Η ταραχή αποτέλεσμα ελλείψεως προετοιμασίας μας

Ποιοί ξαφνιάζονται και αισθάνονται ταραχή; Οι απροετοίμαστοι να αντιμετωπίσουν μια δυσκολία, μια εξέταση, μία εχθρική επιδρομή, μία απρεπή συμπεριφορά ενός συνανθρώπου, μίαν αρρώστια, ένα θάνατο. Ταράσσονται οι αμελείς μαθητές, όταν ο δάσκαλος τους καλεί για εξέταση.

Ταράσσονται οι στρατιώτες, όταν βλέπουν τον εχθρό να προβάλλει και δεν είναι έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουν.

Ταράσσονται οι ασθενείς όταν ο γιατρός τους ανακοινώνει τη μορφή της ασθενείας τους.

Ταράσσονται οι μη υπομονετικοί συνάνθρωποί μας από τις αντιδράσεις, τους εκνευρισμούς, τις, άδικες πολλές φορές, συμπεριφορές των άλλων.

Ταράσσονται οι χλιαροί στην πίστη, οι ευαίσθητοι αλλά απρόσεκτοι, όταν πέσουν αναπόφευκτα στην αμαρτία.

Ταράσσονται οι γονείς όταν μαθαίνουν ότι τα παιδιά τους έχουν μπλέξει με κακές παρέες, με ναρκωτικά, με ανθρώπους του υποκόσμου που τα παρασύρουν στον όλεθρο και στην καταστροφή.

Ταράσσονται οι ψυχές όταν εννοήσουν το θάνατο, γιατί μπροστά τους επικρέμαται η σπάθη του δικαιοκρίτου Κυρίου. Μας το λέει και η εξόδιος ακολουθία: «Θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω τον θάνατον». Η έλλειψη κατάλληλης προετοιμασίας σε κάθε περίσταση οδηγεί στην ταραχή. Γι’ αυτό και ο Ψαλμωδός μας λέει: «Ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην» (Ψαλμ. 118, 60).

Οι επιμελείς μαθητές δεν ταράσσονται, γιατί......η προετοιμασία τους τους θωρακίζει από οποιαδήποτε ξαφνική εξέταση του δασκάλου τους.

Οι στρατιώτες που άγρυπνοι στέκουν με «εφ’ όπλου λόγχην» και γνωρίζουν τις πονηρές κινήσεις του έχθρού δεν ταράσσονται με την παρουσία του. Την περιμένουν.

Όλοι μας ταρασσόμαστε όταν οι άλλοι μας συμπεριφέρονται απαξιωτικά, μας προσβάλλουν, μας υποτιμούν, μας ερεθίζουν με λόγια και πράξεις, ενώ θα έπρεπε με απάθεια, ταπεινό φρόνημα και υπομονή να τους αντιμετωπίζουμε, για να αποφεύγουμε τον πειρασμό και την ταραχή. Για τις κρίσιμες αυτές στιγμές, που αναπόφευκτα έρχονται στην καθημερινότητά μας, άκουσα από έναν πνευματικό τη θεόσοφη φράση:

-Να μαζεύεις υπομονή!,

Δηλαδή να σκέφτεσαι από πριν πως θα τις διαχειρισθείς. Η προετοιμασία σου θα σου διώξει κάθε ταραχή.

Οι ασθενείς που είναι προσγειωμένοι στην πραγματικότητα και έχουν αποδεχθεί ότι οι ασθένειες είναι για όλους μας και όχι για μόνο τους άλλους, δεν ταράσσονται στο άκουσμα των ιατρικών γνωματεύσεων, αλλά καρτερικά και αγόγγυστα τις δέχονται και φέρνουν στα χείλη τους τα λόγια του Ιώβ «ως τω Κυρίω έδοξεν ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» (Ιώβ α 21).

Οι γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με «παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφεσ. στ 4) χωρίς να υποκρίνονται, γιατί τα παιδιά έχουν την λεπτότητα να καταλαβαίνουν το γνήσιο από το κάλπικο, τότε παρακαλουθώντας τις κινήσεις των παιδιών τους, στέκουν δίπλα τους, είναι έτοιμοι κάθε στιγμή να τα προστατεύσουν από τα βέλη της σύγχρονης κοινωνίας, ώστε να να μην φθάσουν να κλαύσουν για επερχόμενες πτώσεις.

Και οι ψυχές που ο κτύπος τους είναι ρυθμισμένος με τους κτύπους του γλυκυτάτου μας Ιησού, και ο δρόμος της επίγειας ζωής τους είναι δρόμος Χριστού, δρόμος αρετής, δρόμος συνεχούς εγρηγόρσεως, δεν θα φθάσουν να πουν: «Τον χιτώνά σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω εν αυτώ.»

Η ημέρα και η ώρα που θα έλθει ο Κύριος να χτυπήσει την πόρτα της καρδιάς μας είναι άγνωστες. Εμείς ως πιστοί δούλοι Κυρίου οφείλουμε να είμαστε πάντοτε έτοιμοι. Μας το λέει και ο Κύριος με το στόμα του Ευαγγελιστού Ματθαίου: «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν· το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής (Ματθ. κστ 41).

Έτσι, όταν έλθει η ευλογημένη εκείνη ώρα της επισκέψεώς Του η παρουσία Του δεν θα μας ταράξει. Δεν θα μας δικαιολογήσει η λαϊκή φράση: «Σπίτι ασυγύριστο μουσαφήρη περιμένει». Και έτσι όχι μόνον δεν θα ταραχθούμε, αλλά και θα χαρούμε και θα πανηγυρίσουμε λέγοντας:

-Ελθέ, Κύριε, ο δούλος Σου με χαρά Σε προσμένει. «Δέξαι με ως ένα των μισθίων Σου (Λουκ. ιε 19). Πολύ επιθυμώ να με πάρεις κοντά Σου. Επιθυμώ, όπως ο Παύλος «αναλύσαι και συν Σοι είναι» (Φιλιπ. α 23). Ελθέ, ευλογημένε μου Κύριε!

romioitispolis.gr

Δύο πράγματα θα αναχαιτίσουν την ορμή του κόσμου προς την κακία...

Δύο πράγματα θα αναχαιτίσουν την ορμή του κόσμου προς την κακία και την απώλεια, η μετάνοια και η οργή του Θεού. Αφού μετάνοια αληθινή δεν υπάρχει, μένει η οργή του Θεού και το έλεός Του.

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/

Νομοθετικὴ πρότασις διὰ τὴν ἀπαγόρευσιν ...κυκλοφορίας τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τὸ Ἰσραήλ! ( Kαί η "μητέρα" Εκκλησία ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; Τάχα; )

Ὁ ἀντιχριστιανικός οἶ­στρος ἔχει θεριέψει τελευταῖα στὸ Ἰσραήλ. 

Οἱ ἐπιθέσεις κατὰ χριστιανικῶν στόχων ἔχουν πυκνώσει καὶ ἔχουν πάρει ἐξοντωτικὸ χαρακτῆρα. 

Οἱ ἐπιτιθέμενοι προέρχονται ἀπὸ ἀκραίους φανατικοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν «μίασμα» τὴν παρουσία Χριστιανῶν στὴν «Ἁγία Γῆ», ἐν ὄψει τῆς ὁσονούπω «ἐμφάνισης» τοῦ «Μεσσία» τους! 

Καταστρέφουν ναοὺς καὶ προσκυνήματα, βιαιοπραγοῦν κατὰ κληρικῶν καὶ ἀπειλοῦν καὶ αὐτὴ τὴ ζωή τους! 

Ὅμως, ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται οἱ ἐπιθέσεις δὲν περιορίζονται στοὺς «φανατικοὺς μεσσιανιστές», ἀλλὰ ἐμφανίζονται καὶ σὲ πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι προωθοῦν ψηφίσματα στὴν Κνεσσέτ, γιὰ τὸν περιορισμὸ τῆς χριστιανικῆς παρουσίας στὸ Ἰσραήλ. 

Ἡ ἀκόλουθη εἴδηση εἶναι ἀποκαλυπτικὴ τοῦ «ἐκρηκτικοῦ κλίματος»: 

«Εἶναι δυνατὸν ἡ ἰσραηλινὴ κυβέρνηση φέτος νὰ ψηφίσει νόμο ποὺ θὰ καθιστᾶ παράνομο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους νὰ μοιράζονται τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου στὴν ἴδια τὴ χώρα, ὅπου ὁ Ἰησοῦς γεννήθηκε, ἀνατράφηκε, κήρυξε, πέθανε, θάφτηκε καὶ ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς;

Δυστυχῶς ναί. 

Καθὼς πλησίαζε ἡ Κυριακὴ τῶν Βαΐων καὶ τὸ Πάσχα, δύο μέλη τῆς Κνεσσὲτ (κοινοβούλιο τοῦ Ἰσραὴλ), εἰσήγαγαν ἕνα νομοσχέδιο τὴν περασμένη ἑβδομάδα, ποὺ ζητάει νὰ ἀπαγορεύεται κάθε προσπάθεια νὰ μιλήσει κάποιος στοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὸν Ἰησοῦ. 

Τὸ νομοσχέδιο θὰ στέλνει τοὺς παραβάτες στὴ φυλακὴ» (Πηγή: All Israel News, redskywarning.blogspot.com!)

Δ ι ε ρ ω τ ό μ α σ θ ε : 

Ποῦ εἶναι ὁ λαλίστατος Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, νὰ ζητήσει ἀπὸ τοὺς φίλους του σεβασμὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ στοὺς Ἁγίους Τόπους;

https://orthodoxostypos.gr/%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%E1%BD%B4-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%82-%CE%B4%CE%B9%E1%BD%B0-%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD-%E1%BC%80%CF%80%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%81/?fbclid=IwAR17TMLUuAxA-ShafGH38b-9iT5-Zjd2byBaMLVkiwixNNZs2FrbLLUIYVM

Θέλουμε λοιπόν καί ἐμεῖς νά ἀπαλλαχτοῦμε ἀπό τούς ἀντίχριστους ἡγέτες μας;

Κάποτε στήν Κωνσταντινούπολη ὑπῆρχε ἕνας ἀντίχριστος ἄρχοντας. 

Οἱ Χριστιανοί τῆς περιοχῆς ἐκείνης ἔφτασαν σέ ἀπελπισία ἀπό τόν τρόπο πού πολιτεύονταν καί ἔστειλαν μία μέρα, μία ἀντιπροσωπεία ἀνθρώπων σέ ἕναν φωτισμένο γέροντα, νά τόν συμβουλευτοῦνε.

Ὁ γέροντας προσευχήθηκε καί τούς εἶπε:

- Ὁ Θεός κατ' ἀναλογία της ζωή σας, δέν εἶχε χειρότερο ἄρχοντα νά σᾶς δώσει!...

Κόκκαλο αὐτοί! Τά μάζεψαν καί ἔφυγαν μέ κατεβασμένο τό κεφάλι.

Τό ἔμαθε ὁ κόσμος, ὅτι αὐτό καί αὐτό ἔγινε καί ἄρχισαν νά ἐλέγχονται, νά ἐξομολογοῦνται καί νά μετανοοῦν καί ἕνα πολύ μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ ἐπέστρεψε εἰς Χριστόν.

Ὅταν ὁ Θεός εἶδε τήν μετάνοια αὐτῶν, ἔβαλε ἕναν φόβο μέσα σέ αὐτόν τόν ἄρχοντα, ὅτι κάποιος θά τόν δολοφονήσει. 

Ἔτσι ἄρχισε νά παίρνει μέτρα ἀσφαλείας. 

Ἔκανε μιά ὑπόγειος σήραγγα, ἀνατολικά τῆς Πόλεως, ὥστε ἄν τοῦ ἐπιτεθοῦν, νά διαφύγει ἀπό ἐκεῖ.

Ὅταν τελείωσε τή σήραγγα, πῆγε νά τήν ἐπιβλέψει καί τοῦ παρουσιάζεται ἐκεῖ ἕνας γέροντας καί τοῦ λέει:

- Οὔτε αὐτό θά σέ σώσει πού ἔφτιαξες... Μόνο ἐάν μετανοήσεις θά σωθεῖς!

Αὐτός ἀγρίεψε: «ποιός εἶσαι ἐσύ παλιοκαλόγερε» τόν εἶπε καί τόν ἔδιωξε...

Αὐτό ὅμως ἦταν ἀρκετό νά τόν βάλει σέ μεγαλύτερο φόβο καί κάνει μιά ἄλλη ὑπόγεια σήραγγα, δυτικά τῆς Πόλεως.

Ὅταν τελείωσε, πῆγε νά τή ἐπιβλέψει, νάσου ὁ ἴδιος καλόγερος μπροστά του καί τοῦ λέει:

- Οὔτε αὐτό σέ σώζει. Μόνο ἡ μετάνοια θά σέ σώσει!

- Βρέ παλιόγερε, φύγε ἀπό μπροστά μου! καί τόν ἔδιωξε...

Ὁ ἄρχοντας γύρισε σπίτι, ἀλλά πού νά κοιμηθεῖ... τόν εἶχε κυριέψει ὁ φόβος καί ὁ τρόμος. 

Καί ἕνα βράδυ, ἕνας ἀπό τούς θαλαμηπόλους του ἔβαλε κάποιον κρυφίως μέσα στό δωμάτιό του καί τόν δολοφόνησε.

Ἔτσι ἀπελευθερώθηκε ἡ Πόλη ἀπό τόν ἀντίχριστο αὐτόν ἄρχοντα...

Θέλουμε λοιπόν καί ἐμεῖς νά ἀπαλλαχτοῦμε ἀπό τούς ἀντίχριστους ἡγέτες μας;

Τότε πρέπει νά γονατίσουμε, νά προσευχηθοῦμε, νά κλάψουμε γιά τίς ἁμαρτίες μας καί νά μετανοήσουμε... 

Ἄλλος τρόπος δέν ὑπάρχει...

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †

ΒΛΕΠΕΤΕ; Ή μήπως ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΤΕ; Ἡ Ἀγγλία ....στολισμένη, ἑώρτασε τὸ Ραμαζάνι! / 2 ΒΙΝΤΕΟ

Ἡ ἀποστατημένη Εὐρώπη ἔπαψε νὰ ἑορτάζει χριστιανικὲς ἑορτὲς καὶ ἄρχισε νὰ ἑορτάζει μουσουλμανικές! 

Δεῖ­τε τὴν εἴδηση: 

«Γιὰ πρώτη φορὰ τὸ Λονδίνο ὑ π ο κ λ ί θ η κ ε στὶς ἐπιταγὲς τοῦ Ραμαζανιοῦ. 

Στολίσθηκε μὲ 30.000 λαμπάκια, φωτιζόμενες ἐπιγραφὲς στὶς ὁποῖες ἀναγράφονταν τὸ μήνυμα “καλὸ ραμαζάνι”, ἐνῷ ἡ ἡμισέληνος κυριαρχοῦσε... 

