα της ζωής μου να φύγουν από το δρόμο τού Κυρίου. Γιατί καταλήφθηκα από ζήλεια κατά των παρανόμων, επειδή έβλεπα την ευημερία των αμαρτωλών ανθρώπων.

Γιατί έβλεπα ότι δεν υπάρχει μεγάλη αγωνία και πολλή κακοπάθεια κατά το θάνατό τους και ότι δεν κρατάει πολύ η θλίψη που τυχόν τους μαστίζει κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Αυτοί δεν κοπιάζουν, όπως οι άλλοι άνθρωποι, και δεν ταλαιπωρούνται ούτε υποφέρουν όπως οι άλλοι» (Ψαλμ. 72, 2-5). Γι’ αυτό και αυτοί οι άνθρωποι θα τιμωρηθούν στην αιωνιότητα μαζί με τους δαίμονες. Γιατί αυτοί αποδείχθηκαν ανάξιοι να λάβουν από αυτή τη ζωή το μερίδιο και τη μεταχείριση των υιών του Θεού, αφού δεν χτυπήθηκαν από καμιά θλίψη, όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι.

Κι ο προφήτης Ιερεμίας, επίσης, ρωτάει με απορία τον Θεό σχετικά με το θέμα της καλοτυχίας των ασεβών και ταυτόχρονα ο ίδιος ομολογεί ότι δεν αμφιβάλλει καθόλου για τη δικαιοσύνη Του: «Κύριε,» λέει, «εσύ είσαι δίκαιος, πώς μπορώ να διαμαρτυρηθώ εναντίον σου;» (Ιερ. 12, 1). Δεν κρατιέται ωστόσο να μην αναζητήσει την αιτία μιας τέτοιας ανισότητας και προσθέτει: «Όμως θα σου θέσω μερικά ερωτήματα: Γιατί οι ασεβείς στη ζωή τους είναι επιτυχημένοι; Γιατί ευτυχούν όλοι εκείνοι που παραβαίνουν συνεχώς τον νόμο σου; Τους φύτεψες κι αυτοί έριξαν βαθιές ρίζες. Γέννησαν παιδιά και απέκτησαν απογόνους.

Είσαι κοντά στο στόμα τους και εκπληρώνεις το αίτημά τους, είσαι όμως μακριά από τις επιθυμίες της καρδιάς τους» (Ιερ. 12, 1-2). Ο Κύριος όμως, με τα λόγια τού ίδιου Προφήτη, θρηνεί για την καταστροφή των αμαρτωλών. Φροντίζει γι’ αυτούς και τους στέλνει παιδαγωγούς, γιατρούς και δασκάλους. Τους προκαλεί, κατά κάποιο τρόπο, να θρηνήσουν μαζί Του και τους λέει: «Η Βαβυλώνα έπεσε ξαφνικά και συντρίφθηκε. Θρηνήστε την βάλτε ρητίνη σαν βάλσαμο θεραπευτικό στην πληγή της, μήπως και θεραπευθεί» (Ιερ. 28, 8).

Και να, ποια είναι η απελπισμένη απάντηση των Αγγέλων, στους οποίους δόθηκε η εκτέλεση του έργου της σωτηρίας των ανθρώπων ή μάλλον η απάντηση του Προφήτη, που στάλθηκε ως μηνυτής του Θεού, αλλά και αυτή των πνευματικών ανθρώπων και διδασκάλων, οι οποίοι βλέπουν τη σκλήρυνση και την αμετανόητη καρδιά αυτών των δυστυχισμένων ανθρώπων: «Προσπαθήσαμε» λένε, «να δώσουμε φάρμακα στη Βαβυλώνα, αλλά δεν θεραπεύθηκε.

Ας την εγκαταλείψουμε λοιπόν και ο καθένας ας επιστρέψει στη χώρα του, γιατί οι αμαρτίες της πλήθυναν τόσο πολύ, που έφθασαν μέχρι τον ουρανό, έφθασαν μέχρι τα άστρα» (Ιερ. 28, 9).

Ο Κύριος επίσης το ίδιο εννοεί, όταν απευθύνεται, με το στόμα του Προφήτη Ησαΐα, προς την Ιερουσαλήμ και της λέει: «Από τα πόδια μέχρι το κεφάλι δεν υπάρχει υγιές μέρος. Δεν υπάρχει σε ένα μέρος πληγή ανοιχτή και σε άλλο μώλωπας ή σε άλλο πληγή με φλεγμονή. Αλλά όλο το σώμα είναι μια ολόκληρη πληγή. Δεν είναι δυνατόν να βάλει κανείς πάνω σ’ αυτό ούτε κατάπλασμα, ούτε λάδι, ούτε επιδέσμους» (Ησ. 1, 6).