Ὁ μουσουλμάνος στὸ θρήσκευμα καὶ πακιστανὸς στὴν καταγωγὴ δήμαρχος τοῦ Λονδίνου Σαντὶκ Κὰνἄνοιξε τὴν ἐκδήλωση ἐγκαινίων ποὺ πραγματοποιήθηκε μὲ πλῆθος μουσουλμάνων. 

Ἡ αὐτοκρατορικὴ Μεγάλη Βρετανία, ὅπου πρὶν 70 χρόνια κυριαρχοῦσε μὲ τὰ πλοῖα, τὰ οἰκονομικὰ κεφάλαια καὶ τὴ μασονία σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ζεῖ τὴ δική της περίοδο παρακμῆς. 

Ἡ γηραιὰ Ἀλβιὼν μὲ τοὺς μεγάλους πολιτικοὺς ἄνδρες τῶν 3 τελευταίων αἰώνων, ἔχει γιὰ πρωθυπουργὸ ἕναν Ἰνδὸ καὶ γιὰ δήμαρχο τῆς πρωτεύουσας ἕνα Πακιστανό... 

Μόνο ἐθελοτυφλοῦντες δὲν βλέπουν ὅτι ἡ Εὐρώπη δὲν ἀποχριστιανοποιεῖται μόνο, ἀλλὰ μουσουλμανοποιεῖται τ α χ ύ τ α τ α. 

Ἀνα­ρωτιέται κανείς, πόσο μακριὰ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἀπὸ αὐτὸ τὸ φιλομουσουλμανικὸ μοντέλο;» (Ἱστ. Κατάνυξη)! 

Ὁ Μωάμεθ ἐκτοπίζει τὸ Χριστό, μὲ εὐθύνη τῶν «χριστιανῶν», οἱ ὁποῖοι βιάζονται νὰ Τὸν ξεφορτωθοῦν, γιὰ νὰ ζοῦν τὴν κτηνώδη ἁμαρτωλὴ ζωὴ ποὺ «ἐπαγγέλλεται» τὸ δαιμονικὸ Κοράνιο! 

Εἶναι σὲ πλήρη ἐξέλιξη τὸ σχέδιο γιὰ τὴν πλήρη ἀποχριστιανοποίηση τοῦ κόσμου καὶ δυσ­τυχῶς τῆς πατρίδος μας! Φοβερὸ καὶ ἀνησυχητικό!

Ἡ ἰσλαμοποίησις πρὸ τῶν θυρῶν καὶ τῆς Ἑλλάδος;

Σε συνέχεια τοῦ προηγουμένου σχολίου μας, τὸ ἀγωνιστικὸ ἱστολόγιο «Κατάνυξη» κρούει τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ τὴν ἰσλαμοποίηση καὶ τῆς πατρίδος μας. 

«Τὰ μουσουλμανικὰ τεμένη στὴν Ἀθήνα καὶ στὴ Θεσσαλονίκη, οἱ ἰσλαμικὲς σπουδὲς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Θεσσαλονίκης, ἡ ἀναγνώριση ἑνὸς σωτηριολογικοῦ σκοποῦ στὸ Ἰσλὰμ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ἡ ἀναπαραγωγὴ τῆς προπαγάνδας ὅτι τὸ Κοράνιο εἶναι ἱερὸ ἀπὸ τὸν ἴδιο καὶ ἀπὸ πλειάδα ἐπισκόπων, οἱ κινήσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερώνυμου ποὺ ἀγκαλιάζουν τὸ Μουσουλμανισμὸ καὶ οἱ ἀσθενικὲς ἀντιδράσεις στὴν πρόσφατη βέβηλη μετατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ τζαμί, προμηνύουν ἕνα σαθρὸ μέλλον γιὰ τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα. 

Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κίνηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νὰ ἀφαιρέσει τὸν Σταυρό του κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του σὲ δομὴ μεταναστῶν, μία σειρὰ ἀπὸ ἀλλεπάλληλες συναντήσεις μὲ ἀρχηγοὺς μουσουλμανικῶν αἱρέσεων, ἐπιβεβαιώνουν πὼς τουλάχιστον ἔχει ἀποδεχθεῖ τὴν ἰσλαμοποίηση τῆς Ἑλλάδας» (Ἱστ. Κατάνυξη)! 

Ἐμεῖς θὰ προσθέταμε καὶ τὶς κατ’ ἔτος συμμετοχὲς τοῦ Βαρθολομαίου στὰ «Δεῖπνα Ἰφτὰρ» τοῦ Ραμαζανιοῦ, οἱ ὁποῖες δὲν μποροῦν νὰ κατανοηθοῦν διαφορετικά, παρὰ ὡς σαφῆ κατάφαση τοῦ «πρώτου ἄνευ ἴσων», γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ἰσλαμοποιήσεως (καὶ) τῆς Ἑλλάδος! 

Φρίκη!

https://orthodoxostypos.gr/%E1%BC%A1-%E1%BC%80%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%E1%BC%91%CF%8E%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B5-%CF%84%E1%BD%B8-%CF%81%CE%B1%CE%BC/?fbclid=IwAR3f-uLYRqRN4cpA3MrM3bD-R7Uw7SSfOKjZ4kY4lX7waSsjDA65AF6f2SY

ΔΙΧΩΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ, ΚΑΣΤΡΟ ΔΕΝ ΠΑΤΙΕΤΑΙ !!!

Γράφει ο Γ. Κων/πολίτης

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τους προδότες αποβράσματα και επικίνδυνους γι’αυτον τον λόγο δεν τους έθαβαν στον χώρο της πόλεως, την ίδια τύχη είχαν και οι συνεργάτες τους.

Όταν συνεχίζουμε να έχουμε ανάξιους και προδότες πολιτικούς και Επισκόπους, δεν πρέπει να κατηγορούμε την πρόνοια τού Θεού διότι έχουμε αυτό που μας αξίζει, και όμως εμείς συνεχίζουμε να μην μετανοούμε, όταν έγινε βασιλιάς ο Φωκάς ο τύραννος, υπήρχε κάποιος μοναχός, άγιος άνθρωπος, που έχοντας πολλή παρρησία προς τον Θεό, έλεγε με απλότητα: «Κύριε, γιατί έκανες τέτοιον βασιλέα;» αφού το έλεγε αυτό για αρκετές ημέρες, τού ήλθε φωνή εκ Θεού που έλεγε: «Διότι δεν βρήκα άλλον χειρότερο»…

Αυτό που μας λείπει σήμερα δεν είναι τα λόγια αλλά τα έργα, όλα αλλάζουν γύρω μας και εμείς δεν αντιδρούμε δεν ξεσηκωνόμαστε, σκύβουμε το κεφάλι μας όχι από ταπείνωση, αλλά από φόβο μήπως χάσουμε τα κεκτημένα μας.

Δεν ξεσηκωνόμαστε όταν βλέπουμε μεταξύ άλλων ότι η Ελλάδα έχει πρωτιά με 200.000 εκτρώσεις τον χρόνο…Θα μου πείτε η ιεραρχία τι κάνει γιατί δεν αντιδρά ; διότι κύριοι η πλειοψηφία της ιεραρχίας είναι ΠΕΠΤΩΚΟΤΕΣ ΜΑΣΚΟΦΟΡΟΙ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ…ΧΩΡΙΣ ΨΥΧΗ…

Δεν ξεσηκωνόμαστε για τις παρελάσεις υπερηφάνειας, για τα ομόφυλα σύμφωνα συμβίωσης κλπ

Δεν ξεσηκωνόμαστε εναντίον αυτών που καταστρέφουν την πίστη μας και την πατρίδα μας

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ :«Τώρα θα αρχίσουν να πέφτουν Κυβερνήσεις η μια μετά τη άλλη, και εδώ στην Ελλάδα θα πέσουν σύντομα, έρχεται η ώρα, Ο Κύριος θα τους αφήσει να φαγωθούν μεταξύ τους, οι άθεοι με τους αντίχριστους. 

Τώρα άφησε, Ο Κύριος, αυτήν την περίοδο ΑΝΟΧΗΣ για να φανεί ποιοι θα μείνουν μαζί του, και ποιοι Ιεράρχες, Ιερείς και μοναχοί θα είναι μαζί Του…Δεν είναι πια ιερείς αλλά ρασοφόροι και άδειοι κάτω από το ράσο, αυτοί θα μετανιώσουν, δεν έχετε ιδέα πόσο θα μετανιώσουν, αλλά θα είναι πολύ αργά γι’αυτους…αχ παιδιά μου, τι έχει να γίνει.

Σε αυτόν τον τόπο, τον ποτισμένο από το αίμα ηρώων και αγίων οι πολιτικοί μας ηγέτες δηλώνουν άθεοι…και καμαρώνουν γι’αυτό, οι Έλληνες πολίτες στην ίδια την Πατρίδα τους ζουν χωρίς ελπίδα, χωρίς όνειρα και ιδανικά, και αγωνιούν μόνο για την προσωπική τους ασφάλεια (που χάνεται και αυτή) και για την πενιχρή οικονομική τους επιβίωση, διότι έχουν εναποθέσει την επιβίωση τους και την ζωή τους σε οικονομολόγους και σε επιστήμονες μασόνους, άθεους, και όχι στα χέρια της ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ.»

«Η Πολιτεία τα βάζει με τον Θείο νόμο. Ψηφίζει νόμους εναντίο στον νόμο τού Θεού….. Παλιά το έθνος μας ζούσε πνευματικά, γι᾿ αυτό και ὁ Θεός το ευλογούσε και οι Άγιοι μας βοηθούσαν με θαυμαστό τρόπο, και νικούσαμε τούς εχθρούς μας, οι οποίοι πάντοτε ήταν περισσότεροι από εμάς. Σήμερα λέμε πώς είμαστε Ορθόδοξοι, αλλά δυστυχώς συχνά μόνον το όνομα «Ορθόδοξος» έχουμε και όχι ζωή ὀρθόδοξη…»

Άγιος Παΐσιος

Υπάρχει ακόμη χρόνος για όλους εμάς που γνωρίζουμε ότι δεν τελείωσαν όλα σε αυτόν τον τόπο.

Δεν υπάρχει όμως χρόνος….. για όλους εκείνους που πρόδωσαν τον ελληνισμό …..

Δεν υπάρχει χρόνος γι’αυτους που πιστεύουν ότι, ’’καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν, και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι’’

Δεν υπάρχει όμως χρόνος…ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΟΔΟΣΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ.

Η χώρα ξεπουλιέται κάθε μέρα, κι εμείς γελάμε αμέριμνοι, και αναρωτιόμαστε πότε θα έρθει ο “από μηχανής Θεός”…

Βλέπετε, πάντα όταν ο Έλληνας δεν κοίταζε μπροστά, κοίταζε ψηλά….Κάποιοι άλλοι περιμένουν ντόπιους και αλλοδαπούς λυτρωτές, και ελευθερωτές, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ, ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ , ΤΟΝ ΜΟΝΟ, ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ, ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΓΑΛΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ…ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Η χώρα ξεπουλιέται κάθε μέρα, κι εμείς γελάμε αμέριμνοι, και αναρωτιόμαστε πότε θα έρθει ο “από μηχανής Θεός”…Βλέπετε, πάντα όταν ο Έλληνας δεν κοίταζε μπροστά, κοίταζε ψηλά… ΕΛΛΗΝΑ, δεν είσαι μόνος σου, στο πλευρό σου ΕΙΝΑΙ :

Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ,

Οι Μαραθωνομάχοι και οι Σαλαμινομάχοι,

Οι Ακρίτες του Βυζαντίου,

Οι Αγωνιστές του 1821,

Οι Πολεμιστές του 1940,

Οι Πολεμιστές του 1974,

Σήκωσε Το Κεφάλι Έλληνα, ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ

«Για να προχωρήσει μια βάρκα, χρειάζονται 2 κουπιά: Το ένα κουπί γράφει πίστη και το άλλο κουπί γράφει έργα. Αν εμείς τώρα έχουμε μόνο το ένα κουπί, το κουπί της πίστης, η βάρκα δεν θα μπορέσει να προχωρήσει, αλλά θα παραμείνει στάσιμη, περιστρεφόμενη γύρω από τον εαυτόν της.» 

Παναγόπουλος

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

https://oimos-athina.blogspot.com/

Σέ όποια κατάσταση βρεθεί ο άνθρωπος, σέ αυτήν καί φεύγει....

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Σισώη:

- Τι να κάνω, αββά, πού έπεσα;

Του λέει ο γέροντας: - Να σηκωθείς.

- Σηκώθηκα και ξανάπεσα.

- Να σηκωθείς πάλι και πάλι.

- Μέχρι πότε;

- Μέχρι πού να σε βρει ο θάνατος είτε στο καλό είτε στην πτώση. 

Γιατί σ’ όποια κατάσταση βρεθεί τότε ο άνθρωπος, σ’ αυτή και φεύγει...

Γεροντικό

Μην πεις: «Δεν έχω αμαρτίες»!

Θα ήθελες να μάθης αν η Εξομολόγηση είναι τόσο απαραίτητη;

Παλαιότερα πήγαινες πιο συχνά στην εξομολόγηση μα σταμάτησες επειδή κάποιος σε ειρωνεύτηκε γι’ αυτό. Δεν έπρεπε να διακόψεις. Ποιον δεν ειρωνεύτηκαν οι άνθρωποι;

Ξέρεις τι είπε ο διορατικότερος όλων: « ουαί υμίν οι γελώντες νυν, ότι πενθήσετε και κλαύσετε…» (Λουκ.6,25).

Μου γράφεις ότι εκτός από την τέχνη σου έχεις και ένα αμπέλι, που σου δίνει καλή παραγωγή, επειδή το καλλιεργείς πολύ. Αν κάποιος εγκατέλειπε το αμπέλι του και ειρωνευόταν εσένα που φροντίζεις με επιμέλεια το δικό σου, μήπως θα σήκωνες τα χέρια σου από το αμπέλι και θα σταματούσες να το καλλιεργείς; Σίγουρα, δεν θα το έκανες αυτό.

Πως μπορείς λοιπόν να ταλαντεύεσαι αναφορικά με την καλλιέργεια της ψυχής σου η οποία είναι σημαντικότερη απ’ όλα τα αμπέλια του κόσμου; Επειδή όταν πεθάνεις, την ψυχή σου θα την πάρεις ενώ το αμπέλι θα το αφήσεις. Απ’ όλες τις καλλιέργειες, η σημαντικότερη είναι η καλλιέργεια της ψυχής. Και απ’ όλους τους κόπους που ο άνθρωπος καταβάλλει πάνω στη γη, ο κόπος για την ψυχή είναι ο πιο συνετός. Για τούτο, γύρνα στην προηγούμενη προσπάθειά σου γύρω από τη ψυχή σου και ξεκίνα πάλι να εξομολογήσαι. Λέει ο απ. Ιάκωβος: « εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα…» (Ιακ.5,16).

Οι αμαρτίες θεριεύουν και πολλαπλασιάζονται μέσα στη μυστικότητα. Μόλις όμως βγουν στο φως, ξηραίνονται και πεθαίνουν.

Μην πεις: «Δεν έχω αμαρτίες»! διάβασε αυτό που λέει ο δίκαιος στα Ψαλτήρι: «εν ανομίας συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου» (Ψ.50,7).

Μην πεις πάλι: « εγώ εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου στον ίδιο τον Θεό και δεν χρειάζεται να εξομολογούμαι σε ανθρώπους».

Ποιος ήταν περισσότερο δίκαιος από τον Απόστολο Παύλο; Και ο Παύλος αυτός , είχε μια αμαρτία πριν από την αποστολική του κλήση ως Σαύλος και την αμαρτία του αυτή την εξομολογήθηκε δημόσια, όχι μία φορά αλλά πολλές και όχι μονάχα μπροστά σε πιστούς αλλά και σε ειδωλολάτρες. Γράφει στους βαπτισμένους Γαλάτες: « ηκούσατε γαρ την εμήν αναστροφήν ποτε εν τω Ιουδαϊσμώ, ότι καθ’ υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού και επόρθουν αυτήν» (Γαλ.1,13). Το ίδιο αποκαλύπτει και μπροστά στον αβάπτιστο βασιλιά Αγρίπα.

Αφού λοιπόν ο Άγιος Παύλος ενεργούσε έτσι, εσύ γιατί να κρατάς τα τραύματα της ψυχής σου κρυμμένα; Γιατί να αφήνεις τα φίδια να πολλαπλασιάζονται στον κόρφο σου; Μήπως επειδή κάποιος σε ειρωνεύτηκε; Και αν σε ειρωνεύτηκε μία φορά, μήπως θα σε ειρωνεύεται αιώνια; Προσευχήσου μυστικά γι’ αυτόν στο Θεό. Ίσως μετανοήσει και με δάκρυα εκθέσει το αμάρτημά του. Τι είναι πιο ασταθές από την ανθρώπινη σκέψη; Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν μετανιώνουν το βράδυ για λόγια που ξεστόμισαν την ημέρα; Γι’ αυτό ,σε ότι αφορά την ψυχή σου, μην ακούς τον καθένα που σου λέει περιστασιακά κάτι άλλα άκουε αυτό που η Εκκλησία του Θεού κηρύττει.

Κάνε συζήτηση με πνευματικούς που εξομολογούν ανθρώπους και θα ακούσεις από εκείνους πολλά παραδείγματα για το πόση ψυχική ανακούφιση έλαβαν όσοι από καρδιάς εξομολογήθηκαν.

Δεν είναι κανένα παραμύθι αλλά η ωμή αλήθεια, ότι πολλοί ετοιμοθάνατοι, όντες σε πολύωρη αγωνία, μπόρεσαν να ξεψυχήσουν μονάχα τότε, όταν εξομολογήθηκαν τις αμαρτίες τους στον ιερέα. Θα μπορούσα και εγώ ο ίδιος να σου αναφέρω κάποια τέτοια παραδείγματα στα οποία ήμουν αυτόπτης. Ο Θεός μας είναι Θεός ελέους και καλοσύνης και θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Πως όμως θα σωθεί κάποιος άνθρωπος, αν ξεκάθαρα και συνειδητά δεν κάνει διάκριση μεταξύ αμαρτίας και δικαιοσύνης του Θεού, αν δεν απορρίψει την αμαρτία και δεν αναγνωρίσει τη δικαιοσύνη του Θεού;

Με αυτό που ο άνθρωπος κουβαλά στην ψυχή του κατά την ώρα θανάτου, με τούτο απέρχεται στην κρίση του Θεού. Αν αυτό είναι αμαρτία, με την αμαρτία, και αν είναι δικαιοσύνη, τότε με τη δικαιοσύνη. Ο Θεός περιμένει από κάθε θνητό άνθρωπο τη μετάνοια και η μετάνοια περιλαμβάνει την εξομολόγηση των ιδίων αμαρτημάτων. Και επειδή κάθε ώρα και ημέρα, μπορεί ο άγγελος του θανάτου να έρθει για να παραλάβει την ψυχή μας, γι’ αυτό η Εκκλησία συνιστά στους πιστούς, συχνή εξομολόγηση και ακόμη συχνότερη Μετάληψη.

Επιστολή: "Στον τεχνίτη Παύλο Τ. για την εξομολογηση"

από το βιβλίο: "Εμπνευσμένα κείμενα Ορθοδόξου Πνευματικότητος"

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

εκδόσεις: Ορθόδοξος Κυψέλη

https://eugenikos.blogspot.com/

Η στάση απέναντι στους αιρετικούς του οσίου Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη

Οι Οικουμενιστές εορτάζουν την εορτή του Αγίου, αλλά τις νουθεσίες του τις αρνούνται. Οι δε Αγιορείτες (τότε μεμονωμένα τώρα ως πλειοψηφία) από τότε ετεροδιδασκαλούν.

Διηγείται ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης: «Κάποτε επισκέφθηκε το Μοναστήρι μας ένας Προτεστάντης πάστορας. Όταν με ενημέρωσαν ότι αυτός ο κύριος είναι ιερέας των Προτεσταντών, τον πλησιάσαμε και τον ξεναγήσαμε στο Μοναστήρι μας. Μετά, είπα να ετοιμάσουν για τον άνθρωπο φαγητό. Εγώ δεν κάθησα μαζί του στο τραπέζι, αλλά αποσύρθηκα στο κελί μου. Διότι αυτό απαιτεί η τάξις. Οι Πατέρες απαγορεύουν τη συμπροσευχή που προηγείται της κοινής τραπέζης».

Σε άλλη περίπτωση επισκέφθηκαν το Μοναστήρι δύο αγιορείτες ιερομόναχοι και μια ηλικιωμένη κυρία Καθολική, ρωσικής καταγωγής, που είχε αποφασίσει να γίνει Ορθόδοξη.

Όταν στο Γέροντα αναφέρθηκε ότι, κατόπιν αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου, στα άτομα αυτά είναι αρκετό το μυστήριο του Χρίσματος, χωρίς το Βάπτισμα, ο Γέροντας είπε:

– Δεν γνωρίζω τι αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι το Ευαγγέλιο λέει: «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται». Γι’ αυτό πρέπει να γίνεται κανονικά το μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος.

Και σε ένα τρίτο περιστατικό ενός Καθολικού, που θέλησε να βαπτισθεί, αφού ο Γέροντας τον προέτρεψε να επισκεφθεί τον επίσκοπο της περιοχής του, απ’ όπου επέστρεψε με τη σύσταση ότι δεν χρειάζεται βάπτισμα άλλα μόνο χρίσμα, χωρίς να σχολιάσει την παραπάνω αντιμετώπιση, έφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στο Μοναστήρι και, βοηθούμενος από ένα αρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικά τον εν λόγω άνθρωπο στο παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπη.

(απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Αρχιμ. Ιωάννη Κωστώφ «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ, όχι να εκτρέφουμε, αλλά να εκτρέπουμε την αίρεσι», σελ. 55-56).

Πηγή

Ἡ τακτική τῶν δαιμόνων. Ἔμμεσες συμβουλές ἀπό ἕναν ἑτερόδοξο ἀπολογητή μέ "ὀρθόδοξη" προοπτική!

Ἀφορμὴ συγγραφῆς τοῦ παρόντος κειμένου ἦταν ἕνα ὑποτιθέμενο, σχετικὸ μὲ τὸν Κορονοϊό, ἀπόσπασμα τοῦ Κλάϊβ Στέηπλς Λούις (C. S. Lewis 29/11/1898-22/11/1963) ποὺ δημοσιεύθηκε σὲ πολλὰ ἱστολόγια. Ἡ ἀμφισβήτηση τῆς γνησιότητος αὐτοῦ τοῦ ἀποσπάσματος μὲ ἔσπρωξε στὴν μελέτη τῶν βιβλίων τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ (τελικὰ ἀποδεικνύεται, ὅτι τὸ ἀπόσπασμα αὐτὸ δὲν γράφτηκε ἀπὸ τὸν Lewis, ἀλλὰ ἀπὸ ἕναν σημερινὸ μᾶλλον θαυμαστή του) καὶ ὁμολογῶ ὅτι μὲ κατέπληξε, ὁ τρόπος ποὺ ὁ ἀπὸ ἄθεος μεταμελημένος χριστιανὸς διδάσκαλος τῆς Ὀξφόρδης καὶ καθηγητὴς τοῦ Καίμπριτζ ὑπεράσπισε τὴν χριστιανικὴ πίστη σὲ ἕναν κόσμο ὑποταγμένο στὴν ἀθεΐα, τὸν ἐσωτερισμό, τὸν ὑλισμὸ καὶ στὸν ὑπεράνθρωπο. 

Ἀκόμα καὶ ὁ π. Σεραφεὶμ Ρόουζ τὸν ἀναφέρει στὸ βιβλίο του «Ἡ ψυχὴ μετὰ τὸν θάνατο» ὡς ἕναν «ὀξυδερκὴ ἀπολογητὴ τῶν ἀπόψεων τοῦ Χριστιανισμοῦ περὶ ὑπερφυσικοῦ». Μερικοὶ μάλιστα, προχώρησαν περαιτέρω καὶ ὑποστήριξαν, ὅτι ὁ Lewis ἦταν ἕνας ἀνώνυμος ὀρθόδοξος ὅπως ὁ ἐπίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Γουαίαρ: «Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Sobornost, με τίτλο "C. S. Lewis: an 'Anonymous Orthodox'?" (Κ. Σ. Λούις – Ένας Ανώνυμος Ορθόδοξος;), ταπεινά αφηγείται πως ο Λούις έχει την τάση να "εξιδανικεύει εμάς τους Ορθοδόξους", και επιβεβαιώνει πως "παρ' ότι οι προσωπικές επαφές του Λούις με την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ήσαν εκτενείς, παράλληλα όμως, το σκεπτικό του είναι συχνά βαθύτατα εναρμονισμένο με την Ορθόδοξη θέση"» (ἐδῶ).

Ἰδιαίτερα τὸ βιβλίο του «ἡ τακτικὴ τοῦ Διαβόλου» (The Screwtape Letters) εἶναι σήμερα ἰδαίτερα ἐπίκαιρο. Στὸ βιβλίο αὐτὸ παρουσιάζονται 31 συμβουλευτικὲς ἐπιστολὲς ἑνὸς πρεσβυτέρου καὶ ἀνωτέρου στὴν δαιμονικὴ ἱεραρχία δαίμονα, τοῦ Screwtape, πρὸς τὸν ἀνηψιό του Wormwood, «τον οποίο και συμβουλεύει με ποιόν τρόπο θα διαβάλλει τον άνθρωπο (τον "ασθενή" όπως αναφέρει) που βρίσκεται υπό την επήρεια του… προκειμένου να απομακρύνει τον άνθρωπο από τον "Εχθρό", που στην ορολογία του Screwtape είναι ο Θεός… Ένας έμπειρος πνευματικός θα αναγνώριζε στους λόγους του Screwtape πολλές από τις διαπιστώσεις που περιγράφουν οι ασκητές και πνευματικοί γέροντες της ερήμου κατά την αντιμετώπιση των διαφόρων πειρασμών καθώς και τις εκλογικεύσεις που θα χρησιμοποιεί στους αιώνες ο άνθρωπος για να απομακρύνεται από την παρουσία του Θεού… Όποιος διαβάζει γεροντικά, λόγια ασκητών πατέρων, νηπτικά κείμενα, σίγουρα θα αναγνωρίσει στον C.S.Lewis, τον υποδειγματικό εκλαϊκευτή αυτών των διδασκαλιών σε μια άλλη παράδοση από την ορθόδοξη, διανθισμένα φυσικά με το αγγλικό φλέγμα το οποίο ο διάβολος Screwtape δεν ξεχνά» (ἐδῶ).

Παρουσιάζω, λοιπόν, κάποια χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐπιστολές, σχολιάζοντάς τα, ὅπου φανεῖ ἀναγκαῖο, διότι νομίζω, ὅτι ἀναδεικνύουν τοὺς λόγους τῆς ἀποστασίας τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἐλπίζω ἡ παρουσίαση αὐτὴ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἀνακαλύψουμε τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου, ἂν δυστυχῶς δὲν τὸ ἔχουμε καταφέρει, παρότι (κι ἄν) διαβάζουμε τοὺς νηπτικοὺς πατέρες. Ἐπειδὴ δὲν διαθέτω τὴν ἑλληνικὴ ἔκδοση, θὰ παρουσιάσω ἀποσπάσματα μεταφρασμένα σὲ ἐλεύθερη μετάφραση ἀπὸ τὴν γερμανική, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ παραθέσω τὴν ἑκάστοτε σελίδα ὡς παραπομπή:

Ἐπιστολὴ 2η: «Ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους συμμάχους μας στὸ παρὸν εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία. Ὄχι φυσικὰ αὐτὴ ὅπως τὴν βλέπουμε ἐμεῖς, ριζωμένη στὴν αἰωνιότητα νὰ ἐπεκτείνεται πέρα ἀπὸ χρόνο καὶ τόπο. Αὐτὴν ὅμως τὴν Ἐκκλησία δὲν τὴν βλέπουν οἱ ἄνθρωποι. Τὸ μόνο ποὺ βλέπει ὁ ἀσθενής σου, εἶναι ἕνα κτίριο μὲ κάποια ἰδιαίτερη ἀρχιτεκτονική, κτισμένο σὲ ἕνα ἐλεύθερο πρὸς δόμηση οἰκόπεδο… Ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, βέβαια, εἶναι γερὰ ὀχυρωμένη καὶ δὲν ἔχουμε ἀκόμα κατορθώσει νὰ ἀποδώσουμε σ' αὐτὴν καθ' ὁλοκληρίαν τὰ χαρακτηριστικὰ μίας παράταξης. Ὡστόσο, ἐπιμέρους παρατάξεις στοὺς κόλπους της ἔχουν συχνὰ ἐπιφέρει ἐξαίσια ἀποτελέσματα, ἀπὸ τὶς παρατάξεις τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Ἀπωλλού στὴν Κόρινθο ἕως τὶς παρατάξεις τῆς Ὑψηλῆς καὶ τῆς Χαμηλῆς Ἐκκλησίας στὴν Ἀγγλία». Ἐδῶ βλέπουμε τὸν δαίμονα νὰ πανηγυρίζει γιὰ τὴν ἀνικανότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ κατανοήσει, τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ νὰ τὴν ὑποβιβάζει σὲ ἕναν ἀνθρώπινο ὀργανισμό, ἀντίληψη ποὺ σήμερα τὴν βλέπουμε διάχυτη στοὺς χριστιανούς. Ἐξαίρετα ὅμως ἐπίκαιρη εἶναι καὶ ἡ καύχηση τοῦ διαβόλου γιὰ τὴν δημιουργία παρατάξεων στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Ἂς τὸ ἀκούσουν αὐτὸ οἱ ὅποιοι ρασοφόροι (διότι αὐτοὶ συνήθως ἡγοῦνται τῶν παρατάξεων) ἰδίως τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ χώρου, ποὺ ἀντὶ νὰ ὁμονοήσουν ὑποτασσόμενοι στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν δύναμή Του νὰ πολεμήσουν τὴν συνεχῶς αὐξανόμενη αἵρεση, ἀνταγωνίζονται ποιὸς εἶναι ἱκανώτερος καὶ μαρτυρικότερος γιὰ τὴν ἀρχηγία καὶ φθάνουν στὸ σημεῖο να συκοφαντοῦν ἀκόμα καὶ νὰ ἀποκλείουν ἀνθρώπους απὸ τὴν Θεία Κοινωνία, γιατὶ δὲν ἀνήκουν στὸν κύκλο τους.. Ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς οἱ λαϊκοί πρέπει νὰ διδαχθοῦμε, διότι ἀντὶ νὰ ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστό, ἀκολουθοῦμε τὸν γέροντά μας, ἀρνούμενοι τὴν συμπόρευση μὲ τοὺς ἀδελφούς μας, διότι ὁ γέροντας τὸ ἀπαγορεύει.