(Ἀπό τό βιβλίο, «Ὁ Ἀββᾶς Κασσιανός, Συνομιλίες μέ τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου» τ. α΄, Ἐκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ», Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα)

«Πάνος»

https://eugenikos.blogspot.com/ 

Ήμουν στο Λονδίνο, αισθάνθηκα μιά φωτιά να κατεβαίνη από ψηλά... εισχώρησε μέσα μου όπως ένα δυνατό φως

''Ήμουν στο Λονδίνο κι αισθάνθηκα μιά φωτιά να κατεβαίνη από ψηλά… εισχώρησε μέσα μου όπως ένα δυνατό φως και μιά γλυκιά θερμή πνοή… ολοφώτεινη σαν τον ήλιο του μεσημεριού''

«Ήταν Σάββατο, 19 Οκτωβρίου 1934. Την ημέρα αυτή η Εκκλησία μας εορτάζει τον προφήτη Ιωήλ, ο οποίος προφήτευσε... ότι ο Θεός, όταν έλθη ο Μεσαίας, θα εκχέη το Πνεύμα Του το Άγιο, επί πάσαν σάρκαν, επί τους δούλους Του.

Στην Παλαιά Διαθήκη παρατηρούμε ότι το Άγιο Πνεύμα εδίδετο μόνο σε τρεις τάξεις ανθρώπων: στους Ιερείς, στους Βασιλείς και στους Προφήτες.

Το αντίθετο προκύπτει από την Καινή Διαθήκη. Με το Βάπτισμα και κατόπιν με το Χρίσμα, λαμβάνουμε όλοι το Πνεύμα το Άγιο, σύμφωνα με την εντολή τού Θεού, ”πληρούσθε διά Πνεύματος", πού πρέπει να αγωνιζόμασθε διαρκώς ώστε, με τη βοήθεια του Παντοδυνάμου, να διατηρήται μέσα μας και να αυξάνεται.

Όμως, μέχρι τότε, γιά μένα ήταν άγνωστο και εντελώς αδιάφορο αν συμβαίνη αυτό, γιατί, όπως έχω πει επανειλημμένους, εγώ μεγάλωσα κάτω από την επίδρασι άλλων άσχετων ιδεών. Καθοδηγούμενη από μιά έμφυτη έντονη κλίσι στα μαθηματικά είχα προσανατολίσει το μυαλό μου σε στόχους καθαρά πρακτικούς γι’ αυτό, άλλωστε, σπούδασα θετικές επιστήμες, στην Αθήνα, στο Λονδίνο και τη Βιέννη, με συνέπεια να μη μπορώ να δεχθώ και να πιστέψω, τίποτε αν δεν είχα αποδείξεις.

Ήμουν άθεη, δεν πίστευα σε τίποτε και σε κανένα.Θρησκεία μου ήταν η επιστήμη. 

...αλλά και αυτής, ακόμη, τα πορίσματα δεν τα δεχόμουν θεωρητικά και ατεκμηρίωτα. Τα δεχόμουν μόνο με αποδείξεις στο εργαστήριο, μετά από το πείραμα και το δοκιμαστικό σωλήνα. 

Ακόμη κι όταν κάποτε μου τέθηκε το υπαρξιακό ερώτημα: —Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής, ποιος είναι ο προορισμός του ανθρώπου, από που ερχόμασθε, που πηγαίνουμε:

Και πάλι η απάντησί μου ήταν: —Δεν με ενδιαφέρει, ούτε έχω χρόνο να το ψάξω το θέμα, εγώ δεν έχω χρόνο να διαθέσω έξω από τις σπουδές μου, ούτε πιστεύω και γιατί άλλωστε να πιστέψω;

Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε πού εγκαταστάθηκα στο Λονδίνο και εν τω μεταξύ είχα γνωρισθή... με την οικογένεια Πελεκάνου και με άλλους εκλεκτούς χριστιανούς αλλά και ιερωμένους όπως ο πρωθιερέας της Αγίας Σοφίας Μιχαήλ Κωνσταντινίδης και ο πατέρας Ιάκωβος και συμμετείχα κάθε Σάββατο στις συγκεντρώσεις τους.