Ἐπιστολή 4η: «Ἡ καλύτερη τακτικὴ εἶναι νὰ ἀποθαρρύνεις τὸν ἀσθενή σου νὰ προσευχηθεῖ. Ἐὰν εἶναι ὥριμος στὴν ἡλικία ἢ νεοπροσήλυτος, τότε θα τὸ καταφέρεις μὲ τὸν καλύτερο τρόπο ἂν τοῦ θυμίσεις κάποιες παιδικὲς προσευχές, κάτι πρόσκαιρο χωρὶς μορφή, σωματικὴ στάση καὶ κανόνα. Ἔτσι ἐνῶ αὐτὸς θὰ νομίζει, ὅτι κάνει μία εὐσεβῆ ἐσωτερικὴ ἐργασία, στὴν πραγματικότητα θὰ ἀσχολεῖται μὲ κάτι ποὺ δὲν δείχνει οὔτε θέληση οὔτε πνεῦμα. Ἂν κι ἔχει ὁμοιότητες μὲ τὴν σιωπηλὴ προσευχή, αὐτῶν ποὺ εἶναι πλήρως ἀφοσιωμένοι στὸν ἐχθρό μας (σσ. στὸν Θεό) αὐτὴ ἡ ἐπιφανειακὴ προσευχὴ κρατάει τὸν ἀσθενὴ σὲ μία ὑποτιθέμενη πνευματικότητα. Πρέπει νὰ τοὺς πείσουμε, ὅτι ἡ στάση τοῦ σώματος στὴν προσευχὴ δὲν παίζει κανέναν ρόλο. Μὴν ξεχνᾶς, οἱ ἄνθρωποι εἶναι ζῶα καὶ ὅτι κάνει τὸ σῶμα τους ἐπηρεάζει καὶ τὴν ψυχή τους».

Ἐπιστολή 5η: «Ἐπιτέλους δοκίμασες τὸν οἶνο ποὺ βραβεύει τὸν κόπο μας καὶ τὴν ἐργασία μας: τὸν φόβο καὶ τὴν σύγχυση μίας ἀνθρώπινης ψυχῆς… Ἀντιδράει ὁ ἀσθενής σου στὶς φοβερὲς μελλοντικὲς εἰκόνες ποὺ τοῦ παρουσιάζεις; Τὸν ἔκανες νὰ νιώθει ἐλεεινὸς ἀναπολώντας εὐτυχισμένες στιγμὲς τοῦ παρελθόντος;… Ἀλλὰ πιὸ συμφέρον γιὰ ἐμᾶς θὰ ἦταν, ἂν οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν σὲ ἀκριβὲς κλινικές, κουκουλωμένοι ἀπὸ τὰ ψέματα τῶν γιατρῶν, τῶν νοσοκόμων καὶ τῶν φίλων, ποὺ τοὺς ὑπόσχονται ζωή, ποὺ τοὺς πείθουν, ὅτι ἡ ἀσθένεια δικαιολογεῖ μία στάση ζωῆς, ποὺ ἐπιτρέπει τὰ πάντα». Ὅπως ἀνέφερα στὴν εἰσαγωγή, τὸ κάπως ὅμοιο μὲ τὰ παραπάνω ἀπόσπασμα ποὺ κυκλοφόρησε σὲ διάφορα ἱστολόγια δὲν ἦταν τοῦ Lewis (γεγονὸς ποὺ πρέπει νὰ μᾶς κάνει προσεκτικοὺς στὸ τί δημοσιεύουμε). Αὐτὸ ἔκανε τοὺς κατηγόρους τῶν ἀντιδρούντων στὰ μέτρα νὰ πανηγυρίζουν καὶ νὰ μιλοῦν γιὰ συνωμοσιολογίες καὶ τὴν ἀποκάλυψή τους. Ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ ἄλλα θέματα, ὅταν δὲν ἐξετάζουμε τὶς πηγὲς αὐτῶν [οὺ δημοσιεύουμε. Ἡ παραπάνω ὅμως συμβουλὴ τοῦ δαίμονα στὸν ἄπειρο ἀνηψιό του δείχνει, ὅτι ὁ Lewis πράγματι -ἂν καὶ μὲ ἄλλα λόγια- προέβλεψε τὴν σύγχρονη τραγική/τραγελαφικὴ κατάσταση μὲ τὸν Κορονοϊό, τὰ ἐμβόλια ἀλλὰ καὶ γενικὰ μὲ τὴν ὑγεία. Ἄνθρωποι ποὺ ξεχνώντας τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία περὶ ζωῆς καὶ θανάτου, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ζήσουν, γίνονται θύματα μίας προπαγάνδας, μίας ἀντίληψης ζωὴ μὲ κάθε κόστος, χωρὶς μέτρα καὶ σταθμά, ἀρκεῖ νὰ ζήσω. Μία ζωὴ ποὺ κυριαρχεῖται καὶ τυραννεῖται ἀπὸ τὸν φόβο τὴν σύγχυση καὶ τὴν ἀνασφάλεια καὶ τὴν ἄρνηση τοῦ σταυροῦ. Αὐτὴ τὴν ζωὴ ἐπιθυμοῦν οἱ δαίμονες γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, γνωρίζοντας, ὅτι αὐτὸ τοὺς φέρνει μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως θὰ δοῦμε καὶ ἀμέσως παρακάτω:

Ἐπιστολὴ 6η: «Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ ἀπομονώσει τὴν καρδιὰ ἑνὸς ἀνθρώπου ἀπὸ τὶς προσπάθειες τοῦ ἐχθροῦ (σσ. τοῦ Θεοῦ) νὰ τὸν σώσει, ὅσο ἡ ἀνασφάλεια καὶ ὁ φόβος. Ὁ ἀσθενὴς σίγουρα ἔχει ἀκούσει ὅτι πρέπει μὲ ὑπομονὴ νὰ ὑποταχθεῖ στὸ θέλημα τοῦ ἐχθροῦ (σσ. τοῦ Θεοῦ). Ὁ ἐχθρὸς ἐννοεῖ, ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζει τὶς σημερινὲς δυσκολίες ποὺ τοῦ ἐπιβλήθηκαν, τὴν ἀνασφάλεια καὶ τὸν φόβο, μὲ ὑπομονὴ καὶ νὰ λέει στὸν ἐχθρό “γεννηθήτω τὸθέλημά σου“ καὶ νὰ θεωρεῖ κάθε κόπο καὶ δυσκολία ὡς τὸν δρόμο πρὸς τὸν ἐπιούσιο ἄρτο… Νὰ μὴν βλέπει στὸν φόβο τὸν σταυρὸ ποὺ πρέπει νὰ σηκώσει».

Ἐπιστολὴ 9η: «Ἡ ἐπίθεση ἔχει μεγαλύτερη προοπτικὴ ἐπιτυχίας, ὅταν ἡ ἐσωτερικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι γκρίζα, ψυχρὴ καὶ κενή… Πές του, ὅτι τὸ μέτρο σὲ ὅλα τὰ πράγματα εἶναι τὸ καλύτερο. Σπρώξε τον στὴν σκέψη, ὅτι ἡ θρησκεία εἶναι μέχρι ἑνὸς σημείου καλὴ καὶ ἡσύχασε τὴν ψυχή του μὲ αὐτὴ τὴν σκέψη… Γιὰ ἐμᾶς μία θρησκεία μὲ μέτρο σημαίνει καμία θρησκεία». Ποιός δὲν ἀναγνωρίζει σὲ αὐτὰ τὰ δαιμονικὰ λόγια τὴν σημερινὴ οἰκουμενιστικὴ διδασκαλία περὶ μίας ἀνεκτικῆς θρησκείας μὲ μέτρο χωρὶς ζηλωτισμοὺς καὶ ἀδιαπραγμάτευτη προσήλωση στὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση; Ποιός δὲν βλέπει σ’ αὐτὰ τὴν ἀδικαιολόγητη στάση ἀνοχῆς φανερῶν σημείων ἀποστασίας στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν δικαιολογία «ὅλους τοὺς ἀγαπάει ὁ Θεός»;

Ἐπιστολὴ 14η: «Ὅλες οἱ ἀρετὲς μᾶς γεμίζουν μὲ τρόμο, ὅταν ὁ ἄνθρωπος συνειδητοποιήσει τὴν ὑπαρξή τους, ἰδίως ἡ ταπείνωση. Σφίξε τον τὴν στιγμὴ ποὺ εἶναι πνευματικὰ φτωχὸς καὶ βάλε στὶς σκέψεις του τὴν εὐχάριστη διαπίστωση: πράγματι! Ἔγινα ταπεινός. Τότε, αὐτόματα θὰ δείξει τὴν ὑπερηφάνεια του, θὰ εἶναι περήφανος ποὺ εἶναι ταπεινός… Θὰ πρέπει νὰ κρύψεις τὸν πραγματικὸ σκοπὸ τῆς ταπείνωσης. Κρύψε τὴν ταπείνωση ὡς ἄρνηση τοῦ ἐγὼ καὶ κάνε την νὰ φαίνεται σὰν ἕνα εἶδος μικρῆς ἐκτίμησης τῶν προσωπικῶν χαρισμάτων καὶ τοῦ χαρακτῆρος. Σημαντικὸ εἶναι ὁ ἀσθενὴς νὰ κρίνει ὄχι σὲ σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ μὲ ἄλλα στοιχεῖα. Ἀνάμιξε καὶ μία δόση ὑποκρισίας καὶ ἐπιφανειακότητας». Ἐδῶ φαίνεται μία μεγάλη ἀσθένεια τῆς ἐποχῆς μας: ἡ ὑπερηφάνειά μας ποὺ εἴμαστε ταπεινοὶ ἢ ποὺ ἀγωνιζόμαστε νὰ γίνουμε ταπεινοί, χωρὶς νὰ γνωρίζουμε τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση. Φαίνεται ὁ ἐπιφανειακός/φαρισαϊκός τρόπος ποὺ προσεγγίζουμε τὶς πατερικὲς ἐντολὲς καὶ γι’ αυτὸ δὲν ἔχουμε τὰ πνευματικὰ ἀποτελέσματα ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἴχαμε. Γιὰ τὴν βασιλεία τῆς ἔπαρσης στοὺς Οἰκουμενιστὲς δὲν χρειάζεται νὰ μιλήσουμε εἶναι φανερή. Ὰς ἀναλογιστοῦμε ὅμως μὲ θάρρος: Μήπως ὁ πρῶτος λόγος ποὺ δὲν φέρει καρποὺς ὁ ἀντιαιρετικὸς ἀγώνας εἶναι ἡ ὑπερηφάνειά μας;

Ἐπιστολὲς 16η καὶ 19η: «Οἱ ἄνθρωποι ζοῦν στὸν χρόνο, ἀλλὰ ὁ ἐχθρός (σσ. ὁ Θεός) τοὺς ἔπλασε γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο θέλει, ἔτσι νομίζω, νὰ ἐπικεντρώνονται οἱ ἄνθρωποι σὲ δύο πράγματα, στὴν αἰωνιότητα καὶ στὸ παρόν. Διότι τὸ παρὸν εἶναι τὸ χρονικὸ σημεῖο, στὸ ὁποῖο ἡ αἰωνιότητα ἀγγίζει τὸν χρόνο… Γι’ αὐτὸ ἄσε τους νὰ σκέφτονται καὶ νὰ ζοῦν στὸ μέλλον, νὰ μὴν σκέπτονται τὸ παρόν. Τὸ μέλλον δὲν ἀγγίζει τὴν αἰωνιότητα… Βάλε στὸ μυαλὸ τοῦ ἀσθενῆ τὴν σκέψη, ὁ χρόνος μοῦ ἀνήκει. Κάνε τον νὰ πιστεύει, ὅτι ξεκινάει κάθε μέρα ὡς κανονικὸς ἰδιοκτήτης της. Νὰ ἀνησυχεῖ νὰ προλάβει ὅλες του τὶς ὑποχρεώσεις, τὰ θρησκευτικά του καθήκοντα ὅμως νὰ τὰ μεταθέτει γιὰ τὸ μέλλον». Ναί, πόσο αληθινὰ εἶναι αὐτὰ τὰ λόγια. Δὲν ὑπάρχει πιὰ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησία ἡ μνήμη θανάτου. Δὲν ὑπάρχει πιὰ ἡ συνείδηση τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Κυρίου, ὅπως τὸν παρουσιάζει ὁ Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη. Δὲν ὑπάρχει πιὰ ὁ φόβος μήπως δὲν προλάβουμε νὰ μετανοήσουμε. Καὶ γιὰ νὰ ἐπαναλάβουμε κάτι ποὺ ἔχει πάρει διαστάσεις ἐπιδημίας στὴν Ἐκκλησία ἰδίως στὴν ἀνάγκη ἀντίδρασης στὴν αἵρεση. Ἐπικρατεῖ παντοῦ τό: Ἄχρι καιροῦ!

Ἐπιστολὴ 23η: «Ὁ τρίτος σκοπός μας εἶναι νὰ καταστρέψουμε τὴν προσευχή του. Ἀντὶ γιὰ ἕναν παρόντα Θεό, τὸν ὁποῖο βιώνουν οἱ ἄνθρωποι στὴν προσευχὴ καὶ στὰ μυστήρια, θὰ παρουσιάσουμε μία μακρυνή, σκοτεινὴ καὶ δυσδιάκριτη φιγούρα, ἡ ὁποία μιλάει σὲ μία ξένη γλώσσα καὶ πέθανε πρὶν ἀπὸ αἰῶνες. Κάτι τέτοιο δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀντικείμενο λατρείας… Νὰ μάθουμε τὸν ἄνθρωπο νὰ ἐκτιμάει τὸν Χριστιανισμό, γιατὶ ἴσως ἐπιβάλλει κοινωνικὴ δικαιοσύνη. Τὸ παιχνίδι εἶναι: μὴν πιστεύεις, γιατὶ εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἀλλὰ γιὰ ἄλλους λόγους». Εἶναι τρομερὸ πῶς ὁ Lewis, ἀφήνοντας τὸν δαίμονα νὰ μιλάει παρουσιάζει τὴν τραγικὴ πνευματικὴ κατάσταση τῶν σημερινῶν Χριστιανῶν! Πόσοι δὲν λένε, ὅτι εἴμαστε Χριστιανοί, ἀλλὰ αὐτὸ ἢ ἐκεῖνο δὲν τὸ δεχόμαστε ὡς ξεπερασμένο ἢ ἄδικο; Πόσοι δὲν λένε, πιστεύω σὲ ἕναν Θεό, γενικὰ καὶ ἀπροσδιόριστα; Πόσοι δὲν λένε, ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα πρέπει νὰ ἀλλάξει, γιατὶ δὲν τὴν καταλαβαίνει κανείς; Ὅτι οἱ κανόνες πρέπει νὰ ἀλλάξουν, γιατὶ δὲν ταιριάζουν στοὺς καιρούς μας; Ὅτι προσωπικὰ δικαιώματα καὶ ἐπιλογὲς πρέπει ἐκκλησιαστικὰ νὰ ἀναγνωριστοῦν, διότι εἶναι τάχα κοινωνικὰ δίκαιο; Πόσοι οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος πιστοὶ δὲν διαφωνοῦν μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν παραδόσεων καὶ ζητοῦν ἐκσυγχρονισμό, πόσοι δὲν θεωροῦν τὴν Ὀρθοδοξία στάσιμη; Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς γνωρίζουμε τὸν Θεό, ὅπως εἶναι καὶ ὄχι, ὅπως θέλουμε νὰ εἶναι; Στὰ παραπάνω ταιριάζουν καὶ τὰ παρακάτω:

Ἐπιστολὴ 25η: «Ἐὰν οἱ ἄνθρωποι θέλουν νὰ εἶναι Χριστιανοί, τότε πρέπει νὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ ὀνομάζω “Χριστιανός και…“: Χριστιανὸς καὶ Κρίση, Χριστιανὸς καὶ Νέα Ψυχολογία, Χριστιανὸς καὶ Νέα Τάξη Πραγμάτων, Χριστιανὸς καὶ παραψυχολογικὴ ἔρευνα, Χριστιανὸς καὶ φυτοφάγος, Χριστιανὸς καὶ γλωσσικὴ μεταρρύθμιση… Ἀντικατέστησε τὴν ἀληθινὴ πίστη μὲ μία μόδα μὲ χριστιανικὴ χροιά. Χρησιμοποίησε τὴν ἀντιπάθεια τοῦ εἴδους: Τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια ξεπερασμένα πράγματα. Ἀντὶ γιὰ τὴν λέξη "ἀμετάβλητο "χρησιμοποιοῦμε ὅρο "στάσιμος"».

Ἐπιστολὴ 28η: «Ἡ μακρά, βαρετὴ καὶ μονότονη περίοδος τῆς εὐημερίας καὶ οἱ ἀντιξοότητες τῆς γήρανσης εἶναι ἡ καλύτερη περίοδος γιὰ μία ἐκστρατεία… Διδάσκουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἑρμηνεύουν τὸν ἐγγίζοντα θάνατο μὲ τὴν "κοινὴ λογική", μὲ ὡριμότητα καὶ μ’ ἐμπειρία. Διότι ὅπου λείπει ἡ ἀρετή, ἡ ἐμπειρία γίνεται ἡ μητέρα τῆς φαντασίωσης».

Στὴν κριτικὴ τῆς ἑλληνικῆς ἔκδοσης τοῦ παρόντος βιβλίου τοῦ Lewis ἔχουν γραφεῖ μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς, ποὺ ταιριάζουν ὡς ἐπίλογος (ἐδῶ): 

«Το βιβλίο τελειώνει με μια συμπληρωματική πρόποση που κάνει ο Screwtapeπρος το ετήσιο δείπνο του Εκπαιδευτικού Κολλεγίου των Πειραστών που απευθύνεται σε νεαρούς διαβόλους… ο διάβολος σχεδίασε την αντεπίθεση του σε δύο μέτωπα: στο πρώτο, ανέσυρε το βαθύ μίσος προς την προσωπική ελευθερία που κρυβόταν πίσω από τον αγώνα για απελευθέρωση σ' αυτές τις μεγάλες επαναστάσεις. Εδώ συγκαταλέγει τον Ρουσσώ και τον Χέγκελ ως συνδιαμορφωτές αυτής της διαβολικής ατζέντας. Η επινόηση του κομμουνισμού και του ναζισμού είναι έργο του διαβόλου κατά της ατομικής ελευθερίας που ήρθε μέσω του Χέγκελ. Το άλλο μέτωπο ήταν προς την έννοια της Δημοκρατίας, στην οποία ο διάβολος, μέσω του αισθήματος του φθόνου προς ό,τι είναι πνευματικά ανώτερο, εισήγαγε την πρακτική της ισοπέδωσης. Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό το κομμάτι καθώς μπορεί να διαβαστεί και ως απάντηση στην τακτική της ισοπέδωσης του πρώην Υπουργού Παιδείας Αρ. Μπαλτά όσον αφορά το ζήτημα της αριστείας (σσ. ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ὑπουργῶν παιδείας τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, ὅπως καὶ τῆς σημερινῆς ὑπουργοῦ). Ο Screwtape πανηγυρίζει γιατί μέσω της τακτικής του αυτής, της ισοπέδωσης της έννοιας της δημοκρατίας έτσι ώστε δημοκρατικό να θεωρείται το ίδιο, το ίσο και το ισοδύναμο, χάθηκε η ανθρώπινη αριστεία στην ηθική, την κοινωνική και την πνευματική διάσταση.

Πόσο πιο επίκαιρα στην Ελλάδα του σήμερα ακούγονται τα λόγια αυτά: "Η βασική αρχή της νέας εκπαιδευτικής πολιτικής είναι πως οι βλάκες και οι τεμπέληδες δεν πρέπει να αισθάνονται κατώτεροι απέναντι στους ευφυείς και μελετηρούς μαθητές. Αυτό θα ήταν "αντιδημοκρατικό". Αυτές οι διαφορές ανάμεσα στους μαθητές- διότι είναι εμφανώς και απόλυτα ατομικές διαφορές- πρέπει να μεταμφιεστούν". Και για να γίνει αυτό, για να επέλθει η πνευματική ισοπέδωση και οι πραγματικά άξιοι μαθητές να μείνουν πίσω στο όνομα κάποιας δημοκρατικής αρχής (η διαστροφή βέβαια της δημοκρατικής αρχής την οποία επινοεί ο διάβολος για να προωθήσει την επίθεση του στον Θεό), είναι να υπάρχει κρατική παιδεία: "όλα τα κίνητρα για τη μάθηση και όλες οι ποινές για όσους δεν μαθαίνουν θα χαθούν". Στο ίδιο σημείο ο διάβολος Screwtape προβαίνει και σε μια κοινωνιολογική παρατήρηση που κι αυτή έχει την αξία της σήμερα, καθώς διαπιστώνει πως όλα αυτά τα μέτρα συμβάλλουν στην εξαφάνιση της Μεσαίας Τάξης, της τάξης εκείνης από την οποία, όπως λέει, προήλθαν όλοι οι σημαντικοί θεολόγοι, ποιητές, επιστήμονες, φυσικοί κλπ. Μέσω δηλαδή της κρατικοποίησης της παιδείας, που σημαίνει ισοπέδωση των αρχών της μάθησης, επέρχεται το δεινό αποτέλεσμα για όλη την κοινωνία, της απίσχνασης της μεσαίας τάξης, "και αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι πως η "δημοκρατία" με τη διαβολική έννοια του όρου ("είμαι τόσο καλός όσο και συ", "είμαστε ένα", "όλοι μαζί το ίδιο") είναι το πιο περίτεχνο εργαλείο που θα μπορούσαμε να έχουμε για να ξεριζώσουμε τις πολιτικές δημοκρατίες από προσώπου γης" (ἐδῶ).

Μάθαμε τις μεθοδείες του διαβόλου και μέσα από το έργο του C.S.Lewis. Θα τον αφήσουμε κιόλας να κάνει ότι θέλει»;

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

https://eugenikos.blogspot.com/

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ: «To πρόβλημα στη διανόηση του Νίκου Καζαντζάκη»

Ήταν 26 Οκτωβρίου του 1957, όταν τελείωσε η επίγεια διαδρομή του Νίκου Καζαντζάκη, ως γήϊνη πραγματικότητα – παρουσία. 

Άφησε στο συγγραφικό έργο του, το ανώτερο προσωπικό του επίπεδο εσωτερικής δραματικής διαπάλης στην αντίθεσή του, ως πνευματικός πυρήνας, με την αλήθεια του Ευαγγελίου.

Ίσως αυτό το βίωμά του να είχε τις ρίζες του (πηγές) στις εσωτερικές σχέσεις της οικογένειάς του.

Είναι φανερή στα έργα του και η επιρροή του από τον Φρόϋντ, ο οποίος πίστευε, ως προσδιοριστικές αιτίες των κοινωνικών φαινομένων, (θεσμοί, θρησκεία κ.λ.π.) το σεξουαλικό ένστικτο.

Η τεράστια πρόοδος των φυσικών επιστημών (19ος αιώνας) και οι εφαρμογές του στον κοινωνικό βίο, δημιούργησαν αλληλοσυγκρουόμενα φιλοσοφικά ρεύματα, των οποίων ο θόρυβος, ο βόμβος και μυκηθμός ακούγονται μέχρι σήμερα, επηρρεάζοντα χιλιάδες ανθρώπων.

Ανάμεσα στη διαχρονική πορεία του Ορθοδόξου πνεύματος και της ηλεκτρισμένης από τον υλισμό ατμόσφαιρας ευρισκόμενος (φιλοσοφικά) ο Καζαντζάκης, δεν έλαβε (δυστυχώς), ως φιλόσοφος – ερευνητής, στα σοβαρά, προσεκτικά, την Θεόπνευστη συμβουλή του Απ. Παύλου: «πάντα δε δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε∙ από παντός είδους πονηρού απέχεσθε» (Α΄ Θεσ., Ε, 21). Δεν επέλεξε συνειδητά τη ζωή της Εκκλησίας και αυτό έγινε αιτία πτώσεών του, βλασφήμων κυρίως. Ο λόγος του Θεού σαφής και προειδοποιητικός.

Α) «Ιδού τέθηκα ενώπιόν σου σήμερον την ζωήν και τον θάνατον» (Δευτ. 30, 15).

Β) «Τι γαρ ωφελείται εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. ιστ΄, 26).

Από τη φασματική – φιλοσοφική ανάλυση των έργων του Καζαντζάκη διακρίνουμε επάνω του μια μαγνητίζουσα επιβολή του Νίτσε, της θεοσοφίας, του υπαρξισμού, του Μπέρξον∙ έναν Σάρτρειο δηλ. κόσμο αντίληψης και συναισθήματος.

Ο Φράνσις Ζανσόν, μελετητής του Γαλλικού υπαρξισμού (Σαρτρ), τόνισε: «Ο υπαρξισμός είναι η φιλοσοφία του ανθρώπινου επαμφοτερισμού».

Στο βιβλίο «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Καζαντζάκη, διαβάζουμε (σελ. 7):

«Ο Μπέρξονας με αλάφρωσε από άλυτες φιλοσοφικές αγωνίες που με τυραννούσαν στα πρώτα νιάτα∙ ο Νίτσε με πλούτισε με καινούργιες αγωνίες και μ’ έμαθε να μετουσιώνω τη δυστυχία, την πίκρα, την αβεβαιότητα σε περηφάνια».

Είχε δίκιο ο Φράνσις Ζανσόν, όπως συμπεραίνουμε και από την τοποθέτηση της Ελένης Σαμίου – Καζαντζάκη (σύζυγός του), η οποία είπε: «Είναι υπαρξιστής φιλόσοφος, ναι. Αλλά, όπως πολύ ορθά είπαν πολλοί μελετητές του υπαρξισμού, οι υπαρξιστές φιλόσοφοι, αν υπάρχει κάτι που τους συνδέει, είναι οι διαφορές τους και όχι οι ομοιότητές τους» (Βιβλίο «οι παρεξηγημένοι», σελ. 31 του Κώστα Χατζιδάκη – Εκδ. ΔΡΟΜΩΝ).

Πληροφοριακά, ο Μπέρξσον (1859-1941) είναι ο κύριος εκπρόσωπος της ενορασιοκρατικής άποψης (ενόραση), η οποία προσπαθεί να κάμει υπέρβαση της εμπειρίας και της λογοκρατίας, δηλ. ένας τρόπος γνώσης χωρίς την παρέμβαση του λογικού ή (αλλιώς) η ικανότητα κάποιου να έχει συνείδηση πραγμάτων που δεν είναι αντιληπτά με τις φυσικές αισθήσεις.

Αυτή η φιλοσοφική θεωρία έγινε δεκτή από τον Καζαντζάκη με τρόπο «ενεργητικό», την δούλεψε μέσα του στα όρια αυτόχθονης σκέψης και προσπάθησε, έτσι, να ερμηνεύση το γεγονός «ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ – ΧΡΙΣΤΟΣ» σε ιδεαλιστικό (κατά Μπέρξον) ορίζοντα. Αυτό το λάθος του, ως προβολή της σκέψης του στο πρόσωπο του Ιησού, βρίσκεται στο έργο του όχι μόνο σαν αστοχία στη γνώση της ζωής του Χριστού αλλά, το χειρότερο, σε επίπεδο βλασφημίας.

Η φιλοσοφία του Καζαντζάκη γύρω από το πρόσωπο του Χριστού δεν είναι σε καμμία περίπτωση παιδαγωγούσα φιλοσοφία, ως πνευματική κατάκτηση και αναβαθμός θεολογικού πολιτισμού. Ως απλός άνθρωπος, όχι της καθημερινότητας, τον καθόριζαν οι ακραίες «υπαρξιακές» οριοθετήσεις της ανθρώπινης ζωής, έρωτας και θάνατος δηλ., τις οποίες μετέφερε φανταστικά στις συνθήκες παρουσίας του Σαρκωθέντος Χριστού.

Στις αστοχίες (αμαρτήματα) οδηγείται η ανθρώπινη διανόηση, όταν στερείται εκκλησιαστικής εμπειρίας – παιδείας, όταν ο υλισμός αποκοιμίζει τους μαθητές του, όταν κλείνουν την θύρα της ψυχής οι άνθρωποι στο φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, όπως – δυστυχώς – ο Νίκος Καζαντζάκης. Στα έργα του Καζαντζάκη, στις αναφορές του στο Θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού, είναι εμφανής η αποδυνάμωση των αρχών – λειτουργιών της Λογικής ως επιστήμης και της λογικής, ως φυσικής δυνάμεως του Νου.