Σ’ αυτές δεν πήγαινα, βέβαια, επειδή πίστευα αλλά γιατί μέσα εκεί, σε μιά ήρεμη ατμόσφαιρα αισθανόμουν και εγώ ήρεμη. ’Άκουγα, πάντως, με προσοχή τα αναγνώσματα, και τις συζητήσεις τους, παρακολουθούσα τη συμπεριφορά τους και κάθε φορά, όλο και περισσότερο, με εντυπώσιαζε η γαλήνη στα πρόσωπα καθώς και η πραότητα και ταπεινοφροσύνη τους.

Αρκετές φορές, εκεί, σ’ εκείνο το περιβάλλον, ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, έκανα τη σκέψι: "αν υπάρχη κάπου η Αλήθεια αυτή μπορεί να είναι στο Χριστιανισμό". Και κάποια άλλη ακόμη: ’Αν το καλοσκεφθή κανείς το λεγόμενο υπαρξιακό πρόβλημα είναι το πρώτο το οποίο πρέπει να λύση ο άνθρωπος".

Αυτό ήταν γιά μένα καθοριστικό: Δηλαδή, το ότι το υπαρξιακό εμφανιζόταν ως "πρόβλημα", ήταν αρκετό να αρχίση κάποτε, να με κεντρίζη. ’Από τη φύσι του μαθηματικός ο νους μου ερεθίσθηκε αμέσως υπό την ιδέα της έρευνας, με αποτέλεσμα να θέλω κατόπιν να διαβάζω πλήθος βιβλίων άλλων υπέρ και άλλων κατά τού χριστιανισμού. Και τούτο γιατί με ενδιέφερε με την αντιπαράθεσι να διαμορφώσω, ανεπηρέαστη, μιά αντικειμενική γνώμη την οποία θα υποδεχόταν η λογική μου.

Αλλά, και η λογική, από τη φύσι της με οδηγούσε ως ένα σημείο παραδοχής: “ότι κάποια αλήθεια υπάρχει προφανώς στο χριστιανισμό", όμως, εκεί σταματούσε, αδύναμη να προχωρήση πιό πέρα. Η εσωτερική επιθυμία μου και, μάλιστα, γιά να γνωρίσω την Αλήθεια, δεν ήταν αρκετή, αφού στην πραγματικότητα η ψυχή μου, διαποτισμένη με την αδιαφορία και την άρνησι, περί άλλα ετυρβάζετο καίτοι ενός είχε χρείαν.

Έτσι, άρχιζε πάντα τα Σάββατα, ο εσωτερικός διχασμός, η σύγκρουσι, η αγωνία. Κάποτε, σε μιά στιγμή έντονης ανάγκης να λυτρωθώ από το επώδυνο συναίσθημα της μοναξιάς και του απύθμενου κενού, βλέποντας τους άλλους να προσεύχωνται, όλοι μαζί, δάκρυσα από το παράπονο και είπα μέσα μου: 

"Θεέ μου, αν υπάρχη σε σένα η Αλήθεια σε παρακαλώ, αποκάλυψέ την, γιατί αλλιώς δεν μπορώ να πιστέψω".

Όπως κάθε Σάββατο, βράδυ, έτσι κι εκείνο της 19ης Οκτωβρίου 1934 βρέθηκα στο σπίτι του Πελεκάνου. Ο οικοδεσπότης με είχε στα δεξιά του. Είχε αρχίσει από αρκετή ώρα να διαβάζη αποσπάσματα από την Αγία Γραφή και στη συνέχεια το Ευαγγέλιο της Κυριακής.

Από την ίδια στιγμή είχε αρχίσει και τούτη τη φορά να με βασανίζη αυτή η ανυπόφορη εσωτερική πάλη των αντιφατικών συλλογισμών και των αλληλοσυγκρουόμενων συναισθημάτων, πού κατέληγε σε ανελέητο ροκάνισμα της ψυχής μου, από αμφισβητήσεις, αμφιβολίες, απορίες. 

Ήταν ένα άγριο κονταροχτύπημα δυνάμεων τις οποίες δεν μπορούσα να πειθαρχήσω. Και αμέσως κατάλαβα οριστικά και χωρίς ενδοιασμό ότι δεν άντεχα άλλο πιά, και είπα στον εαυτό μου. 'Έσύ, τί κάθεσαι και ακούς τόση ώρα, αφού δεν πιστεύεις; Τί βρίσκεις εδώ μέσα; Γιατί δεν σηκώνεσαι να φύγης;".

Και τότε, ξαφνικά...

Εδώ σταμάτησε, η Χρύσω την αφήγησι και πήρε μιά βαθιά ανάσα. Με κύτταξε στα μάτια και με ρώτησε αν με κούρασε. Ύστερα πήρε κι άλλες πολλές από εκείνες τις χαρακτηριστικές αναπνοές, πού συνοδεύονταν από τα γνωστά μικρά βηχάκια όταν ήθελε, πριν μιλήση, να καθαρίση τη φωνή της. 

Όση ώρα αφηγείτο είχα τη βεβαιότητα ότι είχε γυρίσει 60, περίπου, χρόνια πίσω στο Λονδίνο, στο σπίτι του Πελεκάνου και ξαναζούσε την εμπειρία εκείνης τής βραδιάς.

Με παρέσυρε και μένα και την ακολούθησα στην αναδρομή της καθώς μου μετέδιδε σε μιά νοερή οθόνη ότι ένοιωθε, ότι έζησε τότε... Δεν ξέρω τί παρατήρησε στο πρόσωπό μου και μου είπε:

—Ηρεμήσθε...

Δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί αυτή την έκφραση της, αυτό το βλέμμα και το ύφος πού μαρτυρούσαν, τώρα, σε αντίθεσι με το τότε, μιά εσωτερική νηνεμία, γαλήνη, ευδαιμονία. Πάνω από το σοφό μέτωπο, πλαισίωναν το κεφάλι της, σαν στέφανος, τα πάλευκα, όπως το καθαρό χιόνι, μεταξένια μαλλιά της όλα μαζί συνέθεταν την προτομή ενός εξαΰλωμένου πλάσματος πού πλημμύριζε όλο το χώρο με μιά ιερή πνευματικότητα.

Και, τότε, συνέχισε η Χρύσω, μου συνέβη κάτι το εντελώς απροσδόκητο και κάθε φορά που το θυμάμαι, αισθάνομαι ρίγος να διαπερνά το σώμα μου και πιό βαθιά μιά δόνησι να με συνταράζη.

Μέσα σε εκείνο το υποβλητικό περιβάλλον, την αδιατάρακτη σιγή, πού δεν ακουγόταν ούτε ο παραμικρός θόρυβος εκτός από την απαλή, σιγανή φωνή του Πελεκάνου, καθώς ο νους μου αχαλίνωτος ακροβατούσε, ενώ η ψυχή μου αδρανούσε μέσα σε μιά νεκρική παγωνιά, αποκαμωμένη γιατί είχε φθάσει στα ακραία όρια αντοχής, άκουσα μιά δυνατή βουή ανέμου και ευθύς αμέσως, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ένοιωσα να γίνεται ένας ισχυρός σεισμός πού με συγκλόνισε. Φόβος με κυρίεψε.

Έκανα μιά απότομη, ενστικτώδη κίνησι να σηκωθώ αλλά ξανακάθησα, αποσβολωμένη, στο κάθισμά μου όταν κύτταξα γύρω μου και είδα όλους τούς άλλους ακίνητους στις θέσεις τους ν’ ακούν ήρεμα το Ευαγγέλιο. Και η ταραχή μου μεγάλωσε ακόμα πιό πολύ όταν κατάλαβα πώς ο σεισμός αυτός δεν προερχόταν από κάτω, από τα έγκατα της Γης αλλά από ψηλά, ίσως, από τον Ουρανό. Μα πριν καλά-καλά συνέλθω, συνέβη κάτι σπουδαιότερο.

Αισθάνθηκα μιά φωτιά να κατεβαίνη πάλι από ψηλά και να περνάη μέσα από το μέτωπό μου κι ύστερα μέσα από το στήθος μου, βαθιά στο εσωτερικό μου. Και τρόμαξα για δεύτερη φορά και ο φόβος μου έγινε πανικός από τούτη τη φωτιά καθώς ο νους μου πού τα είχα χαμένα δεν μπορούσε να συλλάβη αυτά πού ξαφνικά και τόσο γρήγορα μου συνέβαιναν και, φυσικά, ούτε να δώση ο νους μου εξήγησι μπορούσε...