Στο επίπεδο συνολικής θεώρησης των έργων του, ως συνισταμένη των αναφορών του στο Χριστό, διακρίνουμε ως πεδίο ορισμού των Οντολογικών και αξιολογικών προτάσεών του περί Χριστού όχι το Ευαγγέλιο, ως όφειλε, αλλά τις σκέψεις, τις συναισθηματικές αποχρώσεις και τις βουλητικές τάσεις ενός εμπαθούς – σαρκικού ανθρώπου.

Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης, σχετικά, έχει τονίσει για το έργο του Καζαντζάκη:

Α) «Ο Καζαντζάκης προσβάλλει τον ιδιωτικό βίον του Υιού της Παρθένου, πλέκων δια της νοσηράς φαντασίας διηγήσεις, αι οποίαι ουδε κόκκον ιστορικότητος εμπερικλείουν».

Β) «Ο Καζαντζάκης, ο οποίος εκ της ψυχοσυνθέσεώς του αρέσκεται να βλέπη όλους τους ήρωας των μυθιστορημάτων του ως δίποδα κτήνη να πίπτουν και να κολυμβούν και να ηδονίζωνται μέσα εις το βορβορώδες τέναγος των σεξουαλικών επιθυμιών, επεκτείνει δυστυχώς την νοσηράν φαντασίαν του και μέχρι του Κυρίου».

Γ) «Ο άθλιος Καζαντζάκης και εις το πρόσωπον του Χριστού ήθελε να εφαρμόση με όλας τας συνεπείας της την περί σεξουαλισμού θεωρίαν Φρόϋντ, η οποία υπό τα πλήγματα της υγιούς ψυχολογίας διασήμων επιστημόνων κατέρρευσε πλέον εις ερείπια» (Βλέπε βιβλίο «Αντιβλασφημικός Αγών»).

Αβίαστα μπορούμε να ισχυρισθούμε, ότι ο Καζαντζάκης «ερμήνευσε» τον Κύριο μέσα από τον Καζαντζάκη, δεμένος με τη Γη, δίχως μάτια προς τον ουρανό, προς την Θεία Αποκάλυψη (Αγ. Γραφή και Ι. Παράδοση).

Επαναλαμβάνουμε, ότι το πρόβλημα στη διανόησή του εστιάζεται στην αντιφατική συνύπαρξη δύο οντικών σημείων της βιοθεωρίας του. Το πρώτο σημείο είναι ο αφετηριακός άξονάς του, η ιστορικότητα του Χριστού, την οποία ορθώς δέχεται, αλλά ο δεύτερος άξονας προσανατολισμού της σκέψης του, ερμηνευτικής του προσώπου του Χριστού, δεν είναι η Γραφή και η Ι. Παράδοση, δυστυχώς. Είναι η εμπαθής, εσωτερική, υποκειμενική τοπογραφία της ψυχής του. Είναι πρόβλημα Λογικής και λογικής!

1ο Σχόλιο: «Αν, όμως, επιτρέψεις στον εαυτό σου να παρασυρθεί από την μανία του νου, θα αποδειχθείς σκαθάρι που γεννιέται από την κοπριά και προσπαθεί με τα ασθενή πτερά του να ανέβει στον ουρανό, αλλά κάθε τόσο πέφτει μαζί τους κάτω» (Αγ. Μάξιμος Γραικός, Λόγος Ι΄).

2ο Σχόλιο: «Τα λόγια της θρησκείας μας, τα διαβάζουν μεν οι σπουδαγμένοι, και τα περιεργάζονται, αλλά μοναχά απ’ έξω, όπως ψηλαφεί ο τυφλός τα διάφορα πράγματα, δίχως να εινε εις θέσιν να εννοήσει τι κρύβουν παραμέσα. «Η απιστία, λέγει ένας άγιος, είναι μια λέπρα της ψυχής, όπου ψηλαφεί μεν τα λόγια της θρησκείας, αλλά δεν τα νοιώθει, διότι τα χέρια του λεπρού είναι αναίσθητα και νεκρά» (Βιβλίο «Σημείον Μέγα» - Φώτης Κόντογλου, Σελ. 17).

3ο Σχόλιο: «Πως είναι δυνατόν ένας «τετυφωμένος νους» (Β΄ Τιμ. Γ, 4), να πλησιάσει και να προσεγγίσει το «ξένον μυστήριον», το «παράδοξον μυστήριον». Τότε η ανθρώπινη ύπαρξη δεν μπορεί να γίνει δέκτης και αποδέκτης της αυτοαποκαλύψεως του Θεού στο πρόσωπο του Λόγου Του, που σαρκούται στο πρόσωπο του Χριστού, για να σκηνώσει ανάμεσά μας» (Αλεξ. Βάμβας - θεολόγος).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

https://agonasax.blogspot.com

Ποια αμαρτήματα δεν μας εμποδίζουν από την Θεία Κοινωνία

Περί τής Συνεχούς Μεταλήψεως τών Αχράντων τού Χριστού Μυστηρίων

Αγίου Αναστασίου Αντιοχείας

«Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του Άρτου εσθιέτω και εκ του Ποτηρίου πινέτω» (Αʹ Κορινθ. ιαʹ 28)

Οι άγιοι Μακάριος Κορίνθου και Νικόδημος Αγιορείτης, οι γνωστοί αυτοί υπέρμαχοι της Συνεχούς Μεταλήψεως των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων, στο περίφημο σχετικό βιβλίο τους αντιμετωπίζουν την ένστασι και απορία των καλοπροαιρέτων κατά τα άλλα εκείνων Χριστιανών, οι οποίοι διαμαρτύρονται και λέγουν για όσους μεταλαμβάνουν συχνά: 

«Τάχα και αυτοί ως άνθρωποι δεν ενοχλούνται από τα πάθη γαστριμαργίαν, κενοδοξίαν, γέλωτα, αργολογίαν και όσα όμοια; Πώς λοιπόν θέλουν να κοινωνούν συχνά;» (Ενστασις Ηʹ).

Οι Άγιοι απαντούν στην ένστασι αυτή, επικαλούμενοι ένα θαυμάσιο κείμενο του Αγίου Αναστασίου Αντιοχείας, το οποίο παραθέτουν πρώτα αυτούσιο και κατόπιν απλοποιημένο γλωσσικώς.

Ας προσέξουμε ιδιαιτέρως την γνώμη αυτή του Αγίου Αναστασίου, η οποία εκφράζει με συντομία μία βαθειά πτυχή της Ορθοδόξου Πνευματικότητος:

Διάκρισις τών αμαρτημάτων σε «ευσυγχώρητα» και «βαρέα», ύπαρξις «διαφόρων θυσιών», που μάς «προκαθαίρουν» για να προσέλθουμε στα Ιερά Μυστήρια...

Και βίωσις της Συνεχούς Μετανοίας, ως απαραιτήτου προϋποθέσεως της Συνεχούς Μεταλήψεως.

Ας εντρυφήσουμε όμως στο ευλογημένο κείμενο του Αγίου Αναστασίου:

"Είναι πολλοί, οι οποίοι επειδή κοινωνούσιν αργά, κρημνίζονται εις αμαρτίας, άλλοι δε πάλιν, μεταλαμβάνοντες συχνότερα, φυλάττουσιν εαυτούς πολλάκις από πολλά κακά, επειδή φοβούνται από την Αγίαν Μετάδοσιν («το κρίμα της Μεταλήψεως»).

Λοιπόν, ανίσως σφάλλωμεν με κάποια παραμικρά και συγγνωστά αμαρτήματα καθό άνθρωποι («μικρά τινα και ευσυγχώρητα»), λόγου χάριν κλεπτόμεθα ή με την γλώσσαν ή με την ακοήν ή με τούς οφθαλμούς ή απατώμενοι πίπτομεν εις κενοδοξίαν ή λύπην ή θυμόν ή άλλο τοιούτον, ας κατακρίνωμεν τον εαυτόν μας και ας ομολογώμεν ενώπιον τού Θεού την αμαρτωλότητά μας («καταμεμφόμενοι εαυτούς και εξομολογούμενοι τω Θεώ») και ούτως ας μεταλαμβάνωμεν, πιστεύοντες ότι η Θεία Κοινωνία μάς γίνεται εις άφεσιν αμαρτιών και αποκάθαρσιν.

Ει δε και κάμνομεν αμαρτήματα βαρέα τινά πονηρά σαρκικά και ακάθαρτα και έχομεν με τον αδελφόν μας μνησικακίαν, μέχρις ου μετανοήσωμεν από τα τοιαύτα αμαρτήματα, ας μη τολμήσωμεν να πλησιάσωμεν εις τα θεία Μυστήρια («έως αξίως μετανοήσωμεν, μηδαμώς εφαψώμεθα»).

Αλλ' επειδή και είμεθα άνθρωποι σαρκικοί και ασθενείς και μολυνόμεθα με πολλά αμαρτήματα, έδωκεν εις ημάς ο Θεός διαφόρους θυσίας εις άφεσιν των αμαρτιών μας, τας οποίας ανίσως και τας προσφέρωμεν εις Αυτόν, μάς καθαρίζουσι και μάς κάμνουσιν επιτηδείους δια να μεταλάβωμεν («προκαθαίρουσιν ημάς εις το προσελθείν τοις Μυστηρίοις»).

Δια τούτο η ελεημοσύνη είναι «θυσία», ήτις καθαρίζει τον άνθρωπον από αμαρτίας. Είναι και άλλη «θυσία» σωτηριώδης εις άφεσιν αμαρτιών, δια την οποίαν λέγει ο Προφήτης Δαβίδ: 

«θυσία εις τον Θεόν ευάρεστος είναι η ταπεινή του ανθρώπου προαίρεσις και διάθεσις· την καρδίαν την ταπεινήν και συντετριμμένην με την κατάνυξιν ο Θεός ποτέ δεν την παραβλέπει».

Ανίσως αυτάς τας «θυσίας» προσφέρωμεν εις τον Θεόν, έστω και αν έχωμεν μικρά τινα ελαττώματα ως άνθρωποι, θέλομεν δυνηθή να πλησιάσωμεν εις την Αγίαν Κοινωνίαν με φόβον και τρόμον, κατάνυξιν και ομολογίαν της αμαρτωλότητός μας, καθώς η αιμορροούσα επλησίασεν εις τον Χριστόν κλαίουσα και τρέμουσα.

Διότι υπάρχει αμαρτία προς θάνατον («θανάσιμος»). 

Και υπάρχει αμαρτία προς μετάνοιαν («συγγνωστή»).

Και υπάρχει αμαρτία προς έμπλαστρον.

Η αληθινή όμως μετάνοια όλα δύναται να τα ιατρεύση.

Διότι, άλλην συγχώρησιν έχει εκείνος, όστις με φόβον και τρόμον και ομολογίαν της αμαρτωλότητός του και κατάνυξιν πλησιάζει εις τα Μυστήρια και μεταλαμβάνει· και άλλην τιμωρίαν έχει, όστις μεταλαμβάνει χωρίς φόβον και με καταφρόνησιν.

Εις εκείνους, όσοι καταφρονητικώς και αναξίως μεταλαμβάνουσιν, όχι μόνον δεν δίδεται άφεσις αμαρτιών, αλλά και ο διάβολος περισσότερον πηδά εναντίον των («αλλά και επί πλείον ο διάβολος αυτοίς επεισπηδά»).

Οσοι δε με φόβον μεταλαμβάνουσιν, όχι μόνον αγιάζονται και λαμβάνουσιν άφεσιν αμαρτιών, αλλά και τον διάβολον διώκουσιν από λόγου των («αλλά και τον διάβολον εξ εαυτών διώκουσιν»)."

[Π.κοινωνία] Συμπληρωματικά σχόλια: Απάντηση στο θέμα αυτό έχουν δώσει, και οι άγιοι Κολλυβάδες (αγ. Αθανάσιος ο Πάριος). Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να την αναζητήση στο ομώνυμο του αγίου (Αθανασίου) βιβλίο "Δήλωσις της εν τω Αγείω Όρει ταραχών Αληθείας", το οποίο επιμελήθηκε ο μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος.

Ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ." (1Κρ. ια΄)

Όπως σημειώνει ο αγ. Αθανάσιος ο Πάριος "δεν χρειάζεται πάρα πολύ δια να καταλάβωμεν, πώς το οσάκις, δεν θέλει να ειπή τοσάκις ... το οσάκις ομολογουμένως αδιώριστον καρόν δηλοί " ( βλέπε σελ. 117 του αναφερθέντο βιβλίου "Δήλωσις της εν τω Αγείω Όρει ... "). 

Βεβαίως και οσάκις (όσες φορές) δεν σημαίνει τοσάκις (τόσες φορές, συγκεκριμένο αριθμό δηλαδή). 

Κριτήριο της προσέλευσης στη Θεία Ευχαριστία είναι η καθαρή συνείδηση κατά τους Πατέρες. Ακριβώς για αυτό έγραψε και ο Ιερός Χρυσόστομος πως "κύριον εποίησε τον προσιόντα, πάσης ημερών παρατηρήσεως απαλλάξας αυτόν".

Πηγή: Περιοδικό «Αγιος Κυπριανός», 

Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1994, σελ. 202-203.

www.oodegr.com 

Πηγή:http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com/

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ

"Μη δέχεσαι λοιπόν τον σπόρο της αμαρτίας γιατί θα σου διάλυση την πίστη"!

Η μετάνοια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πνευματικής ζωής. Η αναγνώρισης της αμαρτωλότητος μας, ο πόνος επειδή πικράναμε τον Θεό, η απόφασης για μια αλλαγή και η καταφυγή στην εξομολόγηση αποτελούν την απαρχή της σωτηρίας μας.

Ο Τίμιος Πρόδρομος και ο ίδιος ο Κύριος άρχισαν την διδασκαλία τους καλώντας σε μετάνοια. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί, αν δεν μετανοήσει. Ενώ μόνο με την μετάνοια ένας μεγάλος ληστής "λήστεψε" ακόμη και τον παράδεισο.

Είναι λοιπόν δαιμονική πλάνη να παραμελούν οι χριστιανοί την μετάνοια και την εξομολόγηση. Βέβαια δεν αναφερόμαστε στην περίπτωση των πωρωμένων που ισχυρίζονται ότι δεν έκαναν τίποτε το αμαρτωλό, ή εκείνων που αυτοσχεδιάζουν τρόπους εξομολογήσεως, επειδή δεν θέλουν να ταπεινωθούν και να σκύψουν στο πετραχήλι του Πνευματικού, όπως η θεόπνευστη εκκλησιαστική τάξις ορίζει.

Αναφερόμαστε κυρίως στην περίπτωση πολλών χριστιανών, που αρκούνται σε άλλα θρησκευτικά καθήκοντα ή σε μια συμμετοχή στο Ιεραποστολικό έργο ή σε νεφελώδεις συζητήσεις με πνευματικούς Γέροντες, χωρίς καμμιά διάθεση να «φυλάξουν οδούς σκληρώς». Έτσι πιστεύουν ότι κατακτούν κορυφές, ενώ πλανώνται σε θανατηφόρα τέλματα αμετανοησίας, αναισθησίας και ναρκισσισμού.