Όμως, σε λίγο, πολύ λίγο, δεν χρειαζόμουν, πιά, καμιά εξήγησι της λογικής μου σκέψεως γιατί μου ήλθε από άλλη θύρα εκείνη η εξήγησι πού δεν χωρά- αμφιβολία και δεν χρειάζεται ερμηνεία. 

Ήλθε από την Θύρα της ψυχής μου, πού άνοιξε διάπλατη, κι ήταν ολοκάθαρη σαν το κρύσταλλο και ολοφώτεινη σαν τον ήλιο του μεσημεριού, καθώς η πύρινη εκείνη φλόγα πού έπεσε σαν αστραπή, αντί να με κάψη και να μου προκαλέση κακό, εισχώρησε όπως ένα δυνατό φως και μιά γλυκιά θερμή πνοή, έλυωσε τον πάγο και ευθύς αμέσως βεβαιώθηκα την ίδια ακριβώς στιγμή πώς έδιωξε από μέσα μου την παγωνιά του θανάτου. 

Και ενώ, μερικά λεπτά πριν, είχα σχεδόν αποδιοργανωθή εσωτερικά μη μπορώντας να βάλω μιά τάξι μέσα μου κι ήμουν έτοιμη να το βάλω στα πόδια, ένοιωσα να καταλαγιάζη, αυτόματα, όλη η αντάρα, και να κυκλοφορή στις φλέβες μαζί με το αίμα μου μιά απέραντη γαλήνη, μιά ανείπωτη ευτυχία την οποία δεν μπορούν να σου δώσουν όλες μαζί οι χαρές της ζωής.

Η πρώτη σκέψι μου ήταν να κυττάξω και πάλι γύρω μου να δω τί είχαν αντιληφθή οι άλλοι. Όμως, και τούτη τη φορά δεν παρατήρησα απολύτως τίποτα. Κανένα σημάδι στα πρόσωπα ή στην έκφραση τους πού να μαρτυρά πώς και εκείνοι είχαν αισθανθή ό,τι και εγώ ή είχαν καταλάβει αυτά τα οποία συνέβησαν σε μένα.

Όλοι ήταν αδιάφοροι, κανένας δεν με πρόσεχε, όλοι, εκτός από έναν, τον οικοδεσπότη, ο οποίος όση ώρα διάβαζε, δίπλα μου, ένοιωθα ότι με παρακολουθούσε με την άκρη τού ματιού του και τη στιγμή κατά την οποία γύρισα προς αυτόν το βλέμμα μου, έκλεισε το Ευαγγέλιο, έκανε το σταυρό του και ψιθύρισε:

- Σ’ ευχαριστώ Παναγία μου.

Από τη στιγμή εκείνη ήμουν απολύτως βέβαιη ότι ο Θεός ήταν εντός μου και όταν επέστρεψα στο δωμάτιό μου, το ίδιο βράδυ, ένοιωθα τόσο ευτυχισμένη και μ’ ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, κυττάζοντας προς τον Ουρανό, έκανα την προσευχή μου: "Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς...".

Ναι! Ο Θεός ήταν μέσα μου, ήταν αυτή η φωτιά. Γιατί ο Θεός είναι Φωτιά πού θερμαίνει χωρίς να καίη. Κατακαίει μόνο όποιο βλαβερό ζιζάνιο έχει φυτρώσει στην ψυχή γιά ν’ ακολουθήση η καλλιέργεια και η σπορά του Θείου Λόγου κι ύστερα να φυτρώση η γαλήνη και η ευτυχία.

Όταν, το άλλο πρωΐ, στην Εκκλησία, καλημέρησα τον κύριο Πελεκάνο και πριν τελειώσω τη φράσι μου:

Ξέρετε, χθες το βράδυ, στο σπίτι σας... με διέκοψε και μου είπε:

—Ξέρω, ξέρω τί έγινε, γιατί είχα προσευχηθή, πάρα πολύ, στην Παναγία, αλλά μην το πεις αυτό, ποτέ, σε κανέναν...»

Ἀπό τόν Ἀθεϊσμό στό Χριστό, Χρύσως Πέππα-Μακρυκώστα. Η Πορεία μιας ζωής. Εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΓΩΝΙΑ Αθήνα 1977 Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Θεός φανερωθεί. 

 iconandlight.wordpress.com

Η προδοσία του εαυτού μας...

Τις περισσότερες φορές όταν αναφερόμαστε στην προδοσία, μιλάμε γι’ αυτά που έκαναν οι άλλοι σε εμάς. Σύντροφοι που μας απάτησαν, φίλοι που μας πλήγωσαν ή απέρριψαν, γονείς που δεν μας αγάπησαν όπως θα θέλαμε κ.ο.κ Στην πραγματικότητα όμως η πιο μεγάλη και σκληρή προδοσία που ραγίζει στην κυριολεξία την ύπαρξη μας, είναι η αυτή που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Εάν αντέχεις βγάλε την κουκούλα του Δήμιου σου, και θα αντικρύσει το πρόσωπο σου. Εσύ είσαι ο πιο μεγάλος δολοφόνος της ζωής σου. Εσύ πέταξες τα δώρα του Θεού, τους ανθρώπους που σου έστειλε να συντροφεύσουν και θεραπεύσουν τους φόβους, τις ανασφάλειες και τα τραύματα σου. Εσύ είσαι ο Ιούδας της ζωής σου. 

Μην ψάχνεις τον Ιούδα στα πρόσωπα των άλλων, το φιλί εσύ το έχεις δώσει στο ίδιο σου τον εαυτό και έχεις ήδη κρεμαστεί στην συκή των ενοχών σου, διότι ποτέ δε μπόρεσες να πεις την αλήθεια, «Ναι εγώ με προδίδω….». 

Ναι εγώ με προδίδω όταν από φόβο θάβω τα χαρίσματα που μου έδωσε ο Θεός. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν επιλέγω την συμβατικότητα που μυρίζει θάνατο και όχι την ζωή. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν δολοφονώ τους ανθρώπους που μου έστειλε ο Θεός να φέρουν το θαύμα στην ζωή μου. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν δεν εκτιμώ αυτά που έχω, αλλά μονάχα όταν τα χάσω. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν μένω σε νεκρές σχέσεις, σε κύκλους που έκλεισαν, επειδή με ξεβολεύουν και με καλούν να πάρω την ζωή στα χέρια μου, μα εκείνα ανήλικα τρέμουν..

Ναι εγώ με προδίδω όταν ζω την ζωή των άλλων, όταν εξυπηρετώ τις δικές τους ανάγκες και απαιτήσεις, γιατί έτσι με έμαθαν, πως μόνο όταν ικανοποιώ τους άλλους υπάρχω. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν δεν ακούω την καρδιά αλλά το νου μου, που έχει προγραμματιστεί να σκοτώνει ότι αληθινό νιώθω, ότι είναι δικό μου, κάθε επιθυμία και όνειρο μου. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν κάθε μέρα ανοίγω κι από ένα τάφο στο νεκροταφείο των στιγμών μου. 

Ναι εγώ με προδίδω όταν και να παθαίνω φοβάμαι αλλά και να ζήσω τρομάζω….. 

Κύριε βοήθησε την απιστία και δειλία μου να ζήσω την ζωή που μου χάρισες…..

plibyos.blogspot.com

Αξίζει να αναφέρουμε την φράση, που έλεγε συνεχώς ο Απόστολος Ιωάννης...

Αξίζει να αναφέρουμε, την φράση, που συνεχώς έλεγε στους μαθητές του, ο Απόστολος Ιωάννης: «Τεκνία, ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ιωαν. ιγ΄ 34). ''Παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο'', οι μαθητές ρώτησαν γιατί συνεχώς τους λέει την ίδια φράση, και απάντησε: «διότι είναι εντολή του Κυρίου, και όταν αυτό μόνο γίνεται, αρκεί»....

Δεν είχε όμως την αδιάκριτη αγάπη, ο συγγραφέας της Αποκαλύψεως, αλλά την εν Αληθεία. Σε μεγάλη ηλικία, ο Απόστολος της Αγάπης καθώς μπήκε στα λουτρά, είδε να εμφανίζεται μπροστά του, ένας μεγάλος αιρετικός της εποχής, ο Μαρκίων. Με την έπαρση που τον διακατείχε, ρωτά τον Απόστολο, «Γινώσκεις με;» ( με γνωρίζεις ποιός είμαι; )

Για να λάβει την απάντηση: «Γιγνώσκω σε, τον προτώτοκο του σατανά». Σε γνωρίζω, είσαι ο πρώτος γιός του σατανά. Με τόση ευγένεια μιλούσε ο Απόστολος της αγάπης, στούς φονιάδες των ψυχών, τούς αιρετικούς. Η αλήθεια του Θεού είναι πάνω απο τις αγαπολογίες του κόσμου τούτου...

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com/