Η αδιαφορία μας για μια αποφασιστική μετάνοια αποδεικνύεται ολοφάνερα από την ενασχόληση με την ζωή και τα σφάλματα των άλλων.

Είθε τα πολλά παραδείγματα μετανοίας, που αναφέρει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, να μας ανανεώσουν τον ζήλο για μια πραγματική μετάνοια. Είθε να μας βοηθήσουν στο να επισημαίνουμε και να εξομολογούμεθα χωρίς καμμιά επιφύλαξη ή συγκάλυψη ή δικαιολογία, όλες τις μυστικές αρρώστιες, τις πληγές και τα πάθη που λυμαίνονται την ψυχή μας, για την καθαρότητα της οποίας έχυσε το αίμα του ο Κύριος. Είθε τέλος η μικρή ντροπή που δοκιμάζουμε μπροστά στον Πνευματικό, να μας απαλλάξει από την απέραντη ντροπή μπροστά σε ανθρώπους και αγγέλους την φοβερή ώρα της Κρίσεως.

Πρόλογος Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής

Η μ ε τ ά ν ο ι α

Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων

Α. Φοβερό κακό και επικίνδυνη αρρώστια της ψυχής είναι η αμαρτία. Την απονευρώνει με δολιότητα και παράλυτη την παραδίνει ατό αιώνιο πυρ. Είναι όμως κακό που εξαρτάται από την δική μας θέληση. Είναι καρπός της δικής μας προαιρέσεως.

Φοβερό κακό είναι η αμαρτία, αλλά όχι και αθεράπευτο. Το θεραπεύει εύκολα η μετάνοια. Όση ώρα κρατά κανείς στο χέρι του την φωτιά, οπωσδήποτε καίγεται. Μόλις όμως την τινάξει, παύει να καίγεται. Το ίδιο συμβαίνει με την αμαρτία, που είναι κι αυτή μια φωτιά που κατακαίει τον άνθρωπο. Για όσους μάλιστα δεν αισθάνονται αυτό το κάψιμο λέει η Αγ. Γραφή: «θα αγκαλιάσει κανείς την φωτιά και δεν θα κάψει τα ρούχα του;» (Παροιμ. ς' 27).

Β. Η αμαρτία δεν είναι κανένας εχθρός που σε πολεμά απ' έξω, αλλά κακό που φυτρώνει και αναπτύσσεται μέσα σου. «Βλέπε με σωφροσύνη» (Παροιμ. δ' 25) και δεν θα νιώσεις αισχρή επιθυμία. Να θυμάσαι την μέλλουσα κρίση, και ούτε πορνεία, ούτε μοιχεία, ούτε φόνος, ούτε παρανομία θα σε κυρίευση. Όταν όμως ξεχάσεις τον Θεό, τότε θ' αρχίσεις να σκέπτεσαι πονηρά και να ενεργής παράνομα.

Γ. Στην αμαρτία σε σπρώχνει ο παγκάκιστος διάβολος. Σε σπρώχνει, αλλά δεν μπορεί να σε κάνη να αμαρτήσεις, εάν αντίδρασης. Δεν μπορεί να σε βλάψει, ακόμη κι αν χρόνια σε σκανδαλίζει, εάν έχεις την καρδιά σου κλειστή. Εάν όμως χωρίς αντίδραση δεχθείς κάποια κακή επιθυμία, που σου σπέρνει, θα σε αιχμαλώτιση και θα σε ρίξει σε βόθρο αμαρτιών.

Άλλ' ίσως να πεις: «Είμαι δυνατός στην πίστη και δεν θα με κυρίευση η αισχρή επιθυμία, όσο συχνά κι αν την δεχθώ». Αγνοείς, φαίνεται, ότι και την πέτρα ακόμη κομματιάζει πολλές φορές μια ρίζα που παραμένει. Μη δέχεσαι λοιπόν τον σπόρο της αμαρτίας γιατί θα σου διάλυση την πίστη. Ξερίζωσε το κακό, πριν άνθηση, μήπως δείχνοντας στην αρχή ραθυμία, αργότερα τιμωρηθείς και δοκιμάσεις το τσεκούρι και την φωτιά. Φρόντισε να θεραπευθείς εγκαίρως, όταν βρίσκεται στην αρχή η βλάβη του ματιού, για να μη γυρεύεις άσκοπα γιατρούς, όταν πλέον έχεις τυφλωθεί.

Δ. Ο διάβολος αμάρτησε πρώτος και δημιουργεί όλα τα κακά. Αυτό δεν το λέω εγώ, άλλ' ο Κύριος: «Άπ' αρχής ο διάβολος αμαρτάνει»

(Α' Ίωαν. γ' 8 ). Κανείς δεν είχε αμαρτήσει πριν απ' αυτόν. Αμάρτησε ο διάβολος, χωρίς τίποτε να τον εξαναγκάσει, γιατί τότε υπεύθυνος για την αμαρτία θα ήταν ο Θεός. Πλάσθηκε αγαθός απ' Αυτόν. Αμάρτησε όμως με την δική του προαίρεση και από το έργο του ονομάσθηκε διάβολος. Ενώ ήταν αρχάγγελος κατάντησε να διαβάλλει, δηλαδή να συκοφαντήσει τον Θεό στους πρωτοπλάστους, και γι' αυτό ονομάσθηκε διάβολος. Ενώ ακόμη ήταν πιστός υπηρέτης του Θεού, έγινε Σατανάς, δηλαδή εχθρός και αντίπαλος του Θεού. Διότι η λέξης Σατανάς ερμηνεύεται αντικείμενος, εκείνος που βρίσκεται αντίθετα, δηλαδή ο αντίπαλος.

Ο διάβολος μετά την πτώση του οδήγησε πολλούς στην αποστασία. Αυτός σπέρνει τις αμαρτωλές επιθυμίες σε όσους τον ακολουθούν. απ' αυτόν προέρχεται η μοιχεία, η πορνεία και κάθε άλλο κακό. Αυτός οδήγησε τον προπάτορα Αδάμ στην παρακοή και στην εξορία. Εξ' αίτιας του, ο Αδάμ αντί για τον παράδεισο, που καρποφορούσε άκοπα θαυμάσιους καρπούς, κληρονόμησε την γη, που έβγαζε αγκάθια.

Ε. Τι θα γίνει τώρα; Απατηθήκαμε και χάσαμε τον παράδεισο. Δεν υπάρχει άραγε σωτηρία; Τυφλωθήκαμε. Άραγε δεν θα ξαναδούμε το φως; Γίναμε ανάπηροι. Άραγε δεν θα ορθοποδήσουμε πλέον; Με μια λέξη: πεθάναμε. Άραγε δεν θ' αναστηθούμε;

Αδελφέ μου, Αυτός που ανέστησε από τον τάφο, τετραήμερο τον Λάζαρο, δεν έχει την δύναμη ν' αναστήσει πολύ ευκολότερα εσένα, που είσαι ακόμη ζωντανός; Αυτός που έχυσε το αίμα Του για μας, δεν θα μας σώσει από την αμαρτία; Ας μην απελπισθούμε. Ας μη βυθισθούμε στην απόγνωση. Είναι φοβερό να χάσουμε την ελπίδα της συγχωρήσεως. Όποιος δεν προσδοκά την σωτηρία, αμαρτάνει ασυλλόγιστα. Όποιος όμως ελπίζει σ' αυτήν, σπεύδει να μετανοήσει. Το φίδι εγκαταλείπει το παλαιό δέρμα. Εμείς δεν θα εγκαταλείψουμε την αμαρτία; Η γη που είναι γεμάτη αγκάθια, εάν καλλιεργηθεί με επιμέλεια, μεταβάλλεται σε καρποφόρα. Εμείς δεν μπορούμε να διορθωθούμε;

ΣΤ. Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος, υπερβολικά φιλάνθρωπος. Γι΄ αυτό μη λες: «Επόρνευσα, εμοίχευσα, αμάρτησα. Και μάλιστα όχι μία φορά, αλλά πολλές. Άραγε θα με συγχώρηση; Άραγε θα με απαλλάξει από την καταδίκη;». Άκουσε τι λέει ο ψαλμωδός: «Ως πολύ το πλήθος της χρηστότητας σου, Κύριε» (Ψαλμ. λ' 20).

Τα αμαρτήματα σου δεν νικούν το πλήθος των οικτιρμών του Θεού. Τα τραύματα σου ποτέ δεν ξεπερνούν την θεραπευτική Του δύναμη. Μόνο παραδόσου σ' Αυτόν με πίστη. Εξομολογήσου το πάθος σου. Πες και συ μαζί με τον Δαβίδ: «Εξαγορεύσω κατ' εμού την ανομίαν μου τω Κυρίω» (Ψαλμ. λα' 5). Θα ακολουθήσει τότε αυτό που αναφέρει η συνέχεια του στίχου: «Και συ αφήκας την ασέβειαν της καρδίας μου» (Ψαλμ. λα' 5).

Ζ. Θέλεις να γνωρίσεις την φιλανθρωπία του Θεού και το μέγεθος της μακροθυμίας του; Άκουσε τι συνέβη στον Αδάμ. Παρήκουσε ο Αδάμ ο πρωτόπλαστος. Δεν μπορούσε ο Θεός να τον παραδώσει αμέσως στον θάνατο; Ασφαλώς μπορούσε. Τι κάνει όμως ο Φιλάνθρωπος; Τον εξορίζει από τον παράδεισο, (αφού ήταν ανάξιος πλέον να παραμένει εκεί). Τον βάζει όμως να κατοίκηση απέναντι, για να βλέπει από που εξέπεσε και τι έχασε και που κατάντησε, ώστε να μετανοήσει και να σωθεί.

Ό Κάιν, ο πρώτος άνθρωπος που γεννήθηκε, έγινε αδελφοκτόνος, εφευρέτης κακών, αρχηγός των φθονερών και των ανθρωποκτόνων. Άλλα ενώ σκότωσε τον αδελφό του σε τι καταδικάσθηκε; «Θα ζεις πλέον στενάζοντας και τρέμοντας» (Γεν. δ' 12). Φοβερό το έγκλημα. Μικρή όμως η καταδίκη.

Η. Πραγματικά μεγάλη είναι η φιλανθρωπία που έδειξε ο Θεός στον Κάιν. Μεγαλύτερη όμως είναι αυτή που ακολουθεί: Θυμήσου την εποχή του Νώε. Αμάρτησαν οι γίγαντες και απλώθηκε στην γη υπερβολική παρανομία. Τιμωρία της θα ήταν ο κατακλυσμός. Μ' αυτόν απειλεί ο Θεός. Τον εξαπολύει όμως έπειτα από εκατό ολόκληρα χρόνια!

Βλέπεις το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού; Αυτό που πραγματοποίησε έπειτα από εκατό χρόνια, δεν μπορούσε να το πραγματοποίηση αμέσως; Παράτεινε όμως τόσο πολύ τον καιρό της τιμωρίας για να δώσει χρόνο μετανοίας. Εάν μετανοούσαν οι αμαρτωλοί, ο Θεός δεν θα εξαπέλυε την τρομερή δίκαιη τιμωρία.

Θ. Ας έλθουμε τώρα και σε παραδείγματα αμαρτωλών, που σώθηκαν με την μετάνοια.

Ίσως κάποια από τις γυναίκες να πει: «Εμόλυνα την ψυχή και το σώμα με κάθε είδους ακολασίες. Άραγε μπορώ να σωθώ;» Θυμήσου, γυναίκα, την Ραάθ την πόρνη, και προσδόκησε κι εσύ την σωτηρία. Διότι εάν εκείνη, που αμάρτανε φανερά και ενώπιον όλων, σώθηκε με την μετάνοια, εσύ δεν θα σωθείς με τον ίδιο τρόπο;

Ζήτησε να μάθεις πώς σώθηκε εκείνη. Αυτό μόνο είπε: «Ό Θεός σας είναι ο μόνος αληθινός στον ουρανό και στην γη» (Ίησ. Ν. β' 11). Από την βαθειά συναίσθηση της ακολασίας της δεν τόλμησε να πει «Ο Θεός μου», αλλά είπε «ο Θεός σας». Ολοφάνερη έχεις την έγγραπτη μαρτυρία της σωτηρίας της στον στίχο των Ψαλμών: «Μνησθήσομαι Ραάβ και Βαβυλώνος, τοις γινώσκουσί με» (Ψαλμ. πς' 4).

Πόσο μεγάλη είναι η φιλανθρωπία του Θεού! Μνημονεύει και την πόρνη μέσα στην Αγ. Γραφή. Και μάλιστα δεν λέει απλώς: «Μνησθήσομαι Ραάβ και Βαβυλώνος», αλλά προσθέτει: «τοις γινώσκουσί με (οι όποιες με γνωρίσουν και με λατρεύουν)».

Υπάρχει λοιπόν σωτηρία και για τους άνδρες και για τις γυναίκες. Σωτηρία, την οποία προκαλεί η μετάνοια.

Ι. Άλλα και αν ένας ολόκληρος λαός αμαρτήσει, η αμαρτωλότητά του δεν ξεπερνά την φιλανθρωπία του Θεού. Ο ισραηλιτικός λαός στην έρημο του Σίνα λάτρεψε το χρυσό μοσχάρι. Ο Θεός όμως δεν έπαψε τις εκδηλώσεις της φιλανθρωπίας Του. Οι άνθρωποι Τον αρνήθηκαν. Ο Ίδιος όμως δεν αρνήθηκε τον εαυτό Του. Ενώ λάτρεψαν το είδωλο, δεν σταμάτησε να τους σώζει.

Και δεν αμάρτησε τότε μόνο ο λαός. Αμάρτησε μαζί του και ο Ααρών ο αρχιερεύς! Καθώς αναφέρει ο Μωϋσής: «Και έπ' Ααρών εγένετο οργή Κυρίου* και έδεήθην υπέρ αυτού και συνεχώρησεν αύτω ο Θεός» (πρβλ. Δευτ. θ' 20).

ΙΑ. Έσφαλε ο Δαβίδ. Καθώς σηκώθηκε το δειλινό από το κρεβάτι και βημάτιζε στο δωμάτιο, κοίταζε απρόσεκτα και έπεσε στην αμαρτία. Δεν νεκρώθηκε όμως η καλή του διάθεσης να αναγνώριση το σφάλμα του.

Ήλθε ο προφήτης Νάθαν για να τον ελέγξει και να θεραπεύσει το τραύμα. Ο υπήκοος είπε στον βασιλιά: «Αμάρτησες και οργίστηκε ο Θεός εναντίον σου». Ο πορφυροφόρος Δαβίδ δεν αγανάκτησε. Δεν έδωσε προσοχή στο πρόσωπο του προφήτου, άλλ' ύψωσε την σκέψη σ' Αυτόν που τον έστειλε. Δεν τον σκλήρυνε ο εγωισμός της εξουσίας σε τόσο πλήθος στρατιωτών που είχε γύρω του, διότι έφερε στον νου του τον αγγελικό στρατό του Κυρίου. Δοκίμασε αγωνία νοιώθοντας σαν ορατό τον Αόρατο. Και απάντησε στον προφήτη, μάλλον όμως στον Θεό που τον έστειλε: «Αμάρτησα ενώπιον του Κυρίου».

Βλέπεις την ταπεινοφροσύνη του βασιλέως; Βλέπεις την εξομολόγηση του; Μήπως είχε προηγουμένως ελεγχθεί από κανένα; Μήπως είχαν μάθει την αμαρτία του πολλοί; Σε σύντομο χρονικό διάστημα αμάρτησε και αμέσως ο προφήτης παρουσιάσθηκε. Μόλις του απηύθυνε την κατηγορία, ο φταίχτης ομολόγησε το σφάλμα. Και επειδή το ομολόγησε με ειλικρινή μετάνοια, γρήγορα εκδηλώθηκε και η θεραπεία, η συγχώρησης.

ΙΒ. Ο προφήτης Νόθαν παρηγόρησε τον Δαβίδ με την αναγγελία της συγχωρήσεως του Θεού. Εκείνος όμως δεν εγκατέλειψε την μετάνοια. Αντί βασιλική πορφύρα, ντύθηκε πένθιμο δουλικό σάκκο. Αντί σε χρυσοστόλιστο θρόνο, κάθησε σε χώμα και στάκτη. Και δεν κάθησε μόνο πάνω σε στάκτη, αλλά και έφαγε στάκτη, καθώς ο ίδιος λέει: «Σποδόν ώσει άρτον έφαγον και το πόμα μου μετά κλαυθμού εκίρνων» (Ψαλμ. ρα' 10).

Έλιωσε με τα δάκρυα τα μάτια, που έγιναν αφορμή να συλλαβή την αισχρή επιθυμία: «Λούσω καθ' εκάστην νύκτα την κλίνην μου εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω» (Ψαλμ. ς' 7). Άρχοντες τον παρακαλούσαν να διακόψει την νηστεία. Αυτός όμως δεν υποχωρούσε. Ολόκληρη εβδομάδα νήστεψε από κάθε τροφή. Εάν λοιπόν ένας βασιλιάς με τέτοιο τρόπο εκδήλωσε την μετάνοια του, εσύ ο απλός άνθρωπος δεν θα εξομολογηθείς;

Αργότερα πάλι, όταν επαναστάτησε ο Αβεσαλώμ, ενώ υπήρχαν πολλοί άλλοι δρόμοι διαφυγής, ο Δαβίδ προτίμησε να γλιτώσει φεύγοντας προς το Όρος των Ελαίων, σαν να προσευχόταν στον Λυτρωτή, που έμελλε από εκεί να αναληφθεί στους ουρανούς. Στην δύσκολη μάλιστα αυτή περίσταση ο Σεμεΐ του ξεστόμιζε υβριστικά λόγια. Ό Δαβίδ όμως τον αντιμετώπισε με ταπείνωση και καρτερία λέγοντας: «Αφήστε τον. Ό Θεός του επιτρέπει να με υβρίζη». Γνώριζε ότι συγχωρούνται ο! αμαρτίες εκείνου που συγχωρεί τους άλλους.

ΙΓ. Βλέπεις την ωφέλεια της εξομολογήσεως; βλέπεις ότι σώζονται όσοι μετανοούν;

Ο Αχαάβ, ο βασιλιάς της Σαμαρείας, υπήρξε υπερβολικά παράνομος ειδωλολάτρης, προφητοκτόνος, ασεβής και άδικος. Όταν όμως με την βασίλισσα Ιεζάβελ σκότωσε τον Ναβουθαί και ήλθε ο προφήτης Ηλίας και τον απείλησε, αμέσως έδειξε μετάνοια. Ξέσχισε τα βασιλικά ενδύματα και φόρεσε τον πένθιμο σάκκο. Τι είπε τότε ό φιλάνθρωπος θεός στον Ηλία; «Βλέπεις την μετάνοια του Αχαάβ; Δεν θα τον τιμωρήσω!».

Συγχωρεί ο φιλάνθρωπος Θεός τον Αχαάβ, καίτοι έμελλε εκείνος να συνέχιση τις αμαρτίες του. Ασφαλώς δεν αγνοούσε το μέλλον του, αλλά τώρα, στον καιρό της μετανοίας, του χαρίζει την ανάλογη συγχώρηση. Είναι χαρακτηριστικό του δικαίου δικαστού να ανταποκρίνεται κατάλληλα σε κάθε εκδήλωση που παρουσιάζεται.

ΙΔ. Ό βασιλιάς Ιεροβοάμ τελούσε θυσίες στο βωμό των ειδώλων. Επειδή διάταξε να συλλάβουν τον προφήτη, που τον κατέκρινε για την ειδωλολατρία, το χέρι του έμεινε ξερό. Μόλις δοκίμασε την τιμωρία του Θεού παρακάλεσε τον προφήτη: «Προσευχήσου για μένα». Αποτέλεσμα της μετανοίας ήταν να θεραπευθεί το χέρι. Εάν ο προφήτης θεράπευσε τον Ιεροβοάμ, άραγε ο Χριστός δεν μπορεί να σε σώσει συγχωρώντας τις αμαρτίες σου;

Υπερβολικά αμαρτωλός υπήρξε και ο Μανασσής. Διάταξε και πριόνισαν τον Ησαία. Μολύνθηκε με την ειδωλολατρία. Πλημμύρισε την Ιερουσαλήμ με αίματα αθώων. Όταν όμως οδηγήθηκε αιχμάλωτος στην Βαβυλώνα και δοκίμασε την τιμωρία, έσπευσε να θεραπευθεί με την μετάνοια. Λέει η Αγία Γραφή: «Ταπεινώθηκε ο Μανασσής ενώπιον του Κυρίου και προσευχήθηκε. Ο Κύριος δέχθηκε την προσευχή του και του ξαναχάρισε τον θρόνο του». Εάν σώθηκε με την μετάνοια αυτός που πριόνισε τον προφήτη, εσύ, που ασφαλώς δεν αμάρτησες τόσο φρικτά, δεν θα σωθείς; Πρόσεξε, να μην αμφιβάλλεις για την δύναμη της μετανοίας.

ΙΕ. Η εξομολόγησης μπορεί και την φωτιά να σβήσει και τα θηρία να εξημέρωση. Εάν αμφιβάλλεις, θυμήσου τι συνέβη με τον Ανανία, τον Αζαρία και τον Μισαήλ μέσα στην κάμινο της Βαβυλώνας.

Πόσες βρύσες θα μπορούσαν να σβήσουν την φλόγα που ανέβαινε σε ύψος σαρανταεννέα πήχεων; Εκεί όμως που υψωνόταν η τεράστια φλόγα, εκεί σαν ποτάμι ξεχύθηκε η πίστης των τριών νέων, εκεί ακούσθηκε η προσευχή της μετανοίας: «Δίκαιος είσαι, Κύριε, για όλα όσα επιτρέπεις να παθαίνουμε, γιατί αμαρτήσαμε και ανομήσαμε» (Δαν. γ' 27,29).

Η μετάνοια διέλυσε την φλόγα! Βεβαιώσου απ' αυτό για την δύναμη της να σβήνει την φλόγα της κολάσεως.

Άλλ' ίσως πει κανείς προσεκτικός αναγνώστης: «Ο Θεός έσωσε τους τρεις νέους όχι για την μετάνοια τους, αλλά για την πίστη τους». Εφ' όσον υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, θα σας παρουσιάσω και μια άλλη περίπτωση.

ΙΣΤ. Τι γνώμη έχετε για τον Ναβουχοδονόσορα; Δεν ακούσατε από την Αγ. Γραφή ότι ήταν άγριος, αιμοβόρος, σκληρόκαρδος; Δεν ακούσατε ότι κατάστρεψε τάφους και ξέθαψε οστά βασιλέων; Δεν ακούσατε ότι ολόκληρο λαό έσυρε στην αιχμαλωσία; Δεν ακούσατε ότι τύφλωσε τον βασιλέα, αφού προηγουμένως τον υποχρέωσε να δη την σφαγή των παιδιών του; Δεν ακούσατε ότι συνέτριψε τα Χερουβείμ; (Δεν εννοώ βέβαια τους αγγέλους, μη σκεφθεί κανείς τίποτα τέτοιο. Εννοώ τα γλυπτά, που κάλυπταν την Κιβωτό της Διαθήκης, απ' όπου ακουγόταν η φωνή του Θεού). Ο Ναβουχοδονόσορ βεβήλωσε ακόμη και το καταπέτασμα του ναού. Πήρε το άγιο θυμιατήρι και το έστειλε σε ειδωλείο. Άρπαξε όλες τις ιερές προσφορές. Έβαλε φωτιά και έκαψε τον ναό από τα θεμέλια.

Με πόσες τιμωρίες άξιζε να τιμωρηθεί αυτός που σκότωσε βασιλείς, που έκαψε ιερά, που αιχμαλώτισε τον λαό, που τοποθέτησε άγια σκεύη του ναού μεταξύ των ειδώλων; Δεν θα ήταν άξιος να θανατωθεί χίλιες φορές;

ΙΖ. Γνωρίσατε έως εδώ το πλήθος των εγκλημάτων του Ναβουχοδονόσορος. Ελάτε τώρα να μάθετε και του Θεού την φιλανθρωπία. Τιμωρήθηκε ο θηριώδης βασιλιάς να ζει σαν άγριο θηρίο μέσα στην έρημο. Τιμωρήθηκε όμως για να σωθεί. Έβγαλε νύχια και τρίχες σαν αυτά που έχει το λιοντάρι, γιατί πριν σαν λιοντάρι άρπαζε τα άγια και ούρλιαζε. Έτρωγε χόρτα σαν το βώδι, γιατί πριν ζούσε σαν κτήνος, εφ' όσον αγνοούσε τον αληθινό θεό που του εμπιστεύθηκε το βασιλικό αξίωμα.

Όταν όμως με τις παιδαγωγικές αυτές τιμωρίες αναγνώρισε τον ύψιστο Θεό και προσευχήθηκε και μετανόησε, τότε ο Θεός του χάρισε πάλι το βασιλικό αξίωμα.

ΙΗ. Στον Ναβουχοδονόσορα, που αμάρτησε τόσο φοβερά και μετανόησε, χάρισε ο Θεός την συγχώρηση και την βασιλεία. Εάν λοιπόν και συ μετανοήσεις και ζήσης χριστιανικά, δεν θα σου χαρίσει άφεση των αμαρτιών και την βασιλεία των ουρανών;

Φιλάνθρωπος είναι ο Κύριος. Γρήγορος στην συγχώρηση. Αργός στην τιμωρία. Κανείς λοιπόν ας μην απελπίζεται για την σωτηρία του.

Ό Πέτρος, ο κορυφαίος και ο αρχηγός των αποστόλων, φοβήθηκε μια παιδίσκη και αρνήθηκε τρεις φορές τον Χριστό. Μεταμελήθηκε όμως και έκλαψε πικρά. Το κλάμα φανέρωνε την ολόψυχη του μετάνοια. Γι΄ αυτό δεν έλαβε μόνο την συγχώρηση για την άρνηση, αλλά και την αποκατάσταση στο αποστολικό αξίωμα.

Ιθ. Έχοντας λοιπόν, αδελφοί, τόσα παραδείγματα ανθρώπων που αμάρτησαν και μετανόησαν και σώθηκαν, πρόθυμα και σεις να μετανοείτε και να εξομολογείστε. " Έτσι θα λάβετε την συγχώρηση των αμαρτιών σας και θ' αξιωθείτε να κληρονομήσετε την βασιλεία των ουρανών μαζί με όλους τους αγίους «εν Χριστώ Ιησού, ω εστίν η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων».

Αμήν.

Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων

Από τη σειρά των φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.

Πηγή:www.pigizois.gr

Πόσο θάθελα να κάθομαι στην Σκήτη της Αγίας Άννης...

Πόσο θάθελα να κάθομαι στην Ιερά Σκήτη της Αγίας Άννης πούνε στο Άγιονόρος!

Μέσα στα άγρια κράκουρα, ξεχασμένος από τον κάθε άνθρωπο, κι’ εγώ να τους έχω ξεχασμένους όλους, εξόν από τους λιγοστούς πατέρας που θα ζούνε μαζί μου.

Να τρυπώσω στο κελλί μου, σα να με κυνηγάνε ληστάδες, να κρυφτώ, να δοξάζω τον Θεό που βρήκα καταφύγιο.

Να απομείνω μοναχός να κάνω την προσευχή μου βαθειά από τα έγκατά μου, να χορτάσω να πίνω από την παρηγορητική πηγή, να μιλώ με τον Θεό όπως μιλά το παιδί στον πατέρα του, «ἑσπέρας καὶ πρωΐ καὶ μεσημβρίας, ἑπτάκις τῆς ἡμέρας».

Να σηκώνομαι τη νύχτα να λέγω το Ψαλτήρι, και να πετώ στον ουρανό.

Να με βρίσκει η χαραυγή δακρυσμένον για τις αμαρτίες μου.

Να ξεχάσω τις μικρολογίες του κόσμου να ζω μέσα στην αθανασία.

Κι’ ας καταγίνονται οι άλλοι με τις δουλειές τους, με τις ματαιότητες, με τα λεφτά, με τις δόξες, με τις λογής λογής φαντασίες.

Να δουλεύω το εργόχειρό μου για να βγάζω το ψωμί μου, να κάθουμαι στο τρίποδο να ζωγραφίζω αγιασμένα εικονίσματα, και κεί που δουλεύω να σιγοψέλνω και να τρέχουνε τα μάτια μου γλυκά δάκρυα της παρηγοριάς και της ειρήνης.

Είτε να σκαλίζω σφραγιστήρια, είτε να σκαλίζω με το τσαπί το λιγοστό χώμα πούνε ανάμεσα στα βράχια.

Πόσο θα τ’ αγαπώ όλα αυτά τα φτωχά πράγματα της ερημιάς, πιο πολύ και πιο αληθινά απ’ όσο αγαπά ο κόσμος τα χρυσάφια και τα παλάτια του!

Θα ζω ξαλαφρωμένος απ’ αυτά τα βαρειά χαρχάλια, θα νιώθω τον εαυτό μου σαν το ρημοδένδρι που κάθεται μέρα νύχτα στον αγέρα.

Τί χαρά μεγάλη, νάμαι ένας ασκητής μαζί με κείνους τους λίγους ασκητάδες τους φτωχούς!

Να μη με λογαριάζει κανείς για ζωντανόν, παρά να με κοιτά μονάχα το μάτι του Θεού!

κυρ Φώτης Κόντογλου

*Σημείωση: Από κάρτα, την οποία χάρισε ο Κόντογλου στον αείμνηστο Καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ, Αντώνιο-Αιμίλιο Ταχιάο, με χειρόγραφο σημείωμα και ζωγραφιές, που επιγράφεται «Η Σκήτη της Αγίας Άννης», βλ. Αντώνιος-Αιμίλιος Ταχιάος, Στην Σκιά του Άθω, εκδόσεις Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2016, σσ. 102-103 και 107-108.

Πηγή: tasthyras.wordpress.com